Vandaag moest ik ook nog eens naar de tandarts... Twee tanden laten plomberen. Al klopt die term helemaal niet... Er komt geen lood (plomb) aan te pas... Het is nu zo wit als je eigen tanden. Een gek product als je het mij vraagt. De tandarts mengt het, duwt het in het gat, gaat er met een soort lamp over heen om het doen harden, slijpt het dan in de juiste vorm, doet je op iets bijten die hem duidelijk maakt waar het nog te veel op elkaar wrijft, herhaalt dat desnoods na het bijslijpen nog eens, en de kous is af. Och ja, verdoven was er niet bij... Ik voel het alleen als ze echt de zenuw raken, voor de rest heb ik geen pijn in mijn tanden. Nooit. Niet jaloers zijn, het is niet allemaal voordeel, ik wordt het pas gewaar dat er iets mis is, als de stukken tand er uit vallen...
Vanmorgen zelf het bed opgemaakt voor ons beiden, een werk die ik al héél lang niet meer had gedaan. Maar het is een stuk makkelijker geworden, met die hoeslakens en dekbedden ! Aan het eten mag ik niet komen. Anny wil niet echt stilzitten of liggen, ze zegt dat ze goed is als ze eenmaal in beweging is, maar ik geloof er niets van, haar manier van stappen verraadt de pijn.
Gisteravond de vuilbak en de zakken PDF buiten gezet, en deze morgen al de bak weer binnengehaald. Nu, dat doe ik wel meer, ook zonder een Anny met pijn. Ik ga eens informeren bij een of andere dienst om iemand te vinden om te komen kuisen en zo...
Anny heeft in mijn agenda geneusd, geteld hoelang ze nog moet wachten vooraleer ze in de pijnkliniek binnen kan... Nog 10 dagen ! Ze zuchtte er bij. " Moet ik echt nog zo lang pijn hebben?"
djudedju
tot de volgende ?
vrijdag, juni 06, 2014
donderdag, juni 05, 2014
De pijn van een ander
Anny zit met een hernia, ze lijdt aan ischias, ze heeft dus verdomd veel pijn. Liggen gaat, en -gek genoeg- eens ze in beweging is, gaat het ook min of meer, maar zitten is niet te doen.
Gelukkig gaat het voor het moment redelijk met mijn rug, en moet ik proberen wat te helpen. Proberen, want je kent mijn wettelijke wederhelft niet ! Die kan, pijn of geen pijn, haar rol als moederkloek niet van zich afzetten. Ze is gewoon mij bij te staan in alles en nog wat, want ik heb pijn. Dat ze nu zelf pijn heeft, dat is irrelevant.
Ik probeer nu en dan eens haar voor te zijn, en dingen te doen, voor zij de kans heeft zichzelf op te hijsen uit de zetel, maar ik mag dat niet te dikwijls doen, want anders blijft ze gewoon bezig, om er zeker van te zijn dat ik me geen pijn doe met dit of dat...
Je moet ze zien gaan... Nu ja, gaan... voetje voor voetje, heel voorzichtig, en steun zoekend waar dit maar te vinden is. Ze doet me denken aan mijn slechtste dagen inzake pijn, met dit verschil dat zij zichzelf blijft onmisbaar vinden, en dus moet instaan voor de goede gang van zaken in het gezin.
Kijk, ik heb al dikwijls gezegd dat ik niet graag zou samenleven met een heilige, iemand waarvan je weet dat hij of zij altijd het goede zal doen, die heel de dag loopt te bidden... Maar ik moet mijn definitie herzien: een heilige is iemand die zijn eigen pijn verbijt om een ander de pijn te sparen. Ik heb dus -althans volgens deze definitie- een heilige vrouw in huis. En het is helemaal geen saaie, voorspelbare heilige. Ze heeft zin voor humor, en zegt en doet dingen die je niet meteen in het aureool geschreven ziet van een van die heiligen in de kerk... Ze kan ook wel eens boos zijn, maar ja, Ons Heer ranselde zelfs met geweld en al de kooplui uit de tempel. (Ik heb het gevoel dat hij in onze wereld handen te kort zou komen !)
Ach; dit is geen lofrede... Nee het is verwondering en bewondering en dankbaarheid voor het geluk dat mij treft, dat ik zo'n vrouw mag hebben. En het is ook een manier om uit te drukken hoezeer ik me machteloos voel tegen haar pijn. Het is gek, maar het lijkt wel of ik de pijn van haar beter voel dan de mijne. Mijn pijn is iets waar ik heb mee leren leven. Ik weet nagenoeg precies hoe ik die pijn moet aanpakken, en wat ik er aan kan doen om die zo draaglijk mogelijk te maken. Tegen die pijn van Anny heb ik geen verweer... Ik kan het niet weg huilen, niet weglachen, zelfs niet milderen door haar eens goed vast te pakken. Kortom ik voel me machteloos.
Dat is niet nieuw voor mij. Ik ben helemaal niet geschikt als zieken-bezoeker, als mens die eventjes door mijn aanwezigheid een zieke wat beternis bezorg... Ik weet nooit wat ik moet en kan zeggen tegen iemand die ziek is, die pijn lijdt... En toch weet ik - uit eigen ondervinding !- dat een babbel een bezoek wonderen doet. Maar ik zit met een soort complex of een fobie of hoe je dat ook heet, tegenover "ziek zijn"...
Ik denk dat het een restant is van mijn kind-zijn... Van de opvoeding die ik kreeg van mijn moeder, van mijn vele ziek zijn als kind... Ik ben tot mijn 10 jaar heel vaak ziek geweest. Er waren schooljaren dat ik meer ziek was dan ik de les volgde. Ik lag voor mijn 2 jaar al enkele keren op sterven. Ik was dus Het Zorgenkind in huis. En mijn moeder zal wellicht heel de tijd wanhopig hebben gezocht naar een positie waarbij de andere drie kinderen zich niet tekort voelden gedaan ten opzichte van mij, het zorgenkind. Ik weet wat dit is, ik had dezelfde problemen tegenover Koen die vaak ziek was, en nu tegenover Veerle die maar niet uit de restanten raakt van wat er allemaal gebeurde met haar en haar kinderen door haar ex.
En net zoals mijn moeder ben ik dan harder tegenover dat zorgenkind, om zeker niet te kunnen tonen dat eigenlijk veel meer kommer hebt om hen dan om diegene waar alles normaal loopt, en waar je niet of amper moet ingrijpen.
Ik heb -met andere woorden- dat geërfd van ons moeder... Ik kan geen medelijden tonen met een zieke, ik wil ze doen vechten tegen de ziekte, ik wil ze ruggengraat geven, maar durf geen medelijden te tonen. Dat zit er zo in gebakken, dat ik dat echt niet anders kan.
Ik weet dat, ik herken het als een fout, maar ik kan niet anders. Het is sterker dan me zelf.
Ik ben zo opgevoed, ik ben zo gebakken.
Dat is niet allemaal verkeerd, maar het is ook niet altijd DE oplossing.
Het is ook de houding die ik zo lang mogelijk aan neem ten opzichte van mezelf. Ik wil niet ziek zijn. Ik wil gewoon zijn, alles weer kunnen... en het deed me halftijds gaan werken, tegen het advies van de dokter en de adviseur in... Het heeft jaren geduurd voor ik mijn ziekte aanvaarde als een stuk van mezelf, als iets wat er nu eenmaal was en is.
Ik ben dus geen goede verpleger, ik ben zelfs een slechte verpleger. Meer zelfs, ik selecteer de dokter onder meer op hun houding: als een dokter medelijden toont, medeleven verraadt, dan zoek ik een andere. Ik wil geen medelijden. Ik zeg hen dat ook, ik vraag ze niet om me ziek te maken, en dat medelijden geeft me het gevoel dat ze mijn ziek zijn aanvaarden, niet bevechten... Voor mij moet een dokter zijn werk doen, zonder medelijden, heel nuchter...
Ik weet het... ik ben gek.
En ik ben dus helemaal geen heilige... in tegenstelling tot mijn vrouw, want zij weet wel het midden te houden tussen hard en zacht. Zij gaat niet bits doen tegen heel de wereld omdat ze pijn heeft en dit niet wil aanvaarden...
djudedju
ik wou dat ik dat ook kon...
tot de volgende ?
Ik probeer nu en dan eens haar voor te zijn, en dingen te doen, voor zij de kans heeft zichzelf op te hijsen uit de zetel, maar ik mag dat niet te dikwijls doen, want anders blijft ze gewoon bezig, om er zeker van te zijn dat ik me geen pijn doe met dit of dat...
Je moet ze zien gaan... Nu ja, gaan... voetje voor voetje, heel voorzichtig, en steun zoekend waar dit maar te vinden is. Ze doet me denken aan mijn slechtste dagen inzake pijn, met dit verschil dat zij zichzelf blijft onmisbaar vinden, en dus moet instaan voor de goede gang van zaken in het gezin.
Kijk, ik heb al dikwijls gezegd dat ik niet graag zou samenleven met een heilige, iemand waarvan je weet dat hij of zij altijd het goede zal doen, die heel de dag loopt te bidden... Maar ik moet mijn definitie herzien: een heilige is iemand die zijn eigen pijn verbijt om een ander de pijn te sparen. Ik heb dus -althans volgens deze definitie- een heilige vrouw in huis. En het is helemaal geen saaie, voorspelbare heilige. Ze heeft zin voor humor, en zegt en doet dingen die je niet meteen in het aureool geschreven ziet van een van die heiligen in de kerk... Ze kan ook wel eens boos zijn, maar ja, Ons Heer ranselde zelfs met geweld en al de kooplui uit de tempel. (Ik heb het gevoel dat hij in onze wereld handen te kort zou komen !)
Ach; dit is geen lofrede... Nee het is verwondering en bewondering en dankbaarheid voor het geluk dat mij treft, dat ik zo'n vrouw mag hebben. En het is ook een manier om uit te drukken hoezeer ik me machteloos voel tegen haar pijn. Het is gek, maar het lijkt wel of ik de pijn van haar beter voel dan de mijne. Mijn pijn is iets waar ik heb mee leren leven. Ik weet nagenoeg precies hoe ik die pijn moet aanpakken, en wat ik er aan kan doen om die zo draaglijk mogelijk te maken. Tegen die pijn van Anny heb ik geen verweer... Ik kan het niet weg huilen, niet weglachen, zelfs niet milderen door haar eens goed vast te pakken. Kortom ik voel me machteloos.
Dat is niet nieuw voor mij. Ik ben helemaal niet geschikt als zieken-bezoeker, als mens die eventjes door mijn aanwezigheid een zieke wat beternis bezorg... Ik weet nooit wat ik moet en kan zeggen tegen iemand die ziek is, die pijn lijdt... En toch weet ik - uit eigen ondervinding !- dat een babbel een bezoek wonderen doet. Maar ik zit met een soort complex of een fobie of hoe je dat ook heet, tegenover "ziek zijn"...
Ik denk dat het een restant is van mijn kind-zijn... Van de opvoeding die ik kreeg van mijn moeder, van mijn vele ziek zijn als kind... Ik ben tot mijn 10 jaar heel vaak ziek geweest. Er waren schooljaren dat ik meer ziek was dan ik de les volgde. Ik lag voor mijn 2 jaar al enkele keren op sterven. Ik was dus Het Zorgenkind in huis. En mijn moeder zal wellicht heel de tijd wanhopig hebben gezocht naar een positie waarbij de andere drie kinderen zich niet tekort voelden gedaan ten opzichte van mij, het zorgenkind. Ik weet wat dit is, ik had dezelfde problemen tegenover Koen die vaak ziek was, en nu tegenover Veerle die maar niet uit de restanten raakt van wat er allemaal gebeurde met haar en haar kinderen door haar ex.
En net zoals mijn moeder ben ik dan harder tegenover dat zorgenkind, om zeker niet te kunnen tonen dat eigenlijk veel meer kommer hebt om hen dan om diegene waar alles normaal loopt, en waar je niet of amper moet ingrijpen.
Ik heb -met andere woorden- dat geërfd van ons moeder... Ik kan geen medelijden tonen met een zieke, ik wil ze doen vechten tegen de ziekte, ik wil ze ruggengraat geven, maar durf geen medelijden te tonen. Dat zit er zo in gebakken, dat ik dat echt niet anders kan.
Ik weet dat, ik herken het als een fout, maar ik kan niet anders. Het is sterker dan me zelf.
Ik ben zo opgevoed, ik ben zo gebakken.
Dat is niet allemaal verkeerd, maar het is ook niet altijd DE oplossing.
Het is ook de houding die ik zo lang mogelijk aan neem ten opzichte van mezelf. Ik wil niet ziek zijn. Ik wil gewoon zijn, alles weer kunnen... en het deed me halftijds gaan werken, tegen het advies van de dokter en de adviseur in... Het heeft jaren geduurd voor ik mijn ziekte aanvaarde als een stuk van mezelf, als iets wat er nu eenmaal was en is.
Ik ben dus geen goede verpleger, ik ben zelfs een slechte verpleger. Meer zelfs, ik selecteer de dokter onder meer op hun houding: als een dokter medelijden toont, medeleven verraadt, dan zoek ik een andere. Ik wil geen medelijden. Ik zeg hen dat ook, ik vraag ze niet om me ziek te maken, en dat medelijden geeft me het gevoel dat ze mijn ziek zijn aanvaarden, niet bevechten... Voor mij moet een dokter zijn werk doen, zonder medelijden, heel nuchter...
Ik weet het... ik ben gek.
En ik ben dus helemaal geen heilige... in tegenstelling tot mijn vrouw, want zij weet wel het midden te houden tussen hard en zacht. Zij gaat niet bits doen tegen heel de wereld omdat ze pijn heeft en dit niet wil aanvaarden...
djudedju
ik wou dat ik dat ook kon...
tot de volgende ?
woensdag, juni 04, 2014
Belastingen en kinderlijkjes...
In het nieuws van de laatste dagen zijn er me heel wat dingen opgevallen... Maar wat me het meest raakte waren de vijfhonderd (!) kinderlijkjes in een Iers klooster en dat we na Denemarken de hoogste belastingsdruk hebben van heel Europa...
Laat ik met de belastingsdruk beginnen... Dat ligt wellicht iedereen aan het hart. Voor mij telt eigenlijk niet de belastingsdruk op zich. Wat er voor mij telt, is waar die belastingen naar toe gaan. Of om het anders te stellen: wat krijgen we er voor terug ?
We zitten met een verzorgingsstaat, een staat, waarin we pogen de mensen de nodige zorgen te geven, om, in welke omstandigheid ook, de nodige zorg te verlenen. Ik vind dat goed, en ik ga van het standpunt uit, dat hoe minder je er zelf moet van genieten, hoe beter het met je gaat. Als je wel van die "verzorging" moet genieten, dan is er iets mis, of je bent op pensioen. Ik zet pensioen hier duidelijk afzonderlijk, omdat dit eigenlijk ook bij die "verzorging" hoort, maar eigenlijk niet thuishoort in het rijtje van verzorging. Het is een soort opvang die je bijna bij beloning kunt zetten. Als je een leven lang hebt bijgedragen tot de verzorging van alle noodlijdenden, dan krijg je zelf op je beurt een uitkering die je moet toelaten een rustige oude dag te hebben. Over het bedrag en de manier om dat pensioen te verwerven kan men ook heel wat vertellen, maar dat is weer een ander verhaal.
Ik maak hier in feite meer dan één sprong in deze redenering... Ik schuif zo wat heel de sociale zekerheid mee in het vak belastingen... In feite zijn het dat in zekere zin ook, ze verhogen de loonkost en drukken op het inkomen. Ze zijn dus een last op het inkomen, dus belasten ze het inkomen. Eén van de onrechtvaardigheden in het systeem, is dan ook dat wie nooit heeft bijgedragen wel van het systeem kan genieten. Als dat gaat over noodlijdenden in de brede zin (bv gehandicapten van bij de geboorte), dan zie ik daar geen graten in. Ik zie ook geen graten in iemand die door omstandigheden niet aan het werk geraakt, ondanks eerlijk pogen. Ik zie wel graten in het feit dat een deel van de bevolking -van uit hun beroep - vrijgesteld is van het betalen van bijdragen maar er wel van kan genieten. Maar dan zijn we heel de tijd bezig over de sociale zekerheid, terwijl we het eigenlijk hebben over de lasten op het inkomen.
Ook daar zitten haken en ogen aan... Inkomen uit kapitaal zit daar niet echt bij, terwijl er in ons land ook mensen wonen die als beroep zouden kunnen vermelden: rentenier, iemand die leeft van de renten van zijn bezit. Logisch gezien zou men dus ook dit inkomen moeten belasten als inkomen. En men zou de bijdrage sociale zekerheid ook moeten gelijk doortrekken voor alle beroepen en niet-beroepen.
Ons systeem van verzorging werkt -ondanks alle haken en ogen aan de manier van het innen van de bijdragen en het uitkeren van de gelden en van de infrastructuur die er toe moet dienen, behoorlijk. Er zijn natuurlijk misbruiken, maar er zijn net zo goed mensen die uit de boot vallen, en die dan moeten doorgeschoven worden naar een ander systeem binnen die grote groep die moet "genieten" van de lasten op het inkomen van de anderen.
Met andere woorden, naar mijn eerlijke overtuiging, kun je alleen de druk op het inkomen verminderen, door ofwel een betere spreiding waarbij je dan ook werkelijk ALLE groepen belast, ofwel door een vermindering van de "verzorging".
Dat men, vanuit de hoek die de verzorging wil afbouwen dan voorbeelden gaat zoeken in de misbruiken is logisch. Dat men vanuit de groep die staat voor een algeheel systeem van verzorging zoekt naar voorbeelden van slachtoffers van het systeem is even logisch, maar heeft niet dezelfde weerklank, gewoon omdat je als mens veel makkelijker kunt inleven in misbruiken (waarom niet voor mij ?) dan in het mislopen van de zorg voor een gehandicapt kind, die duidelijk anders is dan jij bent. Je vereenzelvigt je daar niet zo makkelijk mee.
Maar je moet beseffen, dat het intrappen van een opendeur bij een duidelijk misbruik van de werkloosheidsvergoeding, ook in houdt dat je daarmee evengoed de deur openzet voor het afbouwen van die verzorging van gehandicapten, zieken, ouderen...
Willen we eens vragen aan de verantwoordelijken, dat ze van alle belastingsinkomsten een duidelijk vermelden wat er tegenover staat? Wedden dat het dan echt niet zo moeilijk is om te besparen, zonder pijn te doen ? Tenzij misschien bij de groepen die nu in de kas graaien...
Och ja, dat zijn misschien dezelfde dan diegenen die opteren voor een afbouw van de verzorgingsstaat ????
Kinderlijkjes...
In Ierland heeft men in de beerput van een voormalig Iers Klooster vijfhonderd kinderlijkjes gevonden. In het katholieke Ierland was een jong meisje dat in verwachting was een onbespreekbaar onderwerp. Het klooster bood een uitweg voor die meisjes, die daar konden bevallen, en hun kind kwam dan terecht in het circuit van de adoptie. Blijkbaar echter niet alleen naar de adoptie, blijkbaar kwamen er ook heel wat in de beerput terecht.
Wellicht zitten daar doodgeborenen bij, maar het lijkt wel zeker dat daar ook moorden tussen zitten.
Er zijn blijkbaar sporen die leiden tot het vaststellen van het feit dat de niet aantrekkelijke kinderen tot sterven gedoemd werden.
Had men er enkele kinderlijkjes ontdekt, dan zou ik kunnen geloven dat een of een paar daders daar zouden voor verantwoordelijk kunnen zijn, maar 500 ??? Nee, dat moet een systeem zijn geweest, daar moet bijna ieder verantwoordelijke van het klooster van op de hoogte zijn geweest. Het moet een systeem zijn geweest die functioneerde door dat een groep er voor instond.
Wellicht zullen velen deze zaak weer aangrijpen om de kerk, de religie in het diskrediet te brengen... Ik heb daar toch bedenkingen bij...
Ik denk dat we moeten rekening houden dat in de kerk vroeger een heel deel van de kloosterlingen en van de pastoors, niet echt vrijwillig in die instellingen terecht kwamen. In rijke families moesten er naar de kerk deviëren, gewoon om het familiebezit veiliger te stellen, maar ook om binnen de machtige kerk ook te beschikken over pionnen. Ook vanuit weeshuizen en dergelijke kwamen er religieuzen, die eigenlijk nooit in de "wereld" waren geweest, en waar men gewoon doorschoof van het weeshuis naar het klooster... In die mensen, die helemaal niet hoorden bij hen die "roeping" hadden, kunnen heel wat mensen zitten die er eigenlijk niet hadden mogen zitten.
Bij de pastoors zaten daar de verslaafden aan macht in al zijn vormen (waaronder ook seksueel misbruik)... Ik ga zelfs een stap verder, vroeger werden er jaarlijks een pak priester gewijd... Hoeveel zouden er daar geweest zijn, die echt priester werden uit echte roeping, en niet vanwege de job, de post, de zekerheid van inkomen, de macht...
Ik vraag me zelfs af, of het aantal roepingen nu, niet bijna even hoog lagen als toen???
Ik weet wel, dit is heel sterk uitgedrukt, maar iedereen van mijn leeftijd, kent nog de pastoor van toen, als een mens met macht in zijn parochie, in zijn gemeente of stad.
En iedereen kent er die op zijn minst de indruk gaven, die macht ook te gebruiken.
Misschien is de kerk, hier, gezonder dan toen?
tot de volgende ?
Laat ik met de belastingsdruk beginnen... Dat ligt wellicht iedereen aan het hart. Voor mij telt eigenlijk niet de belastingsdruk op zich. Wat er voor mij telt, is waar die belastingen naar toe gaan. Of om het anders te stellen: wat krijgen we er voor terug ?
We zitten met een verzorgingsstaat, een staat, waarin we pogen de mensen de nodige zorgen te geven, om, in welke omstandigheid ook, de nodige zorg te verlenen. Ik vind dat goed, en ik ga van het standpunt uit, dat hoe minder je er zelf moet van genieten, hoe beter het met je gaat. Als je wel van die "verzorging" moet genieten, dan is er iets mis, of je bent op pensioen. Ik zet pensioen hier duidelijk afzonderlijk, omdat dit eigenlijk ook bij die "verzorging" hoort, maar eigenlijk niet thuishoort in het rijtje van verzorging. Het is een soort opvang die je bijna bij beloning kunt zetten. Als je een leven lang hebt bijgedragen tot de verzorging van alle noodlijdenden, dan krijg je zelf op je beurt een uitkering die je moet toelaten een rustige oude dag te hebben. Over het bedrag en de manier om dat pensioen te verwerven kan men ook heel wat vertellen, maar dat is weer een ander verhaal.
Ik maak hier in feite meer dan één sprong in deze redenering... Ik schuif zo wat heel de sociale zekerheid mee in het vak belastingen... In feite zijn het dat in zekere zin ook, ze verhogen de loonkost en drukken op het inkomen. Ze zijn dus een last op het inkomen, dus belasten ze het inkomen. Eén van de onrechtvaardigheden in het systeem, is dan ook dat wie nooit heeft bijgedragen wel van het systeem kan genieten. Als dat gaat over noodlijdenden in de brede zin (bv gehandicapten van bij de geboorte), dan zie ik daar geen graten in. Ik zie ook geen graten in iemand die door omstandigheden niet aan het werk geraakt, ondanks eerlijk pogen. Ik zie wel graten in het feit dat een deel van de bevolking -van uit hun beroep - vrijgesteld is van het betalen van bijdragen maar er wel van kan genieten. Maar dan zijn we heel de tijd bezig over de sociale zekerheid, terwijl we het eigenlijk hebben over de lasten op het inkomen.
Ook daar zitten haken en ogen aan... Inkomen uit kapitaal zit daar niet echt bij, terwijl er in ons land ook mensen wonen die als beroep zouden kunnen vermelden: rentenier, iemand die leeft van de renten van zijn bezit. Logisch gezien zou men dus ook dit inkomen moeten belasten als inkomen. En men zou de bijdrage sociale zekerheid ook moeten gelijk doortrekken voor alle beroepen en niet-beroepen.
Ons systeem van verzorging werkt -ondanks alle haken en ogen aan de manier van het innen van de bijdragen en het uitkeren van de gelden en van de infrastructuur die er toe moet dienen, behoorlijk. Er zijn natuurlijk misbruiken, maar er zijn net zo goed mensen die uit de boot vallen, en die dan moeten doorgeschoven worden naar een ander systeem binnen die grote groep die moet "genieten" van de lasten op het inkomen van de anderen.
Met andere woorden, naar mijn eerlijke overtuiging, kun je alleen de druk op het inkomen verminderen, door ofwel een betere spreiding waarbij je dan ook werkelijk ALLE groepen belast, ofwel door een vermindering van de "verzorging".
Dat men, vanuit de hoek die de verzorging wil afbouwen dan voorbeelden gaat zoeken in de misbruiken is logisch. Dat men vanuit de groep die staat voor een algeheel systeem van verzorging zoekt naar voorbeelden van slachtoffers van het systeem is even logisch, maar heeft niet dezelfde weerklank, gewoon omdat je als mens veel makkelijker kunt inleven in misbruiken (waarom niet voor mij ?) dan in het mislopen van de zorg voor een gehandicapt kind, die duidelijk anders is dan jij bent. Je vereenzelvigt je daar niet zo makkelijk mee.
Maar je moet beseffen, dat het intrappen van een opendeur bij een duidelijk misbruik van de werkloosheidsvergoeding, ook in houdt dat je daarmee evengoed de deur openzet voor het afbouwen van die verzorging van gehandicapten, zieken, ouderen...
Willen we eens vragen aan de verantwoordelijken, dat ze van alle belastingsinkomsten een duidelijk vermelden wat er tegenover staat? Wedden dat het dan echt niet zo moeilijk is om te besparen, zonder pijn te doen ? Tenzij misschien bij de groepen die nu in de kas graaien...
Och ja, dat zijn misschien dezelfde dan diegenen die opteren voor een afbouw van de verzorgingsstaat ????
Kinderlijkjes...
In Ierland heeft men in de beerput van een voormalig Iers Klooster vijfhonderd kinderlijkjes gevonden. In het katholieke Ierland was een jong meisje dat in verwachting was een onbespreekbaar onderwerp. Het klooster bood een uitweg voor die meisjes, die daar konden bevallen, en hun kind kwam dan terecht in het circuit van de adoptie. Blijkbaar echter niet alleen naar de adoptie, blijkbaar kwamen er ook heel wat in de beerput terecht.
Wellicht zitten daar doodgeborenen bij, maar het lijkt wel zeker dat daar ook moorden tussen zitten.
Er zijn blijkbaar sporen die leiden tot het vaststellen van het feit dat de niet aantrekkelijke kinderen tot sterven gedoemd werden.
Had men er enkele kinderlijkjes ontdekt, dan zou ik kunnen geloven dat een of een paar daders daar zouden voor verantwoordelijk kunnen zijn, maar 500 ??? Nee, dat moet een systeem zijn geweest, daar moet bijna ieder verantwoordelijke van het klooster van op de hoogte zijn geweest. Het moet een systeem zijn geweest die functioneerde door dat een groep er voor instond.
Wellicht zullen velen deze zaak weer aangrijpen om de kerk, de religie in het diskrediet te brengen... Ik heb daar toch bedenkingen bij...
Ik denk dat we moeten rekening houden dat in de kerk vroeger een heel deel van de kloosterlingen en van de pastoors, niet echt vrijwillig in die instellingen terecht kwamen. In rijke families moesten er naar de kerk deviëren, gewoon om het familiebezit veiliger te stellen, maar ook om binnen de machtige kerk ook te beschikken over pionnen. Ook vanuit weeshuizen en dergelijke kwamen er religieuzen, die eigenlijk nooit in de "wereld" waren geweest, en waar men gewoon doorschoof van het weeshuis naar het klooster... In die mensen, die helemaal niet hoorden bij hen die "roeping" hadden, kunnen heel wat mensen zitten die er eigenlijk niet hadden mogen zitten.
Bij de pastoors zaten daar de verslaafden aan macht in al zijn vormen (waaronder ook seksueel misbruik)... Ik ga zelfs een stap verder, vroeger werden er jaarlijks een pak priester gewijd... Hoeveel zouden er daar geweest zijn, die echt priester werden uit echte roeping, en niet vanwege de job, de post, de zekerheid van inkomen, de macht...
Ik vraag me zelfs af, of het aantal roepingen nu, niet bijna even hoog lagen als toen???
Ik weet wel, dit is heel sterk uitgedrukt, maar iedereen van mijn leeftijd, kent nog de pastoor van toen, als een mens met macht in zijn parochie, in zijn gemeente of stad.
En iedereen kent er die op zijn minst de indruk gaven, die macht ook te gebruiken.
Misschien is de kerk, hier, gezonder dan toen?
tot de volgende ?
dinsdag, juni 03, 2014
Ziezo, ik ben terug...
Héhé, vijf dagen zonder blog, ik begon al ontwenningsverschijnselen te vertonen !
Maar tot en met zondag was het heerlijk ! Iedere dag een rommelmarkt ! En drie van de vier waren ook nog grote markten, en ja, dit weekend heeft vruchten opgeleverd ! We vonden een prachtig Afrikaans beeld (Waarvan ik nog steeds niet heb gevonden van welk volk het afkomstig is, en ik weet dat ik het al ooit ergens tegen kwam in een boek !!!) en we vonden een wandelstok...
Ach, we gaan al lang niet meer naar de rommelmarkten om te kopen... We gaan er gewoon naar toe om er te slenteren, te wandelen en te kijken naar de vele dingen die er te zien zijn. En zien we iets wat we niet kennen, dan vragen we uitleg - die we helaas niet altijd kunnen krijgen, omdat men soms dingen verkoopt die ze zelf niet eens kennen. (Zo kun je koopjes doen ! Ik kocht het Afrikaans beeld dit weekend ... (een bezoeker gisteren begon het te schatten met 400 euro...) ik kocht het voor 8 euro...)
Zondag zijn we naar Mons geweest, en 's middags zijn we ergens gaan eten, zo was het voor Anny een "rustdag"... Vorige week moest de dokter komen voor Anny, pijn in de rug. Ze had ontstekingswerende middelen gekregen, maar kon die niet nemen, daar ze maagpijn er van kreeg. Haar rug leek echter vanzelf wat te verbeteren, en ze voelde zich goed op de rommelmarkten, ondanks het feit dat het dus grote markten waren. Maar gisterenmorgen kon ze bijna het bed niet meer uit. Pijn in beide benen...
Ik wist meteen wat het was: uitstralingen in de benen: ischias ! En dan ook nog eens aan beide zijden ! We zijn gisterenavond naar de dokter gegaan, en vandaag mag ze al onder de CT-scan en moet er een RX genomen worden, om de precieze oorzaak en lokalisatie te vinden van de pijn, om zo de behandeling te kunnen opstarten. Gek is dat ze minder pijn heeft als ze in beweging is, maar je kunt uiteraard niet heel de tijd rondlopen, bovendien weten we niet of dit wel aangeraden is. De kans zit er dus in dat rommelmarkten (tijdelijk) tot het verleden gaan behoren. Maar dan gaan we op zoek naar iets wat we nog wel samen kunnen en graag doen.
Soms komt dat op een heel onverwachte manier, de rommelmarkten zijn er ook zo gekomen... We zaten in de eerste weken na het overlijden van Koen weer eens naar elkaar te kijken in stil stom verdriet... Op de TV kwam in AVS een reclame over een rommelmarkt in Deinze. "willen we daar eens naar toe gaan ? We zitten hier toch maar te peinzen en te prakkezeren zonder dat het iets opbrengt!" Anny knikte, en zo zijn we voor de eerste keer naar een rommelmarkt gegaan... En het is ons bevallen.
Mochten we dat niet meer kunnen, dan gaan we wel weer iets anders vinden waar we naar toe kunnen, en waar we ons amuseren binnen onze mogelijkheden.
Wij zijn geen mensen om onszelf op te sluiten in onze miserie en/of onze ziektes. We zoeken iets wat we wel kunnen, en omhelzen dat al zaligmakend. Dat is de formule om gelukkig te zijn: aanvaarden ! Aanvaarden wat je hebt en niet hebt, wat je kunt en niet kunt... Je moet niet verlangen naar wat niet mogelijk of niet meer mogelijk is ! Maak je leven goed met wat je wel kan.
Ik denk dat er zo veel mensen ongelukkig zijn, omdat ze nooit tevreden zijn met wat ze hebben, wat ze kunnen... Ze willen steeds meer. Of wij dan geen betrachtingen hebben? Oh ja ! We hebben veel wensen en veel dromen, maar dat is gerangschikt onder "dromen", niet onder "moeten hebben, moeten kunnen"... Soms kun je dan een droom waar maken, of een stukje er van, en pas dan hoort het bij de werkelijkheid. Er is geen "must".
Ik heb nog een tip voor mensen, die net als wij, houden van planten in huis...
Soms heb je last van bladluizen of van die wolluizen , of van die plakluizen... En die krijg je heel moeilijk weg. Er bestaan sproeistoffen, maar die kun je als gewone burger niet krijgen, omdat ze te giftig en te gevaarlijk zijn ! (Maar best ook, ik moet al dat gift niet echt !)
Tot voor kort was onze "oplossing" dan ook maar een noodoplossing, die niet echt werkte. We wasten die kleefluizen af, met een sopje waarin we wat zeep en wat brandalcool deden. Daarmee kon je die beesten afwassen, maar wellicht bleven er eieren zitten, of zaten er beestjes tussen reten en kieren, waar je ze niet kon wegwassen, en binnen de kortste keren waren de luizen er terug...
Nu heb ik iets gelezen in een boek, en het uitgeprobeerd, en het werkt !!!
In iedere bloempot hebben we nu een stukje bananenschil in de aarde gestopt... Nadat we de planten zo goed mogelijk hadden gewassen met het hierboven genoemde sopje... en warempel ! Er komen geen nieuwe luizen meer !
Ons dieet is nu uitgebreid met bananen... voor de bloemen en omdat ze lekker zijn.
tot de volgende ?
Maar tot en met zondag was het heerlijk ! Iedere dag een rommelmarkt ! En drie van de vier waren ook nog grote markten, en ja, dit weekend heeft vruchten opgeleverd ! We vonden een prachtig Afrikaans beeld (Waarvan ik nog steeds niet heb gevonden van welk volk het afkomstig is, en ik weet dat ik het al ooit ergens tegen kwam in een boek !!!) en we vonden een wandelstok...
Ach, we gaan al lang niet meer naar de rommelmarkten om te kopen... We gaan er gewoon naar toe om er te slenteren, te wandelen en te kijken naar de vele dingen die er te zien zijn. En zien we iets wat we niet kennen, dan vragen we uitleg - die we helaas niet altijd kunnen krijgen, omdat men soms dingen verkoopt die ze zelf niet eens kennen. (Zo kun je koopjes doen ! Ik kocht het Afrikaans beeld dit weekend ... (een bezoeker gisteren begon het te schatten met 400 euro...) ik kocht het voor 8 euro...)
Zondag zijn we naar Mons geweest, en 's middags zijn we ergens gaan eten, zo was het voor Anny een "rustdag"... Vorige week moest de dokter komen voor Anny, pijn in de rug. Ze had ontstekingswerende middelen gekregen, maar kon die niet nemen, daar ze maagpijn er van kreeg. Haar rug leek echter vanzelf wat te verbeteren, en ze voelde zich goed op de rommelmarkten, ondanks het feit dat het dus grote markten waren. Maar gisterenmorgen kon ze bijna het bed niet meer uit. Pijn in beide benen...
Ik wist meteen wat het was: uitstralingen in de benen: ischias ! En dan ook nog eens aan beide zijden ! We zijn gisterenavond naar de dokter gegaan, en vandaag mag ze al onder de CT-scan en moet er een RX genomen worden, om de precieze oorzaak en lokalisatie te vinden van de pijn, om zo de behandeling te kunnen opstarten. Gek is dat ze minder pijn heeft als ze in beweging is, maar je kunt uiteraard niet heel de tijd rondlopen, bovendien weten we niet of dit wel aangeraden is. De kans zit er dus in dat rommelmarkten (tijdelijk) tot het verleden gaan behoren. Maar dan gaan we op zoek naar iets wat we nog wel samen kunnen en graag doen.
Soms komt dat op een heel onverwachte manier, de rommelmarkten zijn er ook zo gekomen... We zaten in de eerste weken na het overlijden van Koen weer eens naar elkaar te kijken in stil stom verdriet... Op de TV kwam in AVS een reclame over een rommelmarkt in Deinze. "willen we daar eens naar toe gaan ? We zitten hier toch maar te peinzen en te prakkezeren zonder dat het iets opbrengt!" Anny knikte, en zo zijn we voor de eerste keer naar een rommelmarkt gegaan... En het is ons bevallen.
Mochten we dat niet meer kunnen, dan gaan we wel weer iets anders vinden waar we naar toe kunnen, en waar we ons amuseren binnen onze mogelijkheden.
Wij zijn geen mensen om onszelf op te sluiten in onze miserie en/of onze ziektes. We zoeken iets wat we wel kunnen, en omhelzen dat al zaligmakend. Dat is de formule om gelukkig te zijn: aanvaarden ! Aanvaarden wat je hebt en niet hebt, wat je kunt en niet kunt... Je moet niet verlangen naar wat niet mogelijk of niet meer mogelijk is ! Maak je leven goed met wat je wel kan.
Ik denk dat er zo veel mensen ongelukkig zijn, omdat ze nooit tevreden zijn met wat ze hebben, wat ze kunnen... Ze willen steeds meer. Of wij dan geen betrachtingen hebben? Oh ja ! We hebben veel wensen en veel dromen, maar dat is gerangschikt onder "dromen", niet onder "moeten hebben, moeten kunnen"... Soms kun je dan een droom waar maken, of een stukje er van, en pas dan hoort het bij de werkelijkheid. Er is geen "must".
Ik heb nog een tip voor mensen, die net als wij, houden van planten in huis...
Soms heb je last van bladluizen of van die wolluizen , of van die plakluizen... En die krijg je heel moeilijk weg. Er bestaan sproeistoffen, maar die kun je als gewone burger niet krijgen, omdat ze te giftig en te gevaarlijk zijn ! (Maar best ook, ik moet al dat gift niet echt !)
Tot voor kort was onze "oplossing" dan ook maar een noodoplossing, die niet echt werkte. We wasten die kleefluizen af, met een sopje waarin we wat zeep en wat brandalcool deden. Daarmee kon je die beesten afwassen, maar wellicht bleven er eieren zitten, of zaten er beestjes tussen reten en kieren, waar je ze niet kon wegwassen, en binnen de kortste keren waren de luizen er terug...
In iedere bloempot hebben we nu een stukje bananenschil in de aarde gestopt... Nadat we de planten zo goed mogelijk hadden gewassen met het hierboven genoemde sopje... en warempel ! Er komen geen nieuwe luizen meer !
Ons dieet is nu uitgebreid met bananen... voor de bloemen en omdat ze lekker zijn.
tot de volgende ?
woensdag, mei 28, 2014
de contente consumente
Her en der rijzen er nieuwe warenhuizen uit de grond... Warenhuizen zonder verpakkingen.
In België is er al een (In Aaantwaarpen tedju), en in Berlijn staat er een in de steigers, en er zouden er nog her en der zijn.
Ik droomde even over de tijd van toen, toen een vriendelijke deerne, met een glimlach en een schepje, je papieren zak vol goot met suikerklontjes... Maar helaas, in de moderne versie van de verpakkingsloze winkel is de deerne niet inbegrepen... De consument moet zelf maar scheppen, of liever aan de hendel trekken waardoor de suikerklontjes in een mildzoete stroom in je (eigen?) verpakking vallen.
Ik heb daar bewust "eigen" tussen haakjes bijgezet, want ik heb de indruk dat deze optie soms wel eens verschillend wordt ingevuld. Er zijn er waar je vooral je verpakking moet laten wegen, en dan bij het buitengaan opnieuw de gevulde bokaal laten wegen, waarbij je het nettogewicht te betalen krijgt en de tarra er bovenop moet dragen in je linnen (afbreekbare) eigen-gemaakte boodschappentas.
Ik hoop dat deze winkels een enorm succes krijgen... Want dat zou onvermijdelijk tot gevolg hebben, dat we als bewuste consument steeds meer de keuze zouden krijgen tussen onverpakt en dat verderfelijke in plastic verpakte ding.
En dat zou een goede zaak zijn. Er is al verbetering, de firma Ecover zou zijn producten nu verpakken in plastic die gerecupereerd is uit de zee... Zo wordt het misschien lucratief om plastic-visser te worden, en worden onze oceanen en haar bewoners weer een stukje properderder...
Hoe meer tijd ik heb (dat pensioen weet je wel), hoe groener mijn gedachtegoed wordt. Ik heb meer tijd om de dingen te bekijken en om de verwoestingen te zien, de verdwijning vast te stellen van vogels, vlinders en dergelijke, en een steeds vuilere wereld te zien, vol met blikjes en plastic-afval. Ik heb hier ooit nachtegalen horen fluiten, ik hoorde hier het vrolijke kwikmedit van de kwartels, ik zag hier ontelbare soorten vlinders, en het wemelde hier van de groenvinken... Nu verheug ik me in de kweek van padden in mijn tuinvijver, in de nesten mezen en merels, maar nachtegalen en groenvinken zijn al lang niet meer te speuren hier vanuit mijn raam.
Langs de wegen zie je veel meer kleuren van verpakkingen dan van veldbloemen.
En dan woon ik hier nog in een landelijk gebied, waar het ergste ons bespaard is gebleven. Ik woon niet aan een beek waar je kunt zien in welke kleur ze de textiel aan het verven zijn, ik ruik geen bedrijf waar scheikundige producten verdoken geloosd worden... (Ooit zag ik op een industriezone, hier niet ver vandaan, een man zijn brandende sigarettenpeuk in de riolering werpen... In heel de straat sloegen grote steekvlammen uit de riooldeksels... Gelukkig geen ontploffing, gelukkig geen brand aan voertuigen)....
Wij moeten hoognodig wat meer bewust worden als consument ! Wij moeten druk uitoefenen, opdat we weer wat natuurlijker zouden kunnen gaan leven. Ik weet dat het niet altijd zo evident is, dat die verpakking soms niet alleen handig is, maar ook nodig... Maar u en ik kennen legio producten, waar die verpakkingen echt alleen maar ballast zijn. En uiteindelijk giftige ballast. Naar het schijnt zit er al plastic in iedere mossel die eet bij je frietjes. Plastic die dus ook in ons zit, in onze organen, en daar ik weet niet wat doet ...
Kortom ik ben een niet-contente consument ! Het kan veel beter, veel meer naar de mens gericht ! Ik koop geen plastic meer bij mijn biefstuk ! Ik wil trouwens die biefstuk op het formaat voor ons kleine gezinnetje, en niet op de maat van het bedrijf dat de voorverpakkingen doet.
Ik heb voor jaren suiker als ik een pak van een kilo koop... Ik kom al heel lang toe met een kwartkilo...
Maar die verpakking bestaat niet en los kan ik het niet kopen.
In plaats van "de contente consumente" schreef ik veel liever "De consequente consumente", want daar moeten we naar toe ! Niet alleen owille van de verpakking, nee, ook omdat ik een hekel heb aan al dat voedsel dat jaarlijks in de vuilnisemmer verdwijnt... Ook al een gevolg van die voorverpakte dingen.
Ik wil weer baas zijn over wat ik koop !
Tot de volgende ?
In België is er al een (In Aaantwaarpen tedju), en in Berlijn staat er een in de steigers, en er zouden er nog her en der zijn.
Ik droomde even over de tijd van toen, toen een vriendelijke deerne, met een glimlach en een schepje, je papieren zak vol goot met suikerklontjes... Maar helaas, in de moderne versie van de verpakkingsloze winkel is de deerne niet inbegrepen... De consument moet zelf maar scheppen, of liever aan de hendel trekken waardoor de suikerklontjes in een mildzoete stroom in je (eigen?) verpakking vallen.
Ik heb daar bewust "eigen" tussen haakjes bijgezet, want ik heb de indruk dat deze optie soms wel eens verschillend wordt ingevuld. Er zijn er waar je vooral je verpakking moet laten wegen, en dan bij het buitengaan opnieuw de gevulde bokaal laten wegen, waarbij je het nettogewicht te betalen krijgt en de tarra er bovenop moet dragen in je linnen (afbreekbare) eigen-gemaakte boodschappentas.
Ik hoop dat deze winkels een enorm succes krijgen... Want dat zou onvermijdelijk tot gevolg hebben, dat we als bewuste consument steeds meer de keuze zouden krijgen tussen onverpakt en dat verderfelijke in plastic verpakte ding.
En dat zou een goede zaak zijn. Er is al verbetering, de firma Ecover zou zijn producten nu verpakken in plastic die gerecupereerd is uit de zee... Zo wordt het misschien lucratief om plastic-visser te worden, en worden onze oceanen en haar bewoners weer een stukje properderder...
Hoe meer tijd ik heb (dat pensioen weet je wel), hoe groener mijn gedachtegoed wordt. Ik heb meer tijd om de dingen te bekijken en om de verwoestingen te zien, de verdwijning vast te stellen van vogels, vlinders en dergelijke, en een steeds vuilere wereld te zien, vol met blikjes en plastic-afval. Ik heb hier ooit nachtegalen horen fluiten, ik hoorde hier het vrolijke kwikmedit van de kwartels, ik zag hier ontelbare soorten vlinders, en het wemelde hier van de groenvinken... Nu verheug ik me in de kweek van padden in mijn tuinvijver, in de nesten mezen en merels, maar nachtegalen en groenvinken zijn al lang niet meer te speuren hier vanuit mijn raam.
Langs de wegen zie je veel meer kleuren van verpakkingen dan van veldbloemen.
En dan woon ik hier nog in een landelijk gebied, waar het ergste ons bespaard is gebleven. Ik woon niet aan een beek waar je kunt zien in welke kleur ze de textiel aan het verven zijn, ik ruik geen bedrijf waar scheikundige producten verdoken geloosd worden... (Ooit zag ik op een industriezone, hier niet ver vandaan, een man zijn brandende sigarettenpeuk in de riolering werpen... In heel de straat sloegen grote steekvlammen uit de riooldeksels... Gelukkig geen ontploffing, gelukkig geen brand aan voertuigen)....
Wij moeten hoognodig wat meer bewust worden als consument ! Wij moeten druk uitoefenen, opdat we weer wat natuurlijker zouden kunnen gaan leven. Ik weet dat het niet altijd zo evident is, dat die verpakking soms niet alleen handig is, maar ook nodig... Maar u en ik kennen legio producten, waar die verpakkingen echt alleen maar ballast zijn. En uiteindelijk giftige ballast. Naar het schijnt zit er al plastic in iedere mossel die eet bij je frietjes. Plastic die dus ook in ons zit, in onze organen, en daar ik weet niet wat doet ...
Kortom ik ben een niet-contente consument ! Het kan veel beter, veel meer naar de mens gericht ! Ik koop geen plastic meer bij mijn biefstuk ! Ik wil trouwens die biefstuk op het formaat voor ons kleine gezinnetje, en niet op de maat van het bedrijf dat de voorverpakkingen doet.
Ik heb voor jaren suiker als ik een pak van een kilo koop... Ik kom al heel lang toe met een kwartkilo...
Maar die verpakking bestaat niet en los kan ik het niet kopen.
In plaats van "de contente consumente" schreef ik veel liever "De consequente consumente", want daar moeten we naar toe ! Niet alleen owille van de verpakking, nee, ook omdat ik een hekel heb aan al dat voedsel dat jaarlijks in de vuilnisemmer verdwijnt... Ook al een gevolg van die voorverpakte dingen.
Ik wil weer baas zijn over wat ik koop !
Tot de volgende ?
dinsdag, mei 27, 2014
Waarom ?
Waarom er gisteren geen blog was ? Nee, het was niet om de verkiezing te verteren, een aandachtig lezer van mijn schrijfsels zal wellicht geraden hebben dat we gisteren naar de specialist waren, met Anny. Controle-bezoek, en ze is weer goedgekeurd voor 6 maand...
('t Is erger dan met mijn auto, die moet maar om het jaar gekeurd worden...alhoewel...)
Alhoewel ?
Ja, de vorige keer dat ik mij mocht verheugen in het jaarlijks bezoek aan de autokeuring, kreeg ik een nota op het keuringsverslag: Of ik astemblieft als de gesmeerde bliksem er voor wildige zorgen dat ik in het bezit kwam van een nieuwe nummerplaat, want in mijn oude zaten er gaten die er niet in hoorden... Ik dus,heel braaf (zo ben ik), een nieuwe nummerplaat aangevraagd.
Na een korte wijle (dit is een eufemisme) kwam ik dus in het bezit van een nieuwe nummerplaat, zo ene met een 1 vooraan... En ik verkeerde in het stille vermoeden dat ik daarmee aan alle verlangens van de autokeuring en de desbetreffende wetten, Koninklijke Besluiten, Ministeriële voorschriften en al die andere poespas had voldaan.
Ik snorde zielsvoldaan met mijn oude kar met nieuwe nummerplaat over Gods akker en de wegen van het Rijk.
Maar plots...
Plots viel er - uit een blote blauwe hemel - een groen kaart in mijn bus, of ik als de wiedeweerga mij met mijn voertuig ter keuring zou willen aanbieden...
Dat kan niet !
Ikke mijn telefoon gepakt, hem gelanceerd tot in het bureel van de keuring om te weten of er desgevallend somtijds per ongeluk een klein administratief foutje zou zijn kunnen gepleegd geworden... Nee, zij missen nooit.
Ik moest me aanbieden voor een administratieve keuring waaruit moet blijken dat mijn nieuwe nummerplaat en mijn oude wagen wel bij elkaar passen...
Dat kost 7 euro en een sjiek.
Ikke dus ter keuring. (Er wordt alleen administratief gekeurd, dus je wagen mag op dat moment als het ware aan het desintegreren zijn, het kan geen kwaad)
Kom ik daar toe, ga netjes in de rij staan, sta een uurtje aan te schuiven en bied me dan aan aan de heren keurders.
Die bekeken me alsof ze het in Keulen hoorden donderen (Ik heb meegeluisterd, het donderde niet in Keulen)
Ze wisten dat je een administratieve keuring moest doen als je een occasiewagen en één nieuwe kentekenplaat hebt, maar het is dezelfde auto ? Ja meneer. En je moet komen? Ja meneer. Ben je het zeker ? Ja meneer, ik heb daarvoor nog gebeld meneer. Ondertussen stonden er drie keurders bij mij.
Geen een wist wat ze met me aan moesten.
Ze gingen dan maar naar hun bureel, gaan telefoneren, wellicht naar dezelfde dame die mij verplicht had te komen...
Na een tiental minuten was alles opgelost.
Ik en mijn wagen werden administratief goedgekeurd.
Ik met mijn 7 en oneffen euro naar de kassa.
Bleek het iets meer te zijn... Ze had vergeten te vermelden dat ik ook een nieuwe sticker moest hebben voor op mijn voorruit (Ik heb een bedrijfsvoertuig), en die sticker + het aanmaken kostigede ook weer 5 eurootjes...
djudedju
Waarom ?
- ik denk dat ze het zelf nog niet echt weten, maar ze keurden het - administratief - goed.
en ik ?
Ik ben blij dat door mijn toedoen de Belgische staat weer een beetje meer in financieel evenwicht is...
djudedju
Het gekste vind ik nog het feit, dat die brave keurders daar uiteindelijk voor joker stonden, en ook niet wisten wat ze met mij en mijn nummerplaat aan moesten. Eigenlijk is zoiets toch niet hun werk? Die mensen hebben het al druk genoeg, en hebben wellicht veelal te maken met mensen die heel boos op hun werk reageren.
En als we eerlijk zijn, dan moeten we toegeven dat ze een goed en voornaam werk doen, voor onze eigen veiligheid en die van anderen.
tot de volgende ?
('t Is erger dan met mijn auto, die moet maar om het jaar gekeurd worden...alhoewel...)
Alhoewel ?
Ja, de vorige keer dat ik mij mocht verheugen in het jaarlijks bezoek aan de autokeuring, kreeg ik een nota op het keuringsverslag: Of ik astemblieft als de gesmeerde bliksem er voor wildige zorgen dat ik in het bezit kwam van een nieuwe nummerplaat, want in mijn oude zaten er gaten die er niet in hoorden... Ik dus,heel braaf (zo ben ik), een nieuwe nummerplaat aangevraagd.
Na een korte wijle (dit is een eufemisme) kwam ik dus in het bezit van een nieuwe nummerplaat, zo ene met een 1 vooraan... En ik verkeerde in het stille vermoeden dat ik daarmee aan alle verlangens van de autokeuring en de desbetreffende wetten, Koninklijke Besluiten, Ministeriële voorschriften en al die andere poespas had voldaan.
Ik snorde zielsvoldaan met mijn oude kar met nieuwe nummerplaat over Gods akker en de wegen van het Rijk.
Maar plots...
Plots viel er - uit een blote blauwe hemel - een groen kaart in mijn bus, of ik als de wiedeweerga mij met mijn voertuig ter keuring zou willen aanbieden...
Dat kan niet !
Ikke mijn telefoon gepakt, hem gelanceerd tot in het bureel van de keuring om te weten of er desgevallend somtijds per ongeluk een klein administratief foutje zou zijn kunnen gepleegd geworden... Nee, zij missen nooit.
Ik moest me aanbieden voor een administratieve keuring waaruit moet blijken dat mijn nieuwe nummerplaat en mijn oude wagen wel bij elkaar passen...
Dat kost 7 euro en een sjiek.
Ikke dus ter keuring. (Er wordt alleen administratief gekeurd, dus je wagen mag op dat moment als het ware aan het desintegreren zijn, het kan geen kwaad)
Kom ik daar toe, ga netjes in de rij staan, sta een uurtje aan te schuiven en bied me dan aan aan de heren keurders.
Die bekeken me alsof ze het in Keulen hoorden donderen (Ik heb meegeluisterd, het donderde niet in Keulen)
Ze wisten dat je een administratieve keuring moest doen als je een occasiewagen en één nieuwe kentekenplaat hebt, maar het is dezelfde auto ? Ja meneer. En je moet komen? Ja meneer. Ben je het zeker ? Ja meneer, ik heb daarvoor nog gebeld meneer. Ondertussen stonden er drie keurders bij mij.
Geen een wist wat ze met me aan moesten.
Ze gingen dan maar naar hun bureel, gaan telefoneren, wellicht naar dezelfde dame die mij verplicht had te komen...
Na een tiental minuten was alles opgelost.
Ik en mijn wagen werden administratief goedgekeurd.
Ik met mijn 7 en oneffen euro naar de kassa.
Bleek het iets meer te zijn... Ze had vergeten te vermelden dat ik ook een nieuwe sticker moest hebben voor op mijn voorruit (Ik heb een bedrijfsvoertuig), en die sticker + het aanmaken kostigede ook weer 5 eurootjes...
djudedju
Waarom ?
- ik denk dat ze het zelf nog niet echt weten, maar ze keurden het - administratief - goed.
en ik ?
Ik ben blij dat door mijn toedoen de Belgische staat weer een beetje meer in financieel evenwicht is...
djudedju
Het gekste vind ik nog het feit, dat die brave keurders daar uiteindelijk voor joker stonden, en ook niet wisten wat ze met mij en mijn nummerplaat aan moesten. Eigenlijk is zoiets toch niet hun werk? Die mensen hebben het al druk genoeg, en hebben wellicht veelal te maken met mensen die heel boos op hun werk reageren.
En als we eerlijk zijn, dan moeten we toegeven dat ze een goed en voornaam werk doen, voor onze eigen veiligheid en die van anderen.
tot de volgende ?
zondag, mei 25, 2014
Hoe kleur je groen met een rood potlood ?
 |
| English: Syfy Logo (Photo credit: Wikipedia) |
 |
| Leo in MGM's current print logo. Out of all the lions used in the MGM logo, Leo has been used the longest (a total of 54 years). (Photo credit: Wikipedia) |
Om een bolleke rood te kleuren.
Of om blanco te stemmen (Dan sta je daar een halfuur alleen om niets te doen !)
Of om je stem te vernietigen (maar ik babbel zo graag).
Wetend dat er wellicht toch niets zal veranderen.
Maar vragen we eigenlijk dat er iets veranderen zou ?
Of ben je ook perfect gelukkig zoals het nu is?
Waarom laten wij die Kl.. van politici ons dan vertellen dat het zooooo slecht gaat met ons?
Deze verkiezing maakt me ook nog eens bewust van het complex die ik al heb over wiskunde... Ik weet dat ik slecht ben in wiskunde, maar hoe kan een partij stellen dat, als ze 30 procent van de stemmen krijgt, ze dan de verkiezingen heeft gewonnen. Wat dan met die 70 procent, is die dan plots kleiner dan 30 geworden?
Ja, ik weet wel, ze stellen dat vanuit het feit dat ze meest vooruit zouden zijn gegaan, en dat ze dus de morele winnaars zouden zijn... Maar toch maar een luttele 30 procent vertegenwoordigen ! In feite duiden ze nog maar eens het teloorgaan van de democratie aan... De versnippering in ontelbare lijsten en lijstjes maakt dat er geen één partij nog ooit echt kan winnen, en maakt dat de kiezer weet dat hij nooit bekomt waar hij voor stemt, in het beste geval zit "zijn" partij in een coalitie, en zal er een schijntje overblijven van waar hij of zij voor stemde...
Om het samen te vatten het systeem van de verliezer.
Want iedereen is verliezer.
Maar laat me er niet weer over zagen... Ze gaan vandaag heel de dag radio, TV en pers vergiftigen. Ik ga kijken naar MGM, of naar SyFy, posten waar ze zich niets aantrekken van verkiezingen, en voortdurend verblijven in illusionaire werelden van film en TV-reeksen... Joepie.
Is dit vluchten? Ja, en heel bewust.
My Home is my Castle... ik trek me terug in mijn eigen ikje.
Och ja, de pijn is draaglijk, ik heb zelfs de rij aan het kieslokaal doorstaan. Had het gisteren geweest, dan zou ik wellicht forfait hebben moeten geven. Niet dat dit erg zou zijn.
Ik ga nu rustig mijn mailtjes bekijken, en me dan terugtrekken bij een of andere film...
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)