rituelen

Wellicht is het een symptoom van het ouder worden, maar soms kan ik me niet ontdoen van de indruk dat we vastroesten in wat je rituelen zou kunnen noemen... Dingen die je steeds weer op steeds dezelfde volgorde op steeds zowat het zelfde tijdstip doet...

Soms leggen ze het ons van buitenaf op... Neem maar medicamenten: drie keer daags na het eten, en daar zit je dan mee, gedurende heel de tijd dat die ziekte duurt, of dat het doosje pillen meegaat.

Hier zitten we echter met zijn twee, en beiden verheugen we ons in het feit dat we chronisch ziek zijn, en dat bepaalde pillen al jaren ons doen en laten in een bepaald kader dwingen. Andere medicaties zijn maar tijdelijk, of in tijden van heel veel pijn...Maar ook die horen eigenlijk in het levensritueel van de pijnpatiënten thuis...

Soms zijn er zoveel rituelen, dat ik voor mezelf, inwendig het lijstje moet aflopen: heb ik niets vergeten...

Ik sta 's morgens op, en ga eerst wat turnen. Momenteel zijn een deel oefeningen niet mogelijk, door een ontsteking van twee pezen en het slijmbeursje in mijn linkse schouder, maar ik begin toch maar iedere dag met turnen. Dan ga ik naar de slaapkamer en doe mijn pyjamavest uit, om naar de badkamer te trekken. Ik neem de fles met het middel voor mijn kalkhuishouding, meet daar netjes de vereiste hoeveelheid af, en slik dit door. Maatbekertje uitspoelen en afdrogen. Ondertussen het warmwater laten lopen, zeezout in mijn neusspoelbeker doen, het water op lichaamstemperatuur brengen, en dit water in de neusspoeler doen. Ik zet me op de rand van de badkuip, vlak tegen de lavabo, hou het hoofd schuin en spoel mijn neus. Eerst het ene neusgat, dan het andere. Dan neus goed snuiten, zodat de neusgang weer "droog" is. Dan ga ik naar de slaapkamer, waar Anny ondertussen de antibioticadruppels aan het schudden is, ik leg me op mijn rug, en Anny doet in ieder neusgat drie druppeltjes. Ik ga (snuivend) rechtop zitten, en Anny smeert mijn pijnlijke schouder in.
Terug naar de badkamer. Ondertussen vlug eens op de weegschaal staan, om te zien of mijn gewicht zowat stand houdt...
Tanden poetsen. Mond spoelen. Een deel van het water in het glas laten, want ik moet dan nog het middel voor mijn atypische ouderdomsastma diep inhaleren, en dan onmiddellijk zeer zorgvuldig de mond spoelen (gevaar voor mondschimmel !!!). Dan glas terug vullen met lauw water, uitdrinken voor de vooruitgang van de achteruitgang (werkt minstens evengoed dan de middeltjes die je in de apotheek koopt !). Vals gebit poetsen en op zijn plaats steken. Dan, zoals ieder mens me wassen en mijn haar kammen. Terug naar de slaapkamer. Anny is in die tijd naar beneden getrokken waar ze het ontbijt klaar zet, naast mijn medicamenten. Ik doe mijn kleren aan, maak het bed op, en zet het raam open om de kamer te verluchten.

Beneden neem ik eerst de twee zakjes granulaten voor mijn chronische darmontsteking, met wat fruitsap, dan mijn zes pillen met de rest van het fruitsap. Ik leg een laagje lekkere sinaasappelconfituur op mijn rijstwafel en eet die op. Dan neem ik een banaan, pel die breek die in twee, een stuk voor Anny en een stuk voor mij, tegen de spierkrampen...
Einde van de morgendrituelen...

Er zijn ook zo'n (gelukkig minder complexe) rituelen voor het noenmaal, het avondmaal en bij het slapengaan, maar daar wil ik jullie niet mee vervelen. (Ik denk dat jullie de morgen al vervelend genoeg vonden...

Maar je ziet, het is werkelijk een ritueel, waarbij de volgorde bepaald is, de werkwijze en het tijdstip... Het bepaalt dus mee het leven van elke dag.
Verbaast het je, dat ik soms voor de spiegel in de badkamer sta, te denken: heb ik nu alles gedaan wat moet?
Of is dit ook een symptoom van het ouder worden???
(durf niet te knikken hé !!!)

Tot de volgende blog ?

Wal'eere, wa'weere (Wel Heer, wat een weer )

We kregen een abnormaal warme februari, met zonnig warm weer... Het leek haast zomer. Terrasjesweer.
En nu, de eerste dag van maart, is die te vroege zomer plots weer weg, verschwunden. Het is weer normaal weer voor de tijd van het jaar. Grijs, nattig, sombere luchten... Het doet onwennig aan na die pre-zomer.

Maar, hoe node ik het zeg, het moet regenen. En behoorlijk veel regenen. Liefst niet van die wolkbreuken, maar lang en gezapig regenen, zodat het water rustig de grond in kan dringen, en het grondwater weer naar een min of meer normaal niveau kan rijzen. Het gaat hier wellicht niet alleen over de voorraad water... Als ik het goed begrijp, trekt water ook water aan. Of om het andersom te zeggen, droogte trekt geen water aan. Als we nog eens zo'n droge zomer krijgen als vorig jaar, en moeten vertrekken van een nu al veel te laag grondwater, dan wordt het een ramp.

Gelukkig liggen we aan de zee, zodat daar toch een zekere vorming van regen kan plaatshebben, anders zit het er dik in dat we met echte droogte zouden te kampen krijgen.

Wie nu nog steeds de klimaatverandering ontkent, daar hapert iets aan... Ik zeg niet dat het ganse pakket van veranderingen te wijten is aan wat wij, de mens, doen en hebben gedaan, maar het lijkt evident dat onze natuur naar de knoppen gaat. En wij zijn een stuk van die natuur. Het is ook heel duidelijk dat wij een enorme invloed hebben op de wereld. Onze manier van leven heeft een haast wereldwijde verandering gevergd van deze natuur. In plaats van het kolenwoud, waar de romeinen zoveel angst voor hadden, zien we nu weiden en akkerland, en zijn de bomen bijna verdwenen. Bomen die voor de verwerking van de CO2 zo belangrijk zijn.

Er is meer, en erger... Gisteren heb ik boontjes gegeten, verse boontjes. Dat die van de andere kant van de wereld komen, daar liggen we niet meer van wakker. We eten ananas, mango's en verse dadels... Ik herinner me nog de tijd dat boontje ingelegd werden of gesteriliseerd, dat ons moeder voor de winter zelfs een voorraad eieren kocht om te bewaren in waterglas. We hadden geen diepvries, en er was niets anders op de markt dan de seizoensgroenten. Appels lagen op de zolder op krantenpapier, en op het einde van de winter waren ze nog steeds te eten, maar ze waren uitgedroogd en gerimpeld als oude wijven... en zelfs die zijn nu niet meer zo gerimpeld, dank zij allerlei smeerseltjes... en wellicht ook door de veel vitaminerijkere voeding. (en het mindere werk buiten in weer en wind).

Zelfs onze snijbloemen worden nu gekweekt in Afrika, op gronden die veel beter zouden benut worden voor de Afrikanen zelf... Maar daar zien we nog veel gekkere dingen gebeuren met de natuur dan hier. Daar worden enorme oppervlakten land gekocht door (onder meer en vooral) China, die er voedsel kweekt voor zijn bevolking, terwijl de Afrikanen honger lijden, naast de velden vol vruchten.

Ik ga niet ontkennen dat zo'n plukverse ananas of mango me lekker smaken... Maar is dit echt nodig ? Is dit echt nuttig ? Kan de wereld dit dragen ? Wat is de ecologische voetafdruk van een ananasetende Europeaan?

Als we denken aan de vliegtuigen die al deze plukverse groenten en vruchten tot bij ons brengen, dan moeten wij ook denken aan de economie... Ik moet je niet vertellen hoeveel taks we betalen op brandstof voor onze auto, maar weet je dat vliegtuigen helemaal géén taks betalen op de brandstof ?
Natuurlijk ben ik me bewust van de invloed op de economie... Als we dit afschaffen, dan verliezen we niet alleen die verse ananas... we verliezen een hele economie, hier en ginder ver.

Er komt nog meer bij kijken... Stel dat Amerika en nog enkele grote landen niet mee doen aan dit economische afslanken... Dan gaan die zich abnormaal economisch versterken, en krijgen we een sterke scheefgroei van de wereldbalans... en oorlog is een zeer verleidelijk economisch systeem voor wie zichzelf sterker acht...

Weet je... soms ben ik blij dat ik al zo oud ben.
... en blij dat ik nog weet hoe we kunnen leven op een normale manier, zonder al die invoer van plukverse boontjes uit Israël...

(Dat was ook de tijd dat er in de wijk waar we woonden in totaal drie auto's waren: de vrachtwagen van de fruithandelaar, de taxi van de taxichauffeur, en de auto van mijn vader, die ook een bedrijfsvoertuig was... Dat was ook de tijd dat er in gans die wijk maar een handvol mensen was waar een telefoon was... Wij voelden ons niet arm, maar moesten we nu terug naar die tijd, dan zou dat wellicht veel pijn doen, heel veel pijn, want we moeten dan inleveren... en dat is veel moeilijker dan wat wij kenden, want wij kenden de groeiende economie ...(die leidde tot dit nu))...

djudedju

smoor

Dat is het woord dat we gebruiken om mist aan te duiden. 't Smoort. 't Is mistig.
Ik ben geboren en getogen aan de Noordzee. En ik heb de tijd nog meegemaakt van de "maalboot", the mailboat Ostend - Dover. Een verlengde van de spoorweg over de zee, met schepen.
Ik heb er op "gewerkt", in mijn jonge jaren, en heb er veel herinneringen aan, vooral herinneringen aan Whisky, bier, drambuie... en veel en lekker eten aan boord.
Ik heb uren voor Dover "gelegen" op de "Roi Léopold" (die we oneerbiedig de Rock 'n Roll noemden omdat het het laatste schip was zonder deugdelijke stabilisatoren...) in een loeiende storm, we waren maar met enkelen meer die niet zeeziek waren, zelfs de meeste bemanningsleden voelden zich niet lekker en deden hun job, maar hadden veel liever in hun kooi gelegen, met een emmer naast zich.

Die storm deed me niets. Ik ben maar één keer echt bang geweest, en dat was in de mist... Je zag niets, en je hoorde overal om je heen motoren van schepen, het doordringende en trieste geloei van de scheepshorens, het gelui van de scheepsbellen. Radar of niet, al het personeel stond in dat weer op post langs de reling rondom het schip, te luisteren of er niets te dicht kwam...
Dat vond ik beangstigend.

Je zit niets, je hoort van alles.

Mist gaat niet gepaard met wind, de zee ligt plat, grijs als lood, overgaand, verdwijnend in de kleur van de mist, zodat je het gevoel hebt dat je niet meer op deze wereld bent, je zit ergens in het niets.

Misschien is dat het waar ik bang van was ? Het gevoel nergens meer te zijn?

Doet dit je -onbewust- denken aan de dood?

Zou de dood het niets zijn ?

Dood gaan... Er lijken me drie mogelijkheden aan het doodgaan:
1) alles stopt. Je bent niet meer. Net zoals voor je levensbegin.
2) Je komt terecht in de cirkelgang van het leven, en gaat naar een volgende geboorte.
3) Je gaat naar het eeuwige leven

Er is dus eigenlijk niets aan de dood om bang van te zijn, noch de ene mogelijkheid, noch de anderen hebben iets om bang van te zijn. Het "slechtste" (in ons denken) is dat we gewoon niet meer zijn. Maar daar is eigenlijk ook niets om bang voor te zijn, je bent er gewoon niet meer. Dat is alles.

(Maar misschien is de angst die de meeste mensen voelen dan wel een soort natuurwet, iets zoals "iets wat in beweging is, wil in beweging blijven. Het is door externe zaken dat er geen perpetuum mobile bestaat, zonder die externe dingen is het mobiele altijd eeuwigdurend. Meteen lijkt daarmee ook het verlan.gen naar verder bewegen, verder zijn, een logica te hebben.)

Mattheus 18 vers 6: 6 Maar zo wie een van deze kleinen, die in Mij geloven, ergert, het ware hem nutter, dat een molensteen aan zijn hals gehangen, en dat hij verzonken ware in de diepte der zee.

Waarom houdt men momenteel eigenlijk een vergadering over de pedofilie ? Het evangelie lijkt me heel duidelijk: Een molensteen aan de hals en de zee in kieperen. Ik denk dat dit een van de heel weinige keren is dat er niet gepraat wordt van vergeving. Het lijkt of de Heer hier zelf lichamelijk wil straffen, en wel met de doodstraf.

Hier is het blijkbaar niet van "Wiens zonden men vergeeft..."
Wat zitten ze daar dan te tateren ?

Ach ja... ik schrijf immers over mist, die alles verdoezelt, verbergt...

djudedju !

Verdeel en heers...

Ik kan het niet helpen, ik kan me niet van de indruk ontdoen, dat er iets of iemand bezig is om over alles en nog wat verdeeldheid te zaaien.

En blijkbaar lukt dit steeds beter en beter.

Spreek je over het klimaat, dan heb je meteen een basis voor ellenlange discussies en steeds scherpere standpunten. Spreek je over racisme, homofilie, religie, allochtonen, immigranten (je kunt nog wel even doorgaan hoor) dan heb je gegarandeerd opbod in tegengestelde standpunten.

Het gaat zelfs tot ruzies en geweld.

Is het echt zo moeilijk om eens te luisteren, om eens de argumenten te beluisteren en te evalueren? Is het echt zo moeilijk om heikele punten rustig te bespreken? Zonder over te gaan tot ruzie?

Ik heb ook mijn mening over deze punten, maar ik probeer de standpunten van de anderen te begrijpen.

Neem nu de discussies over allochtonen en racisme, beiden gaan nogal eens samen, dan stel ik vast dat mensen uit grote steden meestal een veel scherper standpunt innemen dan mensen uit landelijke gebieden.

Wellicht omdat er daar meer concentratie is van de allochtonen.

En ik geef toe dat het wat "ambetant" is, als er mensen naast je in een vreemde taal staan te palaveren en te lachen. (Lachen ze nu met mij ?)...  Ook als ze zich anders gaan kleden, op een opvallende manier anders dan we gewoon zijn, dan vinden we dat raar en ervaren het als " een zich apart opstellen" van die anderen.

Kortom, wat anders is, wat vreemd is, daar heeft men een soort argwaan tegenover.

Om het nog beknopter te zeggen: anders zijn is niet bij ons horen. Men ervaart het als een zich buiten de maatschappij stellen. Denk bv aan de hoofddoek.

Ik ga dolgraag om met die "anderen"... Omdat ik het gevoel heb dat ze me verrijken, dat ik wat bijleer wat ik nog niet kende. En dat is eigenlijk wel voor iedereen zo, ook al beseffen we het niet zo, het Chinees eten, het eten van couscous en noem maar op, is een inbreng van zaken uit andere contreien. Weet je dat ik al een teenager was vooraleer we thuis kennis maakten met spaghetti ? We kenden eigenlijk alleen macaroni, en dan nog van een eigen bedrijf (Soubry om het niet te noemen)...

Nu eten we verschrikkelijk veel vreemd voedsel, en dat vinden we al normaal. Ik denk dat we in een zich steeds meer vermengende maatschappij, straks ook niet echt meer verschil zullen zien tussen "hen" en "ons"...
Maar we zouden het ons en hen een stuk gemakkelijker maken, als we ze probeerden te integreren in onze maatschappij. Met hen omgaan is alvast een eerste stap.

Maar wat zit ik te tateren... we hebben hier politieke partijen die zelfs de helft van België lui noemen, profiteurs die van ons belastingsgeld leven, vuile Walen... Djudedju !
(voor de flaminganten: gotfer !)

En het is nochtans véél makkelijker overeen te komen dan ruzie te maken !

Ik ga met veel plezier naar een Arabische winkel, de mensen zijn er vriendelijk, je vind er producten die ons smakenpalet sterk verrijken, en het is er nog goedkoper ook. Moet je ook eens proberen ! Lekker brood, goed vlees, verse vis... en stukken beterkoop. En echt, ik heb er tot op heden alleen vriendelijke mensen ontmoet, zelfs heel wat gelachen, en ze genoten van het feit dat zij nog wel met zichzelf kunnen lachen. Ontwapenend en verfrissend.

Ik heb geen moeite met die verrijking van gedachten, religies, humor...

Oh, krinkelende, winkelende Gyrinus notator-ke,

Geef toe, het klinkt veel geleerder, maar ik hoor toch liever gewoon: het schrijverke...

... en iedereen weet waarover ik het dan heb, wat niet kan gezegd worden van Gyrinus notator Linné...

Maar had het een goedklinkende korte Engelse naam gehad, dan zouden we zien dat men alras het beestje bij zijn Engelse naam zou noemen, dat is nu eenmaal mode... Gelukkig heet het in het Engels whirligig beetle... En geef toe, dan is ons Schrijverke nogal wat beter klinkend.

Waarom ik over dat schrijverke schrijf ? Welnu, ik vind het een leuk beestje, en mocht het zich eens willen vestigen in mijn tuinvijvertje, dan zou ik daar gelukkig om zijn. Er zitten wel al schaatsenrijders in, maar die vind ik lang zo mooi niet als het Schrijverke, met zijn zwarte kabotseken aan.

Maar ook dat hoort bij de dieren die ik al een hele tijd niet meer zie...

En zo zijn er veel...

Vroeger ging ik naar een of andere drenkput voor koeien, met een netje gemaakt van een oude nylonkous van moeder de vrouw, en schepte daar een massa watervlooien. Daar gingen er een deel van in het aquarium, als levend voer voor de vissen, en de rest ging de vijver in. Ook daar werden ze verorberd, door de goudvissen, maar soms lukte het er een deel om langer te blijven leven. Ergens i een stukje beek, waar de vissen niet in konden zwemmen door de massa planten aan de uitgang van het beekje. Als je dan goed keek, dan riskeerden zich nu en dan enkele van die watervlooien toch de vijver in te zwemmen... Waar ze meteen verorberd werden.

Waar ze in die drenkputten bleven leven, verdwenen ze in de visvijver tijdens de eerste winter. Het kan dus niet met de temperatuur te maken hebben, maar met wat dan wel?

Dat interesseert me, want ook aan de drenkputten vind ik ze niet meer. Voor zover er nog drenkputten zijn, want veelal zijn die vervangen door oude badkuipen of van die systemen waar de koe zijn muil in stopt, en meteen gaat het water stromen...

Als ik nu watervlooien wil zien, dan moet ik maar eens binnenspringen in de aquariumzaak, daar verkopen ze die: plastic zakjes met enkele watervlooien in... voor véél te véél geld.

Ik ben geen specialist in de biologie of de botanie, maar dat zijn van die kleine dingen die me duidelijk zeggen dat de natuur veranderd, verarmd, minder soorten telt.
Hoe lang is het al geleden dat we konen luisteren naar de leeuwerik die heel hoog in de lucht hing te zingen? Er zijn niet veel leeuweriken meer, en het is wellicht ook moeilijk om een plaats te vinden waar het nog zo stil is dat we die beestjes kunnen horen.

Heb je ook al van die wegbermen gezien waar men nu veldbloemen in zaait ? Daar zie je dan een heerlijke mengeling van klaproos, korenbloemen, kamille en dergelijke meer. Mooi hé ! Echt dingen die je aandacht  trekken door de felle kleurenpracht.
Maar er was een tijd waarin ik die bloemen zag aan de kanten van de korenvelden.

Er is veel, zo veel veranderd in zo'n korte tijd in onze natuur, en toch lijkt het of het zo traag gaat dat het niet eens opvalt als er dingen weg zijn.

Waardoor ?
Ach, dat zal wel meerdere oorzaken hebben. Andere manieren van landbouw, met veel onkruidverdelgers, wegbermenbeheer, klimaat, luchtvervuiling, verkeer...

Maar als je ook vind dat die ingezaaide wegbermen zo mooi zijn, dan moet je weten dat dit ooit een natuurlijk beeld was ! 
Wil je het dan niet terug ?

Ik dacht het wel...

Camelia

Hier in mijn voortuin staan enkele camelia's.
Een ervan moet ik voortdurend bijsnoeien, en die bloeit ook zeer vroeg en zeer lang. Niet dat de bloemen zoveel langer meegaan, maar er staan enorm veel bloemen op, en die bloeien niet allemaal op hetzelfde ogenblik. Ik heb camelia's die op een gegeven moment een groot bouquet zijn, maar deze niet, daar staan voortdurend, een hele tijd aan een stuk door bloemen op.
Al heel vroeg.
Al verschrikkelijk vroeg.
In januari bloeide hij al met enkele bloemen.
Nu staan er, ondanks de vorst die we tussendoor kregen, al met heel wat meer bloemen te pronken.
Van alles wat ik van hier uit zie, geeft hij me de eerste bloemen, de kreet van de geboorte van de lente.
Heerlijk.

Het is een enkelbloemige, een witte kroon bloemblaadjes, rond een geel hart vol stuifmeeldraden.

Ik vind dit passend, de eersteling van de bloemen mag geen ingewikkeld ding zijn, eenvoud siert.

De wolkenzwangere hemel is grauwgrijs, waardoor de groene bladeren haast zwart tonen, en zo die nederige witte bloemen doen schitteren.

Ik vind dit symbolisch !
Je hoeft echt geen adonis of een ster van het witte doek te zijn, geen elegante gestalte op de rode loper... Nee, een gewone mens die glimlacht schittert veel meer dan die vedetten met hun Pepsodentlach.

Ik hou ook niet van de helden die we zien op het witte doek en ander slagvelden, geef mij maar de echte held, die werkt voor zijn gezin, en probeert een echte vader of echte moeder te zijn. Proberen, want het volmaakte bestaat niet.
Ook niet voor een moeder, ook niet voor een vader.
Dat wordt je pas op de tekst van je doodsprentje.
Jammer, want je benaderde het echt wel, en je deed echt wel je best.

Ik ben nu zo oud, en God weet hoe vaak ik nu nog denk aan pa en aan ma... Ze zijn er lang niet meer, maar ze vormen nu nog steeds de rode draad in mijn leven.

Ik hoop dat wij voor onze kinderen ook ergens een beetje zijn van hun wortels, hun houvast.

Dan is het leven geslaagd.
Ondanks alles wat we fout deden.
We zijn immers maar mensen, geen helden van het witte doek.

Geen geurende felgekleurde roos, nee, een simpele eenvoudige witte bloem in een grauwe wereld.

Groen klimaat...

Natuurlijk zijn we (haast) allemaal gewonnen voor een groenere, gezondere wereld met normale en aangename temperaturen...

En we weten allemaal (zelfs als je Donald heet) dat we bezig zijn de boel te verzieken.

We weten ook dat we snel anders moeten gaan leven, ecologischer, klimaat-bewuster, minder vervuilend...

Het helpt u niet, mij niet, om het op een ander te steken, om te wijzen naar die of die overtreder van het gezonde verstand. We moeten iets doen. En ik geloof in het oude adagio: als iedereen voor zijn deur veegt, is heel de straat proper. Alleen, het gaat hier niet over vegen...

Momenteel zijn de grootste vervuilers de vliegtuigen en de schepen, maar zijn we bereid minder te vliegen dan noodzakelijk is voor ons bestaan? Zijn we (eindelijk) bereid om eens echt werk te maken van het samen met collegae naar het werk te rijden? (We zouden zo ook een deel van het fileprobleem oplossen !).  Zijn we bereid naar iedere winkel waar we naar toe gaan, zelf een draagtas mee te nemen? Zijn de renners bereid om hun drinkflessen niet meer in de natuur te kieperen? Ben jij bereid op een andere manier te werken, te leven?

Zijn de bedrijven bereid om niet meer zaken te produceren die na x aantal dagen/weken/ maanden of keren gebruik stuk gaan, maar zo lang mogelijk mee gaan ? Zo zouden we heel wat minder grondstoffen verbruiken, zouden we heel wat minder consumeren en dus ook heel wat minder moeten produceren... Moeten we misschien ook gaan denken over de manier van verloning en manieren van produceren. (Kiezen we om terug meer manueel te werken, en minder machinaal? Bouwen we de robotica weer af ? Kiezen we weer voor verpleegsters en verplegers die tijd moeten nemen voor de patiënten ? Kiezen we weer voor meer postboden en meer kantoren, dichter bij de mens?

Dan moeten we ook gans het systeem van verloning bekijken en zorgen dat we de welvaart behouden, zij het op een andere manier.

Het openbaar vervoer is momenteel ziek, maar zolang we niet opteren voor een openbaar vervoer die én voordelig, én aangepast is, als we niet zorgen voor grote gratis parkings tegen de stations, zodat bereikbaar en aantrekkelijk zijn, komen we niet tot een oplossing. Natuurlijk is dat kosteloze niet echt kosteloos ! Het systeem moet op een of andere manier betaald worden, maar we moeten duidelijk leren kiezen voor die optie die goed is voor het leefmilieu...En dat heeft hoe dan ook zijn kostprijs.

De Waalse gemeente Crisnée heeft nu al de keuze gemaakt om te zorgen voor de gratis energie voor al haar bewoners. Ook dit gratis is hoe dan ook niet echt gratis, iemand, iets moet het betalen. Het is hier gewoon een keuze om de kost op te schuiven naar een andere manier van betalen. Gratis voor de bewoners ?
Het lijkt me in ieder geval op zich al een meer ecologische manier van werken. Eén park zonnepanelen en enkele windmolens die er komen op kosten en op grond van de gemeenschap, zullen normaliter véél beterkoop zijn dan alle inwoners die op hun eigen dak en in hun eigen tuin zonnepanelen en windmolens plaatsen, met de meters en al wat daar mee gepaard gaan.

Maar gelijk hoe, "beter leven", zal een prijs hebben.

Ik kom uit de tijd dat we nog naar de winkel gingen en er een halve kilo bruine suiker kochten. Eén van de winkelmeisjes nam een papieren zak, opende een ton, en schepte daar suiker uit, en deed het in de zak, het werd gewogen, en eventueel moest er iets uit of iets bij... Allemaal zaken waar de huidige winkeljuf geen tijd meer mag en kan aan besteden. De suiker die je op die manier koopt zal door al die menselijke arbeid misschien iets duurder zijn, het zal ook iets goedkoper zijn door het uitsparen van al die verpakkingen, en het zal in veel gevallen ook minder plastic-afval veroorzaken... Maar het zal ons ook toelaten alleen te kopen wat we werkelijk nodig hebben en leiden tot minder weg werpen van voedsel...

Maar denk niet dat het allemaal rozengeur en manenschijn wordt...
Het wordt qua leven beter, maar het zal ook een prijs hebben !

Anders gaan leven zal geen slogan zijn, maar realiteit.

Hoe deden we het vroeger ?
Was het dan zo slecht?

Och, misschien één voorbeeldje voor de Vlaming, je weet wel die mensensoort die een baksteen in de maag heeft... Vroeger spaarden we voor een huis, we kochten grond, betaalden dat af, en leenden dan voor een huis. In dat huis was géén ingerichte keuken, géén luxueuze badkamer, geen centrale verwarming, geen twee garages . Dat was wel allemaal voorzien, maar daar moest men nog voor sparen.
Was dat een slechter systeem ?
Ik weet het niet.
We hadden voor héél lang, héél veel doelen.
We leefden naar iedere volgende stap.
Nu zitten er veel jonge mensen met een veel te hoge afbetaling, die echt weegt op het samenleven van dat gezin. Ze kunnen niet meer echt meeleven in de maatschappij waarin ze leven en waar ze willen bijhoren... En ze kibbelen er over en we zien heel wat gezinnen sneuvelen onder een druk die misschien niet echt nodig is ???

Nee, het is en was niet mijn bedoeling u af te schrikken, eerder u te doen denken, en u voor te bereiden op een leven die je onbekend is...

tot de volgende ?