De grote browsertest...

English: Browser usage share on Wikimedia Foundation projects on June 2011. (Photo credit: Wikipedia)

Ik weet niet wie dit organiseert, maar nu en dan zijn er mensen die voor ons eens gaan uittesten welke zaken wij nu eindelijk maar eens moeten gaan gebruiken als we het neusje van de zalm willen...

Nu zijn de browsers weer eens getest: Internet Explorer, Chrome, Firefox en dergelijke werden in het lang en in het breed getest en vergeleken.

Nu zou je kunnen denken: "Nu weet ik het eindelijk !", maar niets is minder waar !
Al naargelang je dezelfde test beoordeelt en geïnterpreteerd ziet in het ene tijdschrift, of in het andere, zie je totaal verschillende interpretaties over de uitslag.

Als ik als leek de test bekijk, dan lijkt me Chrome er het vaakst het best uit te komen, en dus denk ik: Joepie Chrome dan maar... Maar als ik de beoordelingen lees, dan lees ik heel andere zaken. Een tijdschrift die nogal gebonden is aan I.E. van Windows, belicht dan waarom het zo interessant is dat IE uw browser moet zijn, want die is het best in huppeldepup. In een ander blad opteert men dan eerder voor Firefox, want kijk, daar en daar, en dat zijn toch de belangrijkste eigenschappen, daar is Firefox de beste...

Ik heb dan binnenpretjes...
Ik heb twee browsers op mijn pc staan, en ik heb er zeker een vijf à zes uitgetest. De browser die ik het meest gebruik is Chrome, en voor de zaken waar ik Firefox beter vind, ga ik op Firefox werken. Ik ga niet ontkennen dat andere browsers wellicht  beter kunnen zijn voor andere zaken, maar met die twee heb ik alles wat ik - voor mijn gebruik- nodig heb.

Maar mijn binnenpretjes gaan verder...
We zien een test, we lezen de cijfers, en we zien die cijfers als feiten, tot we de interpretaties van de "keurders" er bij lezen... En dan zie je dat je met cijfers alles kunt bewijzen, alles kunt interpreteren zoals jij het wilt, zoals het in uw kraam past...

Ik heb een paar jaar "Test Aankoop" gekocht, en hoe langer ik dat las, hoe kwader ik werd.
 Ik ga niet zeggen dat hun testen verkeerd zijn, maar ook daar zie ik weer interpretaties, maar als lezer van dat blad krijg ik maar één interpretatie: de hunne.
Bovendien stelde ik vast dat bij die testen er telkens een bepaald gamma van producten werd beoordeeld... Niet alle merken, maar een bepaalde keuze aan merken.
Nogal dikwijls stelde ik vast dat het merk dat mij interesseerde er niet bij stond.

Dat is ook in wat ik zag over die browsers het geval. Het kan best dat jij al jaren werkt met browser X, maar dat staat dan net niet in die test...

Met andere woorden, die test is maar een test die gaat over de keuzes van een één of een beperkt aantal testers... Dus, niets om je druk over te maken.

Net zoals de test in het boekje van Testaankoop, een besluit over een beperkt lijstje van producten...

Zegt het ons dan niets ?
Oh ja wel, maar het is maar wat het is, en de kans zit er in dat men een bewuste keuze maakt van producten, om er zeker van te zijn dat merk X er goed uit komt ...
Bovendien, wie zegt dan welke punten de voornaamste zijn? Wie zegt dat dit voor U de punten zijn die jij het belangrijkste vindt ?
Kortom, trek je niets aan van die dingen...

Ga op je eigen oordeel af, daar voel jij je toch het beste bij.
Stel dat je nu een andere browser gaat installeren, op basis van die testen, denk je dan dat een garantie is voor een beter product ? Negen op tien zul je er niet tevreden over zijn, omdat je weer moet leren hoe dat ding te gebruiken... Pas als je het een hele tijd gebruikt, zul je eventueel vast stellen dat het een goed product is, maar of het dan beter is, is iets waar je steeds aan zult blijven twijfelen.

En eigenlijk is dat met bijna alles zo...
Je eet liefst de soep die je vrouw maakt, omdat je die gewoon bent... En hoogstens heb je ook goede herinneringen aan de soep van je moeder... De soep van een ander smaakt wel, maar niet voor alle dagen... Tenzij je die soep ook gewoon zoudt worden.
Wij zijn vooral gewoontedieren...

Daarom is het zo moeilijk om op een ander manier te gaan leven. Het doorbreken van een stramien, dat vergt inspanning, en inspanningen... dat mijden we liefst...
Dus blijf, test of geen test, rustig bij de browser waar jij je goed bij voelt...
En zoek je een uitdaging, probeer dan maar eens een ander...
Maar doe je oude nog niet weg, zodat je er op kunt terugvallen. Toen ik Chrome installeerde, was ik er helemaal niet tevreden over, nu vind ik dat de beste... Ik heb het leren gebruiken... In het begin alleen voor de zaken die ik vond die daar het best gingen, en voor de andere dingen schakelde ik over op mijn oude browser. Maar als het voor een kleinigheid was, bleef ik maar, het was de moeite niet... Toen ik het eenmaal gewoon was, deed ik bijna alles met Chrome... Gewenning. Meer niet...

En gewenning, dat is een groot stuk van "het zich goed voelen"...

tot de volgende ?

sneeuwballen

Nederlands: Affiche: "Alleen uw gift is in staat deze kinderen te helpen." Vereeniging "Hulp voor Onbehuisden" (Amsterdam). (Photo credit: Wikipedia)

Tot mijn verbijstering gelezen en gehoord dat er gemeentebesturen zijn die het gooien van sneeuwballen door kinderen strafbaar maken (GAS-boetes). Ook het maken van een glijbaantje hoort bij de strafbare feiten.
Kinderen in de kinderopvang mogen geen lawaai meer maken, en geen geurhinder (!) veroorzaken.
Kortom:
Kinderen zijn in onze leefgemeenschap eigenlijk ongepaste, onaangepaste, ambetante, vervelende en luidruchtige overbodigheden...

Waar zijn we mee bezig ?

In het bos moeten ze netjes op de paden blijven, buiten kunnen en mogen ze niet meer spelen, want ze storen koning auto.
Alleen het maken van het kind is nog iets leuks, maar dan liefst zonder het risico dat er ook een kind van komt.

Gisteren ging mijn dochter zich aanbieden voor een job, maar ze kreeg te horen dat ze veel te oud is. Ze is 40 jaar...

Als ze nu nog wat verder gaan in hun hekel aan (haat tegen?) kinderen, waar gaan ze dan jonge krachten halen?

En ik, ik ben wellicht helemaal uit de mode... Ik hou van kinderen, en ieder jaar laat ik mijn haar lang groeien tegen die datum, om een waardige Sint te kunnen zijn. Ik voel me ieder jaar weer gelukkig als ik de vreugde zie van die kinderen bij het ontmoeten van de enige echte Sint, bij wie ze aan de baard mogen trekken.

Ik ga me moeten herscholen om me aan te passen aan de huidige maatschappij, leren om kinderen af te schrikken, weg te jagen en hen verbieden lawaai te maken... Laat staan dat ze ook nog eens zouden lachen !

Als een kind naar mij een sneeuwbal gooit, dan vind ik dat een compliment ! Dan heb ik het gevoel dat ik voor de jeugd nog besta, dat ik niet verdwenen ben in de grijze massa... En als ik sneeuw vind waar ik bij kan (de grond is zo laag tegenwoordig), dan zal ik mee doen, ook een bal sneeuw in mijn handen vormen, en naar hen gooien. En van heel diep in mij zal dat kinderlijke van vroeger weer een beetje naar boven borrelen !

Ik hou van kinderen, omdat zij dat onbevangene hebben, omdat zij nog echt spelen, omdat zij stuk voor stuk kunstenaars zijn die in hun tekeningen een hele wereld, hun wereld stoppen... Picasso zei dat ieder kind een kunstenaar is, en dat een volwassene slechts kunstenaar kan zijn, als hij het kind in hem vrij laat bewegen, vrij laat doen...
... en wij, wij gaan ze verbieden te spelen? te joelen?

Waar zijn we mee bezig ?

Een kind is geen volwassene in pocketformaat !
Een kind moet kind kunnen zijn, moet kunnen spelen, ravotten, de wereld ontdekken via het spel.

Er komt nog een heel leven van volwassen zijn, van verantwoordelijk zijn, van werken en opvoeden... En in dat opvoeden moet een heel pakket spel zitten !!!

Hoe we het ook bekijken, we zijn als mens ook gewoon dieren, zoogdieren... En dus durf ik het aan om eens over dat fictieve muurtje te gaan kijken, kijken wat onze mede-dieren doen met hun kinderen... Tegenwoordig kun je wel iedere dag mooie reportages bekijken over de dieren... en zien hoe jonge dieren vooral via het spel leren volwassen te zijn.
Alleen onze kinderen moeten meteen volwassen ageren, volwassen zijn, als kleine volwassenen acteren in een wereld die nog niet de hunne is...

Waar zijn we mee bezig ?

Laat het kind toch kind zijn ! Leer het via spel volwassen te worden. Leer het via spel verantwoordelijkheid kennen... Laat het spelen !!!

tot de volgende ?

Rijm

English: Church of Our Lady of Pamele, Oudenaarde, Belgium Nederlands: De Onze-Lieve-Vrouwekerk van Pamele te Oudenaarde (Photo credit: Wikipedia)

Het is ijzig koud en bolle mist ! En wat krijg je dan? Juist, heel mooie berijpte takjes en draadjes.
Nu zien we dat aan onze dakgoot (van mijn buur en mij) er ontelbare zweefdraadjes hangen van ontelbare kobbetjes die zich door de wind lieten meevoeren tot aan ons huis...
Normaliter zie je die draadjes niet eens hangen, ze zijn zo dun en zo onzichtbaar, dat je ze alleen ziet als er de zon op schijnt, en wij zitten hier aan de noordkant...
Nu echter is heel onze dakgoot versierd met dikke wollige witte draden.
Onder het witbesneeuwde dak geeft het de indruk dat er een witte doek onderaan aan het uitvezelen is...

Niet echt mooi, maar wel eens iets anders.
De takken van de linde en van de meidoorn zijn dubbeldik geworden in hun witte jas.
Dat is wel mooi !

Aan de andere kant van ons huis, de zuidelijke gevel, heeft het gisteren in de zon ietsje gedooid, en nu hangen er lange ijspegels aan het dak.
Ook mooi... Zolang je ze niet op je hoofd krijgt...

Met die mist verliest de wereld zich in het wit. Alleen de onmiddellijke voorgrond zie je nog, witbesneeuwd, en je kunt niet precies zeggen waar het wit van de grond overgaat in het wit van de mist. Je lijkt wel in een bol te leven.
Ook het geluid is gedempt.
Precies of het geluid durft je niet te storen in deze witte toverwereld...

De buitenwereld is prachtig... van uit mijn warme woonplaats. In de tuin staat een voederhuisje, hangen vier mezenbollen en hangt er ook nog een soort bokaal met zaad die vanzelf naar beneden rijst naargelang de vogels er van eten... Iedere dag moeten we nieuwe voorraden hangen en zetten... Tientallen vinken (dat is voor het eerst dat we er hier zoveel zien), roodborstjes, pimpelmezen, koolmezen, heggenmussen, mussen, merels, tortelduiven, houtduiven en zelfs een verdwaalde meeuw kwamen en komen hier fourageren.  In Oudenaarde zitten ook pestvogels, zeldzame trekvogels, in een prachtig verenpak. Een kennis nam er foto's van en zette die op Facebook...

Ik heb compassie met die frêle beestjes, maar nog meer met de dutsen die nu op straat leven... Hier zie je ze niet zo vaak, ze zitten meer in de grootsteden, waar ze leven in de marge van de maatschappij. De clochards van ons landje...

We durven wel eens denken "hun eigen schuld", maar het is niet zo makkelijk om, eens men de bergaf aan het glijden is, die glijpartij stop te zetten, en nog veel moeilijker om terug de helling op te kruipen. We hebben een maatschappij die aan elkaar hangt van administratieve regeltjes en - regels. Eens je door een of ander feit, uit één van die regeltjes zijt gevallen, lijkt het of alles aan elkaar hangt, en je rolt steeds sneller en sneller uit al die regeltjes weg. Je hebt niet voldaan aan A, dan kun je attest B niet meer krijgen om te kunnen genieten van C... Je kunt die letters vervangen door ziekenkas, door werkloosheid, door kans op tewerkstelling, door het verkrijgen van een woning... en ga zo maar door.
Je moet eens praten met mensen die in organisaties werken zoals de voedselbanken en dergelijke...

Soms heb ik het gevoel dat we ook voedertafels zouden moeten zetten voor de sukkelaars onder onze medemensen, met warme nestkastjes...

tot de volgende ?

Koud -12.7°Celsius

A putto showing a thermometer with the old Celsius scale (0°C boiling point of water, 100°C freezing point) (Photo credit: Wikipedia)

Gezien op de thermometer: -12.7° Celsius...
Da's brrr koud.

Ik hoop dat er weer niet te veel schade is aan planten in de tuin ! Vorig jaar hadden wij ook veel te veel warmte tot heel ver in december, en dan plots heel harde kou... Gevolg winterharde planten die hier al jaren zonder problemen overleefde, waren plots of afgestorven of deerlijk gehavend... Dit jaar is het weer zoiets: eerst veel te lang veel te hoge temperaturen voor de tijd van het jaar, en dan plots koning vorst in het land... Een zaak die me iets beter lijkt dan vorig jaar: de kou is dit jaar niet van vandaag op morgen heel diep gegaan... er zijn een paar dagen overheen gegaan... hopelijk maakt dit verschil...

Ik vermoed dat het verschil ook voor planten zit in de gevoelstemperatuur... Ik verklaar me nader:
Een plant in een normale winter, heeft praktisch geen sap in zijn takken zitten. Voor de winter sluit de plant de toevoer af, en heb je te maken met een quasi droge plant. Een droge plant kan betrekkelijk goed tegen de vorst, omdat de vorstschade vooral ontstaat door het bevriezen van vocht. Als er vocht in de cellen van de plant zit, en dat vervriest, dan is er kans dat de celwanden scheuren. Ijs neemt meer volume in dan water, zodoende is de cel te klein en scheurt open onder de druk.

Gevoelstemperatuur is niet de temperatuur die we aflezen van de thermometer, maar de kou die we lijken te voelen. Als het waait voelt het veel kouder aan dan de thermometer aangeeft. Om deze temperatuur te meten, werkt men met een "natte thermometer"... Het verschil in temperatuur ontstaat door dat het vocht reageert op de vrieskou, en sterker afkoelt dan een droge massa. (Ik ben geen scheikundige... als je meer technische uitleg moet hebben, ga dan maar eens bij een scheikundige op bezoek...)

Maar planten die vocht bevatten zullen wellicht ook daardoor sneller en dieper bevriezen dan de temperatuur alleen zou veroorzaken, zonder dat vocht en zonder wind.

Ik ga deze week niet naar de academie: de wegen zijn niet zoals ze moeten zijn, en bovendien werken ze daar nu aan de parking, met als gevolg dat daar bijna zeker geen plaats meer is om te parkeren. Als ik daar niet kan staan, dan is het meteen een heel stuk verder, en dat op banen die bovendien ook hier en daar nog glad zullen zijn... (Er zijn in de omgeving nog wat braakliggende gronden en lege panden, waar de voetpaden quasi zeker niet sneeuwvrij gemaakt zullen zijn !)

Dus: een weekje thuis, bij moeder en bij de centrale verwarming...

ps: de kippen leggen ook niet. Poepke dichtgevroren?

tot de volgende ?

sneeuw

Pablo Picasso, 1937, Guernica, protest against Fascism (Photo credit: Wikipedia)

Er ligt zo'n 10 cm sneeuw op het voederhuisje voor de vogels...
Nu is de wereld werkelijk wit !
De auto's rijden nu al weer, maar vanmorgen vroeg kropen ze door de straat. (Eén wiel opheffen, voorzichtig tien cm naar voor, dan ander wiel...)
Nu is de baan voor ons huis een soort zanderige sneeuwweg. De sneeuw is stukgereden en ziet er uit als zand, klaargelegd voor een mooie cycrocloss.... (Voor uitleg over dat woord, zie blog van een paar dagen terug).

Nu is het veld helemaal wit, waar van die geel-bruine stoppels van de afgereden maïs uit naar boven priemen. Waar gaan de duizenden houtduiven nu bevoorrading vinden? En de ratten? Ik ga mijn kiekenskot maar afsluiten zeker ?


Winterstilte


De grond is wit, de nevel wit,
De wolken, waar nog sneeuw in zit,
Zijn wit, dat zacht vergrijzelt.
Het fijngetakt geboomte zit
Met witten rijp beijzeld.

De boom houdt zich behoedzaam stil,
Dat niet het minste takgetril
't Kristallen kunstwerk breke,
De klank zelfs van mijn schreden wil
Zich in de sneeuw versteken.

De grond is wit, de nevel wit,
Wat zwijgend tooverland is dit?
Wat hemel loop ik onder?
Ik vouw de handen en aanbid
Dit grootsche, stille wonder.

Jacqueline E. van der Waals
Uit Nieuwe verzen 1909

Ik heb dit gedicht gekopieerd als een blijk van restitutie... Ik heb verschillende malen stukjes uit dit gedicht geciteerd, en het daarbij iedere keer toegeschreven aan Alice Nahon. Niemand heeft me verbeterd, maar het is dus van Jacqueline E. van der Waals... (Sorry Jacqueline, ik zal het nooit meer doen...) Ik vind het nog steeds een schitterend gedicht, die -oh zo mooi- de tere pracht beschrijft van de sneeuw...
Ik vermoed, gezien de stijl dat beide dichteressen uit zo wat dezelfde tijd stammen... Ik hou wel van poëzie, maar dan van echte gedichten, met rijmen en versvoeten... Eén uitzondering wil ik wel eens beluisteren, lezen, van genieten, en dat is Paul Van Ostaijen... Misschien zijn er ook nog wel andere, maar dan ken ik die niet, en niet-kennen is niet-beminnen...

Het is niet zo, dat ik hele boeken vol poëzie zit te verslinden, maar nu en dan een gedichtje, dat vind ik heerlijk. En het mag best bombastisch of barok zijn, als het mij raakt is het goed. Want ik denk dat poëzie net is als de andere kunst: het spreekt je aan, of het spreekt je niet aan... Je staat vol bewondering voor een schilderij, en een ander wandelt er achteloos voorbij...

Echte kunstwerken, dat zijn de werken waar iedereen voor blijft stil staan. Dingen die iedereen raken. Zo heel veel zijn er niet ! En ergens zijn ze dikwijls een bron van ongenoegen voor mij ! Dat klinkt een beetje gek, maar ik verklaar: Neem nu Pablo Picasso, die heeft een paar schilderijen gemaakt die heel scherp en heel duidelijk de massa aanspreken, en dan ook nog honderden "gewone" werken. Maar omdat het een Picasso is, heeft het dan een abnormale waarde. Dat vind ik bullshit ! Ik ben verslingerd op heel wat werken van Dali, maar ik zag ooit originele tekeningen van hem te koop aan exorbitante prijzen, waar ik geen Euro zou voor overhebben ! (Tenzij om voort te verkopen aan de gekken die de naam kopen en niet een kunstwerk !)

Oh ja, de vogeltjes hebben honger ! Vergeet niet wat eten te geven aan die beestjes ! Ook al waren het maar de kruimeltjes van het brood, ze vinden nu geen eten in deze toegesneeuwde wereld ! Drinken hoeft nu niet, ze pikken wel sneeuw, maar eten. Eten. ETEN !

tot de volgende ?

te laat ?

Deze morgen had ik ik geen kans om te bloggen... We zijn naar de specialist geweest met Anny, voor de opvolging van haar borstoperatie, alles is in orde. In mei moet ze terug een mammografie doen, en in juni moeten we dan bij de dokter voor de evaluatie...

Dus, tot zover is alles ok... We zien dan wel weer verder...

Nadien moesten we nog wat boodschappen doen, want ze geven veel sneeuw, en hier in onze Vlaamse Ardennen moet je dan niet op baan gaan als je niet echt moet !!! De heuvels die anders de pracht van de streek zijn, zijn dan veelal glijbanen waarop de auto's pogen te skiën...
Dus vandaag alles zoveel mogelijk bij gehaald voor gans de week...

Het was middag toen we thuiskwamen...

Morgen is er dan wel weer een normale blog...

tot de volgende ?

Cycrocloss ?

Nederlands: Elio Di Rupo, Waals-Belgische scheikundige en politicus, Parti Socialiste (PS) (Photo credit: Wikipedia)

Vrijdagnamiddag gehoord op radio 2: "Het Belgisch kampioenschap cycrocloss"
En nee, ik wil niet lachen met de spreker die daar een lapsus linguae maakte... In tegendeel ! Ik hoorde aan de fractie hapering in de stem, dat hij zelf zijn fout had gemerkt, maar hij hernam zich en vervolledigde zijn zin, alsof er niets was gebeurd ! Ik heb daar grote bewondering voor !
Was ik de spreker van dienst geweest, dan had ik onvermijdelijk beginnen lachen met mezelf, en kon ik de eerste minuut niets zinnigs meer uitbrengen, maar de spreker van radio 2 niet, onverstoorbaar ! groots !

Misschien een kleine tip: hij had ook gewoon kunnen spreken over veldrijden, daar is minder kans op een lapsus dan bij cyclocross...

Ik herinner mij het woord niet meer, maar ik herinner me des te beter dat ik ooit in de klas, les Nederlands, zo'n lapsus maakte, en wat de leerkracht ook zei of deed, ik kon niet hernemen of verder doen, ik zat met de slappe lach...

Soms is een lapsus niet echt een lapsus... Mijn oudste zus moest ooit een gedicht voordragen over Klokke Roeland, kleppe brand... Ons vader zei dan telkens "je sleppe brandt" (Westvlaams voor je slip (van je hemd) brandt)... Toen mijn zus in de school aan het voordragen was zei ze ook "sleppe brandt".... Woorden wekken, voorbeelden trekken in de praktijk gebracht.

En onze oud-Voorzitter René, verwelkomde de eerste minister Leo Tindemans tot drie keer toe als Theo Lindemans... Bij ons was de man voor eeuwig herdoopt...

Maar hoe dan ook, het is gênant als je het voorhebt...
Je voelt je zelf ergens zo stom. Eigenlijk is het helemaal niet zo erg, en iedereen weet best wat je wil zeggen... Maar soms is het zo grappig dat je ondanks jezelf een lachje niet kunt onderdrukken.

Maar vandaag is het dus het Belgisch kampioenschap veldrijden ofte cyclocross... Ik weet niet hoe het daar zal zijn, maar hier ligt er sneeuw... Het rolluik van de badkamer krijg ik maar half omhoog, en dat van de kamer van Koen al helemaal niet... De baan ligt er glad bij, en dus gaan we niet naar de rommelmarkt, tenzij het heel vlug gaat dooien... Maar het ziet er niet naar uit !

Van hier, in de warmte, is het wel mooi om te zien. Voor mijn deur ligt een schilderij van Valerius De Saedeleer te blinken. Het witte veld, doorspekt met hier en daar wat zwarte lijnen waar de aarde niet gedekt is door de sneeuw. De bomen zijn wit gekruind, en waar nog bladeren aan de bomen hangen, daar zie je nu witte wollige struiken.... Mooi, maar koud en glad.

Sind ik zo sukkel met mijn rug, ben ik doodsbang dat ik zou vallen, en mijn rug nog meer verdemoleren... (voor niet West Vlamingen : kapot maken)... En dus is sneeuw niet mijn ding, net zo min als ijzel.

Maar volgens het weerbericht zal binnen een week geen spoor van sneeuw, noch van ijzel meer te zien zijn, is de vorst weer uit het land. Kan ik goed begrijpen, de vorst staat in ons landje onder vuur, sinds de erfeniscapriolen van ons Fabi...

Te krijg: Koningshuis met ervaring
bevragen bij Elio Di Rupo p/a Wetstraat 16 1000 Brussel.
Schrijven bij voorkeur in het Frans...

tot de volgende ?

blauw in het zwerk

Heb je het ook gezien? Vanmorgen was de hemel niet meer alleen maar grijs en zwart, er zaten strepen blauw in, lichtblauw, en aan de einder zag je warempel wat oranje, voorbode van de zon?
Ze voorspellen sneeuw !

Je zit, we leven in een landje waar het weer niet alleen het gespreksonderwerp is bij uitstek, het weer zelf werkt daaraan mee ! Het wisselt, en verandert constant, het blijft soms wekenlang slecht opdat het de mens de strot zou uitkomen, het gaat dan plots over in een wirwarweer, waar je echt niet meer weet welke kledij je moet aandoen. Je ziet dan in de straten mensen rondlopen zowel in dikke winterjassen als in korte broek en T-shirt...

kortom, er zijn maar twee constanten in het leven van de Belg :
- het weer
- de belastingsbrief

En toch, als we TV-kijken, en we zien wat het weer allemaal aanricht in onze buurlanden, dan mogen wij hier niet klagen. We hebben hier zelden of nooit van die weersuitspattingen.
Misschien is het voornaamste ambetante kenmerk van ons weer dan ook zijn middelmatigheid ?

Er gaat een sprookje rond dat de eskimo's wel tweehonderd woorden hebben om sneeuw aan te duiden (het is maar een sprookje!), maar het verwondert mij ergens dat wij hier hobby hebben in het benoemen van alle soorten wolken. Zou het niet heerlijk zijn als we het verschil ook konden benoemen tussen een calvus, een capillatus, een castellanus tot en met een spissatus, een stratiformis en zelfs een Uncinus ?
Maar nee, we mekkeren gewoon dat we de zon niet zien !

Er is ook iets geks aan de hand met onze kunstenaars !
Het valt op dat de meeste schilderijen een mooie strakke blauwe hemel vertonen, en geef toe, het is onmogelijk dat die schilders daar alle dagen vanuit hun atelier zicht op hebben ! Het aantal dagen met blauwe luchten is veel kleiner dan het aantal schilderijen met diezelfde luchten !

Ik denk dat die schilders ook een chronisch gebrek aan opleiding hebben om al die soorten wolken neer te poten op hun doeken. Ze kunnen ze niet alleen niet benoemen, ze weten ook niet welk wolk ze in welk blauw moeten plaatsen !

Als we op een schilderij wolken zien, dan zijn het meestal allemaal wolken, zonder ook maar één spatje zon. En heb je er dan toch eens eentje gevonden, dan is het heerlijk dat kleine vlekje blauw in het uitspansel ook vertaald te zien in een likje zon op de aarde er onder. Die schilderijen zijn, door dat éne spatje licht op de anders grauwe aarde, meteen heel aantrekkelijk en halen hoge aaibaarheidsgehalten...
Wat op zich al weer een bewijs is, dat we versteld staan van het feit dat een maler het aandurfde om én wolken én zon op één doek te zetten.

Gekend zijn ook de schilderijen waar de schilder nog meer moeilijkheden poogt te ontvluchten! Je schildert een gelige zon die in een oranje overgaat tot in het bijna inktzwarte, daarvoor een witte voorgrond (heb je al van je witte canvas), en daarop pikzwarte bomen die als grijpgrage vingers in de oranje verf krabben... Mooi ! en bijkans heeltemaal geen werk aan...   (Was het maar zo simpel...)

Ach, ik zit maar wat te zeveren... ik wil gewoon zeggen: Ik ben blij dat ik wat blauw in 't geluchte zie !
Jij ook ?

tot de volgende ?

papierklei

Eigen foto, eigen hond, maar in het echt luistert zij veel beter dan op de foto !!! (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag ga ik in de academie wat experimenteren met papierklei.
Papier op zich bevat eigenlijk al klei, dus is papier geen vreemd object voor klei.
Ik weet niet wie ooit op het idee kwam om papier in klei te mengen, maar het lijkt een wondere materie.

Laat me eerst eens vertellen hoe je met gewone klei kunt werken.
Gewone klei mag niet te nat en niet te droog zijn, het moet kneedbaar zijn en niet kleven aan je handen. Deze toestand laat je toe die massa te vervormen tot de vorm die je er mee wilt maken (met de nodige beperkingen ... je kunt bijvoorbeeld niet een potlooddunne pilaar maken voor een dikke bol klei, want dat gaat inzakken, omvallen)
Je kunt klei tamelijk lang blijven bewerken. Zolang het niet droog is, kun je stukken bijvoegen, aankleven. We spreken dan van klei die lederhard is. Dat is een exacte beschrijving, het voelt ook wat lederig aan. Je kunt zelfs in dit stadium de klei nog steeds wat vervormen, mits je dat voorzichtig doet, en de grens niet overschrijdt waar de lederharde klei gaat breken.
Als de klei eenmaal droog is, kun je er niets meer aan toevoegen of aan wijzigen.
Als je dan de klei weer nat maakt, ga je niet naar de situatie lederhard, maar meteen naar heel zacht, ja zelfs naar uiteen vallen.

Papierklei heeft een deel eigenschappen die je toelaten over de grenzen te gaan van de gewone klei. Je kunt veel lichter werken, omdat door de vezels in de klei, je een soort wapening krijgt, en dus een sterkere structuur.
Daardoor kun je veel dichter komen bij de potlooddunne pilaar met daar een dikke bol op. Je moet wel zien hoe je dat doet, maar door de hogere stevigheid en de lichtere constructie is daar al heel wat meer mogelijk.
Bovendien kun je aan droge papierklei nog steeds zaken in papierklei toevoegen. Door de vezels laat je, mits de twee oppervlakten bevochtigd worden, de zaken in elkaar grijpen en ineen kleven.

Kortom, je krijgt meer mogelijkheden.

Misschien denk je nu bij jezelf: "Wat zit die man nu allemaal te leuteren !"
Maar voor mij kan dit een nieuwe wereld van mogelijkheden vormen. Laat me een voorbeeld geven. Stel dat je in klei een rechtopstaande hond wilt boetseren... Dan moet je ofwel de poten veel te dik maken, ofwel moet je onder het lijf een dikke steun bouwen (dat is het meest gebruikte, dan zie ja daar een bos gras of iets dergelijks die in feite de hond omhoog houdt.).
Er is ook nog een andere mogelijkheid: Je maakt vooral een constructie waarbij je uit een plank vier staven ijzer laat komen. Je kneedt dan rond dat ijzer de poten op, en met de ijzer zijn deze sterk genoeg om de hond te dragen. Moeilijkheid: klei krimpt bij het drogen, dus moet je dat ijzer er tijdig uithalen, vooraleer de klei openbarst door het drogen, maar zo dat de klei wel al stevig genoeg is om de hond te dragen. (Gewoonlijk zal men dan iets onder het lijf van de hond plaatsen, die helpt dragen, tot het geheel helemaal droog is.)

Ik wil nu iets dergelijks proberen te maken met papierklei. Ik ga eerst het lijf van de hond maken, dan dat lijf op een voorwerp leggen die de juiste hoogte heeft, en de poten naar beneden toe er aan boetseren. Dat kan door de grotere kleefkracht van papierklei (hoop ik). Op die manier hoop ik een hond te kunnen maken die op gewone dikte van poten staat, zonder bosje gras onder de buik.

Dit is een uitdaging, en een manier om de mogelijkheden en moeilijkheden van deze - voor mij nieuwe - materie te leren kennen. Wellicht ga je mij gedurende dit experimenteren nog wel horen vloeken van hier tot ginder, omdat er bepaalde moeilijkheden gaan opduiken die ik niet voorzie, omdat ik de materie (nog) niet voldoende ken, maar dat is eigenlijk juist de bedoeling.

In ieder geval, als je helemaal geen kaas hebt gegeten van keramiek, of van boetseren, weet dan dat het maken van een hond (paard) die gewoon op zijn vier poten (benen) staat, zonder bijkomend steuntje, dat dit niet evident is op te maken !

Toch zie je die beeldjes wel eens, maar die zijn veelal op een nog andere manier gemaakt.
Als ik zo een beeld moduleer in was, dan kan dat redelijk makkelijk gedaan worden. Van dat beeldje maak ik dan een moule,  en in die moule giet ik dan gietklei. Deze gietklei laat je een bepaalde tijd in de gietvorm (de moule), zodat de buitenkant van de gietklei hard wordt. De rest van de gietklei giet je uit de vorm. Als je dan de moule (die uit verscheidene stukken bestaat) opent, dan heb je een beeld in klei... van een hond die staat op vier poten.

De grote moeilijkheid bij die manier van werken, is het maken van een moule, die zo moet gemaakt zijn, dat je hem van het beeld kunt afhalen, zonder dat je stukken maakt... Denk een aan het oor van de hond, en probeer je eens in te beelden dat je daar stukken plaaster moet opleggen, die je terug weg kunt nemen, zonder dat dat oor breekt... je hebt al meteen een aantal stukken nodig. Deze stukken moeten tegen elkaar liggen, want de moule moet dicht zijn (je giet er gietklei in !)...

Dus, hoe dan ook, het is niet simpel een hond op vier poten te maken ... Als dus ooit een beeldje ziet van een hond of paard op vier dunne poten (benen), denk dan eens aan de kunstenaar die dit wist te maken...

tot de volgende ? (de hond op de foto is veel makkelijker te maken... die zit op een breed steunvlak !)

Bof / Kinkhoest / Griep

De laatste dagen wordt er alarm geslagen over een toenemend aantal gevallen van bof. Gisteren groot alarm over de terugkeer van de Kinkhoest... en om het allemaal een beetje op te sieren, krijgen we het bericht dat de griepepidemie heeft toegeslagen...

Dat van de griep is een jaarlijks terugkerend fenomeen, maar we dachten met zijn allen dat bof en kinkhoest vergeten ziekten waren... Werden onze kinderen en kleinkinderen daarvoor niet ingeënt ?

Het blijkt nu dat de bacterie zich waarschijnlijk een klein beetje heeft gewijzigd, waardoor de inenting niet meer volledig zou werken. Met andere woorden, de natuur (in dit geval de bacterie /virus en dergelijke) blijkt uiteindelijk weer iets sterker dan het menselijke vernuft.

en nu zit ik hier.
Te schudden en te beven...
Van schrik...
want ik heb nog geen enkele kinderziekte gehad, en veel inentingen waren er in mijn tijd nog niet. Alleen tijdens mijn jeugd een plotse inenting tegen kinderverlamming. Als mijn geheugen goed is, drie keer moesten wij een lepeltje zoetsmakende brol slikken om vrij te zijn van die verschrikkelijke ziekte. We kregen ook een inenting tegen de pokken, en nu en dan een test op tuberculose. Ik denk niet dat er verder sprake was van inentingen in onze tijd.

Men heeft de wereld vrij verklaard van pokken, en geef toe, u en ik dachten dat een hele resem van die andere ziekten ook aan het verdwijnen waren, tot nu.

Want nu is daar "de Terugkeer van de Ziektes"...
Op een of andere manier voel ik mij weer klein door zulke mededelingen.
Er lijkt plots een einde gemaakt aan de menselijke alleskunde.
We hebben al de ziekenhuisbacterie, die eigenlijk ook maar een gewone bacterie is, die door slecht gebruik van antibiotica plots is geëvolueerd tot een superbacterie.
We horen al jaren oproepen om te stoppen met het gebruik van antibiotica in de vleesindustrie, maar we horen en zien dat ze vrolijk verder doen.

Ook bij de dieren zijn er plots weer ziektes opgedoken die we verdwenen dachten...

Een deel van deze ziektes hebben een weerstand opgebouwd tegen onze huidige geneesmiddelen, en we moeten ze te lijf met grof geschut, vrezend dat ze op die manier ook daar weerstand zullen tegen opbouwen.
Misschien ben ik pessimist, maar het lijkt er een beetje op, dat we de veldslag hebben gewonnen, maar de oorlog aan het verliezen zijn.

We zijn in een steeds sneller tempo de aarde aan het leegroven van alle grondstoffen. Neemt de aarde wraak?

Ik weet het niet, misschien ben ik te pessimistisch, maar als ik kijk naar de natuur, dan zie ik dat de natuur steeds zichzelf poogt te herstellen. Je moet eens kijken naar stukken snelweg die vergeten en ongebruikt blijven liggen, na enkele jaren zie je de natuur zelfs die beton veroveren. Mogen we dan verwachten dat we de aarde kunnen leegroven zonder dat er een herstelpoging komt van de natuur ?

Ik denk dat het hoog tijd wordt, dat we meer eerbied hebben voor de Aarde... Zonder haar is er immers geen leven. We vermoeden wel dat er wellicht nog werelden zijn waar leven zou kunnen zijn, maar weten doen we dat niet, en het helpt ons hier niet.

Dat de aarde zich probeert te herstellen lijkt me logisch, dat dit ten koste zal gaan van "de mens" lijkt bijna even onafwendbaar, want het is de mens die de aarde aan het vernietigen is...  Ik vrees voor mijn kinderen, kleinkinderen of nog verder... Het is aan ons, NU om er iets aan te doen.

tot de volgende ?

grijzerderst

Global Warming Predictions Map 2 German (Photo credit: Wikipedia)

Ik krijg er de rietepetiet van !
Waar is de zon? Je weet wel, dat geelgouden ding die we vroeger wel eens aan de hemel zagen?
Ik weet het !
Ik heb het gehoord en gezien op TV !
De zon staat boven Tasmanië, Australië allee Oceanië en omstreken.
Het is daar zo heet dat bosbranden er bijna niet meer te blussen zijn. Dan heb ik nog liever geen zon !

Maar meteen zitten we dan weer maar eens te broebelen over het weer, het klimaat en de Global Warming... en dat is niet waar ik het wil over hebben. Ik wil het hebben over de gevolgen van zon, zonlicht of licht in het algemeen op de mens, de homo sapiens... en wellicht ook op andere diersoorten.

Men geneest depressies met een lichtkuur.
Gewoon mensen onderdompelen in een zee van licht en hup, weg depressie.
Laat me dat eens omkeren: geen zon, geen fel licht: welkom depressie !

En ik denk dat ik er echt niet ver naast ben. Ik voel het aan "mijn eigen zich zelven"... Je voelt je bedrukt door het gebrek aan zon, aan licht.

In de volksmond hoor je ook dingen die daar verwant an zijn: als er iemand treurt om het verlies van een geliefde of een kind, dan hoor je daar wel eens bij: en dan die lange avonden... We kunnen net zo goed lezen: en dan die lange donkere periodes. En dan die lange perioden dat het licht niet schijnt...

Zonlicht is dus op meer dan één manier : Leven !
Geen wonder dat het lichtfeest, kerstmis en dergelijke feesten die vergezelt gaan met veel pinkelende lichtjes, allemaal midden in het donkerste deel van de winter gezet worden. En in de Katholieke wereld komt daar dan ook nog een Lichtmis in Februari om het duidelijk terugkeren van het daglicht te vieren. Licht is dus erkend als belangrijk voor het Leven !
Die psychiaters vertellen dus niets nieuws, alleen zijn ze er in geslaagd dat heel duidelijk te bewijzen door te werken met lichttherapie.

Dat er meer zieken zijn in die duistere periode heeft volgens mij dan ook niet in de eerste plaats te maken met de kou of de natte, maar vooral met het feit dat er minder licht is, en dat resulteert in minder weerstand. Er is immers een duidelijke link tussen de geest en het lichaam ! Optimisten zijn minder vaak ziek dan pessimisten, zou je kunnen stellen, en ik ben er van overtuigd dat dit ook werkelijk zo is. Als je kijkt in het bedrijfsleven, dan zie je dat mensen die op het werk onder druk gezet worden, zodat het "niet meer plezant" is om er te werken, die zijn vlugger ziek.

En het gaat hier echt niet alleen over psychosomatische kwalen, nee, waar het eerder om zou gaan, is dat die mensen hun kwaal als veel erger ervaren dan iemand die niet onder druk staat, die optimist is.

Ook het burn-out fenomeen leidt tot een toename van het aantal ziektedagen. Het moge dus duidelijk zijn dat er inderdaad een link is tussen geest en lichaam !

Als de zon, het licht duidelijk aantoonbaar van invloed is op die geestesgesteldheid, dan kun je wellicht ook een link leggen tussen ziektes en gebrek aan licht.

Ik weet niet of er ooit al een onderzoek is gebeurd naar de gevolgen van de werkplaats op de mens en zijn gezondheid, met aandacht voor "Licht" en vooral Zonlicht (met een hoofdletter, want hoe meer ik er op door ga, hoe belangrijker de zon lijkt !). Maar ik ben er van overtuigd dat een werkplaats met alleen kunstlicht minder gezond is, dan een werkplaats met grote ramen op de wereld.

Kortom: wanneer gaan die wolken eens wat gaten vertonen, wanneer krijgen we weer eens wat zon ?
Ik heb het nodig !

U ook ?

tot de volgende ?

Germanen

Statue of Ambiorix in Tongeren (a fanciful interpretation, rather than an archaeological reconstruction, of his possible appearance). (Photo credit: Wikipedia)

Ik ben bezig aan een boekwerk over de geschiedenis der Germanen, en tezelfdertijd aan een boek over "De verloren Bijbel" (de bijbelboeken  en/of -verhalen die niet opgenomen zijn in de canonieke lijst).

Beide boeken zijn niet van aard om eens eventjes knus in een zetel te gaan zitten lezen en wegdromen. Het zijn beide nogal saaie semi-wetenschappelijke werken. Allebei over een onderwerp die mij interesseert.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik mij niet zo heel veel herinnerde over de verschillende oorlogen die er geweest waren tussen de Germanen en Julius Caesar en zijn opvolgers. Voor ons Belgen stopt het verhaal zo wat met Ambiorix en voor de Fransen met Vercingetorix... En we weten wel dat er nu en dan grensgeschillen waren, maar dat dit heuse oorlogen waren? Nee, dat wist ik helemaal niet. Voor mij kwamen de grote invallen pas in zowat 400 na Christus, toen Rome in elkaar zakte als een pudding.

Maar in werkelijkheid hebben de Romeinen gepoogd om hun rijk uit te breiden tot aan de Elbe (nu was dat de Rijn). Tientallen jaren aan een stuk, met tientallen oorlogen en moordpartijen botsten echter op de Germaan Arminius, die Rome wist te stoppen.

Volgens sommigen zou de figuur Siegfried in werkelijkheid Arminius zijn, die de draak (Rome) versloeg. Klinkt plausibel, vooral daar Arminius wellicht een naam was die hem werd toegekend door Tacitus, de Romeinse geschiedschrijver.

(Als je al die gekleurde woorden vind, dan kun je lekker bezig zijn ! Als je daar op klikt, dan kom je terecht in Wikipedia, met een uitleg over het betreffende woord. Doen !)

Mocht Arminius er niet geweest zijn, dan zou de geschiedenis van Europa heel anders zijn geweest ! Maar mijn voornaamste interesses gaan niet naar al dat vechten. Mijn interesses gaan veel meer naar wat men weet over cultuur, religie en dergelijke over dit Germaanse volk.
En daar is iets geks aan de hand.
Heel vroeger, was er een duidelijke cultuur, met veel aardewerk en sieraden, en plots was dat allemaal weg... En bleef er haast niets meer over. Een nieuw volk was gearriveerd, de Germanen, die blijkbaar cultuurbarbaren waren... Of was er meer aan de hand ?
Het antwoord is ja ! De Germanen hadden duidelijk minder interesse in potjes en sieraden, maar dat was logisch, omdat toen het klimaat ook drastisch kouder werd, en de strijd om te overleven heel wat meer tijd in beslag nam, en er minder tijd restte om sieraden te maken.
Dus is het antwoord niet eenzijdig aan het volk te wijten, maar welhaast zeker ook aan het klimaat. Het klimaat was ook de oorzaak van de manier van leven, in kleine landbouwdorpjes, hooguit een twintigtal huizen bij elkaar. Ook dat systeem van leven is niet meteen de grootste stimulans om veel bezig te zijn met kunst en co.

Want hoezeer mijn herte ook bloedt bij deze gedachte, kunst is eigenlijk een welvaartsproduct.

Het is pas bij een gestructureerde maatschappij-vorm, waarbij er meer tijd rest, dat er ook meer tijd is om werkelijke kunst te bedrijven. Voorheen heb je hoogstens wat "volkskunst", wat versieringen die niet veel tijd en niet veel studie vergden.

Zij hadden wel een Godsdienst, maar slechts heel primitieve beelden van Goden. Wat men vond waren eigenlijk bijna "objects trouvées" gevonden voorwerpen, die lichtjes bewerkt werden. Een grote tak met een uitsplitsing als benen, een kleinere tak als penis, geen armen, wel een brute vorm van een hoofd, met rudimentaire maar sprekende bewerking.

De Romeinen waren verstomd over de Germaanse vrouwen, die mee ten strijde trokken, die liever hun eigen kroost doodden dan hen in slavernij te laten vervallen. Kortom bij de Germanen waren de vrouwen veel meer gelijkberechtigd dan bij de "beschaafde" Romeinen...

De Romeinen spraken schande over de mensenoffers, maar schrokken er niet voor terug hele stammen tot de laatste man, vrouw en kind uit te moorden, of bij een slag alle gevangenen beide handen af te hakken... Lijkt mij niet veel hoogstaander ...

Als wij hier nu steeds weer en weer moeten horen dat ij een groot stuk van onze beschaving te danken hebben aan die Romeinen, dan twijfel ik daar heel sterk aan. Mij lijken de Romeinen helemaal niet zo beschaafd ! Wel hadden zij één groot en goed punt, zij namen heel makkelijk de verworvenheden van anderen over. Dus al wat ze goed en nuttig vonden namen ze over en dat werd dan plots "Romeins"... Voor de rest waren het gewoon bezetters, die het volk hier onderdrukten en uitbuitten.
Wie niet assimileerde, wie niet opging in het Romeinse systeem werd slaaf.

Ik heb trouwens het gevoel dat een bezetter altijd wel iets nieuws aan brengt, maar ook heel wat ouds doet verdwijnen. Opdringen en onderdrukken.

Ik geloof dan ook niet echt in "de donkere middeleeuwen"... In feite kwamen wij weer in een nieuwe periode van bezetting, bezetters die echter niet echt meer weggingen, maar zich hier blijvend vestigden, met hun cultuur, hun manier van leven. Minder hoogstaand? Misschien, maar ook minder decadent. Zij kwamen uit het koudere Noorden, leefden dus op een manier die haalbaar was in dat koudere klimaat. Hun manier van landbouw bedrijven was anders dan dat van de Romeinen. Maar uit die botsing van methodes groeide uiteindelijk een betere manier van landbouw bedrijven... Waar ze duidelijk minder goed in waren, was het telen van vee. In de Middeleeuwen werd het vee een stuk kleiner dan in de tijd der Romeinen. Maar wellicht lag ook dit voor een stuk aan hun manier van leven in kleine gemeenschappen, met minder uitwisseling. Hun gemeenschappen leefden veel zelfstandiger, waren veel meer op de individuele vrijheid gericht dan in het Romeinse systeem.
Ten opzicht van ons huidige systeem, lijkt dat minder interessant, maar het voldeed wel voor hun manier van leven. Pas toen door de aangroei van de bevolking, men weer meer en meer naar steden en stedelijke economie groeide, kwam er nood aan een systeem à la Romaine...

Maar als je enkele decennia achteruit gaat, dan waren er hier ook nog steeds kleine dorpjes, die echt bijna volledig op zichzelf fungeerden... Waar de stad een vreemd en onrustwekkend iets was, het slechte, het ultieme kwaad. We zijn dus echt nog niet zo lang uit die duistere middeleeuwen weg... En laat ons eerlijk zijn, er is heimwee naar dat knusse van het dorpsleven...

tot de volgende ?

Het voortbestaan van de krant ?

Fotootje van een oude KP. Foto door mij genomen, maar de inhoud van de krant is natuurlijk auteursrechtelijk beschermd (maar dankzij mijn geniale fotokunsten onleesbaar). (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren heb ik een stukje van de Zevende dag gezien op Een... Gelukkig zag ik niet veel politici meer. Wel is mij opgevallen dat voor politici de overtreffende trap al lang niet meer voldoet. Waar je gewoonlijk spreekt van dwaas, dwazer, dwaast, mag je voor politici pas beginnen aan dwaastst, dwaasterder, dwaastststststst... Maar dat terzijde.

Ik hoorde - een beetje tot mijn verbijstering- een heel betoog over de bezorgdheid over het voortbestaan van de krant. Zowel de gedrukte versie als de internetversie. Gewoon, over het medium "krant".

Ik luisterde met stijgende verbazing.

Als ik de berichten mag geloven over de lonen van wielrenners in ons landje, over de lonen van voetballers in ons landje, en weet dat die mensen uiteindelijk volledig betaald worden uit de inkomsten uit reclame, als ik zie dat hele televisiezenders bestaan bij gratie van de reclame, met in dienst niet alleen  mooie meisjes om de programma's aan te kondigen, maar ook journalisten, dan snap ik het niet.

Als ik dat allemaal bekijk, dan moest de krant al lang gratis zijn !
Het is immers via de krant dat de reclame zowat geboren is !

Ga nu niet leuteren over de kosten van drukpers, inkt en papier, want dan ga ik leuteren over de kosten van een televisiezender, met heel de infrastructuur die er bij te pas komt. Zeg niet dat dit toch niet opgaat voor de wielrenners, want dan ga ik over de "fietsen", de soigneurs, de techniekers, de volgwagens met personeel, de ploegleiders, de truitjes en trainings en het nette pak en heel de rimram praten. Voor de voetballers is er ook wel een pak infrastructuur, coaches, trainers (en sedert Leekens weten we ook iets over die wedden !)... en ga zo maar door.
Lul nu niet dat het de supporters (toeschouwers) zijn die de spelers betalen, want je weet net zo goed als ik, dat dit maar een druppel is in de zee van wedden die daar betaald worden... Nee, de betaler bij uitstek is de reclame. Punt.

En voor de krant, waar uiteindelijk de reclame in zijn moderne vorm ontstaan is, kan dat niet ?

Nee, wellicht is er iets anders fundamenteel mis !
Wij horen het nieuws op de radio (met reclame er bij), zien het op TV (met reclame), we lezen het op internet (met...juist, ja!)... Wie heeft dan nog nood aan nog eens hetzelfde ?
En daar wringt nu precies het schoentje !
De krant brengt niets nieuws meer bij. Wij hebben het al allemaal gehoord, allemaal gezien en dan komt de krant een dag later dit nog eens herkauwen.
Als de krant er niet in slaagt om "het andere" nieuws te brengen, of heel duidelijke standpunten brengt, zal men de verkoop van de kranten steeds meer en meer zien slabakken.
De krant moet anders gaan denken, anders gaan verkopen.

Breng eens een krant uit, die veel meer plaatselijk nieuws brengt, van de zaken die de mens rechtstreeks raken omdat het gaat over bekenden, of over feiten die ze gezien, gehoord hebben.
Breng eens niet het politieke nieuws van uit je krant-gekleurde hoek, maar breng het standpunt van regering naast dat van oppositie (vergelijkend !) en eventueel de echte tegenstellingen tussen Vlaanderen en Wallonië, maar dan niet bekeken alleen van uit één hoek, maar werkelijk bekeken van uit alle hoeken, en met de verdediging van die standpunten er bij.

Dat zou tot gevolg hebben, dat wij op zijn minst de werkelijke posities en stellingnames zouden kennen, maar het zou ook tot gevolg hebben dat men de mens niet meer zo maar zou kunnen bedriegen van uit één hoek. Ik heb je al eerder verteld, dat ik een Waals boek las, over de Waalse zaak, en dat dit voor mij zeer verhelderend was en wel zéér verrassend !

Een mens zou veel meer tijd moeten hebben om dat alles nu te kunnen bekijken, of... een echt goede krant, die werkelijk de dingen naast elkaar durft te plaatsen op een eerlijke manier. Laat een echte Waal schrijven over het Waalse standpunt, een echt lid uit de oppositie over het waarom van hun houding, zodat iedereen meer een echt gefundeerd standpunt kan innemen, op een degelijke, een gedegen manier.

Van mij mag je iedere bladzijde een halve bladzijde reclame zetten, als ik maar een eerlijke krant krijg, iedere dag gratis in mijn bus. Ik hoef geen weekend-blad van drie kilo... Ik heb alleen nood aan het echte eerlijke nieuws, met links en rechts, Vlaams en Waals, zwart en wit, gelovig en atheïst netjes naast elkaar. Elk hun standpunt brengend, zodat ik kan vergelijken en een gefundeerde opinie kan vormen.

Maar ja... Willen jullie, journalisten, politici,  dat wel ?
Willen jullie niet veeleer het gevoel hebben dat jullie de massa kunnen richten in de richting die jullie  willen dat wel lopen, dat we stemmen???

Ik vrees het...


tot de volgende ?

ZotEngels

Statue of Lamoral, Count of Egmont. Bronze version on the market square of Zottegem. Zottegem, East Flanders, Belgium. (Photo credit: Wikipedia)

Ik zit ook op facebook.
Ik ben dus een hippe Opa. (Cool zegt mijn kleinzoon)

Maar ik volg dus ook mijn kleinkinderen op facebook.
En dat is leerrijk !

Ik ga me beperken tot de oudste. Die doet allerlei pogingen om maar eens aan een echt , vast lief te geraken en schreeuwt voortdurend zijn liefde en zijn liefdesverdriet uit op Facebook...

Maar de jongeren doen dat niet in het Vlaams (ook niet in het Nederlands mocht je dat denken), maar in een taaltje dat ergens ver weg roots heeft in het Engels. Maar dan aangepast aan het taaltje dat ze gewoonlijk onder elkaar praten. En dat is in de school, en de school staat in Zottegem, dus schrijvelt hij zijn liefdesweeën in het Zottegems Engels, kortweg het ZotEngels...

Soms moet ik die berichtjes wel drie keer lezen voor ik ze snap. Soms zijn ze behoorlijk leesbaar. Hangt wellicht al van the mood of de ijver ?

Ik volg die dingen met veel binnenpretjes, en soms schrijf ik een grinnikende opmerking op zijn berichtjes. Zelden krijg ik daar antwoord op, wel soms reacties van medeleerlingen die dan ook grinniken. (Ik zie dan zo zijn boos gezicht voor mijn ogen, en wellicht ben ik dan helemaal niet "cool" meer...)

Ik zou niet graag leerkracht zijn voor een hele klas van die puberende wezens !
Die voortdurend stoer willen doen (de jongens) en voortdurend aantrekkend en afstotend (de meisjes). Maar zo, van op een Facebook-afstandje is het best leuk om volgen. En ik ben gelukkig nog niet zo oud, dat ik mij mijn pubertijd niet meer herinner. Wat gek is, door het feit dat ik zo'n druk werk had, heb ik van de pubertijd van mijn eigen kinderen niet zo veel gezien. En wellicht was de wondere kracht van mijn vrouw daar ook niet vreemd aan. (En misschien had ik wel kinderen die minder last hadden van de puberteit ? (pubertijd ?)


Maar die telkens wisselende "lieven", dat afstoten en aantrekken van die meisjes, dat herinner ik me nog als de dag van gisteren. En ook de ontdekking, dat, toen ik het moe was, en "Foert" zei, en de meisjes meisjes liet, en er niet meer naar omkeek, toen leek het plots of alles vanzelf ging...

Wellicht was gewoon mijn pubertijd voorbij, en stabiliseerde alles zich plots... Maar het was wel een heel andere wereld, zonder al die voortdurende wisselvalligheden, dat vallen van torenhoge vreugde in diepe dalen van verdriet, allemaal voorbij.

Ik ben benieuwd als ik dat ook zal herkennen in mijn kleinkinderen... Wellicht wel, want ik krijg steeds meer en meer de indruk dat de kinderen van nu heel erg leken op het kind dat ik zelf was. (Ik heb medelijden met de ouders van mijn kleinkinderen ! - Maar troost je, het gaat voorbij , echt !)

Eén ding is er anders, duidelijk anders. Wij leden veel meer in het geheim, en men zag ons leed (of onze vreugde) alleen, door dat we altijd in contramine waren, zegden de ouderen wit, dan dachten wij zwart, maar waarom we nu weer zwart dachten, daar had de nijvere opvoeder het raden naar. Wij moeten alleen eens gaan kijken op Twitter en op Facebook...

Weet je, Facebook, dat waren in onze tijd de bomen.
Wij sneden moeizaam met een bot pennenmesje een hartje in de schors van een boom, en kerfden daar dan ook nog de voorletter in van het meisje van onze dromen. Nu schrijven ze hele gedichten ( in het ZotEngels) op Facebook. Heel wat makkelijker dan dat bot pennenmes van ons. Maar eigenlijk is het krek hetzelfde, alleen de manier is veranderd. En de bomen zijn ondertussen heilig verklaard, daar snij je niet meer in !

Als ik zo zit na te denken, dan moet ik zeggen dat ik van al die mooie deernen uit den tijd, er bijna geen een meer bij naam weet te noemen, laat staan te zeggen hoe ze er uit zagen... Ze zijn letterlijk verdwenen in de nevelen der tijd. Nu ja, dat is geen wonder. Als ik een klasfotootje in handen krijg van toen, dan weet ik er hooguit nog een paar te benoemen, en van sommigen vraag ik mij af: "Zaten die ook in mijn klas ?"...
Voor zo'n dingen heb ik blijkbaar een slecht geheugen.
in het licht van mijn blog van gisteren over dementie, is dat een goed of een slecht teken?

tot de volgende ?

de tijdreiziger

Science Fiction League (March 1958) ... The Real You (July 6, 2011 / 4 Tammuz 5771) ... (Photo credit: marsmet541)

Het lijkt wel de titel van een SF-verhaal, maar dat is het niet.

Deze nacht lag ik te denken aan mensen die ik ken of kende, en die dement zijn geworden. Gelukkig lijken de meesten van deze mensen niet ongelukkig. Wellicht is het alleen in de beginfase van de ziekte, de aftakeling, dat zij beseffen wat er aan het gebeuren is, en dat ze ongelukkig zijn, over het vooruitzicht. Maar eens ze werkelijk dement zijn, dan lijken ze in hun eigen wereld te leven... In hun eigen tijd.

Vandaar de titel tijdreiziger...

Zij reizen steevast naar hun verleden... nooit naar de toekomst.
Soms gaan ze zo ver terug, dat ze de mensen, zelfs de meest nabije, niet meer herkennen in deze tijd.

Als ze vertellen, dan is het over dingen uit een ver verleden, heel gedetailleerd, want ze zitten in hun heden.

En dan zit ik te denken... Het is een welbekend feit, dat wij ons verleden - onbewust - aanpassen. Zelfs zaken uit een nog heel vers verleden, worden door onze geest onwillekeurig gekleurd. Politiemensen kennen dat uit getuigenverklaringen, waar men bijna steevast vaststelt dat hetzelfde feit door diverse manieren op een andere manier werd gezien, werd ervaren...
Ook uit mijn eigen leven ken ik zo'n zaken... U wellicht ook.
Mijn zus zit iets te vertellen van vroeger, en jij herinnert je dat helemaal anders. Of het zijn dingen waarvan je zus vertelt dat jij dat deed, en je herinnert je daar helemaal niets meer van.

Wij kleuren ons verleden in.

Zou het verleden van de demente medemens zijn verleden zijn, bijgekleurd en wel, of zit hij plots weer in het echte reële verleden?
Misschien vind jij dat niet belangrijk, maar het is dat wel !
Als wij ons verleden verwerken, dan gebeurt dat bijkleuren, dat filteren, eigenlijk niet zo maar ! Dat veranderen van de feiten is veelal een soort verdediging, een manier om geestelijk gezond te blijven, om zijn evenwicht te behouden. Zelfs al gaat het hem over blijkbaar soms kleine pietluttigheden, als er een verandering optreedt, dan moet er ergens in jouw geest een link liggen die dat oorspronkelijke feit voor u gevaarlijk maakt, of denkt te maken.

Je maakt dus je eigen verleden veilig.
Als men bij het dement worden naar deze "veilige" wereld terugkeert, dan lijkt mij dat ergens minder erg, dan dat men de werkelijke wereld van toen moet herbeleven. Want dat herbeleven van de werkelijkheid zal veel rauwer zijn dan het verwerkte verleden.

Daar de meeste van deze dementen er eerder gelukkig uit zien, doet mij vermoeden dat zij naar de gekuiste versie van hun verleden terugkeren... Maar er zijn ook enkele gevallen waar de demente duidelijk ongelukkig is, weerbarstig... Zou dat niet komen doordat zij het ongeluk hebben in het ongekuiste verleden terug te vallen, en dat zij telkens en telkens opnieuw dat verleden weer moeten verwerken, om onmiddellijk daarop er weer terug te zijn en weer te moeten herbeginnen ?

Ik weet het niet... En ik las er ook nog niets over... Het is zo maar een idee van mij, gebaseerd op het zien van dementen. Ik weet ook niet of we dat verleden herleven met de kennis van toen, of de basis van nu ergens kunnen mee nemen in dat verleden.

Ik hoop dat noch Anny, noch ik, ooit dement moeten worden, maar als dit onverhoopt toch ons lot zou zijn, laat het dan een terugkeer zijn naar het verwerkte verleden... Het verleden waar het geweten mee in vrede kan leven.. Want als we iedere daad opnieuw en opnieuw moeten onderwerpen aan een gewetensonderzoek, dan lijkt dementie heel sterk op wat ik de hel zou noemen !  Het stukje krijt dat je pikte toen je het bord moest wissen, en dat zo zwaar op je drukte, waarvan je zeker wist dat ze het aan je gezicht zagen... de hel !

tot de volgende ?

Ubuntu smartphone

English: Graph showing global smartphone market share for Q2 2011 When updating this graph, please check its usage and update the captions and refs in articles which link to it. Thanks. (Photo credit: Wikipedia)

Ik heb zo net het filmpje bekeken waarop je Ubuntu als OS (Operating System) kunt zien werken op een smartphone...
Het ziet er mooi uit, maar eerlijk gezegd, daar had ik nu echt geen nood aan.
Ik vond het al jammer dat naast de twee, drie groten Androïd, Symbian en Apple (Ipod en co) er ook zo nodig nog eens een Windows OS voor smartphones moest komen, en nu ook nog eens Ubuntu...

Zoals je weet ben ik een voorstander van gratis systemen die goed zijn, en Androïd is al gratis, dus heb ik niet echt een nood aan nog eentje. Mocht ik een smartphone kopen, dan zou ik misschien wel opteren voor Ubuntu, omdat het systeem me heel vertrouwd is, en de stap naar een nieuw soort toestel voor mij best zo klein mogelijk wordt gehouden...

Maar zoals je kunt afleiden uit het voorgaande zinnetje, heb ik nog steeds geen smartphone... Ik heb er ook niet echt nood aan. Als ik eens zit te kijken naar die dingen bij mijn kinderen en kleinkinderen, dan lijkt me dat vooral speelgoed te zijn. Het is natuurlijk ook een kleine computer, maar ik heb al een computer én een tablet... Dus heb ik daar niet echt nood aan. Bovendien, ik heb wel een GSM, maar daar maak ik eigenlijk ook nooit echt gebruik van. Ik heb dat ding in de handtas van Anny zitten, als we eens moeten bellen ... bv naar Bart: "Bart, ik zie hier het boek "Weven door de eeuwen heen" van Prof. Huppeldepup... Interesseert je dat ?" . Dat telefoontje is dan eigenlijk vooral de onderliggende vraag: heb je dat boek al? Dat ik niet met een dubbel af kom... (Heb ik ook al eens gedaan!)

Ik heb je al geschreven dat ik helemaal geen voorstander ben die GSM-toestanden... Ik kom nog uit het tijdperk, waar in er ook momenten waren voor jezelf, en dat wens ik zo te houden. Met die GSM ben je altijd ter beschikking van God en klein Pierke. Je bent eens rustig aan het wandelen met je eega, en rustig dingen aan het bespreken die nodig eens moeten besproken worden, zonder dat daar iemand zaken mee heeft... en dat gaat plots een muziekje af. Je neemt niet op, en iets later hoor je het seintje dat er een SMS-je is toegekomen. Nog een tel later gaat dat ding van je vrouw aan het bellen. Zij neemt ook niet op, en even later hoor je ook bij haar dat sms-je arriveren... "Zou het toch iets dringend zijn? We gaan eens kijken"... Weg die tête à tête met je beminde, daar is de stoorzender met wat piepgeluidjes in geslaagd...

Vroeger had de gewone mens één telefoon: de openbare telefooncel... Je kon dus wel bellen, maar men kon je niet storen. In de wijk waar ik woonde als kind, waren naast de telefooncel er hooguit nog een stuk of drie mensen die een telefoon in huis hadden, en dat was stuk voor stuk gebonden aan het beroep van die mensen... En we leefden toen ook ! Alleen wat knusser, wat meer op ons zelf.

Gisteren nog heb ik mij geërgerd... Gaat er naast je plots een dame aan het converseren met een doosje dat ze tegen haar oor houdt. Ze spreekt luid, en geeft antwoorden op onhoorbare vragen. Ze staat kwaad te vertellen over ene Josiane, allemaal dingen waar wij geen affaires mee hebben, en waar we noodgedwongen moeten naar luisteren. "Weet je wat ze nu weer uitgestoken heeft?" ... "Ach je wist het al !, dat zijn nogal dingen hé?"
Wat zouden die dingen nu geweest zijn?
Ik ken Josiane niet, maar voortaan zal ik iedere Josiane bekijken met ogen als "Zou dat de Josiane zijn die..."

Ik heb er een bloedhekel aan.
Ik ken geen Josiane, en ik heb er dus helemaal geen behoefte aan te weten dat ze onnoemelijke dingen deed.
Ik weet alleen dat die Josiane over de tong gaat en door kleine doosjes...

Ik heb nu steeds meer de indruk, dat die GSM en smartphone een integraal deel van de moderne mens zijn gaan uitmaken. De gebruikers hebben een heel nieuw beeld opgebouwd van de samenleving. Je hoeft niet meer bij elkaar te komen om contact te hebben, je praat, je schrijft, je sms-t naar elkaar, en men heeft voor jouw plezier een hele resem sociale netwerken opgezet, zodat je nog makkelijker met nog meer lui in contact kunt staan, zonder ooit de moeite te moeten doen ze echt op te zoeken.

De gemiddelde Facebooker heeft al vlug enkele honderden vrienden...
Vroeger had je één, soms twee vrienden. Vrienden waren mensen die alles voor je over hadden en waar jij alles voor over had. Nu is een vriend een druk op een plaatsje in dat schermpje...

We hebben een heel nieuwe maatschappij... Met virtuele vrienden in een virtuele wereld, waar je virtueel gaat mee spelen in heel "leuke" virtuele werelden, waar je virtueel je virtuele tegenstanders de virtuele kop af slaat... En wij speelden "Mens erger je niet"... Maar alleen als we samen zaten. Nu kun je mensen ergeren van op afstand...
djudedju

tot de volgende ?

La France de Hollande

Vresse-sur-Semois (Belgium), The town hall and the St. Lambert church (1768). Nederlands: Vresse-sur-Semois(België), het gemeentehuis en de Sint Lambertuskerk (1768). Walon: Vrèsse (Bèljike), li môjon comunale èt l'èglîje Sint-Lambêrt (1768). (Photo credit: Wikipedia)

Vind jij dat ook niet ergens een beetje gek? Voor ons is dat zowat alsof Frankrijk overgelopen is naar Holland...

Maar dat was maar een korte introductie om je te vertellen dat we vandaag weer eens naar Auchan zijn geweest, te Leers.... We zijn  zo'n kwartiertje thuis, en we hebben een belegd broodje (uit de Flunch) opgegeten, en ik zit hier al te bloggen met een tas thee naast me.

Gisteren kregen we een telefoontje van Bart, dat hij terug thuis was, na een klein avontuurtje. Ze waren weer eens naar Vresse sur Semois geweest voor een klein weekje, en op de terugweg begon de auto van Bart plots te schudden en te beven. Op de pechstrook eens gekeken, en op een band zat een dikke blaas. Hij herinnerde zich wellicht dat ik zo eens een klapband heb gehad, en hij is dus van de autosnelweg weggereden, op zoek naar een garage. Gelukkig heeft hij niet lang moeten zoeken, en kon hij daar twee nieuwe banden laten steken... Twee, want met die gekke wetgeving moeten de banden voor, of de banden achter telkens identiek zijn. Als je banden steekt, en een paar jaar later moet je er een vervangen, dan hebben ze dat type nooit ofte nooit meer liggen, dus twee banden...

Enfin, ze zijn goed thuisgeraakt, en dat is het voornaamste.
En wij zijn verlost van onze taak om iedere twee dagen de dieren te gaan voederen.
Dit jaar gelukkig geen panne met de aquarium, maar wel telkens door de modder moeten sjokken, met voer voor de geiten, voer voor de kippen. In de garage gaf ik ondertussen eten aan de kat, die iedere keer uitgehongerd lijkt, en die je het bijna onmogelijk maakt om eten in zijn pot te doen, laat staan water...

Eigenlijk begin ik nu met het laatste... Als we binnenkomen (na de brievenbus te hebben geleegd), geeft Anny de parkiet eten, en ik de vissen. Dan gaat Anny naar de cavia's, en ik doe de deuren open van de garage, zodat we dan en de kat en de geiten en kippen kunnen voeren. In de zomer komt daar nog de schildpad bij, maar die zit nu ergens in de tuin onder de aarde.

En zo is de nieuwjaarsperiode voor ons bijna weer verleden tijd, en komen we stilletjes terug in ons normaal stramien.

Anny is nu bezig alle koopwaar uit de auto te halen, en in de kasten te stoppen. We zijn weer gerust voor een tijdje... aan wijn en aan aperitief zonder alcohol... We hebben ook weer zuurkool mee en wat kaas, maar deze keer geen vis... Er lag weinig vis, wellicht met die winderige dagen, was het vissen niet mogelijk ?

Voila, nu ben je weer op de hoogte van mijn dag... Nu nog de mails lezen, eventueel doorsturen naar vrienden en kennissen... en dan wat TV kijken...

tot de volgende ? (Enne lees eens de Waalse tekst bij de foto ! (Eeerst Frans, dan Nederlands, en dan echt Waals...)

Het klavier

A full Swedish Scrabble set. (Photo credit: Wikipedia)

scrabble board game full 100 tile set (Photo credit: Wikipedia)

Terwijl ik hier zit te bloggen, valt mij op dat er toetsen zijn die blinken, en toetsen die nog maagdelijk nieuw lijken.
De letters die ik vaak aansla, die blinken alsof ik ze dagelijks onderwerp aan een poetsbeurt. Anderen hebben een zachtere glans, en er zijn er bij die nog helemaal onaangeraakt lijken.
Misschien vind je dat van nul en generlei belang, maar weet je dat dit gegeven invloed heeft op het ontwerp van Scrabble, van het ontleden van geheimschriften en wellicht van nog andere dingen.

De letters die duidelijk meest gebruikt zijn op mijn klavier zijn: E,R,T,I,O,D en N. Daarna lijken de andere meest gebruikte A,U,G,H,L,M, W en V.
Wij hebben duidelijk een taal waarin de klinkers een heel voorname rol spelen.

Nu kan het natuurlijk zijn, dat ik door mijn specifieke woordgebruik, iets of wat afwijk van uw lettergebruik, of van het gemiddelde lettergebruik, maar veel zal dat wel niet geven. Wie echter in een andere taal schrijft, die zal wellicht zien dat er andere letters op 1 staan... Gewoon omdat in die andere taal andere letters meer gebruikt worden dan in het Vlaams/Nederlands.

Ik vermoed, mocht ik in het Frans schrijvelen, ik ook de é en de à en de è zou zien blinken. Maar hoe vaak die in verhouding voorkomen, daar heb ik eerlijk gezegd geen gedacht van. Ik zou dat wellicht makkelijk kunnen vinden door te gaan neuzen onder decodering, scrabble in verschillende talen en andere soortgelijke slagwoorden. (Het moeten niet altijd slagzinnen zijn - We zijn immers op zoek naar de "slagletters" (hm)).

Als je kijkt naar de Engelse versie van het Scrabble-bord, dan lijkt de A iets belangrijker dan de O, wat op mijn klavier net andersom lijkt. Het kan natuurlijk ook dat de ene toets van net iets harder gebakken plastic is dan het andere...

Maar we zitten weer eens in de "taal"... Je moet eens de lettervoorraad in de Zweedse Scrabble vergelijken met de Engelse versie. Zie je wat ik bedoel ? Leuk toch ! Vooral het voorraadje aan "rare" A's en O's onderaan op het Zweudse bord zijn voor ons vreemd. Ik vraag me af of er ook een Scrabble bestaat in Cyrillisch alfabet ? Maar wellicht zijn er wel andere taalspelletjes, zoals er wellicht in alle talen taalspelletjes bestaan.

Hoe ik nu op dat onderwerp ben gekomen? Door de Dode Zee Rollen... Je weet wel, die heel oude teksten (voornamelijk Bijbelse teksten) die men heeft ontdekt. Nu las ik een bericht dat we deze teksten voortaan digitaal kunnen lezen... Ja dag Jan, men heeft die teksten fotografisch vastgelegd, en je kunt naar die rare krullewietjes kijken tot je een ons weegt... Alleen wie deze geschriften kent en kan lezen, zal daar iets mee zijn. Nu kun je wel, met enig zoekwerk, vertalingen vinden van deze teksten... Maar, net zoals met de Bijbel, verschillen de vertalingen soms heel erg.

Ergens heb ik begrip voor de keuze van de Koran-geleerden en de Koran-adepten, dat hun tekst niet mag vertaald worden, dat alleen de echte oorspronkelijke tekst de enige echte en juiste versie is... We zien immers heel wat discussie's over bijbelvertalingen...  Een echt oplossing is het echter ook niet. Die oude teksten kloppen in veel gevallen helemaal niet meer met het moderne woordgebruik. (Zie mijn blog van een paar dagen geleden over de onnozele kinderen, waar onnozel eigenlijk staat voor onschuldig... terwijl onnozel nu iets heel anders is geworden)

Wat dat betekent ? Dat "Verba volent" en "Scripta manent" ook niet helemaal juist zijn... Woorden vervliegen, ook als ze geschreven zijn... (En dan spreek ik nog niet over de levenswijze die evolueert en ook een andere betekenis geeft aan het "geschreven woord"...)

tot de volgende ?

Matth. 8:25

Ostend's Hazegras district, under demolition (Photo credit: LHOON)

Toen ik klein was, gingen we met het gezin meestal naar de kerk op het Hazegras, een wijk in Oostende. De kerk is er niet meer, hij is ondertussen afgebroken, omdat hij steeds dieper en dieper wegzakte in de bodem...

Wij gingen steevast de kerk in langs de rechtse deur, de kant van de mannen, en als je bij het binnenkomen opkeek, dan zag je daar een maquette van een oude vissersschuit, zo'n dikke meter lang, en met zeilen opgetuigd... Iets wat je niet eens meer vond in de vissershaven. Het was duidelijk een oud ding.

Blijkbaar was het aan de kerk geschonken, als teken van dankbaarheid voor een redding bij zware storm, want op het voetstuk stond in mooie gotische letters, met rode kapitalen: "Heer, redt ons, wij vergaen" en daarachter Matth 8:25...

Dat laatste wist ik niet meer van buiten, en ik heb zo net wat in mijn bijbel zitten bladeren om het terug te vinden...

Had ik gekund, ik had dat scheepje gepikt, want het leek een echt knap ding om op de vijver in het bosje te zetten, en te laten varen op de wind...

Ik vrees dat mijn devotie heel dikwijls geschonden werd, door te dromen over dat schip en vissers die ooit in een ver verleden gered waren uit de storm...

Vannacht lag ik daar op te peinzen... Ik was al lang in een diepe slaap verzonken, toen enkele feestvierders het hier in de wijk nodig vonden om vuurwerk af te schieten. Je bent op slag (letterlijk) wakker ! En dan hoorde ik naderhand weer de wind, het rammelen van het rolluik in de badkamer... Storm... En dan plots dat opgetuigde schip in de kerk. Ik zag het zo voor mijn ogen.

Voor ons was een dergelijke redding een heel aanvaardbaar gegeven. Wij hadden in huis immers ook nog palmtakjes hangen, en ik herinner me nog vaag dat bij een zwaar onweer ons moeder met zo'n takje palm in huis rondging, zegenend... Maar het is zo'n wazige herinnering dat het wellicht of maar één keer, of alleen in mijn dromen is gebeurd. Maar de verhalen over reddingen uit zee, die waren ons vertrouwd.

Ook in de school bij Zuster Hubertine hoorden wij allerlei wonderlijke verhalen. Mirakels waren voor ons een heel vertrouwd gegeven, bijna iets alledaags.

Het geloof maakte een werkelijk, tastbaar gedeelte van bestaan uit. Ik kan er geen datum op plakken wanneer dat allemaal is veranderd, maar ik denk dat het laatste Vaticaans Concilie, die heel de liturgie weer op mensenmaat bracht,  daar mede schuld aan heeft.  Plots was de godsdienst niet meer dat verhevene, dat onbegrijpelijke, dat etherische stuk van ons leven, maar werd het omlaag gebracht tot mensenniveau en dus heel wat minder hoogstaand...

De priester sprak in de kerk niet meer tot God, maar stond plots met zijn gezicht naar ons, tegen ons, mensen, te babbelen... Het was geen taal der Goden meer, maar gewoon Vlaams... De hostie was niet meer onaanraakbaar, maar we moesten hem in ons hand aannemen...

Ik denk dat ik onbewust een van de mensen was, die heel die sfeer, dat plechtige, dat ceremoniële heb gemist. Ons Lieve Heer, was plots geen onmetelijk groot iets meer, maar een mens die je op zijn schouder klopte, een kameraad.

Het voelde als een bevrijding. De kerk was plots ook van ons.
En toch... Toch heb ik het gevoel dat dit mede de ontluistering heeft ingeluid. Het is makkelijker afscheid te nemen van een vertrouwd iets, dan van die God van toentertijd. Het was gedaan met de donderpreken der Dominicanen tijdens de vastenperiode, waarna wij heel stil en heel bang in het donker van de kerk naar huis gingen, vol vreze des Heren...

Ik zie de visser in de storm echt niet meer grijpen naar het palmtakje en zegenend rondgaan op zijn schip... Ik hoor hem en zie hem wel vechten voor zijn leven, vloekend op de dingen die tegengaan...

Ik denk niet dat er nu nog een bemanning van zo'n scheepje een maquette in de kerk zou gaan zetten uit dank voor de redding... Ik vrees dat er zelfs heel weinig pastoors zouden zijn, die een stuk van de kerkmuur zouden ter beschikking stellen van zo'n rare ex voto's...

Het mag gek klinken maar het eigen worden van de ceremonie luidde de vervreemding in...

Weet je waarom de politie een uniform draagt, de rechter een toga?
Om onderscheid te maken, gezag uit te stralen door zijn anders zijn, zijn duidelijke herkenbaarheid.

toch iets om eens over na te denken

en dat op nieuwjaarsdag...
djudedju

tot de volgende ?