en maar regenen...

Image by shchukin via Flickr

No comment.
We zagen een veld vol rode kolen...in de modder.
We zagen eigenlijk alles... in de modder...
Tot daar het geenweerbericht.

Ik had een droom...
Ik zat op een jacht, en tegen valavond, met het hoge tij zeilden we uit.
De zonne zonk, het duister klom
En toen...
Ging het licht uit
werkelijk

De zon was weg, maar bijna plots was ook het avondrood weg, de sterren die al wat zichtbaar waren verdwenen heel zachtjes, ze doofden als het ware uit. De rosse maan werd grijs en verdween heel stilletjes in het blauwzwarte van de hemel...

Zelfs het wit van het schuim op de golven, van het wit schuim aan de boeg, verdween, en alles was zwart...

Toen verdween ook het geluid.
Eerst de wind die zong tussen de strakke touwen, en nadien ook het geluid van het water dat langs het schip borrelde...

Ik voelde waar het zeil was, en dat stond nog netjes bol gespannen, ook al hoorde je geen wind, geen water...

Met zo'n gespannen zeil moesten we nog varen, maar het was onmogelijk dat vast te stellen. Je kon zelfs niet eens zeggen dat we op zee waren, want ook de beweging van het water leek wel verdwenen, we gleden - als we al gleden- geruisloos en bewegingsloos over het water, onmerkbaar zonder de minste zweem van licht, zonder de minste luchtverplaatsing, zonder het water te beroeren...

Ook de electrische lampjes waren uitgegaan, en zelfs de kaars die romantisch stond te wezen op de tafel gedekt voor twee gaf geen licht meer... Toen ik tastend de tafel zocht ontdekte ik dat de kaars wel nog brandde, - het deed pijn-, maar geen licht meer gaf.

Duister omgaf ons als een loden kleed, zwaar en somber.

Zelfs het geluid scheen verdwenen, en onze stem reikte niet verder meer dan onze mond.

Op de tast zochten we elkanders hand en zaten angstig bijeen, ergens -waar?- op de boot.
Het leek dat de duisternis ook onze geest aantastte, en we voelden elkaar wel, maar kenden elkaar niet meer. Het gezicht, de stem ontbrak ons als binding.

Als geen licht meer bestaat, dan is er ook geen tijd meer.
Vaarden we nog, waar waren we ...
Het kon vijf minuten zijn, het kon de eeuwigheid zijn...


Ook al voelden we nog elkaar, het leek of we de wereld hadden verlaten, of de wereld ons had uitgestoten. Leefden we nog ? Of was dit ...dood... ?

Toen schrok ik wakker, in het oneindige besef dat één seconde de eeuwigheid was, en de eeuwigheid één seconde.

Het niets is het alles, het alles is niets.

Het kleine nachtlichtje dat veiligheid verzekert in onze duistere slaapkamer was een zon gelijk.
Alles is relatief...

Ik dacht aan de Prediker, Alles is ijdelheid...
Ons zijn is een zucht.
Onze belangrijkheid is het niets.

Nee, dromen zijn geen bedrog, soms zijn ze veel te helder.

Het is goed te weten dat het niets ons omringt en dat wij deel zijn van het niets. Deel van een onzichtbaar, onbelangrijk zijn. Zelfs met de electronenmicroscoop geven wij maar blijk van een waarschijnlijk iets, niets meer.

Weet je, als ik de sterrenhemel bekijk, dan valt mij telkens en telkens weer op datheel dat enorme iets zo verdomd goed lijkt op de atomen de kern een zon, de neutronen zijn de manen, de planeten... En wellicht zit ergens in een nog veel keliner geheel weer een mensje te kijken naar de maan die onze aarde is... en maakt hij machines uit wat voor hem atomen zijn, maar waar ook weer nog kleinere mensjes naar hem opkijken in hun maan... zo wat het effect van de twee spiegels, waarin je telkens weer de spiegels ziet in de spiegel, in de spiegel, in de spiegel tot in het oneindige...

en heel op het einde... daar zitten wij. Dat niets meer, dat zijn wij met zijn allen.
in een tijdeloos niets, een tijdig niemendalletje

tot de volgende ?

Pauwels... nog maar eens

Image via Wikipedia

Vandaag was het rommelmarkt te Gent, Flanders expo...en daar staat Marc Pauwels, de man van de stambomen kaartjes te controleren... een gedroomde gelegenheid om hem eens "in den vleze" te ontmoeten.
Toen wij daar eindelijk de file voorbij waren om kaartjes te bekomen, blonk Marc uit door zijn afwezigheid. Zijn vervanger zei dat hij eventjes gaan opwarmen was. Bij een tweede keer vragen bleek hij ergens naar de cafetaria te zijn... Goed, dan zien we hem straks wel...
En ja hoor, toen wij twee rijen afgewandeld waren, zagen wij hem staan. Erg veel babbelen konden we niet, want het was druk druk druk... Maar we hebben toch kennis gemaakt, en een en ander vernomen van zijn speurwerk. (Liever hij dan ik...)

We hebben afgesproken dat hij bij gelegenheid eens langs komt, als hij nog eens in de streek is om speurwerk te doen... Dan gaan we meer tijd hebben om gemeenschappelijke kennissen te zoeken, en nog wat meer gegevens uit te wisselen indien mogelijk.

Wat de rommelmarkt betreft, het was een mooie markt, maar we vonden niets van onze gading, maar dat is niet erg, we houden gewoon van het snuffelen in al die dingen. Daar hebben we genoeg aan. En dat pauwelke, dat was een dikke bonus, een surplus om de markt nog wat leuker te maken voor ons.

Ik zeg wel pauwelke, maar je kunt dat "ke" rustig weglaten, het is geen klein manneke, eerder een kloeke beer, en ook met een baard.

Toen we buiten kwamen van de markt, was het aan het regenen, gieten...en heel de baan reden we in de regen. Thuis zagen we dat het hier ook weer erg moet geweest zijn, want het water stond weer tot aan de dorpel van de achterdeur. De natuur herstelt zich zelf, deze zomer wat te droog om normaal te zijn, nu veel te nat... Maar als ik mag kiezen... geef mij maar een mooie zomer met veel licht, veel zon, veel kleur en veel visdagen...

Morgen gaan we in de voormiddag mee met Luc (vis) naar een grote vogeltentoonstelling. Dat is ook altijd mooi om eens te bezoeken. Dus, morgen weer later naar uw blog zoeken! En woensdag moet ik naar de garage en naar de keuring, dus ook dan weer later bloggen...

Ik ga maar stoppen, ik moet gaan eten, de chef roept...

tot de volgende ?

De wachtzaal

Image by ngc981 via Flickr

vanmorgen moesten we om 10 uur in het hospitaal zijn, voor de check-up van Anny...'t Was 10.30' vooraleer de dokter er door kwam. Daar heb ik een hekel aan, ik ben altijd ruimschoots op tijd, en verwacht van een ander dezelfde punctualiteit.

Maar daardoor hebben we een uniek iets gezien: een hoogzwangere St Niklaas... 't Is eens iets anders, en duidelijk een kindervriend(in)...

Wie het in zijn koker haalt om een vrouw Sint te laten zijn, en dan nog een zwangere... In dat immense gebouw werken er nochtans ook een héél pak mannen, dus was het een bewuste (mis)keuze. Ik zie de gezichtjes al van de zieke kinderen... "Ben ik nu zo ziek dat ik een sinterklazin zie?"

En eigenlijk ga je daar dan zitten voor noppes, want het was weer "alles ziet er goed uit"... tommetoch... en daardoor hebben jullie nu de blog later in handen dan usual.

Na de bijna natste november aller tijden, ziet het er naar uit dat december dat trieste voorbeeld volgt... Het blijft maar somber, grijs, donker en nat. Nu ja, we zijn ondertussen in de zes donkere weken... Nog geen volle drie en de dagen beginnen weer te lengen, ook al zie je het niet meteen, zodat die zes weken in de volksmond de donkere weken genoemd worden. Als het dan ook nog slecht weer is, dan is het zeker somber en donker.

Een van mijn internetvrienden, Tiens, (kijk maar op: tongereninbeeld ), is in haar stad een heel bezige bij, en is heel erg betrokken met die nieuwe tentoonstelling over Ambiorix. Zij verzorgde de foto's van de prachtige brochure, eigenlijk een boek te noemen. Ik kreeg het hier toegestuurd in pdf, en heb het al eens verticaal gelezen, het is én interessant, én heel mooi ! Ik heb dus heel beroemde en heel bekwame internetvrienden. (Waar heb ik dat verdiend?)

Oh ja, als je met die Tiens in de knoop ligt, het komt van Hubertine, maar ze houdt niet van die naam, vandaar het korte en krachtige Tiens... Dat ik van dat Hubertine hou, omwille van die lieve Zuster Hubertine in de lagere school, heeft haar niet kunnen verzoenen, en ook ik ben gehouden Tiens te zeggen en te schrijven. 't Is maar dat je het weet.

Als je eens ooit een minuutje hebt, dan moet je echt eens gaan kijken op haar website www.tiensmevissen.be of eens googlen op tongereninbeeld (in een woord). Het is mooi en onderhoudend, en er komen heel regelmatig aanvullingen en nieuwe stukjes bij. Te volgen zou ik zo zeggen.

Vannacht niet zo goed geslapen, een beetje te veel gedaan op de Ziekenzorgnamiddag... We hadden er onder meer een prachtig toneelstuk: "Mannen van 85" met als ondertitel: Vergeten is niet dementeren...

Het wordt gespeeld door het schrijversduo zelf, en het gaat over een 53 jarige zoon, met zijn oude vader...
VADER: Jaja, ik weet het...'t Duurt dikwijls een tijdje, maar ik weet 't nog allemaal...van in den tijd...bij de pompiers...ja...
Hoe oud ben ik nu ?
ZOON: 85, va
VADER: 85 ? Dat is al een hele term hé 't Zijn er veel van tussen zeker, van mijnen ouderdom?
ZOON: Ge moogt wedden, va, maar in 't leven hebt ge maar 2 kansen zei moe altijd, oud worden of vroeg sterven, en gij hebt geluk da ge oud moogt worden !
VADER: Hoeveel zegt ge?
ZOON: 85
Vader 85! Dat is al een hele term hé
ZOON Ge wordt een beetje moe hé va ?
Vader: Moe ?... Hoelang is moe nu al dood ?

De tekst schreef ik af uit het folderke, waar een paar sfeerschetsen in staan. Het stuk duurt een klein uurtje, maar is prachtig en beklemmend reëel... De vader wordt fantastisch goed uitgebeeld, zijn manier van bewegen, zijn houding, zijn tremor...het lijkt allemaal zo echt! Prachtig ! Ik heb nadien de spelers-auteurs nog eens persoonlijk gefeliciteerd!

En je moest het publiek zien, in Ziekenzorg zitten defacto veel ouderen, dus was de voorstelling voor hen wel heel erg bekend, en soms heel erg echt en nabij... Dat was dan ook de algemene reactie, dat was geen fictie, dat was echt zoals het is... Eéntje grinnikte en zei: "Dienen ouden daar hebbekik voor geposeerd!" " Zolang je dat kunt zeggen en beseffen, ben je nog niet zo ver" lachtte ik terug, en hij knikte, plots weer wat bedachtzaam..."'k Ben der pertang ook 85", en hij schuifelde de zaal uit...

Maar ja, ik zit in het bestuur, dus helpen aan een en ander, in mijn geval boterhammen smeren en wat helpen afdrogen en de koffiekannen naar de juiste zaal dragen (er waren koffiekannen van twee organisaties in gebruik)... Nu ja... we leven nog, en de pijn gaat redelijk.

tot de volgende ?

Ver halen

Image via Wikipedia

of verhalen?
Mij lijkt het geen toeval dat die woorden zo sterk op elkaar lijken. Verhaaltjes hebben dikwijls de eigenschap het van ver te halen... Vol fantasie, vol verbeelding.
Wellicht zijn ze daarom zo geliefd, omdat ze iets oncontroleerbaars hebben, en daardoor een zweem van volledige vrijheid vertonen.
Toch lukt het niet iedereen een goed verhaal neer te zetten. En ik heb het duistere vermoeden dat dit niet gaat beteren... Ik denk dat omdat ik merk dat de kinderen van nu zich niet meer moeten bezig houden met poëzie, en zelfs maar in geringe mate met proza. Wel in de zin dat ze gedwongen bepaalde werken moeten lezen, maar niet meer in de zin dat ze zelf proza moeten schrijven. De kunst van het "opstellen" is aan het verdwijnen, en taal is niets meer dan een middel om gegevens over te brengen.
Daarom stellen we ook vast dat er steeds meer en meer jonge mensen zijn die fout op "faut" stapelen bij het schrijven.
Er is ook een enorme evolutie in de wijze van schrijven, zelfs van proza... Ik ben bezig met een hele stapel nobelprijswinnaars te lezen, en geniet van de mooie langzame beschrijvingen. Als je een boek neemt van een "moderne" schrijver, dan zijn daar nog amper omschrijvingen te vinden, alles wordt naakt en cru gesteld en verhaald in wat een ijltempo lijkt in vergelijking met de boekwerken van vroeger. Mocht een moderne schrijver een dik boek van een van die oude nobelprijswinnaars herschrijven, hij kwam met een derde van het papier toe.
Maar dan zou het ook een deel van zijn charme verliezen, misschien zelfs het lezen niet eens waard zijn, omdat dan plots zou blijken dat men er het doodgewone leven van een doodgewoon gezin verhaalt, zonder avontuur maar met veel sleur en veel verveling, een leven ellendig van verveling en armoede... Niets om in de stijl van nu te verhalen. Nu moet het bruisen van het leven en van de avonturen... Het is niet wenselijk vervelende dingen te omschrijven. Nochtans was en is het leven van veel mensen nog een opeenstapeling van op elkaar lijkende dagen.
Voor mij is het dan ook zowiezo een meesterwerk als je dat suffe, dat doodse kunt gieten in een literaire vorm, op zo'n manier dat het niet alleen leesbaar maar zelfs mooi wordt.
Dat doet me denken aan mijn vader...
Mijn oudste zuster moest een opstel schrijven over "Water"... Ze vond dat een onmogelijke opdracht, wat kun je nu in hemelsnaam schrijven over water ???
Ons vader was boos, en bewees dat "Water" een onderwerp is waar je dagen en weken zou kunnen over verhalen. Hij schreef het bewuste opstel, een kanjer van ettelijke bladzijden. Doodjammer dat we dat niet meer hebben, want het was mooi, en wijs... Als ik me goed herinner begon hij met een wolk die tegen een grote berg aan voer. Er dwarrelde sneeuw uit op de berghellingen, de zon deed een en ander smelten en in een bruisende en borrelende bergbeek, met kleine watervalletjes en hindernissen die het dwongen kleine meren te vormen, liep het water de berg af. Kwam in de beek, de rivier, de stroom, droeg de boten met mensen en vracht van stad naar stad, en landde uiteindelijk in de zee, met zijn wind, getijden en stormen... Bij warm weer verdampte het water en vormde een grote wolk, die uiteindelijk tegen een berg aanvoer... Meer dan 10 bladzijden tekst schreef hij bijeen...over dat simpele water.
Als mijn kleinzoon dat nu zou lezen, zou hij wellicht zitten te zuchten en te blazen: "Wat voor nut heeft dat nu, zo te zeveren over water?"...
Geen nut wellicht, maar je kunt ook niet zeggen dat een schilderij nut heeft, of een beeld, of wat is het nut van een design voor een tapijt??? Geen...buiten mooi zijn, aangenaam zijn, de mens verblijden, je goed doen voelen... Is er een belangrijker nut dan je goed voelen?

Waarom komen er steeds nieuwe modetrends? Niet alleen om geld te verdienen, maar ook om te voldoen aan dat gevoel van "je goed voelen" "mooi zijn"... En heus niet alleen in kledij, ook in meubels, auto's en zelfs de schermen van je PC evolueren volgens de smaak van de tijd.

En ook al vinden we de madams van Rubens niet meer echt mooi, zijn ze veel te dik, toch vinden we de schilderijen nog steeds mooi, en appreciëren we nog steeds bepaalde stoelen, kasten, kleren om hun uitzicht en hun tijdloze schoonheid... Dat mag dan geen ander nut hebben dan de schoonheid, toch waarderen we het net daarom!

Bij taal ligt dat blijkbaar anders, omdat taal veel meer geassociëerd wordt met het nut ervan dan met het mooie ervan (Tenzij door zo'n bietekwiet als ik...). We zien taal in de eerste plaats als gebruiksmiddel. Net zoals je van de keukenstoel alleen vraagt dat hij dient om te zitten, niet om mooi te wezen. Alhoewel, tegenwoordig lijkt de keuken ook mooi te moeten wezen.

Met andere woorden, ik ben dus een archaïsch restant van voorbije tijden...
Démodé
Uit en over...

Maar ik voel er me heerlijk bij! De opmerkingen van mijn kinderen en kleinkinderen raken mijn kouwe kleren niet in die zaken. Ik treur en betreur alleen dat zij die liefde niet hebben voor taal en literatuur... Dat zij geen genot vinden in het spelen met woorden.

Ik heb het donkerbruin vermoeden dat, mocht een Toon Hermans nu zijn magistrale woordkunst brengen, de jeugd zich helemaal niet meer zou aangesproken voelen...

Och ja, iedereen kent de Ilias, iedereen kent Reynaert die Vos, maar er is geen kat die ze nog leest! Het zijn roemrijke namen uit het verleden, en zoals we vol bewondering kijken naar de restanten van een oud gebouw uit de Griekse tijd, zo kijken we nog naar de titel en de roem van het boekwerk Ilias... Als je veel geluk hebt, weten ze nog waar het over gaat, maar verder...niets!

Eigenlijk betonen we aan die literaire meesterwerken dus veel minder aandacht dan aan een beeldhouwwerk, een schilderij... Jammer, want de waarde is zeker even groot.

Maar ja, waarde is een fictief iets! Wat is waarde ? Hetgeen je er voor wilt geven. Stop!
In een wereld waar je aan een golfspeler, een tennister, een voetballer, een wielrenner astronomische bedragen betaalt... lijkt de waarde van kunst slechts een habbekrats.
Jammer...
Ik weet het wel beter, maar ja, wie of wat ben ik ?

tot de volgende ?

slaap

Image by Ferdi's World via Flickr

Vannacht geslapen als een roosje...met doornen, want het deed hier en daar weer pijn bij het wakker worden. Al een paar dagen doet mijn heup pijn, mijn schouder en uiteraard mijn rug... 't Doet mij denken aan dat oud besje dat 's morgens haar man wakker port met de woorden "Ik ben dood!" "Hoe, ge zijt dood, en je klapt nog!" Toch ben ik dood" Hoe kom je daar bij ?" "Ik voel niks meer, ik heb nergens pijn..."

Bij het ouder worden is het wel een beetje zo, 't doet altijd wel ergens zeer. Dat zal wel een deel van het ouder worden zijn zeker ?

Ik zit weer in mijn donkerste periode... de herfst en de winter. Ik hou wellicht te veel van de zon om hier in dit jaargetijde te leven. Ik zie niet alleen die duistere grijze lucht, ik voel hem zelfs, het doet mij wee aan alle kanten. Als ik het verzopen veld bekijk, dan is het alsof ik dat kille koude water op mijn huid voel liggen, alsof ik onder de invloed van die vuilgrijze hemel er ook ongewassen uit zie. Waar is de zon? Ik weet wel, we mogen hier niet klagen (ik hou me dat voortdurend voor ogen!) maar ik kan er niets aan doen, dat weer drukt op mij.

Nee, ik heb geen depressie, ik ben gewoon niet zoals ik ben in de zon. Kijk, in dit weer komt het zelfs niet in mijn hoofd op om te gaan vissen, en dat zegt al heel veel, dat zegt dat op zijn minst dat stukje verlangen, dat stukje leven in mij tijdelijk dood is.

Gisteren hebben we met crea, op kleine broodplankjes een net uiltje geboetseerd in zoutdeeg. Het was voor sommigen op het randje van het kunnen. Maar met een beetje hulp en het duidelijk voortonen en nog eens tonen, en nu en dan een beetje bijspringen ging het toch, en hebben ze allemaal mooie uilen geproduceerd... Ik heb ze gisterenavond nog in de oven geplaatst en gebakken, en volgende sessie gaan we dan de kaars en de bril met pyrografie aanbrengen, en de kaars en bril wat kleur geven met behulp van kleurpotloden... en dan vernissen.

Om ze zo mooi mogelijk te maken, zal ik voordien de vleugels al eens vernissen met bruine vernis, zodat de kleur van de vleugel iets donkerder is dan het lijf.

In maart van komend jaar gaan we dan eens "open deur" houden, en de dingen die we maakten tentoonstellen. Ik ga ook een deel reserve stukken produceren om te verkopen, om de kas wat te spijzen. Volgend jaar moet ik ook les geven in deze technieken voor de leiders en leidsters van de crea-groepen van gans midden Vlaanderen. (Lijders en lijdsters?) Hopelijk moet ik daar minder bijspringen, wellicht zijn die mensen handiger dan de doorsnee??? Men zou het toch verwachten hé?


Ik ben net vlugvlug naar buiten gelopen, de visboer was er ('t Is woensdag), en ik ben wat gerookte heilbot gaan kopen om morgen te eten met patatten in de pel... lekker en eens iets anders. Bovendien schijnt het vet van vis goed voor de hersenen...wie weet schrijf ik dan wat verstandiger dinges. (Al lijkt dat vrijwel hopeloos)...

Ik las dat er nu reeds meer falingen zijn dan vorig jaar in gans het jaar... Ik hoor de ministers en consorten (duidelijk minachtend bedoeld!) heel den tijd verkondigen dat de crisis voorbij is, maar alles toont het tegendeel. Ik hoor voortdurend over afdankingen, over falingen en sluitingen...Ik denk dat het voor veel mensen een triest jaareinde zal worden, vol zorgen en kommer. In de landen die vroeger onder het communisme leefden zal de heimwee naar vroeger weer stijgen, want in het communisme was werkloosheid niet mogelijk...de staat had alles in handen, en al werkte het niet naar behoren, men had er altijd "werk". Het systeem werkte niet naar behoren, het individueel streben was er quasi onmogelijk, maar er was een soort "zekerheid", die in ons kapitalistische systeem net ontbreekt. Eigenlijk moesten die twee systemen een soort breiwerken zijn, konden we ze alle twee uittrekken, en de twee wolsoorten bijeen nemen en tot een deugdelijk iets samen breien... Gek genoeg vertonen beiden systemen dezelfde fout: er zijn een deel mensen die de toplaag vormen en die daar ten alle prijze willen blijven en profiteren van hun machtspositie...en welk systeem we ook ooit zouden uitdokteren, telkens weer zullen we op dat euvel stoten, de mens als machtsgeil wezen...

Dat zou op zich niet erg zijn, moesten er dan niet net aan de andere kant van de maatschappij de machtslozen komen te zitten, mensen die het slachtoffer zijn van de uitgeoefende machtsdruk. Want dat is het gekke aan macht, het voelt alleen maar goed aan, als je anderen naar beneden drukt. Veel mensen denken macht verkeerd in: macht is niet boven de massa staan, nee, macht is de massa naar beneden duwen! Het feit van er boven te staan geeft niet de vreugde, het naar beneden duwen, dat is de grote voldoening van de macht !

Als je weer eens hoort van oorlogsmisdadigers die terechtstaan voor het internationale rechtshof in Den Haag, denk er dan eens over na, wat nu precies het verschil is tussen de daar aangeklaagden en de huidige bewindvoerders... Het verschil is soms veel kleiner dan je denkt! Veel van de huidige bewindvoerders maken het een pak mensen onmogelijk te leven, die vervolgden maakten er zo een eind aan het leven... Als we een hond hebben die niet meer normaal kan leven, dan laten we hem een spuitje geven, om hem te verlossen. Sommige beleidvoerders deden dat ook, en zijn oorlogsmisdadigers, de anderen onderdrukken hen geestelijk en lichamelijk en houden hen in leven en zijn hoogstens "niet-democratisch"... Naar mijn mening is het doodpesten veel erger dan het doodschieten, maar ja, dat is maar mijn mening...

Je ziet het, dat slechte weer doet mij zwaar en drukkend denken... Ik ga stoppen (met schrijven, niet met denken!)

tot de volgende ?

Oude groenten...

Image via Wikipedia

Nee, geen verslenste groenten, maar oude rassen van groenten en fruit (freud)...
Ik heb hier al meer dan eens een lans gebroken (ik heb er nog liggen) voor de SLE, de Stichting Levend Erfgoed, die zich inzet voor het behoud van de oude rassen van onze eigen huisdieren. Maar ik moet eerlijk zijn, ik wist niet dat er ook zoiets bestond voor oude groenten en co...
Nu ja, ik ben geen tuinier, mijn groene vingers gaan niet verder dan de bloempot, eens de te bewerken oppervlakte groter is, heb ik er geen boodschap meer aan.

Maar er zijn dus ook instellingen die zich onledig houden met oude rassen van groenten en fruit...
Ik geef u volgende sites om eens in te grasduinen:
www.kokopelli-be.com
www.gardenorganic.org.uk
www.vergetengroenten.be
www.denationaleproeftuin.nl
www.kokopelli.asso.fr
Alleen de nederlandse site en vergetengroenten.be zijn nederlandstalig... Maar wellicht vind je het interessant, en dan vind je daar nog wel meer tips om in te kijken...

Vanuit de diepste kern van mijneigenzichzelven kan ik het alleen maar aanraden!
Ik ga niet weer een eindeloos discours afsteken om het belang van het bewaren van die oude rassen te beklemtonen, maar je moet gewoon weten dat het behoud van die sterke rassen van eigen bodem bepaalde kenmerken hebben die misschien eens heel heeel heeeeel erg belangrijk zullen zijn om de wereld te kunnen blijven voeden !

Dus, beste lezeres en lezer, die wel gebeten zijn door de microbe van het tuinieren, allen naar die sites!!! Je kunt er immers ook zaad en zo aanschaffen om naar hartelust mee te experimenteren. Dat laatste woord is verkeerd, want deze rassen hebben hun waarde al heel lang bewezen, het is dus niet echt een experiment om ze te telen...maar misschien is het experiment net het terugvinden van de oude smaken???

Van waar haal ik dat allemaal? Wel, je kunt gratis een boekje krijgen met de titel: "366 tips voor de biodiversiteit" (Museum voor Natuurwetenschappen België), en daar vind je duizenden en nog wat tips om je eigen leefwereld iets gezonder te houden. Je krijgt dat in kleine porties, iedere dag een lepeltje...en zo kom je aan een kalenderachtig boekwerkje... Lijkt mij ook heel handig en nuttig voor het onderwijs. We kunnen niet genoeg aandacht hebben voor de wereld waarin we mogen leven. (Je kunt het gewoon aanvragen en krijgt het gratis toegestuurd)

Je kunt een schat van dingen nuttige dingen krijgen, alleen, we weten het niet!
Jammer eigenlijk, want heel wat van die dingen zijn echt de moeite meer dan waard! En heus niet alleen voor de studerende jeugd.

Ik beloof je, als ik nog dergelijke nuttige dingen ontdek, dat ik je er van verwittig. Natuurlijk zal niet alles jou interesseren, maar misschien kun jij dan op jou beurt weer iemand van die mogelijkheid op de hoogte brengen?

Enne...mag ik vragen dat jij op jou beurt ook mij verwittigd als jij zo'n gratis bron van informatie ontdekt? Alvast bedankt!

Deze namiddag gaan we dus weer knutselen in de Crea van Ziekenzorg Mater, en zo blijven we dus bezig! Overmorgen is er nog een toneelvoorstelling en brueghelmaaltijd, en overovermorgen moet Anny bij de dokter zijn voor het gewone opvolgingsonderzoek...en zo zitten we heel druk doend al weer in december van 2009... 't Is net of het is pas gisteren nieuwjaar geweest!

Als de dagen op dat ritme verder steeds maar korter en korter blijven worden, gaan mijn achter-achterkleinkinderen zich 's morgens moeten spoeden om nog in tijds op te staan om te kunnen gaan slapen. djudedju.

tot de volgende ?

Lijnen ????

Image via Wikipedia

We zijn dus eens op weekend geweest... Vrijdagmiddag vertrokken en gisterenavond terug thuis gekomen.
Het was een feestelijke aangelegenheid, met veel eten en veel drinken...Gelukkig hebben we ook de verre verplaatsing en ginder een en ander bezocht en rondgetjoold, maar niettemin stond ik vanmorgen met een klein hartje op de grote weegschaal...
Dames en Heren, veel eten en drinken is goed voor de lijn, ik ben nu 21 kilo kwijt...ofte zo'n 600 gram in dit copieuse weekend...
Gek maar waar...tenzij ik de gevolgen nu nog zou moeten krijgen, en dan bied ik u mijn welgemeende excuses aan. Ik denk wel dat ik weet wat de oorzaak is van het rare verschijnsel: de verplaatsing (ook al werden we gevoerd) en ginder zaterdag heel wat meegesjokt in de winkels (buiten kon je niet, met dat schitterende regenweer), en ik had van zaterdagnamiddag tot heden nog steeds serieuze pijn... En het leed is nog niet gelezen, want morgen moet ik de crea leiden bij ziekenzorg Mater...Wat ook weer belastend is...
Maar we hebben het toch maar gehad, ik heb massa's vrienden en oud-collega's van vroeger teruggezien, en heel wat nieuwe kennissen bij gemaakt, ik heb sjampieper mee voor het komende feest bij de Plechtige Communie van mijn kleindochter...Het laatste communiefeest, alle vier de kleinkinderen zijn dan dit stadium ook weeral voorbij...Als we er nog zijn zal het volgende feest wellicht de huwelijksfeesten van de kleinkinderen betreffen... We worden oud.

Ik droom nu plots luidop (allee, ik zit luid de toetsen in te kloppen!)... Stel eens dat er eentje zou trouwen op 17 november 2017, dan vieren we onze gouden bruiloft met een huwelijk van een van de kleinkinderen, dat zou nogal een feestje zijn... Als, als we ooit zo ver geraken, want in die tijd kan er nog heel wat gebeuren...

Zaterdag werd de weduwe van een vroegere collega van Luik (Paul Hardy) begraven... Net op de dag van het personeelsfeest. Dat is het leven, feest en dood liggen soms heel dicht bij elkaar. Ik herinner me dat er ooit op mijn zitdag te Oudenaarde een van mijn leden binnenkwam, om te vragen of ik mee wou gaan naar het stadhuis, om het overlijden van zijn vrouw aan te geven aan de burgelijke stand. Ik was nog bezig mijn rouw te betuigen toen de volgende binnenkwam om te vragen zijn eerstgeboren zoon aan te geven... Het mag raar klinken, maar op een bepaalde manier was dat een troost voor de treurende man. Het leek wel de ultieme boodschap dat het leven niet stopt met de dood.

Roland, de man die zo vriendelijk was ons te voeren had in de wagen onder meer een ceedeetje mee van een West Vlaamse zanger, die in zijn eigen streektaal prachtige liedjesteksten had. Op een humoristische manier dingen uit het leven brengen. Het is niet aan iedereen gegeven, en die nobele onbekende kon dat perfect. Gek dat zo'n man niet bekender is, en alleen een ceedeetje heeft die hij zelf verkoopt op zijn optreden... Een beetje jammer, want zijn teksten zijn soms heel verrassend en heel mooi... Een heel grappig ging over de vervelende reclameblokken op TV, hij was naar Indianen aan het kijken, en snapte niet wat ze plots deden met twee soorten maandverband... Heerlijk idee.

Ik ben blijkbaar nog niet in de blogging-mood, mijn teksten komen er niet uit, ik zal maar stoppen, morgen zal het al wel weer beter gaan, zitten we weer in het stramien van alle dagen.

tot de volgende ?

Anno Domini MMIX

Image by jankie via Flickr

Vannacht lag ik zo te denken...
Van wanneer is men begonnen met de "Christelijke" tijdrekening?
Alleszins al tamelijk laat, want men wist op geen stukken na wanneer Kristus geboren was. Men probeerde het te berekenen, maar volgens men nu denkt te weten, is men wellicht een jaar of zeven mis...
Bovendien weet men absoluut geen dag, en Kerstmis is ook al een uitvinding, op die datum gezet om weerwerk te bieden aan de feesten rond de jaarwende.
Het is ook helemaal absurd het jaar te beginnen met de geboorte van Kristus, en die geboorte dan een week vroeger of bijna een jaar later te plaatsen...

Het geeft de indruk dat het allemaal een beetje " er met zijn klak naar toe gesmeten" is...
Ik vermoed dat het pas op het moment dat het kristendom ook staatsgodsdienst werd, dat men dan ook de vermoedelijke geboorte van Kristus als begin van de jaarrekening heeft gezet. Dat kan volgens mij dan op twee momenten gebeurd zijn, met Keizer Constantijn, of bij de herkansing met Clovis of een van zijn opvolgers (Karel de Grote???)...Maar heel veel doet dat er niet toe.

Het probleem is dat we veel meer hebben vóór Christus dan er na...
We zijn -zogezegd- gestart met het jaar 1, en onmiddellijk daarvoor is het jaar 1 voor Christus. Ook hier is het nulpunt slechts een punt, een niemendalletje.

Als we de geschiedenis van uit ons persoonlijk standpunt bekijken, dan is het jaar Eén begonnen met je eigen geboorte, en vroeger, dat is de tijd van je vader, je opa en ga zo maar door.
Want eigenlijk is heel de geschiedenis voor ons maar een papieren iets. We hebben het niet beleefd, dus is het iets van heel heel ver af.

Ik ben van na de oorlog, dus is voor mij de oorlog wat ik er van hoorde vertellen, wat ik er later van leerde en nog later wat ik erover las, in geschiedenisboeken, maar ook in romans en geschiedkundige romans... Die verhalen en die romans zijn voor mij veel tastbaarder dan wat ik leerde. Veel tastbaarder, om dat het veel meer persoonsgebonden is. Zowel in de verhalen van thuis als in de romans gebeurde dat met mensen. In de geschiedenisboeken leerde je over het vierde leger onder Patton (vergeef me als ik een nummer of wat er naast zit), en de enige die je echt onthoud is dan ook Patton en zijn opponent Rommel...Omdat dat mensen zijn. Geen begrippen.

Ik las ooit dat voor een wilde de geschiedenis begint en eindigt met zijn eigen persoontje, maar dat is duidelijk niet waar! Van overal kennen we het feit dat bij volkeren waar er nog geen geschrift gebruikt wordt (het kan wel bestaan maar niet gebruikt worden door het volk!), daar heeft men de overleveringen. En het is verbazend dat de geschiedenis van die volkeren telkens en telkens weer exact verteld wordt, de verteller leert het verhaal aan zijn opvolger. Vertellen van de geschiedenis is daar niet geschreven maar even vast...

Geschiedenis is dus heel belangrijk voor de mens, en veel meer dan het gebruik van werktuigen, veel meer zelfs dan het bewerken van die werktuigen lijkt mij het feit dat Geschiedenis des mensen is. Het lijkt een natuurlijke behoefte om de kennis, ook die van het verleden, door te geven.

Wellicht is het mede dat feit dat ons zo aangenaam doet opkijken, wanneer we plots de stamboom van onze eigen familie in handen krijgen. Want veel kun je niet doen met die wetenschap, het heeft geen enkele functie, dan beantwoorden aan die behoefte aan geschiedenis.

Waar we over bepaalde gegevens niet meer beschikken, daar zien we dat de geschiedenis wordt vastgelegd in overleveringen... Denk aan de blijkbaar wereldwijde overlevering van de grote watersnood die wij kennen uit de bijbel met Noach en in het buurland van de bijbel kennen ze het als het verhaal van Gilgamesj...maar je vind het verhaal over heel de wereld terug... Wellicht is er ooit een grote vloed geweest die bijna heel de menselijke bevolking heeft uitgeroeid, en is dat blijven leven in de overleveringen, en/of in de godsdienstige geschriften. Hoogstwaarschijnlijk is het inderdaad een fikse ramp geweest, maar ging het over het gedeelte van de aarde die dan bewoond was, dus voor de verspreiding van de mens over de wereld. (Eigenlijk wordt dat ook wat verteld in de geschiedenis van de Toren van Babel)

Maar het lijkt wel duidelijk dat de Grote Vloed veel langer geleden is dan lijkt mogelijk te zijn, tenzij het systeem van overleveringen en vertellen inderdaad zo ijzersterk was ingeburgerd en zo sterk voldoet aan een behoefte van DE mens...

Wellicht verklaart dat ook mijn liefde voor boeken, voor geschiedenis... Ik ben gewoon een lid van de groep mens...en dus heb ik die behoefte.
Dus helemaal niets speciaals, ik voldoe gewoon aan het beeld.
En de mens die zit te wroeten aan zijn stamboom, doet niets uitzonderlijks, hij voldoet gewoon aan het beeld. Hij is als het ware de verteller, de man die de overleveringen weer verder verteld.

In de stammen of familiegroepen der "wilden", is dat een zeer belangrijk man, met een zeer belangrijke functie... en nu nog voelen wij voor die stamboekvorser een enorme bewondering! Hij brengt ons iets wat voor onze geest eten en drinken is, onze geschiedenis!

En mijn verlangen om meer kleur bij die voorouders te verkrijgen is dus ook maar een gewoon verlangen naar contact met het eigen verleden.

We doen dus net wat we al eeuwen en eeuwen lang doen... niets meer en niets minder, met misschien andere middelen, maar voor de rest??? Er is niets nieuws onder de zon.

Nu ja, zon...'t is weer grijs en grauw, maar voor het moment regent het niet. Dat is al iets.
Gek hé? Je moet eens enkele maanden achteruitgaan hoezeer de droogte ons dan bekommerde...

tot de volgende ?

Kuzhebar

Image by evelynishere via Flickr

Het internet is een onuitputtelijke bron van informatie, maar ook een wereld vol onbekende dingen. Onbekend voor mij, wellicht ook voor u, want hebt u al van Kuzhebar gehoord?

Het was al snuisteren in de beelden van pyrografie (tekeningen gebrand op hout), dat ik kuzhebar op het spoor kwam. Ik heb me niet bezig gehouden met de filosofie er van, maar heb vooral gekeken naar de mooie dingen en geluisterd naar de bizarre muziek.

Als ik het goed gelezen heb (maar ik heb dus alleen eens geloerd naar de teksten... en echt gekeken naar de tekeningen), is het sjamanisme uit een stuk van Siberië. Maar dat is niet echt iets wat mij dan interesseerd, wel die primitieve kunstuitingen, zowel grafisch als muzikaal. Ik bedoel met primitief dus niets minderwaardigs, in tegendeel, ik wil daar mee eigenlijk zeggen dat het kunst is ontdaan van alle franjes van de "beschaving", kunst op zijn natuurlijke vorm, wel wat gelijkend op de kunstuitingen die we soms vinden op prehistorische tekeningen. Het heeft ook op een bepaalde manier een link met de Keltische kunst, maar dan ook weer anders... Het is niet zo eenvoudig te omschrijven, en tot mijn verbazing is het ook niet zo makkelijk te maken. (Zonder copies te maken, want dat is wel heel makkelijk)

Ik denk dat dit komt, omdat wij verleerd hebben zo te denken. Wij denken niet meer op die natuurgebonden manier. Wij willen de zaken bijna fotografisch weergeven, of gaan het abstraheren tot in het absurde. Zij niet, zij tekenen de ziel der dingen. Of zo voelt het althans volgens mij aan.

Dat zij dit vooral brengen onder de vorm van pyrografie, maakt dat ik er mij nog veel meer toe aangetrokken voel. Ik heb nu al enkele keren gegrasduind in alle afbeeldingen die ik maar vind op internet. (Voor wie met Firefox werkt, raad ik aan om cooliris te installeren, een van de vele mogelijke add-ons voor Firefox, waarmee je alle beelden als in een film kunt bekijken en bestuderen, zonder dat je telkens de sites moet binnengaan!!!!)

Kortom, voor mij is dit weer een ontdekking van een nieuwe wereld van expressie die voor mij opengaat.

En toch... toch is er iets die me stoort aan internet... Ik mis het flexibele van een boek. Ik bedoel het volgende: als ik een boek in handen neem, dan kan ik dat boek in handen nemen, en de bladeren laten door mijn vingers glijden, en ondertussen loeren naar wat er te zien is. Zie ik iets, dan stop ik het glijden, keer indien nodig wat bladzijden terug, en heb een redelijk goed idee van wat het boek mij biedt... Met internet mis ik dat. Ik moet daar anders te werk gaan, en er op vertrouwen dat ik, met van de ene site naar de andere te glippen, toch de dingen die mij raken zal vinden... (interclue of coolpreviews zijn daarvoor nuttige add-ons op Firefox).

Dat maakt dat internet voor mij iets stugger werkt dan mijn boeken, en dat het internet voor mij nooit het boek zal vervangen.

Nu iets heel anders... Wij zijn heel het weekend uithuizig... dus zal er ook geen blog zijn. Jammer, maar het is zo. Mijn huis staat wel niet leeg (Veerle komt hier slapen en verblijven omwille van de honden en co...) Hoe heerlijk is het dieren te hebben, dan ben je nooit echt helemaal vrij...

tot de volgende ? en vergeet niet eens te kijken naar kuzhebar design...Misschien vind jij het ook wel zo leuk ! (Op de foto het systeem Cooliris, en je kunt er ieder beeldje ook apart bekijken en vergroten, je kunt hetzelfde met video en zo...)

Storm

Image by Pim Fijneman via Flickr

't Heeft vannacht serieus gewaaid, en hoge bomen vangen veel wind...Huizen boven op de berg ook. Na de watervloed van een paar dagen geleden, nu de wind, 't kan niet op! Typisch herfstfstweer zou je denken, maar nee, het is voor de tijd van het jaar eigenlijk wat te warm... (Maar daar hoor je me niet over klagen).

Ik kreeg vandaag al de eerste reactie op het fiction-verhaal van gisteren. Leuk vond ik dat het begon met drie vraagtekens, net of de schrijvelaar niet heel zeker was of ik het nu echt meende of niet. .. Niet dus, het kwam uit mijne rechterduim, de goede, de fantasyduim...

Maar die drie vraagtekens zie ik als een beloning, het beetje twijfel of het nu toch niet echt zou zijn...Heerlijke beloning voor mijn schrijfsels. Ik ben een gelukkig mens (anders ook).

Het is nochtans niet de eerste keer dat ik me waag aan zuivere fictie, maar blijkbaar was dit iets meer op de bal gespeeld. Of de lezer was minder wakker...Kan ook...

Het leuke was dat ik echte feiten kon mengen in het zuiver fictieve, waardoor het een schijn van echtheid kreeg. Dat is het kenmerk van een goed leugenaar, vermeng er zoveel waarheid in die kan geverifiëerd worden dat het niet anders kan of de rest is ook waar.

Ik kan al licht zien doorheen mijn linde... Er staan nog veel blaren op, maar een heel pak is in de storm verdwenen, en het waait ook nu nog behoorlijk hard. Gisteren zag ik in de verte nog enkele geelbruin bebladerde bomen staan, maar nu zijn het alleen nog skeletten. Toen ik het rolluik omhoogtrok in Koens kamer, waar ik iedere morgen mijn turnoefeningen bedrijf, zag ik in het Oosten een mooie roodoranje hemel met daartegen de zwarte schaduwen van de kale bomen. Mooi, maar meteen een belofte van nog meer wind. Ook mijn Duitse Pijp is bijna kaal, en er rest niets dan een warrige massa dooreenwriemelende twijgen met bovenaan nog een tiental blaren die reeds vergeeld de dood opwachten.

Herfstrfst... een mooi woord, met een massa medeklinkers op het end, die het woord ook al geelbruin kleuren. Ik heb een herfststronk gemaakt, gewoon omwille van de klank alleen al veel mooier dan een kerststronk, die de f mist... Bovendien is een kerststronk een ode en een gebed om de hopelijk komende lente, men pakt er het eeuwig groene hulst met de zomerroodkleurende bessen en groene sparrentakken voor... Herfststronken zitten vol dode kleurige blaren, bolsters van kastanjes en paardekastanje, en paddestoelen die uit een doorschimmelde bodem naar boven kwamen. Een ode aan de dood... en toch ook een beetje hoop op het komende leven?

Heb je het heuglijke nieuws gehoord? Opa Martens heeft het handje van Leterme losgelaten, maar niet zonder het eerst in de grote poot van nonkel Kukeluu De Haene te leggen...Kwestie dat hij niet verloren loopt in het politieke bos, en niet gebeten wordt de de boze BHV-wolf...

Heb je goed geluisterd? Er is al een halvelings akkoord om een stuk van Brussel op te offeren op het altaar van de pax francoforum... djudedju... De koning van het halfbakken zal weer juichen op zijn wankele troon... weer een periode van schijnrust, ook al is het meteen de kiem van nieuwe onvrede in het wankelende Absurdistan gelegd, wankelend tot meerdere eer en glorie van massa's politiekers die leven bij gratie van de verdeeldheid (et impera...).


Hoe zou het toch komen dat de "burger" (ik haat dat woord) geen greintje vertrouwen meer heeft in de politiek? Zij (de politiekers) zouden eens moeten mijn fictie van gisteren lezen, en zich herinneren dat ze, willen ze nog iets van geloofwaardigheid willen houden, ze ook nog wat echte dingen moeten mixen doorheen hun politiek leugennet... Want nu zit er geen grein echtheid meer in, en is alles zo doorzichtig... Een soepje, maar zonder vlees, zonder groenten, hoogstens nog wat geimporteerde vermicelli...in zuiver en ijskoud water, flets en ondrinkbaar.

Is het een wonder dat de gebruikte vermicelli een import is uit het land van de maffiosi?

zo doorzichtig

Waer is der Oudren Fierheid heengevaeren?

Europa kent zijn geluk niet dat wij, met al onze ervaring het roer willen in handen nemen. Djudedju. Dedju.

Weet je nog wat onze wapenspreuk is ???? Eendracht maakt macht! Eendracht... hahahahahahaha... om het te besterven.

tot de volgende ?

zwarte panter in de Ardennen

Image via Wikipedia

Nu dit artikeltje niet alleen de kranten haalde, maar zelfs de TV, is het misschien het moment om de waarheid te vertellen... Hoe bizar die ook mag klinken.

Vraag mij geen uitleg, ik ben geen wetenschapper, maar "paralelle werelden" zijn géén fabeltje. Vraag mij ook niet hoe het kan, vraag niet wat het is, ik moet het antwoord schuldig blijven. Maar die werelden zijn er, minstens twee, en wellicht nog veel meer!

Minstens twee, omdat ik er in twee op bezoek was, en omdat ik die twee hier in mijn eigen Mater kon betreden, vermoed ik dat er nog veel meer moeten zijn. Maar weten doe ik het niet.

De eerste keer was letterlijk een "accident de parcours". Ik was toen nog gezond van lijf en leden, en bezig met een van mijn bijna dagelijkse joggings. Bijna iedere dag ging ik voor of na het werk een toertje lopen. Als je ook jogt, dan zul je wel weten dat de loopbeweging niet alleen je armen en benen in beweging zet, maar ook de darmen... Het valt dan ook regelmatig voor dat een jogger plots de struiken moet in wippen om eens vlug zijn broek af te steken. Ik had daarvoor altijd een gesloten plasticzakje bij met wat toiletpapier (Sinds ik één keer mijn poep met gras moest schoonmaken).

Het was bij zo'n plots opkomende drang dat ik per toeval zo'n paralelle wereld letterlijk binnensprong en even rap er weer uit!
Je moet het maar voor hebben! Je moet zo nodig, je wipt het struikgewas binnen, en tot je verbijstering sta je in een open vlakte met een tiental bruine mensen die jou even verbijsterd aankijken als jij hen!

Op slag was mijn aandrang verdwenen (voor 't zelfde geld lag het wellicht in mijn broek). Ik heb die keer niet echt gekeken, ik was veel te veel geschrokken, en snelde aan een veel vlugger tempo dan gewoonlijk weer naar huis. Ik durfde niemand iets te zeggen over die "hallucinatie", want een andere verklaring had ik niet.

Pas enkele dagen nadien heb ik weer die struiken opgezocht, gewoon om te kijken of wat ik zag er nu echt was of dat ik werkelijk echt hallucineerde! Ik moet zeggen ik heb wel tien keer de struiken doorlopen en doorzocht, en net toen ik het wou opgeven en me al aan het neerleggen was bij het feit dat ik gek aan het worden was, stond ik plots weer in die wereld.

Nu was er geen mens te zien... Alleen een wijde eindeloze open vlakte, bijna woestijnachtig, met hier en daar dotten schraal geelbruin gras van enorme afmetingen en hier en daar een enorme boom. En dieren. Veel dieren. Het deed me denken aan die tv-documentaires over de grote trek van de gnoes en zebra's die zich door Afrika bewegen, grazend en trekkend , de regen volgend, het eten volgend. Alleen was hier verdomd weinig eten, en de eindeloze kudde slofte voorbij zonder zelfs maar op te kijken. Echt warm was het niet. Dat viel me op, omdat je bij de tv-beelden telkens die loden zon ziet. Hier was geen loden zon, maar een loodgrijze hemel met af en toe in de verte een bliksemschicht die door de stofwolk van de passerende kudde net nog zichtbaar was.

Ik heb er wel een uur staan kijken en nog was er geen begin of einde aan die eindeloze stoet wildebeesten te zien. Ze stonken verschrikkelijk. Het is veel leuker ze te zien op je tv-scherm, daar ben je van de geur gespaard.

Toen keerde ik mij om, en stapte mijn wereld weer in. Toen ik omkeek was er niets te zien. Eén stap terug en ik was weer in de andere wereld. Ik heb het verbijsterd wel een keer of tien gedaan.

Ik moest die wondere wereld in onze wereld toch kunnen zien? En toen ik nog een stap verder de wereld uitstapte, viel mij plots op dat, als je heel aandachtig waart, er iets schemerachtigs te zien was. Ik kan het het best vergelijken met de trillende lucht aan den einder bij heel warme dagen, maar dan heel plaatselijk en bijna onopvallend. Eens je dat wist, was het niet moeilijk meer om de ingang tot die wereld weer te vinden.

Maar heel gerust was ik er nog niet in! Ik betrouwd nog steeds mezelf niet, twijfelde nog steeds of ik niet hallucineerde. Hoe zou je zelf zijn? Zou jij met zo'n mededeling durven op straat komen? Ik niet. Ik was nog steeds aan het twijfelen aan mezelf.

Sindsdien ging ik nu en dan eens die wereld binnen, gewoon omdat het me intrigeerde, en omdat ik het niet kon verklaren. Ik voelde wel mijn vrees voor krankzinnigheid minderen, vooral omdat die wereld steeds alleen maar te bereiken was op die éne plek, heel nauw omschreven. Mocht het niet echt zijn, dan zou ik die verschijnselen toch overal kunnen tegenkomen?

Ik heb zelf een paar keer die bruine mensen teruggezien, en zij mij. Ze deden me denken aan de films over de bosjesmannen, die in kleine familiegroepen door de kalahari zwerven en leven van jacht en van wat ze vinden aan plantaardig voedsel. Ze waren heel vriendelijk, maar raakten me nooit aan. Wellicht zagen ze me aan voor een verschijning. Ik zag tenminste één keer dat ze hele discussies voerden over het feit dat ik voetsporen achterliet. Het was alsof ze dat niet hadden verwacht.

Ik was dan ook heel wat minder geschrokken toen ik op een mooie dag, weer tijdens het joggen, op een andere plaats, bijna aan de andere kant van Mater, weer zo een trillend beeld zag net naast een oude tronk. Ik stopte van lopen, keek om me heen of er niemand te zien was, en stapte de plaats in...En ja hoor, het scheelde geen haar of ik was van de sokken gereden door een enorme vrachtwagen! Een heel andere wereld daagde op voor mijn ogen, in de verte zag ik een enorme futuristisch aandoende stad liggen, met torenhoge gebouwen. Als ik nu die mailtjes krijg over Dubai en de moderne gebouwen die daar opgetokken worden, dan denk ik telkens weer aan die stad in die andere wereld. Ik stond op de rand van een snelweg. Heel erg druk was het niet, maar wat me vooral opviel was dat de wagens en vrachtwagens geen lawaai maakten en geen wielen hadden. Ze zoefden voorbij, bijna zoals op de beelden van die magnetische trein, die boven, of liever over een magneet voortsnelt, maar magneten of sporen waren niet zichtbaar. De auto's en vrachtauto's waren ook niet gestroomlijnd, nee ze leken wel wat op onze containers, gewoon rechthoekige bakken. Ik zag ook geen ramen, geen mensen in die wagens. Het konden net zo goed gewoon bakken met of zonder goederen zijn, die voorbij snelden naar een onbekende bestemming. Dat ik ze wagens en vrachtwagens noemde had veel meer te zien met de grootte dan met de vorm, en met het feit dat ik één keer zo een kleine doos (een auto?) zag stoppen, en er kwamen mensen uit. Een vrouw in een glanzend lichtgevend kleed, en een klein kindje dat blijkbaar wagenziek was en door de moeder (?) bijgestaan werd toen het stond over te geven.

Het gekste was dat die "auto" zomaar stopte, gewoon midden in de weg, en de andere bakken leken het gewoon te zien of te voelen, en reden er omheen. Toen de "moeder" met haar kind uitstapte, gaf ze geen enkele aandacht aan het verkeer, maar geen enkele bak kwam er ook maar dicht bij haar langs.

Dat deed me over gaan tot een experiment: ik stak een arm uit voor zo'n aansnellende bak, en ja hoor, de bak gleed netjes in een boogje voorbij, zonder snelheid verminderen, zonder ook maar blijk te geven van het feit dat er iets gebeurde. Het gekste was nog dat het tegenliggende verkeer op het eigenste moment ook mee die zwaaibeweging maakte, waardoor de bakken onderling even ver van elkaar bleven.

Er waren heel weinig wegen te zien, en buiten de stad ginder in de verte ook heel weinig huizen. Ik zag er slecht een paar, die dan nog midden in het groen stonden. Dat waren ook zowat de enige bomen die ik daar zag. Voor de rest leek het wel allemaal bewerkte velden, met graansoorten en andere planten. Een deel ervan leken op graan, maar andere waren mij totaal onbekend.

De keren dat ik die wereld bezocht, was het er steeds mooi weer. Uitgenomen één keer, toen ik eens 's avonds heel laat aan het joggen was, en eens wilde kijken of de tijd in die wereld ook gelijk liep met de tijd in onze wereld, en ja hoor, ook daar was het duister aan het vallen, en met het duister ook een milde zachte lauwe regen. Wellicht beheerst men in die wereld ook het weer.

Maar wat, zul je zeggen, heeft dit met de panter in de ardennen te maken? Wel, één keer heb ik een een kleurige vogel uit de steppewereld zien onze wereld binnenvliegen.

Naderhand hoorde ik vertellen dat die vogel gevangen werd, en iedereen was er van overtuigd dat het een dier was dat ergens ontsnapt was uit de volière van een of andere vogelliefhebber...Ik wist wel beter... En nu denk ik dat die zwarte panter ook zo'n accidentje is, een dier dat totaal per ongeluk van een of andere wereld de onze is ingedoken...

Ik vraag me nog heel wat meer dingen af... In de geschiedenis der mensheid ontdekken we soms dingen die niet lijken te kloppen met het tijdsbeeld. Denk aan die landkaart die ze ooit vonden, waarop heel de wereld stond afgebeeld, maar met beelden en zaken die in die tijd nog niet konden bekend zijn. Zo stond de Zuidpool er op, zonder de ijskap die wij kennen ! Ik denk dat ik niet de enige ben die deze werelden nu en dan bezoek...Er zijn er wellicht nog, en wellicht zijn er dus ook mensen uit die andere werelden die ons bezoeken... en zo raken er wel eens dingen binnen in een wereld, die er eigenlijk nog niet echt klaar voor is... Niet zolang geleden vond men resten van een totaal andere mensensoort, veel kleiner dan wij zijn en kennen... Ook dwaalgasten?

Stel eens dat niet ik, maar een mens met een technische knobbel de moderne wereld met de bakken zou binnensukkelen... Zou die niet gaan neuzen om de wetenschap die er achter steekt te ontdekken? En is dat niet de manier waarop veel doorbraken bij ons zijn gebeurd?

Ik weet het niet...

tot de volgende ?

Aan het handje van pepee Martens...

Image by Dimi15 via Flickr

Nonkel Van Rompuy mag Europees gaan knikkeren, dus komt pepee Martens nog maar eens van achter de slippen van Miet.
Als Leterme braaf is mag hij nog eens met zijn geitje spelen en de Marseillaise samen mekkeren.

djudedju

Martens is dat niet den diene die het acht keer of meer mocht proberen en het nog niet kon? De creator van de tunnel waar Dehaene wanhopig probeerde uit te kruipen?

Och Heer, Och God... waar hebben wij dat verdiend?
Nu ja, ik kan alleen maar herhalend Plato aanhalen: "Verstandige mensen bedrijven geen politiek, daarom worden wij door dwazen geregeerd". En dat ging over Griekenland, je weet wel, dat landje waar ze de democratie hebben uitgevonden (voor de 40.000 vrije inwoners, de 50.000 slaven en de vrouwen hadden geen recht van spreken... Mooi voorbeeld van democratie als je het mij vraagt... Maar ja, wat kun je verwachten van mensen die hars in hun wijn doen... (in plaats van water...))

Toen ik eerder sprak over het feit dat de Belgische politiekers zelf al de losse eindjes hadden gecreëerd die ons land nu verdelen, meende ik daar ieder woord van. En ik zeg wel de Belgische politiekers, de Walen hebben eerst geprobeerd de Vlamingen in het verdomhoekje te dwingen, en toen het economisch zwaartepunt plots in Vlaanderen ging liggen, was het de beurt aan de Vlamingen om de walen te schoppen...

In plaats van te leren van het slechte voorbeeld en te zorgen dat zo iets nooit meer zou gebeuren, vonden de Vlaamse politiekers het veel leuker wraak te nemen en nu op hun beurt eens te gaan stampen op de gevallen "vijand"...

Net zoals oorlogen nooit de ultieme les zijn om te komen tot een bestendige vrede, kwam ook dat niet als reden om niet weer hetzelfde te doen.

En dan mag ik niet bitter zijn over politiekers?

Heel dat politieke spel vergiftigt onze maatschappij! Zo hoorde ik vanmorgen nog na een voetbalmatch op TV: "...maar de scheidsrechter was ook niet altijd op onze hand..."
Daar leer ik uit de scheidsrechter dus soms wel op hun hand was, maar niet altijd. Maar dat bedoelde de man niet, hij wilde dat de scheidsrechter voortdurend op hun hand zou zijn.
En ik die dacht dat de scheidsrechter eigenlijk onpartijdig moet zijn.
Wellicht probeerde die man dat ook, maar voor die man was iedere maatregel tegen zijn ploeg een onrechtvaardigheid, wat nu ook de reden was.
In plaats van te gaan kijken naar voetbal als een sport, gaan de supporters kijken naar de afslachting van de vijand... Of dat is toch wat ze hopen, en als dat niet lukt, dan ligt dat niet aan hun "krijgers", maar aan de arbiter...
Wat is het toch dat de mens steeds weer doet kamp kiezen?
Wat is het toch die de mens telkens weer een vijand doet kiezen?
Wat is het toch die altijd opteert voor strijd?

Aan de politiek kun je dat al zien nog voor je weet wat het is! Ze hebben zichzelf ingedeeld in "partijen", om je meteen duidelijk te maken dat je moet kiezen niet voor een mens, niet voor het bereiken van een doel, maar voor een kamp, een partij.

En in die partij heerst militaire tucht. Daar is het niet toegelaten er een eigen mening op na te houden, nee, daar moet de partijtucht strikt gevolgd worden.

Och, 't zal wel de schuld zijn van het verschrikkelijk slechte weer, van de pijn die ik voel dat ik zo zit te kankeren... Maar ik kan het steeds minder en minder opbrengen om "kamp" te kiezen. Ik kan het steeds minder en minder opbrengen om anderen te zien als de tegenstrevers... Ik bega de fout ze steeds meer en meer te zien als mensen...Onvergeeflijk natuurlijk, maar ja, dat is oud worden zeker ?

Het is zelfs zo dat ik, als ik mensen heel duidelijk hoor en zie kamp kiezen, ik mijn best moet doen om niet te zitten monkelen... Om niet te laten zien hoe dwaas ik ze vind als ze zich zo sterk uiten en zich bereid tonen voor die of die partij te kiezen, en de anderen te verguizen. Denk je nu echt dat er bij die "anderen" geen wijze mensen zitten? Dat alle wijsheid in "jouw" kamp zit en alle "dwazen" bij de anderen?

Nee toch ?
En dat is precies waarom ik de politiekers, die alleen maar willen verdelen en zichzelf toe eigenen zo verafschuw... Zij zijn én de balk én de splinter in mijn en uw oog.

Al wat zij willen is verdeel en heers, en daartoe komen zij zelfs heel goed met elkaar overeen, en vormen zij coalities om hun doel, hun IK te bereiken.

Maar ach, wat baten kaars en bril...

Heb je al eens goed gekeken naar onze partijen? De Christelijke partij zijn geen Kristenen meer, de socialisten geen socialist, de liberalen geen liberaal en ga zo maar door... Daarom geven zij hun naam een andere wending, om de "uitbreiding" (lees verwatering) te kunnen dekken met de vlag van de partij die geen partij meer mag schijnen, maar de schijn moet wekken voor allen en iedereen open te staan, uitgezonderd voor de andere partij(en)... Als je het zo leest klinkt het absurd. Dat is het dan ook.

Als de mensen net op het punt waren niet echt meer te willen kiezen voor de partij, zwakken deze hun eigen imago zo af om weer open te staan, ook voor wie niet echt van hun gedacht is...om toch hun gedacht door te kunnen drijven. Gek ? Ja, maar dat is nu eenmaal politiek...

och...

't regent weer dat het giet. Ik moet er Frank De Boosere toch eens op wijzen dat hij moet stoppen met dat idiote slotzinnetje van hem! Iedere keer besluit hij met: "...en morgen ben ik er weer met meer weer" Terwijl hij net weer geen weer heeft aangekondigd...

tot de volgende ? (Op de foto Dirk Martens, die is nog ouder en wijzer dan die ander(?) )

Als ik maar eens vijf minuten tijd had...

Image via Wikipedia

Ooit zong de betreurde Louis Neefs dit lied, dat rustig mag benoemd worden tot lijflied van de gepensioneerden...
Gisteren kreeg ik de parenteel van de Vandenbrouckes, waarmee Anny ook de twee stambomen heeft, en ik had de euvele moed aan Marc te vragen hoe hij dat deed...
Hij heeft het mij gemaild...
Ik weet nu hoe het gaat, waar Abraham (en Marc) de mosterd haalt...en durf niet gaan neuzen. Bang dat het nog een passie er bij wordt, en ik heb al zoveel passions...
Als je het leest is het niet eens echt moeilijk, maar het zal ook hier wel zijn van schijn bedriegt, en er zitten zeker addertjes onder het gras, zelfs voor West Vlamingen... West Vlamingen, omdat daar alle gegevens verzameld zijn, op een of twee plaatsen en een hele boel zelfs gedigitaliseert en dus zo maar in te kijken... Zo kregen wij hier ook een copie van de huwelijksakte van de grootvader van Anny aan vaders zijde...
Ik weet dat ik op een mooie dag wel eens een gaatje ga hebben in mijn bezigheden, en me dan toch zal laten verleiden tot het bezoeken van ... Maar in ieder geval zou ik me dan beperken tot de "parenteel", waarbij je dus gewoon rechttoe rechtaan naar boven gaat, zonder af te dwalen naar de steeds breder wordende massa van "familieleden tot in 't achtendertigste knoopsgat". Want ik krijg dan altijd het gevoel dat op den lange duur iedereen familie is... (Ik las eens iets over Djenghis Khan en zijn afstammelingen... bijna heel Europa en Azië is familie van hem als ik lichtjes mag overdrijven)

Aan de kant van vaderszijde zijn het bij Anny allemaal boeren. Het bezit van land veroordeelde blijkbaar toen nog veel meer dan nu de mens tot de beroepskeuze van landbouwer... Zo zie je in die familie's steeds maar weer en weer als beroep landbouwer in die families. Gek, met andere beroepen is dat niet zo, of toch veel minder. Alhoewel, als je de familie Breughel, Breugel bekijkt, dat zijn daar een heel pak schilders bijeengetropt in één familie. (En 't zijn niet allemaal Breug(h)els, Teniers zit er ook tussen...)

(Ik heb een boek gevonden op de rommelmarkt over de familie Breug(h)el...met massa's schilderijen, grisailles, etsen en tekeningen van heel die familie... Prachtig!!!)

Vroeger was de beroepsbinding per familie toch wel wat groter dan nu, velen leerden immers de stiel thuis van vader. Andere opleidingen waren er niet voor de gewone mensen. Er zijn hele generaties die niet eens leerden lezen en/of schrijven. Als er al school gelopen werd, dan was dit veelal een training in het geloof dan wel een opleiding. Zo leerde ik - een beetje tot mijn verwondering- dat het katholiek onderwijs mede daarvoor aangevallen werd. Vooral in het lagere onderwijs (toen kon dat tot 14 !) werden de lessen gegeven door nonnekes. Ik heb er zelf ook bijgezeten... En gelukkig zat ik blijkbaar bij een nonneke die het schoolwerk heel goed deed en ook aankon! Want tussen die zusterkes zaten er ook meisjes die geen enkele opleiding hadden gehad, maar waar het habijt genoeg was om les te geven! Als telg uit dat katholieke onderwijs heb ik nooit ofte nooit zoiets ondervonden, maar blijkbaar moet het vaak voorgevallen zijn dat de schoolse opleiding in het katholiek onderwijs toendertijd heel slecht was en zich beperkte tot leren stilzitten en zwijgen.

Toen ik dat de eerste keer las, kon ik dat (met mijn opvoeding!) niet geloven, en ben dieper beginnen graven en heb andere bronnen geraadpleegd...en ja, blijkbaar was de opleiding tot goede katholiek veel belangrijker dan al de rest... Bizar dat je dat niet weet, en zelfs overtuigd bent van het tegendeel...

Nu zitten wij met onbegrip te kijken naar het fundamentalisme van de Moslims, maar wellicht moeten we echt niet zo ver achteruitgaan om bij ons hetzelfde te vinden.

Hoe zei ons vader dat weer? De wereld wordt geregeerd door de drie G's: God, Geld en Gat...Dat laatste schrijf je tegenwoordig met s, e, en x....

Voor de rest is er nog echt niet zoveel veranderd, zeker niet voor moslims.

Het is heerlijk zonnig weer, maar 't waait hard! Voor het eerst zie ik nu ook enkele blaren van mijn linde loskomen en wegzwieren met de zotte wind. De linde is niet meer groen, is het bijna zwarte stadium ook al voorbij en ziet nu bruin, maar vooral geluw. En hier en daar zie je al een takje zonder blaren...

tot de volgende ?

Begroavinge ?

Image by Michel Coumans via Flickr

Toen wij vanmorgen naar Melle reden voor een rommelmarkt, zijn we drie kerken voorbijgereden waar een begravingsmis bezig was...Eentje zelfs waar je het volk gewoontegetrouw zag buitenstromen, en van de cafe rechtover naar de kerk zag instromen om "ter offerande" te gaan...
Of, mensen die gewoon eens acte de présence geven aan de familie, maar het liefst niet te lang in de kerk willen zijn. Want, het gezegde luidt: Als je 't gat van de paster gezien hebt, dan is heel je dag naar de kl... Dat het gezegde nog dateert uit de tijd van de latijnse missen met de pastoor aan het altaar, de rug naar de parochianen gekeerd, dat doet niets af van de geest van het spreekwoord.

Dan zit je daar in de kerk...treurend om het ontvallen van een beminde persoon, en de lange rijen ter offer gaanden schuifelen voetje voor voetje voorbij, kijkend of je hen wel gezien hebt...Ze waren er ook !

In "de" Limburg zag ik het anders, daar was de offerande na de mis. Wie er was en het doodsbeeldeke wilde, moest blijven zitten tot de mis uit was...Maar ook daar zullen er wel geweest zijn die binnenwipten op het moment dat de eersten met het sanctjen in de hand buitenkwamen...

Gek... Net of je daar mee je schuld inlost tegenover de dode of tegenover zijn of haar familie. Net of vriendschap, medeleven een soort schuld is... Net of je nog één keer de parade moet doen voor het slachtoffer volledig verdwijnt. Politiekers haasten zich van de ene kerk naar de andere, om overal tochgezien te worden, maar de meesten die er zitten doen eigenlijk, zij het in één kerk, krek hetzelfde. Zich tonen, zich manifesteren.

En dan buiten, "Ewel, der was wel véél volk hé!" "Ja, wat wilde, zo'n grote familie" of "Zo'n jonge mens" of nog een van die andere dooddoeners. En ook de familie weet zich een klein beetje getroost door die vele sympathiebetuigingen... Niet dat het er echt iets aan doet, maar allee, er was toch veel volk, we hadden zelfs sanctjens te kort.

Op de begrafenis van mijn schoonvader zag ik ooit de koster, die de doodsbeeldekens g uitdeelde, een beeldeke weigeren aan iemand... Toen ik hem na de mis om uitleg vroeg, verklaarde hij dat dat zo'n verzamelaar van beeldekes was, en dat het zijn derde keer was dat hij aanschoof... Want doodsbeeldekens zijn een gegeerd verzamelobject.

Ik vraag mij af wat mijn gevoelens zouden zijn, moest ik op een rommelmarkt plots het doodsbeeldeke van mijn zoon, of vader, of moeder, of broer, of schoonvader, schoonmoeder of... of... zou zien te koop liggen...

Op die heel oude beeldekens, daar stonden soms prachtige houtsneden op, van gekende kunstenaars. Nu is het meestal een foto van de overledene, of een foto van een kale winterboom...

Gek wat er allemaal door je heen gaat, gewoon, met die begrafenissen voorbij te rijden. Heb jij dat ook ? Of ben ik de enige gek op deze wereld die geraakt wordt door die dingen?

tot de volgende ?

Mister President...

Image via Wikipedia

(Eerst en vooral, om nog meer mailtjes te voorkomen, als je de foto van gisteren op mijn blog wilt bekijken, wil dan aub op de link klikken... Dan komt u er meteen en ziet U de "trein" van Opa Camiel....)


Gisterenavond hoorde ik het "heuglijke" nieuws dat onze Van Rompuy de eerste president van Europa wordt...
Het is in ieder geval een van de beste keuzes die men kon maken om een geheel van losse onderdelen bijeen te houden...Wij hebben zo'n hele hoop specialisten, want ons landje is een Europa in 't klein, ook een geheel van losse onderdelen.
Wat ze gelukkig niet weten ginder in Europa is dat onze politici niet alleen de ervaring hebben om de losse eindjes bij elkaar te houden, maar dat ze ook verantwoordelijk zijn voor het creëren van die losse eindjes...
De toekomst van Europa ziet er dan ook groots uit !
Binnenkort hebben we nog een heel pak meer semi-staten erbij: Een semi onafhankelijk Spaans Baskenland, een semi-onafhankelijk Frans Baskenland, een semi onafhankelijk Normandië, een semi onafhankelijk Scotland, Wales en ga zo maar door, en misschien lukt hij zelfs in een oude, oude droom en weet hij Frans Vlaanderen ook nog te bewegen tot een samensmelten met Vlaanderen...
Oh wat wordt Europa een reuze grote kermis!
Met werk voor duizenden beëdigde tolken in allerlei talen en taaltjes die Joerop ons ook maar kan bieden. Het palet wordt met de dag kleuriger en minder fleurig.

Waar Europa droomt van fusie om tot één groot geheel te komen, hebben ze een president gekozen die er van droomt alles te verdelen in kleine taaleigen groeperingen, waar iedere keer weer een regeringetje in kan gezet worden, met mini minister presidentjes en mini ministertjes... en waar er onoverkomelijke dispuutjes zijn ook nog ergens stedelijke gewestjes, met ook weer minimini-ministerjes en co...

Het wordt een heerlijke wirwar van bevoegdheden waar een kat haar jongen niet meer kan vinden, en waar ieder mini-staatje via zijn miniministertjes ervan overtuigd is dat hij het voor het zeggen heeft terwijl dat eigenlijk net niet helemaal zo is...

Om de democratie te vrijwaren komen er ongetwijfeld ook wetten die de staten en onderstaten en de stedelijke gewesten verplichten om van iedere politieke partij hun eigen vleugeltje te hebben, waar dan ook telkens weer politieke voorzittertjes bij horen en politieke bestuurtjes. Uiteraard wordt er alles aan gedaan om op die manier mistevredenheid te maken binnen die minivleugeltjes, zodat er splinterpartijtjes kunnen ontstaan en de boel compleet onregeerbaar blijkt. Op dat moment wacht de Grote Leider... Om te regeren met volmachten en evoluerend regeren zonder parlement, want die zal tegen dan bewezen hebben dat ze totaal oncompetent zijn.

Leve de President !

Ach, ik weet het wel, 't zal wellicht allemaal niet zo'n vaart lopen, maar het Belgische politieke systeem maakt mij zo zwartgallig... Misschien krijgen we wel een nieuwe en gezondere geest in een Van Rompuy, en is hij later in staat om ook hier eens gezond te gaan werken, op een gezonde en verstandige manier...

Nu en tot beterschap begint mijn morgengebed voorlopig nog steeds met: "Van de politiekers, red ons Heer..." (Bij de Noormannen en de Hunnen lijkt geholpen te hebben)

En zeggen dat de zon schijnt, dat het niet eens koud is voor de tijd van het jaar, dat alle omroepen en gazetten juichen... Wat zit ik dan te kankeren? Leve Europa, Leve de President...zucht.

Ik kreeg een berichtje dat Marc Pauwels mij herkende van op de rommelmarkten? (Hij had op een oude blog een foto van mij gezien met een mooie karper in de handen) Ik schreef hem terug dat ik hem dan ook moest kennen, en of hij een conterfeitsel van hem wilde doormailen, en ja hoor!!! We kennen elkaar al een hele tijd zonder elkaar te kennen (als je begrijpt wat ik bedoel)... Nu zitten we te wachten op de volgende rommelmarkt in Flanders Expo te Gent, om eens echt kennis te maken en hem eens echt te kunnen danken voor diene boomstam... Als je op die rommelmarkt plots mensen in elkaars armen ziet vallen, handen ziet schudden dat het niet schoon meer is... weet dan dat er een dikke kans is dat wij het zijn, met Marc van de boomstam der Pauwelkies....

tot de volgende ?

De pauwelkies...

(JPEG-afbeelding, 1092x696 pixels)


Ik hoop dat de foto werkelijk verschijnt op mijn blog... Als het zo is, dan is dat een familiedocument...De trein van de grootvader van Anny... Zie je hoe Zingem dan geschreven werd?

Ondertussen kreeg ik van Marc Pauwels een "kwartierstaat" van Anny...De oudste Pauwels (tiende generatie was ene Judocus Pauwels die huwde met ene Joanna Staelens. Geen jaartallen, maar het moet in 1600 en een dikke sjiek geweest zijn...Er is nog een oudere generatie gekend, maar dan langs de zijde van de moeders... Daar vinden we wel weer data bij, en lezen we "omstreeks 1640 te Nazareth geboren en op 6/5/1650 geboren te Zevergem en geboren te Zevergem omstreeks 1655...

We vernamen ook dat er een soldaat van Napoleon De Grote in de Pauwelkies zat, die overleden is in Berlijn...Dat was toen de andere kant van de wereld!

Als je het hebt over bruikbaarheid, dan is zo'n stamboom van nul en generlei waarde, maar als je het hebt over sentimentele waarde, dan is die stamboom onbetaalbaar... Het is net zoiets als de oude familiebijbel bij de protestanten, waar iedere generatie zorgvuldig alle generaties bleef opschrijven op de frontpagina van het boek. Je kunt er niets mee doen, maar het is leuk om hebben.

Zo las ik ook dat er twee keer Balcaen's in de familie slopen, wellicht is mijn oud-collega Clotaire dus ook nog verre familie... Heel het geslacht Pauwels komt van een stukje grond van een voorschoot groot...Het Zuiden van West Vlaanderen en ruim gemeten de huidige Vlaamse Ardennen. Zou die cyclocrosser ook familie zijn? En de vorige belleman van Gent, dat was ook al een Pauwels... En dan spreek ik nog niet van de Pauwels uit La Douce France die aangetrouwd zijn in de familie van een voormalig buurmeisje uit Oostende ( Nu gehuwd en wonend in Frankrijk), van die tak weet ik al dat er blijkbaar geen lijn loopt naar Frankrijk...Maar natuurlijk kan het van een nog oudere tak voortkomen.

Hé, dat is geschiedenis, en zoals je weet... dat is iets waar ik graag in zit te lezen en te studeren... Ook al leren we er blijkbaar niet uit, toch is de geschiedenis een veelkleurig palet van feitjes en mensen beïnvloedt door duizend en nog dingen... Iets waarin je kunt grasduinen zo veel en zo vaak je maar wilt.

Net zoals de stamboom van de Goderis, is die van de Pauwels er een van de kleine mensen... Gewone mensen die hele dagen moesten werken en slaven om te overleven. Je moest eigenlijk ook eens al die dode kinderen beschouwen in al die generaties van mensen... En wie niet tijdig gedoopt werd, werd niet eens genoteerd, want die telde niet mee... Het verdriet was er wellicht niet minder om. We staan er nooit bij stil, maar in de voorgaande generaties was kindersterfte een heel gewoon ding in het gezinsleven. Net zoals het sterven van moeders in het kraambed... De specialist probeerde ooit Anny een beetje te troosten met te wijzen op de ontzettende sterfte van kinderen in de "ontwikkelingslanden"... Ik vond en vind dat heel misplaatst... Het is niet omdat het veel voorvalt dat het minder pijn doet. Hoe dikwijls je ook al eens op je vinger klopte, het doet nog zeer, net zo erg als de eerste keer.

Maar ik begrijp hem wel, hij wilde er op wijzen dat dit daar, veel meer dan bij ons, een deel van het leven was en is. En dat je er dus moet mee leven. Hoe hard het ook is.

Het zijn de feitjes zoals het sneuvelen in het leger van Napoleon, die plots die voorgaande geslachten weer tot leven wekken. Het maakt die lettertjes tot levend materiaal. En het is doodjammer dat we er niet van iedereen een levensroman bij hebben. Dan zouden wij pas het voortdurende strijden om te leven en te overleven kunnen waarderen. Nu is het net een stukje bijbeltekst: Abram gewon Isaak, Isaak gewon... En dan weten we over die Abram en Isaak nog een en ander, maar in die bijbelse opsomming vind je ook namen die je onbekend zijn, 't was wel van de familie, maar helemaal geen speciale ... Hoe weet je dat ? Omdat men het niet vermelde ? Maar wat was en is de maatstaf om iets te vermelden?

Als daar een Pauwels bij is, die kapot gegaan is aan de stoflongen van zijn zware labeur in de mijnen, om zijn gezin eten te geven...dan vind ik dat minstens even groots als de geschiedenis van een David in de bijbel! Die man zal geen Batsheba gekend hebben, hij had er zelfs de kans niet toe! En wellicht heeft hij ook geen collega op het gevaarlijkste punt van de mijn gezet, om nadien zijn wijf in te palmen... Sorry voor de uitdrukking, maar zo is het toch?

Nu kunnen we alleen dromen over die mensen van toen (dat heeft ook zijn charmes)...
Hier ligt nu, in enkele povere bladzijden "Het geslacht Pauwels", de geschiedenis van gewone mensen in een harde wereld... een voortdurende strijd om te overleven.

Weet je, ik ben blij dat er het de voorgeslachten van onze families geen beroemde mannen zitten, maar gewone mensjes, mensjes die heel de beschaving maakten tot wat ze is, met al de gaven en vooral al de fouten van dien. Helemaal geen vedetten, geen heiligen, geen duivels... Werkmeinschen, labeurders, tsjoolders travakkers voor een bete broods en als het kon een schelle van den balk.

Heerlijk toch om te kunnen dromen, met de namen er bij ?
Bedankt mensen die al dat monikkenwerk doen om die vorige generaties op te zoeken en daar nog her en der kleine faits divers bij te vermelden! Je weet niet wat een plezier ons dat doet!

tot de volgende ?

tweeënveertig jaar...

Image by Erf-goed.be via Flickr

Gisteren waren we precies 42 jaar gehuwd... De enige die na al die jaren daar nog op dacht was mijn oudste zus. Zij vroeg onder meer wat we gingen doen. Niets... het is een dag als een ander, en die 42 jaar zijn er heel toevallig omdat wij toevallig in dat kalendersysteem leven, waren we hindoe, of Jood of Chinees of weet ik veel, dan waren we misschien nu al 50 of misschien nog maar 38 jaar gehuwd...
Toch is het al een hele tijd... Pakken generaties zouden met het bereiken van die leeftijd al gelukkig zijn geweest, laat staan dat je zolang kunt en moogt bijeen zijn. Eén zijn.

Volgend jaar is die oudste zus van mij, als 't God belieft, al 50 jaar gehuwd...'t Lijkt wel een mensenleven.

Maar toch is het een heuglijke dag geworden...Ook al stond er niets op het programma. Toen Suzanne de telefoon neerlegde, belde Veerle dat ze moest gaan werken, en of we de kinderen wilden opvangen.
We waren van plan om vlak na de middag raprap onze boodschappen te doen, toen op de middag zelf, de telefoon weer rinkelde...
" U spreekt met het Vrij Technisch Instituut Sint Lucas uit Oudenaarde, bent u de grootvader van Kimberly?" Ja, dat ben ik... Kimberly is ziek, ligt hier in het ziekenkamertje op bed, maar het betert niet... Moet ik ze komen ophalen? Als je zo vriendelijk wilt zijn...
Ik dus naar St Lucas in Oudenaarde.
Thuisgekomen, onze huisdokter opgebeld, en gevraagd of hij kon komen, en hoe laat ongeveer (want we moeten dringend inkopen doen!)...
Tussen drie en vijf zou hij komen. Ok; Kimberly bij de TV op de zetel gelegd, en wij vlug om boodschappen.
Anny met de boodschappen thuis afgezet, en zelf de rest van de aankopen gaan doen.
Eerst naar de Gamma, om een paar nieuwe lampen voor het licht aan de voordeur, en een stukje kabelgoot om de nieuwe kabel van Belgacom-TV in op te bergen... en dan naar de handel in dierenvoeder om "gebroken mengeling met legkorrel" voor de kippen.

Ik was goed en wel thuis als de dokter kwam.
De auto terug uit de garage om medicatie te halen. Ik was die dag al eerder in de apotheek, en bezwoer hem geen opmerkingen te maken in de zin van "goede zielen die weerkomen, waarop hij grinnikte dat ik blijkbaar wel graag kwam bij hem...

Oh ja, bijna vergeten te zeggen, 't is een bronchitis, en als ze koorts zou krijgen moeten we er weer de dokter bijhalen, want het zou ook het begin van diene griep kunnen zijn...dixit el dottore om het in het Mexicaans te zeggen....


Tweeënveertig jaar geleden was het ook een drukke dag, maar nu ook, maar hééééél anders... Van al dat lopen en me opjagen zit ik voituurlijk ook weer met meer pijn. Je ziet echt een heuglijke dag...

Oh ja, de dag voor Anny was ook leuk! Voor het programma dat ik je net voorstelde zat zij al uren aan een stuk prei te kuisen. Armand en Lea hadden ons een heel pak prei geschonken. De oogst moet goed geweest zijn, aan de hoop te zien. Hopelijk eten we straks gestoofde prei met meegestoofde patatjes en hopelijk met een stuk lever... Maar ik weet het niet, ik heb me nog niet geïnformeerd bij kok Anny... Nee, 't is vis met frietjes...ook niet slecht.

Héhé, een ganse blog met dagdagelijkse dingen... dat is lang geleden! Zou ik nu echt niets vinden om over te memmen?
Nee, ik ga 't maar zo laten, om die dag van gisteren te herinneren als een heuglijke verjaardag, toch in ons kalendersysteem...

tot de volgende ? (Oh ja, op de foto: De st Martinuskerk van Loppem waar we in 1967 op die schitterende zonnige novemberdag huwden...)

Ethiopië

Image by menfes qeddus via Flickr

Als wij, van onze generatie, spreken van de hongerlanden, dan denken wij aan Biafra en Ethiopië. Het is over het laatste land dat ik het hier eventjes wil hebben...
Hoe ontstond de hongersnood daar ?

Keizer Hailé Selassié eiste van zijn boeren maar liefst 75 % van de oogst op. Daardoor, en door de toename van de bevolking, kwamen de boeren in nood. Zij rooiden steeds meer bossen, om bijkomend land te hebben en omwille van de brandstof die het hout hen leverde. Daardoor werd het land kaal, er was grotere erosie van de landbougrond, en steeds minder opbrengst. De mest van de beesten werd gedroogd om als brandstof te dienen, in plaats van het in te werken in de hongerende bodem. Op den duur werden zelfs de ossen geslacht om eten te hebben, en was er zelfs geen mogelijkheid meer om het land te bewerken.

Dat is heel kort samengevat wat er gebeurde.

Omstreeks 1345 werd Europa geteisterd door een extreem nat jaar. De oogst mislukte, en de honger dreigde. Het daarop volgende jaar was het nog natter, en de oogst bedroeg uiteindelijk minder dan het benodigde zaaigoed voor de volgende oogst. De honger sloeg algemeen toe. Het derde opeenvolgende jaar was er weer een met extreme neerslag, en de honger werd zo erg dat zelfs kannibalisme werd bedreven. De lijken van de gehangenen verdwenen nog dezelfde nacht... Tot overmaat van ramp werd het jaar nadien de pest ingevoerd in Europa, en een uitgehongerde verzwakte bevolking werd geconfronteerd met de zwarte dood.
De Europese bevolking werd gedecimeerd. Frankrijk had nog zo'n kleine 17 miljoen inwoners, Engeland amper 2,5 miljoen...
En om de wijsheid van de mensheid te kenschetsen, begonnen ze dan aan de honderdjarige oorlog...

De beschaving was met honderden jaren ineens achteruit geduwd.

Maar ook hier was dit het begin van het einde voor het feodale stelsel, net zoals in Ethiopië waar revolutie kwam en het communisme.

Er is, ook in dit schrijnende voorbeeld geen nieuws onder de zon, want ook in Ethiopië is men nu begonnen aan een eindeloos lijkende strijd...

Het mensDOM, met nadruk op DOM...

Wie denkt dat geschiedenis een les zou moeten zijn, heeft het dus verkeerd voor! Telkens en telkens opnieuw begaan we weer dezelfde fouten. Je zou nu kunnen veronderstellen dat ze in Ethiopië onze geschiedenis niet kennen, maar waarom hebben wij, die de pretensie hebben de beschavers te zijn, dan niets gedaan?

Als het over landen gaat met grote olievoorraden, dan vinden we het plots wel nodig de bevrijder te spelen. We "beschaven" blijkbaar alleen als we er profijt bij hebben, anders beperken we ons tot omhalingen om steun te geven aan de hongerigen...


Och, we leren niets bij, buiten nieuwe middelen om efficiënter te vernietigen en om efficiënter te heersen over anderen.

En gek genoeg, ook nu er nieuwe spelers komen op wereldvlak, denk aan China, denk aan India, wat zien we dan ? Een nieuwe opkomende wereld? Bah neen, nieuwe doordrukken van dezelfde stommiteiten. Niets meer, niets minder.

Telkens en telkens weer vinden wij jagers op macht.

De adel en vorstenhuizen van toen zijn vervangen door kapitalisten en politici. Maar dat is niet echt een verschil, alleen een verschuiving, voor de rest zijn de machtsmisbruiken grosso modo exact dezelfde...Hooguit met een licht laagje beschavingsvernis er op.

Met andere woorden: "het is des mensen"... het zit blijkbaar in de genen ingebakken. Net zoals het hert geweien krijgt om een harem te veroveren, net zo streven mensen naar macht en naar ondergeschikten.

't Zal wel altijd zo blijven, het lijkt zowat een natuurwet. Eigen aan de soort.
Ik ken niemand die macht heeft, die het ook niet gebruikt. Er zit hoogstens verschil in gradatie, verschil in manieren van toepassing. Maar als de een minder scherp onderdrukt, dan is dat hoofdzakelijk omdat er nog boven hem staan met meer macht die hem in toom houden.

Eigenlijk moesten we allemaal in een ton gaan zitten en tegen al die Alexanders zeggen: "Ga eens wat opzij, je staat in mijn zon"... Want op die tonzitter heb je geen pak, je kunt hem hoogstens de kop af slaan, maar dan heb je die onderdaan helemaal niet meer.
Maar wellicht zouden we dan streven naar de mooiste ton...

We leren het nooit.
We zijn van materie gemaakt en streven naar meer materie, en gebruiken het onstoffelijke om het stoffelijke te verhogen.
djudedju

Ik heb alleen een hond om op te roepen. Die kwispelt dan, want hij weet dat het roepen maar lawaai is, en hij komt dichtbij om een aai te krijgen.
Ik moet eens op zoek gaan naar een mens waar ik de baas kan over spelen...hoor ik er weer bij, ben ik weer in...

tot de volgende ?