Malaise in de Delhaize

Ik ben geen klant in Delhaize, nooit geweest trouwens. Niet dat ik er nooit binnen stapte, maar het bleef bij heel occasioneel, of voor een bepaald product dat ik op een ander niet vond...
Nee, ik had en heb niets tegen Delhaize, maar ik hield niet van de winkel op zich, en ik vond het er duur. Duur in vergelijking met andere winkels.
Wellicht zou ik wel klant geweest zijn bij Delhaize, was de winkel hier om de hoek geweest, en ware het daar winkelen dan weer besparend geweest inzake gebruik van de auto.

Ik weet, deze opmerkingen hebben niets en alles te maken met de malaise in de Delhaize...

De winkelketen ziet zijn winst smelten, en een bedrijf ziet minder winst als een verlies.
Wij, gewone kleine mensjes, redeneren anders. Als ik iedere maand 100 euro kan sparen, dan is dat mijn winst. Als ik in een maand maar 50 euro kan sparen, dan heb ik nog steeds gespaard, dan heb ik nog steeds "over", dan heb ik nog steeds winst.
Wij zien dat niet als een verlies van 50 euro, wij zien dat als iets minder over hebben.
Wij zien dat als een bewijs dat wij nog steeds ons inkomen goed beheren en er in slagen wat opzij te leggen.
Mochten wij eens een maand tekort hebben, en wat moeten afhalen van ons gespaarde geld, dan zouden wij ofwel gaan denken over besparen in onze manier van leven, of wij zouden beseffen dat het een eenmalige kost betreft, die geen afbreuk doet aan ons beleid.

De ondernemer ziet dat dus helemaal anders !

Volgens de ondernemer is de reactie van het bestuur van Delhaize volstrekt logisch, volgens de werknemers is het volkomen absurd. Beiden hebben gelijk - van hun standpunt uit.

In onze wereld, met sociaal overleg en sociale vrede wordt er nu onderhandeld, en zal men pogen tot een vergelijk te komen, wat eigenlijk geen van beide partijen bevredigt, maar wat beiden aanvaarden als zijnde verdraaglijk. Dat is - tot op heden - de normale werkwijze in ons land, waar dank zij dit systeem globaal gezien een systeem is die werkt. Werkt in de zin dat beide partijen het aannemen. We krijgen (hebben!) nu echter in ons Vlaanderland een "centrumrechtse" regering, en niemand weet wat dezen zullen doen met het bestaande systeem. In ieder geval spreekt men van een beleid dat veel meer ten faveure zou zijn van de ondernemer, dan wel van de werknemer.

De motieven om de ondernemingen te steunen zijn makkelijk te begrijpen en duidelijk: het zijn de ondernemingen die zorgen dat de werknemers werk hebben, en dus moet de ondernemer gesteund worden om dit te kunnen waar maken. Dit klinkt heel duidelijk en heel logisch... Maar is het dat ook ?

We mogen niet vergeten wat we hierboven hebben geschreven en kunnen vaststellen: de ondernemer ziet minder winst als verlies.

Met andere woorden, als de ondernemer door de internationale economie wat onder druk staat, dan zal zijn eerste bekommernis niet zijn de tewerkstelling te vrijwaren, maar zijn winst te verhogen eventueel te consolideren.

Met andere woorden, wat men cadeau doet aan het bedrijfsleven gaat niet de facto naar tewerkstelling, maar naar middelen om de winst te verhogen. (En dat kan dus net een het aanschaffen zijn van een systeem waarbij men met minder personeel kan werken !).

Het meest logische systeem om de ondernemer te belonen en te bekomen dat dit invloed heeft op de tewerkstelling, is het verbinden van die twee als voorwaarde voor de steun. Met andere woorden: een ondernemer moet bewijzen dat hij de gedeeltelijke werkloosheid in zijn bedrijf kan verminderen, of dat hij meer personen kan tewerkstellen, en pas dan kan hij daartoe steun krijgen.

Maar dat is helemaal niet zo makkelijk ...
Wie zal zeggen dat de werkloosheid is verminderd door de inspanning van de ondernemer of door een plotse hausse van de vraag? En hoe bewijs je dat?

De werkloze wordt momenteel geviseerd als zijnde de profiteur, hij die niet wil werken, die niet zoekt om te werken... Maar eigenlijk zou je net zo makkelijk de zwarte piet kunnen doorschuiven naar de werkgever ! Neem nu het geval Delhaize... Een bedrijf dat nog steeds winst maakt, en toch overgaat tot een massa afdankingen en sluitingen van 14 winkels... Is dat sociaal? Is het veroorzaken van duidelijk onnodige werklozen niet meer dan asociaal ? Is niet de werkgever de schuldige in plaats van de werkloze ?

Je ziet, het is makkelijk om te oordelen over anderen...
...en we doen dat zo makkelijk !
En als je dat doet heb je steeds het gelijk - UW gelijk - aan je kant. En al wie naar je luistert is gewoonlijk iemand die dezelfde of ongeveer dezelfde manier van denken heeft, en je dus steunt in je overtuiging. En is er eens een ander, dan is dat een domme kloot, een oen, een betweter.

En ik ? Ik denk dat we eigenlijk heel het economisch bestel in vraag moeten gaan stellen, dat we heel snel gaan moeten overgaan tot een systeem waarbij de wereld niet onleefbaar maken. Maar dat is weer een heel andere discussie, die nog veel meer zal ingrijpen in het maatschappelijke bestel, maar onafwendbaar komt. Meer zelfs, als we het niet doen voor het niet anders meer kan, dan zullen we hopeloos te laat zijn...

tot de volgende (en je weet dat dit misschien niet meer iedere dag is...) Mijn dochter is thuis, nog lang niet hersteld, en haar ziekte zou wellicht te danken zijn aan een medische fout (zei een arts... !), Moeder, de vrouw heeft nog steeds verschrikkelijk veel pijn.