veel wind, weinig slapen...

Vannacht heb ik uren wakker gelegen, luisterend naar de wind, mijn kind (vrij naar een liedje van Lize Marke)...

Nee, ik lig er niet met schrik, nee, ik lig niet te luisteren of er geen pannen van het dak waaien, of dat het kippenhok krakend ineen stort... Nee, ik luister naar de wind. Ik zie de zee, ik zie de bomen die omgewrongen worden en krakend ter aarde slaan... Ik sta op en verwacht het bos uit mijn jeugd terug te zien, waar talrijke bomen om liggen. De grond was ook toen doorweekt, en met die wind waren talrijke bomen gewoon ontworteld.

Wat lig ik in godsnaam op al die dingen te denken?
Ik heb in ergere wind op zee gezeten, zonder schrik te hebben, waarom besluipt me nu een haast atavistische schrik bij het horen van de wind? Al weiger ik het schrik te noemen, ergens die van binnen zit toch een zekere onrust.

Ik heb uren liggen lezen, heb twee keer, op verzoek van Anny het licht weer uit gedaan "Ga je nu eens dat licht uit doen?"... en telkens, na hooguit een halfuur, knip ik het licht weer aan, pak ik weer mijn boek en lig ik weer te lezen, me afsluitend van alles wat me wakker houdt.

Ik ben wel drie, vier keer naar het toilet gegaan, gewoon om het bewegen, om het niet moeten stil liggen terwijl alles in mijn lijf lijkt te bewegen.

Ik ben gek... Of ben ik gewoon mens, gebonden aan dat lichaam, dat reageert op de ontketende natuur ? Heb jij ook wakker gelegen, luisterend naar de wind? Of heb je net, op de tonen van het jachtende lied der wind, geslapen als een roosje ? Maar de meesten van ons ondergaan we degelijk de invloed van het weer. Ik slaap niet alleen slecht bij storm, ik voel het ook aan mijn rug, ik voel het al voor de wind er is, tijdens de storm gaat het -gek genoeg- weer wat beter, en bij het luwen van de wind stijgt de pijn weer.  Ik heb minst pijn bij vast weer. Het mag slecht weer zijn, als het constant zo is, dan gaat het redelijk met de pijn, maar verandering doet pijn. Dokters geloven daar niet in, maar heel veel pijnpatiënten zitten nu wellicht te knikken, ook zij voelen verandering van weer.

Als kind waren we op stormdagen ook geweldig, blijkbaar heeft het ook invloed op het humeur en gedrag, ook al stop je dat als volwassenen weg onder dat laagje vernis van de "opvoeding en de elementaire beleefdheidsvormen"... Maar ergens willen we gek als de wind, over het veld lopen, een buiteling maken en roepen tegen de wind in...

Herinner je die tijd nog, dat je zo zot als de wind kon spelen en ravotten? Ik zie dat niet meer, de kinderen van tegenwoordig spelen niet meer buiten, te gevaarlijk, met al dat verkeer, en de boze mensen. Wij joegen de koeien op, plukten hele grepen gras en gooiden die hoog in de wind om het gras te zien vliegen. We vochten met elkaar in zot geweld, zomaar voor de lol, om dat geweld uit ons lijf te krijgen. Soms kwamen we thuis, zo zwart als Pietje Pek, we waren in de modder gevallen logen we, maar eigenlijk waren we gewoon de berg af gegleden in de modder.

Het leek wel of de wind de vrijheid bracht.
Het deed ons losbarsten in zot geweld, en we lachten om niets, zo maar uit zotternij.

Nu zijn we volwassen, en mag dat niet meer.
We moeten ons imago hoog houden.
Wat zouden de mensen wel niet denken?
Maar diep van binnen zou ik dolgraag nog een keer roepen, hollen door het gras, glijden in de modder, werpen met klompen aarde naar niets, zo maar, omdat je al die energie van de wind door je lijf wilt laten stormen, en al de boze gedachten wilt laten wegwaaien...

Het mag niet.
djudedju

Wat gaan ze zeggen...

tot de volgende ?

Aai, aai, Gent...

Nee, ik ben niet plots supporter geworden van een of andere voetbalploeg, maar ik kijk met verstomming naar al de heisa rond dat stomme balletje. Want eigenlijk is het niet groot, zo'n voetbal, en het is haast ondenkbaar wat sommigen betaald worden per trap tegen dat kleine ronde ding...

Maar vooral kijk ik vol verbazing naar de supporters... Te gek voor woorden.
Eerst snapte ik de juichende Anderlechtsupporters niet, maar na enig denken weet ik het: door het winnen van Club zijn zij drie punten nader bij de leiderplaats geklommen.

Zouden die van Club daar aan gedacht hebben?

Tezelfdertijd stel ik vast dat mijn vrouw, en ikzelf, helemaal geen West-Vlaamse reflex meer hebben... Wij hebben eerder sympathie voor Gent dan voor Brugge. tedju, dat had ik eigenlijk in en met mezelf niet zien gebeuren. Want als we West Vlaams horen, dan schakelen we zonder het echt te beseffen, meteen over op ons West Vlaams, ons moedertaal. Ja, ik geef het toe, het is niet zuiver meer, we hebben woorden gesprokkeld uit het Oost Vlaams, omdat die wellicht makkelijker zijn, of beter klinken, of zo danig eigen geworden zijn... Kortom we zijn geen West Vlamingen meer. We zijn stilaan een soortement Maternaars geworden.

Ik had bijna geschreven dat we gastarbeider waren, maar dat klopt van geen kanten meer... Eerder zijn we gastzieken geworden. Alle twee zitten we immers op de sukkel, maar we hebben het al bij al nog goed, we kennen mensen die veel erger getroffen zijn. Het helpt niet met Oei en Aai te zeggen, we moeten het leven pakken zoals het er is. Gisteren is voorbij en komt niet meer terug, en morgen is de dag die nooit komt, dus leven we in het nu, en daar maken we het beste van.

Maar terug naar Gent... Nee, niet over dat voetbal, dat zegt me niets, maar over de stad. Voor mij is Gent zowat de mooiste stad die er is in ons landje. Veel mooier dan het zo geroemde Brugge, wat mij eerder op een soort Bokrijk doet denken, best mooi, maar niet van deze tijd. Gent leeft, en je kunt in haast iedere straat van de oude binnenstad dat leven doorheen de eeuwen zien. Huizen zijn er niet kunstmatig in stand gehouden, de stad heeft zich hernieuwd en vernieuwd. Je ziet er alle bouwstijlen broederlijk naast elkaar en door elkaar, je voelt haast het groeien, de stad vertoont geen jaarringen als een boom, maar bouwstijlen en mooie dingen uit alle tijden van de stad zelf.

Van de heel oude kleine huisjes van de werkmens tot de schitterende herenhuizen, paleizen haast midden in de stad. Je ziet er nog de resten van de beluiken, ook al zijn ze gemoderniseerd en verbeterd, je voelt de ellende van het verleden is deze resten van het arme proletariaat, en de geldzucht van de rijken.

Je kunt er talrijke musea bezoeken, op allerlei vlak. Het is een stad met een universiteit, en dus met de aanzuiging van jonge begaafde mensen... Het is een stad die leeft.
Waar veel steden enorme leegstand hebben, Gent niet ! Gent leeft. Het is ondertussen ook een kosmopolitische stad geworden, waar je alle rassen en soorten en religies vind, meestal broederlijk door elkaar. Je moet er eens op een rommelmarkt lopen, en gewoon luisteren... Je weet op het gehoor alleen, niet meer te zeggen waar je bent op deze aardkloot !

Het is een stad zoals steden moeten zijn. Met de spanningen van het dicht bijeen wonen, van de verschillen tussen standen, rassen, religies, maar ook met het gevoel dat de stad uiteindelijk kiest voor zijn eigen eigenheid... En laat dat voetbal dan een stom spelletje zijn, het is een van de lijmsoorten die het allemaal verbindt. (Leven A.A.LIJM)

Als ik niet in het stille Mater woonde, dan zou ik wellicht opteren voor Gent.
... en dan heb ik nog niet gezegd over dat wondere dialect !

tot de volgende ?

Kerstboom ?

Gisteren hebben we een vergadering gehad, waarbij we enkele technieken aanleerden, om deze technieken dan door te kunnen geven aan andere groepen van Crea...
We maakten een tafelversiering met kerstballen en een kerstboompje...

Vind je het bizar?
Wij hebben er ook een tijdje over gedaan om te ontdekken dat dit wellicht DE werkwijze is... We moeten de technieken aanleren ver voor de feestdagen er aan komen, anders kan het niet tijdig doorsijpelen van bij ons naar de Crea-kernen...

Moeilijk zijn de technieken niet, maar alles moet je minstens eens gedaan hebben, om te kunnen oordelen over de haalbaarheid. Wij mogen (en kunnen) immers niet vergeten dat we niet altijd te maken hebben met "handige Harry's", er zitten heel wat onhandige mensen bij, waarbij de onhandigheid heel vaak te maken heeft met hun ziekte. We hebben ook mensen die specifiek werken met zwaar gehandicapten, zowel lichamelijk als geestelijk, en daar zit je uiteraard met nog gans andere moeilijkheden en beperkingen.

Wat wij nu hebben aangeleerd, om door te geven aan onze leden, is niet zo moeilijk, maar ik heb ondervonden dat het wellicht voor sommige mensen best lastig zal zijn. We moeten heel veel karton knippen, en dat is voor sommige mensen zwaar. Dus gaan we wellicht te maken hebben met mensen die in één namiddag de kerstboom maken, terwijl anderen er twee namiddagen gaan voor nodig hebben...

Ook dat is een moeilijk punt. Dat wil dan zeggen dat je een bijkomende activiteit moet hebben om het tijdsverschil op te vangen, terwijl je dan soms mensen hebt die dan beklagen dat zij dit tweede object niet kunnen maken, want dat vinden ze veel leuker... Met mensen werken is niet makkelijk !

Maar gisteren heb ik dus een kerstboompje en een tafelversiering voor Kerst gemaakt... In februari.

We hebben zorgvuldig gekeken hoelang we bezig waren aan de twee objecten, om te zien of we wel die twee activiteiten in één namiddag zouden kunnen geven op de cursus. Dat lukt dus, maar dat is dan wel rekening gehouden met het feit dat we daar eigenlijk met de leiders/leidsters van de crea te maken hebben, en dat dit normaliter allemaal wel handige Harry's zijn...  Zij krijgen na de praktische les ook een fiche mee met alle benodigdheden en geschatte kostprijs. Daarin staat dan ook vermeld dat het wellicht wat langer zal duren dan de tijd die ze zelf hebben gewerkt. De meesten weten dit wel, maar voor nieuwe groepen of nieuwe verantwoordelijken is deze tip wel nuttig.

...

Met mijn sinussen gaat het steeds beter... Ik heb sinds gisterenavond geen neusdruppels meer nodig gehad... Ik ben daar heel blij over, want ooit was ik echt verslaafd aan die dingen ! Ik kon niet meer zonder, tot ik de neusspoelingen ontdekte, en daarmee er in slaagde af te kicken van die druppels.

Ik zit nog steeds aan de antibiotica en de cortisone, maar ook daar zie ik een einde komen. Hopelijk ben ik er dan volledig (en voorgoed!) vanaf !!!

Buiten is het miezerig...Nat, grijs en kil... Maar eigenlijk is het nog steeds geen normaal winterweer. De temperatuur ligt enkele graden hoger dan verwacht mag worden. Het lijkt steeds meer en meer duidelijk dat we inderdaad te maken hebben met een klimaatsverandering. Je kunt er echt haast niet meer neven kijken. Je moet eens kijken op internet naar het afsmelten van de ijskap op Groenland ! (Makkelijk !: Groenland is het land met al dat ijs, en IJsland is veel groener...)

Deze afsmelting is één van de redenen van de stijging van de zeewaterspiegel. Maar er is meer aan de hand. De smeltende ijskap bestaat uit zoetwater, die nu massaal in de zee terecht komt. Dit betekent dat de samenstelling van het water verandert, waardoor veel leven in het water bedreigt wordt. Rechtstreeks en onrechtstreeks. Ik ben geen bioloog, maar laat ons eens aannemen dat het zoeter worden van de zee geen invloed heeft op de baardwalvissen,

maar wel funest is voor de krill... Dan gaat de walvis dood van de honger. Dat is onrechtstreekse invloed.

tot de volgende ?

Vlaams

Gewoonlijk moet ik me troosten met wat vermoedelijk de juiste vertaling is, maar nu hebben we eindelijk een IS-Strijder die ons toespreekt in het Vlaams. Dju toch.

Hij toont ons heerlijke landschappen, vredige zichten, heerlijk roeiend in een bootje... Het kan haast niet idyllischer... Hij wijst ons fijntjes er op dat bij hen geen racisme bestaat... (Al hoewel... Ten opzichte van andere religies en zelfs andere moslim-strekkingen zijn ze helemaal niet tolerant...)

En nu moeten we met zijn allen bang zijn.
En nu gaan we enkele honderden bijkomende politieagenten aanwerven in de regio Brussel (en vermoedelijk dus ook in andere steden... Ik kan me voorstellen de de burgemeester van 't Stad (woehaha) het niet zal dulden dat die van Broekzele (Vlaams voor Brussel) meer flikken mogen hebben dan hij...

Nee, ik ben niet bang.
Zolang we hier niet struikelen over de gewapende militairen en gewapende flikken, voel ik me perfect veilig.

Want het zijn vooral al die zichtbare wapens die me bang maken.
Als meer en meer soldaatjes en flikjes gaan denken dat ze kunnen doen zoals de bottinnekes van Aantwaarpen, dan pas ben ik helemaal bang.
Dat is geen bescherming, dat is agressie.
Zichtbare en beangstigende beelden van wapens in handen van mensen, mensen waarvan we weten dat de soort op zich al eens feller kan reageren dan logisch is. Dat verandert echt niet met het dragen van een uniform of een gedegen training.
Een getrainde hond is over het algemeen veel gevaarlijker dan een beest dat in een gezin met kinderen is opgegroeid al spelen en ravotten.
't Zal dus wellicht met de diersoort Mens niet anders zijn... Of waarom dacht je dat dril en training zo belangrijk zijn op de hondentraining en in het leger ?

Ik weet het, ik ben bevooroordeeld, ik ben antimilitarist in hart en nieren, maar diep in je hart kun je niet anders dan me op zijn minst gedeeltelijk volgen in de redenering. De reden waarom de Kelten het onderspit delfden tegen Juul Caesar was dat zij geen gedisciplineerd leger hadden, en lees de geschiedenis van de Grieken tegen de Perzen er ook maar eens op na ! Trouwens, het is tenslotte een training om te vechten, om oorlog te voeren, om combattief (letterlijk) te zijn !

Tegen terrorisme kun je je niet echt bewapenen. Het enige wat belangrijk is, is pogen terrorisme te voorkomen. Dat kun je in eerste plaats door de basis van het terrorisme weg te nemen, en het hier zo goed te maken dat zij echt niet meer kunnen zeggen dat ze hier onderdrukt worden, dat ze hier als minder bekeken worden, dat ze hier hun geloof niet mogen belijden enz... enz... Dat kun je echter niet van vandaag op morgen recht zetten ! Dus moet je nu proberen op een of andere manier die mannen op te volgen, te infiltreren, af te luisteren en dergelijke.
Maar met zwaar gewapende mannekes op straat te laten flaneren bereik je niets, tenzij dat je een sfeer van angst creëert... Wat natuurlijk goed uitkomt voor een regering die allerlei onsympathieke en negatieve maatregelen doordrukt... De angst en de wet op terreur belemmert in werkelijkheid ook het stakingsrecht en het recht op betogingen. Gewoon al voor een "zo gezegde" veiligheid...

Ik kan me niet ontdoen van de indruk dat we steeds dichter staan tegen wat je een dictatuur kunt noemen. Een regering die niet doet wat het volk wil...

Gisteren heb ik maar één keer neusdruppels moeten gebruiken en vannacht ook één keer... De situatie wordt beter en beter... Je kunt niet geloven wat een luxe het is, adem te hebben...
Hopelijk komt het helemaal goed, en ben ik eindelijk van die sinusitis af...voorgoed...

Deze namiddag ga ik weer eens naar een vergadering, om technieken voor Crea voor te bereiden. Zo blijven we bezig, zaterdag mag ik ook al gaan vergaderen... Eens kijken of er zondag ook nog een rommelmarkt is... druk jongens, druk !

tot de volgende ?

Heerlijk geslapen

Een neus waar je door kunt ademen, en een centrale verwarming die geen lawaai meer maakt... dat is de formule voor een goede nachtrust !

Gisteren is mijn chauffage hersteld, en had ik een heerlijke babbel met mijn zus. Dat is Geluk ! Dat is een van die momenten die je een goed gevoel geven. Zo vaak zien we elkaar niet, we wonen ver uiteen, en de verplaatsing is voor ons niet meer zo evident als toen we jong en gezond waren.

Zus ziet af, heeft veel moeite met stappen (Gek ! In West Vlaanderen krijgt ze geen parkeerkaart, al is zij zeker wel iemand die daar recht zou moeten op hebben ! Ze is echt niet meer in staat om nog ver te stappen, zelfs korte afstanden doen haar pijn. Hier bij ons - als ik vergelijk met Anny - zou zij zeker een parkeerkaart hebben gekregen. Ik snap niet dat er zo'n verschil kan bestaan in de voorwaarden van toekenning van wat eigenlijk nationale materie is, en niet plaatselijk !)

Vanmorgen werd ik wakker op het gewone uur (6 uur), pakte mijn boek, nog wat lezen om langzaam weer tot de wereld te behoren, en dan mijn turnoefeningen gaan doen. Eerst de radio van zo'n 60 à 65 jaar oud aangezet, geluisterd naar het sonore gebrom van de lampen die opwarmen, en dan komt de warme klank van Radio 2 tot me, nog een klein streepje muziek, en dan begint het nieuws van 7 uur. Terwijl ik luister naar het nieuws, ben ik volop bezig met mijn turnoefeningen. Alleen als er iets is wat me werkelijk raakt, hou ik even het turnen in, om beter te horen. Maar dat Standard bij de finalisten is voor de beker van België (voetbal) is niet van aard om te stoppen met turnen. Ik hou niet van wat velen "sport" noemen... Sport is voor mij iets wat mensen doen voor de fun, voor het onderhoud van hun lichaam en omdat ze het leuk vinden. Als ze ervoor betaald moeten worden, dan is dat werken. En dan lijkt me dat hun uurloon véél te hoog is in vergelijking met hun rendement. Als het rendement een doelpunt is, dan worden ze verbijsterend veel betaald per productie-eenheid.

Maar ik weet dat de meerderheid van de mensen voetbal wel sport vindt, en dus ga ik daar niet teveel over door drammen. Belangrijker is het feit dat we tegenwoordig geen nieuws meer kunnen hebben zonder dat er over het vluchtelingenprobleem gepraat wordt. Het nieuws zwalkt voortdurend van haast uiterst rechts naar haast uiterst links, zodat ze, zonder ook maar een ogenblik neutraal informatief te zijn, niet kunnen beschuldigd worden van stellingname... Wel van het veroorzaken van veel te veel gebabbel, gezever, extremisme in de ene of de andere richting. Je moet eens facebook volgen, om overspoeld te worden met racisme of met anti-racisme... Haast nooit een echte zuivere waarneming van feiten zonder stellingname.

Voor mij zijn de vluchtelingen gewoon mensen.
Zoals u en ik, zoals mijn kinderen, kleinkinderen.
Mensen met noden en behoeften zoals u en ik ook hebben.
Mensen die niet alleen een  schuilplaats (woonst) moeten hebben, en eten, maar ook behoefte hebben aan het hebben van een plaats in de maatschappij. Net zoals u en ik.
Niet meer, niet minder.
Dat ze hier binnen komen op een tijdstip waarop er al heel wat werklozen zijn, maakt het niet makkelijker om ze een job te kunnen bieden. Dat is geen schande, maar dat is ook geen reden om voor hen minder of meer te doen dan voor de werklozen bij de autochtonen. Ik huiver al bij het benoemen van de mensen als allochtonen en autochtonen... Inheemsen en uitheemsen, eigen volk en vreemden... Laat het me maar gewoon op Mens houden. Je weet wel, de diersoort waar ik en u ook bij horen.

Heb je ruzie met je buur omdat hij gelovig is, en jij niet? Neen hé? Waarom zou je dan ruzie maken met iemand met een ander geloof? Een geloof dat heel dicht staat bij het geloof dat hier al eeuwen de plak zwaait. Net zo goed gegroeid uit dat ene Joodse geloof. Gebaseerd op datzelfde vertrekpunt. En net zo goed al verdeeld in sekten die het nodig vinden met elkaar te ruziën ... Net zoals tot voor kort we ruzie zagen tussen protestanten en katholieken... (Heel kort geleden als we naar Ierland kijken ! ) Iets langer geleden als we in ons eigen land kijken, maar ook hier is het echt nog niet zoooooooooooo verschrikkelijk lang geleden dat in deze eigenste Vlaamse Ardennen, in het dorp waarvan ik hier uit mijn raam de kerk zie staan, dat men protestantse overledenen weigerde te begraven in "gewijde grond"...

Ginder, in de landen waar men het onderwijs nog niet aan allen toelaat, zijn die vetes en verschillen tussen de sekten nog sterk uitvergroot, net zoals het hier ooit was in tijden waar het onderwijs nog op een laag pitje brandde...

Wij zijn kort van memorie... Al die onzalige dingen vergeten we liever.
Er zijn zelfs bietekwieten die de Holocaust liefst zouden vergeten, al zou het een eeuwige les moeten vormen voor al wat mens is.

Vandaag las ik een berichtje dat in onze shampoo meer fruit zit dan op het bord van de mensen in de hongerlanden... Ik weet niet of dat klopt, maar ik las ook al dat wat we kopen als citroensap veelal een scheikundig iets is, terwijl in wasproducten wel degelijk het echte product zit... Laat het maar gedeeltelijk waar zijn, dan is dat al erg genoeg om er even over na te denken... Stel je eens voor dat je naar je eigen kind of kleinkind moet kijken, die sterft van de honger of van de dorst.

djudedju

tot de volgende ?

ademen !

Voor het eerst sinds weken haal ik weer op normale wijze adem door beide neusgaten, zonder overmatig gebruik van neusdruppels ! Het lijkt over de vierde soort antibiotica, met de cortisone er bij, eindelijk soelaas biedt !
Een gek, maar leuk bijverschijnsel, is dat ik voor het moment niet eens meer weet dat ik een rug heb ! Geen pijn, niet in mijn rug, niet in mijn voet... Alleen, heel gek, nu voel ik wel mijn tanden, bij het drinken van warme soep of koffie .
De raadselen zijn de wereld niet uit.

Hopelijk ga ik nu de sinusontstekingen voorgoed mogen vergeten. Dat is alleszins het verdict van een internetkennis, onze Tiens, die jaren geleden haar sinusitis ook voorgoed kwijtspeelde dank zij een geneesmiddel die werkte op de vrouwelijke geslachtsorganen... (Ze wees er mij fijntjes op dat de sinussen en dat vrouwelijke allebei slijmvliezen zijn... Waarvan akte...)

Maar je kunt niet geloven hoe heerlijk het is om normaal adem te kunnen halen. Dat ene neusgat, dat nu al weken verstopt zat, geeft me een rare sensatie ... precies of de lucht is aan die kant frisser dan aan de andere kant. Wellicht mag ik verwachten dat er nu en dan nog wel wat zal loskomen uit de krochten der sinussen, maar wie maalt daarom.

Ik adem !

Gisteren kreeg ik én van Bart, én van Els een berichtje dat Bart veilig en wel aangekomen is op zijn werk in het verre India. Heerlijk als ze er beiden op denken ons gerust te stellen. Het is zo'n klein iets, maar zo deugddoend !

Ik heb Bart gevraagd om eens uit te kijken naar een medaillon met een hand, met daarin het symbool van de Jaïnisten.

Ik heb waarlijk sympathie voor dit allergroenste der groene geloven. Ik vertelde je al dat voor hen alle leven heilig is, en dat monniken en kloosterzusters zelfs met een masker voor het gezicht lopen, en voortdurend naar beneden kijken, om toch niet per ongeluk een beestje in te slikken of dood te trappen. Maar wat ik je nog niet vertelde is dat hun liefde ook gaat naar de planten ! Zij mogen alleen van de bovengrondse delen van de plant eten, zodat de plant kan overleven. Dus geen patatjes ! Ik weet niet wat je dan doet met graan, waar je met de oogst in feite de plant volledig doodt... Immers het graan is het leven voor het volgende seizoen. Maar wellicht stel ik weer van die absurde en vragen, waar zij in hun denken allang een antwoord voor hebben ...

Maar het feit dat zij de enigen zijn, die nog nooit om religieuze redenen oorlog hebben gevoerd is mij héél sympathiek ! (Gek genoeg, er lijken ook twee aparte richtingen te bestaan in deze religie !!!)

Straks komen ze aan onze verwarming werken. Nu en dan moeten wij dat spel weer manueel gaan opstarten. Tot nu toe lukt dit nog, maar het is niet normaal, en we zijn bang dat het eens helemaal zou haperen... en dat zou het dan wellicht doen op een heel koud moment...

Ik ga stoppen, want ik weet niet hoe laat ze hier komen zullen, in de voormiddag is een rekbaar begrip.

Tot de volgende ?

snuitsnuitsnuit

Vrijdag nam ik de laatste pil van de derde soort antibiotica... Ik nam de telefoon op, en belde naar de dokter "Dokter, 't is nog altijd hetzelfde, alles zit muurvast, mijn sinusitis is nog geen zier verbeterd..." De dokter dacht na... "Kom maar achter een ander voorschrift, we gaan er eens met het grof geschut op zitten", hij broebelde een naam, die mij onbekend was, tot hij er bij zei dat dit cortisone was...
Ik kreeg niet alleen cortisone, maar ook nog eens een vierde soort antibiotica... Ik had beter de bijsluiter niet gelezen, want doodvallen was nog een van de minst erge bijverschijnselen... Het is speciaal geschikt voor hardnekkige sinusontsteking en... ontsteking aan het vrouwelijk geslachtsorgaan. Wat het een met het andere te maken heeft ???

Ik heb nu het gevoel dat ik op wolkjes loop, de grond lijkt een beetje te zweven. Maar voor het eerst heb ik de indruk dat mijn neus verbetert !

Neus of geen neus, zaterdag en zondag zijn we naar de rommelmarkt gegaan, zaterdag in Aalst en gisteren in Gent. In Gent was het na vele jaren stilte, weer rommelmarkt in het ICC en Gent. De enorme zaal was goed bezet, en - wat minder interessant is, je kon er op de koppen lopen. Echt plezant vinden we dat niet, als je overal moet drummen om de stand te kunnen zien, en je slechts voetje voor voetje vooruit kunt, dan is dat niet echt wat wij het liefst hebben. Wij houden niet van die drukte. Er mag volk zijn, er mag veel volk zijn, maat je moet kunnen kijken naar de standen, zonder elkaar voortdurend te hinderen of gehinderd te worden. Eigenlijk waren er naar mijn gevoel ook te veel kraampjes op de oppervlakte, waardoor de gangen veel te smal waren. Ook dat vind ik ambetant. Sinds we in Lozer, op een buitenmarkt, iemand onpasselijk zagen worden, en er een ambulance moest komen, zien we in dat bereikbaarheid héél belangrijk kan zijn. Wij zagen de ambulance waar geen voldoende plaats was, gewoon op en over de standen rijden ! En we kunnen dit begrijpen, een mensenleven is meer waard ! Ik vind dat men ook in zalen een behoorlijke breedte van de wandelgangen moet aanhouden, gewoon voor de veiligheid.

Ik heb bovendien de indruk dat er meer gekocht wordt, als de mensen rustig kunnen kijken en rustig kunnen babbelen met de verkopers. Logisch, op een rommelmarkt moet je kunnen afbieden, moet het kopen ook een beetje een verovering zijn, iets wat je zelf bedongen hebt, waar je het gevoel hebt een goede koop te doen.

Voor mij zijn de buitenmarkten veel beter, veel makkelijker. Zelfs op grote en drukke markten, zoals te Ogy of te Neufmaison, waar heel veel volk is, kun je toch veel makkelijker de kraampjes bekijken, en moet je niet staan drummen. Je kunt niet steeds stappen zoals je wil, maar je kunt rustig alles bekijken. Binnenmarkten zijn heel dikwijls te druk bezet met kraampjes. Wellicht komt dat omdat de inrichter veel moet betalen voor de huur van de zaal, en er dus zoveel mogelijk betalende standen op wil zetten?

Maar ja, eigenlijk zijn we niet verplicht om te gaan hé... Het is gewoon een liefhebberij, onze wekelijkse uitstap, iets waar we naar uitkijken. Vooral voor het contact met de vele bekenden, want je ziet er heel vaak dezelfde mensen en dezelfde standhouders. Op den duur ken je elkaar genoeg voor een leuke babbel, en het horen van wat tips over andere markten.

Onze Bart moet op dit moment wellicht al in India zitten, wachtend op de binnenlandse vlucht naar Varanasi... (Benares)

Naar ik hoor zal dit nu wellicht zowat om de maand een week India worden. Leuk is dat niet, want iedere keer die lange uren op dat vliegtuig... Ik geloof dat hij zo'n negen uur op de eerste vlieger zit, en dan nog eens een drie uur op de tweede... Ik mag er niet aan denken. Het zou zeker niets meer voor mij zijn, ik denk dat ik niet meer recht zou geraken.

Bart zal voor ons weer Indische thee meebrengen... Tulsi, iets wat je hier niet kunt vinden. Tulsi is een soort Indische Balsamico, ook al is het een andere plant.

Tot de volgende ?

Noach

en Nabukadnezar.
Caesar met de C uitgesproken als een K.
En zo kan ik wellicht met enig zoeken, een hele lange lijst gaan opsommen, van zaken uit een ver verleden, die tijdens mijn leven toch nog veranderd zijn...
Wij leerden over Noë en Nabukodonosor en Juul Caesar met een S klank vooraan.
Nefertete werd Nefertite, niet dat dit iets bijdraagt, maar die naam doet me altijd glimlachen. Om een heel oud mopje van mijn broer zaliger.
Ze hadden in de les geschiedenis over Nefertete geleerd, en de leraar had verteld dat je die naam mocht uitspreken zoals je wou, want niemand wist hoe de klank eigenlijk moest zijn, waarop een leerling van de klas luid op zei Nuffertette... Dat tette in het zo katholieke college zorgde natuurlijk voor veel gegniffel en gelach, want in dat puriteinse midden klonk dit haast erger dan een vloek.
(Ach, nu zit ik weer in het verleden ! Oud worden hé !)

Waarom ik over die oude namen begin? Ik ben bezig met een boek over mythologie... Een wetenschappelijke benadering van de mythologieën, en ook daar kan ik al lezen dat ook vroeger die namen wel evolueerden, en een andere klank kregen. Dat ze ook soms veranderden in de goddelijke hiërarchie laat ik hier buiten.
Wat me wel interesseert is dat sommige zaken op veel plaatsen bestaan hebben, soms met een andere naam, neem nu de geschiedenis van Noach, die heb ik nu al drie keer gevonden, en ik ben nog maar aan de letter E bezig...
Je kunt je niet ontdoen van de indruk dat er nogal eens een en ander "geleend" werd door de schrijvelaars van de Heilige Boeken.
Soms sta je ook versteld door feiten die je gewoon niet wist en die je erg verwonderen. Wist je bijvoorbeeld dat Allah al een god was voor dat Mohammed hem als de enige echte begon te prediken? Ik wist dat niet.
Het doet je wel anders kijken naar de geschiedenis.
Weer eens !

Want geschiedenis, dat zou moeten een lijnrecht relaas zijn van feiten en omstandigheden, maar het is in tegendeel een zeer kronkelige weg met veel zijsprongetjes en veel bizarre feitjes die verdoezeld worden of net omgekeerd veel te dik in de verf worden gezet om zo een andere betekenis te geven aan wat eigenlijk gewoon nuchter zou moeten bekeken worden, en door eenieder op dezelfde wijze zou moeten bekeken en verteld worden.

Als ik naar de buurlanden, en de meeste andere landen kijk, dan zie ik dat de inwoners een zekere liefde voor hun land hebben. Ze gaan prat op hun historie, ze voelen zich echt vaderlander, ze zijn een onverbrekelijk verbonden wezen met dat vaderland.
Wij hebben dat niet.
Wij wonen in een land waar de ene helft van het land het andere verfoeit en belast met alle zonden Israël's. We wonen in een land waar men predikt dat we straks nog meer gemeenten moeten fusioneren omdat het bewezen is dat grote entiteiten beter en beterkoop te regeren zijn, en tezelfdertijd verkondigen dat we het land moeten splitsen omdat dat veel efficiënt ter en eerlijker zou zijn.
We leven in een land waar we de kinderen niet de geschiedenis leren van ons land, maar de geschiedenis van Vlaanderen in dat Vlaanderen en van Wallonië in Wallonië. We horen amper iets over de Prins Bisschop van Luik of over de Franchimontezen, want zij wonen in de slechte helft van ons land. ONS land ?

Ik erger me daaraan. Wij, Belgen, behorend tot de stichters van het idee "Verenigd Europa", zijn de kampioenen in het splitsen van ons eigen land. Terwijl de bewindvoerders ons proberen te overtuigen dat samengaan veel efficiënter is verkondigen zij dat het land moet gesplitst worden omdat samengaan niet efficiënt is. Logica ? Politiek is in ons land niet logisch.
Politiek in ons land is proberen te reageren op de situatie van het ogenblik, zonder ook maar te pogen iets verder vooruit te denken, al zeggen ze wel steeds dat ze het doen van uit een lange-termijn-visie. Dat klinkt goed. En daar gaat het tenslotte om.

Vroeger luisterde ik wel eens naar "De Zevende Dag" en dergelijke. Dat doe ik niet meer, ik ben bang dat ik op een onbewaakt ogenblik iets in mijn tv zou werpen, en die kosten zijn voor mij, en niet voor die oenen.

Straks gaan we met zijn allen, door het stijgende zeewater, gaan dringen aan de taalgrens, om te zweren dat we tenslotte allemaal Belgen zijn, en dat we elkaar moeten helpen...

djudedju

tot de volgende?

bad

Wij hebben hier een badkamer, met een ligbad. Het ligbad is niet erg groot, maar de badkamer is ook klein. Daar we beiden sukkelen met de rug, en dus voor heel wat bewegingen moeite hebben, is dat ligbad voor ons steeds meer en meer een moeilijk iets.
Het zou heel wat makkelijker zijn, mochten we een douche hebben, daar moet je niet in en uit kruipen.
We hebben er de sociale dienst van de mutualiteit over aangesproken, en die hebben iemand gestuurd om te kijken wat er mogelijk was. Ook de dame kwam tot de vaststelling dat het niet mogelijk was om een douche te installeren.
Maar ze kwam met een ander voorstel: een badlift.
(Als je eens badlift googlet, dan zie je talrijke modellen)
Ik had daar nog nooit van gehoord, maar eigenlijk ziet het er best handig uit. Ze plaatsen een toestel in het bad, die net zo hoog is als het bad zelf. Je gaat gewoon op dat toestel zitten, draait je, terwijl je je benen een voor een in het bad tilt, duwt dan op een knopje, en het toestel zakt tot in het water. Je wast je zoals anders, en als je gedaan hebt, zorg je dat je netjes op het toestel zit, je duwt op het knopje en hup, je gaat weer naar boven, tot op de hoogte van het bad. Een been over de rand zwaaien, tweede been terwijl je draait, en hup, je staat gewoon recht.

Het ziet er alleszins heel handig uit...

Maar is het dat ook ?
Vandaag zullen we dat weten.
Want, ze komen zo'n toestel installeren in het bad, om het te proberen.
We zijn tot niets verplicht, maar zo kunnen we het toestel rustig eens uitproberen, en weten of het al dan niet voor ons de oplossing is.

Ik vertel je dit, om je er op te wijzen dat je bij je mutualiteit voor heel wat dingen terecht kunt ! Ik vermoed dat dit bij iedere mutualiteit wel ongeveer hetzelfde zal zijn, want ook daar speelt de concurrentie, en pogen ze minstens evenveel te bieden als de anderen...
Dus, als je in nood zit door een ziekte of lichamelijke toestand, dan is het altijd aangeraden om eens contact op te nemen met de sociale dienst van je mutualiteit. Misschien hebben zij wel een oplossing voor je probleem.

Voor sommige zaken is er een tegemoetkoming, voor andere niet, maar ook dat kom je daar te weten, en ze helpen je doorheen de procedure. (Want in ons Belgenland bestaat er heel veel administratie !)

Ik heb al heel wat handvatten en bijkomende leuningen in mijn huis, waardoor mijn woning voor ons behoorlijk aangepast is.

Ik vind het belangrijk dat we zo lang mogelijk in ons huis kunnen blijven wonen. Dus richt ik ons huis in, om dit mogelijk te maken en te houden. Mochten we moeilijkheden krijgen met de trap, dan zouden we een traplift ook installeren. Ik denk dat je heel lang kunt blijven genieten van je eigen huis, als je wat investeert in de geboden mogelijkheden. Heel wat van die dingen zijn gesubsidieerd !
Dus steeds via de sociale dienst beginnen aan dergelijke dingen, zij weten en kennen alle mogelijkheden, en helpen je waar nodig om alles in orde te krijgen. Mocht je niet voldoen aan de voorwaarden voor betoelaging, dan kun je het nog steeds op eigen houtje doen. (Al zal daar dan voor heel wat mensen de kostprijs een belemmering zijn, of een inlevering betekenen op andere zaken.)

Wij zijn beiden nog "jong" om al op heel wat hulp beroep te moeten doen, maar ach, we zijn er nog, we zijn nog samen en al bij al zijn we gelukkig in de staat waarin we verkeren. Klagen heeft nog nooit iemand geholpen.

Luister ook naar de mensen... Zo ontdek je soms winkels die beterkoop zijn, of een heel goede service bieden. Ik geef je een voorbeeld, ik hoorde van onze Bart dat de brillenwinkel X zo goed was, niet duur en -wat soms wel heel goed van pas komt - ze herstellen je montuur gratis als er iets aan is. Ik heb zo eens mijn bril gebroken (Ik had me er op neer gezet...de bril was geplooid en een been was er volledig af !), ik ben naar de winkel geweest, en ze hebben niet alleen mijn bril weer netjes recht gemaakt, ze hebben er ook twee nieuwe benen aan gezet (het oorspronkelijke model bestond al niet meer !)... Allemaal gratis.

Kijk, dat vind ik belangrijk !
En dat kom je maar te weten door te luisteren naar de mensen die dit hebben ondervonden.

Het sociale netwerk van de mensen om je heen is belangrijk ! Geef je tips door aan anderen, en luister naar wat voor jou van pas kan komen ! Alleen daarom is het al goed dat je je niet afsluit van de wereld, maar leeft in de gemeenschap !

tot de volgende ?

ribbenkast

Ik loop al twee dagen rond met pijn aan mijn ribbenkast. Nu ja, vergeet dat woord lopen, want stappen doet al pijn.
Waar die pijn vandaan komt is me een raadsel: ik ben er mee opgestaan. Anny zegt: "Je zult in je slaap een verkeerde beweging gemaakt hebben..." Ik weet het niet, ik heb dat in ieder geval niet gevoeld. In bed is zowat de enige plaats waar ik me goed voel.
Mijn neus verstopt en pijn aan mijn ribbenkast en mijn gewone rugpijn... Heerlijk... djudedju.

Hier zeggen ze dan: "Oud worden is niets, maar oud zijn ..."
Ik zit dan wat te dubben, want dit jaar verander ik van voordeur... Tram 7 komt er aan.
Heel mijn jeugd hoorde ik, dacht ik, voelde ik 70 als oud.
Het was ook een magisch getal !
Als er iets heel onwaarschijnlijks gezegd werd, dan reageerde men met: "Ja, in 't jaar zeventig !", want dat jaar zeventig, dat was het jaar waarin al het onmogelijke plots mogelijk zou worden, het onmogelijke jaar, het jaar van het onbereikbare...
En toen kwam dat jaar jaar zeventig er aan, en 1970 was een jaar zoals alle andere... We kregen de eerste staatshervorming, maar voor de rest was er weinig anders dan andere jaren.

En de uitdrukking "In 't Jaar zeventig !" verdween uit ons taalgebruik.

Het enig wat bleef, was het idee dat zeventig oud betekende.
Nog enkele maanden, en ik ben bij de oude mensen.

Idioot. Ik zal op mijn verjaardag precies één dag ouder zijn dan de dag voordien. Er zal niets anders zijn, buiten het idee dat ik hier al zeventig jaren rondloop. En als ik het goed bekijk, dan ben ik nu al heel wat maanden bezig aan mijn zeventigste levensjaar, en op mijn verjaardag begin ik aan mijn eenenzeventigste levensjaar. Ik had me dus ongerust moeten maken bij mijn vorige verjaardag, niet bij mijn toekomende... Maar toch blijft er ergens iets hangen van zeventig =oud.

In 1970 werd ook onze Bart geboren... Op de zevende van de zevende maand van het jaar zeventig... Een datum die niet te vergeten is. Groot feest op de zevende van de zevende van zevenenzeventig, want toen was hij zeven... In datzelfde jaar 70 vertoonde onze Koen voor het eerst dat hij hoorde bij de vele mensen die allergisch waren aan heel wat dingen en nog wat... Het was het begin van de zorgen voor dat kind dat haast steeds ziek was. In 1970 waren we drie jaar gehuwd... Je ziet, de hoogtepunten van ons leven in dat jaar waren heel gewoon, dingen zoals je in het leven van heel wat mensen kon en kunt vinden.

Niks magisch aan dat getal.
Ook niet aan het bereiken van die leeftijd.

Maar ergens blijf ik me verwonderen dat ik zo oud ben mogen worden. Ik herinner me nog heel goed dat die leeftijd iets onbereikbaars leek. Het waren gelukzakken, uitzonderingen, die het geluk hadden zeventig jaar oud te worden. En ik dacht dan aan onze buren, Mee en Pee, voor mij het summum van ouderdom en toch nog gezond... Ons vader werd geen 58 jaar oud... En toen ik van zijn sterfbed in de kliniek naar huis reed met ons moeder, zagen wij Mee de straat oversteken. Ik hoor ons moeder nog zeggen, met wat bitterheid in haar stem: "Kijk, die zijn langer getrouwd dan mijn man oud is geworden!"... Mee en Pee waren dan immers al meer dan 60 jaar getrouwd.

Die 58 jaar van ons vader leek me dan niet echt oud, maar het was ook niet zo dat ik het verschrikkelijk jong vond. Als ik nu hoor van iemand die sterft aan de leeftijd van 70, dan vind ik dat véél te jong... De grenzen worden blijkbaar telkens verlegd naargelang je eigen leeftijd. En geef toe, je vader dat is gewoon vanuit zijn functie als vader, een oude mens. Heel zijn leven lang is dat zo geweest, is dat zo gebleven. Zelfs nu die 58 mij heel jong lijkt om te sterven, voel ik ons vader aan als een oude mens, want hij is mijn vader, en dus een heel pak ouder.
Het is allemaal al zo lang geleden... en toch denk ik er nog regelmatig aan, want de figuur van ons vader is diep in mijn ziel gegrift ! En nog steeds is hij voor mij een voorbeeld.

Vandaag is het duidelijk mijn ribbenkast die in zijn zeventigste jaar zit.
djudedju

(Het was weer een dagje in het verleden... Maar ja, geef toe, dat verleden is ook al een heel stuk !)

tot de volgende ?

Bloot

De winterharde fuchsia's in de tuin verliezen nu hun stukgevroren blaren... De linde voor mijn deur is nu ook die laatste twee blaadjes kwijt...Alles wordt kaal, bloot.

En dan is het plots weer "warm"... Weer hebben we een record gebroken qua temperatuur. De opwarming neemt steeds sneller toe. Vandaag een artikel over de veel sneller stijgende zeespiegel, en dat we mogen verwachten dat de zeespiegel straks 22 meter hoger zal staan.

Ik probeer me dat voor te stellen.

De vertrouwde dijk en het strand zijn verdwenen, en vervangen door metershoge dam. Bovenop de dam lopen dagjesmensen te kijken over de zee aan hun voeten.

Tot daar gaat mijn voorstellingsvermogen. Niet verder... Want ik zie heel wat onmogelijke situaties in dat beeld... We gaan niet meteen een grote stroom bekijken, laat ons eens kijken naar de bescheiden IJzer... Een stroom van twee keer niets, die alleen naam en faam bekwam door de loopgravenoorlog 14-18... Kijk, als je die stroom wilt laten in zee vloeien, dan heb je twee mogelijkheden... Of je bouwt de stroom ook in tussen metershoge dammen, of je sluit het af net voor de zeedam, en daar pomp je - met enorme pompen- het water van de rivier over de dijk heen de zee in. Geen zeewater meer die de IJzer in komt, en de Ganzenvoet is veeleer een meer te noemen dan een complex spel van sluizen.

Als je verder denkt, en de Schelde (ook maar een kleine stroom), en de Maas, de Rijn en andere grotere stromen bekijkt, dan kun je je haast niet voorstellen dat die weg te pompen zijn, of dat je die van zijn ontstaan tot de monding kunt inkapselen tussen twee muren van 22 meter en meer hoogte... Daarmee zou de kous nog niet af zijn, want al het regenwater dat naar de stromen vloeit, via riviertjes en kanalen moet dan toch nog in de stroom gepompt worden...

Zie jij dat zitten?

Ik ook niet.

Veel waarschijnlijker is het scenario dat zowat heel West Vlaanderen en een stuk van Oost Vlaanderen, heel Antwerpen (provincie) zowat verdwijnen onder de nieuwe waterspiegel. De al zo dichte bevolking zou in onze contreien meteen heel erg dicht worden, en het restantje Vlaanderen zou moeten gaan onderhandelen met Wallonië om zijn vluchtelingen daar te mogen laten wonen... Want eigenlijk zijn dat maar economische vluchtelingen, en dus krijgen ze niet zomaar het statuut van vluchteling. (Eigenlijk is het nooit wijs om ruzie te zoeken met je buren!)

En in het voorlopig rijke Westen, is dat wellicht allemaal nog wel min of meer op te vangen... Maar landen als Bangladesh verdwijnen zowat helemaal van de kaart. En daar bestaat geen "goede nabuurschap", want overal hebben ze oorlog, armoe en hongersnood. En ze kunnen nu ook niet meer naar dat Westen vluchten, want dat zit zelf in nood.

Ik woon hier op mijn berg, voorlopig in veiligheid, tot men met een noodwetgeving ons verplicht om een gezin bij "in te kwartieren"... Nood breekt immers wet. Men verandert ook de wetgeving op erfenis, zodat bij onze dood, onze kinderen niet zomaar de inwonenden kunnen uitzetten. Dat ons huis niet gebouwd en ingericht is op twee gezinnen is geen reden om hen te weigeren. Men moet maar leren samenleven. Punt. Uit.

De bloementuin, met mijn bloemen en bloeiende struiken moet verdwijnen, want er is grond tekort, en iedere meter grond moet benut worden om groente te kweken.

Kijk, dat scenario lijkt me veel logischer... En ik zie de toekomst helemaal niet rooskleurig in, hier op "mijn" berg. Het idee dat alles moet ten nutte gebracht worden, trekt me niet echt aan, want er rest dan geen plaats meer voor natuur, geen plaats voor bos, geen plaats ontspanning, alleen wat nuttig is en opbrengt mag nog bestaan. Weg met de volière in je achtertuin, weg met je vijvertje met goudvissen of koi's...

Grond wordt schandalig duur, en een echt-eigen-huis is niet betaalbaar voor de gewone mens. Alleen politici en andere rijken weten de wetten te omzeilen en toch nog alleen te wonen in wat haast ommuurde, versterkte burchten lijken. De discrepantie tussen arm en rijk wordt steeds meer zichtbaar en wekt steeds meer wrevel op.

De regering wordt steeds dictatorialer, onder het mom van de veiligheid. Op de straten lopen bewapende militairen rond, en 's nachts zijn er veelvuldige controles op iedere beweging.
Wie zich verdacht gedraagt, of er in de ogen van de bewapende macht er verdacht uitziet, wordt omsingeld, geïnterneerd voor verder onderzoek. Nu en dan wordt een woning overvallen door de politionele macht, de inwoners worden zonder pardon afgeknald, en men verklaart nadien dat het hier ging om rebellen, opstandelingen, woekeraars. Geen proces om dat te bevestigen of te ontkrachten.
De dictatuur wordt steeds nijpender...

(Gek, wat ik beschrijf lijk ik te herkennen... In het nu en het hier !)

Djudedju

tot de volgende ?

neuzeneuze

Er zijn heel wat volkeren die de kus niet kennen, of er helemaal niets seksueels in zien... Ons moeder wreef soms haar neus tegen de onze, "Gelijk de Eskimo's" , zei ze toen. Ik heb er geen gedacht van of Eskimo's zoenen met neusgefrot, maar het zou best kunnen, en zo ja: "Hoe wist ons moeder dat ?"...

Eigenlijk wou ik het helemaal niet over de kus hebben... (Prachtig beeld van Rodin)

... maar over mijn neus. Nog steeds verstopt.

Ik kreeg van de dokter neusdruppels, om toch wat adem te hebben (via de neus), maar in het weekend zit je dan zonder. Ik geef het toe, het is mijn schuld ! Op het flesje staat duidelijk dat je maximum 4 keer per dag wat van dat spuitje in je neus mag spuiten, maar als alles potdicht zit, dan spuit je meer, om adem te hebben. Want ademen door de mond is zo ambetant, en je krijgt er dorst van en een plakkende mond.

Dus heb ik heel dat weekend minder dan 4 keer gesnoven aan dat flesje, om de laatste etherische inhoud, zelfs het gedacht aan inhoud, in mijn neus te krijgen en toch even de indruk te hebben dat ik weer wat adem had.

Ik spoelde meer dan één keer per dag mijn neus, met wat meer zout in het water dan gewoonlijk, want ook dat helpt... voor een tijdje...

Ik vermoed dat de verstopte neus ook een stuk psychisch is... Als ik op de rommelmarkt liep, had ik veel minder last, of... ik was er niet zo mee bezig. Iedere keer weer verwonder ik me over de invloed van bezig zijn op het lichamelijke leed.

Straks ga ik naar de apotheek, neusdruppels halen, met het vaste voornemen me nu aan die vier keer of minder te houden... Eén geluk heb ik: het is slechts één neusgat die potdicht zit. Als de ander ook lijkt dicht te slibben, dan is dat de overloop van de ander. Eens goed, hard, lang snuiten en snotteren en die ene gang is weer min of meer vrij. Oef.

Jaja, ik weet het, ik heb complexen, en die neus is er één van... Ik vermoed dat het allemaal komt door het vaak ziek zijn in mijn prille jeugd... "Je moet door je neus ademen, als je langs je mond ademt, dan komen de microben zo binnen en ben je weer ziek !" "Je moet veel eten, dat je de ziekte overwint !" . De dokter zei immers : "Eet hij nog? Zolang hij eet zal hij er wel doorkomen !"...

Dus moest ik, bij ieder signaal van een valling eten, meer eten, beter eten, sterke dingen eten. Ik heb kilo's spek en haring gegeten... Dat was kloek. (En betaalbaar).

De invloed van die "opvoeding" gaat ver... Nog voor ik ook maar gewaar wordt dat ik een valling zal krijgen, begin ik meer te eten. Ik kan daaraan perfect voorspellen dat ik een verkoudheid ga krijgen. Als Anny ziek is, dan eet ze niet, of veel minder, ik eet dus meer.

Ik had er deze winter met veel zorg een paar kilo's afgekregen, maar die zijn er al allemaal weer bij en zelfs wat meer. Djudedju !

(Ook dat gewicht is een van mijn complexen...)

Maar we zijn én zaterdag én zondag naar de rommelmarkt gegaan... Zo had Anny haar wandel-oefening, en dacht ik wat minder aan mijn neus. 

Op de rommelmarkt heb ik twee leeuwen gekocht. 

De dame die ze verkocht had duidelijk geen idee wat ze verkocht. Toen ik ze veilig en wel in mijn bezit had, voor een ridicule prijs, heb ik haar uitgelegd wat ze eigenlijk verkocht had... Zodat het mensje niet nog eens domme dingen doen zou. 

Maar eigenlijk zijn die leeuwen schoolvoorbeelden van de menselijke waanzin... Zo'n 100 à 150 jaar geleden, maakten arme Chineesjes mooie beeldjes in Papier-machée, voor het Westen, heel mooi en heel goedkoop, zodat ook de bourgeoisie hier een beeld op de schoorsteenmantel kon plaatsen. Het materiaal, en het feit dat het eigenlijk niet zo'n dure dingen waren, maakte dat ze zowat allemaal werden weggeworpen, of opgebrand of weet ik veel wat... In ieder geval, je vind ze nog heel zelden. In de antiekmarkt is wat zeldzaam is gelijk aan duur... Dus dergelijke oude beeldjes zijn duur. Zeker als het mooie exemplaren zijn. Ik heb er al enkele hele mooie, maar ook enkele hele simpele, die vroeger wellicht bij het gewone volk terechtkwamen.

Het eerste beeld dat ik kocht, omdat ik het én mooi én bizar vond, kocht ik in een kringloopwinkel voor een paar franken... Ik wist niet wat het was, en ik kwam het pas te weten toen ik een veel kleiner en minder mooi afgewerkt beeldje in dezelfde materie zag bij een antiquair... Ik heb daar de uitleg van het materiaal en de prijs gehoord, en nu koop ik die dingen op, telkens ik er een mooi exemplaar zie, en ze zo goedkoop kan krijgen. Nu waren het geen paar franken, maar een paar euro, maar het zijn heel mooie exemplaren, en ik schat ze op meer dan 100 euro het stuk...

(Hopelijk gaan mijn kinderen of die dingen houden, of het op een verstandige manier verkopen, na mijn dood... Er staat hier al heel wat waardevols !)

Tot de volgende ?

belet

Occupé.

Gisteren was ik heel de namiddag en de avond belet, bezet, bezig, niet vrij.
Eerst had ik een verbondelijke vergadering van Crea Midden-Vlaanderen, en daarna was er het jaarlijkse soupeetje met de medewerkers van Mater-Welden.
(Nee, dat is niet gratis, het is een gezellig samenzijn, waarvoor de medewerkers een inbreng doen )

Vannacht haast niet geslapen van de pijn in mijn rug, en van mijn verstopte neus... Vanmorgen al heel vroeg op, voor het nieuws van zeven had ik al mijn turnoefeningen gedaan, maar de pijn bleef.

Deze namiddag komt mijn goede vriend Erwin op bezoek (Mijn Waalse vriend !), en ga ik weer de Franse taal geweld aan doen, en hij de Vlaamse taal verhaspelen. (Soms lachen we dan met elkaars stommiteiten, maar meestal helpen we elkaar om onze talen bij te spijkeren...)

Maar dat wil zeggen, dat ik na de lange uren zitten op een stoel van gisteren, we vandaag weer uren op een stoel mogen gaan zitten, en dat ik wellicht ook morgen nog pijn zal hebben... Nu ja, we zijn dat gewoon, en we kunnen er mee leven, ook al zijn er leukere manieren denkbaar.

Deze voormiddag gaan we wellicht nog wat winkelen, om volgende week eten in huis te hebben, zaterdag en zondag zijn er rommelmarkten, waar we heen gaan als het weer het toelaat... Want in de ijzel of zo gaan rijden voor een rommelmarkt, dat doen we niet.

De rommelmarkt voldoet nu aan een medisch voorschrift... Anny moet wandelen om haar verkrampte spierstelsel weer los te maken... De laatste tijd vinden we nog maar zelden iets op de markten... Ik dank dat dit voor een groot stuk te denken is aan internet. Je hebt legio tweedehandssites en antieksites, waar particulieren kunnen verkopen en aankopen. Op de rommelmarkten zie je niet zo veel verzamelaars van wandelstokken, maar op die websites zie je dat er verdorie heel veel moeten zijn ! Het gevolg is dat de wandelstokken veel meer kosten dan vroeger, en dat men liever de wandelstokken via internet-sites aan de man brengt dan op de rommelmarkt, waar ze minder gevraagd zijn, en minder duur moeten verkocht worden. Niettemin stijgen daardoor ook op de rommelmarkten de prijzen. Ze doen maar, ik ben niet van plan mijn strategie aan te passen, mijn verzameling mag niet bestaan uit te dure voorwerpen. Nu kan ik makkelijk mijn wandelstokken kwijt met winst, maar als ik ze zo duur ga kopen, dan is dat niet meer het geval.

Gek genoeg zie je op die websites veel wandelstokken duur verkopen, die helemaal niet oud of uitzonderlijk zijn, aan véél te dure prijzen, wat er op wijst dat er blijkbaar veel "groentjes" aan het opkopen zijn, die geen benul hebben van de waarde en of het antiek is of niet.

Ik ben niet de verzamelaar die MOET verzamelen, het is een liefhebberij, en gaan ze te duur, dan koop ik niet. Wellicht zien we binnen een jaar of twee jaar plots weer al die stokken terugkomen, aan dumpingsprijzen, en dan is het ogenblik daar om weer te verzamelen. Als ze later mijn verzameling verkopen, dan moeten ze dat bij mondjesmaat doen, en liefst als de markt hoge prijzen heeft. Dan zal mijn verzameling voor hen een onverwacht appeltje tegen de dorst zijn !

(Ik ben dus een verzamelaar met financiële bijbedoelingen...)

tot de volgende ?

waarde

Wat is de waarde van je... zeg maar je auto ? Of je tv ?Of je verzameling postzegels?
Veel moeilijker: Wat is de waarde van je echtgeno(o)t(e) ?
Héél moeilijk: Wat is de waarde van je verdraagzaamheid? Je goedheid?

Wat is waarde eigenlijk ?

Waarom is goud meer waard dan lood ? Zeg nu niet dat het niet roest, dat het een edelmetaal is... Wat is er edeler aan goud dan aan lood ? We achten diamant hoger dan zegge en schrijve een robijn, terwijl de laatste veel zeldzamer is... Als zeldzaamheid een norm is.

Met andere woorden waarde is een relatief iets.
Misschien vind je jezelf een goed mens, maar als ik het een ander vraag...
Misschien is voor jou status wel heel waardevol, zorg je steeds voor je uiterlijk, je kledij, het blinken van je auto en dat je huis er altijd heel netjes bij ligt.

Maar heeft dat eigenlijk wel waarde ? Buiten voor jezelf dan?

Hoe langer ik er over nadenk, hoe moeilijker het me wordt om waarde vast te stellen, zonder te vervallen in mijn persoonlijke kijk op die waarde. Het lukt me niet. Want waarde is blijkbaar een van die onstoffelijke begrippen, die je niet in je hand kunt nemen, niet op de weegschaal kunt leggen, niet kunt bepalen.

Toch nemen we een heleboel waarden zomaar aan... Een pint kost twee euro, en een cola 1.5... Een diamant kost heel veel geld, en een blinkend stukje geslepen glas is een prullaria. De maatschappij dringt ons op dat een bepaald merk van auto meer waard is dan een ander, zonder dat je daar echt veel verschil kunt merken. Vanmorgen komt de kuisvrouw hier aan, met een BMW, en klaagt dat "dat ding" nog over achteraandrijving beschikt, en dat ze haast de berg niet opraakte, nu het glad ligt. Als het niet glad is hoort BMW bij de wagens waar de meesten naar opkijken. Gek hé ?

Een van de zaken die wellicht het hoogst gevalideerd wordt op de rangschikking "Waarde", is geluk. En dat is op zich ook al zo'n wazig begrip.
Ik heb geluk, ik won de lotto.
Ik heb geluk, ik brak maar een been bij die val in de kelder.
Ik heb geluk, want ik heb een goede job.
Ik wou dat ik ook eens geluk had.

Liefde is ook een van die zaken, en haat, en hoop en geloof...
Allemaal zaken die we heel vaak in de mond nemen, waar we blijkbaar een waarde op kleven, en er over praten op een manier alsof het logisch zou zijn dat jouw waardering voor die dingen dezelfde is.

Met andere woorden, we denken dat onze waarde universeel is.

We verwonderen ons er heel vaak over dat anderen blijkbaar anders denken. Hoe kunnen ze  ! Denken ze niet na ? Hoe kun je nu als werkmens gaan stemmen voor partij X ? Wanneer gaan ze inzien dat ze verkeerd bezig zijn?

Maar wellicht denken zij net hetzelfde over ons. Waarden...

Iets is net zoveel waard, als het voor u waard is... Maar ook dat is niet correct ! Nee, want we laten ons een heleboel zaken opdringen. We kunnen vinden dat een schilderij van Picasso op geen oude slets trekt, maar we weten dat het een hoge waarde heeft. Waarom? Omdat men ons die waarde opdringt. Men zegt het ons, men schrijft het, we zien dat ze er zoooovéél voor betalen, het hangt in musea als voorbeeld... en ga zo maar even door.

Ook als we diep in onszelf overtuigd zijn dat het lelijk is, kennen we het een waarde toe, omdat iedereen dat doet. Gek.

Ik erger me omdat er mensen zijn die andere mensen minderwaardig vinden omwille van kleur, van taal, van geloof... en eigenlijk doe ik op dat moment net hetzelfde: ik vind die mensen die anderen minder vinden minder dan mezelf, want mijn normen liggen hoger. Hoger dan wat? Waarden?

Weet je, we zouden wellicht beter af zijn, als waarde niet bestond, als alles en iedereen even waardeloos of even waardevol was. Als er geen waarden waren, dan zou er geen jaloersheid moeten zijn, dan zou er geen rijkdom bestaan en ook geen armoede, dan zou er wellicht ook geen maatschappij bestaan en zwierden we nog door de bomen.

Want wellicht is dat de waarde van waarden... Het doet ons streven, doet ons pogen om vooruit te gaan, doet ons proberen meer en beter te doen...
Alleen, we hebben het begrip op van alles en nog wat geplakt, we geven waarde aan stoffen in plaats van aan ethiek. We hebben geluk verbonden aan loterijen en bezit, we hebben liefde verbonden aan seks en lichamelijke aantrekkingskracht... We hebben onze waarden naar beneden gehaalde, tot op de hoogte van ...
de mens.
djudedju

tot de volgende ?

neus

Gisteren ben ik weer naar de dokter gegaan... Ik heb twee soorten antibiotica genomen, maar mijn sinusitis is er nog steeds. Een kort onderzoek en terug een andere soort antibiotica... Hopelijk helpt het nu wel.

Eén van de vragen is steeds: "Heb je pijn?" "Nee, ik heb geen pijn." "Ha ja, jij en pijn... Voel je soms druk?" "Ja, soms voel ik druk op mijn oog". Dokter knikte, en keek nog even naar mijn bloeddruk en zo...

't Was de andere dokter, want nu zitten er twee op één adres. Ze hebben ook een secretaresse: Lieselotte... Een lieve dame die altijd vriendelijk lacht en de mensen steeds met sympathie en medeleven te woord staat. Als je telefoneert naar de dokter kom je haast steevast bij haar terecht. "Heb je een voorkeur voor een bepaalde dokter?" "Ja, ene die me geneest!" Ze lacht, "Vanavond om 18 uur, en 't is dokter X, is dat goed ?" "Hij weet toch wat dokter Y me heeft voorgeschreven?" "Jaja, dat zit allemaal in uw dossier..." ...

Ik heb in de loop der tijden in menig ziekenhuis en bij menig dokter een dossier opgebouwd om "U" tegen te zeggen. Nu dus ook bij de huisarts(en). djudedju

Als ik een voorschrift moet hebben voor mijn dagdagelijkse medicamenten, dan moet ik niet bij de dokter zijn, ik bel naar Lieselotte: "Lieselotje, wil je eens vragen dat de dokter een pak voorschriften schrijft voor mij en voor Anny ? We zitten ver zonder." " Kom je ze halen?" "Ja, hoe laat?" "Kom maar tegen 10 uur..." Zowel de dokter als Lieselotte weten dat zowel Anny als ik, veroordeeld zijn om voor de rest van ons leven bepaalde medicamenten te nemen, vooral pijnstillers en dergelijke... We moeten ons daarvoor niet gaan aanbieden, want we zijn - buiten de pijn - gelukkig meestal niet ziek. (Buiten de sinusitis momenteel)... Eigenlijk best een beetje gek... We moeten voor een deel dingen hulp van derden hebben, maar ziek? Bah, nee, we zijn niet ziek...

Ziek in onze woordenschat, dat is iets anders. Pijn dat valt gewoonlijk niet binnen het ziek zijn, ook al zijn er wellicht heel wat zieketen die gepaard gaan met pijn. Zoals sinusitis bij de normale mens. Ik met mijn bizarre afwijking waardoor ik heel wat dingen niet voel... Soms maak ik me daar ongerust over. Stel je voor dat ik iets ernstigs heb, en het niet weet omdat ik het niet voel. Allee, neem nu gewoon een appendix... Als je dat niet voelt, als dat springt en je krijgt peritonitis, dan is dat dodelijk !

Ik mag er niet op denken.
Soms vraag ik me ook af: "Die rugpijn, is dat de pijn zoals iedereen die voelt, of voel ik die ook minder ? Of misschien net meer dan een ander ?"
Ik zag ooit op tv een uitzending over pijn, en men kwam tot de conclusie dat een kind baren het ergste is... Ik vind dat bullshit ! Ik heb dames gekend die een kind baarden alsof het niets was, en ik heb er gekend die heel lang een heel erg veel pijn hadden. Ik ben bij kankerpatiënten geweest, die brulden van de pijn... Pijn is naar mijn gevoel niet zomaar af te meten. Ik zie mensen die echt ziek zijn van de pijn in een tand... terwijl ik nooit tandpijn voel. Ik wordt gewaar dat ik een slechte tand heb, als ik die tand voel breken in mijn mond, of ik zie het dat ik een gezwollen kaak heb, maar voelen ? Nee...

Ook medicatie voor de pijn... Toen ik - heel lang geleden- in de pijnkliniek terecht kwam, om te pogen mijn rugpijn wat te milderen, heeft men heel wat soorten pijnstillers geprobeerd, en van heel wat van die pijnstillers is geweten dat ze niet alleen de pijn stillen, maar ook verdovend werken in de zin dat je slaperig wordt en zo... Op de duur probeerde men het met morfine... Ik liep de muren op van de zenuwen en de pijn bleef hetzelfde. In plaats van verdoven werd ik dus hypernerveus. Ik heb dat blijkbaar geërfd van ons moeder, zij kreeg eens een slaappil, en liep de ganse nacht rond van de zenuwen...

Och ja, nu neem ik een mengeling van allerlei en dat helpt een beetje, zodat de pijn binnen het verdraaglijke kan gehouden worden. Voor de rest moet je er mee leven. Ook bij Anny heeft de dokter gezegd dat ze moet mee leren leven, en ook zij moet pijnstillers slikken om het binnen het aanvaardbare te houden. We klagen niet... er zijn er die veel slechter zijn, en die echt ziek zijn. Wij hebben buiten de pijn een redelijke gezondheid. En wat betreft de hulp, gelukkig kunnen we het doen.

 Ik weet wat pijn is, ik heb ervaring... Maar ik kan en durf de pijn van Anny niet in te schatten. Ik weet dat je pijn niet kunt meten, niet kunt vergelijken. En dan heb ik het nog niet over de mens en de pijn. Sommige mensen geven zich over, ondergaan, anderen blijven vechten. Wij beiden horen bij de vechters, die de grenzen van ons kunnen voortdurend aftasten en proberen wat te verleggen.

Maar laat ik je niet vervelen met oeverloos te schrijven over pijn... Och ja, weet je dat ik binnenkort 10 (tien) jaar aan het bloggen ben?
Mocht je die teksten afdrukken, je had al een heel dik boekwerk !!!

tot de volgende ?

m'n rape

M'n rape ligt stille, ie loopt op soldatenknopen...
Voor (West) Vlamingen zal het nu duidelijk zijn, dat mijn uurwerk stil ligt.
Ik moet nu kijken onderaan mijn scherm om het uur te zien, of, als ik niet aan het computeren ben, moet ik kijken op de oude grootvadersklok... Een van die heel oude meubelstukken met een slinger, een sleutel om het op te winden en bij het uur en het half uur slaat hij Boiiiiiink...

Laatst lag ook die oude klok stil, en ik was het voorbeeld van ons vader indachtig, die nu en dan de koekoeksklok onder handen nam, en het mechaniek dan kuiste met een pluim in de petroleum gedrenkt... Voorzichtig overal tussen met een kleddernatte pluim het vuil van de tandwieltjes soppen.

Nu doe ik dat niet meer met een pluim, ook niet met petrol, nee, ik spuit siliconenolie in heel het mechaniek, laat het uitdruppen, en zie, de klok werkt weer.

Mijn eerste uurwerk kreeg ik van mijn meter, voor mijn plechtige communie. Dat was voor die tijd een heel modern ding, die je niet moest opwinden, want hij wond zichzelf op, door het bewegen van je arm. Dit noemde een inca-block. Ik heb die klok jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren gedragen, tot op een dag het mechaniekje om op te winden de geest gaf.

De laatste tijd draag ik van die polshorloges met een batterijtje in. Die batterijtjes vervangen we zelf, en dan zijn we weer voor maanden gerust. De uurwerken koop ik op de ...rommelmarkt. Soms heb je al een uurwerk voor minder dan de prijs van een batterijtje. Zijn die kapot, dan kun je kiezen, of een nieuw batterijtje, of een nieuw uurwerk.

Sommigen gaan meewarig kijken "Die goedkope brol", maar ik hecht nu eenmaal weinig waarde aan uiterlijkheden. Een ding moet zijn werk doen, en voor de rest trek ik het me niet aan. Ik kijk altijd een beetje verwonderd te kijken naar mensen die mode volgen, die een grote blinkende auto moeten hebben die heel rap kan rijden (maar je mag het nergens doen), of die een jas van dit of dat merk moeten hebben, of schoenen van...
Een auto moet me van A naar B kunnen brengen, op een manier dat ik droog blijf, mode trek ik me niet aan, ik koop kleren die lekker zitten, schoenen die stevig zijn, makkelijk zitten, en liefst lang meegaan en weinig onderhoud vergen... Ik bekijk eigenlijk alles als een stuk gerief. En geef toe, er is geen mens die een hamer zal kopen omdat hij zo'n beeldige paarse steel heeft...

Voor mij is er een enorme afstand tussen dingen die je koopt voor het mooie er van, en gebruiksvoorwerpen. Als het gebruiksvoorwerp ook mooi is, dan is dat meegenomen, maar het mooi zijn is nooit bepalend, wel het gebruik, want daarover gaat het hem eigenlijk.

Wees blij dat er niet zo veel zo'n mensen rondlopen als ik ben, want dat zou niet goed zijn voor de economie. De kledingindustrie zou aan mij wellicht heel grote honger lijden. Want mijn normen zijn beperkt tot makkelijk en sterk.

(Dan krijg ik onder mijn voeten van mijn oudste zus omdat ik op een foto sta, met een karper in mijn armen, en een vuile slodderige broek en een versleten trui... Precies of je gaat vissen in een zondags kostuum... Trouwens ik heb gewoon geen kostuum meer, ik draag die dingen nooit, dus heb ik ze ook niet in mijn kast hangen.)

Gek eigenlijk dat we ons leven zo op dat klokje baseren. Het is niet "Ik heb honger", nee, het is "Is het nog geen tijd om te eten?"... Gek als je er even bij stilstaat. Maar heel onze maatschappij is op de minuut geregeld. Het nieuws is om 13 uur, en je moet wachten tot 20.35' uur om te kijken naar een deftig programma op tv, want daarvoor is het nog of Thuis of Familie... Vroeger had ik zelfs een soort pillen die ik een uur voor mijn ontbijt moest innemen, en ik mocht niet liggen. Dus stond ik op, ging naar de badkamer, nam die pil met een beetje water, en ging dan op het toilet zitten, een boek lezen. Een uur aan een stuk.

De klok regelt ons leven.
We worden geleefd bij de gratie van het uurwerk.
Vroeger luisterde men naar de torenklok, en het waren slechts heel rijke mensen die thuis een klok hadden. Bij mooi weer kon je kijken op de zonnewijzer op de geven van de kerk of het stadhuis. Dat was de tijd waar men eigenlijk nog meer op zon voortging, dan wel op een klok die ergens ver weg hangt en atoom-geregeld wordt, om zeker héél juist te zijn.
Nu heb ik in de keuken zo'n klok hangen, die door radiosignalen het juiste uur ontvangt van weet ik veel waar, en altijd het juiste uur geeft. Als de batterijen niet plat zijn.

Batterijen: een vervuilend ding, die ons uurwerk aan gang houdt, en zo ons leven dirigeert, en die zo vervuilend is, dat het in een speciale afvalcontainer thuishoort. Wat doen we eigenlijk ?
Ik las vandaag dat het niet goed is je gsm altijd in je broekzak te hebben, of in je BH te dragen (Wie doet dat ?)... kankerverwekkend.
Wat doen we eigenlijk ?

Maken ze geen uurwerken meer die je moet opwinden? En misschien moet ik nog maar een paar van die oude uurwerken opkopen en gebruiken, hier in huis. Heb ik iedere week lichaamsbeweging om ze op te winden.

djudedju

tot de volgende ?

Money makes the world go round...

In de tennis worden de matchen, ook op het hoogste niveau, verkocht aan de gok-business...
In de voetbal werden (worden?) de matchen verkocht aan de gok-business...
En wellicht zijn er nog wel van die dingen die we nu nog niet weten.

Zowel in tennis als in voetbal, verdienen de spelers stukken van mensen, en blijkbaar is veel nog niet genoeg...

Money, money, money...

Stel, morgen win ik met euromillions zo'n 300 miljoen eurootjes... Ga ik dan echt nog meer willen hebben? Ga ik dan dingen doen die eigenlijk niet geoorloofd zijn, om nog meer te hebben? Gewoon omdat ik de grote hoop nog wil zien groeien?

Zou ik anders gaan leven als ik zo stinkend rijk was ?

Ik vermoed van wel, niet in alles en nog wat, maar wellicht zou ik overwegen om een huis te bouwen, waar alles gelijkvloers is, handig aan onze ouderdom, waar de deuren breed genoeg zijn voor een rolwagen in en om het huis (Je weet nooit war je terecht komt aan onze leeftijd)... Wellicht zou ik ook mijn wagen vervangen door een kleiner en ecologischer exemplaar, en zou ik mijn ultieme droom waarmaken en een bootje kopen om op de Europese rivieren rond te varen... Uiteraard zou ik ook mijn kinderen en kleinkinderen helpen, maar niet overdrijven, want ze moeten nog normaal blijven leven. (Gelukkig ben ik al oud, en kan ik mijn leven niet meer verprutsen)

Vroeger zou ik ongetwijfeld ook gedroomd hebben van een grote tuin, maar vermits ik die niet meer kan onderhouden, hoeft hij vandaag echt niet meer zo groot te zijn. Mocht het kunnen, dan zou ik wel een vijver willen hebben aan mijn achterdeur, zodat ik kan vissen zonder het huis uit te moeten...

Maar dat ik dat allemaal niet heb, maakt me geen seconde minder gelukkig. Ik heb geen perfect leven, maar ook met al dat geld en al die voorzieningen zou het nooit perfect zijn.

Met andere woorden, eigenlijk heb ik al dat geld niet nodig om gelukkig te zijn, en ik zou met dat geld wel een paar dromen kunnen realiseren, maar wellicht kreeg ik dan weer andere dromen, die dan ook weer niet te realiseren zijn... Nee, ik ben gelukkig laat het maar zoals het is.

Dus snap ik al helemaal niets van die "sportlui" die heel onsportief hun matchen gaan verkopen voor het grof gewin. Of is dat grof gewin helemaal zo grof niet ?
Ik vraag me soms af...
Een goede voetballer die heeft een coach, die voor hem gaat zoeken waar hij het meest zou kunnen verdienen, en waar ze hem voor de hoogste som zouden kopen... Zo'n coach moet ook betaald worden... Loopt die soms met het leeuwenaandeel weg?
Een tennisspeler heeft niet alleen een trainer van doen, nee, ook nog een heel team om hem te verzorgen en te begeleiden... Hoeveel hou je dan over van een Wimbledon-zege?

Ik weet het niet en wil het niet weten.
Het maakt alleen dat ik steeds meer en meer ervan overtuigd ben dat we daar helemaal niet meer met sport te maken hebben, maar met beroepsmensen. En als ik het eerlijk mag zeggen, dan kijk ik liever een paar uur naar een pottenbakker, een kunst-wever, een beeldhouwer, ja, zelfs naar een goede metser, die prachtig vakwerk levert en een muur in visgraat metselt...
Dat zijn ook beroepsmensen, maar het zijn er die een stukje van hun ziel, van hun kunnen schenken aan de wereld, via hun werk.
Ook al zijn er ook daar die, eenmaal ze naam hebben, massaal gaan produceren, om zoveel mogelijk gewin te maken, en vergeten ze ook kunst te brengen...

In onze maatschappij, waar alles snel moet gaan en geautomatiseerd wordt, is er nog weinig sprake van echte vakmensen... Nu kijk ik naar filmpjes die opgenomen werden in stukken wereld waar de "beschaving" op dat moment nog niet ingevoerd was, en waar je een negerin een reusachtige pot ziet maken, volledig met de hand, zonder ook maar een mechanisch hulpmiddel, en ze bakt het dan ook nog en versiert het op de hun eigen wijze. Wellicht is ze zich er niet van bewust dat het feit dat ze de klei op de zanderige grond zit te bewerken net de juiste structuur geeft aan de klei om sterke potten te bekomen, maar dat doet er niet toe... Ze maakt mooie potten voor het echte dagelijkse gebruik, aangepast aan hun behoefte, en versierd volgens haar eigen kunnen en volgens eeuwenoude traditie.

Nee, we moeten niet terug naar de tijd van toen... Maar we moeten wel weer terug naar de mensenmaat in het werk en in het zijn.
Wat is de arbeidsvreugde nog voor een man die heel de dag dezelfde vijzen in dezelfde gaten draait? Is dat de vooruitgang?
Laat het dan maar.
We hebben met al dat modernisme een maatschappij opgebouwd, waar het steeds moeilijker is om nog normaal te leven. Steeds meer zie je mensen die wanhopig proberen terug te gaan naar de oude technieken, die weer groenten willen uit een onbespoten tuin, en planten zelf kweken uit het zelf verzamelde zaad... Terug naar een meer natuurlijker bestaan.
Ik heb een paar blogjes terug geschreven dat we een wereld hebben opgebouwd, waar we haast niet meer zonder die auto kunnen bestaan... Maar we zijn er ook het slechtoffer van, op meer dan één manier !

Geld is niet alles... Steeds meer mensen willen steeds meer, in de hoop dat geluk te koop is... Terwijl geluk eigenlijk voor je voeten ligt, je moet alleen tevreden zijn, meer is het niet.
Aan wat voorbij is, kun je toch niets meer doen, aan wat nog komen moet zal je gepieker geen iota veranderen... Leef nu, en wees tevreden met je leven.
Meer is er niet, dat is het.

tot de volgende ?

thuis blijven

Vanmorgen vroeg opgestaan, want we zouden naar de rommelmarkt gaan... Even buiten gekeken, geluisterd naar radio en tv, en we zijn thuis gebleven.
We gaan voor een rommelmarkt geen risico nemen, zoveel is dat niet waard.

Nu en dan passeert hier toch een auto, heel voorzichtig, en als je buiten staat, hoor je het ijs onder zijn wielen kraken. Het is koud en glad.

Misschien is het op de grote banen wel iets beter, maar we moeten voor die rommelmarkt heel wat kleine wegen doen, dus, nee, we blijven veilig thuis.

Gisteren zijn we wel naar de rommelmarkt geweest, te Wieze, in de Oktoberhallen. Dat is een behoorlijk grote markt, maar het wordt er duur: de parking is duur en de ingang is ook al niet van de goedkoopste. Nu ja, dat is dan ook een van de weinig uitstappen die wij doen... Zo dikwijls gaan we niet weg. We verlangen beiden naar goed weer, want Anny moet wandelen op doktersvoorschrift...

Dat wandelen valt ons een beetje zwaar... Voor mij is wandelen net niet zo goed, en we zijn beiden zo vergroeid, dat het haast ondenkbaar is dat een van ons gewoon alleen op baan gaat, tenzij het voor een vergadering of zoiets is, maar voor ontspanning, waar een wandeling toch zou moeten bij horen... Nee, ik zie Anny niet alleen vertrekken. Bovendien gaat ze stilletjes moeten opbouwen, niet te veel in één keer, en zeker niet als het glad is zoals vandaag.

We gaan dus moeten zoeken naar een modus vivendi... voor mij tot op het randje gaan, voor haar mag het misschien wel iets meer zijn...
We stappen stilletjes naar 50 jaar samenzijn, dit jaar vieren we -hopelijk- de 49 jaar, onze vrijersperiode niet mee geteld. Maar het zijn vooral de laatste 20 jaar, waar ik door ziekte, hele dagen thuis was. We zijn in die jaren elkaar zo gewoon geworden, zo vergroeid, dat we niet meer zonder elkaar kunnen. We moeten niet veel praten, een vage beweging, een aanzet tot een woord, en we weten al van elkaar wat er komen gaat, wat we willen... Het is een beetje "creepy", we lijken steeds meer één te zijn.

Toch verschillen we eigenlijk enorm... Maar misschien is het inderdaad zo dat "les extrèmes se touchent"... (Hopelijk schrijf ik geen fouten in de taal van Molière, want het is al zo lang geleden dat ik dat moest doen... ) . We vinden elkaar in onze verschillen. En er is geen hiërarchie te vinden bij ons. We weten wat er voor de ander belangrijk is, en laten de beslissing dan aan die partij. En in de weinige zaken waar er niet echt iemand speciaal is, daar bekijken we het samen, en tasten elkaars "goesting" af, want eigenlijk komt het meestal er op neer dat we eerder geneigd zijn de ander te plezieren dan onszelf. "Gaan we eens asperges klaarmaken?" " Ik eet eigenlijk liever schorseneren..." "Ha ja, daar had ik nog niet op gedacht..." Dus kopen we schorseneren.
Gaan we vanmiddag frietjes eten met eieren? Ha ja, dat is al een tijd geleden. Wat eten we morgen? antwoord: Wat zit er nog in de diepvries?

Het is allemaal zo gewoon, maar het is de samenvatting van een levenslang proces naar elkaar groeien.

We observeren elkaar ook naar de pijn. "Gaat het weer niet?" "Jawel, maar ik moet eerst wat in gang zijn, dan gaat het wel..." Of dat laatste helemaal juist is, of een vorm van de ander geruststellen is niet steeds duidelijk, maar het wordt in beide gevallen aanvaard, en alleen de verdere houding gedurende de rest van de dag wordt dan verschillend ingevuld.

Ik heb het je al gezegd, we zijn, ondanks al wat we al tegenkwamen, ondanks de pijn en het niet meer aankunnen van zoveel dingen, heel gelukkig... Niet dat we zonder zorgen zijn, of geen besognes hebben, maar die horen er bij, en worden mee gepakt op de levensweg. Gelukkig zijn is geen kunst, het is aanvaarden en niet wegdrijven in onvervulbare verlangens. Het is niet blijven treuren over wat gisteren was, of niet bang zijn van wat komen gaat... We leven vandaag, nu. En dat gaat.

tot de volgende ?

neutraliteit

Heb jij jezelf ook al betrapt op het feit dat je eigenlijk niet neutraal bent? Dat je niet in staat bent om onbevangen te oordelen? Dat je vooringenomen bent?

Ik ben katholiek opgevoed, en van uit die opvoeding bekijk ik "de anderen". Ik ken mensen die niet-gelovig zijn, en ik betrap hen er op, dat zij zich niet kunnen vrijmaken van deze vooringenomenheid. Met andere woorden, we doen het allemaal, op een of andere manier.
Als je eenmaal "iets" bent, dan is het niet zo simpel om "de anderen" op een neutrale manier te bekijken. We hebben allemaal een bepaalde bril op, en zien alles doorheen deze bril.

Als katholiek leerde ik dat de anderen heidenen zijn. Nu ik oud ben, en al heel veel water naar de zee heb weten vloeien, denk ik daar anders over. Niet dat ik nu, oud en wijs geworden, eindelijk tot een echt neutrale kijk kom... Nee, ik kan dat nog steeds niet. Meer zelfs, ik betrap mezelf er op, dat bij dingen waar ik veranderd ben van idee, ik nu het oude denkbeeld dat ik had, veracht, neig tot afbreken, en eigenlijk geen sikkepit neutraler ben geworden.

Dat is wellicht één van de voornaamste redenen waarom wij als mens voortdurend met elkaar in de clinch gaan... We verdedigen niet alleen ons eigen standpunt, nee, we moeten zo nodig het idee van de ander gaan afbreken.

Ik sta open voor de vluchtelingen, en behoor tot de mensen die zich (soms alleen in mezelf om geen ruzie te maken) kwaad maken op de mensen die negatief staan tegenover de vluchtelingen. In werkelijkheid zouden we eigenlijk heel neutraal moeten zijn, niet voor, niet tegen. Het probleem is er, wat doen we er aan, hoe lossen we het het best op? Maar nee, we zijn voor of we zijn tegen.

Ik ga uit van het standpunt dat ieder mens gelijk is, en dus ook gelijke rechten moet hebben, maar anderen gaan er van uit dat die vreemden hier niets te zoeken hebben, en dat we hier al genoeg hebben aan onze eigen zorgen en eigen moeilijkheden.

En eigenlijk zijn we alle twee niet goed, niet neutraal, niet logisch bezig. Stel nu dat voorval in Keulen... Daar kun je toch niet anders dan boos over zijn, maar ik stelde bij mezelf vast dat ik de facebook-berichtjes over die kwestie niet aanklikte, vermeed, niet wou hebben, want ze pasten niet in mijn beeld van vluchtelingen zijn net als ons...

Ik stelde ook het omgekeerde vast, mensen die tegen de vluchtelingen zijn, grepen dit voorval aan om hun gelijk te halen, om te stellen "Zie je wel ! Het zijn allemaal slechten ! Wat halen we hier binnen!"
Wat uiteraard ook een verkeerde stellingname is... Maar het bewijst hoe moeilijk het is om neutraal te zijn, eerlijk, zonder vooringenomenheid.

Als we logisch denken, dan zullen die vluchtelingen, net zoals ons eigen volk, wel een mengelmoesje zijn, van "goeden" en "slechten", wat die woorden ook inhouden.

Ik heb al altijd een beetje zitten worstelen met deze moeilijkheid. Ik werkte in een katholieke organisatie, een katholieke vakbond, en als er een geestelijke eens een woordje deed, en het evangelie bekeek vanuit arbeiderszijde, dan zat ik me af te vragen "Wat vertelt een proost nu bij de katholieke werkgevers ???"...

Mens zijn is héél moeilijk !
Mens zijn met de mensen nog veel moeilijker !

djudedju

tot de volgende ?

winter

Het komt er toch nog van: het wordt winter in ons landje.
Het wordt kouder, het zal zelfs over dag gaan vriezen, en er komen winterse buien.
Tja, de kans was groot dat het zou gebeuren hé? Maar tot heil van mijn huisverwarming was het er tot op heden nog niet echt. Gisteren hebben we, Anny en ik, het deksel van de put gehaald, Anny heeft de dop afgedraaid, en er de lange meetstok in geschoven: we hebben nog niet veel mazout verbruikt... Maar nu het toch gaat winteren, zal dat wel wat vlugger gaan...

Voor mij hoeft het niet... Ach, de koude is niet wat me stoort, maar ik hou niet van de bijverschijnselen. Alles wat de grond onder mijn voeten of mijn banden glad maakt, vind ik helemaal niet nodig. En dan stuurt er mij nog iemand een mailtje met een filmpje van auto's die verschrikkelijke accidenten hebben op spekgladde wegen... Iets waar ik niet mee kan lachen! Zit er maar eens zelf in !

Ik vrees ook dat we nu, meer dan anders, schade aan de planten gaan krijgen! Het was tot op heden zo warm, dat we allerlei planten en bomen in bloei zagen staan, en nu gaan die bomen, die duidelijk weer vol levenssappen staan, plots bevriezen. Met andere woorden, de kans zit er in, dat de cellen in de planten/bomen gewoon stuk vriezen. Normaliter zijn de cellen quasi droog in de winter, en zitten er haast geen sappen in, zodat schade door vorst weinig waarschijnlijk is. Voor een groot stuk is dat ook het verschil tussen winterharde en niet-winterharde planten: de planten bevriezen alleen als de plant zich niet "droog maakt". Niet-winterharde planten komen uit gebieden waar deze reflex niet nodig is, en hebben deze mogelijkheid dus niet.

Met andere woorden, als onze planten er nu niet in slagen zich voldoende aan te passen aan de plotse kou, dan zit de kans er in dat ze bevriezen. In onze tuinen hebben we heel wat planten die zone-vreemd zijn, met andere woorden, die uit een iets ander klimaat komen. Vandaar dat er ook gradaties zijn in het al dan niet winterhard zijn. Sommige planten kunnen makkelijk overleven, mits ze wat beschut staan, of mits de wortelkluit goed af te dekken. Andere zijn helemaal niet winterhard, en de minste kou is fataal voor hen.

Let wel, in principe kan iedere plant kapotvriezen... Alleen ligt de grens voor haast iedere plant anders. Maar in heel koude winters in het hoge Noorden, zag men al dat zelfs de ijzersterke sparren soms gewoon open vroren van de kou, ze scheurden gewoon open doordat de cellen teveel zwellen bij het bevriezen. Het is inderdaad die gekke eigenschap van het water, die bij kou meer volume inneemt, die de reden is. Water is bij mijn weten daarin een unicum: alle stoffen krimpen bij koude, water gaat volumineuzer worden. (Dus heb je eigenlijk te maken met het krimpen van de plant én het zwellen van het water in de gekrompen cellen...)

Ik heb heel wat planten die horen bij de planten die hier gewoonlijk winterhard zijn... Maar ik herinner me een winter waarbij het kwik hier tot min 20°C ging, en dan bleken een deel van die planten dus niet bestand...ondanks ze hier al jaren stonden en groeiden en bloeiden. Nu hebben we met een ander, een nieuw fenomeen te doen... Hopelijk gaan er niet teveel planten kapot.

Er zijn ook planten die zich tegen de kou verdedigen door het bovengrondse gedeelte te laten sterven, maar die winterharde wortelen hebben... Ook deze lopen nu gevaar, omdat er vele zijn die al met nieuwe groeiknoppen boven de grond staan. Het wordt dus afwachten.

In principe plant ik planten die het niet uithouden niet meer terug aan, maar wat we nu meemaken is geen gewone situatie... Ik hoop dan ook dat dit uitzonderlijke fenomeen echt uitzonderlijk blijft, en dat het geen nieuw gegeven is, ontstaan door de Global Warming... Want dan zouden we wellicht nog vaak met dit fenomeen te kampen hebben. Voor mijn bloemen is dit erg, maar voor mensen die van de teelt van planten (bloemen, fruit, groenten) is dit pas heel erg !
Dit zou ook voor ons een bijkomende ramp kunnen zijn, in de zin dat we volgend jaar extreem dure groenten en fruit zouden krijgen...

Afwachten, met wat schrik, is dus de boodschap...

Heel erg koud wordt het nog niet, er is nog geen sprake van echt extreme winterkou. Wellicht komt het ook niet zo ver. De winter begint ook laat, en zal dus wellicht niet zo heel lang duren. Maar er zijn uitzonderingen op alle regels. De langste winter die ik mee maakte was die van 1962-1963, toen de sneeuw die rond kerstmis viel, bleef liggen tot in maart... Ik heb dat jaar "op" de zee gelopen. Nu ja, de zee was geen ijsvlakte, het waren eerder massa's ijsschilfers die samengekoekt waren tot dikke drijvende pakken, waar we overheen liepen, terwijl de bodem onder ons bewoog.
De koudste winter was die waar we onder de twintig graden doken.
De winter die ik als het ergste aanvoelde, was de winter waar ik met mijn fiets door een sneeuwstorm naar huis moest meer dan 17 km ver... Ik heb er uren over gedaan, en nog na jaren voelde ik hoe de schrik mijn maag samentrok bij het zien van sneeuw...
Met andere woorden, winter is voor een groot stuk ook hoe je het ervaart...
Als kind is sneeuw en ijs heerlijk, als volwassene is het vooral ambetant, en als je oud wordt is er de schrik voor het vallen...

tot de volgende ?