Boeken, boeken, boeken...

Mijn boeken. GFDL. (Photo credit: Wikipedia)

Straks gaan we naar Flanders Expo te Gent, naar het Boekenfestijn... Lastig op twee manieren ! Ik ga weer pijn hebben dat het niet schoon is, en ik mag voor mezelf echt niet veel meer kopen, ik heb gewoon geen plaats meer om ze te zetten...

Maar gewoon tussen zo'n massa boeken mogen lopen, is als een wandeling voor een peuter door een snoepparadijs... Ach, ik ga geen dure eden zweren dat ik geen boek zal kopen voor mezelf, want ik weet dat ik toch wel hier of daar zal bezwijken...

De geur van papier en drukinkt... voor mij is dat iets wat nauw verwant is met het paradijs...
Maar om heel eerlijk te zijn, ik heb dat niet alleen met boeken... Ik kan tientallen dingen opnoemen die mij begeesteren. Ik ben, zij het in mindere mate voor eten en drinken, een Bourgondiër, een levensgenieter. Ik hou misschien wel het meest van al van het tussen de mensen zijn... En ik dank God dat ik zo'n zin voor humor heb, die me laat genieten van al die kleine dingetjes, dingen die je niet eens kunt verhalen, omdat ze zo klein en zo tijdsgebonden en plaatsgebonden zijn.

Soms kan ik me niet inhouden, en haak in, in een gesprek waar ik geen zaken mee heb, gewoon omdat het grappige mij soms te hoog op loopt, overloopt... Meestal krijg je dan eerst een frons, en dan een bevrijdende lach als ze de link zien en het grappige van hun eigen gesprek... Ik heb nog nooit een kwade blik of een opmerking gekregen, soms alleen een grijns, maar meestal een babbel en wat plezier.

Ik hou van lachen, ik hou van plezier...
Indertijd kreeg ik daar straf voor... Goderis ! 5 bladzijden !
Ooit had ik een leraar die me nadien vertelde dat hij mijn straf gehouden had, om te lezen de zondag namiddag, bij een goede sigaar en een bel cognac... Want voor mij was een opstel van 5 bladzijden amper een straf, het was een klep om al die ideeën, al die inspiratie, al die pret en al dat verdriet te spuien... Ik denk dat ik van die leraar soms straf kreeg omdat hij een sigaar en een cognac van node had...

Voor een leraar was ik wellicht een lastige knaap, het is wellicht nooit makkelijk als er een leerling is die regelmatig gans de klas doet lachen. Wie dan geen echt gezag heeft, heeft het wellicht moeilijk om weer de greep op die klas te grijpen... Maar heel wat leraars lachten mee, hadden ook pret, en toomden alleen de zaak wat in.

Ik was als kind heel vaak ziek, zowat tot mijn 9 à 10 jaar, en dan bijna nooit meer... Maar ik kon dan al lezen, en dan al verslond ik alle boeken die ik in handen kreeg, en ons moeder moest goed in de gaten houden wat ik allemaal las... Want boeken voor volwassenen... Als je zo oud bent als ik, boeken met een IV op, die macht ik niet lezen. Die las ik dan veelal stiekem, als moeder naar de winkel was...

Is dat het wat mij heeft gemaakt tot wat ik ben? Misschien heeft het er wel toe bijgedragen... En zeker maakte het mij tot de beste opstelschrijver van de klas. Ik heb ooit eens een opstel gehad waar Maxime (een meisje uit mijn klas) meer punten voor had dan ik... Ik had haar opstel ook geschreven...

Het is dus geen wonder dat ik blogger ben geworden. Ik heb het altijd gedaan... Soms kon ik gewoon, zo maar, voor mezelf een blad vol pennen, gewoon om dan weg te gooien. En als ik niet aan het schrijven was, dan zat ik te kriebel-tekenen... Naast de telefoon op mijn werk lag een dikke blok papier. De bedoeling was dat je dan altijd iets bij de hand hebt om nota te nemen... Bij mij was dat meestal vol gekriebeld met allerlei gekke figuurtjes. Ik had soms de indruk dat mijn handen zonder mij bezig waren. Ik acht mezelf dan ook een gelukkig mens, ondanks het verlies van mijn zoon, ondanks mijn ziekte, ondanks heel wat andere zaken die ons het leven lastig maakten... Gewoon, omdat ik altijd bezig ben en bezig kan zijn.

Jacky, een goede kameraad uit Oudenaarde, die al een tijdje overleden is, zegde me dat hij regelmatig kon zitten te zitten, zonder zelfs maar aan iets te denken... Ik kan me dat niet voorstellen ! Ik ben altijd aan het denken, zelfs 's nachts, als ik wakker lig in bed, ben ik aan het denken, en ik val al denken in slaap, en wordt wakker om weer te denken... Ach lang niet altijd zwaarwichtige problemen, soms ook heel onbenullige onbenulligheden... Maar ik ben bezig, laat mijn denken en mijn fantasie de vrije loop.

Ook als ik boeken lees heb ik dat... Ik kan plots stoppen met lezen, en wegdromen, in of liever rond dat boek. Iets wat ik las zette een ander iets in gang. Dit heb ik meer bij studieboeken dan bij heel spannende thrillers... Omdat leerboeken wellicht je hersenen anders doen werken?

Soms heb ik dan spijt dat ik geen technische knobbel (waar zou ik die nog stoppen?) heb, want ik denk bij het studeren nogal eens aan andere toepassingen, misschien onmogelijk, maar wie weet doen ze iets anders ontstaan...  Dat is één van de zaken waar ik spijt heb, waar ik een tekort voel in mijn leven.

Maar ach, wanneer zou ik dat allemaal doen?
Ik heb nu amper genoeg tijd om te leven...

tot de volgende ?

12/12/12

English: Castle of Loppem, near Bruges (Belgium) Nederlands: Kasteel van Loppem, bij Brugge (België) Français : Le château de Loppem, près de Bruges (Belgique) Deutsch: Schloß von Loppem, in der Nähe von Brügge (Belgien) (Photo credit: Wikipedia)

Gekke datum, drie keer 12...
Dat doet me denken aan onze Bart...
In de krant was een artikel verschenen over een Engelse dame die op 7/7/77 77 jaren oud werd...  Ik had toevallig contact met de reporter die dit artikel had gepleegd, en vertelde dat ik dat helemaal niet zo speciaal vond... Onze Bart werd op 7/7/77 precies 7 jaar, en bij de buren was er ook een kind die op die dag ook 7 werd, en in dat gezin waren dan ook nog eens 7 kinderen...
's Anderendaags stond dat ook in de krant. Ik zou eventjes moeten zoeken, maar ergens in dit huis is dat artikeltje nog terug te vinden, ik zag het nog eens bij toeval, enkele maanden terug, in die grote doos met allerlei herinneringen uit ons familiaal verleden...

Bij de buren hebben wij geen feest gezien, maar hier hebben we dit wel degelijk gefeest ! In 1977... dat is ondertussen meer dan 35 jaar geleden... We woonden hier nog niet echt lang in dit huis, de tuin en de voortuin waren nog niet aangelegd... Het was een snikhete dag, en we zaten buiten, in wat later de voortuin zou worden, daar was schaduw. Iemand haalde de tuinslang uit, en spoot water over het huis heen, op de keuvelende familieleden.

Het raam stond open, de muziek speelde op de radio, en mijn broer (ondertussen al lang dood en begraven...) nam de een of ander vast, en deed een dansje midden op de straat. Er kwam een auto aan, die beleefd stopte tot de dans voorbij was...

Waar is de tijd... In 1973 kwamen wij in Oudenaarde wonen, in 1976 verhuisden we naar dit huis hier in Mater. We moesten dit nog een jaar huren, vooraleer we het konden aankopen. Dus moet het ongeveer rond dat feest zijn geweest, dat we de akte voor de aankoop van ons huis hebben verleden... Ik was al ziek toen we de laatste afbetalingen deden...

Toen we de eerste keer, de eerste maand moesten betalen, stelden we tot onze verrassing vast dat het bedrag precies het bedrag was van ons kindergeld... Toeval natuurlijk, maar zoiets blijft in je geheugen hangen.

Wellicht zullen er hier nu wel ergens kinderen rondlopen, die vandaag precies 12 jaar worden... Wellicht niet in een gezin van 12 kinderen, want dat zien we bijna nergens meer in deze tijd. Maar ik geef de gezinnen, waar dit wel het geval is, de raad: maak er een dol feest van ! Het zal een van die blijvende herinneringen worden !

Misschien is dat wel de reden waarom ik dol ben op geschiedenis... Ik hou er ook van om in mijn eigen geschiedenis te kijken, en terug te genieten. Toen wij hier ons huis hadden verbouwd, hadden heel wat vrienden ons geholpen, en wij nodigen hen allen samen uit om eens goed te tafelen bij ons. Anny kan heel lekker eten bereiden, en dus werd er stevig geschranst... en gedronken. Best dat men dan nog niet sprak van al die controles op de weg !

Wij hadden kort voor dit feest een varken geslacht en in de diepvries gestopt, en in de keuken hingen een hele lange rij worsten te drogen... Toen de feestvierders weg waren, stelden we vast dat de worsten ook weg waren... Nu nog wordt er gelachen met de "diefstal"... De aanstoker was wijlen nonkel Julien, maar van al die vrienden die er toen waren, is de helft ondertussen al overleden... Geschiedenis...

Ach, hier zijn heel wat van die kleine histories gepasseerd... Op een dag waren wij naar de familie in Oostende of in Loppem, we waren in ieder geval een ganse dag weg... Net op die dag kwam er iemand op bezoek (een van de mensen die ook geholpen had aan de verbouwing en die ondertussen al overleden is...). Ze stonden hier natuurlijk voor een gesloten deur, maar ja, als je niets afspreekt gebeurt dit wel eens... We zouden nooit geweten hebben dat er iemand aan de deur was geweest, had hij weer geen toer uit gehaald...

Toen wij thuis kwamen, was het al aan het donkeren... Maar tot onze verbazing zagen wij dat de boom voor onze deur helemaal was "versierd"... Wij zagen allemaal witte dingen hangen in de boom. Bleek dat Roger toevallig een heleboel oud papier in de koffer van zijn wagen had zitten, en hij had niet beter gevonden dan al die oude kranten en zo, in papillotten gedraaid op te hangen in de boom...
Dank zij het feit dat op de exemplaren van het "Parochieblad" niet alleen de parochie zichtbaar was, maar ook het huisnummer geschreven was, wist ik meteen wie de dader was.

Wat ik nog niet weet, is hoe hij die dingen ook zo hoog in de boom gekregen had !!! Ik vermoed dat de buur zijn ladder geleend heeft...

Heerlijke tijden... Humor zonder complexen...
Valt het je ook op, dat je eigenlijk maar twee soorten van gebeurtenissen echt onthoud ? De leuke en de verdrietige... De gewone feiten, daar moet je veel dieper graven om ze te herinneren, en veelal hangen ze dan aan een kapstok van een leuk of een triest feit...

12/12/12...
7/7/77...

Waarheen zijn al die dagen gevlogen?

tot de volgende ?

uurwerk

A putto showing a thermometer with the old Celsius scale (0°C boiling point of water, 100°C freezing point) (Photo credit: Wikipedia)

Lap, 't is weer eens van dattum !
Mijn batterijtje heeft het weer eens opgegeven, en dus loop ik hier weer rond zonder uurwerk.
Ik ben altijd een man van de klok geweest... Ik denk niet dat ik ooit door eigen schuld ergens te laat ben gekomen, integendeel, ik ben steeds te vroeg, ik ben er steeds een heel end voor het afgesproken uur.

Ik vertel dat alleen maar, om je te vertellen dat ik een diep ongelukkig wezen ben, als mijn uurwerk niet gaat...

Och, eigenlijk is het veelal alleen maar wennen, want tegenwoordig zie ik zowat overal hoe laat het is... Op mijn computer zie ik rechtsboven het uur, in huis hangen en staan diverse klokken te vertellen hoe laat het wel niet is, in de wagen lees ik hoe laat het is, en welke temperatuur er buiten heerst... Kortom, bijna overal is er een klok aanwezig, maar als gewoontedier, kijk ik zelden naar die dingen, maar hef ik de linkerarm omhoog, de mouw in één beweging iets naar boven getrokken, en kijk daar naar het uur... Ik kom immers nog uit de tijd dat er niet overal uurwerken hingen te hangen...

Nu zie je zelfs op straat regelmatig het uur, en niet alleen op de kerkklok (die loopt tegenwoordig heel vaak achter... ), maar bijvoorbeeld op de lichtreclame van de apotheker, waar je uur en temperatuur krijgt. Een vorm van aandacht trekken die je ook bij veel andere winkels ziet.

Dat met die temperatuur vind ik maar zozo... Wanneer komt er eens eentje met een gevoelsthermometer ? Een thermometer die niet alleen de werkelijke temperatuur geeft, maar ook de temperatuur zoals je hem aanvoelt.  Ik heb ooit gelezen hoe dat werkt... Je neemt een gewone thermometer en je wikkelt daar een nat doekje omheen, zodat de temperatuur ook de afkoeling van het vocht waarneemt... Dat schijnt dat overeen te komen met de gevoelstemperatuur...  Ik heb dat altijd een beetje bizar gevonden, ik krijg dan de indruk dat wij op een of andere manier allemaal in natte vodden rondlopen. Wat echt niet zo is... Maar het is een feit dat bijvoorbeeld de wind je een heel ander koude-gevoel bezorgt dan dat je ergens uit de wind staat. Je kunt het eigenlijk niet geloven dat het in de wind maar even koud is dan uit de wind, en toch is het zo... maar niet naar je gevoel, en niet met een thermometer met een nat iets omheen gewikkeld...

Maar dus geeft die thermometer me niet weer wat ik voel, en geef toe, dat cijfertje doet er niet toe, het is wat je voelt dat telt !
Maar met de klok is dat anders...
We leven steeds meer en meer bij de klok, en niet bij de tijd. De tijd is helemaal niet gelijklopend met de klok. De tijd is bepaald door het opstaan en ondergaan van de zon. De tijd is een natuurlijk fenomeen. De klok is dat niet. De klok verdeelt de dag netjes in 24 gelijke blokjes... Om 8 uur ontbijt... Ook al staat de zon vandaag maar om 8.35' op, en gaat hij om 16.37' al weer onder... Je dag wordt nu bepaald door dat verdomde klokje... Je staat voor dag en dauw op (want dag en dauw komt er maar om 8.30' uur), en je gaat lang na de kippen op stok. Omdat dat klokje dat zegt.

(Ik zwijg hier als vermoord over de zomer, waar je dan wel werkdagen van 17 uur zoudt hebben !!!)

Maar omdat heel dat kloksysteem dus eigenlijk helemaal niet de natuur volgt, hebben wij die klok altijd en overal nodig, of hebben wij althans de indruk dat we het nodig hebben...

Ik ben nu op pensioen, en toch blijft die klok me domineren...
De winkel gaat pas om dit uur open, de hobby begint om 14 uur, de vergadering begint om 19.30 uur... de tijd waar in een mens vrij van klok zou moeten zijn, blijft aan de klok hangen...

Hoe zou dat vroeger gegaan zijn?
De mens heeft al heel vroeg gepoogd zijn dag in te delen... We zien al heel vroeg klok-systemen, met kaarsen, met water, zandlopers, zonnewijzers... Blijkbaar is de mens geneigd zijn dag te ordenen... Althans de meesten, want ik heb nooit gelezen over dergelijke zaken bij de Aboriginals in Australië, of bij de Bosjesmannen in Afrika... Het ziet er naar uit, dat die klok er pas gekomen is nadat de mens het systeem van jagen en verzamelen achter zich liet... Het ontstaan van de landbouw vergde een kalender om de juiste zaai- en oogsttijd in te schatten, en wellicht kwam van het een ook het ander...

en wij... wij leven bij die klok...
tik
tak

tot de volgende ?

Het einde van de wereld

Nederlands: Kapel op het einde van de Dorent in Burst (in Erpe-Mere) (Photo credit: Wikipedia)

Nog elf dagen hebben we te gaan...
Tenminste, als je gelooft dat het toevallige einde van de Maya-kalender, ook daadwerkelijk het einde van de huidige wereld zal betekenen...

Ik heb ondertussen al een paar keer het einde van de wereld meegemaakt, en er nog nooit iets van gemerkt. En als je de geschiedenis nagaat, dan is de wereld al honderden van die voorspellingen door gekomen, zonder echt te vergaan.

En toch hebben ze gelijk... Iedere dag zijn er mensen die hun wereld zien in elkaar storten... Elk jaar zijn er die zo'n erge rampen mee maken op persoonlijk vlak, dat voor hen de wereld nooit meer hetzelfde is. Als je dat beschouwt als het einde van (jouw) wereld, dan heb je natuurlijk gelijk.

Ik lees vandaag op facebook een kleine mededeling dat gisteren de man van een goede kennis plots is overleden... Voor dat mensje zal de wereld een tijdje stilstaan. Haar wereld zal nooit meer dezelfde zijn. Ik kan dat weten, met het verlies van mijn zoon stond de wereld ook een tijdlang stil. En de wereld waarin ik verder moest, was niet dezelfde wereld meer.

Op die manier vergaan er dagelijks duizenden werelden, zonder dat wij het gewaarworden, tenzij wij net de getroffene zijn. Maar het einde van de wereld kan ook een blijde gebeurtenis zijn ! Bij de geboorte van een kind, een kleinkind, begint er een nieuwe een andere wereld! Een wereld waarvan we op dat moment niet weten waar het heen gaat...

En ik kan nog andere redenen geven waarbij jou wereldje plots helemaal anders wordt... Het bedrijf waar je werkt gaat failliet, je staat op straat, je wereld, die je zo zorgvuldig hebt opgebouwd, valt in gruzelementen uiteen...

Maar echt is dat allemaal niet, want je leeft niet alleen op deze wereld, je wordt mee-geleefd in de wereld van de anderen, die op dat moment helemaal geen einde van hun wereld beleefden. Je zit in een maalstroom van leven, van werelden...

Gelukkig maar, want net die maalstroom dwingt je van weer in te stappen in dat leven, dat leven dat voor jou zo plots, zo intens veranderd was. Je leeft niet alleen, je leeft in een gemeenschap, een samenleving. Het enige wat je niet moogt doen, is uitstappen uit dat geheel van mensen, medemensen. Och, ik weet het wel, je doet het toch, op het moment van het gebeuren, stort de wereld in... Je hebt het niet meer, je doet niet meer mee, je wordt ingesloten in dat eigen enge coconnetje van je eigen ik... Maar je moet daar weer uit, je mag daar niet blijven zitten.
Ik weet niet hoe jij het deed of zult doen, maar ik deed het stapje bij beetje... Terug aansluiten bij de maalstroom. Helemaal hetzelfde wordt het nooit weer, net zoals een steen in de bedding van een rivier werpen, de stroming nooit meer zal gelijk laten worden. Maar je zit terug in de wereld van en met de anderen. In het begin haperend, op den duur weer helemaal, met dat kleine beetje kleurverandering voor jou, door jou ervaring(en)... Jouw ervaringen, in het meervoud lijkt het meest logische, want je komt zo veel en zo vaak in je leven voor veranderingen te staan, die jouw leven veranderen.
Ziekte, ongeval, verlies, geboorte... Naast de veranderingen in de meer materiële maar even realistische wereld... Een woning kopen, afbetalen, werk verliezen, bevordering krijgen, ziek worden...

Als je het zo bekijkt, dan verandert je wereld bijna voortdurend. Alleen, de ene keer veel ingrijpender dan de andere keer. En wat voor jou heel erg is, kan voor een ander een lichte wijziging zijn, of omgekeerd. Ieder meet met zijn eigen maatstaf.

Dat maakt het zo moeilijk om troost, om hulp te bieden. Die ander zit tijdelijk niet in dezelfde wereld, en leeft volgens andere normen, in een andere stroom binnen de zelfde rivier, maar weg van de hoofdstroom... Net zoals je in een rivier, in een bocht of een plotse verbreding wel eens ziet dat in een deel van de rivier het water niet meer lijkt mee te stromen, maar een stukje stilstaand water biedt...

Als visser weet ik, dat dit niet klopt. Je lijn blijft er weliswaar wat langer rustig hangen, maar plots gaat het ook daar toch plots weer in de hoofdstroom over...

Als jou wereld, vandaag plots stilstaat, wegvalt, verandert... Weet dan dat de hoofdstroom, het leven, niet verg weg is, en laat je eventjes meedrijven, in stille bezinning, aanvaarding, om weer in de maalstroom van het leven terecht te komen...

Je staat niet alleen, de wereld vergaat niet, alleen jouw stukje hapert eventjes...

tot de volgende ?

English: Merry Christmas. (Photo credit: Wikipedia)

Klaas is voorbij, op nar Kerstmis...
En daarna Nieuwjaar...
De kringloop van de eindejaarsfeesten die eindigt met Nieuwjaar, het "beginjaarsfeest"?

Ik krijg al weken aan een stuk door mailtjes die me melden dat we de week van... zijn, en of ik dat mailtje toch zeker wil doorsturen. Het zijn er een viertal soorten, gaande van kankerweek tot de week van de vriendschap. Allemaal prettige initiatieven, maar het begrip "week" wordt er wel heel anders door. Maanden, om niet te zeggen het hele jaar door zijn we blijkbaar nog steeds in dezelfde week.

Straks gaan we met zijn allen weer kaartjes zitten schrijven... "Een zalig Kerstfeest en een voorspoedig Jaar !"

Overal hangt sfeervolle (???) kerstverlichting, in de winkels hoor je eindeloos sfeervolle (???) kerstdeuntjes, en voor ontelbare ramen hangen inbrekende kerstmannetjes te zwieren in de wind.

En ik, ik maak me zorgen...
Zorgen over onze tegenvoeters in Australië en omstreken.

Kijk, het is daar nu putje zomer. Dat wil zeggen dat de dagen daar lang zijn, en de nachten kort.
Dat wil zeggen dat ze daar de rolluiken naar beneden moeten laten om de kerstlichtjes te zien oplichten in de donkere eetplaats. Dat wil zeggen dat er in de straten wellicht geen kerstverlichting hangt, want ze zou in de lange zomeravond toch amper opvallen...

Het feest van het licht heeft daar zo weinig zin hé ?
Hier is het een manier om die donkere periode te doorbreken, maar daar gaat die vlieger niet op.
Zie jij al al Sinterklaas en Zwarte Piet op een warme eindeloze zomeravond rond tjolen met dat verschrikkelijk warme kostuum aan? En geef toe, een Klaas in shorts, dat is ook maar niks hé?

Nee, vermits geen kat weet op welke datum Jesus van Nazareth nu eigenlijk is geboren, stel ik voor dat ze ginder ver, in de zuidelijke hemisfeer (of hoe heet dat ding), het kerstfeest vieren op 25 juli... Dan hebben zij een zinvol feest van het licht.

Maar, sorry, dat licht, is dat nu net niet het heidense restantje dat het eigenlijke kerstfeest verstoort ?

Ik wil maar zeggen, we zijn heel ver weg van wat Kerstfeest eigenlijk zou moeten zijn. Alles is gecommercialiseerd.

Stel je voor dat er op een donkere koude avond in eens een dakloze met een vrouwmenske (misschien de zijne, misschien ook niet), voor uw deur staat, en vraagt of ze binnen mogen, zijn madam loopt op het laatste, haar water is al gebroken, en ze hebben geen papieren, durven niet naar de kliniek ("No, no, no clinic, no clinic!)... Ga jij ze binnen pakken? Of ga je de herbergier zijn, waar geen plaats in de herberg was ?

Geen simpele vraag hé ? En toch zitten wij ons al eeuwen te ergeren over die herbergiers daar toen, in Bethlehem... Wellicht zouden we geen haar beter zijn. Zelfs nu nog niet, nu we het verhaal kennen.

Nee, we zijn wel zeer goed in pakjes openen...
dat is pas kerstfeest...

djudedju
Waar zijn we mee bezig ?

tot de volgende ?

Boerkaverbod

Church of Saint-Augustine in the Katteberg quarter in Bellegem. Not more in use since 2007. Bellegem, Kortrijk, West Flanders, Belgium (Photo credit: Wikipedia)

Het grondwettelijk hof heeft het boerkaverbod goedgekeurd.

Wat denk je daar van?

Persoonlijk vind ik het maar normaal. En ik heb het hier niet over godsdienst, niet over de bescherming van de vrouw, nee, gewoonweg, ik vind het niet kunnen dat mensen zich totaal onherkenbaar maken en zo op straat lopen. (Voor mijn part zou dit zelfs niet mogen met carnaval, je hoort herkenbaar te zijn, of op zijn minst je herkenbaar te maken bij een eenvoudige vraag van om het even wie.)

Als er iemand met een muts oploopt, die alleen de ogen en de mond vrijlaat, roepen we "Een bandiet!", als je alleen de ogen vrijlaat is het een boerka ?  Nee, het past niet dat we ons voor elkaar moeten verbergen. Als ze dat doen in een milieu waar iedereen daar mee akkoord is, dan moeten ze dat weten, maar in een publieke sfeer hoort het niet.

Om het eens cru te stellen, wie weet of die figuur in boerka nu eigenlijk een vrouw is of een man?  Met andere woorden, het zou makkelijk kunnen misbruikt worden om op die manier te ontsnappen of dingen te doen die niet door de beugel kunnen.

Nee, ik ben voor openheid. Ik heb niets tegen de Islam, maar ik meen dat iedere godsdienst zich moet aanpassen aan het leven in de gemeenschap, gemeenschap waarin diverse gezindten door elkaar heen lopen, en elkaar moeten eerbiedigen om een samenleving te kunnen zijn.  Je kunt niet niet echt samenleven zonder eerbied voor elkaar. Om eerlijk te zijn, ook de Christenheid is nog niet zo lang geleden echt aangepast geworden aan een gevarieerde samenleving. We komen uit een tijd waar de Christenen de overgrote meerderheid vormden, en dat liet hen toe om "baas te spelen" over het geheel. 

Denk dus niet dat de Islam het patent heeft op onverdraagzaamheid. Iedere godsdienst en iedere filosofie heeft de neiging dit te doen. Het gekke is dat dit geen onderdeel is van dit geloof of deze filosofie, wel in tegendeel. Maar het is zo dat men rond iedere godsdienst, iedere filosofie geneigd is een structuur op te bouwen, en het is die structuur die op een gegeven moment belangrijker lijkt dan de godsdienst of de filosofie op zichzelf.

In de geschiedenis zijn gelovigen gedood, op de brandstapel gezet, die niet omwille van afwijkingen in het geloof werden veroordeeld, maar omdat ze het niet eens waren met de kerk als instituut, en het gedrag van die kerk. In veel gevallen zijn de scheuringen in de diverse godsdiensten veelal aan dergelijke dingen te wijten.

In onze wereld heeft het communisme een slechte naam, vooral door wat we hoorden over het gebrek aan vrijheid in de Sovjet-Unie... Maar als je het communisme bekijkt als filosofie, dan ziet dat er helemaal niet zo slecht uit, en blijkt daar helemaal geen beknotting van de vrijheid uit. Het is dan ook niet de filosofie, maar de structuur er rond die de dader is.

Om het eens anders te stellen, het denkwerk is wel goed, maar de praktische uitvoering deugt niet... Omdat er daar altijd kansen liggen om machtposities te grijpen. 

En macht is het verderf van de wereld.

Ik zou nu heel makkelijk een sprong kunnen maken naar de milieuconferentie... Iedereen weet de noodzaak, maar niemand wil zijn positie verliezen... 

Ach, eigenlijk zou het allemaal zo simpel kunnen zijn... Mocht er geen macht bestaan...

tot de volgende ?

De maïschine

Nederlands: Walderveense molen in de sneeuw (Photo credit: Wikipedia) (bij gebrek aan een sneeuwlandschap van De Saedeleer... dit mooie fotootje...)

Vannacht kwart voor twaalf: gebrul van zware motoren, het vervelende tuut tuut tuut van achteruit rijdende vrachtwagens, geroep en getier... Allemaal vlak voor onze deur.
Anny wipte het bed uit om te kijken wat daar aan het gebeuren was...
Een huizengrote machine, verschillende tractoren met reuzegrote aanhangwagens... "Ze komen NU de maïs afdoen !"

Tot 4.30 uur in de morgen hebben wij liggen luisteren naar de maïschine en de tractoren, en het getuutuutuut... (Ik vind dat zo'n grote ondingen van machines een eigen naam mogen hebben...)

Toen ik eens ging kijken, was het water aan het gieten... Eerst dacht ik aan sneeuw, met al die onrustwekkende weerberichten, maar er lag geen sneeuw, alles was nat, dus moet het wel regen zijn geweest (zonder mijn bril zie ik niet zo goed...)

Na 4.30 uur heeft Anny nog wat geslapen, maar ik lag daar te liggen, en te draaien en te keren... Best dat we nu op twee verschillende matrassen liggen, anders maakte ik met mijn gewroet zeker Anny weer wakker.

Toen ik om 7 uur opstond om te gaan turnen, zag ik dat het verschrikkelijk hard aan het sneeuwen was, maar iets voor achten, toen ik naar beneden kwam, was het al gedaan. Het heeft sindsdien nog wel wat gesneeuwd, maar niet zo heel erg. Nu lijkt het er op dat er heel fijne sneeuw valt, een beetje zoals mist die uitvalt, maar dan in sneeuwvorm.

Er is weinig verkeer, en de wagens die je ziet, rijden heel voorzichtig. Er is nog niet gestrooid, maar ja, we wonen hier maar in Mater, dus zijn we wellicht bijzaak, en het duurt nog zes jaar voor er weer verkiezingen zijn...

Als het klopt, dat wij door de opwarming van de aarde koudere en vochtiger winters krijgen, dan kunnen we misschien eens gaan uitkijken naar alternatieve vervoersmiddelen? Misschien de stepslee ?
De stepslee is een veelgebruikt voortbewegingsmiddel in de Scandinavische landen. Het is een soort step (wat wij een trottinette noemen...), waar de wielen vervangen zijn door een soort ski's.

Je kunt het aanschaffen aan de prijs van gemiddeld een 200 à 240 eurootjes... 't Is alsof het niets is.

Ik zie het zo al voor mijn ogen, iedereen op de step... Want geef toe, gewoon te voet is niet handig, en met de fiets is het niet te doen. Dus... stepsleeën voor de gezondheid.

Tot mijn spijt kan ik u geen afbeelding tonen, er zijn er wel op Internet, maar die zijn allemaal beschermd met copyright... Dus, als je het eens wilt bekijken, moet je maar eens google'n....

Het is nu klaar, en het landschap is betoverend. Zelfs zonder sneeuw zou het wellicht betoverend zijn, want we zijn het maanden kwijt geweest. In plaats van een zicht op de mooie Vlaamse Ardennen, hadden wij alleen zicht op een muur van maïs... Maar nu met die sneeuw is het een waar schilderij van Valerius De Saedeleer !

Ook voor die schilderijen moet ik u verwijzen naar Google...
Ik vind het verschrikkelijk dat bijna alle afbeeldingen beschermd zijn, en dus niet te gebruiken. Ik kan natuurlijk wel begrijpen dat iemand zijn foto's beschermd, als die uit de privésfeer komen, maar een schilderij van De Saedeleer of een stepslee, dat lijken me nu niet precies  met privacy-beladen dingen.

Ik begrijp bovendien niet dat je van de ene schilder wel foto's kunt vinden én gebruiken, en van de andere niet. Het lijkt wel een beetje op willekeur. Of het is zo dat het ene museum andere regels heeft dan het andere, en is dat dan wel logisch?

Ach, kijk, ik heb weer een ergernis er bij gewonnen.
Voor mij is kunst openbaar bezit, of het zou het toch moeten zijn. Voor mijn part zou men zelfs ieder kunstobject moeten in een cataloog onderbrengen, onder meer door middel van fotografisch materiaal. Dit zou op die manier kunnen werkelijk openbaar gesteld worden, en het zou een zekere veiligheid bieden voor het "bewaren" van de kunst. Zo las ik, dat ooit aan het Lam Gods nog een deel vastzat, onderaan was er een schilderij van de hel. Mocht dat ooit gekopieerd (fotografie bestond toen nog niet) geweest zijn, dan hadden we op zijn minst nog een idee van het gehele werk !

Ik ga mezelf geen kunstenaar noemen, maar ik maak toch wel een en ander van beeldjes, sieraden en dergelijke... Voor mij zijn kunstwerken van anderen een onuitputtelijke bron van inspiratie. Ik kopieer nooit, maar het zien van die werken doet mij denken aan andere verwante ideeën, en die resulteren dan in een eigen werk.

Net zoals het zien van bloemen inspiratie kan wekken voor een schilderij, kan een kunstwerk dat ook. Soms is het zelfs zo dat mijn inspiratie ontstaat uit een soort weerzin of tegenzin voor het oorspronkelijke kunstwerk. Het kan zijn dat ik iets nu eens helemaal slecht vind, maar dat dit net het duwtje geeft om het anders te doen... Wellicht kan dit dan ook door anderen als "slecht" bekeken worden...  Dat is niet erg, dan zijn zij wellicht ook weer geïnspireerd om aan het werk te gaan.

Voor mij is Google dan ook een enorme bron van inspiratie... Ik kan uren zitten kijken naar al die foto's van kunstwerken. En nu en dan krijg ik dan een idee, schets ik dat onderwerp of meteen het idee en ben ik vertrokken voor een nieuw werk.

Héhé... Ondanks het nachtelijk gebrul van maïschines en mensen, lukt het bloggen toch nog...
djudedju

tot de volgende ?

duistere donkerte

Braun HF 1 television receiver, Germany, 1958 (Photo credit: Wikipedia)

Nog een geluk dat er sneeuw ligt (een dun laagje), want anders was het wellicht nog donkerderder. Het is bijna halfnegen, en ik zit hier nog met licht, anders vind ik mijn klavier niet terug.

Nu ja, we zitten in de "zes donkere weken"... Waarom men daar een term voor heeft uitgevonden, is mij een raadsel, maar ik hoorde dit gezegde zo wat jaarlijks toen ik kind was. Dus zeg ik het ook, en wellicht zullen mijn kinderen dat begrip ook door en door kennen, en misschien zelfs mijn kleinkinderen. Alhoewel, met al die weerberichten op radio, TV, Smartphone en dergelijke, kijkt men nu eerder op een of ander toestel om te zien hoe laat de zon opstaat, en hoe vroeg ze weer ondergaat. Allemaal veel secuurder en veel wetenschappelijker dan mijn zes donkere weken...

Maar hoe je het ook bekijkt, we zitten in de periode met de kortste dagen van het jaar. Op 21 december hebben we de kortste dag (kan nu - met al die wetenschap- wel een dag schelen... ) van het jaar. Daarna gaan de dagen weer lengen met de sprong van een vlo, zo zei ons moeder...

In februari beschouwt men dan plots het licht als terug van weggeweest, en viert men O,L.Vrouw Lichtmis om dat te vieren.

Nu weet dat wellicht geen kat meer, want wetenschap heeft ook die traditionele zaken ondergraven.

Wie eet er nu nog jaarlijks Sint Hubertus-broodjes tegen de hondsdolheid ? Daar heb je toch medicamenten voor ? Ik, ik mis die broodjes. Eén keer in het jaar hadden wij dan zo'n lekker zacht broodje. Nu zijn er mensen die iedere dag van dat veel te zachte brood eten. Nu en dan hoor ik mensen vertellen dat ze iedere dag vers brood eten, oudbakken moeten ze niet hebben. Wij eten hier meer dagen oudbakken brood dan vers. Met twee mensen eet je immers geen brood per dag, en brood gooi je niet weg. Als het echt te oud wordt, dan gooien we het nog niet weg, dan laten we het drogen voor de geitjes van Bart...

Ik zag niet zo lang geleden een artikel over de hoeveelheid voedsel die dagelijks wordt weggegooid... Verschrikkelijk ! En weten dat er op de wereld zo veel mensen zijn die onvoldoende voedsel hebben ! Wij hier, wij zijn nog van het oud systeem, eten gooi je niet weg ! Je eet dat op. Als we eens op een middag over hebben, dan is dat voor 's anderendaags, of wordt het in de diepvries gestopt, voor een volgende keer. Pas als het echt kleine beetjes zijn, onvoldoende om er nog een maaltijd aan te hebben, dan wordt het aan de kippen gevoederd.
Met andere woorden, wij hebben hier bijna geen GFT-afval. Als we het niet zelf verorberen, dan doen de kippen het wel.

Toch leven we niet zo zuinig als onze ouders, die de oorlog en de honger hadden gekend... En onze kinderen leven wellicht weer wat "breder" dan wij doen. Met andere woorden, je erft gedeeltelijk de manier van leven, maar je leert het ook, in perioden zoals de oorlog, perioden die echt de mens verplichten zuinig en spaarzaam te leven.

Nu is het gelukkig al bijna 70 jaar geleden dat er nog oorlog was in onze regio, en het collectieve geheugen is dat gegeven dus stilaan vergeten. Ik ben er 66, en ik heb de oorlog nooit gekend... Dus zijn er nu veel meer mensen die de oorlog alleen nog kennen van uit de les geschiedenis, dan dat er anderen zijn. Voor mij was de oorlog nog iets dichterbij, wij hoorden onze ouders en hun vrienden regelmatig vertellen over de oorlog, en oudere mensen nog over de grote oorlog (14-18)... Van die eerste wereldoorlog zijn er wellicht gene meer over die er nog echt kunnen over vertellen...

En dat allemaal maakt dat het idee van leven in oorlogsomstandigheden, dat gegeven is volledig verdwenen... Mocht er nu oorlog komen, dan zou het wellicht veel erger zijn dan toen...
Veel erger, omdat de generatie van nu bijna totaal afhankelijk is geworden van allerlei technische en technologische snufjes, en veel minder dicht bij de natuur staat. Heel wat mensen hebben geen halve meter grond meer om zelf groenten op te kweken... En mochten ze het wel hebben, dan is de kennis er toe voor de meesten volkomen verdwenen.

Onze woningen hebben grote ramen, en dus ook grote gaten wanneer er ergens in de omgeving een bom valt. Onze verwarming is Centraal, en er zijn zelfs heel veel woning waar je geen kachel kunt plaatsen, omdat er zelfs geen schoorsteen meer is. (Hoe doet Sinterklaas dat in die huizen?)...

Ach, ik ga stoppen, laat ons hopen dat we het nooit meer mee maken... Ik denk dat we nu de langste periode zonder oorlog beleven van heel onze geschiedenis in Vlaanderen...

tot de volgende ?

Nog Klaas

Deze namiddag mag ik nogmaals Klaas zijn in de Academie te Zottegem... En zaterdag voor de laatste keer dit jaar nog eens, maar dan voor Okra.

Vanmorgen heb ik dus weer eens op mijn knieën gezeten.

Wellicht zie jij de samenhang niet meteen, geachte lezer, maar ik ben dus rugpatiënt met chronische rugpijn. Als ik Klaas moet (mag !) zijn, dan moet ik daarvoor heel goed mijn haar en mijn baard wassen, zodat alles er zo wit mogelijk uitziet. Haar wassen dat kan ik maar op twee manieren... Ofwel helemaal in bad gaan en mijn haar wassen terwijl ik aan het baden ben, ofwel, op mijn knieën voor het bad zitten en voorover leunen over het bad, om zo mijn haren te wassen met behulp van de douchekop...

Sinterklaas zijn is dus een oefening in nederigheid.
Ook een beetje van pijn, want dat voorover hangen in de badkuip is ook niet zonder pijn.
Maar ik doe het graag, dus heb ik het er voor over.
Mensen die geen chronische pijn hebben, zullen dit wellicht niet snappen, maar ik heb het reeds meerdere keren gezegd langs deze blog... Pijn is voor een stuk ook een keuze... Of je doet niets meer, en dat is op zich ook niet gezond, of je doet wel nog dingen, en je neemt de pijn er bij. Op dat moment begint pijn een keuzevak te worden... Voor welke activiteit heb ik het over om pijn te lijden?
(Ik heb altijd een basispijn, maar die tel ik niet mee, ik spreek over de soms heel fel snijdende pijn die optreedt bij activiteiten... Staan, wandelen, langdurig een zelfde houding aannemen... dat zijn allemaal dingen die de pijn heel snel heel hoog kunnen opdrijven. Zelfs in bed, tijdens mijn slaap lig ik -onbewust- steeds te draaien en te keren, om telkens een andere houding, een andere belasting te hebben op de rug...)
Dus selecteer ik de dingen die ik heel graag doe, en neem de pijn dan daar boven op.
Sinterklaas zijn hoort daar dus bij...

Ik heb ondertussen de pijn heel goed leren kennen. Dat maakt dat ik tamelijk precies mijn grenzen ken. Dat wil voor mij zeggen, dat ik tamelijk goed weet hoe hoog en hoelang ik de pijn mag laten opbouwen vooraleer ik moet stoppen. Als ik die grens overschrijd, dan loop ik dikke kans dat de pijn zich "vast zet", en ik dagen of zelfs weken in die hoge felle pijn blijf zitten.

Maar dat is dus mijn keus. Een bewuste keus waar ik perfect mee kan leven.

Ik heb al dikwijls op ons vader gedacht, die ons regelmatig voorhield: "Een kermis is een geseling waard", en als we de zaterdag eens wat laat weg waren geweest, dan riep hij ons de zondagmorgen heel vroeg op, om naar de vroegmis te gaan... De pijn is nu mijn vroegmis...

De foto hierboven is van vorig jaar, dit jaar heb ik een veel wittere baard, uit een spuitbusje... Een soortement witte haarlak, en dan mag ik, na het Klaas-zijn, nog eens boven het bad gaan hangen, om dat uit te wassen... Ook mijn wenkbrauwen zijn nu wit geschminkt.... Met die wenkbrauwen zie ik er meteen 20 jaar ouder uit !

Ik kan me niet wassen daar in de Academie, dus rij ik, "gewit" naar huis. Ik vraag me af welke reactie ik zou krijgen mocht ik eens een wegcontrole krijgen... Mag je eigenlijk wel geschminkt de weg op ? Enfin, ik ben niet onherkenbaar, alleen zie ik er heel wat ouder uit. En geef toe, de flikken kunnen niet iedere dag een Sint controleren hé...

Ik ga stoppen, me geestelijk voorbereiden (hm) op mijn zware taak...

tot de volgende ?

Hendrik Conscience

Portret van Hendrik Conscience (Photo credit: Wikipedia)

1st page De leeuw van Vlaenderen by Hendrik Conscience (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag vieren wij de tweehonderdste verjaardag van Hendrik Conscience (geboren 3 december 1812).

De man die zijn volk leerde lezen...
Wellicht kunnen we daar nog andere schrijvers bij noemen, maar het is en blijft een man die inderdaad er in slaagde heel veel mensen te doen lezen.
Zijn "De Leeuw van Vlaanderen" werd zelfs verfilmd.

Ik raad u aan om toch eens naar Wikipedia te gaan zien, en Hendrik Conscience op te zoeken. (Je kunt ook gewoon klikken op zijn "gekleurde" naam, dan kom je er meteen). Het is een figuur waar wij met zijn allen dank aan verschuldigd zijn. Hij gaf ons niet alleen de eerste volkse literatuur, maar hij lag ook mede aan de bewustwording van de Vlaming.

Kortom, het is een figuur die wat betekent in en voor Vlaanderen.

Ik heb menig boek van hem meer dan één keer gelezen, en ben de trotse bezitter van enkele heel oude exemplaren van zijn werken.

Het zou goed zijn voor iedereen, om die oude boekwerken weer eens ter hand te nemen, niet in een moderne vorm, maar in de oorspronkelijke tekst.
Je zou vast stellen dat men toentertijd heel wat minder gehaast was. Men kon een hele wijle stilstaan bij de omschrijving van het landschap of de maliënkolder van een der Heren... Natuurlijk zou je daar ook meteen vaststellen hoe ons Vlaemsch nu heel anders geschreven wordt dan toen. Met andere woorden, je zou het leven van een taal vaststellen inzake spelling maar ook inzake gebruiken.

Ik was en ben een boekenwurm, ik heb boeken verslonden met duizenden... En waar men indertijd de kinderen geen oude boeken liet lezen, want anders zouden ze te veel taalfouten schrijven, mocht ik thuis wel deze boeken lezen, en het heeft me nooit gehinderd. In tegendeel, ik werd niet alleen een boekenwurm, maar ook een taalfanaat.

Ik hou van mijn Vlaams, ik hou van de dialecten, ik hou ook van andere talen, in zo ver ik ze min of meer machtig ben.
Ik  zoek soms ook op hoe de talen ontstaan zijn  (je moet eens neuzen op de zeer omvangrijke website www.wjsn.nl !), en lees zelfs soms boeken in archaïsch Nederlands, zoals het Groote Cruydtboeck van Rembertus Dodoens...

Ach, ik ben bang dat ik mezelf weer ga herhalen als ik over mijn liefde voor taal begin... Dus ga ik er niet (nog eens) over uit wijden...

Vandaag las ik weer een interessant feitje...

De Federale Politie van België lijdt onder de besparingen !
De heren hebben een chronisch gebrek aan WC-papier.
Geef toe, dat is een ambetant iets. Nog een beetje en de heren moeten hun derrière af kuisen met oude Proces Verbalen...
Ze hebben ook gebrek aan stylo's en stiften. (Dat lijkt beter nieuws, misschien schrijven ze dan wat minder...
Maar het ergste van al ::::

Ze hebben een tekort aan Thermische onderbroeken.

djudedju.


tot de volgende ?

Tombe la neige...

English: GSM Fantasy, picture taken in Belgium Français : GSM fantaisie, photo prise en Belgique (Photo credit: Wikipedia)

Toen ik deze morgen het rolluik in de kamer van Koen omhoog trok, was er nog niets te zien. Toen ik een minuutje later daar kwam om mijn morgen-turn te doen, was het volle bak aan het sneeuwen, en de baan zag al wit.

Het sneeuwt !
Eigenlijk is het zo net weer gestopt; maar het moge duidelijk zijn: de winter kondigt zich nu echt aan ! Alhoewel de weerman en weervrouw ons melden dat het straks weer herfstfstfst is...

Een heel gek verschijnsel met de eerste sneeuw: mijn lindeboom had nog een pak bladeren, maar dat klein beetje gewicht van de sneeuw was er blijkbaar te veel voor... Nu kun je makkelijk het restantje aan bladeren tellen, hier en daar nog eentje....

De lucht is grijs.
Er zit zo te zien nog een en ander in, wordt het geen sneeuw, dan mogen we regen verwachten !

Vanmorgen gehoord op de radio, en gisteren al eens gelezen op mijn kwampjoetertje: het sms-je is 20 jaar oud.
Op de radio deden ze een interview, waar uit bleek dat bij jonge mensen 5.000 ja zelfs 10.000 sms-jes per maand heel gewoon waren... Wat vertellen die lui elkaar allemaal via die onnozele tekstjes in een bijna onbegrijpelijk taaltje?
Het bleek heel simpel te zijn, ieder verandering in het dagelijks gebeuren werd door gezonden als wetenswaardig... Nu ben ik in Leuven toegekomen, Nu ben ik uit het station, ik zit op de bus... ik heb vanavond spaghetti gegeten, het is weer niets op TV...
Het doet me wat denken aan de gesprekken thuis. Zo van die korte mededelingen, waarvan je weet dat je partner de rest wel kan zien... Maar bij SMS zie je elkaar niet, vandaar de voortdurende stroom berichtjes om toch maar in "gesprek" te blijven???

Nu, ik heb het al geschreven, ik heb iets tegen de GSM, dus ook tegen die SMS-jes. Op zich is het best een belangrijke en goede uitvinding, die de mens in staat stelt elkaar te bereiken waar hij of zij ook is... Maar de praktijk is heel wat anders geworden. De GSM heeft het bezoek vervangen, heeft het normale gebabbel van buren en familieleden vervangen. Ik kan me niet van de indruk ontdoen, dat er echtelingen zijn die meer met elkaar praten via de GSM dan wel gewoon als ze bij elkaar zijn.
Ik noem dat telefonitis...

Het is geen uitbreiding van gesprekken, het is een vervanging.
Ik vraag me af of er niet bij zijn, die spreken als je in elkaars ogen kijkt, heel benauwend vinden.
En ik vind het strontvervelend als ik, als wildvreemde buitenstaander, verplicht ben een half gesprek te volgen. De andere helft hoor je meestal niet, omdat het toestel gelukkig meestal niet zo luid kwaakt dat je ook dat kunt volgen...

Wat nog veel gekker is, is het feit dat de meesten niet lijken te beseffen dat hun gesprekspartner hen niet ziet... Je moet eens kijken naar die GSM-ers... Er zijn er heel wat bij die hun gesprek onderlijnen met gebaren. Voor wie zijn die bestemd ??? Voor het publiek ? (Ook leuk: ik hoorde onlangs een dametje overschakelen van luidop tateren naar een bijna fluistertoon voor een héél vertrouwelijke mededeling... in het warenhuis ????)

Ik heb altijd het onwennig idee, dat ik ergens binnendring in de privésfeer als ik moet luisteren naar zo'n gesprek. En wellicht zijn er bij die luide tateraars heel wat lui die staan op hun privacy...
djudedju...

Ik ben nog opgekweekt in de tijd dat je alleen mocht telefoneren als het echt nodig was, want telefoneren was duur, en je betaalde per tijdseenheid, dus moest je het kort maken. Nu lijkt prijs helemaal geen rol meer te spelen. Ik vind telefoneren nog altijd veel duurder dan gewoon spreken, dus telefoneren doe je alleen met mensen die zo ver weg zijn, dat het nog duurder is om de verplaatsing te maken. (Maar ook afstanden lijken niets meer voor de jonge mensen in deze tijd: Een dagje Ardennen dat is toch maar 350 kilometer... Ik heb de gekke gewoonte om nog steeds prijzen in Euro om te rekenen naar de vertrouwde Frank... en afstanden uit te rekenen naar de tijd dat je nodig hebt om er naar toe te stappen.. en dan zijn de Ardennen heel ver weg.)

Ik mag daar echter niet van praten, of ik ben weer "van den ouden bak"... Opa is blijven hangen in the sixties...

Ik vraag me af waarover mijn kinderen zullen blijven hangen binnen een jaar of dertig... Wat zal er in die tijd weer allemaal bijgekomen en/of veranderd zijn ?
Ons moeder zaliger zou zeggen: " 't Zijn allemaal geleende broodjes.", waar mee ze wilde zeggen dat alles terugkwam... Waar wij haar toen voor ouderwets hielden, daar houden mijn kinderen mij ouderwets voor.
Ach... 't is lijk de mode, als je je kleren lang genoeg bewaart, zijn ze ooit weer hip...

tot de volgende ?

Snieklaas

Entrance building of Flanders Expo. Gent, East Flanders, Belgium (Photo credit: Wikipedia)

Ik zit hier, steendood, voor mijn schermpje...
Gisteren voormiddag was ik van 9 tot 12.30 Snieklaas, een leuke karwei, maar waar ik blijkbaar veel "moeder" werd dan ik had verwacht. 's middags rap wat eten, en dan naar de Rommelmarkt in Flanders Expo.
Marc Pauwels, diene achterkozijn van Anny, gaf ons twee vrijkaarten voor Art Gent...
Dus, wij, na de "Sjacherbeurs" (zoals de rommelmarkt daar heet), naar hal 1 om eens Art Gent te gaan bekijken...

Het was prachtig, ik heb 's avonds laat onze Bart nog opgebeld dat hij er naar toe moest, als hij de kans zag, het was echt prachtig !

We zagen heel wat kunst, heel wat kunstenaars, en er waren er heel grote namen bij !

Ik heb documentatie verzameld waar ik maar kon, en op de duur zijn wij de standen voorbijgelopen, en alleen halt gehouden bij de dingen die ons, of een van ons speciaal aanspraken. Ik was kapot van de pijn. De dag was duidelijk te zwaar en te lang...

Deze morgen dan naar de rommelmarkt te Wieze, dat is niet zo ver, maar het is een grote markt. Dus zit ik hier weer met een lading verse pijn... Maar ja, ik mag niet klagen. Moest ik tegen Anny zeggen dat ik echt niet wil gaan of kan gaan van de pijn, dan zou ze daar meteen mee akkoord zijn, maar ik weet dat ze dat graag doet, dus zijn we gegaan.

Eigenlijk zelfs niet voor niets... Ik heb een wandelstok, volledig in ivoor, gevonden... Niet alleen een oud item, maar gezien de grondstof iets van blijvende waarde. Geen wandelstok om te gebruiken ! Het zou me spijten moest daar iets mee gebeuren !

Anny was verslingerd op de "Band of Brothers", je herinnert je wel, waar we eens 10 uur aan één stuk TV keken, en dat hebben we er ook gevonden.
Dus alle twee content...

Maar het was dus een héél druk weekeinde, vrijdag tot en met vandaag, druk, druk, druk...

Ach, wellicht was het vroeger veel drukker, dan nu, in onze pensioenperiode, maar dan wisten we daar niet van, we waren het gewoon, het hoorde bij het normale dagdagelijkse werk... Nu leven we veel relaxter, en zodra er enkele dingen vlak na elkaar komen, vinden we dat heel zwaar. Natuurlijk komt dat wellicht ook door mijn pijn, die bij te veel onmiddellijk het leven komt zwaar maken.

Als Snieklaas heb ik dit keer gebruik gemaakt van schmink... Ik heb mijn wenkbrauwen wit gemaakt, en mijn baart met witte haarlak bespoten, zodat het grijs bijna niet meer zichtbaar was. Het was mooi ! Ik ga de directeur vragen om de foto's eens door te mailen. Voor wie Snieklaas niet kent, raad ik aan eens Toon Hermans te beluisteren. Hij heeft een mooie sketch over Snieklaas...


Ik ga stoppen... Volgende week op woensdag en op zaterdag nog maar eens in de kleren van Sinterklaas duikelen, éénmaal voor de kinderen in de Academie te Zottegem, en zaterdag bij Okra - Mater. Dan is het weer voorbij...
Tot de volgende ?

Excuus

Omdat sommigen zich ongerust maken als ze geen blog zien... Vandaag geen blog ! (Ik moest naar de autokeuring en dan nog wat boodschappen en deze namiddag gans de namiddag keramiek...

Morgen zal het wellicht ook niet kunnen, daar ik in de academie de rol van goedheilig man voor de eerste keer moet waarnemen... De woensdag daarop nog eens en dan op 8 december voor Okra...

druk, jongens, je hebt er geen gedacht van !

tot de volgende keer ????????????????

Fanatisme

English: The Jina, or Mahavira, as Guru folio from a manuscript India, Gujarat, ca. 1411 Opaque watercolor on paper overall: 9.3 x 28.7 cm (3 5/8 x 11 5/16 in.) Gift of Mr. and Mrs. Charles Page S1985.2.2a Category:Jainism images (Photo credit: Wikipedia)

Eén van de grote gevaren van religies, is het feit dat er soms fanatieke sekten ontstaan, die niet alleen de enig mogelijke redding denken te zijn, maar die zich geroepen voelen om anderen, desnoods manu militari te overtuigen van hun Goddelijke Liefde.

Het verschijnsel vind je in zowat alle religies. De enige uitzondering schijnt het Jaïnisme te zijn, een religie ontstaan in India, omstreeks dezelfde tijd van het Boeddhisme. Het Jaînisme vind alle leven heilig, ieder dierlijk leven moet worden beschermd, en van planten eet men alleen de "dode" delen, dus graan, noten, vruchten...

Of dat het Jaïnisme daadwerkelijk nooit een Heilige Oorlog voerde weet ik niet zeker, ik las wel dat er fikse ruzies waren tussen Boeddha en de stichter van het Jaïnisme Mahavira. (zie foto)

Het zijn trouwens niet alleen religies die fanaten kennen, ook diverse filosofische stromingen kenden fanatici, het voorbeeld van Communisme is genoegzaam bekend.

Fanatisme wil "zijn" leer opdringen, met alle middelen. Ook met geweld.
Het gekke is dat men meestal in de religie, in de filosofie spreekt over liefde voor elkaar, of solidariteit onderling. De religie die wij hier best kennen, is is de Christelijke Religie, en in de prille beginperiode was het inderdaad zo, dat ze opvielen door onderlinge liefde en steun. Er zijn diverse getuigenissen van niet-Christenen, die jaloers zijn op de samenhang en onderlinge liefde en steun bij deze sekte. (Sekte, want toen was het een heel kleine groep in een zee van andersdenkenden !)

Al heel vlug ontstonden er verschillen van mening in de interpretatie van de teksten. Veelal het gevolg van gebrekkige vertalingen, maar soms uitlopend in felle ruzies. Deze ruzies kenden ook dan reeds hun fanatici, en soms werden ruzies hardhandig uitgevochten.

Gedurende de ganse geschiedenis zagen we fanatisme ontstaan, meestal in kleine groeperingen, maar soms ook opgeroepen door de kerkleiders. Denk aan de Kruistochten.

Momenteel wordt er vooral gesproken over fanatieke Moslims... Eén van de grote gevaren van het fanatisme is dat men alle gelovigen van de religie waaruit het fanatisme ontstaat, over de zelfde kam gaat scheren.

In Amerika kent men een veelheid van religies en van sekten, waarvan de meesten vreedzaam naast en met elkaar leven, maar er zijn er ook enkele tussen die heel fanatiek staan tegenover elkaar.
In het Westen lijken die fanatici minder kans te hebben, vooral door het feit dat de religies hier niet meer zo sterk staan. De tijd dat de religie het leven werkelijk bepaalde van bij de geboorte tot in het stervensuur, lijkt hier momenteel verdwenen. Het rijke Westen lijkt geen echte overtuiging meer te hebben. Zelfs wie nog openlijk de religie belijdt, is niet meer zo behept door die religie, dat dit bepalend is voor zijn dagdagelijkse leven.  Deze houding is betrekkelijk vlug gegroeid. Wie ziet er nog dat men voor het snijden van het brood, een kruisteken maakt over dit brood? Ons moeder deed dit nog, en het was toen nog redelijk algemeen te noemen.
Ik noem dat om aan te tonen dat de religie werkelijk doorgedrongen was in het dagelijkse leven, ook al heeft dit niets met fanatisme te maken.
Godsdienst werd toentertijd nog uiterlijk beleden, naast het innerlijke beleven. Het is eerst deze veruiterlijking die verdween, en nadien kwam er ook een vervaging van het innerlijke beleven.

Men aanvaardt hier geen fanatisme meer, niet omdat men tegen religie is, maar omdat men niet meer aanvaardt dat de religie de maatschappij commandeert. Men heeft niet alleen een splitsing tussen kerk en staat, men heeft deze splitsing ook door getrokken tot de gemeenschap waarin men leeft. Religie mag er zijn, maar is een persoonlijk beleven. Men mag het niet opdringen, het mag de maatschappij niet langer meer proberen te beheersen.

Vandaar wellicht dat men, nu meer dan ooit, heel scherp reageert tegen fanatici. Zowel in de Christelijke wereld (denk aan Opus Dei en consorten) als van uit andere ons wat vreemdere religies. Dus heeft men de neiging de religie waar echte fanatici zitten die pogen de maatschappij te beheersen, nogal eens in zijn geheel als slecht te zien. Ik denk dat de Koran niet beter of niet slechter is dan andere religies, maar dat fanatisme maakt het heel moeilijk dat nog te zien.
Eigenlijk is dat fanatisme voor de meesten een anti-reclame.
Wellicht om dezelfde reden wordt het Boeddhisme hier min of meer omarmd, omdat het net de verdraagzaamheid predikt. Het lijkt niet opdringerig, het lijkt zelfs een aanvaardbare mantel bovenop de religie die men al heeft van kindsbeen af.

Persoonlijk ben ik geneigd tot een religieus denken, maar mijd ik, net omwille van het agressieve, het fanatieke, de organisaties die de religie willen orchestreren.
Iedere organisatie loopt het gevaar uit te groeien tot een machtsinstituut. Macht die dan goed bevonden wordt om het doel beter en vlugger te bereiken, maar die het neveneffect heeft dat de macht ook gebruikt wordt buiten het eigenlijke doel.
Dit is het sluipende gif van "de" organisatie als systeem.
Ik heb er niet echt een oplossing voor. U wel ?

tot de volgende ?

Bang

Privacy for Business (Photo credit: Wikipedia)

Ik heb Ghostery geïnstalleerd in mijn Chrome browser. Je kunt dit in een heleboel browsers installeren, dus wellicht kun jij dat ook...
Ghostery deelt je mee hoeveel en welke andere dingen met je mee kijken. Als ik hier zit te bloggen, dan zitten er drie vreemde ongevraagde ongenode dingen mee te kijken. En zodra Zemanta ook wakker wordt, komt dat er ook nog eens bij.

Van Zemanta wist ik dat, want die dienst levert mij de foto's die ik gebruik bij mijn blogje... Maar al de rest was mij onbekend, en ik weet niet wat ze daar zitten te doen !

Het kan best zijn dat het niets betekent, maar het maakt me ongerust.
Het idee dat ik niet op één ding aan het werken ben, maar op meerdere, of dat er meerdere mee kijken naar wat ik aan het typen ben... Ik vind dit niet leuk.

Misschien had ik beter die Ghostery niet geïnstalleerd, dan wist ik het niet, en voelde ik me veel veiliger. Misschien is één van die vreemde toekijkende snoeshanen wel een of andere spîonage dienst, die me moet in de gaten houden omdat ik soms wel eens op de kap zit van de politici ? Of omdat ik wel eens een positie durf te kiezen inzake discriminatie? Of omdat ik geen NVA-er ben?

Misschien is het wel een heel normaal iets, war ik me helemaal niet ongerust moet over maken, maar ik vind het toch niet leuk, dat mijn PC, mijn energie, gebruikt wordt door ongevraagde anderen.

Heb je het ook gelezen of gehoord van die Amerikaanse student die weigert school te lopen met een chip die voortdurend meldt waar hij is?
Dit lijkt mij een beetje het zelfde.
Ik ben ook niet happy met al die dingen die ons voortdurend volgen is als ons doen en al ons laten.
We betalen met de kaart: er wordt genoteerd dat ik daar was op die plaats op dat uur.
Ik ben in beeld bij een bewakingsfirma of een camera op de openbare weg...
De winkel waar ik betaal met een kaart van de winkel, of een klantenkaart laat inbrengen, die weten precies mijn koopgedrag.
Misschien wordt Michel Vandenbossche wel verwittigd dat ik nog steeds ganzenlever durf te eten ?

Zou mijn koopgedrag in Auchan (Frankrijk) overgemaakt worden aan Belgische instanties?
Bij de apotheker kan ik de volledige lijst van al wat ik kocht de laatste vijf jaar opvragen. Ik krijg het gedetailleerd tot en met. Wie krijgt dit nog ?
Het globaal medisch dossier, wie leest dat?
Wie heeft daar inzage van?
Is dat echt niet te lezen door de werkgever of door de verzekeraar ?

Ik ben bang.

Nieuw is dat in feite allemaal niet, het is alleen nieuw in die zin, dat het uitgebreid is.
Vroeger woonde en leefde en werkte je in een dorp. Je kocht alles in het dorp, en iedereen wist zowat alles van je. Maar je had niet het gevoel van een vreemde, misschien vijandige controle, want jij wist net zo veel van de anderen als zij ven jou.

Ik las dat men zelfs kan binnen kijken in je huiskamer, door je TV-scherm heen, en dat zelfs als hij niet aan staat. Klopt dit ? Ik weet het niet, maar er is niks wat me nog verwonderen kan.

Natuurlijk doet men dat niet bij u of bij mij, en alleen bij personen die moeten gevolgd worden... Maar wie moet er gevolgd worden? En wie bepaald dat? Ik werkte bij de vakbond, en werd dus gevolgd door de staatsveiligheid. (Dat is echt zo !)

En wie is het die nu in mijn computer zit mee te kijken? En waarom ?

Er is nog nooit zo veel van privacy gesproken als vandaag de dag, en er is nog nooit zo weinig privacy geweest !
Geen wonder dat Jan met de Pet verontwaardigd reageert als men dan mededeelt dat je een filmpje van de inbreker die in je huis in brak, niet moogt op facebook zetten... Omwille van de privacy!
Iemand die inbrak in mijn woning, die brak net mijn privacy (en mijn voordeur), waarom zou zijn privacy dan nog wel gewaarborgd zijn?

Het lijkt op zo'n ogenblik dat de brave burger wel zijn privacy moet prijsgeven aan alles en nog wat, en dat net de bandieten beschermd worden !

Ik denk dat we toch eens serieus moeten nadenken over het begrip privacy...
Als een hoge politicus inzage kan weigeren in zijn financiën, mogen wij dat dan ook ? Of is onze privacy anders dan de zijne? Kom nu niet af met onschendbaarheid, want dat is in feite alleen van toepassing voor mensen die foefelen, anderen hebben dat echt niet nodig !

djudedju

tot de volgende ?

Touch screen of aanraakscherm....

Panini Keypad, an Indian innovation helps messaging in any regional or international language with great ease. It is of even greater use in case of Touch screen phones as in above image. (Photo credit: Wikipedia)

Het lijkt wel of er een nieuwe concurrentie-oorlog begint, tussen de groten van de hardware en software leveranciers.
Windows 8 is gebouwd voor Touch screen, en nu schijnt Google ook zijn Chrome Book daarmee te willen uit rusten.

Persoonlijk vind ik die aanraakschermen echte ondingen ! Eerst en vooral vergt het een zwaar pakket software, wat uiteindelijk niet anders kan dan resulteren in een slomer systeem.
Maar wat ik er vooral tegen heb, is het feit dat die schermen in gehard glas moeten zijn, en dus glanzend.
Ik ben de gelukkige (?) bezitter van wat men een "vette" huid noemt. Dat betekent dat iedere aanraking van mijn vinger op dat scherm een plek na laat. Als je er recht voor zit, en aan het werken bent, valt het niet zo erg op, en hindert het niet echt, maar zodra je enigszins schuins tegenover het scherm zit, zie je al die smetten. Als je het toestel uitschakelt, of het gaat automatisch op zwart scherm over voor energiebesparing, dan zie je een verschrikkelijk beeld van vetvlekken.
Dan wil je meteen een vod pakken om dat af te kuisen, maar doe het niet bij slaapstand, of je scherm is meteen wakker en je wrijft massa's programma's in één keer aan het werk...

Nee, ik vind er niets aan.

Bovendien kan ik met het bewerken van mijn klavier, netjes met mijn armen op het meubel blijven rusten, en met dat Touch screen moet ik mijn arm opheffen. Bovendien zit ik dan met die hand voor het scherm waar ik in moet "werken".

Geef mij maar de muis en het klavier. Veel handiger nar mijn idee.

Mijn ervaring met het aanraakscherm komt van mijn tablet. Een handig ding omdat je het mee kunt nemen op verplaatsing (wat moeilijk is met een PC), en het compact genoeg is om in een gewone boekentas mee te nemen. Een laptop moet je bijna in een apart tasje stoppen, of je moet een enorme boekentas hebben.
Minder handig aan het tablet is het feit dat je geen klavier hebt. Je moet dus een klavier op het scherm brengen, en dan door aanraking van de letters op dat scherm gaan zitten typen. Het is te doen, maar het is eerder een noodoplossing. Zeker met mijn dikke vingers en het vet van mijn huid.

Ik weet wel, niet iedereen heeft een vette huid, maar het is en blijft een feit dat je vingers afdrukken nalaten op de harde voorwerpen die zij aanraken. Hoe dacht je dat men anders vingerafdrukken zou vinden? Mijn tablet is één grote verzameling van vingerafdrukken !

Ook de smarphones, de gesofisticeerde GSM's waar men nu de mensheid mee onledig houdt, zijn meestal uitgerust met aanraakschermen. En daar zijn de klaviers die je oproept op dat al kleine schermpje uiteraard piepklein. Zelfs met zo'n aanraakstokje voel ik me niet happy. Ik heb gelukkig nog geen Parkinson, maar je mag helemaal niet misdrukken, of je hebt een verkeerde letter, of twee letters in één keer aangedrukt. Laat staan dat je te lang drukt, dan zie je plots een rijtje à la aaaaaaaaaaaaaaaaaaa verschijnen.

Ik geef het toe, ook met mijn ouderwetse gsm, met een cijferklavier waarop op ieder cijfer een drietal letters staan, krijg ik de rietepetiet. Ik vertik het dan ook om te leren sms-en.  Meer nog, als men mij een sms-berichtje stuurt, doe ik dat heel zelden open, omdat ik het of niet hoorde, of vergeten ben welke handelingen ik weer moet doen omdat scherm te openen... Voor mij is een gsm een draagbare telefoon. Meer wil ik er niet van, meer doe ik er niet mee.

Ik heb helemaal geen lust om nog nieuwe foefjes en piefjes aan te leren met dat klereding. Om eerlijk te zijn, ik heb een hekel aan de GSM...
Niet alleen vind ik het een aantasting van mijn persoonlijke levenssfeer en vrijheid, want men valt nu op ieder moment en op iedere plaats de mens lastig, maar ik vind het ook heel storend en irritant dat ik overal persoonlijke gesprekken hoor voeren, waar ik helemaal geen uitstaans mee heb.
Heel wat van die ondingen lijken mij ook niet goed te werken, want soms lijkt het wel of er mensen zijn die luid genoeg naar elkaar roepen om ook zonder dat ding te converseren.

Indertijd, toen ik nog werkte, was de tijd in mijn wagen, een tijd waarin ik gerust was, niet gestoord werd, eens de zaken kon overdenken. Nu is de auto helemaal niet meer veilig, en men belt de bestuurder op, die dan genoodzaakt wordt te antwoorden, waarbij hij hij/zij mag kiezen in de kans op een proces verbaal of een installatie om handsfree te bellen.

Het gaat nog verder, ik las al over foefjes waarbij die ondingen ingebouwd worden in je uurwerk, of zelfs in je bril. Er zijn er uiteraard ook al die er uit zien als of de drager een gehoorapparaat dragen moet, maar het is dus een GSM...

Nee, leve de vrijheid. Ik heb een gsm, ik geef niemand het nummer, en het dient mij alleen als ik eens iemand moet hebben terwijl ik uithuizig ben. Ze kunnen me niet terug bellen, want ik zet dat ding weer uit zodra ik gedaan heb met bellen. Ik zet ieder jaar een minimaal bedrag op dat ding, en zie mijn kapitaal toenemen omdat ik te weinig gebruik maak van dat onding. Maar liever dat dan er de slaaf van worden.

Of vind jij het zo leuk dat in de winkel waar jij een en ander aan het bekijken bent, men plots naast je gaat ruzie voeren via de GSM... Ruzie waar je niets mee te maken hebt, en ook niets mee te maken wilt hebben.
djudedju

tot de volgende ?

zoete dood

the 'Peperbusse', remains of the burnt-down church St-Pieterskerk in 1896; Oostende, Belgium. (Photo credit: Wikipedia)

In Duitsland heeft een man klacht ingediend tegen zijn vrouw, omdat ze trachtte hem te doden door hem te verstikken met haar borsten...

Dat doet mij denken aan de man die gestorven was door een arbeidsongeval in de brouwerij: hij was in de ketel bier gevallen en verdronken... De kersverse weduwe: "Hij heeft toch niet te veel afgezien zeker?" "Bah neen hij, madamke, hij is er zelfs nog drie keer uit gekropen om te gaan pissen..."

De arbeiders die vroeger werkzaam waren in een groot scheikundig bedrijf in de omgeving van Oostende antwoordden op de vraag waar ze werkzaam waren: "Bij de zoete dood..."

Ach, wij hebben iets met de dood. De dood dat is het einde ... Dat lijkt afschrikwekkend, beangstigend, en toch lachen we er soms mee, en soms zie je mensen die de dood echt verwelkomen als een goede vriend.

En dan spreek ik nog niet van de mensen zichzelf doden. Ik denk dat dit een heel ander iets is. Iets wat ik me zelfs niet eens kan voorstellen. Voor het bestaan van de euthanasie en de stervensbegeleiding had ik wel een begrijpen voor de mensen die uit de pijn stapten, maar de anderen, dat is mij nog steeds heel vreemd. Ik oordeel niet, en zeker ga ik niet veroordelen, gewoon omdat ik het niet begrijp. Ik had ooit een vriend die zich ophing door een koord om zijn hals te doen, en op zijn knieën ging zitten om de koord dicht te trekken. Al wat hij moest doen was zich rechten om terug te komen, maar hij bleef zitten tot de dood. Ik kan mij dat gewoonweg niet inbeelden hoe je dat kan. Ik denk dat er misschien voor die mensen een vlucht is uit een lijden die wij niet kennen, en die wij niet bevroeden. Misschien hebben zij geestelijk dusdanig te lijden dat zij ook geen andere uitweg meer zien dan uit dit leven vol pijn uit te stappen. Dus heb ik zeker geen recht om te oordelen. De tijd dat deze mensen niet op het kerkhof in gewijde aarde mochten liggen, vind ik verschrikkelijk.
Het leed van hen die achterblijven met onbegrip, met enorme vragen, veelal met een vaag schuldgevoel, werden op die manier nog meer gestraft dan alleen al door dat onbegrijpelijke verlies.

Ik heb oude mensen gezien, die naar de dood verlangden, gewoon omdat ze het moe waren, omdat ze alles al gehad hadden. Het was hun tijd, waarom kwam die dood niet?

Mensen die geloven, hebben een zekerheid of een hoop dat de dood niet het einde is... Gek genoeg lijkt dat de dood voor hen niet makkelijker te maken. Alleen zij die sterven met het gevoel dat zij hun tijd nu wel hebben gehad, of die blij zijn uit het lijden te kunnen stappen, gaan met de glimlach. De rest hoopt, maar voelt zich echt niet zeker bij die garantie op een ander, een beter, een eeuwig leven.

Kortom je weet het niet. Het is een kwestie van geloof, en je zou niet moeten geloven, als je het zeker wist.  Geloof is er alleen als je het niet weet. Anders is het kennis.

Ik heb altijd het gevoel dat mensen die dergelijke vragen beantwoorden van uit een overtuiging dat ze weten, dat ze vooral zichzelf overtuigen. En ik denk hierbij net zo goed aan die diepgelovigen als aan die overtuigde atheïsten... Want ik voor, voor mij, snap niet waar ze die overtuiging halen. Het is immers in beide gevallen een kwestie van aannemen, niet van zekerheid.

Ergens ben ik jaloers op dergelijke mensen. Waar ik met reuzegrote vragen worstel, veroveren zij voor zichzelf een zekerheid. Zij overtuigen zichzelf dat ze niet geloven, maar dat ze weten.

Ik voor mij, ik heb dat niet. Ik lig er ook niet wakker van, ik zal het wel zien of juist niet zien, eens ik zelf de grens tussen leven en dood over stap. Ik zie geen reden om bang te zijn. Als er een ander leven is, dan zie ik dat wel, als er geen ander leven is, dan is er niets meer om te vrezen.

Ik hoop op dat ander leven, omdat ik geloof in God, en omdat ik het geloof een goede leefregel vind om in een maatschappij als maatschappij te kunnen bestaan. Het idee dat er een straf is, ook als niemand je daad zag, lijkt mij een middel om het kwaad te onderdrukken.  Voor wie er geen geloof is, is niet gezien worden bijna gelijk aan het niet doen van die daad.

Het is een beetje als met de verkeersregels. Als je te vlug rijdt, en niemand ziet het, dan heb je toch te snel gereden ! Dan heb je toch op een onverantwoorde manier omgegaan met het leven van anderen. Het is niet omdat er geen gevolgen zijn, dat het ongezien is, dat je geen verkeerde daad pleegde.  Voor mij is bewust te snel rijden net zo goed een zonde als "... en beheer nooit iemands goed"

Ik geloof dan ook, dat wie, met of zonder geloof, goed leeft, in een respect voor de medemens en de wereld,  dat die behoort bij de mensen die na een lang leven kunnen zeggen dat de dood mag komen, dat zij het gehad hebben. Ontslapen in tevredenheid: een zoete dood.

De dood is ons niet vreemd, het is een stuk van ons.
We leven bij gratie van de dood !
We eten planten die we doodden, of die "gestorven" waren (vruchten, granen,noten), we eten dieren die we doodden...
Kortom, zonder dood, leven we niet.
Geen wonder dat de dood een stuk van onszelf is...

tot de volgende ?

Storm op ... land

Municipal park. (Photo credit: Wikipedia)

English: Belgian turbine steamer 'Princesse Elisabeth' on the Ostend Dover ferry service. Was used in the between wars years. Nederlands: Belgische turbine stoomer 'Princesse Elisabeth' op de Ostend Dover ferry dienst. Werd gebruik in de tussenoorlog jaren. (Photo credit: Wikipedia)

Vannacht heel weinig geslapen... Het stormde verschrikkelijk, en ik lag te luisteren of ik de hoge populieren niet hoorde kraken. Ik, en ook Mario die de wei huurt naast mijn huis, hebben er de eigenaar van de populieren al meer dan eens op gewezen dat ze een gevaar vormen. Ze lijden duidelijk aan de populierenziekte, en verzwakken dus heel snel, met alle gevaren van dien.

Ik was blij dat onze vorstpannen al vervangen zijn en nu goed vastliggen... En dat we niet meer opschrokken van stukken cement die over het dak rommelen.

En toen ik hoorde dat de wind tegen de middag weer zou toenemen, heb ik besloten dat we de rommelmarkt maar zullen laten... Je moet geen gevaar op zoeken als het niet nodig is.

Zo'n zesenveertig jaar geleden werkte ik op de mailboat Ostend-Dover en daar lagen we ooit uren voor Dover, het stormde zo erg dat we de haven niet konden binnen varen. In die tijd was ik helemaal niet bang van stormwind. Ouder worden heeft bizarre gevolgen !

Als kind woonden wij een hele wandeling ver van de zee, en toch was die band met de zee er altijd... Toentertijd waren er nog geen rolluiken aan ons slaapkamerraam, en 's nachts zagen we iedere keer de lichtstraal van de vuurtoren over ons plafond flikkeren. Driemaal na elkaar, dan een beetje rust, en weer drie keer na elkaar, in een eindeloze reeks. We wisten ook als het weer eens mistig was, want dan was de lichtstraal er niet, maar hoorden wij in de plaats de misthoorn, een diepe sonore klank thoeoe, drie keer na elkaar en dan weer een pauzeke... Het zelfde ritme van de lichten.

We woonden aan "het bosje", officieel het Maria Hendrika Park. Bij storm hoorden wij de wind door de bomen fluiten, en bij erge storm soms het gekraak van een afbrekende boom. Ooit hadden wij een storm, waarbij in één nacht meer dan 300 bomen waren gesneuveld. Bomen sterven echt niet altijd staande !

Als het tijdens de dag stormde, dan stonden we soms door het raam te kijken "Je moet die bomen eens zien gaan !" zei ons moeder... En wij knikten vol enthousiasme ! Wij vonden het als kind sensationeel en dus prachtig om zien. Wij woonden dus aan de kust, en wind was er altijd, en storm heel regelmatig. Slechts nu en dan was het zo erg, dat we er echt van opkeken. Zoals die keer toen we een man met fiets en al gewoon zagen omver waaien !

En ooit, heel lang geleden, was er een soort orkaan, midden in de dag, in een heel warme zomer. We hadden nog net de tijd gehad om naar huis te hollen voor de dreigende massieve lucht, die in geen tijd van stralend blauw naar inktzwart evolueerde. Toen de wind heel plots en heel fel begon, deed ons moeder de rolluiken naar beneden, en holden wij de trap op, om door het raam van de slaapkamer naar buiten te kijken. Voor onze deur stopte een Volkswagen-camionette, zo een van het schoendoos-model. De storm duurde hooguit een tiental minuten, maar de camionette wipte in die tij heel de straat door, gedreven door de wind.

Gek, ook toen waren we niet bang.
Bang is iets voor volwassenen, en het lijkt er op dat ik eindelijk volwassen aan het worden ben.
(djudedju !)

Maar echt, de angsten die een kind kent, zijn heel anders dan de angsten van een volwassen mens, en hoe ouder je wordt, hoe meer angst je kent en hoe intenser je de angst ervaart !
Je voelt dat het best bij je kleinkinderen. Toen je zelf in het kweken van kinderen waart, en er klom er eentje in een boom, dan gaf je hem of haar een rammeling, als een van de kleinkinderen zo iets doet, dan beef je van angst en je hart staat bijna stil van schrik.

Op de foto in bijlage zie je de 100 meter hoge watertoren die gebouwd werd toen ik nog kind was, in het bosje, bijna recht voor onze deur... Op de andere foto een oude mailboat... Daar staat in de tekst ferryboot, maar in het Oostends was dat de "male", van het Engelse Mail. En de officiële naam was Mailboat, postboot... Wellicht een naam uit de tijd dat het schip nog werkelijk de postverbinding was tussen het vasteland en het Verenigd Koninkrijk....

Waar is de tijd...

Tot de volgende ?