Heerlijk geslapen

en dus heb ik geen voorbereidend denkwerk gedaan over mijn geschrijfsel van den dag van vandaag. Ik zit dan ook een beetje wanhopig in een lege bovenkamer rond te turen tot er een of ander herinnering of bedenking zo vriendelijk is te voorschijn te komen van tussen de dik bestofte balken.
Geheugen, hoe zou dat er eigenlijk uitzien tijdens een lang mensenleven ? Een beetje zoals mijn zolder, vol met allerlei dingen die je bewaart, want misschien komen ze nog wel eens te pas, of met: nee, dat kan ik niet weggooien dat kreeg ik nog van..., of nee, dat ook niet, dat is nog van pa... en alles hoopt zich op, en als je dan iets van die dingen wilt uithalen, dan moet je tussen alle andere rommel zitten wroeten en zoeken ("ik dacht pertang dat dat daar in dienen hoek lag") om het in veel gevallen niet te vinden en dan beschuldigend te vragen aan je wederhelft: Je hebt dat toch niet weggedaan hé ?"
Of is een geheugen eerder zoiets als een kaartsysteem in wijlen je bureau, waar je netjes alle items op noteerde, en een nummer gaf op basis waarvan je het gewraakte ding dan zoudt moeten kunnen terugvinden? Zoudt moeten kunnen, want om de zoveel jaar ben je verplicht de oudste stukken op te ruimen, en die worden dan in grote stapels weggezet in de kelder waar iedere afdeling zijn hoekje had om te stockeren... En om de zoveel jaar moest je dan die dingen in de kelder ook weer opruimen, want uwen hoek liep over... Het kaartensysteem werd nooit uitgezuiverd, tenzij je bij het zoeken plots een naam ontmoette waarvan je zeker wist: die is dood, en dan verdween ook uit je bureau het laatste gedenksteentje voor de arme overledene...
Of is het geheugen eerder iets als mijn bibliotheekklassement ? Ik heb immers omdat ik maar een goeie vijfduizend boeken in huis heb, een systeem moeten ontwerpen om die boeken terug te kunnen vinden... Dat is een drievoudig klassement! Een op basis van de schrijvers naam, een op basis van de naam van het boek (na de de of het weggelaten te hebben) en een op basis van het genre, zodat ik, als ik een boek zoek over vogels, ik niet alles moet doorzoeken...
(Zou mijn geheugen dan ook "ten achteren" staan, en de laatste honderd boeken nog niet ingeschreven hebben? - vermoedelijk is dat dan het verlies van het korte termijn geheugen ?)
Of is het geheugen eerder iets zoals de harde schijf in mijne kwampjoeter ? En iedere keer als ik om plaats te winnen eens een defragmentatie doe, legt dat onding de dingen op een iets andere plaats...
Maar wellicht is het menselijk geheugen veeleer een mengelmoesje van dit alles, met daarbij nog een hele stapel van niet-geklasseerde dingen, niet geklasseerd omwille van geen tijd, nog niet (en nooit niet) afgewerkt, nog niet uit het zicht leggen en daardoor niet meer terugvinden... en zo voorts... En als je dan iets moet herinneren, dan zit je eerst in de ene bak op zolder, dan in een uw klasseersysteem, dan in uw bibliotheeksysteem, je klopt op de toetsen van je ingebouwde computer en smijt nog eens in wanhoop de niet geklasseerde hoop door elkaar...tju toch, hoe zat dat nu ook weer in elkaar ? en waar zou ik dat gelegd hebben ?
Als het een zoeken naar een ding betreft, dan neem ik wel eens mijn pendel, probeer te kalmeren, spreek met mijn pendel het ja en neen af, en bevraag dan mijn pendel, eigenlijk mijn onderbewuste geheugen, en zie, in veel gevallen weet ik dan plots weer dat het op het kleine roltafeltje ligt... Gaan kijken, en ja hoor, hebbes !
Pendelen...
Op het dorp, rechtover café "Bij Godelieve", was vroeger het huis van Georges, de fietsenmaker en de uitbater van een benzinepomp... Die man was heel de streek door gekend als de pendelaar, sorry, De Pendelaar... Toen ik een waterput wilde steken, omdat het water in onze regio zo lekker en zo zuiver was, vroeg ik hem om eens te komen pendelen. Hij vond op mijn stukje grond drie aders, en een er van werd gemerkt. Het water zat, volgens de pendelaar, om 15 meter diepte... Hij gaf mij ook het adres van een goede en niet te dure putboorder, en toen die man kwam, wilde hij weten of Georges al geweest was, anders begon hij er niet aan.
Het water zat op exact 15 meter diepte ! De put werd nog een meter verder uitgediept, en er werden 16 betonnen ringen van één meter ieder ingezet. Jaren hebben wij hier van dat water gedronken, gewassen en noem maar op, tot er een paar honderd meter van hier een fabriekje kwam, en plots was mijn water foetsie... Het fabriekje gebruikte mijn ader ...
Maar sinds dat gependel voor mijn waterput was ik nieuwsgierig geworden, en zocht ik in de bibliotheek (van de stad en ook in de mijne) alles over pendelen. Ik kocht er zelfs een boekje over, en weldra zat ik ook te pendelen en ja hoor, het werkte ! Naar mijn gevoel kan iedereen het, als je er maar eens echt wilt op oefenen, en als je er in slaagt je geest te richten op het gezochte. Waarschijnlijk zitten er nog restjes van oude zintuigen in ieder mens, en net zoals een olifant water weet te vinden op meters diepte, zo weten wij dat, heel diep in ons, ook...we moeten het alleen door laten komen. Het is een van die vele dingen, die niet kunnen bewezen worden, omdat je het niet kunt op commando, en het is niet te doen je geest leeg te maken als er anderen op je staan te kijken, maar het hoeft ook geen bewijs, het heeft bij alle mensen die dicht bij de natuur staan zichzelf al meer dan genoeg bewezen. Voor het terugvinden van dingen grijpt het wellicht terug in die verborgen hoekjes van je geheugen waar je met je verstand niet meer bij geraakt.

Net zo geloof ik sterk in de helende kracht van de mens ! Het simpelste en eerlijkste voorbeeld is de moeder die de zere knie van haar kindje een kusje geeft, en hops, weg is de pijn !
Op het moment dat we ons verstand laten primeren boven het gevoel, geloven we niet meer dat het helpt, en kijk, dan helpt het ook niet meer!
Ooit zag ik een wonderdoktoor iemand behandelen. Het mensje had een glas gebroken, en bij het er toch nog naar grijpenreflex een lelijke snee in haar hand gekregen. Het bloedde zoals alleen sneden kunnen bloeden. De wonderdoktoor zat in onze nabijheid, en kwam er bij, hij nam de bloedende hand in zijn handen, hield zijn hand boven de wonde en het stopte op slag met bloeden.
Voor mij was dat - weeral!- de reden om daar eens dieper op in te gaan, en weer struinde ik alle mogelijke en onmogelijke boeken over dat onderwerp af, om ook daarvan het fijne te weten.
En ik ben tot de conclusie gekomen dat ook hier, iedereen die gave heeft, kijk maar naar de moederkes en hun kindjes... Maar er zijn twee vereisten: je moet in jezelf geloven, en het slachtoffer moet in u geloven...
De kinderen waren dan zo'n 13 à 15 jaren oud, en een vriend van Bart, Jan sneed hier met een cuttermesje of zoiets in zijn handen, hij had een hevig bloedende snede in zijn handen, en mama hield hem met zijn hand onder de kraan, maar hij bleef bloeden. Ik nam zijn hand vast, en zei tegen Jan dat het bloeden zou stoppen, hield er mijn hand boven en ja hoor, het bloeden was gedaan... Ik heb altijd het gevoel gehad dat Jan me nadien niet helemaal meer betrouwde, ik deed rare dingen...
Maar het kan dus, zonder veel moeite. Ook daar zijn geen wetenschappelijke bewijzen, maar er zijn legio wonderdoktoren, en iedereen weet dat een plantje dat met liefde toegesproken wordt en behandeld wordt groeit veel beter dan een bloempje die alleen maar water krijgt zonder enige aandacht. Men noemt dat dan groene vingers, maar het is veel meer dan dat.
Er zit veel meer in een mens dan hij zelf kan bevroeden !
... Alleen... wij denken te veel.
Wij willen alles beredeneren en geloven niet meer in ons eigen kunnen en onze eigen mogelijkheden.
Laat eens de mens in je zelf los, laat eens je gevoel spreken via je handen !
Een knuffel is zoveel meer dan alleen maar eens vast pakken !
Laat je liefde uit je handen stromen, uit heel je lijf, en heel !
Als we bij een ziek mens zitten, dan hebben we bijna steeds de neiging hem of haar bij de hand te nemen...dat is niet alleen maar een manier van doen, dat is veel meer, dat is het oude handen opleggen, het willen doorgeven van jou gezonde kracht om de zieke te helpen vechten !
Hou dus niet meer alleen die hand in je handen, geef, met heel je hart, met heel je verstand, ook je kracht door om de zieke echt te helpen.
Nee, je doet geen mirakels, maar je doet veel meer dan je zelf kunt bevroeden !

en zeggen dat ik geen inspiratie had om iets te schrijven, en nu schrijf ik over het mooiste en wonderlijkste masjien dat er bestaat, de mens, de mens als hij leeft voor een ander.

tot de volgende ?

Oosters

Er was eens - zo beginnen alle sprookjes bij ons - een kleine jongen, Sadi, in een klein dorpje in Indië, aan de rand van het grote woud.
Zoals overal, in alle gezinnen, over heel de wereld, verbood ook de moeder van Sadi haar zoontje om in het grote woud binnen te gaan, en ze vertelde afschrikwekkende verhalen over de grote tijgers, de grote wurgslangen, de kleine venijnige schorpioenen en zo meer, maar vooral vertelde ze over de vele kinderen die al generaties lang verdwenen waren in het bos en nooit teruggekeerd... Maar zoals alle kinderen over heel de wereld, ook bij ons, zijn ook in Indië de kinderen niet altijd gehoorzaam. En toen de kinderen van het dorp verstoppertje speelden, verborg hij zich in de rand van het woud. Dat kon geen kwaad, hij had het al meerdere keren gedaan, en hij wist de richting waaruit hij kwam en kon veilig terugkeren...
Maar toen plots een schreeuwende aap vlak bij hem uit een boom viel, schrok hij zo, dat hij in paniek wegliep van het gevaar...
Na een tijdje hoorde hij de aap niet meer (die evenzeer van hem geschrokken was als hij van de aap) en wilde hij terugkeren...Maar hoe hij ook zocht, hoe zeker hij ook dacht te zijn van de richting die hij uit moest, hij vond de rand van het woud niet meer terug.
Uren en uren dwaalde hij door het bos, telkens vol schrik halt houdend zodra hij iets hoorde, en in het grote bos hoor je altijd wel wat... Krijsende vogels, ritselende geluiden van de voortsnellende slangen door de massa dode bladeren, het geschreeuw van vechtende apen in de boomtoppen en noem maar op, om maar te zwijgen van het geluid van het woud zelf... het ruisen van de bladeren, het gesteun en gekraak van de bomen die buigen onder de druk van de wind...
Sadi was nog nooit zo bang geweest ! Hij dacht aan al die angstwekkende verhalen van zijn moeder en wou dat hij beter had geluisterd!
Toen kwam de nacht... En ik weet niet of u de nachten in de tropen kent, maar er is amper tijd tussen dag en nacht, hier kennen wij een lange avond, waarin het langzaamaan donker wordt, niet zo in de tropen ! Daar is de overgang tussen dag en nacht een kwestie van enkele minuten, en zeker als je in een woud zit, waar het zonlicht al maar met mondjesmaat doordringt tot op de bodem...
Sadi had dan ook weinig tijd om een schuilplaats te zoeken, en zijn idee om in een boom te kruipen bleek niet te werken, want in het woud hebben de hoge bomen geen lage takken, en de eerste takken zitten op meters en meters hoog... De enige min of meer dienstige schuilplaats die Sadi vond, was zich verbergen tussen de wortelplaten van een grote boom.
Hier hebben wij geen dergelijke bomen, maar in de tropen staan er bomen die onderaan de stam verticale plaatvormige wortels hebben, soms beginnen die al op meer dan twee meter van de bodem, en de grillig kronkelende platen vormen goede schuilplaatsen voor kleine dieren en dus ook voor kleine jongens zoals Sadi.
Hijhoopte maar dat er geen schorpioenen of giftige miljoenpoten zaten, en drukte zich zo diep mogelijk tussen de platen in, hij zat op zijn knieën, zijn gezicht naar de uitweg, met grote ogen te staren in het donkere woud. Hij durfde amper te ademen, ieder geluidje deed zijn hartje overslaan van schrik, en hij rammelde alle gebeden en gebedjes die zijn moeder hem leerde, inwendig maar oh zo diep gemeend af...
Maar schrik of geen schrik, bidden of niet, een kind is maar een kind, ook in Indië, en na een tijdje viel Sadi ondanks alles in slaap...
Toen hij wakker schrok van een hels geschreeuw van vogels in de boomtakken boven hem, was het al weer dag, en Sadi had honger, en Sadi had dorst.
Die dorst was niet het ergste, want Sadi wist dat je in de harten van sommige planten wel eens water vond, en ook al smaakte dit water wat vies en wat duf, het leste de dorst. Misschien was het wel het water dat hem de krampen bezorgde, of gewoon de honger, maar Sadi, die tenslotte maar een kleine jongen was weende van de pijn.
Hoelang hij weer gelopen had, hoezeer hij ook had gepoogd in de richting van de opgaande zon te lopen, er waren hele stukken waar hij amper licht zag, en rechtdoor lopen in een woud is er niet bij, je moet telkens weer uit de weg voor een of andere boom, soms liggen er woudreuzen op de grond, waar je omheen moet en voor een kleine jongen was het dan ook onmogelijk om de juiste richting aan te houden... en ook deze dag ging voorbij en ook nu kwam de nacht heel plots en heel snel... en ook nu was de enige schuilplaats die Sadi nog kon vinden in het duister, tussen de wortelen van een hoge boom...
En weer zat Sadi er met grote angstogen in het inktzwarte duister te turen, en weer beefde hij van schrik bij ieder geluid, en weer was het woud een bron van angstwekkende geluiden...
Die nacht sliep Sadi niet, niet alleen de schrik, maar ook de honger en de krampen hielden hem wakker, en hij was zo moe dat hij niet meer wist hoe hij moest slapen...
's Morgens bij het eerste licht stond hij wankelend op en dwaalde weer verder en verder door het onmetelijke grote woud, nu en dan wat drinkend uit een of andere plant waar hij wat water in vond staan.
Hoelang hij al weer aan het dwalen was wist hij niet, maar plots zag hij voor zich uit de rand van het woud. Je kunt die rand heel makkelijk zien, omdat alleen daar een echt licht is, en dat daar het licht zelfs een stuk tussen de bomen door in het woud schijnt.
Sadi was alle vermoeidheid, alle dorst en alle honger, alle krampen op slag vergeten, en drong zo snel hij kon door de dikke struiken die je altijd hebt aan de rand van het bos naar de open plaats, naar het licht naar de redding...
Arme Sadi, hij wist niet waar hij beland was !
Op de kleine ronde open plek stond één hut, en er was maar een kleine tuin bij het kleine huisje. Voor het huisje zag hij een heel mooie dame staan, met een prachtig gebatikte sarong, op koorden die tussen lange stokken gespannen waren hingen de mooiste stoffen die Sadi ooit had gezien, één en al kleur, één en al beweging.
De dame hoorde hem, keerde zich naar hem toe, en wenkte hem.
Sadi aarzelde, hij herinnerde zich verhalen over toverachtig mooie wezens die in feite boze demonen waren, hij herinnerde zich de verhalen over de schitterende kleren waar demonen zicht in zouden kleden... en er was iets aan het gezicht van de dame dat niet was zoals een gezicht hoorde te zijn... Sadi aarzelde, maar de vermoeidheid, de honger en de krampen deden hem toch naar de dame toe stappen, weliswaar wat aarzelend, maar toch...
De dame vroeg hem niets, zei hem niets, maar gaf hem eten en heerlijk koel een zuiver water om te drinken. Dan wees ze hem een hoek in de hut, waar zachte varens lagen, en met een volle maag, en vrij van dorst lei Sadi zich neer, en verdwaalde in een droomloze diepe slaap.
Toen hij wakker werd zag hij tot zijn schrik dat hij in een ijzeren kooi zat, en dat de lieve dame helemaal geen lieve dame was, maar de zo gevreesde afgrijselijke demon...
Iets verder zag Sadi plots nog een kooi, waarin een oude man zat, die hem vol deernis bekeek. Later, in de schaarse onbewaakte ogenblikken waarin ze met elkaar konden praten, bleek de man ook als kind in de val van de demon gelopen te zijn, en al zo veel jaren lang haar slaaf te zijn... Sadi kende ondertussen zijn lot al... Net als de oude man in de kooi naast hem, moest hij de fijne stoffen weven voor de demon en ze batikken in de meest schitterende patronen. Stond de kwaliteit van de stof of het patroon van de kleuren haar niet aan dan werden ze gepijnigd en kregen dagen geen eten en soms zelfs geen drinken...

Hoelang Sadi daar heeft gezeten weet ik niet, hij had de oude man weten sterven, en hij had een nieuw slachtoffer weten komen die ook in een kooi belandde...

Westerse sprookjes lopen steeds goed af, soms op een wrede manier, maar toch ze eindigen altijd ten goede... Zo niet de oosterse sprookjes !
Oosterse sprookjes zijn namelijk geen sprookjes, maar harde levenslessen, en dus lopen ze slecht af voor de ongehoorzame die ondanks het verbod toch in het woud binnenging...
Vind je het erg ? Vind je onze westerse sprookjes leuker ?
Tja, daar kan ik niks aan doen, ik heb je al in de titel gezegd dat dit oosters was.
En eigenlijk moet het je toch wel enigszins vertrouwd in de oren klinken ?
Is de religie in jouw gemeenschap ook niet Oosters van origine ? Begint het ook niet met een verhaal van een mens die in een paradijselijke tuin een appel plukte van die éne verboden boom ? En werden zij niet voor eeuwig verdreven uit het paradijs, en werden niet alleen zij, maar zelfs al hun nakomelingen voor die ene daad bestraft ?
Het oosterse denken is jou veel meer nabij dan je denkt.
Fatum en Kismet zijn ook jou noodlot.

Maar je hebt gelijk, onze sprookjes zijn toch nog iets beter, ook vertellen de moderne opvoeders je nu dat zelfs deze niet goed zijn voor het tere zieltje van het kind, en zit er een veel te wrede achtergrond in onze sprookjes om echt opvoedend te zijn.
In onze tijd mag je het kind geen schrikwekkende verhaaltjes vol spanning en sensatie meer vertellen, je moet het kind sparen van dergelijke dingen.

Je moet hen positief leren denken, en schrikbeelden horen daarbij niet thuis ! Hou de ziel van het kind vrij van die wreedaardigheden, klinkt het nu. Het kind heeft daar geen baat bij en heeft zeker geen behoefte aan al die negatieve zaken.

Geef ze dan liever een computerspelletje, dan kunnen ze virtueel hun vijand de nek omdraaien.

veel beter

tot de volgende ?

nr 900 - oosjampseeliezee !

Vandaag een - tot heden geslaagde - poging ondernomen om de drasj national te ontlopen, we zijn naar La Douce France gereden, naar Auchan te Leers... Boodschappen doen, terwijl Veerle niet moest werken vlugvlug ervan profiteren... In Leers was de baan onderbroken (ze kennen dat daar ook !) en we waren op den dompel... Vlug de weg gevraagd, en het bleek dat mijn gevoel voor richting juist was geweest, we waren er maar 500 meters van...
Volk ! Volk ! Allemaal Belgen met werkende kinderen en die kinderen met hun kinderen. Ze riepen heel de tijd publiciteit om, spéciale pour les Belges... Je kunt gaan denken !
Enfin, we hebben onze inkopen gedaan, en ik heb zo net een heel stuk baguette in mijne gilet gedraaid ! Met zonder iets, want ik geniet echt van brood, en zo'n frans brood heeft om een of andere reden een andere smaak. Bovendien hou ik van korsten, en aan een baguette zijn er veel meer dan aan ons brood.

Maar daardoor kan ik pas nu, zowat halfeen, mijn kwampjoetertje aanzetten om het woord tot U allen te richten... Ik ga beginnen zoals de Konijn, die het voor het eerst niet had tegen zijn Waarde Landgenoten, maar tegen Mevrouwen, Mijne Heren... van een symboliek gesproken !
Bovendien heeft hij hij blijkbaar in mijnen blog inspiratie opgedaan, en begint over het verleden, over de tijd van zijn broer, Konijn Boudewijn. Zie je wel, beste mensen, als het in die tijd ging, moet het nu ook nog kunnen hé... Sjongejonge, van een draak van een speach gesproken. Nu, het moet moeilijk zijn om heel de tijd op eieren te lopen... En 's avonds kijk ik op tv naar een Nederlandse zender, en daar hebben ze, nog ijveriger dan ik ben, niet alleen naar de Nederlandse versie van zijne speach geluisterd, maar ook naar de Franstalige... en daar lagen de accenten ietekens anders... tja, wat moet ik daaraan toevoegen... Niets hé, à la façon des Belges... ze dronken een glas, ze deden een plas en ze lieten alles zoals het was...

Nu, op diverse zenders deed men ook een bevraging van de belgen et les belges... en daaruit bleek dat de overgrote meerderheid denkt zoals ik denk: het zijn alleen de politiekers en de persmuskieten die het interessant vinden om boel te maken ! De ene om dikbetaalde postjes bij te kunnen maken, en de anderen om in de verlofperiode toch iets te hebben om over te schrijven.

Het is zoals met de "comités" ! We hebben er hier ook zo eentje die tegen de uitbreiding van de industriezone pleit... Zeven man en een paardekop: gepensioneerden en mannen die aan de staat werken en hun broodje zeker zijn... Och, ik hoorde onlangs het verhaal over een man die, midden in een woonwijk begonnen was met een bedrijfje, met enkele mensen in dienst... Niemand vond dat in die tijd erg, en er zijn nooit reclamaties geweest. De betrokken werkgever(tje) ging op pensioen, en toen kort nadien iemand in dezelfde woonwijk begon met een klein bedrijfje, maakte hij van zijn oren dat een bedrijf daar niet thuishoorde en dat het verkeer zijn rust schond... Om maar te illustreren wat de waarde van veel van die comités is...

Idem voor het wonen in de nabijheid van een luchthaven... Ik wil eens kijken hoeveel er daar al woonden voor de luchthaven er was ... Want al wie een huis koopt in de omgeving van de luchthaven (of van een industriezone...) weet toch dat er heel veel kans is op lawaai ??? In veel gevallen zijn de woningen en de gronden daar een heel stuk beterkoop, precies omwille van de hinder ! Je kunt niet van twee walletjes eten !

Vandaag is het ook defilé ! Den Arme(e) Belg(e) zal eens pronken met zijn speelgoed. Want ze zijn vast van plan om ook eens echt te gaan oorlogje spelen, weliswaar ver van de deur, maar niettemin, wellicht krijgen we hier dan ook wat terroristische acties. Wie dat beslist ? De politiekers, of wat dacht je ? Ik ga nu niet gaan vertellen dat alle kwaad van de wereld gedaan wordt door de politiekers! Nee, nu en dan is er ook nog eens iets anders... Ik vind niet meteen iets, maar er moet toch nog wel ergens...

Oh ja, we mogen niet klagen... we zitten nog steeds aan de goede kant van de wereld, we hebben eten, drinken en al wat we echt nodig hebben. Alleen de verpakking wordt steeds moeilijker om er af te krijgen. (Ik zag ooit een cartoon met twee "holbewoners" die doodmager zaten te kijken naar al het ingeblikte en ingeplastificeerde eten waarvan ze de verpakking niet open kregen...) Ons leven wordt ook ook steeds meer "ingepakt"... Steeds meer wetten en reglementen, controles en camera's, beperkingen en noem maar op... We mogen nog overal naartoe, maar we moeten wel in de opgelegde rijrichting rijden...Ooit, heel in het begin dat ik getrouwd was, moest ik naar Brugge, om bepaalde papieren in orde te brengen. Ik kende Bruggen omzeggens niet, dus moest ik op een gegeven moment de weg vragen, en ik deed dat bij een politieagent... De man begon mij te vertellen, zover rechtdoor, dan links, de tweede rechts, de vierde... Toen hij zag dat ik het niet meer volgde, zei hij vriendelijk, weet je wat, springt van je velo en ga hier dat straatje door, dan ben je er... Tegenwoordig heb ik het gevoel dat we zo leven, alleen, we krijgen geen kans meer om van onze fiets te springen, we moeten strikt volgens het uitgestippelde parcours blijven sukkelen, en mogen zelfs niet meer logisch denken... laat staan een logische weg nemen.

Daartoe maken ze steeds meer en meer wetten, en al die wetten zijn aanvullingen en verduidelijkingen (????) op de bestaande wetten. Tengevolge van die aanpassingen stelt men anomalieën vast en dus maakt men er nieuwe aanvullingen en verduidelijkingen op, die dan weer voor moeilijkheden zorgen... bovendien hebben we dan nog het feit dat de vertalingen veroorzaken dat de wet niet helemaal hetzelfde lijkt in het Vlaams dan in het Frans, wat natuurlijk kan leiden tot verschillende interpretaties, die dan weer aanpassingen en bijlagen noodzakelijk maken. Dat alleen zou nog betrekkelijk simpel zijn, maar het zou geen Belgische wet zijn als men er ook niet meteen achterpoortjes aan bouwde... Een heel simpel voorbeeldje: Als je je belastingaangifte laattijdig indient, verlies je alle mogelijke teruggaven... tenzij...tenzij ! je diezelfde aangifte laat indienden door een erkende boekhouder, want die krijgen meer tijd om alles in te dienen... Logica ? Geen, maar dat had je toch niet echt verwacht hé ?

Het probleem is dat je op den duur niet echt meer weet wat mag en niet mag... en dat is wellicht waar men u wou krijgen, nu sta je eindelijk in hun wei, waar zij je volledig kunnen uitmelken. Al eens nagegaan hoeveel politiekers ook advocaat zijn ??? veel, heel, heeeeeeeeeeeel veel ...

Voila, ik vond dat ik op onze nationale feestdag op zijn minst eens de nationale sport van de belgen moest demonstreren: klagen. Mocht dat ooit op de olympische spelen ingevoerd worden, dan hebben we steeds minsten drie medailles van de drie.

Ik ga stoppen, en wens u allemaal een vrolijke nationale feestdag !
tot de volgende ?

Leuk !

Ik ga beginnen met het kopiëren van een stukje hoogstaande literatuur, vermoedelijk geschreven in 1838, 't kan ook iets vroeger of later zijn, maar veel kan het niet schelen... Hoogstaand, want het is een stukje uit Camera Obscura, van Hildebrandt...
Het is de eerste alinea van het hoofdstuk genoemd: "Het Water"
Neen, ik kom van mijn denkbeeld terug dat er, in spijt van Newton en Herschel, een verandering in ons wereldstelsel zou hebben plaats gehad. Mijn barbier had er mij bijna toe overgehaald."Die komeet van Halley," had hij wel tien maal gezegd, "is niet pluis geweest!"- en toen nu de winters wegbleven en het in Italië kouder was dan bij ons; toen de Meimaanden Novemberweer meebrachten; toen ik Zaterdags voor Pasen (en het was een late Pasen van 't jaar) over de straatweg narde, en op oudejaarsmorgen laatstleden drie bloeiende viooltjes plukte - toen begon ik de man in de lange blauwe jas en de zilveren oorringetjes, die altijd iets te scheren en altijd iets te praten weet, geloof te stellen, en ik zei met hem: "die komeet van Halley zal het hem gedaan hebben".

Waarom, oh waarom zou ik nu juist dit stukje uitgepikt hebben, dan om u, oh dwaze aanhanger van de nieuwe religie van het veranderende klimaat,te tonen dat toen reeds, meer dan 160 jaren geleden, de mensen ook al hetzelfde dachten...en gij die dacht modern te zijn...

Neen, ik ga me niet verlagen om nogmaals te wijzen op het absurde van die denkwijze, als gij, u de moeite getroost om eens te lezen en te beluisteren wat andere en geleerdere mensen daarover debiteren, dan zult gij met mij tot dezelfde conclusie komen... Het enige winstpunt in gans dit" gebuisch op enen legen ton" brengt ons toch nog een -belangrijk- winstpunt, men zoekt nu eindelijk naar alternatieve en vooral properderderder energie ! Voor de rest ? Larie en apekool !

Weet je, het is heerlijk te grasduinen in de eerste inkijkjes in het bestaan van de Nederlandse mens van vlak na de Belgische revolutie en onafhankelijkheid... Het is leuk vast te stellen dat men toen al klaagde over de moderne muziek, de moderne kledij en de moderne jeugd...
Er is echt niets nieuws onder de zon ! Niet alleen was er toen al onrust bij het plotse onwaarschijnlijk warme weer, er was ook evenzeer onrust over de jeugd en haar moderne ideeën...

Alleen... ze hebben niet heel de wereld mee getrokken in een hetze dat er aan dat klimaat iets moet gedaan worden... Wellicht wisten ze nog niet wat CO2 was ? Ze klaagden wel al over de vuile straten...

Ik kan niet nalaten te grinniken bij het lezen van al die wetenswaardigheden van zo lang geleden, en zo modern. Eén ding is duidelijk veranderd, Hildebrandt was omtrent 25 jaar toen hij zijn boek schreef, en hij schaarde zich al bij de ouderen... Ik zie dat onze gasten van 25 niet direct doen, tenzij een of andere rare kwiet...Of was Hildebrandt ook een rare snijboon?

Ik vermoed het ! Ik heb ooit in mijn klas een "schrijver" gehad, iemand die er in gelukt was een boek te schrijven en gepubliceerd te krijgen. Ik was ten dien tijde vol bewondering, maar als ik nu terug kijk, 't was ook een rare kluiver... iemand die steeds wat anders was dan de anderen, qua spreekwijze, qua kledij... Maar ja, als je zelf jong bent, dan lijkt dat het summum, anders zijn !

Ik zat gisteren eens te kijken in de blog van Happyturf, waar ik je enkele dagen geleden op wees, en hij is Opa geworden ! Van een flinke kleinzoon! Wie nog niet zo ver is, weet niet wat dat met je doet ! Ik heb je al geschreven over de emoties die de geboorte van een eigen kind met zich brengen, maar een kleinkind, dat is heel, héél anders !
Als buitenstaander lijkt het wat afstandelijker, maar dat is maar schijn ! Het tegendeel is waar ! Bij je eigen vrouwtje ben je erbij, zie je het gebeuren, help je duwen, help je ademen, zie je mee af en heb je als het ware ook weeën... maar bij een kleinkind weet je dat allemaal niet, je weet in de meeste gevallen niet eens dat ze 's nachts plots begonnen zijn - voor zoiets wek je opa niet, trouwens, ze denken er op dat ogenblik niet eens op... (Ik ook niet in mijnen tijd!)... dus zit je de laatste maand iedere avond te piekeren in bed. Je wilt het uiteraard niemand zeggen, maar piekeren doe je ! en iedere nacht weet je dat het dé moment is, dat het er nu wel zal zijn, en je zit als het ware met je hand op de telefoon om zeker het grote nieuws niet te missen. En natuurlijk, die ene nacht dat je dan - uitgeput- eens zalig ligt te slapen, dan gebeurt het! en het is je vrouw die de telefoon oppakt, waar jij al die tijd bij zat te waken !
Nee, opa worden is geen sinecure !
We zijn te oud geworden voor die dingen, we hebben te veel inzicht in de dingen om het zo maar te ondergaan... Dat je vrouw in de kraam lag, dat was natuurlijk, maar dat jonge ding...en je vergeet dat jij en je vrouw ook nog maar piepkuikens waren op dat heilige moment.
Ook je kleinkind zelf is heel iets anders dan je kind ! Je kind, dat stak je, fier als een gieter in de hoogte, als een offer aan heel de wereld, ziehier het nieuwe leven, zie hier de nieuwe bedwinger van alle onheil, de nieuwe sterkte van het vaderland...maar je kleinkind, dat kleine dingetje, zo klein, zo teer... je durft het amper vast te houden, je arm is niet in een greep gebogen, maar in een veilig wiegje... je bent niet in de eerste plaats fier, je bent - maar je zou het voor geen goud in de wereld willen bekennen- zo bang dat er iets mee zou gebeuren... en plots voel je zelfs een zeker wantrouwen, gaan ze dat wel aankunnen ?
Als later je kleinkind bij je is, dan zou je de meubelen en de muren wel willen afschermen met dikke kussens...zie dat dat bazeke valt !
Als jou zoon viel, dan raapte je hem op en zei dat het niets was !

Wat is dat toch die een mens zo verandert in zijn leven ?
Verstand ?
In ieder geval begrijp je nu de houding van jou eigen ouders tegenover je kinderen...
Opa, mag ik nog een snoepje ?

tot de volgende ?

de auto

Gisterenavond waren we al tot de conclusie gekomen dat Bart deze week niet zou langs komen, toen plots toch het belletje klonk en meteen daarop de deur openging...Bart, maar met heel de kroost. Ze waren met twee auto's, Bart kwam van zijn werk en Els van ???met de kinderen. Ze werden verwacht bij Koen B. om eens een gezellige en lekkere avond samen door te brengen. Bart was duidelijk van zin zich niet te beperken tot één glaasje wijn, want hij vroeg of zijn wagen hier mocht blijven staan...
Vanmorgen, niet meer denkend aan al het voorgaand, sta ik op, en zie de bordeaurode auto staan... Net zoals heel lang geleden de auto van Koen daar stond, weliswaar iets donkerder bordeau, maar toch, ergens kraakte er iets in mij... Toen ik tegen Anny zegde dat ik verschoten was bij het zien van de auto "er niet meer aan gedacht", klonk het nogal toonloos "ik ook" ...Wedden dat zij ook weer aan Koen had gedacht?
Zou het in die arme landen, met die hoge kindersterfte als veel minder zwaar ervaren worden ? Ik hoop het voor hen.

Het weer is ook niet van aard om mij weer in opgewekte sferen te brengen, 't regent niet, 't is justekes gestopt... Het is donker, we zitten in huis met het licht aan.

Mijn ogen zijn stillekes aan ontzwollen. Ik begin te wennen aan de nieuwe glazen, maar vooral de leesbril is wonderlijk ! Ik was me helemaal niet bewust van het feit dat ik al zoveel minder goed zag, nu lees ik precies in allemaal boeken van de groteletterbibliotheek ! (Ken je dat ? In ieder degelijke bibliotheek heeft men een heel pakket boeken die speciaal in een zeer groot en zeer duidelijk lettertype zijn gedrukt, voor de slechtzienden)
Wist je dat een vlaamse universiteit enkele jaren geleden een speciaal lettertype heeft ontworpen voor mensen die aan dyslexie lijden? Naar het schijnt komt dyslexie onder meer door de verwarring die er ontstaat door min of meer gelijkende letterbeelden. (vb: b en d ) Zij hebben er nu voor gezorgd dat ieder letter duidelijk verschilt in vorm, en dat bv de b een duidelijk bolletje is aan een stokje, terwijl de d een amper half bolletjes is aan een stokje. Het schijnt verrassend goede resultaten op te leveren !
Eén ding is dood en dood jammer, je kunt het niet zo maar gebruiken, het ligt onder een zwaar patent, en is zeer duur in het gebruik ! Waarschijnlijk is het gebeurd in samenwerking met de farmaceutische nijverheid, die kennen dat systeem ook van heel duur aanrekenen van medicaties uit spotgoedkope grondstoffen.
Een geluk dat de witte verf algemeen gebruikt wordt, en daardoor zo goedkoop is, anders zou men de blindenstok ongetwijfeld ook str...duur verkopen!

Ik heb niets tegen handel en nering, te contrarie, maar van dergelijke dingen moet ik kotsen ! Als je dan bovendien nog vaststelt dat de farmaceutische nijverheid niet alleen overdreven dure prijzen aanrekent, maar bovendien - zo ze het nuttig vinden voor hun inkomsten- ook nog eens ziekten uitvinden om hun producten toch maar te kunnen slijten ... Ik overdrijf niet, kijk maar eens naar de publiciteit op je tv, nu is het al een ziekte om eens een spannende blaas te hebben. Vroeger betekende dat gewoon dat je moet plassen... Nu ook, maar als je er een ziekte van maakt kun je daar ook weer pilletjes voor verkopen...

Ik hoorde een leuk verhaaltje...echt gebeurd ! Iemand die ik ken moest de bus nemen, en toen hij opstapte was heel de bus volzet met een jeugdbeweging. Mijn vriend vertelde me dat alle kinderen van rond de twaalf jaar zaten, en dat zelfs ouderen en één duidelijk zwangere dame recht moesten staan... Ook de leiders van de jeugdbeweging zaten en gaven het "goede" voorbeeld, en bleven rustig zitten. Zelfs in mijn studententijd, toen we ons sterker voelden dan heel de wereld, zouden wij nooit blijven zitten zijn als er oude mensen op de tram kwamen... Blijkbaar is er iets veranderd... en niet ten goede vind ik !

Er lopen tegenwoordig zoveel ikjes rond, en zo weinig hijtjes en zijtjes... Zelfs wijtjes lijken zeldzamer te worden, en zelfs bij gehuwde paren zie ik soms twee ikjes bijeen zitten... Wellicht vandaar dat twee op de drie huwelijken voor hun tiende huwelijksverjaardag al uiteen liggen?

Hier, op de boerenbuiten gaat het nog, hier kun je nog goedendag zeggen en meestal krijg je een vriendelijke goedendag terug, en heel dikwijls zelfs een babbel er bij... We kennen elkaar dan ook allemaal, minstens van zien... en dat is genoeg om elkaar te groeten. In de steden mag je dat niet doen, men bekijkt je raar, en durf niet te lachen naar een kind, of ze verdenken je van pedofilie. In streken waar heel weinig mensen wonen, zoals toen we wandelden in de Haut Auvergne in La Douce France, of in The Highlands van Scotland, daar stel je vast dat iedereen werkelijk iedereen groet! Ook de wildvreemden, zij vormen een onderbreking van het dagdagelijkse en dus verdienen ze op zijn minst een blik en een goedendag ! Zelfs een boer die verderop bezig was op het land, steekt groetend de hand op... En iedere groet is niet alleen een zeggen, het is vergezeld van een glimlach, van warmte om er werkelijk een goede dag van te maken !
Toen we eens op een snikhete dag in the middle of nowhere, zonder drinken zaten, zag ik in de verte een huis... Er naar toe, en beleefd goedendag wensen en vragen om wat drinkwater. De dame ging met onze drinkflessen naar binnen, kwam terug met heerlijk fris water, waar ze zelfs wat verfrissende munt had ingedaan...
In Wallonië, waar wij nu zouden moeten mee in ruzie liggen, vonden wij op een dag niets, maar dan ook niets waar we konden slapen... We zagen twee dames -vermoedelijk moeder en dochter- in hun voortuintje zitten, en gingen vragen of er in de wijde omtrek niets was waar we konden slapen... De enige mogelijkheid bleek een tien kilometer terug te zijn. .. De dames stelden voor een taxi te bellen, om ons zo die bijkomende lange trip te besparen. Zogezegd, zo gedaan... Terwijl wij wachtten mochten wij niet eens de telefoon betalen, maar moesten in tegendeel ook nog een pintje drinken...'t Was zo warm en gij komt al van zo ver...
En met zo'n mensen zou ik moeten ruzie maken ? En denk niet dat het gedaan is ! 's Anderendaags konden wij, door tussenkomst van mijn collega van die regio, gaan slapen in een klooster. Maar 's avonds wilden wij toch wel eens iets drinken, en in het klooster waren alle inwoners blijkbaar in lucht opgegaan... (Ten hemel opgestegen wellicht) en wij wandelden naar het dorp in de hoop een herberg te vinden, maar noppes... We zagen plots enkele jonge mensen aan het werk aan hun woning, en vroegen of er ergens een café was...Nee dus, maar dat was niet erg, Monsieur, Madame, we konden bij hem wel iets krijgen... We werden er ontvangen in de woonkamer, keuvelden er bij enkele lekkere trappisten, en toen ik wilde betalen mocht dat niet, dat zou een belediging zijn, dan wilde ik het in de spaarpot van het kleine kindje stoppen, maar dat mocht ook al niet... Ik heb hen dan maar mijn adres gegeven en hen uitgenodigd, mochten zij eens in de streek komen...
Echt, ik kan geen woord kwaad zeggen van de Walen, ik heb er niets dan goede herinneringen aan... Ook toen ik eens een busreis voor twee personen won op een jogging in Wallonië, en Anny en ik met een ganse bus Walen naar Spanje gingen met de bus, was dit een van de leukste uitstappen die wij ooit deden ! Wij werden door de ganse bus op handen gedragen, ze waren bekommerd en vriendelijk en na ieder bezoek klonk het "Ou sont nos Flamands?" uit schrik dat wij de bus niet zouden halen...
Dwaze politiekers !
Moesten ze nu eens voor de job van politieker mensen nemen, zou dat niet beter zijn ?

Och, ik ben een Vlaming, in hart en nieren, zo is mijn aard, en zo ben ik, maar dat kan toch niet beduiden dat al de anderen slecht zijn ? Ieder land dat ik mocht bezoeken heeft mij veel geboden, veel geleerd, veel getoond... telkens kwam ik als een rijker mens en als meer mens terug !

Iets terug in mijn blog schreef ik over het minder contact tussen mensen in de steden... Ik mag dat niet veralgemenen, ik ben ooit in een stad geweest met de mentaliteit van een gezellig dorpje. Een grote stad en een schitterend mooie stad: Wenen ! Daar is echt die gemutlichkeit, zo veel geprezen, maar het is er echt ! Het kan dus wel...we moeten er misschien wat aan werken?

Toen ik in Wenen was, bestond het ijzeren gordijn nog, en we gingen op bezoek naar het grote meer dat toen de grens vormde tussen het vrije westen Oostenrijk en het communistische Hongarije. (Balaton meer ? ) We hoorden er de verhalen over vissers die iets te ver afdreven met hun bootje en beschoten werden, en keken er met bange blik naar het ijzeren gordijn ... Gans de grens, zolang en zover wij konden kijken was inderdaad afgesloten met metershoge prikkeldraad, en ieder zoveel meter stond een wachttoren met gewapende vopo's (volkspolizei)... Je zag de zware mittrailleurs uitsteken boven de borstwering van de wachttorens. Tussen de torens in patrouilleerden vopo's met honden, het geweer op de schouder.
Wij gewone mensen, zij gewone mensen, met wapens en prikkeldraad tussen ons in.
Het was werkelijk een dreigend gevoel, een bittere realiteit, en toen de muur viel, dan was dat voor ons een bevrijding van een steeds drukkende aanwezigheid. Als ik dat zeg tegen mijn kleinkinderen, dan kijken ze me aan met ongeloof en onbegrip. Gelukkig maar !

tot de volgende ?

vrijdag: tantekedag

... als het lukt ! Vandaag lukt het weer, Veerle moet vandaag niet gaan werken, dus kunnen wij onze gewone vrijdaagse gewoonten weer doorlopen... 's Morgens aan mijne kwampjoeter zitten, onmiddellijk na het middageten winkelen, om halfdrie naar tanteke in de terugweg een stop om kraakverse pistolets te halen die in het vrijdagsavonds ceremonieel genuttigd worden met heerlijk gekruid gehakt.
Een heerlijk vastgeroest gebruik, een vrijdag die netjes in de rij van de vrijdagen zit, zonder ook maar een millimeter uit te steken of in te neigen.
Ik ben gek, ik voel me gelukkig als de dag helemaal zachtjes voortkabbelt zonder dat ook maar een steen het wateroppervlak verrimpelt.
Nu en dan mag er wel eens iets bovenuit steken, maar niet te veel en niet te vaak ! We zijn hier beiden zo op ons gemak, dat we gehoorzamen aan de elementaire wetten van de fysica: een lichaam in rust wil in rust blijven, een lichaam in beweging wil in beweging blijven...Herinner je nog deze "wetten" ? Welnu, het eerste stuk passen wij -onbewust- toe.
Nu, nadat ik plots tot deze vaststelling ben gekomen, zal het onbewuste misschien wat meer gaan behoren tot het bewuste, maar het is en blijft er in gebakken... Wellicht heeft het heel veel te maken met mijn gezondheidssituatie, die me immers verhinderd veel te doen, maar het is naar mijn gevoel ook een vorm van zich goed voelen, zich knus installeren, cocoonen zeg maar.
We zijn met ons beidjes al zo lang bij elkaar dat we - om het in ons schone Vlaams te benoemen- opeen gehand zijn... Ik moet niet kijken om te weten waar Anny is, ik ken haar dagorde, haar manier van doen, en zij kent de mijne. Als iets die normale gang van zaken verstoort, dan lijkt dat veel meer dan het eigenlijk is.
Het bezoek van Germain en Georgette gisteren, dat was in ons leven, een gebeurtenis, een evenement ! Iets wat ons plots zomaar in de schoot geworpen werd, een cadeau, een toegift. Het begon al de dag voordien, met het telefoontje met de melding van de komst, het zette zich voort in het nog vlug naar de winkel gaan om een doos koekjes, en kende zijn hoogtepunt in Het Bezoek.
We wisselden nieuwtjes uit...Heb je het al gehoord van.. maar vertoefden ook in het verleden...weet je nog van... en babbelden over onze hobby's die dicht bijeen liggen (Germain aquarelt op hoog niveau) en wisselden ervaringen in de hobby uit, tips en vaststellingen... We lachten nog eens met het feit dat Germain op de bus naast mijn zuster had gezeten, zonder haar te herkennen, en hoe gegeneerd hij was toen dit later bleek... Kortom, een heerlijke dag vol van gebabbel, geblader in boeken over wereldoorlog 1, waar Germain over geobsedeerd is...
een dag die duidelijk uitsteekt boven de andere, waar we nog wel enkele keren over zullen babbelen in de zin van: "Ik ben benieuwd of dat..." over het vermoedelijk verloop van een van de feitjes die besproken werden tijdens de nieuwtjesuitwisseling.

Heel Horebeke is weg. Een heel dorp verdwenen, van de kaart geveegd, door de wild groeiende maïs... Alle landschapselementen zitten nu volledig weg achter de groene maïsmuur. Soms is het leven op den boerenbuiten ook: ingesloten worden tussen groene muren, en het bekrompen gevoel van de stadse straten hebben. Zelfs rechtopstaande kan ik er niet meer overheen kijken. Het enige wat me enigszins troost is het zachte sonore geruis van de harde, ruwe blaren van de maïs die de meeste -er niet thuishorende- achtergrondgeluiden doet verdwijnen of minstens omfloerst. Het is geen stilte, maar het is wat - in onze jachtige wereld- nog het dichtst er bij komt. Als ik nog iets wil zien van de weidse vlakten, dan moet ik naar boven en door het raam van Koen's kamer kijken, daar zie ik bij helder weer tot in de Gentse zeehaven... Bij heldere nachten zie je de zeeën van lichtjes, op de aarde, sommige pinkend, sommige bewegend, maar de meeste als stille massa's sterren van hoog tot laag, als zonder onderbreking een zwart satijnen doek met glinsteringdingetjes besprenkeld. Mooi. Lichtvervuiling ? 't Is maar hoe je het bekijkt.
Heb je ooit al eens bij nachte een wandeling gemaakt door de landelijke velden, waar geen verlichting is, waar je alleen bij het licht van de sterren je weg vermoed ? Moet je eens doen, alleen of hoogstens met zijn tweetjes, in een gewijde stilte, jij en de nacht. Heerlijk ! Het ziet niet niet alleen anders, het voelt ook anders, het ruikt zelfs anders...
Och, ik weet wel, het lijkt je zo een klein, onbelangrijk, triviaal iets, maar dat is net het schone ! De pracht ligt niet in een overdaad aan kleuren en details, het ligt in de eenvoud, in de essentie der dingen. Het is zoals de sobere romaanse kleine, laaggehurkte kerkjes veel meer tot bezinning noden dan de overdadige van rococo schreeuwende basilieken... In de eenvoud ligt het Ware.
Je voelt je klein in een onmetelijkheid en laat je zweven in de oneindigheid...
Als je gelovig bent is dat bidden, als je het niet bent is raken aan het diepste van je zijn.
En beide liggen zo heel dicht bijeen.

Ik heb mijn brillen... en ben aan het wennen aan het nieuwe... Je ogen moeten zich weer instellen op het scherp zien, zowel van bij als van ver, maar vooral, wennen aan de nieuwe moderne montuur... Ik heb - zolang ik bril- (en dat is al heel lang) altijd van die grote glazen gehad. Nu is het de mode om van die smalle brilglazen te hebben, en je vind omzeggens geen andere monturen meer dan die nieuwsoortige... Bovendien, een mens moet met zijn tijd mee, stilstaan is achterop raken, dus heb ik nu ook zo'n nieuwsoortige smalle-glazen-montuur op mijn neus... Als ik aan tafel zit heb, sorry had ik, de gewoonte om de tv te bekijken door het bovenste van mijn bril... maar dat bovenste is er nu niet meer... Dat ook het onderste gedeelte er niet meer is, dat hindert mij niet, want als ik in die richting kijk, dan moet ik 99 keer op 100 eerst mijn leesbril opzetten. Maar ook dat is zo"n smalle ! Maar die zet ik wat meer voor op mijn neus, à la façon des professeurs et notables, dus dat hindert niet, bovendien laat mij dat toe, nu en dan een blik boven mijn bril te werpen, en dan zie ik -weliswaar niet heel scherp- weer de wereld rondom mij. De kleine wereld van mijn huis. Mijn eigen vertrouwde wereld, waar het goed toeven is.

Ik draag nu 4 (vier !) brillen ! Een om te lezen, een om rond te kijken, een voor de zon en nog een vierde om te kwampjoeteren... 't kan niet meer op. Ik kreeg bij iedere bril ook een brillenetui, maar die gebruik ik zelden, op twee na. Eén voor mijn zonnebril, die in mijn wagen blijft liggen, en een voor mijn leesbril en mijn rondkijkbril. Ja, het klopt wel ! Als ik mijn leesbril opzet, dan stop ik mijn gewone bril in het etui, als ik wil rondzien, dan stop ik er de leesbril in, en zet mijn heeldewereldziende bril op mijn aanvallig neusje.

Mijn oude bril ligt nu netjes in de kast, bij de andere oude brillen, want, mocht ik ooit een glas breken, of weer nieuwe galzen moest hebben, dan kan ik deze nog gebruiken om me te depanneren...of... mocht ik het fysiek nog aankunnen, dan zou ik er minstens één in mijn auto bewaren...want in ons grote europese gemeenschap zijn er landen waarin je als brildrager verplicht bent een reservebril bij te hebben in je wagen ! Zo zijn er ook waar je minstens twee fluovestjes moet bij hebben en noem maar op... Heerlijk toch, alle grenzen zijn weggeradeerd, maar de kleinkloterige wetjes blijven allemaal netjes verschillend om de bezoekers te kunnen pesten.

Ik ga stoppen, niet alleen met alle brillen en bijhorende wetgevingen op te sommen, maar ook met het schrijfsel van deze - weeral regenachtige - dag...

tot de volgende ??

La Belziek

Ik hoor mensen denken: zou hij nu echt niet eens bloggen over de toestand van het land ?
Eigenlijk heb ik er niet veel over te vertellen, wat ik zeggen wou, heb ik al lang gezegd: er is geen tweespalt tussen Walen en vlamingen, ik ken geen enkele Waal die zich opstelt tegen de vlamingen en omgekeerd ook niet. Ik woon hier op een boogscheut van Wallonië en mag me verheugen in het bezit van een heel goede, héél goede Waalse vriend...
De enigen die blijkbaar moeilijkheden hebben zijn de politici.
De reden is héél simpel !
Als je er in zou slagen van 15 regeringen te maken, dan kun je postjes verdelen over 15 regeringen.
Maak dan lichte verschillen in de aard van het beleid en zet de ene partij op tegen de andere.
Alleen, dat laatste lukt nog niet echt !
De geldstroom (?) naar Wallonië, de verschillen in sociale zekerheid zijn niet van die aard dat er een volkswoede over ontstaat, en iedereen weet dat er in de Franstalige kranten dingen staan in de andere richting... Want ook dat zijn wapens in handen van de politieke partijen, en dus bruikbaar om de noodzaak (die er niet is) om te splitsen, te verdedigen...
Nu lijkt het plots, te plots of de splitsing daadwerkelijk voor de deur staat, en waarschijnlijk tot verbijstering van de Waalse krantenlezers, is men er in Wallonië niet meer zo erg voor, omdat zij duivels goed weten dat het economische zwaartepunt in Vlaanderen ligt, en zij wellicht inderdaad in moeilijkheden komen als vlaanderen hen niet meer boven water houdt...
Plots hoor je de Waalse politici ook zeggen dat er een hervorming nodig is !
Ware het niet zo triestig, 't ware een komedie...
En meer zeg ik niet, ze doen maar, ze zitten aan de ene kant alles te fusioneren en op grotere eenheden om te vormen, waar ze ook maar kunnen, van bedrijven samensmelten tot landen aaneensmelten in een verenigd europa, en hier zitten ze dan te wortelen...om te scheiden.. Van tafel en bed ? Om belastingtechnische redenen ? of helemaal uit de echt ? Met onderhoudsgeld voor de bedroefde en treurende armere helft ? Of helemaal laten stikken ? Bezoekrecht aan het verweesde kind ? (Brussel) Dat geïsoleerd ligt in de Vlaamse helft en nu zal moeten kiezen of het verder wil verkeren met Wallonië of met Vlaanderen... en dat dreigt helemaal het kind van de rekening te worden...Want zeg nu zelf, wie zal er nog investeren op een labiele plaats ? De bedrijven zullen moeten opteren voor of Vlaams, of Frans, of voor twee pijlers ... en in alle gevallen valt Brussel duidelijk uit de boot... Hopelijk houden ze er nog Europa en wordt Brussel een stad van vele talen...

Voila, ik heb gezegd. En ik ben niet van plan ruzie te maken met mijn Waalse Vriend, ook al zou hij nu plots in het "buiten"-land komen te wonen...
Ik sta boven al die zever.
Heel hoog !

Gisteren moest ik mijn brillen hebben, maar helaas het glas was er nog niet, dus zit ik hier nog steeds met rode bleitogen te pieren.
Ze zouden er vandaag zijn.
Hoop doet leven.

Vandaag komt vriend Germain Bonte op bezoek ! Hij is ondertussen op zijn tachtigste, maar nog altijd even vitaal ! Die man verandert amper, 't is er ene die ze nog nog gaan moeten doodsmijten om er vanaf te geraken, anders blijft hij er lopen... God, wat een zegswijze is me dat ! Gek, als je het zegt klinkt het bijlange niet zoals je het geschreven ziet... Maar ik wil gewoon zeggen dat het een taaie is, een om honderd en meer te worden. Ik ken hem al van toen hij nog bij ons thuis kwam, en toen ik hier in Oudenaarde kwam werken, kwam hij ook regelmatig bij mij over de vloer. Bij mijn collega's kwam hij op het bureel op bezoek, bij mij kwam hij thuis, en nam de tijd om eens gezellig bij te praten. Eerst het werkgedeelte en dan het gezellige.
Ieder jaar komt hij nog eens op bezoek, en nu en dan hoor ik dat dan van de gelegenheid gebruik maakt om eens in onze mooie streek enkele dagen te verblijven in een of ander hotelletje, liefst helemaal op den boerenbuiten.
Dat doet hij niet alleen hier, ook in de ardennen en in andere streken. Het geluk van beiden nog goed gezond te zijn benutten ze om ook te genieten van hun oude dag, zodat ze nooit oud worden.

Jammer, maar 't is weer mottig weer, 't regent niet, maar Rodenbach zou zeggen 't is een wolkenzwangere hemel...
Dat doet mij denken aan mijn school tijd... In de les geschiedenis lag ik altijd in de clinch met de prof van geschiedenis, een echte Gentse, in een Gentse school, en ik de enige Westvlaming van heel de klas... Het was leuk, en het bleef leuk. Geschiedenis was toen al mijn dada, en ik had (en heb) over heel wat punten een andere mening dan de schoolse... Maar er was ook de rivaliteit tussen Gent en mijn westvlaanderen... In die tijd was er op tv een spel "Een tegen allen", en op een keer was het een inwoner van Oostende die zou spelen, en we wedden in de klas dat hij zou winnen/tegen verliezen. De prijs werd vastgesteld, de verliezer zou de klas trakteren op Gentse Mokken, een lekkere soort koek. De Oostendenaar verloor, en in de klas had ik mijn zak Mokken mee, en de prof had er ook mee, als troostprijs... Op een andere keer stonden nog nota's van de vorige les op het bord, toen zij binnenkwam, en ze bekeek het, en draaide zich om naar mij" Over Gezelle geleerd ?""Een goede dichter hé" Ik schudde bedenkelijk met mijn hoofd..."'t Is nochtans een westvlaming hoor Antoon" zei ze... "Tja," zei ik, "maar we hebben er betere !" "Beter dan Gezelle ? Wie zou dat dan wel zijn ?" "Rodenbach" zei ik zonder verpinken. "Rodenbach? Zo bombastisch, zo pathetisch zo..." . "Ja", knikte ik, "maar hij heeft mijn hart gewonnen met een gedicht" "Oh ja? welke mag dat dan wel zijn?" "Daar waarin hij zegt "Gent, spuugt bloed en sterft" --- De klas lag plat en en de prof ook...
Die zin komt uit het inderdaad bombastische werk van Rodenbach," Sneyssens", dat begint met:
Onder een vlagenzwangere hemel ijlt wanhopig een vlucht voorbij...
Oh wanhoop, het is Gent dat vlucht, der vrijheid laatste hope
en in dat gedicht staat een heel stuk verder ook: "Gent" zucht hij, spuwt bloed en sterft...
Ik had het dus ook nog een beetje uit zijn context getrokken en aangepast...

Waar is de tijd... Ik herinner me met veel moeite nog enkele namen van medeleerlingen, die ik allemaal volkomen uit het oog verloren heb... Ik heb nog diverse klasfoto's van in het lager onderwijs, en buiten mijn toenmalige echte vrienden, Claude, Diele en Sille (Marcel) ken ik er bijna geen een nog bij naam... De gezichten wel, die zeggen me nog wat, maar ik kan er geen namen opplakken.
Nu en dan krijg ik ook nog eens een uitnodiging om naar een bijeenkomst te gaan van de Chiro, waar ik zo lang bij was... Als ik daar de foto's van bekijk, dan stel ik hetzelfde vast, ik ken er hooguit nog enkele bij naam, al de rest is weg... Soms herinner ik mij dingen bij een gezicht, maar geen naam en plots twee namen, maar ik vind niet onmiddellijk de gezichten terug... Gek geheugen van me, ik herinner mij twee gebroers Decorte, die alle twee héél lange opgeschoten sprieten waren, en ene Delanghe die in dezelfde groep zat in een heel klein manneke was...Dat is me dan wel bijgebleven...
Memorie is een raar ding... soms herinner je van die kleine details, en je kunt je het grote niet herinneren. Misschien maar best... ?
Gisteren heb ik op internet een film zitten bekijken, uitgezonden op de KRO Nederlandse tv. Over de grote klimaatszwendel... Gevolgd door een discussie tussen voor en tegenstanders van de theorie van Al Gore... Ik heb er deugd van gehad, de conclusie lag veel eer in mijn richting dan naar de nieuwe religie over de global warming! Bovendien wist een van de profs ook te vertellen wat ik al gelezen had bij anderen en je zei: we staan voor een nieuwe ijstijd !
Heel wat anders dus.
Toch is er een ding goed aan, en ook dat was een conclusie, de zoektocht naar andere energie is plots gestimuleerd, waar het jaren zelfs niet echt mocht ! (Wie vroeger een systeem had voor het opwekken van elektriciteit, moest toch aangesloten zijn aan het net, zijn overschot dat verdween in het net werd niet vergoed, hij moest wel de meter en het eventueel nu en dan gebruik betalen, ondanks dat hij veel meer elektriciteit gaf dan nam...)
Je moet echt eens kijken op internet wat er al allemaal bestaat op het gebied van goedkopere energie en betere en zuiniger motoren ! Alleen, ze worden (nog steeds!) niet gemaakt, omdat momenteel de opbrengsten van de taksen interessanter zijn dan die propere en zuinige motoren !

Ik ga stoppen, ik zit weer op een van mijn vele stokpaardjes...

tot de volgende ?