Heb je het ook gelezen ? De spermabank heeft zaadtekort, of zaad te kort, zoals je wilt.
Globaal gezien komen per jaar ongeveer 10 nieuwe spermadonoren opdagen, meldt het UZ te Gent, waar er normalieter minstens 50 zouden moeten zijn.
Daarom zijn ze nu een actie begonnen bij de studenten...
Eén van de redenen (naast de stijgende onvruchtbaarheid) is dat de Nederlandse echtparen (paren die dan wel echt?) nu massaal (?) afzakken naar Gent, omdat in Nederland de anonimiteit van de donor er niet meer is.
(Ik zie het al voor mijn ogen... een student, in een gekke bui gaat eens eventjes doneren, en zo'n twintig jaar later staat er plots een jongmens voor zijn deur: "Dag papa !")
Hier in ons Belgenland is de spermadonor nog anoniem. Wat blijkbaar op prijs gesteld wordt. Ik begrijp dit natuurlijk, want wat is de legale positie van de "papa" als er plots een dna-proef bewijst dat hij de natuurlijke vader is ? Erfrecht en dergelijke worden dan wel effentjes in vraag gesteld hé ?
Toch zit er ook een ander aspect aan... Stel dat de kleine bijvoorbeeld leukemie krijgt, en men zoekt de juiste donorcellen???
Ik denk dat er voor die zaken een mogelijkheid moet zijn om dan toch de echte vader te contacteren, eventueel zonder dat kind of nepouders dat ook maar kunnen te weten komen.
Maar ja, als je dan leest dat drie op de tien kinderen niet van de huwelijkspartner zijn, maar van een toevallige passant... Dan stelt zich diezelfde moeilijkheid ook. Ik vermoed dat er op zo'n momenten niet alleen de pijn van een doodziek kind stelt, maar dat daar bovenop soms nog een pijnlijke vaststelling komt van niet-vader zijn... Dat moet verschrikkelijk zijn !
Ik probeer me dat vruchteloos voor te stellen ! Het is gewoon niet voor je zelf aan te nemen dat één (of meer) van je kinderen na al die jaren van liefde en zorg plots niet meer je kind zouden zijn. Zou je dan heel rationeel kunnen zeggen dat de relatie vader-kind plots en definitief verbroken wordt ? Jij hebt immers dat kind aan het handje gehouden bij zijn eerste pasjes, jij hebt meegelopen naast het fietsje om hem te leren fietsen en noem maar op... Kun je dat plots allemaal zo maar laten vallen, of zit je dan verscheurd door je liefde en je haat tegenover "je" kind?
Trouwens, ik stel me ook de vraag hoe je, die in je binnenste staat tegenover het kind dat je samen hebt beslist te nemen, via een kunstmatige inseminatie. Zou je daar echt op dezelfde onvoorwaardelijke manier je liefde aan geven? Of zou je, op het moment dat de kleine eens stout is denken - zeggen?- dat is wat hij van dienen anderen heeft !
Zou dat niet steeds ergens diep van binnen blijven woekeren?
Ik ken een koppel dat een kindje heeft via een in vitro bevruchting. Daar stelt zich die kwestie niet. Daar is het duidelijk van de ouders samen, die alleen de bevruchting hebben laten plaatsvinden buiten de baarmoeder, omdat het via de normale weg niet lukte om diverse redenen. Misschien ken ik ook ouders in het andere geval, maar wellicht is dat iets wat alleen door intimi gedeeld wordt ? En weet ik het dus niet eens ?
Nu, in ieder geval denk ik dat de bijkomende kansen op het hebben van een kind voor de ouders in casu heel belangrijk is. Toen ik nog jong was, bestonden die mogelijkheden van nu nog niet, of waren nog in een stadium dat nog niet openstond voor iedereen, nog in de onderzoekfase zeg maar... Ik ken koppels waar er geen kinderen zijn, omdat ze er geen konden krijgen, en in ieder van die gezinnen was dat een drama. Moeilijk te verwerken en te verdragen. Bij de "gelukkigen" lag het aan beide partners, want waar het slechts aan één van de twee lag, dreigde het feit van schuldgevoel en verwijten... Nee, dan zijn de huidige middelen een zegen ! Zeker nu de echtparen veel makkelijker dan vroeger over gaan tot het verbreken van een relatie... De toekomst zal ons moeten leren of die evolutie goed of slecht te noemen is, maar een ding is zeker, waar er dan wel kinderen zijn, zijn die veelal in meerdere of mindere mate de sukkelaars van het gebroken gezin. Mocht de minder standvastige relatie ooit tot een winstpunt geworden, dan zal er eerst een deugdelijke oplossing moeten komen voor de kinderen, want wat men nu ook probeert, er is geen goede oplossing voorhanden om de kinderen een evenwichtige opvoeding te geven.
Bovendien is er ook geen echt goede oplossing voor de ouder die de kinderen "krijgt" toegewezen. In de meeste gevallen is dit de vrouw, die daardoor nog moeilijker een plaats krijgt in het economische bestek, en waardoor er een minder welvarende situatie ontstaat, zelfs armoede. Ook de kansen op een nieuwe relatie wordt dan bemoeilijkt door de aanwezigheid van die kinderen. (Het moge duidelijk zijn dat ik nog van de oude stempel ben, en dat voor mij de gezinnen heilig zijn, en dat je niet voor het minste uit elkaar moet gaan! Maar er zijn situaties waar geen andere oplossing is, dus ook bij de oudere generatie waren er al echtscheidingen)
Ik weet niet wat de reden is dat jongere gezinnen makkelijker uit elkaar gaan. Wellicht is een een hele samenloop van zaken. Eén van de dingen waar ik op denk, zonder een bewijs van juistheid, alleen een vermoeden, is dat de jonge echtparen tegenwoordig starten met alles. Toen ik huwde, hadden wij niet veel: een slaapkamer en wat oude meubeltjes en wat goedkope nieuwe meubeltjes, en het gerei dat we kregen als huwelijksgeschenk en wat afdankerkes van de ouders en andere familieleden... We hadden genoeg om te wonen in een liefst goedkoop huurhuisje, maar niets meer. Het heeft jaren geduurd voor er ook maar sprake was van een TV... Alles wat we nu hebben, hebben we samen opgebouwd, hutje bij mudje... Aan ieder stukje hangt niet alleen een herinnering, er hangt bij wijze van spreken ook zweet aan. Wij hadden ook nog een gezin waar we de luxe hadden moeder thuis te hebben en zich volledig te kunnen wijden aan het moederzijn, en het was door haar zuinig zijn, zelf alles op knappen en herstellen dat we er toch konden toe komen een bestaan op te bouwen. Rijk zullen we nooit worden op die manier, maar we hebben de rijkdom elkaar te hebben in een huisje wat en waar alles zelf bijeengewerkt is. Nu hebben de jonge paren alles al, om te starten... Bij hen heeft de tafel en de stoel geen meerwaarde, het is alleen een stoel, alleen een tafel. Bij ons is die tafel véél meer! Stel dat wij zouden scheiden, dan zou de verdeling véél en véél moeilijker zijn dan voor dat paartje waar de dingen geen meerwaarde hebben... Och, er zijn ongetwijfeld veel meer redenen dan dat op te noemen, zoals het feit dat beide partners werken, veelal in middens waar beide seksen voortdurend met elkaar in aanraking komen, en dus de bekoringen veel intenser zijn... en noem maar op... Maar toch, voor mij blijft dat zelf opbouwen van het nest de numero uno.
Sjonge, wat zijn we weer bloedserieus vandaag ! Wellicht omdat het nog steeds mistig is, en het weerbericht on weer geen enkele hoop laat dan een vooruitzicht op een hele week regen ? djudedju !
Bij Veerle zijn de zieken allemaal weer hersteld. Dus die zorg is ook weg. Straks ga ik eens nazien wanneer Floralux zijn sluitingsdag heeft, want we gaan ook weer eens zien om een bloemstukje voor op het graf van Koen. Je moet er vroeg bij zijn om de mooiste dingen te vinden. We zetten ieder winter een bloempje in kunststof, en in de zomer een levend plantje... en telkens voelen wij dan weer de pijn en een krop in de keel... Dat is een pijn die niet slijt.
tot de volgende ?
maandag, september 29, 2008
zondag, september 28, 2008
Geen rook zonder ...
Gisteren hoorde ik plots dat Martens, de zedepreker van de Christelijke paartij(d)... in het huwelijk is getreden met Miet Smet... Toen we volop bezig waren om te overleven tijdens Martens I, II, III, IV, V, VI, VII en VIII, hoorden wij al regelmatig dat hij iets had met Miet Smet... Blijkbaar waren de geruchten niet helemaal loos ?
Kortom, er zit een Smet aan...
Ik krijg nog steeds de kriebels als ik Martens hoor spreken... Als men ooit eens het stuk van Reynaert die Vos wil spelen, moeten ze hem pakken om de passie te preken. Zelfs als hij gelijk heeft, is er in zijn manier van spreken, in zijn stem iets, waardoor al het haar op mijn lijf pijlrecht gaat staan, en heb ik alle lust om hem tegen te spreken. Hij spreekt zo geaffecteerd, met zoveel zelfgenoegzaamheid over zijn eigen geluid, dat ik hem met veel genoegen de strot zou dichtknijpen, gewoon tot het geluid verandert.
Heel anders spreekt een Van de Lanotte, maar die wil zijn Westvlaams accentje zo hard wegstoppen, dat het nog veel belachelijker is dan het taaltje van Piet Huysentruyt. Van de Lanotte mag zelfs heel trieste dingen vertellen, ik kan me niet inhouden ergens binnensmonds te zitten grinnikken...
Vaaaaan Stevaaaaaaaaaaaert ( den stieieieieieieieieief) zaaaal ik maaaaar nieieieieieiets zeeeegggeeen zeeekèr ???
Maar die weet het van zichzelf, en lacht er zelf wat mee.
Jammer genoeg zijn we de twee politiekers die ik graag bezig hoorde kwijt, heel lang geleden "de Polderbizon" (ik herinner me zelfs zijn echte naam niet meer) en Louis Tobback. Beiden hadden een stentorstem, een zeer uitgebreidde en niet altijd nette vocabulaire, en bulderden de anderen tot monddood. Ik was het omzeggens nooit met hen eens, maar ik hield van hun optreden. Zij waren werkelijk in staat de politiek te verheffen tot een aangenaam kijkstuk. Nu is de politiek net zoiets als een van die moderne toneeldrama's, waarbij je uren luistert naar enkele acteurs, en buiten gaat je afvragend waarover ze het eigenlijk hadden.
Polletiek is steeds meer en meer de kunst uren te praten over niets.
... en de verantwoordelijkheid af te schuiven op je ondergeschikten.
Maar dat zien we ook buiten de polletiek !
De maïs is weg, en ik zie nog niets! 't Is mistig ! Maar een mooie mist, een gouden gloed door een zon die wanhopig poogt er door te breken. ('t Moet goei specie zijn, want ze geraakt er maar heel traag door)
Gisteren op de rommelmarkt heb ik een prachtige afrikaanse wandelstok op de kop kunnen te tikken, heel mooi uitgesneden, en zwaar, zwaar...'t is er een in ebbenhout. Ik weet begot niet meer hoeveel wandelstokken ik nu al heb. Alleszins boven de honderd ! (Het is dus duidelijk, er hapert niet alleen iets aan mijn rug.) Bovendien zijn er een heleboel van die wandelstokken eigenlijk wapenstokken, en officiëel mag je er niet mee op straat lopen (Wet op de wapendracht). Maar dit is in dit geval een absurde wet ! De wandelstok die in werkelijkheid een sabel is, moet je eerst heel stevig de stok in je ene hand en de knop in je ander hand nemen, dan de zaak uiteen draaien met enkele volle toeren, en dan pas kun je de sabel uittrekken. In die tijd lig je zelf allang tegen de grond, of is de "vijand" allang verdwenen... De waarheid noopt mij te zeggen dat ik één wandelstok heb waar ik de sabel zo maar, zonder allerlei schroefdraad, kan uittrekken. Bovendien is dat dan ook nog een vlijmscherp ding! Maar de meeste "gewone" wandelstokken die ik gebruik in het dagelijkse leven, hebben een zware metalen knop... Mocht ik ooit in een situatie komen waarin ik mij echt moet verdedigen, dan is die zware knop op een stok, al een heel gevaarlijk wapen genoeg, waarmee je makkelijk iemand de kop zoudt kunnen inkloppen! Die wandelstokken zijn dan geen wapen. Nu ja, voor mij is eigenlijk de wandelstok gewoon een middel die ik nodig heb om mij te kunnen verplaatsen, meer niet...Maar je kunt net zo goed een mooie stok hebben dan een lelijke, dus heb ik er een hele collectie van.
Mijn eerste stok kocht ik, zoals iedereen, in een winkel waar ze medische hulpmiddelen verkopen, omdat de dokter mij had aangeraden eens te kijken of ik daar geen hulp van had. En jaren heb ik aleen die stok gehad... En op de eerste rommelmarkt die wij ooit deden, een beetje om thuis weg te zijn, weg van het verdriet na het verlies van Koen, zag ik de eerste stok van mijn collectie, en dat was er al ene met een sabel in. Ik kende de wetgeving dan nog niet, en heb jaren met die stok gewandeld... en nu en dan de sabel eens uitgehaald en rondgezwaaid om vrienden te amuseren. Ik heb wandelstokken die al een paar honderd jaar oud zijn, en hele moderne, nieuwe en oude... Ik heb er een van een Duitse "Uberstormbahnfuhrer" uit de eerste wereldoorlog, die duidelijk meer als attribuut diende dan als wandelstok, want je ziet nog steeds de plaats waar zijn hand altijd op lag terwijl hij de stok onder zijn arm hield... (Naam en rang staan in de stok gegrift). Ik heb ook een heel gewone stok, met een mooi koperen plaatje: uit dank ! De Centrale... Waarom er gedankt werd ? Welke Centrale ?... In ieder geval, ik zie het vandaag de dag niet goed zitten dat je iemand een wandelstok schenkt, uit dankbaarheid... Ik heb ook een heel oude wandelstok, met een knop in het zilver der armen: tin... Wandelstokken met zilveren knoppen heb ik ook, en heel zware knoppen dan nog. Maar het zijn duidelijk zelfgegoten knoppen! De maker heeft gewoon een afdruk gemaakt van de klassieke koperen knoppen met schroefdraad en al, en heeft dan zijn tafelzilver gesmolten en er knoppen van gegoten voor zijn wandelstokken... Ik heb die dingen voor een appel en een ei gekocht bij iemand die duidelijk minder oog had voor metallurgie dan ik. Ik had de knop een afgedraaid, en de binnenkant bekeken, en meteen vastgesteld dat het "eigen" werk was, de chamotte zat er nog in ! (Iemand die brons heeft gegoten kent dat). Thuis heb ik ze netjes gepolierd, en nu blinken ze als...zilver.
Ik heb er ook heel oude, die nog een mengeling zijn tussen een wandelstok en de voorlopers van de biljartkeu (en de golfstok?). Het groene laken was oorspronkelijk de grasmat, en de keu was een wandelstok, die lichtjes aangepast was aan het balspel.
Ik heb prachtig uitgesneden draken en adelaars en dolfijnen en noem maar op, en Afrikaanse met olifanten en nu sinds gisteren met Masaïkrijgers... Teveel om allemaal op te noemen. Er zit geschiedenis in die stokken ! Die van gisteren is er een uit Kenia, de verkoper bracht hem meer dan dertig jaar geleden zelf nog mede... En dan zit ik te denken... Was dat dan niet nog de tijd van Jomo Kenyatta ? De tijd van de luipaardmannen ? De tijd van al die moorden... Ik had die man eens beter moeten bekijken, misschien stond er daar voor mij een mercenaire, een huurling... Gek, de laatste jaren hoor je niet meer van huurlingen. Er was een tijd dat dat "beroep" niet uit de picture was ! Uit ons landje hadden we dan Schramme... en heel wat anderen, maar die naam is me bijgebleven. Zie je...geschiedenis alom...
Deze namiddag gaan we naar Wieze, ik ben daar nog nooit geweest. Het ligt nochtans niet wijd van hier, maar nu is er een grote rommelmarkt waar we eens gaan neuzen...Misschien vind ik er nog wel een wandelstok, of een van die mooie Afrikaanse beelden...
tot de volgende ?
Kortom, er zit een Smet aan...
Ik krijg nog steeds de kriebels als ik Martens hoor spreken... Als men ooit eens het stuk van Reynaert die Vos wil spelen, moeten ze hem pakken om de passie te preken. Zelfs als hij gelijk heeft, is er in zijn manier van spreken, in zijn stem iets, waardoor al het haar op mijn lijf pijlrecht gaat staan, en heb ik alle lust om hem tegen te spreken. Hij spreekt zo geaffecteerd, met zoveel zelfgenoegzaamheid over zijn eigen geluid, dat ik hem met veel genoegen de strot zou dichtknijpen, gewoon tot het geluid verandert.
Heel anders spreekt een Van de Lanotte, maar die wil zijn Westvlaams accentje zo hard wegstoppen, dat het nog veel belachelijker is dan het taaltje van Piet Huysentruyt. Van de Lanotte mag zelfs heel trieste dingen vertellen, ik kan me niet inhouden ergens binnensmonds te zitten grinnikken...
Vaaaaan Stevaaaaaaaaaaaert ( den stieieieieieieieieief) zaaaal ik maaaaar nieieieieieiets zeeeegggeeen zeeekèr ???
Maar die weet het van zichzelf, en lacht er zelf wat mee.
Jammer genoeg zijn we de twee politiekers die ik graag bezig hoorde kwijt, heel lang geleden "de Polderbizon" (ik herinner me zelfs zijn echte naam niet meer) en Louis Tobback. Beiden hadden een stentorstem, een zeer uitgebreidde en niet altijd nette vocabulaire, en bulderden de anderen tot monddood. Ik was het omzeggens nooit met hen eens, maar ik hield van hun optreden. Zij waren werkelijk in staat de politiek te verheffen tot een aangenaam kijkstuk. Nu is de politiek net zoiets als een van die moderne toneeldrama's, waarbij je uren luistert naar enkele acteurs, en buiten gaat je afvragend waarover ze het eigenlijk hadden.
Polletiek is steeds meer en meer de kunst uren te praten over niets.
... en de verantwoordelijkheid af te schuiven op je ondergeschikten.
Maar dat zien we ook buiten de polletiek !
De maïs is weg, en ik zie nog niets! 't Is mistig ! Maar een mooie mist, een gouden gloed door een zon die wanhopig poogt er door te breken. ('t Moet goei specie zijn, want ze geraakt er maar heel traag door)
Gisteren op de rommelmarkt heb ik een prachtige afrikaanse wandelstok op de kop kunnen te tikken, heel mooi uitgesneden, en zwaar, zwaar...'t is er een in ebbenhout. Ik weet begot niet meer hoeveel wandelstokken ik nu al heb. Alleszins boven de honderd ! (Het is dus duidelijk, er hapert niet alleen iets aan mijn rug.) Bovendien zijn er een heleboel van die wandelstokken eigenlijk wapenstokken, en officiëel mag je er niet mee op straat lopen (Wet op de wapendracht). Maar dit is in dit geval een absurde wet ! De wandelstok die in werkelijkheid een sabel is, moet je eerst heel stevig de stok in je ene hand en de knop in je ander hand nemen, dan de zaak uiteen draaien met enkele volle toeren, en dan pas kun je de sabel uittrekken. In die tijd lig je zelf allang tegen de grond, of is de "vijand" allang verdwenen... De waarheid noopt mij te zeggen dat ik één wandelstok heb waar ik de sabel zo maar, zonder allerlei schroefdraad, kan uittrekken. Bovendien is dat dan ook nog een vlijmscherp ding! Maar de meeste "gewone" wandelstokken die ik gebruik in het dagelijkse leven, hebben een zware metalen knop... Mocht ik ooit in een situatie komen waarin ik mij echt moet verdedigen, dan is die zware knop op een stok, al een heel gevaarlijk wapen genoeg, waarmee je makkelijk iemand de kop zoudt kunnen inkloppen! Die wandelstokken zijn dan geen wapen. Nu ja, voor mij is eigenlijk de wandelstok gewoon een middel die ik nodig heb om mij te kunnen verplaatsen, meer niet...Maar je kunt net zo goed een mooie stok hebben dan een lelijke, dus heb ik er een hele collectie van.
Mijn eerste stok kocht ik, zoals iedereen, in een winkel waar ze medische hulpmiddelen verkopen, omdat de dokter mij had aangeraden eens te kijken of ik daar geen hulp van had. En jaren heb ik aleen die stok gehad... En op de eerste rommelmarkt die wij ooit deden, een beetje om thuis weg te zijn, weg van het verdriet na het verlies van Koen, zag ik de eerste stok van mijn collectie, en dat was er al ene met een sabel in. Ik kende de wetgeving dan nog niet, en heb jaren met die stok gewandeld... en nu en dan de sabel eens uitgehaald en rondgezwaaid om vrienden te amuseren. Ik heb wandelstokken die al een paar honderd jaar oud zijn, en hele moderne, nieuwe en oude... Ik heb er een van een Duitse "Uberstormbahnfuhrer" uit de eerste wereldoorlog, die duidelijk meer als attribuut diende dan als wandelstok, want je ziet nog steeds de plaats waar zijn hand altijd op lag terwijl hij de stok onder zijn arm hield... (Naam en rang staan in de stok gegrift). Ik heb ook een heel gewone stok, met een mooi koperen plaatje: uit dank ! De Centrale... Waarom er gedankt werd ? Welke Centrale ?... In ieder geval, ik zie het vandaag de dag niet goed zitten dat je iemand een wandelstok schenkt, uit dankbaarheid... Ik heb ook een heel oude wandelstok, met een knop in het zilver der armen: tin... Wandelstokken met zilveren knoppen heb ik ook, en heel zware knoppen dan nog. Maar het zijn duidelijk zelfgegoten knoppen! De maker heeft gewoon een afdruk gemaakt van de klassieke koperen knoppen met schroefdraad en al, en heeft dan zijn tafelzilver gesmolten en er knoppen van gegoten voor zijn wandelstokken... Ik heb die dingen voor een appel en een ei gekocht bij iemand die duidelijk minder oog had voor metallurgie dan ik. Ik had de knop een afgedraaid, en de binnenkant bekeken, en meteen vastgesteld dat het "eigen" werk was, de chamotte zat er nog in ! (Iemand die brons heeft gegoten kent dat). Thuis heb ik ze netjes gepolierd, en nu blinken ze als...zilver.
Ik heb er ook heel oude, die nog een mengeling zijn tussen een wandelstok en de voorlopers van de biljartkeu (en de golfstok?). Het groene laken was oorspronkelijk de grasmat, en de keu was een wandelstok, die lichtjes aangepast was aan het balspel.
Ik heb prachtig uitgesneden draken en adelaars en dolfijnen en noem maar op, en Afrikaanse met olifanten en nu sinds gisteren met Masaïkrijgers... Teveel om allemaal op te noemen. Er zit geschiedenis in die stokken ! Die van gisteren is er een uit Kenia, de verkoper bracht hem meer dan dertig jaar geleden zelf nog mede... En dan zit ik te denken... Was dat dan niet nog de tijd van Jomo Kenyatta ? De tijd van de luipaardmannen ? De tijd van al die moorden... Ik had die man eens beter moeten bekijken, misschien stond er daar voor mij een mercenaire, een huurling... Gek, de laatste jaren hoor je niet meer van huurlingen. Er was een tijd dat dat "beroep" niet uit de picture was ! Uit ons landje hadden we dan Schramme... en heel wat anderen, maar die naam is me bijgebleven. Zie je...geschiedenis alom...
Deze namiddag gaan we naar Wieze, ik ben daar nog nooit geweest. Het ligt nochtans niet wijd van hier, maar nu is er een grote rommelmarkt waar we eens gaan neuzen...Misschien vind ik er nog wel een wandelstok, of een van die mooie Afrikaanse beelden...
tot de volgende ?
zaterdag, september 27, 2008
Hoera !
't Is niet te geloven, maar het heerlijkste weekend in tijden is er ! Ze zijn de maïs aan 't afrijden !
Met twee naast elkaar, een hakselaar en een tractor met een laadbak er achteraan, en nog een tweede tractor die komt aflossen...en rijden maar. De lichtgroene massa wordt meters ver gespoten, precies in de laadbak.
In de volgende dagen zul je de ratten kraaien, roeken, meeuwen en andere afvaleters het veld zien afschuimen... en eens het voer wat mindert gaan die ratten proberen in mijn kiekenskot het festijn verder te zetten ! En er zijn ratten ! Als je al eens vroeg in de morgen buiten kijkt, dan zie je ze lopen van uit de maïs naar de gracht... Gracht die in verbinding staat met de riolering... Eén ding valt mij op ! De ratten zijn aan het muteren! Sinds enkele jaren was mij, eerst in het park, opgevallen dat er tegenwoordig veel pikzwarte ratten rondlopen, maar nu zie ik deze ook hier ! Hier zijn ze nog niet in de meerderheid, maar hun aantal neemt toe. Gek genoeg zijn die ratten niet de Zwarte ratten, maar hun kleur is wel zwart, terwijl de Zwarte ratten meestal niet zwart zijn. Wie heeft die beesten ooit hun naam gegeven???? Of waren de Zwarte ooit echt merendeels zwart ?
Veel doet het er niet toe, maar het maakt wel dat wij sinds enige tijd ons verdedigen tegen die beesten met twee soorten gift ! Het gewone gift tegen ratten, wat meestal afdoende is tegen de gewone ratten, maar sinds een paar jaar strooien wij op de rattenpaden ook contactgift, waarmee je de Zwarte ratten, die niet eten van het gift, ook te pakken krijgt! Die lopen in het gift, en likken dan hun pootjes schoon... exit rattus...
Wel moet je dan oppassen dat de honden of de katten niet in het gift kunnen lopen. Anders sneuvelt niet alleen de rat en de muis...
Maar al met al zijn wij alletwee heel content dat nu eindelijk de groene muur gesloopt wordt ! En mijn buren ook, want Eddy zat er ook over te klagen ! Nu is er hier voor mij al één snede af, en voor het huis van mijn buur, 1.5 sneden, want ze zijn daar het veld ingereden. Dat ze daarbij ook het bord met de snelheidsbeperking van 60 km hebben omvergereden kan geen mens iets schelen, want de meesten rijden hier toch veel sneller. In een straatje zoals het onze doen ze toch geen controle... Moest ik van iedereen die hier passeert één euro per km dat hij te snel rijdt krijgen, dan hoorde ik wellicht al in het zelfde rijtje van Bill Gates thuis... djudedju... Indertijd hebben wij nog gepleit voor het verkrijgen van verkeersdrempels, maar sinds ik rugpatiënt ben, zijn die dingen plots gaan behoren tot de meest verderfelijke dingen ooit.
Vroeger was dit hier een rustige baan, maar dank zij het feit dat de Holleweg, een Nationale route notabene, er zo erbarmelijk bijligt dat niemand er nog zijn vering durft aan te riskeren (Ze laten het zo omwille van de vélokoersen, onder meer de Ronde van Vlaandere, je weet wel Vlaanderens mooiste, op de vuilste wegen), komen alle auto's langs hier Mater in gereden. Nu schijnt het dat ze ook de weg door Ename Bos gaan verkeersvrij maken, dan zullen de mensen van de katteberg ook hun geluk niet op kunnen. (Wie is het genie achter al die plannen ? Je moet nu eens in Oudenaarde komen kijken naar de "verbetering" die ze doen aan de ophaalbrug !!!) En ondanks alle protesten blijven de vroede heren erbij dat dit de meest logische oplossing is ! Tommetoch !
In het kader van de CO2 beperking zullen de mensen hier dus blijven langs rijden, omwille van hun vering, dan over de plaats naar de...holleweg rijden, die ze dan maar een paar honderd meter meer hebben te lijden, en dan via de krinkelende baan naar de afzink van de Kattenberg... Een hele omweg, met noodzakelijkerwijs gehaaste automobilisten en dus heelder wolken CO2... tot meerdere eer en glorie van de vroede vaderen die onze mooie stad aan 't verprutsen zijn... Heb je al eens een bezoekje gebracht aan Het Centrum van de Ronde van Vlaanderen te Oudenaarde ? Nee? Moet je echt eens doen, het is echt de moeite ! Vooral het beeld van dat mooie strakke ultramodern dinges naast de prachtige gotische St Walburgakerk... Een schoolvoorbeeld van hoe je een stadsbeeld kunt naar de verdoemmenis helpen !
Ze hebben hier al wat geprutst ! Ooit hebben ze hele rijen mooie oude huisjes gesloopt om met een autostradebrede weg tot op de markt te kunnen komen, dan hebben ze ingezien dat dit wel het domste was wat er ooit kon gedaan worden, en dan hebben ze die weg laten innemen door at moderne miskleuntje van dat Centrum Ronde van Vlaanderen... Een mooi museum, maar 't staat er zo schabouwelijk !
Maar, laat mij in vrede en vreugde, de maïs is aan het wijken ! Ze hebben er zojuist nog een snede af ! Nee, ik typ niet zo snel, het veld is hier zo groot dat het een hele tijd duurt voor ze ook maar één rondje hebben gereden !
Binnen een kwaertierke gaan we rommelmarkten... Voor het eerst weer binnen ! Ook dat is een symptoom van de naderende winter: de rommelmarkten trekken zich terug in hun holen... Vandaag is het in Flanders expo te doen, een steeds mooie en grote rommelmarkt, waar je rustig kunt genieten van de sfeer, zonder je te moeten bekommeren over het weer, alhoewel...vandaag kon het best ook nog buiten gehouden worden, het is - Oh Wonder !- nog steeds goed weer !
Voila, ik wens jullie ook een heerlijk weekend, met activiteiten naar uw verlangen!
tot de volgende ?
Met twee naast elkaar, een hakselaar en een tractor met een laadbak er achteraan, en nog een tweede tractor die komt aflossen...en rijden maar. De lichtgroene massa wordt meters ver gespoten, precies in de laadbak.
In de volgende dagen zul je de ratten kraaien, roeken, meeuwen en andere afvaleters het veld zien afschuimen... en eens het voer wat mindert gaan die ratten proberen in mijn kiekenskot het festijn verder te zetten ! En er zijn ratten ! Als je al eens vroeg in de morgen buiten kijkt, dan zie je ze lopen van uit de maïs naar de gracht... Gracht die in verbinding staat met de riolering... Eén ding valt mij op ! De ratten zijn aan het muteren! Sinds enkele jaren was mij, eerst in het park, opgevallen dat er tegenwoordig veel pikzwarte ratten rondlopen, maar nu zie ik deze ook hier ! Hier zijn ze nog niet in de meerderheid, maar hun aantal neemt toe. Gek genoeg zijn die ratten niet de Zwarte ratten, maar hun kleur is wel zwart, terwijl de Zwarte ratten meestal niet zwart zijn. Wie heeft die beesten ooit hun naam gegeven???? Of waren de Zwarte ooit echt merendeels zwart ?
Veel doet het er niet toe, maar het maakt wel dat wij sinds enige tijd ons verdedigen tegen die beesten met twee soorten gift ! Het gewone gift tegen ratten, wat meestal afdoende is tegen de gewone ratten, maar sinds een paar jaar strooien wij op de rattenpaden ook contactgift, waarmee je de Zwarte ratten, die niet eten van het gift, ook te pakken krijgt! Die lopen in het gift, en likken dan hun pootjes schoon... exit rattus...
Wel moet je dan oppassen dat de honden of de katten niet in het gift kunnen lopen. Anders sneuvelt niet alleen de rat en de muis...
Maar al met al zijn wij alletwee heel content dat nu eindelijk de groene muur gesloopt wordt ! En mijn buren ook, want Eddy zat er ook over te klagen ! Nu is er hier voor mij al één snede af, en voor het huis van mijn buur, 1.5 sneden, want ze zijn daar het veld ingereden. Dat ze daarbij ook het bord met de snelheidsbeperking van 60 km hebben omvergereden kan geen mens iets schelen, want de meesten rijden hier toch veel sneller. In een straatje zoals het onze doen ze toch geen controle... Moest ik van iedereen die hier passeert één euro per km dat hij te snel rijdt krijgen, dan hoorde ik wellicht al in het zelfde rijtje van Bill Gates thuis... djudedju... Indertijd hebben wij nog gepleit voor het verkrijgen van verkeersdrempels, maar sinds ik rugpatiënt ben, zijn die dingen plots gaan behoren tot de meest verderfelijke dingen ooit.
Vroeger was dit hier een rustige baan, maar dank zij het feit dat de Holleweg, een Nationale route notabene, er zo erbarmelijk bijligt dat niemand er nog zijn vering durft aan te riskeren (Ze laten het zo omwille van de vélokoersen, onder meer de Ronde van Vlaandere, je weet wel Vlaanderens mooiste, op de vuilste wegen), komen alle auto's langs hier Mater in gereden. Nu schijnt het dat ze ook de weg door Ename Bos gaan verkeersvrij maken, dan zullen de mensen van de katteberg ook hun geluk niet op kunnen. (Wie is het genie achter al die plannen ? Je moet nu eens in Oudenaarde komen kijken naar de "verbetering" die ze doen aan de ophaalbrug !!!) En ondanks alle protesten blijven de vroede heren erbij dat dit de meest logische oplossing is ! Tommetoch !
In het kader van de CO2 beperking zullen de mensen hier dus blijven langs rijden, omwille van hun vering, dan over de plaats naar de...holleweg rijden, die ze dan maar een paar honderd meter meer hebben te lijden, en dan via de krinkelende baan naar de afzink van de Kattenberg... Een hele omweg, met noodzakelijkerwijs gehaaste automobilisten en dus heelder wolken CO2... tot meerdere eer en glorie van de vroede vaderen die onze mooie stad aan 't verprutsen zijn... Heb je al eens een bezoekje gebracht aan Het Centrum van de Ronde van Vlaanderen te Oudenaarde ? Nee? Moet je echt eens doen, het is echt de moeite ! Vooral het beeld van dat mooie strakke ultramodern dinges naast de prachtige gotische St Walburgakerk... Een schoolvoorbeeld van hoe je een stadsbeeld kunt naar de verdoemmenis helpen !
Ze hebben hier al wat geprutst ! Ooit hebben ze hele rijen mooie oude huisjes gesloopt om met een autostradebrede weg tot op de markt te kunnen komen, dan hebben ze ingezien dat dit wel het domste was wat er ooit kon gedaan worden, en dan hebben ze die weg laten innemen door at moderne miskleuntje van dat Centrum Ronde van Vlaanderen... Een mooi museum, maar 't staat er zo schabouwelijk !
Maar, laat mij in vrede en vreugde, de maïs is aan het wijken ! Ze hebben er zojuist nog een snede af ! Nee, ik typ niet zo snel, het veld is hier zo groot dat het een hele tijd duurt voor ze ook maar één rondje hebben gereden !
Binnen een kwaertierke gaan we rommelmarkten... Voor het eerst weer binnen ! Ook dat is een symptoom van de naderende winter: de rommelmarkten trekken zich terug in hun holen... Vandaag is het in Flanders expo te doen, een steeds mooie en grote rommelmarkt, waar je rustig kunt genieten van de sfeer, zonder je te moeten bekommeren over het weer, alhoewel...vandaag kon het best ook nog buiten gehouden worden, het is - Oh Wonder !- nog steeds goed weer !
Voila, ik wens jullie ook een heerlijk weekend, met activiteiten naar uw verlangen!
tot de volgende ?
vrijdag, september 26, 2008
Ruimtewandeling
De Chinezen gaan het nu ook doen !
Ik vind dat een fantastische absurditeit !
Kijk, ik ken en kan watertrappelen, dus kan ik mij daar iets bij voorstellen, ik weet dat ik mijn lijf iet of wat omhoog krijg door in het water op het water te stampen.
Luchttrappen is al heel wat moeilijker om je voor te stellen, probeer het maar eens, al wat je bereikt is het gevoel een gat in Allah's lucht te stampen. Je hebt het gevoel in het ijle te trappen, en niets is minder waar, want in het ijle trappen, dat is pas wat die ruimtewandelaars precies doen !
Geef toen hier beneden, als je stampt in de lucht, dan maak je nog wind, maar nu, die Chinezen, die mogen al trappen dat ze willen...nog geen zuchtje... En zelfs zelf een windje laten helpt niet, want dan blijft dat netjes in dat hermetisch gesloten ruimtepak, en al wie er van profiteert is de voormalige eigenaar van het nu geloste windje...
Nee, ik heb het moeilijk om het me voor te stellen. Wandelen in het ijle, in het niets... Gelukkig zijn het wilde wandelaars, en hebben de eigenaars hen aangelijnd! Zonder dat lijntje zit de kans er in dat ze de weg verliezen, en zeg mij nu eens hoe je je moet oriënteren in het niets ? djudedju !
Ik heb ook nog geen zuchtje van protest gehoord tegen al de CO2 die ze maken om zo'n raket met inhoud zo hoog te slingeren. Weet je hoe dat komt ? Omdat iedereen daar in het vrijkaartje ziet !
Mocht het onverhoopt toch te laat zijn om deze wereld te redden, dan zijn we misschien ver genoeg gevorderd om naar een andere wereld te trekken, en daar weer de boel om zeep te helpen. Dus, onthou het ! Raketten mogen vervuilen.
Ik zie er persoonlijk niet zoveel heil in in die ruimtevaart! Neem nu die zattelieten, wat zit dat daar te doen? Wat hebben we daar nu aan ?
Oh zegt u, en de GPS dan ? Dank zij die zattelieten weten we nu blindelings de weg te vinden, dat is toch een enorme verwezenlijking ? Vind je dat ? Ik niet ! De mensen van de toeristische dienst gaan uren samen gaan zitten met de lui van openbare werken, om af te spreken waar ze nu een omleiding kunnen aanleggen, met het doel de bevolking weer de kans te bieden om een stukje van onze onvolprezen natuur aan te bieden, en dan kom jij daar met je GPS, die je doodleuk al het moois ontzegt, en je langs de korste en minst mooie weg weer op baan helpt ! Niets geen voordeel dus, maar sabotage van onze toeristische industrie!
En de veel efficiëntere weersvoorspelling dank zij deze zattelieten dan? Vind jij dat goed ? Vind je dat belangrijk ? Geef toe, in ons binnenste weten wij ook zo wel dat het hier veel meer slecht dan goed weer is, maar in de tijd van Pien, voor die domme sattelieten, dan kon die ons nog wat hoop geven, konden we nog dromen van een onverhoopte dag goed weer... Nu wordt zelfs de hoop ons ontnomen...Bah... het leven is het leven niet meer waard met die zattelieten !
En nu gaan ze daar, boven ons hoofd ook nog wat rondkuieren...
Ik zou het nog begrijpen dat ze dat willen proberen, als ze bijvoorbeeld daar naar toe waren gegaan met de fiets, dan kon het nodig zijn eens af te stappen om een lekke band te stoppen, maar ze hebben daar geeneens een band ! Wat voor nut heeft dat wandelen dan ? Oh ja, de Kamerikanen hebben daar op zo'n wandeling eens hun zonnepanelen hersteld. Dat zonnepaneel brengt de energie op om in leven te kunnen blijven waar geen leven mogelijk is. Daarom dat ze daar wandelen waar geen bodem is om op te staan. tommetoch !
Vanmorgen ben ik deemoedig neergeknield, ootmoedig.
Voor mijn bad, om mijn haar te wassen. Want dat is de enige manier waarop ik dat kan. Er zijn van die stellages te koop waarbij je op een stoel gezeten, met je nek in zo'n opening tussen de uitstulpingen van een soortement wasbak kunt gaan zitten, en je de haren laat wassen... Maar dat zal wel het laatste zijn wat ik doe! Bij de kapper hebben ze ook zo'n tuig, en daar hebben ze dat zelfs verbonden met een soort "relax"zetel, waarbij ze je dan achteruitleggenzodat je hoofd in een onmogelijke hoek gewrongen wordt, en dan komen ze met water dat meestal zo lauw is dat het heel onfris overkomt! Laat het iets warmer zijn, dan is het zalig, laat het iets kouder zijn, dan is het fris, maar nee, dat lauw dinges die alleen een gevoel van weerzin en afschuw opwekt ! Dan doen ze shampoo op je natte bolleke, en beginnen je hoofd in te zepen. Dat doen ze met zo'n slappe vingers dat je het gevoel hebt dat ze ergens met de vuile schoteldoek staan te wrijven. Als je zelf je haren wast, dan wrijf je tot op je hoofdhuid, zij dus niet, ze glijden er op afstand voorbij... En na afloop van wat zij wassen noemen, spoelen ze je dan weer "schoon" (?) met dat kleflauwe water... bèkes !
Nee, als ik mijn haar was, dan wil ik het water voelen, en dan wil ik mijn kop echt schoonwrijven, met mijn vingers mijn hoofdhuid masseren, zo dat ik het voel, en zo dat het deugd doet.
Daarom...
kniel ik dus deemoedig voor mijn badkuip, maak mijn haren nat met de sproeier, diep voorover gebogen teneinde niet gans de badkamer een beurt te geven.
En dus zit ik nu, met een fris gewassen kop, pientere rode oogjes (van de zeep die ik er in kreeg) te typen aan deze blog.
Vind je het niet tof, zo'n frisgewassen blogje ?
En ondertussen schijnt de zon weer ! We genieten nog steeds van l'été Indien... zoals in het mooie liedje...dat helaas ook niet lang duurt.
Maar wat we gehad hebben, kunnen ze ons niet meer afpakken.
Deze namiddag gaan we weer naar tanteke op bezoek en om de was. Dan is ons wekeleijkse werk van barmhartigheid ook weer gedaan, alhoewel... er komt nog een en ander bij ! Eergisteren waren de tweelingen thuis moeten blijven: ziek ! Na doktersbezoek bleek dat Gwendolyn de rest van de week thuis moest blijven, Kimberbly mocht naar school mits de nodige medicatie. Maar gisteren was er een probleem ! Wij moesten naar de specialist voor Anny... En Veerle moest gaan werken. Gelukkig lukte Frederik er in een dag verlof te krijgen voor dit noodgeval... dus alles in orde.
Gelukkig is Veerle vandaag thuis, want ... Nu zit Frederik ook thuis ! Ook met een bronchitis ! En dat is een en ander, want hij hoort bij de mensen die zich echt halfdood voelen als ze ziek zijn... Veerle is nu terug naar de apotheek... voor de tweede keer in enkele dagen, en straks moet ik ook nog gaan, want ik moet nog om medicamenten voor Anny en voor mij.
djudedju, diene man kan fleus leven op basis van wat hij verdient aan ons gezinnetje alleen !
tot de volgende ?
Ik vind dat een fantastische absurditeit !
Kijk, ik ken en kan watertrappelen, dus kan ik mij daar iets bij voorstellen, ik weet dat ik mijn lijf iet of wat omhoog krijg door in het water op het water te stampen.
Luchttrappen is al heel wat moeilijker om je voor te stellen, probeer het maar eens, al wat je bereikt is het gevoel een gat in Allah's lucht te stampen. Je hebt het gevoel in het ijle te trappen, en niets is minder waar, want in het ijle trappen, dat is pas wat die ruimtewandelaars precies doen !
Geef toen hier beneden, als je stampt in de lucht, dan maak je nog wind, maar nu, die Chinezen, die mogen al trappen dat ze willen...nog geen zuchtje... En zelfs zelf een windje laten helpt niet, want dan blijft dat netjes in dat hermetisch gesloten ruimtepak, en al wie er van profiteert is de voormalige eigenaar van het nu geloste windje...
Nee, ik heb het moeilijk om het me voor te stellen. Wandelen in het ijle, in het niets... Gelukkig zijn het wilde wandelaars, en hebben de eigenaars hen aangelijnd! Zonder dat lijntje zit de kans er in dat ze de weg verliezen, en zeg mij nu eens hoe je je moet oriënteren in het niets ? djudedju !
Ik heb ook nog geen zuchtje van protest gehoord tegen al de CO2 die ze maken om zo'n raket met inhoud zo hoog te slingeren. Weet je hoe dat komt ? Omdat iedereen daar in het vrijkaartje ziet !
Mocht het onverhoopt toch te laat zijn om deze wereld te redden, dan zijn we misschien ver genoeg gevorderd om naar een andere wereld te trekken, en daar weer de boel om zeep te helpen. Dus, onthou het ! Raketten mogen vervuilen.
Ik zie er persoonlijk niet zoveel heil in in die ruimtevaart! Neem nu die zattelieten, wat zit dat daar te doen? Wat hebben we daar nu aan ?
Oh zegt u, en de GPS dan ? Dank zij die zattelieten weten we nu blindelings de weg te vinden, dat is toch een enorme verwezenlijking ? Vind je dat ? Ik niet ! De mensen van de toeristische dienst gaan uren samen gaan zitten met de lui van openbare werken, om af te spreken waar ze nu een omleiding kunnen aanleggen, met het doel de bevolking weer de kans te bieden om een stukje van onze onvolprezen natuur aan te bieden, en dan kom jij daar met je GPS, die je doodleuk al het moois ontzegt, en je langs de korste en minst mooie weg weer op baan helpt ! Niets geen voordeel dus, maar sabotage van onze toeristische industrie!
En de veel efficiëntere weersvoorspelling dank zij deze zattelieten dan? Vind jij dat goed ? Vind je dat belangrijk ? Geef toe, in ons binnenste weten wij ook zo wel dat het hier veel meer slecht dan goed weer is, maar in de tijd van Pien, voor die domme sattelieten, dan kon die ons nog wat hoop geven, konden we nog dromen van een onverhoopte dag goed weer... Nu wordt zelfs de hoop ons ontnomen...Bah... het leven is het leven niet meer waard met die zattelieten !
En nu gaan ze daar, boven ons hoofd ook nog wat rondkuieren...
Ik zou het nog begrijpen dat ze dat willen proberen, als ze bijvoorbeeld daar naar toe waren gegaan met de fiets, dan kon het nodig zijn eens af te stappen om een lekke band te stoppen, maar ze hebben daar geeneens een band ! Wat voor nut heeft dat wandelen dan ? Oh ja, de Kamerikanen hebben daar op zo'n wandeling eens hun zonnepanelen hersteld. Dat zonnepaneel brengt de energie op om in leven te kunnen blijven waar geen leven mogelijk is. Daarom dat ze daar wandelen waar geen bodem is om op te staan. tommetoch !
Vanmorgen ben ik deemoedig neergeknield, ootmoedig.
Voor mijn bad, om mijn haar te wassen. Want dat is de enige manier waarop ik dat kan. Er zijn van die stellages te koop waarbij je op een stoel gezeten, met je nek in zo'n opening tussen de uitstulpingen van een soortement wasbak kunt gaan zitten, en je de haren laat wassen... Maar dat zal wel het laatste zijn wat ik doe! Bij de kapper hebben ze ook zo'n tuig, en daar hebben ze dat zelfs verbonden met een soort "relax"zetel, waarbij ze je dan achteruitleggenzodat je hoofd in een onmogelijke hoek gewrongen wordt, en dan komen ze met water dat meestal zo lauw is dat het heel onfris overkomt! Laat het iets warmer zijn, dan is het zalig, laat het iets kouder zijn, dan is het fris, maar nee, dat lauw dinges die alleen een gevoel van weerzin en afschuw opwekt ! Dan doen ze shampoo op je natte bolleke, en beginnen je hoofd in te zepen. Dat doen ze met zo'n slappe vingers dat je het gevoel hebt dat ze ergens met de vuile schoteldoek staan te wrijven. Als je zelf je haren wast, dan wrijf je tot op je hoofdhuid, zij dus niet, ze glijden er op afstand voorbij... En na afloop van wat zij wassen noemen, spoelen ze je dan weer "schoon" (?) met dat kleflauwe water... bèkes !
Nee, als ik mijn haar was, dan wil ik het water voelen, en dan wil ik mijn kop echt schoonwrijven, met mijn vingers mijn hoofdhuid masseren, zo dat ik het voel, en zo dat het deugd doet.
Daarom...
kniel ik dus deemoedig voor mijn badkuip, maak mijn haren nat met de sproeier, diep voorover gebogen teneinde niet gans de badkamer een beurt te geven.
En dus zit ik nu, met een fris gewassen kop, pientere rode oogjes (van de zeep die ik er in kreeg) te typen aan deze blog.
Vind je het niet tof, zo'n frisgewassen blogje ?
En ondertussen schijnt de zon weer ! We genieten nog steeds van l'été Indien... zoals in het mooie liedje...dat helaas ook niet lang duurt.
Maar wat we gehad hebben, kunnen ze ons niet meer afpakken.
Deze namiddag gaan we weer naar tanteke op bezoek en om de was. Dan is ons wekeleijkse werk van barmhartigheid ook weer gedaan, alhoewel... er komt nog een en ander bij ! Eergisteren waren de tweelingen thuis moeten blijven: ziek ! Na doktersbezoek bleek dat Gwendolyn de rest van de week thuis moest blijven, Kimberbly mocht naar school mits de nodige medicatie. Maar gisteren was er een probleem ! Wij moesten naar de specialist voor Anny... En Veerle moest gaan werken. Gelukkig lukte Frederik er in een dag verlof te krijgen voor dit noodgeval... dus alles in orde.
Gelukkig is Veerle vandaag thuis, want ... Nu zit Frederik ook thuis ! Ook met een bronchitis ! En dat is een en ander, want hij hoort bij de mensen die zich echt halfdood voelen als ze ziek zijn... Veerle is nu terug naar de apotheek... voor de tweede keer in enkele dagen, en straks moet ik ook nog gaan, want ik moet nog om medicamenten voor Anny en voor mij.
djudedju, diene man kan fleus leven op basis van wat hij verdient aan ons gezinnetje alleen !
tot de volgende ?
donderdag, september 25, 2008
nr 965
Je ziet het, we zijn op weg naar de duizend!
Normaliter eind oktober is 't van dadde !
Ondertussen moet ik er nog wel 35 schrijven. En telkens vul ik dat met de inspiratie van het moment. Kleine avontuurtjes, beschrijvingen, gal spuwen, en noem maar op. In veel gevallen weet ik absoluut niet waarover ik nu weer zal schrijven, zet ik mij gewoon aan mijn pc, en de woorden vloeien er uit.
Ik ben vandaag dus laat, veel later dan anders, omdat we met ons Anny bij de specialist zijn geweest. We waren een half uur te vroeg. Ik heb een hekel aan te laat komen, en voorzie steeds dat we pech kunnen hebben met de lichten, met opstoppingen aan het rond punt en noem maar op, maar gek genoeg, als je tijdig doorgaat, dan is het overal groen licht, dan zijn er geen opstoppingen, geen boeren die je de doorgang ontzeggen met hun grote en trage tractoren (en die regelmatig eens achterom kijken om te zien hoeveel er nu al achter hen zitten...) en noem maar op. Durf je echter op het nippertje aan te zetten, dan heb je overal rood licht, zitten er tientallen auto's voor je aan het rond punt, en zitten er dan ook nog een deel sukkelaars bij die niet durven rijden, en, en en,... En dan kom je aan het hospitaal, en dan vind je nog geen parking ook, en zit je je zelf op te jagen meer dan een klein beetje... Nu was de dokter 5 minuutjes te laat (ik heb gezegd dat ik dacht dat hij verstek gaf).
Tijdens het onderzoek zag hij plots de hanger met olifantenkop bij Anny, en vroeg of ze iets had met olifanten... Toen we vertelden dat ik die zelf gesculpteerd had, hebben we een hele tijd zitten babbelen over talent... Hij heeft de naam van Bart en het bedrijf waar hij werkt opgeschreven, want dat wou hij ook wel eens bekijken...
Je hoort het, Anny is zo goed, dat we meer babbelden over andere dingen dan over haar toestand. Het is een dokter die allergisch is aan medicamenten, en hij probeert nog maar eens om de medicatie nog wat te verminderen... Enfin, we zullen zien of het lukt of niet. We moeten zien dat ze goed blijft!
In het terugkeren had ik wel rode lichten, maar dan kon het mij niet schelen.
Ik zag dat het vanmorgen maar 10 graden meer was. Het is wel zonnig, maar de dagen zijn al weer een heel stuk korter geworden. Toen ik mij stond te wassen zag ik dat de zon weer meer en meer naar het noorden opschuift om op te staan. Eigenlijk is dat iets raar ! In de zomer staat de zon werkelijk in het Oosten, zelfs iets zuidelijk op, en gaat ook op een normale plaats onder. In de winter echter, als de zon veel minder lang aanwezig is, beschrijft ze een veel langer zichtbare baan! De logica zou zeggen dat het andersom moet zijn... Het heeft dus duidelijk te maken met de invalshoek ten opzichte van ons. Ik weet hoe het komt, door de schuinte van de aardas en de cirkel die we beschrijven rond de zon, waardoor we de in de zomer in een heel andere hoek staan dan in de winter, maar toch doet het gek aan. Het moet voor de mensen vroeger een van de grote raadsels zijn geweest. Geen wonder dat er in alle beschavingen zoveel inspanningen geweest zijn om een kalender op te stellen, waaruit ze konden afleiden wanneer het tijd werd om te zaaien en te planten. En geef toe, het moet geen makkelijke klus zijn geweest, omdat die mensen nog geen enkel idee hadden van hoe de aarde er uit zag, dat we ronddraaiden, dat ook de zon niet stilstond, maar dat het toch niet de zon was die om de aarde draaide, maar andersom... Zonder al de middelen die ons ten dienste staan, moeten het briljante mensen zijn geweest die er in slaagden de seizoenen te herkennen aan de stand van de zon!
Wij staan daar nooit bij stil, maar voor die mensen was dat allemaal niet zo evident. Wij kunnen het ons niet meer indenken, maar de tijd dat de mens leefde op het ritme van de natuur en van het daglicht ligt echt niet zo heel ver van ons af ! Daar er geen afdoende verlichtingsbronnen waren, was men wel verplicht te werken bij daglicht. Dus héél lange werkdagen in de zomer, en heel korte in de wintermaanden. Het zal dan ook een opluchting geweest zijn dat er in de winter minder werk was op het land ! En dat de oogst viel in de zomer met zijn lange dagen ! Want een veld koren afmaaien, met een pik, het in stuiken zetten, en later de schoven naar huis brengen, opstapelen in de schuur om tijdens de stillere perioden het graan met de vlegel te dorsen...Klap, klap, klap... uren en uren aan een stuk steeds in het eendere ritme op het graan slaan. Vandaar ook de uitdrukking "Om de haverklap"...
Het zal voor veel mensen een geluk geweest zijn toen het "uur" werkelijk bekend was, en men de dag begon in te delen op vaste uren. Wellicht is ook de zoektocht naar goede en veilige verlichting dan pas in een stroomversnelling gekomen, omdat je toch niet al om 4 uur al kon stoppen met werken... er was nog zoveel tijd voor de slaaptijd.
Nu zitten wij met het tegenovergestelde probleem... wij leven nu gedirigeerd door de tijd. Ik eet om 5 uur 's avonds, want ik weet dat ik best dan mijn pillen neem. Neem ik ze later, dan durf ik 's nachts wel eens last te hebben van een brandende maag... (Of ik dan later eet of niet schijnt er niet echt verband mee te houden). We kijken naar het journaal, dus moeten we stipt op dat uur voor de tv zitten... Wie nog gaat werken, heeft nog meer te maken met tijd... Vroeger luisterden de mensen naar de klok van de kerktoren, en telden de slagen om te weten hoe laat het nachtelijk uur al gevorderd was, nu kijken we op een digitaal klokje die radiogestuurd altijd het exacte uur geeft... Nu ja exact??? Eigenlijk gaan wij voort op het conventioneel vastgelegde uur, want het echte uur is het uur dat we vaststellen op basis van de zon...en dus verschillend van plaats tot plaats. Nu volgt Happy in Nederland strikt de zelfde uurregeling als ik volg, alhoewel er in natuurlijke tijd al een behoorlijk verschil zou zitten.
In het begin van de treinen was dit één van de grote moeilijkheden: iedere plaats had zijn eigen uur! Op dat moment waren er al uurwerken die correct liepen, maar toch moest de reiziger telkens weer zijn uurwerk bijzetten als hij in een andere stad kwam. Aankomst en vertrekuur werden immers vermeld op het plaatselijke uur!
Er was nog veel meer die "anders" was, van stad tot stad ! Tot 1910 of 1915, ik zou het moeten nakijken, reden de wagens in Gent nog links, in de meeste andere reden ze al rechts. Met andere woorden, kwam je in een andere stad, dan waren ook de verkeersreglementen anders, en moest je heel goed geïnformeerd zijn om geen moeilijkheden te hebben.
Eigenlijk is het nu veel eenvoudiger dan toen... Althans op die gebieden. Maar we groeien steeds verder weg van de natuur.
Als je nu langer werkt dan het afgesproken uur, dan is dat overwerk... toen werkte men gewoon zolang er licht was, of zolang het mogelijk was, want in de hoogzomer zal men ook al wel gestopt zijn voor zonsondergang, anders zou men geen of onvoldoende nachtrust hebben gehad...Maar zeker was dat men niet op een uurtje onder of boven keek, men wist in feite niet van het uur af, buiten het geklep van de verre kerktoren... Als je kijkt op de schilderijen van Breughel, dan stel je ook vast dat men in die hoogzomer 's middags een dutje deed om de grootste hitte te laten voorbijgaan, een siësta zeg maar. Alles ging op een veel meer natuurlijke manier dan nu.
Nu hebben ze zelfs een zomeruur en winteruur ingevoerd, waardoor ons "uurgevoel" helemaal tilt slaat gedurende enkele weken. Mensen spreken dan van het verstoren van de biologische klok, maar in hoever hebben wij nog te maken met een echt biologisch tijdgevoel ? We hebben onze biologie gedwongen in het stramien van de uurwijzer.
Men heeft testen gedaan om te kijken of we werkelijk een biologische tijd hebben. Men heeft mensen volkomen geïsoleerd van alle dag en nachtverschijnselen, van klokken en van lawaai (bijvoorbeeld in een plaats diep onder de grond), en stelden vast dat na enkele weken die mensen al helemaal niet meer leefden op het normale vierentwintigurenritme... Eigenlijk zal dat ook wel een beetje normaal zijn, want sinds de tijd dat de mensheid is onstaan tot nu, is de dag al een heel stuk langer geworden, daar de aarde steeds trager en trager draait... Wat is dan de biologische tijd ?
Maar... wie zal er ook wakker van liggen ? Buiten de vele reacties op zomer/winteruur, leven wij op het ritme dat ons opgelegd wordt door werk, tv en noem maar op... en geef toe, we zijn niet echt gelukkig als we geen uurwerk in onze omgeving hebben.
Ik ga stoppen voor vandaag.
Tot de volgende ?
Normaliter eind oktober is 't van dadde !
Ondertussen moet ik er nog wel 35 schrijven. En telkens vul ik dat met de inspiratie van het moment. Kleine avontuurtjes, beschrijvingen, gal spuwen, en noem maar op. In veel gevallen weet ik absoluut niet waarover ik nu weer zal schrijven, zet ik mij gewoon aan mijn pc, en de woorden vloeien er uit.
Ik ben vandaag dus laat, veel later dan anders, omdat we met ons Anny bij de specialist zijn geweest. We waren een half uur te vroeg. Ik heb een hekel aan te laat komen, en voorzie steeds dat we pech kunnen hebben met de lichten, met opstoppingen aan het rond punt en noem maar op, maar gek genoeg, als je tijdig doorgaat, dan is het overal groen licht, dan zijn er geen opstoppingen, geen boeren die je de doorgang ontzeggen met hun grote en trage tractoren (en die regelmatig eens achterom kijken om te zien hoeveel er nu al achter hen zitten...) en noem maar op. Durf je echter op het nippertje aan te zetten, dan heb je overal rood licht, zitten er tientallen auto's voor je aan het rond punt, en zitten er dan ook nog een deel sukkelaars bij die niet durven rijden, en, en en,... En dan kom je aan het hospitaal, en dan vind je nog geen parking ook, en zit je je zelf op te jagen meer dan een klein beetje... Nu was de dokter 5 minuutjes te laat (ik heb gezegd dat ik dacht dat hij verstek gaf).
Tijdens het onderzoek zag hij plots de hanger met olifantenkop bij Anny, en vroeg of ze iets had met olifanten... Toen we vertelden dat ik die zelf gesculpteerd had, hebben we een hele tijd zitten babbelen over talent... Hij heeft de naam van Bart en het bedrijf waar hij werkt opgeschreven, want dat wou hij ook wel eens bekijken...
Je hoort het, Anny is zo goed, dat we meer babbelden over andere dingen dan over haar toestand. Het is een dokter die allergisch is aan medicamenten, en hij probeert nog maar eens om de medicatie nog wat te verminderen... Enfin, we zullen zien of het lukt of niet. We moeten zien dat ze goed blijft!
In het terugkeren had ik wel rode lichten, maar dan kon het mij niet schelen.
Ik zag dat het vanmorgen maar 10 graden meer was. Het is wel zonnig, maar de dagen zijn al weer een heel stuk korter geworden. Toen ik mij stond te wassen zag ik dat de zon weer meer en meer naar het noorden opschuift om op te staan. Eigenlijk is dat iets raar ! In de zomer staat de zon werkelijk in het Oosten, zelfs iets zuidelijk op, en gaat ook op een normale plaats onder. In de winter echter, als de zon veel minder lang aanwezig is, beschrijft ze een veel langer zichtbare baan! De logica zou zeggen dat het andersom moet zijn... Het heeft dus duidelijk te maken met de invalshoek ten opzichte van ons. Ik weet hoe het komt, door de schuinte van de aardas en de cirkel die we beschrijven rond de zon, waardoor we de in de zomer in een heel andere hoek staan dan in de winter, maar toch doet het gek aan. Het moet voor de mensen vroeger een van de grote raadsels zijn geweest. Geen wonder dat er in alle beschavingen zoveel inspanningen geweest zijn om een kalender op te stellen, waaruit ze konden afleiden wanneer het tijd werd om te zaaien en te planten. En geef toe, het moet geen makkelijke klus zijn geweest, omdat die mensen nog geen enkel idee hadden van hoe de aarde er uit zag, dat we ronddraaiden, dat ook de zon niet stilstond, maar dat het toch niet de zon was die om de aarde draaide, maar andersom... Zonder al de middelen die ons ten dienste staan, moeten het briljante mensen zijn geweest die er in slaagden de seizoenen te herkennen aan de stand van de zon!
Wij staan daar nooit bij stil, maar voor die mensen was dat allemaal niet zo evident. Wij kunnen het ons niet meer indenken, maar de tijd dat de mens leefde op het ritme van de natuur en van het daglicht ligt echt niet zo heel ver van ons af ! Daar er geen afdoende verlichtingsbronnen waren, was men wel verplicht te werken bij daglicht. Dus héél lange werkdagen in de zomer, en heel korte in de wintermaanden. Het zal dan ook een opluchting geweest zijn dat er in de winter minder werk was op het land ! En dat de oogst viel in de zomer met zijn lange dagen ! Want een veld koren afmaaien, met een pik, het in stuiken zetten, en later de schoven naar huis brengen, opstapelen in de schuur om tijdens de stillere perioden het graan met de vlegel te dorsen...Klap, klap, klap... uren en uren aan een stuk steeds in het eendere ritme op het graan slaan. Vandaar ook de uitdrukking "Om de haverklap"...
Het zal voor veel mensen een geluk geweest zijn toen het "uur" werkelijk bekend was, en men de dag begon in te delen op vaste uren. Wellicht is ook de zoektocht naar goede en veilige verlichting dan pas in een stroomversnelling gekomen, omdat je toch niet al om 4 uur al kon stoppen met werken... er was nog zoveel tijd voor de slaaptijd.
Nu zitten wij met het tegenovergestelde probleem... wij leven nu gedirigeerd door de tijd. Ik eet om 5 uur 's avonds, want ik weet dat ik best dan mijn pillen neem. Neem ik ze later, dan durf ik 's nachts wel eens last te hebben van een brandende maag... (Of ik dan later eet of niet schijnt er niet echt verband mee te houden). We kijken naar het journaal, dus moeten we stipt op dat uur voor de tv zitten... Wie nog gaat werken, heeft nog meer te maken met tijd... Vroeger luisterden de mensen naar de klok van de kerktoren, en telden de slagen om te weten hoe laat het nachtelijk uur al gevorderd was, nu kijken we op een digitaal klokje die radiogestuurd altijd het exacte uur geeft... Nu ja exact??? Eigenlijk gaan wij voort op het conventioneel vastgelegde uur, want het echte uur is het uur dat we vaststellen op basis van de zon...en dus verschillend van plaats tot plaats. Nu volgt Happy in Nederland strikt de zelfde uurregeling als ik volg, alhoewel er in natuurlijke tijd al een behoorlijk verschil zou zitten.
In het begin van de treinen was dit één van de grote moeilijkheden: iedere plaats had zijn eigen uur! Op dat moment waren er al uurwerken die correct liepen, maar toch moest de reiziger telkens weer zijn uurwerk bijzetten als hij in een andere stad kwam. Aankomst en vertrekuur werden immers vermeld op het plaatselijke uur!
Er was nog veel meer die "anders" was, van stad tot stad ! Tot 1910 of 1915, ik zou het moeten nakijken, reden de wagens in Gent nog links, in de meeste andere reden ze al rechts. Met andere woorden, kwam je in een andere stad, dan waren ook de verkeersreglementen anders, en moest je heel goed geïnformeerd zijn om geen moeilijkheden te hebben.
Eigenlijk is het nu veel eenvoudiger dan toen... Althans op die gebieden. Maar we groeien steeds verder weg van de natuur.
Als je nu langer werkt dan het afgesproken uur, dan is dat overwerk... toen werkte men gewoon zolang er licht was, of zolang het mogelijk was, want in de hoogzomer zal men ook al wel gestopt zijn voor zonsondergang, anders zou men geen of onvoldoende nachtrust hebben gehad...Maar zeker was dat men niet op een uurtje onder of boven keek, men wist in feite niet van het uur af, buiten het geklep van de verre kerktoren... Als je kijkt op de schilderijen van Breughel, dan stel je ook vast dat men in die hoogzomer 's middags een dutje deed om de grootste hitte te laten voorbijgaan, een siësta zeg maar. Alles ging op een veel meer natuurlijke manier dan nu.
Nu hebben ze zelfs een zomeruur en winteruur ingevoerd, waardoor ons "uurgevoel" helemaal tilt slaat gedurende enkele weken. Mensen spreken dan van het verstoren van de biologische klok, maar in hoever hebben wij nog te maken met een echt biologisch tijdgevoel ? We hebben onze biologie gedwongen in het stramien van de uurwijzer.
Men heeft testen gedaan om te kijken of we werkelijk een biologische tijd hebben. Men heeft mensen volkomen geïsoleerd van alle dag en nachtverschijnselen, van klokken en van lawaai (bijvoorbeeld in een plaats diep onder de grond), en stelden vast dat na enkele weken die mensen al helemaal niet meer leefden op het normale vierentwintigurenritme... Eigenlijk zal dat ook wel een beetje normaal zijn, want sinds de tijd dat de mensheid is onstaan tot nu, is de dag al een heel stuk langer geworden, daar de aarde steeds trager en trager draait... Wat is dan de biologische tijd ?
Maar... wie zal er ook wakker van liggen ? Buiten de vele reacties op zomer/winteruur, leven wij op het ritme dat ons opgelegd wordt door werk, tv en noem maar op... en geef toe, we zijn niet echt gelukkig als we geen uurwerk in onze omgeving hebben.
Ik ga stoppen voor vandaag.
Tot de volgende ?
woensdag, september 24, 2008
V.N.
Tussenkomst van de V.N. niet nodig in België !
dixit mini-ster De Gucht, de woestste bemiddelaar ooit.
Is dat effen een pak van ons hart ! Stel dat ze hier blauwhelmen gelegerd hadden ! Als we horen wat onze eigen blauwhelmen uitgespookt hebben in Afrika (ligt in Amerika volgens K3)...
Het volledig relaas daarvan kun je lezen in "de laatste met het nieuws", een van onze onovertroffen persorganen, die De Gucht ook nog laat verklaren dat het hier geen geschil betreft tussen etnische groepen... Waarvan akte !
Hij heeft trouwens overschot van gelijk!
Het is alleen een geschil tussen parlementairen die alles op alles zetten om niet te moeten klappen van de echte problemen... en zeker niet zo ver willen komen dat ze er ook iets moeten aan doen, want doen, dat is werken, en Werken, daar hebben ze bij ons een gemeente van gemaakt, in het mooie West Vlaanderen, naast Zarren...
Tot zover onze tussenkomst in de V.N. ...
sjongejongejonge
djudedju
xxx(gecensureerd)
't Regent, niet erg, maar 't is natte regen. Maar 't zou maar voor een dag zijn. Dan zouden we terug vallen in de indian summer. Ziede wel dat ik gelijk heb ! We hebben duidelijk een verschuiving van onze seizoenen ! Twee natte moessons, gescheiden door telkens een korte periode van zon, net genoeg om u te doen beseffen wat ge allemaal tekort komt in de rest van het jaar...
Morgen zal de blog veel later verschijnen dan normaal! Anny moet naar de specialist. Nee, er is niets aan de hand, gewoon klein onderhoud, smeren en olie en zo... En vooral een pak voorschriften voor medicamentjes en natuurlijk een verzekering op het inkomen van de specialist. Diene mens moet ook leven hé.
Dus, niet te vroeg komen loeren of er al weer tekst is... 't zal een pak later zijn dan anders. Hopelijk is er geen nieuws, want geen nieuws is goed nieuws, zeker als je bij de specialist gaat. Als die iets nieuws ontdekken is het gewoonlijk geen betering. Nu, met Anny gaat alles goddank, opperbest. Sinds haar medicaties op punt gezet zijn, is ze weer helemaal de oude, van ver voor haar ziek zijn. Gisteren heeft ze de haag geschoren, en ik heb met ons nieuw machine de gevallen bladeren op onze oprit en voetpad opgezogen. Ik weet niet hoe het komt, maar al de bladeren van heel de wijk willen precies altijd op onze oprit liggen. Het zijn niet alleen de blaren van mijn notelaar en van mijn linde, maar heel wat van de bladeren van de buren (de villa iets verderop) verkiezen hier ook woonst te kiezen... Maar nu met mijn machien ! Alles belandt in een grote zak, zodat het machien steeds zwaarder gaat wegen. Eens de zak vol, ga ik tussen de bloemen staan, open de rits en de fijngemalen bladeren vormen een warme bedekking voor de plantenvoetjes. Vanmorgen zag ik dat er alweer bijna even veel bladeren lagen als gisteren. Op die manier gaat de grond in mijn bloemenperkjes straks hoger komen dan mijn venster...
De maïs voor mijn deur begint ook al rijp te worden, en ook die vertoont al gele tinten in zijn blaren. Hopelijk komen ze binnenkort die muur slechten ! Dat zou kunnen, als het maïs is om te hakselen, dat doen ze liefst als er nog wat groen inzit, maar is het omwille van de maïsgranen, dan zijn we er nog niet vanaf!
Ik mis mijne vue op het mooie landschap voor mijn raam. Ik krijg seffens nog een nieuwe soort fobie: maïsfobie !
Nogal een geluk dat het hier (nog) niet warm genoeg is om soya te zetten, dat groeit ook meer dan 2 meter hoog, en schijnt de ideale plant te zijn om af te wisselen met...maïs. Dat komt omdat soya blijkbaar stikstof in de bodem inbrengt. God spaar ons daarvan ! Bovendien is soya een heel gevaarlijk product ! Iemand die veel soyaproducten eet heeft minder dan de helft spermazoïden dan iemand die dat niet eet ! Bovendien schijnen wij vooral, al onze protesten ten spijt, vooral maïs en soya te eten waarvan de dna is "aangepast"... In het geval van soya is die aanpassing er vooral op gericht dat je de soya ook zelf kunt besproeien met giften ! Normale soya is zo teer, dat men eventuele besproeingen heel zorgvuldig moet doen, komt het gift in aanraking met de soyaplant, dan gaat het kapot... Omdat het veel makkelijker is zo maar in het wilde weg te sproeien, past men de soya een beetje aan, zodat hij tegen het gift kan... Hopelijk kunnen wij er ook tegen hé???
Maar het gevaarlijke van die "aanpassingen", is dat het niet controleerbaar is! Dat betekent, dat de bestuivingen van een normaal soyaplantje, makkelijk kan gebeuren door een bij die van een "aangepast" veld komt, en het resultaat is dat je dan, zonder het te beseffen ook op dat veld eenaangepaste versie hebt. Men weet ook niet hoe men dat kan vermijden, en nog minder hoe men het kan terugschroeven. Dus, mocht binnen enkele jaren blijken dat er nevenwerkingen zijn door die aanpassing, dan kunnen wij het niet terugschroeven, en is de enige mogelijkheid: geen soya meer...
Maar het gaat nog verder ! De meeste van die aanpassingen zijn gepatenteerd. Dus eigendom van een bedrijf. In werkelijkheid moeten wij maar van één bedrijf spreken, de andere tellen op wereldvlak niet eens mee, het bedrijf Monsanto.
Nu gaat Monsanto zo ver, dat ze op de velden van de boeren die geen "aangepast Monsanto soya" planten, stalen gaan nemen. Vinden ze die aanpassing, die er door kruisbestuiving onvermijdelijk komt, dan schotelen ze de betroffen boer de rekening voor, x aantal jaren achteruit... De ene na de andere boer wordt zo het faillissement in gedreven, en Monsanto krijgt niet alleen het alleenrecht op soya, maar is ook eigenaar van bijna alle landbouwgrond aan het worden.
Maar het gaat nog verder ! Monsanto heeft ook patent genomen op een bepaald soort varkensgen... Nu heeft een duitse varkensboer bewezen dat dit gen in werkelijkheid in bijna alle varkens zit van nature uit, en dat dit dus geen eigendom van Monsanto KAN zijn... Maar de zaak is nog steeds niet volledig uitgevochten, en het Monsanto-leger zet alle middelen in om het te halen. Dat zou in feite betekenen dat op termijn gewoonweg alle voedsel zou kunnen beheerd worden door één machtsinstituut: Monsanto...
Toch eventjes slikken hé ?
De prijsbeheersing, de hoeveelheid... en noem maar op, allemaal in handen van een bedrijf, die er alleen op gemaakt is winst te maken... Adieu bevolking van de derde wereldlanden ! Zij kunnen niet betalen, geen winst is geen eten.
Maar ja, ik zie het weer veel te zwart hé... Een bedrijf doet zoiets toch niet ! Het zou ondenkbaar zijn hier honderden mensen werkloos te maken en een ander bedrijf in een goedkoper Roemenië het werk te laten doen... dat doet een bedrijf toch niet ?
Weet je, ik denk dat wij met een nieuw fenomeen te maken hebben, en dat wij een antwoord op dat fenomeen moeten zoeken. Dringend!, want zij zijn al volop bezig met een nieuwe soort industriële revolutie ! Hoog tijd dat wij een sociaal antwoord vinden !
Maar nee, hier zitten de politici te zwammen over problemen die zij zelf gemaakt hebben. (Hebben ze de techniek afgekeken van Monsanto ?)
tot de volgende ?
dixit mini-ster De Gucht, de woestste bemiddelaar ooit.
Is dat effen een pak van ons hart ! Stel dat ze hier blauwhelmen gelegerd hadden ! Als we horen wat onze eigen blauwhelmen uitgespookt hebben in Afrika (ligt in Amerika volgens K3)...
Het volledig relaas daarvan kun je lezen in "de laatste met het nieuws", een van onze onovertroffen persorganen, die De Gucht ook nog laat verklaren dat het hier geen geschil betreft tussen etnische groepen... Waarvan akte !
Hij heeft trouwens overschot van gelijk!
Het is alleen een geschil tussen parlementairen die alles op alles zetten om niet te moeten klappen van de echte problemen... en zeker niet zo ver willen komen dat ze er ook iets moeten aan doen, want doen, dat is werken, en Werken, daar hebben ze bij ons een gemeente van gemaakt, in het mooie West Vlaanderen, naast Zarren...
Tot zover onze tussenkomst in de V.N. ...
sjongejongejonge
djudedju
xxx(gecensureerd)
't Regent, niet erg, maar 't is natte regen. Maar 't zou maar voor een dag zijn. Dan zouden we terug vallen in de indian summer. Ziede wel dat ik gelijk heb ! We hebben duidelijk een verschuiving van onze seizoenen ! Twee natte moessons, gescheiden door telkens een korte periode van zon, net genoeg om u te doen beseffen wat ge allemaal tekort komt in de rest van het jaar...
Morgen zal de blog veel later verschijnen dan normaal! Anny moet naar de specialist. Nee, er is niets aan de hand, gewoon klein onderhoud, smeren en olie en zo... En vooral een pak voorschriften voor medicamentjes en natuurlijk een verzekering op het inkomen van de specialist. Diene mens moet ook leven hé.
Dus, niet te vroeg komen loeren of er al weer tekst is... 't zal een pak later zijn dan anders. Hopelijk is er geen nieuws, want geen nieuws is goed nieuws, zeker als je bij de specialist gaat. Als die iets nieuws ontdekken is het gewoonlijk geen betering. Nu, met Anny gaat alles goddank, opperbest. Sinds haar medicaties op punt gezet zijn, is ze weer helemaal de oude, van ver voor haar ziek zijn. Gisteren heeft ze de haag geschoren, en ik heb met ons nieuw machine de gevallen bladeren op onze oprit en voetpad opgezogen. Ik weet niet hoe het komt, maar al de bladeren van heel de wijk willen precies altijd op onze oprit liggen. Het zijn niet alleen de blaren van mijn notelaar en van mijn linde, maar heel wat van de bladeren van de buren (de villa iets verderop) verkiezen hier ook woonst te kiezen... Maar nu met mijn machien ! Alles belandt in een grote zak, zodat het machien steeds zwaarder gaat wegen. Eens de zak vol, ga ik tussen de bloemen staan, open de rits en de fijngemalen bladeren vormen een warme bedekking voor de plantenvoetjes. Vanmorgen zag ik dat er alweer bijna even veel bladeren lagen als gisteren. Op die manier gaat de grond in mijn bloemenperkjes straks hoger komen dan mijn venster...
De maïs voor mijn deur begint ook al rijp te worden, en ook die vertoont al gele tinten in zijn blaren. Hopelijk komen ze binnenkort die muur slechten ! Dat zou kunnen, als het maïs is om te hakselen, dat doen ze liefst als er nog wat groen inzit, maar is het omwille van de maïsgranen, dan zijn we er nog niet vanaf!
Ik mis mijne vue op het mooie landschap voor mijn raam. Ik krijg seffens nog een nieuwe soort fobie: maïsfobie !
Nogal een geluk dat het hier (nog) niet warm genoeg is om soya te zetten, dat groeit ook meer dan 2 meter hoog, en schijnt de ideale plant te zijn om af te wisselen met...maïs. Dat komt omdat soya blijkbaar stikstof in de bodem inbrengt. God spaar ons daarvan ! Bovendien is soya een heel gevaarlijk product ! Iemand die veel soyaproducten eet heeft minder dan de helft spermazoïden dan iemand die dat niet eet ! Bovendien schijnen wij vooral, al onze protesten ten spijt, vooral maïs en soya te eten waarvan de dna is "aangepast"... In het geval van soya is die aanpassing er vooral op gericht dat je de soya ook zelf kunt besproeien met giften ! Normale soya is zo teer, dat men eventuele besproeingen heel zorgvuldig moet doen, komt het gift in aanraking met de soyaplant, dan gaat het kapot... Omdat het veel makkelijker is zo maar in het wilde weg te sproeien, past men de soya een beetje aan, zodat hij tegen het gift kan... Hopelijk kunnen wij er ook tegen hé???
Maar het gevaarlijke van die "aanpassingen", is dat het niet controleerbaar is! Dat betekent, dat de bestuivingen van een normaal soyaplantje, makkelijk kan gebeuren door een bij die van een "aangepast" veld komt, en het resultaat is dat je dan, zonder het te beseffen ook op dat veld eenaangepaste versie hebt. Men weet ook niet hoe men dat kan vermijden, en nog minder hoe men het kan terugschroeven. Dus, mocht binnen enkele jaren blijken dat er nevenwerkingen zijn door die aanpassing, dan kunnen wij het niet terugschroeven, en is de enige mogelijkheid: geen soya meer...
Maar het gaat nog verder ! De meeste van die aanpassingen zijn gepatenteerd. Dus eigendom van een bedrijf. In werkelijkheid moeten wij maar van één bedrijf spreken, de andere tellen op wereldvlak niet eens mee, het bedrijf Monsanto.
Nu gaat Monsanto zo ver, dat ze op de velden van de boeren die geen "aangepast Monsanto soya" planten, stalen gaan nemen. Vinden ze die aanpassing, die er door kruisbestuiving onvermijdelijk komt, dan schotelen ze de betroffen boer de rekening voor, x aantal jaren achteruit... De ene na de andere boer wordt zo het faillissement in gedreven, en Monsanto krijgt niet alleen het alleenrecht op soya, maar is ook eigenaar van bijna alle landbouwgrond aan het worden.
Maar het gaat nog verder ! Monsanto heeft ook patent genomen op een bepaald soort varkensgen... Nu heeft een duitse varkensboer bewezen dat dit gen in werkelijkheid in bijna alle varkens zit van nature uit, en dat dit dus geen eigendom van Monsanto KAN zijn... Maar de zaak is nog steeds niet volledig uitgevochten, en het Monsanto-leger zet alle middelen in om het te halen. Dat zou in feite betekenen dat op termijn gewoonweg alle voedsel zou kunnen beheerd worden door één machtsinstituut: Monsanto...
Toch eventjes slikken hé ?
De prijsbeheersing, de hoeveelheid... en noem maar op, allemaal in handen van een bedrijf, die er alleen op gemaakt is winst te maken... Adieu bevolking van de derde wereldlanden ! Zij kunnen niet betalen, geen winst is geen eten.
Maar ja, ik zie het weer veel te zwart hé... Een bedrijf doet zoiets toch niet ! Het zou ondenkbaar zijn hier honderden mensen werkloos te maken en een ander bedrijf in een goedkoper Roemenië het werk te laten doen... dat doet een bedrijf toch niet ?
Weet je, ik denk dat wij met een nieuw fenomeen te maken hebben, en dat wij een antwoord op dat fenomeen moeten zoeken. Dringend!, want zij zijn al volop bezig met een nieuwe soort industriële revolutie ! Hoog tijd dat wij een sociaal antwoord vinden !
Maar nee, hier zitten de politici te zwammen over problemen die zij zelf gemaakt hebben. (Hebben ze de techniek afgekeken van Monsanto ?)
tot de volgende ?
dinsdag, september 23, 2008
meer dan 4000 !
Sinds mijn tellerke op mijn blog staat, half maart van dit jaar, hebben meer dan 4000 lezers zich over mijn blog gebogen...
En dit zijn dan nog alleen de lezers die dit rechtstreeks doen, want mijn blog zit ook nog minstens op één ander systeem te lezen, en die lezers zie ik niet.
Wie mijn blog plots op Technorati heeft gezet weet ik niet, maar ik heb wel de toelating gegeven dat het mocht. Ik stel vast dat je nu nog steeds het hele eerste van mijn blogjes kunt lezen, tot en met dat van vandaag. Het zou wel een hele karwei zijn, want ondertussen heb ik al heel wat geblogd, en sommige stukken ware stukjes, andere waren hele knoerten.
Ook de behandelde onderwerpen zijn niet te tellen, de meeste blogs gaan over meer dan één onderwerp, en er is omzeggens maar één redelijk constante: het weer... het Belgisch onderwerp bij uitstek. Het weer kwam in bijna iedere blog aan het woord, en slechts heel zelden om te melden dat het goed was...
Toen ik begon aan het bloggen, had ik niet gedacht dat het zo een vaart zou lopen, maar nu beheerst die blog een beetje mijn leven. Het is een vorm van verslaving geworden, ik zou niet meer zo maar kunnen stoppen, de dag is niet af als ik niet kan bloggen.
Toch was het een paar keer bijna het geval: internet gaf de pijp aan maarten, en ik kon mijn blog wel opmaken, maar niet verspreiden... Gelukkig werden de (zeldzame) pannes van het internet steevast tamelijk vlug opgelost en kwam alles nog terecht.
Enkele dagen waren aangekondigd als "Er komt geen blog", omdat een of andere activiteit mij dat zou verhinderen. Met uitzondering van de meerdaagse uitstappen stel ik vast dat ik in de meeste gevallen toch nog een blog creëerde op een weliswaar ongewoon uur, maar toch op de dag in kwestie...een duidelijker bewijs van het verslavende element in het bloggen is er niet!
De laatste maanden blog ik voor ik mijn mailtjes heb gelezen, omwille van het idiote gevoel dat mijn lezers zitten te wachten, en telkens als ik dan mijn blog in de ether duw, kijk ik meteen of ik de lezers voor was, en als ik zie dat er die dag al enkele lezers op mijn blog zaten, is het een steek(je) in mijn schrijvershart.
Hoelang zouden die schrijfsels blijven rondwaren op het internet, vraag ik mij regelmatig af. Met andere woorden, hoeveel van de websites en blogs die je kunt vinden op internet zijn van mensen die ondertussen al het tijdelijke met het eeuwige gewisseld hebben ? Of zijn allang démodé ? Of gaan over onderwerpen die niemand zich nog herinnert ? Wie zal er nog weten wie die Leterme was waarover ik ooit een versje pleegde ? Of ga ik met die blogs op een of andere manier de eeuwigheid in? Zal een van mijn nazaten binnen enkele eeuwen die blogs terug ontdekken, en wereldkundig maken ? Of worden mijn kriebelkrabbels met de mantel van de tijd zachtjes toegedekt? Ik weet het niet, en het is ook niet mijn hoofdbekommernis...Maar wat is dan wel de reden van mijn bloggen ?
Eerlijk, ik weet het niet.
Gewoon omdat ik het graag doe, en omdat ik vaststel dat er enkele mensen zijn die het wel leuk vinden, en die aandacht streelt mijn ego. Onmiskenbaar, en ik denk dat iedere blogger wel wil dat zijn blogs ook gelezen worden.
De meeste vaste lezers zijn uiteraard bekenden, maar tot mijn verbazing tel ik ook enkele vaste lezers die ik niet ken en die mij niet kennen, of het is uit die blog. En dat enkelen uit een toevallig zien van een blog overgaan naar vaste lezer, streelt mijn ijdelheid nog veel meer dan de aandacht van mijn bekenden, die mij lezen uit sympathie.
Dat er een bekende mijn blog propageert in diverse middens, en er uit citeert, doet mij uiteraard nog meer genoegen. Kortom ik ben een hovaardig manneke, drijvend op de aandacht die ik krijg van anderen... en ik voel er geen greintje schaamte over. (Integendeel, ik zit te grinniken!)
Wat ik héél leuk vind zijn de reacties op mijn proza! Sommige kun je lezen als je kijkt op het woordje reacties, andere krijg ik gewoon met een mailtje toegestuurd. Soms krijg ik lof, soms kritiek, maar eigenlijk zijn ze beiden gewoon voer op de molen van mijn ijdelheid...
Weet dat je binnenkort nog eens een blog krijgt over mijn blog, want we naderen stillekes de duizendste blog ! Met andere woorden, we zijn stilaan de kaap van drie jaar bloggen aan het naderen, met dien verstande dat het hier een dagelijkse blog betreft. Ik kijk ook wel over het muurtje bij andere bloggers... en er is een enorme variëteit vast te stellen. Je moet gewoon eens gaan zien op seniorennet om te zien welke soorten van blogs er allemaal zijn. Sommigen zien het veeleer als een never ending story, een soort site die blijkbaar nooit af is, en waaraan ze voortdurend bijwerken en bijschaven, wat bij sommigen leidt tot een enorme kolos van ontelbare items en foto's en noem links en noem maar op, waarin je het gevoel krijgt verloren te lopen, tot de zeer minimalistische die ooit een keer probeerden iets op papier te zetten en dan nooit meer... en alle mogelijke varianten er tussen in. Anderen stofferen hun blog voortdurend met de vruchten van andermans boom, en kopiëren stukjes of zetten linken aan alle kanten. Anderen beperken zich tot een soort onderwerp, en bieden bijvoorbeeld alle nieuwtjes uit hun straat of dorp aan. Je kunt het niet noemen, of het is er ! Via de blog van vriend Happy leerde ik er ook de foto-blog kennen van een mij onbekende dame die vurrukkullukke foto's maakt, en regelmatig een pak prachtige dingen toont... Heel weinig tekst, veel beeld, en van een superieure kwaliteit. Ik heb me al voorgenomen er eens in te grasduinen voor onderwerpen om om te zetten in pyrografie...
Bloggen is dus een medium zonder regels... Je kunt er alles op kwijt...
En dat is ook een van de geheimen van het bloggen: dat kwijt kunnen! Je kunt eens ventileren, en zo ook je eigen gemoedsrust terugvinden...
Hier kan ik nog eens praten over mijn overleden zoon, zoals ik soms met mezelf er over praat, niet om terug in het verdriet te duikelen, maar om de herinnering te eren.
Hier kan ik eens over pijn babbelen, zonder iemand voor je die wat verveeld kijkt of overdreven aandacht besteed.
Hier kan ik alles kwijt op een manier die veel vrijer is dan al de andere middelen.
Denk maar eens aan de telefoon, je kunt veel meer zeggen die onzichtbare persoon dan tegen de man die in je ogen kijkt...Met een blog gaat dit nog veel verder. En dat kun je in heel veel blogs terugvinden... het geeft wat van de ziel van de schrijver bloot...Net zoals ieder boek dat ook doet.
Och, ik kan er blijven over praten... maar het is gewoon: een blog is een blog is een blog is een blog....
Vandaag zouden we weer regen krijgen, maar tot op heden zie ik nog niets, wel is het overtrokken.
Ik zie steeds meer geel in mijn lindeboom kleuren... wat we ook dromen, de herfst is in het land. Zowel meteorologisch als astronomisch als weet ik veel hoe nog, hij is er. Het enige leuke dat hij brengt zijn noten en paddestoelen. Vooral het laatste, en dan denk ik niet alleen aan de eetbare soorten. Ik vind dat paddestoelen veelal mooi zijn. Niet alleen van vorm, maar ook van kleur. De meeste paddestoelen hebben van die pastelkleuren, die bijna verdwijnen in de achtergrond van de gevallen bladeren. Er zijn hele grote bij, maar ook heel minuscule, je moet maar eens kijken onder de schors van dode bomen, en op die schors! Neem eens een vergrootglas mee, en sta vol ver- en bewondering voor die bizarre vormen die de natuur ons biedt. Je kunt dan meteen ook eens kijken naar de mossen en korstmossen, en versteld staan van de vormen, maar vooral van de kleuren in dat kleine wereldje... We naderen ook weer allerzielen, en binnenkort gaan de mensen de jaarlijkse opkuis van de graven gaan doen...Voor je begint te schuren, kijk eens met een vergrootglas naar het "vuil" dat veelal bestaat uit korstmossen. Sta er eens bij stil dat op die schijnbaar blote steen er toch leven ontstaat. Waar je met de beste wil van de wereld niet ziet hoe er daar iets kan leven, is het er toch! In de warme en vochtige landen heb je daar ook nog de tillandsia's bij, die net als de korstmossen hun voeding schijnen te halen uit de lucht en het vocht in de atmosfeer. Hier zie je ze wel eens als die bizarre plantjes die op een steen of op kurk of een dode tak gekleefd zijn, veelal wat grijzig van kleur. Weet je dat ze zich zelfs "zaaien" op de telefoondraden, die soms breken van het gewicht van de aanwezige plantjes?
Voor mij zijn dat echte veroveraars ! Waar nog geen ander leven mogelijk lijkt, vestigen zij zich, en als je ze laat groeien en vermenigvuldigen zullen zij op den duur een voldoende basis vormen voor andere soorten van planten, en is de natuur weer eens de kale rots aan het overwinnen. Fantastisch toch ?
Ook rondom ons zien we van die sterke veroveraars... Als je aan een wegboord een stukje brake grond ziet, waar niets kan opgroeien, dan zul je plots zien dat het kleine hoefblad net dat stukje grond gaat bezetten, en er enkele jaren ongestoord blijft groeien... tot het door zijn aanwezigheid voldoende voedingsstoffen in de boden heeft gebracht, en andere planten er beginnen te groeien, die veel sterker zijn en het arme kleine hoefblad totaal verdrummen... De zachte veroveraar wordt niet bedankt voor zijn werk, maar gaat er teniet.
Echter, zonder dat voorbereidende werk, van die korstmossen of dat kleine hoefblad, zou de natuur nooit op die plaatsen zijn geraakt... Voor mij is dat een les om te onthouden! Zonder het werk van de kleine man zouden wij nooit de welvaart hebben die we nu kennen. Laat ons dan iets dankbaarder zijn dan de natuur zelve, en niet vergeten wat die onzichtbaren allemaal dagdagelijks voor ons doen opdat wij makkelijk zouden zitten in een zachte zetel, wekelijks ons afval zouden kunnen buitenzetten in het zekere weten dat het verdwijnt... en noem maar op. De natuur kan er niet zijn zonder die kleine werkers vooraf, wij kunnen er niet zijn zonder die kleine mensen die de maatschappij laten draaien.
Ik ga stoppen, bedankt allemaal om mij dagelijks , of nu en dan, of heel toevallig, te ontmoeten in de blog van die soms knorrige, soms satirische, soms leuke opa...
tot de volgende ?
En dit zijn dan nog alleen de lezers die dit rechtstreeks doen, want mijn blog zit ook nog minstens op één ander systeem te lezen, en die lezers zie ik niet.
Wie mijn blog plots op Technorati heeft gezet weet ik niet, maar ik heb wel de toelating gegeven dat het mocht. Ik stel vast dat je nu nog steeds het hele eerste van mijn blogjes kunt lezen, tot en met dat van vandaag. Het zou wel een hele karwei zijn, want ondertussen heb ik al heel wat geblogd, en sommige stukken ware stukjes, andere waren hele knoerten.
Ook de behandelde onderwerpen zijn niet te tellen, de meeste blogs gaan over meer dan één onderwerp, en er is omzeggens maar één redelijk constante: het weer... het Belgisch onderwerp bij uitstek. Het weer kwam in bijna iedere blog aan het woord, en slechts heel zelden om te melden dat het goed was...
Toen ik begon aan het bloggen, had ik niet gedacht dat het zo een vaart zou lopen, maar nu beheerst die blog een beetje mijn leven. Het is een vorm van verslaving geworden, ik zou niet meer zo maar kunnen stoppen, de dag is niet af als ik niet kan bloggen.
Toch was het een paar keer bijna het geval: internet gaf de pijp aan maarten, en ik kon mijn blog wel opmaken, maar niet verspreiden... Gelukkig werden de (zeldzame) pannes van het internet steevast tamelijk vlug opgelost en kwam alles nog terecht.
Enkele dagen waren aangekondigd als "Er komt geen blog", omdat een of andere activiteit mij dat zou verhinderen. Met uitzondering van de meerdaagse uitstappen stel ik vast dat ik in de meeste gevallen toch nog een blog creëerde op een weliswaar ongewoon uur, maar toch op de dag in kwestie...een duidelijker bewijs van het verslavende element in het bloggen is er niet!
De laatste maanden blog ik voor ik mijn mailtjes heb gelezen, omwille van het idiote gevoel dat mijn lezers zitten te wachten, en telkens als ik dan mijn blog in de ether duw, kijk ik meteen of ik de lezers voor was, en als ik zie dat er die dag al enkele lezers op mijn blog zaten, is het een steek(je) in mijn schrijvershart.
Hoelang zouden die schrijfsels blijven rondwaren op het internet, vraag ik mij regelmatig af. Met andere woorden, hoeveel van de websites en blogs die je kunt vinden op internet zijn van mensen die ondertussen al het tijdelijke met het eeuwige gewisseld hebben ? Of zijn allang démodé ? Of gaan over onderwerpen die niemand zich nog herinnert ? Wie zal er nog weten wie die Leterme was waarover ik ooit een versje pleegde ? Of ga ik met die blogs op een of andere manier de eeuwigheid in? Zal een van mijn nazaten binnen enkele eeuwen die blogs terug ontdekken, en wereldkundig maken ? Of worden mijn kriebelkrabbels met de mantel van de tijd zachtjes toegedekt? Ik weet het niet, en het is ook niet mijn hoofdbekommernis...Maar wat is dan wel de reden van mijn bloggen ?
Eerlijk, ik weet het niet.
Gewoon omdat ik het graag doe, en omdat ik vaststel dat er enkele mensen zijn die het wel leuk vinden, en die aandacht streelt mijn ego. Onmiskenbaar, en ik denk dat iedere blogger wel wil dat zijn blogs ook gelezen worden.
De meeste vaste lezers zijn uiteraard bekenden, maar tot mijn verbazing tel ik ook enkele vaste lezers die ik niet ken en die mij niet kennen, of het is uit die blog. En dat enkelen uit een toevallig zien van een blog overgaan naar vaste lezer, streelt mijn ijdelheid nog veel meer dan de aandacht van mijn bekenden, die mij lezen uit sympathie.
Dat er een bekende mijn blog propageert in diverse middens, en er uit citeert, doet mij uiteraard nog meer genoegen. Kortom ik ben een hovaardig manneke, drijvend op de aandacht die ik krijg van anderen... en ik voel er geen greintje schaamte over. (Integendeel, ik zit te grinniken!)
Wat ik héél leuk vind zijn de reacties op mijn proza! Sommige kun je lezen als je kijkt op het woordje reacties, andere krijg ik gewoon met een mailtje toegestuurd. Soms krijg ik lof, soms kritiek, maar eigenlijk zijn ze beiden gewoon voer op de molen van mijn ijdelheid...
Weet dat je binnenkort nog eens een blog krijgt over mijn blog, want we naderen stillekes de duizendste blog ! Met andere woorden, we zijn stilaan de kaap van drie jaar bloggen aan het naderen, met dien verstande dat het hier een dagelijkse blog betreft. Ik kijk ook wel over het muurtje bij andere bloggers... en er is een enorme variëteit vast te stellen. Je moet gewoon eens gaan zien op seniorennet om te zien welke soorten van blogs er allemaal zijn. Sommigen zien het veeleer als een never ending story, een soort site die blijkbaar nooit af is, en waaraan ze voortdurend bijwerken en bijschaven, wat bij sommigen leidt tot een enorme kolos van ontelbare items en foto's en noem links en noem maar op, waarin je het gevoel krijgt verloren te lopen, tot de zeer minimalistische die ooit een keer probeerden iets op papier te zetten en dan nooit meer... en alle mogelijke varianten er tussen in. Anderen stofferen hun blog voortdurend met de vruchten van andermans boom, en kopiëren stukjes of zetten linken aan alle kanten. Anderen beperken zich tot een soort onderwerp, en bieden bijvoorbeeld alle nieuwtjes uit hun straat of dorp aan. Je kunt het niet noemen, of het is er ! Via de blog van vriend Happy leerde ik er ook de foto-blog kennen van een mij onbekende dame die vurrukkullukke foto's maakt, en regelmatig een pak prachtige dingen toont... Heel weinig tekst, veel beeld, en van een superieure kwaliteit. Ik heb me al voorgenomen er eens in te grasduinen voor onderwerpen om om te zetten in pyrografie...
Bloggen is dus een medium zonder regels... Je kunt er alles op kwijt...
En dat is ook een van de geheimen van het bloggen: dat kwijt kunnen! Je kunt eens ventileren, en zo ook je eigen gemoedsrust terugvinden...
Hier kan ik nog eens praten over mijn overleden zoon, zoals ik soms met mezelf er over praat, niet om terug in het verdriet te duikelen, maar om de herinnering te eren.
Hier kan ik eens over pijn babbelen, zonder iemand voor je die wat verveeld kijkt of overdreven aandacht besteed.
Hier kan ik alles kwijt op een manier die veel vrijer is dan al de andere middelen.
Denk maar eens aan de telefoon, je kunt veel meer zeggen die onzichtbare persoon dan tegen de man die in je ogen kijkt...Met een blog gaat dit nog veel verder. En dat kun je in heel veel blogs terugvinden... het geeft wat van de ziel van de schrijver bloot...Net zoals ieder boek dat ook doet.
Och, ik kan er blijven over praten... maar het is gewoon: een blog is een blog is een blog is een blog....
Vandaag zouden we weer regen krijgen, maar tot op heden zie ik nog niets, wel is het overtrokken.
Ik zie steeds meer geel in mijn lindeboom kleuren... wat we ook dromen, de herfst is in het land. Zowel meteorologisch als astronomisch als weet ik veel hoe nog, hij is er. Het enige leuke dat hij brengt zijn noten en paddestoelen. Vooral het laatste, en dan denk ik niet alleen aan de eetbare soorten. Ik vind dat paddestoelen veelal mooi zijn. Niet alleen van vorm, maar ook van kleur. De meeste paddestoelen hebben van die pastelkleuren, die bijna verdwijnen in de achtergrond van de gevallen bladeren. Er zijn hele grote bij, maar ook heel minuscule, je moet maar eens kijken onder de schors van dode bomen, en op die schors! Neem eens een vergrootglas mee, en sta vol ver- en bewondering voor die bizarre vormen die de natuur ons biedt. Je kunt dan meteen ook eens kijken naar de mossen en korstmossen, en versteld staan van de vormen, maar vooral van de kleuren in dat kleine wereldje... We naderen ook weer allerzielen, en binnenkort gaan de mensen de jaarlijkse opkuis van de graven gaan doen...Voor je begint te schuren, kijk eens met een vergrootglas naar het "vuil" dat veelal bestaat uit korstmossen. Sta er eens bij stil dat op die schijnbaar blote steen er toch leven ontstaat. Waar je met de beste wil van de wereld niet ziet hoe er daar iets kan leven, is het er toch! In de warme en vochtige landen heb je daar ook nog de tillandsia's bij, die net als de korstmossen hun voeding schijnen te halen uit de lucht en het vocht in de atmosfeer. Hier zie je ze wel eens als die bizarre plantjes die op een steen of op kurk of een dode tak gekleefd zijn, veelal wat grijzig van kleur. Weet je dat ze zich zelfs "zaaien" op de telefoondraden, die soms breken van het gewicht van de aanwezige plantjes?
Voor mij zijn dat echte veroveraars ! Waar nog geen ander leven mogelijk lijkt, vestigen zij zich, en als je ze laat groeien en vermenigvuldigen zullen zij op den duur een voldoende basis vormen voor andere soorten van planten, en is de natuur weer eens de kale rots aan het overwinnen. Fantastisch toch ?
Ook rondom ons zien we van die sterke veroveraars... Als je aan een wegboord een stukje brake grond ziet, waar niets kan opgroeien, dan zul je plots zien dat het kleine hoefblad net dat stukje grond gaat bezetten, en er enkele jaren ongestoord blijft groeien... tot het door zijn aanwezigheid voldoende voedingsstoffen in de boden heeft gebracht, en andere planten er beginnen te groeien, die veel sterker zijn en het arme kleine hoefblad totaal verdrummen... De zachte veroveraar wordt niet bedankt voor zijn werk, maar gaat er teniet.
Echter, zonder dat voorbereidende werk, van die korstmossen of dat kleine hoefblad, zou de natuur nooit op die plaatsen zijn geraakt... Voor mij is dat een les om te onthouden! Zonder het werk van de kleine man zouden wij nooit de welvaart hebben die we nu kennen. Laat ons dan iets dankbaarder zijn dan de natuur zelve, en niet vergeten wat die onzichtbaren allemaal dagdagelijks voor ons doen opdat wij makkelijk zouden zitten in een zachte zetel, wekelijks ons afval zouden kunnen buitenzetten in het zekere weten dat het verdwijnt... en noem maar op. De natuur kan er niet zijn zonder die kleine werkers vooraf, wij kunnen er niet zijn zonder die kleine mensen die de maatschappij laten draaien.
Ik ga stoppen, bedankt allemaal om mij dagelijks , of nu en dan, of heel toevallig, te ontmoeten in de blog van die soms knorrige, soms satirische, soms leuke opa...
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)