Pensioen

Image by luchrupan via Flickr

Vorige week gaf de postbode mij een grote witte omslag... Dik en zwaar.
Reeds op de omslag stond dat het over mijn pensioen ging. Ikke dat ding voorzichtig opengemaakt (je mag zo'n dingen niet oneerbiedig benaderen!) en joep, een heel pak formulieren om in te vullen, formulieren om niet in te vullen en formulieren om uit te leggen wat je wel en niet mag invullen en daarenboven ook nog formulieren om te zeggen waar je hulp kunt krijgen ... in Gent ???
Gelukkig kreeg ik een week vroeger al een pampierke van de stad Oudenaarde, waarin men wees op mogelijkheid van "Help !!!!" in de Sociale dienst van de Stad...
Ik heb de pampieren met aandacht bestudeerd, heb dan op zolder heel mijn loopbaan van onder het stof gehaald, alle data en gegevens netjes op een papierke geschreven en dan gekeken waar ik wat moest invullen...
Voor zo ver het mijn werkende loopbaan betrof geen moeilijkheden, dat zag ik wel zitten, maar waar en hoe moest ik vermelden dat ik op een gegeven moment halftijds ziek/ halftijds werkte, dan weer werkte (op papier, want in de praktijk kon ik maar halftijds) dan halftijdse loopbaan onderbreking en halftijds werken, en dan halftijdse loopbaanonderbreking en halftijds ziek en 66% invalied... Ik zag het niet.
Dus gisteren, moe en ellendig naar het administratief centrum van de stad... (Over dat moe en ellendig vertel ik je straks wel)
Daar zat een lieve, vriendelijke en mooie jonge dame (het oog wil ook wat), die me heel vriendelijk uitleg vroeg over mijn loopbaan. "Oei" zei ze, "je hebt ook in Openbare dienst gewerkt " " ikke ? nee, nooit!" Ze viel over een job bij het Ministerie van Verkeerswezen, waar ik een seizoenswerk heb gedaan op de Mailboat Ostend- Dover... Maar dat was een gewoon contract mevrouw, zie maar naar mijn pensioenuittreksels van die periode. Ze zag het.
" Maar ach! Je hebt toch in Openbare diensten..." Nu had ze het over de tijd dat ik als bediende werkte in dienst van Het Vrij Technisch Instituut te Brugge... Maar dat was in dienst van de school, niet van het ministerie... Ze keek wat wantrouwig naar mijn pensioenuittreksels, schudde even het hoofd, "Nog nooit gezien"... Enfin, de rest was simpel... De rest ? Dat was net waar ik de moeilijkheden zag !
Maar nee hoor, ze vulde hier en daar een kruisje in, enkele data en een korte nota van drie woorden.
"Zo" zei ze "dat is in orde, ik moest nog even aftekenen, ze stopte alles in de bijgevoegde omslag en zou het zelf voor mij versturen...
Wanneer zou ik nieuws krijgen??? Tussen september en het einde van het jaar gistte ze, tenzij ze nog iets moeten weten, dan vroeger...
Hopelijk zit het dus allemaal lang genoeg weg...
"Maar je moet niet ongerust zijn, meneer," zei ze, "Je hebt een mooie rechtlijnige loopbaan."
Ons vader moest het horen!

Ik moet je ook vertellen waarom ik er zo vermoeid, afgebeuld en ellendig uitzag toen ik naar de Stad trok...
's Morgens stelde Anny vast dat het water van de pompsteen de garage inliep... Mijn 7 grotten stonden bijna onder water, en vandaag moeten mijn hobbyïsten er aan voort werken!
De leiding is verstopt ! We moeten het putje in de keuken legen, het zal wel daar zijn. Het electrisch vuur en de wasmachine aan de kant getrokken, dat putje opengeprutst, en Anny tussen de keukenapparaten in, op haar knieën met een oude pollepel (voor dat doel bewaard!) vuil scheppen... Doe eens water lopen in de gootsteen.... Niets, geen water te zien. Ik wurmde me langs de apparaten de garage in, en kon juist op tijd de grotten redden van een tweede dreigende overstroming. Het moest dus op een andere plaats zitten. Het was aan het donderen, bliksemen, water gieten...de put op de inrit zal verstopt zijn. Oude regenjas aan, die put opengemaakt en Anny scheppen... Zie je wel! Het zit vol! Het andere zat ook vol dacht ik stillekes... Giet eens wat water in het putje in de garage... Het water bleef vrolijk staan waar het stond. Het moest de leiding zijn.  Heel ons huis afgezocht naar de rattenstaart die ergens moest liggen (Een rattenstaart is een metalen soepel ding om leidingen mee te kuisen en door te "steken") Geen rattenstaart meer te vinden. Toen ik vroeg of het soms bij Veerle of Bart... Nee! Ik zweeg. Belt eens naar Veerle dat ze eens vraagt aan Lucien of hij geen rattenstaart heeft ...
Enfin, na lang boren en wroeten en zuchten kreeg ik die buis weer buis in plaats van massieve massa. Giet eens water in. Ikke naar de keuken, water in het putje in de garage...Alles weg. Joep, opgelost! Giet eens water in de gootsteen... Overstroming in de garage...
djudedju
Het moet de buis zijn van de gootsteen naar het putje in de keuken, wist Anny. Goed, Anny op haar knieën in dat kleine hoekje van de garage, de rattenstaart in dat buisje gefoefeld...Alles potdicht. Enfin, we hebben nog een keer of vijf overstroming gehad tot de buis plots toch wilde lopen, ook al was het traag. Anny keek in het putje in de keuken, naar het traag binnensijpelende water... Och ja, wist ze plots, er is achter dat putje nog een putje, ze dook weer op de knieën tussen de keuketoestellen door, en begon met de hand, achter het hoekje van het putje in een onzichtbaar ander putje te scheppen... Zie je wel ! Ze haalde twee hele emmers vuil uit dat kleien annexputje... Probeer nu eens... Het water stroomde vrolijk door...
Oef.
Anny raakte bijna niet meer recht, ik kon bijna niet meer recht... enfin... twee jolige jonge mensen die krakend door het huis liepen, om de diverse putjes weer toe te leggen met de bijhorende putdeksels.
We hebben ons wel drie keer gewassen, maar naar ons gevoel stonken we nog steeds...
Begrijp je nu waarom in moe, ellendig, uitgeput... naar de stad toog ?
Maar de putjes,
zij lopen vrolijk

tot de volgende ?

Oef !

Image via Wikipedia

De voetbal is voorbij!
Nu zitten we nog met de toer de zwans en een deel andere ondingen die door de meerderheid "Sport" genoemd worden, maar in feite gewoon een dik betaald beroep is.
Ik stel dan ook voor dat we eens een hele namiddag TV kijken naar een bouwwerf. Die mensen worden weliswaar minder betaald, maar ze hebben tenminste een opbouwend beroep, en bovendien wordt er veel minder gevochten na afloop van de werkzaamheden.
Maar ach, laat er mij maar over zwijgen, de liefhebbers zweren toch bij "hun" "sport"... waarmee ze bedoelen dat ze zich gaan zitten opjagen in het resultaat van de wedstrijden. Passieve sporters zoals men ze noemt.
Maar ze zijn helemaal niet passief, integendeel, ze zijn pisnijdig als je met "hun" ploeg lacht, en tonen dan zeer bereidwillig dat ze dus ook niet sportief zijn.
Ze doen maar... Mij raakt het niet.
Ik heb vanmorgen op mijn peeceetje gelezen dat Spanje gewonnen heeft, en vooral dat er weer eens boel is geweest. Verder heb ik het niet bekeken, laat staan gelezen. het interesseert me geen bal (geen voetbal zo je wilt.).
Ik ben ooit eens met een vriend meegegaan naar de match Etikhove tegen Brakel. Ik heb me, gewapend met een oude soepketel en een pollepel (om lawaai te maken) de eerste helft midden de supporters van Etikhove gezet, met mijn pot, en beginnen roepen voor Brakel. De tweede helft stapte ik naar de overkant en riep daar, midden de supporters van Brakel ten faveure van Etikhove...Kwestie van de boel in evenwicht te houden. Op de manier waarop ik dat deed, maakte geen mens zich kwaad, in tegendeel, iedereen stond te lachen, en voor één keer was er geen mens die zich kwaad maakte, noch op spelers, noch op de scheidsrechter. Waarschijnlijk waren de spelers de enige ongelukkigen van de dag, want hun acties oogsten niet de gewone kreten ... van aanmoediging, verzet en/of weerzin... djudedju
Natuurlijk, je kunt dit niet doen op een grote match, daarvoor staat er te veel volk, en je kunt de aandacht niet voldoende trekken in je eentje, maar op zo'n klein matchke ging het net. Al bij al stond er misschien 150 man op gans het plein, en je moest de spelers meetellen daarvoor... Maar heerlijk was het, om eens op een milde manier de draak te steken met het absurde van het supportersgedrag. Ik moest het wel zo doen, dat ik de lachers steeds op mijn kant had, en op zo'n manier dat iedereen er mee kon lachen.
Maar eerlijk, verder gaat mijn kennis van het voetbal niet.
Vraag mij niets over reglementen en co, want ik ken het niet, en het interesseert me ook niet. Ik hield wel van een potje voetbal in de Chiro (jeugdbeweging), waar gewoon voor de lol gevoetbald werd, en waar de ploegen telkens anders waren samengesteld. Want dat is wel leuk! Het spel, maar van zodra er geld mee gemoeid is, is voor mij de kous af. Dan is het geen sport meer, maar bikkelharde business... En tot mijn spijt stel ik vast dat nu al kinderen van 8 jaar "verkocht" worden voor grof geld aan "grote" ploegen. Ploegen die helemaal niet groter zijn, maar meer geld te besteden hebben...
Sorry, maar voor mij heeft dat niets meer te zien met het idee sport.

Het is hier aan het donderen, en enige ogenblikken geleden was het hier water aan het gieten, maar 't is alweer over. De donder rommelt steeds verder weg. Het is iets geks hier op onze "berg"... Al bij al is dat maar een molshoop, maar toch zie je verbazende effecten op het weer! Als een donderbui echt tot op de berg geraakt, kan hij er uren blijven hangen en lelijk doen, maar meestal drijven de wolken voorbij, over de laaggelegen gebieden. Gek dat zo'n heuvel zo'n impact kan hebben op wolken die honderden meter hoger drijven.

Nu, als je ziet wat zo'n onweer kan meebrengen, dan heb ik liever dat ze niet boven mijn huis hangen!
Maar de regen is welkom... op voorwaarde dat het niet weer het begin is van een Belgische weersperiode... Wij hebben immers nogal eens de gewoonte met ons landje te mogen verblijven in de zones van het "kwakkelweer".

Het wordt hier weer pikdonker... de vlagen blijven in de omtrek hangen... Ook dat is typisch aan zo'n molshoop...

tot de volgende ?

Aaaafrika

Image by doevos via Flickr

Gisterenavond, terwijl een gezapige regen viel en ver weg de donder robbelde, zat ik zwetend voor de TV. Na het natuurprogramma nog eens vlug zappen of er soms nog iets bekijkenswaardig is op diene bak...Kom ik op voetbal terecht, ik wil al doorzappen, tot ik plots geraakt wordt door een ontroerend mooi beeld... een trainer, met een sjaal om. En wij hier maar zweten.
Bij Afrika denken we steevast aan hitte, maar nee, hitte dat is hier, ginder zitten ze met een sjaal om sjalom te zeggen.
djudedju
Toen ik de regen plots zag neerkomen, dacht ik in eerste instantie: afkoeling!
Noppes, het heeft wel een uur gezapig geregend (de planten zag je zo herleven!), maar afkoelen? Ho maar ! het bleef net even warm als tevoren, en integendeel, door het verdampende water op de hete bodem, was de atmosfeer niet meer alleen heet, maar ook broeierig. In mijn lijf moet ergens een groot vat water zitten, want meteen begon ik te lekken... Heel mijn lijf werd nat en grote druppels verlieten ieder vierkante millimeter van mijn vel het oververhitte lijf. Zweten zou een natuurlijke reactie zijn van het lichaam, om op die manier dus een soort lichamelijke afkoeling te verzorgen... Het werkt dus niet. Ik bleef even warm, en voelde mij nog vuil en plakkerig daarbij.
Ik ben vannacht twee keer uit mijn bed gevallen, weggespoeld op golven van zweet.
Kijk ik even naast mij, en daar ligt Anny, heerlijk te maffen, en in haar slaap trekt ze het donsdeken over zich heen...
pffft

Ik val dood.
Normaliter kan ik goed tegen de hitte, maar niet tegen dat broeierige...
Aan het viswater zet Luc zijn paraplu tegen de zon, terwijl ik zit te bakken. Het enige wat ik bescherm is mijn hoofd, met mijn uitdunnende haardos (nu ja, dos...), voor de rest geniet ik van de zon en de warmte, en het kan me geen zier schelen dat ik zit te zweten, dat verdampt wel, maar niet in dat broeierige, dan verdampt niets meer, dan komt naast je zweet ook nog het vocht uit de lucht aan je vel plakken.
Bèèkes.

Maar laat ik niet zagen, het is voor de rest een (te) heerlijke zomer. Een beetje te, want ik zie heel wat planten die weer wegkruipen in de grond, planten, die er bij staan als verslenste dahlia's en snakken naar vocht. Dat beetje regen van gisteren zal deugd gedaan hebben, maar het moest heel de nacht door geregend hebben op die gezapige manier, dan zou de bodem misschien weer wat levenbrengend vocht bevatten. Naast mij zit een paard in de wei, met haar veulen. Gras is er niet meer, en het is alleen uit gewoonte dat het paardenbeest nog steeds grazende bewegingen staat te maken. Nog een paar zo'n zomers en 't beest heeft geen tanden meer, zand kauwen is erg sletig voor paardenkiezen...
Het groen heeft plaats gemaakt voor een dor geelbruin. Voor mijn deur staan verslenste suikerbieten te zuchten in de hitte van de zon. Ik denk dat onze boeren gaan moeten over schakelen op andere gewassen , meer tropische soorten. Bananen en zo. Het enige probleem is dat wij naast steeds betere zomers, ook steeds betere winters lijken te krijgen. En dat gaat niet echt samen met de bananencultuur. (We hebben ook nog geen bananenrepubliek, hoogstens een apenmonarchie)
Of dat nu de "Global warming" is of niet, laat ik in het midden, want iedere warme zomer geloof ik weer wat ze vertellen, en iedere koude winter denk weer dat ze er niet "nevender" kunnen zitten.
Maar er is duidelijk iets wat anders is dan vroeger, zoveel is wel zeker.
Ik las een artikel van een geleerde bol, die beweerde dat binnen een eeuw de mensheid zal uitgestorven zijn, kapot aan de eigen vervuiling.
Een artikel waar je schrik van krijgt.
Maar vanmorgen las ik een artikel dat tijd eigenlijk niet bestaat.
Dus kan een eeuw wel eewig duren of gisteren eigenlijk al voorbij zijn geweest. Vraag mij geen uitleg, ik heb het artikel twee keer gelezen, en de tweede keer snapte ik er nog minder van dan de eerste keer. Ik durf het niet een derde keer lezen, want dan weet ik wellicht niets meer. (Maar misschien is dat net wat er ook met de tijd scheelt?)
Allee, ik ga stoppen tot de volgende ? Ik zal het gisteren wel eens gaan schrijven zie...

Gewekt door het kanon

Image by Erf-goed.be via Flickr

Vandaag is het 10 juli, dus het feest der feesten! Heel Mater is in de ban van de Heilige Amelberga, en het dorp loopt vol paarden die straks driemaal rond de kerk zullen stappen lopen en draven. Geen mens die het erg vindt dat er ook enkele ezels tussen lopen, er zitten er immers op de paarden ook van dat kaliber. Eentje minder dan anders, die is in zijn eigen Michelbeke onder zijn paard gevallen, en zou nu hoogstens in een rolstoel kunnen meelopen rond de kerk...
De H. Amelberga was een mooie maagd uit het Luxemburgse Rodange, en was zeer gegeerd door Karel Martel, maar het kind wou haar maagdelijkheid behouden en vluchtte voor de minnaar tot in Mater, waar ze een klooster zou hebben gesticht. Later moest ze nog eens vluchten en vaarde droogvoets over de Schelde, op de rug van een dienstwillige steur (Sindsdien uitgestorven in onze contreien). Ze moet dan in Temse geland zijn, want daar wordt ze ook vereerd.
De werkelijkheid is iets prozaïscher... Amelberga was Christen en Karel Martel (In beter Nederlands Karel met de Hamer) was nog een afgodendienaar... Vandaar ook zijn naam. Die hamer komt van het feit dat hij de hamer droeg van Thor, als veruiterlijking van zijn geloof. (De redder van de Christenheid te Poitiers, was dus ... een heiden...)
Heiligen... er zijn er heel wat, en van een deel er van is men enkele jaren geleden tot de slotsom gekomen dat men ze beter van de kalender zou schrappen, want ze hebben wellicht nooit bestaan. Amelberga heeft in ieder geval wel bestaan, maar of ze nu echt heilig was? Of ze nu echt op de rug van een steur droogvoets de Schelde overstak, of ze nu echt water haalde in een stramijn (vergiet)??? Wellicht zijn dat de kleuren van de geschiedenis, de kleuren om de heiligheid toch maar dik in de verf te zetten. Hier in Mater zijn er nog steeds Amelberga's, en die noemt men dan gewoonlijk Bergske.  want geef toe, Amelberga is een hele mond vol...
In de kerk van Mater staat een heel oud en heel mooi beeld van Amelberga op de steur.
En ieder jaar op 10 juli viert Mater feest. Groot feest ! In de week voor het feest gaan trommel en Fluitje en de Nar de parochianen, deur aan deur uit nodigen tot het feest. Ze bellen aan, en bij het openen begint de trommelaar en de fijfer te spelen, en de nar doet zijn dansje. Dan vragen ze je beleefd om het feest bij te wonen. Bij het geven van wat drinkgeld krijg je in ruil een stokje met een papieren prentje er op gekleefd met aan weerszijden Ste Amelberga. Op de hoeken van het ruitvormige prentje zijn dan nog enkele hanenveertjes gekleefd. (Wij hebben weinig mooie hanen op onze parochie, ze lopen er allemaal wat kaal bij)
's Avonds voor het Feest, om negen uur worden de trommel, het fluitje en de Nar plechtig ontvangen op het kerkplein, de fanfare speelt en nadien gaan de bewoners de herbergen bezoeken tot in de vroege uurtjes, in een poging te wennen aan het zware werk van het Feest... Oh ja, om 9 uur hoort heel de parochie dat "ze" aan het plein zijn geraakt, want het kanon geeft een eresalvo ten beste.
Vanmorgen om vijf uur werden we gewekkerd door 5 grote kanonschoten die heel het dorp doen daveren, om 6 uur nog een hele resem, en een uurtje nadien hoor je dan de vele paarden voorbij komen, op weg naar de grote ommegang...
Na de ruitersommegang begint de beeweg, alle (bier)kapellen van het dorp worden aangedaan, en omdat ook op ons dorp heel wat café's zijn verdwenen, zijn er wel enkele organisaties die een stand openen waar ook het Materse bier te verkrijgen is... Het zware werk van het beewegen...
De rest van de dag kun je dan de wijze paarden bewonderen die hun zatte ruiters naar huis brengen.
In de meeste huizen weet je dat er een boze echtgenote staat bij het fornuis waarop het eten staat te verpieteren, want de heren moeten hun streng trekken en tonen dat ze het nog steeds kunnen...
... en zeggen dat het morgen weer feestdag is... Elf juli, de Vlaamse feestdag, de herinnering aan de Slag der gulden sporen...
djudedju Vlaming zijn is al een karwei, maar Materse Vlaming ? niet te doen!

Sinds ik ziek ben, heb ik het feest niet meer meegevierd... Je kunt met je auto niet tot ginder geraken, en te voet is het niet te doen voor mij, zeker niet als je weet dat er daar geen andere oplossing is dan rechtstaande ten onder te gaan... (Juist het tegenovergestelde van een hoerke, dat is een dame die zich al liggende probeert staande te houden)

Het is een prachtige zonnige dag, met ongelooflijk tropische temperaturen. Het bier zal vloeien bij beken. Zou een ruiter ook zijn rijbewijs kunnen kwijtraken?

tot de volgende, ik moet weg, tijdig buiten zitten op een stoel met mijn zonnehoed op, kijken naar de ruiters en de koetsen...

De kardinaal bis

Image via Wikipedia

Zoals ik, weliswaar op een andere manier had bekeken, is toch ergens waar gebleken. De naaktfoto's waren niet te zien op de harde schijf als dusdanig, ze zaten ergens in de verwijderde bestanden. Want dat is het gekke van een harde schijf. Je wist iets, maar een techneut weet die toch weer boven te halen. Dus alle blote madams die ik hier kreeg op mailtjes van mensen die dat leuk vinden, die zitten dus ook nog ergens terug te vinden op mijn harde schijf... En op mijn oude harde schijf zou je dan wellicht kunnen terugvinden dat ik ooit op een echte pornosite zat... dat kwam zo, mijn kleine kleindochters vroegen om foto's te zien van poesjes, ik naar Google, "poes" ingetypt, en heel mijn scherm zat vol blote madams... Geen kattebeest te zien.
Dus zou een techneut kunnen lekken naar de pers: Op de PC van dinges zitten naaktfoto's, en ik zou het niet eens kunnen ontkennen.
Stel dat een fanatieke kerkhater op een of andere manier het mailadres van de kardinaal weet te hacken, dan kan hij daar pakken bloot naar toe sturen, vanop een computer waarvan hij zijn eigen IP-adres heeft gewijzigd, en voilà... de kardinaal zit met bloot op zijn kwampjoeter.
Gisteren had ik nog niet eens op die mogelijkheid gedacht, ook al weet ik dat die techniek bestaat...
Het erge is dan ook niet dat bloot, maar het feit dat men de zaak lekt, en kranten het neerschrijven alsof het werkelijk zo is dat er naaktfoto's op de PC staan, zodanig dat monseigneur er alle dagen eens kan naar kijken ...
Is het de krant die de story heeft vervormd, of is het de lekkende agent die de zaak veel breder en smeuïger heeft uitgesmeerddan de werkelijkheid was ? Om het even. Het is hoe dan ook smerig. Of het nu over een kardinaal gaat of over een brave huisvader...
Het toont weer eens het gehalte van onze media... Goor dat beklijft, dus goor zijn we, dat kan men rustig op het wapenschild zetten van de media, als devies voor deze sensatiebeluste tijden.
Och, ik heb al over de media in die zin geschreven, en de feiten bewijzen weer eens dat ik gelijk heb. Jammer genoeg. In dit geval zou ik veel gelukkiger zijn, had ik geen gelijk gehad!
djudedju

Eergisteren hebben wij (Anny en ik) de laatste stukken weer op hun plaats gezet na de schilderwerken. Eindelijk, maar ja, we hebben er van geprofiteerd om eens alles op te kuisen en op te blinken, en dan gaat daar wel wat tijd in zitten, zeker in ons tempo. We werken een tijdje, en moeten dan alle twee weer wat gaan zitten om de rugpijn weg te laten ebben... De laatste tijd heeft Anny al even veel last als ik heb!
Dus eergisteren hebben wij de grote houten koffer die Koen nog maakte op school, geleegd, heel wat dingen weggegooid, de kist gekuist en dan weer in de boenwas gezet... Ondertussen legde ik de laatste loodjes aan het rek dat ik heb gemaakt voor mijn collectie wandelstokken... Koffer naar boven, wandelstokken allemaal poetsen en op hun nieuwe plaats zetten... Gisteren hebben we dan ons onledig gehouden met oude dweils in plaaster te dompelen, en te draperen over de ijzerdraden om er zo kerststallen (grotten) mee te vormen. Acht grotten staan nu in mijn garage hard te wezen. Om straks door de hobbyleden beplant te worden met kunstbomen en kunstdennen, te schilderen en met kunstgras te bezetten... Anny zegt dat ik gek ben. Ze heeft gelijk. Anny heeft trouwens altijd gelijk. Dat is veel makkelijker dan ze ongelijk te geven.
En straks ga ik met haar naar de kliniek, op uitnodiging. Ze kreeg een brief om langs te gaan voor het gratis borstonderzoek. Hopelijk is alles in orde.

tot de volgende ?

alternatief

Image via Wikipedia

Ik las zonet een bericht, dat men op de harde schijf van de kwampjoeter van Kardinaal Danneels een foto zou hebben gevonden van een naakt meisje in bad, en verschillende van halfnaakte vrouwen...
En nu, wat moeten we daar nu weer van denken?
Ik oordeel of veroordeel niemand, maar op mijn PC staan geen dergelijke foto's, en als ik dergelijke mailtjes krijg, dan gaan ze meteen de prullenmand in. Ook mailtjes die echt racistisch zijn gaan die weg op. Ik heb geen duidelijke regel daaromtrent, maar ze worden alleen toegelaten als ze echt leuk zijn. Want ik zie niet iedere mop over een of andere bevolkingsgroep als racisme... Er is wellicht niemand die een mop over een gierige Schot zal bestempelen als racisme, alhoewel, op de keeper beschouwd het toch wel een beetje zo is. Maar dergelijke moppen zijn gewoonlijk veeleer leuk dan wel bijtend. En van mij mag het dan wel. Maar het kan natuurlijk best dat jouw grens net iets strenger of net iets soepeler is, en dan zal je wellicht steigeren als ik mijn censuur toepas...
Wat dit nu te maken heeft met Danneels?
De eerste naakte vrouwen die ik ooit zag, was in Het Parochieblad Kerk en Leven... Bijna iedere week zag je wel een of meerdere foto's van een of andere missionaris die omringd was door zijn bekeerlingen, bekeerlingen die nog nooit hadden gehoord van een BH... 't Waren steevast zwarte borstjes die je zag, maar het waren toch maar naakte borsten.
Geen mens die zich daar toen aan ergerde!
Negers waren toen nog zo'n exotische wezens, dat ze onder een andere noemer vielen. En dus ook onder een andere norm.
Als wij eens ergens een neger zagen, dan werd daar over gepraat. En op de markt was het succes van de spekken van Karaboedjah wellicht veel meer te danken aan zijn zwart vel, dan wel aan de spekken zelf. Dus zagen wij geen kwaad in die blote negerinnetjes.
Ondertussen ligt het strand vol met halfnaakte deernen, en hebben wij zelfs een naturistenstrand aan onze eigen Vlaamse kust.
Als ik het artikel lees over de kardinaal, dan vraag ik mij af of het strand dan ook verboden gebied is voor mensen van de geestelijke stand ?
Toen ik klein was, en auto's nog eerder zeldzame dingen waren, dan zag je kleuters in de zomer buiten op straat spelen in hun nakie. Geen mens die daar naar omkeek. En ik moet zeggen, toen ik in 1992 met de rugzak rondtrok in het Franse Haute Auvergne, was ik echt wat ontroerd, toen ik dat beeld uit mijn verste kinderjaren weer terug zag! Ook daar was een auto een bijzonder ding, waarvoor je eens ging kijken wie dat wel zou kunnen zijn... En daar zag ik weer een bende kleine kinderen op de rijbaan, in hun nakie, zo zwart als duveltjes spelen als in de tijd dat Adam en Eva nog onschuldig in het Aards Paradijs speelden....
Maar ik geef het toe, ik heb er geen moment over nagedacht daar een foto van te nemen, om die te bewaren op de harde schijf van mijn kwampjoetertje of ergens in een duister boekje in de donkerste hoek van mijn bibliotheek...
Maar wij verwachten nu eenmaal van een kardinaal dat hij de strengste normen hanteert, dat hij de lat veel hoger legt dan voor de gewone mens bereikbaar is. Wij achten die job zo hoog, dat wij meteen de normen even onbereikbaar hoog leggen.
Maar wellicht zijn kardinalen ook mensen, heel gewoon, die ook oog hebben voor een mooie bloem, een schilderij... en een vrouwenborst... Van die bloem en dat schilderij ligt niemand wakker, maar die borst ????
Wat is er eigenlijk mis met een borst?
Deze winter ging ik naar de boekenbeurs te Gent, en toen ik vol pijn even ging rusten op een krakkemikkige stoel in het cafetaria, zag ik plots een jong moedertje die heel sereen haar baby de borst gaf. Kijk, daar zou ik graag een foto hebben van genomen, niet voor de borst, niet voor de baby, niet voor dat moedertje, maar voor het mooie van het moederschap... Had ik dan die foto van dat voor mij volstrekt vreemde vrouwelijke wezen op mijn kwampjoeter gezet, zou jij dan ook slechte gedachten hebben gehad door die blote borst op mijn PC ?
Ik ga dus niet oordelen, voor ieder oordeel is er een alternatief
en het is niet omdat je kardinaal bent, dat het menselijke je plots vreemd is...
Ik zou zelfs hopen van niet, want verwachten wij nu net van een kardinaal geen diepe medemenselijkheid?
En zou dat kunnen zonder gewone menselijkheid ?
ik vraag het me af...

en oh ja, wie zonder zonden is....

tot de volgende ?

De natuur heelt...

Image by Pieter Musterd via Flickr

"Kijk," zei hij "ik, voor mij, gaat er niets boven natuurlijke middeltjes. Weg met al die scheikundige brol!" Hij klonk als een TV-advertentie. "Neem nu een valling!" Hei grijnsde kwaadaardig, "Een stomme valling, daar hebben ze met al hun scheikunde nog steeds niets tegen gevonden, terwijl een simpele ui je in no time helpt!" Ik keek hem met grote vraagogen aan, en dus oreerde hij met hetzelfde elan voort: " Heb je een valling, neem dan een grote ui, je schijdt die in snijfkes (Hij keek heel verontwaardigd omdat ik hem onderbrak met een uitbarsting van de slappe lach - Ik bezwoer hem dat het iets was op de radio- op de achtergrond zat het me niet mee, men was er een orgel aan het vermoorden met een fuga én een toccata!)
"Ik herhaal," zei hij "men neme een grote ui en snijdt die in schijfkes. Neem een kop, leg daarin een laagje bruine suiker, daarop een schijfje ui, weer een laagje suiker, weer een schijfje, tot de ui op is. Laat dit een nacht staan, en je zult zien dat je een kop bovenste beste hoestsiroop hebt !" "Is dat niet verschrikkelijk slecht van smaak?" "Nee," hij glimlachte superieur, "het smaakt naar ui met suiker!" Ik rilde. "En ging hij door, heb je last van een verstopte neus, leg dan 's nachts een doorgesneden ui naast je bed op je nachttafeltje ! " "Heb je dan naast een loopneus ook geen lopende ogen?" vroeg ik diep nadenkend..."Nee, juichte hij, niets, zelfs geen verstopte neus meer!"

Weet je, ik heb het geprobeerd... En kreeg een verschrikkelijke hoestbui van het worgen na het nemen van één lepel siroop. Dat van die halve ui naast mijn bed heb ik dan maar zo gelaten.

Maar de mens in kwestie zweert er nog steeds bij, en hij ziet er blakend welvarend uit.
Ik voor mij, ik denk dan: Geloof verzet bergen...bergen uien...
Misschien heb je zitten grinniken bij het lezen van het bovenstaande, maar eigenlijk zijn we allemaal een beetje lijk de uienprediker...Ergens hebben we allemaal wel iets waar we rotsvast van overtuigd zijn en dat we dan ook aan iedereen aanraden. Ik voor mij predik sinds een tijd de ochtendgymnastiek, en jij misschien weer iets anders...Gewoon, omdat je je er goed bij voelt, en dat goede gevoel wilt mee delen met al je vrienden en kennissen...
Want ergens zijn we allemaal gelijk, en allemaal willen we wat ons goed houdt ook uitdelen aan de anderen.
Zelfs professoren hebben zo hun dada! Je kunt heel geleerde exposés er op na lezen over de goede gevolgen van het dagelijks nutten van een glaasje bourgogne... Ik maak me zelf dan steeds een voorstelling van een geleerde man met een iets rode neus...
 Het enige verschil tussen de prof in casu, de uienman en mijn preek over ochtendgymnastiek, is dat de professor het geheel met een wetenschapplijk kleurpotlood wat netter in de verf zet dan de ui en ikzelf en... u wellicht over uw allesreddende middel tegen weet ik veel.
Indertijd nam ons moeder jaaaaren Haarlemse olie...
En toen ik als kind heel veel last had van chronische bronchitis, kreeg ik van ons moeder iedere dag een heel goed middel. Ik weet niet of het hielp, maar het was goed, zelfs meer, het was lekker! Ons moeder kocht flessen rum van 54 ° en legde daar IJslands Mos in te trekken, en maakte het zoet (en wellicht ook nog enkele graden straffer) met toevoeging van echte bijenhonig. Iedere morgen, voor ik naar school ging dronk ik daar een fikse druppel van. Wellicht is dat het begin geweest van het feit dat ik wel eens graag een dreupeltje nut, tegen de valling die komen moet. Ons vader zou gezegd hebben: "Dat is goed tegen de microben, al de microben die dood zijn komen er weer door!"
Weet je, eigenlijk zou er eens iemand al die middeltjes moeten verzamelen! Dat zou een nuttig werk zijn. Niet omdat het zo'n goede middeltjes zijn, maar omdat het net zo'n bizarre dingen zijn dat je er moet in geloven opdat ze werken zouden... en geloof... dat verzet bergen (niet alleen ui).
tot de volgende ?

desillusie

Image via Wikipedia

Och, wellicht hecht je er helemaal geen belang aan, maar ik heb een wrede desillusie opgelopen...
Nu ja, wreed...
Het was op de rommelmarkt dat ik plots een boek zag liggen van één van mijn meest favoriete schrijvers Desmond Bagley... Wellicht is de man al een heel end zaliger, want sinds lang vond ik geen "nieuwe" werken meer...tot dus vorige week!
Het was een klein boekje voor een Bagley, en met stille verwondering heb ik het vastgenomen, er wat in gebladerd, en moeten vaststellen dat het mij onbekend was...
Ik heb het gekocht, en thuisgekomen meteen beginnen lezen.
Het was een desillusie...
Een Bagley, dat zijn boeken die je vastbinden, bladzij na bladzij, boeken waar je hele nachten voor wakend blijft, om het in één ruk uit te lezen...
Ligt het aan mij ? Ligt het aan het boek? Ik weet het niet, het leek mij wat goedkoop, met een flauwe pointe en veel minder spannend dan ik verwachtte.
Maar misschien ligt het wel aan mij, misschien heb ik al zoveel gelezen, dat niets mij meer echt vastbindt. Misschien ben ik wel wat oververzadigd aan de sensatie van een Thriller, en tril ik helemaal niet meer mee...
Misschien is het de leeftijd, die mij niet meer toelaat mij in te leven in het personage dat plots een reuzegrote anaconda met wijd open gesperde muil voor zich heeft... Vroeger zou mijn hart minstens een paar keer uit het ritme zijn gegaan, nu... niets.
Dat de gifpijlen met curare me langs de oren vliegen laat me ijzig koud.
't Zal dus wel aan mij liggen.
Ik ben het trillen voorbij. Als ik nog wat tril, dan zal dat eerder met tremor te maken hebben dan met een boek.
En met zo'n koude uitgebluste kikker moet mijn kleindochter straks aan het water gaan zitten vissen.
Hoe zal ik mij nog kunnen inleven in haar denkwereld, als haar dobber plots de diepte in duikt ?
Hoeveel begrip zal ik nog kunnen opbrengen voor de sensatie die zij dan voelt?
Ik herinner me nog heel goed mijn eerste eigen hengel...een afdankertje van pa. Voor mij een gouden stuk gereedschap, een opening naar "de jacht" op grof wild: palingen...
Straks ga ik maden halen. Met mijn kleindochter.
En dan gaan vissen... en genieten van haar enthousiasme, van haar vreugde
die ik zelf niet meer opbrengen kan voor een stom bliekje
hooguit nog wat voor een echt grote karper...

Dat stomme boek heeft me doen inzien dat ik (eindelijk?) mijn kinderjaren achter mij heb gelaten. Dat dat ongebreidelde enthousiasme, die grenzeloze vreugde voor de kleine dingen... niet meer zo wild, zo ongebreideld, zo grenzeloos is....

Ik zit niet meer IN het boek. Ik lees en geniet nog wel, maar ik ben het niet meer die door al die avonturen heen rol. Ik leef me niet meer in.
Ik ga straks nog een Bagley uit de kast nemen, een waarvan ik me nog de spanning herinner, en eens zien of het aan mij ligt, of het boek... Ik hoop het boek, want een wereld waarin ik niet meer kan wegdromen, dat lijkt me maar niks.

Weet je, ik heb nog hoop! Hoop dat ik ergens nog wat van het kind in me heb. Hoe zou ik anders mezelf kunnen verliezen in een dagelijks blogje?  Hoe zou ik anders 's morgens om 4 uur uit mijn bed kunnen kruipen, om voor het open raam te staan genieten van het gezang van het vogelkoor ?
Hoe zou ik 's nachts kunnen liggen fantaseren en wakker liggen dromen?
Nee, alle hoop is nog niet weg
dat ik nog steeds hoor bij die zonderlingen
 die leven in een wereld die ze zelf maakten
naar eigen behoeften
naar eigen vreugd en deugd?
Dju, jongens, ik ben nog steeds wie ik ben!
diene raren kwiestenbiebel
die gekke dingen schrijft en wakker wegdroomt

...en gelukkig is ondanks pijn, ondanks politiek, ondanks de wereld...

tot de volgende ?

Op vakantie bij opa

Image by Gent Verkend via Flickr

Vanmorgen, om twintig na zeven ging de bel, en stapte Lieselotte, mijn kleindochter binnen in het nog stille huis. Anny was even te voren naar beneden gegaan om de deur open te doen.
Nog van voor het schooljaar ten einde was had ze al zitten vragen om eens op verlof te mogen komen. Ik weet wel wat het is, opa is al een paar keer met haar broer gaan vissen, en zij... Dus mag ze op verlof komen, en morgen gaan we samen vissen. ('k zal mijn pere zien!)

Jij kent Lieselotte niet! Het kind is verzot op alle diertjes, ze is er in geslaagd zelfs hun kippen te temmen. Nu komen de kippen zodra ze roept, om op de schommel te gaan zitten. (Ze leggen zelfs nog eieren ook tussendoor). Ook de dwerggeitjes vertonen bij haar zaken die je anders bij geen geit opmerkt.

En nu gaat dat diervriendelijke kleindochtertje van mij, morgen een vlijmscherpe haak door een made duwen, en vissen vangen met die scherpe haak in hun bek. Ik ga ze op hengelafstand van mij zetten, want wellicht zal dat made aanhaken en het onthaken van de vissen toch mijn werk worden, en zo zal ik niet telkens moeten rechtspringen... Maar och, een mens moet wat over hebben voor kleindochters.

Ieder jaar weet ik haar boos en ongerust te maken, als ze op vakantie gaan, dan moeten wij voor de kippen, de geitjes en de dwerghamsters zorgen en de vissen... Telkens vraag ik dan aan Bart waar het aardappelmesje ligt, om die oude kippen nu eens eindelijk te slachten, en telkens loopt Lieselotte er met open ogen in... Gedurende het verlof ergens ver weg, bellen ze wel een paar keer, en telkens krijg ik dan een ongeruste Lieselotte aan het apparaat om te vragen hoe het is met bruno en de andere kippen, want die beesten hebben allemaal een naam!
En daarmee ga ik morgen vissen...
Wat een grootvader lijden kan.
Maar het is wel een happy opa, en een fiere bovendien, want Lieselotte is geen gewoon kind! Ze is ook begenadigd met het teken en schildertalent van haar vader (en haar opa), en het is een doordouwertje! Ze is heel sterk allergisch aan een massa voedingswaren, als baby is ze grootgebracht met rijstwater, want zelfs soya bleek voor haar giftig. Maar ze is overal doorheen gekropen, is een flinke fikse en goed gebouwde meid geworden, volop in haar publiciteitsjaren. Je moet geen schrik hebben dat ze iets verkeerds zal eten, want ze controleert zelf heel bewust alles op alle ingrediënten. In de winkel neem je iets uit het rek: Lieselotte, mag je dat eten? Ze bestudeert het etiket aandachtig, nee!, maar in de Delhaize hebben ze ook zoiets, en dat mag ik wel eten. Geen kind die beter het gamma kent van de producten die te krijgen zijn in alle ketens te lande...
En bovendien... een opa mag niet stoefen met zijn eigen kleinkinderen, maar ze gaan nog solferblomme moeten strooien aan hun deur ! (Voor wie dat niet kent: Vroeger strooide men inderdaad solferbloem voor de deur van het huis waar een loops teefje (hond) leefde, om de reuen weg te houden van de deur. Nu zie je dat niet meer, omdat honden veel minder loslopen dan vroeger, maar vroeger zag je meteen waar er een teefje loops was door de aanwezigheid van een hele meute reuen aan die deur!)
Nu is dat solferblomme strooien een spreuk verworden, om te zeggen dat het een mooi kind is...

Is het bij jullie ook aan het regenen? Zo'n fijne regen, bijna als een uitvallende mist. Maar het kan geen kwaad, want het is droog, heel droog. En voor morgen geven ze alweer goed en warm weer. Laat het dus maar wat regenen. We hebben hier geluk gehad, want er is hier al heel wat gevallen, wat niet overal het geval was. Bovendien hebben we hier geen hagel gehad, en weinig last van het onweer, buiten wat wilde windrukken. Kortom de planten voor mijn deur zijn eindelijk het grijs van het steenstof kwijt, en pronken weer in fris groen en felle kleuren van de bloemen.

Het enige spoor van de werken zijn een paar verdorde takken in mijn lindeboom, takken die door de machines halfafgerukt zijn en nu met dorre blaren tussen het groen hangen. Ik heb er al eens aan getrokken, maar ze hangen nog wel vast. Nu ja, ik ga eens mijn snoeisschaar moeten uithalen , met een verlengstok aan, om die takken er uit te knippen...

tot de volgende ?

slunse

Image via Wikipedia

Vanmorgen op de rommelmarkt te Deinze...
Aan een kraam stond een vrouw een tshirtje te passen, en de verkopende dame verzekerde haar dat ze er beeldig mee stond. Ik, weer eens veel rapper dan ik zelfs maar kan denken: "Madame, je kleedt met een lapje, als maar groot genoeg is"... De verkoopster keek mij één ogenblik verbluft aan, en beweerde dan dat de juiste versie was: " je klidt met eu slunse..." Waarop de koopgrage dame "Mee wa ?" Een andere dame die stond te luisteren: "Mee eu vodde"... "Ah ! eu laptje"
Vlaanderen heeft een verbluffende woordenschat als het over vodden gaat.
Eskimo's hebben honderden woorden voor sneeuw... wij voor vodden.
En ik heb het nog niet eens over de politiek gehad, noch over de griep. Want als je de griep hebt, dan voel je je ook als een slunse, vodde of zoiet, en in de politiek ...maar 't is zondag, we gaan het netjes houden.
Eén van de heerlijke dingen van een rommelmarkt is dan ook de aanwezigheid van alle soorten van dialecten. Van West Vlaams naar Oost Vlaams, Aantwaarps naar Brabants, en niet schrikken als je Engels hoort, Chinees, Chileens en veel Arabisch en Turks... Kortom op de rommelmarkt is het ook op taalgebied een rommeltje van jewelste. Ik amuseer me dan kostelijk. Klap dan (geel helukkig) een potje westvlams mee met de West Vlamingen en schakel vlotjes over naar Oost Vlaams.  Vraag benieuwd of ze van de streek van Ninove zijn, of dezen daar van dèremonde (Dendermonde)...
Ik hou van taal, en vooral ik hou van die sappige klanken van onze Vlaamse dialecten. Vanmorgen zat er weer die dame uit Werken, een mooi dorp in West Vlaanderen. (Werken? z'en doar eu proche van gemakt... verklaring: Werken? Ze hebben daar een parochie van gemaakt, dus waarom zou ik dat doen?)
Ondertussen deel ik maar briefjes uit voor de rommelmarkt te Mater, en leg op iedere markt weer ettelijke keren uit waar Mater ligt. (Gek, de brouwerij kennen ze allemaal)
Steeds meer kom ik mensen tegen die me vertellen dat ze al ingeschreven zijn. De reclame werkt !
Met die briefjes heb ik nu nog meer kans om wat te keuvelen met de mensen... Heerlijke markten zijn dat.  Ik ga weer een pak briefjes moeten halen, want ik zit weer door mijn voorraad heen. Duizenden van die dingen zijn ondertussen al mijn handen gepasseerd. Ik schrik ter telkens van als ik zie dat de voorraad weeral op is.
En ondertussen bedenk ik telkens hoe veel beter ik nu ben, in vergelijking met enkele jaren terug. Allemaal dank zij de dagelijkse turnoefeningen.  En even dikwijls voel ik me wat wrevelig omdat de dokters me niet van in den beginne op dat turnen hebben gewezen. Als ik nu lees over rugkwalen, dan lees ik dat je niet mag stilzitten, dat je moet bewegen... Vroeger was dit dus net andersom...Kalm, rustig, jezelf geen pijn doen...
Maar och, eigenlijk kan ik de dokters van toen niets verwijten, ze deden wat ze toen als best zagen. En wie weet, misschien is dat bewegen voor sommige rugpatiënten wel net verkeerd, en zal binnen vijftien jaar hier iemand zitten te bloggen over die onnozele dokters die hem deden bewegen, waardoor hij nu nog veel zieker is... Want rugpijn en rugpijn, dat is duidelijk twee, eerder drie dan één.
Ik ben in ieder geval beter met dat turnen. Genezen kan wellicht niet, zoals de dokters mij al heel de tijd verzekeren, maar ik voel dat ik stillekes aan telkens een beetje mijn grenzen verleg. De pijn is er nog wel, maar gaat weer over bij wat rust en wat recuperatie, en het is al een hele tijd geleden dat de pijn zich vastzette en er een ontsteking van kwam. Ik moet wel zien hoe en wat ik doe, maar wat jij misschien belachelijk weinig vindt, is voor mij als een deur op een hele wereld. Want het wereldje wat me restte op het hoogtepunt van mijn rugkwaal, dat was maar een verdomd klein wereldje geworden, met grenzen fel gekleurd door de pijn en dreigende ontstekingen. Het was genoeg dat iemand te lang stond te praten tegen mij, waardoor ik geen kans zag even te gaan zitten, om weer "vast" te raken...
Nee, ik ben echt blij met wat ik nu kan.
Mijn verlangens waren zo miniem geworden, uit noodzaak, dat wat ik nu heb, voor mij een hele zee van mogelijkheden lijkt, en voor u waarschijnlijk dramatisch weinig is.
Maar och, wat zit ik te zagen over een probleem dat u hopelijk bespaard zal blijven!

Gisteren kreeg ik van de stad Oudenaarde een schrijven een brief, om me te verwittigen dat ik binnenkort een schrijven zou moeten ontvangen over mijn pensioen, en als ik dat niet krijg, wat ik dan moet doen... Tja, nor één jaar en ik ben bij de oude mensen. djudedju.

tot de volgende ? (op de foto: de kerk van Werken)

ontdopen

Image by Gerard Bierens via Flickr

Sinds de schandalen over pedofilie in de kerk, neemt het aantal aanvragen tot ontdopen sterk toe.
Ontdopen...
Ik vind het maar een gek idee.
Kijk, ofwel geloof je, ofwel geloof je niet (meer). Meer lijkt er me niet te zijn. Ontdopen, dat is iemand die vanuit een katholieke traditie ooit is gedoopt, nu niet  of niet meer gelovig is, en zich laat uitschrijven uit de doopregisters of zoiets triviaals.
Want geef nu toe, als je echt niet meer gelooft, wat doet die doop of dat ontdopen er dan aan? Mocht ik niet gelovig worden, dan zou ik het zelfs tegen alle principes in vinden me te laten ontdopen. Want daarmee zou ik in feite bekennen dat dat doopsel me op een of andere manier toch nog wel iets doet.
En als ik echt niet geloof, wat kan dat doopsel me dan nog schelen.
Nu lijkt mij dat ontdopen veeleer een teken van " ik geloof nog wel, maar ik verzet me tegen de kerk".
Persoonlijk heb ik allang een heleboel dingen aan de kerk die me niet bevallen, maar ik geloof nog steeds. Om het in koerstermen te stellen, ik fiets nog wel, maar als onafhankelijke. Niet meer verbonden aan een of ander merk.
Enige eeuwen terug zou ik ongetwijfeld op de brandstapel belandt zijn voor zo'n houding. Maar ik denk dat ik in die vroegere tijden heel wijs mijn bek in mijn pluimen zou hebben gehouden, en ostentatief rooms zou geleken hebben. Want wat in mijn bolleke zit, dat is niet zichtbaar.
Als ik de historie van de kerk bekijk, dan stel ik me dezelfde vraag... De Romeinen vervolgden de kristenen niet omdat ze kristen waren, maar omdat ze geen eerbied toonden voor de romeinse goden naast hun eigen god. En het toppunt van geloof was dan wel je te laten opvreten in het colloseum door een hongerige leeuw, uit principe... Uit geloof.
Ik denk niet dat er nu nog veel gelovigen erg vinden hun schoenen uit te doen om een moskee eens van binnen te bekijken. Nochtans doe je daar je schoenen uit, niet omdat er zo'n kostbare vloerbedekking ligt, maar omdat je eerbied moet tonen voor dat geloof en die tempel van dat geloof. Net zoals je in de christelijke kerk je hoed afneemt, en bij de Joden net iets opzet.
Zou jij het zo ver doortrekken dat je ostentatief met je schoenen aan de moskee binnen stapt ? Nee hé ? Ik ook niet, en ik kan me niet voorstellen dat ik veel moeite zou hebben te buigen voor het beeld van Juultje Caesar terwijl ik in mijn eigen denk wat ik wil. Maar me laten opvreten??? Nee hoor.

Maar misschien vind jij me dan een klein laf burgermannetje? Liever blode Jan dan dode Jan zeg ik dan maar. In ieder geloof vind je terug dat God de baas is over leven en dood, waarom zou ik hem dan het werk uit handen nemen? Laat mij maar dood gaan als het moment er is, en niet eerder. Ik moet niet zo nodig voor de leeuwen gaan staan "Credo" zingen om mijn lot te bespoedigen.

Mij lijkt het veel gekker dat men in bijna ieder geloof van die "martelaren" vindt. Gestorven uit geloofsovertuiging? Veeleer je lot in eigen handen nemen noem ik dat. Sorry voor al die mensen die het indertijd anders geloofden en deden. Mij overtuig je daar niet mee!

Ik zou het veel moeilijker hebben om mensen te martelen of te pijnigen, dan om daar de held uit te hangen. Maar ik durf niet te zeggen hoe jij of ik zou handelen als we daar toe verplicht werden.  Ik kan me niet voor stellen dat Duitse soldaten allemaal zo sadistisch zijn geweest, ik denk dat er daar velen tussen zaten die het ook moeilijk hadden met wat ze wel moesten doen. Ik geloof ook niet dat die specifieke soldaten, ook al deden ze het uiteindelijk wel, ook echt schuldig zijn. Je kunt ze hoogstens verwijten dat ze geen helden waren. Je zou ook kunnen stellen dat iedere soldaat die met zijn geweer schiet naar de vijand een moordenaar is. Technisch zou ik daar ja op antwoorden, maar moreel stellen de zaken zich heel anders. Het is niet alleen schieten of geschoten worden, het is ook zo dat je bevelhebbers  jou zouden neerschieten bij insubordinatie ...

En daar stellen we ons geen vragen bij... Het is oorlog voor iedereen.
Nee, eigenlijk rest ons alleen nog  de innerlijke geestelijke vrijheid. En geloof of ongeloof kan mij dat niet afnemen.

Gisteren heeft het hier water gegoten en gedonderd... maar afkoelen? Ho maar! Het is nu buiten nog steeds 22 graden, dat is warmer dan mijn knusse woning in de wintermaanden...

tot de volgende ?

He Belgisch Leger

Image by Fabio Bruna via Flickr

wordt al maar leger.
Er is heel wat veranderd in den armee belge! Ik herinner me nog de tijd dat we met ons leger deel uitmaakten van het bezettingsleger in Duitsland. Gevolg van de tweede wereldoorlog. Later kreeg dit kind wel een andere uitleg, en was onze aanwezigheid daar vereist tegen de dreiging van de USSR.
Veel hadden ze er niet te doen. Kan ook niet, want als de mensen een soldaat ontmoetten, was de vraag "Waar ligt ge ?" en geef toe, al liggen kunt ge hoogstens wat poer verschieten, maar veel meer dan dat is er niet liggend te doen in het leger. We hadden er zelfs die in het Duitse Soest lagen, die soesden maar door.
Nu hebben we geen leger meer, het is een welzijnsgroepering geworden, die wordt uitgezet in rampgebieden en in gebieden waarvan de Hamerikanen ons gebieden dat we ze manu militari democratisch moeten maken. Hoe dat manu militari en democratie kunnen in één begrip gegoten worden, is mij een raadsel, maar Hamerikanen vinden dat een peulschilletje.
Verplichte democratie... 't is eens wat anders. Gedwongen overschakelen van de dictatuur van één man, naar de dictatuur van één partij. Na een tijdje splitsen deze partijen zich in ontelbare kleine partijen en partijtjes, die elk op hun beurt wat stemmen (verplicht!) ronselen, en dan krijg je een formateur die heelder massa's volk moet raadplegen om er zeker van te zijn dat hij iedere groep in dit land aan het woord heeft gelaten. Want dat is het grote verschil tussen een democratie en een dictatuur! In een dictatuur mag niemand nog zijn gedacht zeggen, in een democratie hoort het bij je plichten je gedacht wel te zeggen, maar er luistert geen kat naar. Alleen in schijn de formateur en co.
Hoe meer partijen je telt, hoe meer blijk je geeft van democratie. En hoe onmogelijker het wordt te regeren. Immers kun je niet tot een meerderheid komen, zonder een hele hoop van die partijen bij elkaar te brengen in een non-regering. Non, omdat er zoveel ideeën moeten gerespecteerd worden, dat men dan maar besluit niets te doen, dan trap je ook op niemands tenen.
Natuurlijk zijn er mensen die het daar helemaal niet mee eens zijn! Dus richten ze een nieuwe partij op. Binnenkort mogen wij de geboorte verwachten van onze honderste partij! Niet levensvatbare niet meegeteld.
Ik ben uit geloofsovertuiging tegen abortus, maar als iemand een manier weet om politieke partijen in zijn geheel te aborteren... ik hou me aanbevolen!

Maar we waren bezig over het leger. Gek woord. Een haas slaapt er in. Hazen zijn bij uitstek schrikachtige dieren. Vandaar misschien? Legeren is ook een werkwoord, maar we gebruiken het niet meer omdat het verwarrend werkt met legeren. (légeren en legéren voor de trageren onder u). Je kunt bovendien ook delegeren, maar dat heeft dan weer niets te maken met legeren of met legeren.  (Ik moet niet nog eens met accentjes werken toch?)
Vandaar dat het leger nu niet meer legert, maar inkwartiert. Dat duurt meestal veel langer dan een kwartier.
Taal is moeilijk.
Zelfs als we geen vreemde woorden gebruiken, dan stellen we vast dat in Vlaanderen de slager gelijk is met de slachter en dus de varkens en runderen slacht, maar in Nederland is de slager gewoon wat wij een beenhouwer noemen. Nu is het hoofdberoep van een beenhouwer niet het houwen van benen, maar het versnijden van het vlees en het maken van allerlei delicatessen gebaseerd op dat vlees.
Met het dialect ligt het nog moeilijker wij eten dolgraag gekapt, maar dat is verkeerd, we moeten zeggen dat we gehakt eten. Nochtans, de kapper kapt. Niet de beenhouwer. Een beeldhouwer kapt ook, maar dat is iets heel anders.

Och, ik ga stoppen, in de hoop dat je nu voldoende medelijden hebt, om binnenkort een eerste minister Elio te verwelkomen en zijn koeterwaals te aanhoren in vrede en vol liefde. Koeterwaals, dat is geen Waals, maar verbasterd Vlaams. Om het simpel te houden. Gelukkig hebben wij allemaal wat familiale gevoelens over voor Elio, hij is een beetje familie van ons allen, hij is immers een nicht.

tot de volgende ?

De tropen

Image by Djumbo via Flickr

Ik weet het wel, wij wonen op de noordelijke helft van onze aardkloot, in een gematigde klimaatzone, maar momenteel klinkt de waarheid wat ongelooflijk. In onze wijk woont een negerin, en ik zag die zelfs zweten. Dikke zwarte druppels. Allee, 't kan ook zijn omdat het op een pikzwart vel was dat die druppels zwart schenen, maar heel eventjes had ik het gevoel dat met iets meer hitte de kleur er af zou zijn, weggesmolten.
Als kleine kadee leerde ik dat negers zwart zijn, als aanpassing op de vele zon ginder ver. Ik kan dat steeds minder geloven.  Je moet eens een zwart voorwerp en een wit voorwerp in de zon leggen. Na een korte tijd kun je eieren bakken op dat zwarte ding, terwijl dat witte amper iets warmer wordt (en dan nog waarschijnlijk omdat de grond waarop het ligt warm is).
Ik denk dat ik wel de reden weet waarom de negers in het midden van de dag schuilen in hun hutje. Tegen het aanbakken. Wij noemen dat een siësta, maar het is veeleer te vergelijken met dat bolletje op een stoomketel, een veiligheid tegen inwendige overdruk door de hitte. Als wij schuilen in onze zetel op een hete middag, dat is een siësta, maar voor die zwarte mensjes is het wellicht de enige manier om de zon te overleven.  Eén ding hebben ze voor, ze verbranden niet rood, of althans niet zichtbaar, want ik heb het nog nooit nagevraagd, en bij mijn weten is er nog nooit gedegen onderzoek naar gebeurd.
Maar heb je er eens opgelet dat er ook negers bestaan in gradaties van zwart? Je hebt er die zo lijken weggelopen van de reclame van Negrita, maar wellicht weten de meesten onder jullie niet eens meer wat Negrita is (of was)... Toen ik een klein Toontje was, werden zowat alle woningen verwarmd met een kachel met kolen (antraciet 30/32)... Die kachels waren uit metaal, en de propere huisvrouwen van toen, blonken die kachel regelmatig op met kachelzwart van het merk Negrita.  Dan was de kachel niet alleen zwart, hij blonk ook nog eens.
Bij Odiel bakte moeder Maria pannenkoeken op de buis van de Leuvense stoof, maar eerst kuiste ze de plaat netjes met Negrita. De eerste pannenkoeken smaakten dan veel meer naar Negrita dan naar pannenkoeken, maar niemand gaf daarom. Heelder potten Negrita hebben wij zo opgegeten.  Het smaakte precies zoals het rook. Slecht.
Nonnen waren slimmer! In de schoollokalen stond een buizenstoof, een buis uit verschillende op elkaar geplaatste gietijzeren elementen. Daar kwam geen Negrita bij te pas! In de grote vakantie verfden de nonnen (of iemand anders?) die buis met zilververf. Als wij dan in het volgende leerjaar terecht kwamen, stond daar een quasi nieuwe blinkende buizenstoof. Ook de buis die diende als rookafvoerkanaal werd dan telkens netjes in het zilver gezet, en soms zag je dan op de vloer wel eens nette zilveren spatjes. Maar die bleven niet lang blinken, net zo min als de kachel en de kachelbuis, want van zodra de kachel eenmaal mocht branden, verging dat mooie zilver, en je zag alleen nog vage sporen onderaan en een heel klein beetje ook bovenaan, waar de hitte niet groot genoeg was. Die kachel was dus niet zwart, maar toch veel heter dan die zwarte van thuis! Want die buizen konden roodgloeiend staan! Dan moesten we de banken wat verhuizen, want het was te heet om er dicht bij te zitten. Een hete kurkdroge lucht was dat.
Hoe kom ik nu bij die kachel? Ach ja, via die neger en Negrita...
Is het bij jullie ook zo warm ?
Ik heb heel het concept van mijn woning veranderd onder invloed van die hitte ! Overdag rol ik normaliter de rolluiken op, nu laat ik ze neer, om de zonne buiten te houden. En 's nachts laat ik ze niet volledig neer, laat wat reetjes tussen de latten, en daarachter zet ik het raam open, in de hoop dat de frisse nachtlucht binnen komt... Maar nu geven de weermensen aan dat de nacht even warm zal zijn... Dat hebben die negers in zwart Afrika niet eens te lijden !
Gelukkig zijn wij blank, en stoten het licht af.
Maar weet je, ik wordt steeds maar bruiner en bruiner... Wellicht van daar dat het zo heet voelt ?

tot de volgende ?

de kodak

Image via Wikipedia

Mensen van mijn leeftijd zal dit bericht pijn doen. Ik kreeg een publiciteitsfolder met daarop een kodak voor 2.19 euro. En ter verduidelijking staat daar dan bij: herbruikbaar. In een tijd van wegwerpdinges is dit blijkbaar zo ongewoon dat men het er bij vermeld: herbruikbaar.
Met andere woorden, we zijn stillekes in een maatschappij gesukkeld, waarbij het uitzonderlijk is dat er dingen zijn die je kunt blijven gebruiken... Ik heb eens goed gekeken, en ook bij mij hangt er geen briefje op... Dus ook eenmalig. djudedju.

Ik weet nog dat ik ooit als jongeling een kodak kreeg, zo'n simpel boxke, en dat was dan een heel groot en heel rijkelijk geschenk. We behandelden dat met veel omzichtigheid, want zo'n duur ding. Nu 2.19... herbruikbaar.

Ik heb telkens ook weer dat gevoel bij uurwerken. Ik kreeg mijn eerste uurwerk van mijn doopmeter, ter gelegenheid van mijn plechtige communie. Eentje met een Incabloc, dat wilde zeggen dat je het ding niet moest opwinden, door de beweging van je arm wond het zichzelf op. Dat was toen hip, in, heel modern. Nu zie je zo'n dingen niet meer: antiek... Ik voelde mij een hele meneer met een uurwerk aan mijn arm. Nu lopen kleuters met een werkend speelgoeduurwerk aan de arm, waarbij een louche tekenfilmfiguurtje met zijn armen het uur en de minuten wijst.

Met wat geluk heb je een nieuw uurwerk bij aankoop van een doos waspoeder. En vermits die dingen nu op batterijen lopen, is ondertussen al gebleken dat je mits enig zoekwerk goedkoper een nieuw uurwerk met batterij kunt kopen, dan wel er een nieuw batterijtje in te steken.

Ik zit hier te prutsen op een kwampjoeter, die mij indertijd een rib heeft gekost, nu kun je veel betere kopen in de Aldi, voor zowat de helft van de prijs van toen. Binnenkort krijg je ze ook bij waspoeder, want dat is een ding die duur blijft. Brood ook. En vlees en groenten ook. Alles waar je echt niet zonder kunt, dat is duur. Wat normaliter luxe zou zijn, dat smijten ze naar je kop. Gekke wereld die consumptiewereld.

En toch zit er iets fundamenteel mis! Ik ken nog steeds mensen die zich de wegwerpwereld niet kunnen veroorloven, omdat de levensnoodzakelijke goederen zo duur zijn. Als eerste zie ik dan huishuur. Een normale huishuur is nu hoger dan vier maal wat ik maandelijks afbetaalde om eigenaar te worden. En dan komt daar nog water, electra en verwarming bovenop. En vermits de apparaten die zuinig zijn in het verbruik ook de duurste zijn, zitten de armen onder ons met allemaal energieverslinders, uit armoe.  Dat is toch absurd ? Als er één nuttige maatregel zou zijn, én voor de industrie, én voor de armen, én voor de maatschappij én voor het milieu, dan zou het wel de maatregel zijn waarbij zuinige apparaten  stukken goedkoper zouden gesteld worden dan die energieverslinders. Maar nee, de regering stuurt ons een bonnetje voor één spaarlamp.

En dan maar vertellen welke maatregelen ze wel niet allemaal nemen voor het milieu... tommetoch!
En het aantal armen onder onze bevolking, in het rijke Westen, neemt steeds meer en meer toe. Steeds meer en meer mensen zullen dus wel genoodzaakt zijn te blijven zitten met energieverslindende apparaten, met CO2 uitstotende oude auto's... en dan maar vertellen welke maatregelen men allemaal treft om het milieu te helpen.

Maar we zijn gelukkig, want we hebben allemaal een kodakske van 2.19
djudedju

Oh ja, Veerle is terug thuis. Ze moet wel nog enkele onderzoeken ondergaan, maar al bij al lijkt het dus nog los te lopen. Ze ziet er in ieder geval weer goed uit.

Tot de volgende ?

Mannekens

Image by Getty Images via @daylife

Nee, ik heb het niet over een of andere voetbalploeg, ik heb het zelfs niet eens over mannen, maar over restantjes van vrouwen. Waarom ik het dan mannekens noem? Omdat heel de wereld dat lijkt te doen. Op welke TV-zender ik ook kijk, spreken ze in dit verband over mannequins, een verbastering van het oeroude Vlaamse mannekijn... ( Ik droom soms dat ook bikini uit het Vlaams komt, van ons bekansniet, maar dat klopt dus niet)
Heb jij ook al eens zitten kijken naar de mannequins op de catwalk?
Hou jij dan ook je hart vast ?
Ik denk iedere keer weer: nu valt ze, maar op bijna mirakuleuze wijze behoudt ze haar evenwicht. Je moet het eens proberen! Om te stappen zet je je rechtervoet een heel stuk linkser dan het lnkervoet, en om het evenwicht te herstellen zwaai je dan je linkse been een heel end te ver de rechterkant uit. Daardoor zwaaien hun heupen schoksgewijs telkens de andere kant op, wat dan moet doorgaan voor verleidelijk. Maar heb je al ooit een mannequin "zo verleidelijk" naast een man zien lopen? Nee hé, dat kan ook niet. Het is technisch gewoon onmogelijk. Ofwel zwiept ze volkomen uit evenwicht op het moment dat haar heup in botsing komt met haar partner, ofwel ligt manlief in de goot. Dat laatste is bijna ondenkbaar, want de meeste van die mannekijns streven dan ook het silhouet na van een manneken, schraal en iel en hoekig.
Als mijn vrouw ook eens kijkt, dan zegt ze, telkens ze daar een van die mannekijns ziet paraderen met ontblote bovenborst: "Zo zou ik toch niet durven op straat lopen"... Ik kan ze alleen maar gelijk geven. Je doet dat nu eenmaal niet, met je borsten bloot lopen, zeker niet in de winter. Waarom die mannekijns het dan wel doen? Omdat ze meestal (nog?) geen borsten hebben.  Wellicht hebben ze mogen kiezen, ofwel hun prille heuveltjes showen, ofwel een broche dragen, om de voorkant te wijzen.
Het doet mij denken aan mijn jeugd... Toen was er nog niet al dat geld, en al die gekke modeverschijnselen waren er ook nog niet, en als we zwommen dan liepen en jongens en meisjes met alleen een broekje aan, tot het meisje begon tekenen te vertonen dat ze daar wel eens iets zou kunnen krijgen dat anders was dan bij ons... Wellicht zijn die mannekijns dat stadium nog niet ontgroeid door hun overdreven slankheidsideaal.

Eerst dacht ik dat die slankheid een soort mode was, maar nee, het is een aanpassing aan hun manier van "elegant heupzwaaien"  (nu ja ...elegant?). Ik heb het uitgerekend, van zodra je normale lichaamsverhoudingen hebt, kun je zo niet meer stappen, dan ga je sowieso uit de bocht en kieper je elegant en wel tegen de vlakte.

Het is dus wellicht zo, dat ze niet echt mismaakt zijn, ze mismaken zichzelf om zo te kunnen "stappen". Ik zou echt eens zo iemand, op die manier een uur willen zien wandelen. En hoe zou de toestand van hun heupen zijn op zegge en schrijven 55 jarige leeftijd ?

Nee, ik heb medelijden  met die sukkels. Heel lang geleden heb ik ooit een school bezocht waar er een klas zat met spastische kinderen. Dat zijn kinderen die hun bewegingen niet volledig kunnen controleren, en hoekerige en schokkende bewegingen maken bij het minste wat ze doen. Erg om te zien. Wellicht nog veel erger om het te zijn.  Toch zitten er onder die mensen die er toch in slagen dingen te doen. Ik zag er iemand tekenen, op een verbluffend knappe manier. Echt mooie dingen. En als je dan zag dat hij dat deed met wilde armzwaaien, en telkens in het passeren van zijn blad, op de juiste plaats een klein streepje zette... Verbluffend is een veel te licht woord.
Maar je ziet daaraan dat de mens, zelfs al kan hij het niet, er toch alles op alles op zet, om normaal te bewegen te functioneren. Uitgenomen de mannekijns, die vinden het nodig abnormaal te doen.

En dat allemaal uit een soort van ijdelheid... ?
Ik ben niet voor tatoeages, of voor soeptelloren in je onderlip, of voor koperen banden die je nek uitrekken tot ongekende hoogten... Ik vind dat allemaal mishandelingen van het menselijke lichaam...Maar stappen als een mannequin, dat mag voor mijn part rustig bij diezelfde lijst worden gezet.
Ook dat is een vorm van mishandelen van het lichaam, mishandelen door overdreven magerzucht en door het abnormaal bewegen van het lichaam om te "pronken".
Van mij mogen ze stukken van mensen verdienen in zo'n job, jezelf mishandelen kan immers nooit betaald worden.
Ik heb er iedere keer weer compassie mee, en zit toch telkens weer te grinniken om hun idiote manier van bewegen...
nu ja, 't zal wel weer aan mij liggen zeker ?

tot de volgende ?

Warm

Image by kazamel via Flickr

Ik lag vannacht nat in mijn bedde! Nee, ik heb er niet in geplast, gewoon liggen zweten! Je moet weten, gisteren was het verdomd heet, en we waren heel de dag afwezig, want 't was rommelmarkt te Welle... en dan gaan we bij Jef en Lut.
Je denkt wat heeft dat er nu mee te maken? Welnu, in dergelijk heet weer doen we normaliter de zonnewering naar beneden, om het terras wat "koel" te houden. Dat terras paalt aan onze slaapkamer. Als we niet thuis zijn, durven we die zonnewering niet open te zetten, want mocht het eens plots waaien of plots onweren en heel dat ding zijpnat worden !!! Dus heeft de zon heel de dag én het terras, én mijn slaapkamer vrolijk gebakken.
Ik ben al een zweter (een bedzweter ?), en dus zeker als het zo warm is. Ik heb dekens en lakens en al uit mijn bed gezwierd, en tot mijn ontsteltenis zag ik vanmorgen Anny vrolijk liggen maffen onder het donsdeken. djudedju.
Vanmorgen heb ik alle mogelijke maatregelen genomen om de zon zo veel mogelijk buiten het terras te houden...
Goedkoop is het anders wel, mocht ik nu een genieter zijn van sauna en co, maar ik ben dat niet, en ik hou niet van het gevoel dat ik uit mijn bed zou kunnen spoelen op golven van mijn eigen zweet. (Ik weet niet wat er zo leuk is aan sauna! Ik mag er niet op denken daar een beetje te gaan zitten zweten voor de lol)

De rommelmarkt te Welle was weer de moeite, we hebben er niet eens de helft van gedaan, maar dat doen we nooit, dat is niet te doen, veel te groot. 's Middags zijn we dan bij Jef BBQ gaan eten en wat zitten bijbabbelen met Lut.  Want Lut was niet mee, voor de eerste keer, omdat haar moeder die dag uit de home was bij haar. Ze hebben met de kinderen een beurtsysteem waardoor moeder (91 !) iedere zondag bij een van de kinderen is. Vroeger reden we met de wagen op het terrein van de rommelmarkt, en zetten de wagen bij de moeder van Lut, maar nu is het mensje al meer dan een jaar in de home.

Dan naar huis toe... Want we zaten (zitten) ook nog eens met een "drama"... Zaterdag was Veerle met afval naar het containerpark gegaan, en daar is ze - wellicht door de hitte, migraine en maandstonden- van haren sus gedraaid, en is met een wonde in haar hoofd weggevoerd met de ambulance...  Het lijkt gelukkig allemaal niet zo erg, maar als je op een publieke plaats zo iets voor hebt, dan wordt alles je uit handen genomen, verschijnt de ambulance uit het schijnbare niets, en lig je in het hospitaal voor je het weet. Als je dat dan voor hebt in het weekend, dan ben je er minstens een paar dagen langer, want in het weekend, dan doen ze alleen iets aan de dringende zaken, en voor de rest lig je te liggen op je kamer en gaan ze maandag wel eens komen zien... Frederik is in alle staten. Dat is een jongen die al heel vlug panikeert, en nu zeker... Nu ja, hij kan niet met de auto rijden, en dus stond hij daar uitgeschud. De man van het containerpark heeft dan de auto van Veerle op een parking gezet buiten het containerpark, en 's avonds ben ik dan met Rob (een buur) naar ginder gereden, en Rob heeft dan de wagen van Veerle naar huis gereden...
En zo is er wel altijd iets wat rimpels maakt in de oppervlakte van het leven...
Eigenlijk kun je heel weinig doen aan het leven, je wordt geleefd, door toeval en omstandigheden.
Jammer voor de mensen die zo houden van regelmaat en orde...Voor hen moet het leven verschrikkelijk ambetant zijn !

tot de volgende ?

Roborst, een hemels dorpje

Image by Erf-goed.be via Flickr

Vandaag is het rommelmarkt in Roborst, een piepklein dorpje in Zwalm, gekend voor de kweek van waterkers. Maar het is meer dan dat, het is een van die typische mooie dorpjes in de Vlaamse Ardennen, met kronkelende straatjes over de mooie hellingen, en ... een wondermooi kerkje.
Ook nu weer zagen we verschillende mensen foto's nemen van dat kleine reliekschrijntje in het groene dorpje. Vandaag extra mooi gemaakt met voor de ingangspoort van het oude kerkhof een plaatselijke reus, met een olijk gezicht en een knoert van een neus. Ook al zo'n echt Vlaams verschijnsel, de reuzen... Ieder dorp heeft er minstens een, die bij stoet, kermis en zelfs processies wordt uitgehaald en dansend door de straten wordt gedragen.
God, wat leven we in een mooie streek!
In de terugweg keek ik over de velden met koren en weiden vol koeien en paarden, hier en daar wat schapen en een weide zelfs met geiten, witte geiten...
Heerlijk land vol met kapelletjes, echte en andere, want de kapelletjes aandoen kan in Vlaanderen net zo goed betekenen een pot gaan pakken. En het ene verhinderd het andere niet, want bij echte beewegen wordt er ook wel eens halt gehouden om de inwendige mens te versterken. Vlamingen zijn nu eenmaal wat bourgondisch aangelegd...
Wij houden van het leven, en vooral van de goede dingen van het leven. Een goed glas en eens lekker eten, dat is voor de Vlaming zijn idee over de hemel. Laat de moslims zich maar amuseren met hun maagden, wij zien het breder, ruimer en copieuser. Ergens zijn de Rubensiaanse vrouwen nog steeds een beetje een ding van ons. Wij volgen wel een beetje de mode van dunne mensen, maar aan een vrouw mogen de onderdelen die er moeten zijn, best wat uitgebreider dan in de modeboekjes. Die vrouwen waarvan de Vlaming zegt "noch buik, noch tette", dat is niet zo ons ding. Ons leven moet ook daarin ruimbedeeld zijn.
Er zit nog steeds een stukje van Breughel in ons, het mag niet grof zijn, maar wel leutig, wat boers mag ook best, als het maar goed en lekker is.
Zo zijn we nu eenmaal, genieters...
Hard werken en dan genieten met dezelfde inzet.
Kortom: leven zoals het voor ons hoort.

Pallieter, is een goed beeld van wat een Vlaming is, het is natuurlijk een beetje in de magistrale verf gezet door een onvergankelijke Felix Timmermans, maar toch, dat boek beschrijft wonderwel ons innerlijke en uiterlijke zijn.

Het moest maar zo goed niet zijn, dat is zowat de lijfspreuk van de Vlaming, en wat kan er verkeerd zijn aan genieten van het leven? Niemand is er bij gebaat te treuren en sikkeneurig te zijn, maar iedereen geniet van het kijken naar het genieten! Dat is al een genot op zich!

Ik hou van Vlaanderen, ik hou van de Vlamingen, het is waar ik geboren ben, waar ik getogen ben. En we gaan ver in dat genieten, we gaan naar vreemde landen om daar te gaan onderzoeken hoe lekker het eten daar wel niet is, en brengen dan de recepten mee, om het op Vlaamse wijze over te doen. Alleen, waar in het oorspronkelijke recept melk staat, vullen wij dat in met room...'t moest maar zo goed niet zijn...

Ik ga stoppen, 'k krijg er honger van !
tot de volgende ?

slingersaus

Image via Wikipedia

Eergisteren nam Anny een conservenblikje met witte bonen uit de kast, deed het open en stelde dan vast dat het de verkeerde doos was, het was er eentje zonder tomatensaus...
"Is het goed als ik bonen in mayonnaise maak?" Voor mij is alles goed, maar ons moedere maakte in de tijd witte bonen met een zurige saus klaar. Voor Anny was dit dan weer een onbekend iets. "Weet je wat, belt naar Suzanne, zij zal nog wel weten hoe je dat moet maken..."
Het was een telefoon"tje" van wel een half uur, en tijdens dat gekwebbel kwam zelfs het maken van de zurige saus ook aan bod! (Naast al de familieberichten tot in de elfde generatie?)
Suzanne maakte het zelf nooit klaar, want die van haar, die lusten dat allemaal niet, maar ze wou dat ze die middag bij ons kon komen eten, slingersaus, dat is zo lekker, en 't is al zo lang geleden dat ik dat nog at... Anny moest mij vragen of ik dat nog wist, dat Ma dat "sliengersause" noemde... Nee... En of ik nog wist dat ma dat in twee gerechten gebruikte ? Ook niet, ik herinnerde mij alleen de witte bonen... Maar je kunt de slingersaus ook lauw gieten over een pot sla waarin hard gekookt ei en stukjes hesp gesneden zijn...
Maar ik ga uw nieuwgierigheid niet langer op proef stellen, hier het recept van slingersaus... (Vermoedelijk een recept uit de tijd van de grote armoe, van toen de aardappels hier nog niet bestonden, en bonen de hoofdmaaltijd vormden)
Je maakt gewoon een witte saus (beetje boter, beetje bloem en wat water...) maar je maakt die saus wel dunner dan gewoonlijk, en dan doe je voorzichtig wat azijn in, regelmatig proeven, tot de saus je bevalt een fris rins smaakt. (Moet volgens mij ook heerlijk zijn bij vis!)
Maar simpeler kan dus niet, maar waarom het slingersaus noemt? Joost mag het weten! (Hij weet het ook niet, ik heb het hem gevraagd)
Maar het heeft gesmaakt! De smaak van toen, complexloos en lekker. Anny vond het ook lekker, en het zal voortaan weer bij de gerechten van het huis horen, met dank aan ma zaliger... (en het fenomenaal geheugen van Suzanne)

Welke oen zit er nu te bloggen over een sausrecept !!
djudedju

Gisteren was Ewoud hier gans de dag. .. De examens zijn gedaan, en de leerkrachten zitten uitgeput en wel de examens te verbeteren en te delibereren. Leerkrachten zijn niet meer wat ze geweest zijn! In mijn tijd werden de examens ook verbeterd, en werd er ook gedelibereerd, maar ondertussen kregen wij verder les, net of er niets aan de hand was. Nu zijn de leerkrachten te moe, te uitgeput. Dat komt wellicht omdat ze veel minder dagen werken dan in mijn studententijd.
U lacht ? Ten onrechte vrees ik!  Heb je kinderen of kleinkinderen die nu aan het studeren zijn? Die mannekes (en meiskes) krijgen nu meer stof dan wij, zitten op dezelfde leeftijd al een heel end verder in de moeilijke wiskundige materie en zo. Alles wordt blijkbaar in een veel korter tijdsbestek afgehaspeld. Alles ? Nee... aardrijkskunde, geschiedenis, taal, poëzie en al de andere leuke dingen zijn fel ingekort of gewoon verdwenen. "Ewoud, heb je al literatuurgeschiedenis?" "Watte?" Hij heeft al wel gehoord van literatuur en ook al van geschiedenis, maar de twee in één... Gelukkig niet. Gelukkig ? Dat was podorie een van mijn liefste vakken. Kan ik nog wel eens over dromen, en ik lees nog steeds graag die oude meesterwerken, ook al zijn die in onze tijd langdradig... Als je Stijn Streuvels leest, kun je makkelijk een halve bladzijde lezen over het uitzicht van het geluchte, prachtig, stijlvol, maar voor de moderne mens zuiver tijdverlies. Ik ben blij dat ik niet modern ben en ook niet hoef te zijn. Ik ben stilaan oud genoeg om te kunnen genieten van mijn dingen, zonder mij van de rest van de wereld iets aan te trekken. Hoogstens denken ze dan "Pa kan niet meer mee", maar ik heb het gevoel dat zij het zijn die niet meer meekunnen, die de roots van de taal aan het verliezen zijn, en als ontwortelde taalzieltjes ronddwalen in een wereld met een steeds kortere en steeds minder poëtische ziel. Het moet nu allemaal efficiënt zijn, bondig, zakelijk. Zelfs de romans moeten met sneltreinvaart doorrazen. Het "Geslacht Bjorndal" zou nu een klein formaat pocketje zijn, ontdaan van alle ballast en romantiek.  Het heeft geen zin meer een omschrijving te maken van de hoofdfiguur, want die gaan ze wel zien als het ooit verfilmd wordt. djudedju

Geef mij dan maar " Ik ben geboren in zonnegloren, en een zucht van de ziedende zee, die omhoog is gestegen op wolken van regen, gezwollen van wanhoop en wee..."
Maar ja, ik dateer van in oeroude tijden, ik heb zelfs de eerste ruimtevlucht weten gebeuren.
Zo oud ?
zo oud !

tot de volgende ?

Grijs

Image by evstra via Flickr

De grond is grijs
de bloemen grijs
de dorpel van mijn huis is grijs
dat zachtjes mee naar binnen komt
de lucht smaakt zelfs grijs...
Kortom: mijn oprit is gemaakt ! Maar daar de straat bij ons lichtjes buigt, heeft men tientallen klinkers moeten op maat "schijven" of zagen met een diamantschijf werkend met een lawaaierige benzinemotor. En dat stuift !
Het lijkt wel of heel de wereld voor mijn deur bedekt is met een dun laagje steenstof, en al waren deuren en ramen hermetisch gesloten, toch rook je die enigszins verbrande geur tot binnen. Maar ondanks al die onregelmatige vormen hebben ze het proper gedaan. Ik heb ze nu en dan een pint gegeven, en dan doen ze wel eens iets uit hun gedacht... Wie zal mij wegenwerkers leren kennen?
Nu mag ik nog drie, vier dagen niet met een auto op mijn oprit komen. Je bent gewaarschuwd, je bent wel welkom, maar je moet je maar ergens anders parkeren !
Ik denk dat ze vandaag alleen nog komen voor de opkuis, en om zand te strooien, zand die dan de kleine voegen tussen de klinkers moet dichten. Ik zie nu bijna dagelijks buren die met een hoopje zand voor hun borstel heen en weer lopen op hun oprit en voetpad, om de voegen te dichten. Heel de wijk zit vol dichters.

Dat ik mijn auto nog steeds niet binnen kan zetten, kan mij niet echt deren. Ik kan voorlopig toch niet binnen in mijn garage. Dat is nog steeds het gevolg van de schilders-behangers. En van Anny. En van mij met mijn verzamelwoede. Op de grond in mijn garage liggen nu vele tientallen wandelstokken en wapenstokken. Wan veel wandelstokken zien er alleen maar wandelstok uit, maar zijn in werkelijkheid wapenstokken. Als je de knop van dergelijke stokken losmaakt (er zijn diverse systemen), dan trek je uit de stok plots een sabel te voorschijn. Er zijn ook leukere stokken bij, ook wandelstokken waarmee je alles kunt behalve wandelen. Als je daarvan de knop losmaakt, dan zit er binnen in de stok een lang smal flesje met een sposel op... Zo kun je - ongezien en ongeweten- een deugdelijke dreupel cognac of Oude klaren meenemen...Voor koude dagen. En voor de tandpijn die nog komen moet.

Maar wat de verzameling mooi maakt, dat zijn niet die verborgen dingen, nee, dat zijn de stokken die soms heel mooi uitgesneden zijn, en vooral de knoppen, die soms echte kunstwerken zijn. Er zijn er bij, die zo mooi en zo realistisch zijn, dat ze niet bruikbaar zijn, want geef toe, leunen op een paar spitse hondenoren die recht omhoog priemen, dat is niet echt handig.

Voor die verzameling ben ik nu een rekje aan het maken. En natuurlijk maak ik het mezelf moeilijk, want ik ben bezig om de latten te versieren met pyrografie... Ik teken eerst met potlood heel de lat vol met bloemen, en brand dan die bloemen in het witte hout. Mooi is het wel, maar je werkt er lang aan ! Nu ja, dan zal het ook niet zo maar een rekje zijn, maar een mooi iets. Naargelang het aanbod voor de expo ter gelegenheid van Mater kermis, kan ik eventueel dan ook het rekje met de wandelstokken exposeren...

Ewoud zit hier. Niet dat het al verlof is, maar er is geen les meer, en de kinderen zitten dan thuis. Thuis, dat is dan te lezen als bij ons. Dus... vandaag gaan we vissen, mijn kleinzoon en ik, bij pepee in Wannegem.

tot de volgende ?