Image via Wikipedia
Terecht.
Maar diegenen die het luidst roepen zijn net diegenen die zich het recht aanmeten zelf over atoomwapens te mogen beschikken... Om een machtsevenwicht te behouden... en we zijn er weer! Macht !
Is het werkelijk macht te beschikken over voldoende uitroeiingwapens om heel de wereld te vernietigen (zelfs meerdere keren als dat mogelijk zou zijn).
Of is het net onmacht?
Ik opteer voor het laatste.
Voor mij is het het ultieme symbool van onmacht, te exposeren hoeveel wapens je wel hebt, en wat je de anderen wel allemaal kunt aandoen. Het doet mij denken aan de school, aan mijn eigen schooltijd, de tijd toen lijfstraffen nog heel gewoon waren. Sommige leraars hadden een gezag op basis van die straffen, maar wij hadden ook een leraar, een heel klein en schriel mannetje, ene Mr Lucas, die nooit sloeg, amper eens straf gaf, en de klas volledig beheerste zelfs zonder zijn stem te verheffen. Hij had wel voor iedereen een goed woord over, ook voor de domste van de klas, die in zijn lessen plots veel beter was dan ooit, gewoon door de aanmoedigende woorden.
Die leraar had ECHTE macht!
De macht van de goedheid.
Niet de macht van de kracht, niet de macht van de wapens, maar de macht van overtuiging en begrip en goedheid.
Die leraar werd door alle leerlingen op handen gedragen.
Ik heb in heel mijn schoolse carrière maar twee zo'n leraars meegemaakt... Ik kende er nog een ander die uitmuntte in goedheid, maar die goedheid was veeleer toegevendheid, slaptetude.
Daar speelde iedereen met de veel te brave voeten van.
Maar ik heb geen greintje ontzag voor de landen die zogezegd de vrede willen waarborgen door het bezit van kernwapens. Net zo min als ik nu eerbied heb voor een Noord Korea die ook zijn wapens wil laten rinkelen... Ik heb er wel schrik van. Maar geen eerbied!
Zolang je die wapens in huis hebt, bestaat het risico dat ze gebruikt worden.
Ik droom een beetje bijbels dat alle wapens worden omgesmeed in ploegscharen...
Nu doet de wereld mij denken aan een klas kinderen, waarin er enkele zitten die een paar koppen groter zijn dan de anderen, en die de klas tyraniseren door hun grootte en sterkte.
Maar die dus ook héél duidelijk nog kleine kinderen zijn.
Op mijn bureau, onder mijn klavier waarop ik nu zit te typen, ligt een onderlegger met de kaart van Europa op. Wellicht is hij al weer niet meer up to date, want de laatste jaren is er nog al wat verschoven en heringericht op die kaart...Maar dat vind ik niet erg. Ik vind het gewoon erg dat al die landen er op staan. Voor mij hoeft dat niet. Voor mij zou iedereen gewoon met iedereen moeten kunnen leven, in een grote gemeenschap, waar de grootste zorg is dat iedereen het goed heeft.
Ik zit dan weg te dromen en vraag mij af wat er te zien is in Szczecin of in Astrachan, zouden daar die beestjes wonen van het Astrakanbont ? Ons moeder had een jas in Astrakan. Leeft die jas nog ? Geen idee... Ik heb de tijd meegemaakt dat de grootste helft van Europa zowat onbereikbaar was, geschut achter een ijzeren gordijn...Daarachter woonden de slechte... Maar was dat wel zo?
Ik las onlangs een Frans boek, een al oud boekwerk, over een reiziger die vroeger in China had gewoond, die er na het communistisch worden eens weer naar toe ging, en die sprak vol lof over het feit dat nu de boerenbevolking zo veel vrijer was en eindelijk de kans kreeg ook naar school te gaan, ook de volwassenen... Mao was ook niet onverdeeld de boeman...
Maar daar gaat het juist over! Wat is het dat ons zo verdeelt ? Wat is het dat ons doet opteren voor de vorming van landen? Wat is het dat zelfs nu nog er mensen zijn die willen afscheuren van de bestaande vorm? Denk aan de Koerden, maar denk ook aan een deel van de Vlamingen die denken dat ze beter af zullen zijn in een kleinere entiteit...Is het de taal? De "cultuur" ? De godsdienst? of een beetje van alles? Maar wat is het dat ons dat zogenoemde nationaal gevoel geeft? Het is nog niet zo echt oud weet je, voor Napoleon was er veeleer sprake van een stadsgebonden gevoel dan wel van een binding aan een nationaliteit, maar er was wel steeds een soort gevoel van wij de goeien, de anderen, zo niet slecht, dan toch duidelijk anders...
Wij zijn allemaal gek!
We zijn allemaal kleine mensjes, die ieder voor zich moeten wroeten voor onze boterham. Of je nu in China geboren bent of in Amerika, je bent gewoon mens, niet meer.
En of jij nu gelooft in Allah, een ander in Krisjna, een ander in de God der Christenen, en nog een ander in niets, we blijven gewoon kleine mensjes, kleine nietsjes in een oneindig heelal, die er op een moment gekomen zijn en op een ander moment weer verdwenen zullen zijn... En eigenlijk willen we allemaal slechts een beetje menswaardig leven, voldoende eten, kledij en een portie welzijn...en het lijkt wel dat we denken dat te moeten veroveren op kap van de anderen, maar die anderen willen ook niets meer dan jij en ik willen. We zouden wellicht veel verder komen als we samenwerkten...
Maar dan zijn er altijd die lui die maar één doel hebben, macht!
Die vinden landsgrenzen nodig, die vinden geld nodig, die vinden alles nodig wat kan gebruikt worden om macht in stand te houden.
Zelfs waar mensen nog in stamverband leven, zie je die machtstrijd...
Wat is het toch die ons dat aandoet?
Weet je, ik hou van je, zoals je bent! Ik acht de iedereen in zijn beroep, omdat dat beroep een schakel is in een maatschappij. Wij zouden heel wat slechter af zijn zonder de geneesheer, maar evenzeer zonder de man van de vuilkar.
Dus heb ik eerbied voor ieder van u
wat je rol ook is
wat je ook bent of doet op deze wereld
zolang je probeert het goed te doen, met inzet
met een gevoel van eigenwaarde in deze maatschappij, eigenwaarde die je alleen kunt hebben als je ook je werk doet naar behoren en uit het besef dat je er nodig bent.
ik wens je veel eigenwaarde toe!
tot de volgende?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten