mijn stukje wereld

Ik heb het hier niet over dat kleine lapje grond met mijn huis er op, nee, ik heb het over dat stukje van de wereld waar ik mag en kan van genieten...
Och, het is niet groot. Het is ooit groter geweest, en had mijn gezondheid me niet in de steek gelaten, dan zou het wellicht ook nu nog groter zijn, maar nu is mijn wereld, voor de normen van nu, heel klein. Maar mocht ik ergens in Afrika zijn geboren, dan was de kans groot dat mijn stukje wereld nog veel kleiner zou zijn.

Nu is mijn wereld maar een stukje van Oost Vlaanderen, en wat aan de randen van West Vlaanderen en van Henegouwen...en och ja, ook een heel klein stukje Frankrijk, als we naar Auchan in Leers gaan winkelen...

Ik kan het niet goed meer aan verre verplaatsingen te maken, dus beperk ik mij, omdat makkelijker en minder pijnlijk is. Ik kan wel nog een stuk verder gaan, als ik zorg dat ik daar kan blijven slapen, want tweemaal de rit, plus ginder dingen doen die niet tot het dagdagelijkse pakket van bewegingen behoren, dat gaat dus niet meer.

Misschien vind je dat erg. Ik niet. Of toch, maar dan voor mijn wederhelft, die toch maar met mijn ziekte opgescheept zit.

Voor mezelf vind ik het niet erg, of beter, vind ik het niet erg meer. Want in het begin dat je ziek bent, dan is dat wegvallen van al die zaken die zo natuurlijk waren, niet evident. Maar je leert er mee leven. En dat klinkt veel erger dan het is. De kunst is gewoon: aanvaarden.

Ik denk dat "aanvaarden" eigenlijk bijna een synoniem is van geluk. Wie steeds zaken blijft verlangen die hij niet heeft, of niet krijgen kan, die maakt zichzelf ongelukkig. Ik heb dat heel snel geleerd. Misschien heeft dat een stuk te maken met mijn karakter of met mijn manier van redeneren, maar ik heb me redelijk vlug aangepast aan de nieuwe situatie. Het ergste voor mij is niet het wegvallen van al je eigen mogelijkheden, maar het wegvallen van je sociale contacten. Het is ontnuchterend vast te stellen hoe weinig echte vrienden je hebt. Vrienden die blijven komen. Die je niet vergeten, die een plaatsje voor je invullen in hun drukke agenda.

En wat haast nog erger is, als ik mijn geweten onderzocht en onderzoek, dan ben ik geen haar beter. Ik had ook altijd wel veel belangrijkere dingen te doen dan een zieke op te zoeken. Ik maak dus niemand verwijten, maar dat mindert de pijn niet van die eindeloze val in de sociale afgrond.

Ik heb betrekkelijk vlug mijn leven heringericht, aangepast aan de nieuwe mogelijkheden. Wat niet kan, dat schrijf je gewoon af. Treur niet, denk er niet meer aan, zoek een andere invulling.
En zo is mijn wereld een stuk kleiner geworden.
En het mag gek klinken, maar ik heb daar zelfs positieve zaken in ontdekt. Ik heb nu meer tijd en meer mogelijkheden om dat kleine stukje wereld terdege te bekijken. Ook het feit dat ik -noodgedwongen- niet snel kan stappen, geeft me de kans om alles beter te bekijken en er van te genieten.
Ik heb dat wel altijd een beetje in me gehad. Ik stelde ook voor mijn ziekte vast dat ik meer oog had voor al die kleine dingen om me heen dan de meeste andere mensen. Ook op een grote voettocht stopten wij om op onze knieën te gaan zitten bij een bloempje of een vlinder...

Misschien is ziek worden, voor wie dat niet kan, veel erger dan voor mij.
Ik heb ook steeds een creatieve uitweg gehad. Ook daar kon ik een hele boel dingen niet meer doen. Beeldhouwen bv viel al meteen weg. Maar dan zocht ik ook daar naar alternatieven, en begon ik in been te werken, en maakte piepkleine beeldjes, die dan als een sieraad gebruikt werden door vrouw lief en door vrienden die het ook mooi vonden.

Kortom het gaat er om, de dingen niet weg te werpen omdat je het niet meer kan, het gaat er om om die dingen anders in te vullen. Zodat je bezig bent en bezig blijft.

Ik zou het bijna zo durven stellen, dat mijn wereld niet veranderd is, ik werk nu gewoon op een kleinere schaal. Mijn wereld op postzegelformaat als het ware.
En ik vind het heerlijk.
Net zo heerlijk als vroeger, toen de wereld nog veel ruimer was.

Tot de volgende ?

If I were a Rich Man...

Iedereen kent het liedje uit The Fiddler on the Roof...
Als ik eens heel rijk was ... Maar denk eens aan het andere uiterste: Wat als je eens heel arm waart...

En je moest leven in een land dat met armen, zieken, werklozen liefst geen rekening houdt, omdat die de welvaartscijfers negatief beïnvloeden...

Och, arm zijn begint heel simpel... Enkele tegenslagen kort na elkaar.
Een vrouw die nog tijdens het zwangerschapsverlof verlaten wordt door manlief, en daar blijft zitten met een zuigeling. De vrouw is geen hooggeschoolde, maar een gewone arbeidster, en heeft dus geen echt groot inkomen. Zodra ze uit het zwangerschapsverlof komt moet ze gaan werken. Ondertussen moet ze nu alleen een huishuur betalen, haar kindje naar de opvang doen, en instaan voor alle kosten zoals verwarming, verlichting, water...
Het wordt een vechtscheiding. Dus daar bovenop komen ook nog kosten voor advocaat en rechtbank.
De vrouw kan de druk niet meer aan, en valt enkele keren ziek.
Allemaal heel logisch, heel begrijpelijk.
De werkgever dankt haar af, want met een werknemer waar hij niet kan op rekenen...
De vrouw belandt in de werkloosheid. Ander werk vinden is niet evident, ze heeft geen wagen, en kan zich dat ook niet permitteren. Iedere werkgever die ziet dat ze alleenstaande moeder is met een heel klein kind, weet wat dit wil zeggen: nu en dan afwezig door een plotse ziekte van het kind en een moeder die onder de druk ook vlugger afwezig is...
De vrouw in kwestie wordt dus een langdurig werkloze...
Ze is ingeschreven bij OCMW en krijgt voedselhulp en dergelijke zaken, maar die zijn allemaal niet van aard om uit de vicieuze cirkel te kruipen.

Moet die dame gestraft worden voor haar werkloosheid ?
Het is iets die ook met u kan gebeuren, of met een van uw kinderen.
(Maar dan help je toch dat kind ? - Oh ja, maar je hebt meer dan een kind, en je wil de een niet bevoordelen ten opzichte van de andere- Maar die is niet in nood. Nee, vandaag niet, maar durf jij stellen dat die dat morgen of overmorgen niet is?)

Ik ben enkele keren naar zo'n bedeling van voedselhulp geweest, met een noodlijdende. Ik voelde het vooral als vernederend aan. En ik heb een enorme bewondering voor de vrijwilligers die er een heel pak van hun vrije tijd in stoppen. En ik zag armen die weerbarstig waren, en armen die zich in hun situatie hadden gesetteld. Ik zag er vreemdelingen maar ook veel van onze eigen mensen. Maar ik zag er vooral veel miserie. Ik zag er moeders met een hele resem kinderen (Hun geloof laat geen beperking toe), en ik zag mensen in de winterkou staan met een mantel waar je doorheen kon kijken.

Moeten we die mensen straffen?

Het kan een beetje bizar klinken, maar het is niet makkelijk om uit de armoede weg te geraken. En het is niet makkelijk om iemand uit de armoede te halen.
Je zou denken, geef ze een goed vast werk, waar ze een goed loon verdienen, en de zaak is opgelost, maar dat is niet zo ! Dat zou helpen, als je dat helemaal in het begin zou kunnen doen, nog voor ze echt in de armoede verzeilden, maar na een tijd is dit niet meer genoeg. Je stelt vast dat die mensen het contact hebben verloren met het gewone leven van de gewone mens. Ze hebben geen benul meer van het beheren van hun geld, ze weten niet meer te bepalen van prioritair is en wat niet, ze trappen in de val van gemakkelijk lenen om alles en nog wat te kopen...
Kortom, ze moeten een soort her-opleiding krijgen naar het gewone leven toe.

Ik zag zo -heel toevallig- in de Eldi een man die ik kende uit die voedselbedelingen, een dure TV kopen op krediet... Mochten wij, vanuit een normale situatie een Tv willen, dan zouden we eerst sparen om het geld te hebben, en wellicht zouden we ook niet het dure toestel kiezen, maar een goedkopere. Maar hun normen zijn niet meer de normen van het normale bestaan.

Het duurt verschrikkelijk lang om mensen uit de armoede terug te brengen tot het normale leven.
Willen wij echt een maatschappij waar wij armoede creëren ?

Als je zondag gaat stemmen, wik en weeg dan je stem... Het is belangrijk !

tot de volgende ?

Vissen...

Gisteren zijn we gaan vissen. Voor mij de eerste keer dit jaar. Luc en Marnic waren al eerder gaan vissen, maar zonder veel resultaat, de vis is nog niet echt "aan de bijt"....
Maar gisteren begonnen we te vissen, en meteen begonnen ze te bijten...Helaas niet voor lang, na driekwart uur was het gedaan, en beroerde niets nog het water. Ik moet zeggen, ik had er duidelijk minder gepakt dan de twee vrienden... Maar blijkbaar zit er iets rechtvaardigs in het vissen, want het laatste halfuur ving ik er nog wat, terwijl de anderen dan geen beet zagen, buiten Marnic, die kreeg een grote karper aan de lijn... Maar die rukte zich weer los.

Maar het was heerlijk weer !
En bij pepé zit je zo heerlijk in de natuur, dat je eigenlijk die vis niet eens nodig hebt... Anny gaat nu en dan mee, gewoon om eens te genieten van de stilte en de rust van dat kleine stukje natuur.

Kortom, ik heb genoten, met volle teugen... En nadat ik vorig jaar een nacht niet geslapen had door de pijn van zon-verbrande billen, heb ik gisteren wel drie keer mijn benen ingewreven, en ben ik niet verbrand, wel al wat gebruind. Als ik mijn uurwerk af doe, dan lijkt het dat ik er toch nog een aan heb... Weliswaar eentje zonder wijzers.

Nu ja, zaterdag rommelmarkt in Zulte, in de zon... Zondag rommelmarkt in Velzeke, in de zon... Zondagmiddag en namiddag bij Bart Barbecue... in de zon en gisteren gaan vissen in de zon... Er mag dan al wat van kleur verschijnen hé???

Maar die kleur interesseert me niet zo erg. Wat me wel interesseert is dat ik dan niet meer verbrand... Want dat is echt niet leuk om mee te "slapen".

In de lindeboom hier naast me, zit een gat. Het ziet er uit als een soort grot in het massieve groen. Dat gat zit er niet zo maar ! In die boom nestelen een koppel houtduiven en iets hoger een koppel Turkse tortels... Dat gat is hun ingang tot het binnenste van de boom. Er nestelt ook nog een paar koolmezen in een daar opgehangen nestkastje, maat die hebben geen zo'n gat nodig, die kunnen tussen de bladeren door. Als je het weet, dat valt het gat je meteen op, maar wie het niet weet zal er wellicht nooit op letten dat buiten dat gat, de rest van de boom heel massief oogt.

Wat me blij maakt, is dat er al enkele nesten huismussen zijn uitgevlogen. Er zitten er hier heel wat, waarvan ik vermoed dat ze minstens gedeeltelijk leven van mijn kippenvoer... Maar het is ze gegund, ik vind onze huismus een prachtig vogeltje. Het heeft wel een vervelend liedje, maar het is een kniesoor wie zich daaraan ergert. Je moet de mus (het mannetje) eens goed bekijken, het is heel mooi getekend ! Oh ja, je weet nooit precies hoe je een huismus moet herkennen ten opzichte van de ringmus? Een kleine tip: het mannetje van de huismus heeft een grijze schedelkap. Bij de ringmus is die bruin. Voor mij is dat de gemakkelijkste manier om ze uit elkaar te houden. (Om eerlijk te zijn, jarenlang heb ik moeite gehad om te weten wat nu ringmus of huismus was, ze lijken ook heel sterk op elkaar ! Maar het truukje met de grijze muts werkt perfect !)

Het is vandaag weer heerlijk weer... Ook al zitten er wolken, die nu en dan de zon verbergen. Dat doet me er op denken dat ik echt begin te sukkelen met mijn ogen... Bij het vissen wordt je dat heel goed gewaar! Ik had een dobber met een gele top genomen, omdat je die bij zon best ziet. Maar toen de zon was weggedraaid, en het water in de schaduw viel, zag ik mijn pen haast niet meer... Ik heb dan maar de zon gevolgd, en mijn lijn steeds in het gedeelte met zonlicht uit geworpen... Anders zag ik het gewoon niet meer !
Oud zijn is niets, maar oud worden !!! djudedju !

tot de volgende ? (bovenaan huismus, onderaan ringmus)

De koning loopt

Français : Portrait du roi Louis XVIII (Photo credit: Wikipedia)

Onze koning heeft weer eens de 20 km van Brussel gelopen... Tof hé ?
Daar gaat hij precies toch eens wat dichter bij het volk gaan staan, nu ja, gaan lopen...
En dat zijn we van ons koningshuis niet gewoon.
De Belgische koningen houden afstand van het plebs.  Tot nog toe, want nu gaat hij meelopen met de andere lopers.

Niet dat lopen zo vreemd is voor Koningen... Er zijn al heel wat koningen gaan lopen... Meestal uit schrik voor een of andere revolutie in het land. Maar wij hebben bij mijn weten de enige koning die daar op traint !

Een van de - in onze Vaderlandsche Geschiedenische plezantste lopende koningen,  is ongetwijfeld Lodelijk XVIII ofte in zijn eigen moerstaal Louis Dixhuit.... Hij vluchtte naar Gent, en de Gentenaar die dat bange burgermanneke daar met een broek vol schrik zag lopen, zei grinnikend in het platte en oh-zo-sappige Gents: Lowie die zwiet ! (Louis die zweet - een uitdrukking die men gebruikte om een schijtbroek (een bangerik) aan te duiden)
Louis XVIII dacht dat iedereen hem kende... En voelde zich zeer vereerd...

Och, waar ik het eigenlijk wil over hebben, is het onderscheid des mensen...
Wij nemen het niet meer dat er standen zouden zijn, waar we allemaal diep voor moeten buigen. Wij nemen het niet meer dat de pastoor een soort alleenheerser is in zijn parochie, dat den doktoor een onaantastbaar persoon is, dat de baron iemand is waarvoor je door het slijk moet kruipen... Wij nemen dat niet meer...
Oh nee?
Heb je al eens "Het Volk" bekeken, hoe ze reageren op de aanwezigheid van meneer de burgemeester  van meneer de senator, voor de directeur van de school waar hun kleine school loopt, ... voor de baas van de fabriek waar ze werken...
Nee, tegen hen gaan ze niet van de overkant van de straat gaan roepen: " Hé Karel, ga je mee een pint pakken? "
Nee, misschien kruipen ze niet echt meer door de modder, maar ze zijn wel extreem beleefd, buigen diep en nemen de klak van het hoofd. (Alle, het petje met reclame er op van de Rode Duivels)

Daar is trouwens nog een groep waar ze bijna letterlijk voor door het stof gaan, de nationale sporthelden...
Je weet wel mensen die dikbetaald worden om tegen een bal te stampen of om op de vélo rond te rijden.
Daarvoor gaat de massa zijn huis verlaten, gaan staan roepen en juichen...
Niet precies de houding van de vrijgevochtene, die zegt dat voor hem alle mensen gelijk zijn.
(Wat ik er hééééééél erg leuk aan vind, dat is dat die sportmensen plots allemaal Belg zijn ! Geen sprake van de Vlaamse of Waalse voetballer, nee, allemaal Belgen, sommige nog maar 14 dagen, maar echte Belgen hé !!!) (Dat moet verschrikkelijk zijn voor de NVA !).

Maar mij doet dat slaafse in de mens nadenken. Het lijkt wel of de mens MOET iemand hebben om naar op te kijken.
Iemand om de schuld op af te wentelen, iemand om alle schuld op af te schuiven... Een paraplu-figuur.

Stel dat je echt alleen verantwoordelijk zoudt zijn voor al je fouten... Dat je niet meer kunt zeggen tegen vrouwlief "Zie je wel ! 'k Heb het nog gezegd hé !"... Dat moet lastig zijn.
Ik kan - voor mezelf - geen zo'n wereld indenken... Mijn vrouw weet dat zij altijd de schuldige is, en weet ook dat ik dat niet meen, dat ik dat alleen maar zeg omdat ik toch moeilijk op mezelf kan staan zagen. Eens je tegen jezelf begint te klappen is het ver gekomen met je eigen ikje, dus doe je het tegen een ander. Ik tegen mijn vrouw. Nadien lachen we daar mee. Vooral omdat ik het presteer op haar te reclameren ook op de momenten dat ik in de tuin bezig ben en zij binnen staat te strijken.
Zij doet het niet. Zij kijkt dan boos, en het duurt een eindje voor ze er over wil (kan?) praten. Tenzij het echt is, en we echt onze partner de schuld kunnen geven. Want dan doen we het meestal niet, we willen elkaar immers niet kwetsen. We zijn al 47 jaar samen, en willen dat nog heel lang uithouden.
Op die gekke manier van ons.
Met ons eigen onhebbelijke karakter.
Maar die we zo goed kennen, en waar we overheen kijken.
Omdat we elkaar lief hebben.
Op onze manier, de manier die we kennen.
De manier die je moet leren... Als je jong bent, en elkaar leert kennen, dat is dat verliefdheid, dat is de periode dat je blind bent voor alle negatieve punten van de ander, de periode waar alles rozengeur en maneschijn lijkt... Dat is ook de tijd waarin je elkaar moet leren liefhebben. Echt liefhebben, met fouten en al. Dat is de tijd waarin velen niet het geduld op brengen om dat te leren, de tijd waarin vele huwelijken stuk lopen. De tijd waarin je ook kunt uitgroeien tot een echt gelukkig stelletje, echt gelukkig omdat je elkaar door en door kent, elkaars gaven en fouten hebt leren kennen, en er mee wilt en kunt leven.

Dus, ja, ik heb ook iemand waar ik naar opkijk !
Mijn vrouw !
We kennen elkaar immers door en door en door en door en...
En we houden er van en van elkaar.
Ook al zeggen we dat zelden of nooit. Dat is ook niet nodig, dat zien we aan elkaar en aan de reacties op elkaar.

Zondag zou ik op haar willen stemmen, maar ja, ze staat op geen enkele lijst ! Kan ook niet, ze is eerlijk, ze is goed en ze is de mijne...

tot de volgende ? Klik eens op link hieronder... schuun Gents !

http://youtu.be/0iIAvnXmj6g

Oh Blomme, je stinkt gedomme !

Als ik planten en bloemen zie, dan moet ik ze van dicht bekijken, dan moet ik kijken of er geen soorten tussen zitten die ik niet ken, dan moet ik genieten van al dat moois... En heel vaak (Te vaak volgens mijn wettige wederhelft) kan ik me niet houden, en breng ik weer eens een bloempot of een plantje voor de tuin mee naar huis...

Als ik planten zie die staan te verkommeren, dan doet me dat lijfelijk pijn. 't Is alsof ik mezelf voel verkommeren. Ik heb niet alleen empathie voor mensen, ik heb het ook voor plant en dier. Ik hou van het leven, in zijn breedste zin. En ik voel het telkens weer aan als een wonder, en een wonder dat ik dat mag ervaren, mag voelen.

Wellicht zal men er ooit wel in slagen om echt leven te maken, misschien gaat men dat zelfs echt gaan beheersen, ooit, in een verre toekomst, maar voor mij zijn het stuk voor stuk wonderen. En telkens ik nieuwe soorten of variëteiten zie, sta ik weer vol bewondering en verwondering. Ik heb kippen gezien waarvan de hanen zowat een meter hoog lijken, en andere die amper zo groot zijn als een blikje cola. Ik heb honden gezien van uit mijn auto, waar ik omhoog moest kijken om de kop te zien, en ik zag hondjes die perfect passen in mijn vestzak.

En dan spreken we maar van het menselijke vermogen om al die diverse vormen en soorten te kweken. Kijk maar hoeveel soorten, kleuren vormen en smaken van appels er al bestaan. En ook dat komt allemaal uit dat kleine wilde appeltje... De mens kan dus al heel, heel veel op dit gebied, en toch, toch vind ik ik het leven op zich nog steeds wonderbaar.

Heb je al eens gekeken naar een spin die zijn web weeft? Heb je al eens gekeken naar het winterkoninkje dat zijn bolvormig nest bouwt? Heb je al eens gekeken naar dat wonderlijke bloempje van de paardenbloem? Heb je gezien hoe, ver voor de mens, de parachute al lang uitgevonden was door dit nederige plantje?

Heb je al gezien tot welke Herculesachtige inspanningen dat kleine miertje in staat is ? ...
En ik heb schrik dat wij tot de laatste generaties behoren die dit kunnen bewonderen !
Want de wereld is in ijltempo aan het kapotgaan...
Door onze schuld.
Ach ik weet het wel, uw en mijn bijdrage aan die vernietiging is miniem, maar allemaal samen zijn we letaal. Uit mijn schoorsteen komt echt niet zoveel gif de wereld in, maar uit al onze schoorstenen samen...
En dat is een van de dingen die we nu beter doen dan pakweg 100 jaar geleden... Toen kenden we de smog in onze grote steden, door de massa steenkoolkachels in de huizen en de zware industrie die ook op steenkool werkte... Nu krijgen we de dodelijke smog hoofdzakelijk door onze wagens... Maar ja, we hebben nu ook zoveel wagens... Toen ik kind was, waren er in onze straat twee auto's en om de hoek twee vrachtwagens, een van de bierhandelaar en een van de fruitboer. Nu staan er meestal twee of meer aan ieder huis.

En ze zijn niet meer weg te denken, zonder de maatschappij helemaal op zijn kop te zetten ! Men maakt dat die auto's er bijna verplicht zijn ! Je moet nu maar eens proberen werk te vinden als je niet in het bezit bent van een auto! Je moet eens kijken waar de winkels zich nu vestigen, wie niet toevallig in de onmiddellijke nabijheid woont, moet zijn inkomen bijna noodgedwongen organiseren en één keer in de week - met de wagen- naar de winkelcentra gaan, winkelcentra die nu buiten de steden gevestigd zijn, want het zijn allemaal winkels à la grootwarenhuizen, en die zijn niet hendig in te bouwen in een bestaande stad. Dus gaat men naar de rand, waar nog plaats is, en -positief- tegenwoordig bouwen ze veelal centra waar heel wat van die grootwarenhuizen onder één dak zitten.
Maar zonder wagen is het bijna onmogelijk de boodschappen te gaan doen... Als het geen kwestie is van organisatie, dan is het een kwestie van het transport van de aangekochte goederen. Alles is verpakt en het volume daarvan overschrijdt vele malen het werkelijk aangekochte ! Het gewicht van die verpakkingen valt gewoonlijk nogal mee, maar de natuurlijke afbraak of de recup van dit verpakkingsmateriaal is een groot probleem.

Nee, we zijn bijna veroordeeld tot het hebben van een auto...
En dus van te vervuilen.
Ik mag nog dromen dat mijn volgende auto een elektrische zal zijn... Vooraleer dat kan moet de infrastructuur daarvoor ter beschikking gesteld worden. Ik weet hier in de buurt maar één of twee oplaadpunten zijn.

Vroeger was dat anders... De winkels waren op wandelafstand. En al ging ons moeder daar maar heen als ze een hele lijst goederen te halen had, en al kwam ze dan met twee grote zware handtassen beladen terug, het was doenbaar... Openbaar vervoer ? Ik heb daar grote vragen bij ! Je moet dan de hele expeditie zorgvuldig plannen naar de uren van dat openbaar vervoer, en liefst ook rekening houden met de uren van de scholen, want op een bus vol jongeren raak je, als oudje niet meer op, zeker niet met twee grote handtassen zwaarbeladen... Dat "Zonder zorgen met het openbaar vervoer" is misschien min of meer waar voor de stedeling die in de stad zijn verplaatsingen doet, maar voor wie op de buiten woont????

Nee, we hebben bijna geen kans meer om ons zonder al die auto's te redden... en met al die auto's gaan we ook kapot...

djudedju

tot de volgende ? (Bij leven en welzijn...)

Columbus

Gelezen: Het schip van Christoffel Columbus zou zijn gevonden...
Je weet we, de man die Amerika heeft "ontdekt"... Ontdekt tussen aanhalingstekens, omdat Amerika blijkbaar al ettelijke keren voordien is ontdekt.
Columbus is dus de man die uiteindelijk het startschot heeft gegeven voor de grootste volkerenmoord ooit. Veel groter dan die volkerenmoord door de Nazi's verricht...
Maar een volkerenmoord waar niemand van wakker ligt.

Columbus was zich uiteraard niet bewust van het feit dat zijn ontdekking het startsein was van die volkerenmoord, maar het begon al bijna meteen.

De beide Amerika's waren al bevolkt toen Columbus er arriveerde, maar al dat land moest zo nodig veroverd worden, met de zegen van de kerk, want het moest even nodig gekerstend worden, desnoods manu militari.  En dat gebeurde dan ook. Het kerstenen met het zwaard.

Ach, Europa, met Groot Brittannië aan de top, moest zo nodig heel de wereld kolonialiseren, lees veroveren en uitmelken. Ook ons landje kon er iets van, denk maar aan Kongo... Ik heb hier nog een voorouderbeeldje, waarvan de handen afgehakt werden, in een stil protest tegen de "beschaving" onder wijlen Leopold II... Je weet wel, de man die net zo'n baard had als ik nu heb. Mijn baard is dus helemaal geen ode aan die koning ! Dat beeldje is wellicht ooit loos weg geklauwd onder het mom van de kerstening, en meegebracht door nonkel pater voor zijn neefje in het verre thuisland...

Wij, Europa, hebben wat uitgestoken in de rest van de wereld ! En het is warempel nog niet gedaan, ook al gebeurt het nu niet meer op dezelfde manier. Ik las onlangs dat heel die resem van opstanden in Egypte, Syrië en al die andere landen, in feit zou zijn georkestreerd door Amerika. Ik kan dat goed geloven, want het verleden bewijst dat er al heel wat van die zaken gebeurd zijn onder impuls van dat Amerika, dat er alles op zet om uiteindelijk "The Boss" te zijn.

Dat wij, blanken Europees of Amerikaans, geen goede naam hebben, is een eufemisme. Wij hebben ronduit een slechte naam, en we hebben hem verdiend. Nu ja, ik niet, en jij wellicht ook niet, maar onze politici en onze bedrijfsleiders. (Eigenlijk is politiek en economie veelal bijna synoniem !!!) (Nee, niet de baas van dat kleine bedrijfje, de echt grote bedrijven)

Ik heb al meermaals de bedenking gemaakt... Hoe zou de wereld er hebben uitgezien, hadden wij Amerika nooit ontdekt... De Maya-beschaving zonder het gebruik van het wiel... Hoe zou de technologie daar geëvolueerd zijn? Een beschaving in Noord Amerika, waar de natuur God was ... Hoe zou Amerika er nu uitzien?

Maar ja, dat zijn zinloze bedenksels... Het is niet zo, en het ziet er niet naar uit dat we ooit een stap terug zouden zetten, naar de beschaving van hen toen... In tegendeel, we kappen nog dagelijks hele stukken land vrij... Vernietigen enorme stukken oerbos, en verhaasten het proces van vernietiging van onze eigen wereld.

Wij kunnen ons geen terug indenken...
Een wereld waarin de natuur eerst komt, en wij maar een deel uitmaken van het grote geheel, dat is een wereld waarin er maar een fractie van het huidige aantal mensen kan leven. We kunnen niet kiezen voor de mens EN de natuur... Niet op de manier zoals het nu is en gaat. Nee, ik pleit niet voor de uitroeiing van de mens. Maar laten wij in hemelsnaam alles op alles zetten om naar een evenwicht te streven. Nee, niet een natuurlijk evenwicht, want dan mogen er wellicht maar een paar mensen zijn per vierkante kilometer, en dan nog... Nee, we moeten - er is geen andere kans- streven naar een zinvolle oplossing waarbij de natuurlijke bronnen benut worden zonder ze uit te putten, en waarbij we alle elementen van die natuur pogen een plaats te geven. Als je mij nu vraagt: "Is er een plaats voor de wolf in onze maatschappij?", dan zeg ik vlakaf neen ! Maar we moeten streven naar een wereld waarin die plaats er weer wel is.  Het probleem is dat we veelal de zaken forceren. We moeten de natuur een handje helpen om te herstellen wat kan hersteld worden, maar we kunnen en mogen het niet forceren. De natuur moet zoveel mogelijk zichzelf helen. Wij, wij moeten de basis leggen voor die zelf-heling.

Dat betekent onder meer dat wij naar een totaal nieuw concept moeten inzake economie ! Wij moeten af van het idee dat economie alleen kan functioneren bij groei. Het kan zinvol zijn te krimpen en te evolueren naar een economie van noodzaak in plaats van een "zo-veel-mogelijk-verbruiken-economie"... Ach, ik weet het wel, dit idee lijkt utopisch, maar als je goed nadenkt, dan weet je, diep in je zelf, dat dit de enige mogelijkheid is... We moeten anders gaan leven.

En nee, dat hoeft geen slechtere wereld te zijn... Wel een wereld waarin we dingen maken om lang mee te gaan, en niet dingen om zoveel mogelijk en zo vlug mogelijk stuk te gaan zodat we er weer nieuwe kunnen en moeten maken.... Wel een wereld waarin arbeid anders geëvalueerd wordt en waarin normen anders liggen. Een wereld waarin we weer ruim kunnen ademhalen...

tot de volgende ?

zap, zap, zap !!!

Als je mij vandaag vraagt wat de grootste uitvinding is, dan denk ik meteen aan "het bakske", want daarmee kan ik iedere keer er een politiek oen verschijnt op het scherm, gaan zappen.

Eén nadeel...
Gisteren ben ik bij de dokter geweest wegens pijn aan de pols... Blijkt dat het gewricht ontstoken is, de spieren er om heen overbelast zijn... Want ik moet zo dikwijls en zo haastig, en zo op de meest onverwachte ogenblikken naar dat bakske grijpen, dat mijn oud en krakend gestel dit niet meer aan kan.  Met andere woorden, ik zit met een verkiezingssyndroom op mijn polsgewricht !

Het grote voordeel van dit zap-gedrag, is wel dat ik steeds meer en meer oog heb voor de programma's op vreemde zenders. En steeds meer en meer tijd doorbreng met het kijken naar die andere zenders. Wist je dat er zenders zijn die helemaal geen oog hebben voor politiek ? Die zich beperken tot het tonen van de natuur, de fauna en de flora (en wat de mens daar al allemaal naar de filistijnen hielp) ? Wist je dat er zenders zijn die zich hoofdzakelijk onledig houden met wetenschappelijke en semi-wetenschappelijke onderwerpen? Weet je dat er zenders zijn die alleen maar films uitzenden ? (En iedere vrijdagavond gegarandeerd een Western !!! Je weet wel met van die revolvers die eeuwig geladen zijn en waar je wel duuzend Indianen met een lading kunt van hun mustang schieten !)
Allemaal zenders die alle heikele onderwerpen vermijden en alleen ontspanning bieden.
Zenders waar je niet moet nadenken
zenders waar je je niet moet zitten opjagen
zenders waar je je niet moet kwaad maken
zenders die je kunt ondergaan, zo maar, verstand op nul...

Daar is geen wereld met honger, geen wereld met dreigende klimaatstoornissen, geen wereld met boosaardige leiders, met dictators, met ... Of liever, ze zijn er wel, maar duidelijk als fictie, ze zijn bedoeld om heerlijk te huiveren, wetende dat het niet echt is, of om heerlijk te schaterlachen of om je te doen schrikken en onmiddellijk te herinneren dat het toch niet echt is...
Weet je dat er een zender is die je heel serieus uitzendingen voor schotelt, waar spokenjagers je tonen of laten horen dat er echt wel iets vreemds aan de hand is in die oude huizen... Die op zoek gaan in je huis naar het voorwerp die al je kriebels veroorzaakt, en dan plots in de kelder of op de zolder een plotse temperatuursverandering noteren (is een kelder niet meestal kouder?) en daar dan een Afrikaans masker tevoorschijn halen, waar het kwaad op geconcentreerd zit...

Daar zit ik dan met verbazing naar te kijken... Geloven ze zelf wat ze vertellen? Geloven er sommige mensen echt wat ze daar debiteren? Geen wonder dat er dan ook zijn die in ons systeem van politiek geloven !
Sprookjes voor volwassenen...
Maar al die sprookjes beïnvloeden de mensen... en niet op de beste manier.

Kijk maar eens naar mensen die gaan ruzie maken tegen elkaar, omdat ze elk een andere politieke partij aan hangen. djudedju...
Daar denk ik plots aan een huis in de straat waar ik als kind leefde... Daar was een huis waar bij iedere verkiezing de twee ramen vol hingen met verkiezingspropaganda... Een venster allemaal rood, het andere allemaal blauw. Men vertelde dat het echtpaar heel die periode niet tegen elkaar sprak, hoogstens wat kijven...
Gek.

Weet je, een mens zou op de duur wegvluchten in de wereld van die TV-zenders zonder nieuws, zonder politiek, met alleen schijnwereld....
Maar dat is ook geen oplossing.

Heeft er iemand werkschoenen met stalen tippen, maat zesenveertig op reserve? Kan ik die eens lenen? Waarom ?
Om de mensheid eens goed in de ballen te trappen.

tot de volgende ?