raindrops keep falling on my head...

Spherical aberration of the lens (Photo credit: Wikipedia)

't Is weer aan 't regenen... Maar we laten het niet aan ons hart komen, we blijven ademhalen, weliswaar wat voorzichtiger, om niet te verzuipen, maar we blijven ademen.  Misschien had ik dan ook moeten kiezen voor een ander (oud) liedje: I'm singing in the rain... Maar dat staan wippen in grote plassen zie ik echt niet zitten. Ik vind het al erg dat de natte van van boven komt, zonder dat ik mijn onderkant zelf moet onder spatten.

In ieder geval is het vandaag niet van " Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy..." want dan zie ik niet meer door mijn beregende bril.

Kijk, een bril is een prachtige uitvinding, maar het zou nooit mogen regenen. Let op, ik beweer niet dat een bril alleen nuttig is voor woestijnbewoners, want door een gezandstraalde bril zie je nog minder, en daar helpt poetsen niet meer. Nee, een bril is een prachtig redmiddel, maar het is maar een pover middel, door het feit dat het niet zelf-reinigend is. Het dampt aan, het wordt kletsnat, het wordt vettig, het wordt vuil, vingerafdrukken zijn grote hinderpalen voor je visie op de wereld... Kortom, het is een noodmiddel.
Je kunt natuurlijk altijd opteren voor contactlenzen, maar dat is ook maar niets. Je moet er eerst aan wennen, want die dingen voelen bizar aan, maar bovendien moet je steeds attent zijn en denken aan die objecten die daar zitten op je ogen. Ik zag eens een meisje niezen, en nadien naar de dokter gaan, want haar contactlens was door de nies verschoven en zat ergens op de achterkant van haar oog...

Gelukkig bestaat er nu ook een operatief ingrijpen, waarbij men de lens corrigeert en holler of boller maakt naar noodzaak. Helaas ken ik mensen waar na enkele jaren de operatie blijkbaar ook uitgewerkt was, en betrokkene droeg weer zijn brilletje...

Kortom, als je "gezegend" bent met "slechte" ogen, dan is dat vermaledijde brilletje nog steeds het handigste middel om je ogen te corrigeren... En je moet maar zorgen dat je een en ander aan attributen bij je hebt, om ten gepaste tijde dat onding weer eens te poetsen, te drogen, kortom doorzichtig te maken. En dankbaar te wezen aan die onbekende die ooit, heel lang geleden een stuk beryl zo wist te slijpen, dat hij beter naar de wereld kon kijken... Van dat beryl komt ons brilletje als woord...

Ik ben de bezitter van enkele brillen... Ik heb mijn gewone bril, waarin lenzen zitten die me zowel ver laten zien als heel dichtbij... Want ik heb al heel lang last van bijziendheid,en sinds de laatste jaren ook van verziendheid... Met die bril kan ik steeds terecht, ik moet alleen mijn hoofd in de juiste stand houden om dat scherp te zien wat ik scherp wil zien. In mijn wagen heb ik een zonnebril, op sterkte, maar dan alleen om ver te zien... Mijn kilometerteller is dan wel wazig, maar ik kan nog onderscheiden dat ik de snelheidslimiet aan het respecteren ben. Ik heb ook een bril om alleen maar dichtbij te zien, die draag ik als ik fijn werk moet doen, en ik heb dan nog een bril om alleen ver te zien... Die draag ik als ik naar de TV wil zien, liggend in mijn zetel... Want als ik lig, dan zie ik met mijn bril met dubbele focus niet met beide ogen op dezelfde plaats door mijn bril, en is het ene oog alleen maar ver aan het zien en de andere alleen maar dichtbij... Dus heb ik een bril om toch lui te kunnen liggen TV-kijken... Het toppunt van decadentie voor mijn luie lijf.
Dat ik die bril heb, is eigenlijk alleen te danken aan het feit dat mijn oude bril voor ver te zien toevallig weer de juiste sterkte heeft om ver te zien...vandaag de dag. Want de sterkte van de glazen ging ooit regelmatig naar sterker, maar nu weer naar wat minder sterk... Maar er kwam een bril bij voor dichtbij.

Ik snap het niet... Hoe kan een lens nu en een afwijking hebben voor dicht en tezelfdertijd voor ver ? Maar ja, als ze dergelijke glazen kunnen slijpen, dan zal mijn echte lens die ik kreeg van de natuur wellicht ook zo gek kunnen doen...

En ondertussen is het maar aan het regenen...

Oh ja, heb ik je al verteld over het venster in ons vakantieverblijf in Voeren (Teuven) ? Wij lagen in de namiddag (mijn rug weet je wel) naar de TV te kijken, en buiten zagen wij de eigenaar van het vakantieverblijf zijn gras afrijden. Heel luxueus op zo'n zitmaaier... Plots een enorme knal, vlak naast mijn oor ! In het raam een gat.
Er was een keitje door de grasmaaier weggeslingerd, recht op ons raam. Er was een gat in het eerste glas van het dubbele glas, en het gaf een enorme knal. (Die dingen zijn naar men zegt luchtledig (?), en dat zou de knal zo luid hebben gemaakt.) In ieder geval, het was schrikken en wellicht is de winst op ons verblijf heel wat minder geworden door de kosten van een nieuwe ruit in dubbelglas...

De laatste dag dat we daar waren (de zondag) regende het en ondanks het feit dat het maar een gaatje was van zo'n centimeter diameter, zag ik water staan tussen de twee glazen... Een aquarium in wording ?

Maar vensters hebben dezelfde wondere eigenschap als mijn bril, ze beregenen, ze worden vuil en je moet ze poetsen om de wereld behoorlijk te kunnen bekijken. En toch... heerlijke dingen die vensterramen ! Heel lang geleden waren er geen glazen vensterramen... Om toch licht binnen te krijgen en de wind en de kou buiten te houden werden in onze streken varkensblazen in een gat geklemd. Je zag er niet door, maar er kwam wel wat licht doorheen. Later maakte men min of meer plat glas, door het glas te zwieren verkreeg men ronde min of meer platte ruitjes. In sommige historische gebouwen zie je soms nog dergelijke dingen, niet echt doorzichtig en meestal zelfs niet kleurloos. Een heel stuk berder in de geschiedenis slaagde men er in het glas min of meer plat te gieten, en krgen we voor het eerst echte glazen ramen... Het zicht was niet wat het moest zijn, en je zag, als je je hoofd beweegt, de dingen buiten "wiebelen"... Het raam was niet echt plat en niet echt overal even dik...
Nu zijn de ruiten dat wel, en we zitten tegenwoordig al met dubbel, ja zelfs drievoudig glas om te isoleren zowel qua temperatuur als qua geluid...
We mogen dus echt niet klagen... Och ja, in de tijd dat wij het moesten stellen met varkensblazen, waren er streken waar ze beschikten over bepaalde lichtdoorlatende steensoorten, die ze heel dun slepen en polierden. Je zag er ook niet door, maar het heeft een verrukkelijke tekening en is mooi... In sommige streken zie je ze nog wel eens terug in kerken en kastelen...

En och ja, glas is geen vaste stof... Glas heeft een zekere vloeibaarheid. In ramen waar het glas al eeuwen in zit, kun je vaststellen dat de ruiten onderaan dikker zijn geworden dan aan de bovenkant. Gek dat je dan deze "vloeistof" kunt breken als...glas...

tot de volgende ?

terug van weggeweest

Limburgs: Nurop in de gemeinte Voere in Belsj Limburg foto: Els Diederen 2006 Aelske (Photo credit: Wikipedia)

(In Teuven in de Nurop stond ook ons verblijf...)

Het verlof zit er op...
Nu ja, eigenlijk hebben wij, gepensioneerden, eeuwig verlof, maar ik bedoel ons kleine reisje naar Teuven, gemeente van het mooie Voeren. Ik dacht dat Voeren een Vlaams eilandje was in Wallonië, maar eigenlijk is het veeleer een Vlaamse uitloper van Nederland, en zelfs een beetje van Duitsland, want je zit daar vlakbij het drielandenpunt, en het taaltje wat ze er spreken lijkt wel wat Platduits te zijn, of is toch heel sterk er door beïnvloed.

Nu, eigenlijk speelt dat allemaal geen rol, en het lijkt me helemaal niet dat Taalslagveld dat ze ons willen opsolferen... Als je er gaat eten of iets gaat drinken, dan hoor je Vlaams, Waals, Duits en het Platduits allemaal door elkaar gonzen. Maar ik hoorde geen bekvechterij...
Gelukkig maar, want ruzie vind ik idioot. Ik ben Vlaming, maar ik ben ook Belg, en voor mijn part ook Europeaan, al vind ik de naam van dat werelddeel al heel erg overdreven, laat staan dat dan te gebruiken voor een verzameling landen die zelfs niet eens heel dat Europa omvatten.
En Europa als werelddeel??? Je moet eens kijken op de wereldbol, dat Europa is slechts een klein aanhangsel van Azië en dat hangt dan ook weer aan Afrika, zodat ik persoonlijk meer zou kiezen voor de naam Eurafrazië.... Lijkt me correcter.

We zijn niet tot in Duitsland geweest, maar we hebben wel heel wat keren in Nederland vertoeft, soms zelfs gewoon als kortste weg tussen twee punten. Op het drielandenpunt hebben we (met de lift) de Wilhelminatoren beklommen, en genoten van het enorme landschap. Dat deden we zelfs op de eerste dag, waar we op goed valle uit wat rondtoerden om het landschap te bewonderen.

Kortom, het was een leuk en mooi verlof, met één grote ergernis... We moesten ons telkens vergenoegen met een halve dag... Dan kon ik niet meer, en moest dan met veel pijn terug naar ons vakantieverblijf trekken... Maar die halve dagen hebben we genoten, en hebben we toch een en ander bezocht... Alleen, het hoofddoel was de antiekmarkt te Tongeren, en op die dag goot het water, en viel de antiekmarkt letterlijk in het water... Antiekmarkten hebben geen of onvoldoende bezoek in de slagregen, kunnen hun gerief niet voldoende te kijk stellen, en lopen risico dat hun waren stuk gaan door die regen... We zagen dus vooral kraampjes die aan het opkramen waren.... Gelukkig zijn er een paar stukken die overdekt zijn, en daar was wel iets te zien en te vinden ! Ik vond er maar liefst 4 wandelstokken (eigenlijk waren het er nog meer, maar je kunt toch moeilijk alle mogelijkheden voor de toekomst uit sluiten, dan rest er niets meer !) en ik vond er ook een mooi boek over ... klei en keramiek... Wat wil je nog meer ? We hebben er gekuierd in de regen, elk onder een grote paraplu, en gedaan of het voor ons mooi weer was...


Gisteren de terugreis, die al bij al goed verlopen is. Wel de pijn die er bij hoort, en die nu nog niet weg is. Nu ja, dat is vertrouwd gebied die pijn. Ik moet zeggen dat ik enorme schrik had om deze baan te rijden... Maar het is al bij al meegevallen. Het lijkt makkelijker een heel end in één stuk te rijden, dan het in twee keer te doen. Ik zit dan wel op het laatst met felle pijn te rijden, maar nadien kan ik wat rusten en het laten wegebben. Ik heb meer last van een kortere afstand gevolgd door "activiteit" (nu ja, dat is dan niet thuis in mijn zetel zitten recupereren) en dan weer terugrijden en de pijn dus verder opbouwen. Gek dat lijf van mij.

Ik ben gelukkig dat Anny nog eens kon genieten van andere dingen dan thuis, en dat ze een weekje niet moest koken, niet moest kuisen, gewoon kon genieten... Want zij is toch mede het slachtoffer van mijn rug...

tot de volgende ?

Spionage in het Vaticaan

Pope Benedictus XVI at a private audience with cardinal ruini. (january,20 - 2006) (Photo credit: Wikipedia)

Ik ga eerlijk zijn, ik heb het artikel niet eens gelezen, het interesseert me helemaal niet... Maar de titel over een spion in het Vaticaan, dat raakte mij.
Als begrip.

Voor mij kun je niet duidelijker stellen dat de kerk een organisatie is verworden en helemaal geen "kerk" meer is. Een geloof en het belijden van dat geloof moet de facto een kristalhelder doorzichtig item zijn. Van zodra het dat niet meer is, is het in feite geen geloof meer, maar een organisatie.

Och, ik wil niet stellen dat zelfs een geloof niet iets of wat van een organisatie moet kennen, maar op het moment dat het organiseren het geloof overstijgt, dan heb je geen geloof meer, maar alleen een organisatie.

Een geloof heeft geen, kan geen macht hebben. Als het macht heeft, is het geen geloof meer, heeft het ergens onderweg de pedalen verloren...

Als er spionage optreedt, dan is dat geen kwestie van geloofszaken, maar van organisatie. Inzake geloof is spionage onmogelijk. Overbodig, vermits geloof kristalhelder, doorzichtig moet zijn.

Als ik in de ondertitel dan nog lees dat de man met bezwarende documenten in zijn bezit werd betrapt... dan lijkt het mij heel duidelijk. Dit is geen centrum van het geloof meer, dit is een organisatie, een machtscentrum.

Ik ben gelovig, ik hou van het idee "geloof"... Omdat ik me niet kan voorstellen dat het heelal zo maar zou bestaan, zo maar bijna wiskundig in evenwicht zit, dat leven kan ontstaan en zich ontwikkelen, zo maar, bij toeval... Heb je al eens nagedacht over een atoom ? Dat is meer niets dan wel iets. Maar als je een pak ijzeratomen bijeen neemt, dan heb je een snijdend zwaard...Terwijl er eigenlijk veel meer niets dan wel iets is... Ik geloof niet in dergelijke toevalligheden. Voor mij is er meer aan de hand, en dat meer, dat is voor mij "God"...

Ik geloof ook dat godsdiensten een nut hebben. De belofte van eeuwig leven of eeuwige straf heeft  een positieve invloed op het gedrag van de mens. Niet voldoende, maar toch... en ieder beetje positieve invloed is winst.
En vertel me nu niet over de slechte invloed van godsdiensten inzake oorlogen... Want daar kijk je niet naar de godsdienst, maar naar de organisatie, de macht die mensen grijpen zelfs van uit Godsdienst, die dit net afzweert.

Ik heb begrip voor hen die vanuit dit oogpunt de godsdiensten verfoeien, alleen, zij kiezen de verkeerde vijand, het is niet de godsdienst, maar de organisatie...

Ik schreef enkele dagen terug over de politieke Islam, daar zien wij gemakkelijker dat het in feite over politiek gaat, en kiezen zelfs voor een naam die dit duidelijk aangeeft. Maar heel wat oorlogen waar de Christelijke kerken mee gemoeid waren, konden we net zo goed politiek noemen, want dat was het. Als de Christelijke kerk scheurde, dan was het niet in de eerste plaats over de interpretatie van het geloof, maar over de aantasting van de macht, van het politieke beleid.

Ik heb ook iets tegen "Godgeleerdheid"... Hoe kun je nu geleerd zijn in het alles overstijgende, het onbegrijpelijke, het Alles ? Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat wat men onder de noemer godgeleerdheid vat, eigenlijk bijna gelijk is aan wat we de faculteit Politiek en Sociale Wetenschappen noemen, maar dan in zake godsdienst. Met andere woorden: politiek, macht, organisatie...

Wanneer bereiken wij de echte godsdienst ?
Heel makkelijk: in de Liefde...

Van liefde gesproken, vandaag zijn mijn nichtje Kristel en haar Patrick vijfentwintig jaar gehuwd... Mag ik hen langs deze weg nog maar eens feliciteren ?
Vijfentwintig jaar... het lijkt veel, maar het is zo kort geleden... Tempus fugit...
Ik heb Kristel nog luiers omgedaan, echte luiers, ik denk dat pampers toen nog niet gekend waren hier, of misschien niet eens uitgevonden waren... Luiers, met veiligheidsspelden... Waar is de tijd? Het was gisteren...


tot de volgende ?

vanariekogel in 't nieuwe kogelvotje...

Castle of Laarne (Photo credit: Wikipedia)

Mijn kanarie zit in een oud kooitje, en ik keek al langer uit naar een nieuwe, betere kooi op de rommelmarkt. Ik heb de nieuwprijzen bekeken, en rommelmarkten is -zeker in dit geval- lucratief...
Vandaag, in Laarne (prachtig kasteel !) vond ik een kooitje, in een van de eerste kraampjes die we tegen kwamen. Ik vroeg de prijs, en voor 2 euro was het van mij. Ik heb niet afgeboden... Ik heb wel gevraagd of we het er konden laten staan tot we terugkeerden, en dat kon. Gelukkig maar, anders moest ik de hele markt lang dat kooitje meesleuren.

We kopen langs om minder, we gaan steeds meer en meer om te kijken en te genieten van de sfeer van de rommelmarkt, en om wat te keuvelen en plezier te maken met bekende marktkramers. 5ook wel met onbekend - die horen dan meteen bij de bekenden)
Gisteren heb ik wel iets gekocht... Ik zocht al een hele tijd naar een wandelstok met een ivoren handvat, dat had ik nog niet... Gisteren vond ik geen wandelstok, maar wel een handvat... Heel mooi... en een stok maken? Dat heb ik al meer gedaan.

Vandaag hebben we wel nog iets mee, iets voor Anny, een mooie Hosta, met goudgele bladeren... Nu nog een klein plantje, maar de man vertelde dat het een behoorlijk grote plant wordt, met volledig goudgele bladeren... Mooi.
Hosta is een heerlijke plant, waar je weinig of geen uitkijken naar hebt... als je de slakken kunt weghouden.

Het is nog steeds mooi weer, maar de weerman kondigt al weer slecht weer aan... het kan dit jaar geen zomer worden, lijkt het wel. Enkele dagen heel mooi, heel warm weer, midden in het regenseizoen. Of hoe noem je deze lente anders ?

Nu ja, we hebben toch al deze dagen gehad, een verademing na al die regen en koude dagen. Maar het is dan zo plots, zo heet dat de mensen het weer te vinden, en te is nooit goed... Voor mij mocht en mag het wel, ik heb geen last van zo'n weer. Maar dat het weer gaat veranderen, dat voel ik al, daar hoef ik geen weerman voor, ik heb een ingebouwde barometer: mijn rug...

We hebben de rommelmarkt in stukjes gedaan... zo ging het net.
En volgende week, bij leven en welzijn: rommelmarkt te Tongeren... Daar gaan we wellicht maar een hoekje kunnen van doen, maar de sfeer opsnuiven zal wel lukken. Ik vraag me af of daar ook die heerlijke ontspannen sfeer heerst, of dat het meer een deftige, wat stijve markt zal zijn. Want die sfeer, dat is voor mij wellicht het belangrijkste onderdeel. Wellicht ga ik daar iets minder genieten, omdat het dialect van daar waarschijnlijk Bargoens zal zijn voor ons.  Nu ja, we zien wel, en genieten doen we toch wel.

Ik heb even opgezocht wat Bargoens eigenlijk is... Dat komt uit het Frans, een reactie tegen het voor hen onbegrijpelijke Bretoens (van de Bretoense woorden Bara Gwin = brood en wijn)

Zo, dat hebben we ook weer bijgeleerd...

Nu ga ik wat rusten, de rug weet je wel...

tot de volgende ?

Homohuwelijk in "Comics"

Nederlands: Roos (Photo credit: Wikipedia)

Vlak na de speach van Obama over de homo's, komt er al een tekenverhaal waar de held een homohuwelijk aangaat...

Ik heb helemaal niets tegen homo's, noch tegen het feit dat ze mogen en kunnen huwen, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat men momenteel een beetje "reclame" maakt voor het homo-zijn... Men zegt dat het feit van homo zijn  een lichamelijk feit is, met andere woorden, men wordt homo geboren. Men is gewoon zo, het is geen ziekte, geen afwijking, het is een van de vormen van mens zijn. En dan lijkt het mij dat dit niets is om reclame voor te maken. Ik maak ook geen reclame met het feit dat ik hetero ben, of dat ik blank ben, want dat is even onzinnig. Men is ... mens. Niet meer en niet minder dan gewoon: mens.

Misschien interpreteer ik het feit dat de homo om erkenning schreeuwt verkeerdelijk als reclame-voeren, maar ik vind het onzinnig dat men gay-parades organiseert en dergelijke dingen meer.  Ik lig er niet van wakker, het hindert me niet, maar als men het "Alleen vir Blankes" (terecht) verkeerd noemt, dan lijkt me dat ook verkeerd. Het is natuurlijk niet in dezelfde zin dat de een de ander onderdrukt, maar ook het verheerlijken van de een boven de ander lijkt me niet logisch.

Misschien komt het mede door mijn leeftijd, en door het feit dat ik nog meemaakte dat homo zijn wel als een ziekte beschouwd werd (Ik heb er nog eentje verpleegd in het psychiatrisch centrum waar ik een tijdje werkte)... Maar mij lijkt het een beetje te veel op wat we al te vaak zagen... Het principe van de slinger. Het ideale punt is in het midden, maar de slinger gaat steeds weer van het ene uiterste naar het andere en passeert het ideale punt in een fractie van de tijd...

De gulden middenweg, het lijkt voor de mens een bijna onhaalbare kaart. Wat is het toch dat dit met ons doet ?

Ik ben natuurlijk ouderwets... ik weet het, ben er me bewust van, maar ik ben een kind van de opvoeding die ik ontving, thuis, in school, bij de makkers... Ik voel me ook niet happy als ik kussende en knuffelende, likkende koppeltjes verliefden zie, dus stel ik dat evenmin op prijs bij een koppel homo's. Maar als ik dat laatste zou durven tonen, dan ben ik homofoob. Nee, ik ben dat niet, ik ben zo opgevoed dat het uiten van lichamelijke genegenheid geen publieke aangelegenheid is, maar een intiem iets. En hoe oud ik ook ondertussen al ben, en hoeveel ik ook al zag en meemaakte, ik denk er nog steeds zo over.

Dus stoort mij dat ostentatieve optreden van lichamelijke liefde, ook bij homo's, net zoals bij hetero's. Voor mij is liefde, ook het lichamelijke deel er van, iets wat je deelt met zijn tweeën. Iets waar een ander geen affaires mee heeft, waar alleen het stelletje in deelt. Al wie daar bij komt, is er te veel.
Mij komt het steeds een beetje over alsof je de wereld moet bewijzen hoe graag je elkaar wel ziet, maar de enige aan wie je dat moet bewijzen is de partner. Meer niet. Die anderen zijn die er misschien nodig om jezelf te verrechtvaardigen te overtuigen van de echtheid van je liefde, het publiek maken om het een zekere legaliteit te geven???

Sorry, maar als je dat van doen hebt, dan lijkt het mij niet echt, niet gemeend.

En als ik dan een homo- of ander stelletje zo ostentatief bezig zie, dan denk ik dat ook, dan vraag ik me af: " Wie zijn ze hier aan het overtuigen? Zichzelf ?"

Van mij hoeft dat niet, het lijkt me allemaal zo ver weg van het echte, het gemeende, het diepe...
Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg... wil ik dan schreeuwen, maar dan ben ik ouderwets, of homofoob of heb ik geen begrip voor jonge mensen...
...
Of begrijp ik net iets te goed ?


tot de volgende ?

Heerlijk weer !!!

Gentbrugge watertower (Photo credit: Wikipedia) ( Deze watertoren ziet er nu heel anders uit, men heeft er een kunstproject van gemaakt, en nu lijkt het precies een glas water met ijsblokjes in... Mooi !)

Ik liep vandaag in de zon in Gentbrugge, op de rommelmarkt.
Heerlijk flaneren in de zon...
niet klam en vochtig heet, maar goe warm en heerlijk...
dju, da' was lang geleden !

Vanmiddag, als ik de vissen in de vijver voerde, waren de beestjes druk in de weer, en bij de goudvissen was de paringsjacht open verklaard.
De knalrode rietvoornen schieten heen en weer, precies of de voedervlokken zullen wegspringen, en moeten ze echt jagen om zeker te zijn van hun beetjes...

De merels die boven de kleine vijver nestelen, zitten van hun oren te maken, als we te lang blijven staan om te kijken naar de vissen. Mezen zijn allang uitgevlogen, en gisteren vond ik een mus verdronken in de vijver... Niet eens een jong, een mannetje, wellicht gevochten tot er eentje in het water is gesukkeld.

Kortom, de warmte doet wat, met mens en met dier...

Het lijkt wel of nu pas de lente echt begint, en 't is bijna zomer.
Vannacht geslapen met het raam wijd open, en wakker geschreeuwd van het helle "Leoo" van de pauwen van een buur.
De hanen hoor je kraaien van ver en van heel nabij uit mijn eigen kippenren.
Van zodra het licht nog maar iets te zien is, hoor je het gekwinkeleer van duizenden vogels en vogeltjes...
Het grote morgenconcert van de natuur...

Goed weer, = blije mensen...

Gek dat we daar zo gevoelig aan zijn...
Hoe goed de zon ons doet... En zeggen dat er delen van de wereld zijn waar ze dat gevoel krijgen bij een regenbui... en als die zon eindelijk eens verdoken zit achter een dik wolkendek.
Met andere woorden, het is wellicht de verandering die de verademing geeft, en zitten wij hier net goed, want hier verandert het om de vijf tellen..
en maar klagen.

Druk is het hier, ik ben zo net weggeroepen, want mijn gebuur en ik hadden gezien dat onze nokpannen maar zozo meer waren, en er kwam een aannemer om eens te kijken. Na het verlof komt er een nieuwe nok op, volgens een heel nieuw systeem, en naar het schijnt veel beter... allee, we zullen het dan wel gewaar worden, en als het ven lang mee gaat als nu, dan zal ik het wellicht toch niet meer weten...

En zo blijven we aan gang...
tot de volgende ?

De peuterklas

Nederlands: Friedrich Wilhelm August Fröbel (21 april 1782 – 21 juni 1852) (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag mocht ik "les" gaan geven in de peuterklas en twee kleuterklassen... Dat je een schoondochter hebt die peuterjuf is, is daar de schuld aan, niet mijn speciale capaciteiten, want die heb ik niet, of maar in geringe mate.
De peu- en kleuters kregen les over kunst, en ik moest kunstenaar zijn. Haartist, met mijn baard wellicht ?

Ik moest wat uitleg geven en enkele voorbeelden tonen van pyrografie. Het tekenen door branden in hout. Een oude kunstvorm die ik graag beoefen. En die voor die reuzen heel spectaculair oogt. Zeker als ik het toestel op maximum zette, en hen toonde dat de vlammen uit het hout en het karton spatten. De oudsten (derde kleuterklas) waren heel verbaasd dat ik daar ook een putje mee in het hout kon branden, en kwamen ieder op beurt (heel de klas) voelen aan het putje.

Kortom, het was leuk...
Het was ook een ervaring...
Ik dacht terug aan juffrouw Alice, de juf waarbij ik kleuter mocht zijn... Dat was toen nog een echt klasje, drie rijen kleine bankjes, de kleuters twee per twee op de bank, de armen over kruis, en een wijsvinger op de mond: stil zijn en stil zitten...

Nu zitten ze in een grote kring, op blokken, knus bijeen, ze zingen met begeleiding van juf Els en haar gitaar hun morgengebedje... Heel wat anders dan in onze tijd. De kinderen worden wel in toom gehouden, maar niet met stilzitten met gekruiste armpjes... En als er al eens moet stilte gevraagd worden, dan lukt Els daar heel goed in, zonder te zwaaien met straf, of zonder echte dreigementen. Ze werkt vooral op het samenhorigheidsgevoel en het leren samen werken, samen spelen.

Er is geen schoolbord meer te zien, wel heel wat kleurige prenten, en mooie speelhoeken. Er is een handig hoekje met een toiletje in een verborgen hoekje, zodat de ukjes voor plassen of net iets meer niet meer buiten moeten, en de juf steeds in en bij de klas is.
Heel anders dan in de tijd van toen...

Je ziet bij sommigen heel goed dat het rakkertjes zijn, anderen zijn nu al duidelijk te herkennen als brave wat slaafse zieltjes. Gek hoe vroeg je de dominante figuren er al kunt uit halen.

Ik heb me geamuseerd, eerst een tijdje het leven in een peuterklas kunnen bespioneren, en dan zelf met die reuzen mogen "werken". Er was er eentje jarig, en dat is een hele plechtigheid, heel strikt omlijnd en omkaderd, want ieder kind moet net evenveel en even zorgzaam in de bloemetjes worden gezet.

Dat dit zo strikt omlijnd is, dat is de schuld van de ouders, want die willen niet dat een ander kindje net iets anders krijgt dan hun kind... Een beetje jammer, het neemt iets weg van wat heel spontaan zou kunnen gebeuren, en misschien iets meer gericht op het individuutje, want ieder kind is uniek.

Ik dacht er weer aan, welke rijkdom kinderen zijn... Je eigen bloed, een stukje van jezelf geprojecteerd naar de toekomst. Een bron van veel plezier... maar ook een bron van veel verdriet en zorgen. Een levenstaak.
In onze maatschappij geven we die schatten al heel gauw uit handen. moeder moet werken gaan, heeft een plaats in de maatschappij van vandaag, en moet in goed vertrouwen haar kind geven aan oppassen in de crèche, aan de juf in de peuterklas, de kleuterklas, de leraars...
Hun taak is niet alleen heel belangrijk voor de vorming van het kind, het moet ook een vervulling zijn van de wensen van al die ouders... En tegenwoordig nog meer dan vroeger, moet alles netjes afgewogen zijn...
Meer dan vroeger is het mijn kind, schoon kind...

Ik heb bewondering voor al wie een opvoedende taak heeft, en na vandaag nog meer !

tot de volgende ?