Je moet weten dat in die Oosterse landen, de ouders geëerd werden als "halfgoden", oude mensen waren een symbool van wijsheid, en er moest eerbied aan hen betoond worden, niet alleen door de kinderen, maar door de ganse gemeenschap. In dit kader was het evident dat de ouders opgevangen werden door de kinderen, en in hun huis werden opgenomen.
On lijkt dat vreemd, maar ooit was het ook hier gewoon. Niet helemaal zoals in het verre Oosten, maar toch... De ouders bleven wonen, en een van de kinderen bleef inwonen en had zijn gezin in dezelfde woning, de ouderlijke woning. De ouders waren deels een hulp, werden deels opgevangen. De situatie was anders naar gelang de maatschappelijke situatie. In arbeidersgezinnen waren de ouders in veel gevallen in de praktijk de onthaalouders, al hun kleinkinderen kwamen bij hen terecht, en zij vervulden een zinvolle en belangrijke taak, en werden daarvoor gevoed en onder dak gehouden. In de landbouw bleef de oude oude boer heel lang zijn gezag uitoefenen, en de oudste zoon, erfgenaam van de hofstee was een beetje met hem opgezadeld, want het was veelal een rem op modernisatie van het hof.
Maar in feite was er dus in de praktijk ook een soort opvang van de ouderen.
Het ontstaan van het ouderdomspensioen, het uitzwermen van de kinderen naar de plaats waar ze werk en/of een partner vonden maakte dat dit veranderde.
De tijd dat het voor de mens een must was om kinderen te hebben (= zekerheid voor de oude dag !) verviel hier ook mee. De grote gezinnen van toen waren deels te wijten aan de grote kindersterfte en het zich verzekeren er tegen door veel kinderen te hebben.
In het verre Oosten lag het accent dus enigszins anders. Daar was er mede uit traditie en uit de religie en levensleer een eerbied gegroeid voor de ouderen. Niet alleen voor de ouders.
Maar ook daar heeft de moderne tijd dit in een (veel te) korte tijd veranderd... Ik vermoed dat onder meer de politiek van het éénkindgezin daar een rol bij heeft gespeeld, en natuurlijk ook het feit dat ook daar de kinderen door de economie steeds meer migreren naar daar waar het werk is...
Nu is er dus een wet gemaakt om de kinderen te verplichten hun ouders te bezoeken.
Dat is uiteraard geen antwoord op de nood, hoogstens een lapmiddel.
Gedwongen op bezoek gaan is zo goed als geen bezoek, en een gewoon bezoek krijgt al ras de kleur van "ze moeten toch komen !"... En uiteraard biedt het geen antwoord voor de ouderen die geen kinderen hebben...
Bovendien is de nood wellicht niet het ene bezoek per jaar, maar de eenzaamheid, en wellicht ook het zichzelf niet kunnen verhelpen.
Ik weet niet of ginder ver al de stap is gezet naar rusthuizen zoals wij dat kennen, maar er zal ook wel iets voorzien zijn, men kan maatschappelijk immers niet anders...
Maar zo wel in hun maatschappij als in de onze zijn er dus talrijke mensen die in hun oude dag totaal zitten te vereenzamen...
En dat is in feite de grote moeilijkheid !
Toen tanteke in het rusthuis zat, heb ik daar de talrijke eenzamen gezien... Mensen die je vol trots vertelden over hoe ver hun kinderen het wel geschopt hadden, maar met een diepe eenzaamheid tot gevolg. Of mensen die gewoon geen dichte familie meer hadden... Bij tante waren er ook niets meer dan neven en nichten, en wij waren de enigen die regelmatig (wekelijks) op bezoek gingen... In één geval zag ik ook het andere uiterste: een oude moeder die dagelijks bezocht werd door haar kinderen, waarvan er een ook in het rusthuis terecht kwam en er nog voor zijn moeder stierf...
Ik moet zeggen, mij raakte die eenzaamheid...
En in de cafetaria deed ik mijn best ook met deze mensen wat te babbelen.
Een rusthuis is een prachtig ding, maar is voor velen eigenlijk veel te duur. De maatschappij moet dan voor de kosten opdraaien, en daar is soms wel wat reactie tegen... Wellicht tot ze zelf in het geval terecht komen. Je mag immers een centje aan de kant gelegd hebben, een huis verworven hebben, je eet je rijkdom heel vlug op als je hulpbehoevend in zo'n rusthuis terecht komt !
... en al die goede verzorging neemt de eenzaamheid niet weg.
Ergens was ik jaloers op dat verre Oosten, met zijn eerbied voor de ouden...
Heb jij ook de indruk dat de wereld steeds maar kouder en kouder wordt ???
djudedju
tot de volgende ?
1 opmerking:
Ik denk dat veel ouders voor afgedwongen aandacht zouden tekenen, Toon. Omdat iets nou eenmaal beter is dan niets. Maar echte aandacht is toch altijd superieur.
Dit stukje heb ik met liefde voor je geschreven Toon, omdat ik je mag!
Gr. voor jou en Anny
Een reactie posten