43 miljoen hongerlijders in Europa !

43 miljoen Europeanen die leven bij gratie van de voedselbank.
De cijfers voor België zijn echt niet beter, des te schrijnender is het feit dat de gemiddelde Belg meer dan 200.000 euro bezit... (8 miljoen oude Belgische Frankskens)

Ik zit hier regelmatig te schrijven over die honger in de derde wereld, maar er lijkt dus een derde wereld verscholen te zitten achter onze weelderige gevels, achter onze reclamepanelen, aan de achterkant van de uitpuilende warenhuizen.

Maar niet treuren, de Belgen hebben gewonnen in Zagreb.
djudedju.

Nee, ik ga niet spreken over de riante wedden van die ballenstampers, nee, ik ga niet klagen over de wedden van onze Belgische politici, nee ik ga niet jeremiaden over de wedden van de Europese parlementariërs, nee, ik ga niet in de grond zinken van schaamte over de wedden van de grote bedrijfsleiders, nee ik wil zelfs niet kouten over opzegvergoedingen van al die "dutsen"...

Laten wij ons maar beperken aan het fenomeen zelf, aan het feit dat er, binnen al onze weelde, nog echte armoe kan bestaan.
Misschien naast onze deur.
Misschien zelfs in het appartement naast je, in hetzelfde gebouw.
Misschien erger nog, in die kartonnen doos in de leegstaande hangar.

Als we niet aan de zijde van de hongerlijder staan, dan is het moeilijk te vatten hoe je in onze wereld echt arm kunt zijn, maar ze zijn er wel degelijk, en er zijn er steeds meer en meer. Mensen die om diverse redenen uit het systeem zijn gevallen, en die vaststellen dat het verdomd moeilijk is om weer in dat systeem binnen te geraken.
Mensen die door rampen in hun situatie, echtscheiding, sterfgeval, ziekte een tijd de hoop opgaven, uit de wereld traden, en vaststellen dat er aan die kant geen klink is om de deur terug te openen.
Wie gaat die man, die met niets in regel is, die stinkt, die al jaren niet meer werkte, wie gaat die man werk geven? Waar is de wet die iets voorziet om toch weer een mogelijkheid te scheppen tot herintreden in de "normale" wereld ?

Ze zijn uit alles uitgeschreven.
Ze hebben geen recht op werkloosheidsvergoeding meer.
Ze hebben geen recht op OCMW (want ze hebben geen adres, zijn geen inwoner van de gemeente)
Ze hebben geen recht op medische bijstand, want ze zijn niet in regel met ... met niets, gewoon met niets meer in regel, en dan zijn alle deuren heel effectief gesloten.

Probeer de stalen deur van de maatschappij maar open te breken met je blote handen.

Het aantal hongerlijders in Groot Brittannië is in één jaar met 75 % toegenomen...
En straks gaan ze van hen die nu al op de rand van de welvaart zitten, ook nog eens 10 % van hun spaarcentjes afnemen. Om de crisis op te lossen.
djudedju

Het is hoog tijd dat wij het ganse stervende economische systeem gaan herdenken !
Gisteren nog hoorde ik een wijze mens zeggen: "Het is niet de eerste keer dat een beschaving over kop gaat ! Op het moment van het toppunt van glorie, rijkdom, overmoed, gaat gans het systeem plots in elkaar zakken... Wij zijn nu het kantelen begonnen..."

Ik vrees dat hij gelijk kan hebben...
Ik hoop van niet, niet zozeer voor mezelf, maar voor mijn kinderen, kleinkinderen.
En ik hoop vooral dat het niet lijkt op het verval van het Romeinse rijk.
Overspoeld door hen die veel, veel minder bezaten, maar hier de plak kwamen zwaaien.
Overspoeld door mensen die niet die geestelijke verworvenheden hadden, die niet is staat waren het bestel draaiende te houden...
en toch lijkt het er op dat dit wel eens kan begonnen zijn.

De Romeinen konden de Germanen niet tegenhouden. Wellicht hebben de armen van toen zich bij die veroveraars aangesloten, een graantje mee pikkend...Wij zouden wellicht ook de hongerige massa's niet kunnen tegenhouden, als ze massaal op marsjeren... En de eersten zijn al een tijdje aan het komen. We kunnen hen niet eens ongelijk geven. Mochten wij hun honger hebben, wij zouden ook zoeken naar eten, naar welvaart. We heten hen in de mate van het mogelijke welkom... Maar waar ligt de maat, en hoe stel je dat vast? Hoe stop je dat op een logische en eerlijke manier ? Wat is mogelijk en wat is draagbaar, en hoe bepaal je hoe je de welvaart op peil houdt ?

Dus laat je hen komen...

Ook al zou de toevloed net de welvaart doden. Er is geen andere oplossing, wij zijn de snoepwinkel, zij de hongerende massa kinderen, die drummen tegen het het uitstalraam, tot dit breekt en en massa ineens  de winkel instroomt, doden en kwetsuren ten spijt...

Het verval van het Westen ?

djudedju

tot de volgende ?

De graver van de tunnel

Wilfried Martens is niet meer.
Een groot politicus heeft ons verlaten...
't Kan allemaal best zijn, maar ik herinner me vooral de talrijke betogingen, de moeilijke tijden, de zware crisis... En toen na Martens  De Haene premier werd, dan preekte die dat er licht was aan het eind van de tunnel...
Dan moest die tunnel wel gegraven zijn door zijn voorganger...

Nee, dat is wat overtrokken. Maar het is een feit dat Martens en na hem De Haene in volle crisis mochten proberen de boel te redden. (Herinner je de oliecrisis van 1973 !!!)

Het lukte ze niet echt, en het gevolg was dat ze door hun moed en inzet (of door het feit dat ze - hoe dan ook - wilden in de regering zitten?) in feite het begin betekenden van de teloorgang van de CVP, nu CD&V.

De crisis was niet Belgisch, zoals de meeste van de huidige crises was het een mondiaal economische crisis. Hun taak was dus in feite - in een economische storm- proberen het schip drijvend te houden. Dat lukte, maar dat is ook alles wat ik daar van kan zeggen.

Was (of waren, als wij De Haene er bij tellen) het een groot politicus?
Ik heb er geen idee van. Mij lijkt het dat iedere politicus die nationaal een rol speelde pas algemeen geloofd wordt op het moment dat hij het zelf niet meer kan horen.
Maar het was ongetwijfeld een politicus in moeilijke tijden.

Maar ook daar heb ik bedenkingen bij...
Wat is de definitie van "moeilijke tijden" ?
Het is zo, dat we na de tweede wereldoorlog begonnen zijn aan een steile economische klim, tot zowat de jaren 1970, toen daar plots een einde aan kwam.
Plots was er niet meer sprake van een voortdurende eindeloze klim, kwam er stilstand, en zelfs een lichte terugval.
Toen, in die tijd, hoorde ik ook bij hen die vochten voor het behoud van de welvaart, voor het behoud van de stijgende welvaart.
Nu bekijk ik dat genuanceerder... Ik hoop dat wij de welvaart kunnen behouden, maar ik geloof niet meer in een eindeloze groei. Ik schreef het reeds eerder, het kan gewoon niet van eindeloos te groeien, de grondstoffen en de opbrengsten van de aarde zijn gewoonweg niet eindeloos, meer zelfs, ze lijken steeds meer eindig te zijn !

Toen zag Martens dat niet in, zag niemand dat in.
En vooruitgaan is aangenaam, een stap achteruit zetten, als we over welvaart spreken, dat is héél erg.
We waren de vooruitgang gewoon, en plots kwam die shock !
De mensen die toen de ouderen waren, dachten aan het spook van de oorlog, de inleiding met de zware economische crisis van de jaren dertig, de jongeren - waar ik toen bij hoorde- hadden niets gekend dan groei, verbetering van de levensstandaard...en het was niet in te denken dat daar een einde aan zou komen.

Als ik het nu bekijk, heeft een Martens wellicht er voor gezorgd, dat er een relatief behoud van welvaart bleef, maar de massa nam hem het verlies van groei wel kwalijk. De betogingen waren talrijk. En waar Martens en zijn opvolger eigenlijk het niet echt slecht deden, in vergelijking met de rest van de Westerse wereld, kreeg de CVP (CD&V) nadien de klappen doordat zij de euvele moed hadden om de verantwoordelijkheid op zich te nemen tijdens de crisis, tijdens de toenemende werkloosheid, tijdens de achteruitgang voor velen, werkloosheid en dies meer...

Hadden zij dat niet gedaan, en de hete aardappel hebben doorgeschoven naar de andere partijen, dan zou de CD&V er nu misschien iets beter voor staan. Maar "had-ie en dat-ie " zoals men in het Oudenaards zegt, dat is verloren gepraat. Ze hebben het gedaan, ze hebben geregeerd, ze hebben de moed gehad...

Ik weet nog steeds niet of je daarvoor een groot politicus moet zijn. Ik weet wel dat je een politicus moet zijn in moeilijke tijden om nadien het etiket "groot politicus" te krijgen. En dat je moet dood zijn om over alle partijen heen zo genoemd te worden.
Ik weet ook dat toen het politieke Babel er kwam...
Dat toen er steeds meer partijen en vooral partijtjes kwamen, die het regeren steeds moeilijker en moeizamer maakten.
Dat vanaf toen ik droom van een systeem waarbij slechts drie partijen zouden mogen bestaan. Drie partijen waarbij iedereen zich wel min of meer zou kunnen terugvinden: links, rechts en centrum... Waarbij de regeringen omzeggens steeds zouden bestaan uit of links, of rechts, maar bijna steeds met het centrum er bij. Dat net zou zorgen voor een ietsje evenwicht, dat ietsje dat het TE tegenhoudt... Maar democratie moet in de huidige betekenis blijkbaar ook het oprichten in houden van ontelbare snipperpartijen...

Wilfried, ik vond je echt geen Grote toen je bezig waart als eerste minister, ik herinner me vooral de moeilijkheden, de falingen, de betogingen... Ik ga me nu niet in het rijtje gaan zetten om je lof toe te zwaaien... Ik doe ook het omgekeerde niet.
Voor mij was je een politus uit de vele, weliswaar in een moeilijke tijd.
Amen.

tot de volgende ?

Related articles

• Former Belgian Pm Wilfried Martens Passed Away

't rint

Of in net Nederlands: het regent.
Meer zelfs, 't regent mollejongen, of in mooi Nederlands: het giet !
Geef toe, dialect heeft iets, iets warms, iets geborgens, iets veel meer afgerond, minder hoekig.

Bovendien is het dialect de levensbron van de taal. Het Nederlands is uit dit levende mengsel van dialecten geboren. Een tijd lang dacht ik dat het dialect teloor ging, omdat er tegenwoordig zoveel migratie is, en de bewoners van een dorp soms in meerderheid import zijn.

Maar niets is minder waar. We krijgen alleen een nieuwe vorm van het dialect. Het Gents van toen is niet meer het Gents van nu, maar het blijft Gents.

Ik kan dialecten savoureren, ik hou er van, ik ben er verliefd op. Soms moet ik uitleg vragen, is het gebruikte woord zo ver weg van mijn taal en van het Nederlands, dat ik het niet ken. Zo kende ik het Materse "ne hutse" niet... Het bleek dus een egel te zijn, maar wie schetst mijn verwondering als ik lees bij Jacob Van Maerlandt  dat hutse wellicht het oorspronkelijke Vlaamse woord is, en egel eigenlijk import...

Met andere woorden, ons Vlaanderen, dat al heel zijn historie door talrijke, bijna ontelbare bezettingen kende, dat rijkdom en armoede kende, dat Vlaanderen kende toen al een taalevolutie door beïnvloeding uit andere streken.

En er is momenteel geen mens die er aan twijfelt dat het Gents van zegge en schrijve 50 jaar terug niet het echte, het oorspronkelijke Gents was... Niet waar dus ! Had je dan aan stokoude Gentenaars hun mening moeten vragen, dan zouden ze u wellicht gezegd hebben dat er dan geen Gents meer gesproken werd... Net zoals er nu mensen zijn die dat denken.

Taal leeft, en taal is enorm flexibel, het past zich voortdurend aan, aan de nieuwe omstandigheden. Ik hoor sommige van mijn kleinkinderen wel eens een Arabisch woord gebruiken, iets wat ze opraapten van hun vriendjes op school. Wellicht zal er binnen een generatie heel wat Arabisch in ons "Vlaams" zitten, niet nieuw !!! Heel wat van onze woorden stammen nu al uit het Arabisch en uit het Joods... Om er een heel vervelend op te noemen: algebra...

Je hoeft je dus niet ongelukkig te voelen omdat je voelt dat je moedertaal aan het veranderen is, dat heeft het al altijd gedaan.

Mochten wij met de teletijdmachine van professor Barabas kunnen terugflitsen naar de 16° eeuw, dan zouden wij amper met die Vlamingen van toen kunnen spreken !

Wat zitten wij ons dan druk te maken over onze eigenheid, onze nationaliteit ?
Wat is die eigenheid?
Als er hier een Marokkaan goed kan voetballen, dan proberen wij hem over te halen om toch maar te kiezen voor de Belgische ploeg...  Dan is hij Rode duivel, lid van de Belgische ploeg, een man die de naam en de faam van België helpt te maken...
Van mij mogen ze dat allemaal doen, omdat ik niet geloof in dit systeem ! Dat ik hier woon is te danken aan het toeval dat ik hier geboren ben, in een gezin dat hier woonde...
Dat dit België is, heeft meer te maken met de politieke beslissingen in de 19° eeuw dan met iets anders. Want voorheen bestond dit land niet eens.
En eigenlijk is het bestaan slechts een manier waarop mensen hier denken.
Want wie heeft eigenlijk het recht om zich de aarde of stukken er van toe te eigenen?

Waar halen wij het recht vandaan om te zeggen dat ik hier mag wonen, en u ook, maar hij komt hier niet binnen, die geven we geen papieren, die wijzen we uit.

Waar uit ?
Ik heb door de velden gelopen, en ik was plots in een ander land.
Dat is er echt niet aan te zien.
Zelfs het veld met bieten liep er gewoon overheen.
Maar hij, hij mag daar niet lopen, hij moet aan de andere kant van die fictieve lijn blijven.

djudedju

Lampedusa...


tot de volgende ?

Het einde van de zomer...

English: Guido Gezelle, picture taken from old photo (19th century) in my personal possession, of unknown origine (Photo credit: Wikipedia)

We mogen niet klagen, tot en met gisteren heeft het gezomerd. We zijn er wat laat mee gestart, maar we hebben die late start ruimschoots vergoed gekregen in een eindeloze nazomer...
Maar volgens de weermannen en -vrouwen zou het nu gedaan zijn, en tuimelen we eindelijk voluit de herfst binnen: koud, nat en winderig...

Het kon natuurlijk niet blijven duren, maar met slecht weer, of liever met dikke bewolking zijn de dagen plots met één klap nog veel korter.

En dat, dat is mijn grootste hekel aan de winter... Ik mis het licht, ik mis het licht als ik opsta, ik mis het licht als ik ga slapen en ik mis het licht in een steeds groter deel van de dag... 21 december is straks al weer de kortste dag van het jaar, maar dan duurt het nog eindeloos voor je weer echte, lange lichte dagen hebt.

Als er één reden denkbaar is, voor mij, om heel veel geld te hebben, dan is het dat. Ik wou dat ik nu tijdelijk kon verhuizen naar de zuidelijke helft van deze aardkloot, de kant waar het nu lente is, en straks zomer... Niet naar dat bloedhete stuk van Australië, maar misschien ergens Nieuw Zeeland of zoiets, maar dan liefst in een gebied waar ook al niet teveel moet gedacht worden op aardbevingen en tsunami's... Kortom, een heerlijke streek met heerlijk weer, waar ik elke dag, na het bloggen, aan het water kan gaan zitten, vissen... en 's avonds eventjes skypen met de kinderen om te horen hoe koud en nat het hier wel niet is...

Als ik heimwee heb, dan kijk ik naar de foto's op mijn computer, en denk aan de sneeuwlandschappen van Valerius De Saedeleer... en ga buiten genieten van de ondergaande zon achter de Nieuw-Zeelandse bomen en bergen...

Als daar de herfst komt piepen, dan kom ik terug, naar de lente hier, naar de lengende dagen, naar het groeiende licht. Maar ja,...
... ik ben niet rijk, dus blijf ik maar hier, en zucht iedere avond en iedere morgen "Waar is de zon, waar is het licht???"...

Straks komen de enige kleuren weer van de bloemen die hier naast mij staan, in bloempotten. Ik zie ook stillekens de blaren van mijn linde verkleuren, en weet dat ze straks, na één koude nacht, in een versneld tempo zullen vallen... Hoe zeere vallen ze, de zieke zomerblaren, zei Gezelle...
De enige troost zijn dan de piepkleine botjes op het fijngetakte, beloften van nieuwe bladeren, straks, na de winter, straks, als de dagen weer lengen.

Gisteren nog zaten wij op de Crea Ziekenzorg in de zaal bijeen, om te knutselen, en we moesten het raam openzetten omdat het zo heerlijk warm was... Dat zal wellicht niet meer moeten gebeuren voor een heel lange tijd...

En toch hebben wij ook iets goeds aan dat systeem... Wie in warme gebieden woont, waar geen winter heerst, heeft ook niet de Lente met zijn uitbarsting van kleuren en nieuw fris groen... Sterven wij ieder jaar een stukje, samen met de natuur, we herleven ook ieder jaar met nieuw fris leven !

Straks ga ik weer naar de academie. Benieuwd wie nu tijdelijk lerares zal zijn... Linda moest onder het mes, iets aan de gal. Hopelijk is het ook een goeie ! Ik ben, naar aanleiding van de opdracht voor dit jaar, bezig iets te maken met plooien in... Een vaas die gedeeltelijk is "opgestuikt"... maar die toch nog vaas is en bruikbaar blijft.  Het mag gek klinken, maar het is niet zo eenvoudig om dat effect te bekomen in klei...

tot de volgende ?

zero

English: Stevia rebaudiana foliage (Photo credit: Wikipedia)

Light is out, zero is in.
Eigenlijk is het allemaal een beetje stom, maar de lightproducten die we vroeger kochten heten nu plots zero-producten.
Daar wil de verkoper ons mee doen geloven dat ze geen schadelijke suiker bevatten, al lijkt het vervangmiddel me ook al niet zo onschuldig.
Maar wat wil je, zoet is in, zoet is zelfs synoniem van braaf, van goed.
Zoet is de ultieme beloning voor de menselijke smaakpapillen...

In de natuur zijn er niet zoveel dingen die werkelijk zoet zijn. Een heleboel hebben wel iets zoets op de achtergrond, maar echt gewoon zomaar zoet? Buiten honing ken ik er geen. Och ja, sinds kort kennen we ook het Stevia-plantje, met zijn suikerzoete bladeren. En naar het schijnt is dat ook nog calorie-vrij zoet.

Maar om een of andere duistere reden willen we allemaal zoveel mogelijk genieten, en zoet is duidelijk een vorm van genot. Dus snoepen we, doen we massa's suiker in heel wat van onze voeding. Je moet echt eens de moeite nemen om de etiketjes te lezen (goede bril mee nemen, of een loep ! Want er is een wedstrijd bij de bedrijven wie die verplichte literatuur het kleinst kan afdrukken, om aldus te voldoen aan de wet en de koper toch geen bal wijzer te maken.).

Je koopt salami ? Er zit suiker in. Je eet brood ? Er zit suiker in (Bovendien is er iets in ons lichaam die zetmeel ook nog eens om vormt tot suiker, en dus zijn zetmelen op zich al niet zo goed voor diabetici.)

Met andere woorden als we het zoet niet lijken te proeven, maakt ons lichaam het wel inwendig aan. Wellicht vandaar ons verlangen naar dat suikerzoete???

Gisteren schreef ik over de mens die afziet van de honger, vandaag over de mens die afziet van het te vele, te copieuze, te zoete, te vette eten...
In het Westen zijn veel mensen te dik (als het erg is: te vet, maar dat hoor je niet te zeggen, dus heel beleefd: obees...). Heel wat van die mensen zijn niet te dik door te veel eten, maar door verkeerd eten en door te weinig beweging. Ik ben daar ook bij, niet te veel eten, maar veel te weinig bewegen. Dat dit door mijn ziekte komt, doet daar niets toe, dan moet ik maar nog minder eten)

En dan krijg je dat gekke fenomeen.
De ene helft van de wereld heeft te weinig eten om te bestaan
de andere helft eet te veel en wordt van het ene wonder-dieet naar het andere gedreven.
Mensen worden door al dat getater over vetzucht gedreven tot anorexia en boulimie.

Gek eigenlijk.
Wie het nodig heeft heeft het niet, wie het heeft moet of wil het laten staan.
En plots schiet het me te binnen dat het er op lijkt dat héél de wereld zich zorgen maakt over het voedsel. De ene omdat hij het niet heeft, de ander omdat hij er eigenlijk af moet of wil blijven.
Het mensdom.
met nadruk op dom.

Maar het is een feit dat de Westerse mens niet meer automatisch weet hoeveel hij moet of mag eten. Dat ik, met mijn dik lijf me daar enige zorgen om maak, tot daar aan toe, maar ik hoor (vooral bij de dames) mensen- die een heel behoorlijk figuur hebben - zuchten dat ze twee kilootjes zijn verzwaard, en dat het toch zo moeilijk is om die er weer af te krijgen...
Wij Westerlingen eten niet meer uit honger, maar veeleer uit goesting, of omdat het uur van eten er is. We hebben ook niet meer dat inwendig mechanisme dat ons verwittigt dat  we voldaan zijn. Er ligt nog wat op ons bord, en het is onbeleefd... En toen we klein waren werd ons aangeleerd dat we ons bord moesten leegeten.

Er doen zich in ons lichaam en onze geest nog gekke dingen voor ! Iemand die een periode te veel eet, lijkt niet makkelijk meer te kunnen minderen, omdat hij zijn lichaam en zijn geest heeft ingesteld op die nieuwe hoeveelheid. Het terug gaan naar de normale hoeveelheid veroorzaakt een soort hongergevoel, eerder een gevoel van onvoldaanheid, maar dat maakt dat je neigt naar die grotere hoop voer.
Dat is plots de "gewone" hoeveelheid geworden, en terugkeren naar wat gewoon was, lijkt helemaal niet gewoon.
Gek allemaal.

Het is duidelijk dat een heleboel van die fenomenen niet meer uit het lichaam komen, maar veeleer uit de geest, de ingesteldheid, de gewoonte.

Als je stopt met roken is naast de verslaving ook de gewoonte te overwinnen.
Als je gewoon bent een bepaald handeling te doen op een bepaald moment, dan doe je dat haast automatisch. Ik denk er niet meer aan dat ik mijn veiligheidsriem om moet doen als ik met de wagen rij, ik doe dat zonder nadenken, instappen is pas volledig als die riem aan is.
Bij dat sigaretje na het eten is dat ook zo, je hebt gedaan met eten, je legt je mes en vork weg en je neemt een sigaret. Bij het stoppen met roken moet je niet alleen de verslaving doorbreken, je moet ook afleren dat stoppen met eten gelijk staat aan het roken van een sigaret.
Met eten is dat ook zo.
Als je gewoon bent een toetje te nemen, dan is dat toetje jouw sigaret... Het hoort daar op dat moment bij.

Wij zijn gekke dieren
Om kwart voor acht: ontbijt
om twaalf : middagmaal
om vijf uur: avondmaal.
Honger ? Nee, maar het is vijf uur !
djudedju

tot de volgende ?

Herfstdraden

Gisteren zag ik weer die wonderlijke transporten... Piepkleine spinnetjes die aan een stuk spinnendraad voorbij zweven tot ze ergens door de wind worden "geplaatst"...
Een hoogst onzekere toekomst, waarbij je net zo goed te pletter kunt vliegen tegen een voorbij zoevende auto, of netjes worden afgeleverd aan de takjes van een meidoorn, waar het goed is om je eerste web te weven...

Bij ons gaat het heel anders... Wij worden bij onze geboorte niet aan een ballon gehangen en op goed valle uit het zwerk ingestuurd... Nee, wij komen terecht in een wereld waar wij, hulpeloos als we zijn, worden vertroeteld en verzorgd. Wij toch. Wij, hier. Want het lijkt me niet overal zo goed te zijn. Op TV zie je beelden van kleine dutsjes die met van de honger opgezwollen buikjes en lucifer-armpjes en lucifer-beentjes met veel te grote ogen in de barre boze wereld staren. Ach die moeders zullen daar ook wel willen vertroetelen en verzorgen, maar hebben gewoon de middelen niet. De honger en de dorst zijn zo groot dat hun borsten geen druppel melk meer bevatten. Laat staan dat er ergens een supergrote bazaar is, waar een hele wereld van poedertjes en melkjes op de nieuwe wereldburger staan te wachten. Nee, daar is alleen een dorre woestenij...
Een lege wereld waar die kleine helemaal niet in past.

Mijn kippen hebben het beter.
's Middags gaan we na het middagmaal, met de rest van het eten naar het kippenhok. De kippen staan al allemaal op uitkijk, zodra ze de keukendeur horen opengaan zijn ze er. Ze zijn verlekkerd op de resten van de aardappeltjes, de groenten en het keukenafval.
En 's morgens krijgen ze ook nog eens een bak vol met granen, in een aangepaste mengeling om er zeker van te zijn dat ze van alles genoeg hebben om gezond en evenwichtig gevoed door het leven te kakelen..

Wij, wij staan bij de slager naar de lange toonbank te staren... "Wat gaan we vandaag eten? Waar heb jij goesting naar ?"... Ik denk aan die foto van een van honger stervend kind en een gier die staat te wachten tot het leven is geweken om het lijkje te verorberen...

Herfstdraden...
Kleine ukjes van spinnetjes die de wereld ingeschopt worden.
Kleine sukkeltjes die bijna zonder geluid zitten te klagen van honger.
"Wat gaan we vanavond eten?"

Voor Lampedusa verging het zoveelste schip met vluchtelingen.
Ik las zo net dat er nog 83 lichamen zijn geborgen.

Geborgen...
Van bergen,weg stoppen, onzichtbaar maken, in de kast van vergetelheid.

Men maakt Internet ook toegankelijk in die armoe-landen.
Kunnen ze van daar kijken naar beelden van onze grote warenhuizen, vol gestopt van onder tot boven met veel te veel goederen...
En dan zien ze ons staan, voor de toonbank bij de slager.
"Wat gaan we vandaag eten?"

djudedju

tot de volgende ?

weduwschap dag 4 - de finale

Vanavond verwacht ik Anny hier terug, het zal wellicht laat zijn, maar ze komt terug !
Er komt een einde aan mijn weduwschap. Oef.
Ik ga straks eens wat opkuiswerk doen aan de eettafel. Niet dat het er vuil bij ligt, maar het ligt er aardig vol. Neem nu de doos met steviasuikerklontjes, normaliter staat dit in de kast, en als moeder een kopje koffie haalt in de keuken, aan de thermos, dan doet ze daar een klontje in de kop, en blijft alles netjes in de kast.

Dit vind ik véél te omslachtig, ik zet de thermos bij mij op de eettafel, naast de klontjes stevia.
En zo kan ik nog wel enkele voorbeelden geven van het verschil in aanpak tussen een vrouw en een man. Wij zijn vooral op het praktische en het gemak gericht, zij zijn ook op netheid en op het zicht gericht...

Als ik alles zo liet staan, zou ik geen opmerkingen krijgen, maar zou ik zien hoe ze alles oppakt en meteen naar de bestemde plaats gaat brengen. Want wellicht komen Jef en Lut wel nog eens vlug binnen om iets te drinken en om nog wat te babbelen, en Lut is ook een vrouw, en dus moet het vlugvlug nog allemaal weer "aan de kant"...

Moest ze weten hoe ik Armand en Lea heb ontvangen, dan zou het er ook tegen zitten ! Niet dat ik iets verkeerd heb gedaan, maar ik heb het gewoon niet gedaan zoals "het hoort"... Ik heb de suikerklontjes niet in het nette potje gedaan en op tafel gezet, maar gewoon de kartonnen doos met suiker op tafel gezet, en ik heb de melk niet in het kannetje gegoten, maar de fles op tafel gezet  Ik heb geen bordjes onder de tassen gezet (waar dienen die dingen eigenlijk voor ?)... Kortom, ik heb de etiquette in het Franse kamp gelaten, en gewoon alles op tafel gezet wat nodig was, zonder poespas.

Kortom, ik heb het gedaan zoals ik het voor mezelf doe. Alles bij de hand, en geen nutteloos en nodeloos over en weer geloop.

Na het avondeten zal ik dan ook alles weer op de geëigende plaats zetten (Hopelijk herinner ik me waar ik alles heb gevonden!)...

Vannacht had ik de indruk dat ik het heel ver weg hoorde donderen, en vanmorgen, toen ik al heel vroeg opstond, zag ik aan de einder een grote donkere muur van wolken, en ja hoor, nu en dan zag ik een helle flits van licht boven die muur uit komen. Boven Gent of nog wat verder zal het aan het onweren geweest zijn. Hierboven kwam het onweer niet voorbij. Wel hoorde ik nu en dan de regen kletsen.

Al twee dagen zie ik dat de weegschaal me vertelt dat ik nu al 8 kilootjes kwijt ben. Het gaat de goede richting uit. Vraag me niet hoe ik het doe, ik weet niet echt het antwoord. Je herinnert je dat ik verwachtte dat ik zou vermageren toen ik besloot niets meer te nutten van alcohol... En dat er geen gram af ging...

Het duurde een hele tijd, toen ik plots merkte dat ik minder ging eten. Niet dat ik me zelf beperkingen oplegde, nee, gewoon, ik had geen honger meer, dus at ik ook minder. Dat is geen reuzegroot verschil, maar waar ik vroeger drie sneetjes brood at per dag (van een klein broodje), eet ik nu nog maar twee sneetjes. Ik eet ook wat minder vlees, en zelfs wat minder groenten. (Daar at ik altijd een behoorlijk grote portie van, nu veel minder).

Ik leg mezelf geen beperkingen op, ik eet, net als vroeger om de honger te stillen, maar blijkbaar heb ik gewoon minder honger. Is dat nu een vertraagd effect van het niet meer nutten van alcohol, of is het gewoon zo dat ik door de leeftijd minder ga eten? Ik weet het niet, maar ik zie, heel geleidelijk de kilo's er af gaan. Van mij mogen er nog heel wat verdwijnen... Maar net zoals ik dik werd zonder ooit aan overdaad te doen, vermager ik nu zonder bewust regime te volgen. Nee, je hoeft niet ongerust te zijn, er is nog geen mens die er op gelet heeft dat ik 8 kilo kwijt ben... Op zo'n varken zie je dat niet.

(Ik mag wel wat beleefder tegen mezelf zijn !)

Deze namiddag ga ik terug naar de academie, nog wat gaan spelen met klei... Wat ik aan het maken ben ? Een krul. Je zou het het best kunnen vergelijken met een uitvergrote krul schavelingen... Dat is niet zo makkelijk als je denkt, en nu ben ik bezig met het plaatsen van tekeningen op die krul. (Ook al niet zo makkelijk, want je kunt niet overal bij... ) Dan moet het de eerste maal worden gebakken. Nadien ga ik het zo kleuren en weer afwassen, dat de lijnen van de tekening gekleurd blijven. Hopelijk is het een leuk effect... Zeker weet je dat pas als het gedaan is. Als het lukt, dan kan ik met deze techniek meer doen. Lukt het niet, dan heb ik geprobeerd... en geleerd.

tot de volgende ?