Licht op groen

Image by Erf-goed.be via Flickr

Licht op groen
groen licht op
kortom opgelucht groen...
Het heeft geregend, vannacht, toen het minst mensen stoorde, maar helaas, driewerf helaas, het ziet er naar uit dat het ook overdag niet droog zal blijven.
De nachtelijke malse regenbuien zullen wel een wensdroom blijven.
Maar het groen !
Het groen is weer groen, de grijze stoflaag is afgespoeld, en alle kleuren ogen weer nieuw. Zonder Ariël, zonder Bref of Dash, gewoon met malse regen...
Mijn hortensia's staan van wit over rood en rose naar blauw en paars te blinken met grote dikke bloemenkronen. Mooi. Zelfs het pluizige zaad van mijn oranjebloeiende havikskruid ziet er vers gewassen uit en zal weldra fris en monter de wind dankbaar zijn om weggeblazen te worden naar nieuwe en vruchtbare gronden.
Ik zal eindelijk de buxus weer een kunnen bijknippen, want dat mag niet in de zon.
En de hemel vertoond alle kleuren tussen wit tot blauwiggrijs, bijna zwart, geschilderd in brede banen met pluizige randen.
Het landschap vertoont nu niet meer die blauwgrijze dekmantel, waardoor de afstand beklemtoond wordt door telkens hoe verder hoe blauwgrijzer te vervagen...Nee, nu is zelfs de verste einder nog groen en scherp en duidelijk in de verf gezet.
De wereld is gewassen
de gewassen staan er netjes voor, en steken hun blaren hoog in de lucht, reikend naar de hemel, reikend naar het leven- en kleurbrengende nat.
Alles verdwijnt onder groen
Het licht staat op groen
groen van leven
groen van hoop
Geen wonder dat men zelfs de zonden probeert weg te wassen met dat levenbrengende water...
Je moet maar eens buiten kijken, nu, na die eerste regenbui die het stof en het grijs wegspoelde.

Heb je al eens met pastelkrijt gewerkt ? Weet je wat een doezelaar is?
Neem een stuk papier, trek er een brede streep krijt op, en neem dan een wattenstokje, we gaan dit gebruiken als doezelaar... Wrijf met het wattenstokje van in het krijt naar het maagdelijke papier, en je ziet dat je de kleur aan het uitsmeren bent, en hoe verder je gaat, hoe minder kleur je rest. Kijk nu eens naar die regenlucht... Daar heeft er ene duchtig gewreven met de doezelaar hé !! Hij heeft er een prachtwerk van gemaakt in kleur tinten die gaan tot het niets van het maagdelijk witte papier, sorry, hemel...

Hier en daar heeft hij dan de kleur met krijt weer wat opgehoogd zodat het weer fel te pronken staat.

En daaronder groen in duizenden, neen, miljoenen tinten.
Heb je al eens geprobeerd een groen landschap te schilderen?
Hoe meer je er aan werkt, hoe meer je er op wroet, hoe onmachtiger je jezelf voelt, onmacht om al die tinten, al die kleuren in één kleur weer te geven. Het totaalbeeld kan best aardig zijn, maar jij die poogde de natuur weer te geven, hebt alleen een bittere smaak in de mond, als asse van een verbrande poging.

In een boom zie je al honderden tinten, waar het licht op de bovenkant van het blad valt, waar niet, waar het op de keerzijde van het blad valt, waar het licht van het blad weerspiegelt op het blad er naast, de bladeren aan de onderkant van de boom die zijn eigen schaduw maakt... je kunt tinten blijven vinden, in één boom...

Sta jij daar nooit eens bij stil ? Zet je eens neer, daar, op de rand van de wegberm, en geniet van het groen in zijn ontelbare tinten. Kijk gewoon eens naar die grote dodde gras, hoeveel kleuren en vormen je daar kunt zien. Dürer poogde dit al te tekenen, en wij vinden het verbluffend, tot je naar het echte kijkt... en dan voel je de onmacht van die grote kunstenaar.
Soms denk ik dat dit één van de redenen is waarom "modern" kunstenaars de natuur hebben verlaten, ze zijn het moe de onmacht te voelen...

Je kunt een heel leven werken aan het weergeven van één graspol...en iedere dag zal je in wanhoop je blad verscheuren, omdat iedere dag de belichting weer iets anders is, de kleuren weer anders liggen, de tinten weer net...

Och, we kunnen alleen netjes stuntelen, maar stuntelen blijft het.
Het penseel van de natuur is veel beter dan het fijnste marterharen penseel.

Wellicht is dat de reden dat voor mij het hoogtepunt van de kunst werd bereikt in impressionisme en expressionisme, waar men poogde een momentopname te maken, niet in detail, alleen een weergeven van de sfeer, van de geur, de kleur, van het moment.

Men gaf de onmacht toe, en wist daardoor net iets hoger te stijgen dan zij die het niet wilden aanvaarden.

Ik ben momenteel aan een prachtig boek bezig over de Europese architectuur... Een eenvoudig en leesbaar werk, verlucht met duidelijke schetsen van structuren en gebouwen, verduidelijkt met teksten die niet alleen de bouwstijl, maar ook de sociale achtergronden er van weergeven. Ik drink met grote teugen nieuwe kennis over bouwstijlen en het waarom er van. Hoe men kwam van Romaans naar gotiek... en ga maar door, het is een voortdurende en logische evolutie. Een heerlijk boek, die me met heel andere ogen doet kijken naar gebouwen. Hoe bijvoorbeeld de vroege Scheldegotiek die je ziet in Pamelekerk, nog duidelijk Romaanse trekken vertoont, onder meer heel goed te merken aan de zwaarte van de structuren en aan het feit dat de toren op de viering staat. Ik wist vroeger niet eens wat de viering was...

Als ik nu nog een boek vind die me duidelijk maakt hoe men van een heel eenvoudig TV toestel is gekomen tot een ding met tientallen knopjes en piefjes, wie weet, misschien zal ik op den lange duur zelfs weten waar die allemaal toe dienen...

Hoop doet leven, zeg maar

tot de volgende ?

Oud en beginnen mankeren...

Image by Haags Uitburo via Flickr

Mijne kwampjoeter was al een week wat kuren aan het vertonen, ik kon er nog mee werken, maar het opstarten en zo duurde eeuwen (min of meer eerwaarde vader)... Ik heb er dan maar een deskundige bijgehaald, want ik zag het niet.
Bleek dat mijn harde schijf plots een gat vertoonde, een stukje waar men niets meer kon op schrijven of wat men niet meer kon lezen, of zoiets...
"Tja, hoe oud is uw computer al?" zo'n zeven, acht jaar..."Tja, dat is al oud hé!"
djudedju
Enfin, dank zij de power van linux en ubuntu heeft hij het kunnen oplossen, maar hoe lang ik nog ongestoord zal kunnen verder werken??? Maar geen nood!, hier stond nog een oude computer, met een kapot onderdeel, klaar om te dienen voor wisselstukken voor een andere vriend-computeraar, eens gekeken, en bingo! Zelfde type van harde schijf, veel minder oud veel groter, en dus heb ik die uitgehaald, samen met de grafische kaart, die ook zwaarder en beter is dan bij mijn oud beestje... Ik heb de wisselstukken netjes verpakt, en als mijn oud ding nog eens in panne valt, dan kan ik het nog maar eens depanneren, en nog véél ouder laten worden...
Ik werk dus nu met een komputer die perfect werkt, dank zij het vermijden van het kramikkige stukje op de harde schijf.
De techniek staat voor niks.
Ik mag er niet op denken dat zo 'n harde schijf zo veel gegevens kan bevatten, en dat je nu ook nog kunt werken met een stukje niks er in... wunderbar....

Iedere keer ik nu opstart, hou ik mijn adem in, maar alles is weer picobello... Mijn bewondering voor die technologische komputeraars stijgt met de dag. Want zelf heb ik van die dingen geen kaas gegeten. Ik kan werken met mijn kompjoeter, zoals ik kan rijden met mijn auto, maar vraag van geen van beide hoe die dingen eigenlijk werken... Ik heb ook geen interesse meer voor al die technische snufjes... Ik zoek naar de dingen die perfect doen wat ik ervan verlang, zonder al die knopjes en foefjes die momenteel het leven moeilijk maken. Neem nu een TV... Vroeger had je daar een knop aan en uit, een knop voor de zender, een knop voor scherp stellen en een voor klaar of donker beeld... Nu heb ik zo'n bakje met wel dertig knopjes op, en van de meeste daarvan weet ik niet eens waar ze voor dienen. Het drama begint pas als ik per ongeluk op een van die onbekende dingen heb geduwd... dan staat er plots iets op het scherm wat ik er niet wou, en dan moet ik gaan zoeken hoe ik het weer wegkrijg. De beste en makkelijkste oplossing (ondervinding hé!) is gewoon de TV eventjes uitschakelen, en dan weer aandoen. In bijna alle gevallen is het euvel verdwenen...Maar waar het eigenlijk voor zou kunnen dienen is mij een raadsel.
Je hebt zo'n massa piefjes op je dvd-speler, en op je videospeler, en die staan op een duistere manier dan ook nog eens in verbinding met je TV, zo dat je legio kansen hebt om sterk vervuilde schermen te doen ontstaan.
Is het nu echt niet mogelijk een TV te maken die luistert als ik roep? Als ik zeg Eén, dan moet hij dat toch kunnen verstaan en gehoorzamen??? Zelfs mijn hond begrijpt eenvoudige commando's, en dat is helemaal geen hoogtechnologisch beest !
Maar nee, ze geven me zo'n dingen met piefjes en knopjes en schuivertjes en weet ik veel wat nog allemaal.
Op mijn telefoon is dat ook al zo.
De normale instelling van dat ding is dat het drie keer belt (3!) en dan gaat het over op een automatische opname. Wil je hebben dat hij meer keren belt voor dat die opname begint, dan moet je dat zelf instellen. Met bewerking van al die knopjes en piefjes. De eerste keer heb ik daar een paar uur aan bezig geweest! Niet dat ik het niet begreep, niet dat ik dat ik niet wist (na herhaald lezen en herlezen van de installatievoorschriften) wat te doen, maar ik vond dat knopje niet van alinea 37 vers 234...Het was louter toevallig dat ik ontdekte dat er ook nog piefjes en knopjes op de rugzijden van de voet van het toestel stonden. Wie heft er nu in godsnaam dat ding op om te kijken naar de onderkant van het toestel, dat ding waar het op staat!!! Ik zag het dan ook pas toen ik het wanhopige een keer in de lucht had geworpen in de hoop dat de hogere machten het zouden regelen. Ze deden het niet, maar zorgden er wel voor dat de onderkant nu boven lag, zodat ik dat piefje zag...djudedju...

Nu heb ik nieuwe tijdsklokken voor mijn aquarium. Kun je instellen per dag, per week, op willekeur en noem maar op, allemaal digitaal... Ik heb er al vijf keer aan geprutst, heb ontdekt dat er ook piefjes zijn aan de rugzijde (sinds de telefoon kijk ik daar nu eerst), maar desondanks krijg ik het ding niet ingesteld... Ik zal het eens moeten vragen aan mijn zoon of zo, die zijn veel meer piefjes-minded dan mijn generatie...

Wij komen nog uit de tijd dat we om warm te hebben niet op een knopje duwden of draaiden, maar kolen in de kachel goten.
Dat zag je, dat snapte je tenminste.
maar nu, nu voel ik mij steeds verder wegebben van de huidige piefjestijd.
Och, het is niet allemaal verslechterterterd, kijk maar naar mijn schoenen! Die velcrosluiting vind ik handig.
Maar veel verder moet het niet gaan...

Ik voel me niet oud, integendeel! Al de dingen van toen ken ik nog, net zo goed als in mijn jeugd...'t zijn die nieuwe die zo moeilijk zijn...

djudedju

tot de volgende ????

Een voorbeeldfunctie ???

Image by Getty Images via Daylife

Nee, ik zal het niet hebben over de cocaïne van Stommeke Boonen... Dat is oud nieuws, en we hoorden er al zoveel over. Ik ga het ook niet hebben over Yasmine, en haar uitstappen uit het leven, nee, daar is alles al lang en breed over gezegd, scheef getrokken, overdreven, geminimaliseerd allemaal à la tête du client... Wat je maar wou horen of zelf kwijt wilde over die onderwerpen.
Nee, voor de verandering ga ik het eens hebben over The Queen of the United Kingdom ...
Je weet wel, de kween Ulluzzebut...
Het arme mensje heeft naast enkele andere kleinigheden ook een renstal... Nu blijkt dat een van haar paarden betrapt is op het gebruik van doping.

Dat vind ik nog erger dan Stommeke Boonen! Stommeke deed het zichzelf aan, wetens willens (ook al was hij naar eigen zeggen zoooo grauwelijk zat dat hij niet wist dat hij het gedaan had... (vind ik geen excuus, maar een verzwaring)) Maar dat paard, dat heeft de spuit tegen zijn wil gekregen, of het drankje in zijn drinken, of hoe ze doping bij paarden ook mogen toedienen...
Dat is niet alleen een vervalsing van de wedstrijd, maar het is een misdaad tegenover het dier dat weerloos is in die dingen.

In een ver verleden was ik bestuurslid van De Vlijtige Siervogels uit Oudenaarde, en moest helpen bij het opzetten van een tentoonstelling van de vogels, en ook helpen om de kooien met vogels aan te brengen tot bij de jury, die moest oordelen welke vogel nu eigenlijk de mooiste was in zijn reeks...
Een van de moeilijkheden om vogels te kunnen presenteren, is het kalm krijgen van die beestjes en het leren mooi te zitten. Dat wil zeggen dat ze bijvoorbeeld ook niet mogen zitten slapen, ze moeten alert zijn, zich mooi houden en kalm blijven zitten, zodat de keurmeester de vogel kan beoordelen.
De liefhebber kooit zijn vogeltjes dan ook al een heel end op voorhand, en is dagelijks bezig de dieren te leren kalm te zijn en gewoon te worden aan vreemde mensen en aan het verzetten van zijn kooi en ga zo maar door. Daar is werk aan, en bij sommige rassen is dat heel, heel moeilijk !
En zo kwam het dat we op een dag in een kooi een klein dood vogeltje vonden... Er was eten, en zijn drinknapje was ook nog vol... Het was een jong beestje, eigen kweek van het jaar...Wat was er dan wel gebeurd? Even ruiken aan het drinkbakje gaf meteen het antwoord: het drinkwater bevatte iets wat niet in drinkwater hoort... Daar het een vogeltje was van een moeilijk kalm te houden ras, was het niet moeilijk, er was een kalmeringsmiddel in het drinkwater, en de dosis was te zwaar voor het minieme beestje...
Toen de kweker kwam, zijn kooi niet terug vond en uitleg kwam vragen, confronteerden we hem met het dode vogeltje en met de drinknap met inhoud. Er kwam geen protest, wat zo goed was als een bekentenis... Maar dat is erg! Heel erg ! Ook hier was er niet alleen een vervalsing van de wedstrijd, maar bovendien was dat mooie diertje gewoonweg vermoord om punten op te brengen voor zijn eigenaar. Ik noem dat geen liefhebber, dat is een prutser, een foefelaar. Net zoals de Kween van het Enge - land...

Een ander mens wordt dan voor de rechtbank gedaagd, en riskeert een boete. Ik zie dat niet meteen gebeuren met de kween, maar bovendien zou ze dan de boete betalen met de belastingen die onder meer door de rechter betaald worden... Heb ik toch een paar vragen en opmerkingen bij....

Maar het gaat me over de voorbeeldfunctie !
Ook hier loopt een en ander fundamenteel mis!
Als er nu een van die vedetten zoals de kween en Stommeke Boonen en ga zo maar door, iets mispeutert, dan wordt dit veelal met de mantel der liefde bedekt, of krijgen ze een lichtere straf.
Nee!!! Ze zouden juist een strengere straf moeten krijgen, omdat ze een voorbeeldfunctie hebben!
Als je ze dan nog wat betuttelt, dan zeg je eingenlijk met zoveel woorden dat het mag, en vermits het voorbeeld het mag...mag iedereen het !!!

Maar ja
ik ben er ook maar ene uit den hoop,
ene die helemaal niet loopt te juichen en te tieren als hij weer een koers won, als hij weer een goal maakte, als hij weer iemand de poten afstampte...
ik heb geen verstand van die dingen
geen ontzag voor die "grote" mannen
geen eerbied voor iemand die tegen een bal kan stampen of op een velo zitten, of een hele natie voorliegen
wat wil ik dan zitten te broebelen?
Ik heb zelfs meer eerbied voor een gewone arbeider die werkt voor een karige boterham!
kun je nagaan wat een idioot ik ben...

tot de volgende ?

Op de foto ene die hele dagen bezig is over het milieu en dierenwelzijn...djudedju

Onweer maar het blijft droog...

Image via Wikipedia

Vannacht hoorden we het plots rommelen in de verte, en het kwam met rasse schreden dichter en dichter...en verdween weer in de verte.
Niet dat ik zo'n liefhebber ben van onweer, maar het water zou wel welkom zijn geweest...Nu, naar het schijnt is er water op komst...Hoop doet (letterlijk) leven.
Water is niet voor niets (samen met het vuur) in veel geloven gekozen als reiniging, als doopsel, als inwijdingsritus... OOk vuur is een symbool van reiniging, en geef toe, beide hebben inderdaad ook een enorme uitwerking op de natuur, zowel van dood als van leven.
Zelfs in de godsdiensten die niet behoren tot wat wij de natuurgodsdiensten plegen te noemen, zien wij dat de natuur toch linken heeft via symboliek en via inwijdingsriten en dergelijke.
Het is ook zo logisch hé, het biedt een duidelijk beeld en een duidelijk voorbeeld.
Bovendien zien we dat de grote godsdiensten wel eens iets overnemen, inpikken, integreren in hun versie van het geloof, om zo makkelijker en sneller nieuwe adepten te bereiken.
Wellicht net omdat veel van die dingen ook zo'n grote symbolische waarde hebben, denk aan Sol Invictus die zo maar overgepoot werd op de Kristusfiguur, en plots was het Licht der Wereld "gekerstend"...
Erg is dat niet, maar het bewijst dat symboliek echt maar symboliek is, en alleen een soort brug legt naar wat in feite het geloof zou moeten zijn.
We gaan hier niet heel de geschiedenis van de kerk uit de doeken doen, maar het moge iedereen heel duidelijk zijn dat de erkenning van het kristendom tot Romeinse staatsgodsdienst alleen mgelijk is geweest dank zij toegevingen in beide richtingen. De Romeinse keizer van dienst zag dat één godsdienst heel wat meer stabiliteit en zekerheid kon bieden, en de kerk zag in dat ze met reuzegrote schreden vooruit zou gaan als ze officiëel werd.
Wat er toen allemaal verdwenen en onder het tapijt werd geveegd is nu nog niet helemaal duidelijk, maar één van de voornaamste dingen was dat men plots overging tot een éénvormige bijbel, en dat de talrijke andere evangeliën spoorloos verdwenen.
Op dat moment is de kerk ook werkelijk een instelling geworden, en al heel vlug kwam er protest op verscheidene vlakken tegen het machtsmisbruik. Eén van die reacties was het opkomen van de kloosters, die voor een groot stuk ontstonden uit verzet tegen de macht van Rome.
De kloosters werden dan op hun beurt een machtsinstelling, vooral na de invoering van de Benidictijnerregel, waar onder meer vermeld was dat een intredende kloosterling geen goederen mocht bezitten, en dat al de goederen dus toekwamen aan het betreffende klooster. Op een gegeven moment was meer dan een zesde van alle kapitaal en goederen in Europa, in bezit van de kloosters!!!

Dit doet voor mij geen afbreuk aan het feit van "Geloof", maar is wel één van de redenen waarom ik nogal allergisch ben aan organisaties, in zover dat ze machtsposities innemen. Ik weet wal dat we in onze maatschappij alleen kunnen bestaan door het vormen van organisaties die een evenwicht moeten vormen tegen de gevestigde instellingen, maar dat neemt niet weg dat het me ongelukkig maakt. Ik heb altijd in de vakbeweging gewerkt, maar ik wou dat de vakbeweging niet nodig was, pas dan zouden wij een mooie en goede maatschappij hebben, maar ik heb de indruk dat na een periode van min of meer vreedzaam naast elkaar bestaan, we weer aan het groeien zijn naar een situatie waarin het brood- en broodnodig zal zijn te beschikken over een sterke vakbeweging, nu niet meer zozeer nationaal als wel Europees en Mondiaal ! Het strijdtoneel is verlegd, maar de strijd is -helaas- niet verdwenen!

Maar het blijft een beetje kwaad met kwaad bestrijden... En het risico dat ook in de organisaties die bestaan als blok tegen de te sterke organisaties, mensen komen die er niet meer zitten voor een herstel van de evenwicht, maar om het laken naar zich te trekken. Wat dan uiteraard zal leiden tot een sterkere uitbouw van de oorspronkelijke tegenstrever, en zo blijft het probleem voor altijd een probleem.

Mocht iedereen in eerste instantie proberen mens te zijn in een maatschappij, dan zou er geen vuiltje aan de lucht zijn, maar iedereen poogt op de eerste plaats zijn deel zo groot mogelijk te maken. Wat dat deel ook moge zijn, voor de een zal dat deel een gemakkelijk leven zijn, voor de ander rijkdom voor nog een ander macht...allemaal dingen die de maatschappij in se ontwrichten.

En ondertussen voelen wij aan den lijve dat water meer is dan alleen een symbool! Mijn hortensia's staan nu in de morgen weer min of meer fris, maar gisteren hingen ze paraplu van de warmte en de droogte...

Daarom ben ik toch een beetje, een klein beetje, voorstander van een onweertje (zonder veel bliksem!) met wat milde regen gedurende enkele uren... en dan weer van her dat zalige zomerweer...Maar in ons belgenlandje is het nogal dikwijls alles of niets... Of goed weer, of slecht... en dan weer voor een hele lange tijd!
tot de volgende?

Oetje, maatje...

Image by fofie57 via Flickr

Onbegrijpelijke titel? Kan best zijn, maar Oostendse lezers zullen wel weten wat het is, of wat het allemaal kan zijn, want het is een uitroep bij iets wat verkeerd gaat of dreigt te gaan...
Bij mij is het de pijn...
Maar ja, ik heb het mezelf aangedaan zeker?
Zoals aangekondigd, ben ik gisteren met Luc en zijne Cecile naar Dadiflor gegaan, winkelen in planten en aanverwanten, eens goed gaan smullen, even verpozen in het park van Dadizele, en dan naar Dupon-zoo, eventjes gaan dierenkijken en wat voer halen voor onze papegaai.
Maar de meeste van die dingen behelzen dus stappen... en dat is niet de meest ideale manier om de pijn weg te houden.
Reken daarbij dat ik nog niet honderd procent hersteld was van de rommelmarkt te Welle zondag laatst, en je hebt de perfecte formule om me wakker te houden van de pijn.
Iedere beweging doet zeer.
Maar, wat je jezelf aandoet, daar moet je niet over klagen.
djudedju
't doet toch maar zeer zulle!

Maar het was gezellig, het was leuk, het was een mooie dag!
En daar ging het hem om! Dat ik tegen het einde "gekrusseveerd" was, dat wist ik eigenlijk op voorhand. Dat mocht ik verwachten... Maar het is nu eenmaal zo, dat ik ook in de pijn bewuste keuzes moet maken! Ofwel kies ik voor geen pijn, maar dan meteen ook voor een rimpelloos en doodstil vegeterend bestaan, ofwel opteer ik voor het nog beleven en doen van bepaalde dingen, wetende dat ik daar pijn van krijg. Ik kies het laatste, want vegeteren, dat is voor mijn planten, niet voor mij. Zolang ik kan zal ik blijven kiezen om nog zo actief mogelijk te zijn en te blijven.

Weet je, ik ben nu eenmaal een gezelligheidsbeest! Ik hou van mensen, ik hou van dat gekeuvel, van elkaar plagen en samen lachen, samen eens weg zijn uit het gewone bestaan, en Luc is daar wellicht nog veel erger in dan wij. Maar dat is alleen te danken aan het feit dat ik door mijn ziekte moet opteren voor geselecteerde doelen, alles gaat niet meer, ik moet keuzes maken en enkele dingen uitpikken, en tussentijds weer een herstelperiode hebben...

Het weer is mooi, het leven is mooi - ondanks de pijn- dus alles is goed.
Weet je, als je niet zo heel veel meer moogt verwachten, lijkt alles wat iets over het rimpelloze bestaan uitstijgt, je plots zo heel mooi, zo schitterend.
Een bezoekje is voor ons véééél meer dan wat een bezoekje voor veel anderen is, voor ons is dat immers een doorbreken van dat stille bestaan.
En dan denk ik aan tanteke, die iedere week weer de dagen en de uren zit af te tellen tot wij daar weer eens opduiken op het wekelijkse bezoekje.. En ze mag echt nog niet klagen, er zijn er daar legio die helemaal geen bezoek meer krijgen, ondanks ze nog veel dichtere familie hebben dan tante... Zouden die mensen die hun familielid daar zo maar vergeten laten zitten, er nooit aan denken dat ze misschien ook ooit daar eens terecht kunnen komen, en dan misschien evenzeer zullen bestaan als een vergeten ver object...
Het mag lelijk zijn van mij, maar ergens hoop ik het een beetje, misschien dat ze dan op zijn minst eens terugdenken aan wat ze hadden kunnen betekenen voor die eenzame tante of nonkel, of zelfs broer of zus.

Tante en veel van die bejaarde mensen daar, zitten hele dagen oeverloos voor zich uit te staren, of wandelen de hele dag de gang op en neer, op en neer, op en neer...zonder ooit een eindpunt, een doel te bereiken... Ze doen nochtans heel wat om die mensen bezig te houden, maar je kunt ze moeilijk dwingen, en er zijn er die lethargisch blijven zitten te zitten... wachten op ...op wat eigenlijk ?

Ik ga stoppen, nog wat nagenieten van de dag van gisteren... Vandaag gaat Anny bloemen planten. Ik mag toezien en commentaar leveren...elk zijn werk zeker ?

tot de volgende ?

Warm, naar de kapper

Image via Wikipedia

Vanmorgen heb ik rap nog maar eens mijn haar gewassen...Met dat warm weer is het nog vlugger vettig dan anders, dat zal wel van het zweten komen. Het moet af, allee, een beetje toch...
Ik heb zonet gebeld naar mijn coiffeuse, en straks mag ik bij haar mijn pluimen laten vallen.

Gisteren ben ik dus naar de les geweest om een Indiaanse dreamcatcher te maken. Echt moeilijk is het niet, maar het is niet mijn ding...Eigenlijk is het een soort naaiwerk, het resultaat mag dan wel een soort spinnenweb zijn, maarhet lijkt op naaien, En wellicht is het een gevolg van mijn opvoeding, maar in mijn tijd naaiden de mannen niet.(Behalve dat andere dan...maar ik wil je niet op slechte gedachten brengen hé.)

On moeder moest mij daar hebben bezig gezien met naald en draad...
djudedju


Vandaag gaan we niet vissen, en ik ben niet eens kwaad, het is eigenlijk wat te warm om daar in de zon te gaan zitten. Niet dat ik reclameer over het weer hé, voor een keer dat wij goed weer hebben, mag het van mij gerust nog een tijdje duren, ook al is het hier nu al meer dan 20 graden in de schaduw... Ik heb niet zo veel last van de hitte, tenzij dat ik niet goed slaap. Ik kruip graag tussen frisse lakens, en met deze temperaturen kun je de lakens moeilijk fris vinden. Ik herinner me dat we ooit op een van onze trektochten in La douce France in een Gîte sliepen. Het was eigenlijk een soort zolderkamer op een schuur, dus al goed doorbakken van in de zon staan, en het bed was eigenlijk een grote lange bak, met daarin het enen matrasje tegen het andere, Eén bed voor wel dertig man als het ware... We waren er gelukkig helemaal alleen, en toen ik ook daar de slaap niet kon vinden, door de warmte, kon ik in ieder geval steeds verder en verder rollen naar een telkens iets "frissere" plaats in de grote sliete... Ik heb nog nooit zo ver van Anny geslapen in hetzelfde bed...

's Morgens had het gerijmd !!!! We moesten naar beneden de trap (buiten op de gevel)af, en ons wassen onder de pomp....brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr!!!!! Maar een uur later was het alweer snikheet. Nu ja, we zaten daar in hoge heuvels (Haute Auvergne - Cantal), misschien vandaar de koude nachten?

Gek, dat bijna alles wat er nu gebeurd mij doet denken aan dingen uit het verleden... Het bewijs dat we oud worden? of het geluk zo'n schat aan herinneringen te hebben? Ik heb het al gezegd dat ik mijn geheugen, met al mijn belevenissen, al mijn boeken en noem maar op, koester als een grote schatkamer... Het is een boek op zich, met ontelbare avonturen (of avontuurtjes als je dat liever hoort) en herinneringen... Met het voordeel dat het helemaal te herbeleven is, je moet alleen terug gaan in de tijd, en je ruikt, voelt en ziet weer alles voor je ogen... Ik moet maar in gedachten weer plat op mijn buik gaan liggen op die klip in Madeira om heel ver beneden me de zee te horen, en ik voel het meteen weer in mijne buik dat ik toch wel wat hoogtevrees heb...als het maar hoog genoeg is...

Ik ga moeten stoppen... de coiffeuse wacht op mij ....
tot de volgende???

(foto van de Cantal hierboven)

Welle, dé rommelmarkt...

Image via Wikipedia

Gisteren heb je misschien verbaasd vastgesteld dat er geen blog was...Nee, ik ben niet ziek, ik was er gewoon eventjes niet,ik was gaan rommelmarkten, op de grootste (???) rommelmarkt, met meer dan 800 standen...
Nee, ik heb ze niet allemaal gedaan, helemaal niet, misschien iets meer dan 100, maar dat was dan ook niet de hoofdzaak ...
De hoofdzaak is dat die dag jaarlijks de dag is waarop we samen met Jef en Lut gaan rommelmarkten en gaan bijpraten. En nadien eens lekker gaan eten.Kortom een uitgebreid en gezellig bezoek, met als basis de rommelmarkt van Welle, het geboortedorp van Lut, en heel dicht bij waar ze nu nog wonen.
We hadden al wel eens gemaild met elkaar, ook al eens getelefoneerd, maar het was een jaar geleden dat we nog eens bij elkaar waren, dus er was gespreksstof genoeg.
Misschien heb je gisteren op het nieuws (VTM) ook de beelden gezien van de rommelmarkt te Welle? We waren er niet zichtbaar, maar Anny zag de camera passeren terwijl wij gezellig in een cafeetje zaten te genieten van een heerlijke Orval. (Lut en Anny dronken minder serieuze dinges)
Het was heel mooi en warm weer, een beetje tot onze opluchting, want toen we hier vertrokken, was het ook zo mooi, dus deden we geen jas mee, het was immers warm genoeg...Maar toen we aan Brakel kwamen, was het er mistig en een stuk frisser, en het bleef mistig tot we bij Jef waren. Terwijl we daar vlug nog een kopje koffie nutten, trok de mist gelukkig ook daar op, en het was hemels warm, bijna te warm weer.
Anny en Lut deden de duurste aankoop! Er was een stand van een dame die haar auto en een daar gemonteerd raam aan het kuisen was, die hen onverbiddelijk aantrok... en ja hoor, het kuisgerei werd aangekocht! Hopelijk gaat het inderdaad zo goed als bij die dame, dan zal het fantastisch zijn, en hoef je de ramen niet meer te zemen, zijn ze meteen droog en rein en zonder strepen...afwachten maar.
Ik kocht er een paar kleine boekjes over knutselwerkjes, kwestie van mijn functie als lesgeven degelijk te kunnen waar maken, hé.
Verder was het vooral babbelen en bijpraten. gezellig, alleen onderbroken telkens Lut of Jef een van hun oude kennissen ontmoetten. Dan was het ook daar weer eens even bijpraten.
Rond 13.30 uur zijn we aangeland bij het restaurantje waar we ieder jaar gaan eten, en ook nu weer was het heel lekker en heel gezellig.
Kortom, het was een heerlijke dag,een gezellige dag, een prachtige start van een hele drukke week. Drukke week, want deze namiddag ga ik les volgen in Oudenaarde, hoe maak je een dreamcatcher. Deze voormiddag moet ik Ewoud gaan afhalen van de school in Zottegem, morgen gaan we vissen, woensdag zal er wellicht weer geen blog zijn, want dan gaan we naar Dadizele met Luc (vissen) en Cecile...Ook weer een gezellige uitstap er van maken. Donderdag gaan we dan op ziekenbezoek naar Georgette die in het UZ te Gent ligt. Vrijdag is (voorlopig) nog vrij... en zaterdag gaan we gewoontegetrouw naar tanteke...Je kunt niet geloven hoe druk het is als je niets te doen hebt.
(Je hoort dat van alle gepensioneerden !!!)

Ziezo, dat was het weer voor vandaag... Ik hoop dat jullie ook zo'n heerlijk weekend achter de rug hebben!

tot de volgende ?

Beautyfull Russian women

Image by Brabants Historisch Informatie Centrum (BHIC) via Flickr

Ik weet niet of jij ook een mailbox hebt op Yahoo? Maar zo ja, dan zul je zeker ook al de publiciteit op je scherm hebben gekregen, op het ogenblik dat je het laatste mailtje delete... Meet Beautyfull Russian women ! Het leukste staat er net onder in het zelfde kadertje: Trial !!!

Je kunt dus niet alleen per postorder mooie Russische vrouwen bestellen, je kunt ze ook nog eerst eens even uittesten...of interpreteer ik een en ander verkeerd???

Niet doen! Ik las gisteren dat 4 op de vijf Russen sterven tengevolge van een alcoholprobleem. Zul je zo maar een vodkaschuit in huis halen...

Maar genoeg gelachen, eigenlijk is dat een triest fenomeen, die er op wijst dat ofwel de Russen denken dat wij veel rijker zijn en veel breder leven, ofwel, dat het werkelijk zo is dat die Russische vrouwen alles op alles zetten om in het rijke en vrijere Westen te kunnen geraken. In beide gevallen is het erg. Ik denk persoonlijk dat het laatste jammer genoeg het juiste is, want de vrijheid in Rusland lijkt na een korte opflakkering, weer steil bergaf te gaan... Als Poetin een kunstenaar doet gevangen zetten omdat hij een portret had gemaakt van Poetin als vrouw, dan wijst dat niet op een land met veel vrijheid en tolerantie.

Maar is dat wel juist?
Projecteren wij niet veel te veel ons idee van vrijheid op de anderen? Ik heb je al eens verteld van een Frans schrijver die voor het communisme in China reisde, en het nog eens over deed na een twintig tal jaren communisme...De man sprak niets dan lof over de enorme toename van vrijheid. China is nu net een land waar wij, met onze kijk op de zaken niets dan beperkingen van de vrijheid zien...
Maar wat is vrijheid ?
Dat is niet iets dat je zo maar kunt vastpakken, op je pupitre zetten en zeggen: "Voila: De Vrijheid!"...
Vrijheid is je vrij voelen. Wat dat ook mag betekenen. Als je uit een systeem komt waar je telkens op je knieën in het stof moet gaan liggen als de eigenaar van je grond passeert, dan is vrijheid het moment waarop je dat niet meer moet doen. Ook al moet je nog net zoveel pacht betalen, en ook al hang je met lijf en ziel vast aan die landeigenaar. Na enkele jaren pas zal men dat met lijf en ziel vasthangen opnieuw gaan voelen als een dwang, als een gebrek aan vrijheid, maar iedere kleine stap zal als een enorme bevrijding gevoeld worden.
Vrijheid, de ultieme vrijheid bestaat niet! Kan niet bestaan, of je hebt geen samenleving. Van zodra je wilt samenleven met anderen, moeten er bepaalde regels zijn om die maatschappij te laten ronddraaien. De verplichting rechts te rijden met je auto is iets wat niemand zal aanzien als een beknotting van de persoonlijke vrijheid, maar eigenlijk is het dat wel. Het is een reglement, een opgelegd keurslijf.
De vrijheid die wij nu, hier, hebben, is er ook stap voor stap gekomen, en iedere maal er een nieuwe verovering is gekomen, is dat gezien als het bereiken van DE vrijheid. Maar stel je voor dat je een volk hebt die qua levenswijze nog in de middeleeuwen leeft, en je geeft die van vandaag op morgen de vrijheden die wij kennen, denk je dan dat die maatschappij zou kunnen bestaan? Vergeet het !
Vrijheid moet je ook leren!
Met andere woorden vrijheid is eigenlijk ook voor een groot stuk zelfdiscipline. Je zelf de regels opleggen die er nodig zijn om de maatschappij te laten werken.
Hoe durven wij ons dan veroorloven te oordelen over de vrijheid of onvrijheid in een ander land ?
Het is niet omdat er enkelingen zijn die voortdurend knibbelen aan hun levenswijze, dat die levenswijze op dat moment voor de meesten niet het echte gevoel van vrijheid vertegenwoordigt.

Maar in deze maatschappij gebeurt er iets verscheurends! We hebben de media die via schotelantennes en dergelijke grensoverschrijdend zijn, we hebben internet en noem maar op! Al die dingen projecteren nu de situatie van die anderen in onze huiskamer, en de onze in hun huiskamer. Dat kan niet anders dan een schok veroorzaken!
Wij beoordelen hun situatie geprojecteerd op onze manier van leven, en zij zien ons daar dingen doen die bij hen ondenkbaar zijn.
Dat bepaalde volkeren ons als bezetenen van de duivel beschouwen vind ik een beetje normaal, als ik denk aan de histories die ik hoorde van mijn ouders en groottantes, en dat stel tegenover de huidige manier van leven, dan lijken wij, ook wij, inderdaad grote zondaars! Het was ondenkbaar in die tijd dat er toneel mocht gespeeld worden, later ondenkbaar dat er gemengd toneel mocht gespeeld worden, en nu spelen ze weer stukken met alleen mannen om duidelijk te stellen dat zelfs homosexualiteit eigenlijk normaal is... Er is nogal een evolutie geweest in de laatste zeg maar 100 jaren... Mocht pastoor Campens uit het boek van Ernest Claes hier en nu terugkomen in zijn parochie van 100 jaar geleden, hij viel op slag dood van ontratie bij het zien van al die zondigheid.
Zondigheid die wij helemaal niet meer als dusdanig ervaren.
Die zelfs door de kerk niet meer als dusdanig veroordeeld wordt.

Maar veel van die landen die wij nu betichten van gebrek aan vrijheid, hebben de vrijheid die onze grootouders hadden, en leven ook nog in een maatschappij die zo georiënteerd is als de maatschappij van onze grootouders, die toen niet wakker werden met het besef van een tekort aan vrijheid, of toch niet meer dan wij nu als we liggen te sakkeren over de hedendaagse politiekers en de hedendaagse wetgevingen, de flitspalen, de veiligheidscamera's en ga het rijtje maar af...

Vrijheid is dus ook een evolutief iets.
Laten wij dat niet vergeten, en laten wij eerst eens nadenken voor aleer wij andere landen veroordelen... Laat hen ook maar groeien, net zoals wij gegroeid zijn, en nog steeds aan het groeien zijn... Met scheuten en met terugvallen, want denk maar eens aan dictatoriale regimes die ook hier ontstonden (Duitsland, Italië, amper een zeventig jaar terug...)

Oordeel dus niet, maar probeer te begrijpen en probeer te beseffen hoe goed wij het hier en nu hebben, crisis en alles tenspijt...

tot de volgende ?

Piraten afschieten

Image via Wikipedia

Volgens een belangrijke Oostenrijkse krant is er een nieuwe "sport" ontstaan bij de Russische rijken. Ze gaan voor de lol Somalische piraten gaan afschieten.
Alleszins iets "sportiever" dan zeehondenbaby's neerknuppelen, die piraten kunnen tenminste terugschieten...Ten zij die hele rijken het heel sportief doen met langeafstandskanonnen of zoiets.
Maar, het zijn en blijven mensen, die men gaat afschieten als konijnen.
Ik kan helemaal de piraterij niet goedkeuren, ver van, maar dit antwoord kan alleen leiden tot een escalatie van de moeilijkheden. Tot op heden zijn er nog maar weinig slachtoffers gevallen, en werden de bemanningsleden met de boot teruggegeven aan de eigenaar, na betaling van een dwangsom. Nu zou dat wel eens anders kunnen worden.
Als die piraten weten dat zij neergeschoten worden als loslopend wild, zullen zij wellicht ook minder eerbied hebben voor een leven.
Het doet mij denken aan boek dat ik ooit las, waarin een gevangene op een onbewoond eiland werd losgelaten, één dag voorsprong kreeg, dan kwam de "jager"... In het boek kwam het tot een onwaarschijnlijk goed einde, en won uiteindelijk het "wild" het van de jager, maar uiteindelijk is het goede einde ook hier een doodslag... ook al is het uit een soort wettige zelfverdediging.
Ik heb geen idee van de normen van de Somaliërs, maar als er daar, zoals bij vele andere volksstammen, een cultuur van weerwraak, vendetta, eer herovering heerst, dan is het verhaal nog lang niet ten einde, en gaan we naar een soort kleine oorlog.

Met als enig slachtoffer de mens, in al zijn onnozelheid (en ik bedoel dit niet in zijn oude betekenis van onschuldigheid).

In het bovenstaand gaat het natuurlijk heel ver, op leven en dood, maar ergens zien we dit hele dagen in afgezwakte vorm rond om ons gebeuren. We hebben bijna allemaal de reflex van terugslaan. Jij hebt mij geraakt, ik zal jou ook wel krijgen. Zelfs over de meest futiele dingen, maar ook dat escaleert gewoonlijk, en stopt niet met de terugaktie! Nee, want die "wraak" moet net iets zwaarder zijn om echt te tellen als wraak, dus voelt de oorspronkelijke dader zich weer gepakt, en komt er weer een reactie op deze daad, en zo gaat het maar door, en soms gaat het zo ver dat het leidt tot blijvende ruzies, slaan en zelfs soms tot doodslag.

Sla je krant er maar eens op open, het staat er vol van!

Vanmorgen las ik in mijn computerkrant het overlijden van Michaël Jackson, gisteren dat van Yasmin, eergisteren dat van Van Miert... Bekende mensen die met hun dood het nieuws halen. Ook al is die dood in feite niet erger dan de dood van jan met de pet van achter de hoek. En misschien zal het verdriet om het verscheiden van Jan met de pet zelfs dieper en oprechter zijn, dan van sommige van die bekende figuren, waar het verdriet soms vooral dient om in de etalage te staan...

Eigenlijk vind ik dat een dergelijk bericht maar pas zou mogen bekend worden, nadat de familie en de vrienden sereen hebben kunnen afscheid nemen. Afscheid nemen is iets intiems, hoort niet thuis in de publiciteit, mag niet ontaarden tot "Heb je me gezien, ik was er ook"...

Maar de media hebben geen mededogen met de menselijke kant van het nieuws, ze blokletteren met grote dikke letters dat zij zich heeft verhangen aan een boom, niet ver van het huis van haar zus. Dingen die ik geen nieuws maar wanklank vind. Het is al pijnlijk genoeg, zonder dat de wereld het nog "verheft" tot faits-divers...

Stel je die ouders voor, die broers en zussen, die niet alleen die schok moeten verwerken en het verlies, maar daarenboven nog eens geconfronteerd worden met nieuwsgierige blikken, en onbescheiden vragen en opmerkingen... Soms wordt het nog erger, en onstaan er "mopjes" over... Verschrikkelijk toch ?

Stel dat het jouw kind is? Je zit onvermijdelijk al met de vraag of je er geen schuld aan hebt, of je het niet hebt zien aankomen, of je er niets kon aan doen om het tegen te houden... en dan wordt dat leed en die zielevragen nog eens breed uitgesmeerd in de pers.

Persmuskieten rioolratten.

Kunnen jullie echt niet een beetje menselijkheid vertonen?

tot de volgende?

Methadon voor de peuter

Image by 23dingenvoormusea via Flickr

In het rustige Pittem in West Vlaanderen is een peuter overleden na het drinken van wellicht een flesje methadon...
Is dat niet het middel om een verslaving af te bouwen, of althans minder schadelijk te zijn dan de "echte" stuff?
Als je kleine kinderen hebt, dan mag je nog alles zo goed mogelijk wegstoppen, je moet toch ogen op je rug hebben om ze in de gaten te houden. Daarom is de job van ouder zo een verantwoordelijke job. Je weet nooit op voorhand wat kinderen gaan doen, ze leven in een wereld die voor hen nog volledig terra incognita is, en exploreren heel de omgeving. Dat exploreren is heel letterlijk te nemen, ze verkennen niet alleen, ze proberen alles en proeven alles. Daarom weet iedere moeder dat ze zeep en reinigingsmiddelen en zo op een quasi onbereikbare plaats moet zetten, en medicamenten zitten op de gevarenlijst nog enkele treden hoger.
Ik weet niet wie de ouder(s) waren die voor het kind zorgden, ik weet niet in hoever zij (gezien de methadon) wel degelijk in staat waren om werkelijk voor een kind te zorgen, maar nog eens, het kan best een ongeval zijn, waarbij de peuter op een voor hem onbereikbare hoogte toch er in slaagde het middel te pakken te krijgen.
Dat zo'n middel niet in een flesje zit met een kindvriendelijke dop er op, begrijp ik niet goed. Volgens mij horen dergelijke stoffen zo veilig mogelijk bewaard te worden, ook al vanuit de fabriek gezien!
Maar het is te laat de put gedolven...
Het kind is er niet meer, door onachtzaamheid, onoplettendheid, onverantwoordelijkheid of wat de reden ook mag geweest zijn...
En het verdriet om het verlies van een kind is al zo immens.
Als daar dan nog bij komt dat je je voortdurend zit af te vragen of je het, met wat meer aandacht, had kunnen voorkomen, dan is het leed wellicht nog veel zwaarder om dragen.
Ik heb meelij met het kindje, maar bijna nog meer met de ouder bij wie het is gebeurd.
Wie het niet meemaakte heeft er geen idee van hoe erg het is om een kind te zien gaan.
Als je kijkt in de natuur, dan zie je dat zelfs apen en andere dieren treuren als hun kind sterft, het is blijkbaar een universeel gegeven dat het sterven van een kind pijn doet, wellicht omdat het ingaat tegen de natuurlijke gang der dingen. Het is eerst de oude die moet gaan, niet de jonge.
Iedereen probeert zijn leed te verwerken op zijn manier, maar eigenlijk is er geen manier.
Het doet pijn, en die pijn verliest hooguit zijn scherpste kanten, maar de pijn blijft.
Ook die pijn bestrijd ik op dezelfde manier als mijn lijfelijke pijn. Bezig zijn. Niet toegeven aan de dwanggedachten van de pijn, 't zij lijfelijk, 't zij geestelijk. En als troost rondzwemmen in de mooiste herinneringen die je hebt aan je kind.
Maar net zoals niets honderd procent werkt voor je lichamelijke pijn, is er ook niets dat 100% werkt voor je hartepijn. Je kunt het alleen zo goed mogelijk wegduwen in het diepste hoekje van je geest, en het zo klein mogelijk pogen te houden.

Pijn, van welke soort dan ook, is een gek ding. Hoe minder je er op denkt, er mee bezig bent, hoe minder je het ook voelt, maar het is er nog wel, altijd en alomtegenwoordig.

We leerden indertijd in onze catechismus: God is overal, in de hemel, op de aarde en op alle plaatsen... Ik weet niet of dat juist is, maar bij pijn is dat wel zo.
Ik zou hier weer eens dwars kunnen gaan liggen over dat God is overal... we leerden ook over de hel, dus God is daar dan ook ? Maar de hel, dat is de eeuwige afwezigheid van God, en het pijnlijke van het gemis... Is hij er dan toch niet?
Dergelijke dingen maken dat ik op een bepaalde manier God anders heb leren zien, het immense verdriet en het geen antwoord hebben of vinden... Het is moeilijk te geloven in de "Goede" God, als je een kind verliest. Ik ben het geloof niet kwijt, maar mijn begrip over God is fundamenteel veranderd...
Ken je de Jeffersonsbijbel? President Jefferson had in zijn bijbel alles geschrapt wat verhaaltjes waren en wonderen, tot hij alleen de essentie van het geloof over hield. Deze (zeer dunne) bijbel is op een zeer kleine oplage ook indertijd gedrukt.
Ergens gaat mijn geloof ook wat in die richting... weg van verhaaltjes en wondere verhalen.
Op die manier heb ik terug mijn evenwicht gevonden, en kan ik weer leven met de mensen en met God.
Daar past dan ook geen kerk bij, geen organisatie, alleen geloof en aanvaarden.
De essentie

tot de volgende ?

Valse naaldjes voor diabetesspuit

Image by DeathByBokeh via Flickr

Tot mijn verbijstering las ik dat er valse naaldjes in omloop zijn voor de zo nodige diabetesspuitjes...
Eerst dacht ik dat de medicijn vervalst was, maar het gaat gelukkig alleen maar over de naaldjes. Niettemin is dat op zich al heel erg, want die dingen passen niet goed op de spuit, daardoor is het aanbrengen veel moeilijker, verliest men de noodzakelijke steriliteit, en zitten er veel patiënten met ontstekingen en ongewenste reacties op de spuitjes.
Als ik een bakje kersen koop, of aardbeien, en ik stel vast dat al de zichtbare vruchten van superieure kwaliteit zijn, en dat daaronder veel minder mooie vruchten zitten, dan voel ik me bekocht.
Maar in het geval van de spuitjes is het bedrog eigenlijk veel erger! Daar gaat het hem over een geneesmiddel dat je koopt bij de apotheek, en dat is sinds oudsher een vertrouwenspersoon... Men ondergraaft dus niet alleen het vertrouwen in een medicatie, maar mede in een vertrouwenspersoon.Bovendien is een diabetes patiënt iemand die veel moeilijker geneest dan een ander, en een ontstoken wondje is bij hem of haar veel erger dan bij u of mij.
Ik vind dat erg.
heel erg.

In ons Belgisch systeem is de huisdokter ook zo'n vertrouwenspersoon, en als je om een of andere reden geen vertrouwen meer hebtin die persoon, dan neem je een andere huisdokter. Je doet dit met enig overleg, je gaat eens luisteren bij mensen die je kent en die je betrouwt, om te horen welke dokter zij hebben, en of ze er tevreden bij zijn... In die zelfde rangorde komt de apotheker ook in het lijstje te staan van vertrouwensmens, nu veel minder dan vroeger, maar niettemin, het is nog steeds iemand waar je bij ten rade gaat in zaken van gezondheid, dus in zaken van groot lichamelijk belang. Vroeger was die rol nog veel groter, toen de apothekers nog veel meer eigen preparaten maakten, en er sommigen waren die heide en ver beroemd waren voor een middeltje tegen x, en een ander had dan weer iets tegen haaruitval dat heel goed werkte en ga zo maar door... In die tijd ging je - veel meer dan nu - soms alleen naar de apotheker, en vond je eigen kwaal niet de dokter waard, maar dan was die apotheker in werkelijkheid je geneesheer, in de werkelijke zin van het woord.

Nu zijn de medicamenten meestendeels fabrieksproducten, en lijkt de apotheker veel meer op een winkelier dan nog echt op wat wij zien als apotheker. Door de veranderende wetgevingen zien zij zich ook steeds meer verplicht om producten te verkopen die we niet echt als apothekersdingen zien... Shampoo, gezichtcrèmes, bruiningsmiddelen zonder zonnen en noem maar op...

Als er dan nog enkele voorvalletjes zijn zoals nu met die naalden, dan vrees ik dat het vertrouwen in de apotheker wel heel erg zou kunnen verminderen, om niet te zeggen verdwijnen.
Dat is erg, omdat ze toch met heel verantwoordelijk werk bezig zijn!
Hoe vaak heb ik al niet gehad dat de apotheker mij vroeg of het wel zeker was dat ik dat of dit middel moest innemen, of is die dosis wel correct? Als ik er geen zeker antwoord op had, dan telefoneerde hij naar de betrokken dokter, en dan bleek in enkele gevallen dat de dokter een foutje had geschreven... In de meeste gevallen wist ik wel of het juist was of niet, maar dat is lang niet altijd het geval, en bij sommige mensen kunnen ze wellicht niet op de patiënt zelf terugvallen, maar moeten ze steeds naar de dokter bellen om uitsluitsel te hebben. Dat bellen hoort dan bij de service van het huis... We staan er niet bij stil, maar zij doen het toch maar!

Vertrouwen is volgens mij een heel belangrijke lijmsoort van de samenleving.
Ik had in mijn werk ook een vertrouwensjob, en je kunt dat vertrouwen heel vlug verliezen, je moet echt heel goed je werk doen, geen of bijna geen fouten maken, of je bent zo het langzaam opgebouwde vertrouwen kwijt. Als het zaken waren waarvan ik niet zeker was van het resultaat, dan zei ik dat dan ook reeds bij het eerste gesprek. Want zeg je dat niet, dan verwacht men een goed resultaat, waar dit helaas niet altijd mogelijk is.

Dus vertrouwen is iets wat je niet zomaar krijgt, of zo maar hebt... je moet het opbouwen.
en dan komen er van die idiote naaldjes...

Vandaag las ik nog zoiets, wat ik schokkend vind! Iedereen kent die voedingswaren waar ze zoveel reclame maken omdat ze probiotica bevatten... Probiotica zijn in feite een soort goede bacteriën, die normaliter goed werk verrichten in je darmen. Klinkt positief, en is ook positief, maar wat blijkt? Bij bepaalde mensen zijn die probiotica dodelijk giftig ! Iemand die bijvoorbeeld last heeft van zijn pancreas, kan die dingen beter niet nemen, en zo zijn er nog een paar ziektes waarbij je veel beter die dingen kunt laten.

Ik laat het de facto! Ik probeer zoveel mogelijk al die voedingswaren te vermijden waar ze een geneeskundige werking aan toeschrijven. Of het is waar, en dan neem je medicamenten op een veelal onverantwoorde manier, of het is niet waar en dan betaal veel te veel. Maar wellicht is het wel waar, en nemen nu duidzenden mensen probiotica en anticholesterolmiddelen die het helemaal niet van doen hebben, en wie weet wat dit op termijn zal veroorzaken??? Hou het natuurlijk als het natuurlijk kan, neem medicijn als je het nodig hebt, en anders niet! Je weet niet of ooit de dag komt dat je het werkelijk nodig hebt, en dan werken die kleredingen niet meer omdat er gewenning is...

tot de volgende ?

't Zonnetje schijnt zo heerlijk schoon

Image via Wikipedia

't vogeltje zingt op heldre toon...
Liedje van héél lang geleden...Naar ik mij meen te herinneren was het een van de hits van de zaterdagse wasdag.
Wij hadden nog geen badkamer, en iedere zaterdag werd de "basseing" een zinken waskuip, op de keukenvloer gezet, ons moeder deed er warm en koud water in, en één voor één moesten wij kinderen dan het bad in. Dat was een soort familiegebeuren, en ik herinner me dat ik dan op vaders knie zat mee te zingen met al die heerlijke oude vlaamse liedjes uit vaders repertorium... Mijn Vlaandren heb ik hartelijk lief, 't Zijn weiden als wiegende zeeën, al die zullen de kaperen varen, 't Was in de mei, de blijde mei... en ga zo nog maar een tijdje voort. Die liederen zijn in gouden letters in mijn hart gegrift, en een groot stuk van mijn liefde voor mijn Vlaenderland dank ik aan al die mooie liederen... Hoe zal ik ons kindeken douwen, Een smidje in zijn smisse, sjongejongejonge ik wed dat er nu heel wat jongere mensen stom naar die tekst zitten te kijken, terwijl in mijn hoofd en hart de melodieën zingen...
Ik hoor nog het stoveken zingen en een enorme hitte verspreiden in de kleine keuken, ik voel nog hoe ik gewikkeld in een grote handdoek op vaders knie zat... De uitvinding van onze badkamer heeft meteen het einde betekend van een stuk gezellige familiale warmte. Misschien was het niet zo hygiënisch als de douche van nu, maar het was veel gezelliger.

Je ziet het al aan het meubilair...In de badkamer is alles gericht op koude hygiëne, witte koude tichels, een wit bad...blinkende kranen en een doucheslang die dreigt je te wurgen... De keuken van vroeger was heel anders, veel gezelliger, met mooie tichels op de grond, in de ene hoek een grote wassteen met pomp en met een kraantje (alleen koud water!), daarnaast het gasfornuis, waar de ketels op stonden waarin het water gewarmd werd voor de waskuip... Tegen de muur stond het kleine kacheltje rood te gloeien en te zingen, op de schoorsteen hing het kadertje met Onze Lieve vrouw van Smarten... en aan het raam stond de keukentafel, en rechts daarvan zat ik, op vaders knie...te zingen. Ik zong altijd veel te enthousiast, te luid, gewoon omdat het zo plezant was. Ik hoor ons moeder nog zeggen "zo luid niet", maar ze lachte er bij, want die zaterdag dat was zowat het familiemoment van de week. Vader was immers niet zo vaak bij ons, hij was reeds vroeg gaan werken, en 's avonds moest hij vergaderingen gaan geven, zodat de gezellige avonden dat we allemaal thuis waren wel heel zeldzaam waren...

Misschien zijn het juist daarom blinkende parels in mijn geheugen.
Ik denk dat mijn jongste zus dit niet meer, of niet meer bewust heeft meegemaakt, dat toen de vermaledijde badkamer er al was. Ik zeg nu wel vermaledijd, maar op het moment dat die er kwam, voelden wij ons plots modern en mee met de moderne tijd... Pas nadien besef je wat je er voor verloor. In het begin dat we getrouwd waren, woonden we weer in een huis zonder badkamer, en kwam de "bassin" weer in de keuken op de vloer te staan... Maar de sfeer was toen een heel andere dan toen... Wat wil je, jonggetrouwd in de keuken stoeien...Ook plezant, maar weet je, ik heb meer heimwee naar die tijd van de liedjes dan naar die begintijd van ons huwelijk. Misschien omdat die kindertijd weg is, en het huwelijk er nog steeds is? Misschien heeft ook hier mijn herinnering de zaken weer bijgekleurd, en het veel mooier gemaakt dan het toendertijd echt was...Maar ik voel nog de warme handdoek rond mijn lijfje en de knieën van mijn vader, zijn grote handen die me veilig vasthielden...

Met het te schrijven voel ik me een beetje terugglijden in de tijd, zie ik het gezicht van Pa weer zonder rimpels, zie ik hem weer met zijn alpinomuts in plaats van de latere pet. Zie ik mijn zus met krullen, krullen die er alleen in de onderste helft van haar haar waren, boven op haar hoofd was het strak gekamd... Wellicht was dat toen de mode.

Wat een rijke mensen zijn we toch, dat we zoveel schatten hebben in ons geheugen. Oud worden is geen straf, het is een zegen, een langzaam opbouwen van een hele bibliotheek aan herinneringen. Herinneringen waarvan de confrontatie met mensen die deze deelden, mij heeft geleerd dat die herinneringen wellicht op een of andere manier werden bijgekleurd...Onbewust, wellicht dat er een soort gouden glans op komt door het voortdurend oppoetsen er van? Dat lijkt mij een mogelijkheid, want geef toe, een mens koestert zijn leuke herinneringen, en probeert de andere zorgvuldig te vergeten of toe te dekken onder grote dikke stenen van spijt of verdriet.

Dat komt omdat die leuke herinneringen je nu nog doen glimlachen, en die andere doen je nu nog wenen...en dat laatste is zo'n trieste bezigheid.

Maar wellicht is er niets in het leven echt zonder doel. Ik ben als kind veel ziek geweest, en heb toen leren vechten, leren weerstand bieden. Ik wou niet ziek zijn, ik wilde spelen en ravotten zoals de anderen, ik wilde die verscheurende hoestbuien niet hebben, en ik maakte er me er woedend op, en daardoor moest ik nog meer hoesten. Maar ik heb dan geleerd te vechten, wat me nu nog steeds goed van pas komt. Ik herinner me dat ik enige tijd geleden een cursus schilderen volgde binnen ziekenzorg. Ik was ook toen weer de enige man, en de vrouwen die er waren waren ook langdurig ziek. Ik hoorde ze ondereen vertellen over wat ze allemaal deden, en stond stomverbaasd, zij waren net als ik pijnpatiënten, maar ik kan en kon dat allemaal niet! En zij zaten dan heel de tijd te jeremiaden. Eén keer heb ik hen dat gezegd, mijn verwondering uitgedrukt, en hun klagen was gedaan...ze durfden wellicht niet meer. Maar klagen helpt je niet vooruit, in tegendeel! Het enige wat echt helpt is bezig zijn, je gedachten zetten op andere dingen dan die pijn, dat helpt wel !
Dat is iets wat ik, in de hobby wil meegeven aan de mensen, dat pijn naar de achtergrond schuift als je bezig bent met iets wat je graag doet. Het speelt geen rol wat je doet, als het je maar helemaal in beslag neemt, dan heb je geen tijd om de pijn te laten je leven vergallen. Dan ben je de pijn meester.
Dat hoeft niet thuis te horen in het knutselen, het kan net zo goed een beklijvend boek zijn, of een heerlijk kruiswoordraadsel of sudoku, het moet gewoon iets zijn waar je al je aandacht moet aan geven.
Dat is de grote truuk van "vechten" als het gaat over gezondheid... Wie zijn aandacht op zichzelf richt, is ook de slaaf van zichzelf!

tot de volgende ?

(Ik vind geen foto van een echte ouderwetse "galvanisé" waskuip...)

Winkelen ad fundum

Image by GOC53 via Flickr

Gisterenavond klonk het verdict! Vermits we de rest van de week benomen zijn met Ewoud, die gedaan heeft met zijn examens, zou ik willen morgen (dat is dus vandaag) naar Auchan gaan, want je hebt geen aperitief meer.... Dixit mijn teerbeminde...
Ik corrigeerde een beetje, "ONZE aperitief..."
Geen reactie.
Het is erg, dat een mens voor zijne aperitief naar La Douce France moet rijden...maar hier heb je bijna geen keuze in alcohol- en suikervrije aperitief. Daar dus wel. Anny heeft vandaag een halve kar vol met alcoholvrije aperitief (20 flessen!) gezet...
Natuurlijk doe je daar ook nog andere aankopen bij, groenten en fruit en vooral een deel producten die werkelijk beterkoop zijn, zoals onder meer: vis !
We hebben geen tongen meegebracht, al waren die ook goedkoop, maar wel drie zeeduivels en een grote moot zalm (omdat Ewoud dat zo graag eet...). Ik ben al blij dat ik zoveel vis mocht meebrengen, want Anny lust niet echt vis. Nu, lotte (zeeduivel) lust ze dus wel, en zalm ook, en eigenlijk ook tongen, maar dan was de hoop te groot om in haar ogen aannemelijk te zijn. djutoch.

Ik belde ook al naar Luc, om morgen te gaan vissen, maar...met Ewoud... Dus Luc zal met zijn auto rijden en ik met de mijne, met Ewoud bij mij. Soms is het wel vervelend dat je maar met twee man, (chauffeur inbegrepen) in mijn auto kunt. Maar ze geven goed weer, en Ewoud droomt van te gaan vissen met zijn opa.

Daar zal ik geen zo'n reuze-karper pakken, die zitten er bij mijn weten niet... er zitten er wel van een kilo of vijf, zes...wat al niet meer te vangen is, want daar vissen we met een licht lijntje, dus als er zo'n grote bijt, dan hoor je het lijntje even zingen, dan hoor je een knappend geluid, en je lijn vliegt de luct in, hopelijk niet in de takken van de bomen.

Hopelijk vangt Ewoud dit keer wat vis, want de laatste keer dat hij mee was, was er bijna geen beet, en zoals alle jonge mensen, Ewoud heeft geen geduld om daar dan maar te genieten van het turen naar een roerloze dobber.

Deze middag hebben we gewoon een stuk stokbrood gegeten, met wat verse boter...Meer moet dat niet zijn voor mij, ik hou van brood... en het franse brood is weer een andere smaak dan het brood van bij ons, heerlijk !
We hebben ook wat brood mee voor de tweeling, want die hebben de smaak van opa geërfd voor lekker brood, en ook zij eten dan zo maar brood, omwille van het brood...
Ik herinner me nog, toen we onze trektochten deden te voet door La France, dan hadden wij een gans stokbrood bij, en een lekker stuk Franse kaas... Rond de middag keken we uit naar een plaats waar we ons konden neerzetten, in de volle natuur of in un petit auberge, en we stopten wat kaas in het brood en aten lekker uit het vuistje, met wat water, of als er een auberge was, ik met wat wijn en Anny avec une bière... Heerlijk was dat!

Waar we dan 's avonds toekwamen, hebben we iedere dag ook een gelegenheid gevonden om lekker te gaan eten en te genieten van de regionale keuken. Sommige dingen eten wij nu nog, andere waren niet zo heel echt de smaak van Anny of van mij, maar het was ook telkens een culinaire uitstap. Waar is de tijd...

De mooiste uitstap in Frankrijk was wel in Haute Auvergne, met vertrek en aankomst in St Flour, een wandeling van een goede acht dagen...in verschrikkelijk goed weer, soms wat te goed, te warm, zodat wij meemaakten dat we bij het stappen op de asfaltweg, in de teer wegzakten, en we sporen nalieten op de baan... Eén keer gaf Anny het een kilometer voor het einddoel van de etappe op, en vond ik een vriendelijke jonge dame die ons met de wagen die kilometer vervoerde... We hebben dan bijna een heel terras leeggedronken...

Bij het verlaten van de winkel, en na het lossen van de winkelwaar in de auto, zet Anny de kar weg, en ik zie ze - in de spiegel van mijn auto- vallen! Gelukkig zonder erg, en niet ten gevolge van haar ziekte, ze had de buis aan de parking van de winkelwagentjes niet opgemerkt, en was er over gejoekeld.... Vanmiddag heeft ze haar knie, die wat ontveld is, ontsmet, en dat is -gelukkig maar- alles...

oef


tot de volgende ?

Het discriminatielampje brandt niet eens rood !

Image by Remon Rijper via Flickr

Een Joods gezin in The United Kingdom heeft klacht neer gelegd tegen zijn buren? omwille van een automatisch aanfloepend lampje met een bewegingssensor...
In de gang van het appartementsgebouw werd een lamp met bewegingssensor uitgerust, om elektriciteit te besparen. Maar een Jood mag op de sabbath (van vrijdagavond tot zaterdagavond) geen licht aanmaken, dus kunnen de twee tijdens de sabbath de deur niet uit. De vierendertig andere bewoners van het gebouw weigeren de sensor uit te schakelen tijdens de sabbath.
De Joden voelen zich nu gediscrimineerd en hebben klacht neergelegd bij de rechtbank.

En zo komen wij op discriminatie...
Gisteren hebben wij het gehad over kapitein Keble (of was het eergisteren???)die spruiten duivelse groenten noemt, en die groente dus verbiedt op zijn schip. Is dat discrimatie ?
Ga ik winkelen in Auchan (en wellicht ook in andere grootwarenhuizen, dan zie ik daar een afdeling die Halal is. Daar liggen net dezelfde schaapskoteletjes als in het niet halalle gedeelte, maar ze zouden volgens een bepaald ritueel gesslacht zijn... Aan het vlees zie je dat niet. Of er per ongeluk al eens een pakje van het ene rek in het andere verdwaalt, is helemaal niet uit te sluiten.
Ik las dat in een deel van de Vlaamse zwembaden, er aparte dagen zijn voor de moslimdames...
En zo kunnen wij heelder bladzijden gaan vullen, met allerlei maatregelen opdat we toch de andere medemens niet zouden krenken in zijn zeden en godsdienst, zijn kleur en wat nog allemaal...
Ik lig er niet wakker van, ik vind dat negerinnetje uit onze straat net zo goed een buur als de anderen, met uitzondering van mijn twee werkelijke buren, want daar heb ik echt contact mee, daar doe ik meer mee dan alleen goedendag en goedenavond zeggen, en eventueel eens over het weer praten. Want dat is de realiteit, van heel mijn buurt ken ik alleen mijn buren redelijk goed, nog enkele anderen vanuit het feit dat ze de ouders zijn van kinderen die kind waren in de tijd dat mijn kinderen ook kind waren... en die hier nogal wat uurtjes binnen zaten te spelen. Die ouders kwamen ze dan hier soms zoeken, daar ken ik die ook wat beter van dan de anderen, anderen die ik alleen van gezicht ken, en zelfs niet allemaal... Soms zie ik iemand waarvan ik denk, die heb ik hier nog nooit gezien... Maar voor mij zijn ze allemaal buren, welke politieke kleur ze ook hebben, welke huidskleur ze ook hebben en of ze vriendelijk zijn of anders... (Dat laatste vind ik veel belangrijker dan hun huidskleur), dus, ik wil maar zeggen dat wij hier, in ons kleine dorp, niet echt ervaring hebben met discriminatie.
Wij zien dat probleem als iets van een andere planeet, als het ware.
Dat maakt dat wij er misschien een nog ongeschonden kijk op hebben, maar het zal ook wel betekenen dat wij er niets van kennen.

Maar voor mij is het belangrijk dat je een samenleving hebt en houdt! En dat is volgens mij de kern van de zaak.

In het geval van het lampje bij de Jood, zou ik de Jood ongelijk geven, gewoon op basis van het feit dat alle andere inwoners van het betreffende gebouw, op basis van besparingen en op basis van ecologische redenen, opteren voor behoud van het systeem. In een samenleving kan het alleen maar goed gaan als je de democratie respecteert, en dus heeft de meerderheid gelijk, ook al vind je zelf dat het niet zo is, je moet de meerderheid volgen. Dat is een basisbegrip in samenleven.

Als ze in een stad een namiddag de zwemkom sluiten voor niet islamvrouwen, dan kan dat alleen als de meerderheid van de bevolking van de stad zich daarmee akkoord verklaart. Is de meerderheid daar tegen, dan kan het niet. Punt.

Men kan dan als nog opteren voor het bouwen van een zwemkom er bij, betaald en onderhouden door die moslims. Want dan is het hun eigendom, niet van de gehele gemeenschap, maar alleen van hun gedeelte van de gemeenschap.

Iets anders is het dragen van uiterlijke tekenen van je geloof of je ongeloof. Wij hebben in onze maatschappij al altijd het dragen van een kruisje, of van medaillekes van heiligen getolereerd, dus moeten we ook dergelijke dingen tolereren van andere godsdiensten. (Er is een uitzondering op, waar het gaat over klederen die identificatie onmogelijk maken, of het dragen van wapens, ook al hebben die een of andere godsdienstige waarde) Maar voor de rest, ik heb er geen problemen mee dat men een hoofddoek draagt, ik heb de tijd nog meegemaakt dat ook onze vrouwen niet in de kerk binnenmochten zonder het hoofd te bedekken, en mannen mogen er niet in met bedekt hoofd.

Dat zijn volgens mij dingen die tot de persoonlijke levenssfeer behoren, en die niemand hinderen. Je kunt er andere ideeën over hebben, maar voor de rest laat dat je koud.

Waar we meest over horen zijn echter andere dingen, dingen waar het gaat over bendevorming, over bedreigen, over erger zelfs... Wel, daar is het ook weer poepsimpel! Het gaat over een samenleving, en wie niet wil samenleven binnen de door de samenleving opgelegde regels, die hoort er niet, en die moet zich aanpassen of een maatschappij zoeken waar ze wel dergelijke dingen tolereren.

Kortom, er is in feite maar een leiddraad, dat is respect voor de samenleving, de maatschappij in zijn geheel, op democratische basis. Wie dat niet respecteert, kan moeilijk zeggen dat hij gediscrimineerd wordt! Want anders verlaat je het idee van democratie !

Een van de "negatieve" aspecten van godsdiensten, is dat ze ook regels opleggen die ingrijpen in de samenleving. Dit was vroeger zo met het Kristelijke, dat is nu met Joden en Islam nog zo. Als we godsdienstvrijheid waarborgen, dan kan dat maar in die mate dat die godsdiensten ook de democratie van die maatschappij waarborgen. Vroeger was de vrijdag bij de Kristenen de dag dat alle vlees verboden was, maar je kunt dat niet opleggen aan hen die er niet in geloven. Dus de Kristenen konden dat alleen doen, indien zij daarmee de rest van de maatschappij niet hinderden. De Jood mag zijn sabbath houden, maar alleen in die mate dat hij de maatschappij niet hindert. De maatschappij moet hem die vrijheid laten, in zoverre dat dit hun rechten niet aantast.
Het kan dus perfect.
Zonder veel moeite.

Waarom maakt men het dan zo moeilijk ?

Om Gods wille, om Allah's wil en om Jahweh's wil, is het echt niet mogelijk elkaar te respecteren? Het zijn drie godsdiensten, die alle drie beweren dat er maar één God is, dus moet het wel over dezelfde God gaan, denk je echt dat die zo erg met zichzelf in de clinch ligt???
djudedju

tot de volgende ?

De blaffende broeksriem

Image by tdietmut via Flickr

Een dame heeft haar hondje laten doodschieten (met een heel karton kogels als ik het artikel goed heb gelezen!), om van het vel een broeksriem te maken. Je denkt onmiddellijk aan die boze madame in de 101 dalmatiërs... Maar is dat nu erger dan een muts in astrakan? Ik weet het niet. Het ligt bij ons gevoelsmatig even anders, omdat de hond bij ons een huisdier is, maar in China behoort de hond meer tot de veestapel, afdeling fijne vleessoorten... In Indië zijn de koeien heilig, en hier is biefstuk frites zowat het nationale gerecht...
Het is allemaal maar hoe je het bekijkt...
Persoonlijk leg ik de lat veeleer bij al dan niet voeding. Als je een dier slacht om het op te eten, dan lijkt mij dat een min of meer natuurlijk iets, een stap in de voedselketen als het ware. Maar als je een dier dood maakt om er een vellen jas van te maken, dan heb ik er veel eerder bedenkingen bij.
Vroeger was dat ook een normaal aannemelijk iets, omdat de pels nu eenmaal een van de manieren was om je te kunnen kleden, maar nu zijn er alternatieven genoeg, en men hoeft niet meer zo nodig een dier te doden om er een jasje van te maken...
Maar we doden legio dieren... voor voeding in de brede zin van het woord! Denk aan de schildluizen op de opuntia's, de cochenille, daar maken we rode kleurstof mee, die je in snoepjes en drankjes terugvindt. We eten slakken (les petits gris zijn vurrukkulluk!!!) en garnalen en kreeften, die er echt niet smakelijker uitzien dan de sprinkhanen en meelwormen die ze eten aan de kanderenhand van de wereld... Om maar te zeggen, het is en blijft voedsel.
We kunnen natuurlijk allemaal overschakelen naar vegetarisch eten, maar naar ik steeds weer lees, moet je dat noodzakelijk aanvullen met bepaalde stoffen, wil je niet hebben dat je lichaam iets te kort komt, dus heel natuurlijk lijkt het strikte veggie niet...
Maar we zijn begonnen over een broeksriem in puppiehuid... Je weet wel, zo'n klein lief dingetje die naar iedereen kwispelt... met een groot geweer gaan afknallen om er een riem van te maken. Wellicht gebruikten ze zo veel kogels omdat ze dan geen gaatjes meer moesten bijmaken in de broeksriem?
djudedju... Vel is in ! Er zijn er zelfs die hun eigen vel vol sterretjes zetten...

Vandaag zijn we naar de rommelmarkt geweest in Olsene... Ik heb er weer een aankoop gedaan voor de hobby, 23 stel houten lepels en vorken, om met pyrografie te versieren. Dat is wel niet voor onmiddellijk, maar het was een koopje, en je kunt er heel mooie dingen mee maken.

Anny bracht er ook gratis een deel eierdoosjes mee...Want we geven hier heel wat eieren weg aan vrienden, kennissen en familie, maar de doosjes komen niet altijd terug, en je kunt een ei anders niet zo handig verpakken hé? Vroeger, zaten de eieren in een eiermand! Dat was een mandje gemaakt uit ijzerdraad, wellicht om dat op die manier de eieren heel luchtig bewaard werden? Het moet toch een reden gehad hebben dat ze de eieren in die specifieke mandjes bewaarden?
Als er iemand een antwoord heeft ?????

tot de volgende ?

Kapitein na God ???

Image by Purrrpl_Haze via Flickr

Kapitein Keble, aan boord van de "Bulwark", een schip van de Royal Navy, heeft aan boord van zijn schip spruitjes verboden, omdat het duivelse groenten zijn.
djudedju
best dat ik daar niet mijn boterham verdienen moet, want ik hou van spruitjes, maar dan van die hemelse...

The Royal Navy heeft geprobeerd de zaak wat te sussen door te beweren dat de spruitjes alleen verboden zijn aan de kapiteinstafel, maar insiders hebben bekend gemaakt dat het verbod geldt voor gans het schip. Keble beweert dat hij het niet doet omwille van de smaak of de daaropvolgende winderigheid, maar omdat het duivelse groenten zijn...

Heb jij dat dan ook ? Heb je ook altijd het meest goesting naar de verboden vrucht ? Ze moeten maar zeggen dat je iets niet mag, opdat je - ook al dacht je vroeger nooit ofte nooit daaraan- heel de tijd door betikketakt zijt om het verbodene te nutten... Je ziet dat suikerpatiënten veel meer belust zijn op suiker, en wie het roken afzweert heeft nog nooit zo'n trek gehad als net dan... Zouden er op de Bulwark dan ook, in het diepste en donkerste ruim stiekem spruitjes gegeten worden?

Veel erger nieuws komt er uit Fleurus, een van onze kerncentrales heeft een groot lek (gehad ? nog steeds?), maar troost u, de volksgezondheid in NIET ERG in gevaar geweest. Dus wel. Waarvan akte. Bovendien heb ik sinds Tsjernobiel heel grote argwaan tegenover de verklaringen van officiële zijde over de mogelijke kansen op radioactieve besmetting... En dan komen we meteen bij het vraagstuk van de energie...

Moeten wij opteren voor of tegen kernenergie ?
Daar zijn alvast geen massa CO2 die de lucht in vliegen, maar men zit er dan met het (voorlopig????) nog onoplosbare probleem van de radioactieve afval. Men beweert al decennia dat ze bijna er aan toe zijn om propere kernenergie te produceren, maar het is er nog niet, en er is niets dat er op wijst dat er plots een doorbraak zou zijn.
De afval die er komt van kernenergie is afval die ons nog generaties en generaties lang zal blijven vervolgen. Bovendien is men van geen enkele opslagmogelijkheid honderd procent zeker dat het veilig is en veilig blijft.
Ik begrijp dan ook heel goed de reacties van de mensen tegen die kernenergie, eigenlijk tegen de restafval in eerste instantie.
Maar er is blijkbaar niet echt een "zuivere" oplossing voorhanden. Als ik de studies lees, dan kan men nooit alles opvangen met windenergie, en zonnenenergie is hier in onze contreien ook al niet de redding. Het grootste probleem zijn de zonarme periodes en de windluwe periodes...Om die op te vangen moet je andere, zekerder bronnen hebben van energievoorziening. Ook getijdencentrales zijn hier geen optie, daar onze getijden niet genoeg hoogteverschil hebben om rendabel te zijn, en watercentrales zijn hier ook niet haalbaar in ons dichtbevolkte landje. Dus rest er alleen de klassiek centrale op steenkool of op petroleum (te duur en wordt zeldzaam)of de kerncentrale... en die drie laatste opties zijn alle drie sterk vervuilend.
Het is als kiezen tussen de pest en de cholera...

Ik heb altijd een beetje de indruk dat men ergens blijft ter plaatse trappelen... Er is volgens mij nog een optie! Namelijk wat zuiniger gaan zijn op energie. Wij komen uit een tijd dat energie plots uit de muur is beginnen stromen, in onbeperkte hoeveelheden. En men gebruikt die onbeperkte bron dan ook. We leven als het ware met de kraan wijdopen. (Je kunt hetzelfde artikel ook schrijven over de voorraad drinkbaar water!!!)

Ik ga niet beweren dat we terug naar af moeten, maar er zijn veel dingen waarop we allemaal wel een beetje kunnen besparen. Bovendien staat ook de techniek niet stil, en zien we dat er steeds zuiniger machines komen. Het is heus niet alleen in de autowereld dat er besparingen gebeuren, je ziet het ook bij de wasmachines, de vaatwasser, de diepvries en de spaarlamp. Maar dat is niet de enige optie. Vroeger keek men tv in een quasi donkere kamer, nu bij een helle verlichting. Vroeger hing boven de tafel één lamp, nu een hele batterij... Mooi is het wel, maar of het echt nodig is? Moeten wij echt hele straten feeëriek gaan verlichten met kerstmis en eindejaar? Moeten de verkeersborden ook bij klaarlichte dag verlicht zijn? We kunnen heel wat besparen, zonder dat we echt het gevoel hebben dat we inleveren. Je hebt toch ook geen hinder van een toilet met een spaarknop ? Je voelt je echt niet beknot in je waterverbruik!

Men zou ook kunnen op zoek gaan naar betere geleiders, want er gaat nog steeds, en dat sinds het begin van de elektriciteit, een enorme hoeveelheid energie verloren aan het "versturen" van die energie langs de kabels. Mochten die kabels beter geleidend zijn, dan zou er een enorme hoeveelheid energie bespaard worden! En uiteraard kunnen wij met zijn allen wellicht ook wat energie produceren... Ik geloof nog niet echt in de middelen die er nu ter beschikking staan, maar het is goed dat er een ontwikkeling is in die richting. (Ik geloof nog niet echt in zonnenpanelen omwille van het feit dat die in feite regelmatig zouden moeten gereinigd worden om effectief te zijn en te blijven, zoniet wordt het glas vuil en mat en produceert men steeds minder energie. Kruip jij regelmatig op je dak om je panelen te reinigen?(gevaarlijk!!! voor stroomstoten) Ik wacht nog wat af tot er betere exemplaren zijn. Een recente test voor windmolens van een "huiselijk" kaliber, wees uit dat er geen één is die rendabel is, ze kosten meer dan ze ooit kunnen opbrengen.)

Ik pleit er in ieder geval voor dat we, bij vervanging van een elektrisch toestel zouden opteren voor de zuinigste versie! Ik zou subsidiëring daarvan een goede maatregel vinden, wellicht nuttiger dan die op zonnenpanelen. Ook isolering van de woning en dergelijke is niet te verwaarlozen.

Maar blijft uiteraard het probleem van een constante bevoorrading van elektriciteit... en daar zitten we nog steeds met het feit dat we windstiltes en zonnenarme periodes moeten kunnen overbruggen...

En of we nu kiezen voor de pest of de cholera, voor de kernenergie of de fossiele brandstoffen, we kunnen alleen ons best doen om die zo sterk mogelijk in aantal te beperken, en te werken aan een systeem waarbij die alleen echt werken bij noodzaak... want nu draaien die constant mee.

Weet je, dat van die spruitjes, dat is heel futiel tegenover de energie die zo'n oorlogsbodem verstookt... om de vrede te bewaren???????????????????????????????????? met kanonnen????????

tot de volgende?

Ik heb je lief, zoooo lief

Image via Wikipedia

hoor ik op de radio... Heb je er al eens op gelet dat bijna al die liedjes gaan over "De liefde"? Maar net zo goed zijn er bijna geen die gaan over de Liefde...Verschil gezien, de ene liefde schrijf ik met hoofdletter, de andere niet.
Want er is een fundamenteel verschil, die onder meer door die liedjes en zo bezig is te vervagen. Men verward de lichamelijke aantrekkingskracht, de verliefdheid met Liefde met hoofdletter. En net zo goed heeft men al wetenschappelijke (????) studies gemaakt, waaruit blijkt dat de verliefdheid maar een tijdje meegaat, en dan verdwijnt. Liefde echter die blijft!
Feit is wel dat ook de meeste Liefde in deze tijd begonnen is met de liefde, de verliefdheid. Vroeger was dit veel minder het geval, want toen ging het veelal over verstandshuwelijken en gearrangeerde huwelijken. (Nu is er hoogstens nog het huwelijksbureau voor dergelijke dingen)Maar het is en blijft een feit dat de meeste van die verstandshuwelijken ook slaagden, en dat er van uit het quasi niets toch Liefde groeide.
Het is niet makkelijk Liefde te definiëren. Maar heel eenvoudig gezegd, je hebt het als je uit de ogen van de ander ziet. Als je je zo kunt inleven dat je de wensen en verlangens bijna kunt voorkomen, of voor komen. Als het gelukkig zijn van je partner voor jou belangrijker wordt of minstens even belangrijk is als je eigen geluk.
Gek, als je het zo neerschrijft, dan lijkt dat heel sterk op wat de kerk eist als naastenliefde ook. Wat voor mij meteen duidelijk maakt dat de kerk daar maar een ideaalbeeld poneert, die niet of hoogst zelden door iemand kan bereikt worden, en wellicht door niemand, als men als naaste alle mensen omvat. Je kan een moeder Theresia zijn, maar dan nog zal er hier of daar iemand rondlopen die niet in je liefdeskraam past... anders ben je niet meer menselijk.
Maar laat ons maar gewoon thuis blijven, in de Liefde tussen man en vrouw, in zijn meest ideale vorm. Dat is al moeilijk genoeg. Kijk maar naar de echtscheidingscijfers...
Als er momenteel veel meer echtscheidingen zijn dan vroeger, bewijst dat dan dat er minder echte Liefde is tussen man en vrouw? Ik durf dat niet zo maar te stellen. Ik denk dat het veeleer een gebrek aan geduld is dan wel een gebrek aan basis.
Want er is wellicht geen een jong stelletje die meteen in de hogere Liefdessferen verkeert! Nee, ze zijn meestal heel erg verliefd, heel erg tot elkaar aangetrokken, maar op het moment dat dit lichamelijke iets of wat verandert, minder overheersend wordt, moet je de Liefde toelaten binnen te komen, moet je leren ook de mindere dingen bij je partner te aanvaarden, wetend dat zij de uwe ook moet er bij nemen, en net daar hapert het!
In de volksmond zouden wij zeggen dat ze nu geen water meer bij de wijn doen, maar dat is een wat simpele uitdrukking voor wat eigenlijk een zeer complex gegeven is: samen-leven, met nadruk op samen, samen in een éénheid. Voordien kun je als jong paar de stelling van Lea (een héél wijze vrouw!) toe passen: "Kom je niet overeen, kruipt over een", een plastische manier om uit te drukken dat je met de lichamelijke liefde heel wat kleinigheden kunt toedekken... Die theorie blijft ook in een later stadium nog wel van toepassing, maar is niet meer zo dominant aanwezig.
Er verandert iets, en waar de echtparen de tijd nemen en leren samen te leven, komt dan in plaats van de liefde heel stilletjes de Liefde aan. Je kunt elkaar eigenlijk niet meer missen. Het lijkt wel of je op een of andere manier een eenheid vormt. Je kunt daar heel plotseling mee geconfronteerd worden, als bijvoorbeeld een van de twee gehospitaliseerd wordt. Je hebt het gevoel dat je verloren loopt. En alhoewel je eigenlijk op een gewone dagdagelijkse dag niet echt zo heel veel met elkaar zit te babbelen, lijkt het nu een oorverdovende stilte. Je bent plots een stuk van jezelf kwijt.
Maar dat komt niet zo maar, Liefde is echt een werkwoord! Je moet er aan werken, je moet willen naar elkaar groeien, je moet leren de dingen die je storen bij de ander te aanvaarden en zelfs lief te hebben. Dat er eerst een verliefdheid is, is dus alleen maar een goede aanloop, maar de marathon moet nog gelopen worden.
En geef toe, dan is Liefde niet iets waar je liedjes over zingt, daarvoor is het dan veel te diep, veel te zwaar, en vooral: veel te persoonlijk.

Mij lijkt dus dat de huidige generatie vooral geduld mankeert. Alles gaat tegenwoordig zo snel, met onmiddellijke resultaten, dat iets opbouwen niet echt meer van deze tijd lijkt. Toen ik klein was speelden we met de meccano, en met veel geduld maakten we torenkranen en bulldozers uit die ontelbare metalen plaatjes en honderden vijzen en moertjes... We moesten die dingen dan zelf voortduwen om ze in beweging te krijgen, en draaien aan een hendeltje om met de kraan iets op te lichten... De meccano bestaat nog steeds, maar nu zit er een elektrische motor bij, zodat de gemaakte objecten zelfstandig kunnen bewegen. Je miet niet meer draaien aan een hendeltje, het moet vanzelf gaan. En dan zie ik mijn kleinkinderen die één keer dat ding maken die op de doos prijkt, en dat daarna de meccano veroordeeld is tot de zolder. Want het duurt zo lang voor je echt iets hebt. Met je nintendo en Wii heb je meteen resultaat.

Wij maakten "zwaarden" van een wilgentak, en met een oud zakmes sneden we in de schors heel mooie dessins uit, zodat de stok geen stok meer was, maar een mooi zwaard...We hadden niet zo heel veel, dus moesten we de meeste dingen "maken", "maken" omdat het eindproduct pas met veel fantasie "echt" was. We leerden op die manier geduld, we leerden opbouwen... Is dat het geheim van ons huidige geluk? Dat we hebben leren opbouwen uit het niets? Of is het zoals sommigen zeggen het feit dat momenteel de jonggehuwden beginnen met alles... Toen wij huwden hadden we niet veel, en alles wat we nu hebben hebben we samen opgebouwd, samen verdiend... Het is niet ons startkapitaal geweest, want dat was er niet of bijna niet... Nu starten de jonge mensen met een volledig ingericht huis, met alles er aan wat je kunt dromen... Is dat misschien niet echt een voordeel? maar eerder een nadeel?

Ik denk dat het vooral het feit is dat alles nu snel moet gaan, onmiddellijke resultaten afwerpen, en Liefde is nu eenmaal een traag op bouwen... Een grote toren bouwen met legoblokjes, vergt een geduldige opbouw, een stevig fundament en zorgvuldig opbouwen, anders valt de toren in.

tot de volgende?

Doby Mick, the Wild Carp...

Image via Wikipedia

Gisteren zijn we gaan vissen...in het park. Niet dat ik zo graag in het park ga vissen, maar Luc wil graag ook daar eens gaan vissen.
Het eerste wat ons opviel was dat mijn brief aan het stadsbestuur over de toestand van de visplaatsen in het park, daadwerkelijk gevolgen heeft gehad!
De visplaatsen waren vrijgemaakt, er was een poging gedaan om de plomp er voor ook te verwijderen, maar dat was maar zo en zo gelukt. Bovendien zagen we dat er effectief door de politie gepatrouilleerd werd, tot twee keer toe zagen we er een agent rondgaan. Ik heb geen ratten meer gezien, en Luc zag er nog één, al bij al dus een heel grote verbetering van de toestand!!!
We konden dus zonder meer ons zetten om te gaan vissen.
Het eerste uur zagen we soms hooguit een kleine beweging aan onze dobber, maar van een echte beet was er geen sprake...Het zag er naar uit dat mijn tegenzin om naar het park te gaan zou bevestigd worden. Na een dik uur verbeterde het plots, en mijn eerste beet was van een blijkbaar veel te grote karper voor mijn blieklijntje, ik kon hem hooguit enkele seconden vasthouden, dan vertrok hij als een locomotief, ik hoorde mijn lijntje zingen en krak...onderlijntje af...
Maar eerlijk is eerlijk, vanaf dat moment vingen we beiden regelmatig wat vis, geen reuzegetallen, maar ieder toch meer dan twintig. Bij mij bliekjes en blieken, bij Luc zat er ook blei tussen.

Op een bepaald moment kwam Willy even kijken naar ons, en terwijl we zaten te gekscheren, zag ik plots mijn karperlijn aan gaan... de draad vloog van de spoel!
Ik nam de vislijn stevig vast en zette de molen vast, op slag ging mijn vislijn krom staan van de spanning: hebbes !

Meteen kwamen Luc en Willy bij me staan, Willy nam op mijn verzoek mijn blieklijn weg, zodat die mij niet kon hinderen, en Luc nam mijn visbak weg, zodat hij naast me kon komen staan met mijn schepnet klaar in de hand...

Plots zag ik zo'n vijftien à twintig meter ver iets in het water, iets groots, heb je hem gezien vroeg ik hen, nee, ik wel dus... De raadgevingen vlogen me om de oren, waarbij vooral kalm en rustig het meest op klonken...maar wees maar eens kalm en rustig als er aan de andere kant van de lijn een grote karper heen en weer door het water zwiert, je lijn gebogen staat van de spanning en je heel aandachtig de bewegingen volgt om de vis te kunnen weghouden van de plomp...Want als hij zich daar tussen kan begeven, dan draait hij tussen de plantenstengels, en mag je veela dag met het handje zeggen...

Al bij al ging het betrekkelijk vlot, en het was pas heel zwaar op het moment dat de karper zo'n twee meter van de kant was, en dichtbij het net kwam. Wellicht zien ze je dan net zoals jij de karper ziet, en dat geeft hen verdubbelde kracht om te proberen zich los te rukken... Naast me hoorde ik Luc en Willy vol verbazing over het enorme beest bezig... Eindelijk kreeg ik het beest zo dicht bij het net, dat Luc het beest kon in het net nemen. Ik hoorde Willy roepen "slepen, niet heffen!" maar Luc wist dat wel, en trok het net naar zich toe, en nam dan met zijn twee handen het net beet, en niet de steel, want die steel is niet berekend op dergelijke exemplaren...

Het was een groot beest ! Luc heeft het gemeten: 80 cm ! We hadden geen weegschaal bij, maar Willy rende naar zijn auto om zijn kodak te halen, het is geen digitaal toestel, dus we zullen eventjes moeten wachten, maar er zijn wel zeven, acht foto's genomen van mij met die reuzekarper in mijn handen, met Luc naast me, en dan met Willy naast me... Het gewicht ? Volgens Willy geen twaalf kilo, maar zeker elf, volgens Luc zeker 12 kilo... Enfin, 't was een grote! Een dametje die er aan de wandel was met dekinderen die van de school kwamen, hoorde ons bezig en kwam kijken en luisteren naar onze enthousiaste kreten. De kinderen stonden met open mond te kijken naar de enorme vis. "We zullen het aan papa vertellen hé, dat we een vis van dertien kilo hebben gezien?" zei de moeder tot de kinderen... Ze stonden er nog toen ik heel voorzichtig het beest weer in het water zette...Het bleef nog een paar seconden stil liggen, en dan zwom het lui en moe weer weg naar de diepte...

80 cm, dat is niet niks! In het schepnet van Luc zou het beest niet eens gekund hebben! Bovendien is een karper ook nog een hoge vis, van buik tot rug was het zeker om en bij de vijfentwintig cm hoog ! met een behoorlijk dikke buik. In zijn muil kon je bijna een pistolet stoppen! zeker een 8 cm diameter! Prachtige beesten zijn dat! Het was een mooi geschubd exemplaar, geen spiegel- of lederkarper. Op de foto zie je het juiste type van karper, maar dat is er geen van 80 cm...Wacht maar tot ik de foto's heb! Dan tracteer ik je zeker nog eens op wildenthousiaste vissersverhalen! en krijg ik wellicht weer opmerkingen van mijn lieve zus dat ik helemaal niet net aangekleed ben om te gaan vissen. (Je kunt natuurlijk ook in je zondags kostuum gaan vissen, maar dat zou heel jammer zijn voor het kostuum...) Bovendien zal je op de foto zien dat ik de vis, omwille van zijn grootte en zwaarte ook tegen mijn buik laat rusten...'t zondags kostuumpje zou net zijn...

Maar... er is natuurlijk ook een keerzijde aan de medaille (die is er altijd), dus verrekte ik van de pijn toen ik de vis weer kon terugzetten in het water, en vannacht lag ik niet alleen wakker omdat er in de geburen een bronstige koe stond te beurelen, niet omdat enkele honden hun solidariteit met de koe wilden bewijzen met hun nachtelijk geblaf, maar vooral omdat ik pijn had. Het is nu al weer wat beter, maar helemaal weg is het nog niet, 't zal er wel een paar dagen in hangen. Een kermis is een geseling waard zou ons moeder zaliger zeggen...

tot de volgende ?