ZON(?)dag ?

Nee, ik ga niet weer over het weer memmen, 't is koud en somber.Na!
Gisterenavond lang opgebleven om de "De Da Vinci Code" te bekijken op VT4... en me te ergeren aan de veelvuldige en lange reclameblokken die telkens en telkens weer de film verpesten. Als die reclamemensen nu echt denken dat ik door hun storende dingen iets van hun waren ga kopen, dan zijn ze goed mis!
Integendeel, en ik heb daar gefundeerde redenen voor:
1) Ze ambeteren me, dus heb ik er geen symphatie voor
2) Dergelijke reclames op TV kosten stukken van mensen, die je allemaal mee moet betalen, dus een goedkoop product wordt duur omwille van de pub????
3) Goede waar prijst zichzelf. Dus wie veel en luid moet roepen om iets aan te prijzen, prijst iets aan wat het prijzen niet waard is. Hoge prijs als je het mij vraagt...
4) Heel wat van de reclames bevatten onderaan een boodschap in onleesbare en veel te vlug verdwenen lettertjes, een manier om wettelijk te kunnen liegen op de buis, ze zijn "ingedekt" door een amper zichtbaar en vooral onleesbaar zinnetje. Neem nu de reclame voor een bepaalde winkel, waar de kerstman verklaart dat iedere klant gratis een broodrooster cadeau krijgt. Ik heb me eens enorm geconcentreerd op dat stukje mini-tekst: Bij aankoop van 200 Euro en zolang de voorraad strekt. Goed mogelijk dus dat ze maar één of twee van die klerebroodroosters hebben liggen, en die ene is al minstens vijhonderd keer voor de TV heen en weer gezwaaid door een kerstmannetje die geen kaas heeft gegeten van electrische apparaten...

Nee, ik mot niet van die reclame op TV! En al zeker niet als je tijdens één film maar liefst zes keer dat kerstmannetje ziet broodroosterzwaaien... En dat is er dan nog eentje waarvan ik de tekst uiteindelijk kon ontcijferen! Maar ik zag even dikwijls of zelfs nog vaker een vergelijkende test tussen de prijzen van GSM-abonnementen. Daar "bewijzen" ze dat "zij" de goedkoopste zijn, maar moeten zich indekken met een lange tekst in miniatuurlettertjes (anders is het scherm wellicht te klein???) ... Sjonge, wat zijn die zjievereers vervelend! En ze komen zo vaak en zo snel na elkaar de film onderbreken, dat je het zelfs niet eens meer kunt benutten als plaspauze, tenzij je wel met heel erge prostaatklachten zit...

Maar het effect van die dinges is - bij mij in ieder geval - uiterst miniem! Ik stelde dat vast bij een van die bevragingen op internet (aan betalende doe ik wel eens mee, nooit aan die met loterijen waarvan je nooit een uitslag ziet)... Eén van die testen ging over de publiciteit rond waters... Nu moet je weten dat ik die reclame met die swingende en rolschaatsende baby's wel knap gedaan vind, en dus die kende ik...maar toen ik moest antwoorden over welk water dat filmpje ging, dan bleef ik het antwoord schuldig. Dat gegeven had ik op een of andere manier uit mijn geheugen gehouden...Het interesseert me niet, dus memoriseer ik het ook niet. Het filmpje wel, want dat was leuk gedaan, het product dus niet... (Trouwens is water uberhaupt niet leuk te noemen)

Maar wellicht ben ik een uitzondering, want als alle mensen zo reageerden, zou het rap gedaan zijn met die reclameblokken... Dus moeten er een behoorlijk aantal mensen rondlopen die die rolschaatsende kinderen meteen linken aan die of die soort water...en omgekeerd, het water linken aan leuke kinderen, kopen dus... Gekke lui, maar ze moeten er toch wel ergens zitten, anders werd ik niet zo vaak gepest met de reclame die duidelijk voor hen bestemd is en niet voor mij....

Nu, gisteren gaf die veelvuldige reclame mij althans de gelegenheden om mijn snuffer te snuiten. Ik las onlangs dat dit de verkeerde methode is. Het is niet aangewezen je neus te snuiten! Je moet het opsnuffen en inslikken ... Klinkt en is vies, maar volgens de hooggeleerde professoren in de verkoudheidskunde, komen aldus verzwakte en dode virussen en andere mie- en jancroben in je lichaam, waardoor je eigen vechtcellen zich kunnen oefenen en weerstand opbouwen tegen de stoute beestjes die je doen hoesteren...

't Is maar dat je het weet. Dus dat ventje in je klas van vijftig jaar geleden, die zo enerverend zijn snottebelleke als een versleten accordeon telkens weer en weer optrok, was in feite dus een voorloper ??? Bahrrrr...

Ik ga stoppen voor het helemaal onsmakelijk wordt... Oh ja, ik kan nu al heel goed hoesten!
tot de volgende ?

Arme linde

Image via Wikipedia

Hij (zij?) is ook bijna alle blaren kwijt... Er zijn er drie afgevallen tengevolge van een hoestbui van ondergetekende zieke (h)oester...
Dank zij een serieuze kwak Calvados heb ik enkele uren als verdoofd geslapen, maar de rest van de nacht heb ik mijn vrouw en misschien zelfs de buren wakker gehouden...djudedju
Mar anders gaat alles goed. Allee, zijn gangetje. Maar wonder boven wonder, de rug is redelijk, alle gevoelszenuween zijn opgeschoven naar mijn kriebelende keel, mijn lopende neus en ik heb het vermoeden dat mijn hersenpan vol snot zit. Zo voelt het tenminste aan... Precies of hij weegt veel zwaarder dan anders (wat zou daar de reden van zijn???) ik voel me mottig en geheel in staat van lijden... Niet alleen mijn neus loopt, ook mijn ogen zijn vertroebeld en lopen, mee met mijn neus.Sjonge, zo'n stomme onnozele verkoudheid en je voelt je aangetast in heel je lijfelijk zijn.

Ondertussen ben ik vlug gaan middagmalen, herliche spagetti mit pikante sauce...Terwijl ik aan het kijken was naar de Duitse TV met een programma over hobbykoks (jeden woche!!!)

Deze morgen zijn we naar de rommelmarkt geweest, in Gowalt, een zaal in Wetteren, van Walter Govaert, een politieker van blauwachtige verf, maar geen liberaal, geen Dedecker, nee, een onbestemd blauw, van eigen vinding ? Enfin, in het huidige tijdsbeeld zou ik zeggen een typische VLD-er... ( Tegenwoordig kun je dezelfde redenering zetten op ieder van de traditionele partijen, geen enkele er van is nog kleurbestendig... Alles is welkom, als het maar stemmen zou kunnen opleveren. Geen wonder dat het imago van de politiek ook zo onbestemd gekleurd is. Ik heb het eens bijeen gegoten, wat blauw, wat oranje, wat rood, wat groen en ziedaar, de volmaakte kleur van onze politiek! Schijtbruin ! Bruin ? Zagen wij dat niet enige decennia terug in het Duitsland van toen?

Feit is in ieder geval dat ook hier heel de boel aan het verrechtsen is. Eigen volk uber alles...

en zeggen dat lief zijn voor elkaar ook kan, en veel hendiger werkt.

Vanmorgen zag ik voor het eerst in dit jaargetijde, in mijn aut verschijnen 3.5° Celsius, met daarnaast een alarmlichtje in de vorm van een ijskristal...Kans op ijzel... 't Zal toch nog winteren.

Weet je wat me opvalt ? We zien nog geen vogels verschijnen in onze tuin! Blijkbaar hebben ze nog steeds meer dan genoeg eten in de natuur. Niet dat er geen vogels in mijn tuin zitten hé, maar je weet wat ik bedoel, de vreemde gasten die komen eten aan de gevulde voedertafel van mijn kippen, die zijn er nog niet.

Ook het gras is wonderbaarlijk groen voor de tijd van het jaar.

Voila, je ziet dat mijn brein is aangetast door het overtallige snot, ik ga stoppen, bij gebrek aan inspiratie...

tot de volgende ?

't snot

Image via Wikipedia

Nee, niet mijn kippen, ikke...
Een snotvalling, en wat hoesten erbij, genoeg om heel de nacht wakker te liggen, te snuffen, te kuchen, te hoesten, te snuiten, te neusdruppelen, te hoesten vijf minuten bijna inslapen, weer hoesten...Ken je het? Leuk is anders
Vanmorgen zelfs niet durven turnen, bang om meer te hoesten.
En bovendien is het met een ve'sdobde neus nie makkeluk om tu'noebeningen te doen...
Sorry, moest eventjes hoesten, ik ben zowat een 'oester.
Re-sorry, effen mijn neus snuiten...
Dit maar om het tempo van hoesten en snuffen en snuiten te illustreren. Ik ga straks om een hoestsiroop bij de apotheek, kan je beter van hoesten (ik kan het al héél goed!), en mijn neus loopt en mijn voeten rieken...

Een goede raad, als je mijn blog leest, zit niet te dicht bij het scherm, kwestie dat ik je niet besmet.

En buiten? Grijs, somber, donker en geheel op lijden ingesteld.

Op internet vind je her en der ook sites die je het weerbericht en de weersvoorspellingen geven. Eéntje daarvan is origineel, die voorspelt: "regen met heldere vlagen"... Just!
Het heldere komt maar meer bij kleine vlaagjes...

Gisteren vroeg ik mij af waarom nu, nu plots het groot alarm is afgegaan inzake klimaat ??? Gek genoeg las ik vannacht in een boek daterend uit 1990 (!!!!) al dat men dan verwachtte dat de temperatuur met zo'n 2 graden zou stijgen bij behoud van de CO uitstoot, en bij stijging met 4 ° voor het einde van de volgende eeuw (dus nu deze eeuw)... Dus men wist bijna 20 jaar geleden al heel goed wat er aan de hand was, maar niemand luidde dan de alarmbel! Blijkbaar heb ik gelijk met mijn gok over het behoud en vrijwaren van het militaire potentiëel... Eerder komt er geen maatregel. Het moet een quasi versterking zijn van de machtsposities, en die temperatuur? Who cares ? Macht, daar het het hem over. Wat kan het hen schelen dat hele landen zullen verdwijnen onder het stijgende zeeniveau, in tegendeel, het versterkt nog hun posities. En aan zo'n soepkiekens geven ze dan de Nobelprijs voor de VREDE... djudedju.

Weet je, ik zou aan alle leiders der landen over heel de wereld, een van die vleesplankjes moeten zenden, zoals wij hier hebben gemaakt en nog bezig zijn, met Crea van ziekenzorg... Op die vleesplankjes staat een uil in zoutdeeg, en er naast in pyrografie een kaars, en onder de uil een bril...Een voorstelling van "Wat baten kaars en bril, als den uil niet zien en wil"... Maar het zou wellicht niet tot de "vroede" heren doordringen. Dergelijke lui hebben één zaak gemeen, ze hebben een dik vel, en hun rug is ingesmeerd met ganzenvet, zodat alles er afglijdt.

En maar hoesten en snuffen

En toch is het leven mooi! (kuch kuch) Onder al die dode blaren zit alweer het leven te groeien, om in de lente weer uit te barsten in kleur en geur...en binnen 10 dagen begint de zonne weer aan zijn lange klim, op naar lange dagen vol licht en warmte (als 't niet regent)...
We leven in hoop

tot de volgende (kuch snuf snuf kuch)?

early in the Morning

Image by Frederik De Buck via Flickr

Gisterennamiddag moest Veerle gaan werken, dus vingen wij de kinderen op en zorgden voor eten en zo. Kimberly nog enkele uren geholpen met de voorbereiding van haar toetsen en dan kwam Frederik ook thuis en ook eten...
Op ons gewone uur, (na familie) gingen wij naar bed. Ik al iets vroeger, want ik had nogal wat pijn. Ik lag al goed te slapen toen plots, iets na 10 uur, Veerl belde van op haar werk, om te zeggen dat ze vandaag al om 6 uur in de morgen terug op het werk verwacht werd, en of wij dus de kinderen wilden wekkeren en op de bus zetten...
Dat is allemaal geen probleem
Het probleem, dat bennekik...
Als men mij wakker maakt, dan ben ik ook wakker... en dus heb ik een halve nacht liggen draaien en keren, een paar keer het licht aangemaakt om een paar bladzijden te lezen, in de hoop mijn gedachten op iets anders te zetten...tevergeefs.
Natuurlijk val je dan rond 4 uur in slaap, en wordt je suf en lam wakkergemaakt door de wekker...
Terwijl Anny naar ginder was, de kinderen wekte en op de bus zette, deed ik mijn turnoefeningen en ging de koffie zetten.
en nu zit ik hier...te bloggen. Anny zit in de zetel, naar het nieuws te kijken op AVS, de regionale zender, en met een half oor luister ik mee.
Het is nu bijna 8.30' uur, en ik deed net de rolluiken omhoog, en de duisternis stroomt ons huis binnen. Het is niet meer donker, maar nog lang niet licht. Bovendien is de hemel ook nog vol met zware grijze wolkenmassa's. Ik haat die donkere periode.

...Bij veel mensen heerst nu de stress... De toetsen zijn bezig! Vroeger hadden wij examens, nu zijn het toetsen. De naam is veranderd, de stress niet. Wat de zin is van die toetsen??? Ik sta in dubio.

Ik zou veeleer aandacht hebben voor de prestaties over gans het schooljaar, dan wel aan die fotofinish die nu de toetsen zijn. Ik heb daar meerdere argumenten voor, maar de voornaamste is wel dat de toetsen veeleer een beeld geven van de stressbestendigheid en van het kunnen memoriseren, dan wel van het beheersen van de stof, het kunnen gebruik maken van de verworven kennis. Voor mij zou de toets veeleer bestaan in het maken van een werk, waarbij alle verworvenheden van de voorbije periode van doen zijn. Waarvoor studeren de jonge mensen? Toch wel om een zekere bekwaamheid te verwerven ? Niet om te kunnen bewijzen dat ze een voortreffelijk geheugen hebben! Als ik een voorbeeld mag geven, als je een leerling hebt die is afgestudeerd als metser, dan lijkt mij de enige mogelijke toets, hem een plan voorleggen, waarin alle mogelijke moeilijkheden en misschien zelfs een foutje zitten, zodat de leerling niet alleen moet bewijzen dat hij het plan kan "lezen", maar dat hij het ook kan visualiseren. Laat hem dan een practische proef afleggen, waarbij hij ook weer te maken krijgt met enkele moeilijkheden en valkuilen, en zie of hij daadwerkelijk de stiel beheerst. Tijdens de opleiding kun je dergelijke testen ook ontwerpen, maar dan beperkt tot de tot dan toe geleerde materie. Als je daarbij nog wat randen van het beroep inlast, zoals de veiligheid, het berekenen van het benodigde materiaal en dergelijke, dan kun je met die éne test bijna gans het pakket van de schoolse opleiding toetsen, en bovendien ook de leerling tonen dat al het geleerde wel degelijk te maken heeft met zijn beroep!
Maar ja, ik heb het makkelijk zeggen...dat zou dan onder meer ook beduiden dat alle leraren samen moeten werken aan die éne alles omvattende toets, en wedden dat net dat niet lukt ??? Wedden dat leraar x vindt dat zijn vak niet voldoende uit de verf komt, dat leraar Y niet akkoord is met de werkwijze, dat leraar.... zie je het al voor je??? Want zeg nu zelf, wat is er nu belangrijker, de leraar en zijn gevoeligheden of die jonge gast die nog niets kent... Maar als hij nog niets kent, Mijne Dames en Heren Leraars, dan hebt u gefaald! Niets anders !
Maar ja... Wat baten kaars en bril...

tot de volgende ?

de keuring

Image by Nationaal Archief via Flickr

Vanmorgen moest ik naar de garage, om mijn wagen weer eens op punt te stellen voor de jaarlijkse keuring. Ondertussen ook laten smeren en co, zodat die zorg ook weer weg is. En dan...Naar de keuring!

Ik moet gewoonlijk niet zo heel lang aanschuiven, daar ik rij met een "bedrijfsvoertuig", een kleine camionette waarin ook mijn rolwagen kwijt kan. Dus zit ik voor de keuring in de rij van de grote camions, met mijn lilliputterke. Om complexen van te krijgen, voor je zie je niets dan een grote blauwe doos op wielen die gans je zicht belemmeren, en achter je staat er net zo'n doos, maar dan een rooie. Bij het binnenrijden had ik gezien dat er vier van die kolossen voor me waren. Voor de rest zit je daar in je auto ijzig koud te worden. En nu en dan rolt plots de blauwe massa voor je wat vooruit, starten en er achteraan.

Met koude vingers zat ik wat te sudokuën, en zie plots was het aan mij... Ik rij mijn wagen binnen en stap meteen uit, met de beleefde vraag of ze zelf alle testen wilden doen, want van dat schudden en schokken die ze als testen omschrijven, daar heb ik niet meer de rug voor? Maar als je het beleefd en vriendelijk vraagt, dan is meteen alles mogelijk, en ik mocht staan kijken hoe ze proberen je auto uit elkaar te rammelen. Het lukte niet, dus is hij weer goedgekeurd voor een jaartje, voor de volgende schud- en beeftest...

Dan thuisgekomen, je wat onledig houden met het verwijderen van het oude vensterstickertje, het verwijderen van de lijmresten, de ruit netjes kuisen en dan de nieuwe sticker met de goedkeuring tot 18 december 2010 er op weer aan de ruit kleven...Goed zichtbaar voor de politiediensten. We leven in een komplex landje, en hangen aaneen van de etiketjes en keuringsverslagen...Volgende week moet ik zelf mijn eigen zichzelven laten keuren bij de specialist... Dat gaat veel vlugger en veel makkelijker dan de autokeuring, hoewel wij eigenlijk ook heel veel onderdelen hebben die sleet of gebreken kunnen vertonen... Maar daar gaan ze voort op je medisch dossier... "En, Mijnheer Goderis, hoe gaat het er mee?" "Goed dokter" "Alle dan, en moet je voorschriften hebben voor medicamenten?" veel verder gaat het niet. Hij kent mijn kwaal, en ik hoor bij de niet -geneesbare - ambetanterikken. Op mijn persoonlijk wapenschild prijkt de spreuk: "Leren mee leven", een spreuk die je bij veel te veel zieken ziet.

Het weer is duidelijk aan het veranderen, ik voel het aan mijn hoogst persoonlijke barometer, mijn rug... Hij doet weer veel pijn. Maar ja, ik heb er mee leren leven hé... Ons Moeder zaliger zei dan " Jaja, de duivel is ook het branden gewoon, maar hij heeft nog altijd blaren op zijn gat"... Moeder dateerde nog uit de tijd van hel en duivels, dingen die in de loop van de modernisering van de kerk weg gedaan zijn, bij het huisvuil, in de grijze zakken, niet recycleerbaar kerkvuil...

Ze doen maar...Maar nu zitten we wel, ook in ons mooie landelijke en rustige Mater met een bende vandalen. Met enkele vrijwilligers had men het kerkplein mooi versierd met een grote en een pak kleine kerstboompjes, met veel blinkende ballen en balletjes en feeërieke lichtjes... Om drie uur 's nachts had de uitbater van De Witte Hoeve, nog buiten gekeken, en alles was nog in orde...'s Morgens was alles kapot en stukgegooid, de bomen uit de grond gerukt, en de brokstukken lagen tot op de speelplaats van de nabije school. Dat hebben wij hier nog nooit meegemaakt! Maar ja, het is eigenlijk al enkele weken terug begonnen, toen onverlaten het leuk vonden om alle verkeersborden met blauwe verf te overspuiten...

Soms heb ik heimwee naar de hel.

tot de volgende ?

I wish You a Merry...

Image by johanwieland via Flickr

We zeggen en schrijvelen 8 december, en de eerste virtuele kerstkaartjes en eindejaarswensen zitten al reeds tussen de e-mailtjes... Het zijn niet meer alleen de winkels die ons -veel te vroeg- willen richting Feesten, Party, Vreten en drinken jagen...
Zelfs de flikken zetten de eindejaarsakties al in vanaf begin december.
't Gaat nog niet rap genoeg. Ik heb al eens verstolen gekeken in de winkelrekken, en van opluchting gezucht, de paaseieren liggen er nog niet... Oef.

Ik heb het al eerder geschreven, als we de commersie mogen geloven, dan is het ganse jaar één jagen van feest naar feest, met veel cadeautjes, veel drank, veel peptalk en gedwongen ambiance.

Ik kan niet de vinger op de zere plaats zetten, die feestjagerij is er stillekes gekomen, op zijn sokken, een beetje met een keer, zodat je plots vaststelt dat je niet meer in je vertrouwde winkel binnen kunt komen zonder dat het volgende feest al weer dik in de verf staat.

Het lijkt wel of we het ganse jaar aan het feesten zijn. Op de tv is er ook zo iets bezig, daar is het de inflatie van de humor... Je krijgt willen of niet, dagelijks je portie bedenkelijke humor mee, veelal in de vorm van tussendoortjes, tussen twee programma's in, en op de commerciële zenders laat dit toe nog maar eens een reclameblok of twee meer in je maag te splitsen... En dat het nu nog echt goede humor zou zijn! Maar het is of afgezaagd, of grof, of helemaal niet leuk... Laatst een dametje bij haar dokter, in paniek: de drie mensen die in het bed naast me lagen zijn alledrie al gestorven, alle drie aan het hart! Ga ik nu ook iets aan mijn hart krijgen? Waarop de dokter haar "gerust stelt" met " nee, nee, oma, je moet je niet ongerust maken, jij gaat niet dood aan iets aan je hart, jij gaat gewoon dood aan je darmkanker" Hahahaha en lachen dat ik moet... djudedju... je moet je maar eens voor stellen dat je iemand in je familie hebt die gestorven is of lijdt aan darmkanker.

Kortom, het lijkt wel of ze allemaal samenspannen om ons "content" te houden, de winkels vol met de komende feesten en pakjes, en de TV vol "humor", braaf dom en blij door het leven. Nu en dan kun je nog wel eens kijken naar een ernstig iets, maar ook dat wordt niet echt uitgediept, en veelal zit de duiding al in de titel te lezen...

Er is weinig veranderd.
Vroeger was het de burgemeester en de pastoor ((houdt gij ze braaf, ik zal ze dom houden), nu is die rol overgenomen door de winkelketens en de TV... er is gewoon ietsje verschoven...meer niet.

We worden geleefd, niet helemaal, ademhalen mag je nog op je eigen ritme.

Volg je ook de gebeurtenissen op de Klimaatconferentie?
Weet je, ik vind het een wat schijnheilige bedoening.
Net nu de "natuurlijke" brandstoffen practisch uitgeput zijn, beginnen ze plots Oei en Aai te roepen... Toeval ? Ik geloof niet echt in toeval, zeker niet in die dingen waar politiek mee gemoeid is. Onafgezien van het feit of ze liegen over het broeikaseffect of niet (Weet jij het nog ? Iedere dag hoor je tegengestelde dingen vertellen door hooggeleerde (!!!!) profs, ik weet het niet meer zeker), maar onafgezien daarvan, lijkt het me zo doorzichtig dat ze plots nu, nu ze hoognodig alles op alles moeten zetten om nog voldoende brandstof te hebben voor de bewapening, dat wij drastisch moeten overgehaald worden om over te schakelen op andere brandstoffen, en dan niet vervuilende... het broeikaseffect weet je wel...

Ik, en ieder weldenkend mens met mij, weet al lang dat wij bezig zijn de wereld te verknoeien, en heus door veel meer dingen dan alleen door CO2... De vervuiling is onrustwekkend, en je ziet dat de wereld het niet meer kan "goedmaken" via zijn eigen natuurlijke middelen. Er moet dus zeker iets gedaan worden. Maar nu moet het plots, net nu de olie bijna op is. En als je luistert naar wat ze echt vertellen, dan komt het er op neer dat de gewone man zal moeten inleveren, inleveren inzake kwaliteit van leven. Dit moet nu, want de grote bonzen moeten hun reserves houden voor mogelijke oorlogen.

Plots gaat het allemaal over groene energie... Maar als je daar weer eens dieper op ingaat, dan is dat alternatief helemaal niet groen... De energie en grondstoffen die nodig zijn voor het maken van zonnepanelen, voor het maken van electrische auto's en de batterijen er van, en ga zo maar door, zijn soms héél heel erg vervuilend en héél heel erg belastend voor de wereld...Maar daar praat men niet over, want dat is niet het echte probleem...Het echte probleem is de brandstof veiligstellen voor eventuele komende conflicten...Eigenlijk moesten we al heel lang geleden begonnen zijn, maar dan hoefde het nog niet voor hen, nog niet voor de uitbouw van hun macht, hun legers, kortom ze roken nog kansen in het bestaande systeem, en dat moest eerst uitgemolken worden.

Ik las ooit een studie over een hybride wagen, waarbij je kunt rijden op fossiele brandstof en/of op batterijen. Veel zuiniger, veel minder vervuilend...weet je wel ? Bleek dat je voor het vervaardigen van één zo'n auto wel tien jaar mocht rondsnorren met een van die oude echt vervuilende roestbakken van vroeger, vooraleer er eigenlijk een winsituatie ontstond voor de natuur en de wereld... Hypocriet? Ja, en heel erg ook !

Maar dat stellen ze er nooit bij! Ze spreken alleen van de mindere uitstoot op het moment van het rijden, en vergeten te vermelden dat het maken van die wagen zo sterk vervuilt dat het eigenlijk helemaal geen winst betekent voor het milieu!

Als je het echt heel diep en heel nauwkeurig gaat bekijken, dan is er omzeggens nog geen enkele echte oplossing van het probleem geopperd. Zodat ik weer zit te denken: Dat is het ook niet wat ze willen bekomen... Ze willen gewoon dat de kleine man weer klein wordt, in het verdomhoekje waar hij hoort.

En vooral, hun militaire macht vrijwaren. Want het zou voor de wereld een oplossing zijn mocht men een groot deel van de wereldbevolking kwijt raken...

Ben ik te cru?
Denk er maar eens over na, kijk ook eens naar de verzwegen werkelijkheden...

tot de volgende ?

Tussen hoop en wanhoop...

Image via Wikipedia

Soms schrik je bij het vernemen van een bericht over een vriend, een kennis...Weet je het al? X heeft kanker... Y is geöpereerd en kreeg 6 overbruggingen... Z? Maar die is al een paar maand dood en begraven...

Jij kreeg ook al wel van die berichten, waarvan je even moest slikken.
Berichten die je herinneren aan je eigen sterfelijkheid, die je plots wakker schudden, die een alarmbel luid doen overgaan.
Pas in tweede instantie denk je aan het slachtoffer zelf, en bekruipt je het medelijden, medeleven.
Meestal voelen we ons niet echt geroepen om daar op bezoek te gaan, want de confrontatie met ziekte, met dood dat is niet leuk.
en toch...

Een vriend is deze zomer naar Lourdes geweest, samen met zijn echtgenote. Ze hadden dat beloofd, als de kanker genas, dan gingen ze beewegen naar Lourdes.

Een ander bidt dat zijn lippen daveren uit dankbaarheid dat ze al zo ver zijn, en om de hoop levend te houden dat de rest van de kwalijke ziekte ook wel zal wijken.

En in beide gevallen zijn er ook nog mensen die beloven met hen mee te bidden voor het herstel.

En weet je, ergens lijkt het echt te helpen. Geloof verzet bergen. Ook ziektes.

En dan vraag ik mij telkens weer af, zou ik ook zo handelen? Zou ik plots ook dat gebed aangrijpen om de hoop te sterken? Ik weet het niet... Ik denk dat het ook niet mogelijk is je in te denken wat je zou doen mocht je voor zo iets staan... Je reageert pas als de situatie er is. Je mag dan al gelovig zijn, we zijn allemaal maar kleingelovigen, tot we plots alle heil verwachten van dat geloof. Het is als het wanhopige tasten van een kinderhandje naar de hand van moeder in een donkere nacht.

Wellicht is het ook niet echt geloven in de zin van overtuigd zijn, maar eerder een wanhopig bidden om de hoop hoog te houden.

En daar geloof ik dan weer wel in! Daarvan ben ik overtuigd, dat het behouden van een positieve ingesteldheid heel veel mensen geneest! Of die positieve ingesteldheid nu komt van het gebed of gewoon vanuit je eigen sterkte en overtuiging, doet er niet zo veel aan, het komt er vooral op aan dat je de hoop behoud en blijft geloven in je eigen kansen.

Ik denk dat iedere lichaamscel de invloed ondergaat van gans het lichaam, en dus ook van de geest in het lichaam. De positieve geest staat sterker dan de negatieve, omdat heel het lichaam in symbiose leeft met de geest.

Dat is mede de sterkte van de godsdienst, het is een brede en stevige plank om de kloof van de wanhoop mee te dichten. Wat ook de godsdienst is, want in ieder geloof kun je zalig worden en dus ook genezen. Er is denkelijk geen godsdienst zonder mirakels. Dat alleen zou ons genoeg moeten zeggen over het belang van de godsdienst inse, maar ook van het onbelang van de godsdienstige organisaties.

Ik zeg wel organisaties, niet bedienaars, want daar vind je nog wel de mensen die de overtuiging en de kracht uitstralen. Die hun zekerheid weten mee te geven aan de adepten. Niet vanuit zichzelf, maar vanuit een diepe innerlijke overtuiging, een diepe innerlijke kracht.

Soms ben ik stikjaloers van die soort mensen die op een of andere manier zich altijd geruggesteund weten. Ik heb dat niet, niet meer... Wellicht vandaar dat ik alles zo rationeel mogelijk ga bekijken, en met verwondering de zaken aanzie.

Och ja, ik geloof, maar dan veeleer in een uiteindelijke schepper, die zijn werelden ziet en laat evolueren, zonder er echt effectief mee bezig te zijn. Hij heeft de ingrediënten daar ergens bijeen gegooid, en laat de zaak nu op zijn beloop. Ik kan immers niet aannemen dat een god die echt met de mens als individu is begaan hen zou opzadelen met ziekte en dood. Ik kan ook niet geloven in een geen-god, omdat het heela zo groot is, en zo wonderbaarlijk is, omdat wij op een of andere manier kunnen denken en uit dat denken een god hebben gecreëerd. Het is makkelijk te praten over een Goede God, tot je plots een van je geliefden weggerukt ziet worden.
Godsdienst als denkbeeld mag dan al een maatschappelijk dwangmaatregel zijn en lijken, het is zo verbreid dat er wel iets MOET zijn, in het zwakste geval de vereniging van de zwevende gedachten van de mens zelf.

Maar wat het ook is of zijn mag, het is er, en het is zo sterk dat de mens er kracht kan uit putten om hoop te hebben waar er geen meer is...en dus is het een goed ding voor de mens. En waar het misbruikt wordt??? Kijk maar eens, daar is het de organisatie die hun opdracht misbruikt als machtsinstelling. Dat misbruik van de instelling is typisch menselijk en hoort niet bij de godsdienst als dusdanig, maar vind je overal, in alle instellingen.

Macht... het onheil van de mens.

Alle kwaad is terug te brengen tot macht en bezitsdrang, en het hebben van onderdanen, volgelingen of ondergeschikten maken dit kwaad mogelijk.

Het is dus niet de godsdienst die het opium is van het volk, maar de mens en zijn organiseren, de mens en zijn zucht naar macht.

Eigenlijk is het zo, dat wij telkens en telkens weer onze eigen onmacht willen vernietigen door het scheppen van volgers, adepten, aanhangers, zodat de zwakheid van de eenling verdwijnt in de kracht van de massa. Als de rietstengels in een bundel bijeen het symbool waren van de Romeinse macht, zo is het bijeenbundelen van de mensen het symbool van de macht.

Macht op zich hoeft niet slecht te zijn, maar het is zo dat de macht uiteindelijk in één of slechts enkele handen zit, en als die de macht omwille van de macht liefhebben...

Hoop is ergens ook zoiets, het weten, het voelen, het zien, het beseffen dat je niet alleen staat, dat anderen met je mee leven geeft je innerlijk de macht om tegen de ziekte, het onheil te vechten...

De kracht van de massa, de kracht in je zelf bundelen.
Hoop
is
genezing

of althans een enorme aanzet er toe.

tot de volgende ?

en maar regenen...

Image by shchukin via Flickr

No comment.
We zagen een veld vol rode kolen...in de modder.
We zagen eigenlijk alles... in de modder...
Tot daar het geenweerbericht.

Ik had een droom...
Ik zat op een jacht, en tegen valavond, met het hoge tij zeilden we uit.
De zonne zonk, het duister klom
En toen...
Ging het licht uit
werkelijk

De zon was weg, maar bijna plots was ook het avondrood weg, de sterren die al wat zichtbaar waren verdwenen heel zachtjes, ze doofden als het ware uit. De rosse maan werd grijs en verdween heel stilletjes in het blauwzwarte van de hemel...

Zelfs het wit van het schuim op de golven, van het wit schuim aan de boeg, verdween, en alles was zwart...

Toen verdween ook het geluid.
Eerst de wind die zong tussen de strakke touwen, en nadien ook het geluid van het water dat langs het schip borrelde...

Ik voelde waar het zeil was, en dat stond nog netjes bol gespannen, ook al hoorde je geen wind, geen water...

Met zo'n gespannen zeil moesten we nog varen, maar het was onmogelijk dat vast te stellen. Je kon zelfs niet eens zeggen dat we op zee waren, want ook de beweging van het water leek wel verdwenen, we gleden - als we al gleden- geruisloos en bewegingsloos over het water, onmerkbaar zonder de minste zweem van licht, zonder de minste luchtverplaatsing, zonder het water te beroeren...

Ook de electrische lampjes waren uitgegaan, en zelfs de kaars die romantisch stond te wezen op de tafel gedekt voor twee gaf geen licht meer... Toen ik tastend de tafel zocht ontdekte ik dat de kaars wel nog brandde, - het deed pijn-, maar geen licht meer gaf.

Duister omgaf ons als een loden kleed, zwaar en somber.

Zelfs het geluid scheen verdwenen, en onze stem reikte niet verder meer dan onze mond.

Op de tast zochten we elkanders hand en zaten angstig bijeen, ergens -waar?- op de boot.
Het leek dat de duisternis ook onze geest aantastte, en we voelden elkaar wel, maar kenden elkaar niet meer. Het gezicht, de stem ontbrak ons als binding.

Als geen licht meer bestaat, dan is er ook geen tijd meer.
Vaarden we nog, waar waren we ...
Het kon vijf minuten zijn, het kon de eeuwigheid zijn...


Ook al voelden we nog elkaar, het leek of we de wereld hadden verlaten, of de wereld ons had uitgestoten. Leefden we nog ? Of was dit ...dood... ?

Toen schrok ik wakker, in het oneindige besef dat één seconde de eeuwigheid was, en de eeuwigheid één seconde.

Het niets is het alles, het alles is niets.

Het kleine nachtlichtje dat veiligheid verzekert in onze duistere slaapkamer was een zon gelijk.
Alles is relatief...

Ik dacht aan de Prediker, Alles is ijdelheid...
Ons zijn is een zucht.
Onze belangrijkheid is het niets.

Nee, dromen zijn geen bedrog, soms zijn ze veel te helder.

Het is goed te weten dat het niets ons omringt en dat wij deel zijn van het niets. Deel van een onzichtbaar, onbelangrijk zijn. Zelfs met de electronenmicroscoop geven wij maar blijk van een waarschijnlijk iets, niets meer.

Weet je, als ik de sterrenhemel bekijk, dan valt mij telkens en telkens weer op datheel dat enorme iets zo verdomd goed lijkt op de atomen de kern een zon, de neutronen zijn de manen, de planeten... En wellicht zit ergens in een nog veel keliner geheel weer een mensje te kijken naar de maan die onze aarde is... en maakt hij machines uit wat voor hem atomen zijn, maar waar ook weer nog kleinere mensjes naar hem opkijken in hun maan... zo wat het effect van de twee spiegels, waarin je telkens weer de spiegels ziet in de spiegel, in de spiegel, in de spiegel tot in het oneindige...

en heel op het einde... daar zitten wij. Dat niets meer, dat zijn wij met zijn allen.
in een tijdeloos niets, een tijdig niemendalletje

tot de volgende ?

Pauwels... nog maar eens

Image via Wikipedia

Vandaag was het rommelmarkt te Gent, Flanders expo...en daar staat Marc Pauwels, de man van de stambomen kaartjes te controleren... een gedroomde gelegenheid om hem eens "in den vleze" te ontmoeten.
Toen wij daar eindelijk de file voorbij waren om kaartjes te bekomen, blonk Marc uit door zijn afwezigheid. Zijn vervanger zei dat hij eventjes gaan opwarmen was. Bij een tweede keer vragen bleek hij ergens naar de cafetaria te zijn... Goed, dan zien we hem straks wel...
En ja hoor, toen wij twee rijen afgewandeld waren, zagen wij hem staan. Erg veel babbelen konden we niet, want het was druk druk druk... Maar we hebben toch kennis gemaakt, en een en ander vernomen van zijn speurwerk. (Liever hij dan ik...)

We hebben afgesproken dat hij bij gelegenheid eens langs komt, als hij nog eens in de streek is om speurwerk te doen... Dan gaan we meer tijd hebben om gemeenschappelijke kennissen te zoeken, en nog wat meer gegevens uit te wisselen indien mogelijk.

Wat de rommelmarkt betreft, het was een mooie markt, maar we vonden niets van onze gading, maar dat is niet erg, we houden gewoon van het snuffelen in al die dingen. Daar hebben we genoeg aan. En dat pauwelke, dat was een dikke bonus, een surplus om de markt nog wat leuker te maken voor ons.

Ik zeg wel pauwelke, maar je kunt dat "ke" rustig weglaten, het is geen klein manneke, eerder een kloeke beer, en ook met een baard.

Toen we buiten kwamen van de markt, was het aan het regenen, gieten...en heel de baan reden we in de regen. Thuis zagen we dat het hier ook weer erg moet geweest zijn, want het water stond weer tot aan de dorpel van de achterdeur. De natuur herstelt zich zelf, deze zomer wat te droog om normaal te zijn, nu veel te nat... Maar als ik mag kiezen... geef mij maar een mooie zomer met veel licht, veel zon, veel kleur en veel visdagen...

Morgen gaan we in de voormiddag mee met Luc (vis) naar een grote vogeltentoonstelling. Dat is ook altijd mooi om eens te bezoeken. Dus, morgen weer later naar uw blog zoeken! En woensdag moet ik naar de garage en naar de keuring, dus ook dan weer later bloggen...

Ik ga maar stoppen, ik moet gaan eten, de chef roept...

tot de volgende ?

De wachtzaal

Image by ngc981 via Flickr

vanmorgen moesten we om 10 uur in het hospitaal zijn, voor de check-up van Anny...'t Was 10.30' vooraleer de dokter er door kwam. Daar heb ik een hekel aan, ik ben altijd ruimschoots op tijd, en verwacht van een ander dezelfde punctualiteit.

Maar daardoor hebben we een uniek iets gezien: een hoogzwangere St Niklaas... 't Is eens iets anders, en duidelijk een kindervriend(in)...

Wie het in zijn koker haalt om een vrouw Sint te laten zijn, en dan nog een zwangere... In dat immense gebouw werken er nochtans ook een héél pak mannen, dus was het een bewuste (mis)keuze. Ik zie de gezichtjes al van de zieke kinderen... "Ben ik nu zo ziek dat ik een sinterklazin zie?"

En eigenlijk ga je daar dan zitten voor noppes, want het was weer "alles ziet er goed uit"... tommetoch... en daardoor hebben jullie nu de blog later in handen dan usual.

Na de bijna natste november aller tijden, ziet het er naar uit dat december dat trieste voorbeeld volgt... Het blijft maar somber, grijs, donker en nat. Nu ja, we zijn ondertussen in de zes donkere weken... Nog geen volle drie en de dagen beginnen weer te lengen, ook al zie je het niet meteen, zodat die zes weken in de volksmond de donkere weken genoemd worden. Als het dan ook nog slecht weer is, dan is het zeker somber en donker.

Een van mijn internetvrienden, Tiens, (kijk maar op: tongereninbeeld ), is in haar stad een heel bezige bij, en is heel erg betrokken met die nieuwe tentoonstelling over Ambiorix. Zij verzorgde de foto's van de prachtige brochure, eigenlijk een boek te noemen. Ik kreeg het hier toegestuurd in pdf, en heb het al eens verticaal gelezen, het is én interessant, én heel mooi ! Ik heb dus heel beroemde en heel bekwame internetvrienden. (Waar heb ik dat verdiend?)

Oh ja, als je met die Tiens in de knoop ligt, het komt van Hubertine, maar ze houdt niet van die naam, vandaar het korte en krachtige Tiens... Dat ik van dat Hubertine hou, omwille van die lieve Zuster Hubertine in de lagere school, heeft haar niet kunnen verzoenen, en ook ik ben gehouden Tiens te zeggen en te schrijven. 't Is maar dat je het weet.

Als je eens ooit een minuutje hebt, dan moet je echt eens gaan kijken op haar website www.tiensmevissen.be of eens googlen op tongereninbeeld (in een woord). Het is mooi en onderhoudend, en er komen heel regelmatig aanvullingen en nieuwe stukjes bij. Te volgen zou ik zo zeggen.

Vannacht niet zo goed geslapen, een beetje te veel gedaan op de Ziekenzorgnamiddag... We hadden er onder meer een prachtig toneelstuk: "Mannen van 85" met als ondertitel: Vergeten is niet dementeren...

Het wordt gespeeld door het schrijversduo zelf, en het gaat over een 53 jarige zoon, met zijn oude vader...
VADER: Jaja, ik weet het...'t Duurt dikwijls een tijdje, maar ik weet 't nog allemaal...van in den tijd...bij de pompiers...ja...
Hoe oud ben ik nu ?
ZOON: 85, va
VADER: 85 ? Dat is al een hele term hé 't Zijn er veel van tussen zeker, van mijnen ouderdom?
ZOON: Ge moogt wedden, va, maar in 't leven hebt ge maar 2 kansen zei moe altijd, oud worden of vroeg sterven, en gij hebt geluk da ge oud moogt worden !
VADER: Hoeveel zegt ge?
ZOON: 85
Vader 85! Dat is al een hele term hé
ZOON Ge wordt een beetje moe hé va ?
Vader: Moe ?... Hoelang is moe nu al dood ?

De tekst schreef ik af uit het folderke, waar een paar sfeerschetsen in staan. Het stuk duurt een klein uurtje, maar is prachtig en beklemmend reëel... De vader wordt fantastisch goed uitgebeeld, zijn manier van bewegen, zijn houding, zijn tremor...het lijkt allemaal zo echt! Prachtig ! Ik heb nadien de spelers-auteurs nog eens persoonlijk gefeliciteerd!

En je moest het publiek zien, in Ziekenzorg zitten defacto veel ouderen, dus was de voorstelling voor hen wel heel erg bekend, en soms heel erg echt en nabij... Dat was dan ook de algemene reactie, dat was geen fictie, dat was echt zoals het is... Eéntje grinnikte en zei: "Dienen ouden daar hebbekik voor geposeerd!" " Zolang je dat kunt zeggen en beseffen, ben je nog niet zo ver" lachtte ik terug, en hij knikte, plots weer wat bedachtzaam..."'k Ben der pertang ook 85", en hij schuifelde de zaal uit...

Maar ja, ik zit in het bestuur, dus helpen aan een en ander, in mijn geval boterhammen smeren en wat helpen afdrogen en de koffiekannen naar de juiste zaal dragen (er waren koffiekannen van twee organisaties in gebruik)... Nu ja... we leven nog, en de pijn gaat redelijk.

tot de volgende ?

Ver halen

Image via Wikipedia

of verhalen?
Mij lijkt het geen toeval dat die woorden zo sterk op elkaar lijken. Verhaaltjes hebben dikwijls de eigenschap het van ver te halen... Vol fantasie, vol verbeelding.
Wellicht zijn ze daarom zo geliefd, omdat ze iets oncontroleerbaars hebben, en daardoor een zweem van volledige vrijheid vertonen.
Toch lukt het niet iedereen een goed verhaal neer te zetten. En ik heb het duistere vermoeden dat dit niet gaat beteren... Ik denk dat omdat ik merk dat de kinderen van nu zich niet meer moeten bezig houden met poëzie, en zelfs maar in geringe mate met proza. Wel in de zin dat ze gedwongen bepaalde werken moeten lezen, maar niet meer in de zin dat ze zelf proza moeten schrijven. De kunst van het "opstellen" is aan het verdwijnen, en taal is niets meer dan een middel om gegevens over te brengen.
Daarom stellen we ook vast dat er steeds meer en meer jonge mensen zijn die fout op "faut" stapelen bij het schrijven.
Er is ook een enorme evolutie in de wijze van schrijven, zelfs van proza... Ik ben bezig met een hele stapel nobelprijswinnaars te lezen, en geniet van de mooie langzame beschrijvingen. Als je een boek neemt van een "moderne" schrijver, dan zijn daar nog amper omschrijvingen te vinden, alles wordt naakt en cru gesteld en verhaald in wat een ijltempo lijkt in vergelijking met de boekwerken van vroeger. Mocht een moderne schrijver een dik boek van een van die oude nobelprijswinnaars herschrijven, hij kwam met een derde van het papier toe.
Maar dan zou het ook een deel van zijn charme verliezen, misschien zelfs het lezen niet eens waard zijn, omdat dan plots zou blijken dat men er het doodgewone leven van een doodgewoon gezin verhaalt, zonder avontuur maar met veel sleur en veel verveling, een leven ellendig van verveling en armoede... Niets om in de stijl van nu te verhalen. Nu moet het bruisen van het leven en van de avonturen... Het is niet wenselijk vervelende dingen te omschrijven. Nochtans was en is het leven van veel mensen nog een opeenstapeling van op elkaar lijkende dagen.
Voor mij is het dan ook zowiezo een meesterwerk als je dat suffe, dat doodse kunt gieten in een literaire vorm, op zo'n manier dat het niet alleen leesbaar maar zelfs mooi wordt.
Dat doet me denken aan mijn vader...
Mijn oudste zuster moest een opstel schrijven over "Water"... Ze vond dat een onmogelijke opdracht, wat kun je nu in hemelsnaam schrijven over water ???
Ons vader was boos, en bewees dat "Water" een onderwerp is waar je dagen en weken zou kunnen over verhalen. Hij schreef het bewuste opstel, een kanjer van ettelijke bladzijden. Doodjammer dat we dat niet meer hebben, want het was mooi, en wijs... Als ik me goed herinner begon hij met een wolk die tegen een grote berg aan voer. Er dwarrelde sneeuw uit op de berghellingen, de zon deed een en ander smelten en in een bruisende en borrelende bergbeek, met kleine watervalletjes en hindernissen die het dwongen kleine meren te vormen, liep het water de berg af. Kwam in de beek, de rivier, de stroom, droeg de boten met mensen en vracht van stad naar stad, en landde uiteindelijk in de zee, met zijn wind, getijden en stormen... Bij warm weer verdampte het water en vormde een grote wolk, die uiteindelijk tegen een berg aanvoer... Meer dan 10 bladzijden tekst schreef hij bijeen...over dat simpele water.
Als mijn kleinzoon dat nu zou lezen, zou hij wellicht zitten te zuchten en te blazen: "Wat voor nut heeft dat nu, zo te zeveren over water?"...
Geen nut wellicht, maar je kunt ook niet zeggen dat een schilderij nut heeft, of een beeld, of wat is het nut van een design voor een tapijt??? Geen...buiten mooi zijn, aangenaam zijn, de mens verblijden, je goed doen voelen... Is er een belangrijker nut dan je goed voelen?

Waarom komen er steeds nieuwe modetrends? Niet alleen om geld te verdienen, maar ook om te voldoen aan dat gevoel van "je goed voelen" "mooi zijn"... En heus niet alleen in kledij, ook in meubels, auto's en zelfs de schermen van je PC evolueren volgens de smaak van de tijd.

En ook al vinden we de madams van Rubens niet meer echt mooi, zijn ze veel te dik, toch vinden we de schilderijen nog steeds mooi, en appreciëren we nog steeds bepaalde stoelen, kasten, kleren om hun uitzicht en hun tijdloze schoonheid... Dat mag dan geen ander nut hebben dan de schoonheid, toch waarderen we het net daarom!

Bij taal ligt dat blijkbaar anders, omdat taal veel meer geassociëerd wordt met het nut ervan dan met het mooie ervan (Tenzij door zo'n bietekwiet als ik...). We zien taal in de eerste plaats als gebruiksmiddel. Net zoals je van de keukenstoel alleen vraagt dat hij dient om te zitten, niet om mooi te wezen. Alhoewel, tegenwoordig lijkt de keuken ook mooi te moeten wezen.

Met andere woorden, ik ben dus een archaïsch restant van voorbije tijden...
Démodé
Uit en over...

Maar ik voel er me heerlijk bij! De opmerkingen van mijn kinderen en kleinkinderen raken mijn kouwe kleren niet in die zaken. Ik treur en betreur alleen dat zij die liefde niet hebben voor taal en literatuur... Dat zij geen genot vinden in het spelen met woorden.

Ik heb het donkerbruin vermoeden dat, mocht een Toon Hermans nu zijn magistrale woordkunst brengen, de jeugd zich helemaal niet meer zou aangesproken voelen...

Och ja, iedereen kent de Ilias, iedereen kent Reynaert die Vos, maar er is geen kat die ze nog leest! Het zijn roemrijke namen uit het verleden, en zoals we vol bewondering kijken naar de restanten van een oud gebouw uit de Griekse tijd, zo kijken we nog naar de titel en de roem van het boekwerk Ilias... Als je veel geluk hebt, weten ze nog waar het over gaat, maar verder...niets!

Eigenlijk betonen we aan die literaire meesterwerken dus veel minder aandacht dan aan een beeldhouwwerk, een schilderij... Jammer, want de waarde is zeker even groot.

Maar ja, waarde is een fictief iets! Wat is waarde ? Hetgeen je er voor wilt geven. Stop!
In een wereld waar je aan een golfspeler, een tennister, een voetballer, een wielrenner astronomische bedragen betaalt... lijkt de waarde van kunst slechts een habbekrats.
Jammer...
Ik weet het wel beter, maar ja, wie of wat ben ik ?

tot de volgende ?

slaap

Image by Ferdi's World via Flickr

Vannacht geslapen als een roosje...met doornen, want het deed hier en daar weer pijn bij het wakker worden. Al een paar dagen doet mijn heup pijn, mijn schouder en uiteraard mijn rug... 't Doet mij denken aan dat oud besje dat 's morgens haar man wakker port met de woorden "Ik ben dood!" "Hoe, ge zijt dood, en je klapt nog!" Toch ben ik dood" Hoe kom je daar bij ?" "Ik voel niks meer, ik heb nergens pijn..."

Bij het ouder worden is het wel een beetje zo, 't doet altijd wel ergens zeer. Dat zal wel een deel van het ouder worden zijn zeker ?

Ik zit weer in mijn donkerste periode... de herfst en de winter. Ik hou wellicht te veel van de zon om hier in dit jaargetijde te leven. Ik zie niet alleen die duistere grijze lucht, ik voel hem zelfs, het doet mij wee aan alle kanten. Als ik het verzopen veld bekijk, dan is het alsof ik dat kille koude water op mijn huid voel liggen, alsof ik onder de invloed van die vuilgrijze hemel er ook ongewassen uit zie. Waar is de zon? Ik weet wel, we mogen hier niet klagen (ik hou me dat voortdurend voor ogen!) maar ik kan er niets aan doen, dat weer drukt op mij.

Nee, ik heb geen depressie, ik ben gewoon niet zoals ik ben in de zon. Kijk, in dit weer komt het zelfs niet in mijn hoofd op om te gaan vissen, en dat zegt al heel veel, dat zegt dat op zijn minst dat stukje verlangen, dat stukje leven in mij tijdelijk dood is.

Gisteren hebben we met crea, op kleine broodplankjes een net uiltje geboetseerd in zoutdeeg. Het was voor sommigen op het randje van het kunnen. Maar met een beetje hulp en het duidelijk voortonen en nog eens tonen, en nu en dan een beetje bijspringen ging het toch, en hebben ze allemaal mooie uilen geproduceerd... Ik heb ze gisterenavond nog in de oven geplaatst en gebakken, en volgende sessie gaan we dan de kaars en de bril met pyrografie aanbrengen, en de kaars en bril wat kleur geven met behulp van kleurpotloden... en dan vernissen.

Om ze zo mooi mogelijk te maken, zal ik voordien de vleugels al eens vernissen met bruine vernis, zodat de kleur van de vleugel iets donkerder is dan het lijf.

In maart van komend jaar gaan we dan eens "open deur" houden, en de dingen die we maakten tentoonstellen. Ik ga ook een deel reserve stukken produceren om te verkopen, om de kas wat te spijzen. Volgend jaar moet ik ook les geven in deze technieken voor de leiders en leidsters van de crea-groepen van gans midden Vlaanderen. (Lijders en lijdsters?) Hopelijk moet ik daar minder bijspringen, wellicht zijn die mensen handiger dan de doorsnee??? Men zou het toch verwachten hé?


Ik ben net vlugvlug naar buiten gelopen, de visboer was er ('t Is woensdag), en ik ben wat gerookte heilbot gaan kopen om morgen te eten met patatten in de pel... lekker en eens iets anders. Bovendien schijnt het vet van vis goed voor de hersenen...wie weet schrijf ik dan wat verstandiger dinges. (Al lijkt dat vrijwel hopeloos)...

Ik las dat er nu reeds meer falingen zijn dan vorig jaar in gans het jaar... Ik hoor de ministers en consorten (duidelijk minachtend bedoeld!) heel den tijd verkondigen dat de crisis voorbij is, maar alles toont het tegendeel. Ik hoor voortdurend over afdankingen, over falingen en sluitingen...Ik denk dat het voor veel mensen een triest jaareinde zal worden, vol zorgen en kommer. In de landen die vroeger onder het communisme leefden zal de heimwee naar vroeger weer stijgen, want in het communisme was werkloosheid niet mogelijk...de staat had alles in handen, en al werkte het niet naar behoren, men had er altijd "werk". Het systeem werkte niet naar behoren, het individueel streben was er quasi onmogelijk, maar er was een soort "zekerheid", die in ons kapitalistische systeem net ontbreekt. Eigenlijk moesten die twee systemen een soort breiwerken zijn, konden we ze alle twee uittrekken, en de twee wolsoorten bijeen nemen en tot een deugdelijk iets samen breien... Gek genoeg vertonen beiden systemen dezelfde fout: er zijn een deel mensen die de toplaag vormen en die daar ten alle prijze willen blijven en profiteren van hun machtspositie...en welk systeem we ook ooit zouden uitdokteren, telkens weer zullen we op dat euvel stoten, de mens als machtsgeil wezen...

Dat zou op zich niet erg zijn, moesten er dan niet net aan de andere kant van de maatschappij de machtslozen komen te zitten, mensen die het slachtoffer zijn van de uitgeoefende machtsdruk. Want dat is het gekke aan macht, het voelt alleen maar goed aan, als je anderen naar beneden drukt. Veel mensen denken macht verkeerd in: macht is niet boven de massa staan, nee, macht is de massa naar beneden duwen! Het feit van er boven te staan geeft niet de vreugde, het naar beneden duwen, dat is de grote voldoening van de macht !

Als je weer eens hoort van oorlogsmisdadigers die terechtstaan voor het internationale rechtshof in Den Haag, denk er dan eens over na, wat nu precies het verschil is tussen de daar aangeklaagden en de huidige bewindvoerders... Het verschil is soms veel kleiner dan je denkt! Veel van de huidige bewindvoerders maken het een pak mensen onmogelijk te leven, die vervolgden maakten er zo een eind aan het leven... Als we een hond hebben die niet meer normaal kan leven, dan laten we hem een spuitje geven, om hem te verlossen. Sommige beleidvoerders deden dat ook, en zijn oorlogsmisdadigers, de anderen onderdrukken hen geestelijk en lichamelijk en houden hen in leven en zijn hoogstens "niet-democratisch"... Naar mijn mening is het doodpesten veel erger dan het doodschieten, maar ja, dat is maar mijn mening...

Je ziet het, dat slechte weer doet mij zwaar en drukkend denken... Ik ga stoppen (met schrijven, niet met denken!)

tot de volgende ?

Oude groenten...

Image via Wikipedia

Nee, geen verslenste groenten, maar oude rassen van groenten en fruit (freud)...
Ik heb hier al meer dan eens een lans gebroken (ik heb er nog liggen) voor de SLE, de Stichting Levend Erfgoed, die zich inzet voor het behoud van de oude rassen van onze eigen huisdieren. Maar ik moet eerlijk zijn, ik wist niet dat er ook zoiets bestond voor oude groenten en co...
Nu ja, ik ben geen tuinier, mijn groene vingers gaan niet verder dan de bloempot, eens de te bewerken oppervlakte groter is, heb ik er geen boodschap meer aan.

Maar er zijn dus ook instellingen die zich onledig houden met oude rassen van groenten en fruit...
Ik geef u volgende sites om eens in te grasduinen:
www.kokopelli-be.com
www.gardenorganic.org.uk
www.vergetengroenten.be
www.denationaleproeftuin.nl
www.kokopelli.asso.fr
Alleen de nederlandse site en vergetengroenten.be zijn nederlandstalig... Maar wellicht vind je het interessant, en dan vind je daar nog wel meer tips om in te kijken...

Vanuit de diepste kern van mijneigenzichzelven kan ik het alleen maar aanraden!
Ik ga niet weer een eindeloos discours afsteken om het belang van het bewaren van die oude rassen te beklemtonen, maar je moet gewoon weten dat het behoud van die sterke rassen van eigen bodem bepaalde kenmerken hebben die misschien eens heel heeel heeeeel erg belangrijk zullen zijn om de wereld te kunnen blijven voeden !

Dus, beste lezeres en lezer, die wel gebeten zijn door de microbe van het tuinieren, allen naar die sites!!! Je kunt er immers ook zaad en zo aanschaffen om naar hartelust mee te experimenteren. Dat laatste woord is verkeerd, want deze rassen hebben hun waarde al heel lang bewezen, het is dus niet echt een experiment om ze te telen...maar misschien is het experiment net het terugvinden van de oude smaken???

Van waar haal ik dat allemaal? Wel, je kunt gratis een boekje krijgen met de titel: "366 tips voor de biodiversiteit" (Museum voor Natuurwetenschappen België), en daar vind je duizenden en nog wat tips om je eigen leefwereld iets gezonder te houden. Je krijgt dat in kleine porties, iedere dag een lepeltje...en zo kom je aan een kalenderachtig boekwerkje... Lijkt mij ook heel handig en nuttig voor het onderwijs. We kunnen niet genoeg aandacht hebben voor de wereld waarin we mogen leven. (Je kunt het gewoon aanvragen en krijgt het gratis toegestuurd)

Je kunt een schat van dingen nuttige dingen krijgen, alleen, we weten het niet!
Jammer eigenlijk, want heel wat van die dingen zijn echt de moeite meer dan waard! En heus niet alleen voor de studerende jeugd.

Ik beloof je, als ik nog dergelijke nuttige dingen ontdek, dat ik je er van verwittig. Natuurlijk zal niet alles jou interesseren, maar misschien kun jij dan op jou beurt weer iemand van die mogelijkheid op de hoogte brengen?

Enne...mag ik vragen dat jij op jou beurt ook mij verwittigd als jij zo'n gratis bron van informatie ontdekt? Alvast bedankt!

Deze namiddag gaan we dus weer knutselen in de Crea van Ziekenzorg Mater, en zo blijven we dus bezig! Overmorgen is er nog een toneelvoorstelling en brueghelmaaltijd, en overovermorgen moet Anny bij de dokter zijn voor het gewone opvolgingsonderzoek...en zo zitten we heel druk doend al weer in december van 2009... 't Is net of het is pas gisteren nieuwjaar geweest!

Als de dagen op dat ritme verder steeds maar korter en korter blijven worden, gaan mijn achter-achterkleinkinderen zich 's morgens moeten spoeden om nog in tijds op te staan om te kunnen gaan slapen. djudedju.

tot de volgende ?

Lijnen ????

Image via Wikipedia

We zijn dus eens op weekend geweest... Vrijdagmiddag vertrokken en gisterenavond terug thuis gekomen.
Het was een feestelijke aangelegenheid, met veel eten en veel drinken...Gelukkig hebben we ook de verre verplaatsing en ginder een en ander bezocht en rondgetjoold, maar niettemin stond ik vanmorgen met een klein hartje op de grote weegschaal...
Dames en Heren, veel eten en drinken is goed voor de lijn, ik ben nu 21 kilo kwijt...ofte zo'n 600 gram in dit copieuse weekend...
Gek maar waar...tenzij ik de gevolgen nu nog zou moeten krijgen, en dan bied ik u mijn welgemeende excuses aan. Ik denk wel dat ik weet wat de oorzaak is van het rare verschijnsel: de verplaatsing (ook al werden we gevoerd) en ginder zaterdag heel wat meegesjokt in de winkels (buiten kon je niet, met dat schitterende regenweer), en ik had van zaterdagnamiddag tot heden nog steeds serieuze pijn... En het leed is nog niet gelezen, want morgen moet ik de crea leiden bij ziekenzorg Mater...Wat ook weer belastend is...
Maar we hebben het toch maar gehad, ik heb massa's vrienden en oud-collega's van vroeger teruggezien, en heel wat nieuwe kennissen bij gemaakt, ik heb sjampieper mee voor het komende feest bij de Plechtige Communie van mijn kleindochter...Het laatste communiefeest, alle vier de kleinkinderen zijn dan dit stadium ook weeral voorbij...Als we er nog zijn zal het volgende feest wellicht de huwelijksfeesten van de kleinkinderen betreffen... We worden oud.

Ik droom nu plots luidop (allee, ik zit luid de toetsen in te kloppen!)... Stel eens dat er eentje zou trouwen op 17 november 2017, dan vieren we onze gouden bruiloft met een huwelijk van een van de kleinkinderen, dat zou nogal een feestje zijn... Als, als we ooit zo ver geraken, want in die tijd kan er nog heel wat gebeuren...

Zaterdag werd de weduwe van een vroegere collega van Luik (Paul Hardy) begraven... Net op de dag van het personeelsfeest. Dat is het leven, feest en dood liggen soms heel dicht bij elkaar. Ik herinner me dat er ooit op mijn zitdag te Oudenaarde een van mijn leden binnenkwam, om te vragen of ik mee wou gaan naar het stadhuis, om het overlijden van zijn vrouw aan te geven aan de burgelijke stand. Ik was nog bezig mijn rouw te betuigen toen de volgende binnenkwam om te vragen zijn eerstgeboren zoon aan te geven... Het mag raar klinken, maar op een bepaalde manier was dat een troost voor de treurende man. Het leek wel de ultieme boodschap dat het leven niet stopt met de dood.

Roland, de man die zo vriendelijk was ons te voeren had in de wagen onder meer een ceedeetje mee van een West Vlaamse zanger, die in zijn eigen streektaal prachtige liedjesteksten had. Op een humoristische manier dingen uit het leven brengen. Het is niet aan iedereen gegeven, en die nobele onbekende kon dat perfect. Gek dat zo'n man niet bekender is, en alleen een ceedeetje heeft die hij zelf verkoopt op zijn optreden... Een beetje jammer, want zijn teksten zijn soms heel verrassend en heel mooi... Een heel grappig ging over de vervelende reclameblokken op TV, hij was naar Indianen aan het kijken, en snapte niet wat ze plots deden met twee soorten maandverband... Heerlijk idee.

Ik ben blijkbaar nog niet in de blogging-mood, mijn teksten komen er niet uit, ik zal maar stoppen, morgen zal het al wel weer beter gaan, zitten we weer in het stramien van alle dagen.

tot de volgende ?

Anno Domini MMIX

Image by jankie via Flickr

Vannacht lag ik zo te denken...
Van wanneer is men begonnen met de "Christelijke" tijdrekening?
Alleszins al tamelijk laat, want men wist op geen stukken na wanneer Kristus geboren was. Men probeerde het te berekenen, maar volgens men nu denkt te weten, is men wellicht een jaar of zeven mis...
Bovendien weet men absoluut geen dag, en Kerstmis is ook al een uitvinding, op die datum gezet om weerwerk te bieden aan de feesten rond de jaarwende.
Het is ook helemaal absurd het jaar te beginnen met de geboorte van Kristus, en die geboorte dan een week vroeger of bijna een jaar later te plaatsen...

Het geeft de indruk dat het allemaal een beetje " er met zijn klak naar toe gesmeten" is...
Ik vermoed dat het pas op het moment dat het kristendom ook staatsgodsdienst werd, dat men dan ook de vermoedelijke geboorte van Kristus als begin van de jaarrekening heeft gezet. Dat kan volgens mij dan op twee momenten gebeurd zijn, met Keizer Constantijn, of bij de herkansing met Clovis of een van zijn opvolgers (Karel de Grote???)...Maar heel veel doet dat er niet toe.

Het probleem is dat we veel meer hebben vóór Christus dan er na...
We zijn -zogezegd- gestart met het jaar 1, en onmiddellijk daarvoor is het jaar 1 voor Christus. Ook hier is het nulpunt slechts een punt, een niemendalletje.

Als we de geschiedenis van uit ons persoonlijk standpunt bekijken, dan is het jaar Eén begonnen met je eigen geboorte, en vroeger, dat is de tijd van je vader, je opa en ga zo maar door.
Want eigenlijk is heel de geschiedenis voor ons maar een papieren iets. We hebben het niet beleefd, dus is het iets van heel heel ver af.

Ik ben van na de oorlog, dus is voor mij de oorlog wat ik er van hoorde vertellen, wat ik er later van leerde en nog later wat ik erover las, in geschiedenisboeken, maar ook in romans en geschiedkundige romans... Die verhalen en die romans zijn voor mij veel tastbaarder dan wat ik leerde. Veel tastbaarder, om dat het veel meer persoonsgebonden is. Zowel in de verhalen van thuis als in de romans gebeurde dat met mensen. In de geschiedenisboeken leerde je over het vierde leger onder Patton (vergeef me als ik een nummer of wat er naast zit), en de enige die je echt onthoud is dan ook Patton en zijn opponent Rommel...Omdat dat mensen zijn. Geen begrippen.

Ik las ooit dat voor een wilde de geschiedenis begint en eindigt met zijn eigen persoontje, maar dat is duidelijk niet waar! Van overal kennen we het feit dat bij volkeren waar er nog geen geschrift gebruikt wordt (het kan wel bestaan maar niet gebruikt worden door het volk!), daar heeft men de overleveringen. En het is verbazend dat de geschiedenis van die volkeren telkens en telkens weer exact verteld wordt, de verteller leert het verhaal aan zijn opvolger. Vertellen van de geschiedenis is daar niet geschreven maar even vast...

Geschiedenis is dus heel belangrijk voor de mens, en veel meer dan het gebruik van werktuigen, veel meer zelfs dan het bewerken van die werktuigen lijkt mij het feit dat Geschiedenis des mensen is. Het lijkt een natuurlijke behoefte om de kennis, ook die van het verleden, door te geven.

Wellicht is het mede dat feit dat ons zo aangenaam doet opkijken, wanneer we plots de stamboom van onze eigen familie in handen krijgen. Want veel kun je niet doen met die wetenschap, het heeft geen enkele functie, dan beantwoorden aan die behoefte aan geschiedenis.

Waar we over bepaalde gegevens niet meer beschikken, daar zien we dat de geschiedenis wordt vastgelegd in overleveringen... Denk aan de blijkbaar wereldwijde overlevering van de grote watersnood die wij kennen uit de bijbel met Noach en in het buurland van de bijbel kennen ze het als het verhaal van Gilgamesj...maar je vind het verhaal over heel de wereld terug... Wellicht is er ooit een grote vloed geweest die bijna heel de menselijke bevolking heeft uitgeroeid, en is dat blijven leven in de overleveringen, en/of in de godsdienstige geschriften. Hoogstwaarschijnlijk is het inderdaad een fikse ramp geweest, maar ging het over het gedeelte van de aarde die dan bewoond was, dus voor de verspreiding van de mens over de wereld. (Eigenlijk wordt dat ook wat verteld in de geschiedenis van de Toren van Babel)

Maar het lijkt wel duidelijk dat de Grote Vloed veel langer geleden is dan lijkt mogelijk te zijn, tenzij het systeem van overleveringen en vertellen inderdaad zo ijzersterk was ingeburgerd en zo sterk voldoet aan een behoefte van DE mens...

Wellicht verklaart dat ook mijn liefde voor boeken, voor geschiedenis... Ik ben gewoon een lid van de groep mens...en dus heb ik die behoefte.
Dus helemaal niets speciaals, ik voldoe gewoon aan het beeld.
En de mens die zit te wroeten aan zijn stamboom, doet niets uitzonderlijks, hij voldoet gewoon aan het beeld. Hij is als het ware de verteller, de man die de overleveringen weer verder verteld.

In de stammen of familiegroepen der "wilden", is dat een zeer belangrijk man, met een zeer belangrijke functie... en nu nog voelen wij voor die stamboekvorser een enorme bewondering! Hij brengt ons iets wat voor onze geest eten en drinken is, onze geschiedenis!

En mijn verlangen om meer kleur bij die voorouders te verkrijgen is dus ook maar een gewoon verlangen naar contact met het eigen verleden.

We doen dus net wat we al eeuwen en eeuwen lang doen... niets meer en niets minder, met misschien andere middelen, maar voor de rest??? Er is niets nieuws onder de zon.

Nu ja, zon...'t is weer grijs en grauw, maar voor het moment regent het niet. Dat is al iets.
Gek hé? Je moet eens enkele maanden achteruitgaan hoezeer de droogte ons dan bekommerde...

tot de volgende ?

Kuzhebar

Image by evelynishere via Flickr

Het internet is een onuitputtelijke bron van informatie, maar ook een wereld vol onbekende dingen. Onbekend voor mij, wellicht ook voor u, want hebt u al van Kuzhebar gehoord?

Het was al snuisteren in de beelden van pyrografie (tekeningen gebrand op hout), dat ik kuzhebar op het spoor kwam. Ik heb me niet bezig gehouden met de filosofie er van, maar heb vooral gekeken naar de mooie dingen en geluisterd naar de bizarre muziek.

Als ik het goed gelezen heb (maar ik heb dus alleen eens geloerd naar de teksten... en echt gekeken naar de tekeningen), is het sjamanisme uit een stuk van Siberië. Maar dat is niet echt iets wat mij dan interesseerd, wel die primitieve kunstuitingen, zowel grafisch als muzikaal. Ik bedoel met primitief dus niets minderwaardigs, in tegendeel, ik wil daar mee eigenlijk zeggen dat het kunst is ontdaan van alle franjes van de "beschaving", kunst op zijn natuurlijke vorm, wel wat gelijkend op de kunstuitingen die we soms vinden op prehistorische tekeningen. Het heeft ook op een bepaalde manier een link met de Keltische kunst, maar dan ook weer anders... Het is niet zo eenvoudig te omschrijven, en tot mijn verbazing is het ook niet zo makkelijk te maken. (Zonder copies te maken, want dat is wel heel makkelijk)

Ik denk dat dit komt, omdat wij verleerd hebben zo te denken. Wij denken niet meer op die natuurgebonden manier. Wij willen de zaken bijna fotografisch weergeven, of gaan het abstraheren tot in het absurde. Zij niet, zij tekenen de ziel der dingen. Of zo voelt het althans volgens mij aan.

Dat zij dit vooral brengen onder de vorm van pyrografie, maakt dat ik er mij nog veel meer toe aangetrokken voel. Ik heb nu al enkele keren gegrasduind in alle afbeeldingen die ik maar vind op internet. (Voor wie met Firefox werkt, raad ik aan om cooliris te installeren, een van de vele mogelijke add-ons voor Firefox, waarmee je alle beelden als in een film kunt bekijken en bestuderen, zonder dat je telkens de sites moet binnengaan!!!!)

Kortom, voor mij is dit weer een ontdekking van een nieuwe wereld van expressie die voor mij opengaat.

En toch... toch is er iets die me stoort aan internet... Ik mis het flexibele van een boek. Ik bedoel het volgende: als ik een boek in handen neem, dan kan ik dat boek in handen nemen, en de bladeren laten door mijn vingers glijden, en ondertussen loeren naar wat er te zien is. Zie ik iets, dan stop ik het glijden, keer indien nodig wat bladzijden terug, en heb een redelijk goed idee van wat het boek mij biedt... Met internet mis ik dat. Ik moet daar anders te werk gaan, en er op vertrouwen dat ik, met van de ene site naar de andere te glippen, toch de dingen die mij raken zal vinden... (interclue of coolpreviews zijn daarvoor nuttige add-ons op Firefox).

Dat maakt dat internet voor mij iets stugger werkt dan mijn boeken, en dat het internet voor mij nooit het boek zal vervangen.

Nu iets heel anders... Wij zijn heel het weekend uithuizig... dus zal er ook geen blog zijn. Jammer, maar het is zo. Mijn huis staat wel niet leeg (Veerle komt hier slapen en verblijven omwille van de honden en co...) Hoe heerlijk is het dieren te hebben, dan ben je nooit echt helemaal vrij...

tot de volgende ? en vergeet niet eens te kijken naar kuzhebar design...Misschien vind jij het ook wel zo leuk ! (Op de foto het systeem Cooliris, en je kunt er ieder beeldje ook apart bekijken en vergroten, je kunt hetzelfde met video en zo...)

Storm

Image by Pim Fijneman via Flickr

't Heeft vannacht serieus gewaaid, en hoge bomen vangen veel wind...Huizen boven op de berg ook. Na de watervloed van een paar dagen geleden, nu de wind, 't kan niet op! Typisch herfstfstweer zou je denken, maar nee, het is voor de tijd van het jaar eigenlijk wat te warm... (Maar daar hoor je me niet over klagen).

Ik kreeg vandaag al de eerste reactie op het fiction-verhaal van gisteren. Leuk vond ik dat het begon met drie vraagtekens, net of de schrijvelaar niet heel zeker was of ik het nu echt meende of niet. .. Niet dus, het kwam uit mijne rechterduim, de goede, de fantasyduim...

Maar die drie vraagtekens zie ik als een beloning, het beetje twijfel of het nu toch niet echt zou zijn...Heerlijke beloning voor mijn schrijfsels. Ik ben een gelukkig mens (anders ook).

Het is nochtans niet de eerste keer dat ik me waag aan zuivere fictie, maar blijkbaar was dit iets meer op de bal gespeeld. Of de lezer was minder wakker...Kan ook...

Het leuke was dat ik echte feiten kon mengen in het zuiver fictieve, waardoor het een schijn van echtheid kreeg. Dat is het kenmerk van een goed leugenaar, vermeng er zoveel waarheid in die kan geverifiëerd worden dat het niet anders kan of de rest is ook waar.

Ik kan al licht zien doorheen mijn linde... Er staan nog veel blaren op, maar een heel pak is in de storm verdwenen, en het waait ook nu nog behoorlijk hard. Gisteren zag ik in de verte nog enkele geelbruin bebladerde bomen staan, maar nu zijn het alleen nog skeletten. Toen ik het rolluik omhoogtrok in Koens kamer, waar ik iedere morgen mijn turnoefeningen bedrijf, zag ik in het Oosten een mooie roodoranje hemel met daartegen de zwarte schaduwen van de kale bomen. Mooi, maar meteen een belofte van nog meer wind. Ook mijn Duitse Pijp is bijna kaal, en er rest niets dan een warrige massa dooreenwriemelende twijgen met bovenaan nog een tiental blaren die reeds vergeeld de dood opwachten.

Herfstrfst... een mooi woord, met een massa medeklinkers op het end, die het woord ook al geelbruin kleuren. Ik heb een herfststronk gemaakt, gewoon omwille van de klank alleen al veel mooier dan een kerststronk, die de f mist... Bovendien is een kerststronk een ode en een gebed om de hopelijk komende lente, men pakt er het eeuwig groene hulst met de zomerroodkleurende bessen en groene sparrentakken voor... Herfststronken zitten vol dode kleurige blaren, bolsters van kastanjes en paardekastanje, en paddestoelen die uit een doorschimmelde bodem naar boven kwamen. Een ode aan de dood... en toch ook een beetje hoop op het komende leven?

Heb je het heuglijke nieuws gehoord? Opa Martens heeft het handje van Leterme losgelaten, maar niet zonder het eerst in de grote poot van nonkel Kukeluu De Haene te leggen...Kwestie dat hij niet verloren loopt in het politieke bos, en niet gebeten wordt de de boze BHV-wolf...

Heb je goed geluisterd? Er is al een halvelings akkoord om een stuk van Brussel op te offeren op het altaar van de pax francoforum... djudedju... De koning van het halfbakken zal weer juichen op zijn wankele troon... weer een periode van schijnrust, ook al is het meteen de kiem van nieuwe onvrede in het wankelende Absurdistan gelegd, wankelend tot meerdere eer en glorie van massa's politiekers die leven bij gratie van de verdeeldheid (et impera...).


Hoe zou het toch komen dat de "burger" (ik haat dat woord) geen greintje vertrouwen meer heeft in de politiek? Zij (de politiekers) zouden eens moeten mijn fictie van gisteren lezen, en zich herinneren dat ze, willen ze nog iets van geloofwaardigheid willen houden, ze ook nog wat echte dingen moeten mixen doorheen hun politiek leugennet... Want nu zit er geen grein echtheid meer in, en is alles zo doorzichtig... Een soepje, maar zonder vlees, zonder groenten, hoogstens nog wat geimporteerde vermicelli...in zuiver en ijskoud water, flets en ondrinkbaar.

Is het een wonder dat de gebruikte vermicelli een import is uit het land van de maffiosi?

zo doorzichtig

Waer is der Oudren Fierheid heengevaeren?

Europa kent zijn geluk niet dat wij, met al onze ervaring het roer willen in handen nemen. Djudedju. Dedju.

Weet je nog wat onze wapenspreuk is ???? Eendracht maakt macht! Eendracht... hahahahahahaha... om het te besterven.

tot de volgende ?

zwarte panter in de Ardennen

Image via Wikipedia

Nu dit artikeltje niet alleen de kranten haalde, maar zelfs de TV, is het misschien het moment om de waarheid te vertellen... Hoe bizar die ook mag klinken.

Vraag mij geen uitleg, ik ben geen wetenschapper, maar "paralelle werelden" zijn géén fabeltje. Vraag mij ook niet hoe het kan, vraag niet wat het is, ik moet het antwoord schuldig blijven. Maar die werelden zijn er, minstens twee, en wellicht nog veel meer!

Minstens twee, omdat ik er in twee op bezoek was, en omdat ik die twee hier in mijn eigen Mater kon betreden, vermoed ik dat er nog veel meer moeten zijn. Maar weten doe ik het niet.

De eerste keer was letterlijk een "accident de parcours". Ik was toen nog gezond van lijf en leden, en bezig met een van mijn bijna dagelijkse joggings. Bijna iedere dag ging ik voor of na het werk een toertje lopen. Als je ook jogt, dan zul je wel weten dat de loopbeweging niet alleen je armen en benen in beweging zet, maar ook de darmen... Het valt dan ook regelmatig voor dat een jogger plots de struiken moet in wippen om eens vlug zijn broek af te steken. Ik had daarvoor altijd een gesloten plasticzakje bij met wat toiletpapier (Sinds ik één keer mijn poep met gras moest schoonmaken).

Het was bij zo'n plots opkomende drang dat ik per toeval zo'n paralelle wereld letterlijk binnensprong en even rap er weer uit!
Je moet het maar voor hebben! Je moet zo nodig, je wipt het struikgewas binnen, en tot je verbijstering sta je in een open vlakte met een tiental bruine mensen die jou even verbijsterd aankijken als jij hen!

Op slag was mijn aandrang verdwenen (voor 't zelfde geld lag het wellicht in mijn broek). Ik heb die keer niet echt gekeken, ik was veel te veel geschrokken, en snelde aan een veel vlugger tempo dan gewoonlijk weer naar huis. Ik durfde niemand iets te zeggen over die "hallucinatie", want een andere verklaring had ik niet.

Pas enkele dagen nadien heb ik weer die struiken opgezocht, gewoon om te kijken of wat ik zag er nu echt was of dat ik werkelijk echt hallucineerde! Ik moet zeggen ik heb wel tien keer de struiken doorlopen en doorzocht, en net toen ik het wou opgeven en me al aan het neerleggen was bij het feit dat ik gek aan het worden was, stond ik plots weer in die wereld.

Nu was er geen mens te zien... Alleen een wijde eindeloze open vlakte, bijna woestijnachtig, met hier en daar dotten schraal geelbruin gras van enorme afmetingen en hier en daar een enorme boom. En dieren. Veel dieren. Het deed me denken aan die tv-documentaires over de grote trek van de gnoes en zebra's die zich door Afrika bewegen, grazend en trekkend , de regen volgend, het eten volgend. Alleen was hier verdomd weinig eten, en de eindeloze kudde slofte voorbij zonder zelfs maar op te kijken. Echt warm was het niet. Dat viel me op, omdat je bij de tv-beelden telkens die loden zon ziet. Hier was geen loden zon, maar een loodgrijze hemel met af en toe in de verte een bliksemschicht die door de stofwolk van de passerende kudde net nog zichtbaar was.

Ik heb er wel een uur staan kijken en nog was er geen begin of einde aan die eindeloze stoet wildebeesten te zien. Ze stonken verschrikkelijk. Het is veel leuker ze te zien op je tv-scherm, daar ben je van de geur gespaard.

Toen keerde ik mij om, en stapte mijn wereld weer in. Toen ik omkeek was er niets te zien. Eén stap terug en ik was weer in de andere wereld. Ik heb het verbijsterd wel een keer of tien gedaan.

Ik moest die wondere wereld in onze wereld toch kunnen zien? En toen ik nog een stap verder de wereld uitstapte, viel mij plots op dat, als je heel aandachtig waart, er iets schemerachtigs te zien was. Ik kan het het best vergelijken met de trillende lucht aan den einder bij heel warme dagen, maar dan heel plaatselijk en bijna onopvallend. Eens je dat wist, was het niet moeilijk meer om de ingang tot die wereld weer te vinden.

Maar heel gerust was ik er nog niet in! Ik betrouwd nog steeds mezelf niet, twijfelde nog steeds of ik niet hallucineerde. Hoe zou je zelf zijn? Zou jij met zo'n mededeling durven op straat komen? Ik niet. Ik was nog steeds aan het twijfelen aan mezelf.

Sindsdien ging ik nu en dan eens die wereld binnen, gewoon omdat het me intrigeerde, en omdat ik het niet kon verklaren. Ik voelde wel mijn vrees voor krankzinnigheid minderen, vooral omdat die wereld steeds alleen maar te bereiken was op die éne plek, heel nauw omschreven. Mocht het niet echt zijn, dan zou ik die verschijnselen toch overal kunnen tegenkomen?

Ik heb zelf een paar keer die bruine mensen teruggezien, en zij mij. Ze deden me denken aan de films over de bosjesmannen, die in kleine familiegroepen door de kalahari zwerven en leven van jacht en van wat ze vinden aan plantaardig voedsel. Ze waren heel vriendelijk, maar raakten me nooit aan. Wellicht zagen ze me aan voor een verschijning. Ik zag tenminste één keer dat ze hele discussies voerden over het feit dat ik voetsporen achterliet. Het was alsof ze dat niet hadden verwacht.

Ik was dan ook heel wat minder geschrokken toen ik op een mooie dag, weer tijdens het joggen, op een andere plaats, bijna aan de andere kant van Mater, weer zo een trillend beeld zag net naast een oude tronk. Ik stopte van lopen, keek om me heen of er niemand te zien was, en stapte de plaats in...En ja hoor, het scheelde geen haar of ik was van de sokken gereden door een enorme vrachtwagen! Een heel andere wereld daagde op voor mijn ogen, in de verte zag ik een enorme futuristisch aandoende stad liggen, met torenhoge gebouwen. Als ik nu die mailtjes krijg over Dubai en de moderne gebouwen die daar opgetokken worden, dan denk ik telkens weer aan die stad in die andere wereld. Ik stond op de rand van een snelweg. Heel erg druk was het niet, maar wat me vooral opviel was dat de wagens en vrachtwagens geen lawaai maakten en geen wielen hadden. Ze zoefden voorbij, bijna zoals op de beelden van die magnetische trein, die boven, of liever over een magneet voortsnelt, maar magneten of sporen waren niet zichtbaar. De auto's en vrachtauto's waren ook niet gestroomlijnd, nee ze leken wel wat op onze containers, gewoon rechthoekige bakken. Ik zag ook geen ramen, geen mensen in die wagens. Het konden net zo goed gewoon bakken met of zonder goederen zijn, die voorbij snelden naar een onbekende bestemming. Dat ik ze wagens en vrachtwagens noemde had veel meer te zien met de grootte dan met de vorm, en met het feit dat ik één keer zo een kleine doos (een auto?) zag stoppen, en er kwamen mensen uit. Een vrouw in een glanzend lichtgevend kleed, en een klein kindje dat blijkbaar wagenziek was en door de moeder (?) bijgestaan werd toen het stond over te geven.

Het gekste was dat die "auto" zomaar stopte, gewoon midden in de weg, en de andere bakken leken het gewoon te zien of te voelen, en reden er omheen. Toen de "moeder" met haar kind uitstapte, gaf ze geen enkele aandacht aan het verkeer, maar geen enkele bak kwam er ook maar dicht bij haar langs.

Dat deed me over gaan tot een experiment: ik stak een arm uit voor zo'n aansnellende bak, en ja hoor, de bak gleed netjes in een boogje voorbij, zonder snelheid verminderen, zonder ook maar blijk te geven van het feit dat er iets gebeurde. Het gekste was nog dat het tegenliggende verkeer op het eigenste moment ook mee die zwaaibeweging maakte, waardoor de bakken onderling even ver van elkaar bleven.

Er waren heel weinig wegen te zien, en buiten de stad ginder in de verte ook heel weinig huizen. Ik zag er slecht een paar, die dan nog midden in het groen stonden. Dat waren ook zowat de enige bomen die ik daar zag. Voor de rest leek het wel allemaal bewerkte velden, met graansoorten en andere planten. Een deel ervan leken op graan, maar andere waren mij totaal onbekend.

De keren dat ik die wereld bezocht, was het er steeds mooi weer. Uitgenomen één keer, toen ik eens 's avonds heel laat aan het joggen was, en eens wilde kijken of de tijd in die wereld ook gelijk liep met de tijd in onze wereld, en ja hoor, ook daar was het duister aan het vallen, en met het duister ook een milde zachte lauwe regen. Wellicht beheerst men in die wereld ook het weer.

Maar wat, zul je zeggen, heeft dit met de panter in de ardennen te maken? Wel, één keer heb ik een een kleurige vogel uit de steppewereld zien onze wereld binnenvliegen.

Naderhand hoorde ik vertellen dat die vogel gevangen werd, en iedereen was er van overtuigd dat het een dier was dat ergens ontsnapt was uit de volière van een of andere vogelliefhebber...Ik wist wel beter... En nu denk ik dat die zwarte panter ook zo'n accidentje is, een dier dat totaal per ongeluk van een of andere wereld de onze is ingedoken...

Ik vraag me nog heel wat meer dingen af... In de geschiedenis der mensheid ontdekken we soms dingen die niet lijken te kloppen met het tijdsbeeld. Denk aan die landkaart die ze ooit vonden, waarop heel de wereld stond afgebeeld, maar met beelden en zaken die in die tijd nog niet konden bekend zijn. Zo stond de Zuidpool er op, zonder de ijskap die wij kennen ! Ik denk dat ik niet de enige ben die deze werelden nu en dan bezoek...Er zijn er wellicht nog, en wellicht zijn er dus ook mensen uit die andere werelden die ons bezoeken... en zo raken er wel eens dingen binnen in een wereld, die er eigenlijk nog niet echt klaar voor is... Niet zolang geleden vond men resten van een totaal andere mensensoort, veel kleiner dan wij zijn en kennen... Ook dwaalgasten?

Stel eens dat niet ik, maar een mens met een technische knobbel de moderne wereld met de bakken zou binnensukkelen... Zou die niet gaan neuzen om de wetenschap die er achter steekt te ontdekken? En is dat niet de manier waarop veel doorbraken bij ons zijn gebeurd?

Ik weet het niet...

tot de volgende ?