vrijdag, december 26, 2008

knotten

Frederik is bezig mijn linde te knotten. Toen hij hoorde dat ik zijn "lievelingsfilm" op dvd had liggen, maar dat hij het pas kreeg na dat mijn snoeiwerk gedaan was, was hij niet meer te houden om te beginnen... Hij is immers nog enkele dagen thuis, en uiteraard zou hij al willen kijken. Anders doet hij mijn snoeiwerk ook altijd, maar er is altijd wel iets te doen, dus moet ik dan maar wat geduld uitoefenen... Dank zij Bruce Lee niet. Straks zal zijn huis vol zijn met de karatekreten in de tv...
(Hopelijk vindt de tweeling geen inspiratie in die dingen)
Ik zie hier stelselmatig takken vallen. Ik heb hem aangeraden om eerst zoveel mogelijk de kleine takken te verwijderen, zodat hij meer plaats heeft en beter de dikke spillen kan afzagen. Het is iedere keer weer een wonder hoe je uit een kale stam weer honderden nieuwe takken ziet ontspruiten en hoe de boom bruist van leven na zo'n snoeibeurt. Het is dan ook niet voor nieuws dat ze dat "verjongen" noemen.
Ik ben zo juist buiten geweest om te helpen de ladder buiten te brengen. De laagste takken zijn al weg. Er zal heel wat zaagwerk zijn ! Maar ik heb daarvoor een zo'n zaagmachine aangeschaft in het model van een krokodilbek. Hopelijk werkt dat goed ! Het ziet er wel een veilig systeem uit. Het is verdorie koud buiten ! Toen Fré de brievenbus verzette om hem veilig te stellen, bleef de steen waarop hij staat aan de bus hangen ! Vastgevroren. Ik heb vlug ook de meidoorn meegesnoeid. Hopelijk krijg ik binnenkort de eerste bloempjes aan dat boompje. Ik gok er op dat het nog niet voor dit voorjaar zal zijn, maar wellicht voor het daaropvolgende. Ik weet niet meer zeker of ik indertijd een rode of een roosbloeiende meidoorn heb aangekocht. het is ook al heel wat jaartjes geleden dat ik dat kleine sprieteltje hier plantte... Het is ondertussen al een boompje geworden.

Aan sommige takken van de linde hangen nu nog steeds restjes van de bloemen. De blaren zijn allang allemaal weg, maar die zaadbolletjes houden het nog wat uit. Ik weet het niet, maar misschien behoren ze tot de plantensoorten waarvan het zaad eens moet bevroren zijn vooraleer het levensvatbaar is. Vroeger wist ik niet dat zoiets bestond, maar in een vorig leven heb ik heel wat cactussen en zeldzame vetplanten gekweekt uit zaad... Daar waren er bij waarop in dikke letters op het zakje stond dat je ze eerst een of twee nachtjes in het vriesvakje van de frigo moest stoppen, zodat het zaad bevroren was... De natuur is wonderbaar !
Zo hadden ze een boomsoort op een eiland, waar vroeger een vogel leefde die door de blanken volledig werd uitgeroeid voor zijn vlees. Na heel wat jaartjes stelden ze vast dat er een boomsoort was die zich niet meer voortplantte. Een plantendeskundige dacht dat het misschien zo was dat het zaad eerst de maag moest passeren van die uitgestorven vogel... Men voerde dan het zaad aan kippen en kalkoenen, die ook een spiermaag hebben, met steentjes in de maag, en ja hoor ! Boomsoort gered. Bizar allemaal.
Maar het is wel een bewijs hoe de natuur aan elkaar hangt. Het is niet zo dat er een stukje is die op zichzelf kan leven, nee, het leven kan pas als het in het systeem past. Een bewijs te meer dat het systeem ook teer is, en dat we er zorg moeten voor dragen. Heel wat van de verbindingen tussen de levenssoorten kennen we nog niet eens, maar ondertussen zijn we misschien wel bezig soort na soort van de voedselketen te vermoorden. Uit onwetendheid, uit domheid.

Het is prachtig vriesweer. Vanmorgen kon ik mijn turnoefeningen doen in de kamer van Koen, en ondertussen al genieten van het vroege morgenlicht. Het was al weer een tijdje geleden dat dit er eens was, gewoonlijk is het in deze tijd van het jaar somber en grijs en grauw.

De onderste takken van de linde zijn bijna allemaal verdwenen. Fré is gelukkig in dit soort van werk. het is niet alleen zijn echte beroep waarvoor hij studeerde, hij doet het ook echt graag. Hij werkt rustig maar gestaag. Ergens doet hij mij denken aan wijlen mijn schoonvader... Dat was een oud-landbouwer, en die werkte ook steeds op die kalme rustige gestadige manier... Het lijkt wel of de natuur die mensen leert te werken zonder haast of spoed, maar rustig en gestaag, het ritme van de natuur ? Ik moet eerlijk zijn, en toegeven dat ik het niet kan. Bij mij is het altijd haast en spoed... Wellicht zou ik het ook iets langer uithouden met de pijn als ik wat rustiger zou werken... Het enige waarin ik mij niet opjaag, is als ik bezig ben met "kunst"... Als ik aan het tekenen of aan het snijden ben, dan heb ik geen zenuwen, geen spoed, geen haast... Dan werk ik ook op die trage bedachtzame manier... Rustig kijken waar je nu een stukje kunt weghalen, een lijntje kunt bij zetten... Waarom kan ik dat niet als ik iets anders doe ?

Ook nu ben ik betikketakt om naar buiten te gaan, om te helpen, om de zaak rapper te doen gaan... Ik ben gek ! Ik weet dat het toch niet werkt, en die wijsheid heb ik allang... Nog van toen ik samen met mijn schoonvader met de zeis een partij gras afdeed voor hooi voor mijn konijnen. Ik maaide veel rapper dan hij, maar toen we gedaan kregen met dat veld, stelde ik vast dat hij, op zijn trage rustige manier bijna twee keer zoveel werk had verricht als ik... Hij trapte nooit op zijn adem, hij moest nooit eens de rug strekken...hij werkte met die eendere bewegingen constant door... Ik weet het dus wel, maar het is sterker dan mijn eigen zichzelvens... De aard van het beestje zeg maar...

Ik denk nog steeds dat het te maken heeft met het leven in en met de natuur... Als we in Frankrijk of in Schotland wandelden in die gebieden waar je een uur kon stappen zonder ook maar een mens te zien, dan kreeg je ook iets van die rust over je... Dan kreeg je automatisch die rustige stevige wandelstap, dan werd je nooit moe, je stapte maar, rustig en bedachtzaam waar je je voeten zette, en diep genietend van de weidse natuur... Met aandacht voor alles wat rond je was... Je ademden bijna bewust iedere haal zuivere lucht binnen en het was of de zuurstof je een kick gaf. Ik denk dat mensen die werken in de natuur dat zelfde hebben.

Bij het maaien met de zeis stopte mijn schoonvader alleen maar om de zeis te haren. In de taal van daar te "bwaten"... (Wellicht van het frans boite ?) Hij zette zich neer, de benen gespreid, duwde het slagijzer in de grond, legde de zeis op het ijzer en tikte met de hamer de snede van de zeis dunner tot het sneed als een scheermes. Tot slot nog enige keer er langs met de slijpsteen, dat gebeurde al weer rechtop, en dan weer die rustige kalme halen door het gras... Het was mooi om zien... Maar ik kon het maar niet geleerd krijgen. Ik heb nooit graag in de tuin gewerkt, het ging me niet. Ik kan me niet aanpassen aan de manier van werken die je er nodig voor hebt. Ik weet bijna zeker dat ik minder pijn in mijn rug zou hebben mocht ik die kalme manier van bewegen hebben...maar 't is hopeloos.

Ik ga stoppen voor vandaag... Ik moet de zaag in orde stellen om Fré aan het werk te houden.

Tot de volgende ?

1 opmerking:

Henk van Blijderveen zei

Toon, ik zat me te bedenken dat jij ook nog wel eens vist. Ik neem aan dat je dan toch ook "rustig en bedachtzaam" bent?

Of ben je zoals ik als kind was. Steentjes aan de haak binden en dan denken dat je beet had. Of uit verveling met het topje van de hengel de dobber onderdrukken. Of de maden een voor een in het water gooien omdat ze zo leuk kronkelend uit het zicht verdwenen. Of bij je maten steentjes rond de dobber gooien. Of erger nog een baksteen vlak voor de vissers die wel konden uren konden turen. Gelukkig zijn het jeugdzonden, maar het typeert wel mijn "enorme" geduld.

Gr. Henk