Verloren in 't groen...

Wild woekerende maïs omringd mijn ganse blikveld (een veld vol blikjes).
Gisteren heb ik het gecontroleerd ! Nergens in de wijde omtrek staat maïs zo hoog als hier voor mijn deur ! Het is een persoonlijke aanslag ! Meer dan 230 centimeters hoog , en nog veul hoger !
Tina Hellebaut zou hier complexen krijgen !
Mochten ze nu nog in dit enorm grote veld een doolhof hebben aangelegd, met een bar in het midden van het veld, dan kon ik op zijn minst, van uit Koens kamer kijken naar de dwalenden...Maar zelfs dat is mij niet vergund. Alleen het zicht op de groene muur van Berlijn, sorry van Mater.
Ik liep al ambetant de laatste decennia wegens het feit dat ook de grotere wegen steeds meer grote straten worden, volledig toegebouwd, angstvallig er voor zorgend dat de toerist geen greintje inkijk meer heeft op het landschap. Waar ze per malheur nog een gaatje, een inkijk, een kans op een panorama hadden, hebben de olijkaards nu maïs gezet ! dju !

Bovendien is de eerste rat al mijn kiekenskot binnengetreden. De eerste happen van het verschrikkelijk dure vergift zijn al weer verslonden, en het eerste lijk is alweer afgevoerd. Een kanjer van een rat, duidelijk grootgebracht met maïs die hoogstwaarschijnlijk al sporen bevat van genetische manipulatie (Hoe komt het anders zo verrekt hoog ?).
Ik heb hier een mailtje gekregen, met foto's van toen... Daar zag je boerenmensen bezig met den oogst van den maïs... die dingen waren amper 70 cm hoog ! en dat waren dan nog de langste exemplaren ! En dan heb ik voor mijn schatting gebruik gemaakt van de verhouding met de huidige mensen, die zoals iedereen weet, nu merkelijk langerderderder zijn dan toendertijd ! En dat was volgroeide, rijpe maïs ! en hier staat van die abnormale brol voor mijn deur die het leven schenkt aan reuzegrote rattebeesten ! Je moet maar chance hebben in 't leven !
djudedju

Dank zij de gunstige invloed van het warmere weer in onze contreien hebben mijn hortensia's nu al hun herfstfstkleuren... Die domme blommen weten ook al niet dat het nu veel warmer is dan vroeger ! Onnozelaars van blommen.

En toch ! en toch schijnt momenteel de zon. Ik zie het aan de toppen van de maïs. Of wel staat er ergens een met een grote schijnwerper. Maar nee, 't is de zon ! Je weet wel, dat hele ding die vroeger placht warmte te geven... en nu zijn ijzige blikken over de maïs legt. (Ik kan haar/hem geen ongelijk geven, mijn blikken worden ook altijd wat ijzig als ik die maïs zie...)

Toch heb ik nog hoop ! Herinner je je nog de zomer van vorig jaar ? Dat was ook zo'n kl...zomer, maar wij hadden ook een goed stuk in het prille voorjaar, net als nu, en wij hadden een prachtige herfststst...zoals wij nu ook hopen te krijgen ! Dan is het meteen bevestigd dat wij inderdaad een ander soort seizoenen hebben ! Een lente met een blik op wat een droog seizoen zou kunnen zijn, gevolgd door een laaaaange moesson, dan een klein stukje herfst om te tonen hoe vroeger de zomers waren, gevolgd door een koude moesson.
En dan is het jaar weer voorbij... en hebben we hoop en al twee kleine pietepeuterige stukjes menswaardig weer gekend, en voor de rest water, water en nog eens water ! Dank zij al dat water en de zaligmakende werken van aquafin en de steeds grotere oppervlakten wegdek en bouwwerken, en het feit dat de boeren met tonnenzware machines hun best doen hun velden te veranderen in een soortement van beton, worden alle lagergelegen gebieden steevast veranderd in grote visvijvers... tot spijt en ellende van de mensen die op die laaggelegen stukken wonen. Laatst zag ik op tv een man verklaren dat hij dit jaar al zes keer onder water gestaan had. Hij bedoelde wellicht zijn huis, maar ja, als je telkens al dat water moet uitscheppen, je gerief moet wegkieperen, dan zou je niet alleen de tel kwijtraken maar ook je courage...
Maar dat ze in godsnaam niet gaan vertellen dat het verwarmd ! 't Is niet omdat er in juli ook nog twee, drie snikhete dagen waren dat we de 28 andere koude natte killige vergeten zijn ! En natte killige winters bijna zonder vorst zijn er bij tijd en wijle ook geweest, tenminste als we de verhalen over vroegere perioden mogen geloven... Ik heb jullie al een stukje van Hildebrandt ten beste gegeven, en daar weten ze het aan de overkomst ener komeet... 't Kind moet immers altijd een naam hebben hé !

Ik heb je al verteld dat ik als kind met mijn vriend Claude in het ondergelopen "bosje" (Het Marie Hendrika park van Oostende) onze boot lieten rondvaren, voortgestuwd door de als motor gemonteerde kapotte onderdelen van een oud uurwerk... Niets nieuws onder de zon dus ! Bovendien, in de tijd van de dodelijke smog, in de winter van 1962-63 sneeuwde het daags voor kerstmis en de sneeuw bleef liggen tot de 23 maart ! Ik heb dan op de zee gelopen ! Dat was ook geen "normale " winter te noemen, en God spaar ons dat we er nu zo ene zouden krijgen, met de huidige prijs van de brandstoffen ! Als de generatie voor ons, deze zachte winters zou hebben gehad, in een tijd van stinkenddure brandstofprijzen, dan zou hun besluit wellicht geweest zijn: De Heer slaat niet zonder te Zalven... en deze benadering zal wellicht niet fouter zijn geweest dan ze nu zitten te broebelen...

Maar kom, laat ons niet weer zagen over dat weer, er zijn al genoeg zagen op de tv en de radio te horen. Wedden dat de oliesjeiks zitten te bidden tot Allah voor koud weer ?

Bart is weer thuis sinds maandagavond laat. Ze hebben een prachtig verlof gehad, en goed weer ! Ze waren steenstokkedoodmoe van het bergbeklimmen en de vele tochten die ze hebben gedaan. Dat ze zon hadden kun je ook zien aan hun kleurtje. Voor de tweeling had Bart een zakje mee met stenen... Die twee verzamelen stenen, en vallen dan opa lastig met de vraag welke steen dat wel zou kunnen zijn... Ze hebben nu een paar van mijn boeken in bruikleen en zitten dan te bladeren en te zoeken, en dan moet opa beslissen of de gewraakte steen den diene is van blz 286 of van blz 313, of zou het misschien die van blz 26 kunnen zijn ??? Opa slaat er dan een zo goed mogelijke slag naar, en dan schrijven ze met hanepoten de moeilijke namen op. Het jammere is dat het dus veela de verkeerde namen zijn, want bijna alle boeken geven alleen de stenen weer die behoren tot de edelstenen of halfedelstenen... en eventueel tot nog enkele druk gebruikte stenen...maar al die mooie gekleurde stenen die je vind, die staan er helaas niet bij... en opa deelt ze dan wegens hun schoonheid als nederige kei ook maar in bij de halfedelstenen... De kleinkinderen zijn dan zielsgelukkig en wellicht de kei ook.

Bart leerde hun hoe de kleuren verrassend winnen aan kleur als je ze in water legt, en -owee! - zei hun dat je die kleur kon behouden als je de stenen poliert...en dan dan voegde de sloeber er nog bij dat opa wellicht die stenen zou kunnen polieren... Ik ga weer gezaag krijgen, en Bart weet niet dat het polieren van stenen niet het zelfde is als het polieren van been en ivoor... arme opa.
Ik denk hier met deernis aan minstens twee van mijn lezers die ik weet dat ze onlangs opa geworden zijn... er staat hun nog wat te wachten ! djudedju !

Wat het ergste is als opa, dat is het scheidsrechteren ! Vooral als je gezegend bent met een tweeling ! Gelijk wie je gelijk geeft, met om het even welke zinnige argumenten, de andere is de verongelijkte partij en blijft je boos aankijken... Trap nooit in de openstaande val van: "Opa, welke steen is de mooiste, die van mij of die van zus ?" Daar is geen juist antwoord op ! Als je de ene kiest, dan is de andere boos, wil je ze diplomatisch even mooi noemen, dan is dat niet mogelijk dat ze beiden echt even mooi zijn, de mijne is toch wel iets mooier met die kleine puntjes er op ? Bij zus zitten er geen zo'n puntjes op. Nee argumenteert de ander dan, mijn steen is zuiver, zonder vuile puntjes... Best is te doen of je het niet hebt gehoord, maar dan komen ze aan je arm trekken en eisen doodgewoon de aandacht... Laf verwijs ik ze dan wel eens naar oma, omdat vrouwen meer kennen van schoonheid...maar dat willen ze niet eens geloven... Oma kent dat niet, de boeken zijn immers van mij en niet van oma... logica, och logica... Zelfs Salomon zou hier met zijn mond open gestaan hebben... Dan rest je niets anders dan halfslachtig te schipperen, dat zo zonder puntjes wel een gave steen is, wat héél, héél mooi is, maar dat zo'n puntjes wat speling van het licht en de kleur geven die de steen wat warmer maken... ze zijn alletwee heel schoon, maar elk op een andere manier... Kinderen af, al rispoterend dat opa toch gezegd heeft dat met die puntjes warmer is, ja maar de mijne is gaver... èèèèèh !

Ik ga stoppen, straks staan ze hier weer, en wie weet waarover ik straks weer ga moeten oordelen... Ik ben immer opa, de onfeilbare... maar ik voel me beetje bij beetje van dat voetstuk glijden...oef !

tot de volgende ?