Israël

Image by tempoaw via Flickr

Ik heb net zoveel met de Palestijnen als met Israël: niks, nothing, rien, nada...

Maar als klein mannetje verblijvend op deze aardkloot, laten oorlogen en grote onrust op mijn wereldbol me überhaupt niet onberoerd.

Het is uit een vorm van collectief schuldgevoel, dat de wereld na de verschrikkelijke holocaust, het opportuun heeft geacht om zo maar, uit het niets, een Joodse staat te maken. Weliswaar met wat geharrewar er rond, maar toch, het collectieve schuldgevoel primeerde. Nu kun je niet zomaar ergens een volk gaan inplanten in een ander gebied, zonder brokken te maken. Je moet hen immers inplanten in een gebied dat al bewoond is. De theorie dat dit gebied van oudsher Joods is, is bullshit, de Joden hebben het indertijd ook al veroverd op nog oudere bewoners, lees maar eens de leuke krijgsmethode van Joshua die met trompetten de muren omver blies... Er is wellicht geen enkel, of slechts heel zeldzame plaatsen op aarde, waar de bevolking niet wisselde onder druk van oorlogen, volksverhuizingen ( = oorlogen uit honger) en dergelijke meer. De collectieve idiotie van de mensheid vindt het nu nog steeds nodig om de grote veroveraars als helden te beschouwen, denk aan Hannibal, Alexander de Grote, Juultje Ceasar en Napoleon, om Hitler nog niet te noemen, want dat is nog niet lang genoeg geleden, daar moet nog een eeuw of zo over gaan.

Maar wat men ook zegt, voor de Palestijnen, hebben de Joden hun land bezet, en ze hebben dat nog eens uitgebreid ook na een oorlogje van zes hele dagen en zo...

rest: het nationaal gevoel van de Palestijnen...

Als ik het nationaal gevoel moet analyseren doorheen de geschiedenis, dan is dat niet zo makkelijk. De eersten waar je, naar mijn kennis min of meer kunt spreken van een Nationaal Gevoel, is in de tijd van de Romeinen, voor zover we praten over Italië (en dan nog niet eens volledig). Voor de rest vind je eigenlijk niet echt een nationaal gevoel, het hoogste wat er op leek, was het stadsgevoel, dorpsgemeenschap. De geest van collectiviteit van hen die "samen" wonen. Het is eigenlijk pas met Napoleon dat het idee nationaal gevoel echt herkenbaar wordt en ook vernoemd wordt.

Maar nu is het er overal, desnoods over de landgrenzen heen. Denk maar eens aan de Koerden, die verdeeld zitten over diverse staten, maar zich toch één volk, een nationaliteit noemen. Het is niet alleen iets wat dus streekgebonden is, maar ook taalgebonden en cultuurgebonden. (Denk ook maar aan Vlaanderen - Wallonië, waar de taal één element is, maar wellicht nog meer het verschil in cultuur, in volksaard.)

Terug naar Israël...De joden die daar ingeplant werden, kwamen uit het westen, uit een totaal andere manier van leven, van denken, van handelen, dan wat daar normaal was in het Palestijnse gebied. Bovendien spraken ze bij overeenkomst ook nog eens een andere taal, om zich duidelijk te onderscheiden van... Alles was er en is er nog steeds, om van de Palestijnen een onderdrukt volk te maken. Zelfs al zou het zo niet zijn, zelfs al zouden ze volstrekt dezelfde rechten hebben, dan nog voelen zij dagdagelijks het verschil, zien het verschil, ondergaan het verschil, en dat is meer dan genoeg om samen te klitten, om een blok te vormen tegen de anderen, en als je dan nog alle historische feiten achter je voelt, als zijnde de verdreven en onderdrukte groep, dan heb je alle elementen om een onoplosbaar conflict te creëren.

En dat is het: onoplosbaar!
Je kunt nu de zaak niet meer "herstellen" door de joden weer naar hun land van oorsprong te brengen, want door hun godsdienst en hun manier van leven, zijn ze zelf ook altijd een minderheid geweest in een vijandige wereld. Ze doen anders, ze spreken onder elkaar een andere taal, ze geloven op een andere manier en gaan zoveel mogelijk in groepen bij elkaar wonen. Als je dat lijstje nu nog eens wilt herlezen, dan zul je zien dat dit bijna alle punten zijn waarvoor nu heel veel westerlingen de "vreemdelingen" scheef bekijken, en je weet meteen ook hoe het komt dat de Joden hier en overal voortdurend scheef werden bekeken, en veelal vervolgd werden. Heus niet alleen in Nazi Duitsland! In heel Europa kenden we bij tijd en wijle pogroms!

Ook al woonden de Joden al honderden en honderden jaren onder ons, ze werden (worden) steeds scheef bekeken, als zijnde anders, niet thuishorend in de gemeenschap.

Nu is dat daar net hetzelfde met de Palestijnen. Het hoogste wat men ooit zou kunnen bereiken is een vreedzaam naast elkaar leven, waarbij iedereen op de toppen van de tenen loopt om de ander niet aan te raken, niet kwetsen. Bovendien stelt zich daar bovenop ook nog eens het probleem van de godsdiensten. Zowel de Joodse als Moslim godsdienst is een gesloten godsdienst. (Vroeger was de Christelijke kerk dat ook !) Met andere woorden, de anderen zijn niet alleen verkeerd, ze zijn ook "ongelovigen" en dus vijanden van het ware geloof. Voeg daar nog een paar fanatieke kerkleiders aan toe (als ik het woord kerk hier kan en mag gebruiken), en je hebt alle ingrediënten om steeds weer en weer de ruzie op te kloppen. Weet dan dat men in Jeruzalem een hele resem godsdiensten bij elkaar heeft gezet, die in veel gevallen dezelfde plaatsen claimen als heilig in hun godsdienst, en dus onaanraakbaar voor de anderen, en je bent er...

De joden proberen nu, in een vijandige omgeving, hun stelling te vrijwaren van vijanden. De Palestijnen proberen hun "eigendom", hun "eigen land" weer terug te veroveren... Ik kan dan ook de actie van Israël niet goedkeuren, maar ik kan hen wel begrijpen. Ik kan de houding van Hamas niet goedkeuren, maar ik kan hen wel begrijpen... Maar dat lost uiteraard niets op.

Weet je, de Indianen beschouwden de aarde als van niemand, of van iedereen en alles...Wij plakken er ons etiket op, zetten er paaltjes rond en dat er eens enen durft op mijn land te komen...
Die onbeschaafde wilden waren soms wel hééél hééééél erg wijs...

tot de volgende ?

Klein Turkije...

Image via Wikipedia

Vandaag zijn we, langs de wondere wegen van de GPS, naar Zele gereden, naar de rommelmarkt op de Zandberg die in feite een heel plat plein moet zijn, als ze er niet aan het werken zijn en je door het zand moet stappen...
In Zele zijn heel wat bedrijven van grondwerken, en wie tegenwoordig grondwerken zegt, denkt Turken... Een zwaar en vuil werk, vroeger het Mekka van de Noeste Vlaming, nu van de Turken. In Zele wonen er veel, en er zijn dan ook Turkse winkels te zien... Ik heb er een Turkse meloen gekocht, in de hoop dat die ook zo lekker is als de andere honingmeloenen (veel lekkerderderder dan de zo geprezen cavaillon)...
Op de markt wa ik weer briefjes aan het uitdelen voor de rommelmarkt op kermis Mater, en een Turk vroeg me heel beleefd, en in correct Nederlands of hij ook een briefje mocht. Ik zei, natuurlijk, waarom zou jij geen briefje mogen hebben, zoals ik meestal op die vraag reageer... De man dankte me beleefd, en wou me zelfs een hand geven, wat ik dan ook deed... Het was een mooie grote man, en zijn gezicht was een en al glimlach... Een tijdje later kwam ik hem terug tegen, aan een kraampje van Turken, waar hij in het Turks aan het spreken was. Ik groette hem weer, en zei dat ik in zijn taal niet kon antwoorden aan hem, zoals hij wel Nederlands kon spreken met mij. Hij antwoordde heel beleefd, "Ik werk hier, dus moet ik de taal ook spreken!" Prachtig toch ? Daar had een Vlaams Belanger eens moeten bij staan! De meeste Turken die ik ken zijn heel beleefd, en heel nijverig!
Ik heb op de markt een nieuwe visbak gekocht, een nagelnieuwe, met een rugleuning, wat me het makkelijker moet maken om te zitten aan het viswater. Een prachtige en hoge bak, waar ik alle gerei makkelijk in zal kwijt kunnen, en ook nog zal kunnen zitten op mijn gemak, leunend....
en van een reeks boeken over kunst, waarvan ik er enkele mankeer, heb ik er een paar van gevonden...
Mooie markt, mooi weer!

Het is eigenlijk een beetje te plots, te warm, geen wonder dat ze voor morgen onweer verwachten! Met andere woorden het is typisch Belgisch weer: onstandvastig, zoals de politiek.

Gistern heb ik nog wat gewerkt aan de kerstal (het model weet je wel), en met uitzondering van het gras, is alles gereed. Hopelijk valt dit gras ook mee, want het gras van vroeger was gans anders (West Vlamingen spreken nu over een brillenwinkel) dan het gras wat ik nu heb om op de kerststal te kleven.

Ik ga stoppen, ik moet eten, en ik zit nu nog te zweten van de rit in de auto. Ik heb geen airconditioning, en als de auto een heel end in de zon heeft gestaan, kan het er heet zijn. Goed voor het afsmelten van de lichaamsvetten...


tot de volgende ?

Zie toch, hoe lief ze zijn voor elkaar...

Image by ReindeR Rustema via Flickr

Mocht het passen in onze beeldcultuur, ze beten elkaar letterlijk de kop af! Om beurt hemelen ze zichzelf op, en maken ze alle anderen tot brandhout.
Wetende dat goede wijn geen krans hoeft, zoek ik wanhopig naar de goede partij, degene die het niet nodig vindt zichzelf de hemel in te prijzen, maar ik vind er geen... Nochtans, ze hebben allemaal één grote gave: ze spreken de onverbloemde waarheid als het over de anderen gaat, en dan moet ik wel weer tot de conclusie komen, dat er geen ene goeie tussen zit. (Maar dat wist ik al na al die jaren het politieke gesjoemel bekijken)

Als je ze hoort, dan stevent ons land naar de zwaarste en langdurigste politieke crisis af sinds mensenheugenis... Iedereen weet dat je in ons door particratie verziekte landje, geen regering kunt vormen zonder het aangaan van coalities, en als ik ze hoor lief zijn voor elkaar, dan is er geen enkele coalitie meer mogelijk... Ik denk dat de enige oplossing zal zitten in een volstrekte minderheidsregering, het land laten regeren door de Partij van de Arbeid, die nu misschien wel aan één vertegenwoordigd zal geraken... Dat is genoeg om minstens even goed te regeren als we nu zien met ons 55 ministers en oneffen. (Die elkaar voortdurend in de haren zitten, één man alleen kan moeilijk zichzelf in de haren zitten)

Moeten we niet terug naar de basics van de democratie ? In het oude Griekenland had men een systeem dat men, in tijden van crisis, de verantwoordelijkheid gaf in handen van één man, herinner je iets soortgelijks in de tijd bij onze De Haene, een regering met volmachten... (Die moet je nu ook niet meer vragen, die heeft zoveel beheersfuncties dat hij onmogelijk nog tijd kan maken voor zoiets onbenullig als het Vaderland) Niet dat ik voorstander ben van zo'n systeem, maar het is te verkiezen boven een volslagen onvermogen van een regering die vastloopt in oeverloze compromis om toch maar tot een coalitie te kunnen komen... We zagen het resultaat, de man die hier in Ronse Franstalige pamfletten verdeelde om te stemmen te ronselen voor zijn zitje in de Vlaamse deelregering, hangt nu plots de extreme Vlaming uit, en doet de regering vallen over BHV... In ons apenlandje kan alles...

In het oude Griekenland stelde men aan die regeringsvorm een bepaalde termijn, bij voorbaat bepaald en (meestal) gerespecteerd. Bij onze laatste ervaring, een regering met volmachten, zagen we ook iets dergelijks. Maar dat lijkt me nu zelfs niet eens meer haalbaar! De versnippering en de verschillen tussen de partijen is nu immers zó groot, dat men niet eens meer kan komen tot een regering die zou kunnen met volmachten regeren. Néé, mij lijkt dat we - op zijn minst tijdelijk- het systeem van wat men halsstarrig democratie blijft noemen, moeten herzien. Want wat we nu hebben heeft geen uitstaans meer met democratie!!!

Neem om het even welke grote partij (nu ja groot...) in ons landje, en kijk eens op welke manier die partij dan fungeert! Alle beslissingen worden vooraf bepaald door het partijbureau, en als je dan eens echt van nabij gaat kijken, dan stel je vast dat in dat partijbureau de zaken eigenlijk beslist worden door een handvol grote manitou's... De krokodillen ...

Met andere woorden, voor wie je ook stemt, je stemt in werkelijkheid voor de twee of drie kopstukken van die partij. Jou stem heeft slechts in zoverre invloed, dat je al dan niet een sterke positie veroorzaakt voor die of gene partij. Meer niet.

De democratie is ter ziele gegaan met het sterker worden van "de partij", lees het handjevol leiders van een partij. Bij de verkiezingen wil men het telkens en telkens weer aan de mensheid verkopen, dat je kunt stemmen voor Piet, of voor Jan, voor Louiseke of Marie, en dat jou stem dan via Piet, Jan, Marie of Louise zal doordringen in het beleid van dit land/provincie/gemeente of wat dan ook... Want het systeem der krokodillen werkt zelfs in de onderdelen van de partijen door.

De enige echte democratie die ik nog ken is de Zwitserse, waar men bij volksreferenda de belangrijkste beslissingen neemt. Hier richt men ook soms een referenda in, zoals bv over de Lange Wapper te Antwerpen, maar als dan die Lange Wapper afgewezen wordt, dan vertaalt de regering van dienst dat als: we moeten de formule herzien, het is immers alleen maar die formule die afgewezen is... en heel de massa stembriefjes van het grote referendum wordt verwerkt tot WC-papier... Tot zo ver ONZE democratie...

Eén van de beste manieren om de democratie naar de duvel te helpen, is...de democratie...
Het lijkt heel democratisch om steeds maar nieuwe en andere partijen het levenslicht te laten zien, maar door die versnippering is het net dat systeem dat de misbruiken en de particratie mogelijk en makkelijker maakt. Het zou veel beter en zekerder zijn een systeem te hebben waarbij maximum drie partijen mogelijk zijn, maar in ons Absurdistan zou dit meteen al vertaald worden in 6, drie Waalse en 3 Vlaamse, en er zit nog een dikke kans in dat men ook nog een gat ziet om er nog eventjes 3 Brusselse bij te maken... en we zijn weer aan af.

Och, wat ik ook vertel, ze gaan toch weer hun gedacht doen, en wellicht nog wat meer ministerpostjes creëren om alle partijen van de onmogelijk werkende coalitie toch een schijn van werkzaamheid te geven, en wij zullen weer alle wereldrekords kloppen qua aantal ministers per hoofd van de bevolking. Nog een paar verkiezingen en onze werkloosheid is opgelost, we maken ze allemaal minister... Kunnen ze met zijn allen gaan memmen over het verhogen van de pensioenleeftijd, en de pensioenleeftijd voor de ministers behouden op ... 52 jaar (echt waar!)

och, ik ga stoppen... Ik kan alleen nog maar de inkt van mijn pen vervangen door vitriool, maar dan verbrand ik alleen uw vingers en niet heel die politieke poppenkast...

tot de volgende ?

Dag visserke vis, daag lieve vis...

Image via Wikipedia

Gisteren gingen we dus vissen... Ik wilde dat luc op mijn plaats ging zitten, maar hij wou niet, volgens hem zou ik niet kunnen vissen op zijn plaats, met mijn lange hengel zou ik steeds in de overgroeiende bomen hangen... dus elk weer op zijn vaste stek...
De wind zit nog steeds noord, dus: weinig beten. Luc ving 4 voorns en 1 blei, ik ving 4 kleine voorns en... 2 karpers !!! Een van 5 kilo en de tweede maar liefst weer 6 kilo. Alletwee netjes gewogen en dan weer liefdevol in het water gezet.
De karper van 5 kilo was een gewone geschubde, en liet zich betrekkelijk makkelijk landen, maar de tweede, een lederkarper (alleen een halve rij schubben boven op de rug), dat was andere koek. Ik had hem al tot op een meter of vijf gekregen, toen ik nog geen vis had gezien. Gewoonlijk vertonen de vissen dan al iets van wanhopige pogingen, en springen draaiend boven water, wat meteen ook een eerste teken van uitputting is...maar den diene!!! Het begon al met de beet, je had echt geen verklikker nodig, hij vertrok zo plots en zo snel, dat ondanks het feit dat de draad in vrije loop staat, de hengel toch even doorboog en dan stond te schudden door de haast waarmee de molen afliep... een sneltrein! Ik heb er nogal werk aan gehad om hem binnen te halen! Leuk!

Bijna gans de namiddag hadden we supporters, een paar kennissen van Luc, en twee kleine knapen die vol bewondering het binnenhalen van de twee karpers meemaakten, en mij heel den tijd van alles en nog wat vroegen over de edele kunst van het vissen... Eentje heeft, na voorzichtigheidshalve uitleg te hebben gevraagd, heel voorzichtig eens een vinger in de muil van zo'n karperbeest gestoken...Echte helden! En toch is er ook beterschap voor Luc en de karpers, hij kreeg een beet aan zijn karperlijn, maar de vis loste nog voor Luc kon reageren, en zijn blieklijn is met een knal afgebroken, toen een karper eens probeerde of maden ook lekker zijn...

We waren al aan het opkramen, toen daar plots een man naar ons kwam, met een kodak van jewelste, precies een kanon... Je moet weten dat ik, bij het vissen een voddige hoed draag in camouflagestof, zo'n model zoals je ziet in de Australische films, aan een zijde de rand omhooggezet tegen de bol van de hoed (nu ja, bol...een slappe voddige bol dan). Moest mijn oudste zus me zien, ze zou weer zeggen dat ik moest beschaamd zijn er zo bij te lopen...maar ik voel me lekker in mijn vel, en om te vissen moet je liefst geen nette kledij aan hebben....
Dus die man met zijn Nikonkanon kwam naar ons gestapt, en vroeg of hij me eens mocht fotograferen, want hij was bezig een cursus fotografie te volgen, en hij moest portretstudies maken, en ik heb zo'n sprekende kop... Nadat we eerst wat stonden te gniffelen heeft de man dan een foto gemaakt, en ik moet zeggen het was een mooie foto (van een voddige vent).
Toen we dat 's avonds vertelden aan Cecile, de vrouw van Luc, vroeg ze aan Luc of ze hem niet getrokken hadden, waarop ik grinnikend repliceerde dat hij niet mooi genoeg was... We hebben nogal gelachen, toen Luc over mijn hoed begon, en dat hij zo geen mooie uitrusting had...djudedju een mens moet niet veel hebben om plezier te maken, een voddige hoed is al genoeg!
Het is heerlijk als je zo'n goede vrienden met elkaar bent, dat je rustig jezelf en elkaar kunt zitten uitlachen, en weten van elkaar dat het alleen en zuiver voor de lol is, en helemaal niet kwetsend... Dat kun je maar als je echt goede vrienden bent.

Het leven is mooi als je vrienden hebt!

tot de volgende ?

Early in the Morning...

Image by markkilner via Flickr

Ik kon weer eens niet slapen, om 3 uur lag ik al weer klaarwakker. Een paar keer wat in een boek gelezen, dan weer een half uur op het toilet gaan zitten (boek lezen) en om halfzeven heb ik het voor gezien gehouden. Ik ben opgestaan, heb mijn turnoefeningen gedaan, me gewassen, rest van de turnoefeningen gedaan, kleren aangedaan, naar beneden, yoghurtje eten, pillen pakken en computer aangezet... en hier ben ik dan...
Tot mijn verwondering heb ik vastgesteld dat zo vroeg de zon bijna in het noorden opstaat op deze tijd van het jaar!'t Is niet dat ik nog nooit zo vroeg opgestaan ben, maar 't is de eerste keer dat ik mij van dat feit bewust ben! De zon stond bijna recht voor me, en was dan al een heel end boven de kim... Een mens moet zo oud geworden zijn om op zo'n elementair feit te letten! De beelden van dag van 24 uur in de poolcirkel worden mij plots veel duidelijker, alsook het feit dat wij hier al behoorlijk noordelijk zitten. Maar als je turnt met de zon in je ogen, dan moet je er wel op letten.

Gisteren heel wat afgebabbeld met Germain, en natuurlijk heel wat getoond en uitgelegd over de kwampjoeter aan onze nieuwe internetter... Hij was wel meer dan enthousiast toen ik hem een site toonde waar oude postkaarten te koop staan aangeboden. Niet dat hij een postkaartenverzamelaar is, maar net als ik, zoekt hij wel eens inspiratie in die oude gezichten op je eigen dorp, om die dan te verwerken in een of ander werkje. Ik weet zeker dat hij gisterenavond nog aan het surfen is geweest op deze site! Ook over het vissen zijn we bezig geweest, en hij keek vol bewondering naar de foto met de grote karper die ik ving. Zo groot ving ik ze nog nooit zuchtte hij... daar moet je nogal werk aan hebben om dat aan land te krijgen! Dat kon ik alleen maar bevestigen...het is een hele karwei om zo'n beesten binnen te halen, maar dat is net het leuke er van. Als je blei vist, dan duurt het gevecht maar enkele seconden, en de vis geeft zich over, en er rest je niets meer dan hem binnen te halen, alleen nog rekening houdend met zijn gewicht en de sterkte van je draad... Geef mij maar een vis die hevig vecht, waar je alles uit de kast moet halen om hem niet kwijt te spelen...dat is pas leuk!

En vandaag is het weer zo ver! Vandaag gaan Luc en ik vissen in het park. Ik zal Luc eens doen op mijn plaats zitten, in de hoop dat hij nu eens een karper vangt... het is al een heel end geleden dat hij er nog een fatsoenlijke ving, het moet nu maar eens zijn beurt zijn. Als de karper dan toch nog bij mij komt, in de plaats van aan zijn haak, dan weet ik het niet meer...dan begin ik te geloven aan het noodlot, en lijkt onze visserij eerder een Griekse tragedie waar het karpers betreft!

Van Griekse tragedies gesproken, ik ben in mijn zesdelige wereldgeschiedenis net bezig aan het lezen over het oude Griekenland, en onder meer ook over de Griekse Tragedies... Na het lezen van dit allemaal ga ik nog moeten toegeven dat Griekenland een serieus stuk van de oorsprong van onze beschaving heeft opgebouwd! Maar desondanks lijkt het me toch nog niet helemaal aannemelijk, als ik zie hoe de Grieken hun wijn naar de knoppen helpen met er hars bij te voegen... dat getuigt alvast niet van veel smaak! En ook de huidige toestand van Griekenland is helemaal geen weerspiegeling van de grootheid van toen! Maar dan kom ik weer bij de politiek, en ik heb daarover al genoeg gebroebeld.

Geschiedenis is ook een van de items die we gisteren hebben zitten bespreken. Germain is gefascineerd door de eerste wereldoorlog, en verslind alles wat hem in handen komt over deze periode. In de Westhoek is dat nog steeds de GROTE oorlog... en als je heel oude luchtfoto's bekijkt, dan kun je onder meer een luchtfoto vinden van Passendale, voor de slag, en eentje van na de slag om Passendale... Er stond geen steen meer op de ander! Verschrikkelijk moet dat geweest zijn! Geen boom meer, geen struik, geen huis, niets meer dan door bommen omgeploegde aarde ! Het is geen wonder dat dit in het collectieve geheugen van de westhoek is blijven hangen! Hoe erg de tweede wereldoorlog ook mag zijn geweest, die manier van oorlog voern was dan nieuw en de gevolgen waren verschrikkelijk. Bovendien stopte de oorlog niet echt met het tekenen van de vrede, want dan was de Spaanse Griep er ook nog bezig, en ook die maakte wereldwijd miljoenen doden... Het leek wel of er geen einde aan zou komen, of de wereld aan het vergaan was...

En nu ga ik buiten gaan werken...Straks komen ze ons voetpad en mijn oprit openbreken en een nieuw voetpad aanleggen... Maar om de werken niet onmogelijk te maken, moet ik mijn hortensia's en andere planten opbinden zodat het voetpad helemaal vrij is, en de machines er bij kunnen...Het alternatief is dat ze mijn bloemen een stuk inkorten...

dus...een kort en heel vroeg blogje...

tot de volgende ????

een oude vriend...

Image via Wikipedia

Eigenlijk ken ik Germain al van toen ik nog een kleine Toon was... Germain was bouwvakarbeider, lid van de vakbeweging en bestuurslid in die vakbeweging, waarvan mijn vader propagandist was. Zo kwam Germain bij ons thuis, als vriend, en waarschijnlijk ook op bezoek bij zijn mentor, mijn vader.
Germain werd veiligheidsadviseur in de bouwnijverheid, een job die hem paste als een tweede huid. En toen ik hier in Oudenaarde propagandist werd van de vakbeweging voor de Houtbewerkers en Bouwvakarbeiders, was Germain nog steeds veiligheidsadviseur, en onder meer verantwoordelijk voor de veiligheid in de regio waar ik ook verantwoordelijk voor was.
De oude vriendschap werd meteen hernieuwd, en Germain zou niet in de streek komen werken, zonder eens binnen te springen. En in tegenstelling tot bij de collega's, sprong hij meestal niet binnen op mijn bureel, maar kwam hij bij mij thuis, op het middaguur, en hij at zijn boterhammen bij ons op, met een goede babbel er bij.
De vriendschap verdiepte, en toen Germain op pensioen ging, kwam hij met zijn opvolger op bezoek, en nadien kwam ook Herman hier zijn bokes opeten...Traditie moet er zijn!
Minstens ééns per jaar kwamen we samen met Germain, Herman en de respectievelijke echtgenotes, om de vriendschap levendig te houden... Tot ik door mijn ziekte die verplaatsingen niet meer aankon, maar dan hielden wij het sporadisch nog eens dicht bij de deur, en Germain, die kwam met zijn Georgette nu en dan eens langs...
Zo komt hij ook vandaag weer eens langs...
Een vriendschap van meer dan vijftig jaar, die voor mij begon in mijn kindertijd, en nog steeds bestaat. Sinds kort is Germain, ondanks zijn ondertussen respectabele leeftijd, toegetreden tot het heir van de kwampjoeteraars, en mailen we elkaar regelmatig en versturen elkaar leuke PPS-jes. Er is een nieuw facet aan de vriendschap gekomen, een nieuw blad aan een oude boom. Ik zit hier een beetje weg te dromen, kijkend naar een prachtige tekening van een koppel trekkende boerenpaarden, een van de werken van Germain die mijn huis opsieren. Germain is een begaafd aquarelist, en dus ook in de kunst vinden we elkaar. Niet dat we altijd dezelfde mening hebben, maar dat hoeft ook niet! Ik zou bijna zeggen, integendeel, want als je over alles hetzelfde denkt, waarover zou je dan nog moeten babbelen?

Dit is geen ode aan Germain, het is een ode aan vriendschap. Die over de grenzen van het werk is gegroeid en blijven bestaan, die er is ondanks een respectabel verschil in leeftijd (alhoewel dat steeds minder lijkt naarmate ik zelf ouder word) en ondanks de vele kilometers die ons scheiden, en ondanks het feit dat de liefde van een kant moet komen, omdat ik me niet meer zo ver kan verplaatsen zonder te veel pijn... (Eigenlijk zou ik weer eens moeten proberen om eens op bezoek te gaan bij de een of de ander die zo ver woont, gezien het feit dat de pijn er wel is, maar zich niet meer lijkt "vast" te zetten, maar ik heb schrik...schrik dat dit toch net te veel zou zijn... ik ben een kakkebroek)

Gisteren heb ik mijn eerste kerststal gemaakt, enfin, in plaaster, de afwerking moet nog gebeuren. Weet je, het was weer even zoeken, diep in mijn memorie scharten om weer te weten hoe ik dat indertijds deed... Het is maar als je er aan begint, dat je vaststelt dat er bepaalde dingen zijn waarvan je niet meer weet hoe het ook weer ging... Maar met de hulp van mijn wederhelft, die ook toendertijd altijd aan mijn zijde stond, was het er vlug terug, en nu staat de kerststal er, zij het in plaasterlijk wit... Een van deze dagen beginnen we met de afwerking. De denneboompjes, de gewone bomen, het gras en dergelijke aanbrengen... Het wordt mooi! Op de hobby maak ik er samen met de anderen, nog eentje, voor Monique, die momenteel in Duitsland zit, bij haar zoon. Het exemplaar dat ik nu maak, is het model, en zal nadien op de expositie te koop worden aangeboden. Het is tof weer echt aan een hobby bezig te zijn. Ik kan er niet genoeg reclame voor maken!

Maar ik meen het! Naar mijn gevoel zou men in het onderwijs veel meer aandacht moeten hebben voor pastische opvoeding, en dat niet alleen in de richting van echte kunst, wat voor een deel steeds desillusionair werkt, maar ook gewoon in het knutselen, je bezig houden met het maken van leuke dingen. Ik zou de kinderen een pak blikken dozen, kurken, WC-rolletjes en dergelijke geven, en hen gewoon opdragen daar iets mee te maken. Hun fantasie prikkelen, hen doen zien dat er in de vormen van heel gewone dingen ook ongewone vormen schuilen... Maar ja, dat mag niet! Want in het onderwijs breng je de kinderen niet in aanraking met WC-rolletjes, (de kans op microben!!!)en blikjes (de kans op snijwonden)... Het is echt een wonder dat mijn generatie al die risico's heeft overleefd! Wij dronken met zijn allen uit één flesje cola, plukten appels en aten die op zonder te wassen, en dronken melk recht van de koe (Als je niet oplette, dan stroelde de melker of melkster van dienst, de melk recht in je gezicht)

Bij het slachten van het varken hielpen wij bij het opvangen van het bloed, deden er een snede brood in en roerden het bloed tegen het stremmen, om er later bloedworst mee te kunnen maken. Hygiëne ? Nooit van gehoord, maar wel lekkere bloedworst!!!

Bij een onderzoek stelde men vast dat er minder microben zaten op de huid van die vuile zigeunerkindjes dan op de frisgewassen snoetjes van onze eigen nette hygiënische kindjes. Echt waar ! Dat de kinderen nu minder weerstand hebben komt wellicht mede door het feit dat ze minder weerstand opbouwen, daar ze te veel beschermt worden, te weinig met die microben en bacteriën in contact komen... Maar dat is weer een heel ander onderwerp. Vandaag komt Germain!

tot de volgende ? op de foto: het park te Oudenaarde, en het viswater met de vele karpers)

De wielrennerij, sport ???

Image via Wikipedia

Op internet kun je een filmpje gaan bekijken, van wat men "Mechanische doping" is gaan noemen. Je kunt er zien hoe ze een miniem dingetje in een fiets inbouwen, en plots heb je een fiets met een eigen electrisch vermogen van 100 watt, en die honderd watt, die komen dus bovenop je eigen inspanning...
In het zelfde filmpje tonen ze hoe Cancellara net voor hij in Paris-Roubaix en in de Ronde van Vlaanderen zo ontzettend sterk wegrijdt, telkens een bizar handgebaar maakt met de rechterhand aan zijn stuur... Het aanzetten van het motortje ???

Ik heb nog de tijd van Merkx meegemaakt (en ook meegemaakt dat ook hij voor doping werd betrapt in onder meer Italië...). Nog steeds noemt men Merckx de grootste ooit. Je moet echt eens gaan opzoeken hoe vlug die hele grote en supersterke een Tour de Zwans reed (gemiddelde snelheid over gans de tour), en dan met mij vaststellen dat Merckx nu niet eens mee zou kunnen met het peloton. Met andere woorden, er is stront aan de knikker, zoveel is duidelijk. Je mag mij nu van alles gaan vertellen over beter materiaal, zelfs over koerskledij die minder wind vangt en ga zo maar door, maar je moet nog steeds met je velootje die berg op rijden... En die berg is niet veranderd. De geschiedenis heeft ons in tussentijd wel een hele epos opgeleverd over al de verschillende soorten van doping, en onlangs las ik een wetenschappelijk artikel over genenmanipulatie om meer en beter te kunnen presteren in een of andere sport, met name onder meer in de wielrennerij... Die genenmanipulatie zou quasi onopspoorbaar zijn, want is alleen te zien op het vlak van de dna. Heren renners, ik geef u de goede raad om ook nog wat dna te bewaren van voor het gepruts aan je genen, anders kun je straks niet eens meer het vaderschap aantonen over je eigen kinderen, verwekt voor het gepruts.
En er is geen mens die weet wat dat gepruts zou kunnen meebrengen voor kinderen en hun afstammelingen, die verwekt werden of worden na dat gepruts...
Dan nog liever een velootje met een miniem motortje er in, het is ook niet eerlijk, maar je gaat er zelf niet lichamelijk aan kapot, en je loopt het risico niet de latere generaties op te zadelen met allerlei koersafwijkingen aan hun lijf.
Maar dat alles is en blijft dus oneerlijk.
Meer valt er niet over te zeggen.
En...
Het is uiteraard een bewijs te meer, dat dit niets, maar dan ook niets meer heeft te zien met sport. Sport, dat is iets dat je doen tot heil van je hele corpus. Dus flagrant in tegenstelling met doping, scheikundige, genen- of mechanisch. De minst schadelijke is de mechanische, maar waar blijf je met je heil en verbetering van je corpus als de fiets zelf laat trappen?
Zo'n toestelletje zou van heel wat nut kunnen zijn voor minder valiede mensen, die op die manier misschien weer wat zouden kunnen fietsen, zij het met minder inspanning dan normaal, maar net dat tikkeltje minder laat hen toe toch te fietsenin hun situatie...Maar nee, ze stoppen het in het koersmachine van een renner, om oneerlijk mee te zijn...

Sommigen zullen nu stellen dat beroepssport zo aantrekkelijk is, dat het anderen aanzet om ook te bewegen, en die beweging is dan wel sport, in de echte zin van het woord, en dus wel degelijk tot heil van de gezondheid van je corpus... Maar is dat wel zo ?
Is het niet veeleer de gigantische sommen die men betaalt voor de "sporters", die aanstekelijk werken? Die mensen doen dromen van ook een centje (een DIKKE cent) bij te verdienen?
Luister maar eens naar ouders over hun kinderen, hoe goed hij wel kan voetballen, ze zijn al eens komen zien van Anderslecht of van Klub... Doe maar goed je best manneke, misschien verdien je nog ooit zoveel als Rinaldo... Sport ??? Tararaa

Zelfs in wandelclubs zie je dat fenomeen! Je krijgt een beker als je het meest kilometers hebt afgelegd op een jaar, de club krijgt een beker als ze met het grootste aantal deelnemers aanwezig zijn op de wandeltocht, en ga zo maar door... We lijken wel niet te kunnen zonder die geest van kompetitie, terwijl we eigenlijk toch gaan wandelen omdat het leuk is, en omdat die clubs voor jou een parcours uitstippelen waarvan je zonder nadenken weet dat je weer uitkomt aan de start, dicht bij je auto om naar huis te bollen. (Auto wel zo dicht mogelijk zetten, anders moet je te ver gaan)...

Zelfs in het spel van het kind voeren wij competitie in, we spelen ganzenbord om te winnen, niet om de lol van het spel.

Ik heb daar altijd een beetje een hekel aan gehad. Voor mij ligt de lol niet alleen in de karper die ik vang, maar ook in de karper die Luc vangt. En viceversa.

Luc is een betere visser dan ik ben, en dan? Mijn buur rijdt met een dikkere wagen dan de mijne, en dan? Ik heb daar geen greintje last van, ben er ook geen moment jaloers op. Ik heb de wagen die voldoet aan mijn eisen: het regent er niet in, en hij rijdt. En bovendien, hij verbruikt niet veel, dus hij is zuinig en minder vervuilend. Want het milieu, dat ligt me ook wel na aan het hart. Uit eigen belang! Want milieu, dat is gewoon een woord voor de plaats waar we wonen. En ik woon niet graag in een woestijn vol vervuiling.

Ik probeer te leven in een staat van kontentement, van aanvaarding van mijn zijn. Want dat is eigenlijk "Geluk"... Gewoon aanvaarden wie je bent, wat je bent, wat je hebt en wat je kunt. En daar ten volle tevreden mee zijn, en die situatie van tevredenheid proberen te behouden, en daartoe doe ik ondermeer dagelijks mijn turnoefeningen...

Misschien is geluk op die manier voorbehouden aan de wijsheid van het ouder worden, welnu, dan ben ik blij dat ik al een stuk gevorderd ben in leeftijd. Ik heb geleerd te aanvaarden, en niet meer te verlangen dat wat binnen bereik ligt. Met andere woorden: ik ben gelukkig!

en wat meer is: ik wens dat iedereen toe! Want ook in het welzijn van de anderen schep ik welbehagen om het eens heel pompeus uit te drukken. Ik ben gelukkig met de karper voor Luc, met de mooie wagen voor mijn buur... en het enige wat me soms nog dwarszit, is te zien dat niet iedereen zich zo opstelt in deze wereld, en dat men integendeel steeds weer tracht de grootste, de sterkste, de rijkste, de eerste te zijn, ook

al neemt
men daar doping
voor...
is men in feite oneerlijk
bedriegt men dus zichzelf
voor onmiddellijk gewin
met een bittere nasmaak

tot de volgende ?

Freya VDB doet het !!!

Image via Wikipedia

Heb je het ook gelezen?
Of was dit belangrijk feit per ongeluk bij het plaatselijke nieuws gesukkeld ?
Ons aller Freya heeft een poging gedaan om kussens te vullen in de Beschutte Werkplaats Aarova te Oudenaarde!
Na enkele uren oefenen en drie begeleiders om haar bij te staan, lukte ze in het vullen van een kussen ... Wat bewijst dat er zelfs voor min isters hoop is op een nuttig werk. Nu moet je toegeven, zelfs van dat ministerlijke bakte ze ook niet veel, ze heeft amper het parlement gezien. Eerst was ze zwanger en dan was ze in een zwaar en moeizaam bevallingsverlof gesukkeld, waar ze maar niet uit raakte. Een soort postministerlijke depressie ?

Hé, we zijn nu al terug van de rommelmarkt te Velzeke... 't regent... en dan is het altijd wat minnetjes. Ik heb de briefjes voor de rommelmarkt te Mater uitgedeeld met de uitleg dat het bij ons altijd mooi weer is... Iedereen glimlachte, en de grappige opmerkingen waren niet uit de (regenachtige) lucht. Och, waarom zou je ook bij regen je goede humeur niet mogen behouden?

Maar er was uiteraard veel minder volk, en de mensen lopen met de paraplu, haastig van kraampje naar kraampje, ze hebben het koud en er is weinig animo. Eigenlijk moet een rommelmarkt een zonovergoten gebeurtenis zijn, dan pas is het echt leuk, en dan kun je over de koppen lopen. Wat überhaupt nog niet gelijk is aan een goeie verkoop. De laatste tijd hoor ik alle kramers klagen dat er weinig verkoop is... Blijkbaar is er meer crisisgevoel bij de mensen dan we denken.

Vlak voor je het gebied van de rommelmarkt passeert, ligt er een visvijver, en weer of geen weer, daar zat het vol! Waarschijnlijk was er een wedstrijd of zo, want gans de vijver zat vol vissers, verdoken onder hun grote paraplus, en warm ingeduffeld. Nu ja, bij regenweer heb je soms goede beet...en de wind zit minder slecht dan hij de laatste tijd zat...Maar voor volgende week geven ze weliswaar droger weer, maar weer met noorderwind! djudedju.

Sinds een paar dagen zit ik nu bijna voortdurend te computeren met Chrome als browser. Ik moet eerlijk zijn, het is wat aanpassen, maar het werkt wel véél sneller dan alle andere browsers. Nu heb ik, na wat exploratiewerk, ontdekt dat je in de opties heel wat van de dingen die je eigenlijk zo makkelijk vond op de andere browsers, ook kunt inbrengen in Chrome...Gewoonlijk betekent dat een merkelijke vertraging van het systeem, maar met Chrome wordt ik dat niet echt gewaar! Ik moet zeggen dat ik het ondertussen zo gewoon ben, en zo handig vind, dat ik vandaag al zonder er eigenlijk over na te denken, met chrome ben gestart... Gisteren heb ik voor het eerst ook mijn blog gemaakt van uit chrome, en kon er nog geen "prentje" bij inbrengen uit mijn vertrouwde Zemanta, maar nu heb ik zemanta ook op chrome, dus vandaag is er hopelijk wel een prentje bij...

Heb je al eens buiten gekeken? Gek weer! Ik zie de takken van mijn linde strak naar het westen geblazen worden, en één tel later strak naar het oosten! De lucht zit vol grijze wolken, maar voor het moment ziek ik het niet echt regenen.

Weer om binnen te zitten. Ik heb nog wel ergens een filmpje liggen om eens lekker in mijn zetel mee te kruipen...

tot de volgende ? (op de foto: juulke Caesar in Velzeke)

De oude abdij...

Vandaag is er rommelmarkt te Drongen, langs de lange muur van de abdij. De abdij waar wijlen ons vader ooit op retraite ging, ofte geestelijke afzondering. Veela draaide dat uit op geestige afzondering, maar die keer te Drongen niet.
Blijkbaar had ons vader dan de nieuwe visie van de kerk gehoord op het menselijk leven, voorbehoedsmiddelen en zo, en zijn kerkbeeld was ondersteboven gekeerd. Hij was er niet goed van, maar wat er precies was, dat hebben we nooit geweten, want dergelijke onderwerpen waren in die tijd nog taboe...
Dat wij merkten dat er iets was, bewijst hoezeer ons vader onderste boven was van die nieuwe dingen.

Mijn kleinkinderen zijn heel anders opgevoed, bijna in het andere uiterste, toch naar mijn gevoel. Niet moeilijk, zelfs in de kinderprogramma's op TV zie je vrijende en naakte koppels, maak je de geboorte mee vanop de eerste rij, en is er niets meer wat je niet al lang hebt gezien.

Het zal wel aan mij liggen, maar ergens vind ik dat jammer... Voor ons was er nog heel wat te ontdekken, nu liggen de geschenken open en bloot, zonder de feestverpakking daar te liggen, een beetje schamel in hun naaktheid. Ik hou wel van feestverpakking. Ook al krijg je maar een klein onbenullig iets, als het netjes en feestelijk verpakt is, gegeven wordt op een feestelijke manier, met veel égards, dan is het een geschenk dat bij blijft, dat veel meer waard is dan het werkelijk heeft, het heeft immers de waarde van het feestelijke gekregen.

Nu is dat allemaal weg. Ik kan niet verhullen dat ik nog steeds wat gêne heb als ik op de TV een koppel zie liggen vrijen, en er zijn kleinkinderen in huis. Maar zij kijken daar zelfs niet van op. Hebben ze al zat gezien.

Misschien was de manier waarop wij werden opgevoed ook niet de "goede", maar nu zitten ze toch krek in het andere uiterste, en dat lijkt mij ook niet goed. De goede manier is wellicht die waarin alles bespreekbaar is, waar je met elkaar rustig kunt praten over die dingen, met alle mogelijke uitleg er bij, maar zonder het in één of ander hoekje te drummen. Nu maakt men van sex, van genot een nieuwe god. Pleziertjes hebben, genieten, en de deur achter je dicht doen.

Ik denk dat het voor de jonge mensen veel moeilijker zal zijn om naar elkaar toe te groeien, want er is niets meer te ontdekken, en het wereldbeeld is dat van de film, niet dat van de werkelijkheid van het leven van alledag. In de film is alles suiker en zeem, en zo is het leven niet. Het leven is geen stationsromannetje, het is bikkelharde werkelijkheid, en het is aan jou om zelf je leven een kleurtje te geven. Om het wat op te sieren, om het een thuis te maken, een warm nest waar het goed toeven is.

Ik ga straks langs die oude abdij lopen, en weer, zoals ieder jaar, denken aan ons vader. En me afvragen, ben ik ook zo ouderwets voor mijn kinderen en kleinkinderen als mijn vader was voor ons?
Ja... heel zeker, ja...
En dat is goed zo... wij vormen de band met de mogelijkheid om anders te zijn dan nu de mode is.
Wij vormen een band met een verleden, de oude tijd... de goede oude tijd... Goed, gekleurd door het leven zelf, en als het al goed lijkt, dat verleden, dan is dat alleen omdat wij het ingekleurd hebben met het mooiste en het beste wat we toen hadden...

tot de volgende ?

Het leuke windows...

Image via Wikipedia

Gisteren ben ik bij Luc geweest, om zijn Ubuntu te upgraden naar versie 10.4... Ondertussen probeerde Luc wat verder te werken met een andere computer, om een en ander te regelen van op zijn werk. Die andere computer werkte op windows.
Ik mocht het niet tonen, maar inwendig zat ik te gniffelen bij zijn gezucht en geblaas voor de eeuwig trage computer... Het upgraden van Ubuntu duurde iets meer dan een uur, en dan nodigde ik hem uit om dat programma van zijn werk eens op ubuntu te proberen. Ik hielp hem bij de installatie, en alles liep als een sneltrein. Luc juichte, en toen vroeg ik hem of hij het nog wat rapper wou hebben... "Nog rapper ?" "nog rapper!"... Ik installeerde Chrome (of Chromium zo je wil), en ja hoor, dat vliegt nog een stuk sneller dan Firefox, en Chrome maakt nu ook deel uit van het aanbod van ubuntu...
Het verschil was reuzegroot ! Ubuntu versus windows: 1- 0...
Eigenlijk is dat de manier om mensen te overtuigen, je zet twee kwamputers naast elkaar, eentje met windows, en eentje met ubuntu... Geen commentaar meer nodig.

Tussen haakjes, je kunt ook op een windowscomputer, chrome installeren, en ook daar zal chrome bewijzen dat het een stuk rapper is dan andere browsers. Chrome is een google product.

En mocht je, na dit verslag, toch eens goesting krijgen om ook dat Ubuntu-geval eens uit te proberen, dan kun je dat veilig met wubi.org, daarmee kun je ubuntu naast je windows installeren, en kun je het eens uit proberen. In werkelijkheid kun je ook ubuntu gewoon downloaden op een cd, en van op de cd werken met het programma, zonder installatie, maar uiteraard werkt dit dan trager!

Voila, meer kan ik niet doen dan je dit vertellen, de rest is aan u... (Oh ja, je mailadressen, zelfs in hotmail en zo, kun je ook bedienen in ubuntu...)

Ik vind een computer echt leuk en handig, maar ik ben niet bereid naast die al dure machine, ook nog eens dure software te kopen, dus verkies ik mijn software gratis, en met ubuntu en eigenlijk met bijna heel het Linux systeem, kan dat wettelijk... Bovendien voel ik me op die manier vrijer, los van het kapitalisme van een Windows en een Apple, en richt ik mijn peecee in op de manier die ik verkies, in alle vrijheid...

Oh ja, ik heb enige tijd geleden twee minieme plantjes meegebracht, om buiten in een bloempot terrasplant te wezen... Ik wist de naam niet, maar na enig zoekwerk (internet is groooots!) heb ik uitgevonden dat het mandevillea's zijn... en las ik ook dat die minieme plantjes 4.5 meterkes hoog kunnen worden... De kans zit er dus in, dat ik wel een paar keer zal moeten verpotten. Maar Luc (de andere, die van het vissen) heeft vorig jaar zo'n pot in zijn tuin gehad, en dat ding was niet hoger dan een half meterke... we zullen dus afwachten, en hopen op de mooie bloemen. Ik kocht er een roze en een roodbloeiende...
De zon schijnt weer, na enkele dagen felle regen, is Laura daar terug! Maar als wij de weermannen en weermadams mogen geloven, is het maar voor één dagje, en dan hebben we weer regen... Ook het weekend zou dus nat zijn, en wellicht vallen de rommelmarkten dan wat in het water? Normaal is er een mooie, in Velzeke, altijd een heel mooie markt, maar als het regent, dan is een rommelmarkt meteen niet veel meer. Ofwel dekken ze hun koopwaar af, en zie je nog amper wat er te koop is, ofwel vluchten ze, en staat er niets meer... Hopelijk regent het dus niet in het weekend, maar ja, die weermadams houden blijkbaar geen rekening met rommelmarkten.

En oh ja, ik heb heugelijk nieuws, na al dat hopen en wanhopen en teleurgesteld opgeven, zag ik dat mijn meidoorn toch bloeit, maar enkele trosjes, maar er zijn toch voor de eerste keer, bloemen!!! en 't zijn rode, met witte kleurspatjes op. Mooi...alleen nog wat weinig, maar alle begin is moeilijk, ook voor meidoorns.

En weet je, ondanks dat slechte weer is er ook iets goeds aan dat weer! Germain en Luc zullen nu zitten te knikken, eindelijk komt de wind niet meer uit het noorden, en dat kan alleen maar goed zijn voor de visvangst! Je ziet, aan alles is een goed kant, zelfs aan de regen...
Maar ik denk dat ik behoor tot die helft van de mensheid die een fles halfvol noemt, terwijl de andere helft er van overtuigd is dat ze halfleeg is...'t Is dezelfde fles, maar de benadering is anders. En ik geloof in het optimisme!
Ik las onlangs een heel artikel over mensen die heel zwaar ziek zijn... Zij die optimist zijn hebben veel meer kans op genezing of minstens op een langer leven, dan zij die pessimist zijn. Het is niet zo dat optimisme de mens geneest, maar blijkbaar helpt het optimisme toch heel wat om gezond te zijn, of te blijven of te worden... Ik heb al eerder geschreven over wat ik de kracht van de geest noem, maar nu wordt het wetenschappelijk ook bevestigd. Een van de beste bewijzen van de kracht van de menselijke geest? Soms geeft men een zieke mens neppillen, met de verzekering dat het een heel sterk en goed medicament is, en stelt men vast dat die pillen inderdaad helpen, ook al zit er niets in die zou kunnen helpen, buiten ... de overtuiging van de zieke in casu... Laten we dan die geest ook leren bewust gebruiken om ons zelf te ondersteunen, het helpt en het kost niets!

tot de volgende ?

Vader verkiezen???

Image by pvantees via Flickr

Heb je er al op gelet?
Ze hebben de verkiezingen krek op Vaderdag geplant. Leuk, of je zoon, of je vader of je wederhelft die jou eens ging "vieren", zitten heel de dag vast in het kiesbureau...Dit jaar geen Vaderdag, afgelast wegens onwettige verkiezingen.
Weet je, ik heb veel goesting om dit jaar voor vader te kiezen, en de politiek politiek te laten.

Ik weet wel, ik heb geen vader meer, maar mijn hele leven zit vol vaders en vaderfiguren. Ik ben het zelf, mijn zoon is het, mijn schoonbroers zijn het, mijn ooms zijn het, en hele massa's vrienden zijn het. Ik heb zelfs vrienden die voor mij zowat een vaderfiguur zijn, naast hun dagtaak als vader over anderen... Vaders zat dus.

Als er nu feestdagen zijn onder al die commercieel gemaakte ondingen zoals dag van de secretaresse, dag van de arbeid, dag van huppeldepup, dan zijn er toch een paar die me wel wat zeggen, namelijk Moederdag, Vaderdag en grootouderdag... Dit lijken me dagen die er wel eens mogen zijn. Omdat het dagen zijn, die de familiegeest bevorderen. Ontbreken nog: kinderdag en kleinkinderdag, niet dat die niet genoeg geknuffeld worden, maar gewoon, omdat het belangrijk is dat een gezin een warm nest vormt.

In onze moderne wereld is die familiegeest er een beetje uit aan het gaan. Door diverse oorzaken, maar vooral door de wijzigende structuur van het gezin. Denk gewoon aan de oudjes, die vroeger bij een van de kinderen bleven, of liever, een van de kinderen nam het ouderlijke huis over, en de oudjes bleven er bij wonen. Ze hadden hun nut als oppas, en voor nog wat kleine taken in en om het huis. Nu zijn de grootouders geen oudjes meer, maar krasse lui, die nog alles kunnen, die op zichzelf wonen en profiteren van een leven zonder verplichtingen, dus liefst ook niet te veel last met de kinderen en/of kleinkinderen, want anders kunnen ze niet overwinteren in Alicante. Ook in de gezinnen van de jongeren is een en ander gewijzigd, Beiden komen na een dagtaak afgepeigerd thuis, doen dan vlugvlug wat nog echt nodig is, en vallen dan in de zetel om naar hun geliefde soap te kijken... En laat de kinderen aub braaf en stil zijn, we zijn al zo moe...

Bovendien zijn er steeds meer gezinnen getroffen door echtscheidingen, zie je meer en meer nieuw-samengestelde gezinnen, met kinderen uit diverse huwelijken die op hun beurt weer hun specifieke moeilijkheden meebrengen.

Kortom, het knusse thuis is niet meer wat het geweest is. De kinderen van deze tijd beleven een heel andere jeugd dan wij hadden in die verre vroegere tijden. En al die dingen werken echt niet mee om dat thuisgevoel te verstevigen, om dat knusse gezellige te waarborgen. We stoppen onze oudjes als ze zich zelf niet meer kunnen verhelpen in een tehuis, niet altijd om er vanaf te zijn, maar omdat het veelal niet mogelijk is dit in te passen in hun bestaan, ze zijn beiden gaan werken, dus zouden de oudjes toch weer alleen zitten... Maar ook veelal toch een beetje om hun gemakkelijke leven niet te moeten laten... Het gemak, het goede leven, het genieten staat tegenwoordig veel hoger op de ladder dan vroeger.

Toen mijn zusters om beurten op ons sukkelende moeder hebben gepast, hebben wij hier dikwijls gedacht dat dit wellicht de laatste generatie was die dit deed en kan doen... Hier zou het ook nog gekund hebben, maar in de huidige gezinnen waar ze met z'n tweeën gaan werken, is dat al niet meer echt mogelijk. Nu zouden ze eventueel nog kunnen inwonen in zo ver ze een oplossing zouden bieden voor de opvang van de kinderen... maar verder??? Nee, ik geloof niet dat het praktisch haalbaar zou zijn... Meteen is de norm bepaald: praktisch zijn.

Dus vind ik dat het nodig is, om alles op alles te zetten om de familiegeest te bevorderen. En is het zeker ongepast om op Vaderdag de verkiezingen te organiseren. Het zegt iets over de politici en hun verhouding tot hun gezin... Maar ik ga niet nog eens die oelewappers veroordelen, als je hun pamfletten leest, dan veroordelen ze elkaar al genoeg. Het erge is dat ze allemaal gelijk hebben: de anderen zijn slecht, en nog erger die anderen hebben ook gelijk met die stelling, want ze zijn allemaal slecht. Waarvan akte.

Misschien kunnen we op dat verkiezingspapier, in de plaats van bollekes te kleuren, eens met dat grote dikke rode potlood schrijven: Gelukkige Vaderdag !

niet dat het helpt...

tot de volgende ?

de roze koe

Image via Wikipedia

Wetenschappers duiden ons braaf koebeest aan als een van de voornaamste bronnen van de vervuiling en dus de opwarming van de planeet...
Waarschijnlijk zijn het veganistische wetenschappers, maar ze hebben het over de scheten van onze brave koebeesten.
In Argentinië, veekwekers bij uitstek, hebben ze nu de oplossing gevonden daar gaan ze hun 55 miljoen koebeesten uitrusten met een roze tank op de rug, waarin dan de scheten worden opgevangen. En dit nog wel aan de bron, zijnde alle vier de magen van het beest worden met een buisje verbonden met de tank.
Dat zou twee maal winst zijn, want niet alleen is het goed voor het milieu, maar dat gas wordt gerecupereerd en dient dan weer als brandstof. Biogas, recht van de koe. Ga je straks naar de boer: "Boer, geef mij eens 10 eieren, twee liter melk en een volle tank biogas in mijn wagen aub."Alhoewel, dat is niet realistisch meer, nee, een boer met koeien houdt geen kippen meer. Boeren zijn tegenwoordig sterk gespecialiseerd. Je houdt of kippen, of koeien, of varkens. Maar dus binnenkort toch een nevenbedrijf: de gasboerderij. djudedju. Zo heeft de global warming alvast iets goeds in petto voor de boer! (Veel minder voor de koe, die met allerlei buisjes in zijn lijf rondloopt...)
Bij dergelijke berichten gaat mijn fantasie onvermijdelijk met mij op de loop... Stel dat dat biogas werkelijk een interessante bijverdienste wordt voor de boer, dan zie ik al ras boeren die proberen de productie op te voeren... In plaats van een roze tank, verbinden ze een roze ballon aan de koe. Hoe meer de koe eet, hoe groter de ballon wordt, en hoe lichter de koe wordt door de opwaartse druk van het gas... Zo kom je tot een situatie waarbij de koe steeds meer moet eten om voldoende gewicht te hebben om op de grond te blijven, maar dat meer eten brengt meer gas voort, dus nog meer eten, nog meer gas, meer melk en meer vlees... Zie je de koeien bij een felle windvlaag al in de prikkeldraad gewaaid hangen?
Met van die grote roze ballonnen die heen en weer zwaaien... Zie je de onvoorzichtige boer, die iets te onvoorzichtig zo'n ballon losmaakt al voorbijvliegen, wanhopig roepend...
De global warming wordt nog plezant ook.

En terwijl ik dit zit te fantaseren, regent het mollejongen... al heel de tijd, zonder genade. Ze zijn hier in de wijk (eindelijk) bezig de voetpaden te herleggen, maar de werkzaamheden liggen stil. Arbeiders weggespoeld of zo.

Gisteren heb ik wat boompjes zitten maken. Voor de kerststallen. Heel eenvoudig, je zoekt wat takjes met veel kleine zijtakjes (ik haal de mijne uit de gesnoeide haag), en je brengt op die takjes van dat mos aan, dat je met hele zakken kunt kopen in hobbywinkels, het lijkt op een soort ijslands mos, je weet wel, die dingen die op de takken van de bomen groeien, maar dan niet in het grijs, maar in het groen. Vermits je ze in de winkel ziet liggen in allerlei kleurtjes, vermoed ik dat ze gekleurd worden... Maar het resultaat is verrassend echt! Een van deze dagen ga ik een kerststal maken, als model voor onze hobbyïsten. Kan ik mij weer amuseren, want tijdens de les (nu ja, les...) is het voor mij meestal hard werken. Je moet de meesten echt bij alles "in gang" helpen, en soms zijn er bij die bepaalde dingen echt niet onder de knie krijgen, en dan mag ik ook nog eens inspringen voor bepaalde onderdelen.

Maar ja, ik wist dat al van voor ik er aan begon...dus moet ik niet klagen hé.
tot de volgende ?

een kwab aan het slaapbeen ?

Image by aa.tee via Flickr

Het zal wel des mensens wezen, dat men altijd alles wil kunnen uitleggen...
Het is een erkend feit dat er blijkbaar al altijd en overal een soort drang naar godsdienst, religie, spiritualiteit en dergelijke is geweest. Zelfs in de oudste culturen zijn die zaken terug te vinden.
Dus is men die drang gaan onderzoeken, en ja hoor! Als je ergens een of andere kwab aan het slaapbeen magnetisch stimuleert, dan ervaren de slachtoffers een spirituele ervaring, soms zelfs een gevoel van echte godservaring.
Dus de religie zit hem in die kwab.
Gek genoeg bestaan er gradaties in, en er zijn zelfs mensen waarbij die kwab helemaal geen reacties in goddelijke zin oproept. En er zijn zelfs wetenschappers die dan weer beweren dat het onderzoek fout is gevoerd, en dat die kwab niet bestaande is...
Nu ja...
ik zou zeggen:
terug naar af...

En of die kwab er nu al dan niet is, of de godsdienstigheid ook een lichamelijke regeling kent of niet, doet dat er eigenlijk iets toe? Je zou zelfs de vraag enigszins kunnen omkeren, en de vraag stellen of "de" God dan niet meteen een automatiekje heeft ingebouwd om zich verzekerd te weten van eerbetoon...
Ik denk dat het eerder iets anders is... Er lijkt een sterke band te bestaan tussen godsdienst en gemeenschapszin. Dus is het best mogelijk dat we evolutionair een voorkeur geven aan de mensen met een sterke vorm voor gemeenschapszin, en als dat -al dan niet terecht- door de mens aan een religie wordt gebonden, dan kan dat elementje net zo goed in de evolutie meegenomen zijn.
Maar dat neemt dan niet weg - integendeel- dat er een echte en sterke overtuiging vastligt dat er na de dood een ander leven is. Als dat enkel een overtuiging is, en geen feit, wat doet dat er dan toe ? Niets, want ook nu zijn we ons met zijn allen heel goed bewust van het feit dat er geen bewijzen zijn van dat andere leven. Het is een soort collectieve hoop, en hoop...doet leven?
Ik ook, ik hoop op een ander leven, en vooral op een leven in gelukzaligheid. Maar ik heb daar al heel dikwijls over zitten nadenken. Nu is dat iets wat je de facto niet echt kunt beredeneren, maar ik heb ook de vraag omgekeerd... Stel dat er na de dood niets is, wat dan? Wel, dan is er ook niets om bang van te zijn, want niets is überhaupt ook geen angst. Maar er is dus geen enkele zinnige "behoefte" aan dat eeuwig leven, van waar komt dat idee dan ?
Ik denk dat we misschien iets van de sluier kunnen oplichten, door te luisteren naar de BDE-gevallen, de gevallen van Bijna Doods Ervaringen. Mensen die eigenlijk dood waren -technisch gesproken-, en er dan plots toch nog door kwamen. De meesten van die mensen hebben een ervaring van extrasensorisch uittreden, een ervaring die de gewone wereld overstijgt, een contact met reeds doden en noem maar op. Bijna iedereen die een dergelijke ervaring kende is veranderd, heeft een totaal andere kijk op de wereld gekregen, en de dood is plots niet meer afschrikwekkend, niet meer het einde... Wellicht zijn dergelijke ervaringen ook vroeger voorgevallen, en is de ervaring van die mensen een stukje van de bron van "de" godsdienst?
We zullen het nooit weten, maar het zou een uitleg kunnen vormen voor dat geloof aan een eeuwig, een ander leven, na dit.
Sommigen zien in die ervaringen net een bewijs van dat eeuwig leven, anderen stellen vast dat er op dat moment een plotse verhoogde hersenactiviteit is vast te stellen, vermoedelijk te wijten aan het zuurstofgebrek, een reactie, een tegenspartelen van de hersenen tegen de zuurstofloze dood als het ware. Maar het ene sluit het andere ook hier weer niet uit.
Voor zover we kunnen vaststellen zijn wij de enige zoogdieren die religie kennen. We hebben tenminste nog nooit enige vorm in die zin kunnen vaststellen bij dieren. Maar wij zijn ook de enigen die een volwaardige spraak hebben, en die meer kunnen uitdrukken dan zuivere materiële dingen.
Met andere woorden, wat men ook doet, we blijven op een bepaalde manier ter plaatse trappelen. En weet je, dat is net het mooie er van... Je moet geloven... en hopen... en om die hoop waar te maken leven met liefde voor de naaste...
En zijn we dan niet weer net waar we begonnen zijn?

Geef nu toe, als we het zouden weten, dan hoefde er geen geloof, alleen maar erkenning.
En dat is veel minder beklijvend, het kleeft minder...
En welk geloof is het goede ?
Naar mijn gevoel geloven de meeste mensen in het geloof van hun cultuur... Mocht ik in Benares geboren zijn en wonen, dan was ik nu wellicht een Hindoe. En dan vond jij me een heiden. Misschien ben ik dat op een bepaalde manier ook wel... Ik ben nu eenmaal iemand die niet zo maar op het voorgelegde paadje wandelt, ik negeer wel eens het bordje "verboden op het gras te lopen" (immers die het bordje daar plaatste liep ook op het gras)...
Maar ik voel me kiplekker in mijn sas met dit oeverloos gezoek, want ook ik zou zonder al die vraagtekens geen geloof van doen hebben...

tot de volgende ?

De kandidaten

Image by houbi via Flickr

We zijn naar de rommelmarkt geweest te Laarne, in de kasteelstraat en de markt. Ik heb mijn GPS heringesteld, en nu gekozen voor de kortste weg. Dat was leuk, we hebben op wegen gereden waar normaliter wellicht alleen boeren langs komen op weg naar de velden langs die baantjes. Mooi, niet om vlug op te rijden, maar we hebben tijd, en vooral, we hebben oog voor de natuur.
In Laarne waren er werken... de rommelmarkt stond in het vuile zand (Je moet mijn voeten eens zien!), maar het was toch weer de mooie en interessante markt van altijd. Ik weet niet hoe het komt, maar in Laarne staan er altijd veel kramen met echt chique antiek dinges... Mooi om te zien, maar het jaagt wel de prijs van alle kramen de hoogte in.
Ik heb er wel een wandelstok (lees: wapenstok) gevonden, weer eentje er bij... Ik zag hem eerder al eens liggen aan een belachelijk hoge prijs, maar wist hem nu toch mee te kapen aan een menselijke (lees goedkope) prijs... Mooi! Het is een stok met een heel aparte sluiting waarmee het zwaard vrij wordt gemaakt.

Het is in nieuwe staat, maar is eigenlijk antiek, want het wordt al zeker vijftig jaar niet meer gemaakt, en is bijna niet meer te krijgen. De verkoper kende ik, en het gaat hier om een uitverkoop van een antiekwinkel in Gent.

Kortom een mooie dag, met heerlijk weer en vuile voeten.

Een wanklank... er liepen ook politiekers rond om reclame te maken voor zichzelf... Ik heb alle partijen vriendelijk bedankt en gevraagd of er geen genezing daartegen mogelijk was. Ik moet dan echt oppassen, want ik zou me kwaad maken op die oelewappers, en oelewappers zijn nu echt niet zo veel waard dat ik mijn bloeddruk er voor de hoogte zou in jagen.

Maar laat ik de politiek maar politiek zijn, ik wil ze vandaag geen woord meer gunnen.

Gisteren konden we hier niet buiten (of binnen)... er was hier een heel pak koersen voor de hele mini coureurkes, tot en met de die die al bijna coureur waren, en tientallen reeksen en honderden keren voorbijfietsen, telkens met een autootje van Roman met een vervelend liedje er voor. Niet parkeren en niet rijden van 13 tot 17 uur, en die koersen passeerden om 18 uur nog steeds. Ik had lust om mijn auto op straat te zetten om 17 uur stipt, maar ochgot, het is zoals met de politiek...je niet dik maken...

Het mezennestje hier vlak bij me, op mijn gevel, in het nestkastje tussen de bladeren van mijn klimhortensia, zit vol met jongen die bijna gaan uitvliegen, want nu en dan zie ik al een van die jongen komen piepen in het vlieggat. Het is fantastisch om te zien hoe dikwijls de oudervogels komen weg en weer gevlogen telkens met de bek vol insecten en wormpjes en rupsen en... de beestjes rusten geen moment. Het zijn pimpelmeesjes, heerlijk mooie beestjes.

en nu? Nu ga ik eens naar boven, ga op de boord van mijn bad gaan zitten, en met de sproeier het stof en vuil van mijn voeten gaan spoelen. Tot iets boven mijn knieën... 't Zal deugd doen, dat frisse koude water, en mijn voeten zullen minstens tien tinten minderen...

tot de volgende ?

Pinksteren

Image by Rinkel80 via Flickr

Eerst en vooral, aan alle gelovigen: een zalige Hoogdag !

Pinksteren, een herdenkingsdag van het feit dat de Heilige Geest op de leerlingen van Heer neerdaalde, en hen met wijsheid,moed en kracht bedeelde . . .
In het Vormsel zouden we dat nog eens dunnetjes overdoen...
Ofwel doen we het verkeerd, of de H.Geest heeft in de loop der jaren heel wat van zijn kracht ingeboet. Want zeg nu zelf, je stelt toch echt niet veel verstand, rede en sociale geest vast bij de goegemeente niewaar...
Maar laat ik op deze zonnige pinksterdag uw plezier niet vergallen met diepzinnige beschouwingen over het mensdom (nadruk op tweede lettergreep)... Het is mooi weer, de zon breekt traag maar zeker door de morgennevel en alles hangt in een feeëriek nevellicht, net alsof het niet meer aan de aarde is gebonden.
De lichte nevel heeft een sprookjesachtige sfeer, alle kleuren zijn wat vervaagd, als in een heel oud prentenboek, en de contouren zijn wat verdoezeld, alle scherpe kantjes zijn weg.
Hoe zou ik op zo'n dag dan een scherpe pen kunnen hebben?

Zo net was Veerle hier met haar hond... We zouden iets moeten leren van die beesten! Dat beest komt hier binnen, springt van pure enthousiasme bijna Anny omver en komt dan ook mij een zelfde spontane begroeting geven. Dan vliegt hij de keuken in, en duikt door het eigenlijk wat te kleine luikje voor wijlen onze honden, de tuin in. De kippen hebben al zijn aandacht, en hij staat met zijn neus tegen de draad en met kwispelende staart die beestjes te bekijken. Je ziet zo dat hij daar eens graag zou op jagen. Niet van de honger, maar voor de lol, de sport van het jagen.

Op internet zweeft een mailtje rond waarbij men stelt dat een hond veel wijzer is dan een echtgenote, hoelang je hem ook opsloot, hij is razend enthousiast als je terug komt, hij reclameert niet als je te laat bent, of als je een glas teveel op hebt... Je hebt dat mailtje zeker ook al enkele keren in je mailbox gekregen... Maar eigenlijk is er iets van waar! We zouden gerust wat meer enthousiasme mogen betonen als we elkaar ontmoeten. Stel dat je op je werk komt, en je collega wordt wild enthousiast omdat je binnenkomt... Weet je hoe we dan zouden reageren? We zouden vermoeden dat hij iets mispeuterde en wij er voor moeten opdraaien, we denken dat hij iets weet wat wij niet weten, we denken dat hij weet dat de baas mij straks zal uitfoeteren, we ... maar nooit zou het in ons bolleke opkomen dat diene mens gewoon content is om ons weer te zien. Gek toch ?

Echt, we kunnen iets leren van die hond. Leren gewoon blij te zijn met elkaar. Met een onvergankelijke liefde voor de medemens.

Maar we kunnen dat niet meer, we zijn ingekapseld in een keurslijf van conventies en normen, en we moeten voldoen aan het beeld van de maatschappij over het individu. Het is echt geen wonder dat er mensen zijn die zich plots gaan afzetten tegen die maatschappij van de grijze middenmoot-norm, en die ostentatief gaan rebelleren. Ze dragen heel bizarre kledij, of vormen hun haren in een kleurige hanenkam, of lopen 's nachts rond en slapen bij nachte... zo maar, om tegen draads te zijn.

Allemaal kleine pogingen om uit dat grijs van de norm- ale mensheid weg te kruipen. Ergens hebben ze mijn sympathie... De non-coformisten zijn immers de pamfletten voor een wereld vol kleur in plaats van de zelf grijsgekleurde massamensheid. Ze gaan te ver, ze geven aanstoot, maar het zijn dan ook pamfletten... (En van pamfletten weten we in een verkiezingsperiode heel goed hoe overdreven ze zijn)

Ik kan me zelfs niet ontdoen van de indruk dat heel wat mensen die nu "kunstenaar" op hun visitekaartje hebben staan, in feit veeleer nonconformist zijn, en niet proberen kunst te maken, dan wel de goegemeente voor de kl...te stampen. Veelal zie je het aan hun werk, maar ook aan hun voorkomen en hun gedragingen.

Ik weet het niet, maar heb je ook niet de indruk dat heel de wereld steeds maar grijzer en monotoner wordt?
We moeten echt terug naar die simpele hond, en durven ons enthousiasme te tonen.
Wens je medemens eens echt een goede dag, met een brede smile van hier tot gunder!
Laat elkaar eens voelen dat je blij bent met elkaar.
Wedden dat je zelf ook blijer wordt?

Nog een prettige pinksteren, en laat de Geest van blijheid, van enthousiasme heel de dag en de rest van je leven over je hangen!

tot de volgende?

13-jarige op de Mount Everest...

Image by Personeelsnet via Flickr

Kinderen die de wereld rondzeilen, op de Everest klimmen en maak het lijstje maar af... Waar zijn we mee bezig?
Nog afgezien van het feit of het überhaupt wel enige zin heeft om de Mount Everest te beklimmen, stelt die vraag zich ten opzichte van kinderen nog meer.
Voor mij is een van de grootste en beste verworvenheden van de twintigste eeuw en verder, dat men de kinderarbeid grotendeels heeft kunnen uitschakelen. Kinderen moeten spelen en moeten leren. Dat is al een heel programma.
Maar nu lijkt het wel of sommigen de kinderarbeid weer willen invoeren, onder de mom van "sportieve" prestaties.
Ik vind dit erg... Nogmaals, laat een kind toch eens kind zijn, laat hem de tijd tot zijn volwassenheid doorbrengen in spel en leerproces. Onze ouders en grootouders hebben gevochten om dat recht te bekomen, laten wij het nu niet afbreken onder allerlei voorwendsels. Ik heb al heel wat vragen bij dingen waar men zo nodig rekords of nog liever wereldrecords wil gaan behalen. Ik heb, en zal wellicht nog wel enige keren, schrijven over "sport"... Is het wel sport als er geld aan verbonden is, is het wel sport als het wedstrijden betreft ?
Ik voor mij is sport een vorm van bewegen, die je beoefent omdat het leuk is en/of omdat het gezond is in een wereld waarin de mens te weinig beweegt om goed te zijn. Het is uit de aard van het idee niet iets om voor betaald te worden, noch om rekords in te vestigen. Op het moment dat het een quasi beroep wordt, of een rekordpoging, dan is het de facto geen sport meer, maar een doel op zich, weg van het leuke, en veel verder dan het gezonde voor lijf en leden.

Maar je kunt over dit item uren discussiëren, daar ben ik me bewust van. Maar voor mij moet sport voldoen aan de criteria spel en/of gezond bewegen. Waarom gaan we fietsen, om te bewegen, om wat af te slanken, om je beter te voelen. En dan sluit je aan bij een club, en als je geen geluk hebt, dan kom je bij een groep terecht waar men zoveel mogelijk kilometers aflegt in zo'n kort mogelijke tijd... waarbij je de grenzen van jou lichaam overstijgt, en in plaats van gezond, uiterst ongezond bezig bent...

Maar als we datzelfde ook nog eens opleggen aan kinderen, dan zijn we toch wel heel ver weg van sport...

Vandaag was het rommelmarkt te Zulte. Ik heb weer briefjes uitgedeeld voor de rommelmarkt van Mater. Het was een mooie markt, maar nu ik met die briefjes rondloop, ben ik veel langer op baan! Ik hou wel van een babbel, maar nu krijg je heel wat vragen... Veel mensen die Mater niet weten zijn. Hoe is het mogelijk dat je de mooiste plek van heel ons Belgiekske niet kent, vaag ik dan terug...en meteen volgt er een hele babbel. Ik ga moeten zakelijker antwoorden, anders hou ik het niet uit aan mijn rug... 't Is ook altijd wat hé???

tot de volgende ?

Robinson Crusoë in 't Belgiekske

Image via Wikipedia

Een eigenaardige titel? Eigenlijk niet, want wellicht zitten er hier heel wat Robinson Crusoës verborgen in ons kleine paradijsje. Want hoe we ook klagen en zagen, als we om ons heen kijken, dan zitten wij in de vette keuken van de wereld. En het is net dat wat hier vertwijfelde Robinsons brengt...

Stel je maar eens voor, je ben zwart van vel, je spreekt alleen Lingala en een klein mondje Swahili, en je bent er in geslaagd te overleven op dat grote schip, en je bent er in geslaagd om ongezien dat schip te verlaten in de haven van Antwaarpen... en dan ? Daar sta je dan, gekleed in veels te koude kleren, geen cent op zak, en de mensen om je heen spreken een wonderlijk maar onbegrijpelijk taaltje. Je zoekt of je nergens een eetbare knol vindt, maar je vindt alleen kasseien. Ook aan de zeldzame bomen groeien geen vruchten in wat ze je hebben voorgesteld als het aards paradijs...

Je loopt daar alleen in een wereld vol mensen. Uitgeput en dodelijk vermoeid ga je tegen een muur zitten, en zie plots werpt er een voorbijganger 50 cent voor je voeten. Je snapt dat gebaar en maakt meteen het aansluitend gebaar, je houdt je hand op...Geld, baksjis...

Je ziet mensen aan een kot staan, en buiten komen met een doosje met eetbare gele dingen in, heet, want ze blazen... Je gaat in de rij staan, maar toen het je beurt is, dan kun je niet eens vragen wat je hebben wilt. Je toont dan maar je bedelcenten, en de man vult een doosje met frieten. Frieten... een nieuw begrip, een nieuw woord.

Als je veel geluk hebt, dan wordt je opgenomen door de politie, en in een asielcentrum geplaatst. Daar zijn tolken voor zo wat alle mogelijke en onmogelijke talen, en daar spreken ze ook - oh wonder- jou eigen lingala... Ze helpen je daar, soms van de regen in de drup, of zelfs in de sloot, maar je hebt een dak boven je hoofd en je krijgt eten...en soms na jaren een verblijfsvergunning. Ze bieden je de kans de taal te leren en zoeken met je mee naar werk. Werk, eigenlijk is ook dat een nieuw begrip. Want thuis, ginder ver in dat zwarte Afrika, daar werkte je ook, als het niet te heet was, als er werk was, en het grootste gedeelte van de dag kon je palaveren... en pombe drinken. Om de knagende honger te vergeten. De oude plantages van toen de blanken daar nog waren zijn overgroeid en overwoekerd en brengen haast niets meer op. En nu moet je werken, in een totaal vreemd systeem van dit uur tot dat uur...Wat is een uur ? Thuis leefde je zowat op de zon. Alleen de chef had een uurwerk, en de soms voorbijkomende en gevreesde militairen hadden er ook een. Maar geen mens die er aan dacht ook maar te gaan leven op dictaat van dat stomme wijzertje.

Nee, er zijn veel Robinson Crusoës onder ons...
Er zijn er zelfs onder ons eigen volk, mensen die met niemand contact hebben, die nooit eens het woord durven richten tot iemand anders, en die - net als dat zwarte Robinsonnetje- verloren lopen in een zee van mensen. Ze durven meestal niemand in de ogen kijken, hun blikken zijn neerwaarts gericht, bang voor een verwijtende of zelfs maar nieuwsgierige blik.

En wij?
Wij lopen ze steevast voorbij. Het gaat ons immers niet aan! We hebben een werel opgebouwd waarin de privacy het hoogste goed is, en daar hoort bij dat ze jou, en jij de anderen moeten gerust laten. Wie jou niet aanspreekt, spreek jij ook niet aan. Wie jou niet groet, groet jij ook niet.

Bij een test heeft men een zwaar verkeersongeval gesimuleerd, en een wagen waar je de gekwetsten zag liggen, zelfs eentje half door het raam... Honderden auto's zijn voorbijgereden voor er ééntje stopte om te zien of hij iets kon doen...
Privacy

Ieder met een draagbare muur om zich heen, die hij overal meesleurt, om zeker te zijn dat niemand maar dan ook niemand zich met hem zou moeien...

Wat was dat ook weer van die naastenliefde???

tot de volgende ?

dikkoppen

Image by Est'hers via Flickr

Reeds mijn kinderen brachten kikkertjes en kikkerdril mee naar mijn tuinvijver, zodat er in mijn tuin altijd wel kikkers en padden hebben gezeten...Maar tot op heden zag ik nog nooit dikkopjes zwemmen, tot gisteren... Plots zag ik ze, in de zon aan de boord van de vijver. Of het nu kikkertjes zullen worden, of padden? Geen idee, maar plots kreeg ik het gevoel dat mijn vijvertje een rang gestegen is op de ecologische ladder... Ik ga een plankje in het water leggen, naar de kant toe, zodat mettertijd, de kleine kikkertjes uit de vijver geraken.

Met deze dikkoppen ben ik zielscontent, met de dikkoppen die binnenkort ons straatbeeld zullen vervuilen op de verkiezingsborden (je ziet er nu al her en der!), ben ik veel minder content. Maar ik heb toch een partij gevonden die voor het eerst in de geschiedenis van de politiek een voorbeeld geeft inzake eerlijkheid!
Dit kan de mens alleen maar verheugen!
Ik heb het over de lijst De Decker! Zij komen er rond voor uit, het is hen om onze centen te doen. Bij de andere partijen is dat ongetwijfeld ook zo, maar zij durven het niet te bekennen. Hopelijk beseffen de mensen nu wat het uiteindelijk doel is van de politiekers: onze centen. Alleen, als ze lukken, dan zijn het niet meer ONZE centen, maar plots de hunne. 't Is maar dat we het weten.

Ik weet niet wie daar bij die lijst zo briljant is geweest om zo'n dubbelzinnig klinkende slogan te verzinnen, maar ik vind het grandioos... Om Uw centen is het ons te doen... Eerlijk heerlijk...

Och, ik zit weeral bij de politiekers, en we zijn nog zo ver weg van de verkiezingen, ik kreeg zelfs nog geen pamfetje met beloften en "vort' eiers", dan gaan we pas kunnen lachen. Maar er zijn nu al partijen die zeggen dat ze eerlijk willen zijn, en ons dus niets kunnen beloven...djudedju, deze verkiezingscampagne blinkt uit van eerlijke kandidaten... Maar misschien zijn deze laatste dan nog te prefereren boven diegene die zeggen dat het om onze centen te doen is...

Daar de partijen helemaal geen echt doel meer hebben, zijn ze ook met zijn allen weer op zoek gegaan om vedetten en bekende mensen op hun lijst te zetten. Niet omwille van hun waarde, maar omwille van hun bekendheid en de stemmen die daar uit voortvloeien. Dat op die manier de partijen steeds minder hun eigen kleur behouden, en steeds meer beginnen te lijken op de was die per ongeluk eens door vader is gedaan, dat kan hen niet schelen, de politieke partijen beginnen daardoor steeds meer op elkaar te lijken. Ze zijn niet kleurloos, maar door het samen brengen van vogels van allerlei pluimage die dan te warm gewassen werden, krijg je zo van die partijen van onbestemde kleuren, die op niets meer trekken, en er uit zien om onmiddellijk steels en dievelings in een van die containers te gooien voor oude gedragen kledij. Goed genoeg om nog een bloot negergat te bedekken in een obscuur gat in de brousse. Niet dat ik die neger minder acht dan ons eigen volk, maar die oude kledij verdwijnt of naar de tweedehandszaken, en wat echt niet meer hier verkocht kan worden gaat naar de "ontwikkelingslanden" en wat echt te slecht is, gaat in de vodden, maken ze er papier van, om domme gazetten op te drukken. Je ziet, ik acht de politieker nog niet helemaal verloren, het is alleen de kleur die uitgelopen is.

Ik meen dan ook dat net dit één van de redenen is waarom de mensen geen vertrouwen meer kunnen hebben in de politiek. Vroeger kon je nog stemmen voor de Christenen, of voor de socialisten, of voor de liberalen, maar dat kun je nu niet meer... De socialisten zijn bleekroze geworden, met inbreng van veelkleurig vreemd bloed, zodat zelfs dat roze bijna niet meer te herkennen is. De Christenen durven haast de C in hun naam niet meer vernoemen en attenderen "het volk" dat ook zij heel pluralistisch zijn, en willen dit duidelijk maken met import van overgelopenen uit allerlei andere nietpartijen. Idemdito voor de liberalen die dan nog uitgesplitst zijn in donkerblauwen en bleekblauwen, maar zodanig vermengd met andere kleuren, dat je eigenlijk geen blauw meer kunt herkennen... en zo kan ik heel het politiek pantheon wel aflopen. Als je hun "stellingen" ziet, dan is dat net zo kleurvast als hun partij...
Hoe kun je dan ook nog van jezelf gaan verklaren dat je als christen stemt voor de partij die christen is, als je dat christen zijn ziet verborgen worden onder een pluralistische vlag? En hetzelfde kun je stellen als socialist, als liberaal als wat dan ook...
Er is niets puurs meer. Alles is verwaterd en vermengd tot een vuil onbestemd kleurtje, te vies om het zelfs maar op de tweedehandsmarkt te leggen.

Het is een beetje zoals met alles in deze maatschappij... Kranten buigen voor makkelijke verkoop, en vertellen allemaal hetzelfde, en dat liefst op een sensationele manier, en nog liever met smeuige foto's erbij, waar het bloot of het bloed uit loopt... Op het scherm biedt men je steeds meer van die melige soaps en programma's die je kunt slikken zonder kauwen voor.
Alles in het kader van de mens niet te kwetsen, geen zeer te doen, niet tegen te spreken, in alles in te volgen en hem zo rustig en bedaard te houden, net zo grijs als heel de pers, heel de media, heel de politiek...

Of... hier en daar dan een of andere partij die daar tegen in gaat, maar alleen dat. Er tegen in gaan. Het is niet de bedoeling er echt iets aan te doen, want dan is hun bestaan niet langer meer gerechtvaardigd. Wij hebben dat hier, en als ik naar de Nederlandse TV kijk, dan zie ik daar net hetzelfde beeld. Wellicht dus in heel Europa...

Hou het grijs, daar kan niemand zich aan ergeren.
Alles zo neutraal en kleurloos als maar kan...
Nee, de wonden niet verzorgen, gewoon toedekken, 't zal hopelijk wel vanzelf genezen...

...of openbarsten in een stinkende etterbuil


tot de volgende ?

Het water is veel te koud

Image by FaceMePLS via Flickr

...en bovendien zit de wind in 't verkeerde gat. Dus, de vis bijt nog steeds niet zoals hij zou moeten. We zijn gisteren naar het park geweest. Luc en ik hebben elk evenveel vis gevangen, elk drie stuks. Luc drie voorns, ik twee blieken en... een karper van 6.250 kgr. Germain zal weer zeggen, als je een karper vangt van zes kilo, dan mag je al niet meer klagen...Maar toch! Ik had die karper veel liever gezien bij Luc! Het is al zo lang geleden dat hij nog eens een fatsoenlijk karperbeest aan zijn haak kreeg! We vissen in het zelfde water, met hetzelfde aas, dezelfde onderlijnen en dezelfde haken (ik maak die onderlijnen zelf) en ook nog met hetzelfde lokvoeder... en toch lijkt het of de karper slechts aan mijn lijn wil bijten, en nooit bij hem. Luc zegt dan dat hij net zoveel deugd heeft aan het helpen scheppen van een karper aan mijn lijn, en ik weet dat hij dat meent, net zoals ik hem graag een grote zie pakken, waar ik dan ga helpen scheppen, maar toch, ik zou het hem zo graag jonnen...

Het was een mooi beest, met een gele buik, en duidelijk een beest dat nog moest afleggen, maar het is te koud. Je ziet ook de karpers nog niet "boren". Iedere visser zal nu weten dat ik praat over de karper die in de bodem wroet om eten uit te halen, waarbij je plots een massa kleine luchtbelletjes uit de bodem ziet opstijgen in het water. Als de karper loopt, dan zie je dat ze boven op je aas zitte aan die blaasjes. Nu zie je niets, en is een beet min of meer een gelukkig toeval van een karper die passeert en en "en passant" bijna toevallig iets te eten ziet.

Ooit las ik dat karpers ook "straten" hebben, 't is te zeggen dat ze veelal hetzelfde parcours zwemmen. Wellicht vis ik net op zo'n straat, en Luc niet???

Toen ik de karper aansloeg, dacht ik eerst dat het geen grote was, maar toen ik hem wat dichter trok, begon het gevecht, en veranderde ik al rap van gedacht! 't Was een vechtbeest! Ik heb de indruk dat de vrouwtjes veel nijdiger vechten. Nu ja, ik vermoed dat het vrouwtjes zijn, omdat die dieren een veel ruimer buikgedeelte hebben. Je hebt karpers die een mooi visprofiel hebben, en andere hebben wat weg van een hangbuikvarkentje... Maar of dit een geslachtsonderscheid is, om een variëteit, durf ik niet te zeggen. Maar die wat buikige vechten gewoonlijk feller.

Zo net kwam er hier een man over en weer stappen op het voetpad, en plots een tweede, duidelijk een bureeltype, gevolgd door een arbeider... Ze komen het voetpad uitbreken en herleggen... Hopelijk hebben we er niet teveel vuil van, en schenden ze mijn hortensia's niet te veel...Maar het is meer dan nodig dat de voetpaden herlegd worden, want ze liggen er heel slecht bij...

Dus straks zal het hier daveren van de zware machines, want de dallen worden tegenwoordig uitgerukt met groot en zwaar gerei...De tijd van het handwerk is nog alleen bestaande in de hobbywereld. Al de rest doet het met machines. (En als ik kijk in de tijdschriften voor hobbyisten, dan zie ik daar ook al machines komen...)

Ik heb een paar boekwerken over volkskunst van in de tijd van toen (Nu zijn dat museumstukken en de boeken horen daar eigenlijk ook al thuis)...Maar toen was bijna alles handwerk. Veel van de stoelen die ze vonden in heel oude boerderijen zijn zelfs niet gemaakt door een timmerman, maar waren winterwerk voor de boer van toen. Je kunt dat zien aan de vergaring van die stoeltjes, die helemaal niet zijn zoals een timmerman dat pleegt te doen. Maar sterk waren ze wel, want ze doorstonden de eeuwen... Veel van die stoeltjes werden door nijverige boerinnehanden voorzien van een kleurtje, en de handigsten wisten ze zelfs te versieren met enig bloemwerk. Nu staan de mensen vol bewondering in het museum te kijken naar die "mooie" stoeltjes, maar ze zijn net zo mooi door het feit dat ze duidelijk handwerk verraden, en helemaal geen werk van stielmannen en echte schilders, maar van mensen die met veel liefde hun eigen dingen mooi maakten. Hoe onbeholpen ook, het IS echt mooi, misschien net door die onbeholpenheid, door dat ongekunstelde. Ik heb soms de indruk dat echte schilders wanhopig op zoek zijn naar die eenvoud en eerlijkheid in hun werk, maar net hun stielkennis, hun kunde, heeft dat spontane de das om gedaan.

Wellicht is het net datzelfde dat ons zo vol bewondering doet kijken naar de kunst van donker Afrika ?

Ik ga stoppen, voor de machines per ongeluk iets te diep scheppen, en ons zonder TV en zonder internet zetten...

tot de volgende ?