Mac dolaard...

Image by SeeMidTN.com (aka Brent) via Flickr

Amerikaanse diëtisten zijn ongerust.
Kentucky Fried Chicken heeft een nieuwe hamburger op het menu gezet, eentje zonder brood. Tussen twee lagen kip ligt een laag spek, kaas en saus...
De naam ?
Double Down
Kwestie van dubbel zo vlug down in je put te liggen...

En zeggen dat Fastfood zoveel gegeten wordt... Kijk, ik ben geen schoolvoorbeeld van een man die alles netjes afweegt en overweegt wat hij eet en drinkt, ik kan met veel smaak eens lekker overdaad doen, maar meestal let ik wel op, en ik slaag er in mijn gewicht, na het dieet dat 20 kilo opbracht (of liever 20 die ik verloor), netjes op hetzelfde peil te houden. Ondanks mijn heel beperkte mobiliteit.

Maar wat er allemaal in die fastfood zit qua ongezond vet en co... dat is niet verantwoord.Ik ben van mening dat een mens moet proberen evenwichtig te eten, veel groenten, veel fruit, wat vlees en wat vis. Doe er nog wat vezels bij voor de vooruitgang van de achter uitgang, en alles is ok. Zit je in mijn situatie, waarbij je veel te weinig beweegt, dan moet je extra opletten, en ook sterk rekening houden met de hoeveelheid. Maar dat belet me niet, als er eens een feest is, om eens duchtig mee te smullen (Ik moet dan de volgende weken de riem maar wat aantrekken...) maar het is heerlijk om eens te genieten, vooral als je dan ook nog eens in gezelschap zit, en er aangenaam kunt bij keuvelen.

Maar ik heb twee kleindochters die aan het andere uiteinde van de smalle evenwichtsbalk zitten. Die lijden aan anorexia... En dan zit ik (en Anny evenzeer) ons hele dagen te ergeren aan al die dwaze gesprekken op radio en TV, Je zou denken dat heel de wereld veel te dik is, en dat we zonodig allemaal meteen op een streng dieet moeten gaan! En dat terwijl er overal in den lande mensjes zitten met anorexia, die dit slikken met gulzige happen. Dat eten ze volmondig ! Al die dingen horen ze en slikken ze als zoete koek. Maar als je zegt dat ze groenten moeten eten en fruit, dan is dat aan dovemansoren... Nu heb ik toch één klein iets gevonden! Ze zijn verlekkerd op het brood dat ik hier zelf bak, met Franse bloem (Uit Auchan), een mengeling van Siegle (Wat is dat ? ik vermoed rogge?), Campagne en witte bloem. Ik heb al eens geprobeerd met die siegle en wit (de helft/de helft), maar die siegle bloem is iets eigenaardigs, dat is zo taai dat mijn kneedhaak het bijna niet haalt... Het brood was wel ook lekker, maar ik durf het niet meer te doen, want anders is mijn broodmachine binnen de kortste keren kaputt...
Ik ben nu weer brood aan het bakken, speciaal voor de tweeling... ze kunnen er maar deugd van hebben. En waar ik zelf droog brood knabbel, raad ik hen aan goede boter te gebruiken... Nood breekt wet.

Met mensen is het ook altijd iets hé... We achten ons de meesters van de wereld, en een zuchtje, en we liggen omver. Schone meesters.

De meeste pijn indertussen al weer wat weggeëbt. Ik ben nog wat stram en stijf, voornamelijk door voortdurend mijn spieren op te spannen om zo mijn rug wat te sparen. Maar hoezee, ik heb geen ontstekingsverschijnselen.

Gisteren kreeg ik een mailtje met foto's van de activiteiten van onze parlementariërs...Foto's van geeuwen, van gapen, van slapen, van kranten lezen, boeken lezen, allemaal tijdens de "werkzaamheden" in het parlement (ik heb de indruk dat ze in zowat al onze parlementen kunnen genomen zijn, de bruisende activiteit is overal even hoog. Verheffend. Als titel stond er boven: Deze mensen zijn bezig onze pensioenleeftijd op te trekken, omdat we te weinig werken... Ja... En weet je wat zo'n parlementariër verdient ? Nee? Niets ! Maar hij ontvangt wel iedere maand een klein kapitaal. Onverdiend.

In de verkiezingsfolders staan dan lange tirades over hun inzet voor de burger, voor u, voor mij... Zou het niet mogelijk zijn hun inzet uit te zetten?

djudedju

tot de volgende ?

't regent...

Image by Djumbo via Flickr

Ach en wee, de zonne schijnt niet meer op mijn dunbegroeide bolle schedel...
Het lentegevoel krijgt meteen een deuk, maar troost u, het is niet echt koud, de regen lijkt mild en dorstlessend voor ontwakende planten...

Gisterennamiddag bij Luc Ubuntu geïnstalleerd, alles werkt buiten een programmaatje voor zijn werk, dat ik niet kon installeren omdat hij de codes niet bij had... Ik mocht nog eens in een grote hoop oude boeken snuffelen, en vond weer heel wat aangename literatureluur... De dag was al goed. 's Avonds was er dan ook nog vergadering van Ziekenzorg Mater, en er kwam een gastspreekster spreken over "Depressies". Een interessant onderwerp. Ik leerde niet echt veel bij, maar het was goed het eens allemaal op een rijtje gezet te krijgen. We krijgen er ook nog eens een "werkboek" over. Dat zal ons toelaten ons nog eens wat dieper over die problematiek te buigen. Wat mij wel deed schrikken waren de cijfers over de aantallen mensen met depressies. Gelukkig bleek dat het dan niet alleen ging over de echt zware gevallen, maar ook de mensen mee telde die gedurende een "kortere" tijd (?) last hadden.

Het meest erge is dat die mensen, die echt in een depressie zitten, zichzelf als het ware ingraven, het wordt een vicieuze cirkel, misschien correcter, een neerdalende spiraal... Het is moeilijk om dergelijke mensen echt te helpen. Je moet begrip hebben en tonen, maar pogen stapstenen aan te geven om de spiraal te doorbreken. Niet makkelijk. Maar de mensen eens laten klappen helpt ook al, en een luisterend oor geven is wel haalbaar voor iedereen.

Voor mensen die niet depressief zijn, is het niet makkelijk om echt te begrijpen wat die mensen bezielt... Je kunt jezelf moeilijk in een denkwereld verplaatsen die helemaal de jouwe niet is. (Gelukkig maar!) Toch zijn er voor iedereen herkenningspunten, want er is wellicht niemand die nooit eens een dipje kende. Gelukkig weten de meesten na een korte periode hun dipje achter zich te laten, zonder te vallen in de neerwaartse spiraal van de echte depressie.

Tot mijn verwondering schijnt er ook in sommige gevallen sprake te zijn van erfelijkheid !

De mens is een mooi machine, maar er mag niets aan haperen hé?

Wat mij weer helemaal niet verwonderde is het feit dat een huisdier een werkelijk hulpmiddel is voor de mens. Bij iedere aai over de hond daalt de bloeddruk! Maar natuurlijk komt daar dan ook de weerbots bij! Bij het verlies van het huisdier, vervallen er dan velen weer opnieuw in een put. En bij mensen die "aanleg" hebben voor depressie kan zelfs het verlies van een huisdier een reden zijn om opnieuw de depressie binnen te duikelen. Het is nochtans de enige zekerheid die we hebben over het leven: de dood komt onvermijdelijk.

Misschien zijn het juist deze mensen, die zo gevoelig zijn aan depressie, die hun huisdier de plaats geven van een echte huisgenoot, een kind, een beste vriend... ? en dan is het verlies plots veel erger dan de dood van "een" huisdier...

Dipjes heb ik ook gekend, en sommige dingen liggen wellicht blijvend gevoelig, maar gelukkig kan ik me daar over zetten. Niet dat het weg is, maar het is niet overheersend. Wel stel ik vast dat ik na al dat verdriet en al die pijn, een veel gevoeliger hartje heb dan vroeger. Gewoon beelden op TV of een erg verhaal kunnen mij al ontroeren tot in het diepste van mijn hart. Ik zal dus wellicht niet de juiste persoon zijn om op bezoek te gaan bij depressieven. Ik weet van mezelf, dat ik dan ergens een inwendige muur opbouw, om mezelf te beschermen.

En ik moet zeggen dat ik me ook niet kan inbeelden dat je in die spiraal terecht komt...Maar misschien ben ik van nature uit wel min of meer bestand tegen het vallen in die valkuil? Of net niet?

In het pak boeken dat ik kreeg bij Luc, zitten een paar heel oude, heel mooie... een stokoud boekje 'De drie Musketiers" van Alexandre Dumas, in een handgenaaid boekje van opgespaarde wekelijkse afleveringen... en een dik, lijvig en heel oud exemplaar van "De negerhut van Oom Tom"... Heerlijk alleen al om in je handen te houden... Het stof der eeuwen ligt er bij wijze van spreken op. De Negerhut van Oom Tom was een boek dat een enorme bijdrage heeft geleverd tot het afschaffen van de slavernij. (Nu ja, afschaffen, er zijn nog steeds vormen van slavernij !)
Maar het is een boek die heeft bijgedragen tot de vorming van de mens tot een beetje meer menselijkheid, en dat kun je niet van zo heel veel boeken zeggen, en zeker niet van "romans".

(Ook Rudyard Kipling zit bij dat boekenpakket !!!!)
Ik weet niet waarmee u blij te maken bent, maar voor mij zijn dat onder meer dergelijke boeken!

tot de volgende ?

Maverick Meerkat

Image by jimjimovich via Flickr

De nieuwe Ubuntu (Lucid lynx)komt pas eind dezer maand ter wereld (ubuntu 10.4) en we krijgen al de eerste berichten over de volgende versie die in oktober zal uitkomen: Maverick Meerkat, ofte Ubuntu 10.10...
Ik vertel je dat, omdat ik vandaag weer eens een oude windowspeecee ga omturnen tot een Ubuntupeecee...
Hupsakee, het korps der wijzen kent weer een kleine uitbreiding.
Het betreft weer een oude peecee, en door het idiote systeem van Windows, dat steeds maar logger en groter en zwaarder wordt, bij iedere update, krijg je de seskes als je moet werken met zo'n traag bijna inert ding...met Ubuntu zal het weer werken naar behoren...
Jaja, ik ga al stoppen... Ik weet het, maar waar het hart van vol is, loopt de blog van over!

Ondertussen verrek ik van de pijn, gisteren wat zitten kuisen in mijn voortuintje. Het is nu min of meer proper en zoals het moet zijn. Min of meer, want het laatste hoekje heb ik tegen de pijn in gekuist, en dat gaat niet zo hendig, de pijn heeft het min of meer gehaald. Maar ik ben content, het heeft weer min of meer het uitzicht van een tuintje. Meer kan ik niet (meer) verlangen.

Ik moest profiteren van het goede weer, en terwijl ik in het kleine voortuintje doende was, was Anny in de achtertuin bezig. We hebben schrik dat een deel van de planten de winter niet is doorgekomen, maar afwachten, soms komen die dingen nog heel laat plots weer boven de grond. We zien wel. En binnen enkele weken gaan we dan nog maar eens naar Dadizele, naar de Floralux om wat planten te halen. Het is niet eenvoudig om een tuin te creëren die er uitziet alsof het er allemaal vanzelf is gekomen en er geen hand de zaken ooit beroerde. Een "wilde" tuin? Ja, mijn voeten, Anny zit er regelmatig op haar knieën doorheen te wroeten, om alles zijn recht te geven, en het er toch te laten uitzien alsof er geen werk aan is. Het is alleen ander werk.

Vorig jaar heb ik er een kleine Chinese Pioenboom geplant, en die staat al weer mooi in blad. Het beestje is ocharme nog maar een dertig centimeterkes, maar hij heeft tijd van groeien, en om zich te voegen naar de tuin. Ik zou het niet gekocht hebben, maar kon de speciale aanbieding niet weerstaan. Anders is dat een min of meer dure plant, en nu kreeg ik hem voor een appel en een ei. (En die appels zijn niet duur, en eieren heb ik "en masse" van mijn kiekens.)

Ik zit ondertussen weer naar links te kijken, naar mijn meidoornboompje... Ik twijfel toch nog of er wel bloemen zullen op komen. djudedju... afwachten is lastig.

De wereld ziet er weer dag na dag groener uit, onder een stralende zon. In de verte zie ik al een paar bomen die werkelijk groen ogen, en mijn hydrangea's (hortensia) staan ook al bijna in blad, in feite zijn het al blaadjes, maar ze moeten nog uitgroeien. In mijn voortuin staan nu in volle bloei, primula's, witte, rode en roze camelia (een struikje bloeit nog niet, maar dat heeft maar enkele knoppen), achteraan staat er ook een roze camelia in volle bloei. Naar mijn gevoel zijn dat de mooiste bloemen voor in de tuin, die er bestaan! Ze bieden mij het ganse jaar groen aan, en bijna voor alle andere bloeien ze met prachtige grote bloemen. Daarna zou ik opteren voor de witte Clematis met wintergroene bladeren (ik ben de naam kwijt). Die staat nu met duizenden botje, klaar om weldra de struik om te toveren in een witte zee van bloemen. Jammer dat die niet zo heel lang blijven. Maar ze zijn er ook vroeg, en maken dat mijn tuin al heel vroeg in bloei staat. En in de winter blijft de struik ook heerlijk groen.

Vanmorgen heb ik weer een oefening bij ingevoerd in mijn dagelijkse turnoefeningen. Ik wil dat mijn rug- en buikspieren sterker en sterker worden, zodat deze een stuk van het werk kunnen overnemen van mijn wervelkolom. Volgens de literatureluurderij daaromtrent, moet dat kunnen. Ik ben nu al zo ver op weg, dat dat er ook wel bij kan. Ik zorg niet alleen voor die spieren, ik doe ook dagelijks oefeningen om mijn benen en heupgewrichten soepel te houden, en armbewegingen om mijn schoudergewrichten te soigneren. Mijn buur heeft vastzittende schoudergewrichten, en moet nu dagelijks met veel pijn oefeningen zitten doen om dat weer los te werken. Ik weet wat dat is, ik heb dat gezien bij ons vader, dus wil ik dat voorkomen...Makkelijker dan genezen!

Je ziet, alles gaat redelijk goed, ondanks de pijn van het in de tuin werken, kan ik nog steeds mijn oefeningen doen, en zelfs een eerste stap zetten naar een nieuwe oefening. Het is wel zo, dat ik nog steeds na een korte tijd, bij om het even welke inspanning, rugpijn krijg, maar het is nu al een hele tijd geleden dat de pijn zich nog eens "vast zette", en overging in een ontsteking. Dat noem ik winst. Want ontstekingspijn is veel erger, en duurt eindeloos lang.

Ik sta 's morgens met veel moeite op, en werk mijn pijnlijke lijf weer naar een betere conditie. Zelfs nu, als ik pijn heb van de tuin, werkt dat systeem, en ben ik na de oefeningen beter dan op het moment dat ik me uit mijn bed sleur. Gek is dat. Ik kruip 's avonds reeds om halfnegen in mijn bed, omdat ik bijna niet meer kan zitten, en dan doet dat bed deugd. Soms moet ik 's nachts al weer eens of enkele keren er uit om een andere houding aan te nemen, en 's morgens raak ik van de pijn maar met moeite uit dat verdomde bed. Overdag is het eigenlijk ook zo, ik verander (nu al zonder er op te denken) regelmatig mijn houding, om de opkomende druk te veranderen, te verlichten.

Maar het gaat, dus ben ik kontent. De specialist en ik ook, hadden gedacht dat ik nu in een al veel slechtere situatie zou zitten, en ik ben door dat turnen zelfs iets beter. Misschien zal het niet blijven duren, maar al wat ik heb gehad kan men mij niet meer afpakken.

Maar ik zit weer eens te memmen over mijn rug. Eerst over Ubuntu, nu over mijn rug...Straks heb ik geen lezers meer over. Morgen wordt het weer beter (hoop ik - U ook ?)


tot de volgende ?

zon !

Image by Admiraals Weblog via Flickr

Toen ik vanmorgen het rolluik van Koens kamer omhoogtrok, moest ik mijn ogen dichtknijpen van de zon. Heerlijk ! Je ziet ook al her en der bomen die hun groene kleed aan het aantrekken zijn, en de bomen die nog net niet groen zijn, vertonen dikke botten op hun takken. Voor mijn deur staat de meidoorn met zijn openbarstende botten te pronken. Ik denk -ik hoop- dat hij dit jaar eindelijk eens zal bloeien. Ik kocht ooit een dun twijgje, en ik herinner me begot niet meer of het nu een roodbloeiende of een wit met roze streepjes is. Ik denk het laatste, maar ben niet meer zeker, ik kweek nu al zo lang dat twijgje tot een boompje met een bolle kroon... Het ziet er echt naar uit dat er eindelijk bloemen op komen. Hoop doet leven...

Maar het doet deugd de zon zo fel te zien schijnen, en al een veel hogere boog zien beschrijven. Het is echt Lente!

Mijn roze camelia vertoont nu ook zijn bloemen, in volle pracht. Het is heerlijk de natuur te zien ontluiken. Gisteren hebben we onze eerste buiten-rommelmarkt van het jaar gedaan, in Hofstade. Er loopt duidelijk iets mis met ons geheugen, pas toen ik dicht bij de markt kwam, herinnerde ik me dat we daar al eerder naar de markt gingen. Anny herinnerde zich dan dat het aan een café was met een vijver achteraan, en aan de boord van de vijver stonden ook kraampjes. We worden dus oud. Correctie, we zijn oud, ook al willen we het niet geweten hebben...

Maar ook die buitenmarkt werkt de lentesfeer in de hand. Toch nog niet helemaal, want een van de standhouders vertelde me dat ze 's morgens het ijs had moeten van de tafels krabben vooraleer haar dinges er op uit te stallen. Het was ook niet warm, maar toch ook al duidelijk lenteweer.

Wellicht is de liefde tot de zon een atavisme, te danken aan het feit dat de mens ooit is ontstaan in het zonnige Afrika ?

Ik heb op zo'n momenten alle begrip voor het feit dat onze voorouders ondermeer de zon aanbaden als een God. Ergens is dat ook een beetje zo, zonder de zon zou er hier geen leven mogelijk zijn. Het is de zon die net voor de gepaste warmte zorgt om leven op deze planeet toe te laten, in die vorm die we kennen. We kunnen dan ook op een bepaalde manier stellen dat ons leven er kwam dank zij de zon. Vandaar naar een godsbegrip is maar een kleine stap. Zelf zou ik mij veeleer een soort pantheïst noemen, iemand die God herkent in de volheid van het leven, van de aarde, van de natuur, van de evolutie... Want wat sommigen ook stellen, evolutie is geen ontkenning van het Godsbestaan, het is alleen een andere invulling van het Idee. En net zo min als we ooit het Godsbestaan zullen kunnen bewijzen, net zo min kunnen we het ontkennen... Gelukkig maar, anders was er niet eens een Geloof nodig. Als we wisten en konden bewijzen dat God er was, dan moet je niet geloven, en als je kunt bewijzen dat God niet bestaat, überhaupt ook niet.

Ik kan me dan ook indenken dat sommige mensen geloven en anderen net niet. Ik denk niet dat het ook veel belang heeft, want als God werkelijk God is, dan is hij zo groot dat hij daar heel hoog boven staat. De fout die we maken is Hem te spiegelen aan onze menselijke begrippen. Voor mij is net dat de moeilijkheid voor heel wat mensen. Hoe kun je nu een God spiegelen aan de mens met al zijn tekortkomingen, zijn fouten, zijn sterfelijkheid... Ik zit in mijn denkwereld wellicht dichter bij de Aboriginals, die geloven dat we slechts een droom zijn, en sterven is het ontwaken in de werkelijke wereld.

Ach, ik zit weer te filosoferen, terwijl ik helemaal geen Sofia heb. Laat staan een zetel der wijsheid. Ik probeer maar voort te gaan op mijn gevoel en dat hele kleine beetje dat ik ken.
Gisteren zag tanteke er weer wat beter uit, maar ze was weer wat ambetant. Heel de tijd zat ze verstolen op mijn bil te wrijven, dievelings, opdat Anny het niet zou zien (wat uiteraard niet lukt...). Toen Anny om de was ging fluisterde ze me toe: "Ik heb je geiren"... Zielig, dat oud mensje die zich vastklemt aan het leven. Zoals steeds probeerde ze weer wat meelij op te wekken met wat te schreien (zonder tranen). En als ik niet reageer stopt ze en kijkt mij aan met vragende ogen. Versta ik haar dan niet? Och ja wel tanteke, ik versta je maar al te goed... Een vos verliest wel zijn haar, maar niet zijn streken... en weet je, ik begin steeds meer en meer te geloven wat er allemaal verteld werd. En ik heb meelij. En steeds meer bewondering voor Nonkeltje, die alles doorstond en verdroeg.

Anny vertelde dat ze weer de kleren had moeten op de stoel leggen. Ze kon weer niet in de kast, de sleutel was weer zoek. De verpleegster ging naar het rolwagentje, waar ze een reservesleutel bewaart, maar die was ook weg... Wel vonden ze er vier andere sleutels op de kamer van tante,van God weet welke kasten. De verpleegster zei dat Tante weer in haar bui van "verzamelen" was, en alles wat ze graag zag meepikte en in haar kamer wegstak. Als ze straks toch weer eens in de kast zullen geraken, zullen ze weer heel wat dingen vinden waarvan ze dan de rechtmatige eigenaar moeten zoeken...

"t Is een speciale hé?" zei de verpleegster. Anny antwoordde dat het al altijd een speciale was geweest.

Ik heb meelij met die verpleegsterkes, die daar met een heel pak van die speciale zitten. En die steeds glimlachend en vriendelijk de zaak weer in het reine brengen, met eindeloos geduld. Zelfs de stoute en uitdagende manieren van een Leopold verdragen ze, en alleen als hij de anderen ambeteert doen ze hem terug met rolwagen en al naar zijn kamertje, tot hij weer wat bedaard is, maar zelfs dat doen ze zonder kijven.Geduldig en vol professionele liefde.

Ik vraag me af of ik dat wel zou kunnen opbrengen? Nee, ik ben helemaal niet zo'n geduldig mens.Ik denk dat ik me nu en dan eens goed boos zou maken. Want je kunt je niet van de indruk ontdoen dat die oudjes soms heel goed weten wat ze doen. Volgens de verpleegsters is dat niet het geval. Ik geloof niet dat ze gelijk hebben, soms zie ik aan hun ogen dat sommigen je observeren, hoeveel verder ze nog kunnen gaan.

Dat is de herfst.
van het leven...

Buiten schijnt de zon, vol Lente

tot de volgende ?

De aanslag !

Image via Wikipedia

Le poète a dit la vérité, il doit être exécuté...
de coureurs hebben mijn blog gelezen!
Gisteren is de ronde hier dus gepasseerd aan mijn deur. Dat je mij wellicht niet zag op TV, heeft alles te maken met het feit dat wij (bijna) het slachtoffer waren van een aanslag !
Op het monument dat de eersten passeerden, smeet er een van de Lotto-renners (Hoste of Gilbert?) een volle fles drinken tegen mijn wandelstok, met de duidelijke bedoeling mij onderuit te halen.
Maar ik laat het er niet bij !
In eerste instantie heb ik de fles aan de bevoegde autoriteiten gegeven, een kleine gast uit de wijk. ('k Heb er nu al zesse ! en allemaal verschillende !), en ik heb met hem afgesproken dat hij ze volgend jaar terugbrengt, gevuld met Chateau de la Pompe (VSOP), en dan gaan wij eens met flessen naar de renners gooien.

Maar ik heb de renners van de eerste groep dus amper gezien, ik kreeg een klop op mijne stok en keek dan uiteraard wat dat wel was. Anny ook. Dus heb je wellicht twee supporters gezien die naar de grond keken in plaats van naar de renners.
djudedju

Maar 't vrouwvolk, dat hebben we goed gezien zulle!! Eentje reed er zo traag voorbij dat ze bijna in mijn armen viel. Ik zei haar "Ge gaat nu toch nog niet stoppen hé, ge zijt nog maar begonnen!" Haar gezichtje spleet open in een brede lach, "No no, I'm waiting for my teammates." En ja, daar kwam nog een kuddeke zonneblommen de helling opgekropen...
En weer zagen wij een verzorger aan een van die mokskes haar poepke duwen ! En ze gingen nogal ne gang!

Voor de rest hebben wij gekeken op TV, naar al die duizenden en duizenden mensen langs de kant van de weg. Het is toch wel echt een Vlaams fenomeen hé, al dat volk voor de koers!
En 't was een mooie en verdiende winnaar!
't Manneke heeft er voor gereden (de anderen ook, maar nie rap genoeg)

De Ronde van Vlaanderen en Paris Roubaix (Robeke) dat zijn de twee koersen waar ik wel eens naar kijk. Want tegenwoordig is er op TV niets anders meer dan "sport", of liever wat zij sport noemen. En ik ben al geen TV kijker, dus als ik van aan mijn computer vrouwvolk hoor kreunen en lelijk doen, dan weet ik zo ook al dat het weeral tennis is. Vervloekt weze de dag dat een Clijsters en een Henin begonnen tegen dat balleke te slaan. Sindsdien denken ze in Brussel dat wij allemaal tennisfan geworden zijn. Niet dus. Niet ! Helegans niet. Na !

Ik kijk dan nog liever naar 't vogelpikken op de BBC ( One hundred and eighty !!!) en dat is pertang ook al gene vette om naar te zitten staren. Maar je ziet er buiten dat pijlke ook wel eens een pint, en het zijn niet van die afgetrainde figuren die ons de ogen uitsteken met hun ranke figuur. (Alhoewel, Clijsters...)

Maar ik ben dus in ieder geval content dat er gene van de Lotto heeft gewonnen, die werpen met drinkflessen naar de serieuze mensen!

Deze namiddag naar tanteke. Vorige week zag ze er niet fameus uit, en haar Alzheimer was weer sterk tegenwezig (aanwoordig). 't Menske zag er nochtans al heel den tijd goed uit, en plots vorige week zo'n dipke. Nu ja, ze had maar zes maand meer te leven een jaar of twee terug. Maar we gaan dus niet moeten verschieten als het plots toch eens van dadde is, en dat ze haar viool aan de muur hangt.

Dat is wellicht het meest enge aan een bejaardentehuis, ze zitten er allemaal op de dood te wachten hé... Het zijn mensen die alleen nog leven dag per dag, zonder iets om naar uit te kijken, of 't is het volgende bezoek. Hoe goed ze daar ook zijn, het is een beetje deprimerend als je bijna iedere week dat tafeltje in de gang ziet staan, met een brandend kaarsje en een foto van wie ook weer al weg is...

Ik heb verdomde compassie met wie daar nooit ofte nooit bezoek heeft, die heeft zelfs dat niet om naar uit te kijken.

tot de volgende ?

Publiek sluikstorten of de propere wielertoeristen...

Image by Sint-Katelijne-Waver via Flickr

Ik ben druk bezig geweest met afval oprapen. Op mijn elf meterkes en oneffen straatkant raapte ik 7 wikkels op van bizarre soorten voeding (sommige met nog wat inhoud) en twee plastic flessen van een pepdrank voor "sportlui", waarvan een bijna nog vol (te zwaar om te vervoeren?)... Dus 9 stuks afval op nog geen 12 meter, omgerekend naar de 261.5 km die de ronde lang is, betekent dat niet minder dan 196.125 stuks afval (een half stukje minder om precies te zijn, maar halve stukken wikkel zijn net zo goed afval)...
Dat allemaal dank zij het feit dat er nu een speciale actie was om de wielerterroristen properder te doen zijn (hoeveel ligt er anders?????) Er was ook een actie om meer te letten op de verkeersveiligheid. Ik ben zeker dat het aantal overtredingen daar nog hoger is dan de stukken afval. Ik heb maar een paar kilometer achter dergelijke bendes en enkelingen gereden met mijn wagen, en je bent echt te bang om er normaal voorbij te rijden! Vlak voor mijn auto is er onder meer eentje die plots van het fietspad afgaat, om een andere terrorist voorbij te steken. Dat er een auto afkomt? Wie trekt zich daar iets van aan???
Misschien zeg je bij jezelf, die berekening van dat afval, dat klopt toch niet, dat kan niet. Je hebt gelijk! Je moet in feite er nog eens bij stellen, dat vandaag op de echte Ronde van Vlaanderen, er hier duizenden en duizenden kijklustigen komen postvatten op de hellingen en in de bochten (om renners te zien vallen?), en de meesten van die supporters (ik schreef bijna suppositoires) laten ook wat achter, sigarettepeukjes, lege sigarettenpakjes, blikjes, flessen, wikkels van allerlei snoep en noem maar op... Oh ja, niet te vergeten, je kunt hier dan ook tientallen papieren leeuwevlaggetjes oprapen.
Dus is de berg afval in werkelijkheid veel en veel groter !
Sport is een feest !

Alleen... is dat wel sport?
Ik zie er weinig feestelijks aan. Die bende vélorijders die hier aan mijn deur stond uit te hijgen na dat eerste heuveltje (een heel kleintje, mijn nichtje reed het op op een plooifietsje), die zagen er helemaal niet feestend uit. Blauw van de kou aan hun handen, het gezicht bloedrood (dicht tegen een bloedaandrang aan) of lijkwit van uitputting... Nee, helemaal geen feest. Te contrarie.
Wedden dat ze zouden overgaan tot vakbondsacties moest hun baas hen vragen zo een inspanning te leveren? Wedden dat ze niet zouden gaan werken als ze met de fiets naar het werk moesten gaan en dat werk op een kleine twintig km van hun deur was? Zeker als ze hier woonden en dus ook nog enkele hellingen moesten "pakken"...
Maar nu noemen ze het sport.
Ja dag Jan.

Alhoewel... Als ik eerlijk ben, dan deed ik ook van die dingen. Als ik de twintig kilometer van Brussel of Mons liep, dan kwam ik ook uitgeput over de meet, en perstte die laatste vijfhonderd meter nog eens alles uit dat lijf om toch nog een paar man voorbij te steken. Het overschrijden van de pijngrens bezorgde je een stoot endorfines en adrenaline, en je was happy, uitgeput maar content. Alles had je gegeven, en bijna stond je in een immens gevoel van voldaanheid te bleiten als een kind. (We zagen dit verschijnsel zelfs bij beroepsrenners die de ronde wonnen).

Hé, misschien is dat wel een beetje de bron van mijn "geluk"?
Pijn doet endorfines loskomen in het lichaam... Endorfines geven een (vals) gevoel van gelukzaligheid.
Allee, als het zo is, een mens mag nogal content zijn dat hij pijn heeft hé ?
djudedju

Het is Pasen vandaag.
Vroeger zag je dan op TV een aangepast programma, hoorde je op de radio een aangepast programma.
Vandaag de dag hoor je de zoveelste aanval op de kerk.
Over de Imam van moslimminaret hoor je niets. Mag ook niet, want die slaan terug.
Die van de kerk(en) niet.
Die ondergaan.

Pasen is het feest van de hoop.
Iedereen hoopt dat er na dit leven, hier, nog "iets" is, dat het niet zomaar stopt, Dat het niet zomaar de stekker uittrekken is. Misschien denk je daar niet aan als je jong bent, maar op het moment dat de dood duidelijk aan je deur klopt, dan denk je daar wel aan. Als je een kind verliest, dan denk je daar wel aan. Als je Pa of Ma sterft, denk je daar wel aan. Het kan toch niet dat alles weg is ? Je aanvaardt dat gewoon niet.
Pasen is het feest dat je Hoop biedt op eeuwig leven.
En of je nu Kristelijk bent of niet, die Hoop is universeel.

Ik wens dan ook alle lezers en lezeressen een Zalig Paasfeest, en dat de Hoop hen nooit mag verlaten!

tot de volgende ?

Joepie, 't regent (maar niet genoeg!)

Image by FaceMePLS via Flickr

20.000 geven ze uit op de radio!
20.000 wielerdweilen die als verzopen katten langs mijn venster kruipen, verkleumd op hun vélo. Jammer dat er niet veel meer wind is, en dat er geen hagelstenen tussen de regendruppels zitten.
Ik ben kwaad, vies en niet welgezind, want die bende bietekwieten vervuilt het zicht op het veld en op Horebeke.

Eigenlijk was ik plots wat verbaasd over mezelf! Ik heb de woede op die mannen blijkbaar wat hoog opgeschroefd, en voelde mijn eigenzichzelven werkelijk kwaad zijn.
En dat zijn echt niet waard.
Waarom zou ik mij in hemelsnaam zitten op te jagen in die zotten?
Ze doen maar. Hop, weer eentje die stopt aan mijn deur, platte band ? Nee, een stuk van die speciale voeding uitgeduwd in zijn mond, en het papiertje of plastiekje netjes weggeworpen op mijn oprit. De vuilaards. Nog een zakje, eentje was niet genoeg.
djudedju

Vanmorgen zijn we vroeg weg gereden naar Kalken, naar de rommelmarkt van de vrouwenbasket van Laarne. Mooie markt, en weer stonden ze met prachtige orchideeën...De orchideeën die we daar kochten op 11 november zijn nu hun blommen aan 't verliezen. Ik zit hier midden tussen de orchideeën, waar nu en dan van die kleurrijke wielerworsten mijn beeld vertroebelen.

Ik moest vanmorgen mazout halen voor mijn auto, en raad eens ??? Opdat de fietsters en fietsers niet zouden over de N60 moeten rijden, deden ze een kleine omweg. Langs mijn benzinestation. Grote benden ongedisciplineerde dinges.
tommetoch.

Ik kan het niet helpen, ik heb er een gloeiendste hekel aan. Niet aan het feit dat ze fietsen, niet aan het feit dat ze met zovelen zijn, maar wel aan het feit dat ze overal plastieken zakjes en blikjes en noem maar op zwieren, en dat ze denken dat ze de baas zijn van heel de weg, van heel de wereld. In het terugkeren van de rommelmarkt, bijna weer thuis zagen wij al een ambulance met luide sirene van ginder ergens komen. Veel kans dat er dus eentje net te ver is uitgeweken... Dat zijn dingen die niet moeten, niet zouden mogen gebeuren. Dat is de grootste reden van mijn koleire! Stel je maar eens voor dat jij daar net met je wagen rijdt als er eentje een ongelukkig manoeuver doet met zijne vélo en onder uw wielen landt...'t Is om nooit meer gerust te slapen.

Je kunt je het impact van de Ronde van Vlaanderen niet voorstellen op onze Vlaamse Ardennen. Overal waar het maar mogelijk is, staan nu al tientallen, honderdtallen caravans, om toch maar tijdig op het parcours te staan (morgen pas). Op honderden, nee duizenden meters weideafspanning hangen nu van die reclamevodden. Plots hebben de banken weer geld met hopen en kun je geen weg meer vinden zonder grote vodden met in het blauw en wit KBC... Veillant, en vele tientallen andere vodden. Er zijn er zelfs die een soort vlaggemasten hebben geplant langs de weg, met borden voor hun bedrijf. Mooi dat onze streek...was... Nu is het vooral kleurrijk. Tussen het prille lentegras liggen veel kleurige blikjes en zakjes te glinsteren...
Eentje snuit hier net voor mijn raam zijn neus...Op zijn coureurs, een neusgat dichtduwen en door het andere het snot wegblazen in de hoop dat het doel getroffen wordt.
Propere vuilaards.

ik ga stoppen, kan toch op niets anders denken... Oh ja, op de rommelmarkt vond ik mooie boekjes over schilders, eentje kocht ik in het dubbel, voor ons Lieselotte, een boekje over Dali... Deze zomer gaan ze in Figueras het museum van Dali gaan bezoeken...

tot de volgende ???

miserie, miserie...

Image via Wikipedia

Dit is mijn derde blog van vandaag...
De twee vorige zijn verdwenen in het grote wijde web van internet.
De reden ? Onbekend, een korte melding en hopsakee, weg, disparu, verdwenen,verschwunden.
Nu werkt het wel. Ik had het moeten weten, moeten zien dat er iets aan het mislopen was, want het concept vertoonde steevast dat het niet kon opgeslagen worden.
Reden? Weet jij het ? Ikke dus niet.
Maar ik wil u niet onthouden van uw dagelijks stukje literatureluurderij.

Makkelijk is dit niet, want mijn inspiratie is via de twee vorige stukjes bijna uitgeput, en gek, maar herschrijven dat zint me niet zo erg. Ik had al een hekel aan typen toen we indertijd , voor de kwampjoeter, eerst onze zakelijke brieven moesten in het klad neerpennen en dan nog maar eens dunnetjes overtypen...Kreeg ik de kriebels van, dat haperde met mijn inspiratie van het moment. Ik weet het ik heb een veel te speelse geest, ik kan me niet echt fixeren op een reeds geschreven tekst, en die slaafs weer overnemen.

Dus vandaag krijg je een waterige soep... een restantje van mijn inspiratie.
Ik verrek van de pijn, maar ja, ik weet waarvan. Gisteren vond ik het nodig om eens gans het voetpad en de oprit op te kuisen. De boel lag vol blaren na de windbuien en de regen van de afgelopen dagen, de kruipplanten van mijn voortuintje waren een stukje op mijn voetpad gekropen, die moest ik afknippen, en dan alles verzamelen en wegdoen (dat laatste deed Anny dan, ze gooide de bladeren in het veld hier tegenover, in de putten die ontstaan waren toen de bulldozer deze winter de sneeuw tot een stukje in het veld kwam ruimen. (Je zag immers niet waar de weg eindigde en het veld begon)

Maar ja, ik had me natuurlijk veel sterker gehouden dan ik was, en nu boet ik. Eigen schuld, dikke bult.

Het is iets gebeterd met mijn (veel voorzichtiger) ochtendgymnastiek, maar weg is het niet, te contrarie. Ik heb vanmorgen nog maar eens een zware pil gepakt.

In mijn voortuin staan nu al heel wat bloemen te pronken, vooral van die prachtige camelia's. Jammer dat die niet geuren (ik ruik toch niks). Maar mooi zijn ze, fel afstekend tegen de blinkend groene bladeren.

De voortuin is nog niet helemaal opgekuist... Ik moet dat noodgedwongen stukje bij beetje doen.Maar het komt wel in orde, de kat zijn staart komt wel, en 't is zo'n klein beestje. Ik leer meer en meer rekening houden met wat ik nog kan, maar nu en dan overschrijd ik die grens, en zit dan weer met de pijn. Tot op heden, wellicht dank zij het turnen, gaat het niet over in een ontsteking, want dan is het van lange duur en heel erg. Maar het is lastig als je steeds meer en meer geconfronteerd wordt met steeds dichterbij kruipende grenzen.

Dat zijn momenten dat ik ongelukkig ben, momenten waarop ik niet kan wat ik wil. Momenten van onmacht. Gelukkig weet ik dat gevoel weer van me af te zetten. Na al die jaren heb ik leren leven binnen mijn beperktheden, heb ik dit leren aanvaarden, en ben ik zover dat ik me perfect gelukkig kan voelen binnen het kader van mijn leven. Dat kader is veel kleiner geworden, maar het is nog steeds een ruimte, ook al is dat meer een geestelijke niet-materiële ruimte geworden.
Wellicht daarom dat ik zo graag blog, dat is immers een ruim veld van inspiratie!

Sinds enkele dagen passeren hier niet alleen groepen beroepsrenners (en rensters) aan mijn deur, maar hele dagen passeren hier ook de wielerterroristen al weer. dat zijn er die de ronde van Vlaanderen op hun eentje rijden, of buiten het kader van de organisatie. Of die misschien wel aan het trainen zijn om morgen niet af te gaan als een gieter. Morgen passeren er hier duizenden en duizenden van die ambetanteriken. Waar blijven de francofone heethoofden met hun punaises ? Nou, nee, dat meen ik niet echt. Maar zou er echt eens niemand zijn die aan die mannen leert dat de wegcode ook voor hen van toepassing is ??? Morgen kun je komen kijken, je zult weer zien hoe de politie het gewone wegverkeer tegenhoudt om een (1) terrorist door te laten, die dan nog eens ostentatief in het midden van de rijweg gaat blijven rijden, om te genieten van dat heerlijke gevoel dat hij met zijne vélo rapper rijdt dan de auto's...djudedju dat kan zelfs Boonen niet!

Ieder diertje zijn pleziertje? Nee, want ze ontnemen aan alle niet-fietsers alle plezier op de weg.

tot de volgende ?
(op de foto: madams op ne koersvélo...)

De Duitse bezetter

Image via Wikipedia

Volgens Mangain zit die nog steeds minister te zijn in ons apenlandje...
En daarmee is weer de zoveelste steen gegooid in de kikkerpoel van BHV ofte Brussel-Halle-Vilvoorde. Ook al weet ondertussen iedereen dat heel het bestaan van BHV ongrondwettelijk is, toch is volgens Mangain het toepassen van de wet een daad van de bezetter.
Het is pijnlijk in een verenigd Europa Duitsland nog maar eens te appeleren aan een pijnlijk verleden, het is zeker smakeloos om iemand die gewoon de wet toepast te verwijten dat hij een Duitse bezetter lijkt.
Alhoewel Degrelle een Waal was, schreeuwt men (misschien om hun verleden te vergeten) over de vele "zwarten" bij de Vlamingen.
Misschien is het verkeerd van mij, om maar nog eens wat verder in het verleden te gaan graven, en te wijzen op het feit dat men alles op alles heeft gezet om het Vlaams uit te roeien, en nog steeds zijn er mensen die het Nederlands maar een boerendialect vinden, een taaltje van het uitschot van de wereldbevolking. Nog niet eens zo lang geleden kreeg ik een mailtje met dergelijke wartaal toegestuurd... Van iemand die weliswaar niet van dit gedacht was, maar zich toch niet geraakt voelde door de hatelijkheden van die Vlaamshater.
Ik vind dit vooral pijnlijk.
Hatelijkheden doen altijd pijn.
Maar dit soort hatelijkheden, van welke kant dan ook, is helemaal absurd.
Ik heb het al gezegd, en ik kan het maar blijven herhalen: de splitsing in taalgebieden is een tamelijk modern gegeven, en is gebonden onder meer aan het verschijnen van de drukpers en het schrift. Als we het voor het Nederlandstalige gedeelte nemen, dan was een van de grootste boosdoeners het verspreiden van de bijbel in de Nederlandse taal! Absurd, ja, maar dat was de eerste en grootste aanzet om te komen tot een uniforme taal!
Voorheen waren er streektalen (nu jammer genoeg steeds minder en minder), en was er helemaal geen duidelijke grens aan een taal. Het was niet zo dat je van de ene gemeente naar de andere wandelde en plots in een ander taalgebied zat. In de grensgebieden der taal was er een brede strook overgangsgebied, waar de taal een mengelmoesje was, als we het vanuit Vlaanderen bekijken, zag je steeds meer invloed van het Frans, en geleidelijk, heel geleidelijk kwam je in een gebied waar geen Vlaams meer in het Waals of het Frans zat.
Het onderwijs ingedeeld volgens het land en het taalgebied was een tweede boosdoener.
Nu ja, boosdoener... het was de oorzaak van het verdwijnen van de overgangsgebieden en het ontstaan van haarscherpe taalgrenzen.
Het was de reactie op het onderdrukken van het Vlaams, die de Vlaming deed reageren tegen de onderdrukking van het Frans. Gek eigenlijk, want er is een hemelsgroot verschil tussen de Waal en de mensen die hier het Frans als taal wilden doordrukken. Dat is voor een groot stuk ook nog steeds de bron van het onbegrip bij de doorsnee Waal. Het was vooral adel, bourgeoisie en kerk die hier die Vlaamse boerentaal weg wou... De rijken (ook in Vlaanderen) spraken Frans en het plebs, het schorum, dat sprak Vlaams, en dus was Vlaams minderwaardig.
Een taal is nooit minderwaardig, ook niet meerwaardig.
Een taal is een gewoon dagdagelijks gebruiksmiddel om je uit te drukken en je kennis door te geven. Meer niet.
Het cultuurgebonden noemen lijkt me niet correct, wel is het zo dat de cultuur van de mensen die deze of gene taal gebruiken, ook hun cultuur uitdragen in de taal die ze van huis uit spreken en kennen. (Of toch meestal, er zijn uitzonderingen)
Iedere taal is mooi.
Iedere taal heeft immers zijn eigen poëzie.
En ieder piepkleine regio heeft ergens zijn invloed op de taal. Wij spreken van het "zingen" van de Limburgers, en bij de Walen is dat toebedeeld aan het slepende taaltje van Les Namurois... Maar ik mag hier dood vallen als ik lieg bij de verklaring dat ik de taal van de Namurois echt weet te savoureren... Het is heerlijk om naar te luisteren... Net zo heerlijk om naar de liedjes te luisteren van onze kleinkunstenaars die in hun eigen dialect zingen, waar de klankkleur zo anders is, zo fris, zo echt.

Het is dan ook onecht het gekrakeel als een geschil tussen talen of taalgroepen te bestempelen! Het is veeleer een concurrentiestrijd op economisch vlak. De geschiedenis wijst ons dat die concurrentie steeds het hevigst is tussen nabije buren.

Net zoals ook oorlog steeds terug te brengen is tot een economisch verschijnsel, is dat wellicht ook grotendeels het geval met de geschillen tussen Vlamingen en Walen.

We zitten met elkaar opgescheept in één miezerig klein landje, liggen mee aan de basis van het idee Verenigd Europa, begonnen in een schraal Benelux (Wist jij dat er een Beneluxvlag bestaat ?). En desondanks weten we met ons dichtste buur niet overeen te komen.
Niet overeen te komen?
Bullshit!
Ik heb heel wat Waalse vrienden, en ik zou ze begot niet willen missen!
Ze zijn anders, ja, maar ik hou daar wal van.
Om het eens kernachtig uit te drukken: Bij een Vlaming is de gevel van zijn huis net en blinkend, bij de Waal zit de rijkdom achter zijn schrale gevel. Wij etaleren meer, zij genieten meer. Wij leven om te werken, zij werken om te leven.
Zij zijn wat jaloers op ons, wij wat op hen.
Ik hou van Wallonië en de Walen, om hun jovialiteit en hun manier van leven.
Waarom zou ik met hen ruzie maken?
Om één idioot zoals Mangain ?
Dat is een politieker, en zo hebben wij er ook.
Plato zei het al: Een wijs man doet niet aan politiek, daarom worden wij door dwazen geregeerd...

foto van de Beneluxvlag...

tot de volgende ?

Waaiende wind...

Image by merlinprincesse via Flickr

Ik heb geslapen als een verkske, het ene oog zag het andere niet. Anny ook. Je ziet, je slaapt een nacht niet, de volgende nacht slaap je als een otter, ofte de natuur herstelt steeds.
Maar wellicht heeft de felle wind er ook iets mee te maken. Als het erg waait, maar net niet stormt, dan slaap ik altijd goed. Wellicht heeft het geluid van de wind voor mij iets slaapverwekkends?
Misschien moet ik toch eens denken over het bouwen van een windharp. Dat is een heel oud ding, iets wat je nu niet meer ziet. Nu zie en vooral hoor je overal van die windgongs (windgongen?), je weet wel die stukken bamboe aan draadjes die door de wind tegeneen tikken en een min of meer galmend geluid voortbrengen. Mijn achterbuur heft er zo eentje hangen, en ik hoor 's nachts het enigszins doffe geklingklangel.
Maar een windharp is heel iets anders!
Je kunt het best denken aan een klankkast, een rechthoekige bak met een galmgat er in, en daarboven op zijn snaren gespannen zoals je ziet op een viool of gitaar of zoiets. De windharp wordt veelal in de vensteropening geplaatst, zodat de geluidsbron nabij is, want heel luid gaat het niet. Het is immers de wind die de snaren moet beroeren.
Het levert een haast bovenaardse soort muziek. Als je googlet op windharp, vind je zelfs opnamen van dit wel speciale geluid. Het zou helemaal je het van het zijn voor de New Age fans, die houden van dit soort geluid waarbij je rustig kunt blijven mediteren.
Het is rustig, het is zelfs rustgevend, het doet mij enigzins denken aan de geluiden van walvissen, maar dan meer muzikaal qua tonen.
Je kan rustig stellen dat het de natuur is die viool (of harp zo je wilt) speelt voor ons.

Je kunt zelfs bouwplannen vinden op internet, en ik heb een boek (had je niet gedacht hé?) waarin ook al een heel eenvoudig bouwplan staat. Het is in dat boek dat ik voor het eerst van het bestaan van de windharp hoorde. Naar het schijnt is het een héél erg oud instrument. Wellicht is het zoals veel dingen, een beetje bij toeval ontstaan. Misschien een echte harp of lier die door de wind beroerd werd, en mensen op ideeën bracht.

Het kan gek klinken, maar ik heb zo'n muziekvoortbrengende wandelstok. Een modern maar handig ding, dat ik heel veel gebruik. Het is een metalen stok, bestaande uit twee buizen die in elkaar schuiven. In die buizen zijn op regelmatige afstanden gaten, en met een simpel kliksysteem kun je de wandelstok langer of korter maken, door het kliksysteem in een hoger of lager gat te doen klikken. Als er veel wind is, dan waait die wind soms in die gaten, en dan krijg ik een diep hol gefluit te horen, de wandelstok die reclameert over mijn te zware gewicht...

Met andere woorden, het zou dus perfect mogelijk moeten zijn, om naast de windgong, de windharp, ook nog een windfluit te maken. Je zou een pak bamboestokken kunnen plaatsen, waarin je enkele gaten boort, die telkens iets anders gericht zijn om toch wel ergens met één gat de wind op te vangen. Als dit behoorlijk dikke bamboe zou zijn, stel ik me voor dat je zelfs echte orgelklanken krijgt, en dan is er dus ook een windorgel mogelijk (of bestaat dit ook al?)...

Maar we hebben niet echt al dat kunst- en vliegwerk vandoen om de natuur te horen zingen... Ga eens met mij mee vissen, bij pepee staan er nogal wat populieren langs het water. Populieren hebben tamelijk harde blaren, en als de wind er doorheen speelt, dan hoor je die blaadjes tegeneen suizelen in een soort massief geritsel. Daar nog het gefluit van de vogels, geroep van de fazanten, gepiep van de kuikens van de waterhoentjes, gesjirp van de krekels en gezang van de sprinkhanen bij, aangevuld met het gespetter van een springende vis... New age muziek is er niets bij!

Ik kan me perfect inbeelden dat ook blinde mensen diep kunnen genieten van de natuur, want de natuur zingt niet alleen, je ruikt de natuur ook. Als je aan het viswater zit, dan ruik je het water, een aangename volle geur, waarin je zelf meent de vis zelf te ruiken. Je krijgt een dergelijke geur ook als je hond in de regen heeft gelopen, maar dan veel extremer en geconcentreerder, zo'n massieve geur dat het (bijna) storend is. Je proeft dan bijna de geur.

De meeste mensen hebben er geen aandacht voor, en letten alleen op de geur van de natuur als er een grote rozenstruik in volle bloei veel te massief zijn geur verspreid...Maar de geur van het gehele natuurpalet is veel fijner, veel aromatischer dan die veel te volle bloemengeur. Je moet niet aan bloemen gaan ruiken, je moet de geest ervan opsnuiven als het er amper waarneembaar is, tussen al die andere geuren, zodat je plots bewust om je heen gaat kijken en zoeken naar de bron of bronnen van dat genieten.

Ga dan niet met je neus boven die bloemen hangen, want dat verstoort dusdanig het aroma ven het geheel, dat je dat geheel niet eens meer kunt terugruiken. Je neus zit te vol met die ene allesoverheersende geur. Het is als met taart eten, ééntje is lekker, vijf is te veel en bezorgt je een walging van al dat zoets. De kunst is zo te genieten, dat je blijft genieten. En dat kan alleen met mate... Ook daarin is het van "Overdaad schaadt".

Doet "slapen" jou ook op al die genietingen, sensaties denken?
Ik ben gek, heerlijk gek.
Ik geniet van dat ene kleine witte madeliefje in die zee van gras.
Gras... Doet me denken aan de paarden hier naast mijn deur. Gras moet verdomd weinig voedingswaarde hebben, die beesten staan de godganse dag maar te grazen en te grazen en te grazen, zonder op houden... Mocht jij of ik gans de dag zo vreten, dan waren mijn vingers veel te dik om de toetsen van mijn klavier nog te kunnen raken...
Wat nog gekker is: mijn kleindochters gaan aan de afsluiting van de wei staan, plukken een dot gras, zwaaien daar eens mee en maken lokkende geluidjes en daar komen die beesten vrolijk op af gegaloppeerd, eindelijk iets anders, geen gras uit de wei, maar gras van 10 centimeter verder.
Stomme beesten.

tot de volgende ?

De Lijn...

Image by tdietmut via Flickr

's morgens gaat een van de tweeling met De Lijn naar school, en komt er ook 's avonds mee thuis.
In normale tijden.
Niet in de examenperiodes, want dan stoppen studenten op de stomste uren hun leerrijke bezigheden en zo heeft De Lijn niet voldoende leerlingen om rendabel te rijden...Dus rijden ze niet.

... en dus rijdt opa... Want mama is gaan werken en opa zit daar toch maar ziek te zitten zijn.

Hoeveel geluk ik heb gehad kan ik niet inschatten, want héél de markt is afgezet, er komt weer een of andere stomme vélokoers naar onze stede. Controle van het TV-blad leert mij dat ze op de markt toekomen, ongeveer om 16 uur, want de uitzending is voorzien tot 17 uur...Dus vanmorgen ging het nog, deze namiddag wordt het een regelrechte ramp. Of er geen andere weg is ? Ja...maar daar zijn werken bezig en zit je met een leuke toeristische omleiding.

Ik las ergens dat er deze maand ongeveer 28 koersen in onze regio passeren in deze maand. Teveel is trop zou VDB zaliger zeggen. En wat het wonderste van alle wonderen is, er gaat altijd een massa volk kijken naar die benden vélorijders...Of, wellicht zijn het ook grotendeels mensen die doodgewoon niet door kunnen met hun wagen en van arremoede ook maar eens gaan staan kijken, in plaats van mens erger je niet te spelen in de auto. In ieder geval, zodra de renners voorbij zijn, zie je de meute naar hun auto stormen, een deel om nog eens de koers te zien, maar wellicht het grootste deel in de hoop dat ze toch nog tijdig op hun afspraak komen met de tandarts, want daar te laat komen kost verdorie veel geld.

Voor woensdag geven ze regen, de uilen! het was pertang voorzien om te gaan vissen. 't Zal weer minstens een week later zijn. djudedju. Maar er is toch geen tijd aan verloren, want als het regent, dan ga ik bij de andere Luc om Ubuntu op zijn kwampjoeter te zetten.Hij heeft ook een oud bakje staan, en is de "snelheid" van Windows en de voortdurende moeilijkheden meer dan moe. Binnenkort komt dan de nieuwe versie uit, en zit hij in de kortste keren met een prachtig programma op zijn peeceetje.

Blijkbaar levert mijn gepreek over Ubuntu toch regelmatig een nieuwe adept op. Och, het is ook niet zaligmakend, er zijn ook een paar dingen die je met ubuntu niet kunt zoals met windows, maar ook een deel dingen die op ubuntu veel beter gaan dan op windows. ( Het grootste gedeelte werkt minstens even goed (meestal sneller) en de overschakeling van windows op ubuntu is echt twee keer niets). Bovendien heb je geen last van virussen en co, en blijft het programma altijd zijn snelheid behouden, dank zij het feit dat de updates telkens de oude stukken vervangen en dus niet zoals bij windows altijd maar zwaarder en logger worden als geheel. Wie er eenmaal aan gewoon is, zal niet vlug weer overschakelen naar windows... en dan heb ik nog geen woord gezegd over de kostprijs. Ik las laatst weer een verslag van een test, en daar bleek weer uit dat ubuntu sneller is (en vooral blijft!) dan windows. Maar volgens mij is het grootste voordeel dat je ook met oude kwampjoeters heel comfortabel en aan een behoorlijke snelheid kunt werken, met machientjes waar je windows 7 niet eens op kunt installeren...

Vannacht heb ik geen oog dicht gedaan... Vanmorgen zag ik de reden: gisterenavond vergeten mijn pillen te pakken. Met andere woorden die dingen stillen dus niet alleen pijn, maar doen me ook slapen. Ik vind dit onrustwekkend, je krijgt het gevoel dat de bijverschijnselen belangrijker zijn dan het gewenste effect. Ik kan niet zonder, maar ik heb een bloedhekel aan al die brol. Ik neem minstens al drie soorten pillen om de neveneffecten te bestrijden van de andere! Kortom, ik leef op pillen en capsules. Nu nog astronautenvoeding in poedervorm (alleen bevochtigen voor gebruik) en ik wandel volledig kunstmatig door het decor. Och ja, ik kreeg ook het bevel mijn ontlasting te bekijken, om te zien of ik geen inwendige bloedingen heb, met al die pillen, weet je... Ja, ik weet het! Tot mijn spijt, tot mijn grote spijt...

Maar och, er zijn er die er veel erger aan toe zijn dan ik ben, en vooral, wat nog erger is, er zijn veel mensen die zich helemaal niet gelukkig voelen, en dat is wellicht nog het ergste. Ik heb pijn, ik heb verdriet, maar toch voel ik mij gelukkig, omdat ik het leven aanvaard zoals het is en zoals het komt. Geluk is niet zo moeilijk te vinden, het ligt gewoon voor het grijpen, het is gewoon tevreden zijn met wat je hebt, met wat je bent...meer is het niet. Blijkbaar is dat voor veel mensen een te moeilijke opdracht.

ik ga stoppen, de lucht is grijs, vol met water... en mijn camelia's regenen kapot.
tot de volgende ?

't 'ee'' ons deugd gedoan

Image via Wikipedia

oan oens jeugdig 'ertje
Vannacht lag ik op mijn studentenjaren te peinzen, die studentejaren gaan voorbij...Voorbij studentenweelde... Ach, waar is de tijd ? Ik herinner me nog wel wat gezichten van mijn klasgenoten, maar slechts een naam of twee, en wellicht niet toevallig meisjesnamen. Ik heb hier nog ergens mijn codex (zangboek) liggen (zou die nog naar bier en toebak stinken?), en daar zou ik wellicht nog een deel namen weten te recupereren, misschien zelf gebonden aan een gezicht... Gek, ik heb een voortreffelijk geheugen, maar dergelijke dingen horen niet in het pakket.
Het is een feit dat de mens een ingebouwde filter heeft in zijn geheugen, en wat belangrijk is (voor de eigenaar van het geheugen) blijft netjes bewaard, en de rest vervaagt en verdwijnt zelfs uit het vizier. Helemaal weg is het niet, want een plots iets kan soms een heleboel van die vergeten herinneringen weer naar boven pompen...
Maar dat die oude schoolvrienden weg zijn, dat verbaast me toch enigszins...Ze waren ooit héél belangrijk in mijn leven. Op welk moment en door welk feit zijn ze plots weggefilterd ? Als ik nog een stapje verder terugga in de tijd, en me probeer medeleerlingen (vrienden) uit de middelbare school voor ogen te halen, dan zie ik hooguit nog enkele gezichten, maar geen een naam... Suzanne (mijn oudste zus) zal verbaasd zijn, want zij heeft een fenomenaal geheugen voor al de dingen die ik ben vergeten. (En een beetje omgekeerd ook, ontdekten we bij het zien van een oude foto van het "laiterietje" te Oostende)
Bizar is dat.
Op een bepaald moment had ik wellicht geheugenruimte nodig op mijn harde schijf, en heb ik oude dingen er af gezwierd. Natuurlijk gaat het niet echt zoals met een kwampjoeter, maar toch...Er moet ooit iets geweest zijn die die dingen onbelangrijk vond, terwijl het me nu echt toch wel het weten waard lijkt. Gek is dat ik bijna al de liedjesteksten wel van buiten ken! Maar ja, soms zit ik die -ook nu- nog inwendig te zingen. "Z' 'ee' zwart hoar, zwart ogen, zwarte voeten, z' is daarbij nog donker van couleur..." Ik ruik het bier en de verschaalde geur van sigaretten die in een overvolle asbak tussen de kwakjes bier drijven... Ik heb niet veel cantussen meegedaan, maar aan diegene die ik wel meemaakte heb ik een levendige herinnering... Dan moest ik zorgen dat ik ergens bij de ene of andere medestudent op zijn kot moest kunnen slapen (nu ja, een paar uur of minder)... Ooit sliep ik bij ene op een ijskoud kot. De student vond het normaal, zo leefde hij, er was geen verwarming buiten een stinkend petrolvuurke, en dat mocht maar één uurtje branden per dag, anders was het gevaarlijk... Ik ging met genoegen het gevaar getrotseerd hebben, het water stond bevroren in het glas !
(Op zo'n moment was ik content een spoorstudent te zijn)

Gek, dat zie ik allemaal voor mijn ogen...maar niet het gezicht van die student.
Ooit sliepen we met een student of tien op het appartement van een studentikoze prof, allemaal op de grond, op een dik tapijt... Veel slapen is er niet bij geweest, vermoedelijk ook niet voor de prof of zijn madame...

Profs... er waren er van soorten, maar eentje steekt er, ook nu nog, met kop en schouders boven uit: Madame Debruycker, prof van geschiedenis... Daar heb ik prachtige herinneringen aan. Ooit liep de les wat langer uit (geen mens zou bij haar ooit op het idee zijn gekomen daar over te reclameren), en toen ik haar zei dat ik mijn trein zou missen, voerde ze me met de wagen naar St Pietersstation... Bijna heel de weg duwde ik op de claxon, en we zaten te gieren van het lachen toen we aan het station kwamen, maar ik had mijn trein gehaald. Een toffe madam was dat, en ze kon geschiedenis geven op een manier dat iedereen plots het vak adoreerde. Ik was toen al een geschiedenisfan, en heel wat van de lessen zat ze les te geven, gezeten op het bureaublad van mijn lessenaar...het leek wel op individueel onderwijs. Regelmatig lagen we in de clinch over de interpretatie van bepaalde stukken geschiedenis... Maar het was een olijk bekvechten, en zij zocht soms dispuutpunten op, gewoon om mij te doen reageren, en omdat ze wist dat dit ook een manier was om de les interessanter te maken... Ik denk dat ikop een bepaalde manier wel een boontje voor haar had. Op het mondelinge examen bij haar zaten er twee externe juryleden... Ik moest de Belgische onafhankelijkheidsstrijd bespreken, en vroeg zeemzoet of ik haar versie moest geven of de juiste... Ze grinnikte "Geef ze maar alle twee..."

Haar gezicht met de duizenden rimpels en rimpeltjes (een hele massa waren diepe lachrimpels) zie ik nog zo voor me. Waarom dan die anderen niet?


God, waar is de tijd ! Dat is allemaal al meer dan veertig jaar geleden. En denkend aan haar, zie ik plots nog een resem van andere profs en zelfs leraren uit het middelbaar en het lagere onderwijs...Mensen die een goede of juist een slechte indruk hebben nagelaten op mijn (toenmalig) kinderzieltje... Van een van de "goeie" herinner ik me niet eens de naam, wel zijn gezicht, en ook het feit dat in de zomer hij steeds zijn hemd openknoopte, zijn das wat naar beneden schoof, en dan zag ik dat zijn borsthaar overliep in zijn baardlijn. Die man moest 's morgens wellicht aandachtig zijn tot hoever hij zich moest scheren om geen borstharen boven zijn col te zien te krijgen. Gek, zoiets blijft je bij...

Och, maar wat interesseren jullie al die oude dingen...
Weet je wat, om je te "troosten" nog enkele citaten...
"Vind je het gek dat mensen de politiek niet meer serieus nemen, als de politiek "de mensen" niet meer serieus neemt ? (Youp van 't Hek)
Zonder het slechte geheugen van de mensheid zou politiek niet mogelijk zijn (Harry Mulisch)

Tot de volgende ?

Steeds minder varkens en runderen in ons landje

Image by drhenkenstein via Flickr

Ik dacht al: Joepie!...
Maar het ging niet over al onze parlementen...'t ging over echte varkens en echte runderen.
djudedju

Je bent toch niet vergeten dat het vandaag zomeruur is hé? Vanmorgen mochten we eindelijk weer een uurtje vroeger uit bed, kon ik weer het genoegen smaken van goud in de mond.
Anny lag nog te zuchten en te blazen toen ik stond te genieten van het koude water. Anny is geen morgenmens en ik wel. Ons vader zaliger stond vroeger altijd tijdig op, om op zijn gemak wakker te worden, zonder dat iemand hem stoorde. Veelal was dat mis, want zodra ik beneden iets hoorde, trok ik naar beneden en kreeg de morgengroet "Zijt gij daar al were ?" Ons vader zuchtte dan eens, zijn traag ontwaken en weer mens worden was weer naar de knoppen, want in die tijd slaagde ik er niet in om alleen maar mijn ogen open te doen bij het ontwaken... Gingen mijn ogen open, dan ging mijn mond ook open, en babbelde ik er vrolijk op los.En ons vader die zuchtte.

Nu ben ik al in zoverre verwijst (van wijzer worden), dat ik niet meer uit mijn bed kom op een onzalig uur (volgens Anny), maar ik lig dan steevast of in een boek te lezen, of in de duisternis te turen en geestelijk grote en gewaagde uitstappen te doen. Met gewaagd bedoel ik hoge bergen beklimmen, diepe ravijnen oversteken en dergelijke, want in de huidige tijd klinkt gewaagd plots niet meer als het oude (mijn) gewaagd, maar heeft het zoals alles tegenwoordig met sex te maken.

Nu zit ik hier te bloggen, Anny kijkt naar de Tv naar AVS (de regionale zender) en naar het nieuws en zit te morrelen omdat er weer kluivers bezig zijn over "te dik" zijn... Wij reageerden daar voorheen al op, maar nu met anorexia in de familie des te meer ! Dat en Reynders die gaat toelaten dat sigaretten goedkoper gaan verkocht worden... summum van idiotie? (Zou wel kunnen, want minstens één van die dwazen bedrijft ook nog eens politiek)

Zomeruur... we lopen dus weer twee uur voor op de zon.
Want het zomeruur van de Duitse bezetter is nooit opgeheven.
Ik zie met de beste wil van de wereld niet in waar het element besparing daar zit, maar och, ze doen maar hé... mij kan het niet veel schelen, maar sommige mensen hebben er echt last van, en mijn kippen zijn van slag, en kijken heel verwonderd naar het veel te vroege eten.

In de Geschiedenis van de kleine lui, lees je hoe het vroeger ging, voor de uitvinding van zomeruur en winteruur, voor de uitvinding van arbeidscontracten en opzegperioden en dies meer. Neem nu de bouwvakarbeider in de middeleeuwen, de goeie, de echte stielman van toen... Meestal hoorde de arbeider dat men her of der een nieuwe kathedraal zou zetten, en dan pakte de stielman zijn werkgerei, zijn vrouw en kinderen allemaal in een grote "besotse" en sleurde dat allemaal tot aan de stad waar het werk was. Van het eerste licht tot het laatste werd dan gewerkt, met uitzondering van de hoogzomer, daar mochten ze een paar uur licht verslapen. Maar er moest hard en lang getravakt worden! Niet alleen omwille van het lange dag zijn, maar ook omdat in de wintertijd de bouw stil lag, en dan moest de bouwvakker en zijn gezin leven van de benefiecen van de voorbije zomer... Geen dopgeld, geen weerverletzegels, noppes, alleen een lange koude winter schraalhans...

Dat was pas echt zomeruur !
De wekker, dat was de haan. Bij het eerste gekraai het bed uit en de werf op.
De grote werkgevers, dat waren de kerk in al zijn geledingen, en stilaan ook de steden, die in een poging de hegemonie van de kerk te breken, ook begonnen met het bouwen van imposante bouwwerken met hoge torens, de belforten. Met eigen klokken in. Ze toonden zo dat ook zij iets in de pap te brokken hadden, en niet alleen die kerk.
Het aantal ongevallen op de werven was hoog. Veiligheidsvoorschriften waren er niet, en architecten waren mensen die gewoon probeerden de anderen de loef af te steken door hoger en gedurfder constructies te bouwen. Er zijn kerken bekend waarvan het gewelf tot vier keer naar beneden kwam, waar de architect dan telkens iets minder stoutmoedig was, tot het bleef staan... Ze bouwden allerlei steunberen enzomeer aan het gebouw om het wankele evenwicht te schragen. Wat je niet leest is welke impact dat allemaal had op de bouwvakker, hoevelen er verongelukten met die instortende gewelven, of dat geen aanleiding gaf tot besparingen in het loon... en ga zo nog maar even door... Want die arbeider, dat was minder dan de steen waarmee de kerk tot meerdere eer en glorie van een verre en blijkbaar hoogmoedige God werd gebouwd.

Die kerken zijn nu nog mooi, nog steeds heel gedurfd en nog steeds heel hoogmoedig van constructie, en gelukkig kleuren de stenen nog net niet rood van het zielenbloed van de werkman die het verwezenlijkte....

Alles was lijfelijk werk. Steenkappers zaten met een mal bij zich stuk voor stuk de verscheidene elementen van de pilaar uit te houwen, met gesmede beitels. Op iedere werf was dan ook een smidse, want die dingen waren niet zo gehard als de moderne materialen, en moesten van tijd tot tijd weer bijgezet worden, puntig en gehard worden.

Kinderen werden al heel vroeg aan het werk gezet in veel te zwaar werk.
En hoe zwaar de arbeid ook was, van het loon moest gespaard worden om de lange winter te kunnen doorstaan. Was het werk af, of moest het wegens tekort aan geld stopgezet worden, dan moest de bouwvakarbeider weer heel zijn hebben en houden bijeenscharrelen en op trekken naar de volgende werf. Bij slechte tijden, economische crisis (die waren er toen ook) of heel slecht weer, wisten ze dat de honger weer eens voor de deur stond, en zochten ze werk in het bijbouwen en herstelwerk bij de burgers en boeren, slecht betaald (veelal in natura) en echte noodoplossingen, hopelijk goed genoeg om te overleven tot er weer een kathedraal of een kasteel werd gebouwd.

Bij velen was er dan ook sprake van meer dan één beroep, en stond er thuis nog een weefgetouw voor de wintertijd, en vele vrouwen spinden...

Laat ons dus maar content zijn met dat uurtje vroeger uit ons nest van vandaag de dag, al bij al leven we nu, in vergelijking met toen, in een paradijs...een paradijs waar de grootste bezigheid ... klagen is...

tot de volgende ?

Foto's

Image by metawilm via Flickr

Ik heb iets met foto's. Niet met de klassieke familiekiekjes, maar met tijdsdocumenten. Ik heb dan ook al wel een paar fotoboeken, en gisteren op de boekenmarkt te Kortrijk, kon ik me niet inhouden toen ik een pracht van een fotoboek zag met foto's van 1899 tot 1999... Ik ga weer uren zoek zijn, met het beleven van die foto's.
Want dat is precies wat ik doe, ik probeer me te verplaatsen tot in het beeld. Ik heb nog maar eens vluchtig geloerd op de eerste bladzijden, en meteen botste ik op een foto van een militair, met ontblote sabel en daarnaast onthoofde lijken. De koppen waren van het lichaam weggerold. Aan de halssnede te zien was het geen nette in één houw afgehakt hoofd, maar eerder met herhaalde slagen. Gek genoeg is er niet echt bloed te zien. Wellicht is dat in de aarde gedrongen.
De militair staat er met voorgewende onverschilligheid bij te poseren.

Er onder staat wat uitleg, in het Engels, maar dat heb ik niet kunnen lezen, daar het zeer kleine lettertjes zijn en ik mijn leesbril niet bij de hand had.

Eén of een paar bladzijden ervoor zie je een straatmuzikant met een draaiorgeltje en een dame die uit volle borst staat te zingen, er is geen kat te zien in de wijde omtrek. Voor wie zingt zij ?En dan nog wel met pathetische gebaren, als in de opera, toneelspelen en zingen tegelijkertijd.

Ik bekijk ook de kledij, eerder armoedig, maar beiden zijn gezet en zien er niet hongerig uit. Wellicht was het leven van straatmuzikant nog niet zo slecht. Ze staan in een straat met hoge statige herenhuizen.

Zie je het voor je? Kijk, dat is de manier waarop ik foto's beleef. Het totale beeld bijna ontledend, en proberen er de tijdsgeest uit te snuiven.

Misschien is het dat vermogen dat mij ook toelaat om hier deze dagelijkse blog te schrijven...me inleven in, me verdiepen en wegdromen. Het kan gek klinken, maar als ik 's nachts wakker lig te liggen, starend in het duister, dan droom ik ook weg, lig ik te fantaseren, herbeleef ik soms het boek dat ik bezig ben te lezen, en brei er zelf een eind aan, die meestal heel anders is dan wat ik later lees. Soms is het wel heel absurd, en lig ik, naar aanleiding van een stuk gelezen of gehoord in het nieuws, een misdaad na te doen in mijn gedachten. Wil ik proberen hoe een mens in hemelsnaam tot zo'n dingen komt. Tot mijn verbazing lees ik iets later een boek over een seriemoordenaar, en de onderzoeker probeert net op die wijze de dader te leren kennen, om hem zo te kunnen "plaatsen". Misschien had ik ook speurder moeten worden?

Soms vlieg ik door de ruimte, en beleef een ontmoeting met een entiteit die leeft in het niets van die enorme ruimte... Science Fiction in mijn bedde.

Het is wellicht dat vermogen dat mij totaal vreemd maakt aan het begrip verveling. Ik verveel me nooit, omdat ik massa's werelden heb waarin ik vertoef. Wellicht is het ook daarom dat ik geen TV-kijker ben, dat medium laat me niet genoeg toe om geestelijk af te dwalen. Een boek doet dat wel, daar kan ik in het boek duikelen, of kan ik net wegdromen op basis van het zojuist gelezene.

Dat is ook wat ik in geschiedenisboeken vind, de mens, zijn leven, zoals ik dat beleef bij het lezen van die teksten.

Als ik daar van praat tegen mensen, dan stel ik vast dat de meeste anderen dat niet doen, dat zij veel meer realist zijn en zelden of nooit wegdromen. Ik doe dat voortdurend... Zelfs als ik zit te luisteren naar het nieuws of zo, dwaal ik weg op een of ander feit en stel dan plots vast dat men ondertussen al over iets totaal anders bezig is, waarvan ik dan niet goed weet hoe het in elkaar zat of zit. Als ik dat niet wil, dan moet ik me echt focussen. En in mijn situatie als chronisch zieke, heb ik niet zo enorm veel dingen waarop ik me echt moet focussen, dus zijn de momenten waarop ik wegdwaal in eigen wereld, steeds talrijker. Ik vind dat helemaal niet erg, in tegendeel... ik verveel me nooit. Zelfs als ik ogenschijnlijk zit te niksen, zit ik in een andere wereld druk te doen. Gek ? Misschien wel een beetje hé ? Maar het is wel leuk, en het laat je toe om over vele dingen op een andere manier na te denken, en dat dan te spuien in een blog. Het zijn dus lang niet allemaal gekke avonturen, het is soms ook echt denkwerk.

Weet je, als ik je iets toewensen kan, dan is het dat vermogen om te dwalen in eigen werelden... Het is een uitstekende manier om dingen te verwerken, verdriet te verteren, woede op een onschuldige manier te beleven (Je moest het aantal moorden eens weten die ik in gedachten al beging!) Het is ook de manier om veel kalmer tegenover de wereld te staan.
Ik wens het je van harte toe!

tot de volgende ?

Fauna en Flora

Image by dnnya17 via Flickr

In het tijdschrift van de Stichting Levend Erfgoed, las ik een interessant artikel. Een man kocht een braakliggende akker en een stuk grasland beplant met Engels Raaigras. Beide stukken land waren heel arm inzake biodiversiteit, maar na een jaar begrazing door geiten, was de het aantal voorkomende plantensoorten spectaculair toegenomen ! Je kan rustig zeggen X 3 ! Wat opviel was dat er plots, na minstens vijftien jaar afwezigheid massaal pinksterbloemen tevoorschijn kwamen.

Nu is een stuk land laten begrazen door geiten niet echt iets wat hier "van nature" voorkwam, maar het bewijst niettemin dat bij het gerust laten van de natuur, en het op een min of meer natuurlijke manier kort houden (begrazen), plots een heleboel planten de weg terug vinden.

Op die manier houdt men ondermeer ook heidelandschappen, het Zwin en dergelijke min of meer natuurlijk in zijn precaire evenwicht.

Let wel, wat men ook vertelt, dit zijn geen "natuurlijke" landschappen! Ik kom hier nog maar eens op terug, omdat ik zowat de seskes krijg van al dat gedoe van "Groene" bewegingen. Niet dat ik er iets tegen heb, ik zou eerder zeggen in tegendeel, maar omdat ze telkens weer willen de schijn wekken dat ze de natuur herstellen, terwijl ze alleen wat meer evenwicht pogen te brengen in een volkomen scheefgetrokken situatie, maar zonder echt tot een natuurlijke vorm terug te komen!

Dat kan ook niet! En dat komt door ons, de mens.
Wat we ook vertellen, we horen hier in deze streken niet thuis!
(Troost je ik wil jullie niet uitdrijven, net zo min als ik mezelf uit drijf!)
Wij zijn als biologisch wezen wellicht ergens afkomstig uit een tropisch of subtropisch savannegebied. Waar de oermens kon rondlopen zoals hij geschapen is, en zijn levensbehoeften kon bekomen in dat milieu, gewoon door verzamelen van vruchten en knollen, zonder de natuur alsdusdanig aan te tasten.
Maar we waren een veel te succesrijke soort, en alras was dat gebied veel te klein om op te kunnen leven, dus moesten er enkelen verderop gaan leven. Verderop, dat betekende meteen dat ze niet meer in de streek zaten waar ze van nature voor kwamen, en waar ze dus een vreemd element vormden in dat gebied.
De mens heeft wellicht mede daardoor oplossingen moeten zoeken om te kunnen overleven in dat hem vreemde milieu. Hoe verder ze afdwaalden van hun natuurlijke leefgebied, hoe moeilijker dat werd, en de mens, begiftigd met een sterke overlevingsdrang, paste zich niet aan aan de nieuwe omstandigheden, maar paste de omgeving aan aan zijn behoeften.
Dat betekent dat in alle streken waar de mens zijn cultuur ooit vestigde, de natuur werd vervormd, aangepast aan de mens en zijn behoeften. Veelal (vooral in het begin) door vernietigen van de bestaande flora, en gebruik makend van de tijdelijke vruchtbaarheid door die vernietiging, om daar zijn gewassen en teelten op te kweken. Was die grond weer te arm, dan schoof de mens op, brandde een nieuw stuk af, en bewerkte dit nieuwe gebied. Sommige van die stukken zijn nooit meer echt tot herstel gekomen, en waren, zelfs bij herstel, nooit meer echt de natuur zoals het ooit was! Er waren plantensoorten onherroepelijk verdwenen en andere, vreemde soorten woekerden in de plaats.
De ingreep van de mens op zijn milieu werd steeds diepgaander, en naarmate hij leerde de grond vruchtbaar te houden, verdween steeds meer en meer natuur voor akkerbouw. Door verbetering van technieken konden er meer mensen leven van de opbrengst en dus werd nog meer land vrijgemaakt voor landbouw. De mens settelde zich in streken waar hij niet kon overleven, zonder de natuur in het gareel te dwingen.
Men leest nu over de noodzaak de huismus te beschermen... Terwijl de huismus met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, eigenlijk een dier is dat hier oorspronkelijk niet voorkwam. De huismus is immers een weversoort, en dus wellicht afkomstig uit de...savanne. Door het landschap steeds meer savanne -look-a-like te maken, is de huismus de mens gevolgd (net zoals muizen en ratten en nog een heleboel andere dieren)...
Als we nu dus preken voor beschermingsmaatregelen voor de huismus, dan is dat zeker niet te verenigen met natuurherstel, wel met natuurbehoud, behoud van de natuur zoals wij mensen hem hebben gemaakt naar onze behoeften.
Wij maken nu een drama van de halsbandparkieten, maar die zullen nooit de natuur zo drastisch naar de knoppen maken als ooit het dier, de mens, het deed.
Ik bedoel met het dier, de mens, niets denigrerends, maar het is en blijft een feit dat wij gewoon een biologisch wezen zijn, of wij nu verstand hebben of niet, het lichamelijke blijft een feit.
Weet je, eigenlijk vind ik gans deze geschiedenis terug in de bijbel. Het aards paradijs was waar de mens kon leven op een volkomen natuurlijke manier, als verzamelaar. Dat was (en is) een zalige manier van leven, want met amper 20% van de tijd kan de jager-verzamelaar aan zijn behoeften voldoen. Door zijn succes als wezen moest de mens echter zijn natuurlijk midden verlaten, en dat kon hij slechts door met veel meer werk en inspanning, de natuur naar zijn hand te zetten.
Je kunt zelfs uit het verhaal afleiden dat dit feit eigenlijk een misdaad was tegen het geheel van de natuur...

Mij rest de vraag of we nu, als we over de mens als soort praten, kunnen praten over een successtory of net niet...
Als een dier een dergelijke explosieve bevolkingsaangroei kent, dan sproeien we er tegen...
Dat zou ons moeten doen nadenken.
God, ik wil niet (we kunnen niet) terug naar de oersituatie, maar moeten we niet tot slotsom komen dat onbeperkte aangroei niet kan?
In de "beschaafde" (lees welvarende) streken, is men op een bijna automatische manier gekomen tot een kleinere aangroei, maar net door diezelfde beschavende elementen is de aangroei in de armere streken explosief toegenomen. Dat komt door betere (opgedrongen, ogelegde) hygiëne en medische verzorging enerzijds, maar geen gelijklopende toename van de welvaart. Het is een beetje absurd! We houden steeds meer mensen in leven, ook in die gebieden waarvan wij weten dat er onvoldoende voeding en welvaart is, terwijl hier de voedseloverschotten vernietigd worden om de markt in "evenwicht" te houden.
Het gevolg is dat daar een stijgende armoede en honger heerst, mede door onze inbreng van medische verzorging. Dat klinkt cru, maar het is ook cru !
Och, ik ga het niet oplossen, ik kan ideeën spuien, maar zolang we niet tot een betere en evenwichtiger verdeling komen van de goederen, zullen wij ook geen evenwicht hebben tussen de mensen. De honger is al altijd de hoofdreden geweest om te migreren. Wij leven hier in welvaart, het moet wel het land van belofte lijken in de ogen van de hongerigen!
Tot nu toe kennen we een vreedzame migratie, maar laat de ellende nog iets toenemen, en dan komen ze misschien terecht hier naar toe om te veroveren wat zij ginder tekort hebben...

tot de volgende ?

Het land van honger en dorst

Image by Abominatron via Flickr

Het verdict is gevallen...mijn tweeling kleindochters hebben anorexia... Voor één keer wou ik het geld hebben van Windows Bill Gates, om eens al die modegoeroes in één groot proces voor het hof van Mensenrechten te dagen... Maar helaas, het zou niets helpen, want tenslotte zijn het de mensen zelf die de honger verheffen tot kunst en schoonheid.
Indertijd gingen wij rond voor de arme kindjes van Biafra, nu hebben we tot onze ontsteltenis, in ons land van overvloed in de plaats meelij met hongerkunstenaars. Opgefokt door TV en modebladen is er een geest van skinny is beautiful ontstaan, en zien we her en der mensen die dit "schoonheidsideaal" tot zich trekken en onbewust hun eigen lijf en leden ondergraven, verhongeren.
djudedju
Als toonbeeld van hoe het niet moet, zeker niet in het licht van de huidige trend, heb ik wellicht een toonbeeld van afschrikking gesteld, en heeft mijn dik corpus hen doen besluiten "Maar wij niet" en zijn ze tot het andere uiterste gaan overhangen...
Ik begrijp het niet, en wellicht begrijpen de meesten het niet, maar je ziet, het gebeurt. We hebben nog één geluk, we zijn er tijdig bij, het is nog niet dramatisch, maar toch moeten ze in behandeling, afkicken van het hongeren. Bizar, wreed, erg, onbegrijpelijk in deze wereld.

Hoe complex is de menselijke geest...
Wij zijn in de laatste decennia tot de vaststelling gekomen dat dik niet zo gezond is. Dat was nieuw, toen ik klein was moest een baby dik en mollig zijn, een kind mollig en een vrouw moest een moederlijk type hebben, à la Rubens... Plots was dat allemaal niet meer gezond. En de feiten wijzen uit dat ze wel wat gelijk hebben. Maar nu we al weer enkele decennia aan het overhellen zijn naar het andere uiterste, hoor je al weer stemmen opgaan dat dat skinny ook niet zo gezond is... Eigenlijk is het logisch, de oude wijsheid zegt het al eeuwen: TE is nooit goed... (tenzij tevreden)

Maar het is helaas een menselijk iets, dat ze leven zoals de slinger van de klok, van het ene uiterste naar het andere, en de tijd van de gulden snede is heel vergankelijk en heel snel voorbij. We zien nu een periode van echtscheidingen, geloofscrisis, opvoeding zonder straf... en straks gaan we weer naar het andere uiterste doorzwaaien, het huwelijk zal weer heilig zijn, ook ten koste van een normaal bestaan, de kerken zullen weer vollopen (of misschien worden ze met zijn allen moslim?) en het zal weer straffen regenen om de jongeren in het gelid te duwen... Nooit ofte nooit slaagt men er in tot een evenwicht te komen, tot een gezond verstand.

Daaruit moeten wij wel concluderen dat het zo geroemde gezonde verstand iets is wat niet bestaat. Wij mensen zijn een anomalie, een miskleun in de evolutie. Helemaal niet passend in het geheel der natuur.

Wij kunnen gewoon niet gewoon doen.
Wij kunnen als soort hier in ons land eigenlijk niet eens leven, zonder dat wij de natuur verwringen tot een mensenwereld. Wij zijn er in geslaagd om ons te ontwikkelen buiten de grenzen van ons natuurlijke kunnen. Als er ooit al sprake was van een faunavervalsing, dan zijn wij het. We zijn veel erger, veel schadelijker dan de halsparkiet in het Zoniënwoud.
En dan doen we onszelf ook nog eens onnodig leed aan, en hongeren voor een stupied modeideaal.
djudedju

In tegenstelling met wat we zelf denken, zijn wellicht de enige diesoort op deze aarde die dom is.

Moet je eens kijken naar onze werken. We hebben in hele streken de natuur zo erg naar de knoppen geholpen, dat we nu met schrale gronden en heidekruid zitten. Het is zo erg met ons gesteld, dat we dit verheffen tot een natuurlijk milieu en er niet van nature voorkomende dieren in zetten om het zo te begrazen dat het bewaard wordt in al zijn "schoonheid"... Want we zijn die schraalheid zelfs mooi gaan vinden. Eens dat gezien is het geen wonder dat we eng magere mensen op de catwalk doen flaneren.
tommetoch

tot de volgende ?