Een paar maand...

... ouder dan onze Koen nu zou geweest zijn... Zo oud is Nico geworden.
Vandaag was het de begrafenis, de uitvaartmesse.
De kerk was voor het eerst na een lange sluiting (wegens de brand, weet je nog?) weer open, en zat stampvol.
Weinig mensen van de parochie, allemaal relaties en vrienden van Nico en familie.
Een heel mooie dienst, met de bizarre muziekkeus van Nico zelf, en zijn eigen uitverkozen of zelfgeschreven teksten.
Een mooi boekwerk om de dienst te volgen
een heel eigenaardig doodsprentje
een kist volledig overdekt door een echt tapijt van bloemen en buxus
prachtige bloemstukken naast het altaar
prachtige bloemstukken op het altaar...
Gudrun is een der groten in de wereld van de bloemsierkunst... Als zij dat zelf heeft gedaan, wat ik vermoed, dan is zij een meer dan sterke vrouw...

Kortom een mooie dienst, met eigenzinnige trekjes, trekjes van Nico, trekjes van Gudrun, trekjes van hun gezinnetje

Wij waren er gelukkig zeer vroeg, meer dan een half uur voor de dienst, en hadden nog plaats... Maar een twintig minuten voor de aanvang stonden de mensen al recht langs de zijkanten van de kerk.

De dienst was om 10 uur, en om kwart voor twaalf was het gedaan.
Het verveelde niet, het was mooi, beklijvend.

Normaal mocht iedereen nog mee naar het bloemenatelier, voor een afscheidsdrink, maar wij zijn naar huis gekomen. Ik had pijn (heb pijn), en we kennen praktisch geen van de aanwezigen...

De mooiste tekst was een belijdenis, van Nico zelf... Hoe zijn ziekte hem nederig heeft gemaakt... Dat klopt, dat doet ziekte met de mens. Hoe hij troost en steun en hoop vond in zijn geloof, en zelfs een oproep om, in de wat kille wereld van nu, allemaal weer de weg terug te vinden naar het geloof, naar de hoop, naar de liefde...

Ik schreef het al eerder, hij vond zijn troost en zijn sterkte in zijn geloof.

Ik had hem voor zijn ziekte ook al ontmoet, en ook zonder de nederigheid die hij leerde in zijn niet meer kunnen, was hij ook voorheen een warm mens.

Sinds het begin, of liever het onderkennen van zijn ziekte tot nu, zijn amper 5 jaren verlopen, vijf jaren van stelselmatige afbouw, achteruitgaan..

Afscheid.
Nee, ik heb nog een boek van zijn hand, over bloemen en planten, en onlangs nog eentje, dat hij heeft doen opmaken (zelf kon het niet meer) over alle goede recepten die hij kende, en die hij ons wou meegeven, want het leven is goed, is mooi, en eten kan zo lekker zijn...
Nee, geen afscheid

Tot de volgende ?

dreigend Korea

Urban combat in Seoul, 1950, as US Marines fight North Koreans holding the city. (Photo credit: Wikipedia)

Het is een van de zaken die nog ergens diep in mijn geheugen weggestopt liggen: de oorlog in Korea... Ik herinner me vooral ons moeder zaliger, die meteen begon voorraden aan te leggen... Toen het huis van Ma verkocht werd, vonden we op zolder nog pakken Sunlight-zeep van toen...
Telkens ik op de rommelmarkt nu van die oude pakken Sunlight zie liggen, denk ik aan Ma en aan Korea...
De oorlog duurde van juni 1950 tot juli 1953... Tot mijn verbazing, want in mijn geheugen was dat iets wat heel ,heel vlug voorbij was gegaan... Er streden ook Belgen, en er zijn zelfs Belgen daar gesneuveld. De aanval begon door een aanval van de Communisten...
De paniek die dat veroorzaakte was groot, want ik herinner me dat het heus niet alleen ons moeder was die ging hamsteren, iedereen deed het, en blijkbaar was zeep een van de dingen waar in de oorlog 1940-1945 grote nood was aan geweest, want zeep was zo wat hamstergoed nr 1...

De vorige oorlog (de tweede wereldoorlog) had ik niet meegemaakt, en toen Korea begon was ik net geen 4 jaar oud... Dat ik er toch nog herinneringen aan heb, bewijst de impact dat het had op ons gezinsleven.

Dat zijn de dingen waar ik nu aan denk, als ik nu luister naar de TV en de radio, lees in de nieuwsberichten op mijn computer... "Zou ons moeder weer zeep gaan opkopen?"...
Maar ergens diep in mij zit ergens een schakelaar ingebakken, die bij het woord Korea gaat knipperen met een felrood lichtje: alarm... Ergens maakt heel die kwestie dat ik diep van binnen schrik voel. Wellicht niet in dezelfde mate van ons Moeder zaliger, die immers die oorlogsjaren kort voordien aan de lijve had ondervonden...
Oorlog dat zijn voor mij de verhalen van ons Ma en talrijke boeken, waaronder "Berlijn" en "Moskou" en "Stalingrad", drie boeken die je moet lezen met een emmer tussen je knieën geklemd, omwille van het bloed dat er bij stromen uit loopt... Ik heb die boeken hier nog, en misschien moet ik ze maar weer eens ter hand nemen... Om mij weer in te leven in de wereld waar ons moeder heeft in geleefd weer eens nabij te brengen...

Een hele tijd geleden schreef ik een blog, naar aanleiding van een ander boek, waarin je duidelijk kon lezen dat we eigenlijk nog geen moment zonder oorlog waren in deze wereld, sinds de laatste wereldoorlog... Het is zo erg, dat we zelfs niet eens meer opkijken als men op de radio weer praat over een nieuw conflict...
Dus zal wellicht ook de meerderheid van de jonge mensen niet eens echt opkijken bij al dat gedreig en al dat spierballengerol in de regio van Korea...
Ik wel...
door het verleden
door ons moeder
door de vele verhalen die niet in de geschiedenisboeken staan, maar gegrift zijn in mijn geheugen... van de verhalen die ons moeder vertelde, en mijn groottantes...
Door het feit dat ik nog in bezit ben van een oud kookboek, waarin heel wat briefjes en krantenknipsels met "oorlogsrecepten"... Hoe bak je wafels met aardappels, hoe bewaar je het best spruitjes...
Hoe maak je ...zeep...

djudedju

tot de volgende ?

samenwonend

Potsenmakertje (Photo credit: Wikipedia)

Vroeger was dit zowat ondenkbaar ! Zomaar gaan samenwonen, zonder huwelijk.
Nu is het de gewoonste zaak van de wereld, maar voor mij blijft het wat vreemde dingen behouden... Misschien hebben al mijn vragen al lang en breed een wettelijk antwoord gevonden, maar ik ken die antwoorden niet, en blijf met vragen zitten.
Ik ken wel enkele van die "samenwonenden", en zou wellicht daar de vragen gaan stellen, maar dat is zo gênant... Dus blijf ik op mijn honger.
Dit artikel is dus geen antwoord, eerder een heleboel vragen...

Ik weet dat er een soort wettelijke vorm van samenwonen bestaat, waarbij je op de gemeente een soort boterbriefje krijgt dat het samenwonen bevestigd, maar wat daarvan de consequenties zijn, en waarin het dan verschilt of net niet verschilt van een huwelijk??? Ook dat is mij onbekend.

Wat gebeurt er met de kinderen als het paar uit elkaar gaat?
Welke familienaam hebben die kinderen?
Hoe zit het met het erfrecht?
Wat met de samen bijeengespaarde goederen en gelden?

Je hoort wel eens: "Gezien het hoge aantal echtscheidingen is het wellicht eenvoudiger gewoon samen te leven, maar is dat wel zo ? Of is het juist nog een pak moeilijker ? Want ik kan me heel goed voorstellen dat je ook vanuit een samenwonen naar vechtscheiding kunt stappen... Maar wat zijn daar de wettelijke gevolgen?

Ik weet het dus niet, ik verdrink in de vragen...
In onze maatschappij is alles steevast ingegoten in een strikt wettelijk kader... En dit lijkt er wat aan te ontsnappen.

Let wel, ik spreek geen oordeel uit.
Ik ben in die zaken niet ouderwets, ik ben er eerder archaïsch onder...
Immers, vroeger, voor Kerk en staat er zich mee bemoeiden, was het gewoon samenleven immers de normale manier van "huwen". Wie introk bij een partner en er seksueel gemeenschap mee had, was de facto gehuwd. Zo simpel was het, zo simpel is het ook in werkelijkheid.
Al die wettelijke en kerkelijke poespas is er paas later bijgekomen, vooral om inteelt en dergelijke te voorkomen. Alhoewel inteelt ook al voor die staatkundige en kerkelijke bemoeienissen behoorlijk werd geregeld door traditie en door de leefgemeenschap.

Van mij mag dit best nog steeds zo geregeld zijn, maar in onze maatschappij moet nu eenmaal alles volgens het boekje, want voor iedere daad zijn er wettelijke gevolgen. Wellicht is dit eerder ontstaan als een bescherming van de vrouw, die in die tijd eigenlijk geen of zeer weinig rechten had.

Dus lijkt het of we gewoon ook de vorm "samenleven" een wettelijk kader moeten geven, en de kous is af...
Maar dat lijkt de dag van vandaag ook al niet zo simpel meer. Laat het mij eenvoudig houden... Van af wanneer spreek je van samenleven?
Van zodra je onder een dak woont en gemeenschap hebt ? Of moet je, om de talrijke vakantielieven uit te sluiten daar een termijn op plakken?
Vroeger was het hebben van gemeenschap de hoofdvereiste, maar sedert de pil en de condoomautomaten (en het feit dat ze in iedere bazaar te koop zijn), is gemeenschap alles behalve een teken van een verbintenis.

(Met dat laatste aspect heb ik het persoonlijk nog steeds heel moeilijk - Voor mij is het hebben van seks nog steeds gekoppeld aan liefde, echte Liefde, en niet iets wat je zo maar doet omdat het plezant is!)

Ach, je ziet... Ik heb massa's vragen...
en heel weinig antwoorden.

Dat ik er toch over bekommerd ben, dat komt omdat ik zie hoe wankel onze samenleving geworden is op het gebied van verbintenissen...
Meer dan 1/3 van de huwelijke loopt op de klippen, en wellicht zal ik niet fout zijn, deze cijfers dan ook door te trekken naar die andere vormen van samenwoning... Maar daar zijn misschien nog meer dan in het huwelijk de kinderen nog meer het slachtoffer...
En dan heb ik het nog niet over al die vormen van wat men nu "nieuw samengestelde gezinnen" noemt, waar dan nog eens "soorten" van kinderen zijn...
(Mag een kind van vrouw X huwen met het kind van vader Y, als ze beiden kinderen zijn van het nieuw samengestelde gezin van X en Y ?  Eigenlijk zijn die kinderen geen familie van elkaar als je het lichamelijk bekijkt...)

Vragen, vragen, vragen...

Bij dergelijke zaken heb ik het gevoel dat onze samenleving er niet simpeler op wordt...
Ik zie het zo al voor me: "Vooraleer een koppel kan gaan samenleven en kinderen kan en mag voortbrengen, moeten zij een dna-onderzoek ondergaan teneinde te bewijzen dat ze genetisch genoeg verschillend zijn om gezonde kinderen op de wereld te zetten..."

djudedju

tot de volgende ?

Morgenstond

Français : Traduction en français du roman de Multatuli Max Havelaar, Dentu, Paris, 1876 Illustration de couverture. (Photo credit: Wikipedia)

"De morgenstond heeft goud in de mond"
Reeds een paar dagen zie ik nu 's morgens de zon ter kimme rijzen... Eerst kwam ze van tussen de bomen naast het gebouw naast de kerk van Horebeke, gisteren van achter dat gebouw, en vandaag zat ze al van achter de kerk te piepen... De zon staat op in het Oosten, maar vermits ik zie dat ze alle dagen een streepje opschuift, waar is dan het Oosten?  Waar de zon staat op 21 december (niet te zien), of waar hij stond op 21 maart laatstleden? Ik heb er geen benul van. Ik zou eens lang genoeg moeten opblijven om de Poolster te vinden, daar dan recht vooruit naar kijken, mijn rechterarm zijdelings strekken, en daar ligt dan het oosten... (Ongeveer)
Ja, ik heb een kompas  hier ergens in huis, ik zou eens moeten zoeken (of vragen aan Anny, die heeft een beter geheugen voor zo'n dingen), maar om daarmee het noorden te bepalen moet ik een eind het veld opwandelen, want anders is er te veel invloed van al het ijzer in ons huis, of van de leidingen in de grond voor ons huis... En dan moet je er nog rekening mee houden dat het noorden van het Kompas het magnetische noorden is, en niet het werkelijke noorden... De Poolster is dan wel iets handiger...

Maar eigenlijk heb ik die wetenschap niet nodig. Het is alleen maar dat ik me dan erger aan dat "De zon staat 's morgens op in het Oosten", als dit niet klopt.

Ik weet niet wat het is, maar na het ontvallen van vriend Roland, hoorden wij hier al van 4 overlijdens van bekenden, of van ouders van bekenden... Eentje is heel pijnlijk ! Nico is dood ! Nico is de man van Gudrun, Gudrun Cottenier, de beroemde bloemenschikster die jarenlang wekelijke een optreden had op VTM... Gudrun komt hier jaarlijks mijn hortensia's kopen voor haar cursus bloemschikken.
Nico is sinds een paar jaar ziek, een spierziekte, zoiets als A.L.S., maar blijkbaar niet helemaal die variant. Je zag hem in een verschrikkelijk snel tempo achteruit gaan, op het laatst kon hij niet meer praten, niet meer slikken, niets meer doen..? zelfs niet meer verstaanbaar praten... Ik weet zijn precieze leeftijd niet, maar hij was nog heel jong, veel te jong om te sterven, veel te jong om zo'n verschrikkelijke ziekte te ondergaan..
Nico was zeer gelovig, en vond veel troost en veel sterkte in zijn geloof.
Ergens ben ik daar een beetje jaloers op... Ik ken nog zo'n mensen die zo een immens godsvertrouwen hebben, dat het voor hen ergens een echt tastbaar houvast vormt. Ik ben blij dat Nico dat had, dat zal zijn lijden voor hem wellicht iets draaglijker hebben gemaakt !

Ik weet nog niet wanneer de begrafenis zal zijn, of waar... Of in welke kerk, misschien is hij zaterdag wel de eerste mens die begraven wordt in onze herstelde kerk... Onze kerk zou immers nu in het weekend na maanden onbruikbaar te zijn geweest, weer open gaan...

Het is gek, het is wellicht helemaal niet echt zo, maar het lijkt nogal dikwijls zo te zijn, dat overlijdens van bekenden in groepjes komen... Is u dat ook al opgevallen? Natuurlijk zal het niet echt zo zijn, is het toeval dat het nu mensen zijn die je kent, zijn er altijd wel ongeveer evenveel overlijdens per dag, per week... Maar toch lijkt het zo... En dan denk je plots wat meer dan anders aan de dood...

Ik ben (weer) Max Havelaar van Multatuli aan het lezen...
Natuurlijk is de stijl wat oubollig, maar het is een prachtig boek !
en vergeet niet:

De vreugde ligt niet in het oogsten van de padie, maar in het oogsten van de padie die je zelf hebt gezaaid

Tot de volgende ?

Waarom werkloosheid zo'n ramp is...

Nederlands: Deinze, België: O.L.V.-rustoord (in handen van het OCMW), neogotiek, 1909-1910. Kapel. Architect: M. De Backer, Deinze (Photo credit: Wikipedia)

We leven in een leuk land. We kloppen alle records inzake aantal ministers per leden van de bevolking, maar dat is niet alles ! Naast iedere minister zit er immers ook nog een heel stel volksvertegenwoordigers, senatoren, Vlaamse, Waalse en Hoofdstedelijke vertegenwoordigers, iedere minister heeft dan ook nog zijn departement, waar een legioen aan ambtenaren zit te werken (vermoeden we toch), onder deze regeringen zitten dan ook nog provincie besturen met gouverneurs, député's en provincieraadsleden en een hele resem ambtenaren die daar het werk van het besturen der provincie moeten waar maken... Daaronder heb je dan de gemeentebesturen, met hun burgemeester, schepenen en gemeenteraadsleden, daarnaast ook nog de voorzitter van het OCMW en de OCMW leden, en aan al die zaken hangt ook weer een administratie vast.
Om het wat te vereenvoudigen hebben gemeenten onder elkaar ook her en der intercommunales opgericht, met weer voorzitters, secretarissen en ambtenaren...
Natuurlijk heb je ook mensen nodig die moeten waken over de goede gang van zaken en die de leiders moeten beschermen, dus heb je een leger nodig en een politiemacht... (ook daar is administratie bij). Natuurlijk moet je hen die zich niet voegen kunnen bestraffen, en dus heb je rechtbanken nodig. Maar omdat het beleid zo complex is, kun je bijna niet anders dan het strafrecht ook complex zien worden, dus heb je vredegerecht, jeugdrechtbank, correctionele rechtbank, assisen, en nog een pak andere soorten rechtbanken... allemaal met een heel pak administratie er bij. En dan zwijg ik nog over de advocatuur...
Let op, je hebt ook nog arrondissementen, arrondissementscommisarissen en dergelijke...

Maar hoe je het ook bekijkt al deze mensen, en al degenen die ik hier vergeet in deze kleine opsomming, zijn mensen die moeten betaald worden door de gemeenschap... Correctie, door de werkende, correctie, de producerende gemeenschap.
De landbouw als primaire sector, en de werkmensen de secondaire sector...
Dat zijn degenen die dus voldoende moeten opbrengen om al die mensen uit het lijstje hierboven te betalen (Ik vergat Het Hof, Koning en Koninginnen en consorten nog, en niet te vergeten de chronisch zieken en de gepensioneerden).

Om het geheel te laten voortbestaan, moet je dus een wankel evenwicht weten te behouden !
Daarom heeft men alles op alles gezet om er zeker van te zijn dat de werkenden dat ook blijven doen in voldoende aantallen, heeft men alles op alles gezet, en niet alleen ambtenaren aangesteld om de werkloosheid te controleren (RVA), nee, men heeft daarnaast een heel korps ambtenaren neergepoot om die werklozen zo snel mogelijk weer aan het werk te krijgen... (VDAB).

Logisch !
Het gevaar bestaat immers, dat heel het systeem begint omver te vallen, net zoals in een dominospel... En geef toe, je postje kwijtspelen als minister, dat is niet om mee te lachen !

Ik weet, ik stel het hier heel simplistisch voor, maar in werkelijkheid is het ook zo ! Werkloosheid dreigt inderdaad het systeem te doen kraken !
We zitten in de moderne maatschappij eigenlijk met een zeer enge basis van producerende mensen, en een heleboel ambtenaren en diensten...

In dat licht bezien, is cumul uiteraard een misdaad, maar nooit echt, want misdadig ben je alleen als het ook zo is bepaald door de ministers, senatoren, volksvertegenwoordigers... En als je de cijfers van de cumul van die dames en heren beziet, dan wordt cumul nooit strafbaar !

De enige zaak waardoor wij in ons Absurdistan slechter af lijken dan anderen, komt door dat verdomde uitsplitsen en verdelen van alles en nog wat... Vlaams, Waals, Brussels, en Duitssprekend, en binnenkort misschien zelfs in echte aparte landen???

Wat doen ze tegen de werkloosheid ? Het bedrag van de werkloosheidsvergoeding drastisch beperken en stelselmatig afbouwen...  Let wel, dat is geen afbouw, dat heet stimuleren van de tewerkstelling...

Zouden we niet beter wat besparen aan de top ? En weer ons gezonde verstand gaan gebruiken, en terug naar één land keren, met één regering... Met moeilijkheden die heus niet groter zijn dan nu na alle mogelijke en onmogelijke verdeelsleutels...
Maar ja, 't is ook waar, ik ben oud, en ouderwets... Wat kan ik nu weten van de moderne manier van denken en ... zakkenvullen ?

tot de volgende ?

april en koud

Het blijft maar winteren ! De temperatuur is nog steeds onder nul, en het is vandaag al 1 april (nee, dit is geen aprilgrap)...
Als ik door het raam kijk, zie ik in de verte nog steeds restanten van de hopen sneeuw liggen...En de volkswijsheid predikt dan "Sneeuw vraagt om sneeuw"...
Ik zit weer met een valling (met dit weer lijkt heel de wereld te snotteren en te hoesten), en mijne apotheker vond het nodig om op verlof te gaan...

Ik zit hier maar te hoesten, ik ben een echte hoester... Als West-Vlaming zeggen we dan "oester", en geef toe, dat klinkt veel duurder. (maar het blijft even lastig)

De natuur blijft ook maar op zijn winters... Zelfs de planten waarvan je denkt, nu komen ze, die komen nog niet. De enigen die ik al kon opmerken, waren de sneeuwklokjes (What's in a name ?) en enkele bibberende bloempjes van het kleine hoefblad.

Voor de rest lijkt alles nog diep onder de grond te schuilen voor de kou... Vanmorgen stond ik voor het raam (turnen hé), en plots zag ik naast de kerk van Horebeke een piepklein stukje rood boven de bomen uit komen piepen... De zon ! En door de nevel was de zon zichtbaar als een rode schijf. Ik ben blijven kijken, en het is verrassend te zien hoe vlug de zon van achter de einder te voorschijn komt ! Al heel snel stond daar aan de hemel een rode schijf, precies alsof daarboven iemand vergeten had het elektrisch kookfornuis uit te zetten... Mooi !

Dat koude weer, die liggende sneeuw, het gebrek aan groen, en daarbovenop nog eens een uur vroeger moeten op staan... het vloekt een beetje. Zomeruur zeggen ze dan, en je bekijkt in je kleerkast je T-shirts, je korte broek... dan kijk je buiten en ziet het ijs liggen op de tuinvijver... In de garage zie ik in de hoek mijn visgerei staan, een beetje bestoven... Ook de nieuwe hengel, die ik maanden terug (het lijken wel jaren) kocht, en die ik nog niet eens kon gebruiken... Van arremoe heb ik het zaad van mijn daglelies (kruising tussen twee variëteiten) maar gezaaid in van die kleine kartonnen bloempotjes, die potjes in mini-serres (heel erg mini) voor het raam gezet, hopend op wat fris groen... Zou er iets uitkomen? En welke bloemen worden dat dan ? Pas op, bij daglelies (Hemerocallis) kan het dat je het eerste jaar een andere bloem krijgt dan de definitieve... ! Dus niet te vlug juichen of in tranen uitbarsten...

Nu ga ik iedere dag boven de mini-serre hangen, turend door het bedauwd plastic, of ik nog niets zie... Ach, ik smacht naar een warme zon, een zacht windje, het kabbelende water in de vijver, het plots onderduiken van mijn dobber, de geur van bloemen, het geluid van de grasmachine bij de buur... kortom, ik tracht met heel mijn ziel naar goed weer... Ik kan me alleen troosten met wat weemoedig te kijken naar mijn orchideeën... Die bloeien volop... Vooral de Venusschoentjes staan in volle glorie...

Hier, van achter mijn ramen in dubbel isolerend glas, ziet de zonovergoten wereld er warm en uitnodigend uit...
je doet de deur open en komt in de vorstkou terecht...
niet te doen !

tot de volgende ?
ps: Op de foto, een van de "stamouders" van mijn zaailingen...

witte Pasen

Nee, nee, voor een keer heeft het niet gesneeuwd, maar toch is alles wit: rijm !
De zon schijnt in een zwerk vol witte schapenwolkjes.
Als je niet kijkt naar die rijm, niet buiten staat in de vrieskou, maar knus van achter het raam naar buiten kijkt, ziet het er schitterend heerlijk lenteweer uit.
En het is ZOMERTIJD...
Ik had mijn wekker gezet om twee uur, en heb vannacht door heel mijn woning gedwaald om alle klokken weer juist te zetten. Gelukkig zijn er al drie bij die dat zelf doen ! Eentje in de woonkamer, eentje in de keuken en eentje op de slaapkamer wijzen altijd het juiste uur aan (tot de batterijen leeg zijn !).
Zelfs die schrikkelseconde neemt hij zonder blikken of blozen.

Ergens is dat weer iets waar je stom staat op te kijken...
Ooit was er een tijd waarop het daglicht en de zon het leven bepaalde, dan begon men met kaarsen, met druppelende potten en wat nog al meer, min of meer het uur te bepalen.
Dan kwamen er heel primitieve klokken, dan echt goed en juist werkende klokken (tot heil van de scheepvaart), en toen kwam het digitale klokje en nu al een klok die het signaal van een verre moederklok opvangt en daar zijn uur op regelt...

Maar ondanks die drie zijn er dus nog een heleboel klokken die ik moet regelen... en er zijn er bij die ik gewoon laat, welk uur ze ook aanwijzen, omdat ik anders weer de handleidingen van twee, drie huishoudmachines moet gaan zoeken, en dan weer proberen de geheimtaal te ontcijferen waarmee je die klokken kunt juist zetten. Zolang het netjes een uur scheelt, zegt Anny er niets van, maar van zodra de elektriciteit eens uitvalt, en de klok helemaal niets ordentelijks meer toont, moet ik toch gaan zitten voor die kl.machines en zitten sukkelen tot ik het per ongeluk toch eensklaps vind. Of niet.

Wij leven niet meer bij de tijd, we leven onder de de druk van de tijd!
Als je in de bijbel ziet staan "ze werkten van het tiende tot het derde uur", dan weten wij dat ze de dag in twaalf delen indeelden, maar hoe lang die delen waren is niet te bepalen. Ze werkten nog op de zon, en dus waren de uren in de zomer véél langer tijdens de uren daglicht, en en nachtelijke uren waren wel heel erg kort.

Ergens zou men eens de proef moeten kunnen doen... een groep mensen die men ergens op een eiland zet, zonder ook maar één middel om de klok te weten... Na vier, vijf jaar, hoe zouden zij daar dan leven? Volgens de zonnetijd ? Wellicht...

Zou dat gezonder zijn? Geen idee. Ik weet wel dat het telkens verspringen van zomer- op winter- weer op zomeruur, dat dit niet lekker aanvoelt. De dieren zijn ook van slag, ook zij weten niet goed hoe het nu juist zit met de "dag"...

En dat op Pasen !
Ergens, heel hoog in de lucht, hebben duizenden klokken na twee uur vastgesteld dat ze plots een uur vertraging hadden. Voor klokken, ginder hoog is het niet makkelijk de klok te zien... En de zon is plots ook onbetrouwbaar gemaakt door menselijk toedoen...

Toch zullen vandaag alle klokken luiden, feestelijk gebeier, het feest van de verrijzenis van de Heer.
De kern van het Christelijke geloof...

Ergens heb ik het altijd wat bizar gevonden dat men in de huizen het kruisbeeld hangt als veruiterlijking van het geloof... en niet een beeld van de verrezen heer... Wellicht omdat we niet goed weten hoe we een verrezen mens kunnen uitbeelden... Je vindt er ook geen beschrijving van in de bijbel... Alleen dat zijn wonden nog zichtbaar waren (Thomas) en dat hij slechts herkenbaar is als hij zich echt herkenbaar stelt (Emmaüs)...
De schilders en beeldhouwers bedienden zich dan maar van aureolen en stralenkransen... Maar die kunnen er niet echt geweest zijn, anders was Hij altijd en overal meteen herkenbaar...

Ik kan me ook niet indenken dat hij zo maar herkenbaar zou zijn geweest... Ik zie het anders zo gebeuren: Hij loopt op straat, iemand ziet hem, herkent hem als de man die ze vorige week aan het kruis hebben genageld en doorboord met een lans... Wedden dat in geen tijd heel Jeruzalem te hoop zou lopen?


Nee, het is een mysterie, en het zal wel altijd een mysterie blijven. Je moet het maar geloven. Zonder het te weten, zonder het te zien... Een kind gelooft meteen het sprookje van roodkapje en de wolf... Een kind neemt alles wat de grote mensen hem vertellen voor waar. Zijn fantasie vult de gaatjes wel op. Als volwassene is dat heel wat moeilijker... Wij kunnen het niet geloven dat een wolf er ooit zou in slagen én Roodkapje, én de grootmoeder ieder in één hap in te slikken, zonder hen dood en stuk te bijten, en dat men ze nog levend uit de maag (enorme maag !!!) kunnen verlossen door de wolf open te snijden...

En toch is het net zoiets wat men verlangt van de gelovige...
Niet makkelijk.

Pasen... feest om na te denken? Nee, om te geloven...

tot de volgende ?