Ik probeer nu en dan eens haar voor te zijn, en dingen te doen, voor zij de kans heeft zichzelf op te hijsen uit de zetel, maar ik mag dat niet te dikwijls doen, want anders blijft ze gewoon bezig, om er zeker van te zijn dat ik me geen pijn doe met dit of dat...
Je moet ze zien gaan... Nu ja, gaan... voetje voor voetje, heel voorzichtig, en steun zoekend waar dit maar te vinden is. Ze doet me denken aan mijn slechtste dagen inzake pijn, met dit verschil dat zij zichzelf blijft onmisbaar vinden, en dus moet instaan voor de goede gang van zaken in het gezin.
Kijk, ik heb al dikwijls gezegd dat ik niet graag zou samenleven met een heilige, iemand waarvan je weet dat hij of zij altijd het goede zal doen, die heel de dag loopt te bidden... Maar ik moet mijn definitie herzien: een heilige is iemand die zijn eigen pijn verbijt om een ander de pijn te sparen. Ik heb dus -althans volgens deze definitie- een heilige vrouw in huis. En het is helemaal geen saaie, voorspelbare heilige. Ze heeft zin voor humor, en zegt en doet dingen die je niet meteen in het aureool geschreven ziet van een van die heiligen in de kerk... Ze kan ook wel eens boos zijn, maar ja, Ons Heer ranselde zelfs met geweld en al de kooplui uit de tempel. (Ik heb het gevoel dat hij in onze wereld handen te kort zou komen !)
Ach; dit is geen lofrede... Nee het is verwondering en bewondering en dankbaarheid voor het geluk dat mij treft, dat ik zo'n vrouw mag hebben. En het is ook een manier om uit te drukken hoezeer ik me machteloos voel tegen haar pijn. Het is gek, maar het lijkt wel of ik de pijn van haar beter voel dan de mijne. Mijn pijn is iets waar ik heb mee leren leven. Ik weet nagenoeg precies hoe ik die pijn moet aanpakken, en wat ik er aan kan doen om die zo draaglijk mogelijk te maken. Tegen die pijn van Anny heb ik geen verweer... Ik kan het niet weg huilen, niet weglachen, zelfs niet milderen door haar eens goed vast te pakken. Kortom ik voel me machteloos.
Dat is niet nieuw voor mij. Ik ben helemaal niet geschikt als zieken-bezoeker, als mens die eventjes door mijn aanwezigheid een zieke wat beternis bezorg... Ik weet nooit wat ik moet en kan zeggen tegen iemand die ziek is, die pijn lijdt... En toch weet ik - uit eigen ondervinding !- dat een babbel een bezoek wonderen doet. Maar ik zit met een soort complex of een fobie of hoe je dat ook heet, tegenover "ziek zijn"...
Ik denk dat het een restant is van mijn kind-zijn... Van de opvoeding die ik kreeg van mijn moeder, van mijn vele ziek zijn als kind... Ik ben tot mijn 10 jaar heel vaak ziek geweest. Er waren schooljaren dat ik meer ziek was dan ik de les volgde. Ik lag voor mijn 2 jaar al enkele keren op sterven. Ik was dus Het Zorgenkind in huis. En mijn moeder zal wellicht heel de tijd wanhopig hebben gezocht naar een positie waarbij de andere drie kinderen zich niet tekort voelden gedaan ten opzichte van mij, het zorgenkind. Ik weet wat dit is, ik had dezelfde problemen tegenover Koen die vaak ziek was, en nu tegenover Veerle die maar niet uit de restanten raakt van wat er allemaal gebeurde met haar en haar kinderen door haar ex.
En net zoals mijn moeder ben ik dan harder tegenover dat zorgenkind, om zeker niet te kunnen tonen dat eigenlijk veel meer kommer hebt om hen dan om diegene waar alles normaal loopt, en waar je niet of amper moet ingrijpen.
Ik heb -met andere woorden- dat geërfd van ons moeder... Ik kan geen medelijden tonen met een zieke, ik wil ze doen vechten tegen de ziekte, ik wil ze ruggengraat geven, maar durf geen medelijden te tonen. Dat zit er zo in gebakken, dat ik dat echt niet anders kan.
Ik weet dat, ik herken het als een fout, maar ik kan niet anders. Het is sterker dan me zelf.
Ik ben zo opgevoed, ik ben zo gebakken.
Dat is niet allemaal verkeerd, maar het is ook niet altijd DE oplossing.
Het is ook de houding die ik zo lang mogelijk aan neem ten opzichte van mezelf. Ik wil niet ziek zijn. Ik wil gewoon zijn, alles weer kunnen... en het deed me halftijds gaan werken, tegen het advies van de dokter en de adviseur in... Het heeft jaren geduurd voor ik mijn ziekte aanvaarde als een stuk van mezelf, als iets wat er nu eenmaal was en is.
Ik ben dus geen goede verpleger, ik ben zelfs een slechte verpleger. Meer zelfs, ik selecteer de dokter onder meer op hun houding: als een dokter medelijden toont, medeleven verraadt, dan zoek ik een andere. Ik wil geen medelijden. Ik zeg hen dat ook, ik vraag ze niet om me ziek te maken, en dat medelijden geeft me het gevoel dat ze mijn ziek zijn aanvaarden, niet bevechten... Voor mij moet een dokter zijn werk doen, zonder medelijden, heel nuchter...
Ik weet het... ik ben gek.
En ik ben dus helemaal geen heilige... in tegenstelling tot mijn vrouw, want zij weet wel het midden te houden tussen hard en zacht. Zij gaat niet bits doen tegen heel de wereld omdat ze pijn heeft en dit niet wil aanvaarden...
djudedju
ik wou dat ik dat ook kon...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten