Het einde van de wereld

Nederlands: Kapel op het einde van de Dorent in Burst (in Erpe-Mere) (Photo credit: Wikipedia)

Nog elf dagen hebben we te gaan...
Tenminste, als je gelooft dat het toevallige einde van de Maya-kalender, ook daadwerkelijk het einde van de huidige wereld zal betekenen...

Ik heb ondertussen al een paar keer het einde van de wereld meegemaakt, en er nog nooit iets van gemerkt. En als je de geschiedenis nagaat, dan is de wereld al honderden van die voorspellingen door gekomen, zonder echt te vergaan.

En toch hebben ze gelijk... Iedere dag zijn er mensen die hun wereld zien in elkaar storten... Elk jaar zijn er die zo'n erge rampen mee maken op persoonlijk vlak, dat voor hen de wereld nooit meer hetzelfde is. Als je dat beschouwt als het einde van (jouw) wereld, dan heb je natuurlijk gelijk.

Ik lees vandaag op facebook een kleine mededeling dat gisteren de man van een goede kennis plots is overleden... Voor dat mensje zal de wereld een tijdje stilstaan. Haar wereld zal nooit meer dezelfde zijn. Ik kan dat weten, met het verlies van mijn zoon stond de wereld ook een tijdlang stil. En de wereld waarin ik verder moest, was niet dezelfde wereld meer.

Op die manier vergaan er dagelijks duizenden werelden, zonder dat wij het gewaarworden, tenzij wij net de getroffene zijn. Maar het einde van de wereld kan ook een blijde gebeurtenis zijn ! Bij de geboorte van een kind, een kleinkind, begint er een nieuwe een andere wereld! Een wereld waarvan we op dat moment niet weten waar het heen gaat...

En ik kan nog andere redenen geven waarbij jou wereldje plots helemaal anders wordt... Het bedrijf waar je werkt gaat failliet, je staat op straat, je wereld, die je zo zorgvuldig hebt opgebouwd, valt in gruzelementen uiteen...

Maar echt is dat allemaal niet, want je leeft niet alleen op deze wereld, je wordt mee-geleefd in de wereld van de anderen, die op dat moment helemaal geen einde van hun wereld beleefden. Je zit in een maalstroom van leven, van werelden...

Gelukkig maar, want net die maalstroom dwingt je van weer in te stappen in dat leven, dat leven dat voor jou zo plots, zo intens veranderd was. Je leeft niet alleen, je leeft in een gemeenschap, een samenleving. Het enige wat je niet moogt doen, is uitstappen uit dat geheel van mensen, medemensen. Och, ik weet het wel, je doet het toch, op het moment van het gebeuren, stort de wereld in... Je hebt het niet meer, je doet niet meer mee, je wordt ingesloten in dat eigen enge coconnetje van je eigen ik... Maar je moet daar weer uit, je mag daar niet blijven zitten.
Ik weet niet hoe jij het deed of zult doen, maar ik deed het stapje bij beetje... Terug aansluiten bij de maalstroom. Helemaal hetzelfde wordt het nooit weer, net zoals een steen in de bedding van een rivier werpen, de stroming nooit meer zal gelijk laten worden. Maar je zit terug in de wereld van en met de anderen. In het begin haperend, op den duur weer helemaal, met dat kleine beetje kleurverandering voor jou, door jou ervaring(en)... Jouw ervaringen, in het meervoud lijkt het meest logische, want je komt zo veel en zo vaak in je leven voor veranderingen te staan, die jouw leven veranderen.
Ziekte, ongeval, verlies, geboorte... Naast de veranderingen in de meer materiële maar even realistische wereld... Een woning kopen, afbetalen, werk verliezen, bevordering krijgen, ziek worden...

Als je het zo bekijkt, dan verandert je wereld bijna voortdurend. Alleen, de ene keer veel ingrijpender dan de andere keer. En wat voor jou heel erg is, kan voor een ander een lichte wijziging zijn, of omgekeerd. Ieder meet met zijn eigen maatstaf.

Dat maakt het zo moeilijk om troost, om hulp te bieden. Die ander zit tijdelijk niet in dezelfde wereld, en leeft volgens andere normen, in een andere stroom binnen de zelfde rivier, maar weg van de hoofdstroom... Net zoals je in een rivier, in een bocht of een plotse verbreding wel eens ziet dat in een deel van de rivier het water niet meer lijkt mee te stromen, maar een stukje stilstaand water biedt...

Als visser weet ik, dat dit niet klopt. Je lijn blijft er weliswaar wat langer rustig hangen, maar plots gaat het ook daar toch plots weer in de hoofdstroom over...

Als jou wereld, vandaag plots stilstaat, wegvalt, verandert... Weet dan dat de hoofdstroom, het leven, niet verg weg is, en laat je eventjes meedrijven, in stille bezinning, aanvaarding, om weer in de maalstroom van het leven terecht te komen...

Je staat niet alleen, de wereld vergaat niet, alleen jouw stukje hapert eventjes...

tot de volgende ?