Kerkhofblommen...

Image by Bert Kommerij via Flickr

Anny en Veerle zijn naar Zingem, met een pot Chrysanten van Tanteke en één van ons voor op het graf van nonkel Julien en zoon Noël...Ondertussen gaan ze ook het graf eens schoonmaken.
Morgen komt Caroline en mijn petekind Angelique met een pot bloemen voor op het graf van onze Koen, en hier staat er ene klaar voor haar om mee te nemen naar het graf van haar man Patrick, een neef van Anny.
En overmorgen gaan we dan naar het graf van Koen, en denken niet alleen aan hem, maar aan allen die we reeds verloren op onze levensweg...
Kerkhofblommen zijn een geheugensteuntje...
Kerkhofblommen doen ons weer eens terugdenken aan al die velen die we ooit hebben mogen kennen, en die vroeger uit de trein van het leven zijn gestapt.
En het kerkhof ziet er met die dagen eens echt feestelijk uit. Honderden, duizenden kleurige bloempotten, bloemstukjes prijken op zowat alle graven.
Alle graven (of toch de meesten) zijn weer eens netjes schoongemaakt.
We herdenken de doden
Nee, eigenlijk herdenken we het leven, het leven van toen, met hen.
We denken aan de levende mensen, of liever aan de voormalig levenden.
Die deel uitmaakten van ons leven. En dat gaat heel, heel ver... Het verste wat ik me herinner aan overledenen, is mijn grootvader, maar daar staat me maar heel vaag iets van bij. Ook mijn grootvader aan moeders zijde, en de stiefmoeder van ma...en zo gaat het maar door, een hele resem mensen die er niet meer zijn, en toch nog een deeltje zijn van mijn leven.
Ik ben geen kerkhofman, de doden bewaar ik veeleer in mijn hart dan wel op hetkerkhof. Ik weet er zijn mensen die hun troost vinden bij het graf, ik niet, mijn doden zitten in me, niet in de koude aarde.
Ons vader zaliger zei altijd dat er geen beter huwelijksbureau was dan het kerkhof, waar dieptreurige weduwen getroost worden door even dieptreurende weduwnaars... Een beetje sarcastisch, maar dat is wellicht de basis van het feit dat ik geen kerkhofman ben. Maar eigenlijk heeft dat geen belang, ieder troost zichzelf op zijn of haar manier, een troost die er niet echt een is, want bij de dood is weg letterlijk weg... Je houdt de doden in leven in je eigen herinneringen.
En misschien, zo hopen wij toch ergens allemaal, is er geen dood, maar leven na het afsterven. In ieder geloof is dat er, en zelfs wie niet gelooft hoopt ergens op, want dat dood is dood klinkt zo akelig.
Voor de nabije afgestorvenen is er geen allerzielen en/of allerheiligen nodig om ze te herdenken, we denken zowiezo wel op ze, omdat we ze missen in ons leven. Maar die speciale gedenkdagen zijn goed om ons ook eens ter herinneren aan diegenen die niet zo nabij zijn...en toch deel uitmaakten en maken van ons leven.

Eigenlijk zouden we ook eens moeten denken aan diegenen die niemand meer hebben die op hen denkt. Maar dat is louter theorie, als we ze niet kennen, kunnen we ze ook niet herdenken. We kunnen wel bij de levenden die helemaal alleen zijn iets vriendelijker zijn, eens vriendelijk goedendag zeggen, en eens een praatje maken... Ik doe dat met enkelen in het bejaardentehuis waar tanteke zit... Ze is dan wel wat jaloers, en trekt aan mijn mouw om mijn aandacht op haar te trekken. Oude mensen hebben soms iets van kleine kinderen... Maar die mensjes die nooit iemand hebben, die stralen van geluk om je gewone goedendag... Kost je niks, en toch is het als een stukje goud voor hen.

Kerkhofblommen...
Ik vind ze mooi, ook gewoon, als bloem.
Ze zijn er nu, op een moment waarop je eigenlijk geen bloemen meer verwacht.
Ze zijn het sneeuwklokje van het najaar, en iedereen gaat zich te buiten in uitbundigheid met grote potten die het graf bijna wegstoppen, weg van je weemoed, weg van je stil verdriet.
Kerkhofblommen...
Leven op het veld van de dood

tot de volgende ?

Eet meer curry (tegen de kanker...)

Image by h_dwight_beers via Flickr

Gelezen in Het Belang van Limburg... In curry zit curcumin, en dat zou kankercellen doden. Dat zeggen althans twee Ierse geleerden...
Ik moet toch eens zoeken of er in India en omstreken dan geen of heel weinig kankerpatiënten zijn, want daar vreten ze curry tegen de sterren op. Ze doen zowat in alles en nog wat curry, want curry wil eigenlijk gewoon saus zeggen in hun taal...Maar ze gebruiken veel pikante kruiden waaronder ook heel veel curcumin.
Maar er kan wel iets in zitten... Dat men in die warme landen het eten zo pikant maakt, heeft in oorsprong niets te zien met de smaak, maar met het feit dat het eten zo langer eetbaar blijft. Men dacht in den beginne dat de smaak verdoezelde dat het eten niet meer zo fris was, maar al spoedig bleek er meer aan de hand, de kruiden hielden het rottingsproces ook tegen!
Misschien dus ook kanker ???

Ik eet graag curry, maar dan niet op zijn Indisch... Ooit zijn Anny en ik in Glasgow bij een Indier gaan eten. We mikten iets uit op de kaart met onleesbare namen, en de ober vroeg ons in een onbegrijpelijk Engels of we er ook "some bread" bij wilden... Na een keer of vijf had ik al door dat hij brood offreerde. Ik knikte, en hij haalde een ganse waslijst uit met soorten brood...Allemaal met vurrukkullukke Indische namen. Ik heb hem zelf laten kiezen...
Na de eerste hap grepen wij beiden naar de -gelukkig heel grote- Engelse pinten bier... Wij hebben het eten opgegeten, of liever verdronken in liters bier. Best dat het Engelse bier niet zo straf is als het Belgische...of het moet zijn dat de pikantigheid ook wapent tegen zattigheid. Dju, jongens was dat pikant !!!

En dat wordt ons nu aangeraden tegen kanker... Allee, dan gaan we beginnen trainen hé, iedere dag een snufje meer in de soep.
En als je weet dat look dan ook nog eens een natuurlijke antibiotica is, is het uiteraard aangeraden ook wat look in dezelfde pot bij te doen, kwestie van de andere kwalen te vermijden.Je vermijdt er ook heel wat sores door, want er is geen mens die je nog durft lastig te vallen met die walm van look en curry rond je. De muggen vallen dood voor aleer ze je tere velletje kunnen bereiken. Maar je krijgt geen vallingen en geen kanker.
djudedju.

Ik heb vanmorgen, bij het opstarten van mijn kwampjoetertje direct eens gekeken in "Beheer", of de Karmic Koala er al was... Nee, nog niets te zien.

Karmic Koala is de naam van de nieuwste versie van Ubuntu, met als grootste nieuwigheid werken in the clouds... naast een hele boel andere nieuwigheden. Was hij er wel al geweest, dan zou ik toch eerst mijn blog gemaakt hebben (jullie gaan voor!) en mijn mailtjes bekeken, om dan op mijn dooie akkertje de nieuwe Ubuntu te installeren.

Gisteren heb ik zo'n machientje gekocht om mijn eigen identiteitskaart mee te lezen...Ik moet het nog installeren, maar ik wacht daar ook mee tot de Karmic Koala er is...Dan doe ik meteen alles in een keer. Weet je wat er leuk is? Dat machine om de Belgische (Europese) identiteitskaarten mee te lezen is "made in China"...Kunnen ze er daar een ietsiepietsie chipke hebben bijgefoefeld om mijn gegevens mee te kunnen inkijken. Maar echt veel kan mij dat niet schelen, want wat we tegenwoordig ook doen, Big Brother is toch watching... Je kunt dat onder meer merken aan het feit dat ze nu gevangenen voorwaardelijk vrijlaten zonder enkelband... Ze zijn toch gezien...

Of toch niet? Misschien achten wij het allemaal veel erger dan het werkelijk is, want kijk... de kleine Younes is op een nacht het huis uitgelopen en niemand vindt het manneke terug. Of is dat omdat Younes in zo'n klein dorpje woonde, waar men de waakzaamheid nog niet zo ver heeft opgedreven?

Maar het is toch beangstigend dat zo'n kleine kinderen plots van de aardbodem verdwenen lijken. En weer vraag ik mij af wie zo'n kleine ukjes kwaad zou kunnen doen. Mocht ik midden in de nacht zo'n peuter in zijn pamperke en op zijn blote voetjes zien lopen, ik nam het meteen mee naar de politie. Ik zou er wel blijven bijzitten, want die mannen weten niets terug te vinden, kunnen ze makkelijk zo'n kleine weer kwijt spelen...

tot de volgende ?

borstvergroting

Image by roel1943 via Flickr

Vandaag gelezen: Borstvergroting leidt in 25% van de gevallen tot chronische pijn.
Een mens zou geneigd zijn te denken: eigen schuld, dikke bult (twee bulten in onderhavig geval), maar wellicht zijn er ook dames die tot een dergelijke ingreep overgaan om heel menselijke redenen. Denk bijvoorbeeld aan de dames die een borstamputatie gehad hebben, en die op die manier hun zelfbeeld een beetje willen restaureren...
Maar toch hoop ik dat die kwart pijnpatiënten dan allemaal te vinden zijn bij de borstvergrotingen uit "hoogmoed", om het eens ouderwets uit te drukken. We lezen immers dat filmster X voor de derde keer haar borsten liet vergroten, dat Miss Y haar titel behaalde dank zij een fikse borstvergroting en ga zo maar door... Onnodige ingrepen, puur om er in eigen ogen (en hopelijk ook andere) beter uit te zien dan de natuur eigenlijk bedoeld had...

Maar eigenlijk gun ik niemand chronische pijnen toe. Zelfs niet die trutjes die menen zo meer en beter te behagen. Want, och, eigenlijk is die borstvergroting maar een wat meer uitgediepte vorm van make-up.

Wij kijken met meewarigheid naar de zwarte medemens die zijn gezicht verfraaide met allerlei littekens, maar smeren zelf ons gezicht vol met allerlei kleurige smeerseltjes. Als ik 's morgens opsta en ik zie rond mijn ogen donkere diepe verkleuringen, dan weet ik dat ik er doodziek uitzie, en wellicht ook ben. Als je een dame ziet met diezelfde donker schaduwen rond de ogen, dan is het wellicht make-up. Je moet er eens goed opletten hoeveel van die "mooie" make-up eigenlijk gelijk is aan de kleuren van doodzieke mensen, koortsblos, donkere schaduwen rond de ogen... Die littekens van onze zwarte medemensen zijn niet zoveel gekker!

Om een of andere reden zijn rimpels ook uit den boze. Terwijl ik de vrolijke mens herken aan zijn lachrimpeltjes, stoppen veel vrolijke dames die tekens van goed humeur weg onder een laag pleisterkalk. Ook grijze haren moeten zo nodig in een ander kleurtje, die dan meestal helemaal niet lijkt op een natuurlijke kleur. Ik kende ooit een dametje van dik in de zeventig die steevast rondliep met een strogeel en heel jeugdig gekapt kopje, zodat je iedere keer als je haar eerst op de rug zag, en ze zich dan omkeerde weer het lazarus schrok. 't Menske is nu al enkele jaren dood, maar iedere keer ik langs haar voormalig huisje passeer denk ik op haar...en haar kleurtjes, want ook haar gezicht was opgeverfd. 't Kwam misschien omdat haar man vroeger schilder was ?

Nee, geef mij maar de natuur. Voor mij is het net als met alles, ik hou niet van het te volmaakte, het te afgelikte, het te mooie... Voor mij zit de schoonheid net in dat kleine foutje, dat kleine stukje onvolkomenheid. Als een werkelijk volmaakt beeld ziet, met alle maten precies zoals het ideaal moet zijn, dan voelt dat niet natuurlijk aan. Het is té om mooi te zijn. Ik denk soms dat het net die kleine onvolkomenheden zijn die licht werpen op het andere, het zeer mooie in ieder mens. Ik kende ooit een verschrikkelijk lelijk mensje, een gezicht om weg te stoppen, maar ze was mooi door haar vriendelijkheid. Ze was altijd goedgezind, had voor iedereen een goed en vriendelijk woord over, was voor alles en nog wat dankbaar en hielp waar ze maar kon, zonder dat het moest gevraagd worden. Een crème van een mens! Alleen de eerste keer zag je die lelijkheid, nadien nog alleen het mooie.

En omgekeerd, we kennen wel allemaal links of rechts een heel mooie mens, die zich lelijk maakt door zijn omgaan met anderen...Die onvriendelijk is, nooit de handen durft uit de mouwen te steken, die nurks is en onhebbelijk, en alleen aandacht heeft voor heteigen persoontje...

Met andere woorden, mooi zijn heeft maar heel weinig uit te staan met het uiterlijk. Neem nu Bertje, een dwerg... Met een bril met van die jampottekesglazen, en dat typische uiterlijk. Maar hij was graag gezien, omdat hij vriendelijk was, en zijn mismaaktheid zelf weglachte. ( "De zondag moet ik van ons moeder altijd eerst naar de mis" Bertje was zeventig... "Leeft Uw moeder nog?" "Nee, maar ze heeft gezegd dat ik mocht doen wat ik wilde als ik groot was, maar zolang ik klein ben moet ik de zondag naar de mis"...)

Heerlijke mensen zijn niet volmaakt. Ik huiver van het volmaakte. Ik heb het je al gezegd in vroegere blogs, als ik eens lees in zo'n Heiligenleven, dan wil ik geen zo'n volmaakte, heilige mens in mijn omgeving! Altijd voorspelbaar en niet goed, maar karamellenzoet...brr... Ik mag er niet aan denken. Bovendien zijn dat voor mij geen heiligen, voor mij kun je maar heilig zijn als je ook fouten hebt, als je net die fouten verbetert... Net zoals een moedige soldaat een gekke soldaat is! Een echte moedige soldaat is diegene die dood van schrik zijn schrik overwint. Anders is het geen moed, maar waanzin. Geen heiligheid maar suikerzoetigheid. Geen schoonheid maar afgelikte volmaakte prentjesachtigheid.

Geef mij maar een schone lelijkaard, een doodsbange moedige, een vechtende heilige.
Maar geef mij geen saaie volmaaktheid.
Een van de mooiste schilderijen die ik ooit zag was een oude tuinman, ik weet niet meer van welke schilder het was, maar je zag in het tegenlicht een oude gebogen gaande man, met in de hangende armen een paar bloempotten, een gezicht als een landkaart zo vol rimpels, ogen waarvan het blauw verwaterde, maar met lachrimpeltjes en een monkel om de mond... Je kon de man echt niet mooi noemen, maar toch was hij net daarom zo schoon...

En toch...toch verwachten wij van de andere de volmaaktheid. Want als de ander niet precies handelt volgens wij verlangen, dan is het niet goed. Voor onszelf hebben we minder strenge normen.

Ergens moeten we daarvan leren... Moeten we ons verwachtingspatroon bij stellen, moeten wij leren ook schoon te zijn, door vriendelijkheid en behulpzaamheid, binnen ons kunnen. En iedereen kan wel iets...

Nee, het zijn niet de kleren die de man maken, het is zijn Zijn.

tot de volgende ?

Erwtensoep

Image by mysza831 via Flickr

Toen ik vanmorgen rond zeven uur het rolluik van de slaapkamer omhoogtrok zag ik niets. Mist, bollemist. Echte erwtensoep... hoort een beetje bij de tijd van het jaar.
Maar je kunt mist ook anders bekijken! Nooit is de horizon zo dicht bij als juist met mist. Je hebt eindelijk eens zicht op héél de wereld.
De wereld heeft zich verkleind tot mensenmaat.
Daarachter is niets meer.
En midden in dat kleine wereldje sta jij, eindelijk het echte centrum van heel de wereld, heel de cosmos.
Het voelt onwennig aan, het is precies wat te veel, hoe klein het ook is. Het is iets wat je niet hebt verwacht, dat je vandaag zoudt opstaan en heel de wereld voor je voeten zou liggen. Je huis piekt uit de nevelen omhoog, en is zo groot dat de schoorsteen al weer aan het vervagen is.
Een héle piepkleine wereld, en je weet niet wat er mee aanvangen. En plots merk je dat de einder hoe zeer je er ook naartoe gaat, steeds verder voor je wijkt. Oef, de wereld is er nog helemaal, de last valt van je schouders...'t Is niet jouw verantwoordelijkheid.

De fout die we al eeuwen maken! Want de aarde is wel onze verantwoordelijkheid. Maar ja, ooit hebben een deel vechtersbazen de wereld verdeeld in stukjes waar zij baas over speelden, en al de grond en al wat er op groeide, al het water en al wat er in zwom, al de lucht en al wat er in vloog was van hen...Jij kon met veel moeite geld, zuurverdiend geld, die je bij hen met moeite ontving, een stukje van die grond kopen, alleen de grond, de lucht en de ondergrond bleef van de grote sterke vechtersbazen en hun descendenten... En je moest er dan ook nog belastingen op betalen. Aan die zelfde lorejassen.

Waar zij het recht haalden zich eigenaar te noemen van een stuk van de wereld ? Aan hun geweld, hun leger, hun macht, hun kapitaal...

En wij, wij lopen er in. Want eigenlijk kan het toch niet dat iemand eigenaar is van de wereld ? Niemand heeft hen ooit de wereld geschonken. De wereld is er, en is er voor iedereen. Maar wij moesten zo nodig een hele "beschaving" opbouwen op het privébezit, bezit van iets wat eigenlijk niet van jou is. We randen ons "eigendom" af met hagen en prikkeldraad. Van hier tot hier is het mijne, en jij komt er niet op.

En dat daar, dat is een stuk dat "bereidwillig" ter beschikking van de "gemeenschap" is gesteld, en daar mag je met je stinkende en lawaaimakende auto op rijden, mits je rijdt met de brandstof ik die ik heb belast en beladen met allerlei taksen...

Gek als je er over na denkt. Die hele grote kleine aardkloot, helemaal verdeeld in grote beetklare happen, en ieder van die happen in kleine privé-hapjes. Die weer opbrengen voor de eigenaar van de grote hap?

Gek.

Want het is net dat system dat de oorzaak is van heel het tenietgaan. Het is net dat systeem dat er de oorzaak van is dat iedereen de verantwoordelijkheid opschuift naar de ander. Op jouw grond doe jij toch wat jij wilt? En het zal heus niet zo erg zijn als ik hier mijn bomen kap, daar heb jij geen zaken mee. Ik zal wel de zuurstof inademen van jouw bomen...Och, je gaat ze ook kappen? Maar dat mag niet! er zijn bijna geen bomen meer !
Verantwoordelijkheid begint bij jezelf, niet bij je buur.
Maar binnen het systeem van allemaal privé-eigenaren is de wereld niet meer één geheel, maar een puzzelstukje dat in sommige gevallen bebouwd is met een torenhoge flat met wel honderd eigenaren over dezelfde schamele aren grond...

Eigenaren? Over de wereld die je moeder is van al het leven? Gek.

We kunnen het systeem niet zo maar doorbreken, maar misschien kunnen we ons er eindelijk van bewust worden dat we dat stukje aarde maar in bruikleen hebben, we mogen het gebruiken...Er is geen geschreven huurcontract, maar als je er niet goed voor zorgt, dan verliest het zijn waarde, niet alleen voor jou, maar ook voor de volgende generatie, en de daar op volgende, en de dáár op volgende...eindeloos door geven we steeds minder door, steeds verder verontreinigd, steeds doder, steeds minder leefbaar...Een mens zou alles doen voor zijn kinderen, meneer! Alles ? Ja, alles...Maar op mijn grond ben ik de baas. Daar doe ik mee wat ik wil. En après nous la déluge...

Eigenlijk kunnen we hoogstens beheerders genoemd worden van de aarde, en geef het maar toe, we zijn maar luizige beheerders. We verdienen het niet steeds weer en weer die kans te krijgen. We geven de aarde geen meerwaarde, in tegendeel.

Hoeveel generaties zullen nog kunnen leven als we zo verder "beheren"?

Heb je al stilgestaan bij dat kleine stukje groen dat plots de aardkluit openbreekt om boven te komen en ons te verheugen met groen en bloei en zuurstof? Je kunt dat makkelijk wegkrijgen met onkruidverdelger.
En op termijn krijgt de onkruidverdelger er zelfs het grootste onkruid onder: de mens...

tot de volgende ?

Related articles by Zemanta

• active media game (slideshare.net)

Tandpijn

Image by Inferis via Flickr

Gwendolyn zit nog in bed, met tandpijn. Ze is al een hele week antibiotica aan het nemen, want de tand zit ontstoken en de tandarts wil er zo niet aan werken... Gisteren zat ze al met pijn, en vannacht is het nog verergerd, en heeft ze ook nog koorts gekregen...

Anny heeft er compassie mee - "tandpijn kan erg zijn" - ik zou het niet weten, ik heb nog nooit echt pijn aan mijn tanden gehad. Als kind kwam ik eens uit bed met een fiks opgezwollen kaak, maar ik had het niet eens gevoeld... Ik heb - naar het schijnt - een hoge pijngrens. Als ik soms mijn rug voel opspelen denk ik wel eens...'k zou eens geen hoge pijngrens moeten hebben, wat zou het dan niet zijn? Maar daar is Gwendolyn niet geholpen. Straks ga ik nog eens bellen naar de tandarts, en vragen dat ze zo vlug mogelijk mag gaan.

Nu, het is niet alles winst om geen tandpijn te voelen, als ik gewaar word dat ik een slechte tand heb, dan is dat gewoonlijk omdat ik er al een fiks gat in heb, en dat ik dat voel met mijn tong. Krijg ik steeds weer onder mijn voeten, dat ik vroeger moet langsgaan bij de tandarts...Maar als je niets voelt, dan denk je daar gewoonlijk niet aan. Wat ik wel voel, is dat ik soms pijn heb van ijskoude of hete dingen tegen mijn tanden. Dat is voor mij dan een signaal om naar de tandarts te gaan. Maar ook die pijn is maar een flits, en hups, het is weer gedaan. Meestal is het zelfs zo dat ik de pijn een tweede keer niet meer kan oproepen, blijkbaar is de overgang van koud naar warm of omgekeerd dan niet groot genoeg meer om mijn zenuween te wekken.

Wie veel tandpijn heeft zal mij wellicht een gelukzak noemen... En dan voel ik eens met mijn tong langs al de gaten waar vroeger tanden zaten, en vraag mij af of ik niet beter wel wat tandpijn zou gehad hebben, had ik misschien die tanden nog.

Maar omdat ik verdomd goed weet wat pijn is, heb ik compassie met mijn kleindochter. Dus ga ik de tandarts opbellen en aandringen wat ik aandringen kan. Een mens moet niet zo afzien, dat is voor niets nodig.

En je hebt ook mensen die helemaal geen pijn hebben, en die toch vergaan van ellende. Zij lijden geestelijk pijn. Om welke redenen dan ook. En ook deze pijn kan erg zijn, heel erg, en alles van je opslorpen, net zoals lichamelijke pijn dat ook wel kan. Soms heeft die geestelijke pijn een heel duidelijke reden of redenen, maar soms gaat het over mensen met een onbestemde pijn, een depressie zegt men dan. Ergens is daar ook wel een reden voor, maar die is voor een buitenstaander niet altijd zo maar aan te duiden. Maar na het verdriet bij het overlijden van onze zoon, weet ik ook wat die pijn is... en heb ik ook met die mensen medelijden. Ook al begrijp ik hen niet, dat belet me niet mededogen te hebben met hun smart.

En als je de mensen hoort, dan moeten er maar heel weinig zijn die geen pijn kennen... Het lijkt wel of iedereen wel heel goed weet wat pijn is, uit eigen ervaring. Wij hebben altijd de indruk dat onze pijn veel erger is, dat een ander dat niet beseft, maar als je eens wil luisteren in plaats van te praten, dan merk je dat de ander net zo denkt. Dat een ander ook zijn pijn als het centrale pijnpunt van heel de wereld ervaart... En ergens is dat ook zo ! Sla eens met een hamer op je vinger, of zit eens met je vinger tussen de deur, dan is die pijn zo intens, dat je eigenlijk niets anders meer ziet, niets anders meer hoort, niets anders meer ervaart dan die vinger... Tenzij...tenzij er op het eigenste moment nog iets ergers gebeurt, dan voel je die vinger niet eens, dan is het dat andere, dat ergere dat alles overheerst...

Maar de pijn of pijnen van dat ogenblik overheersen alles, er is geen wereld meer buiten die pijn.

Met chronische pijn is dat niet zo, tenzij bij een fikse speciale aanval. Maar dan gaat het over die specifieke aanval, niet meer over de chronische. Op een of andere manier leer je op den duur die chronische pijn ergens in een hoek te drukken. Het is niet langer het universele centrum. Het is er nog, heel lijfelijk en heel pijnlijk, maar toch weet je het op den duur ergens te stationeren in een ander vakje. En er is toch nog een wereld daarbuiten.

Er is in deze blog al wat verteld over pijn! Dat alleen al bewijst dat pijn in een mensenleven een heel belangrijk stuk is. Een item die heerst over een stuk van het leven.

Wellicht is dat de reden waarom de mens schrik heeft van pijn. Zo'n schrik, dat hij zelfs vermijdt om bij mensen met pijn langs te gaan. Het zien alleen al is pijnlijk. Gek, maar het is zo. Waarom zou men anders ziekenbezoek zo'n lastige karwei vinden?

Men wordt niet graag herinnerd aan pijn, aan leed, aan verdriet, aan ziekte... Dat houdt men het liefst zo ver mogelijk van zich af.

Dat men daarmee de zieken pijn doet, hen nog meer de vereenzaming induwt, is bijzaak. Maar niet voor die zieke. Daarom heb ik nog meer medelijden met mensen die pijn hebben, ook al is het "maar" tandpijn...

De zon schijnt, met dat typische gele licht van een laagzittende zon. Her en der zie je al kalende bomen, maar het merendeel zit nog goed in de blaren. Straks is het november, en de natuur lijkt het nog niet te beseffen. Als het morgen ook zo'n weer is, dan gaan we weer vissen. Heel vaak is dat nog niet gebeurd dat we in deze tijd van het jaar nog gingen vissen. We zijn niet van die mannen die weer of geen weer gaan vissen, nee, het moet een beetje redelijk zijn. We gaan immers vissen voor de lol, niet om den brode. (Gelukkig maar, want soms zou schraalhans...)

Het is, ondanks de koude winter vorige keer, toch duidelijk dat het weer verandert. Wat de redenen zijn, daar durf ik niet over te oordelen, kan ik ook niet, want de uitleg er over is zo onduidelijk en zo verschillend, al naargelang het kamp waarin je zit, dat het voor de neutrale waarnemer niet mogelijk is een oordeel te vormen zonder vooroordelen. Maar wat de redenen ook zijn, als het werkelijk evolueert naar een verwarming, dan is dat erg, heel erg... Je moet eens een wereldkaart bekijken met reliëfkaarten, en zien hoeveel gebieden er minder dan één meter boven de zeespiegel zitten. Er zijn hele eilanden die zullen verdwijnen !

Wie nu al klaagt over immigranten, zal nog heel veel te klagen krijgen!
Pijn zal in dit licht nog een andere dimensie krijgen: een dimensie van honger en miserie...

tot de volgende ?

Mijn postnatale depressie

Image by ricardo.martins via Flickr

Lach niet !
Ik ben een moderne man, en volkomen geëvrouwcipeerd, dus heb ik ook recht op een dergelijke depressie!
Bovendien is het ook echt zo!
Ik ga je 't even vertellen zie...
Ik was zwanger van een idee, liep er maanden op te broeden (negen om precies te zijn), en toen Het Idee eindelijk ter wereld kwam, dan werd het meteen ten gronde afgebroken door "vrienden" en "sympathisanten"... (Met dergelijke vrienden heb je geen vijanden van doen.)

en dus zit ik met een postnatale depressie.
Het is zwaar zo niet te kunnen leven met je volgroeide vrucht.
Je moest me hier zien zitten, dieptreurend en volkomen depri.
... en schuddend van de lach!

Heerlijk toch zo eens de onnozelaar uit te hangen? Heerlijk toch om eens tegen draads te zijn? Heerlijk toch om eens niet netjes op het lijntje te lopen?

Zo maar, zonder iemand pijn te doen, maar gewoon omdat het gek is.
Ja, ik weet het, ze staan bij mij niet allemaal netjes op één rij, maar mochten ze wel zo staan, ik denk dat ik er eentje verzette, zo maar, om eens gek te kunnen doen.
Dat netjes op een rij, dat doet mij op mijn schoonmoeder denken... Het is als de dag van gisteren, dat ik de eerste keer bij Anny thuis ontvangen werd. In de mooie plaats. In de sjieke eetkamer stonden de stoelen heel netjes uitgelijnd als soldaten langs de tafel, geen een ook maar één millimeter verder of dichter dan de anderen... Ik ben, zonder het echt zelf te weten, langs die tafel gelopen, en duwde al die stoelen net een beetje scheef... Het voelde niet natuurlijk aan, dus deed ik er iets aan. Ik denk dat ik daar meteen mijn eerste slechte punten heb gescoord bij schoonmama... Maar ik kan er niets aan doen, ik weet het niet eens dat ik dat doe, het voelt verkeerd, dus breng ik het in orde, of liever in wanorde... Zo'n huis waar de dingen allemaal zo netjes, zo strak en zo stijf staan, daar wordt toch niet in geleefd ? Dat kan toch niet ? Dat is toch niet des mensens ???

Nee, voor mij is het pas echt af, als het net niet af is. Ik heb hier ergens een boek liggen over tekentechnieken... Mooi boek, met goede uitleg en mooie technieken met potlood, houtskool, aquarel en noem maar op, maar toen Bart keek, heb ik hem gezegd dat er voor mij heel wat tekeningen in stonden die veel mooier waren in een van de fases van afwerking, dan wel als afgelikt product... Als het te mooi, te afgewerkt is, dan doet het zo dood aan. Dan leeft het niet meer, dan zit er geen beweging meer in. Kijk eens naar Het Lam Gods van de Gebroeders Van Eyck, een pracht kunstwerk, groots...maar alles is zo netjes zo overdreven afgewerkt, dat je telkens weer vasthangt aan één detail, één figuur, één grashalmpje... en het geheel is er niet meer. Je ziet het schilderij veel beter op postkaartformaat als het ware. Dan zie je het geheel.

't Zal wel aan mij liggen, maar zo ben ik nu eenmaal...
Als je mij ooit vraagt, begin dan niet voor mijn komst alles netjes te zetten en grondig te poetsen, want je maakt me doodongelukkig. Ik zal amper durven bewegen (Na mijn schoonmoeder zet ik geen stoelen meer uit de rij...).

Nee, laat je huis zoals het is, zoals jij er in leeft, dan wordt ik in dat leven echt opgenomen, en voel ik mij gelukkig en warm.

Ik heb altijd het gevoel dat de mens zich heel anders wil voordoen dan hij of zij in werkelijkheid is. En maak je niet ongerust als het "overhoop" ligt, het moet al de spuigaten uitlopen voor ik dat opmerk. Ik kijk ook niet echt, ik voel veel meer de sfeer dan ik bewust rond kijk. Staan er een pak fotootjes, dan zal ik dat gezien hebben, als een teken van leven, maar vraag mij niet wie of wat er te zien was op die foto's... want dat heb wellicht helemaal niet opgemerkt. Het enige wat ik misschien wel echt bewust zie, is een beeld, een schilderij een boek...dingen die bij mij ergens op een hogere aandacht kunnen rekenen. Als er een boekenrek hangt, dan zal ik toch proberen te zien wat er staat. Maar dat er een paar pantoffels half van onder de zetel piepen, dat zal ik wellicht helemaal niet hebben gezien, tenzij ik er bijna over gevallen ben... wat op zich al een bewijs is dat ik het echt niet zie.

Als ik mensen zie, dan heb ik dat ook... Vraag me niet wat ze voor kleren hadden, of welk kleur van ogen ze hadden, maar ik zal wel weten: hij of zij is me sympathiek of net niet.

Die eerste indruk kan later wel bijgesteld worden, maar meestal blijft het bij die eerste indruk.
De mens moet niet mooi zijn, hij of zij moeten "warm" zijn... als je me verstaat. Ze moeten iets uitstralen, een open staan voor...

Vandaag zijn we naar de rommelmarkt geweest in Wetteren. Er was één stand waar nog alle waren afgedekt waren, en de eigenaar in geen velden of wegen te speuren was. Ik had er nog mee gelachen dat die bij de overschakeling op het winteruur heel duidelijk iets verkeerds had gedaan... Toen wij rond waren, was hij nog niet aanwezig. Ik wist perfect wie het was, ik kende die goederen... En dan kregen wij plots te horen dat hij die morgen dood in zijn bed was gevonden. Nog geen 43 jaren oud... Iemand had toevallig nog een foto op zijn gsm waar die man ook opstond... Het was inderdaad de man die ik kende van vele vorige markten...

Gek, zo ben je er, zo ben je weg...
We babbelden nog wat met enkele, ook aangeslagen, andere marktkramers, en toen kwam ook onze Koen nog eens ter sprake, en dan voelt het dubbel zo pijnlijk aan...Volgende week is het al weer Allerheiligen, en komt alles nog eens intenser in je gedachten...

Och, laat ik er maar over zwijgen, verdriet vermindert niet met het te delen, het maakt alleen de last iets minder zwaar om te dragen.

tot de volgende ?

Kiekens en k'nijnen...

Image by steve p2008 via Flickr

Deze voormiddag zijn we naar Merelbeke geweest, gaan kijken naar de kiekens, de konijnen, de kalkoenen, de duiven, de parelhoenen, fazanten, lama's, paardjes en ga zo maar door tot de z van zeboe (maar die was afwezing).

We hebben genoten, met volle teugen van de menselijke kwekerskunsten. Zonder genetische manipulatie!

Een kippensoort is er, waar ik echt verslingerd op ben: de Duitse Faverolle. Eigenlijk is het van oorsprong een Frans ras, maar in Duitsland hebben de kwekers er nog wat kleuren bij gestopt, waardoor die kip bijna exotisch aandoet.

Het verschil tussen haan en hen is ook verrassend, je kunt bijna niet geloven dat ze bijeen horen. Bovendien is het ook een van die weinige rassen met vijf tenen!

Het zijn kippen met een baard, en bij de haan is die baard dan ook nog eens zwart, bij een witte kop en met een rode kleurenvlek in de hals...'t Kan gewoon niet op.

Een tweede dier waar ik steeds wat langer bij sta te kijken, is de kalkoen van Ronquières, een Belgisch en zeer oud kalkoenenras, in diverse kleuren.

En dan heb je natuurlijk ook de eenden en de vele soorten ganzen. Vooral de imposante toulousegans trekt daar mijn aandacht, maar ja, de Vlaamse gans ontbrak er...

Naast de Vlaamse reus en de Belgische haas, hebben wij een heel pakket eigen konijnerassen, te veel om hier op te noemen, maar ze zijn mooi, zonde van ze te moeten slachten om te kunnen genieten van een lekkere schotel "Laperaux à la bière d' Audenarde"... Ook niet te versmaden.

Bij de kippen heb je de krielen, de gewone kippen en wat je eigenlijk zou moeten indelen bij de reuzenkippen... Jersey Giants en onze eigen Mechelse kalkoenkoppen vallen op door hun imposante gestalte... er zijn er nog, maar die twee heb ik onthouden om dat ze zo opvielen. Ook de Brahma's zijn zo imposant. Maar bij de krielen zie ik telkens weer dat de hooggeroemde Japanse Chabo's echt naar de kroon gestoken worden door onze Belgische krielen, waaronder de Antwerpse Baard en de Grubbe naar mijn gevoel het mooiste zijn, en kort daarop de Ukkelse...Maar uiteraard zijn dit persoonlijke voorkeuren.

Misschien zit je nu wel te denken, wat zit hij hier nu door te drammen over al die onnozele beesten??? Gewoon, ik hou van dieren, ik hou van mooie dieren en ik hou van nuttige dieren. Ik sta vol bewondering voor het feit dat onze voorouders door voortdurend te selecteren op bepaalde kwaliteiten, er in geslaagd zijn te komen tot bijna ideale beestjes... Wat je nu echter ziet op de tentoonstellingen, dat is van een andere orde... Daar zie je dat men op een bepaald ogenblik vaststelde dat men een volmaakt iets had, en men heeft dit vastgelegd, eigenlijk met de bedoeling voortaan nog alleen te selecteren op het behoud van het volmaakte toonbeeld van het ras.

Dat heeft voor gevolg dat we daar bijna uniforme beesten hebben binnen één ras, en dat er hoogstens variëteiten zijn inzake kleur en/of tekening. Daar zit een winst in voor het ras, maar ook een verlies...
Neem nu de Brakelse, die vroeger beroemd was tot in Groot Brittanië als de everydaylayer, de kip die iedere dag een ei legde... In werkelijkheid waren dat zo'n 180 eieren maximum, maar voor die tijd waren dat formidabele leggers. Als je nu een Brakel neemt, en je komt aan 100 eieren per jaar, dan heb je bij geluk een "goede" legger vast. Want de selectie s er niet meer op de leg, maar op kleur tekening en postuur...

Je ziet, er blijft werk aan de winkel!

Toch kan ik het je aanraden om als je de kans hebt, eens zo'n tentoonstelling van neerhofdieren te bezoeken... Je staat versteld bij het zien van al die soorten die uiteindelijk uit de oerkip, de oereend, het oerkonnijn, de rotsduif gekweekt zijn !

En, als je ergens plaats hebt, dan is het houden van een paar kippen leuk, je hebt er nog wat eieren bij, en een groot deel van je afval wordt verwerkt door de kippen... Niets dan winst dus. Maar hou dan niet die rasloze hybriden, hou dan aub een echt ras van kippen. Ze zijn veel mooier om zien, en geef toe, het oog wil ook wat ! Je kunt het nuttige voor één keer combineren met het aangename, het mooie...

Morgen is het weer rommelmarkt... een heel ander iets, maar voor mij ook een ding waar ik graag op vertoef. Ook al heb ik vandaag al heel wat pijn, het zou moeten heel erg worden voor aleer ik de rommelmarkt laat vallen. Maar het is een beetje zoals ik gevreesd heb, en bijna voorspeld in een van mijn vorige blogs... Ik ben deze zomer buitengewoon goed geweest, maar met het slechte weer is mijn pijn er ook weer... Ik zou moeten verhuizen naar een of ander warm land...maar de ziekenkas betaald dat niet terug.

Tot de volgende ?

De President en de hoelahoep...

Image by Rutger Middendorp via Flickr

Dit is pas een leuke titel!
Doet mij een beetje denken aan dat liedje: "Si j'étais Président de la République..."
Het heeft ook wat speels, wat onschuldigs in zich, iets wat er eigenlijk altijd een beetje zou moeten zijn...
Maar helaas, driewerf helaas...Pesidenten zijn zelden onschuldig en onbevangen, in het beste geval hebben ze daar hun vrouw voor... In de positieve zin met de hoelahoep om de lichaamsbeweging aan te prijzen, in een heel andere zin met naaktfoto's uit een vaag verleden...
Nee, presidenten, premiers en andere staatshoofden zijn helaas nooit onschuldig en onbevangen, we hebben hoogstens eens een Jeltsin zien gek doen, maar dan was hij veeleer een rondlopend vat Wodka dan wel een staatshoofd...
Het tegendeel is waar.
Staatshoofden, regeringsleiders zijn gewoon die soort mensen die er in geslaagd zijn om met veel elleboogwerk de anderen achter zich te krijgen.
Het zijn mensen die zichzelf verheven voelen boven alle anderen.

Eigenlijk moest het net andersom zijn!
Eigenlijk zouden het moeten mensen zijn die bereid zijn zichzelf op te offeren voor het heil van hun medemensen.
Eigenlijk moesten het mensen zijn die in de winkel iedereen voor laten gaan in de lange rij naar de kassa.

Maar nee, het zijn alleen maar mensen die zich pas in hun sas voelen als ze macht hebben, veel macht hebben over anderen, veel anderen... zoveel mogelijk anderen.

Och, in "democratische" (?) staten verzorgen ze nog wel hun imago, om zoveel mogelijk hun machtsgeilheid te zien verlengen, maar dat is ook al wat ze vertonen aan menselijkheid. Ze zetten zelfs hun echtgenote aan het hoelahoepen om sympathiek over te komen, of gaan in korte broek in Australië gaan rondsjokken, of ... of... vul maar in, voorbeelden legio.

Droom jij ook van een wereld waarin er echte leiders zijn? Mensen die door hun daden de anderen overtuigen? Zo in de zin van "Woorden wekken, maar voorbeelden trekken" ?
Droom jij ook van een land waar de wetten geen dwangmaatregelen zijn, maar gewoon leidraden ? Waar iedereen die wetten volgt, gewoon omdat je weet, omdat je ziet dat ze goed zijn? Dat die wetten er niet zijn om één of andere stand of groep in hun macht te bestendigen, maar voor het duidelijk goede voor iedereen? Waar wetten en logica één zijn?

Waar er geen wirwar aan wetten en uitzonderingen op die wetten en beperkingen van en uitbreidingen van die wetten nodig zijn?

Waar je gewoon weet dat de wet gelijk is aan het gezonde verstand?
Maar dat is er nooit geweest, en zal er ook nooit zijn... Toch niet zolang de mens mens is, en dus dat stuk dierlijke erfenis in zijn genen heeft. Zolang wij dat aardse niet ontworsteld zijn, en dat, dat lijkt inderdaad pas mogelijk nadat er geen mensen meer zijn... Noem het het laatste oordeel of een ultieme sprong in de evolutie... Zolang wij gebonden zijn aan de aarde en de aardse goederen zullen de mensen meer willen dan ze hebben. Zullen ze streven naar macht, naar bezit.

Nu en dan heb je een figuur die dat toch lijkt te kunnen, zelfs in deze materialistische wereld. Plots heb je dan iemand die zichzelf vergeet voor de anderen, een Ghandi, een Damiaan een Moeder Theresa en er zijn er her en der... Maar ze zijn zo zeldzaam dat ze enorm opvallen, ze zijn zo groot dat er mensen zijn die zich bezig houden om toch ook bij die uitzonderingen te gaan liggen zoeken naar de "menselijke" kantjes, en met menselijk bedoelen ze hier (heel gepast) de minne kantjes. En wellicht vinden ze die ook wel ergens...Gelukkig maar, zou ik zo zeggen, anders stonden ze zo verdomd ver weg van ons.

Maar het lijkt dus toch te kunnen!
Men kan dus toch kiezen voor een leven waarin de anderen voor gaan.
En iedereen kijkt er naar op, gelovigen, andersgelovigen, nietgelovigen, want wat ze doen ligt niet in het normale stramien, ligt een échelon hoger.
We weten dus dat dit eigenlijk is wat er zou moeten algemeen zijn.
Maar zelf kunnen we het niet, en we zitten steevast te kankeren op diegenen die het ook niet doen.
Zo kunnen we vergeten dat we zelf ook maar een van die velen zijn.
Van die middengroep.
We horen niet bij die goeden.
Wellicht horen we ook niet bij de slechten.
Maar we hangen ergens tussenin, noch mossel, noch vis...

Och, de meerderheid is niet slecht, bijlange niet...maar goed? ook niet echt, nee...

Enige blogs geleden heb ik je verteld over dat wetenschappelijk onderzoek over "godsdienst" en het belang er van in een samenleving. En weet je, ik heb de indruk, dat hoe meer de godsdienst in onze maatschappij verwaterd, hoe meer ze het moeten vervangen met een massa wetten en een massa verordeningen, dreigementen met boetes en straffen.
Vroeger was er het dreigement van de eeuwige verdoemenis, nu wordt dat meer en meer vervangen door geldboetes, werkstraffen en celstraffen. Nu, nog tijdens ons leven, niet in een ver en vaag ander leven... Beter ? ik weet het niet... ik vond het vroeger iets minder complex en iets duidelijker... en vooral het was veel meer voor iedereen gelijk... wat de uiteindelijke straffen betreft.

toch eens over nadenken...
tot de volgende ?

IBM

Image by bw14 via Flickr

Wellicht las je ook al over de nieuwe Lotus en Lotus Cloud van IBM...We hebben al een tijdje niets meer gehoord van IBM, maar het is er nog, en springlevend. Het heeft zelfs een ngalnieuw platform opgezet inzake Lotus en E-mail (in the Clouds!).
Vandaag zie ik een nieuw berichtje over IBM...
IBM heeft voor haar nieuwe computers gekozen voor... UBUNTU !!!
Geen windows 7, te duur volgens IBM en Ubuntu is ruim zo goed en veel goedkoper (gratis!).
Waarvan akte.

Ander nieuws...
Al gehoord van Noordstroom ? Dat zou moeten een onderzeese pijpleiding worden van Rusland naar Duitsland, maar...er is een maar... Het blijkt dat de betreffende zee (en nog een boel andere zeeën waaronder ook de Noordzee) na de diverse oorlogen gebruikt zijn als dumpingsplaats voor diverse chemische wapens. Nu liggen die toch wel in de weg van die pijpleiding zeker ? En het risico is veel te groot om daar aan te raken...

Het mensDOM...

En nog zijn ze niet geleerd, nog steeds vinden ze het nodig om oorlogje te gaan spelen op diverse fronten in de wereld. Nog steeds heeft men wapens genoeg om de wereldbevolking diverse malen uit te roeien (Hoe je dat doet is voor mij een grote vraag, maar blijkbaar niet voor hen)... En hoe gesofisticeerd de oorlog ook wordt, er vallen steeds weer doden, en niet alleen militairen, nee, ook onschuldige burgers. Vooral waar oorlog een guerillagezicht heeft, zijn burgerslachtoffers van geen tel, want daar is de "vijand" niet in een militair apepakje gestoken, nee, hij is vermomd als...burger...

Ware het niet zo in en intriestig, ik zou kunnen lachen met bepaalde groeperingen die Ach en Wee! roepen over enkele burgerslachtoffers op conto van de militaire tegenstanders, terwijl ze zelf met levende bommen op marktpleinen tientallen slachtoffers maken, maar dat is voor de goede zaak, en de zelfmoordbommendragers krijgen op voorhand de absolutie en een zekere plaats in de hemel van hun godsdienst...

Och, hoor ik sommigen zeggen, onze god, de god der Christenen doet zoiets niet... Hebben jullie ooit gehoord van de Kruistochten? Daar werden ook ook de deelnemers verzekerd van een zekere hemel... en we moeten nog niet zo ver achteruit kijken, in Ierland..en dat waren dan nog wel alletwee kristelijke partijen...

Maar je hebt gelijk, het is niet god die...het zijn in alle gevallen ambitieuze leiders die het godsbegrip schromelijk misbruiken... en domme gelovigen die geloven in die mensen in plaats van hun god(en)...

En zo vinden de leiders altijd weer lijders...

Gisteren ging ik op bezoek bij een zeer zieke buur, een heel stuk verder in mijn straat... Een nog jonge man, knap, geleerd die plots is getroffen door een geheimzinnige ziekte, waar de specialisten geen raad mee weten...Hij verloor de coördinatie over zijn bewegingen en zelfs het spreken gaat hem niet meer zo hendig af... Hij zit in de periode waarin hij moet vaststellen dat al zijn "vrienden" geen tijd meer hebben om nog eens langs te komen. Gezonde mensen hebben nu eenmaal geen tijd voor uitvallers. Ik heb het ondervonden, en ik moet deemoedig bekennen dat ik, toen ik nog gezond was, geen haar beter was... Nu ik tegenwoordig iets beter ben, en makkelijker zoiets kan doen, heb ik voor mezelf beslist dat ik die fout geen twee keer zal maken, en nu ga ik bij zieken nu en dan eens op bezoek. Ik heb het gevoel dat mijn ervaring van ziek zijn, hen wel een beetje kan helpen. Ik vertel hen hoe ik vecht tegen de doemdruk van het ziekvoelen, en hoe ik probeer met bezigheidstherapie (die ik voor mezelf uitzoek), de slechtste momenten te doorbreken. Ik probeer hen aldus wat moed te geven, dat ook in ziekte je nog mens kan blijven, een deel van het geheel, dat je weliswaar maar meer kunt invullen binnen je nieuwe grenzen...Grenzen die je ook moet leren erkennen en leren aanvaarden. Och, ik heb geen garantie op mijn systeem, maar alleen al het feit dat je er bent is voor de zieke van belang. De man was helemaal opgefleurd toen ik na een paar uurtjes weer wegging. Dat doet niet alleen hem deugd, ook mijzelf.

Ik doe dat niet als een "goed werk", nee, ik doe dat vanuit eigen bittere ervaring, en ik ben blij dat ik nu weer iets beter ben, en die verworven "wijsheid" kan delen. Meer niet.

En dan bedenken dat er anderen zijn die hun medemens pijnigen, doodschieten...

Oorlog is een vorm van economie. En wapenindustrie is een industrie, waar het doel winst is, wat ook de kostprijs is. Geld... Macht...
en daartegenover... een klein mensje.
Die houdt van zijn wederhelft, die houdt van zijn kinderen en van zijn familie...
Die zelfs houdt van zijn buren en kennissen...
en die dan plots een geweer in zijn handen gedrukt krijgt, en moet gaan moorden in opdracht.
Omwille van de wapenindustrie
Omwille van het geld en de macht van enkele anderen.
Het mensDOM.

tot de volgende ?

't Is nog donker...

Image via Wikipedia

Want ik zit hier al heel vroeg te bloggen...Nu ja, heel vroeg naar mijn normen dan, want het is ondertussen al 8 uur geworden. Meteen bedenk ik dat ik in een vorig en werkzaam leven dan al mijn jas aan het aantrekken was om te gaan werken, en dat heel veel mensen dagdagelijks al veel vroeger op weg en zelfs aan het werk zijn. Wat zit ik hier dan te klagen?
Bijna iedere morgen wordt ik gewekkerd door een vertrekkende vrachtwagen uit onze wijk...Meestal draait het dan rond 5 uur...Paris s'éveille...Mater ook.

Soms vind ik dan de slaap niet meer terug, en lig ik in het duister mijn bed om te wroeten om het terug te vinden. Soms knip ik gewoon het licht aan om wat te lezen. Als ik geluk heb, slaapt Anny nog, in het andere geval hoor ik een klagend stemmetje over het licht drammen, en dan leg ik mijn boek maar weer weg, het licht uit en verder wroeten.

Maar nu hoorde ik Anny nog net opstaan, en toen ik naar de verlichte cijfers van mijn wakkermaker keek, viel het mij in dat Veerle weer de vroege shift heeft, en dat Anny dus de tweeling op de bussen moet zetten... Toen ik haar het huis hoorde uitgaan, ben ik ook maar opgestaan, mijn turnoefeningen gedaan, mij gewassen en aangekleed, ik heb de honden uitgelaten, koffie gezet, mijn yoghurt genomen, mijn sinaasappelsap, en al mijn medicamenten. De honden terug binnen gelaten, ze een stuk oud droog brood gegeven, dat is gezonde snoep voor hen. De rest van het droog brood gaat mee met Bart voor zijn dwerggeitjes. De TV aangezet en nog wat gekeken naar het nieuws van gisterenavond laat... en dan naar mijn kwampjoeter.

Monique kwam hier al vlugvlug op bezoek, met een groot stuk stof en een kartelschaar. Ik had die gevraagd om weer enkele modelletjes te kunnen klaarmaken voor de hobby... De bedoeling is dat ik met die stof een "kerstboompje" maak, op een kegelvormig stuk piepschuim. Ik heb ook twee soorten van kransen mee, die ik ook ga voorbereiden. Dan laat ik de keus aan de mensen om in december een kerststukje te maken. Zo blijven we bezig hé...

Ondertussen zijn de rolluiken al lang naar boven, en is het min of meer klaar. De lucht is bijna helemaal dicht met een grijze wolkenmassa. Mijn barometer is ook aan het zakken, en wellicht krijgen we vandaag weer wat regen. Echt Herfstsfstweer...Alleen de wind ontbreekt om er echt somber weer van te maken.

Oktober loopt al weer naar zijn eind, en straks is het weer november, de dodenmaand, met allerzielen, allerheiligen en 11 november wapenstilstand, één lange periode van stilstaan bij de doden... In het geval van de oorlogsherinnering stilstaan ook bij de menselijke waanzin. En de waanzin is nog lang niet over! Je moet maar het nieuws aanzetten op je TV om weer bommen en terreur te zien, iedere dag weer, zonder ooit tot een eind te komen... Verschrikkelijk!

Ik kan me echt niet voorstellen dat ze mij een geweer in mijn pollen stoppen en zeggen: komt er van ginder ene, schiet hem dood!... Ik denk niet dat ik dat ooit zou kunnen... Schieten op een wildvreemde mens, die ik ken noch van pluimen noch van haar... Die mens deed me niks, ik kan er dus ook niet eens kwaad op zijn, laat staan hem doden...

Wat de Hamerikanen doen, mensen gaan "bevrijden... Gewoon omdat ze vinden dat iedereen hun manier van leven moet toepassen... Dat is de vrijheid??? Vrijheid is een heel relatief begrip, je bent zo vrij als je jezelf voelt. Dat houdt ook in dat vrijheid een individuele gewaarwording is, en dat wij dus niet kunnen oordelen of een ander volk, met een andere manier van leven nu meer of minder vrij is... Hoe vrij voelen wij ons nog met al die camera's die al ons doen en laten filmen? Is het geen symptoom van onvrijheid dat we voortdurend zitten te bomen over onze privacy ?
Stel dat jij het besluit neemt om nu eindelijk eens helemaal op je zelf te gaan leven, zelfbedruipend, zonder ook maar van iets of iemand af te hangen. Je moet eerst en vooral al voldoen aan de wetgeving om een stuk grond te ontginnen, te bewerken en er van te leven. Je moet er belastingen op betalen (maar je hebt geen geld als je niet in het systeem mee doet...) Nee, vrijheid is heel, héél relatief. We moeten onze vrijheid in ons zelf zoeken, en leven binnen een maatschappij met regels om die vrijheden te waarborgen...Maar wat die vrijheden dan zijn, zit ingekapseld in een heel pak reglementeringen. Die regels zijn hier anders dan in Nederland, en toch behoren wij beiden tot dezelfde groep van het "vrije" westen... en voor een deel dingen kijken wij jaloers over de grens, en zij kijken net zo jaloers naar ons. En voor andere dingen voelen wij ons veel beter aan onze eigen kant van die "grens", ook al zo'n gek ding, die helemaal niet te rijmen is met het begrip "vrijheid"...

Zonet kreeg ik de vrijheid: "Toon, kom je brood maken?", en dus heb ik alles in de juiste volgorde in het broodmachine gedaan, en het machine aan gezet. Binnen een goede drie uur komt daar dan een mooi welriekend brood uit. (Vergeet niet één soeplepel citroensap (uit het flesje) bij te voegen, dan is je brood veel malser en milder van smaak - nee, het smaakt helemaal niet zuur!).

Heerlijk mals bruin brood, niet te donker, en heerlijk vers...MMMMMmmmmm....
Weet je, we leven echt in het paradijs, tenminste als we het zelf zo ervaren! Dat is pas de echte vrijheid, je mogen goed voelen, diep in jezelf.

Gisteren moest ik bij de apotheker langs. Het was zo wat 14 uur, ik stap de winkel binnen en de vriendelijke apotheker wenst mij "Goedemorgen", ik antwoord, met een glimlach in mijn stem: "Goede middag!" ... Meteen wordt hij zo rood als een biet... Heerlijk, mensen die voor zoiets nog kunnen blozen! Ik kon het niet laten te lachen, en zijn vrouw lachte vrolijk mee...Hij ook, na een klein momentje van menselijke aarzeling... Heerlijk is dat, dat warme menselijke, dat kleine dingetje dat ons doet lachen met en naar elkaar. Zelf als het ijzig koud is, heb je dan een warm gevoel!

Gewoon, mens zijn met de mensen, en je een beetje durven blootgeven, je zo groot maken dat je niet echt kleiner wordt als ze met je lachen... Durven eens de clown uit te hangen. Alleen kleine mensen durven dat niet, om het anders te stellen: Je moet groot zijn om je klein te kunnen maken!

tot de volgende ?

zo maar herfstig

Image by Shirley de Jong via Flickr

Ik heb iets met dat rfst in herfst... Dat is een klank die niet zo vaak voorkomt.
Wellicht dat ik het soms als herfsrfst durf te schrijven, om die gekke klank eens extra in de verf te zetten. Geef toe, onze herfst is veel herfstiger dan het Franse automne...Bij ons hoor je je voeten slepen door de dorre blaren. In La Douce France hoor je daar niets van, het lijkt eer op op de klanken van een graftombe, van tomber, neervallen, zonder geruis van slepende passen.
En dan zeggen ze nog dat onze taal niet muzikaal is !!!
Alleen onze winter heeft maar een zozonaam. In Lente hoor je iets fris, iets fleurigs, in zomer het zwoele, maar in winter hoor je geen sneeuw, geen ijs, geen kou...Daar is het Franse dan weer beter, met zijn Hiver kruipen de huiveringen je zo over de rug.
Heb je al bemerkt hoeveel klanknabootsingen er eigenlijk in de taal zitten? Verrassend hé als je er eens over nadenkt? En toch ook weer niet, want wat is er makkelijker in het komen tot een taal, dan het nabootsen van de klanken? Voor ons is het verrassend, omdat wij veelal niet meer de link leggen met de klank, of omdat de klank in ons bestaan bijna niet meer voorkomt. Neem nu de kling van een zwaard... Hoevelen onder ons hebben de klingen ooit horen klingen? We zijn veel vertrouwder met het geluid van de bommen en de granaten op onze TV. En in Bom hoor je...juist ja.

Er zijn poëten die hele dichtwerken hebben gemaakt, spelend met de woordklanken, soms zelfs zonder er een echte betekenis aan te hechten, dan wel de sfeer opgeroepen door de klanken. Maar heus niet alleen bij de moderne dichters vind je die klankenmuziek, luister maar naar Gezelle met "Ruisschen van het ranke riet" of Jacques Perk met zijn Iris... Ik ben geboren uit zonnegloren en een zucht van de ziedende zee, die omhoog is gestegen, op wolken van regen, gezwollen van wanhoop en wee... Deze klanken zingen hun lied zonder noten, zonder componisten, gewoon door de woordklanken.

En buiten is het nu een van die prachtige herfstdagen. Het frêle licht glooit over de reeds vergelende weiden en de braakliggende velden, de bomen tonen hier en daar al hun schrale skelet, terwijl andere nog wanhopig hun blaren proberen vast te houden. Het is koud maar zuiver weer, en de einder staat vlijmscherp getekend, als met chinese inkt. Ik zie hier het zwarte silhouet van de kerk van Horebeke en kan zelfs het kruis en de windhaan onderscheiden in dit felle licht. De rij populieren heeft al heel wat van zijn pluimen gelaten, maar nu lijkt het wel of het ieder blaadje wil tonen, ieder blaadje staat scherp afgelijnd tegen de einder. De kleuren zijn allemaal heel wat somberder dan in de hitte van de zomer. De gloed is uit de kleuren en heeft plaatsgemaakt voor het sombere van de tijdelijke dood van de natuur. En zie, het zieke zomerblad valt ten gronde, verschrompelt en vergaat tot nieuwe aarde, bron van nieuw leven in het voorjaar. De boom voedt zichzelf met zijn sterven.

De dagen worden steeds maar korter en donkerder. We reizen door de tijd naar de sombere donkere dagen van de winter toe. Hoewel dit ons hoop zou moeten geven op nieuwe leven en nieuwe groei, zien we voornamelijk de dood, het sterven en het nieuwe leven is oneindig ver weg.

Willy, je weet wel, de man die ons soms vergezelt bij het vissen, ligt in de kliniek...Met een zware depressie. De herfst ?

Nee, het is niet echt mijn seizoen, geef mij maar de lente en de zomer, het volle leven dat barst uit zijn kleuren en geuren. De herfst ruikt ook, naar het vergaan van de blaren. Wandel nu maar eens door het bos, je ruikt er de grondschimmels die welig tieren op die massa nieuwe bladerlijken.

Het verwondert mij niet dat dit het seizoen is van de depressies, en heus niet alleen meteorologische... De duisternis, de dood... het weegt op de mens, en wie er gevoelig aan is, kan licht die onzichtbare grens naar depressie overschrijden. Ook diegene van wie je het helemaal niet verwacht, zoals Willy... Een lawijtmaker, en iemand die altijd klaar staat om je een toer te lappen en dan te kunnen lachen... Bizar hoe zo iemand plots instort.

Gisteren aan het water zijn we flink uitgewaaid, bliek vissen was er niet bij... Je kreeg gewoon je lijntje niet van de kant af, er was teveel wind. ...en de snoek? Niet gezien. Aan de overkant van de Donk is er één gevangen. Er zitten er dus wel, maar in dat enorme water moet je of geluk hebben, of na maanden speuren weten waar ongeveer een snoek zijn territorium heeft. Wij weten het niet, en hadden ook geen geluk, ondanks wij een heel stuk van de oever hebben "afgedweild" met onze lijnen... Maar het was wel heerlijk zitten in dat frisse windje, maar vermoeiend. We leven nog, dank u... en de pijn gaat ook in de reden.

tot de volgende ?
Bij dergelijke klanken kan ik wegdromen,

druk jongens, druk!

Image by belgianchocolate via Flickr

Kijk, deze namiddag ga ik snoeken, voor de eerste keer in mijn vissersleven. Hopelijk vangen Luc of/en ik dan ook een snoek of snoekbaars...Voor de zekerheid leggen we ook een blieklijntje uit, als de snoek niet bijt, dan hebben we daar misschien wel beet...
Na het vissen rap naar huis, vlug gaan eten, en dan naar de vergadering van ziekenzorg Mater.
Dat wil zeggen dat ik na de middag niet meer in staat zal zijn om eventjes op mijn peecee te loeren, dus zal mijn mailbox morgen overvol zijn...

Wat kan het leven van een thuiszitter druk zijn (grinnik).

Hopelijk heb ik vanavond niet te veel pijn van het vissen, om op die vergadering te zitten. Nu, we zien wel, en eventueel pak ik een pijnstiller er bij. Ik heb het je al gezegd, wat ik ook doe, buiten heel voorzichtig zitten, doet mij pijn. Een rommelmarktje is gelijk aan pijn, gaan vissen is gelijk aan pijn (en soms veel pijn), maar als ik niets doe, dan heb ik ook niets meer, en dan wordt ik steeds minder en minder mobiel. Het is een bewuste keuze om toch nog dingen te doen die ik echt graag doe, en de kostprijs in pijn er bij te nemen. Pijn is nu eenmaal een stuk van mijn leven geworden. En ik mag echt niet klagen, ik heb de indruk dat ik, met de dagelijkse turnoefeningen en met het vermageren, toch een ietsje winst heb geboekt. Maar dat kan een illusie zijn, te danken aan de mooie zomer met stabiel goed weer... Misschien wordt alles nu wel weer enkele streepjes slechter, samen met de streepjes op de barometer. We zien wel, wat ik heb gehad kunnen ze mij niet meer afpakken.

Ik ben onlangs in contact geweest met een van die mensen die zich wentelen in hun ziek zijn. Ik zal hun ziekte niet minimaliseren, maar je kent ze ook wel, de mensen die steeds zitten te jeremiaden en die voor zichzelf al lang hebben uitgemaakt dat er niemand is die zó ziek is als zij zijn, en die dit met zo'n intriest en doodziek stemmetje aan iedereen die het wil horen verkondigen... Ik krijg daar de kriebels van. Dat zijn mensen die niet meer vechten tegen hun ziekte, maar ze lijken in tegendeel die ziekte te koesteren als een goede vriend. Kijk, als je ziek bent, dan krijg je na een korte tijd geen of bijna geen bezoek meer... Na drie maand weet je al heel goed wie je nog wel eens kunt verwachten, en al de rest mag je vergeten. Maar mensen die zo voortdurend klagen, ik denk dat die nog veel vlugger zonder bezoek zitten. Het is immers niet plezant om bij iemand te gaan die alleen maar aandacht heeft voor zijn eigen ziek zijn, zijn eigen, alles overstijgende ellende. Dergelijke mensen weven zichzelf in, in de cocon van hun ziekte, en houden de buitenwereld buiten.

Soms kan het wel eens te veel zijn, soms legt ook de sterkste zich neer bij het gevecht, maar als je bij zo iemand op bezoek gaat, dan zul je wellicht zien dat hij echt niet goed in zijn vel zit, maar toch zal hij pogen mee te praten... Zich sterker tonend dan hij op dat moment is.

Maar, och, dat heb ik allemaal al wel eens verhaald... Vandaag ga ik vissen, dat is wat nu telt. Ik ga wel een dikke trui aan trekken, want warm is het niet, en een goede vest tegen de wind.
We gaan vissen aan de Donk, en er is wind, dus daar is er dan "veel" wind, want aan die watervlakte lijkt er altijd meer wind dan op andere plaatsen. Dat betekent dat ik ook zal moeten vissen met een lijntje met een heel goed zichtbare dobber, want in dat dansende water zie je een klein en fijn dobbertje niet of amper.

Maar ergens is dat heerlijk, de wind, de geur van het viswater, en vooral het vissen in gezelschap van Luc. Niet dat we veel babbelen tegen elkaar, maar we zijn echte vrienden, die net zoveel plezier hebben in de vis die de ander vangt, als in de vis die je zelf vangt. Heb je een kanjer aan de lijn, dan is de ander daar met het schepnet om te helpen, en vice versa. Heerlijk is dat. Herinner je de karper van 11 kilo die ik deze zomer ving? Ik heb daar fotootjes van, en op een van die fotootjes, staat Luc er ook bij, net zo fier als ik zelf, gewoon omdat we samen gaan vissen. Samen.

En zo kom je op Vriendschap... Ik heb heel veel vrienden, maar slechts enkele Vrienden. En wie één of enkele Vrienden heeft, dat is al een rijk man. Want het is niet zo evident om echte Vrienden te hebben. Het is ook geen éénrichtingsverkeer, vriendschap moet in de twee richtingen gaan. Vriendschap moet onbaatzuchtig zijn, en dat is iets wat wij mensen niet vlug zijn. We zijn nogal geneigd van nature uit, om uit de situatie winst te puren. Bij echte Vriendschap en echte Liefde is er die drang naar een winsituatie er niet. De winsituatie bestaat er in dat je voor een Vriend dingen doet die je voor een ander niet zou doen, dingen die niet echt gelegen komen, maar die je doet omdat het voor een Vriend is. Als ik het zo bekijk, liggen Liefde en Vriendschap echt niet zo heel ver uit elkaar. Alleen is er bij Liefde nog een bijkomende element, is er bij Liefde ook nog een fysiek element.

Volgens mij zou naastenliefde dan ook veel beter naastenvriendschap heten. Dat benadert het idee veel beter.

En weet je, het geeft je een goed gevoel. Het geeft je het gevoel van "Dat is het". Op zo'n moment weet je dat het eigenlijk zo hoort te zijn. Altijd, overal, voor iedereen. Maar we kunnen het geen van allen. Zelfs een Sint Damiaan zal wel eens meer sympathie voor de één gevoeld hebben dan voor de ander. Zo zijn we nu eenmaal. Maar het is goed dat te doorbreken, en eens verder te gaan dan de logica.

Tot de volgende ?

Ik zal me blijven verwonderen...

Image via Wikipedia

Echt, iedere keer weer sta (zit) ik verstomd over de capaciteiten van dat kleine bakje dat met een idioot oldfashion zuignap aan mijn autoruit vastzit, en mij vertelt waar ik nu heen moet rijden.
Vandaag reden we naar de rommelmarkt in St Amandsberg...zonder dat kleine item zou het echt niet makkelijk geweest zijn om die rommelmarkt te vinden, maar met dat kleine hebbedingetje rij je er zo naar toe, en wordt je voor de deur afgezet...

Wonderbaar... Telkens weer zeggen wij tegen elkaar hoe makkelijk dat ding wel is.

Je moet naar Zichen, naar Zussen of naar Bolder, met de GPS rij je er zo naartoe.

En zeggen dat je dan in werkelijkheid gedirigeerd wordt door drie of vier satellieten, die ergens heel hoog boven ons rondtoeren. Eigenlijk is het ook een beetje beangstigend! Heel dat systeem van zattelieten is in werkelijkheid ook een spionagesysteem, en alsdusdanig een regelrechte aantasting van onze privacy.

Ze zien daar heel de wereld in detail. Je moet niet vertellen hoeveel kippen je hebt, ze tellen ze wel van hierboven uit. Ik overdrijf niet! Tot in heel erge details zien ze alles wat van ons, en waar wij dachten vrij te zijn, ongezien, zit Big Brother daar alles af te loeren. In het Antwerpse hebben ze dergelijke foto's ter beschikking gesteld van het publiek, tot nu van het algemeen. Uiteraard zijn het speciale foto's, het zijn foto's met een warmtegevoelige kamera, en je kunt dank zij die beelden zien hoeveel warmte je verstookt die ontsnapt langs je dak... Is natuurlijk nuttig, maar toch...

Die dametjes die menen in hun afgeschermde tuin veilig naakt te kunnen zonnen, moeten zich wel bewust zijn van het feit dat er ergens op deze aardkloot wellicht een paar voyeurs zitten te loeren.

Uiteindelijk is heel het GPS-systeem oorspronkelijk ontworpen voor militaire doeleinden...en de vraag is nog maar in hoever mijn GPS-je ook aan Big Brother meldt waar ik naar toe rij... Nu, bij mij mag ie dat weten, ik heb geen geheimen. Maar het is toch wel een beetje beangstigend.

Er is nog nooit zoveel over privacy gepraat als nu, en het is wellicht nog nooit zo dikwijls geschonden. Waar wij vroeger in SF boekjes lazen over toestelletjes die door de muren heen kijken, is dat nu echte werkelijkheid. Men ziet nog niet wat er staat en ligt, maar alles wat beweegt wordt geregistreerd. Voordeel, als ze een bandiet moeten klissen, zien ze perfect in welk deel van het gebouw hij verscholen zit. Nadeel... wie zegt dat ze ook niet eens naar ons kijken??
Hoeveel van onze elektrische toestellen zenden niet een of andere straal of warmte of wat dan ook uit die men van op straat kan zien?

En weer kan ik stellen dat ze dat bij mij mogen doen, dat ik geen geheimen heb, maar hebben ze daar eigenlijk zaken mee ? Waarom moeten ze dergelijke dingen weten?

Zeg nu niet dat het zonder reden is, want geen mens koopt dergelijke dure gesofisticeerde apparatuur zo maar, voor de lol. Gisteren toonden ze op TV dat ze nu al kunnen zien van een voorbijrijdende wagen of zijn banden wel in orde zijn. Er is steeds minder en minder dat ze niet kunnen zien. Heel ons leven is stilaan publiek geworden.

Dat was al gedeeltelijk zo, dank zij bijvoorbeeld het gebruik van je bankkaart, maar het wordt steeds maar erger en erger.

Je GSM is zichtbaar, je bent zelf zichtbaar... En de dag dat ze al die gegevens ook daadwerkelijk kunnen bijhouden en stockeren, is echt niet zo ver meer. En men zal weer hoezee roepen, de eerste keer dat men een misdaad oplost door de kennis die ze hebben van iedereen die daar ter plaatse kwam...en niemand zal zich bewust zijn dat dit wil zeggen dat ze dat ook van hem, van u, van ons allemaal weten. Dit is geen science fiction meer, dat is heel, heel erg nabij.

Big brother is er werkelijk, het is iets later dan 1984 geworden, maar echt niet zo heel veel verder in de tijd.

En dan lees ik dat in het Hamerikaans leger er een speciale werkgroep is opgericht om de mogelijkheden van gedachtenlezen te onderzoeken. Dan zijn we pas helemaal een open boek. Als ik nu bij mezelf denk, dan is dat tenminste nog privé...straks ook niet meer ???

Ben je al buiten geweest ? Het is heerlijk weer, fris, maar echt heel licht en heel helder. Als je niet weet wat gedaan, doe maar eens een wandelingetje, het is echt mooi en gezond weer!

tot de volgende ?

aftakelen

Image via Wikipedia

Vandaag is het zaterdag, dus: naar tanteke...
Weer gaan kijken naar de aftakeling van de mens.
Ooit heeft er in de home een kunstenaar verbleven in zijn oude dag, misschien was hij ook aan het aftakelen, maar niet zijn kunst!
In de inkomhal en trap hangen verscheidene portretten van zijn hand.
Portretten van oude mensjes die daar toen ook verbleven.
Heel mooi, een kristallisatie van de ouderdom, hoe mooi, hoe etherisch, bijna doorzichtig, bijna aan het verdwijnen toe is de oude mens op zijn schilderijen.
En dan besef je dat aftakelen ook mooi kan zijn.
Je ziet als het ware een heel leven geëtst op het gelaat van die oudjes.
En die etslijntjes, die rimpeltjes en plooitjes verraden veel, heel veel over wie dat mensje is en was...
Er zijn er zelfs bijna zonder rimpels, net alsof hun gezicht nooit gebruikt werd.
Maar er zijn er ook met diepe groeven van verdriet en pijn.
... en sommige hebben precies een eeuwige glimlach, diep ingekerfde vreugde.
Maar er zijn er ook een heleboel, de meesten, waar je allerhande lijntjes en lijnen door elkaar ziet lopen, zodat hun eigenaar wel wat weg heeft van een appeltje dat een hele winter lag uit te drogen.
Ook de handen spreken een taal, grove harde handen met sporen van kloven die nooit meer echt heelden vertellen van hard labeur, handen waarvan de huid bijna doorschijnend is geworden, en je de aders ziet lopen... Fijne handjes die verstild op de schoot liggen, handen met knoesten van de reuma... Handen die nooit stil liggen maar gefixeerd zijn in een eeuwige herhaalde beweging, een automatisme waarvan de eigenaar zich niet meer bewust is.
De houding van die oude mensjes, naar de grond gegroeid, met het hoofd wat neerhangend, een beetje als een verslenste bloem, of nog pienter rondkijkend uit kleine kraaloogjes... Sommigen in die typische gang van oude versleten mensen, en heel, heel veel in een rolwagen... Er was er zelfs eentje met de beide benen afgezet, maar die is nu al weer verdwenen, via de de poort waardoor ze allemaal weten dat ze er ook eens door zullen gedragen worden...

Heb je ook al bemerkt dat velen van die oudjes bijna steeds hun handen hebben dichtgevouwen, alsof ze iets vasthouden. Iets breekbaars, iets teers...hun leven?

Deze zomer zagen we er relatief weinigen "verdwijnen"...Maar nu de herfst er is met zijn koude dagen en wisselvallig weer, zullen er wellicht weer meer gaan, en zal het "gedenktafeltje" weer iedere keer in de hal staan, met daarop een of meerdere fotootjes van afgestorvenen, en daarbij een boek waarin je iets kunt neerpennen... Ik kijk iedere keer naar die foto's, en zie dan regelmatig mensjes die je min of meer kent, min of meer, want je kent ze alleen van ze te zien tijdens je wekelijks bezoekje. Toch zijn ze vertrouwd. Met sommigen heb je wel eens gebabbeld, anderen zag je wel eens zitten in de cafetaria... Sommigen behoorden tot die enkelen die jou ook kenden, en die je vriendelijk begroeten tijdens je bezoekje aan tanteke...

Je volgt die mensjes onbewust wat op. Zoals Lucien, die plots stopte met roken. Hij rookte als een schoorsteen, en plots nam hij het besluit te stoppen. "En? Lucien, nog altijd niet gerookt?" "Nee zulle, als ik zeg dat ik niet meer rook, dan rook ik niet meer!" Fier op zijn prestatie, en zeker niet makkelijk bij zijn dagelijks bezoekje aan de cafetaria, waar het vol zit met rokers...
Ik weet wat het is, ik ben ook gestopt, en weet dat het niet zo makkelijk is. Ik prijs hem dan ook met zijn prestatie, en zijn gezicht licht op in diepe vreugde. Het is zo makkelijk vriendelijk te zijn, en bij dergelijke oudjes zie je dat dit echt iets doet.

Ik heb je al eens verteld van Marietje, die binnenkort 104 wordt... Van haar twee zonen die iedere dag op bezoek komen.Kwamen..., want een van de twee kreeg een beroerte, en zit nu ook in de home, bij zijn oude moeder. Nu komt de oudste zoon alleen. Iedere dag. Zorgt voor zijn twee oudjes, ook al is die ene eigenlijk jonger dan hij zelf is. Hij is ook al 72. Komt iedere dag omstreeks kwart over drieën toe en zit er nog als ik allang weer weg ben. Hij heeft de handen vol met zijn twee mensjes te helpen. Ik heb bewondering voor de trouw en de inzet van die man.

Je ziet in zo'n home hele grote mensen en de kleine, die zie je gewoonweg niet... Die hebben geen oog voor de oudjes. Die gebaren nog nooit dat ze iemand hebben in een home. Ze hebben hun medemens al begraven nog voor hij gestorven is.

Och, je kunt blijven vertellen over dat kleine, zo speciale wereldje van oude afgeschreven mensjes. Als we geluk hebben, worden we ook zo oud, en misschien belanden we dan ook ooit in zo'n home... En we kunnen alleen maar hopen dat we dan niet bij de groep behoren van diegenen die begraven worden voor ze dood zijn...

tot de volgende ?

In de herfst vallen de ... ????

Image by Gerard Adriaanse via Flickr

Iedereen kent wel de verhaaltjes over het gebazel van kleuters. Er zijn leerkrachten die er een hele verzameling van maakten en er een heus boekwerk over uit gaven. De reinste overtreding van het copyright als je het mij vraagt.

Je kent ook wel dergelijke heuse boekwerken met schriftelijke uitlatingen van volwassen in de administratie. Het zijn dus heus niet alleen kleuters en kinderen die zich soms wat bizar uitdrukken.

Maar soms, kom je tot de onthutsende vaststelling dat er mensen zijn die niet alleen rare dingen vertellen, maar er ook nog stellig van overtuigd zijn. . . ....

Mijn schonedochter Els is kleuterjuf, maar dat vertelde ik je al. Ze is op haar werk gezegend met de opvoeding van een hele kudde kleine ukjes, van 2.5 jaar oud, soms zelfs nog met de pamper aan dus.
Juf Els probeert de kinderen heel wat in een korte tijd bij te brengen, en in het kader van Het Grote Opvoedingswerk ging ze met haar schare wandelen in het bos, genieten van de herfst en de vallende blaadjes.
Stom! Heel stom ! Juf Els moest toch beter weten dan net in de herfst met de kinderen in het bos te gaan wandelen ! Je zou beter verwachten, meer verwachten van mensen met een pedagogisch diploma !!!

Want wat is er gebeurd ????
Eén, minstens één, van de peutertjes is thuis gekomen met een kopje vol luizen, en toen de vertwijfelde moeder bij de apotheek ging om bestrijdingsmiddelen, heeft die zelf gezegd: "Tja, met het vallen van de blaren zijn er altijd veel luizen", en net tussen die met luizen beladen blaren gaat juf Els dan wandlenen met mijn kleine ukje ??? Je moest toch beter weten Juf Els ! Zoiets doe je niet !

Meneer of Mevrouw de Apotheker, wil je in het vervol aub wat op je woorden letten, en geen verwarring stichtende termen meer gebruiken??? Juf Els is daar dan het slachtoffer van !

Dit is geen verhaaltje! Dit is echtig en techtig de waarheid... In 2009 na Kristus...
djudedju.

dedju


En zeggen dat de opvoeding van dat ukje voor meer dan de helft in handen is van die liefhebbende moeder. Dju.

Toen ik deze historie hoorde vertellen, heb ik tranen met tuiten zitten lachen! Ik zie zo het gezicht van Juf Els voor me. Eerst wat verbouwereerd, en dan krampachtig om niet in lachen uit te barsten en althans beleefd te blijven... Ik zie ook zo voor mijn geestesoog het lerarenlokaal als de historie in het lang en het breed verteld wordt aan de collegae... Dat kind en de moeder hebben voor de ganse schoolperiode een reputatie opgebouwd die niet meer stuk kan.

Het is dus niet alleen de quizzmaster van "Blokken" die helemaal geen enkel benul heeft van de natuur... Er zijn er nog. In een wereld waarin de milieubewegingen toch een beetje zeggingschap hebben veroverd zou je het anders verwachten, maar ja, ik ken heel wat groenen die ook geen kaas hebben gegeten van de natuur... Die denken dat bloempje, boompje wei heel het natuurlijke gebeuren vertegenwoordigen. Misschien weet juf Els wel of het een Groene is of niet???

Je weet wel, het mensDOM.

Maar nu weet jij het althans, ga niet wandelen in de herfst in het bos, want dan vallen de luizen!
Gevallen luizen zijn mooi geel, bruin, rood gekleurd, 't is maar dat je het weet... Herfstkleuren komen voort van de builen en blutsen van de luizen. Denk maar aan de cochenille (een soort bladluizen) dat zijn de beestjes waar ze het mooie rood uit maken dat je terugvindt in je glaasje Campari. (Echt waar!!!)

Ik weet het niet, maar wellicht komen juffen aan de schoolpoort wel meer van die gekke histories tegen. Persoonlijk heb ik in mijn administratie op mijn werk ook zo'n pareltjes gezien... Ik krreg ooit een dametje bij me met een identiteitskaart waar de ambtenaar als jaar van geboorte niet 1932 maar 1832 had ingevuld. Jeanne Calmant is heus niet de langstlevende mens geweest, althans niet op papier... Ik kreeg ooit een man bij me die zes weken in de Renuwatiekamer had gelegen in de kliniek ( reanimatiekamer)maar ergens had hij gelijk, daar wordt je gerenuweerd... En op een aangifte van een arbeidsongeval had de werkgever ingevuld: oorzaak van het ongeval: van bader gevallen... Tja, wat liggen die toeristen ook op een chantier te doen? (Een "badder" of "badding" is het dialectwoord voor de balken die veelal op stellingen gebruikt worden (ook een achttiender of zestiender genoemd, naar gelang de maat van de balk)

Soms is het dus gewoon echt leuk om gewoon te luisteren naar de mens.
Een soort verbaal voyeurisme als het ware...

Eigenlijk scheelt het niet zoveel van het op een terrasje zitten mensen kijken.

En weet je... soms zit ik dan mijn hersenen te pijnigen of ik zelf niet ooit zo'n hoofdvogel heb afgeschoten... Ik heb hier ergens zo'n boekwerkje in huis, uitgegeven door een oud-leraar van mij, die uit de opstellen van de kinderen allerlei van die leuke dingen haalde... Iedere keer ik daar in blader zit ik te denken "zitten daar dingen in van mijn hand ook ??".

Ach, weet je, ik zou het niet eens zo erg vinden, zolang we maar ook met onszelf kunnen lachen, zo lang we onszelf maar niet verheven voelen boven de anderen, hebben wij het recht te lachen. Maar wee diegenen die alleen met anderen kunnen lachen, en denken dat zij stukken boven het grauw verheven zijn ! Dat zijn pas belachelijke elementen, wat Hendrik Conscience noemde: "Baas Ganzendonk".

Ik heb meer dan eens met mezelf zitten lachen, zelfs soms als ik heel alleen op mijn bureel zat, en mezelf betrapte op zo'n stomme fout... en als het een erg goeie was, dan vertelde ik aan mijn collega's zelfs wat ik uitgespookt had. Niet iedereen kan dat, niet iedereen durft dat, maar wel iedereen doet domme dingen... alleen, je moet ook jezelf kunnen relativeren hé...

tot de volgende ?

Wave en andere dinges

Image by focalplane via Flickr

Ik heb de Wave thuis gekregen, nog niet de volledige en eindeloze, maar toch een eerste stap in...
Misschien zitten sommigen zich nu af te vragen wat de wave dan wil is?
Dat is het nieuwste paradepaardje van Google, en net zoals indertijd met Gmail moet je die Wave ook cadeau krijgen van een ander... Althans in de opstartperiode.
De Wave moet een ultiem platform worden om met verschillende mensen samen te werken, te spelen te chatten ... Dat klinkt simpel, maar het is het niet, niet echt. Je moet maar eens gaan zien op Google Wave, dan krijg je heel wat uitleg over de mogelijkheden die zo'n platform je biedt.
Maar je kunt bv aan een tekst werken met verschillende mensen op hetzelfde moment. Grandioos en nieuw... Alhoewel, een deel van die dingen kon je hier en daar al wel, maar bij Google is het allemaal in één systeem bijeen gebracht.
Ik denk dat het groots kan worden.
Ik heb heel wat schrijf en wrijfwerk gehad om bij de tweede vloot van toelatingen te geraken, en vermits het nog maar een voorlopige toewijzing is, kreeg ik ook maar een heel klein beetje waves om uit te delen aan anderen...

Deze namiddag ga ik naar Zwijnaarde, naar een uiteenzetting over Linux en meer speciaal over Ubuntu. Als mijn buur tijdig terug is van de dokter gaat hij wellicht eens mee. Ik ga niet nog eens de loftrompet opsteken over Ubuntu, dat heb ik al genoeg gedaan, als je me nu nog niet gelooft...

Maar ik probeer wel een beetje de actualiteit in het kwampjoeterwereldje te volgen... Niet dat ik aan alle mee doe, of dat ik alle drie maand een nieuwe peecee koop om in te zijn, maar ik probeer op te volgen wat er voor nieuws komt. En met dat nieuws denk ik dan hoofdzakelijk aan de software, maar zonder enige aandacht voor spelletjes... De enige spelletjes die ik speel zijn patiencespellen, en daar kan ik iedereen aanraden om Pysol te downloaden, dan heb je meteen een heel pak gratis spelletjes, volledige versies zonder beperkingen en gratis ! Je moet wel gek zijn om dergelijke dingen te kopen, maar ik meen dat ik dat al over zo wat alle software heb gezegd.

Maar dank zij mijn abonnementen op een heel pak (gratis) nieuwsbrieven over het IT-wereldje, verneem ik soms dingen die wel degelijk interessant zijn, en die nieuwe mogelijkheden bieden om dingen te doen met je peecee. Sommige doorbraken vind je eerst in de koopvorm, soms meteen als eerste in de gratissoftwares. Ik volg er op die manier ook wat de evolutie op van die programma's. Je moet maar eens kijken hoe de werktuigen voor bureautica geëvolueerd zijn tot echte pareltjes, waarmee je zowat alles kunt inzake bureelwerk. En heus niet alleen bij het officepakket van Windows, er bestaan een heel pakket gratis versies, die minstens even goed zijn. Maar als ik dan terugdenk aan mijn oude schrijfmachine, en aan het gepruts met stencils en dergelijke, dan weten jullie niet hoe gemakkelijk jullie nu uit de slag kunnen met dergelijke programma's. Zelf heb ik het amper nog van doen, maar het blijft ergens mijn interesse hebben. Als ik denk aan de mogelijkheden die je nu hebt om een mooie layout te maken, en hoe wij daar met stencils zaten te klooien...

Nee, ik denk dat alleen al op het vlak van bureelwerk, de peecee een onmisbaar wapen is geworden. En als ik Bart hoor, is ook ontwerpen en tekenen van stoffen en tapijten niet meer in te denken zonder de hulp van de software.

En dat zal wel het geval zijn voor heel wat dingen.
En het gaat nog veel verder, want je kunt op zwaardere machines dan uw en mijn peeceetjes, zelfs ontwerpen virtueel doen werken, om zo eventueel fouten uit te halen nog voor de testfase.

Geen wonder dat de evolutie steeds sneller en sneller gaat, want ook al die wijsheid zit dan nog eens op internet, als een basis om op verder te werken.

Eerst kwam de spraak, de taal, dan het geschrift, dan de boekdrukkunst en nu internet... Het gaat steeds rapper, en steeds breder van opzet. Er lijkt geen eind te komen aan de mogelijkheden en aan het steeds sneller evolueren...

Er blijft maar één element hangen: de mens...
Geef maar toe, de homo universalis is niet meer denkbaar.
De tijd van universele genieën zoals een Da Vinci in zijn tijd, dat kan gewoon niet meer.
Het pakket kennis is zo groot geworden dat er geen mens meer is die in staat is al die kennis te bevatten.
Steeds meer zien we dan ook de evolutie gaan in de richting van specialisatie.
Het kennisgebied gaat steeds dieper en dieper, maar wordt steeds smaller en smaller op die manier.
We lopen allemaal met een paardenbril op, zodat we geen tijd meer verliezen met links en rechts te schouwen...Immer vooruit!
En het gevaar is niet denkbeeldig dat we evolueren naar vakidioten.
Briljante idioten, maar toch idioten...die geen kijk meer hebben op het gewone leven, die alleen nog verstand hebben van hun enge vakgebied.
Ik hoorde onlangs nog dat je met x niet meer kunt praten, die kan alleen praten over zijn informatica, en doet dat met termen die wij niet meer begrijpen.
Het gevaar is dus niet denkbeeldig dat wij via onze steeds voortijlende kennis, alle menselijke contacten verliezen, de binding met de wereld verliezen.
Wij kunnen alleen nog praten met gezellen in ons enge vakgebiedje.

Ik krijg hallucinaties van een wereld waarin informatici alleen nog een partner kunnen vinden bij de andere informatici, tandtechniekers alleen bij andere tandtechniekers en ga zo maar door. We komen tot een wereld waarin geen sprake meer is van Vlamingen Walen, Nederlanders of wat dan ook... De wereld is ingedeeld in groepjes van deskundigen die alleen nog kunnen praten met hun soortgenoten in het vak. Je hebt de kaste van de informatici, die dan nog eens onderverdeeld is in diverse specialismen... en dan de kast van... en helemaal onderaan, de sukkels die dit niveau niet kunnen bereiken, uit de boot, sorry, uit alle boten vallen, en gedoemd zijn alle prutswerkjes te doen die beneden de waardigheid van de kasten liggen...

Die "sukkels" komen in opstand, en weigeren te werken voor die upperclass...en heel het systeem valt in korte tijd in elkaar. De wereld wordt dan beheerd door de kastenlozen, zij die niets kunnen, niets kennen... en na een lange tijd zijn dus de politici weer aan de macht.

Sorry, ik kon het niet laten...'t Is sterker dan mezelf.

Maar toch zit er iets in, de kans dat we echt opgroeien in een wereld vol specialisten en een schromelijk gebrek aan gewone mensen, is niet helemaal denkbeeldig. We moeten tijdig proberen te komen tot mensen die nog wat overzicht hebben op het geheel, ook al hebben ze niet de volledige kennis van de specialisten, ze moeten genoeg kennis hebben om verbindingen te kunnen maken die al die specialismen tot een geheel vormen...zoniet...

Maar misschien loopt het allemaal niet zo'n vaart, door de global warming lijkt het nu onafwendbaar dat de zeespiegel binnen de kortste keren met zo'n 25 meter stijgt, en dan zitten we meteen met héél andere zorgen dan specialisten allerlei... Dan komen de dichtsbevolkte gebieden van de wereld onder water te staan, en krijgen we de grootste volksverhuizing ooit... Immigranten waar wij nu van wakker liggen zullen dan een belachelijk minieme probleempje lijken in verhouding met de miljoenen en miljoenen mensen die allemaal op hetzelfde ogenblik op de loop gaan voor de oprukkende oceanen...

Als ik die doemscenario's bekijk, dan lijkt het wel alsof de wereld zelf aan de opkuis van de vervuiling zal beginnen.

Bangelijk.

We zijn nog nooit zo slim geweest. We zijn nog nooit zo dom geweest.

tot de volgende ?