 |
| Logo chiro (Photo credit: Wikipedia) |
En van pater Jan kom je dan terecht bij ander Chiro-leiders die ik heb gehad en heb gekend, vrienden uit de tijd van de Chiro... En dan kom je tot het besef dat ze - mede door het feit dat weg ben getrokken uit mijn streek van oorsprong- dat ze verdwenen zijn, in de nevelen van de tijd...
Mij resten alleen herinneringen, en als ik eens goed zou gaan zoeken in de dozen op zolder, wellicht nog enkele fotootjes...
Er is zoveel verdwenen uit mijn verleden, en ik wellicht uit het hunne. Van een paar weet ik, via mijn zussen, dat ze dood zijn, sommigen heel vroeg, en zelfs eentje die zelf uit het leven is gestapt.
Nee, ik heb geen heimwee naar de tijd van toen, wat voorbij is is voorbij, maar het maakt deel uit van mijn leven, en alles wat deel was van mijn leven, heeft me gemaakt tot wat en wie ik nu ben. Ik ben de vrucht van al die jaren en al die mensen en al die gebeurtenissen...
En ook al lijkt het dan allemaal verdwenen, toch is het er nog, in mij, in wie en wat ik ben.
Niet zolang geleden kreeg ik een oude klasfoto in mijn handen, van in het VTI te Oostende... Ik heb wanhopig zitten zoeken naar de namen van medeleerlingen, maar verder dan een viertal ben ik niet geraakt. Ook de naam van de leraar is weg... Ik heb in die dingen een verschrikkelijk slecht geheugen. Mijn oudste zus heeft voor die dingen het geheugen van een olifant (ik las dat we dit spreekwoord moeten aanpassen en gaan praten over het geheugen van een dolfijn)... Maar ik ben een sukkel op dat gebied. En toch zijn er daar bij waarvan ik me dan wel bepaalde dingen herinner die we hebben uitgestoken, waarmee we dit of dat hebben gedaan... nu plots allemaal naamloos.
Dat bewijst dat voor mij hun zijn en hun daden veel belangrijker waren dan hun naam... en dan denk ik dat zij misschien ook wel met dezelfde foto in hun handen zitten te turen naar mij, en denken " Wie was dat nu weer ?". Ik vind dat een les in nederigheid. We vinden onszelf zo belangrijk, en kijk, we zijn het helemaal niet.
Ik kan me ook niet indenken waarom er vier zijn van wie ik de namen nog wel weet... Want bij die vier zit er minstens ééntje waarvan ik me met de beste wil van de wereld buiten zijn naam, niets meer herinner. Gek.
Dat is dus wat we zijn... Een verre herinnering op een foto, waar wellicht maar een viertal mensen de naam van herinneren. Oh ja, ik heb ook een heel onduidelijke foto uit een krant, waar wel namen bij staan, maar waar ik niet eens meer de naam bij het gezicht kan zetten, en de foto is zo onscherp dat ik me het gezicht niet eens echt kan herinneren... Erg ? Nee, ik denk dat dit normaal is. Het pied-de-stalleke waar we onszelf gewoonlijk plegen op te zetten, mag je gerust in de hoek werpen, bij de afval..
Marc, de vers ontdekte achterneef van Anny, gaat in gemeentehuizen in de kelders zitten zoeken in archieven naar verre voorzaten... Een tekort aan verleden? Nee, want hoewel ik helemaal niet hou van dat snuffelen in die oude archieven, vind ik het wel leuk eens die namen van de verre voorouders te overlopen... Maar ik vind het nog veel leuker als daar wat bij kan verteld worden... Iets uit het verleden... En dan denk ik: "Kijk, dat is dus iets wat de mensen heeft gevormd waar ik van afstam, dat heeft dus ook mij mede gevormd"
Wij zijn niet niets.
Wij zijn wij.
niet meer, niet minder dan de som van een heel verleden...
Ik denk dat je alleen dat verleden deels kunt wissen door mensen in hun prille jeugd van hun wortels weg te scheuren... Ik denk dan aan dat negertje dat hier liefderijk is geadopteerd, en los van zijn oorspronkelijke verleden is opgevoed door mensen die helemaal anders zijn gegroeid in hun verleden. Ik denk dat het niet anders kan dan dat er ergens in die kinderen iets zit dat hapert... Geen tekort, gewoon ergens een stukje losse naad...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten