Boompje dood, baasje groot...

Image by mararie via FlickrMijn notelaar heeft de (notelaren) pijp aan Maarten gegeven. Het was ondertussen uitgegroeid van een sprietige plant tot een mooie massieve boom. Mettertijd had ik een mooie klimroos laten groeien door het notelarenstruweel, zodat in het voorjaar mijn notelaar leek te bloeien in een wolk van witte roosjes. En plots, vorig jaar, de roos liep niet meer uit, en mijn notenboom had maar weinig bladeren, die dan ook niet eens levendig van kleur waren, maar met gele en bruine plekken op wat verfomfaaid hingen te hangen...
Toen ik er begon op te letten, zag ik vele notelaren met zieke blaren... Blijkbaar zit er een plaag in...en dit jaar kwamen er welgeteld nog vijf pietepeuterige blaadjes op mijn boom, die een maand later het gevecht opgaven en daar stond mijn boom, een kaal skelet. Bomen sterven staande.
Het enige groen is een klimop die van de plotse overdaad aan licht en ruimte gebruik heeft gemaakt om vliegensvlug de stam in te nemen. Vorig jaar kwam dat ding amper een meter hoog, en dit jaar staat het al heel hoog door de dode takken heen.
Vandaag komt Jo normaliter met zijn zaag, om de boom af te doen. Mijn notelaar, waar ik iedere keer met welgevallen naar keek, is dan niet meer. We gaan het hout klein maken en Veerle zal er deze winter hopelijk wat warmte uithalen, en wat aardgas kunnen besparen.
en dan is het weg...alsof het er nooit is geweest.
de weg van alle dingen.
Enkele jaren terug stonden Anny en ik, naar beneden te kijken op de Romeinse ruïnen van het Forum Romanum... Die gebouwen staan meters diep ten opzichte van de huidige weg.
Toen dacht ik ook aan het verval der dingen, en hoe, onder mijn voeten twintig eeuwen geschiedenis lagen. Met andere woorden, meters vergankelijkheid onder mijn voeten.
Archeologen weten aan de diepte van de opgegraven voorwerpen al min of meer de ouderdom te bepalen. Het stof der eeuwen dekt de geschiedenis van de vergankelijkheid toe met een milde mantel, die soms vol staat met wild woekerende natuur...die op zijn beurt zal vergaan en de humus vormen van volgende generaties woekerplanten.
Mij doet het denken... Hoe klein en nietig we eigenlijk maar zijn. We voelen ons het centrum van het universum, en even later zijn we stof waarin met veel geluk een bloempje groeit.
Wij, denkenden, kunnen dit maar niet aanvaarden. En we hopen dat op zijn minst onze geest het stoffelijke zal overleven.
Het kan toch niet dat wij, als eindpunt van de ontwikkeling, zo maar de weg zullen gaan van alle stof ?
Of toch ?
En kijk, ieder volk, heel de geschiedenis door, heeft zich vastgehouden aan Geloof, heeft een houvast gemaakt - of - gekregen, om dat einde van alles te kunnen ontlopen. Is het geloof in de mens ingebakken, of bakken we het geloof in onszelf in?
Ik hoop het eerste, maar zekerheid is daar niet.
(Anders moesten we niet Geloven...)
Dat geloof is gebruikt en misbruikt, om de mens in de goede richting te duwen, of hem net de andere kant op te sturen. Denk aan de Kamikaze, aan de levende bommen momenteel bij fundamentalistische moslims, maar durf ook eens terug te denken aan de grove misdaden van de Kruisvaarders onder de banier van het geloof... Op de riem van Nazi's stond ook Gott mit uns...
Niets is zo mooi als Geloof, en niets is ook zo vaak misbruikt en verguisd als datzelfde geloof. Of moet ik zeggen diezelfde Hoop? Hoop op onsterfelijkheid...
Vandaag las ik dat er een pil op komst is, waardoor we tientallen jaren zouden kunnen toevoegen aan ons leven... Stel dat we er in lukken om "onsterfelijk" te worden... Zouden we dan nog geloven?
Zouden we dat onbestemde verlangen dan nog kennen?
En wat zou dat niet allemaal meebrengen, die onsterfelijkheid... (Wanneer zouden we dan pensioengerechtigd worden? Wanneer zou dan de arbeid als gedaan kunnen beschouwd worden? - Heerlijke vragen om uren over wakker te liggen... en geen antwoord te vinden...)
Al het stoffelijke vergaat, dus stoffelijke onsterfelijkheid??? Ik zie het niet zitten.
Bovendien, hoe zouden we er uit zien? Een steeds verder aftakelend lichaam waarin een geest die het verouderen niet kan, niet wil aanvaarden?
Ik weet niet of dat wel zo'n goed iets zou zijn.
Nee, de eeuwigheid waar we op hopen zien we wel eventjes anders, dan hier op dit tranendal...
Ons Geloof biedt een veel mooier perspectief.
Weet je, ik moet niet eeuwig blijven rondlopen op deze aardkloot, maar ik hoop met volle hoop en een zo sterk mogelijk geloven, dat er een Zalige Eeuwigheid is, na dit leven...
Alleen, het is verdomd lastig te moeten geloven zonder een ziertje zekerheid...
tot de volgende ?

De Regengod weent over Vlaanderen...

Image via WikipediaEn héél de nacht ! Dikke tranen, in massa's!
Het water stroomt weer als een bergbeek over mijn oprit. Dank zij de zandzakjes die de stroom wat moeten weghouden van mijn mazoutput, klotst het nu onder de dorpel van mijn voordeur.
Water, bron van leven doodt mijn plantjes die er niet in slagen zich te redden met schoolslag of rugzwemmen in de woeste vloed.
Nu ja, ik drijf een beetje over, maar echt, 't heeft héél de nacht water ge go ten ! En het water stroomt over mijn oprit... Gelukkig heb ik met karrevet mijn putdeksel waterdicht gemaakt...Anders zat ik weer met water in mijn mazout, en water wil, ook bij mij, vooralsnog niet branden...
Als de miserie blijft aanhouden, dan zal ik er toch nog aan beginnen denken over te schakelen op aardgas, ook al is Anny bang van gas.
Ik vermoed dat de ellende voortkomt uit het feit dat er nu geen landbouwgrond meer achter en naast ons ligt, maar allemaal weidegrond. Bij de landbouwgronden had je op zijn minst altijd een voor langs de velden, waarin het water terecht kwam, en waarlangs het in een richting gevoerd werd, en op de baan vloeide en zo in het riool, en niet terecht kwam op mijn grond...
Vroeger waren er beekjes rond de velden, ook om de weiden, maar dat is allemaal verleden tijd... Nu zie je die nuttige dingen nergens meer. De enige geulen die je ziet, zijn ontstaan door de sterke erosie waarbij massa's goede landbouwgrond wegstromen. Geen boer die er zich zorgen om maakt, het zal zijn tijd wel duren, en zijn kinderen boeren toch niet meer verder. Boerenstiel is niet lucratief genoeg, en wordt steeds grootschaliger en industriëler... Niet meer een paar zeugen op het erf, maar een stal met honderden zeugen, iedere zeug in een klein hok met net genoeg plaats om het leven te schenken aan een pak biggen, die dan volgestampt worden met voer, tot heil van de steeds meer vleesetende rijke Europeanen...
Je moet tegenwoordig goed rondkijken om nog ergens normale koeien te zien lopen, nu zijn het bijna allemaal van die blauwwitte wangedrochten met abnormaal dikke billen. Ze kunnen alleen nog kalven mits een keizersnede. Je ziet ze dan met de kenmerkende littekens op de zij in het veld lopen met een veel te dik achterwerk en een even misvormd kalf naast zich.
Kippen in een legbatterij, of in een vetmesterij.
Konijnen op batterijen, op sterk kippengaas lopend, zodat de mest en de pis meteen weg loopt en je kunt besparen op het strooisel.
Allemaal heel natuurlijk en heel gezond.
En wij maar eten.
Opgesloten in onze huisjes, onze wagen, ons bureel, ons werkplaats...
Kijk eens naar de lucht, het is toch geen weer om zelfs maar te denken op buiten lopen.
We leven bijna net als de dieren in de grote dierenfabriek, opgestapeld in grote appartementsgebouwen, in wooneenheden. Geschikt voor de kweek.
Sarcastisch ? Amper...
We haten de regen zo erg, omdat buiten voor ons alleen nog een plaats voor ontspanning is, en daar hoort regen niet bij, regen is niet leuk. Regen maakt dat je kledij er niet meer uitziet, en maakt je sikkeneurig.
Regen is niet meer de godendrank die de wereld voedt.
Regen is vervelend en ambetant.
Wij willen in de weinige vrije tijd die de onze is, buiten in het zonnetje. We vliegen naar Spanje en Turkije om de zon te voelen op ons witte lijf, wit van het binnenzitten. In onze kweekbatterij die we thuis noemen.
Knus cocoonen in onze makkelijke zetel voor de kijkkast die ons verre landen toont, waar het lijkt of de zon altijd schijnt.
Heb jij al een toeristische documentaire gezien waar het heel de tijd regent?
Onze wereld is gebouwd uit waanbeelden ons ingegeven door de toverkast waar we elke avond voor zitten. Te zitten. Met een hapje en een drankje. Dichtslibbend.
Waar is de zon in ons klereland ????
Door mijn rug kan ik niet snel stappen, tenzij ik de pijn nadien er bij neem...dus stap ik soms door de regen, niet gehaast, gewoon stappen.
En de eerste stappen sakker ik net als de anderen op de regen.
Nadien deert het mij niet echt meer, en alleen mijn bril ervaar ik als hinderlijk, daar horen ruitewissertjes op, maar voor de rest valt de regen eigenlijk best mee.
Je moet het echt eens doen, gewoon stappen door de regen.
I'm singing in the Rain...
Niet te lang, want we zijn eigenlijk niet echt gekleed voor regenweer. Och, we hebben een regnjas, een paraplu en zo, maar als je broekspijpen nat worden, dan wordt het stappen vervelend door dat kleffe gevoel van die plakkende kledij. Maar zonder dat... Best leuk, die regen.
In de zomer, in je korte broek (geen natte broekspijpen) en met je blote voeten in je sandalen (geen natte sokken) is het zelfs aangenaam eens in de regen te zijn.
We hebben de mond vol van "Terug naar de natuur"
maar we menen in feite naar de drooguur...
tot de volgende ?

ons Belgiekske ???

Image via WikipediaEn de boer, hij ploegde voort.
De politiekers ploegen niet, ze palaveren over de ploeg.
... en ze vinden hem niet, niet in het Koninkrijk der Nederlanden, en viraal besmet, ook niet in ons Koninkrijk het Belgiekske...
In la Douce France staken ze, in Griekenland liggen ze stil, enfin, heel het Avondland ligt zowat op zijn derrière... en snakt naar asem.
In de RTBF hebben ze op het kerkhof de overleden vader van Bart De Wever virtueel opgedolven en aangetoond dat hij een zwart kostuum droeg, waarop Bartje wees op de gloriedagen van Rex en Degrelle in la Wallonie... Allemaal om tot een vergelijk te komen natuurlijk. En een van de voorouders in vrouwelijke lijn van de RTBF reporter beet ooit in een verboden vrucht, waardoor haar nazaat moet zeveren op TV om zijn boterham te verdienen. Ze hebben nog gezocht, maar het graf was niet meer te vinden en wellicht zou het klokhuis van de appel in casu ook al lang vergaan zijn.
Stel nu dat uw of mijn vader ooit een fout heeft begaan, kun jij, of ik, daar iets aan doen?
In ons landje hangt het er van af wie of wat je bent...
Toen Pol de derde beschuldigd werd van alle fouten tot landverraad toen stelden ze in zijn plaats zijn zoontje aan, de zo wat heilig verklaarde Boudewijn...
In dat licht zou Bart De Wever eigenlijk zijn kansen moeten zien stijgen, al hoewel ik in hem helemaal geen heilig Bartje zie.
Of de oude historie van twee maten en twee gewichten, of van de splinter in het oog en ga zo maar een tijdje voort.
Feit blijft, dat we maar blijven sukkelen met de regeringsvorming, en dat het land dank zij dat feit zijn schuldenlast vanzelf ziet wegsmelten. (Allee, er blijft nog meer dan te veel schuld over zulle, we zullen het nog heel hard moeten uitzweten, wacht maar een beetje...)
Een mens is het niet wijs, dat er überhaupt nog geld kan zijn, gezien het aantal parlementairen wij hier hebben te onderhouden, en dan moeten we niet vergeten dat we er in Europa ook nog een heel pak moeten betalen, aan nog veel hogere wedden. (Weet je hoeveel een parlementair in ons land verdient? Niks, maar ze krijgen héél véél !)
Moest het niet zo denigrerend zijn, een mens zou er mee lachen als je ze bezig ziet en hoort. Misschien zouden ze een stukje rapper en efficiënter zijn, als ze maar betaald werden van zodra ze ook prestaties leveren. Maar ja, wellicht zouden er dan vele parlementairen de hongerdood sterven ? Want parlementair en presteren, dat lijkt niet samen te gaan.
Tegenwoordig kunnen wij in ons Absurdistan genieten van rechtstreekse uitzendingen van de werkzaamheden van onze vroede parlementairen... Ze spelen met hun veredelde gee-is-emmekes (ofte mobieltjes), ze zitten patience te spelen op hun laptop (In Kamerika zat er zelfs eentje porno te bekijken !), ze lezen de krant, ze zitten onder elkaar de laatste moppen te vertellen, of... ze zitten te slapen ... Jij moest dat eens proberen op jou job!
Maar ja, jij verdient wel meer, maar je krijgt veel minder...
en zeggen dat ik gezworen had niet meer over die oelewappers te schrijvelen... ze zijn immers de inkt niet waard. Maar een mens is maar een mens, en geef toe, ze werken op de zenuween!
Soms heb ik het idee dat ik, zittend aan de waterkant, turend naar een bewegingsloze dobber, nog veel actiever ben dan... maar och... foert !
En kijk, toch moet ik toch ook een goed feit melden van één kleine politieke paartaai... De Waalse Groenen, les Ecolos... Hebben die toch wel een wijze stap gezet zeker ! Ze gaan met heel hunne santeboetiek over van Windows naar... Ubuntu...
zo zie je, zelfs in de slechtste mensensoort (politiekers) vind je nog iets goed... (Ik vond zelfs een foto van Bart De Wever met een das !!!!)
en tegen beter weten in, hopen wij
een grote hoop
shit
tot de volgende ?

Te dol, te fijn...

Image by rob20 via FlickrDolfijn.
Heerlijk woord, nu pas zag ik dat dit woord uit twee keer "heerlijk" bestaat.
Deze vis die geen vis is, maar een zoogdier, komt bij de mens over als héél sympa, vooral dank zij dat krulletje in zijn mondhoek, die er op lijkt te wijzen dat hij/zij eeuwig glimlacht.
Eigenlijk moeten we dat eens blijvend voor ogen houden!
Schaf al die armbandje voor allerlei goede doelen af, en vervang het door een armbandje in de vorm van een dolfijn, die netjes rond je arm is gekruld, zo, dat je steeds de glimlach ziet en er aan herinnerd wordt, dat glimlachen je ook sympa maakt.
Ga glimlachend door het leven, en zie, iedereen is op slag vriendelijk tegen je (tenzij je glimlacht op een begrafenis, daar schakel je best dat lachje even uit...).
Nee, ik meen het!
We ogen veel mooier, liever met een glimlach, alles wordt dol, alles wordt fijn, alles wordt dol-fijn.
Maar... kijk eens even om je heen. Vanmorgen lijkt iedereen wel een kopje azijn te hebben gedronken. Massa's zure gezichten, van mensen die er alles lijken aan te doen om er op zijn slechts uit te zien. Zelfs onder (soms veel te dikke) pleisterlagen van rouge en lippenstift zie je de moede, sikkeneurige mens zitten.
Zelfs aan de schoolpoort bij de jongeren zie je veel meer vieze saaie verveelde gezichten dan blije jonge lachende.
Wat is er toch aan de hand ?
Gisteren ontving ik nog een mailtje met foto's over Afrika... Daar, in al die armoede zie je op de foto's nog veel mensen met een glimlach van oor tot oor. Zwarte mensen tonen daarbij dat witte gebit in een brede happy-grijns, die ons bijna automatisch ook doen glimlachen.
Hebben wij te veel om nog gelukkig te zijn?
Drukt het bezit ons humeur naar beneden?
Je zou het bijna denken...
Wij hebben alles wat we nodig hebben, en hebben steeds meer verlangens.
We leven niet meer, we worden geleefd door het materialisme.
In de Colruyt biedt men de klanten de kans om bij de aankoop ook een storting te doen voor Pakistan. Heel simpel, terwijl je toch aan het betalen bent, kun je meteen wat meer in calculeren, voor die dutsen in die enorme waterellende... Ik dus 10 euro doneren voor Pakistan. Ik kan alleen maar hopen dat dit kleine beetje nu en dan wat soelaas biedt, en dat er onderweg niet te veel aan de strijkstok blijft hangen, maar niets doen is zo bitter weinig als je die ellende ziet...
De dame aan de kassa kijkt verbaasd op bij die vraag... Begint heel de kassa onderste boven te keren om uit te vinden hoe ze dat kan doen... Op de lange duur komen andere kassiers mee zoeken en uiteindelijk wordt de chef er met de luidspreker bij geroepen. Ik heb nog nooit zo veel aandacht gekregen bij een stille donatie... Niet alleen mijn linkerhand, maar een heel cliënteel wist van mijn "goede" daad, die dan plots niet zo goed meer leek...
Maar mijn eerste gedacht was: Is er nu echt nog niemand die van die gelegenheid heeft gebruik gemaakt? Is er nu echt niemand begaan met die mensen ginder ver ?
Geen wonder dat ze allemaal rondlopen met gezichten als zuurpruimen. Sommigen misschien omdat ze zelf voortdurend moeten uitkijken hoe ze de eindjes aan elkaar knopen, maar de meerderheid omdat ze geen aandacht hebben voor zaken buiten het ik...
Och, weet je... dat besef doet mij pijn. Bijna zou ik zelf er mijn glimlach bij verliezen!
Vanmorgen dacht ik heel eventjes: "Help, er zit een computer in mijn computer!"
Ik had ergens gelezen over Eye OS, en wilde eens kijken naar dat wondere ding.
Dat OS staat, zoals u wellicht weet, voor Operating System. En dat Eye Os is een computer die plots alles kan, alles doet, maar...in the Clouds... In een wereld die niet in je computer zit, maar ergens ver weg in een virtueel iets. Ik snap het ook niet goed, maar je kunt dus zo wat alles doen, zonder dat je je harde schijf belast, alles zit ergens anders, ergens weet ik veel waar. Het zou ook nog veilig zijn, in zover een kwampjoeter ooit veilig is...Maar niet slechter dan andere systemen.
De installatie duurde hooguit vijf seconden, en ik kon werken in het niets.
Met dergelijke systemen hoef je al die dure ruimte niet op je harde schijf, je schrijft lekker ver weg.
...maar weet je, ik vind het toch maar een eng idee dat mijn teksten daar ergens "hangen". Ik dus eventjes op het onderwerp in gaan, en wat lezen en zoeken...
Blijkt dat ik al lang in the Clouds aan het werken ben!
Deze blog hangt daar ook ergens.
Is het geen wonder dat jij dat daar net weet te vinden, in dat onmetelijke niets ?
djudedju
tot de volgende ?

Interniks

Image via WikipediaZonet was ik de verbinding kwijt met het grote internet... Wanhopig probeerde ik op de bladzijde te raken waar ik het dagelijkse nieuws kon lezen, maar...noppes.
Wellicht heeft het niet lang geduurd, want plots kreeg ik een massa sites door, op alle geopende pagina's...oef...
Gewoonlijk associëren wij net met vangen, maar internet geeft meer vrijheid i.p.v. minder. Je krijgt een hele wereld aan je voeten.
Maar zoals met alles, vrijheid biedt je ook zaken die je helemaal niet van doen hebt, die zelfs rond uit af te raden zijn!
Ooit las ik dat de politie bezig was met de sites met kinderporno uit te schakelen, om zo ons landje te bevrijden van Dutroutjes en compagnie, maar ik zou ik niet zijn, als ik dat niet even wou checken... dus ik gewoon even naar google en gewoon kinderporno getypt, klik, en ja hoor hele schermen vol obscene plaatjes!
Of de politie is niet bijster efficiënt, of ze hebben nog héél véél werk voor de boeg... Ik heb meteen de prentjes weer weg gezapt, want, eerlijk, ik snap niet wat die beelden doen met vunzige mannetjes die op kinderen "vallen"...Mij spreekt het in ieder geval niet aan.
Nu ja, ik snap ook niks van homofilie of lesbische neigingen, ook al lees ik dat er wetenschappelijke redenen aan te voeren zijn. Mij blijft het vreemd. Maar ja, ik kom ook uit een periode waarin dat zonde was, en helemaal anti-sociaal. Toen ik in 1968 tot 1971 werkzaam was in de psychiatrie, toen hadden wij daar "patiënten", die opgenomen waren wegens hun homofiele neigingen. Dat was toen duidelijk nog een ziekte. En wat je leert in je jeugd, dat zit diep, heel diep ingeprent. Dus mag men nu al vertellen wat men wil, die dingen blijven voor mij vreemd, raar, bizar... Ik neem ondertussen wel aan dat het geen ziekte is, dat het iets is in de aard van het beestje, maar stel dat ik een van mijn kinderen zou zien met dergelijke neigingen, dan zou ik, alle verstand en alle goede wil samen, het wellicht nog steeds niet echt makkelijk hebben.
Ik denk daar op, omdat een goed vriend van mij, thuis met een dergelijk "probleem" zit. Ik plaats probleem tussen aanhalingstekens, want ik ben mij bewust dat het gebruik van dit woord bij sommigen weerstand zou kunnen opwekken. (Mij lijkt het soms of men de zaken nu wat omkeert, en dat de gewone heterofiel een beetje ouderwets oogt).
Ik heb geprobeerd mijn vriend uit te leggen wat ik daar allemaal over heb gelezen, dat de "fout" reeds in de moederschoot ingeprent wordt... Het schijnt immers dat het man of vrouw worden (lichamelijk) niet op het zelfde moment gebeurd dan de man of vrouw worden (naar aard). Nu zou men vastgesteld hebben dat de vrucht die op het verkeerde moment stoffen binnenkrijgt in de placenta, best een meisje kan zijn, maar de hormonenhuishouding krijgt van een manneke (of omgekeerd)...met gevolg dat homofilie niet echt een ziekte is, maar iets in de hormoonhuishouding... Ik neem dat allemaal aan, ik beredeneer dit heel nuchter en aanvaard het idee...maar blijf een kind van de opvoeding die ik "damals" ontving...
Maar net zo goed, las ik ooit, al heel ver terug, dat men had vastgesteld, dat bij ratten, als men de beestjes deed leven in een situatie van werkelijke overbevolking, er dan spontaan ook een soort van mannetje-mannetje en vrouwtje-vrouwtje relaties ontstonden... Zodat voor mij een evenzeer aanvaardbaar idee ontstond, dat overbevolking op een "natuurlijke" wijze ingeperkt werd, door de zin naar voortplanting op die manier in te perken.
Wat er ook van zij, hoe ik het ook rationeel kan aanvaarden... emotioneel blijf ik wankelen tussen rede en gevoel. 't Zal wel aan mij liggen. Ik ben wie ik ben is immers een heel vaag begrip... Wij zijn immers niet onszelf, maar de som van onze opvoeding, milieu en erfelijkheid. En we zullen het daarmee moeten doen. Want hoezeer we onszelf ook willen losrukken van al die dingen uit het verleden, we blijven ze meedragen. Dat valt me heel sterk op bij mensen die zich hebben afgekeerd van kerk en geloof... ze staan niet neutraal tegen die dingen, ze staan heel erg vijandig er tegen. Ze vechten tegen dat geloof, niet omdat het verkeerd zou zijn, maar eigenlijk vechten ze ergens tegen zichzelf in... tegen wat ingeprent werd. Ik ben geen zier beter als het over homofilie gaat, ik weet dat ik verkeerd ben, maar sleep mijn ingebakken, ingeprent gevoel mee, wat ik ook doe.
Oh ja, iets heel anders...
Ik ontdekte een nieuwe (? nu ja, ik weet niet hoe oud het reeds is???) manier van zoeken op het internet. Ik ga niet beweren dat Google heeft afgedaan, maar voor het eerst vond ik een andere zoekmachine die mij echt bevalt, die me zelfs wat handiger en vollediger bleek... Ik kan het u aanraden! Kijk maar eens naar Duck Duck Go... een beetje rare naam, maar de resultaten mogen er zijn.
tot de volgende ?

't filosoofke

Image via WikipediaSoms krijg ik het gevoel dat ik aan filosofie doe... Niet dat ik er pretenties over heb, maar ik denk na over het leven, denk na over de zin van het bestaan, en wat is filosofie anders?
Na Spinoza, Descartes en Bacon en al hun opvolgers beteken ik überhaupt niks, maar dat is ook niet mijn bedoeling. Ik heb niet de bedoeling om de mensheid iets bij te brengen, ik vind het al mooi als ik mezelf iets bij breng, en dat is het uiteindelijk wat van belang is.
Zonder denken is het leven heel makkelijk vast te grijpen: de wil tot het verder bestaan en de wil tot het voortplanten, en daar mee is eigenlijk alles gezegd. Ook voor de mens speelt dit basisprincipe mee, vermits wij naast de geest, de spirit, het verstand immers gewoon een zoogdier zijn zoals al de andere. Dus lichamelijk hebben wij dan ook die behoeften die de andere dieren hebben. Alleen wij hebben naast dat stukje dier, ook een stukje denkwerk. Het is wellicht de dualiteit tussen dat zuiver existeren en het overstijgen ervan, die voor ons het bestaan zo moeilijk maakt. Wij leven niet gewoon, wij moeten er zo nodig ook over na denken.
Het ergste is dat wij daardoor het enige dier zijn dat zich bewust is van de onvermijdelijke dood. Een dier weet wel wat doodsangst is, op het moment dat het zich voordoet, maar eens dat moment voorbij is, graast hij weer verder, onbewust van het bestaan van de schrik die hij zonet heeft gehad. En heel zeker is dat hij niet nadenkt over een mogelijke dood. Dat is voorbehouden aan de mens. Wij zijn de enige denkende dieren op deze aarde.
Als je kijkt naar een TV documentaire, en je ziet een leeuw een antilope aanvallen, dan ruik je bijna de angst van dat dier, je ziet de schrik op zijn wezen staan. Doodsangst is dus een heel sterk iets, iets wat invloed heeft op heel dat lijf.
Dat besef van de dreigende dood, dat is een alles overheersend gevoel, waardoor heel dat lichaam reageert in een ultieme vluchtpoging.
Wij, denkende dieren, hebben dit besef dus eigenlijk voortdurend ergens diep in ons. Want wij weten dat de dood onvermijdelijk is, dat de dood ooit komt (als een dief in de nacht ...).
Het kan dan ook niet anders dan dit besef een enorme invloed op ons uitoefent. Misschien is het niet een plotse opstoot van adrenaline tot levensbehoud, zoals bij die antilope, maar het is in feite hetzelfde, alleen uitgesmeerd over heel ons leven, misschien met nu en dan een plotse opstoot op gevaarlijke momenten of in ziekteperioden. Onze angst voor de lichamelijke dood is dus altijd ergens aanwezig, gewoon door ons besef van de dreiging.
Wellicht is dat mede de oorzaak van het feit dat wij niet of heel moeilijk kunnen leven zonder zorgen. Wij sparen wat voor morgen, wij zorgen in de zomer voor kledij voor de komende winter, kortom, wij bouwen voortdurend aan bescherming aan zekerheid. Wij beseffen de toekomst en de mogelijkheden er van.
Wij dromen van een leven op een paradijselijk eiland, waar wij slechts de hand moeten reiken om vruchten van de boom te trekken, waar wij zouden kunnen leven zonder iets te moeten doen, zonder dat wij "morgen" moeten incalculeren. Maar mochten wij ooit op zo'n eiland terecht komen, dan zouden wij vaststellen dat dit bestaan ons leeg zou lijken, vooral omdat wij nog meer tijd zouden hebben om te piekeren. Wij piekeren altijd door. Want wij hebben besef van het feit dat er toekomst is, wij zijn de denkenden.
Door dat vermogen overstijgen wij het zuiver natuurlijke. Een mens zou hier, in deze streken niet echt makkelijk kunnen overleven, zonder dat besef, zonder dat vermogen om polissen in te bouwen voor de toekomst: we bouwen schuilplaatsen (huis) en maken kledij (bescherming) en zorgen voor voorraad aan voedsel om de winterperiode door te komen. We doen dat niet zoals het eekhoorntje die hier en daar een voorraad nootjes legt, nee, we gaan veel verder, en telen de nootjes om er voldoende te hebben.
Daardoor zijn wij zowat het dier bij uitstek, en slagen er buiten proporties in om de basisbeginselen waar te maken: ook in streken waar wij normaliter niet thuishoren, slagen we er in voort te bestaan en ons voort te planten. Het gevolg is dat wij in feite de wereld over belasten. We zijn gewoon met te veel van dezelfde soort en brengen het evenwicht uit balans.
Het lijkt er zelfs op, dat we net door dit succes (?) bezig zijn onszelf in destructie te brengen. Het onevenwicht ontstaan door ons succes lijkt er toe te leiden dat we bezig zijn de aarde dermate uit te putten, dat onze manier van bestaan zichzelf kapot maakt.
Wellicht is dat ook de reden van oorlogen... ergens is het logisch dat we trachten naar lebensraum... ruimte, mogelijkheid om te overleven, om voedsel te telen, kledij te maken.
Kortom, ik stel me de vraag of we in feite wel de top van het dierenrijk zijn... zijn we in tegendeel niet een van de misbaksels (in de ware zin van het woord, mis gebakken, niet passend in het geheel)?
Nee, ik heb de mens, dus ook mezelf niet heel hoog op... We denken, en beseffen niet dat we ons denken niet in harmonie weten te brengen met het geheel van het bestaan op deze wereld. We willen immers het aards bestaan (= leven) overstijgen, we willen de dood ontwijken...
Wellicht is ook ons denken op een eeuwig leven een soort vlucht, een niet aanvaarden van het feit dat dat denken ook "aards" zou kunnen zijn. Hebben we onszelf een God bedacht, of heeft God ons bedacht... dat is dan ook een onoplosbare vraag. Je hoopt of je hoopt niet, je gelooft of je gelooft niet... Maar echt hopeloos is er wellicht niemand...Niemand zonder een sprankje hoop op overstijgen van de wereld.
Er is geen sluitend antwoord, gewoon om dat het "denken" de natuur overstijgt (of wil overstijgen) !
tot de volgende ?

Onze virtuele portemonnee...

Image by Sven Cipido via FlickrHeb je al eens goed nagedacht over ons geld ?
Ik ga het simpel houden: de staat geeft geld uit, geld dat gedekt is door een goudvoorraad in de Nationale Bank.
Maar dat klopt niet meer, landen zijn al lang overeengekomen dat ze niet meer de volle waarde van het geld moeten waarborgen in goud, de staat bezit immers zoveel, gebouwen, wegen en...belastingbetalers...
Maar als we met zijn allen onze eurootjes zouden willen inwisselen, dan kan dat niet meer, want ik ben helemaal niet content met een briefje waarop staat dat ik voortaan twee vierkante meter van de E40 bezit gelegen te ...
Dus in werkelijkheid is onze euro om te beginnen op een bepaalde manier al overgewaardeerd. Niet alleen hier is dat zo, dat systeem wordt wereldwijd toegepast.
Maar het gaat veel verder. Neem dat ik inkomen ga doen in La douce France, bij Auchan, zoals ik nu en dan doe... Dan betaal ik daar met een Visakaart of een Mastercard. Ik betaal virtueel bv 250 euro aan goederen die ik meeneem, maar die 250 euro gaat pas een week of twee drie later van mijn rekening. Dus leef ik die weken op basis van (nog) niet betaalde goederen. Auchan koopt met mijn geld (die er dus nog niet is) weer nieuwe goederen aan, betaald er zijn personeel mee en zijn elektra...
Ik koop een huis, en sluit daar een lening voor af. De bank neemt als waarborg de hypotheek op mijn huis. Maar op basis van die hypotheek (die maar hypothetisch is zolang hij niet geïnd wordt) doet die bank weer investeringen in diverse goederen. Ze gaan zelfs verder, want de huidige crisis is uitgelokt door het feit dat de banken een grote stap verder gingen en werkten op basis van wat de verkoop van die hypotheek zou kunnen opbrengen. Dus op basis van iets wat ze in normale omstandigheden nooit echt krijgt...
Met andere woorden, als we het goed bekijken dan werken wij voortdurend met drie, vier keer de hoeveelheid echt beschikbaar geld.
Wij werken dus werkelijk met een virtuele portemonnee, met geld die er niet is.
Maar uiteindelijk komt er een moment dat alles moet betaald worden - als er iets mis loopt!
En dan komt de kat op de koord, dan blijkt dat heel onze economie maar een zeepbel is, en tuimelen wij in een economische crisis.
Nu zou je denken, de banken zullen geen twee keer die fout maken!
Mis, ze zijn weer al bezig, en werken dus met bedragen die ze nooit echt kunnen waar maken. Want theoretisch kun je dat wel... Maar met theorieën betaal je de boter niet.
Waarom doet de regering daar niets aan? Waarom laat de regering toe dat het leningensysteem zo absurd diep wordt uitgebouwd, zo, dat er steeds meer mensen komen die de schuldenlast niet meer kunnen af betalen. Waarom laat de regering toe dat baken werken met virtueel, onecht geld?
Omdat de economie moet draaien, want het is dank zij de economie dat we op die manier kunnen leven.
Ho ! Wacht eens even...
Het is dus dank zij de economie dat we zo breed kunnen leven, terwijl we in werkelijkheid dat eigenlijk niet kunnen... Want we leven voortdurend op krediet. Zelfs als je niet bij de massa mensen hoort die lenen voor alles en nog wat, leen je toch, op het moment dat je werkt met een bankkaart en zeker als je werkt met Visa of Mastercard...
We werken op een bepaalde manier met zijn allen aan het wind blazen in de economische zeepbel.
Of anders gezegd, we leven een heel stuk boven onze capaciteiten...
Mocht jij in verhouding zoveel schulden hebben als de staat, dan was je al lang in faling... En de werkelijkheid is dus nog veel erger, want niet alleen de staat leeft veel breder dan zijn portemonnee toelaat, heel ons bestel is gebaseerd op de luchtbel van het banksysteem.
Zou het dan niet veel logischer zijn dat we wat inbinden? Want nu gaan we niet alleen jaarlijks ver boven het regeneratievermogen van de aarde als biotoop, we gaan ook nog eens ver boven onze eigen draagkracht, ook al beseffen we dat niet eens altijd binnen het zeepbellensysteem.
Oh ja, en de economie dan ? En de tewerkstelling, en mijn afbetaling.... en mijn wagen die moet vervangen worden, en liefst een grotere en sjiekere dan ...
Och, geef het maar toe, we doen duchtig mee aan het systeem, ook al maken we heel de wereld kapot (op meerdere manieren!), het zal onze tijd wel duren.
Maar zal het de tijd van je kinderen, je kleinkinderen blijven duren?
Of trek je je dat ook niet aan?
Mevrouwtje, hoeveel paar schoenen heb jij in je kast staan? Want geef maar toe, dit is een makkelijk voorbeeld om aan te tonen hoe gek we eigenlijk wel doen, of toch de meesten onder ons. En is het geen schoenen, dan zijn het in mijn geval mijn verzameling wandelstokken. Absurd, dat is het toch ? Maar het is net zo absurd als die veel te veel schoenen of kleedjes of ...of...
blazen maar... de zeepbel kan wellicht nog iets hebben
tot de volgende ?

Wegenwerken

Image by Erf-goed.be via FlickrGisteren zijn we dus naar Ichtegem gebold... en plots stond daar dat verraderlijke bord, Beernem : Werken. En ja hoor, weliswaar geen stilstaand verkeer, maar toch file waarin je mondjesmaat vooruit bolt, je kent dat wel, een beetje wel een beetje niet... Drie vier kilometer aan één stuk schuifschuif rijden... en dan kom ja een de werken... een stuk wegdek die afgezet is met paaltjes, en waar ze hoogstwaarschijnlijk de bedoeling hebben er ooit eens aan te werken, maar wie weet wanneer... djudedju
Daardoor waren we iets later dan voorzien... maar toch nog tijdig voor "den aperitief", dus who cares... Ik stelde vast dan een heleboel gezichten voor mij in de tijd der nevelen waren verdwenen. Mensen veranderen en wie dat meemaakt ziet het niet, maar wie plots na dertig, veertig jaar die gezichten weerziet, ziet in die verandering het oude niet meer terug. Sommigen voelen zich dan wat beledigd, "Ben ik zo veranderd?"...Ja dus, maar ik ook, we lijden immers allemaal aan het verouderingssyndroom... Maar we voelen ons nog steeds goed, en ik hoop van U hetzelfde.
Gek is dat, Dan merkt Suzanne op, maar Monique en Nora zijn toch nog niets veranderd... Ik ging ze op straat voorbij lopen zonder ze te herkennen, lieve zus, en zij mij wellicht ook, want wij zijn ook niet vrij van dat veranderingsproces... Maar Suzanne heeft gelijk, als je elkaar regelmatig ziet, dan merk je de verandering niet op, je beeld wordt regelmatig bijgesteld en het gaat zo stilletjes, dat je het niet echt merkt. Je ziet het pas, als je eens op een dag in een oud fotoboek kijkt en plots vaststelt: dju, wat is die veranderd...
Het feest was lekker en goed. We hebben ons gejond, jammer dat Els weer last had van haar rug. Ik weet te goed wat dat is, maar zelf ging het eigenlijk veel beter dan verwacht. Ik heb de gevraagde speech gehouden, en het jubilerende paar eens over de kriebelende hekel gehaald, al de kleine dingetjes uit het verleden sterk uitvergroot en heel de zaal doen lachen. Suzanne bleef er haast in en zei nadien dat het bijna allemaal waar was wat ik vertelde... Het was ook waar, maar dan wel heel sterk uitvergroot en overbelicht, waardoor die kleine faits divers plots heel erg veel erger en ridiculer zijn dan ze op het moment van het gebeuren waren...
Ik vrees, als het ooit mijn beurt is, ze heel veel inspiratie zullen hebben, want ik heb wat uitgespookt in mijnen tijd. (en veel dwaze dingen gedaan... en nog...)
Vanmorgen zijn we naar Zegelsem gegaan, naar de rommelmarkt... Jammer dat het zo koud is, en er viel nu en dan ook een spatje regen, maar niettemin, het was leuk! We hebben met het maandenlang uitdelen van de flyers voor onze rommelmarkt te Mater, heel wat meer bekenden onder die kramers, en dan kun je makkelijker wat staan lullen tegen elkaar. Eentje zei me, weet je, jullie zijn vandaag de eerste mensen die ik zie lachen, met dat weer kijkt iedereen zuur! Raar, maar het is duidelijk, bij zon lachen we meer.
Ik ga nu stoppen, deze namiddag naar tanteke, ze zal blij zijn ons weer te zien, want vorige week zijn we er niet geweest, met die expositie...
tot de volgende ?

Groot Feest !

Image via WikipediaVandaag vieren mijn zus Suzanne en haar man Robert hun 50° huwelijksverjaardag. eigenlijk was dat gisteren, maar om te feesten is nu eenmaal het weekend makkelijker...
Het feest gaat door in the middle of nowhere, in Ichtegem of all places. Ik heb eens op de kaart moeten kijken om weer te weten waar dat nu juist lag. Als je zo lang weg bent uit West Vlaanderen, dan vergeet je podomme zelfs waar de parochies gelegen zijn ! djudedju.
Bart heeft geen problemen, met de GPS ben ik daar in minder dan een uur. Ik zeg dat hij dat wel kan vergeten, dat hij nog niet heeft gekeken waar Ichtegem ligt. Bart naar zijn auto, om zijn GPS eens aan te zetten en de berekening te laten maken: een uur en een kleine twintig minuten !
Niet dat het zo ellendig ver weg is, maar er zijn geen snelwegen daar, alleen gewone weggetjes, met lichten en snelheidsbeperkingen aan alle kanten. Dus: tijdig vertrekken om niet te laat te zijn.
En dan... tonen dat wij Bourgondiërs zijn... Genieten en lekker smullen. Maar vooral genieten, weer eens midden in de West Vlamingen zitten, weer dat taaltje horen van mijn geboortestreek, weer een deel kennissen zien van lang geleden... Verblijven in een ver verleden, en wellicht het feit missen dat met dat verleden eigenlijk zowat alles stopt, want in het minder verre verleden en in het heden hebben wij weinig raakpunten...
Sommigen vragen wel eens, "Ga je niet terug naar je streek als je op pensioen bent?" Ik denk er niet aan! Ik heb daar niemand meer buiten de familie, en ik zou weer een hele nieuwe leefwereld moeten opbouwen, die ik hier zou moeten laten liggen... Nee, hier ben ik nu thuis, hier wonen de kinderen, hier is Koen begraven, hier wonen mijn vrienden.
Maar zo één dag, dat is als genieten van een kreemke... dat is deugd hebben van al de herinneringen... Net lang genoeg om je weer eens in te leven en niet zo lang dat je al weer aan het "vreemde" gevoel toekomt.
En natuurlijk ook genieten van het geluk van zus en broer... een halve eeuw samen zijn ! Dat is niet niks! Ons vader zaliger leefde maar enkele jaren langer dan die halve eeuw, laat staan dat hij zijn huwelijksjubileum zou gevierd hebben.
Kijk, nu doe ik het weer, dat zal wel de ouderdom zijn zeker... Bij ieder blijde gelegenheid vertoef ik in de geest weer eens terug bij zij die er niet meer zijn. Hoe zei Pastoor Patrick dat alweer? Nostalgie terugdenken met weemoed in de blijdschap... Zo is het maar net.
tot de volgende ? (foto van de kerk van... Ichtegem...)

zoetjes...Benediktje, zoetjes...

Image by Lisa de Vreede via FlickrIk kan het natuurlijk hebben over suiker, of misschien over SweetWell, de nieuwe Belgische zoetmaker, veilig voor diabetici en bruikbaar om te bakken en te koken... (Echt waar, google maar eens! Alleen, het zit nog niet echt in de handel, het moet opboksen tegen massa's andere zoetmakers die niet graag hun marktaandeel laten vallen...)
Maar eigenlijk wil ik het voornamelijk hebben over de uitlating van Paus Benedikt de Zestiende...In zijn speech verklaarde hij dat pedofilie een ziekte is, dus: kerk vrij van schuld...
Bullshit !
Hoort thuis in dezelfde reeks als homofilie als ziekte beschouwen.
Het moge klaar en duidelijk zijn dat homofilie en pedofilie geen ziekte zijn! Het is wel een afwijking in de zin dat het niet handelt volgens de norm, maar niettemin is het, ook al blijken er bij homofilie duidelijk sporen in de dna te zitten die wijzen op een "anders" zijn, toch volkomen afhankelijk van de menselijke wil. Net zo goed als je kunt besluiten tot celibaat, kun je ook besluiten geen homofiele relaties aan te gaan. (Vermits het echt lichamelijk is vastgelegd, kies je dan best niet voor een niet-passend alternatief!)
Ondertussen weten we dat homofiele neigingen onder meer ontstaan in de moederschoot, onder meer onder invloed van bepaalde chemische stoffen (vervuiling !).
Van Pedofilie las ik dat nog niet, maar het zit er m.i. dik in dat ook dit ontdekt wordt.
En wat dan ? Blijft het feit dat de daden op zich afhankelijk zijn van de mens in casu! Zelfs al zou er iets zijn in de dna, dan nog blijft het een bewuste keuze!
Trouwens, als de priester in de katholieke kerk opteert voor het celibaat, dan lijkt me dat, althans in de geest, opteren voor een leven zonder partner, 't zij man, 't zij vrouw, 't zij...kind.
Ik, en 80 % van de Belgen vind het een idioot iets, dat celibaat, (er is ook niets van terug te vinden in de bijbel), maar och, er zijn ook leken die jonkman blijven of jongedochter, maar voor hen is het een echt vrije keuze. Bij de pastoor is het een opgelegd iets. Dat is een totaal ander iets !
Bovendien druipt, ook nu nog (in mindere mate) de macht van de pastoor af. Het feit dat ze in burgerkledij lopen heeft die macht ingeperkt tot de parochianen, maar toch, het charisma toegemeten aan de vertegenwoordiger van God, druipt van hen af als een machtsaureool... Dus is misbruiken van de macht ook makkelijk zat. En tegenover kinderen wellicht nog makkelijker.
Nee, Benediktje, je mag dan al de zestiende zijn in de rij, zelfs al noem je het een ziekte, het is het niet ! Je kunt er niets aan doen als je de griep krijgt, maar je kunt wel je fikken thuishouden als het over pedofilie gaat.
Maar ik geef je wel gelijk, dat niet de Kerk als dusdanig de schuld heeft. Het is de priester of bisschop of wat dan ook die zelf de schuld draagt voor zijn daden. De schuld van de Kerk beperkt zich er toe dat het een machtsaureool heeft opgebouwd, en die macht doorgeeft aan zijn vertegenwoordigers. Het misbruiken van die macht is echter steeds een individueel iets. De kerk zou misschien kunnen opteren voor een back to basics, waarbij groepjes mensen samen komen om te bidden en om Gods woord te bespreken en te over denken, te vertalen naar hun leven, net zoals het oorspronkelijk was. Zonder plechtstatigheid, zonder poespas, zonder rituelen die verworden tot...rituelen. ( Wij grinniken wat om de gebedsmolentjes van de Tibetanen, maar kloppen onszelf met een in onze maatschappij zinloos teken, vol berouw op de borst...Heb jij al iemand die berouw, spijt heeft in onze maatschappij zien op zijn borst kloppen??? Dit is minstens even gek, even ritualistisch als dat molentje!)
Als we de bijbel mogen geloven, dan had Ons Heer geen steen om zijn hoofd op neer te leggen, nu zijn er kathedralen vol goud en ornamenten, en draagt men kledij uit de tijd van de Romeinen om toch maar afstand te scheppen met de gewone gelovige... Heel mooi, maar niet bindend.
Wel heel goed geschikt om afstand te scheppen, om macht te verlenen...
en uit macht...komt veelal misbruik.
Individueel en soms nog veel erger: als organisatie, dwingend opgelegd.
Benediktje, je maakt dezelfde fout als Danneels, ook jij schermt in de eerste plaats de organisatie af... en je vergeet het Geloof!
Wat gek is, is dat de fout van enkelingen nu plots zo uitvergroot wordt, dat het voorgesteld wordt als of alle priesters pedofiel zijn geworden, en dat die fout van enkelingen gebruikt wordt om heel het fundament van die logge organisatie onderuit te halen. Luc reageerde ook al dat we terug moeten naar de eenvoud van de oorsprong... (zie blog van gisteren).
Misschien is het wel goed dat de Kerk eens de pen op de neus krijgt, maar laat het niet zo zijn dat mensen daardoor afgekeerd worden van hun Geloof. Wat nu gebeurt heeft immers niets te zien met het Geloof! Het heeft alles te zien met mensjes, kleine mensjes, ook al staan ze dan in een enorme organisatie, een reus van een organisatie...
een reus op lemen voeten
zo blijkt nu...
djudedju
tot de volgende ?

10 euro korting voor de pijnloze dood ?

Image by Omar Omar via FlickrIk las een stukje nieuwsbericht... Moslims die hun schaap laten verdoven vooraleer zij overgaan tot de rituele slachting, krijgen een korting van 10 euro...
Tot daar het bericht.
Nu ben ik een dierenliefhebber, dus zou je wellicht denken dat ik hier sta te juichen bij het lezen van dit bericht, maar niets is minder waar.
Ik heb bedenkingen bij die verdoving...
Tegenwoordig worden dieren in het algemeen verdoofd om ze te slachten. Men spuit een verdovingsmiddel in, en het dier wordt pijnloos gekeeld. Waar zit dan die verdoving ? In het vlees? In het bloed (en dus in de bloedworst ofte zwarte pens?)? En wie mag het op eten? Wij dus. Wat de nevenwerkingen zullen zijn op lange termijn?
Ik ben een van die mensen die al heel lang en de rest van mijn leven zal rondlopen met x grammetjes pijnstiller in mijn body, om het leefbaar te houden. Als u vlees eet, en geen pijn hebt, dan loopt u ook al een hele tijd rond met pijnstiller in je lijf, genut bij het sappige biefstukje of bij de lekkere braadworst.
We hebben momenteel te kampen met de bijna onuitroeibare ziekenhuisbacterie, en men vermoed dat we die grotendeels te danken hebben aan het overmatig en verkeerd gebruik van antibiotica, en men wijst onder meer in de richting van de vleesindustrie als bron van antibiotica via de voeding aan de niets vermoedende klant toegediend via het kippenboutje of de ham...
Met andere woorden, het gaat hier over het onvermoed nutten van antibiotica, die evolueert tot gevaarlijke superbacteriën. Waar gewone antibiotica niets meer tegen vermogen...
Straks moet Piet of Jan of Marie onder het mes voor een heelkundige ingreep, en lukt het maar niet om de patiënt te verdoven, wegens gewenning aan de verdoving... Ondenkbaar? Lees nog eens opnieuw over de superbacteriën... dat was ook ondenkbaar.
Kijk, ik viseer als dierenvriend heel anders mijn actie tegen dierenleed... Ik heb een hekel aan de "dierenfabrieken", waar dieren opeengestapeld moeten opgroeien, zonder of bijna zonder bewegingsruimte (vetten ze rapper !), in veel te enge en onleefbare hokken. Ik ijver voor diervriendelijk dierenteelt, waarbij aan het dier op zijn minst een tijdje een normaal (?) leven wordt gegund. Bovendien ijver ik voor een zo pijnloze mogelijke manier van doden, maar zonder gebruik te maken van verdoving. Ik heb de tijd nog meegemaakt van de thuisslachtingen, kippen, konijnen, schapen en zelfs varkens heb ik weten slachten. En mij is telkens bijgebleven dat je dit op meerdere manieren kunt doen. De meeste mensen probeerden hun eigen dieren zo pijnloos mogelijk te doden. Want het dier was hun, ook al kweekten ze het voor de slacht, lief. Ze hebben het dier opgekweekt, gespeend, zien opgroeien, gevoederd, in de wei gezet, voor de winter weer binnen gehaald, kortom, het is een stukje van je eigen leven, en je doet het alleen maar dood omdat het nu eenmaal dient voor de voeding. Het is net zoals de tuinder in zijn volkstuintje, niet zo maar een krop sla uitrukt om op te eten, nee, hij heeft een band met die sla die hij zelf kweekte en verzorgde.
Het is in onze huidige tijd uiteraard niet praktisch meer mogelijk dat iedereen zijn eigen vee opkweekt, maar het zou een goede les zijn, en het zou veel mensen anders doen kijken naar het dier en de manier waarop het kan en zou moeten leven, en hoe je het met pijn in het hart moet doden voor je eigen voeding.
Het is misschien een absurd idee, maar mocht er ook hier ooit weer een hongerwinter komen, dan zou men ook hier weer, net zoals toen, in hoge nood, weer overgaan tot het doden en opeten van de huiskat... (Gewoonlijk niet zijn eigen kat, want dan was dat té pijnlijk!)... Welnu, ergens is dat een beetje het gevoel dat iemand heeft die zijn eigen dier moet slachten. Ik weet wel, je houdt geen schaap op je schoot zoals een poes, maar toch, ergens is het een huis-dier, met nadruk op huis... als teken van de binding die je hebt met het beestje.
De boeren die nu honderden varkens houden in één stal, hebben die band niet meer, het dier is verworden tot een productiefactor.
Jammer, efficiëntie heeft hier geleid tot verlies aan menselijkheid...
Stress is onder meer een zaak van hormonen, als wij voortdurend stress-dieren eten, krijgen wij dan ook die hormonen mee binnen ?
nee, ik opteer voor een stap terug. Het zou trouwens veel gezonder zijn mochten we weer wat minder vlees eten, want we slibben dicht.
tot de volgende ?

Kerk in de organisatie

Image by Martha de Jong-Lantink via FlickrOp een bepaald moment is, na het overlijden van Kristus, de kerk opgericht. Ik doel hier op de organisatie, niet op het spontaan voortvertellen en voort ageren van de eerste leerlingen. Ik Heb een vermoeden dat de eerste organisatorische inrichtingen ergens te zoeken zijn bij Paulus, die volgens de "brieven" duidelijk intenties had om de boel wat te ordenen en te orchestreren. Maar in den beginne waren er heel wat verschillende versies van het Kristelijke Geloof. De eerste echte diepgaande organisatie, met gelijkstemming van de violen, was onder leiding van Keizer Constantijn, die zelf niet eens kristen was...maar een goed politieker, die brood zag in een degelijke organisatie, en een kerk was voor hem ook bruikbaar als hechtcement binnen zijn staatsorganisatie.
Wellicht zal deze analyse voor sommigen te cru, en voor anderen net niet realistisch genoeg zijn, maar de werkelijkheid lijkt mij toch wel degelijk in die richting te liggen.
De kerk is dan ook pas werkelijk beginnen uit groeien, als steun voor de staat en gesteund door diezelfde staat. Ook al door het feit dat er voor het eerst werkelijk sprake was van een echte en hechte organisatie, dat men de macht had (en de steun kreeg) om iedere afwijking van de uitgezette lijn uit te roeien. Nu verwijten wij de Islam haar Sharia, maar in die begintijd was onze Kerk echt niet veel beter... En dat duurde vele eeuwen, denk aan de inquisitie, en denk maar aan de negentiende eeuw nog, waar je uitgesloten werd als je niet in de katholieke rij liep, of waar het protestantse staten betrof, in de protestantse lijn, want stilaan was de zaak uitgegroeid tot een machtsinstelling.
Waar in het begin Paulus wat structuur gaf, om de zaak van het geloof ook werkbaar te maken, daar is na Constantijn, de organisatie eigenlijk belangrijker geworden dan de verspreiding van het geloof op zich.
De organisatie werd oorspronkelijk dus opgericht om een ruggengraat te vormen voor de geloofsverspreiding, maar alras verviel het geloof tot een vlagvertoon, om de organisatie een officiële bestaansreden te geven.
De organisatie werd belangrijker dan het oorspronkelijke doel.
Dat is iets waar iedere organisatie wel wat (de een meer, de ander minder) last van heeft.
Niet dat het oorspronkelijke doel in het niet verdwijnt, maar de organisatie wordt heilig in plaats van het doel.
Ik zou bijna zeggen dat de organisatie evolueert tot een instelling, een structuur. Binnen die structuur zijn dan de machtsposities te verwerven. Machtsposities die netjes piramidaal zijn opgezet. Werkt het systeem niet meer naar behoren, dan gaat men niet meer in de eerste plaats kijken naar de doelstellingen, maar naar de organisatie er van.
Men sleutelt aan de machtsposities binnen het geheel en ziet niet in dat men in feite bezig is om het doel uit het vizier te verliezen, omdat het doel al lang niet meer het doel is... De macht is het doel geworden!
Het gekke is dat dit op een bepaald niveau schijnbaar ook werkt! Als je eens goed kijkt, dan hebben organisaties een zekere vorm van eerbied voor andere organisaties. Niet dat men elkaars vriendje is, maar de macht van de ander wordt in zekere mate erkend en gerespecteerd.
Ma&ar zodra er een gat valt in het systeem, dan springen alle aasgieren op het zieke broertje, en valt men de zieke structuur aan, want op dat moment is er een gat in het evenwicht van organisaties, en eenieder poogt dat gat zelf op te vullen, om zelf groter en machtiger te worden.
Kijk maar hoe nu de aasgieren op het nog levende kadaver van de Kerk in Vlaanderen aan het pikken zijn !
Het is echt niet schoon meer om zien. Ik geloof niet dat de Kerk in Vlaanderen gaat verdwijnen, maar het zal zeker een heleboel treden de ladder af geduwd worden, en het zal hopelijk van die gedwongen kuur gebruik maken, om terug te keren naar het systeem waar de organisatie alleen een steun is voor voor het werkelijke doel, Kerk zijn...
Weet je, misschien is de huidige ramp wel uiteindelijk de redding voor het Geloof ?
tot de volgende ?

Gmail - Afbeeldingen in 'foto's'

Foto van het "sjamanenschild" in de kerk van Mater...

Gmail - Afbeeldingen in 'foto's'

Goed geslapen ?

Image via WikipediaIkke niet. Ik heb vannacht weer liggen lezen. En ik moet toegeven dat mijn lectuur niet van aard was om terug in te doezelen... Ik ben "It" ofte "Het" aan het lezen van Stephen King... Niet bepaald een schrijver die je zachte dromen bezorgt. Huiveringwekkend, beklemmend, doodeng...maar ik hou er van.
Die man heeft een verschrikkelijke fantasie, weet je te doen huiveren, en "It" is zo wat erkend als zijn meesterwerk, dus huiveren in extase.
Maar dat was niet de reden van mijn slapeloosheid, ik heb gisteren de periode van "de grote dosis pijnstillers voor de expo" afgesloten, en meteen al wat minder ingenomen, terug naar mijn gewone dagdagelijkse dosis, en kijk... daar is de slapeloosheid... Blijkbaar zitten er niet alleen pijnstillers en ontstekingsremmers in de capsule (met 7 soorten pillen in !), maar ook nog dingen die je doen slapen.
Dus, ikke wakker liggen. Boekje lezen. Anny reclameren. Lichtje uit. Anny weer hoorbaar aan het slapen, lichtje aan, boekje lezen... Na een tijdje Anny weer...eindeloos...
Tegen de morgen sliep ik dan eindelijk in, en dan is het tijd om op te staan. Als Anny een nacht niet of slecht slaapt, dan heeft ze daar de hele dag last van, ik niet. Ik ondervind daar geen hinder van (of als West-Vlaming: heen ginder). Ik maak me daar ook niet druk over, ik ga uit van het standpunt, dat als mijn geest echt moe is, hij ook wel zal slapen en de verloren uurtjes in halen... Wat ik vandaag niet slaap slaap ik wel morgen of overmorgen..
En mijn rug ?
Terug naar "normaal" ! Ik niets meer dan de gewone achtergrond-pijn. Dus alles OK. Eigenlijk is dat wel een beetje gek, en ik vermoed dat een deel van de pijn die ik heel de tijd van de expositie had, voor een groot stuk spanningspijn was, gewoon door de spanning over de expo. Ik had dat ook toen Veerle naar de kraamkliniek ging, en toen Anny geopereerd werd. Toen was ik ergens diep van binnen heel erg ongerust, en dus had ik verschrikkelijke rugpijn. Dus is het ook de geest die de pijn voor een stuk commandeert !
Ik heb het al gezegd, en kan het niet genoeg herhalen, ons brein is voor veel meer verantwoordelijk en tot veel meer in staat dan we bevroeden! Daarom is het voor zieken van levensgroot belang om optimist te zijn en te blijven! Genezing heeft enorme baat bij de positieve ingesteldheid van de geest. Mocht ik dokter zijn, ik gaf kankerpatiënten Prosac of zoiets dat je opgewekt maakt !
Maar ik ben geen dokter, en dus moet ik zelf mijn eigen schild opbouwen, en dat doe ik dan ook maar met de middelen die ik heb: bezig zijn, niet denken aan de pijn. En dus ben ik predikant geworden, predikant voor de H. Hobby...
Bezig zijn is een heel sterke pijnstiller !
Als je geest en je handen bezig zijn met andere dingen dan je pijn, dan voel je die pijn de helft minder.
Het zou voor mij moeten behoren tot de verplichte leerstof in de school: bezigheid! Creatief zijn. Dingen maken, kleuren, verven, kruiswoordraadsels invullen of zo iets... Iets doen wat je graag doet, en die je geest zo volledig mogelijk in beslag neemt, zodat je op een bepaalde manier weg bent uit dit aardse tranendal en in een eigen wereldje zit. Zonder die pijn.
Ik kan je niet helpen bij de keuze van hobby, maar zorg dat je er verscheidene hebt ! Want als er ooit een ziekte komt, en die net jouw hobby onmogelijk maakt, dan moet je reserve hebben! Ik deed graag aan beeldhouwen en schilderen, en die beide kan ik niet meer. Maar ik heb er nog vele andere...die ik wel kan.
Zeg niet dat je geen tijd hebt, want dat is niet waar ! Het kan zijn dat je er geen tijd voor maakt, maar dat is heel iets anders. Kijk, ooit vertelde een man mij het volgende: " Ik ben nu al meer dan een maand bezig met de deuren en ramen van buiten terug in de verf te steken, en ik heb nog niet gedaan. Nu ik op pensioen ben, en tijd zat heb, nu werk ik er véél langer aan. Ik doe het ook veel secuurder, maar toch... Vroeger deed ik dat in mijne congé, en dan was dat gedaan in een goeie week..."
Tijd is een relatief begrip. Je maakt en je gebruikt tijd op de manier die jou het best past op dit of dat moment! Het is gewoon een kwestie van het stellen van prioriteiten. Wel nu, zet Hobby als een van je prioriteiten, dan heb je meteen tijd !
Het is echt belangrijk!
Het is niet alleen vrije tijdsbesteding, het is vooral tijdsbesteding en rustgevend en relaxerend en pijnstillend en... leuk!
Voor mij is er niemand die geen hobby kan of wil hebben. Het is alleen kwestie om jou hobby te ontdekken. Iets te vinden wat jij graag doet, en die je wegvoert uit de wereld , wereld vol pijn in sommige gevallen.
Maar dat heb ik je al meerdere keren verteld... Hoogtijd dus dat je gewoon eens zelf begint met het actief beoefenen van jouw hobby!
tot de volgende ?

't Is weer voorbij...

Image by Brabant Bekijken via Flickrde expositie van de werken van onze hobbyïsten... (slecht nederlands woord, maar zegt precies wat we zijn...)
Het is een succes geweest, maar ik ben kapot. De eerste keer van het opbouwen van de tentoonstelling, en dan nog eens van het dagenlang daar gaan zitten en rondlopen en uitleg geven en... verkopen van werken. En vandaag, deze namiddag hebben we alles weer opgebroken en morgen doen ze het materiaal terug naar Geraardsbergen, maar daar moet ik (gelukkig) niet aan helpen.
Monique heeft honderden kaartjes verkocht, en tientallen handwerkjes, en ik heb drie pyrografiewerkjes verkocht, en een kalebas met een gegrifte afbeelding van een zebra... Eigenlijk heb ik vier werkjes verkocht van pyrografie, maar ééntje moet ik nog eens maken, want er waren er twee die hetzelfde werkje wilden. Dat staat nu dus op de lijst nog te doen...
De pastoor, een jonge vent, naar mijn gevoel wat raar aangekleed, maar ja, ik ben dan ook van de oude garde, viel reuze mee, het is een positieve man. Ik ben blij dat ik hem nu eindelijk eens echt heb leren kennen. Sommige van zijn manieren blijven mij wat gek, maar och, wie weet wat ze van mij vertellen.
Ik vermoed dat hij ooit nog les gegeven heeft, want hij heeft ergens op bepaalde momenten net de manieren van de priester-leraars uit het college van toen, een houding van: "en wat ga je nu vertellen", ik vermoed dat leraars dat allemaal wat hebben, en dat het een automatisme wordt. Maar hij valt veel beter mee dan ik verwachtte van een man met een oorringetje en kleurrijke kledij...
Op een babbel die ik met hem had, vertelde hij mij dat hij vernam van een deskundige in de materie, dat ongeveer 4 % van de priesters pedofiel waren, en 5% van de huisvaders... Ik kan dat wel ergens geloven, en gaf hem mijn reactie op de hetze tegen kardinaal Danneels, dat zijn fout was dat hij steeds gereageerd had in een verdedigingsrefleks voor de organisatie... Ik dacht daar bij aan Camiel, mijn eerste baas in Hout en Bouw... Als iemand bij Camiel ging reclameren over een van zijn personeelsleden, dan ging Camiel daar steeds tegenin, en verdedigde zijn personeel bikkelhard, maar nadien ging hij het betrokken personeelslid opzoeken, en die kreeg onder zijn duivels dat het niet schoon meer was. Camiel verstond als geen een de kunst van het hooghouden van het vaandel en toch inwendig de orde te bewaren. Nu gaat dit niet meer zo... de organisatie is niet meer onkwetsbaar, en het individu binnen de organisatie is een publieke schietschijf verworden.
Ik vind dit wat jammer... Het omverwerpen van de heilige huisjes heeft alleen gezorgd dat er grote gaten zijn gevallen in het maatschappelijk bestel... Niets is nog heilig, en zeker geen organisaties 't zij kerk of iets anders.
Het gevolg is echter dat de orde die er bestond is weggevallen, en er is niets ter vervanging gekomen. Het gevolg is dat er geen maatschappelijke orde meer is. Een politieagent die optreedt staat bloot aan alle mogelijke en onmogelijke kritieken, hij (zij) moet immers niet denken dat hij (zij) alles mag, het is niet omdat hij een uniform... en de tendens gaat steeds verder, het uniform wordt op zich al iets minder "gezagdragend", geen kepie meer, maar een petje...
Ik weet het, ik ben ouderwets, maar toch... Voor een deel van de mensheid is het nodig dat er werkelijk een lijn bestaat... het uitgummen van de lijn maakt het leven niet makkelijker. Vroeger hadden we heel wat richtlijnen, maar die richtlijnen werden niet alleen gepredikt, nee, er was ook een vorm van bewaking op, via priester, burgervader, politieman, rijkswachter en werkgever... Het ontstaan van een degelijke vakorganisatie kwam er om een tegenwicht te bieden aan misbruiken van de leiders van de werkelijkheid in het bestaan. Maar nadien werd niet alleen op dat vlak weerwerk geboden, nee, er kwam een heleboel dingen op gang, en autoriteit werd een vies woord. Iedereen is gelijk.
Ik meen dat dit juist is, maar het kan maar juist zijn, als niemand dan plots de lacunes van gezag gaat invullen met terreur. En ik denk hierbij niet alleen aan dictatuur en co, nee, ik denk veeleer aan de mensen die zich alles permitteren onder het mom van "en wie gaat mij dat verbieden?" en las er niemand is op dat moment, dan mag blijkbaar alles. Ook wat eigenlijk niet mag.
Ik ben moe, de expositie weegt
tot de volgende ?

Tentoonstelling 1

Image via WikipediaStraks ga ik naar de kerk, om zoveel mogelijk stukken in ontvangst te nemen om te exposeren... Deze namiddag gaan we dan alles uit zetten en uithangen...om zaterdag dan echt "open" te gaan voor het publiek.
Gisteren was het laat om naar bed te gaan, want onze chauffage stond in panne, en mijn schoonbroertje is gisterenavond nog langs gekomen om te depanneren... Bleek dat ook wij hier last hadden van de "overstroming"... van de zondvloed van de nacht er voor. Er was water in de tank gekomen. Robert heeft dat water er dan uitgepompt en de leiding uit gekuist. Aan het toestel mankeerde niets. Normaliter kan er geen water in de tank komen, maar volgens Robert komt er water doorgesijpeld langs de openingen waar de darmpjes in de tank binnen komen. Wij gaan nu proberen om aan enkele zandzakjes te geraken, om de watervloed tegen te houden die van het hoger gelegen veld op onze oprit komt gelopen.
En zo blijven we bezig...
druk... druk ... heel druk...
pensioen is een zalige tijd.
Maar ik ben nog niet op pensioen, nog een kleine elf maanden... en dan pas ben ik pensioengerechtigd.
dan wordt het - naar horen zeggen - nog drukker! djudedju
Ik ga niet verder bloggen, eens wat van mijn mailtjes lezen, en dan naar... de kerk als expositieruimte.
Hopelijk valt hij niet in, want de kerk schijnt momenteel onder grote druk te staan.
Danneels staat onder een enorme druk, en wat hij ook doet, het is altijd verkeerd. Nooit goed genoeg. De duts heeft immers de fout gemaakt, en maakt hem nog steeds, om de organisatie te willen beschermen. Dat is juist de reden van de aanval ! Mocht het niet een grote organisatie zijn, dan zou de pers en de media het onderwerp amper één woord gunnen... Het zou niet belangrijk genoeg zijn. Het (de) slachtoffer(s) denken nu wellicht dat zij steun krijgen van de media, maar in werkelijkheid worden zij gewoon gebruikt om de grote mastodont "Kerk" aan het kruis te nagelen... En Danneels zit daar tussen hamer en aambeeld.
Als een pedofiel vrij komt, mag het niet bekend worden waar hij gaat wonen, om de rechten van die pedofiel ook te waarborgen... Maar dat geldt niet voor iemand uit de kerk, die staan met foto en verblijfplaats tentoongesteld... Hoe was dat ook weer van het wegen met twee gewichten???
Hoge bomen vangen veel wind, maar je zult maar de boom Danneels zijn, midden in de mediastorm...
ik ga stoppen, tot de volgende
ik weet niet wanneer, ik doe mijn best...
Oh ja, als je tijd hebt, kom je me eens bezoeken op onze expo ?

oei, mijn rug...

Image by Michel Coumans via FlickrGisteren was het hobby, met drie (3 !) nieuwe leden er bij ! En iets voor 5 uur, voorziene einde van de hobby, kwam men me melden dat het materiaal voor de tentoonstelling in de kerk was, en dat ik moest gaan helpen en aanduiden waar wat allemaal moest gezet worden...
Ik vlug eens naar de kerk, een eerste richtlijn gegeven, dan terug naar de hobby om de zaal daar af te sluiten en om Gilberte eerst naar huis te voeren, Anny halen en terug naar de kerk...
Panelen gaan monteren, vitrinekasten samen puzzelen en op de plaats zetten... en medelijden hebben met Marcel die zo'n paneel op zijn hoofd kreeg en wat bloedde (niet te erg! oef!).
Tot slot haalde Chantal uit de sacristij een fles "miswijn", en hebben we een aperitiefje genut. Op kosten van de kerk, vermoed ik... Maar 't smaakte toch lekker, wie ook de milde schenker was.
Maar 't was hoog tijd dat ik kon gaan zitten, ik verrekte van de pijn. Rap naar huis, een boterhammeke eten en dan nog wat naar mijne kwampjoeter gekeken, en nog enkele minuten bij Anny voor de TV... Maar 't ging niet, te veel pijn... dus heel vroeg naar boven, boek lezen, maar zelfs dat deed pijn.
Vanmorgen met naweeën opgestaan. Ik heb een pijnstiller meer gepakt... in de hoop dat ik er morgen weer door ben, want dan wordt het een heel drukke dag! Dan moeten de mensen hun materiaal brengen, en moeten we alles exposeren... Gelukkig heb ik een paar valide helpers, anders zou ik het wellicht gewoon niet aankunnen.
Ik hoop dat de helpers gisteren niet gezien hebben hoeveel pijn ik had, ik heb geprobeerd het zo veel mogelijk te verbergen. Maar ik ben een dwaze kl... ik moest natuurlijk ook gaan panelen dragen en zo ... 't is dus ook nu van eigen schuld: dikke bult... Maar het is zo verdomd lastig om niet bij alles bij te springen. Dat gaat tegen mijn natuur in.
Maar allee, alles staat klaar, we kunnen voort werken. eze namiddag alle exposanten eens opbellen om te zeggen dat ze vrijdag hun materiaal mogen binnenbrengen, liefst in een doos of zak, met hun naam op. Dan gaan wij alles zo goed mogelijk exposeren, met op ieder stuk hun naam, waar het kan zichtbaar, waar het niet kan, aan de onderkant, maar zo dat ieder werkstuk gemerkt is. Dat zal het makkelijker maken bij het ontmantelen van de expo ! Gek, 't staat er nog niet en we zijn al bezig met het afbreken.
Ik ga spelden, plakbriefjes, gewone briefjes, doorzichtige en andere plakmaterialen meedoen, zodat we alles kunnen ophangen en merken.
't Wordt druk werk !
en ondertussen ben ik nog steeds bezig met het laatste werk aan mijn "sjamanenschild"... Ik denk dat het zal lukken om deze ook tentoon te stellen. Die is zo groot dat ik hem overal kan zetten, zonder gebruik te maken van een paneel. Ik denk hem met een stukje nylondraad te bevestigen tegen een pilaar. Een stukje geestesbezwering in de kerk... 't Idee vind ik leuk, maar het is een leuk uitziend geheel, in al zijn primitiviteit bijna een abstract schilderij in twee kleuren. (Zwart en "wit", en dat zijn dan net geen kleuren...)
Ik moet ook nog aan een stapel pyrografie schilderijtjes haakjes bevestigen... Mag ik niet vergeten. Werk ! Jongens, werk met hopen...
ik ga stoppen, ik moet voortdoen met al wat er nog op me ligt te wachten...
tot de volgende ? (Al weet ik niet wanneer dat zal zijn....)

Barsten

Image via WikipediaHet zal wel inbeelding zijn, maar vanmorgen las ik over de zeebeving in Fiji... en ik dacht dat er de laatste tijd wel erg veel van die aardbevingen, vulkaanuitbarstingen, kleine en grotere zondvloeden en dergelijk zijn...
Misschien is het hoofdzakelijk te danken aan het feit dat we nu alles veel beter, veel sneller en veel vollediger weten dan vroeger, maar toch, het maakt me ongerust.
De wereld is al oud, en mij lijkt het of ze plots barsten vertoont. Ons vel is soepel en rimpelt met ouder worden, maar een harde oppervlakte (denk aan de verf op je ramen) die barst.
Wellicht is het een normale fase, maar het is beangstigend. Ik denk dat het wellicht gewoon te maken heeft met bijvoorbeeld een steeds verder afkoelen van de aardkern. Dit zou betekenen dat de dunne pel waarop we leven dikker en dus stugger wordt, terwijl de kern door afkoeling inkrimpt. Vermits de pel waarop wij leven ook nog eens verschuift op de "vloeibare" laag, is er onvermijdelijk een plotse verandering in die beweging, barsten...
Iedereen verwacht dat België barst, maar dat zou wel eens heel letterlijk kunnen worden.
Op de site van het Meteorologisch instituut kun je ook de aardbevingen in ons eigen Absurdistan terugvinden. Honderden ! Weliswaar allemaal heel kleine bevinkjes, maar toch, honderden! en echt niet ver van de taalgrens af!
In La Douce France smijten ze de Roma buiten, zonder onderscheid, gewoon, Roma ? Dehors ! In Nederland Wilders, hier het Belang (wiens belang?)... en nog her en der zien we van die zaken die we eigenlijk uitgestorven waanden. Na één holocaust zou je veronderstellen dat de mensheid wijzer was geworden.
Nee dus.
Geen wonder dat de aarde afkoelt tot in de kern door zo'n kille mensenmassa.
Waar mensen elkaar te barsten wensen, daar barst heel de wereld mee.
Op "Vandaag.be", mijn dagelijkse internetkrantje, zie je ook een soortement "lezers schrijven -rubriek", en daar zie je ook al van die kille reacties op medemensen, omdat ze een iets of wat bruiner vel hebben, omdat ze een andere godsdienst hebben, omdat ze een andere taal spreken, omdat ze horen bij een kerk waar ook pedofielen huizen...
Ik kan het niet helpen, maar dat doet mij huiveren.
Je kunt nu denken, het zijn maar woorden, het is maar verbaal, maar ik beschouw dit als zaadjes die uitgestrooid worden, en waarvan er misschien toch enkele zullen opschieten en uitgroeien tot wanstaltige bomen die de goedheid in de schaduw zetten en doen wegkwijnen.
Zo is het een tachtig jaar geleden ook begonnen.
Dat is ook de reden dat ik huiver bij sommige reacties van Vlamingen op Walen en van sommige Walen op Vlamingen... Haat groeit zo makkelijk. Je zaait vederlichte zaadjes, licht en vrolijk als de zaadjes van de paardenbloem, maar er groeit zo makkelijk haat en venijn uit. Onkruid die verschrikkelijk moeilijk is uit te roeien. Er blijft altijd wat hangen. De holocaust is al zo lang gelden, en toch gaan sommige haatberichten die toen werden gelanceerd ook nu nog rond.
Het erge is dat de doorsnee mens niet beseft wat hij of zij aan het doen is. Het is immers grappig om domme moppen te vertellen over die Marokkanen, en je weet bij voorbaat dat je succes hebt... Het is immer in om op vreemdelingen in te hakken, eerst met mopjes, dan met gallige moppen, dan met hatelijke, dan... holocaust...
Ik weet wel dat een blogje wellicht de wereld niet zal veranderen, maar toch hoop ik, naast al die haatzaadjes, ook wat menselijkheid te kunnen zaaien, misschien veel te weinig, maar als jij nu alvast meedoet ?
tot de volgende ?

't is weer geen weer...

Image by SOS Sahel UK via FlickrDat is wellicht een van de meest gebruikte zinnen in ons Vlaanderland... Vermits ieder gesprek bij ons begint met een inleiding over het weer, en het weer nooit volmaakt is, is het dus altijd goed te openen met: "'t Is weer geen weer hé!"
We klagen hier voortdurend over dat kloteweer, terwijl wij eigenlijk beter heel stillekens zouden zwijgen, kijk eens naar Pakistan, India, de Sahellanden en het rijtje is lang, heel lang ...Maar ik denk dat we er bijlange na niet zo zwaar aan tillen, als uit onze gespreksopener zou blijken. We beginnen het pas echt te menen, als het meer dan een week aan 't regenen is.
Wellicht een oerschrik opgedaan door het verhaal over de zondvloed.
Wij hebben nu een maal een zeekklimaat. (Nee, dit is geen schrijffout, ik schrijf het bewust met twee k's, om het nattige wat in de verf te zetten...)
(Ooit kreeg ik een opmerking om dat woord zo op het bord te schrijven, en toen de leraar mijn gezicht zag begon hij ook te lachen.)
Ik ben druk bezig met mijn sjamanen schild tegen de boze geesten... Ik ben er voor in de garage gekropen, heb de plank op twee schragen gelegd, en ben aan het branden dat mijn hand er pijn van doet. Als het af is, zal ik er een fotootje van nemen, om het je eens te tonen (als ik er in luk dat in mijn blog te krijgen, want ik ben geen techneut!) De reacties zijn in ieder geval zeer positief, buur Eddy zag het heel graag en volgens hem was het wat Maya-achtig...en gisteren zag Bart het en vond het ook "wreed wijs" en het deed hem denken aan de Maori-kunst... Enfin, het moge dus duidelijk zijn dat het er, zoals gewild, primitief uit ziet... Of ik het zal afkrijgen om het op de expositie te zetten, is een andere vraag, bovendien... een sjamanenschild tegen de boze geesten in de kerk? Zou dat wel mogen ? (Maar er gebeurd tegenwoordig heel wat in de kerk die niet zou mogen hé????)
Heden ten dage wordt ik steevast twee keer per dag alleen gelaten... Anny laat mij verweesd achter in het grote huis. Dat komt omdat Veerle tijdelijk maar kleine afstandjes mag rijden, en dat nooit alleen... Dat komt van de dokter, en dat voor 9 maand (een volle dracht) om te beginnen, want als ze in die 9 maand nog een crisis zou hebben, dan herbegint de periode weer van vooraf aan. Dus moet Anny mee naar school, en om boodschappen... Het houdt allemaal niet veel in, maar het betekent dat je steeds ter beschikking moet staan, en dat je dus niet meer "vrij" bent. Nu ja, tot nog toe gaat alles goed en ziet het er naar uit dat het met die negen maanden voorbij zal zijn. Bovendien, als alles geregeld is met de kinderen, kunnen we voor hen een abonnement kopen voor de bus, en is het probleem grotendeels weg. Gwendolyn moet stage (een groot woord !) lopen op de boerderij...in Zingem. Ze zijn er eens naar toe geweest, en wellicht kan het makkelijk met de fiets, zo heel ver is het niet, en er is maar één wat minder veilige oversteek te maken. Nu ja, ze moeten toch ooit eens leren om zelfstandig te zijn hé... Op die leeftijd gingen wij al jaren met de fiets naar school, en dan nog wel in de stad. Je kunt het verkeer nu natuurlijk niet vergelijken met het verkeer dan, maar wij moesten in Oostende rijden met de fiets, en dat was altijd een drukke stad, ook toen al.
En zo gaat het leven zijn gangetje... Morgen is het hobby, moeten we de laatste afspraken maken voor de expo. Donderdag gaan we wellicht heel de dag bezig zijn met het opzetten van de expo, zaterdag is het dan tentoonstelling en de grote rommelmarkt, zondag en maandag nog steeds expo, en dinsdag wordt het wellicht afbreken en terugvoeren van het tentoonstellingsmateriaal... er zal niet veel geblogd worden...
En dan stopt het nog niet, want op zaterdag is er het grote jubileumfeest voor het Gouden Bruiloftsfeest van mijn oudste zus en haren Robert... druk...druk ... druk...
djudedju
Ik ga stoppen, 't regent nog altijd. Hopelijk is het zaterdag op zijn minst droog weer, voor de rommelmarkt ! We hebben nu al meer dan 50 ingeschreven kramen, 't wordt dus een sukzeven (da's nog straffer dan succes!)
tot de volgende ?

... ssst..... stil !

Image by jens_hausherr via FlickrMisschien klinkt het je stom in de oren, maar vanmorgen werd ik wakker van de...stilte...
Anders horen we wel het autogeronk van de grote baan, maar nu leek alles wel uitgestorven...Uitgestorven ? Nee, want plots merkte ik dat er in de wijk heel wat gebabbeld en heel wat gesakkerd werd. Ik ging naar mijn hobbykamer en trok voorzichtig het rolluik op (Anny sliep nog). Het leek wel of heel de wijk wakker was en buiten liep. Er werd druk gebabbeld en gesakkerd en het viel mij op dat er verscheidene wagens stonden met de motorkap omhoog. Ik keek toe, en plots zag ik een overbuur zijn garagepoort openduwen, en zijn fiets van de haak halen. Hij nam een vod en begon het ding van de meeste stof te ontdoen en zocht toen wanhopig naar een pomp. Zijn vrouw moest het ontgelden, zij zou dat ding wel weer weggedaan hebben... Enige tijd nadien hoorde ik het vervelende piepgeluid en zag ik hem uit alle macht zijn banden oppompen. Toen bond hij met de snelbinder zijn boekentas op de bagagedrager en sprong onwennig op de fiets en reed weg... Ik zag de een na de ander nu met de fiets wegrijden en sommigen te voet, in een snel wandeltempo of in een sukkeldrafje.
Ik keek richting de grote baan, en zag noch hoorde ook maar een auto... Wel zag ik plots dat er op de baan een heleboel fietsen reden, en zag mensen haastig stappen...
Wat is er aan de hand ?
Ik ging zachtjes de trap af, en beneden gekomen zette ik de knop van de radio op stil, en stak dan de radio aan, en verhoogde zachtjes het geluid tot ik het net kon horen... Er was een herhaling bezig van een speciaal nieuwsbericht. ".... Hedenmorgen werd over heel het land melding gedaan van het feit dat geen enkel motorvoertuig nog wilde starten. Op de autostrades stonden talrijke vrachtwagens en auto's stil. Volgens verscheidene meldingen vielen alle motoren op klokslag 02.00 uur stil! De regering verzoekt het volk geen paniek te veroorzaken en zal zo spoedig mogelijk bijeenkomen om een oplossing te zoeken voor dit bizarre probleem. Niet alleen ons land is getroffen door dit fenomeen, het lijkt wel of heel de wereld stil is gevallen. Er kwamen ook talrijke meldingen van vliegtuigen die zo maar uit de lucht vielen. Daar brandweerwagens ook niet starten meldt men talrijke branden en grote problemen bij het bereiken van de wrakken en er komt geen hulp voor de overlevenden. Wij kregen ook melding van het feit dat alle trams en treinen ook stilstaan. Op de autowegen, ook autostrades worden steeds meer fietsers gemeld...."
Ik keek naar buiten, naar de hemel, en zag een mooie helder blauwe hemel, zonder ook maar één streep van vliegtuigen. Ik hoorde plots heel goed hoe luid de vogels wel zongen en hoe luid mijn haan wel kraaide in deze stille wereld.
Het kon mij niet meer schelen of Anny nu nog sliep of niet, ik rende de trap op, en trok haastig mijn kleren aan. Rolde het rolluik van de voordeur omhoog en ging de straat op, de wijk in, contact zoekend met de onrustige buurtbewoners.
Ik kan niet zeggen dat er paniek heerste, maar het was weinig minder !
Kinderen waren zich aan het verzamelen, om in groepjes naar school te fietsen, heel onwennig, en bij velen waren de boekentassen niet met snelbinders vastgemaakt, maar met koorden bevestigd op hun fiets.
Weet ja wat me opviel? Het rook anders! Het was mij voorheen nooit opgevallen, maar nu rook je de wereld, niet de auto's.
Toen een van de buren zich zo erg opwond, dat hij plots neerviel op straat, kwam er wel paniek, want je kon nog wel de dokter opbellen, maar die moest ook hier geraken! Zelfs met de fiets was dit niet zo makkelijk in onze Vlaamse Ardennen, en ik zag voor mijn geestesoog al de dokter hier aankomen, tenden adem en bloedrood, terwijl hij hijgend naast het slachtoffer op de knieën viel, vroeg ik mij af wie nu het ergst in nood was, de hijgende dokter of het slachtoffer??? Maar gelukkig kwam de man weer bij, en was doktershulp niet meteen nodig. Het was echter duidelijk dat bij een serieus geval, wij wel echt in de misère zaten!
Dit besef drong ook door bij de buren, en hier en daar hoorde ik iemand zeggen: "Ga eens kijken hoe het is met ..." en dan volgde de naam van een oud mensje of een al lang ziek familielid. En dan zag je deze en gene opschrikken, en haastig er naar toe hollen.
Plots was de paniek er wel...
De mens was er zich van bewust geraakt, dat ze niet maar een foontje moesten plegen om hulp te hebben! Ze waren niet of slechts na een langere tijd bereikbaar. De wagen van de visboer, van de groentenman zou ook niet komen. Wat gaan we eten? "Vent, rij vlug naar Horebeke om brood, en wip het buurtwinkeltje binnen om een en ander voor bij de boterham, en ga meteen ook naar de Melkerij en haal kaas en melk... en je zag de huisvaders met twee grote boodschappentassen vertrekken...
De wereld leek plots weer heel goed op de wereld van vroeger.
En kijk, plots hoorde je weer mensen die zelf aan een oudere buur voorstelden: "Moet ik voor jou ook iets meebrengen?"
Het leek wel of in die hoge nood, plots de mensen weer mens werden.
en toen werd ik wakker
met een beetje spijt hoorde ik in de verte het geluid van voorbijsnellende auto's...
djudedju, een droom...
en 't was nog zo mooi in al zijn miserie...
tommetoch
Ik hoorde op straat twee vrouwenstemmen die tegen elkaar aan het kijven waren...
Wanhopig sloot ik mijn ogen weer
tot de volgende ?