Vissen

Gisteren belde Luc me om te gaan vissen, ik heb ja gezegd... Hopelijk gaat het, we zullen zien, maar ik moet toch proberen om mijn leven te hervatten. Morgen kan ik hopelijk een goed resultaat melden- over mijn pijn en over het vissen !

Gisteren heb ik de man van zes, sorry 3 miljoen gezien !
Vijf voor elf kwam de man in Zingem reeds aan, dus meer dan stipt !
Hij haalde uit zijn wagen drie behoorlijk grote valiezen, en kwam bij tante binnengewandeld.
Ik toonde hem de watertoevoer, en vertelde hem het relaas... Daarop opende hij de twee grootste valiezen, en begon enkele toestellen te monteren. Een scherp gepiep weerklonk...
De man vroeg hoe het water hier gewarmd werd...Ik wist het niet, maar toonde hem wat ik wist aan waterleidingen, en in een kast vond hij een boiler... Hij hield het uiteinde van een soortement metalen, gepunte stok tegen de buizen aan de boiler, en wist te zeggen: 't is het koud water! Later bleek dat hij bedoelde dat het lek op de koudwaterleiding zat, en niet op het warmwater uit de boiler... Toen plaatste hij de voeler op de leiding vlak na de hoofdkraan...Oeioeioei ! Ik hoorde het geruis van water tot waar ik stond...
Hij begon op de grond de leiding te volgen en twee minuten later kon hij melden waar het lek zat.
Hij controleerde nog eens uitvoerig en gaf advies nopens de mogelijke manier van herstelling.

Naderhand sloot hij de waterleiding weer af, en begon zijn rapport te schrijven. Dit duurde véél langer dan het onderzoek.

Op mijn vraag vertelde hij mij dat het éne valiesje, niet eens het grootste meer dan 70.000 eurootjes kostte... Hij bleek daat meer dan 3 miljoen oude belgische frankskes bij zich te hebben... Vandaar, de man van 3 miljoen, een "nieuwe" reeks op de alom geprezen VRT ?

We kunnen zonder breken, en waarschijnlijk ook zonder kosten, de leiding repareren, en aldus de tussenkomst van het solidariteitsfonds van de TMVW verzekeren... Ik heb vanmorgen al gebeld naar de lieve dame van het TMVW dat we dus wellicht wel zouden herstellen....

Vandaag ga ik dus vissen...het is ondertussen al maanden geleden...Ik ben een beetje bang dat ik de dag verknoei voor Luc, maar ik moet toch eens weer proberen...

We gaan naar het park, hopelijk kunnen we op een rustige plaats zitten, want het is verlof, en bij goed weer is het park soms nogal druk. Als er veel kinderen lopen, dan komen die altijd bij je staan, ik heb daar niets op tegen, maar ik ben altijd een beetje bang dat ik hen zou kwetsen met een onderdeel van het visgerei... Bij het inwerpen, of het ophalen ben je niet altijd zeker dat de lijn niet plots verder vliegt dan je zelf wilt...
Misschien verwondert je dat, maar als je een behoorlijke beet krijgt, je wilt ophalen, de nylondraad staat gespannen als een vioolsnaar, en dan schiet plots de haak uit de vis, de nylondraad vliegt dan meestal hoog de lucht in, maar oncontroleerbaar. Zo zijn we al menig lijn kwijtgeraakt, door een lijn die plots in de takken van een boom vliegt, en zich daar vasthaakt. Erger zou het zijn als die haak zich aan een kind of volwassen kijker zou hechten... Daar ben ik altijd een beetje bang van, en als je het zegt, dan lachen ze, precies alsof het hen niet kan overkomen...

Nu ja, misschien ben ik een beetje overbezorgd, en komt dat mede door het feit dat ik mij niet gerust voel over mijn eigen kunnen, nu de pijn niet echt weg wil tot op het peil dat normaal verdraagbaar is...

Het weer is schitterend, dus moet ik het nu of nooit maar eens weer proberen.

Ik ga stoppen voor vandaag, mijn visgerief in orde maken.
Tot de volgende ?

Tanteke episode 12.853

Vanmorgen moet ik weer eens naar de woning van tante. U zult zich herinneren dat er blijkbaar een lek is in de waterleiding, en dat het ondergronds moet zijn...
Ik heb al eens een ontmoeting ter plaatse gehad met een man van het TMVW (water), die de vaststelling deed, en ons nog eens verwees naar het speciale fonds voor dergelijke gevallen bij het TMVW... Daar kreeg ik echter te horen dat het weinig waarschijnlijk was dat we die tegemoetkoming konden krijgen, als het lek niet hersteld werd !
Nu is dat allemaaal simpel, maar wat zou zo'n herstelling kosten? Als ze een stuk vloer moeten opbreken, waar vind je dan nog de juiste tegels om het te herstellen, enz, enz... Bovendien, wat als de herstelling meer kost dan wat de tegemoetkoming opbrengt????
Plots kreeg ik een antwoord uit onverwachte hoek! Het blijkt dat dergelijke zaken ook in de brandverzekering zitten, en dat alles ten koste is van de verzekering ! Hopelijk heb jij dat nooit nodig, maar het is goed te weten dat lekken aan de waterleiding ook te herstellen zijn op kosten van de verzekering. Het is leuk dat de BRANDverzekering hier de schade van de WATERleiding op zich neemt !
Vandaag komt er dus een type van de verzekering die zal opmeten waar het lek zich precies bevindt. Hoe ze dat doen weet ik niet, maar het schijnt dat zij dat kunnen bepalen op enkele cm nauwkeurig, gewoon met een toestelletje??? Ik geef u later eventueel wat meer uitleg.
Een dergelijk systeem is op zich al een geruststelling, stel je voor dat je moet uitbreken en steeds verder moet uitbreken tot je het lek vind...Leuk zou dat zeker niet zijn !

Voila, dit gezegd zijnde, gaan wij over tot de orders van de dag. Heeft het bij u gisterenavond ook geonweerd??? Anny is te vierklauwen het bed uitgeduikeld om den elektriek uit te trekken van mijne pc en de tv en dergelijke, en dan was er nog één verre donderslag, en 't was al...Moekik daarvoor zo rap naar beneden lopen gromde Anny nadien...

De lucht zat pertang heel vies, zo van dat dreigende geluwachtig, precies of de wereld ging vergaan. Gelukkig was het dus (hier) niet zo erg.
Vandaag is het mooi zonnig weer, hopelijk blijft het zo gedurende enige dagen!
We hebben de voorbije maand al wat gekregen van regenweer! Hier iets verder staat een tarweveld, het graan ziet er al zwart uit, nog een beetje en het begint te kiemen in de halm, en dan is alles kapot. Ik denk dat er veel schade aan de vruchten zal zijn, en dus gaan wij dat wel weer mogen betalen, de produkten zullen weer duurder en duurder worden.
Bovendien hebben we de voorbije maand nog niet veel kans gehad om te gaan vissen, nu, het zou wellicht toch niet gegaan hebben, ik ben nog steeds niet terug den ouwen na mijn verschrikkelijke diaree. Het mag al wel eens beginnen te herstellen, en volledig te herstellen! Binnenkort moet ik naar een specialist, aangeduid door de rechtbank, om te kijken of ik recht heb op tegemoetkoming door het Vlaams Fonds...Misschien is mijn verval wel goed daarvoor, maar ik zou toch nog liever hebben dat het betert !

Voila, ik ga stoppen voor vandaag, tot de volgende??

een beetje zoet ???

Als ik hier naar de naam van mijn blog zit te zien, dan lijkt het zure mij nogal te overheersen. Ik heb al heel wat gal gespuwd, en eigenlijk heel weinig gesuikerd.

Vandaag wil ik proberen dat eens anders te doen, ik zeg wel proberen, want ik ken mijn eigen !

Ik zou willen beginnen met een ode aan de vriendschap, want ik ben telkens weer verbijsterd over de vriendschap die ik regelmatig mag te ondervinden!
Daar vriendschap naar mijn mening geen éénrichtingsbaan kan en mag zijn, stel ik mij steeds weer de vraag waar ik al die vriendschap verdien? Vroeger kon ik heel wat mensen ten dienste staan, en kon ik veel mensen regelmatig eens helpen, maar nu, in mijn huidige staat van ontbinding (niet te letterlijk hé) kan ik in de meeste gevallen alleen maar ontvangen en veel te weinig geven. Dus zijn al mijn vrienden meer dan echte ! Het zijn supervrienden, waar ik telkens en telkens weer mag van genieten.
Ik ga niet beginnen ze allemaal op te noemen, de meeste zijn hier trouwens al meer dan eens verschenen in deze blog, maar ook aan degenen die nog niet verschenen in tekst, wil ik een hele dikke danke zeggen. Jullie weten niet wat het voor mij betekent !
Maar vooral wil ik mij verontschuldigen voor mijn gedrag van voor ik ziek geworden ben, nu kan ik het niet meer, of niet zo veel meer, maar toen ik het nog kon heb ik regelmatig tekort geschoten! Ik herinner mij de talrijke mensen die ik kon bezocht hebben in hun ziekte,en waar ik geen tijd voor maakte, de talrijke mensen die een bezoekje heel erg op prijs zouden gesteld hebben, en waar ik geen tijd voor maakte, de mensen die verdriet hadden en waar ik te laf was om bij te gaan... Ja, ik weet, ik heb er ook wel bezocht en getroost en wat dan ook, maar lang niet al wie mij op dat ogenblik nodig had...
Daarom weet ik niet waar ik die supervrienden aan verdiend heb, daarom kan mijn dank nooit groot genoeg zijn!

Naast mijn vrienden wil ik ook de "gezellen" eens in de bloemen zetten, met gezellen bedoel ik degenen die mij plezier en aangenaam gezelschap gegeven hebben, zelfs degenen die mij niet zo aangenaam waren, maar niettemin gezelschap waren en mij vele uren tijdsverdrijf boden. Ook zij zullen wellicht niet weten dat ze voor mij belangrijk waren, maar toch waren ze het. Sommigen waren eens toevallig op bezoek, anderen kwam ik tegen op straat of bij een of andere gelegenheid, en waren zo vriendelijk een deel van hun tijd te besteden aan mij.

En last but not least wil ik al de mensen bedanken die mij beroepshalve of niet, ten dienste waren, in mijn ziekte of in mijn bekommeringen op huiselijk vlak, mijn kapotte machines, mij een stuk gereedschap leenden, mij bijstonden met raad en daad.

Natuurlijk vergeet ik daarbij mijn familie niet, zowel dicht familie of héél verre, die mij soms vereerden met bezoek, een kaartje met nieuwjaar en/of kerst, of wat dan ook (bv Albert Goderis, die de stamboom van onze familie opmaakt en soms eens contact met mij opneemt -al kun je dat bijna geen familie meer noemen...) allen die ik nog niet noemde, bekenden en onbekenden wil ik danken, en ik wil mij bij hen verontschuldigen mocht ik hen eens teleurgesteld hebben door woord of daad.

En ik wil hier proberen eens een voornemen te maken ! Ik ga proberen de mensen niet meer te prijzen na hun dood, maar hen ook eens te prijzen waar ze bij zijn, en waar ze zelf eens kunnen horen hoe ik hen wel op prijs stel ! Want daar zijn we allemaal wel een beetje ziek aan hé, we prijzen veel te weinig de mensen voor wat ze goed doen, maar we laten niet na te vitten op de kleine fouten die ze maken. Zie, nu ben ik alweer in 't zure bezig. stop.

Als ik dat zo eens herlees, dan lijkt het wel de tekst op een doodsanctje, nee, mijn pijp is nog niet uit (nog lange niet hoop ik), ik wil alleen proberen in plaats van warmte te mogen ontvangen, ook eens warmte uit te stralen.

En weet je, dat werkt, echt ! Ik heb de gewoonte aangewend om goedendag te zeggen, ook tegen mensen die ik niet ken, op straat en in de winkel. Als ik oogcontact heb, zeg ik ook goedendag, en zie, sommigen wat onwennig, maar velen wat blij, zeggen je goedendag terug. Ook laat ik niet na iets te vertellen tegen vreemde mensen, als ik hen iets kan bijbrengen, zoals in de colruyt, ik zag een madamke staan kijken naar de vele kaassoorten, wat twijfelend, en ik zei haar, madam, heb je die al eens geprobeerd? die is echt héél lekker, wat pittig, maar niet te, echt goede smaakvolle kaas...Madam volgde mijn raad met een bedankje, en een paar weken nadien sprak er mij plots een madam aan, om te zeggen dat het inderdaad lekkere kaas was. Ik zou haar niet herkend hebben, maar blijkbaar had mijn vriendelijk advies voor haar meer betekend dan zo maar een opmerking over het weer van den dag....

Dat is wat ik bedoel met "gezellen", mensen die je op een of andere manier iets "deden", ook al was het maar zo'n onbenullig iets als over dat kaasje... In Auchan sprak mij eens een man aan over een bepaalde soort vis die ik aan 't kopen was. Ik explikeerde hem hoe je de vis moest bereiden, en hoe lekker hij wel was, en ik excuseerde mij voor mijn frans, zeggende dat ik eigenlijk een vlaming was...De man bleek een waal te zijn, en zei dat hij zich moest excuseren omdat hij de taal van zijn landgenoten niet kende... Kijk, zoiets onbenulligs blijft je dan bij, en dat bewijst het belang van "contact"...Laat het ons aub allemaal wat meer doen...

Vannacht heb ik wéér goed geslapen, maar ben opgestaan met veel pijn. Slapen is dus ook niet de redding, ik weet dat al lang, als ik zo vast sliep dat ik te weinig veranderde van houding in mijn slaap, dan heb ik weer eens prijs...Nu ja, alles gaat voorbij.

tot de volgende ?

Eindelijk er door...

Eindelijk heb ik de pakken mailtjes uit mijn periode zonder pc allemaal kunnen lezen en bekijken... Bedankt allemaal die mij een verjaardagskaartje stuurden! Er waren er echt héél mooie bij !

Gisteren, toen we van tanteke kwamen, reden we nog eens naar de Aldi, omdat Anny nog een en ander van doen had. Ik wandelde door de winkel, en zag plots twee platte schermen voor de pc, 19 inch groot, en in aanbieding...'t Waren de twee laatste, en al waren ze al goedkoop, ze deden er nog een hele schelle af, zodat het echt een koopje was...dus, ik zit hier nu met een GROOOOT scherm voor mij, te werken (nu ja) en met een beeldkwaliteit die veel minder schadelijk is voor de ogen. Het schijnt iets te maken te hebben met negatieve ionen of zoiets...(Bron Erwin, Dé computerspecialist van het huis !)
In ieder geval is het veel mooier en leesbaarder, al was het alleen maar door dat het groter is, maar bovendien is het ook veel klaarder van beeld ! Als ik nu naar een PPS kijk, met al die mooie foto's, dan zijn die veeeeel mooier van kwaliteit...

Ik werk nu dus weer met een pc die niet alleen hersteld en gekuist is,maar die bovendien veel verbeterd is ! ik zit niet meer op internet maar op aethernet (???) en zie het veel beter op een groot scherm met superbe kwaliteiten inzake beeldweergave. Die nu nog niet jaloers is, kent er niets van, of is veel rijker dan ikke, en dat is dan concurrentie hors catégorie. Na !

Ik ben ondertussen een overtuigde fan van ubuntu geworden ! Ik kan er omzeggens alles mee doen dat ik ook kan op windows, met uitzondering van enkele programma's die niet op ubuntu draaien, maar het omgekeerde zal ook wel waar zijn, vermoed ik. Bovendien is er voor omzeggens alles een ubuntu-alternatief, dus who cares !!!

Gisteren bij tanteke, moesten we dus eerst naar de verpleegsters toe, om de sleutel van de kast te hebben, teneinde de gewassen kleren weg te kunnen leggen... Eén verpleegstertje kwam met ons mee (nu ja, ik poogde dat mensje bij te houden, maar er was geen doen aan!) de sleutel lag bij de verpleegsters van het verdiep zelf, ze haalde dat daar op, en deed de kasten voor ons open en nadien weer dicht...
Tante stond het met grote ogen te bekijken...Waarom doen ze nu die kasten op slot vroeg ze mij...Ik wist niet direkt wat antwoorden, en zei toen maar...wellicht omdat er gepikt wordt? Tante knikte wijs, 't zal wel! zei ze....
Beneden in de cafetaria speelde de tv met groot scherm en tante vertelde wel twintig keer dat er daar een grote hoop coureurs waren...telkens weer en weer.
Ze weet, of ze ze verzwijgt, of er nog ander bezoek is geweest...Maar na enige seconden zegt ze dan dat ze het niet zo goed meer weet. De verpleegsters hebben deze keer geen nieuwe berichten over het gedrag van tante gemaakt. Misschien is ze wat braver geworden, of zijn de verpleegsters haar toeren al gewoon...

Haar stem was weer niet dat, wellicht weer wat minder adem door haar hartfalen, maar tanteke zei dat het van het opkroppen kwam, van het verdriet. Nochtans staan er geen foto's van haar geliefden meer, ze zitten in de (gesloten) kast.

Vannacht heb ik eens goed geslapen, 't heeft mij deugd gedaan. Maar ik durf nog niet terug gaan rommelmarkten. Gisteren had ik al serieuze pijn enkel en alleen van te proberen dat verpleegstertje te volgen... Daaraan zie je dat het niet gezond is van achter het vrouwvolk te lopen hé...
Voila, genoeg voor vandaag, tot de volgende ?

Rood alarm -fase 10

Op mijn verjaardag ! kreeg ik plots panne aan mijn kwampjoeter. In ene keer viel hij stil, niets dat nog bougeerde ! Geen klank, geen beeld, geen ronkske kwam er nog uit !
Subito presto naar Erwin gebeld, en gisteren kwam hij (eindelijk!) mij redden uit de grote nood!Nog twee dagen had ik wellicht niet overleefd !

Erwin bekeek, luisterde naar mijn verhaal in 't Frans ('t is een zeer goeie vriend en een waal) en vees mijn kompjoeter uiteen. Probeer eens..... geen teken van leven...
Kompjoeter volledig losgekoppeld, ventilatoren er uit, kompjoeter naar buiten, en ik achter een velopomp..Erwin richtte de luchtstraal, en al het stof waaide beetje bij beetje uit mijn komputer op ERwin. Propere komputer, vuil Erwintje...
Alles weer gemonteerd, niets....
Ieder kaart uitgehaald gecontroleerd en bekeken, weer ingestopt na verdere gedetailleerde reiniging en testing....niets...
Bij gebuur om zijn multimeter, de buur niet thuis en de meter ook niet...
Voort zoeken en proberen...plots eureka, het werkt weer !
...maar Erwin kreeg elektriek te voelen waar geen elektriek mocht zijn ! Verlies van stroom.
Boel weer open, zoeken, testen met zo'n touneviske met een testlampje in... Scherm bleek de oorzaak ! Ondertussen kwam de buur binnen met de multimeter die we dan niet meer nodig hadden, maar buur had nog een goed scherm, hij had juist zo'n plat scherm gekocht, en zijn oud stond er nog te staan. Buur om ander scherm.
Gecontroleerd, alles ok. Kompjoeter weer toegedaan en alles aangesloten...Niets meer...
Erwin begon te vrezen dat de moederkaart er aan was, dus wellicht nieuwe computer???
Eddy had compassie, maar vreesde het zelfde. Erwin stond er wat beteuterd bij, maar vees opnieuw de pc open, en begon aan een nieuwe check-up... Hij besloot de kaart voor ethernet er uit te halen, die was er laatst in gekomen bij het installeren van ethernet en ubuntu. Het spel marsjeerde !!!!!
Bleek dat ethernet kon op mijn bestaande kaart en dat de bijgestopte kaart een dubbel gebruik was die de klodden veroorzaakte... En voila ! Je kunt weer mijn blog lezen !!!! Joepie !!!!!

Ik kon Erwin wel zoenen! uren heeft hij hier gewerkt ! En allemaal uit vriendschap ! Een nieuw scherm (groter ! 17 inch) van de bovenstebeste buur ! Mensen, wat ben ik rijk ! Al die vrienden !

Oh ja, van vrienden gesproken, de courgette die ik hier aan mijn deur vond, kwam niet van Luc Courgette, Eddy vertelde mij dat hij dat gevonden had aan zijn garagepoort, en dat hij dacht dat het voor mij zou zijn... Van waar de courgette dan uiteindelijk komt is een grote vraag, en voor wie hij was nog een grotere vraag... In ieder geval eet mijn kleindochter Lieselotte nu weer verse courgettesoep, met dank aan de onbekende schenker !

Ik zit hier nu dolgelukkig te blinken achter mijne pc !

Anny is ook content, als ik hier zit, zaag ik minder zegt ze....

Ik ga stoppen, en wat spelen met mijn kompjoeter !
Tot de volgende ?

Courgette !!

Vanmorgen eens goe uitgeslapen, en toen we de voordeur opendeden, lag daar één (maar wat voor een)grote courgette!
Luc courgette heeft weer toegeslagen!
Een beetje onbegrijpelijk, want courgettes zijn nogal gevoelig aan vocht, en het heeft de laatste tijd genoeg geregend om alle courgettes van nu en de nabije toekomst te doen rotten ! Het kan ook niet dat dit de enige overlevende is, want die zouden ze (hopelijk) toch wel eerst zelf hebben opgegeten.
In ieder geval een grote dikke danke Luc !

Ik ben begonnen aan John Flanders...heerlijk wegdromen in een horrorsfeertje met oerslechte rechters, sadistische gevangenisbewakers en diergelijke...
Het eerste van de elf boeken (boekjes) is reeds ter ziele, ik heb genoten met volle teugen. En ik weet nu dat ik minstens één deeltje van mijn fantasieën te danken heb aan John Flanders...Die man heeft mij indertijd geleerd hoe heerlijk het aanvoelt om je twee voetjes van de grond te nemen en te zweven in je eigen wereld...De wereld die je zelf schept, de wereld waarin jij iedereen laat doen wat je wilt dat ze doen, de wereld waarin jij God bent... "Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten" van wie is dat weer ??

Ik heb je reeds verteld dat wij als kinderen een taal hadden waarin wij in fantasie konden leven, de tijd waarin wij het werkwoord "zallen" (in 't Oostends zaan)gebruikten, aangevend dat het niet echt was, maar echt zou moeten zijn...en dan zallen we.... Herinner jij je dat nog Claude? Ik weet, het ligt heel ver in onze jeugd terug, maar ik wou dat ik er nog een heen kon gaan, nog eens kon leven in de "echte" fantasiewereld die wij ons maakten...

De tijd dat de afgesneden tak van de wilg zorgvuldig met een pennemesje versierd werd, en dan was dat ons zwaard, met een echte damascener kling, en een snee die dwars door al de zwaarden van die slechterikken sneed, die daar dan beteuterd stonden te staan, vol bewondering voor onze wapenuitrusting. Dat die vijand op dat moment een bos onkruid was, dat kon ons niet schelen, wij hakten ze wreedaardig in twee. Nu mag dat allemaal niet meer, het onkruid is beschermd, en een tak afbreken is strafbaar. Wij speelden tussen groen, de kinderen van nu spelen tussen regelmentjes...

Wij zaten te vissen in de lak (een vijver in het Maria Hendrika park) met een stok, daaraan een twijndraadje, een lucifertje als dobber, en een regenworm aan het uiteinde vastgeknoopt. We hielden die regenworm zorgvuldig in de gaten, keken hoe de gulzige stekelbaarsjes de worm inslikten, en als hij ver genoeg binnen was, trokken wij de lijn op met het stekelbaarsje die een halve worm in zijn muil had er bij. We trokken het visje van de worm, visje in de bokaal met water, en de worm terug het water in, voor het volgende slachtoffer. Nu zijn stekelbaarsjes beschermd. Stokken zijn beschermd. En met briquets kun je geen dobber maken...

Natuurlijk, wij zijn nog wezens van uit de oertijd, we leefden van de jacht (mussen en spreeuwen) en van de visvangst (stekelingen en palingen) en wapenden ons met stokken en stenen...Barbaren, dat waren wij ! Maar gelukkig jongens, gelukkig, je hebt er geen gedacht van... Nu spelen ze met hun nintendo en sms-en naar elkaar over hun lief al zijn ze nog maar 10 jaar oud.
Zondag zag ik dat Ewoud voor straf een week zijn gsm was afgepakt.
Van mij mag het allemaal, maar ik heb heimwee naar de tijd waarin we ons nog mochten zwart maken, de tijd waarin een scheur in je broek genaaid werd, en je een hele tijd met een broek met littekens moest rondlopen, want wij hadden geen kast vol broeken...we hadden er een voor de week en een voor de zondag (misschien twee voor de week om te kunnen wassen?) maar veel hadden we er echt niet, en we hadden er ook geen behoefte aan. In de school droegen we nog een "schabbe" een stofjas in het abn, en ook daar zaten veelal stukken op de ellebogen...en we droegen kleren van onze broer die er uit gegroeid was, zonder dat wij ook maar één complex kregen. Merkkledij was nog niet uitgevonden...en mode was een onbekend begrip, zeker in de kinderwereld. NU daarentegen....


Ik heb het gevoel dat we niet alleen maar vooruitgegaan zijn... Het lijkt mij een beetje zoals een van mijn leden ooit tegen me zei: "Ooit hebben we gevochten om regenkledij te krijgen, omdat het niet menselijk was te moeten werken in van dat miezerig weer, waarin je doornat werd, ook al had het niet echt geregend...We verkregen die regenkledij, en nu mogen we werken in de gietende regen, en worden nog veel natter dan vroeger, omdat die regenkledij geen zweet doorlaat, en je nat bent van je eigen zweet in plaats van de regen... We hadden beter gezwegen dan die regenkledij te vragen."
Zo is het ook een beetje met onze vooruitgang, we zijn er ook het slachtoffer van, niet alleen de genieter.

Enfin, 'k zal maar stoppen, anders ga ik weer de moraliserende grootvader spelen...
tot de volgende ?

Een stem uit een ver verleden...

Ik heb je al verteld dat ik een heel pak boeken van Karl May op de kop heb kunnen tikken, ze zijn ondertussen bijna allemaal uit, al hoewel ik tussen ieder boek van Karl May telkens een ander boek las, om niet oververzadigd te worden... En dat zou kunnen, want ik herinnerde mij absoluut niet meer dat de schrijver regelmatig zijn missionarisneigingen op de lezer losliet in lange passages vol diep christelijke overdenkingen....Des al niettemin, toffe boeken van lang geleden.

Gisteren ben ik voor het eerst weer eens naar een rommelmarkt geweest, naar Lierde, gekoppeld aan een bezoek bij Bart en Els en de kinderen.

En daar vond ik opnieuw een stem uit een ver verleden ! Ik weet niet hoeveel van mijn lezers in hun jeugdjaren verslaafd waren aan de Vlaamse Filmpjes (Flimkes?), kleine boekjes met een spannend verhaal er in. Regelmatig kwam daar de schrijver John Flanders in voor, en zodra wij die naam zagen wisten wij dat we weer een fantastisch boek in handen hadden, en waren wij aan het lezen zodra het maar enigszins kon.

Die man schreef altijd fantastische en spannende verhalen, en schreef er heel veel van!

Pas veel later hoorden wij wat over de schrijver als persoon, Jean-Marie De Kremer, in Frankrijk beter gekend onder zijn pseudoniem Jean Ray, was zelf een geheimzinnig persoon. Het is zeer moeilijk om de waarheid uit de verdichtselen rond zijn leven te halen.Een wonder man was hij zeker, en zijn oeuvre was omvangrijk.

Gisteren vond ik op de rommelmarkt een omnibus van John Flanders, met 11 verhalen in...Ik weet nu al dat ik zal genieten !

Het was geen grote rommelmarkt, maar toch was het hoog tijd dat ik mij kon zetten bij Bart. We bleven nog wat babbelen, en zijn dan rond 5 uur naar huis gekomen om te eten en mijn pillen te nemen. We zagen dat Veerle bezig was met de laatste grote stukken uit haar huis te verhuizen met een camion van de vriend van Frederik, en ik ging eens kijken hoe het er nu voor stond... Ik heb het niet gezegd, maar ik verging van het zeer, juist van die 20 meter te wandelen naar hun huis!
Vannacht heb ik wakker gelegen tot na 2 uur in de morgen, en heb dan toch nog geslapen tot 7 uur. De pijn is iets verbeterd, maar nog niet weg.
Het is toch erg wat die diarree mij heeft aangedaan !

Nu ja, een kermis (John Flanders) is een geseling waard zei ons vader altijd...
Jammer dat dit bij mij zo letterlijk is op te vatten!

Gisteren hebben we geen drasj national gekregen, voor één keer was het deftig weer op de nationale feestdag. Nu ja, ons normaal weerbeeld is naar de knoppen, vandaar dat het nu altijd regent uitgenomen op de dagen dat het zou moeten regenen...

Ik ben nu al héél lang bezig met het verwerken van een kalebas naar een soortement fantasie-dier,met behoud van een "nuttige" pot om iets in te bergen... Het was mij niet zo moeilijk om dat beest te vormen met papier maché, maar hoe krijg je papier maché met een gladde opperlaag???
Ik heb er serieus zitten op studeren, en al zoekend op internet heb ik de oplossing gevonden! Je moet gewoon eindigen zoals je begon !
Om een figuur te maken in papier maché, moet je eerst een "karkas" maken in kippengaas, dan neem je repen gazette-papier, leg dat in behangerslijm, en wikkel de plakkerige banden papier rond de karkas. Laat dat dan drogen, en dan kun je daar op je figuur boetseren met papier maché. Dat kende ik allemaal, maar ik bleef met een oneffen oppervlakte zitten toen alles gedroogd was. Welnu, je kunt het effen krijgen door opnieuw te dekken met reepjes krantenpapier ! Natuurlijk neem je dan geen lange repen, maar aangepaste stukjes papier. Simpel, maar je moet het weten!

Eens dat gedaan is, zal ik het beest in een grondverf zetten, en nadien afwerken in een fantastisch kleurenpalet. Het wordt mijn inziens een totaal nieuwe vorm van kalebas verwerking. Nochtans heb ik mijn inspiratie opgedaan bij de inca's...Zij werken weliswaar niet met kalebassen, maar gaven hun potten ook de meest fantastische vormen.

Als pot 1 af is, heb ik nu al een idee voor pot twee, nog veel meer gebaseerd op de vorm van de kalebas dan de eerste ! Wacht maar af !
Maar ik moet eerst (eindelijk) eens enkele zaken afwerken die er zo maar liggen te liggen, terwijl er nog alleen een kleinigheidje aan te doen is... Dat heb ik nu altijd! Als ik het resultaat dat ik beoogde heb bereikt, dan is de honger over, en moet ik mezelf dwingen om het echt af te werken... Ik ben dan eigenlijk al weer in gedachten bezig met het volgende werk...Dat zal wel eigen zijn aan creatieve mensen, want ik heb dat al bij velen ook vastgesteld.

Ik kan mij niet herinneren wanneer ik ben begonnen met creatief bezig te zijn, naar mijn gevoel al altijd...en al altijd heb ik moeite gehad om het af te werken, eens ik het beoogde bereikt had. Sinds enkele jaren ben ik onder meer daarvoor begonnen mijn schetsboeken bij te houden. Vroeger hield ik die niet bij, en als ik dan eens per (on)geluk een oude schets terug tegen kwam, gaf mij dat bijna telkens een stimulans om een nieuw idee uit te werken. Nu hou ik deze boeken allemaal bij, en nu en dan blader ik eens terug naar de gedachten van vroeger...

Daaraan ook zie je dat het verleden werkelijk een deel van je inspiratie is, van je leven van nu, niet alleen van het verleden. Je verleden is geen ballast, het is een voortdurende verrijking van je leven van nu. Wellicht is dat ook de reden waarom je harde schijf, je geheugen, zo netjes alles selecteert wat je nuttig is, en weg zwiert wat belastend is. Vandaar dat je altijd de ervaringen hebt over de "goede" oude tijd, het kwade, het storende is van je geheugenschijf gedeleted... Oh, het zit er nog wel ergens, maar zo ver weg dat je er bijna nooit meer aan denkt, tenzij je plots met iets uit die dingen opnieuw geconfronteerd wordt.

In Gent hebben wij ooit het museum voor volkskunde bezocht, met ma, oma voor de toen nog kleine Koen, Bart en Els... Nu nog spreken de kinderen daar soms van! Oma zag al de dingen uit haar jeugd daar plots voor zich, en vertelde ons en vooral haar kleinkinderen wat dat allemaal was, hoe het leven toen was...Wij hebben uren in dat museum rondgedwaald, genietend van het plezier dat oma had aan al die dingen van toen... Heerlijk was dat, niet alleen voor ons, maar vooral voor de kinderen en voor oma!

Als je ooit eens in Gent bent, en de tijd hebt, moet je een het museum voor volkskunde aan de kraanlei bezoeken. Na het bezoek kun je de brug weer overwandelen en een bezoekje brengen aan "Het Waterhuis aan de Bierkant", of aan het dreupelkot (in hetzelfde etablissement, een andere ingangsdeur) in het ene kun je kiezen uit meer dan 100 soorten bier, in het andere uit massa's soorten jenever... We hebben ooit eens met een grote groep in het Waterhuis gezeten elk een andere soort bier genomen, een slokje ervan genomen, en de pint doorgeschoven naar de volgende. We hadden dus in feite elk maar één pint binnen, maar wel van een hoop soorten...Wil je geloven dat we het "voelden", van eigenlijk maar één pint !

Dat museum is gebouwd in een oud begijnhof of zoiets, en je gaat van het ene huisje in het andere, terwijl je steeds binnengaat in een ander "milieu", bij de apotheker, de beenhouwer, de brouwer, de huiswever en noem maar op! Doen !!!

Voila, ik ga stoppen, ik heb je weer maar eens meegenomen naar het verleden, ik hoop dat ik je de weg heb gewezen om eens rond te struinen in jouw heerlijke momenten...

tot de volgende?