zondag, maart 18, 2007

Horror

Ik weet nog precies wanneer ik dit adres kreeg, en van wie, maar waarom ik dat adres moest hebben herinner ik mij niet.
Dus toen ik op verlof heel ver van hier, plots bemerkte dat ik in de bewuste straat was, haalde ik dat ondertussen verfomfaaide briefje uit mijn portefeuille en keek welk huisnummer ik moest hebben. 10/4...Het moest dus een appartement of een hotelkamer of zoiets zijn...Dat kon best, want bijna de ganse straat was bezet met van die bijna-wolkenkrabbers. Toen ik nr 10 ontdekte aan de overkant van de straat, was ik verbaasd. Het gebouw leek oud en vervallen, her en der leken de ramen kapot en zelfs verdwenen. Ik stak nieuwsgierig de straat over.

De deur hing scheef en nieuwsgierig stak ik mijn hoofd binnen. Ooit moest dit een mooi gebouw geweest zijn, de vloeren waren bijna overal uitgebroken, maar waar de tichels gebroken waren, zag je het prachtigste groen marmer die ik ooit zag. Een monumentale trap ging naar boven. Ik ging voorzichtig over de eveneens ontblootte treden naar boven. Tot op het vierde verdiep...en plots kwam ik zo op een verdieping waar alles nog intact leek...Gek...

Op een prachtig gesculpteerde eiken deur hing een bordje 4... Ik zag geen bel, en klopte aan...Niets...wat harder geklopt...de deur week zachtjes voor mijn geklop en zonder enig lawaai draaide hij helemaal open... Het interieur van de inkomhal was fabelachtig. Prachtige bronzen beelden, antieke schilderijen, wandtapijten in de enorme Hall...Enorm ? Ik wou terug naar de gang om te kijken of zo'n ruimte wel mogelijk was, maar de deur en de deuropening was onzichtbaar...Nu ja, ik keek wel vluchtig, maar mijn nieuwsgierigheid naar wat er nog te vinden was, en wie de bewoners waren in dit absurde bouwwerk...
Ik stapte over prachtige perzische tapijten, in warme rode tinten naar de dubbele deuren voor mij. Ook deze deuren waren prachtig, helemaal in inlegwerk, in wel twintig, dertig houtsoorten in de meest prachtige en warme tinten, een voorstelling van de tuin van Eden... Ik nam heel voorzichtig de klink vast en meteen week de poort en kwam ik in een ridderzaal, langs de lange zijkanten stonden tientallen harnassen opgesteld met prachtig schilden en wapens.
Helemaal op het eind zag ik een soort troon...Ik stapte vooruit en in een plotse ingeving keek ik om...Ook daar was de deur verdwenen, en het leek mij dat ik eigenlijk al wat verder in de zaal was, dan aan die muur te zien was... Ik deed nog enkele stappen, keek weer om, en de muur was nog steeds even ver... Ik keek naar de opgestelde harnassen, ik wist zeker dat ik er al een viertal voorbij gestapt was, maar ik zag er maar één staan. Een beetje in paniek keerde ik terug, maar stond na enkele passen tegen de muur. Ik klopte er op, maar er klonk geen enkel geluid, het was of ik tegen een meters dikke muur stond te hameren met mijn vuisten. Ik ging op mijn knieën zitten en bekeek waar de muur de grond raakte, daar moest toch te zien zijn dat er een bewegend element in zat, maar integendeel, op sommige plaatsen was het duidelijk dat de grote granieten blokken tot in de muur zaten.
Ik begon echt te panikeren, greep een van de grote slagzwaarden van een der harnassen, en probeerde een opening te vinden tussen de vloer en de muur.Niets... Wanhopig sloeg ik op de muur, iedere twintig centimeters van de ene muur naar de andere stappend. Overal klonk de muur even massief, en het was of er nooit een deur was geweest.
Na een wanhopige zoektocht besloot ik dan maar verder te gaan. Richting troon...De muur volgde mij.

Ik nam van enkele harnassen een dolk, een lans en een schild af, en aldus gewapend ging ik tot aan de troon. Het deed mij denken aan de troon van Karel de Grote in Aken, oud, lomp en zwaar. Achter de troon zat een deur in de wand. Ik besloot daar doorheen te gaan, maar ik zou deze maal de opening blokkeren. Ik sleurde een van de stenen voetstukken waarop de harnassen stonden tot aan de deur, en toen die ook zonder moeite openging, blokkeerde ik de opening met het stuk steen.
Ik ging binnen en zag een lange gang, iets zoals een kloostergang, met mooie boogramen aan weerszijden? Ik herinnerde mij het appartementsgebouw, en kon niet begrijpen waar je op het vierde verdiep zo'n gang kon construeren in deze moderne blok.

Voorzichtig stapte ik voorwaarts, nu en dan mij omdraaiend naar de deuropening waar ik doorheen was gekomen. Er leek niets te gebeuren...
Na iedere twee stappen keek ik om, en plots, zonder enig lawaai, zonder iets op te merken, was de deur weg, was het blok weg, en ik kon er op zweren dat de gang korter was dan daarvoor.
Ik keerde terug, maar opnieuw kon ik niets, geen spoor ontdekken van de deur of van de deuropening.
Ik was ondertussen echt in paniek, het zweet liep mij af.
Op het einde van de gang begon de vloer plots, zonder een verwittiging te bewegen, schuin af te zakken. Ik probeerde nog terug te hollen, maar de helling nam zo vlug toe, dat ik, wat ik ook probeerde, langs de hellende vloer naar beneden gleed, naar een ronde zwarte opening.
Ik gleed het donkere gat in, precies of ik op een reuze glijbaan zat, met bochten en draaien. Ik sloeg van de ene muur tegen de andere en na een tijdje verloor ik alle besef van tijd en pijn, en was ik waarschijnlijk bewusteloos.

Iemand gooide water in mijn gezicht, en ik hoorde haar - het was een vrouwenstem- zeggen "Hij wordt wakker". Verbijsterd keek ik haar aan, een oude verschrikkelijk magere, hologige dame keek mij verdrietig aan. Achter haar stonden nog enkele van die levende skeletten...en toen wist ik weer van waar dat adres in mijn portefeuille kwam !
Pedro had het mij gegeven, Pedro ! En ik herinnerde mij nog precies zijn woorden ook !
"Als je ooit iemand echt uit de weg wilt ruimen, geef hem of haar dit adres, en hij of zij zullen in de vergetelheid voor eeuwig verdwijnen..."

Achter de hologige wezens zag ik netjes afgekloofde skeletten liggen, en ik begon te krijsen ................................

In een blog kun je natuurlijk geen ellenlange stukken schrijven, maar je ziet, bijna alle literatuureluurderij kun je ook in korte stukjes beoefenen...

Ik had het beloofd hé, van nu en dan eens zo'n "gek" stukje te plegen... Ik moet zeggen, ik hou er van, ik hou van lezen, ik hou van schrijven...
tot de volgende (gewone) blog !

Geen opmerkingen: