Columbus

Gelezen: Het schip van Christoffel Columbus zou zijn gevonden...
Je weet we, de man die Amerika heeft "ontdekt"... Ontdekt tussen aanhalingstekens, omdat Amerika blijkbaar al ettelijke keren voordien is ontdekt.
Columbus is dus de man die uiteindelijk het startschot heeft gegeven voor de grootste volkerenmoord ooit. Veel groter dan die volkerenmoord door de Nazi's verricht...
Maar een volkerenmoord waar niemand van wakker ligt.

Columbus was zich uiteraard niet bewust van het feit dat zijn ontdekking het startsein was van die volkerenmoord, maar het begon al bijna meteen.

De beide Amerika's waren al bevolkt toen Columbus er arriveerde, maar al dat land moest zo nodig veroverd worden, met de zegen van de kerk, want het moest even nodig gekerstend worden, desnoods manu militari.  En dat gebeurde dan ook. Het kerstenen met het zwaard.

Ach, Europa, met Groot Brittannië aan de top, moest zo nodig heel de wereld kolonialiseren, lees veroveren en uitmelken. Ook ons landje kon er iets van, denk maar aan Kongo... Ik heb hier nog een voorouderbeeldje, waarvan de handen afgehakt werden, in een stil protest tegen de "beschaving" onder wijlen Leopold II... Je weet wel, de man die net zo'n baard had als ik nu heb. Mijn baard is dus helemaal geen ode aan die koning ! Dat beeldje is wellicht ooit loos weg geklauwd onder het mom van de kerstening, en meegebracht door nonkel pater voor zijn neefje in het verre thuisland...

Wij, Europa, hebben wat uitgestoken in de rest van de wereld ! En het is warempel nog niet gedaan, ook al gebeurt het nu niet meer op dezelfde manier. Ik las onlangs dat heel die resem van opstanden in Egypte, Syrië en al die andere landen, in feit zou zijn georkestreerd door Amerika. Ik kan dat goed geloven, want het verleden bewijst dat er al heel wat van die zaken gebeurd zijn onder impuls van dat Amerika, dat er alles op zet om uiteindelijk "The Boss" te zijn.

Dat wij, blanken Europees of Amerikaans, geen goede naam hebben, is een eufemisme. Wij hebben ronduit een slechte naam, en we hebben hem verdiend. Nu ja, ik niet, en jij wellicht ook niet, maar onze politici en onze bedrijfsleiders. (Eigenlijk is politiek en economie veelal bijna synoniem !!!) (Nee, niet de baas van dat kleine bedrijfje, de echt grote bedrijven)

Ik heb al meermaals de bedenking gemaakt... Hoe zou de wereld er hebben uitgezien, hadden wij Amerika nooit ontdekt... De Maya-beschaving zonder het gebruik van het wiel... Hoe zou de technologie daar geëvolueerd zijn? Een beschaving in Noord Amerika, waar de natuur God was ... Hoe zou Amerika er nu uitzien?

Maar ja, dat zijn zinloze bedenksels... Het is niet zo, en het ziet er niet naar uit dat we ooit een stap terug zouden zetten, naar de beschaving van hen toen... In tegendeel, we kappen nog dagelijks hele stukken land vrij... Vernietigen enorme stukken oerbos, en verhaasten het proces van vernietiging van onze eigen wereld.

Wij kunnen ons geen terug indenken...
Een wereld waarin de natuur eerst komt, en wij maar een deel uitmaken van het grote geheel, dat is een wereld waarin er maar een fractie van het huidige aantal mensen kan leven. We kunnen niet kiezen voor de mens EN de natuur... Niet op de manier zoals het nu is en gaat. Nee, ik pleit niet voor de uitroeiing van de mens. Maar laten wij in hemelsnaam alles op alles zetten om naar een evenwicht te streven. Nee, niet een natuurlijk evenwicht, want dan mogen er wellicht maar een paar mensen zijn per vierkante kilometer, en dan nog... Nee, we moeten - er is geen andere kans- streven naar een zinvolle oplossing waarbij de natuurlijke bronnen benut worden zonder ze uit te putten, en waarbij we alle elementen van die natuur pogen een plaats te geven. Als je mij nu vraagt: "Is er een plaats voor de wolf in onze maatschappij?", dan zeg ik vlakaf neen ! Maar we moeten streven naar een wereld waarin die plaats er weer wel is.  Het probleem is dat we veelal de zaken forceren. We moeten de natuur een handje helpen om te herstellen wat kan hersteld worden, maar we kunnen en mogen het niet forceren. De natuur moet zoveel mogelijk zichzelf helen. Wij, wij moeten de basis leggen voor die zelf-heling.

Dat betekent onder meer dat wij naar een totaal nieuw concept moeten inzake economie ! Wij moeten af van het idee dat economie alleen kan functioneren bij groei. Het kan zinvol zijn te krimpen en te evolueren naar een economie van noodzaak in plaats van een "zo-veel-mogelijk-verbruiken-economie"... Ach, ik weet het wel, dit idee lijkt utopisch, maar als je goed nadenkt, dan weet je, diep in je zelf, dat dit de enige mogelijkheid is... We moeten anders gaan leven.

En nee, dat hoeft geen slechtere wereld te zijn... Wel een wereld waarin we dingen maken om lang mee te gaan, en niet dingen om zoveel mogelijk en zo vlug mogelijk stuk te gaan zodat we er weer nieuwe kunnen en moeten maken.... Wel een wereld waarin arbeid anders geëvalueerd wordt en waarin normen anders liggen. Een wereld waarin we weer ruim kunnen ademhalen...

tot de volgende ?

zap, zap, zap !!!

Als je mij vandaag vraagt wat de grootste uitvinding is, dan denk ik meteen aan "het bakske", want daarmee kan ik iedere keer er een politiek oen verschijnt op het scherm, gaan zappen.

Eén nadeel...
Gisteren ben ik bij de dokter geweest wegens pijn aan de pols... Blijkt dat het gewricht ontstoken is, de spieren er om heen overbelast zijn... Want ik moet zo dikwijls en zo haastig, en zo op de meest onverwachte ogenblikken naar dat bakske grijpen, dat mijn oud en krakend gestel dit niet meer aan kan.  Met andere woorden, ik zit met een verkiezingssyndroom op mijn polsgewricht !

Het grote voordeel van dit zap-gedrag, is wel dat ik steeds meer en meer oog heb voor de programma's op vreemde zenders. En steeds meer en meer tijd doorbreng met het kijken naar die andere zenders. Wist je dat er zenders zijn die helemaal geen oog hebben voor politiek ? Die zich beperken tot het tonen van de natuur, de fauna en de flora (en wat de mens daar al allemaal naar de filistijnen hielp) ? Wist je dat er zenders zijn die zich hoofdzakelijk onledig houden met wetenschappelijke en semi-wetenschappelijke onderwerpen? Weet je dat er zenders zijn die alleen maar films uitzenden ? (En iedere vrijdagavond gegarandeerd een Western !!! Je weet wel met van die revolvers die eeuwig geladen zijn en waar je wel duuzend Indianen met een lading kunt van hun mustang schieten !)
Allemaal zenders die alle heikele onderwerpen vermijden en alleen ontspanning bieden.
Zenders waar je niet moet nadenken
zenders waar je je niet moet zitten opjagen
zenders waar je je niet moet kwaad maken
zenders die je kunt ondergaan, zo maar, verstand op nul...

Daar is geen wereld met honger, geen wereld met dreigende klimaatstoornissen, geen wereld met boosaardige leiders, met dictators, met ... Of liever, ze zijn er wel, maar duidelijk als fictie, ze zijn bedoeld om heerlijk te huiveren, wetende dat het niet echt is, of om heerlijk te schaterlachen of om je te doen schrikken en onmiddellijk te herinneren dat het toch niet echt is...
Weet je dat er een zender is die je heel serieus uitzendingen voor schotelt, waar spokenjagers je tonen of laten horen dat er echt wel iets vreemds aan de hand is in die oude huizen... Die op zoek gaan in je huis naar het voorwerp die al je kriebels veroorzaakt, en dan plots in de kelder of op de zolder een plotse temperatuursverandering noteren (is een kelder niet meestal kouder?) en daar dan een Afrikaans masker tevoorschijn halen, waar het kwaad op geconcentreerd zit...

Daar zit ik dan met verbazing naar te kijken... Geloven ze zelf wat ze vertellen? Geloven er sommige mensen echt wat ze daar debiteren? Geen wonder dat er dan ook zijn die in ons systeem van politiek geloven !
Sprookjes voor volwassenen...
Maar al die sprookjes beïnvloeden de mensen... en niet op de beste manier.

Kijk maar eens naar mensen die gaan ruzie maken tegen elkaar, omdat ze elk een andere politieke partij aan hangen. djudedju...
Daar denk ik plots aan een huis in de straat waar ik als kind leefde... Daar was een huis waar bij iedere verkiezing de twee ramen vol hingen met verkiezingspropaganda... Een venster allemaal rood, het andere allemaal blauw. Men vertelde dat het echtpaar heel die periode niet tegen elkaar sprak, hoogstens wat kijven...
Gek.

Weet je, een mens zou op de duur wegvluchten in de wereld van die TV-zenders zonder nieuws, zonder politiek, met alleen schijnwereld....
Maar dat is ook geen oplossing.

Heeft er iemand werkschoenen met stalen tippen, maat zesenveertig op reserve? Kan ik die eens lenen? Waarom ?
Om de mensheid eens goed in de ballen te trappen.

tot de volgende ?

De mestput

Twee van mijn beste vrienden uit mijn jeugdjaren, waren kinderen van boeren. Twee duidelijk verschillende boerderijen, waarvan er een nog zo'n echte mestput (als hij helemaal vol was: een mesthoop), midden op het hof.

Het paard en de koeien produceerden heel wat mest, gemengd met massa's stro, want in die tijd werd er  nog gul met stro gestrooid in de stallen. Nu niet meer, want nu is er bijna geen stro meer, dank zij de nieuwe manier van graan telen, en het gebruik van gesofisticeerde sproeistoffen.

Telkens zij het stal kuisten, werd het mest met een heel deel van het stro, opgeschept op grote platte kruiwagens, en alles werd uit gekipt op de mesthoop. Die mestput was blijkbaar een uitgemetste put, want als hij niet vol was, zag je er altijd mestwater in staan.
Misschien denk je dat dit een eeuwige bron van stank was, maar dat was niet zo... Zolang je er niet in roerde of in werkte, stonk dat helemaal niet. Op de dag dat die mestput uitgeschept werd, om de mest op het land te voeren, dan stonk het wel.

We zochten in de mest wel eens naar pieren. In de mesthoop waren dat eerder kleine wormen, type regenworm, maar iets roder, en meestal veel beweeglijker dan de gewone regenworm en de dauwpier. Ze waren heel geschikt om er mee op paling te gaan vissen.

De mesthoop was ook de plaats waar de kippen een groot deel van hun eten bij elkaar scharrelden. Wellicht zochten ook zij naar de wormpjes...

In de zomer, als het droog weer was, en de put vol was, kon je veilig op de mest lopen, maar zolang de put niet echt vol was, moest je dat liever niet proberen, want soms was wat vaste grond leek alleen een drijvend schijneiland van stro...

Recht voor de mesthoop stond de schuur, waar beneden het materiaal in stond, en waar ook de grote lieve trekhond stond (als hij niet de kar met dagverse melk moest trekken door de straten tot bij de klanten). Boven was het een grote meestal lege ruimte, waar hooguit tijdelijk wat materiaal en wat oogst lag. Dat was ons speelterrein bij regen. Daar schoten wij met de boog naar een bundel stro, tot het ons verveelde en wij door het open gedeelte schoten op de kippen die op de mesthoop scharrelden. Op een keer hadden wij zo'n kip goed geraakt... De kip zei "kuk" en zakte netjes door zijn poten en bleef liggen. Wij ook. Wij durfden amper adem te halen. Na een eeuwigheid scharrelde de kip weer recht en haalden wij opgelucht adem... Wij hebben nooit meer naar kippen geschoten.

Boeren, dan was toen nog hoofdzakelijk handwerk, en toch zaten wij al in het begin van de mechanisatie er van... We rooiden de aardappels met een machientje die de aardappels netjes boven haalde en tegelijk de grond rul maakte, zodat je met je handen makkelijk de aardappels kon voelen in de grond. Maar het rapen, dat deden wij nog, op onze knieën, met de mand naast ons, de mand  mee sleurend en rapend.

Ik heb nog geweten dat we het graan bonden in schoven, en dan recht zetten in stuiken, waar het nog wat kon drogen. Later haalden we die schoven op. Met een lange riek zwiepten we ze tot op de hoog opgestapelde kar, Met die kar reden we naar het hof, waar een dorsmachine stond. Met lange zwiepende riemen aangedreven... De mechanisatie was begonnen...

Later kwam de pikdorser, die het graan meteen afsneed, dorste, en het stro kwam in nette blotten er uit, en het graan kwam terecht in grote zakken van ongeveer 100 kg... Die we later stuk voor stuk naar de zolder droegen. Met zo'n zak op je lijf de ladder op... Later werd het graan gewoon rechtstreeks de zolder op geblazen...

Als ik nu kijk naar de boer van vandaag, dan mis ik veel van toen... De boer zelf zal het wel niet missen, al dat zware lijfelijke werk... Maar toch, als ik hier straks weer die huizenhoge en huizengrote machine zal zien de suikerbieten oogsten en meteen kuisen, dan vraag ik me af of die investering niet te groot is in verhouding met het verrichte werk... Of het niet ergens jammer is dat het ongeschoolde werk voor de sukkelaars in de maatschappij steeds zeldzamer wordt...
En ik schud mijn grijze hoofd en heb heimwee naar een simpeler maatschappij.

Er verdwijnt zo veel, zo veel die wij moesten kennen om zelfredzaam te zijn... Wij moesten leren hoe je in het station moest zoeken naar de juiste trein en treinverbindingen. Wij leerden hoe we moesten werken met het spoorboek waar dat alles te vinden was. Nu zoekt de computer of de smartphone dat wel voor ons op. Wij stonden aan de bushalte dat papiertje te bestuderen om te weten wanneer de bus naar die bestemming er zou zijn... Nu heb je al steden waar dat netjes op een elektronisch bordje verschijnt...
En den vraag ik me af... Mocht er nu plots iets gebeuren, waardoor al die technische en mechanische dingen verdwenen, stilvielen... Wat zou de jeugd nog kunnen ? Hoe zouden ze zichzelf nog kunnen beredderen ?

Ik heb hier nog een oud kookboek liggen, waarin heel wat losse briefjes met recepten van eten en hulpmiddeltjes om de oorlog door te komen... Bewaren van eten en eten maken van heel andere materie dan je gewoon bent. Wafels maken van aardappelen. Zelf zeep maken...
Ik hou dat zorgvuldig bij. Als de teksten wat onleesbaar dreigen te worden, dan bevochtig ik ze heel voorzichtig met een verstuiver, en wat potlood leek wordt weer inkt, want ze zijn geschreven met een anilinepotlood. De jongeren weten niet eens meer wat dat was...

Ik hoop dat ze al die dingen nooit nodig zullen hebben, maar weet, ik heb hier nog een en ander ...
En ik ben blij dat er steeds meer en meer stemmen opgaan om weer wat bewuster te gaan leven, met minder overdadige verpakkingen, met minder weg werpen, met minder verspilling. Je moet eens surfen naar de Kromkommer... waar ze ijveren om ook die groenten die niet netjes het standaardformaat en -model hebben, te gebruiken en niet langer te vernietigen.

Bewuster leven...
Het is nodig, zeker op deze steeds kleiner wordende wereld, waar de honger niet langer ver weg is, maar op amper enkele uurtjes vliegen...
Straks gaan we met oud brood een lekkere quiche maken. Bewust met dat oud brood werken.

tot de volgende ?

Kil en koud

Wellicht is het eigenlijk gewoon, normaal weer voor de tijd van het jaar, maar na die heel vroege warme lente, lijkt de lente van nu maar nat en kil en koud...

Als we vergelijken met vorig jaar, dan mogen we zeker niet klagen, maar ja, zo lang houden we dat gevoel niet vast in onze geheugencellen... We beperken ons tot de korte termijn en tot vergelijkingen met ver weg en lang geleden, tenminste als het weer betreft.

Zo zijn we ooit eens tijdens de winter naar Spanje geweest, en het ding wat me het best bij is gebleven is de man die daags voor Kerstmis patatten aan 't planten was. Plots vonden we het daar heel warm, veel warmer dan bij ons. En we dachten terug aan de sneeuw waar we doorgereden waren in de regio van Lyon, en grote overstroomde vlakte daar voor...

Ach, het weer... Eigenlijk hebben we verschrikkelijk veel geluk. Wij beginnen zowat ieder gesprek met enkele woorden over het weer. Stel je voor dat je in de woestijn woont, dan heb je alleen een gespreksonderwerp aan het weer, die ene keer dat het toch wel regende... Maar dat is maar om de drie jaar of zoiet...

Nee, hier is het weer een onuitputtelijk onderwerp, en al bij al, hebben we eigenlijk niet te klagen. We hebben hier zelden of nooit last van echte orkanen, we hebben hier zelden of nooit last van echte zondvloeden ( Ik herinner me hooguit een stuk of twee), we hebben hier zelden of nooit last van echte perioden van felle, bijna dodelijke hitte, we hebben hier zelden of nooit last van echte lange perioden van bittere vrieskou... Nee, we krijgen van alles een koffielepel, en dat dan veelal nog eens door elkaar heen.

We kunnen klappen over windhozen, maar als we kijken naar de TV en die dingen zien in Amerika, dan zwijgen wij heel stillekes, want die windhoos van bij ons, dat was dan, hoe erg ook, maar een kattenjonkske van die dingen ginder ver weg. En als we de kou in Siberië bekijken, dan is het hier in onze strafste winter eigenlijk nog best warm.

En toch... Toch wordt er wellicht nergens zo veel en zo hard geklaagd over het weer als hier... Als het regent, dan verlangen we naar de zon. Als de zon drie weken lang heerlijk schijnt, dan klagen de boeren en tuinders over de droogte, als het niet vriest in de winter dan zitten we al op voorhand te klagen over de vele muggen die we gaan hebben, en vriest het wel, dan klagen we over de stookkosten om het huis te verwarmen... Kortom, we klagen eigenlijk altijd. En klagen we niet allemaal, dan zijn er steevast enkele beroepsgroepen die wel klagen.

Stel je eens voor dat we zelf het weer zouden kunnen regelen... Ik wil goed en zonnig weer, want ik wil flaneren op de rommelmarkt of gaan vissen, en de boer wil regen voor zijn loof, ik wil eens een heerlijk dikke laag sneeuw, om te kunnen genieten van die prachtige landschappen à la Valerius De Saedeleer, terwijl de man die de baan op moet met zijn wagen, dezelfde sneeuw verwenst.
Nee, we zouden er nooit in slagen om alleman te pleizieren... En wellicht zouden we nog veel meer over het weer klappen, maar dan er bij met de vinger wijzend naar de schuldige !

(En geef toe, er is al ruzie genoeg op deze wereld...)

Dus, laat het weer maar zoals het is, laat het ons met al zijn goed en al zijn kwaad, laat het ons maar als gespreksonderwerp nummer een... Zolang we over het weer bezig zijn, kouten we niet over de mensen of over de politiek. Tedju, 't is weer aan 't regenen !

Eén ding is wel ambetant: ik zou echt eens in de tuin moeten... Maar ik vertik het als het steeds maar blijft regenen. Ik wacht wel, en die plantjes? Die moeten ook maar wachten.
Oh ja, de stoffeliers doen het goed, en ik heb er gezaaid, en ook die staan - ank zij die regen? - ook mooi boven...

Heerlijk land, waar we de ene dag ons moeten beschermen tegen de stralen van de zon, en de andere dag tegen de striemende regen, waar we zalig onder moeders paraplu kunnen wandelen, of wanhopig achter onze hoed moeten aanhollen, waar we door de sneeuw kunnen baggeren of uitglijden over plotse ijzel, door regen op een bevroren ondergrond.

Heerlijk land waar we geen goed woord voor over hebben.
Heerlijk land dat verkloot wordt door de politiek.
(of dacht je echt dat ik er voor één keer niets zou van zeggen?)

tot de volgende ?

Zever

Naast de gewone reclame krijgt ieder mens nu pakken verkiezingspamfletten, van alle partijen die je allemaal de hemel op aarde beloven... tot ze aan de pot zitten, dan is alles plots vergeten.
Je moet "De democratie voorbij" van Luc Huysse maar eens lezen. Misschien geloof je hem, als je mij niet gelooft...
Wat wij nu democratie noemen is het al lang niet meer.
Zelfs het verkiezingssysteem is uitgehold door de formules waarmee men de stemmen omzet naar zetels en door de co-optatie van een heel pak onverkozenen...

Och, ik ga er niet weer over zagen, ik heb het u allemaal al meer dan eens, tot vervelens toe uitgelegd.  Wat me nu echt bekommert, dat is het feit dat heel veel mensen onbewust reageren tegen dit gebrek aan democratie, en een proteststem gaan uitbrengen. Een proteststem voor een partij die alle gevestigde partijen veroordeelt. Vroeger was dit het Vlaams Belang, nu is dat zijn broertje, die in een netter pak zit, en de indruk geeft dat ze een alternatief bieden, terwijl ze in werkelijkheid staan voor regelrechte sociale afbraak.
Daar heb ik wat schrik van... En de partij of partijen die uit zuivere machtswellust straks met hen zouden regeren, moeten weten dat zij dan mede de schuld zijn van die sociale afbraak. En dat zij mede nadien zullen worden afgestraft.
Als dit scenario werkelijkheid wordt, dan voorspel ik een periode met heel veel sociale onrust !

En onrust is nooit goed.

Maar nogmaals, uiteindelijk beslissen jullie... Het is jullie stem die gaat beslissen over een gestage opbouw van een wereld waarin het goed is voor iedereen, of voor een wereld waarin de zwakkeren er uit moeten... Ik las vandaag dat ze niet alleen de werklozen willen de werklozensteun afpakken na een jaar werkloosheid, maar dat deze werkloze ook eerst al zijn bezittingen moet opgebruiken vooraleer hij of zij kan genieten van OCMW... Inbegrepen dat ze dan maar eerst hun eigen huis moeten verkopen ! (letterlijk !!!)...

Kom me nu niet af met werklozen die zich installeren in de werkloosheid ! Ik ga niet ontkennen er er wellicht zo zijn, maar ik ken heel wat mensen die al een heel lange tijd vruchteloos zoeken en zagen om werk te vinden, maar door hun mogelijkheden uit de boot vallen. (Hier zouden Groen en Ecolo zich eens moeten op toe spitsen !!! Je moet eens kijken hoe moeilijk het is om werk te vinden voor wie geen auto/ geen rijbewijs heeft !!!!  Werk in eigen streek en degelijk openbaar vervoer zouden groene strijdpunten MOETEN zijn !!!)

Ach... misschien hoor je bij diegenen die denken dat het allemaal zichzelf wel zal oplossen, en dat de oude gevestigde partijen er deugd zullen van hebben eens wakker geschud te worden... Vergeet dan niet hoeveel kwaad een asociale regering kan doen in 5 jaar regeren !

Ik ben niet links, ik ben niet rechts... ik geloof dat de enige echte oplossing zit in een evenwichtig geheel... En dat evenwicht zou wellicht het best kunnen bekomen worden door evenveel linkse stemmen als er rechtse stemmen komen, maar mijn droom ligt veel meer bij een soort mensen die ECHT sociaal zijn, en die dus iedereen het beste gunnen... Maar ja... die mensensoort is of nog niet geboren, of bijna uitgestorven... dus predik ik nu eerder links, in de hoop op een wankel evenwicht.

... Er zijn nog veel meer dingen waar ik van droom... Ik droom ook van een wetgeving waar het niet om de letter gaat, maar om de geest, de bedoeling van de wet. Dan zouden moordenaars niet meer moeten vrijgelaten worden door een administratief "foutje", dan zouden advocaten niet meer bandieten kunnen vrijpleiten door een woord-interpretatie van de wet, dan zouden zwakken niet meer door de mazen van het net vallen en hun rechten mislopen...
... Ik droom ook van een wereld waarin men de mensen automatisch op hun rechten wijst, en niet alleen op hun plichten! Dan zouden alle rechthebbenden op steun bij ongevallen of ziekten of rampen ook daadwerkelijk krijgen waar ze recht op hebben, terwijl het nu alleen diegenen zijn die de wet kennen, of iemand hebben die hen op die "kans" wijst...

Ik droom...
ik droom gewoon van rechtvaardigheid
ik droom van mensen die goed zijn van hun aard uit...
ik droom

tot de volgende ?

dingdong Droge voeding - kassa vier

Het is ondertussen jaren geleden dat ik nog in een Super Bazar ben geweest... Die werden allemaal overgenomen (meen ik toch) door Carrefour, die er een tijdje later een heleboel definitief sloot... Onder meer die in Ronse...

En sindsdien heb ik dat vertrouwde belletje en de fluwelen, omfloerste stem niet meer horen zeggen: Droge voeding kassa vier....

Om God weet welke reden dacht ik gisteren in de namiddag plots aan dat geluid. Misschien had ik in de achtergrond op TV iets gehoord dat me daar deed aan denken ? Maar ja, je kent me hé... Als ik eenmaal aan zoiets onzinnigs denk, dan gaat mijn fantasie met me op hol... En ik dacht meteen aan het typische van die stem, van dat geluid... Het is onmogelijk dat moeder de vrouw op een middag vederlicht met een lepel tegen een inoxschaal gaat tikken, en met een fluwelen, omfloerste stem gaat zeggen: Louis - keukentafel.... Ik weet zeker dat Louis niet komen zou, of misschien juist wel om te zien of er iets mis is met de helft van zijn bed...Maar niet om naar de tafel te komen. Nee, als Marie haar Louis aan tafel wil, dan roept ze aan de keukendeur, naar den hof: Lowie ! De soep staat uitgeschept ! Ook al is dat technisch nog niet echt waar, maar dat doet Louis iets vlugger komen. Het geluid van moeders stem is dan helemaal niet zacht en zeker niet omfloerst...

De stem van moeder heeft veel kleuren en veel toonaarden... Als we boven in bed lagen, en in plaats van te slapen wat lagen te vechten in bed, dan klonk plots heel duidelijk "Hoe is 't ?" enkele seconden stilte "Moet ik naar boven komen?"... Dat was voldoende om stil te zijn en stil te blijven, want in die tijd ging de opvoeding nog gepaard met de harde hand-opvoeding, en als de hand niet genoeg was, dan nam moeder een attribuut er bij, waardoor de klappen nog veel opvoedkundiger werkten.

Maar als we verdriet hadden, dan was de stem van moeder heel anders... Dan klonk ze lief en troostend. Je kunt achteraf bijna niet denken dat deze geluiden uit dezelfde mond konden komen. Ons moeder had ook een heel speciale manier om ons te roepen, als we ergens ver weg in het bos of ergens bij de vrienden zaten... Ze hield dan haar handen in een trechtervorm voor de mond, en riep: Oehoehoehoehoehoe.... Heel luid en heel doordringend, en we mochten behoorlijk ver weg zijn, je hoorde dat geluid boven alles uit. Nu zou dat niet meer kunnen, met al het verkeer en het lawaai van de moderne samenleving, maar toen hoorden we dat heel goed, en we wisten dat het veiliger was om naar huis te lopen, dan om naar huis te slenteren... Anders hadden we kans weer kennis te maken met de opvoedkundige principes van toen...

We waren lid van de Chiro, en toen had de jeugdbeweging nog iets militairs in zich, we marsjeerden, we traden aan in formatie... Maar eigenlijk was onze gewone opvoeding thuis ook een beetje op die leest geschoeid. Niet dat we in formatie moesten gaan staan, maar men kweekte geen doetjes. Met de harde hand opkweken naar mannen met haar op de tanden... Dat was een beetje het devies. Veel liefde, maar ook regelmatig een pak slaag en een uur op de knieën in de hoek, met de handen op je hoofd... Ook in de school was dat zo...
Lijfstraffen waren heel gewoon. Ooit sloeg de leraar zijn regel in stukken op mijn vingers... Maar ik had veel liever een pak rammel in school, dan enkele bladzijden straf... Want als ons moeder zag dat we straf hadden, dan was de kans groot dat we ook nog een pak rammel kregen...

Die opvoeding was niet slecht, ik ben goed terecht gekomen... En weet je, als ik kijk naar de kinderen van nu, dan heb ik soms wat heimwee naar de opvoeding van toen...

Wij kenden de stem van onze ouders door en door... Ze konden rustig zitten te praten met een bezoeker, en plots veranderde iets in de kleur van hun stem, en wisten we dat ze gezien hadden dat we iets aan het uit spoken waren, en dat de straf nakend was. De bezoeker hoorde dat wellicht helemaal niet, maar wij wel !!!

We hadden een goed jeugd, heel veel plezier en we wisten precies wat mocht en niet mocht. De lijnen waren heel duidelijk uitgezet. Daarbinnen mochten we ravotten, maar wie die onzichtbare grens, de maat, de regel overtrad, wist dat daar straf op zat. Het was duidelijk en klaar, en we kenden het. Ik heb de indruk dat de jongeren van nu heel hun jeugd doorbrengen met zoeken naar de maatstaf, een maatstaf die helemaal niet klaar en duidelijk omlijnd meer is. Wij hadden maar één reglement, de kinderen van nu hebben er eentje in de opvang, eentje in de school, eentje thuis bij mama, eentje thuis bij papa, eentje bij oma en eentje bij memé... en ik vergeet er wellicht nog enkele...
Ook de straffen en beloningen zijn niet duidelijk. Soms heb ik de indruk dat ouders met hun kinderen staan te onderhandelen in plaats van hen leiding te geven en te tonen... En chantage is er ook soms bij: Als je niet braaf bent, dan krijg je geen ijsje...
djudedju

Onze wereld was veel eenvoudiger... Veel klaarder en helderderderder.
En wij groeiden op met een duidelijke leefregel, en bleven die regel heel ons leven mee nemen, soms wat hoeken er af gesleten door het gebruik, maar toch...
Hoe zou de jeugd van nu hun leefregel (als ze die voor zichzelf hebben ?) doorgeven ?

Soms heb ik schrik van de wereld van morgen !

tot de volgende ?

De blog van gisteren... en vandaag !

Nee, ik ben niet ziek geweest ! Met ons gaat alles goed, dank je wel.
Maar toch moesten we gisteren in de voormiddag naar het hospitaal... voor de zesmaandelijkse controle van Anny. Sinds haar operatie aan de borst, zit ze in de groep risico-patiënte, en hoort die zesmaandelijkse controle er bij. Maar we zijn nu al gerust gesteld, de dame die de foto's nam en de man die het onderzoek deed met echografie hebben alle twee gezegd dat alles in orde is... Dus binnen een paar weken moeten wij gewoon pro-forma nog eens tot bij de specialist (en zal er wellicht weer eens een blog mankeren...).

Gisteren in de namiddag kwam Germain en Georgette nog eens langs... Ze waren een heel stuk later, en we waren hier al wat ongerust, maar ze hadden gewoon kunnen genieten van de vele omleidingen die we hier momenteel hebben in het Oudenaardse... Naar het schijnt hebben ze wegen en weggetjes gezien die ze nog nooit eerder hadden gezien... Je ziet, de toeristische dienst van wegenwerken doet hier goed werk !
Wij hoorden dat Germain en Georgette ondertussen al 60 jaar getrouwd zijn ! Een hele termijn ! En ik denk er dan bij dat ons vader zelfs niet eens zo oud mocht worden, en onze Koen kreeg nog veel mindere levensjaren... Gek, dat je zelfs bij die heuglijke dingen toch ook weer terugdenkt aan de minder plezante dingen in je leven. In 1954 was ik nog maar 8 jaar oud, zat ik in het tweede, nee, wellicht in het derde leerjaar... Dan was ik nog dat jongetje dat altijd heel dik ingeduffeld was, want ik had de ene bronchitis na de andere... Ik zie me op fotootjes uit die tijd nog staan, met een dikke jas, een veel te grote sjaal en een muts... tussen kinderen die al die ongemakkelijke dingen niet hoefden aan te hebben...

Ik zat dan nog in het Mariaschooltje, op de Meiboom, een wijk van Oostende... Bij zuster Hubertine, een non met een mannengezicht, maar een hart van koekenbrood... Onze Lieve was toen 2 jaar... God, wat worden we oud. Maar we zijn er nog, en het leven is heerlijk, ondanks alle leed en miserie die we al kenden en kennen.

Buiten is het bewolkt, en men voorspelt regen... Dat is nu al een paar dagen zo, maar echt veel regen kregen we nog niet te zien. Het is wel een stuk kouder geworden, maar het lijkt nu wel zeker: de ijsheiligen brengen dit jaar geen ijs... Het blijft eigenlijk een winterloos jaar. In mijn tuin genieten we alle dagen van de fuchsia's die bloeien zoals ze nog nooit hebben gebloeid !

Normaal komen die bloemen pas laat op de zomer, maar daar ze nu niet bevroren zijn, bloeien ze gewoon door. Die struiken (er zijn er van zo'n 2 meter hoog !) staan nu vol met die heerlijk fuchsia-rode bloemen en bloemetjes... Heerlijk. Wellicht zijn ze nu zoals ze in het land van herkomst zijn?

Deze winterharde fuchsia's behoren tot mijn lievelingsbloemen... en zoals ze nu zijn, zo zagen we ze nog nooit eerder. Eigenlijk is mijn liefde voor die winterharde klokjes (hier spreekt men ook wel eens van belletjes) begonnen in ... Schotland. Toen we de West Highland te voet doorkruisten, belandden we in Fort Williams aan het Loch Ness... Daar zagen we voor het eerst die grote struiken fuchsia staan pronken... Ik heb zelfs gepoogd een scheutje mee te brengen, maar in een rugzak was dat een hopeloze taak... Wat we wel van daar, in de rugzak, mee brachten, waren die mooie gele papavers... Nu staat heel mijn tuin vol met mooie gele kleurenspatten... Ze staan overal tussen en priemen met hun felgeel overal doorheen... Prachtig !

In de linde hier naast mijn raam, zitten nu ook tortels nest te maken... Er zitten al houtduiven in, en nu ook nog tortels. Enkele dagen geleden vlogen de eerste mezenjongen uit, uit het nestbakje naast de voordeur... En de tuin zit weer vol met allerlei vogels en vlinders... Ik moet echt eens werk maken van een insectenhotel !

tot de volgende ?