een gynaecoloog doet ook bevallingen

Onze-Lieve-Vrouwehospitaal, Oudenaarde (Photo credit: Erf-goed.be)

Een gynaecoloog doet dus ook bevallingen... Je zit dan in de wachtzaal, je bent net aan de beurt, en dan moet de dokter weg voor een bevalling.
Ook het hospitaal in Oudenaarde heeft een patent op ongemakkelijke stoelen, meer zelfs, het zijn ronduit de slechtste stoelen van het westelijk halfrond en verdere werelddelen...
Om 9 uur moesten we er zijn. Dus zijn we er ruim op tijd, want je moet je eerst nog inschrijven, ticketjes krijgen en dan pas kun je naar de dokter gynaecologie....
En je zit daar dan, in de andere hoek van de wachtzaal nog twee dametjes. De dokter verschijnt op tijd voor ons, maar dat was dan voor de dametjes in de andere hoek. (gek, heb je er al op gelet dat mensen zo ver mogelijk uiteen gaan zitten?)

En net toen het eindelijk, met een kwartiertje vertraging aan ons was... Noppes! Een bevalling !
Het ging vlot, zei de dokter naderhand, (één uur)... Wij zaten daar dan al met pijnlijke billen van de ongemakkelijke zitting van de stoelen, een pijnlijke rug van de slechte leuning, kramp in de benen door de onjuiste zithoogte en nog een heleboel andere dreigende aandoeningen waarvoor je eigenlijk liefst een dokter zoudt raadplegen maar niet durft omdat je dan nog langer op die stoelen moet zitten...

Maar de uitslag was positief, enfin, waarschijnlijk... Want een deel van het antwoord weten we nog niet. Het gaat over de afstand van de misvormde - nog niet cancereuse - cellen ten opzichte van het weggenomen gedeelte. Met andere woorden als dat ding iets te dicht zit bij de rand van de snede, dan is er nog kans dat er moet bestraald worden... Wachten, wachten, wachten... we worden er onbezoldigde specialisten in.

Enfin, al de draadjes zijn er nu uit, ze mag eindelijk die kousen uitlaten tegen flebitis, en ze mag weer alles doen... Toen we thuis kwamen zag ik haar plaatsnemen op de zetel, één been omhoog, schoen af, en sleur maar aan die spannende kous. Tweede been omhoog, schoen af, kous af... en dan een eindeloze zucht van opluchting...

En een dezer dagen gaan we dan een paar nieuwe BH's kopen... Het best en het makkelijkst lijken die sport-BH's, dat past altijd, ondanks kleine verschillen en die geven steun zonder ergens te spannen of te duwen.

Alles is mooi aan het genezen, alleen waar die operatie aan de lymfen gebeurde, daar is het nog wat gezwollen, maar het is al veel beter dan een week geleden, bij de huisdokter.

Kortom... straks praten we er niet meer over... tot het volgende doktersbezoek en de volgende controle...

In België krijgt zowat 11 % van de vrouwen met dit fenomeen te maken... Het is volgens de dokter gewoon een loterij met kans op een slecht lot... Ik moet mijn dochter ook geruststellen, deze vorm heeft niets te zien met erfelijkheid..

(Ook dat is een van de dingen waar een mens op zit te denken... we zijn gek)

Nu kan het leven weer normaal worden... Na morgen, na het laatste stukje van de puzzel... als dat laatste stukje tenminste ook goed is
OEF !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



tot de volgende ?

Zonnig bewolkt

English: A red and yellow Daylily. Daylilies fall into the Hemerocallis genus plants. This color combination is generally called a Red Magic lily. Français : Une fleur d'hémérocalle rouge et jaune. (Photo credit: Wikipedia)

Het weer is goed, vijf minuten zon, vijf minuten bewolkt, een fris windje, en toch niet koud... Heerlijk, precies zoals het moet zijn. (Sorry voor de zonnekloppers)
We zijn vandaag naar Deinze naar de rommelmarkt geweest, en alles is goed verlopen.
Gisterennamiddag en avond op de babyborrel gezeten, een paar mensen terug gezien die ik al heel lang niet meer gezien had, en zelfs een collega en zijn eega, en dus: heerlijk babbelen.

In het terugkeren van de babyborrel zaten we plots in een van die plaatselijke buien... Buien ? Water gieten! en een paar uur aan een stuk. (Misschien iets langer voor ons omdat wij misschien uit de verkeerde (?) richting kwamen?

Maar de eerste daglelies beginnen te bloeien. Overal zie ik ze al lang staan, maar hier boven op de berg hebben we altijd wat retard... Maar het wordt een zee van bloemen ! De knoppen staan er massaal, en je begint al de kleur te zien. Op een plaats staat al een hele mooie donker bordeau met geel te bloeien... Mooi !

Iedere dag ga ik kijken... Bloeien ze nog niet ?... Ik vind Hemerocallis ofte daglelies heerlijk mooie bloemen. Natuurlijk staan de bloemen maar één dag open, maar er staan zoveel knoppen op, dat de bloeitijd toch heerlijk lang duurt. Ik heb heel wat kleuren en variëteiten staan, maar er zijn er nog veel meer ! Het jammere is dat er bij zijn die heel duur verkocht worden... Blijkbaar is het een plant die heel makkelijk te kruisen is, want alleen daardoor kunnen er zo veel soorten zijn. Ik heb er al een paar geruild, en een deel gekocht, als ze normale prijzen hadden... Want ik vind die heel dure prijzen een beetje absurd.
Ik heb een fotootje gevonden van een mooie daglelie, zodat je weet waarover ik bezig ben.  Je moet echt eens googlen naar Hemerocallis, en dan op afbeeldingen... Je glooft je ogen niet hoeveel soorten er zijn !

Het zijn makkelijke en sterke planten, en de meeste kweken behoorlijk snel bij (Vandaar dat ik die dure prijzen niet begrijp).

Ik ga stoppen, het is tijd om te eten...
tot de volgende ?

back to business...

Church of Our Lady in Deinze. Deinze, East Flanders, Belgium (Photo credit: Wikipedia)

Ik weet, de titel klinkt wreed, maar ik wil gewoon maar vertellen dat we voor het eerst na de operatie weer naar de rommelmarkt zijn gegaan... Een kleintje, in Eine, dus vlak tegen de deur... Gewoon eens kijken of het lukt. Het lukt. Dus gaan we morgen naar Deinze, dat is een behoorlijk grote markt.

Anny heeft voor de eerste keer terug op haar linkerzij kunnen slapen, nog niet geheel zoals voorheen, maar het ging dus al, dus lijkt de wonde goed te genezen....

Als we maandag de bevestiging krijgen dat er geen nabehandeling nodig is, dan zijn we helemaal "back in business"...

Maar hoe dan ook, voor ons was het leed al een paar dagen geleden verleden tijd geworden, toen we hoorden dat er geen kwaadaardige cellen waren gevonden. Want hoe je het ook bekijkt, ik meen dat het ergste in deze historie de schrik, de onrust was.

Vandaag is het weer mooi weer. Al een paar dagen is het warm, en al schijnt de zon niet voortdurend, het is droog of bijna droog. De maïs die hier weken stond te staan, zonder te groeien, is in twee dagen enorm gegroeid. Blijkbaar is de natuur bezig aan een inhaalbeweging... althans wat maïs betreft...

En dit weekend gaan we ook naar de babyborrel van de Jef zijn kleinzoon... Eigenlijk hadden we vorige week bij hem moeten zijn, op de rommelmarkt te Welle, maar ja... Dat we nu naar die babyborrel gaan, is een van die dingen die weer kunnen. Het is een beetje "het leven na..."

Er zijn verschrikkelijk veel mensen die geconfronteerd worden met borstkanker, maar we onthouden blijkbaar alleen het slechte nieuws daarover. Gelukkig is het tegenwoordig zo, dat we heel wat mensen kennen die helemaal herstelden, en weer fit en gezond zijn, en horen we ook tot deze groep... Maar vroeger was dat zo goed als een bijna zeker doodvonnis. De geneeskunde gaat gelukkig vooruit, ook in bij kanker... Steeds meer en meer mensen genezen van deze ziekte. Maar gek genoeg, als we er mee geconfronteerd worden, dan lijkt het wel of we alleen het doemscenario voor ons zien. We praten wel tegen elkaar over de gevallen die goed afgelopen zijn, maar inwendig denken we precies aan de anderen...

Iedereen zegt ons dat het tegenwoordig veel beter kan behandeld worden, dat er al zovelen zijn die er van genezen zijn... Maar diep in jezelf blijf je doemdenken. Stom. Maar het is wel zo.
Vandaar dat wij beiden nu zeggen: " De operatie dat is het minste deel van de historie"...

Ik heb nu een van die vrouwen met een litteken op de borst, met een borst die er wat verwrongen uit ziet (dat zal volgens de dokter weer normaal ogen na een tijdje)... maar ik heb mijn vrouwtje nog. En na de schrik zie ik ze nog veel liever. En dat litteken, dat zal ons blijven herinneren aan die schrik, en aan wat we aan elkaar hebben, wat we voor elkaar zijn.

Ik vind dat litteken helemaal niet erg. Voor mij is mijn vrouw nog steeds mijn vrouw, ongeschonden mijn vrouw. Nog meer dan vroeger mijn vrouw.

tot de volgende ?

monocultuur

Caesar's Death. Attention: Image is laterally reversed! For the original image, see File:Karl Theodor von Piloty Murder of Caesar 1865.jpg (Photo credit: Wikipedia)

Voor mijn deur staat het immens grote veld weer vol maïs.
En eigenlijk is dat nog maar een klein veldje, ga je in La Douce France, dan vind je daar veel grotere velden, van vele hectaren groot.
En ga je naar Amerika, dan is daar alles nog veel bigger...

Die aanpak is een van de redenen van de vele insectenplagen, en dus van het massaal gebruik van sproeistoffen.

Als je in kleine percelen werkt, dan kan er wel een aantasting zijn van een klein stukje, maar dan loopt dat daar dood, omdat daarachter een heel ander geas staat, dat die soort insecten dan net niet lusten.

Nee, ik ga hier geen exposé houden over de landbouw... Ik geef u dat enkel als een inleiding, waaruit moet blijken dat monocultuur eigenlijk niet het ideaal is, en heus niet alleen inzake landbouw...

De wereld kende al heel wat grote veroveraars, Perzen, Alexander de Grote, Julius Caesar, Attila de Hun, Napoleon en andere massamoordenaars (Ik zou echt dolgraag eens zien dat we die "helden" voor het internationaal gerechtshof in Den Haag dagen...)
Ik ga me hier en nu beperken tot Julius Caesar (uit te spreken Kajzaar, de oorsprong van ons keizer)...

Juultje vond het politiek interessant, om zijn positie in Rome te versterken, hele gebieden te veroveren...en dan specifiek heel Gallië tot aan de Rijn, en hier en daar zelfs ietsje verder dan dat.
Het gebied bleef een dikke vierhonderd jaar bezet gebied.
Heel de cultuur van de Galliërs werd gewoon weggevaagd.
Meer zelfs, na Constantijn werd het Christendom de staatsgodsdienst, en werden we hier manu militari doordrongen van deze ons vreemde godsdienst. (Na het verval van het Romeinse rijk was er een herleving van de oude leer, maar de structuur van de Kerk als instelling was dan al zo machtig dat het zich opnieuw kon opwerken tot staatsgodsdienst.)

Onze eigen cultuur werd uitgewist, weg geradeerd...
Het ging niet zo maar in één, twee, drie, men deed er eeuwen over, maar uiteindelijk is wat ooit onze eigen cultuur was, nu een groot vraagteken, iets waar we voor een groot stuk eigenlijk naar moeten gissen, en waar we hoogstens iets over lezen bij Caesar en Tacitus, Romeinen, die zeker het voor hen gunstigste verslag schreven...

Het afbreken van onze eigenheid was nog niet volledig toen de Germanen hier binnenvielen, maar door de Christelijke kerk, die zich opnieuw opwerkte tot staatsgodsdienst, bleven wij hier in feit "Romeins"...

Heel onze cultuur, heel onze eigenheid ? Foetsie...

Columbus ontdekte Amerika, en de Spanjaarden gingen dat werelddeel veroveren, en roeiden heel de daar bestaande beschaving uit.

Dat ligt iets dichter bij ons, wij beseffen meer en beter wat daar gebeurd is, maar eigenlijk was dat gewoon een herhaling van wat hier gebeurde.
Ginder in Zuid Amerika had men een hoogstaande beschaving, maar die - heel vreemd voor ons - niet gebaseerd was op het wiel. Wat zou daar niet allemaal voor nieuws zijn uit voortgekomen, hadden we dat in plaats van te vernietigen moeten steunen... ?

Maar nee, we moesten zo nodig, net als de Romeinen indertijd, ons ding daar gaan opdringen.
Kijk naar Afrika, waar we krek hetzelfde deden.

Waren die mensen onbeschaafd ? Wilden ?
Nee, ze hadden een heel andere cultuur, een heel andere godsdienst, soms zelfs met mensenoffers en zo, maar geeft ons dat het recht om die cultuur dan maar volledig uit te roeien?

Ik vind van niet. Ik meen dat we hen onze verworvenheden kunnen en mogen bieden, maar dat we hun verworvenheden beter ook tot de onze hadden gemaakt. Er zijn nu nog steeds zaken waarvan we ons afvragen "Hoe deden ze dat ?", en waar wij, zelfs nu, met onze huidige kennis, geen antwoord op hebben. Maar nee, wij moesten zo nodig alles kapot helpen, en hen dwingen in ons gareel te lopen, en te leven volgens onze godsdienst, niet voor die godsdienst, maar vooral voor het feit dat het de staatsgodsdienst was, een bijkomende lijm om de staat samen te binden, te houden. Opstand tegen de staat was meteen zondig volgens de godsdienst.

Ik vraag me af...
Hadden we niet die Romeinse bezetting gekend, ware het Christendom nooit geëvolueerd tot staatsgodsdienst, hadden wij nooit "onze" "beschaving" opgedrongen aan de rest van de wereld, waar zouden we nu staan?
Verder ? Minder ver ?
Ik gok op verder, zeker, indien we de wijsheid hadden gehad, het goede, het nieuwe, het nuttige te puren uit al die vreemde culturen.
Maar het zou wellicht ook een heel andere wereld zijn geworden.
Zouden wij nu ook bezig zijn heel ons eigen leefmilieu te vernietigen?
Zouden wij nu ook leven in een beschaving die de grondstoffen van deze wereld veel vlugger verslind en verbruikt dan er ooit nog kunnen ontstaan?

Ik vraag het me af...
Ik zou echt al die "grote" veldheren, eens willen voor het internationale gerechtshof dagen... Hen van hun voetstuk stoten, er de mensheid op wijzen dat het in feite gewoon machtsgeile oorlogsmisdadigers waren. Veroveraars, onderdrukkers...

Nee, ik heb geen zier eerbied voor die lui. Integendeel...
Waren ze er niet geweest, hoe zou onze wereld er nu uitzien ?
Zonder Alexanders, Caesars, Attila's, Djengis, Napoleon en andere Hitlers...
Kortom... zonder machtsgeilheid...
Gewoon mensen met mensen
zonder die drang naar overheersen

Een droom !

Goed nieuws ! We kregen (eindelijk) de uitslag van het cellenonderzoek... Geen enkele kwaadaardige kankercel !!! Joepie ! Dat is geen pak van ons hart, dat is een "hele wereld" van zorgen van ons hartje...

tot de volgende ?

konijn op draad ?

Nederlands: Konijn. (Photo credit: Wikipedia)

Ik heb indertijd véél konijnen gekweekt... Het was zo wat een nevenbedrijf naast mijn armoeloon in het begin van ons huwelijksleven.
En om veel te kweken, deed ik dat modern, dus op draad.
Maar na een korte tijd maakte ik houten bakken om in die kooien te leggen. Reden? De konijnen groeiden minder rap, zagen er niet zo gezond uit.
Ziek werden ze niet, maar het was geen ideaal systeem...
Zeker niet als je de konijnen ook nog groenvoer wilde bij geven. Op de draad leggen, betekent dat een deel er door valt, of dat het een laag vormt, waardoor de draad eigenlijk ook verandert in een vaste bodem.
Konijnen op de draad kweken, betekent dan ook dat je ze bijna puur met korrels groot brengt.

Maar een konijn heeft rare manieren... Het verteert zijn eten eigenlijk in twee keer... Het eet een deel van zijn eigen mest terug op, voor de totale vertering. Op draad is dit gedeelte weg... zonder nut. Als je het zo bekijkt, dan geef je in verhouding veel meer eten op draad dan in een gewoon hok.

Nu hou ik geen konijnen meer... Er is geen aardigheid meer aan. Er is niet alleen de myxomatose, er is nu nog een en andere ziekte op baan, en als je je konijnen niet inent, mag je er bijna zeker van zijn dat je iedere keer grote verliezen hebt. Bovendien is het voer eigenlijk heel duur geworden.

Je kunt ook niet meer zo maar langs de straatkant groen gaan plukken, want het groen langs de baan is vervuild door het vele verkeer, en door de sproeistoffen die op de ernaast liggende velden gebruikt wordt.

Nee, ik hou geen konijnen meer...
Bovendien zijn het heel lieve dieren, en het slachten is nu ook precies niet iets wat je voor je liefhebberij moet doen. Ik kan het, ik kan het op een degelijke manier zodat de konijnen niet nodeloos afzien, maar niettemin is het geen leuke bezigheid. Toch heb ik indertijd mijn kinderen geleerd hoe ze het moeten doen. Gewoon omdat je niet weet of je het ooit nodig zult hebben of niet, en dat je het dan tenminste kunt op een degelijke manier zonder de beestjes nodeloos te doen afzien. Het loopt dan al niet over.
Iedere keer ik kippen of konijnen slachtte, had ik een wee gevoel. Ik kon er niet aan wennen, hoe vaak ik het ook deed.
Wellicht zijn er mensen op die manier vegetariër geworden. Ik niet, want ik hou van een lekker stukje vlees. Ik geloof ook niet dat je gezond kunt leven zonder dierlijke eiwitten, maar dat wil niet zeggen dat je het slachten graag moet doen.

Dat ze nu konijnen weer op een vaste bodem gaan laten lopen, lijkt me dus niet alleen "menselijker", het lijkt me ook een beter systeem.
Maar dat is eigenlijk wellicht het geval voor alle vlees-dieren... Als je kippen kunt eten die je zelf kweekte, of die door een kennis werden gekweekt, op een stukje wei, waar de diertjes kunnen lopen, gras pikken, in de grond krabben... dan is dat vlees veel beter van structuur, veel lekkerder.
Dat is ook logisch, het vlees, dat zijn in feite spieren, en spieren ontwikkelen zich vooral door het bewegen.
Het beste rundsvlees is van een koetje dat éénmaal heeft gekalfd... Dan is het beestje min of meer uitgegroeid, en heeft het normaal geleefd en bewogen. Als boeren een koe houden voor eigen gebruik, dan zal het er zo eentje zijn... En veel varkensboeren hebben voor zichzelf een varken apart, met normaal voeder en met wat meer beweging...

Eigenlijk is dat het erge, de veeteelt is veelal een industrie geworden, en de dieren mogen er geen dier meer zijn, maar opbrengst-producten...

Ik ben geen fan van Gaia, omdat ik vind dat in heel wat gevallen die organisatie de zaak veel te zwart/wit stelt, maar hiermee doen ze me plezier ! Ze bezorgen me ongewild een lekkerderderder stukje vlees...
En bovendien zorgen ze er in dit geval inderdaad ook voor dat het dier iets of wat natuurlijker mag en kan leven.

De keerzijde van de medaille ?
Op die manier zal ieder dier er een langere tijd over doen om op slachtklaar gewicht te komen. Logisch, een deel van de energie uit het voeder zal nu naar beweging gaan in plaats van naar groei...

Misschien een kans om over te schakelen op een gezondere leefwijze, met minder vlees ? Want laat ons eerlijk zijn, we eten eigenlijk veel te veel en zeker te veel vlees in verhouding tot groenten, vruchten, zaden, noten...

Geleerden vermoeden dat de ontwikkeling van onze hersenen vooral te danken zijn aan het eten van vlees en vooral dierlijke vetten, maar te veel er van lijkt dan weer negatief te zijn voor andere organen zoals lever en nieren.
Ik ben binnenkort 66, en dus  -volgens mijn kleinkinderen- al stokoud... Maar wie al een tijdje op deze aarde mag rondlopen, die zal zich herinneren dat we vroeger veel minder vlees aten...
Er lagen geen diverse soorten beleg op tafel, je kreeg een sneetje kaas, en je mocht daar een pak boterhammen eten, het was en bleef bij dat ene sneetje kaas. Als je nu zou zeggen dat ze met een sneetje kaas moeten toekomen, dan zouden ze ogen trekken vol ongeloof... En toch, dat was gezonder dan wat we nu doen !

Onze levensduur is gestegen door een betere voeding, maar wordt nu eerder bedreigt door een te copieuze voeding !

Van mij mag het konijn iets duurder worden, dan eten we misschien iets minder... en leven we iets langer...

tot de volgende ?

4 dagen per boek ?

Adolf Hitler and Benito Mussolini in Munich, Germany, ca. 06/1940 (Photo credit: Wikipedia)

Braziliaanse gevangenen hebben een leuk voorrecht gekregen: voor ieder in de gevangenis gelezen boek krijgen ze vier dagen strafvermindering...

Nu ben ik een voorstander van lezen, maar wat heeft het lezen van boeken te maken met de gevangenisstraf ? Toch ben ik er voorstander van dat ze dat hier in ons apenlandje ook zouden invoeren, dan kan en mag ik al heel serieuze misstappen doen, ik heb al zo veel boeken verslonden, dat zelfs levenslang hooguit nog een paar weken zou bedragen... En dan tel ik het lezen van stripverhalen zelfs niet eens mee.
Met andere woorden, ik ben niet meer te straffen... Ik heb al te veel gelezen...

Wat ze beogen met die maatregel in de Braziliaanse gevangenissen staat niet vermeld in het artikel, dus daar hebben we het raden naar. Wel dat ze moeten bewijzen dat ze het boek daadwerkelijk lazen. Wellicht moeten ze een korte inhoud van de lange eindjes schrijven, of het boek na vertellen of zoiets, maar in ieder geval bewijzen dat ze het gelezen hebben.

Met andere woorden, het lezen van een encyclopedie telt niet mee, want begin dat maar eens na te vertellen... En zo ken ik nog wel een paar werken waar ik bedenkingen bij heb... Ik ben ooit aan "De gebroeders Karamazov" begonnen, maar ik heb het nooit voltooid... Iedere figuur heeft daar wel tien (Russische !) namen, zodat je na een korte wijle niet meer weet over wie je nu eigenlijk aan het lezen bent. Niet te doen. Ik raakte de kluts kwijt, ergens tussen blz 127 en 184... En ik heb het nooit meer teruggevonden. Ik heb het boek ondersteboven gehouden en geschud, niets, kluts kwijt... voor de rest van mijn tijd. Dank zij de Russen.

Denk ook eens aan de mensen die willen bijleren in de gevangenis. Stel, je wil je leven veranderen, niet meer hervallen in de misdaad, dus is het leren van een goed beroep een mogelijkheid om op het rechte pad te geraken en te blijven. Zit je driehoeksmeetkunde te studeren, maar men wil je daar geen strafvermindering voor geven, omdat je dat niet kunt samenvatten op een half blaadje pampier... djudedju

Er zit ook een onrechtvaardigheid in het de facto geven van vier dagen per boek... Als ik van die boekjes van het genre stationsromannetjes lees, dan verslind ik er makkelijk twee à drie per dag... Maar als ik De Hunnen lees van Jan Cremer, dan heb ik voor die drie boeken wellicht meer dan drie dagen nodig. Het zijn prachtige boeken, maar niet om doorheen te scheuren aan hoge snelheid... (Mocht je het niet gelezen hebben: aan te raden !)

Ook "Berlijn" en "Stalingrad" zijn geen werken om in een ik en een gij te lezen. Dat zijn boeken waar je de tijd voor moet nemen, al was het maar om de teil die je er onder moet houden om het bloed van de vele slachtoffers op te vangen, nu en dan te ledigen.

Nee, vier dagen per boek, dat is geen eerlijk systeem, net zo min als het bewijzen van het feit dat je het wel degelijk hebt gelezen. Trouwens, ik heb de hebbelijkheid van het herlezen van heel goede boeken. Tellen die dan opnieuw ? Want ik kan het resumeetje schrijven voor ik het boek herlees....
(Een boek las ik wel twintig keer: "Parochie in de Peel" van Toon Kortooms)

Ach ik weet het wel, ik zit me alleen maar druk te maken, omdat ik nu toevallig net een boekenverslinder ben, een groot-lezer. En de eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat ik in de loop der jaren ook veel pulp heb gelezen, en soms met graagte. Soms zijn die lichte dingetjes net wat je nodig hebt om je gedachten te verzetten. Nu ben ik bezig met een lijvig boekwerk over de 14° eeuw, daar zal ik nog een eindje mee zoet zijn, want soms is het zo ingewikkeld dat ik even terug moet bladeren om de voorgaande intriges van de edelen en de clerus (de politici van die tijd) nog eens te bekijken. Ook in die tijd was politiek al heel vuil ! Het is ook de periode van de honderdjarige oorlog, van de pausen in Frankrijk en zelfs een tijdje in Avignon én in Rome...

Maar toch lees ik die turf met graagte, net omdat het over mensen en echte feiten gaat, omdat het over geschiedenis gaat, en dan nog over een periode waar we in de schooltijd overheen schaatsten... Tijd van de pest, en ik denk niet alleen aan de ziekte, ook aan het menselijke gedrag.

In die tijd kon je geen strafvermindering geven per gelezen boek. De meesten konden niet lezen, en boeken waren heel zeldzame objecten. Het waren wel heel mooie dingen, helemaal verlucht met prachtige miniatuurschilderijen, eigenlijk wellicht de voorlopers van de Vlaamse Primitieven, je weet wel, die reuzenstap in de Kunst...

Het was trouwens een heel wrede tijd, waarin bloed, pijn, martelen door wie er niet het slachtoffer van was, met graagte werd bekeken, als schouwspel. Je moet de kunst van in die tijd ook maar eens in dat licht bekijken, en je niet meer verwonderen over bloed en marteltuigen...

Als je dit boek leest, dan is er toch een beetje ontwikkeling gekomen, een dun laagje beschaving... Heel dun, want één Hitler was al voldoende om wreedheid weer  hoog tij te laten vieren...

Ik vraag me af... Mocht men hier een publieke terechtstelling uitvoeren, zouden er dan ook massa's kijklustigen gaan kijken? Ik vrees van wel...
Beschaving lijkt verdomd erg op een heel dun pelletje vernis...

djudedju

tot de volgende ?

draadjes

We zijn vanmorgen naar de huisdokter gegaan, om de helft van de draadjes uit te halen uit de operatiewonde van Anny... Hoewel het op afspraak was, had de dokter zowat twintig minuten vertraging. Misschien was hij al een dringend weggeroepen?

De wonde zag er goed uit, alleen de wonde waar de lymfeklier uitgehaald is, dat is een nog dik gezwollen, maar volgens de dokter is dat normaal, en gaat dit ook wel wegtrekken... We hebben nog steeds geen uitslag... De dokter zou ons opbellen zodra hij nieuws had...

Het mag gek klinken, maar die onrust, dat niet-weten, is eigenlijk erger dan de ingreep. Natuurlijk is een operatie niet niks, maar in zo'n geval is de spanning door het niet weten, de onrust door dat stomme zesletterwoord, veel erger.

Anny vroeg of ze nu al die kousen zou mogen uitlaten tegen het flebitis, maar het mag nog steeds niet. Anny zuchtte... Dat vindt  ze lastig, dat en het jeuken van de wonde. Wellicht komt dat jeuken meer van die pleisters dan van de wonde, want het is een plastik-pleister, waar geen vocht en dus ook geen lucht doorheen kan. Het voordeel is dat je je dan kunt wassen. Maar geen bad nemen...

Straks ga ik wat in de voortuin werken, wat onkruid wieden en de meidoorn bijsnoeien... Zodat het weer een bolvorm krijgt. We moeten ook nog wat gaan winkelen. Zoals je ziet, het is hier steeds druk. Op pensioen zijn is niet hetzelfde als op rust zijn. Te contrarie...

Gisteren ook bezoek gehad, eerst van Marcel en nadien van Marie-Claire. Ook dat hoort bij deze periode van de ingreep. Het is goed dat mensen op je denken, dat ze eens komen en dat je er eens kunt over praten. Ik weet uit ondervinding dat deze episode niet zo heel lang duurt... Na een tijdje raak je uit de belangstelling. Ik ga niet zeggen "Uit het oog, uit het hart", maar het lijkt er wel een beetje op. In de meeste gevallen is dat een logisch proces, die samengaat met het genezen, maar voor langdurig zieken is dit een sluipend gevaar. Ze voelen zich plots wat verdwijnen, weg deemsteren, uit de maatschappij gedrukt.

Ziek zijn is niet alleen een lichamelijk proces, het is ook een sociaal proces.
Weet je, ergens is er een breuk ontstaan in ons bestaan. Vroeger bleef één van de kinderen inwonen, en de ouders hadden niet alleen gezelschap, ze hadden ook een sociale verbinding behouden met de wereld.
De maatschappij is veranderd, de kinderen trekken allemaal het huis uit, en de ouders raken alleen. Ze worden oud, en als het niet meezit met de gezondheid, raken ze geïsoleerd, met het gevolg dat er -vooral bij de ouderen- verschrikkelijk veel eenzamen zijn, midden een zee van mensen.

Wij hebben daar -gelukkig maar- (nog ?) geen last van, omdat we steeds bezig zijn in alles en nog wat. We hebben altijd tijd te kort. En dat is goed, dat is een geluk ! Ik heb compassie met de mensen die je soms ziet zitten te zitten voor het raam, naar buiten kijkend naar de passanten. Of naar de TV, onderwijl morrend op die bak waar nooit eens iets deftigs te zien is.

Dat is een van de redenen waarom ik Ziekenzorg en de Crea zo belangrijk vind! Bezig zijn is zo verdomd belangrijk ! En we proberen de mensen dingen bij te brengen waardoor ze bezig zijn, en hopelijk ook bezig blijven. Waardoor ze niet op hun ziekten hun pijn, hun eenzaamheid denken, maar het gevoel hebben dat ze echt bezig zijn en echt dingen maken die mooi zijn, nuttig zijn.

Ik ben nu bezig met het maken van een tapijt voor buiten, voor aan de voor- of achterdeur... Dus iets wat mag in de regen liggen, en toch een degelijk tapijt is. Ik heb al een staaltje opgezet, en het lukt en het is doenbaar voor iedereen. Er is heel wat werk aan, maar dat is niet erg, in tegendeel ! Het is belangrijk bezig te zijn en het gevoel te hebben dat het nuttig en/of mooi wordt !
Bovendien kost het ook bijna niets... Buiten veel tijd ...
Heerlijk toch ?

Tot de volgende ?