Pedofilie

Image via WikipediaHeb je de foto van de Nederlandse pedofiel bekeken? Om het op zijn Vlaams te zeggen: "Je zou hem ons Heer geven zonder biechten"...
Socrates was fier dat hij nooit de knapenliefde had bedreven.
Die laatste zin wordt nog al eens uitgelegd als zou dat een bewijs vormen dat homofilie normaal was in het oude Griekenland.
Dat is niet wat ik lees.
Knapen zijn geen mannen, in onze taal is een knaap een jongen die van kind naar man aan het evolueren is, een puber met andere woorden.
Sex met minderjarigen is ... pedofilie?

Wat zou iemand bezielen die pedofilie bedrijft?
Ik probeer me tevergeefs in de plaats te stellen van een pedofiel. Ik kan me niet voorstellen wat daar leuk aan zou zijn. Buiten misschien één aspect, een aspect die ik hier reeds meerdere malen naar voor bracht, namelijk macht, of liever machtswellust.
Het is immers duidelijk zo dat je dan machtiger bent dan je slachtoffer, een kind in casu.
En ik kom steeds meer tot overtuiging dat er maar één vorm van kwaad is in deze wereld: machtswellust.
Kijk maar eens goed, bij alle vormen van kwaad kun je dit aspect herkennen.
Ergens wil de mens altijd een beetje heersen, is het niet over andere mensen, dan is het over dieren of over kennis of wat dan ook. Ook de drang naar bezit is te herleiden tot een vorm van sterker zijn dan de anderen, meer macht kunnen uitoefenen.
Pedofilie hoort ergens ook in dit rijtje thuis.

Maar het zou ook iets anders kunnen zijn...

Ik wil hier geen nieuwe polemiek ontketenen, maar gewoon de vraag stellen...

Men heeft ontdekt dat bij bepaalde vormen van misdaad er iets afwijkends is te zien in de wijze waarop de hersenen werken. Men heeft vastgesteld dat bepaalde voedingsstoffen invloed hebben op het gedrag en op de misdadigheid. Men heeft vastgesteld dat suiker ruzies kan voorkomen of op zijn minst kan beperken (het spreekwoord: "Wees nu eens zoet" lijkt plots geen toevalstreffer meer!).
Men heeft vastgesteld dat homofilie (en lesbische neigingen)ook al is vast te stellen in iets lichamelijks (ik ben vergeten of het nu in de DNA of in de hersenen was...)
Stel dat pedofilie ook lichamelijk is vast te stellen...
wat dan ?

Ik heb er geen moeite mee om homofilie te aanvaarden binnen het maatschappelijk bestel, maar ik kan het niet echt zien als "de norm"... Er blijft iets aan wat niet natuurlijk is, in de zin dat in de natuur de voortplanting steeds het primordiale doel blijft, wat we er ook van denken, wat we er ook mee doen. Daarmee stel ik dat ik homofilie aanvaard als samenlevingsvorm, maar niet als de gewone gang van zaken. Toch lijkt het er steeds meer op dat ook bij dieren deze vorm van sex bestaat en beoefend wordt. Alleen lijkt het me dat het bij dieren veeleer een spel, een tijdspassering, een oefening of wat dan ook is, een tijdelijk iets, want het echte doel blijft de voortplanting. Dat lijkt bij de mens anders. Dus, ook al erkent men de neigingen in heel de natuur, de "instelling" is alleen des mensen...

Waar ik naar toe wil, is dat het blijkbaar niet zo evident is voor de mens om een duidelijke eenvormige grens te trekken...
Stel dat we nog een stap verder geraken in het onderzoek van de misdaad, en steeds meer tot het besluit komen dat misdaad op een of andere manier het gevolg is van de voeding en/of van bepaalde knopen in de hersencellen, is het dan plots geen misdaad meer maar een afwijking? Of... zoals bij homofilie, gewoon een andere vorm van samenleven?
Nee, ik wil hier geen debat over, nee, ik druk hiermee geen opinie uit, ik stel alleen vragen, getroffen door de gelijkenissen.
Want, stel dat al die zaken terug te brengen zijn tot lichamelijke variëteiten... Waar en hoe leg je dan de grens?

Ik ga nog een stapje verder.
We herinneren ons de geschiedenis van de Jodenvervolging... En ik denk echt niet alleen aan Nazi-Duitsland, ik denk aan heel de geschiedenis van het Europese volk!!
Daar hebben we mensen vervolgd omdat ze een ander geloof beleden, omdat ze anders leefden.
Gaan we in de toekomst mensen vervolgen, uitbannen, isoleren omdat ze lichamelijk enigszins afwijken en daardoor pedofiele, misdadige, ? homofiele? neigingen hebben?

Of gaan we een stap terug, en tot de slotsom komen, dat, ook al is er een lichamelijke neiging tot, het de mens zelf is die de beslissing neemt tot het begaan van een misdaad...?
Want daar ligt ergens de keuze.

Niet makkelijk hé ?
Ik ga nog een stapje verder...
Kun je een mens veroordelen tot uitbanning, isolatie omdat blijkt dat er ergens in zijn hersenen een knooppunt anders ligt, wat de kans sterk vergroot dat hij misdadig wordt?
Om het netjes te zeggen: preventief optreden tegen de misdaad.
Zeg nu niet: "Nu ga je te ver !"
Ik ken legio mensen die hele kudden mensen bij voorbaat veroordelen omdat hun huidskleur enigszins afwijkt van de onze...

Weet je, ergens ben ik blij dat we met de "weten"-schap nog niet zo ver staan dat die keuze zich opdringt, want ik heb schrik van wat dan zal gebeuren.
Een nieuwe vorm van eugenetica lijkt plots heel dicht bij...

Soms heb ik schrik van de wereld waarin mijn kleinkinderen en achterkleinkinderen zullen terecht komen...

tot de volgende ?

De pandemie

Image by solar.empire via FlickrHeb je het ook gelezen? De varkensgriep is in het land. In GB zijn er al 10 doden...
Toeval of niet, ik las onlangs een artikel over epidemieën en pandemieën...
De laatste grote pandemie die we kenden was na de eerste wereldoorlog (14-18), toen de "Spaanse Griep" miljoenen doden maakte.
Niet zo lang geleden is men er in geslaagd dat virus terug te vinden en terug tot leven te wekken. Heel wat wetenschappers vonden het onverantwoord dit te riskeren, maar de bedoeling was te onderzoeken wat nu precies het dodelijke was aan dat virus, en of we het momenteel een halt zouden kunnen toeroepen. De wetenschappers stonden versteld van de agressiviteit en de voortplantingssnelheid van dat "beestje". Of ze adequate middelen hebben gevonden om een dergelijk virus te stoppen stond niet in het artikel...
Niet zo lang geleden kenden we een aanval van het SARS-virus, en dat werd nipt bedwongen. Nipt, dank zij draconische maatregelen zoals het scannen van de vliegtuigreizigers op symptomen zoals koorts...
Maar laat ons realistisch zijn...
De mens komt steeds meer en op steeds meer ver van elkaar gelegen plaatsen met dieren in contact, waarmee vroeger geen contact mogelijk was. De ergste en dodelijkste ziektes van deze tijd zijn dan ook dier-gebonden. Bovendien zijn er nog nooit zo veel mensen geweest die zich verre verplaatsingen veroorloven, en die dus in contact komen met mensen, dieren en dus ook hun ziektes, waartegen in hun land van herkomst geen antilichamen bestaan.
Herinner u maar hoe de oorspronkelijke Amerikanen (zowel in Noord als in Zuid) gedecimeerd werden door de ziektes die wij ginder hebben ingevoerd. Soms zelfs gewild ! De eerste biologische oorlogsvoering van de moderne tijd: men schonk de Indianen dekens die besmet waren met de pokken... De Indianen stierven als vliegen.

Ook de klimaatswijziging brengt risico's met zich mee. Door de opwarming zijn er nu al insecten die hier nu overleven en verder kweken, die 10 jaar geleden hier niet eens konden leven. Om maar een makkelijk voorbeeld te geven, laat het nog iets opwarmen en de malariamug leeft ook hier.

Met andere woorden, de kans op een pandemie wordt steeds groter en groter.
Natuurlijk is de geneeskunde al een flinke stap vooruit gegaan sinds de Spaanse griep, maar er zijn legio ziektes, waartegen er nog steeds geen medicament is gevonden. En er zijn verschrikkelijke ziektes bij, denk maar aan het Ebolavirus... Iets dodelijker is er nauwelijks !

Gisteren schreef ik over de kippen in de batterijen, die zo dicht opeen leefden dat men, om ziektes een stap voor te zijn, preventief antibiotica gaf (geeft ?)... Heb je de vergelijking al gemaakt met de miljoenensteden ? En daar worden dus geen preventieve geneesmiddelen gegeven, trouwens, de kippen hebben ons geleerd wat daar de gevaren van zijn !

Denk niet dat je dan veiliger bent als je ergens op de boerenbuiten woont... Kijk weer maar naar pandemieën in de dierenwereld ! Als er een varkensziekte of kippenziekte uitbreekt, dan blijft die niet in één hok, maar in no time verspreid die zich als een strovuurtje...

Het is dan ook geen wonder dat geleerden van over heel de wereld zich grote zorgen maken, en alles op alles zetten om de ziektes die mogelijk zouden kunnen uitgroeien tot pandemieën in kaart te brengen, en zo spoedig mogelijk geneesmiddelen er tegen te maken. Zoals gezegd zijn sommige van die ziektes in het land van oorsprong niet eens zo erg, omdat de oorspronkelijke bevolking er een natuurlijk opgebouwde weerstand tegen heeft ontwikkeld... (Blijkbaar is op reis gaan dus niet helemaal zonder risico !)

... en, met hoe meer we zijn, hoe dichter we op elkaar wonen, hoe dichter de bevolking van de wereld wordt, hoe makkelijker een pandemie zich kan verspreiden, zeker in de wereld van vandaag, waar mensen van de ene kant van de wereld naar de andere reizen in enkele uren... Want ook dat verhoogt uiteraard het gevaar. In de tijd dat een reis naar Afrika nog weken duurde, was de kans groot dat de ziekte beperkt bleef tot de boot waarop ze zaten, en uitgestorven was vooraleer ze zich verder kon voortplanten. Nu is er heel veel kans dat men pas enkele dagen nadat men goed en wel thuis is ziek wordt. Bovendien zijn de gewone huisdokters hier niet of onvoldoende op de hoogte van de "vreemde" ziektes om meteen en adequaat te handelen...

Nee, het lijkt wel of we nog alleen zitten te wachten op de volgende pandemie... Zonder veel verweer.
Gans onze manier van leven werkt dat in de hand. Ga honderd jaar terug, en je kon dagen in een dorp leven zonder ooit een vreemdeling te zien... Nu gaan we met zijn allen naar de grote stad toe om onze boodschappen te doen in grootwarenhuizen waar iedereen maar rondloopt...
Hoe staat het ook weer in het Evangelie ??? De dood komt als een dief in de nacht...
... en wij ??? Wij hebben alle deuren wijd open gezet om hem binnen te laten...


tot de volgende ?

Paars in je eten...

Image via WikipediaIjzer is onmisbaar, maar als het de verkeerde weg op gaat tijdens het verteringsproces is het giftig. Hoe je ijzer de weg moet wijzen in je dikke darm is mij een raadsel, maar daar is nu een antwoord op gekomen: eet paars fruit en paarse groenten, en dan komt alles in orde. Ik zou je de raad willen geven ook nog voldoende anders gekleurde fruit en groeten te eten, want wie weet voor welke stoffen die dan weer de Tomtom bij uitstek zijn...
In paars fruit en groenten zit dus een stof die er voor zorgt dat ijzer op de juiste manier verteert. Deze stof zit ook in Curcuma (geelwortel)(kurkuma).
Tiens, dat is bizar !
Ik ga met Anny al een paar keer naar de acupuncturist om soelaas te vinden voor haar golfelleboog, en die schreef haar pillen voor met curcuma.
Want, curcuma is de plantaardige Ibuprofen bij uitstek, met dat voordeel dat Ibuprofen en diergelijke slecht zijn voor je maag en je eventueel maagzweren bezorgen, terwijl curcuma integendeel je maagwand beschermt. Nadeel van curcuma ? Het werkt niet zo snel als de scheikundige middelen. Je moet dus al een paar dagen curcuma slikken vooraleer je de gevolgen begint te ondervinden.
Maar nu blijkt het dus ook nog eens goed te zijn voor je ijzerhuishouding.

Ik ben nogal een voorstander van natuurlijke middelen, of beter gezegd, middelen die niet schadelijk zijn. Zoals acupunctuur, shiatsu, en kruidengeneeskunde (als het gegeven wordt door een deskundige, want kruiden kunnen net zo gevaarlijk zijn als scheikundige middelen, er zijn legio giftige planten die nuttig zijn in de geneeskunde, als je weet hoe en hoeveel... Neem vingerhoedskruid, digitalis, is heel nuttig in de geneeskunde, maar ik raad je aan het te nemen uit de reguliere apotheek, want het gehalte aan digitalis (wat erg giftig is), verschilt van plant tot plant, en dus is dosering heel moeilijk. Maar hartpatiënten mogen heel blij zijn dat digitalis er is...
(Zo las ik het mopje dat je alle paddenstoelen kunt eten , maar sommige maar één keer...)

Zoals gezegd, ik ben voorstander van de middelen die niet schadelijk zijn... maar helaas, die zijn er niet altijd. Stel, je hebt een longontsteking, dan geeft men je antibiotica, een heel degelijk middel voor de genezing in dit geval, maar antibiotica zegt precies wat het in feite doet... Anti is tegen en Bio(s) is leven... het doodt dus leven. Weliswaar door het vooral een bepaalde soort bacteriën, maar tezelfdertijd doodt het een aantal nuttig bacteriën ook, die dienstig zijn voor vertering en dergelijke. Antibiotica is dus een soort min of meer selectief gif. Een beetje te vergelijken met wat je doet als je je oprit sproeit met een gift tegen algen en mossen... Je doodt dan enkele bepaalde groepen van planten. Dat daar ook enkele nuttige bijzitten is jammer, maar die groene aanslag moet weg.

Dat is ook de reden waarom je geen antibiotica moet nemen als het niet nodig is.
Wat de zaak nog erger maakt, is dat we middelen misbruiken, zoals onder andere de genoemde antibiotica.

De mens is op een bepaald moment overgegaan van de natuurlijke kweek van dieren naar industriële veeteelt. Laat ons de kip nemen als makkelijkste voorbeeld, maar we kunnen net zo goed spreken over varkens en tegenwoordig zelfs al over vissen... De kip.
We maken een hybride, dat is een kruising tussen twee rassen, waarvan de ene gekend is om zwaar te worden en een brede borst te hebben met veel vlees, en een ander ras dat heel snel groeit. Als de kruising lukt zoals we verwachten, hebben we nu een kip die én vlug groeit, én veel vlees heeft.
Iedereen kent die vleesrassen, maar veel mensen beseffen niet dat dit dus hybriden zijn. Met andere woorden, als je verder kweekt met dit "ras", dan zal je alle soorten kuiken hebben, maar wellicht geen enkel dat voldoet aan de noemer "vleeskip".

Je kweekt dus die hybriden in massa, dank zij broedmachines en zelfs al met kunstmatige inseminatie. Die kuikens worden veelal ook nog een getriëerd op geslacht, de kippen worden gedood, de haantjes zijn nuttiger, die worden groter en groeien vlugger aan.
Je zet die haantjes op een zeer beperkte ruimte, want bewegen verbruikt energie, en energieverbruik is verlies aan vlees...
Het is logisch dat, als je duizenden kippen bijeen zet op een beperkte ruimte, het gevaar groot is, dat er ziektes uitbreken, en dat die ziektes het formaat krijgen van epidemieën (om niet te zeggen pandemieën). Dus probeert de mens dit te voorkomen, en men geeft de kippen geneesmiddelen ter voorkoming van ziektes. Men geeft antibiotica in het voer mee, en de kip floreert en wordt op de gezegende leeftijd van 6 weken geslacht en via een heel circuit netjes op ons bordje gelegd. Met antibiotica incluis.
Maar die antibiotica is dan in werkelijkheid al verdund en verzwakt, zodat wat wij eten de bacteriën niet meer doodt, maar hen toelaat te wennen aan dit gift... en bij een ernstige ziekte blijkt antibiotica niet meer te helpen...

Je kunt dus op een manier wennen aan giften. Kijk maar eens hoe wij kunnen leven in een lucht vol stof en uitlaatgassen. Ik vraag me oprecht af, mochten we een mens kunnen halen uit de middeleeuwen, en die op een morgen eens laten staan op een druk kruispunt op het spitsuur, of die mens daar lang zou leven.

Nee, ik probeer dus, in zo ver het mogelijk is, met natuurlijke middelen te werken... Maar kijk, zelfs daar zie je de industrie toeslaan... Een medicus bezocht eens een bedrijf waar men kruidenmedicamenten maakt. Plots ziet hij dat er van de middelen nog een andere versie bestaat, met een kleuriger een aantrekkelijker etiket, en bij nader inzien ook een aantrekkelijker prijsje... Bij navraag blijkt dat het bedrijf op tween benen bestaat... Eén met echte medicamenten, en een met semi-medicamenten. In die semi-medicamenten zit maar een ietsiepietsie van werkende bestanddelen, zodat het geheel in feite niet echt werkzaam meer is. Die kruidenmiddelen (bijna zonder actieve bestanddelen!) zijn dan bestemd voor de winkelrekken in de grote winkelketens, waar je die kruidenmiddeltjes vindt... Veel goedkoper dan bij de apotheker, maar in feite héél duur als je werkzame producten bekijkt...

Dus ook daar zijn we, als leek, helemaal niet veilig voor het spook van de industrie en van de platvoerse handelspraktijken...

Kortom, nog veel meer dan vroeger is zelfmedicatie een illusie aan het worden... en is goedkoop in feite kwâ koop...
't Is maar dat je het weet, en wijs zijt, en er bij je dokter op aandringt van zo natuurlijk mogelijk behandeld te worden (kijk dus uit welke dokter je neemt!).

tot de volgende ? (Curcuma is ook nog mooi hé ???)

Kort

Image by roel1943 via FlickrMijn blog bedoel ik, want straks moeten we naar de begrafenis van vriend Clothaire...
Ik heb vannacht niet zo goed geslapen, het raakt me meer dan ik zeggen kan. Nu niet dat Clothaire een echte boezemvriend was, maar het was een goede collega, en zo wat een leeftijdsgenoot.
Vooral dat laatste is waarschijnlijk de reden waarom het zo blijft "hangen".
Je stelt je zelf te veel in de plaats.
Dat heeft geen enkele zinnige reden, maar toch doe je het. Het is ook de eerste van de collega's uit die leeftijdsgroep en uit onze provincie die gaat. Er zijn eerder collega's gegaan, maar dat waren er allemaal van de vorige lichting. Het mag een beetje gek klinken, maar toch is het ergens zo. Dat komt omdat na de oorlog er een heleboel mensen zijn begonnen, die dan ook allemaal in een bepaald korte periode zijn op pensioen gegaan en vervangen, door mijn generatie. . . die nu volledig verdwenen is uit het actieve korps, via pensioen en/of prepensioen.
Dat heeft het voordeel dat we allemaal zowat even oud waren, en kinderen van dezelfde tijd. Het heeft het nadeel dat ook nu weer, de vervanging in een korte periode volledig is moeten gebeuren.
Wellicht zijn dat allemaal elementen die de band, en dus ook de breuk door dit overlijden heftiger maken.
En stel ik vast dat het overlijden MIJ raakt, niet zozeer het verdriet, dan wel de confrontatie. Ergens is dat erg. Het zou veel gepaster zijn echt, diep, intens mee te voelen met zijn echtgenote en zijn kinderen en kleinkinderen...
Wat zijn we toch egocentrisch, zelfs in ons verdriet.
Het toont ons ook goed wat we maar zijn, kleine mensjes, stof...dwarrelend in een straaltje zon, zon weg, stofje valt neder.
Het mag idioot klinken, maar ik maak me wat soortgelijke bedenkingen als ik naar een kruisbeeld kijk. Op het kruis hangt een dode mens.
Zou het niet veel beter zijn een afbeelding te maken van de verrezen Heer ?
Ik weet niet hoe je dat precies zoudt moeten uitdelen, maar laat het maar zijn volgens de klassieke manier van de barokschilders, het is toch het idee dat er achter schuilt die telt.
Het gaat over de hoop die we koesteren dat de dood niet het einde is.
Dat de dood eigenlijk maar het begin is.
Dat heel ons leven een soort baarmoederlijk bestaan is, om echt tot leven te komen in de dood.
Het zou heel wat makkelijker zijn mocht deze hoop een weten zijn.
Maar dat is het niet, het is een ideaal, een streefdoel, gebonden aan de manier waarop we leven.
Mocht het er niet zijn, dan is er niets meer, de dood als einde van alles.
Eigenlijk vind ik dat ook niet afschrikwekkend, je kunt moeilijk schrik hebben van niets. En als er werkelijk niets meer is, dan ben je er gewoon niet meer, dus is ook alle leed, alle vreugd, alle wisselvalligheid weg.
Misschien hebben de boeddhisten gelijk en is er reïncarnatie... Een quasi eindeloze weg naar volmaaktheid, telkens onderbroken door terugval. Lijkt me niet zo leuk.
Dan liever nog het grote niets. Want het mag een wonder heten dat de mens zo erg aan het leven houdt, als je iedereen hoort klagen en zagen...

Straks zit ik in de kerk, hoor hoe voor één keer de mens alleen maar gaven heeft gehad... Ik zou veel liever horen dat hij gewoon mens was en mens probeerde te zijn, want dat is de werkelijkheid. Onze goede daden en goede dingen zijn maar madeliefjes in een grastapijt. Klein, nietig, maar ze maken het ganse grasveld mooi.

tot de volgende ?

Triest... de dood...

Image by Sjors & Jennifer via FlickrMorgen moeten we naar de begrafenis van Clothaire... Een collega die amper een half jaartje ouder is dan ik ben...
Op zo'n momenten denk je wel eens na. Het is een ruwe manier om met de neus op de werkelijkheid te worden gedrukt. Je voelt je plots zo sterfelijk.
Geef toe, we denken (gelukkig maar) niet zo vaak na over de dood. Eigenlijk maar als we er mee geconfronteerd worden. Bij een overlijden in je eigen gezin, of van je ouders, broers of goede bekenden die of jonger of zowat dezelfde leeftijd hebben als jij zelf. Als het iemand is die een heel stik ouder is, dan raakt je dat niet zo erg. Dan lijkt het meer aanvaardbaar: hij (zij) heeft zijne (hare) tijd gehad.
wat mij daarbij treft, is dat je die leeftijd altijd verder opschuift, in functie van je eigen leeftijd.
Wat wellicht even gek is, maar in dezelfde lijn ligt, dat is dat je kinderen je -althans naar je gevoel- een beetje bij benen qua leeftijd. Natuurlijk is dat niet echt zo, maar naarmate zij ouder worden zijn ze je geestelijk dichter bij aan het komen. Ze worden "rijper" (? wat is dat?) en komen qua manier van leven, van denken dichter bij je staan. Ze worden geconfronteerd met de kinderen, net zoals jij dat ooit kende met hen.
Eigenlijk denk je ook bij zo'n plotse confrontatie met de dood niet aan de dood, maar veeleer aan hetleven. Want je denkt niet zo zeer aan het niet meer zijn, dan wel aan het feit dat het zijn niet kan en niet mag stoppen. Voor hem niet, en dus ook voor je zelf niet.
Pas in tweede instantie denk je aan de dood zelf...
... en wellicht ook aan het "hiernamaals"... Is dat er wel ? Zit Clothaire nu te kaarten in de hemel met onze Koen? (Na een schotel rijstpap met gouden lepeltjes).
Want we hopen wel op de "Hemel", maar kunnen er ons geen echte voorstelling van maken. Het eeuwige geluk... Wat is dat ? Geen idee, we weten niet eens of het er wel is, of er überhaupt iets is. We hopen, omdat we het idee niet kunnen verdragen dat het werkelijk volledig zou gedaan zijn, de stekker er uit en hopsa!
Misschien is dat wel de straf die hoort bij het geschenk van het denkvermogen?
Of hoort de schrik van de dood gewoon bij het leven? Een dier lijkt ook niet zo maar, gewillig, te gaan.
Wat is het leven eigenlijk ?
Hoe meer ik in wetenschappelijke tijdschriften zit te lezen, hoe meer ik mij verwonder over de complexiteit van het leven... Ieder celletje van ons grote lijf leeft op zichzelf, in een soort commune, afhankelijk van elkaar maar toch elk op zich. Het afsterven van de cel luidt het verval van het hele lijf in. Als er in een orgaan te veel cellen sterven, dan sterft het orgaan. We kunnen sommige onderdelen min of meer missen, maar toch hangt alles wel op een bepaalde manier in elkaar, aan elkaar.
Soms sterven cellen niet, maar slaan ze op hol, produceren steeds meer en steeds sneller nieuwe cellen, maar niet van het originele model, misvormd... en dan heten ze plots kwaadaardig, kanker. Dit extreme leven is dan ook de inzet van de dood, als het niet tijdig kan stopgezet of verwijderd worden.
Maar hoe dan ook, ons leven begint en eindigt dus met het leven van die kleine, voor het menselijke oog, onzichtbare celletje.
Als kind speelde ik met de meccano, en je moest van een tekening in een boekje afleiden hoe heel dat machine in elkaar zat, en je moest proberen het exact te kopiëren... anders werkt het niet.
Soms kon je uren zitten prutsen en proberen, om het mechanisme te doorgronden en na te maken.
Wijzelf zitten nog veel en veel ingewikkelder in elkaar, en ontstaan van de samensmelting van twee cellen in de moederbuik... tot een mens, die groeit en ontwikkelt, het machine is er, is al volmaakt, maar moet nog groeien...
Mijn meccano-verstand staat daar bij stil...
Darwin mag al vertellen wat hij wil, bij dat gebeuren hapert mijn evolutie-theorie...
Ik kan die evolutie niet echt loskoppelen van een leidende hand...
De hand die Michel Angelo zo schitterend weergaf op het plafond van de Sixtijnse kapel...

tot de volgende ?

Spekglad...

Image via WikipediaVanmorgen blonk de wereld... Alles overdekt met een laagje ijs, en daar bovenop, als poedersuiker zuinig gestrooid, nog wat sneeuwvlokjes.
Het voetpad was spekglad, en de baan ook.
Eigenlijk had ik het moeten zien vanuit Koen's kamer, terwijl ik aan het turnen was ! Ik was al eens gestopt met mijn oefeningen voor mijn schouders omdat ik meende lichtjes te zien achter mijn lindeboom. Maar het bleek een lichtweerkaatsing te zijn... Natuurlijk had mijn euro dan moeten vallen dat er iets moest zijn waarop het licht kon weerkaatsen! Namelijk ijs op de takken... Maar nee, ik, dommerik, er helemaal niets bij denken. 'k Zal maar denken dat het lag aan het feit dat ik nog niet helemaal wakker was zeker ????

Ijzel, 't kan best mooi zijn! Ik heb nog ergens een dia liggen waarop een verkeersbord prijkt... Het mooie is dat je een tweede verkeersbord ziet in ijs, dat echter een dikke tien centimeter gedaald is, waardoor je pas goed dat ijs ziet. Maar wie er op moet rijden (glijden), dat is andere koek. Eén keer heb ik geweten - ik woonde toen nog in Oudenaarde Stad, dat er een ijslaag lag van wel twee centimeter dik. Toen was er echt geen doorkomen aan. De enkele auto die toch probeerde gleed onvermijdelijk tegen alles aan. Ik zag een auto die het probeerde, maar die raakte zelfs niet uit de goot weg. Het duurde tot 10, halfelf vooraleer je op een enigszins normale manier de weg op kon.

Vanmorgen was het niet zo erg. Het ijs lag er niet als een gladde massa, maar leek eerder op een bepaalde manier nog in de druppel op de straat vastgevroren. Het leek wel wat op die soort vensterglas die je wel eens ziet (zag) in niet-doorzichtige ramen. Ik bedenk, dit schrijvende, dat je dergelijke ruiten niet meer of nog heel zelden ziet, blijkbaar is er ook een mode in ondoorzichtig glas... Als ik daar bij stilsta, dat is het onvoorstelbaar wat er allemaal is veranderd tijdens mijn leven!

Laat mij eens terug gaan naar de keuken uit mijn kindertijd... Ons moeder kookte op een gasfornuis, met stadsgas. Dat is nu aardgas. Mixers en dergelijk waren er niet, in feite waren er in onze keuken geen mechanische of elektrische dingen aanwezig ! Nu moet je eens in de keuken gaan kijken, keukenrobot, (brood)snijmachine, koffiezet, waterkoker, microgolf, mixer, elektrische wok, broodbakmachine, en ik weet zeker dat ik nog een en ander vergeet! Ons moeder vertelde over de eerste radio in hun omgeving, ik heb ontelbare avonden bij de buren doorgebracht om naar de eerste TV in de wijk te gaan zien. (Bonanza en Schipper naast Mathilde, uitzendingen van op de wereldtentoonstelling te Brussel (1958) en zo...).
Zij hadden de eerste sprekende film gezien, wij de landing op de maan.
Met andere woorden, in twee generaties is er heel wat veranderd!
Vliegtuigen waar heel de stad naar kwam kijken, en waar nu geen mens meer voor opkijkt.

Heel wat van die moderne dingen zijn ondertussen zo eigen geworden, dat we ons de wereld zonder maar moeilijk kunnen inbeelden. Om een voorbeeld te noemen, hier maken we nog koffie op de ouderwetse manier, met een gewone koffiekan, waar een zak inhangt, waar je de koffie in doet en de chicorei (ook al iets wat je niet vaak meer ziet), en dan met de waterketel beetje bij beetje kokend water opgieten... Veel lekkerder koffie volgens ons, maar ja, het is schrikbarend ouderwets, en als we ergens in een winkel nog koffiezakken zien liggen, dan kopen we er telkens meteen een hele voorraad van, want die dingen zijn bijna onvindbaar geworden...

Vroeger stond in de winter de koffiekan op de kant van de kachel warm te blijven, en als je daar van dronk, dan was die koffie bitter geworden. Maar dat waren wij gewoon, en je zou toch geen koffie weggieten zeker ! Heel wat dingen zijn weg, of zijn nu zeer ongezond genoemd... Onze buurman, ik noemde hem Pee, die at om 4 uur telkens een boterhammetje of twee, daar smeerde hij wat boter op, en dan strooide hij daar zout op, zo dat de boterham wit zag ! Ik heb dat heel vaak met hem meegegeten en lekker dat dat was ! Als de kachel brandde in de winter, en er waren wat aardappelen over van 's middags, dan werden die wel eens op de hete kachelplaat gelegd, en droog gebakken met wat zout er op... Heerlijk, ik krijg het water in de mond als ik er op denk.

Nostalgie ? Wellicht wel, maar heel wat van die dingen bestaan nu niet meer, of mogen niet meer, of zijn duidelijk ongezond... Bij Odiel bakten ze pannenkoeken op de Leuvense stoof, op de plaat. Die werd eerst eens goed gekuist met kachelpoets van het merk Negrita (met een blinkende neger op het doosje)... De eerste pannenkoeken smaakten helemaal naar Negrita...

Wij dronken aan dezelfde fles limonade (als we dat eens hadden), dronken uit dezelfde kop en geen mens die dat onrein vond... Nu mag dat allemaal niet meer, ongezond, gevaarlijk... Een wonder dat we nog leven.

Hoe kom ik daar nu bij? Ach ja, de ijzel...

tot de volgende ? (ik vind geen foto van een Leuvense stoof...)

Het relaas van Snieklaas...

Image by jimforest via FlickrGisteren was ik dus Sint Nicolaas, de echte, trek maar eens aan mijne baard !
In feite was mijn taak hoofdzakelijk het brengen van jet jaarverslag, eventjes stilstaan bij de overleden leden, en meteen de nieuwe welkom heten... Nog eens melding maken van de kaartkampioen en de petanquekampioen, de fiets- en sneukeltochten en ga zo maar door, en tot slot de vorige Sint, die moest afhaken wegens gezondheidsredenen danken en eventjes in de bloemen zetten...
Alleen in de inleiding mocht en kon ik eens eventjes mezelf zijn, mijn eigen rol spelen... Maar ik durfde niet goed, ik ken het publiek van Okra niet goed genoeg om eens eventjes uit de bol te gaan, en beperkte me tot de melding dat het mijn laatste optreden was van het jaar, Ah ja, want mijn naamdag is eigenlijk al voorbij. En het is tijd dat het gedaan is, want van in oktober sleuren ze mij nu al van de ene GB naar de andere Delhaize. Maar ja, op een zin ben ik nog content, want hierboven, in den hemel is het ook niet alles meer zulle !!! We zitten daar nu ook met de vrouwen emancipatie! Kijk, ik ga er niet veel woorden aan vuil maken (in feite had ik oorspronkelijk heel veel woorden hier voor!), maar ge ziet op TV en ook hier, dat er tegenwoordig ook vrouwelijke Zwarte Pieten zijn... Maar zeg dat niet meer hé, ze staan er tegenwoordig op dat ze gerespecteerd worden om hun sexe... In het vervolg noem je dus dat ding daar neven mij niet meer Zwarte Piet, maar Zwarte Miet, en dus zingen we nu: "Daag Sinterklaasje, daa-aag, daa-aag Zwarte... "Heel de zaal " MIET !!!"
Volgende keer kan ik dus gerust een beetje verder uit de bol gaan.
Eén zaak heb ik nu... met mijn lange grijze baard zal ik nu wel Sint Niklaas blijven voor heel Mater...

De rest van de namiddag was gevuld met leuke muziek (een sax, een accordeon en een drumstel en een heleboel oude liedjes om mee te zingen). Nadien lekkere boterkoeken (ik heb er 4 opgegeten en Anny ook !) en tot slot een tombola tot steun van de activiteiten...
Daarmee heb ik mijn entree in Okra gemaakt... Wellicht zal ik geen zeer actief lid zijn, want mijn taak als leider van de Hobby bij Ziekenzorg is voor mij al een heel zware inspanning... Maar ik doe het graag. Wat mij wel wat bevalt is dat Okra ook kaartingen doet, maar het gaat over een kampioenschap, dus wordt er heel serieus gekaart, en daar heb ik schrik van, voor mij is kaarten maar een spel... En verliezen is me net zo goed als winnen. Ik ben dan ook geen partner voor deelname aan een kampioenschap. Bovendien ben je dan ook quasi verplicht er steeds te zijn... Nee, ik ga nog wat uitkijken...
Ik kan tegenwoordig niet zo goed verplichtingen aan, iedere druk zet zich precies op mijn rug. Hoe ontspannender ik door het leven ga, hoe minder last ik heb. Vraag mij niet hoe dat mechanisme in zijn werk gaat, maar het is er, net zoals het weer op de pijn kan werken, doet stress dat duidelijk ook, en hoe gevoeliger je wordt, hoe vlugger je dat voelt.
Het is nog steeds koud, nu en dan valt er al weer wat sneeuw, en straks moet ik naar de garage, ik moet naar de keuring, en laat dus eerst eens mijn karre nakijken... Hoe laat ik thuis raak ???
Hopelijk wordt het intussen niet glad... Want hoe dan ook, om thuis te raken moet ik de berg omhoog... Dat is dan het nadeel van op de berg te wonen.

Ik ga sluiten, ik moet weg... naar de jaarlijkse keuring. Geld in 't bakje van Vadertje staat. Nu ja, als je naar Cancun een delegatie wilt sturen van meer dan 150 man, dan moet je geld hebben als staat, veel geld... Heel veel geld ....
djudedju

tot de volgende ?

Zien

Image via WikipediaIn een semi-wetenschappelijk tijdschrift las ik een leuk artikel. Het was niet leuk bedoeld, integendeel, het was wat zwaar op de hand, en duidelijk bedoeld om de diepdenkerds onder ons aan het werk te zetten, op naar een potje diepdenkerij.
Ik vond het echter leuk...
Het artikel was niet zo bedoeld, maar het benaderde heel sterk mijn visie op de dingen.
Het artikel begon met een goudvis in een ronde bokaal. Verboden in een of andere Italiaanse stad, want het beestje ziet dan steeds een vervormde wereld (dat wij de goudvis dan ook vervormd zien speelde niet mee).
Maar de schrijver wees er op, dat wij en dus ook de vis, niet van lucht in water kunnen kijken (of van water in lucht) zonder dat er een lichtbreking ontstaat, en dat de vis dan überhaupt altijd een vervormde buitenwereld ziet.
Maar de essentie van het artikel ging er over dat wij de wereld en het heelal ook alleen maar zien op onze manier, en dat wij andere beelden krijgen als we met andere ogen (infrarood, ultraviolet...) kijken. We zien dan plots een andere wereld. Net als de vis door de wand van zijn glazen bokaal !
Maar het gaat verder, men heeft ontdekt dat de overgrote meerderheid van ons heelal bestaat uit donkere materie, iets wat we niet kunnen zien, maar waarvan we de aanwezigheid kunnen vaststellen door de gravitatie die optreedt ten op zichte van de voor ons wel zichtbare dingen in dat heelal.
Conclusie is dat wij de donkere materie niet zien, omdat wij technisch het niet kunnen zien. Wij zijn dus blind voor een deel van het heelal, het overgrote deel...
Men brengt dit dan ook nog eens in verband met de hogere wiskunde en komt tot een verbluffende conclusie, je kunt net zo goed de Ptolemeus- voorstelling van de aarde als stilstaand centrum van ons zonnestelsel verdedigen, als het beeld van Copernicus, waar de zon stilstaat en de aarde er rond draait. Beide stellingen zijn perfect te verdedigen, alleen is de versie van Copernicus iets eenvoudiger en daardoor wellicht als waarschijnlijker betiteld...
Nu weet ik het niet meer...
Maar ik vind het leuk!
Het voldoet perfect aan het denkbeeld: "Hoe meer we weten, hoe meer we beseffen dat we niets weten"
En wellicht is het moeilijker wiskundig te bewijzen, maar het lijkt mij plots weer heel plausibel dat de wereld inderdaad in gang gehouden wordt door een opperwezen, die ergens tussen al die donkere materie in, met een oliespuit rondloopt om het mechaniekje in gang te houden als een grote perpetuum mobile...
We weten het niet, en wellicht zullen we het nooit weten hoe alles nu in een zit, hoe alles nu is ontstaan, en dan lijkt mij een God een heel makkelijke en draaglijke vorm van oplossing. Het heeft op zijn minst dat vermogen, dat het de onrust van het niet-weten invult. Bovendien biedt het heel wat meer, het is de kapstok waaraan we heel ons bewustzijn kunnen ophangen. Want ook daar zit er enorm veel duistere materie! En ik bedoel met duister niet "het kwade", maar het onbekende van de samenhangen en de verbanden in en om het bewustzijn, en het denkproces. Wat niet helemaal het zelfde is.

Maar ik hou van het idee dat we gewoon niet beschikken over de juiste soort ogen, om het "Het" te zien. Zo'n 78% van het heelal zou donkere materie zijn, met andere woorden, meer dan 3/4 van de werkelijkheid zien we gewoon niet, kunnen we niet zien, kunnen we alleen vermoeden aan de hand van het gedrag van de rest.
Is het dan niet heel normaal, als die hele grote objecten beïnvloedt worden in hun bewegingen door het onzichtbare, dat wij, kleine ukjes dat ook zijn?
Men heeft in een meer van arseniek leven gevonden... Onmogelijk leven! Maar het is er toch, alleen op een manier die we dachten dat het niet mogelijk was. Maar dat is toch niet te verwonderen als we 78 % van de zaken niet eens kunnen zien, kunnen voelen, kunnen meten... We weten alleen dat het er moet zijn, want anders klopt de rest niet.
Och nee, ook dat is geen Godsbewijs, natuurlijk niet, want het is net iets wat we niet kunnen bewijzen...
Of is dat nu net...

tot de volgende ?

I have a Dream...

Image by Domien Verschuuren via FlickrVannacht schoot ik plots wakker ! Ik ontwaakte in het jaar 2028 ! Daar schrok ik niet eens van, maar ik hoorde de TV, het nieuws van 6 december 2028, waarin men mededeelde dat de voorlopige regering Leterme bij Koning Filip had aangedrongen op het benoemen van de 8.734° bemiddelaar, onder het leitmotiv: "Je kunt nooit weten, Sire, we hebben er nog eentje gevonden die het nog niet heeft geprobeerd, eentje van de sociale bemiddelaars die al heel wat stakingen heeft opgelost..."
Wellicht was het roemrijke optreden van Leterme in de zevende dag aan die droom debet...
Ik vond het grandioos.
Ik ben geen supporter van de geitenboer op wollen sokken, maar ik vond het grandioos dat hij de journalist eens in de hoek drumde. Gewoonlijk is het andersom, gewoonlijk leggen die journalisten je door hun manier van vraagstelling al een antwoord in een bepaalde richting in de mond, en vallen ze dan aan met de woorden die ze zelf hebben uitgelokt. Leterme negeerde het manneke straal. Heerlijk.
Nu is de rol van journalisten wellicht ook niet zo makkelijk, en het is wellicht onmogelijk om je vragen te stellen op een manier die volstrekt neutraal is, omdat jij, als journalist ook maar een mens bent... Maar als je dat gebrek aan neutraliteit nog eens gebruikt om je tegenspeler in de hoek te drummen waar jij hem wilt hebben, dan noem ik dat geen journalistiek, dat is veeleer familie van demagogie...
En dat is wat we tegenwoordig voortdurend zien en horen. Tegenwoordig vindt men de journalist die zijn slachtoffer in de hoek drukt, een goed journalist, terwijl het toch de bedoeling is van de journalistiek, dat men het nieuws gaart, dat men dus de stem van de ander laat horen... Dat men dan, op het resultaat van het interview commentaar geeft, dat is het goed recht van de journalist, maar dat voldoet hem niet meer, hij wil in feite hebben dat de geïnterviewde zijn versie ten toon spreidt... Dank zij het kundig spel van manipulatie der vraagstelling.
Ik kan me dan ook niet van de indruk ontdoen, dat in veel gevallen (te veel gevallen) de journalist het nieuws maakt, naar eigen behoefte en eigen inzicht.
Dat zou op zich nog niet zo erg zijn, mocht Jan met de Pet er niet regelmatig in lopen, en niet ziet wat er in werkelijkheid gebeurt.
Nee, wat men nu pleegt "goeie journalisten" te noemen, zijn in veel gevallen in feite goede manipulatoren. Meer niet.
Wat Leterme deed was niet beleefd, maar toch vond ik het heerlijk dat er toch eens ene was die zich niet liet in het ootje nemen door wat zich journalist noemt. Nu ja, is men hem beu gezien, is de frank van de toehoorders eindelijk aan het vallen, dan kan hij nog altijd ergens terecht bij een of andere politieke partij. Daarvoor hoeft hij alleen zijn laatste interviews met leden van die partij op zijn kundige manier eens in positieve banen te leiden... Krijg je zelfs een mooie plaats op de verkiezingslijst.
djudedju

Wat ik hier beschrijf van de TV-journalist, zie je jammer genoeg in heel het mediacircus... Het is quasi ondoenbaar om nog de realiteit terug te vinden onder de vele prietpraat van de verslaggever, die alles doet, behalve verslag geven...

Nu en dan valt er je iets op, dat is dan de schuld van de onhandigheid van de journalist in casu, meestal lijkt alles je normaal... Dat wil zeggen, dat we meestal gewoon geleid worden door de journalist. Mijn vraag is: wie leidt in werkelijkheid dan de journalist? Want het lijkt wel duidelijk dat er meer aan de hand is dan slechte journalistiek...

Op een bijeenkomst van dokters in een bepaalde stad, in de tijdspanne waar de Mexicaanse griep ons leek te bedreigen, wordt er druk gepalaverd over de manier waarop de heren en dames dokters de antigriepspuitjes gaan geven en verdelen... De voornaamste longspecialist van de stad meldt dat hij een patiënt heeft die slecht reageerde op de inspuiting en plots helemaal verlamd is, onherstelbaar. Dit is een gekend syndroom die wel eens pleegt op te treden bij vaccinaties, te wijten aan de draagstoffen. Vraag me de naam niet, ik ben die al weer lang vergeten...Maar de specialist deelt mede dat hij alvast dat risico niet wenst te nemen, en dat hij zijn patiënten niet zal inenten ! Het risico is te groot !
Reactie van de vergadering ?
Twee minuutjes stilte, en dan gaan ze weer over tot de orde van de dag: hoe gaan ze de vaccinaties organiseren...Business before pleasure...
Alleen in enkele obscure, niet te geloven berichtjes wordt er wel eens gewezen op de gevaren van vaccinaties... Maar dat wordt steeds verdrukt, want de handel moet verder gaan...
Wat ik hier vertel is geen fabeltje, maar echt gebeurd.

Ik ga hier niet praten over de zin of onzin van de vaccinatie tegen de griep, maar alleen nog maar eens wijzen op het feit dat dergelijke berichten niet of nauwelijks in de aandacht komen... Manipulatie van de informatie !
Meer niet.
Ook al zijn er iedere keer links en rechts wel enkele mensen die volledig verlamd de rest van hun leven tegemoet zien...

Wanneer komt er een organisme dat toeziet op de eerlijkheid en de objectiviteit van de berichtgeving? Of ga je dat dan censuur noemen? Want dat risico zit er dan wel degelijk ook in, en als dat comité dan gemanipuleerd wordt, dan is het nog makkelijker voor het beleid om de onnozele kudde te leiden...

Weet je, ik probeer gewoon, met zoveel mogelijk verschillende bronnen te bekijken een beeld te vormen... in de hoop dat ik dan de waarheid benader

tot de volgende ?

een lelijke wereld: dooi !

Image by Lec via FlickrVannacht heeft het geregend, en is de dooi begonnen (tijdelijk !)... Hier en daar ligt nog een flard sneeuw, maar de rest van de wereld ziet er plots goor en vuil uit.
Hier voor me zie ik dat mijn linde plots ook zijn laatste bladeren kwijt is, en mijn hortensia's (hydrangea) staan er echt mottig bij. De bladeren zijn er nog niet af, maar hangen er nu bij als bruine natte vodden. De honger van de vogels is er nog niet minder op geworden, ze fourageren uit alle macht, wat er op wijst dat de weermannen en - vrouwen het wel eens juist zouden kunnen hebben, er is weeral sneeuw op komst...
't Is winter !
De tijd dat de zon boven de kim staat is minder dan 8 uur.
The dark Ages...
De duistere middeleeuwen van het jaar. Eeuwen, want die duistere periode lijkt mij altijd véél langer te duren dan de rest van het jaar. Ik heb er geen uitleg voor, misschien is het een vaag gevoel dat het licht uit gaat. En licht is leven, is kleur, is zon.
Gebrek aan licht is dood.
Kijk maar eens naar alle voorstellingen van de hel, de verdoemenis, daar is het altijd donker en koud, en vervangt vuur het licht, vuur dat pijnigt en dat tezelfdertijd aanlokt als enige bron van licht.
Vuur is maar een pover alternatief voor licht.
Zelfs onze moderne verlichting kent dat euvel, en het licht verbruikt veel te veel energie, omdat het vooral afkomstig is van warmte. Men is wanhopig op zoek naar licht zonder warmte, omdat dit veel energiezuiniger zou zijn, maar ik denk dat ook de haat-liefde verhouding met vuur hier ergens, diep in ons, mee speelt.
Kijk maar naar een kind, vuur heeft aantrekkingskracht, maar vuur is ook heet en gevaarlijk. Reeds als kind staan we onder de ban van dat verschijnsel. Als volwassene blijft er nog steeds iets van hangen, bij sommigen heel veel, en dat worden dan pyromanen.
En kijk, op de kortste dag van het jaar vieren we het feest van het licht, heel dicht er bij de Christelijke versie: Kerstmis. Op tafel een bûche de Noël, een kerststronk, een overblijfsel van het haardvuur... Lichtjes in de kerstboom, kaarsjes... kortom licht, vuur... Vuur, als symbool van de zon die ontbreekt op het appel. We vieren het licht, omdat dan net de kortste dag valt, en dat we eindelijk het gevoel hebben dat de zon, de zomer, het licht weer terug komen.
Mijn hekel aan de donkere periode is dus echt niet uniek, integendeel!
Waar er echte seizoenen zijn, daar bestaat dit verschijnsel. Misschien komt het wel uit een heel ver verleden, toen de mens hoofdzakelijk leefde in de tropen, waar dit verschijnsel niet zo bestaat. Daar ijn de dagen steeds even lang, de nachten dus ook.
Duisternis doet ons wat in elkaar kruipen. Wie verdriet heeft, heeft de indruk dat deze periode het verdriet veel zwaarder weegt... De duisternis geeft je te veel zinloze tijd, tijd waarin het normale leven wat wegvalt, samen met het licht. En ondanks het feit dat met de moderne verlichting van straten en huizen dit verschijnsel schijnbaar is opgelost, is het dat niet echt. Kunstlicht vervangt de zon niet.

Geen wonder dat we dan net Kerstmis vieren, de overwinning op de duisternis, de overwinning op de dood... Heil, de redder is geboren... Eigenlijk weten we niet echt wanneer de Kristus is geboren, zelfs niet eens het juiste jaar, laat staan de dag en het uur. Maar geef toen je kon moeilijk een meer symbolische dag kiezen dan net op de periode dat de zon terugkeert...
Er zijn meer van die atavistische dingen binnengeslopen in ons geloof, Kristus als Zon van de wereld... Het licht...

Och, je kunt er blijven over babbelen, maar het lost niets op, het is vandaag weer een van die lange donkere dagen... slecht weer, de wolken nemen het schamele licht nog meer weg. Ik haat dagen als deze.

tot de volgende ?

Boeddha in de sneeuw...

Image by drhenkenstein via FlickrDe mannen (én vrouwen!) van het weerbericht kennen er de botten van! Het zou pas na de middag beginnen sneeuwen, wij dus met een gerust hart naar de rommelmarkt te Gent... Toen we er aan kwamen begon er nu en dan een vlokje te passeren, maar niets om je ongerust over te maken, bovendien, de weermannen... Ja, tarara ! Toen we binnen waren keken we op een bepaald moment naar de ingang, waar neef Mark staat ticketjes te trekken... Achter hem zagen wij grote vlokken "en masse" neervallen, voortgejaagd door een venijnig koude wind...
We liepen meteen niet meer op ons gemak, en gingen veel haastiger door de rijen met kraampjes. De man die schilderijen en kunstvoorwerpen verkoopt stond er ook weer. Ik koop heel zelden iets bij hem, want de meeste dingen die hij bij heeft zijn originele schilderijen en veelal van redelijk bekende meesters... Nu sprak hij me weer aan, hij weet dat ik geïnteresseerd ben in houtsnijwerk, hij had boeddha's staan, hele oude, van een of andere tempel...
De beelden kosten 50 euro, maar je weet, voor jou doe ik iets speciaals... Enfin, na wat praten en keuren kreeg ik een beeld voor 20 euro... Toen vertelde hij mij dat hij er een prachtige had, maar daar was het hout van gekloven. Volgens hem onverkoopbaar. Ik bekeek het beeld, en volgens mij was het alleen te danken aan het drogen van het hout, en aan het feit dat het beeld uit één blok was gekapt. "Weet je wat," zei hij, "kijk, ik kan dat toch niet verkopen, als je wilt, dan krijg je het erbij..." En zo ben ik met twee Boeddha door de sneeuw naar huis gereden. Zonder ongelukken... Boeddha waakt niet alleen in het warme India, maar ook in de ijzige hoogvlakten van Nepal, dus ook hier in de sneeuw op de heuvels van de Vlaamse Ardennen... En was het dat niet, dan had ik misschien geluk. We zijn heelhuids thuisgekomen, met twee polychrome boeddha's en een Afrikaanse wandelstok...
Waar gaan we dat nu weer zetten?
Maar ja, zot zijn doet geen zeer, en we zien beiden graag die dingen, en zeg nu zelf, een beeld voor noppes, dat kun je toch niet laten staan hé....
Maar het was erg om door de sneeuw te rijden... Heel de weg, vanaf Zwijnaarde tot aan de Brouwerij Roman, heb ik achter een voorzichtig flik gereden. Heel rustig, heel behoedzaam... En 't was er dan ook nog ene die zijn verkeersreglementen kende, hij pinkte op de juiste manier op de ronde punten... De meeste flikken rijden in wagens waarop geen pinkers zitten, die dingen zijn op flikkenwagens blijkbaar in optie...
Maar die voor ons, dat was dus ne goeie !
Je ziet, wedden dat er links of rechts ook nog een goede politieker bestaat ? Hoogstwaarschijnlijk is hij wel al een paar honderd jaar dood, maar toch, wellicht is er toch ooit wel eens ene geweest...

Mocht er iemand het boek van Frans De Waal "Chimpanseepolitiek" hebben liggen, je zou me een onmetelijk plezier doen mocht ik het eens mogen lezen... Weet je dat de Amerikaanse senatoren het krijgen als verplichte literatuur ? In de hoop dat ze dan wat minder aapachtig zouden zijn... Tevergeefs.
Hier krijgen de politici dat boek niet, wellicht omdat ze nog meer inspiratie zouden krijgen om dom te doen...
Ik ga stoppen, ik ben gelukkig, heb weer eens mijn gal kunnen spuwen...

tot de volgende ?

Mist en sneeuw = alles wit

Image by Davey Schippers via FlickrOm 7.30' uur trok ik het rolluik op van de badkamer: alles pikdonker !
Rap nog een kwartiertje onder de warme dekens, en dan al mijn moed in mijn koude handen gepakt, en me gaan wassen. Met koud water, en het water is nu echt brrrrrrrrrrrrkoud !
Dan mijn turnoefeningen... Rolluik van Koen's kamer omhoog, nu was het al min of meer klaar. Maar mistig! Met de sneeuw er bij is het precies of je zit midden in een pak watten.
Het deed mij denken aan vroeger...lang geleden, toen ik werkte op de mailboat Ostend-Dover... Ik heb het daar ook meegemaakt dat het echt bolle mist was. Ondanks radar en alle gesofisticeerde moderne hulpmiddelen, moest de bemanning toen aan dek, zowat om de drie meter een man, postvatten, en luisteren...
Je hoorde voor je uit bellen, misthoorns en ver motorgeluid...
In een storm heb ik nooit angst gekend, maar in die mist was ik echt bang.
Ik vermoed dat dit komt door het feit dat het gevaar onzichtbaar is. Het is te vergelijken met de angst voor het echte donker.
En geef toe, niemand voelt zich echt 100% gemakkelijk als hij op een vreemde plaats zit in een volkomen duisternis. Je steekt je handen tastend voor je uit, en als je iets raakt dan trek je in eerste instantie in een schrikreactie je handen terug.
Je geest doet iets met je, je hebt de indruk dat zelfs je stemgeluid opgeslorpt wordt door de mist. Dit is niet waar, want ik hoorde op zee van alles en nog wat aan geluiden rondom rond het schip. Ik had daar de indruk dat je net meer hoorde, maar dat zal wellicht gewoon komen door het feit dat je aandachtig luistert, en door het feit dat niemand luid sprak.
Dat ik in stormen geen schrik had, zal wellicht mede komen door het feit dat ik een van de weinigen was die nooit last had van zeeziekte. We hebben eens zes uur voor Dover moeten blijven "liggen" omdat de storm ons het binnenvaren verhinderde, toen waren we hooguit nog met een man of drie, vier die echt van niets wisten. Al de rest was ziek. De bemanning moest, ziek of niet, zijn werk doen, en dat was voor hen heel erg! Want zeeziekte is niet om mee te lachen! Als iemand zeeziek is, echt zeeziek, dan kun je rustig 100.000 euro naast hem leggen en hem zeggen dat ze voor hem zijn als hij ze pakt, hij zal ze niet pakken... Hij is stervende naar zijn gevoel... Zeezieken zijn echt doodziek.
De kok van het schip is weken kwaad geweest op mij, omdat ik tijdens die storm eten wilde, en toen hij zich recht sleurde, vroeg hij wat ik wilde eten... "Spek met eieren" zei ik... Ik heb ze zelf klaargemaakt, met achter me een overgevende kok...
Waar is de tijd...
Weet je wat gek was ? Toen we eindelijk de haven van Dover binnen konden, heel behoedzaam, want er was nog steeds heel veel wind, en we eindelijk van het schip af konden stappen, dan, op de wal, werd ik plots duizelig... Ik was van dat voortdurend bewegen naar plots gewoon stilstaan wat mottig. 't Schijnt dat er velen zijn die dat hebben, maar ik vond het raar.
Ondertussen is de mist weg, en voor het eerst in dagen zien we weer wat blauw in de hemel. Het lijkt er op dat de sneeuw gedaan is. Er ligt hier een serieus pak, en de wereld is als een net gewassen en gestreken wit hemd, geen rimpeltje, hoogstens wat zacht glooiingen in het witte doek.
In oude films zie je soms huizen waar tijdens een periode van onbewoond zijn, alle meubels afgedekt zijn met witte lakens. Nu zie je dat nooit meer, maar het lijkt een beetje alsof onze wereld tijdelijk onbewoond is, en alles netjes is weggestopt onder witte lakens.
Van God en klein Pierke verlaten...
Ergens heeft het sneeuwtapijt ook iets van de woestijn... Kleurloos en eindeloos...
Och, ik ben weer aan 't dromen.
Vannacht lag ik zelfs te dromen van kaboutertjes... Ik vroeg me af: "Bestaan kabouters eigenlijk wel?" Het antwoord is simpel, ja! Is het niet in de wereld rondom ons, dan toch in de wereld die we voor ons zelf fantaseren, de vluchtwereld waarin we kunnen schuilen...

tot de volgende ?

15 centimeter sneeuw op de tafel

Image by marie-ll via FlickrSneeuw, bedoel ik... Op de tafel op mijn terras. De baan blijft wit liggen, vermoedelijk is er nog niet gestrooid. Tja, de kleine gemeenten komen het laatst hé... Dat juist hier de moeilijkheden het grootst zijn door de heuvels, daar trekt de stee zich niets van aan, eerst oompje, en dan oompjes kinderen...
De auto's kruipen hier nu heel langzaam en voorzichtig voorbij, en je denkt dan: het zou eigenlijk altijd zo moeten zijn. Het langzame verkeer geeft je ergens een beetje het gevoel van veiligheid...mocht het niet zo glad zijn...
Veerle heeft hier de oprit en het voetpad vrijgemaakt, en er dan wat zout gestrooid.
De voetganger kan er weer veilig stappen, en de postbode kan bij de brievenbus.
Maar de wereld ligt er schitterend bij. Niet dat ik hier iets zie, want die vermaledijde bietenbergen liggen hier nog altijd, maar vanmorgen, terwijl ik aan het turnen was, zag ik de witte wereld, met boompjes, in Chinese inkt getekend aan de einder... Ik dacht aan Valerius De Saedeleer... zijn schilderijtjes zijn precies wat je nu ziet. De zachte heuvels met die inktzwarte bomen en hier en daar een huisje. Marc heeft gelijk, ik ken mijn geluk niet, met zo'n zicht op de wereld... als er geen bietenbergen liggen...

Maar 't is berekoud!
Gisteren weer met Anny naar de acupunctuur geweest, voor haar golfelleboog ('t moet niet altijd tennis zijn). Els zit ook thuis, met een ontsteking van de eerste rib, het syndroom van Tietse (of zoiets...), een pijnlijke aandoening. Kortom, ons vrouwvolk zit op de sukkel, Veerle zit al een heel end thuis, nu Els en Anny... nogal een geluk dat de mannen stand houden (nu ja, standhouden...???)

Ik ben het boek van Vermassen begonnen... een hele dikke turf, maar het is goed en leesbaar geschreven, net zoals hij praat. Het is een interessant gegeven, en biedt een kijk op de psyche van de moordenaar. Vandaag las ik de gelijkenissen tussen de Chimpansee en de mens, we zijn de twee primaten die onze eigen soortgenoten vermoorden. Andere diersoorten zijn wijzer. Hij wijst er ook op een boek van een De wael of De Waele (moet ik nodig eens terugzoeken in de tekst) over de gelijkenissen tussen de politiekers en de structuur in een groep chimpansee's. Dat boek moet ik eens lezen, dat kan alleen maar verrijkende literatuurdeluur zijn voor de mensheid... Maar ik kan echt niet zeggen dat het me verwondert, ik heb het parlement al altijd een beetje bekeken als een apenkooi. Het is dus niet:
De klas dat is een apenkot, parlez vous, maar 't parlement dat is een apenkot ! 't Is maar dat je het weet. Wat reuzeleuk is: er bestaat een universitaire opleiding om het tot aap te brengen: Pol en Soc....(politieke en sociale wetenschappen)

En dinsdag moet ik Klaas gaan spelen, hopelijk is het tegen dan wat minder koud, en vooral: minder glad !

tot de volgende ?

Mussen

Image by Pieter Musterd via FlickrIk vertelde je al over de talrijke vogels die hier naar de voedertafel komen, maar er is iets geks aan de hand.
Zondag hoorde ik van Bart dat er bij hem ook zoveel vogeltjes kwamen eten aan zijn mezenbollen en strooisel, en gisteren vertelde Veerle op haar beurt over de vogels in haar tuin... Toen wij echter over de hele kudden mussen praatten, bleek dat zij geen mussen zagen. Veerle woont amper 50 meter van mijn deur !!!
In eerste instantie dacht ik aan mijn kippenhok, die voor mussen (en andere vogels) een asiel is bij koude of kletsnatte periodes, maar Bart heeft ook kippen, en dus ook een hok. Eén verschil, vermits er bij Bart ook van die dwerggeiten rondlopen, is het hok bij hem aan een kant open. Tweede verschil, er ligt stro op de grond en bij mij schavelingen.
Dus wellicht is het hok van Bart of niet warm genoeg, of de aanwezigheid van de geiten schrikt de mussen af. Ik moet eens vragen aan Bart of zijn kippen-geitenhok ook een asiel is voor vogels, of dat de open deur hen afschrikt?
Maar dat brengt mij wel op een nieuwe conclusie! Toen men op radio en TV vertelde dat de mussen aan het uitsterven waren, kon ik dat niet geloven, ik zag er hele dagen hele kudden. Maar om een of andere reden is dat dus een strikt plaatselijk verschijnsel.
Nu is de vraag, zijn de mussen werkelijk aan het uitsterven, of zijn ze alleen te vinden in kudden, plaatsgebonden?
Ik opteer wat voor het laatste, de mus is familie van de wevervogel, een Afrikaanse vogelsoort. Men noemt die beestjes wevers, omdat ze enorme nesten bouwen in bomen, waar ze dan een enorm bouwsel bereiken, bewoond door een hele kudde van die zelfde soort vogels. Mussen hebben misschien diezelfde neiging om in groepen te zitten en in groepen te nestelen, weliswaar niet in één kolossaal nest, maar toch, dicht bijeen. Er schuilt in het optreden in groep een zekere veiligheid voor het individu.
In ieder geval, wat het ook zij, bij mij zitten er dus mussen met hopen...en ze zijn welkom, want eigenlijk zijn het wel heel mooie vogeltjes. Het mannetje is mooi getekend, en zingen ze niet, ze zijn wel heel levendig en helemaal niet bang. Vanmorgen nam ik de bak met zaad weg om hem bij te vullen, het is pas de tweede keer dat we dit doen, en nu al zaten ze op amper een meter afstand te wachten tot het ding er terug hing.
Bij mij zijn alle vogels welkom, ik hou nu eenmaal van de natuur... en overlast? Och, wie mooie vlinders in zijn tuin wil, moet de rupsen verdragen...

Wat ik veel erger vind, dat is dat wij hier de luxe hebben om vogeltjes te voederen... terwijl elders mensen hongeren. Ik weet wel dat het ene geen verband heeft met het andere, maar het is erg dat we in deze wereld nog honger moeten kennen...

We zijn met onze manier van de wereld uitbuiten duidelijk niet op het goede spoor, we vernietigen de wereld en als we niet opletten straks ook onze eigen soort. Misschien blijft dan alleen een wereld van insecten...

tot de volgende ?

Wikileaks

Image via WikipediaSinds enige tijd lees ik via Twitter de korte mededelingen van Wikileaks, want op de site zelf raak je maar moeizaam binnen...
Nu, sinds de hype rond de openbaring van 250.000 "geheimen" van de ambassades al helemaal niet meer. Gelukkig dus maar dat ik nog wat hoor via Twitter..
Ik weet niet echt of zo'n ding als wikileaks echt wel goed is... Ik weet ook niet of ik wel "alles" wil weten van iedereen.
O.K., ik weet nu met zekerheid dat er hier in ons Belgiekske echt wel degelijk kernwapens liggen, maar eigenlijk wist ik dat al bijna zeker. Bovendien, als straks ons landje in brokken valt, wie gaat er dan de kernwapen hebben? Na BHV een nieuwe ruzie ?
Soms heb ik het idee dat veel weten ook veel zorgen betekent... Nu ik tijd heb om alles te lezen en te bestuderen, voel ik me geen ziertje gelukkiger, integendeel, heel wat van die nieuwtjes maken me doodongelukkig, terwijl ik er niets aan kan veranderen. Want neem nu die kernwapens, of ik nu voor of tegen ben, dat laat de NATO ijskoud, ze liggen er en ze blijven er liggen (hopelijk, want ze gebruiken lijkt me nog véééél erger !).
Maar al die "wetenswaardigheden" doen mij steeds meer denken aan het feit dat we in alles en nog wat verkeerd bezig zijn. Neem nu de spreuk van die oude Romeinse keizer, "Wilt ge de vrede, bereidt dan de oorlog voor"...
Hij had en heeft gelijk, dank zij het feit dat iedereen dom, agressief en machtsgeil is.
Ieder weldenkend mens weet immers dat het niet gezond is de oorlog voor te bereiden. Dat er steeds risico's in zitten dat er links of rechts toch eens ene op de knop duwt, en BOEOEMMMMMMMMMMM !!!!!
Kijk nu maar naar Noord Korea... In de veronderstelling dat het wel degelijk Noord Korea is, die begonnen is, lijkt een antwoord in de zin van oefeningen voor de deur van dat Noord Korea misschien wel wenselijk, opdat ze zouden stoppen voor aleer ze echt begonnen zijn... Maar ben jij 100% zeker dat Noord Korea is begonnen? Ikke niet. De Noord Koreanen beweren dat het Zuid Korea is, en bewijzen zag ik nog niet. Als ik nog eens binnen raak op Wikileaks lees ik er misschien meer over, maar ook nog steeds zonder de ultieme zekerheid.
En in Irak is men een oorlog begonnen omdat er kernwapens en biologische wapens en zo zouden geweest zijn... Ze hebben heel het land met stoffer en blik onderzocht, niets gevonden, maar ja, Saddam was toch maar ne slechterik, die mocht er aan...
Waarheid lijkt nogal dikwijls de versie van de overwinnaar te worden.
Maar ondertussen zien we dat de wapenwedloop blijft duren. Men zegt wel dat het aantal kernwapens verminderd is, maar we lezen dan heelder dagen dat men nu ens hier dan weer daar landen weet die ook kernwapens zouden aan het ontwikkelen zijn. Net of dat zo moeilijk zou zijn, ik las ooit dat een student er eentje maakte, gewoon voor de lol, en op basis van wat er op internet over te vinden is.
Radioactieve stoffen verdwijnen met kilo's van uit allerlei plaatsen, en niemand maakt zich echt zorgen.
Of... niemand is nog ooit echt gerust?

Misschien escaleert de situatie Korea nu weer eens, en misschien vinden de economisten van deze wereld een oorlogje wel opportuun om de zieke economie weer leven in te blazen... En dan blijkt plots dat die voorbereiding niet diende om de vrede te bewaren, maar wel degelijk om te vechten... En dat de kleine man, de rekening betaalt. Economisch is de oorlog wel nuttig, misschien, als er genoeg mensen sneuvelen en industrieën stil vallen en auto's niet meer kunnen rijden om oorlogsredenen, is het zelfs goed voor de aarde en het milieu... En wie kijkt er nu op enkele honderden miljoenen mensenlevens als de economie er deugd van heeft???

Je moet eens wat gaan rondstruinen op internet, en wat zitten zoeken naar de sommen die per land worden uitgegeven aan bewapening... Heel wat landen richten zich hier bij hoofdzakelijk op defensieve bewapening (?), maar als je bijvoorbeeld de bewapening van de vredeskampioen bij uitstek, ons aller USA bekijkt, dan zie je meteen een ander plaatje. Motief? De beste verdediging van het land is de oorlog verleggen buiten je eigen grenzen...

Nee, dat allemaal te weten, dat is echt niet van aard om beter te slapen.

't Heeft gisteren weer gesneeuwd, en blijkbaar vannacht ook nog. Het is berekoud, en de vogeltjes zitten in rijen aan te schuiven om bij het voer te raken... Ze komen vandaag met mazout voor de verwarming, en het is weer duurder dan vorig jaar...
Economie gaat slecht...
... misschien een klein wereldoorlogje?

tot de volgende ?

Irma Laplasse, kroniek van de haat...

Image by Provinciaal Historisch Centrum Zuid-Holland via FlickrIk ben het boek over Irma Laplasse aan het lezen (Karel Van Isacker)... Een vrouw die na de oorlog is ter dood veroordeeld en ter dood gebracht.
Het boek toont aan dat de schuld niet onomstotelijk is bewezen (ik heb het wel nog niet volledig uitgelezen, misschien gaat de uiteindelijke conclusie nog een stapje verder?)
Maar daarover wil ik het niet hebben... Ik wil zelfs niet eens verwijzen naar de parachutemoord van een maand of wat geleden, ik wil het hebben over de haat.
Ik heb de oorlog (Godzijdank) niet meegemaakt, wel herinner ik me nog de spaarzin die ons ingestampt werd, na de ervaringen van de oorlog, en ik herinner me heel duidelijk het hamsteren in de tijd van de Koreaanse oorlog...
Maar ik ben een geschiedenisfanaat, en lees veel over geschiedenis, en geschiedenis dat is nu eenmaal een ellenlange resem van oorlogen en twisten...
Deze wek las ik ook een miniem artikeltje over het feit dat de Duitsers nog steeds de bombardementen van hun steden als onrechtvaardig en zinloze agressie beschouwen en aanvoelen. Wellicht zullen de Londenaars de bombardementen op hun stad ook zo herinneren.
En vanuit de veilige afstand van de geschiedenis stel ik vast dat ik ze beiden gelijk geef... In beide gevallen betreft het aanvallen op de burgerbevolking, die niet echt de vechtende partijen waren. Als er nu een Amerikaanse bom op een burgerdoelwit terechtkomt schreeuwt de wereld moord en brand. Terecht, maar ze deden met zijn allen hetzelfde in de wereldoorlogen...

Maar ik heb het over de haat...
Wellicht zullen de Duitsers hier tijdens de bezetting verschrikkelijke dingen hebben gedaan, zodat de opgekropte woede zo overging in haat, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat men dan net dezelfde dingen deed die de woede hadden opgewekt. De behandeling die de gevangenen kregen hier van de weerstand, was echt niet veel anders dan wat ze de Duitsers verwijten gedaan te hebben tijdens de oorlog. Het lijkt wel een beetje een bijbelse wraak: een oog voor een oog, een tand voor een tand... Of om het misschien wat actueler te zeggen, het lijkt sterk op de Sharia... De wetten bij de Islam zijn immers nog steeds een oog voor een oog...

Zelfs nu nog merk je iets van die haat van toen. Bij sommige oudere mensen, die de oorlog wel hebben meegemaakt lijkt die haat nog steeds, wat onderhuids, aanwezig te zijn.

Net of dat iets oplost...
Het enige wat je met dit systeem bekomt is dat het blijft duren, pakt gij mij, dan pak ik jou is een spelletje zonder einde.
Och, ik weet wel, ik heb makkelijk praten, ik heb het niet meegemaakt... Maar iedereen heeft in zijn leven wel onrechtvaardige dingen meegemaakt, ook al waren ze uiteraard niet in die mega-maat zoals een oorlog is. Ik heb de indruk dat de haat hier langer blijft doorspelen, omdat het een stuk is van het collectief geheugen. Zo hoor je nog steeds over ultra-Vlaamse partijen dat ze zwart zijn... Wellicht zitten er in alle partijen elementen uit families die niet zuiver op de graat waren in die tijd, maar omdat de toenmalig ultra-Vlaamsen dachten de redding van Vlaanderen te vinden bij de Germanen, krijgen zij nu nog steeds de naam... als een blijk van de onverwoestbaarheid van de haat...

Gek is dat. Het lijkt weer eens wat bijbels, hun bloed kome over ons en onze kinderen...
Net of de kinderen verantwoording kunnen geven voor de daden van hun ouders of grootouders. Lijkt wat op de houding tegenover de Joden, omdat hun voorouders Kristus zouden vermoord hebben. (niet de Romeinen, want die zaten midden in de bekeringsfase...)
Och, ik word er ook wat kribbig door. Haat maakt me zo ongelukkig.
Och, ik ben niet de vergevingsgezinde bij uitstek, maar als ik ergens een hekel heb aan iemand, dan negeer ik die gewoon. Ik ga hem of haar niet zwart maken, ik probeer te leven als ware de wereld er zonder hem of haar. Want eerlijk is eerlijk, vergeven is soms héél moeilijk.
Maar als je de reeks voortzet, en hem of haar terug lapt wat zij jou lapten, dan kom je in een straatje zonder einde... Haat is zo eindeloos.

't Zal dat winterweer zijn die me doet denken aan koude gevoelens... want 't is weer aan het vriezen, de sneeuw smelt niet, maar vriest wat weg, en de bladeren van mijn linde zijn grotendeels weg, afgevallen, of afgebroken ?

De vogels vreten mijn voorraden aan voedsel weg aan hoog tempo, ik denk dat ze het doorgeven aan elkaar: daar is nog eten te vinden...
En 's morgens is het nog donker en voor de avond is het alweer donker.
Geen wonder dat ik het over haat heb, ik haat de winter !

tot de volgende ?

De vorst...

Image by Bailey & Muppet via FlickrOfte: Het vriest ! De lucht is helder, en wat er nog ligt van sneeuw is hard bevroren. De thermometer op mijn koertje wijst -6° C. aan...
Mooi weer, wellicht ook gezond weer, maar duur weer, want de verwarming doet overuren...en de mazout staat weer eens duur (wij moeten de milieuramp betalen, denk ik).

In Brussel kan de vorst rondlopen in de vorst. Gek dat de vorst en de vorst twee volkomen andere begrippen zijn. Bovendien kan de vorst ook nog eens aan de vorst hangen, in de vorst...Ik heb het eventjes voor u opgezocht...
Vorst: heerser, komt van het Middelnederlands Vorste, Oud Hoog Duits Furisto, bij de Westgermanen als vertaling van het Latijnse princeps
Vorst: dakvorst naast het Middelnederlandse verste.Oud Hoogduits first, fyrst, hangt verder samen met het latijn postis (porstis) voor paal, deurpost. Verwant met het voorzetsel voor en den voor de wortel van het werkwoord staan.
Vorst: koude Middelnederlands vorst. Frusta is Germaans bij -vriezen.
Vorst: Banwoud, domeinbos Middelnederlands vorst als naam. vgl met oud Hoogduits forst en mlatijn forestis (648)...
Zeg nog dat mijn blog niet leerrijk is. Ik moet bekennen dat die vierde betekenis van vorst mij ook onbekend was, maar ja, ik heb dan ook geen domeinbossen... Alhoewel ik het gevoel heb dat we met zijn allen tegenwoordig uit het woud gebannen zijn...
Vroeger, als kind, konden en mochten wij ravotten in de bossen, in bomen klimmen een mooie tak afsnijden voor een zwaard of voor een katapult, en wisten we honderden nesten zitten... Nu moeten de kinderen netjes op het pad blijven en mogen hoogstens nog eens diep inademen...

We hebben enkele dagen geleden wat vetbollen en een pot zaad buiten gezet, en nu zit de tuin weer vol met vogels van alle slag. De pot is nieuw, dat is zo'n soortement buis, waar op een vernuftige manier gaatjes in zijn, met stokjes waar de vogels kunnen op zitten (het is wat krap voor de mussen!) en zaadjes pikken uit de immense voorraad. Ze zijn dan verkwistend, maar dat is niet erg, want op de grond zitten de minder handigen (potigen?) dan de gevallen zaadjes op te pikken.

Ook vooraan hangen er een paar van die vetbollen, en de stoutsten wagen het om te komen pikken terwijl ik op drie meter van hen zit. Dit zijn vooral koolmezen en pimpelmeesjes.
Merels en lijsters zijn eigenlijk wat de dutsen van die bevoorrading. Zij kunnen niet zo goed aan die bollen gaan hangen. Maar wees niet bang, allemaal, ook merels en lijsters en co, duiken regelmatig het kippenhok in, om het kippenvoer te pikken. En iedere nacht zit het kippenhok vol vogels, die schuilen voor de kou. Als je plots het kippenhok binnengaat, dan is het een gefladder van je welste!

Buiten zitten de beestjes dan als dikke pluizige beestjes, diep neergehurkt, zodat de pootjes ook in het verenpak zitten. Geen wonder dat mijn kippenhok op een vogelasiel lijkt... De beestjes hebben het koud.

Denk jij dan ook wel eens, "hoe is de mens er ooit toe gekomen, hier in deze streek te komen???" Want dat is niet zo evident! De winter was niet alleen koud, het was ook hongeren, want eten was er niet, tenzij wat schamele voorraad, restjes van de voorbije oogst aan noten en zo... En wellicht was er de eerste keer niet echt een voorraad aangelegd, want ze wisten niet eens wat winter hier was... Nee, het is echt een wonder dat ze hier kwamen, en hier wisten te overleven, ja, zelfs zich wisten te installeren. Dat was echt een overwinning op de natuur... of het begin van de verwoesting van de natuur... want de landbouw was een van de oplossingen, en landbouw was in die tijd echte roofbouw.

Maar daar heb ik al zo dikwijls zitten over praten... Wellicht iedere keer als de natuur weer een greep doet naar de macht, met overvloedige regen, of extreme hitte, of zoals nu, met bittere kou... Wij kunnen het ons niet meer inbeelden, maar het is echt niet zo lang geleden, dat hier, ook hier! hele benden uitgehongerde mensen rondzwerfden en boerderijen plunderden in wanhoop van de kou en de honger (de grote aardappelplaag was toen de oorzaak).

Maar er is duidelijk een samenhang tussen de heerschappij van de mens over de natuur en de teloorgang van die natuur... We beheren niet, we veroveren en buiten uit.
Maar wellicht ook nu komt de dag dat de natuur blokkeert en dat het systeem kraakt in al zijn voegen.

toch maar eens over na denken, voor het te laat is

tot de volgende ?

De grond onder je voeten...vandaan...?

Image via WikipediaOoit was een dorp een leefgemeenschap. Waar iedereen zijn plaats had en zijn plaats kende. Waar het leven eenvoudig was, door een veelvoud van zekerheden.
En dan kwam de industrialisatie, en de grote oorlogen, de verstedelijking, de pendelarbeid, de migratie in eigen land en buitenland, de afschaffing van de dorpen tot grote steeds gemeenschappen, de verplichte afschaffing van de wijkkermissen (te lastig voor de arbeidsorganisatie) (nu probeert men dat kunstmatig weer een beetje tot leven te wekken), dan kwam ook het concilie, die een actualisering van het geloof wilde zijn, maar met die actualisering ook heel wat van de fundamentele zekerheden van het volk weg nam. Die de plechtige gedragen cantates verving door wat loze teksten op hippe melodieën...
En daar stond de mens, ontheemd in zijn eigen huis.
Zijn functie in de maatschappij was geen zekerheid meer, en de maatschappij was geen geheel meer maar een verzameling die aaneenhing als los zand.
Als je de basis weghaalt, dan heb je geen volume meer !
We zagen jongeren die zochten naar alternatieven, hippie's, provo's en nozems allemaal op zoek naar een basis om mee te kunnen leven.
Maar bouw maar eens op los zand...
Het aantal zelfmoorden steeg en stijgt spectaculair, de biechtvader van toen wordt vervangen door een anonieme stem in de telefoon, in een ijle poging hulp te bieden, hulp te krijgen.
De arbeidsvreugde ebt zienderogen ogen weg, want je werk is geen functie meer in de maatschappij, maar een tijdsspanne waarin je arbeid verricht om geld te verdienen waarmee je dan de tijd, de eindeloze, oeverloze tijd in een lege maatschappij poogt op te vullen met tijdverdrijvende zaken.
De maatschappij van los zand brengt de her en der kleine restantjes ook aan het wankelen, en het huwelijk wordt een tijdelijke verbintenis, veelal vervangen door samenwonen omdat dit handiger is bij het beëindigen...
We leven in een moeilijke wereld, moeilijk omdat heel je bestaan rust op drijfzand.
Want we zijn, hoe dan ook, kuddedieren, we hebben in de wereld kunnen overleven omdat we een overlevingsstructuur hadden opgebouwd.
De mens is kunnen blijven bestaan in een wereld die hem eigenlijk niet paste, door het feit dat hij in familieverband, stamverband leefde, doordat hij van zijn zwakte net zijn sterkte maakte. Door dat hij de onmogelijke taken mogelijk maakte door verdeling in haalbare pakketten, en op die manier aan eenieder een zekerheid, een plaats, een waarde gaf.
Dit alles is in onze huidige maatschappij weg, verdwenen...
En nog is het niet gedaan, nog zien wij dat bedrijven, organisaties, gemeenschappen fusioneren tot grotere entiteiten, waarbij de winsten groter zouden zijn, de uitgaven kleiner, maar waarin de mens al zijn menselijkheid ontnomen wordt.
De schaal overstijgt de mens.

Er is nog een kerk, maar geen kerkgemeenschap meer, er is nog een dorp maar geen dorpsgeest meer... Want in het dorp wonen de mensen niet meer, ze komen er slapen en leven de rest van de tijd op andere plaatsen. Hun werk, hun functie ligt niet meer in de gemeenschap van het dorp, niet meer voor het dorp. Het dorp is alleen de plaats waar toevallig hun huis staat.
Toevallig ?
Veelal niet echt, want de mens weet waaraan hij lijdt!
De mens ontvlucht de stad, niet omwille van de stad, maar omwille van de grootschaligheid die hem overstijgt, die hem ontmenst, die hem onzichtbaar maakt in de massa van andere mensen die even onzichtbaar zijn... Dus zie je de vlucht naar de dorpen, in een poging daar weer de mensenmaat tevinden. Maar hun werk blijft waar het was, en dus leven zij niet in en met dat dorp, en is hun poging loos en ijdel.
Wij rennen rond en rond... en vinden onszelf niet eens, want we weten niet meer waar onze plaats is, wij zijn een korreltje zand in een grote berg stuifzand...

Oh ja, er ligt hier een dikke 7 à 8 cm sneeuw... Mooi, maar koud...

tot de volgende ?

Yana of is het Jana ?

Image via WikipediaYana is de lieve hond van ons Veerle. Het beest komt meerdere keren per dag zijn vriendschap betuigen. Niet aan ons, aan een oud plastic beestje en vooral aan het oud brood. Vroeger werd het oud brood hier zorgvuldig gedroogd voor de geiten van Bart, maar nu raakt het niet meer zo ver... Yana vreet iedere keer een snee kurkdroog brood, bij ieder bezoekje. Ik heb zelfs de indruk dat zij aan Veerle kenbaar maakt dat ze nodig moet, niet omdat ze moet, maar omwille van het brood en het spel met het plasticbeestje.
Het beest moest in de Romeinse tijd leven (brood en spelen voor de trage denkers)

Vanmorgen zag ik dat er ijs ligt op de tafel op het terras. De winter is er dus niet alleen met sneeuw, ook met ijs. En vandaag moet ik dan weer zo nodig naar Lochristi om een van de tweeling af te halen. Sommige mensen rijden graag met hun auto. Ik heb dat nooit gehad, voor mij is een auto een vervoermiddel, meer niet. Ik heb dan ook weinig belangstelling voor kleur en model van dat gebruiksvoorwerp. Ik verlang dat het rijdt en dat ik er droog en als het effen kan ook warm in zit. Meer vraag ik niet van een auto. Buiten, maar dat is een ander verhaal, dat het liefst ook zuinig in gebruik is, en dat het zo minimaal mogelijk vervuilt. En oh ja, ik geloof nog niet in de elektrische auto, want ik las dat het maken van de brandstofcel (batterij) haast vervuilender is dan de vervuiling die een auto veroorzaakt op gans zijn levensduur, en dan hou ik nog geen rekening met de vervuiling die er nodig is om de energie, in dit geval elektriciteit te maken.

Vroeger, in een ver verleden, zou ik nog wel eens een ritje hebben gemaakt, enkel en alleen voor het vermaak van vrouw en kinderen, maar aan onze leeftijd en met mijn rug zit dit soort van vermaak er niet meer in. Niet dat ik dat erg vind... Als ik nu mijn wagen nog gebruik in functie van vermaak, dan gaat het hoogstens over de rommelmarkten bezoeken. Zelfs diegene die dicht liggen, want ik kan me niet verplaatsen te voet, en met de fiets is het in onze mooie Vlaamse Ardennen niet zo evident om fietsend rond te toeren. Bovendien hebben we een dik jaar terug eens een kleine fietstocht gemaakt in het domein Puyenbroeck, ik vond het heerlijk, maar Anny heeft een paar maand (echt waar!) last gehad van haar staartbeentje... 't Meisje wist niet hoe ze moest gaan zitten...
Dus fietsen is ook al geen oplossing.
Openbaar vervoer zou eventueel soms een optie kunnen zijn, maar de haltes liggen niet aan mijn deur, en de belbus nemen wil zeggen dat je stipt op een bepaalde plaats en bepaald uur de bus terug moet nemen. Als je slecht ter been bent, dan is dat niet evident.
Nee, dit is geen klaaglitanie, dat is gewoon een evaluatie. Want ik moet niet klagen, tot op heden kan ik mij, dank zij die vermaledijde auto, nog steeds begeven naar waar we willen zijn. We permitteren ons zelfs nu en dan de luxe om te gaan winkelen in La Douce France, ook al is het dan net over de schreve...

Kijk, dat is meteen zowat mijn filosofie!
Het is idioot je te zitten beklagen over al de dingen die je niet (meer) kunt, die je niet hebt, niet kunt aanschaffen, je moet gewoon je leven inrichten met wat je wel hebt en wel kunt. Wij missen hier dan ook niets, want we hebben die behoeften en/of verlangens gewoon uitgeschakeld.
Dat is dan ook de formule van het Geluk !
Je moet het dus echt niet ver gaan zoeken! Je moet gewoon leven zoals je kunt leven, en niet méér verlangen dan dat.
Wij hebben het jaren zonder TV gedaan, en misten dat ding ten gene dele, we konden het ons toen niet permitteren, dus schakelden wij de behoefte er aan gewoon uit. (En weet je, dank zij het huidige programma aanbod denken we aan die tijd terug als aan de gelukkigste tijd...)

Misschien komt die levenshouding er door het feit dat ik van net na de oorlog ben, dat ik als kind opgevoed ben in een gezin die het niet echt breed had... We hadden niks tekort, want we leerden leven met wat we hadden en met wat kon. Ik doe dat bijna onbewust nog steeds.
Ik denk dat dit ook het geheim is van de lachende gezichten die je steeds ziet in die verre arme landen... Als je op TV een documentaire ziet, dan valt mij dat telkens weer op, het lijkt of die arme mensen veel meer lachen dan de mensen die je ziet in de rijke Westerse landen... Dat is volgens mij geen toeval, die mensen ginder zijn blij dat er eens iets gebeurt, dat die filmploeg er is, dat is een evenement! Hier zie je niks dan sikkeneurige gezichten van mensen die zitten te denken aan de afbetalingen van hun luxeproducten...

Er is geen greintje geluk te vinden in het bezit van... wel in het leven nemen zoals het is.

tot de volgende ?