fictie

Stel je wordt wakker in een wereld waarin je niets ziet, er hangt een mist die zo dik is dat je je eigenvoeten niet ziet. In de radio hoor je dat dit een wereldwijd fenomeen is...
Je hoort ook niets...De fabrieken draaien niet bij gebrek aan arbeiders en de auto's rijden niet omdat ze het niet kunnen in deze abnormale mist...

De wereld lijkt wel dood.

Tegen de middag lijkt het wel of de mist afneemt, maar ik zie de linde voor mijn raam nog niet eens staan. Tot plots ik toch iets meen te zien, maar dat kan niet...mijn linde staat niet meer waar hij stond ! Hij staat nu midden in de rijweg, de rijweg is overwoekerd door gras en struiken, sommige herken ik als de struiken uit het voortuintje van mijn buur.

Voorzichtig open ik de voordeur, ruik eens voorzichtig, ruik niets buitengewoons, en stap buiten...Er is geen spoor meer van de straat te zien, de huizen zijn plots allemaal begroeid met klimop en andere planten, op de vensterbanken groeit mos en varens...Je ziet alleen nog de gaten van de ramen en de deuren. De zon komt er door, en ik zie een haas wegrennen. Gek, het is al heel lang geleden dat ik een haas zag. Ik hoor vogels zachtjes fluiten en zie dikke kevers en torren over de grond kruipen...De natuur heeft teruggeslagen... Op de hoek zie ik een eigenaardige hoop, ik ga wat nader en zie dat het ooit een auto was, nu een massa roest doorweven door planten en takken. Ik denk aan mijn auto, keer me om naar mijn garage, maar die is volledig overwoekert en volgegroeid met struiken en dikke bomen...

De lucht ruikt heerlijk, bijna puur...

Hoe zouden we met zijn allen nog moeten leven om te overleven in die natuurlijke wereld ? Geen kans ! Wij kunnen niet meer zonder de volledig omgewerkte natuur, die alles behalve natuurlijk is. Gek is dat, we praten en richten "natuur"-reservaten in, en gelijktijdig doen we er alles aan om dezelfde natuur om te turnen tot een wereld aangepast aan een veel te grote mensenmassa.

Ik hoorde dat het aidsvirus ontstaan is in een labo, en in afrika is uitgelaten om daar de overbevolking in te tomen op een verschrikkelijk wrede manier. Men had er niet op gerekend dat het ooit tot hier zou komen...

Maar de wereldbevolking mag inderdaad niet veel meer toenemen, het wordt onhoudbaar, alle moderne landbouw ten spijt. De oplossing is simpel ! Kijk eens waar er welvaart is, daar zijn er automatisch veel minder kinderen ! Geef dus welvaart aan de ganse wereld ... Maar daarvoor is er net niet voldoende... of toch ?

Dit is geen fantasie, maar bittere werkelijkheid ! Als de wereld kapot gaat, dan zal dat wellicht het gevolg zijn van ongebreidelde voortplanting van de mens. Ik geloof niet dat we het ooit uithouden tot we vernietigd worden door de stervende zon... Tenzij men er in slaagt de bevolkingsaangroei daadwerkelijk te stoppen. Het aidsvirus zou de bedoeling hebben gehad om net zoals de mixomatose bij de konijnen te zorgen voor een drastische uitroeiing van mensen.

Dus lijkt het er op dat er ergens iemand is die op een onmenselijke manier de boel probeert te beheersen...En dan krijg ik schrik dat de werkwijze van ene Hitler wel eens zou kunnen terug opgeraapt worden, en dat zieken, ouden, invalieden gewoon "beëindigd" zouden worden. Een nieuwe endlösung...

Echt optimistisch hé ? en toch, denk er maar eens over na, zoek maar eens op vanwaar aids komt, en begin ook maar eens te denken.

Ik ben bezig aan American Psycho, een heel bizar boek. Het boek is gescheven in de ik-figuur, en gaat over een steenrijke jongeman, die in alles het ultieme genot probeert op te zoeken, steeds meer over de lijn gaat, en na een tijdje de ultieme kik vindt in moorden, en ook daar wordt hij steeds meer en meer bizar, zoekt steeds wredere manieren om mensen te vermoorden, om zo nog tot een kick te komen... Naar het schijnt heeft dit boek heel wat stof doen opwaaien bij verschijning, ik kan dat goed geloven, het is de ultieme degeneratie van de mens... Het is een verschrikkelijk boek, vooral omdat het in de ik figuur is geschreven en van een bizarre logica getuigt. Het is zeker geen boek om aan iedereen te geven, het is een boek waarvan ik denk dat de vroegere "indeks" wel zin heeft. Men heeft die lijst van verboden boeken afgeschaft, welnu, voor een dergelijk boek zou het goed zijn het zeker niet te geven aan labiele personen, maar wie

ik moet stoppen, tot de volgende

dodenakker

Enkele dagen geleden kreeg ik een foontje van Lieske, van Toon, mijn oude baas, om eens te babbelen. Ze hebben daar ook al hun deel gehad...'t Is overal iets hé, en waar het nog niets is staat het voor de deur zou Lea zeggen...
Ze vertelde dat ze daar nu zo mooi woont, en vanuit ??de keuken?? hebben ze een mooi zicht op het kerkhof, en ze vertelde hoe de opkuis en bloemen al volop aan gang waren. Het deed me een beetje denken aan het liedje van Boer Bavo (Miel Cools) over de boer die ging wonen waar hij een kijk had op de plaats voor zijn zerk...

Maar het is zo ! Veerle is met Anny het zerk gaan kuisen van nonkel Julien, en er een pot gaan op zetten van tanteke en van ons...en hoewel het zondag was, waren er veel mensen aan diezelfde werkzaamheden bezig...

Ergens stoort me dat... ik kan er niet goed mee over weg dat de doden nu plots massaal moeten herdacht worden, en de rest van het jaar mag je ze vergeten...
Wie zoals wij, zelf een verlies hebben, weten dat je niet alleen op één dag aan de doden denkt. Het is niet voor niets dat Anny iedere dag opnieuw een oliepitje aanmaakt bij de foto van Koen, en een ander bij enkele foto's van andere overledenen...Daar zijn een paar vaste bij, oma, nonkel Julien en zo, en dan de "passanten" mensen die we heel goed hebben gekend en die onlangs zijn overleden, en die dan een tijdje er bij blijven staan.

Wij gaan heel zelden naar het kerkhof, daar hebben wij geen enkele binding mee. Wij gedenken onze Koen hier in zijn en onze thuis. en wij gedenken hem levend.

Mijn vader pleegde altijd te zeggen dat er geen groter huwelijksbureau bestond dan het kerkhof... En ergens zat daar een waarheid in, een weduwnaar kwam er treuren, zag een treurende weduwe en ze klapten wat over hun overledenen en hun verdriet en...vonden elkaar over de doden heen.

Dat is misschien het enige goede aan een kerkhof, want dan bindt het leven...

Lea lacht soms " en ze hebben er een grote steen op gelegd, om zeker te zijn dat hij er niet weere uitkruipt...". En dat is ook zo, op oude kerkhoven zie je pareltjes van beeldhouwkunst en van de speciale architectuur van de dood. Op de moderne kerkhoven heb je dat niet meer zo, daar zijn de plaats en mogelijkheden strikt omschreven, en zijn mega-grafstenen niet meer toegelaten, ook de "eeuwige" vergunning ( !!) is niet meer bestaand...en dus verdwijnen beetje bij beetje die oude monumenten van de dood. Alleen op enkele speciale kerkhoven brengt men dan illustere doden bijeen in speciale graven want zelfs in de dood moeten die mensen publiek domein blijven...

Als het niet zo triestig was, zou je er zelfs mee kunnen lachen hé ?

Tanteke was (is) een schoolvoorbeeld van het exposeren van verdriet, en ze ging ieder jaar weer zorgvuldig de potten tellen, en zat dan uit te fineren wie het dit jaar aangedurfd had geen pot te zetten... Ik wil haar ook nu nog dit niet helemaal ontnemen, vandaar dat ik haar heb aangeboden het graf te kuisen en er voor haar een pot te zetten...Gek was dat zij nooit potten zette bij andere overleden familieleden... Nee, die eer was en moest alleen aan haar doden te beurt vallen... Raar tanteke...

Ik ben er zeker van dat er nu bijna geen potten meer zullen komen, nu tanteke het niet meer kan controleren. Want die potten kwamen er niet voor de doden, maar voor de controle van tanteke en haar mogelijke erfenis... Gekke mensen.

Een van de redenen waarom ik voor tante zorg is medelijden omdat zij niet bevatten kan dat de mensen vroeger niet voor haar kwamen, maar voor nonkel. Nonkel was niet alleen zeer sympathiek, hij was ook altijd gereed om te helpen, en tanteke was maar iets dat er bijgenomen werd, omwille van nonkel.

De populieren zijn nu helemaal kaal, en ook het silhouet van de andere bomen begint te veranderen, er komen gaten in, ze zijn niet meer zo massief. De winter staat weer voor de deur.
Ik las dat, waar je ook woont, iedereen altijd evenveel uren dag heeft...waar de zomerdagen veel langer zon geven, daar geven ook de winterdagen veel meer duisternis. Aan de evenaar is dag en nacht elk precies twaalf uur lang. Aan de polen duurt de dag zes maand en de nacht ook zes maand.Geef mij dan maar de tussenzones, ook al hebben wij dan die duistere wintermaanden, we hebben ook de heerlijk lange zomerdagen (alleen van dit jaar zag ik het niet zo goed door de eeuwige regen). Iedere winter denk ik weer dat ik in de zomer eigenlijk veel bewuster zou moeten lééven in het daglicht, en met de kiekens opstaan en slapen gaan...maar nee, wij leven bij de klok, veel meer dan bij de natuur...

Ik ga stoppen, tot de volgende ?

Verwarming...

Ik meen dat ik je al vertelde dat Veerle zonder centrale verwarming zit...
Ze zitten daar nu met twee petroleumvuurtjes de boel min of meer op te warmen, nu en dan het ene vuurtje uit doen, als het weer wat frisser wordt weer aanmaken...
Gisteren belde Luc (courgette) mij op dat hij een kleine kachel had zien staan, een soort open haardvuur, maar om in de schoorsteen te zetten als een kachel... Ik snapte er niets van, maar laat maar komen...
Luc met zijn aanhangwagentje gaan kijken, de kachel was er nog (gratis dingen blijven soms langer staan dan dure ) en hij had dat loodzware ding alleen op zijn aanhanwagentje gesjouwd...

Het past perfect, we moeten het gat van de schoorsteen maar twee centimeter verhogen en het zal ok zijn... Het is een zeer mooi en modern ogend iets, maar het is inderdaad open, maar de vuurrooster om er voor te zetten was er ook bij... Deze namiddag ga ik Fré helpen om dat ding te plaatsen...Het is dringend, want ondertussen zitten ze ook nog met Kimberly die ziek geworden is...

een ongeluk komt nooit alleen...Ik bel zonet nog eens naar de bouwmaatschappij om de ernst van de situatie nog maar eens te beklemtonen, maar ze melden me dat het bouwverlof is...dus zullen wij tenhoogste op de nooddienst kunnen beroep doen, nooddienst die er is om dringende HERSTELLINGEN te doen, niet om een nieuwe ketel te plaatsen, wat nodig is...

Ik ga dus niet te lang bloggen, zodra Veerle terug is van het hospitaal (ze moet foto's laten nemen van haar schouder (je weet wel toen ze uit de boom viel) de pijn gaat niet echt weg, en van het minste dat ze doet komt de pijn weer op, ze zal waarschijnlijk moeten rustig zijn met die arm, dus ook daarmee nog eens zorgen... Probeer maar een een gezin drijvend te houden met een arm dat je niet mag bewegen...Fré doet wel veel in het gezin, maar als hij gaan werken is... Vandaag is er geen probleem, 't regent, dus kan hij niet werken in de tuinbouw.

Dat is een beroep dat nog veel meer onderhevig is aan weersomstandigheden dan de bouw. Wellicht wordt het volgend jaar beter, want dan zal hij veel meer in de tuinaanleg zitten, en daar is de regen niet meteen een stop. Maar als het zo erg regent kunnen ze nu geen onderhoud van grasperken doen, zeker niet waar het schuine bermen betreft, vorige week had hij echt schrik toen zijn machine met hem erbij begon weg te glijden... Gelukkig is er niets gebeurd, maar ze zijn toch moeten stoppen, het was niet te doen.

Vanaf volgend jaar zal hij meer in de particuliere tuinaanleg en tuinonderhoud zitten, daar zal er wellicht minder gevaar zijn bij regen, en zal men ook langer kunnen doorwerken. Je ziet dat die klotezomers niet alleen ambetant zijn om naar te kijken ! ook om in te werken !

Voila, ik ga stoppen, tot de volgende ?

Zondag ?

neen dus...
zondag op mijn kalender, maar geen zon te speuren.

Emotie-economie: Volgens de emotie-economist is het normaal dat een voetbalspeler meer verdient dan een metaalarbeider, want er genieten meer mensen van het voetbalspel dan van een vijs.
???
Als ik het goed begrijp moet dan een automecanicien minder verdienen dan een autobusmecanicien? en moet een wegenwerker binnen zijn in een paar jaar ???
Of begrijp ik iets niet ?
offe ... slaan ze de bal weer eens mis met hun theorie van emotie-economie ???

We leven in een wereld die vergaat in het uitleggen van de dingen... die achteraf dan helemaal niet juist blijken te zijn... Herinner je je nog dat met de computer er veel minder papier zou verbruikt worden ??? Doet me denken aan dat mopke van die secretaresse die haar baas vraagt: "Meneer die dossiers van 1980 mogen die vernietigd worden, of blijven die hier gestapeld ?" antwoord: "Doe ze maar weg, maar maak er eerst een kopietje van..."

Ik heb het eerste nummer van "Pascal" gekocht, omdat ik nieuwsgierig was naar wat de "uitvinder" van het onvolprezen seniorennet nu weer zou brengen. Voor mij was het een beetje een desillusie, maar ja, je mag niet op mij voortgaan voor een oordeel over tijdschriften, voor mij zijn er maar héél héél weinig tijdschriften die het aankopen waard zijn... Vermoedelijk zal "Pascal" het dus ook niet slechter doen dan al die andere.

Kijk, het valt mij op dat alle dagbladen en tijdschriften langs om meer op elkaar beginnen te lijken... en niet omdat ze allen op een hoger peil komen, neen, in tegendeel, gebleken is dat de krant/tijdschrift met de meeste foto's, de meest in het oog springende titel ook het best verkoopt. Ik herinner me nog de heisa die er was toen in Engeland een krant uitkwam met veel foto's en vooral nogal wat bloot, tot bleek dat die krant in geen tijd de meest verkochte werd...dan volgden gedwee alle anderen die trent naar beneden... Ook bij ons is dat fenomeen zichtbaar ! En niet alleen in de pers, kijk ook maar eens naar de nieuwsgeving op de tv... Hoe spectaculairder iets is, hoe meer kans dat het onze ogen zal pijn doen. Vroeger waren de nobelprijswinnaars belangrijk nieuws, nu gaat dit bijna ongemerkt voorbij, er is immers geen spectakel bij...tenzij het gaat over een winnaar die omwille van zijn werk of overtuiging zijn land niet uit mag, dan praten ze daarover, niet over zijn werk op zich....

Alles vervlakt, daalt af tot consumptiegoed, makkelijk verteerbaar en aantrekkelijk...

...net zoals de zeden.

Als er iemand nog durft te spreken van waarden, dan zappen we met zijn allen naar een andere zender, en daar de kijkcijfers van belang zijn om voldoende geld uit de publiciteit te halen, zal de moraalridder niet meer aan het woord mogen komen... Het gaat zelfs héél ver, veel verder dan op het eerste zicht verwacht werd !
De vlaamse beleidsmensen poogden de lat hoog te leggen en alvast een zender te verplichten om nog een beetje waarden te brengen. Zij splitsten het systeem in een reclame-zender, die ziczelf moest bedruipen met inkomsten uit de reclame, en dus steeds meer zou evolueren naar wat de massa verlangt, en anderzijds de officiële zender, die met staatsgeld kon en mocht werken, en zich zelf dus normen kon en moest opleggen. Ze hadden geen rekening gehouden met wat het verleden geleerd had inzake de dagbladpers... In een korte tijd daalden de kijkcijfers van de officiële zender zo snel dat de moraalridders inbonden en begonnen toe te geven aan de druk van de massa... Nu is het gehalte van wat de verschillende zenders brengen zowat in evenwicht, en zitten zij beiden op grondniveau...daar kun je niet meer zakken.
Oh, denk niet dat zich dat alleen hier voordoet ! Zap maar rond, en aanschouw het gehalte van wat ons dagelijks als leesvoer en kijkvoer aangeboden wordt...

Om het gehalte nog één keer in de kijker te stellen: de distributoren van de digitale televisie proberen u te lokken met u de kans te geven om de oude uitzendingen nog eens te bekijken...Je weet wel, die dingen die je heug tegen meug al twintig keer "moest" bekijken, omdat er "toch niets anders" was...

Want dat is ook een van de dingen die met ons gebeurde, het lijkt wel of we niet meer in staat zijn ons met iets anders onledig te houden dan die stomme kijkkast. Waar is de tijd, toen we nog geen zo'n onding in huis hadden ? Ik kan mij niet herinneren dat we ons verveelden. We deden altijd wel iets, soms ontspannende dingen, ook soms dingen die we dan meer op ons gemak deden...want nu moet je klaar zijn voor ...begint...Erg hé ?

Toch zijn er ook goede dingen aan, soms kun je ook nog eens iets zien die de moeite loont, soms kun je ook eens echt genieten van iets...maar als we eerlijk zijn hebben we ons al veel meer verveeld dan gejond bij die bak.

Waar is de tijd dat we nu en dan 's avonds naar mee en pee mochten om eens naar de tv te kijken, en dan naar bed... Dat was precies eens naar de cinema gaan, eens kijken naar schipper naast mathilde... Maar de rest van de week hielden wij ons bezig met andere dingen. In ons gezin - ik zie Claude knikken- was dat zitten en vooral liggen lezen. We lagen plat op onze buik op het tapijt, met een boek voor ons, en het was muisstil in huis...je hoorde alleen het lawaai van een omgedraaid blad... Als er een auto kwam, dan luisterden we of het Pa was, of een ander, en dan zakten de koppen weer naar het papier... Niet alleen de kinderen lagen daar op hunne buik, veelal lag ook ma er bij, ook te lezen. Suzanne was de enige die niet verslaafd was aan boeken. Ik denk dat zij dikwijls die boeken heeft verwenst !

Nu kan ik niet meer op mijn buik liggen, ook niet plat op mijn rug...Ik moet zoeken om een houding die minst pijn doet, maar het lezen is er nog steeds. Terwijl Anny naar de tv zit te kijken, zit ik te lezen of te tekenen, en nu en dan werp ik een blik op het scherm, als ik iets hoorde dat mijn aandacht trok, want ik zit ondertussen toch op een of andere manier vast aan die kijkkast... Gek, met de radio heb ik dat niet...Alhoewel, vroeger zonden ze luisterspelen uit, en dan zaten we iedere week met gespannen aandacht te luisteren naar het vervolg, net zoals ze nu naar familie of thuis zitten te kijk-luisteren... Die luisterspelen waren voor ons niet alleen iets om te horen, ze waren omringd met geluidseffecten wat je toeliet weg te dromen en mee te leven in het luisterspel, je zat er als het ware bij... Ik denk dat ze nu echt zouden moeten zoeken om die geluiden weer te maken, als er nu een geluiseffect moet zijn, dan halen ze dat van een ceedeetje... Vroeger stonden ze te trappelen in een bak met grint, te klepperen met halve kokosnoten, te blazen door een buis, te donderen met een metalen plaat...Waar is de tijd ?

Ook in de school werd er nog verteld... Ik hoor zuster Hubertine nog bezig over boompje en pereltje, die twee arme chinese kindjes uit het boek van Boschvogel...Boschvogel was geliefd bij de nonnekes, het was een katholiek schoolmeester, en dan nog de broer van een non die het tot "moeder" gebracht had in het klooster van Aartrijke... Ik moet dat boek hier nog ergens liggen hebben, ik vond het eens op een rommelmarkt en bracht het uit pure nostalgie mee naar huis...

Ik geloof nooit dat onze kinderen nog zo zullen kunnen wegdromen, zo zelf hun beelden maken in hun verbeelding als wij deden in de tijd voooor de tv... Ze leren niet meer zich te verbeelden, ze kennen alleen de beelden van de tv... Als wij lazen over Winnetou, Tarzan of noem maar op, dan hadden wij daar een beeld van gemaakt in ons eigen verbeelding, hoogsten beïnvloedt door een tekening in het boek... nu droomt ieder kind van de tarzan zoals hij er uit ziet op tv... leeft hij in een brousse zoals op tv... kloppen de tamtams zoal op tv...

Krijgen wij een generatie zonder verbeelding ?

Ik hoop van niet, want dan verdwijnt zo veel moois dat het maar een saaie wereld zal worden...

tot de volgende ?

Het huis van de dood (2)

Gisteren stond het tafeltje er weer, met een brandend kaarsje, een foto en een tekst van de kinderen. "Toen ons moeder 60 werd zei ze elke dag 5 km te zullen wandelen...Nu weten we niet meer waar ze is..."

Prachtig, maar beklemmend.

We gingen tanteke halen op de kamer, en ze zag er niet echt goed uit, maar dat heeft ze wel meer...Ze wou wel mee naar de cafetaria, dus alles was ok. Terwijl we daar zaten te babbelen zag ik haar nu en dan zo'n eigenaardige beweging maken naar haar hoofd. Daar we weten dat ze altijd veel hoofdpijn had, vroeg ik of ze hoofdpijn had,..al een dag of twee fluisterde ze.
We dronken keuvelend ons glas leeg, maar ik had de indruk dat ze minder en minder alert was. We besloten haar terug naar haar kamer te doen, en ze liet zelfs een halve pint staan. Ze was dus echt niet in orde !
Ik moest ze vasthouden om met haar naar de kamer te gaan, en het was plots zo erg met haar dat alle aanwezigen haar aanstaarden en vroegen of het wel ging.
Ik heb de dienst verwittigd van haar toestand, en ze gingen er direct naar toe gaan, en evntueel de dokter bellen, maar tanteke bleek de laatste tijd regelmatig zo'n flauwtes te hebben, en de dokter heeft haar medicatie zo hoog mogelijk opgevoerd...

Ze houdt het nu al heel wat maanden langer uit dan we verwachtten, maar ik heb de indruk dat ze nu weer een grote pas achteruit heeft gezet... Het is een troost dat ze daar is, en goed verzorgd wordt, thuis zou ze al lang weg zijn... Maar daar worden de mensen echt goed opgepast. Ik hoorde al veel verhalen over bejaardentehuizen, maar ik heb de indruk dat dit dan de gelukkige uitzondering is ! Het enige wat mij telkens doet schrikken is dat tafeltje van de dood...Maar het is zoals een van de bejaarden me zei...Meneer, als we hier zitten is het maar om dood te gaan...Hij zei dit zonder erg, zonder angst, zich gewoon bewust van het feit dat de dood op die leeftijd wel moest komen... Het is een huis zonder toekomst, een wachtkamer van de dood...Misschien wat zachter en wat serener door de goede zorgen en de vriendelijkheid en het geduld van het personeel, maar toch, de wachtkamer van de dood...

en dan denk je bij je zelf...mijn vader is nooit zo oud geworden als ik nu al ben...en je hebt het gevoel dat er ook bij ons maar een klein zetje nodig is om over de kant te vallen. Dood zijn is niet zo erg,doodgaan , dat is er teveel aan...maar als het moet, dan liefst zonder pijn en afzien... Daar heb ik schrik van, ik weet wat pijn is, als het zo erg wordt dat het het leven uit je wegduwt, dan moet dat verschrikkelijk zijn! Als ik moet gaan, liefst in ene keer, hup en weg...

Maar ja, we hebben niet te kiezen, dat is het enige wat een beetje serieus is in 't leven, 't komt voor rijk en arm.

Ik ben iedere keer weer getroffen door de geest van de dood in het bejaardentehuis. Die mensen worden er daar zo vaak mee geconfronteerd, dat ze het beschouwen als een dagdagelijks evenement. Ik zie ze in gedachten 's morgens daar de gang doogaan tot aan de hall, en kijken wie er nu weer op het tafeltje te prijken staat...en aan de koffie keuvelen over den dien en den dien die ook slecht liggen... Precies of het allemaal buiten hen om gebeurt... misschien is dat wel de beste reactie tegen de schrik die hen anders zou omringen. Maar mij treft het telkens en telkens weer.

Misschien is het ook de herfst die op mij werkt, de koude morgennevel die de stervende natuur toedekt met een witte sprei. Alle groen heeft de kleur van oud en stervend groen aangenomen, uitgenomen dat verse groenvoer dat hier in het veld voor mij staat te staan, dat is nog van dat fris en jeugdig groen, niet wetend dat het veel te laat is gezaaid om ooit nog vrucht te kunnen dragen, het staat te pronken met zijn maagdelijkheid waarmee het ook zal sterven.

Deze namiddag gaan we met Veerle en de kinderen naar Merelbeke, naar de tentoonstelling van neerhofdieren...Eens flaneren tussen de mooiste kiekens, konijnen, cavia's, duiven, schapen pony's en noem maar op ...het is zowat de grootste expositie hier in de wijde omtrek. Wij zien dat graag al die beestjes...Trouwens als je eens naar de website gaat van "levend erfgoed", dan kun je daar ook de foto's bekijken van hun openluchtmanifestatie over de oorspronkelijke rassen van ons landje...en als je heel goed kijkt, dan vind je ons bij de kijkers...

Ik vind het nog steeds een wonder hoe onze verre voorouders door langdurig selectief kweken er in slaagden van één duivensoort al die verschillende rassen te kweken, idem voor kippen, honden, schapen en ga zo maar verder... Als je het grootste runderras (Italiaans) naast het kleinste zet... dan kun je niet geloven dat dit alles uit een oerrund voortkwam, idem voor de ierse wolfshond naast zo'n chihuahua... Als de ene zijn poot op den anderen zet, dan zie het niet eens meer ...en toch komen beiden uit de wolf voort...
Ze zijn nu bezig aan genetische manipulatie, maar in feite deden we dat al lang...alleen niet in één stap, maar door generatie na generatie na generatie selecteren...

Er zijn nog dieren die andere dieren in hun dienst hebben, maar het is alleen de mens die die dieren heeft verkweekt tot de produkten die hem het meest ten dienste waren, of het mooist, of het sterkst of... Ik vind dit veel straffer dan wat ze nu doen via genmanipulatie.

Als je geluk hebt, hoor je nog wel eens het schrille liedje van de wilde europese kanarie...Dat geeft je een idee van het gezang van de wilde oorspronkelijke kanarie... Het is niet in te denken dat men daar die verbluffende zanger van heeft gekweekt...

Nu hebben we alleen nog zijdehoenen waar we ieder jaar één nestje uitkweken. En het is ook niet meer de bedoeling daar mee naar tentoonstellingen te gaan. Maar toch kijk ik nu nog regelmatig naar die mooie diertjes, dat zijn voor mij kippen die veel meer waard zijn dan de eieren die ze leggen (gelukkig maar, want het zijn niet zo'n goede leggers) omdat ze gewoon mooi zijn om te zien.

Heb jij het nog nooit gehad dat je getroffen werd door schoonheid ? Van wat dan ook... Ik zie Claude verliefd kijken naar een oude stoomtrein, Bart naar een ontwerp van een stuk stof, een ander naar een beeld of een schilderij, of naar een vallei die in de milde ondergaande zon een warme rode tint krijgt... Wat is het die ons dan raakt ? Wat is schoonheid ? Voor u, voor mij ? Niet zo simpel te beantwoorden hé ?

Voila, je hebt weer iets om ook eens over na te denken...tot de volgende ?

National Geographic

Kijk, tot op heden was ik een fervent aanhanger van dit maandblad. Maar daar de laatste tijd ook daarin steeds meer publiciteit staat, en ik meer en meer mijn gading vind in Quest en Triv, besloot ik mijn abonnement niet te verlengen.
Wat blijkt, ik kan dat niet zo maar, je moet een hele periode voordien je opzeg geven, anders loopt hoe dan ook je abonnement door! Als je me niet gelooft, lees dan wat zij noemen de colofon, de hele kleine lettertjes waar je ook uitgevers en dergelijke vind, en wat geen kat leest ! Daar staat het inderdaad in minuscule lettertjes...
Veel kan ik hen allicht niet schaden, maar u bent in elk geval verwittigd van hun praktijken, en als u nu doet zoals ik doe, en hun werkwijze aan iedereen vertel, dan zullen ze misschien wel steeds minder brave zielen kunnen treffen.

Voila, dat moest me van 't hart !

Ik reken er op dat u aan al uw vrienden en kennissen dit verhaal vertelt, en ook hen verzoekt het verder door te vertellen ! Ik moet ook Bart verwittigen, want die heeft ook een abonnement ! (Door mij nog wel !)

Ik krijg daar de kriebels van ! Denken ze nu echt daar veel winst uit te beuren? Wel, laten wij met zijn allen tonen dat ze mis zijn !

Ik vertelde dat aan een vriendin waar we gisteren op bezoek waren, en die vertelde wat een miserie zij gehad had om van de boekenclub ECI van af te geraken. Nu, dit wist ik, want ik had indertijd dat contract eens bekeken voor een van mijn leden, en hem uitgelegd hoe hij er vanaf kon raken...

Daar ligt de zaak ietwat anders, omdat zij u inderdaad een contract voorleggen (weliswaar met veel kleine venijnige lettertjes), maar in het genoemde tijdschrift teken je nergens een contract op zich, het staat (volgens hen duidelijk) in hun colofon. Mag ik u, geëerde lezers en lezeressen, eens vragen of u al ooit eens de uitgevers en fotoverantwoordingen en dergelijke meer die je ergens in een klein hoekje, veelal op blz twee,hebt gelezen? Ik ook niet. Nu doe ik dat dus wel, en ik raad u aan hetzelfde te doen !

Zoek in ieder tijdschrift of wat dan ook, als er kleine verborgen berichtjes staan... je kunt nooit weten wat dit allemaal meebrengt !

Wat mij verbaast is hoe klein ze kunnen drukken ! Ik heb bij sommige van deze "openbaringen" echt een vergrootglas moeten nemen om het te kunnen lezen. Ik weet dat mijn ogen niet meer die van een twintigjarige zijn, maar ik lees nog steeds zonder bril. Dus de bedoeling is duidelijk, ze willen niet dat je dit leest ! Ze zijn oftewel verplicht die mededelingen te doen, ofwel willen ze je met een of ander in de zak zetten !

Het bewijs dat zij niet willen dat je dit leest ? In ieder tijdschrift zitten één of meerdere kaarten om een abonnement op hun tijdschrift te nemen, of cadeau te doen. Op die kaarten staat dit reglement niet, of hoogstens een korte (en ook zeer klein gedrukte) verwijzing naar "een" reglement, waarvan ze niet zeggen waar je dit kunt vinden...

Nu, het gaat over geen fortuin, en ik ga er geen moment pijn van hebben, tenzij een pijn van weerzin telkens ik nu dat boekje zal zien. Ik zal het ook eens vertellen tegen mijn krantenboer, die man heeft uiteraard liever dat ze maandelijks bij hem komen dan een abonnement te nemen, daar heeft hij een flink argument in zijn voordeel mee !

Ik heb nu steeds minder abonnementen, en na die ervaring zullen er zeker geen meer komen !

Bovendien zie ik mijn maandelijkse bezoekje aan de krantenboer als een uitstapje, een verzet, en god weet hoe belangrijk een verzetje is in mijn geval !

Voila, een kort en kwade blog !
tot de volgende ?

pim,pam,pom...

poenen.
Ze liggen in mijn gang, een milde schenker met zijne hooggeachte wederhelft kwamen onverwacht op bezoek, met een koffer vol pompoenen, appels en groenten...
De pompoenen gaan - loffelijke gewoonte - naar Bart voor Lieselotje, die als het kon driemaal daags pompoenen zou eten. Alhoewel haar voedselallergie al héél wat beter is geworden, houd ze nog steeds van pompoenensoep. Het was en is een wonder dat een kind dat toch beperkt is in zijn voedselkeuzes, met zoveel smaak en goesting kan zitten eten. Nu en dan moet mama Els manu militari ingrijpen om haar te doen stoppen, "nu is 't genoeg hé Lieselotte !", en dan zit dat kind daar ongelukkig gefnuikt in haar verlangen...Dood te gaan van de honger...
Wat nog veel wonderbaarlijkerder is, een ander kind zou je wellicht moeten waken omdat het wel eens aan de verboden vruchten zou zitten, zo niet Lieselotte. Als we hier de doos snoep bovenhalen, zit ze eerst te kijken of het wel tot de toegelaten soorten behoort...zo niet, dan eet ze geen snoep, en ze doet dat zonder verpinken.
Natuurlijk heeft ze een harde leermeester...Als ze toch eens iets doet dat verboden is, dan staat ze vol met jeukende uitslag. Soms is het wel eens zoeken en nadenken om de dader te vinden... Zo kreeg ze hier eens uitslag op haar éne wang...bleek dat ze op de zetel gelegen had, mat haar kaak op een wollen kussen...en wol is taboe.

Nu, wij zijn in ieder geval blij dat we ze plezier kunnen doen met de gekregen pompoenen, en de milde schenker (Luc courgette) (correctie ? Luc pompoen?) weet en is evenzeer tevreden dat zijn overschot dient voor een kind die verslingerd is op de vruchten van zijn noeste tuinwerk. (Als zijn vrouw dit leest zit ze nu te grimmelen en gezichten te trekken...)

Gisteren is de technieker geweest voor de chauffage van Veerle...Verdict: niet meer te herstellen, de ketel is doorgeroest... Ik heb zonet nog eens gebeld naar de bouwmaatschappij om aan te dringen op spoedig herstel, het is geen weer om zonder verwarming te zitten...Veerle werkt nu met een klein petroleumkacheltje, maar een oplossing is dat uiteraard niet. Bovendien kun en mag je dat niet laten branden zonder verluchting, en verluchting is ook koude lucht...

Ze beloofden spoed achter deze zaak te zetten...Hopelijk is hun begrip van het woord hetzelfde als het mijne...Wij hadden al vastgesteld dat er bijna geen warmte kwam uit die verwarming, nu is de reden dus duidelijk ! Ik heb Veerle gezegd haar thermostaat op nul te zetten, want anders gaat haar mazout regelrecht den blote blauwe (?) hemel in...

Er is weer geen blauw te zien in den hemel, en op straat ook al niet, al zitten de blauwe hier aan 't bewind... Dat doet mij aan de regering (of het gebrek aan) denken. Ze hebben daar hun eigenzichzelven zodanig klemgezet, dat ze met de beste wil van de wereld er niet meer uit geraken... Moesten het auto's zijn, ze zitten tot over de assen in de môre...en patineren dat de rook zo dik hangt dat ze malkander niet meer kunnen zien (letterlijk en figuurlijk). En wij zullen al die dwazekloterij wel weer mogen betalen.

Er zijn twee dingen waarvoor ik op mijn blote kniëen alledagen de kruisweg wil doen: zorg dat mijn kinderen geen militair en geen politieker worden...Ik heb echt liever serieuze mensen in mijn nest zitten. Je ziet nu regelmatig van die mooie reclames op de tillesevie...ons leger dat is nu een helpende hand, een vredescorps, als je iets wilt doen aan het onrecht, vervoeg het leger... Ik krijg daar de kriebels van, een of ander romeinse keizer zei het al: wilt gij de vrede, bereidt dan de oorlog! En ik zie die belgische vredeswerkers daar de vrede bevorderen met een mitraillette op hunne buik...??? Mijn broer is iets te laat bij het leger gegaan om het antimilitarisme van mijn vader nog om te turnen...Ik ben en blijf antimilitarist. in hart en nieren.

Ik heb twee keer mijn drie dagen gedaan, en bleef dus in totaal 30 dagen in het leger (tja, hun tafels van vermenigvuldiging zijn ook al niet je dat...) De eerste keer vloog ik na mijn drie dagen het militair hospitaal in, en die kluivers keurden mij voorlopig af... Na zes maand mocht ik al weer eens proberen, maar nu vloog ik meteen op de eerste dag al het militair hospitaal in... De eerste keer dat ik in dat hospitaal zat, zat ik oeverloos in de wachtzaal, terwijl ik zag hoe een sergeant telkens met mannekes voor kroop, en ik iedere dag opnieuw zat te zitten aanschuiven aan een rij die niet minderde...tot ik vernam dat ze me maximum 15 dagen mochten houden...Dan bleef ik rustig genieten van het mooie weer en een boek, en de veertiende dag 's morgens verwittigde ik de sergeant dat ik nog drie dokters moest zien en morgen naar huis ging... Nu was ik het die de rijen voorbijging met de sergeant... De tweede keer deed ik zelfs geen poging meer om bij een dokter te gaan... Ik begon zelfs al met het systeem te ondergraven. Ze hadden mij per ongeluk in een franstalige kamer gelegd...en om 10 uur liet ik het licht vrolijk branden, een gloeiende sergeant kwam mij uitkafferen, maar ik begreep geen frans... dan kwam een officier (denk ik, hij had veel strepen, of een neus met veel gaten)en die kon nederlands...Wat ik daar deed in de waalse kamer...Tja, dat moest hij mij vertellen... Dan vroeg hij in 't nederlands om het licht uit te doen om 10 uur, wat ik braafjes deed... Nadien hoorde 't sergeantje mij praten met de walen in de kamer, en kwam diene gradé weer eens af... Ik hield hem voor dat ik voor de nederlandse taalrol had gekozen, en dus in 't nederlands mijn orders moest krijgen... Hij zweeg en ging voort... Ik denk dat ik gelukkig was dat ik nooit troep moest doen, ik zou stellig veel uurtjes in den bak gezeten hebben... Ik kan er niet aan doen, maar ik kan niet tegen zinloze bevelen... Als ik iets zinloos moet doen, dan krijg ik de riedebedie, wat dat ook mag zijn.

Ik heb en zal nooit kunnen blindelings gehoorzamen, ik moet weten wat ik doe, en waarom ik het doe. Dat zal ook wel te maken hebben met mijn vele lezen, en vooral met mijn fantasie...Ik heb verbeelding, ik zie achtergronden, en als ik ze niet zie, dan maak ik ze zelf, en bij zinloosheid maak ik ook achtergronden die zinloos zijn...en dus doe ik het niet. Ik denk dat het ook dat was dat mij een weerzin gaf tegen wiskunde... Ik zocht vruchteloos naar het nut van de wetenschap om te weten wanneer en waar twee treinen elkaar ontmoeten op de lijn Brussel Oostende...Wat mij en de reiziger interesseren is wanneer de trein ter bestemming is, en daarvoor moet ik niet rekenen, dat staat in het spoorboekje... Bovendien waren de opgaven altijd al verkeerd van in de opgave van het vraagstuk ! Een trein rijdt 80 km/uur...dat moet nogal een bonk geven als die trein van stilstand in één ruk aan 80 rijdt ! Ik wil die trein eens van op een veilige afstand zien vertrekken ! En als hij niet van 0 tot 80 gaat in een fractie van een seconde, hoe kan ik dan berekenen waar die twee klootmachines elkaar zullen ontmoeten ? En als ik dat toch moet doen, dan kan ik dat alleen maar gerekend vanaf een plaats waar de treinen daadwerkelijk aan 80 reden, en niet vanuit het station... Maar dat was niet juist, ik moest niet zitten te vitten, de opgave was duidelijk... en dan zijn ze verwonderd dat ik nog steeds een hekel heb aan wiskunde !!!
en aan den troep en aan politiek... en nog een paar dingen... zoals rode bieten en zo, maar dat doet hier niets ter zake...
Ziet eens ! ik zit weeral in 't verleden ! maar een beetje in 't heden ook, ik hou er nog steeds niet van...

tot de volgende ?