Het pimpampulleke

Image by WindwalkerNld via Flickr

Op mijn mooiste orchidee loopt in vrolijke feestkledij een pimpampulleke rond.
Voor lieden uit andere contreien, een pimpampulleke is een Lieveheersbeestje, een Onze Lieve Vrouwbeestje, een pimpalioentje,en wellicht nog honderd andere koosnaampjes, kortom een leuk en nuttig keverbeestjen... Meestal rood en zwart, maar er zijn ook andere kleuren.
Ze zijn ook heel nuttig, want ze eten onder meer bladluizen.
Dat de mens gecharmeerd is door het beestje, kun je zien aal al de lieve namen die het kreeg. Het is dan ook mooi!
Niet alle kevers beschikken over zoveel kleuren, ik denk dat de meesten zwart of bruin zijn, maar er zitten er nog veel mooie tussen, onder meer de mooie groene irriserende die omdat ze zo mooi blinken, allemaal opgeofferd werden en vastgekleefd aan het plafond van het koninklijk paleis. Dit heet dan ook Kunst. Ik heb alleen bewondering voor het gedeelte geduld dat er nodig is om een hele zoldering vol te kleven met die kleine beestjes, lusters en alles inbegrepen. Maar ik zie ze liever levend...
Een kever die ook schitterend mooi is, is helemaal niet geliefd, maar ik vermoed dat dit is omdat hij veel te duidelijk zijn sympathie toont voor de Vlaamse extremisten: de Coloradokever. Aan zijn naam zou je het niet denken, maar het diertje loopt rond in fel geel en fel zwarte strepen. 't Kan natuurlijk ook dat het ontsnapte gevangenen zijn uit de strips van Lucky Luck, met een pakje aan van de Dalton Brothers.... Maar mooi is hij wel. Maar de linkaard vreet alle patatjes op, dus sproeien we hem dood. Exit mooie kever.

Eigenlijk is ons pimpampulleke de enige kever die zich in de welwillende aandacht van de mens kan verheugen, al de rest wordt doodgetrapt, doodgemept, doodgespoten. Gek eigenlijk, want het zijn eigenlijk stuk voor stuk prachtige beestjes, zelfs de zo vervloekte en misprezen kakkerlak is best een leuk diertje om te bekijken (niet om in huis te hebben). De Egyptenaren beschouwden zelfs de mestkever als een heilig beest, omdat hij duwend aan zijn bal mest, hen deed denken aan de grote gele bol, die wij zon noemen, en die wellicht in hun godenwereld, door een onzichtbare mestkever van het Oosten naar het Westen werd geduwd, dag na dag na dag...

Ik heb zelfs grote bewondering voor de meelworm, en dat is het voorgeboorte van de meeltor, een zwartbruin kevertje. Meeltorren zijn voor veel dieren echte lekkernijen. Je kunt er mee gaan vissen!

En laten we niet vergeten dat bijna heel de wereld die beestjes ook eet, hetzij als kever, hetzij als made... Alleen wij, hier in het rijke Westen verfoeien die beestjes. Maar daar komt verandering in! In Nederland zou er een grote winkelketen zijn, die de stap gaat wagen, en insecten op een stokje (saté !) en dergelijke zal aanbieden. Niet dat ze verwachten dat het een echte boom zal worden, maar ze baseren zich gewoon op het feit dat wij zo overvoldaan zijn van alles, dat wij op den duur alles zouden proberen, om toch eindelijk eens iets anders te hebben. Met andere woorden, we willen zo graag opvallen, anders doen, op ons feest iets aanbieden dat de gasten nog niet eerder hebben genuttigd... We hebben zo'n overvloed dat we ons suf denken aan dat grote vraagstuk: "Wat gaan we vandaag eens eten"...
Als je van een luxeprobleem wilt praten...

Ik heb de tijd nog meegemaakt dat wij helemaal geen last hadden om te kiezen...We waren al lang blij dat er iets was voor bij de boterham. En wou je meer eten, dan at je boterhammen zonder iets bij. Wij hadden geen honger, maar al die luxe en al die soorten, nee, dat was er niet.
Nu staan we bij de beenhouwer, kijken in een overdadig volle kilometers lange toonbank te kijken naar al die soorten toespijs, en denken wanhopig over het vraagstuk na, wat gaan we eten vandaag... Je ziet al die mensen in de rij diep nadenken over diezelfde vraag...

Om zeker te zijn, als er bezoek is, leggen we naast de boterham een of zelfs een paar schalen, met diverse vleessoorten en kaassoorten, zodat onze gasten de keus hebben... En dan zie je die gasten drie, vier boterhammen eten "Veel meer dan thuis, ander brood, dat smaakt altijd hé", en op iedere boterham leggen ze een ander beleg, kwestie om te weten of de beenhouwer hier een ander smaakpalet aanbiedt dan den diene van in onze parochie...

De moeilijkheid van de te grote keuze.
En een paar honderd kilometer verder, zitten mensen in tentenkampen te hongeren.
Wij zouden onszelf heel wat moeilijke keuzes kunnen besparen door een deel van onze te grote keus uit te voeren naar ginder...waar ze niets hebben...

tot de volgende ?