dodelijke parasol...

Image via Wikipedia

In la Douce France, niet ver van Antibes, is een man gedood door een...parasol...
Het ding was opgewaaid, en toen de man het water uitkwam, werd hij dwars door zijn schedel gespietst door de vliegende parasol.
Gevaarlijke dinges die parasols!
Zou er hier sprake zijn van burgerlijke aansprakelijkheid? zo van "Mijnheer, u bent verantwoordelijk voor uw parasol, dus draait u op voor de kosten"? Je kunt je van zijn leven geen parasolleke meer veroorloven na zo'n akkevietje. Of hoort dat bij stormschade, ook al diende het voor bescherming tegen een bakkende zon?
Maar kom het maar eens tegen, je parasol vliegt plots omhoog, jij er achter, en net voor je hem kunt grijpen spietst hij een onschuldige badgast... Leuk is anders...

Misschien heb je indertijd, op mijn aanraden als startpagina ook "Verkenner.be" ingesteld op je kwampjoeterje. Dat is inderdaad een mogelijkheid om zowat al het nieuws van wereldwijd iedere morgen op je scherm te vinden...Maar toch heb ik nu, sinds enkele dagen dat vertrouwde en steengoede www.verkenner.be verlaten, en ben overgeschakeld naar www.vandaag.be Daar vind ik ook het nieuws, en het is veel vlotter leesbaar en met fotomateriaal verlucht. Het is alsof je plots je eigen krantje wijdopen voor je legt. Let op, ik ben me ervan bewust dat verkenner nog steeds de meest volledige is, en bovendien individueel aanpasbaar, maar vandaag.be leest heerlijk vlot. Dus smijt verkenner niet weg, stop het in de favorieten, en als je specifieke dingen uit het nieuws wilt bekijken, dan heb je het maar eens aan te klikken. Ondertussen kun je misschien, net als ik de veel luchtiger en frisser vandaag bekijken...

En zo komen we al aan het derde onderwerp voor vandaag, het laatste serieuze...(van vandaag)

Men is begonnen met het inplanten van een chip in de menselijke hersenschors. Voorlopig is het nog in een experimenteel stadium, en is de chip nog met een kabeltje verbonden met je pc, maar men is er in geslaagd de muis op het scherm te besturen met gedachten...
Dat is maar de eerste fase van wat men wil bereiken! Men wil dit in eerste instantie ook draadloos kunnen, en men zou pogen dit te doen op basis van de energie die door het lichaam zelf wordt gemaakt (dat is weer een volgende fase). Misschien denk je, wat een moeite om dat pijltje op je scherm te bewegen...maar dat is slechts de eerste en eenvoudige toepassing van wat men uiteindelijk wil bereiken. Die muisbewegingen zijn makkelijk en makkelijk controleerbaar, maar de bedoeling is om onder meer ook de rolwagen van volledig verlamde mensen te kunnen besturen, gewoon door de beweging te willen... en zelfs dat is nog maar een eerste stap van waar men uiteindelijk naar toe wil! Men wil op die manier onder meer "intelligente" prothesen aansturen, zodat verloren lichaamsdelen perfect kunnen vervangen worden. Maar het gaat nog verder! Stel dat er bij iemand een zenuw vernietigd is, dan wil men via een andere zenuw, een omleiding maken om de getroffen lichaamsdelen alsnog te kunnen besturen...
Als dat lukt, dan is men wel heel ver aan het gaan...en zullen er ongetwijfeld nieuwe en ethische vragen rijzen! Want, zolang men de hersens kan in leven houden, kan men dan het lichaam of wat er van rest, besturen...Om eens helemaal SF te doen, men zou als het ware een robot kunnen creeëren met echte menselijke hersenen, of, om het anders uit te drukken zowat het eeuwig leven maken voor je hersenen... Dan zullen er weer eens vragen gesteld worden waar en wat dan de ziel is van de mens...discussies die er al eerder waren, nog zijn, en blijkbaar nog veel erger en veel meer op de spits zullen gedreven worden door de voortschrijdende wetenschap.

Het klinkt heel mooi dat gehandicapten plots weer zullen kunnen beschikken over hun lichaam, maar je ziet dat er bij alles ook ethische vragen kunnen gesteld worden... Hoe verder we gaan met de wetenschap, hoe meer we ook op terreinen komen die we vroeger allemaal hebben toegeschreven aan de Schepper, of om het niet godsdienstig uit te drukken, aan de Natuur... Nu echter gaan we, als onderdeel van die natuur, plots gaan prutsen aan de fundamenten van dat leven, we sleutelen aan dna en genen, we gaan nu ook stukke onderdelen gaan vervangen door kunstmatige, die misschien wel ooit het origineel zullen overtreffen en ga zo maar door...In werkelijkheid zijn we dus bezig om te werken aan het scheppingsverhaal! We gaan zelf nieuwe dingen gaan scheppen binnen de natuur.

Eigenlijk hebben we dat al altijd een beetje gedaan, maar dan door selectie en door veel heel veel geduld te beoefenen... Denk aan de wolf, waaruit we uiteindelijk de chihuahua kweekten, maar ook de Ierse Wolfshonden, als kalveren zo groot... We hebben dus daar duidelijk ook nieuwe vormen in het leven gemaakt, nu echter doen we het niet meer stapje per stapje, maar gaan we in de basis, in de codes van het leven rechtstreeks gaan sleutelen, en waar we het niet zo doen, daar gaan we een soort kunstmatige intelligentie gaan inplanten om andere zaken te overbruggen. Want wees realist! Als men er in lukt chips te maken die door het lichaam aanvaardt worden, als niet lichaamsvreemd, als men die chips ook nog kan doen werken en welomschreven taken kan opleggen, dan is de stap niet ver dat men de mens enorme capaciteiten bij geeft, zodat iedereen wiskundige genie is, en veertig talen spreekt...om maar niet te denken dat men op die manier ook het perfecte leger kan maken...

Want dat is de moeilijkheid met mensen... wij kunnen het niet laten alles op alles te zetten, om macht te hebben... te heersen over de anderen, over zoveel mogelijk... en dan, dan worden al die nieuwe dingen, die oh zo mooi zouden kunnen zijn, plots heel lelijk en heel gevaarlijk...

Maar laat ons hopen, dat men, geen chips kan maken die niet als neveneffect hebben, dat er ook gezond verstand en menslievendheid is ingebakken...zou dat niet mooi zijn??? Een hele wereld vol goede mensen, die met en vooral voor elkaar leven...

tot de volgende?

De Turkse bakker

Image via Wikipedia

Vandaag was het rommelmarkt in Gent, vlak bij het UZ. Enkele jaren terug hadden we daar bij toeval brood gekocht in wat een Turkse bakkerij bleek, en ieder volgend jaar keken we uit, maar vonden de bakkerij niet meer terug. Dit jaar plots wel! En meteen wisten we ook de reden waarom we hem de vorige keren niet vonden, indien je de rommelmarkt verlaat bij de ene straat in plaats van de tweede straat, dan ben je al hopeloos voorbij de bakker...

Maar nu vonden we hem! Wij naar binnen, want de vorige keer was dat andere brood ons erg bevallen! Ook nu weer stonden we een beetje te sukkelen en te staren naar al die er net anders uitziende broden, maar de bakker was heel sympathiek en legde alles uit. We zijn er weggegaan met een goot wat platter brood dan we gewoon zijn, een heel donker meergranenbrood in de vorm die we wel gewoon zijn, en tot slot hadden we nog 4 worstenbroodjes mee, voor deze middag. Ze waren heel lekker, de worsten waren heel goed gekruid, en wellicht stinken we nu naar de look, maar een ander moet ook maar look eten, dan ruikt hij/zij het niet. Bovendien is look gezond. De eerste gekende staking in de geschiedenis ging over look ! De arbeiders aan de grote piramide in Gizeh, wilden niet meer werken als zij niet hun portie look ontvingen, om maar te zeggen hoe waardevol dat lekkers is!

En vanavond gaan we dus van dat andere brood proeven... Brood is voor mij het lekkerste wat er is! Er zijn mensen die liever aardappelen of zo eten, maar ik kan echt genieten van vers brood. Als we naar Auchan gaan, brengen we altijd vers stokbrood mee, en dat eet ik dan, met alleen wat boter op...Ik hoef er niets bij te hebben, het brood is zo lekker dat ik er genoeg aan heb. Iedere week bak ik minstens een keer zelf brood, en de andere keren halen we dan een broodje bij de bakker, en zo mogelijk telkens bij een andere bakker, want iedere bakker heeft wel ergens iets eigens in zijn broden. Meestal haal ik ook - alleen voor mij, want Anny kan dit niet meer eten met haar valse bijterkens- een paar pistolets, en ook daar kennen we ondertussen de bakker uit de omtrek met de beste pistolets...

Het is dus niet alleen in de bijbel dat het brood een voorname plaats inneemt, Het is ook zo in ons huis, en aan al die soorten brood te zien, ook bij de Turken. Het is dan ook in een groot stuk van de wereld het basisvoedsel bij uitstek.

Ik heb nog geen brood gekend die ik niet lust! Zelfs die platte ongegiste broodjes vind ik lekker, ook het brood dat we aten in Zwitserland, waar gist verboden is, en alles gedesemd wordt. Als het maar brood is. En ik eet ook dolgraag de korst van vers brood, vooral als het zo heerlijk krokant is! Als ze mij op water en brood moesten zetten, dan zal dat water wellicht op den duur een straf zijn, maar niet het brood...

De rommelmarkt daar is behoorlijk groot, maar het is me dit keer mogelijk geweest, het helemaal te doen, we hebben we een pauze ingelast op een terrasje, maar toch, het is een succes dat ik deze markt helemaal kon doen. We hebben niet zo veel gevonden, maar dat hoeft ook niet, we hebben een leuke uitstap gehad en mooi weer, wat wil een mens nog meer?

Deze namiddag nog even naar tanteke, en de dag is ook weer voorbij... Ze zal wel weer bovenaan de trap staan te wachten tot we er zijn... Niet moeilijk, we zijn zowat de enigen die nog op bezoek komen...

Tot de volgende ?

Bizarre feiten

Image by weisserstier via Flickr

Ik zal wel niet de enige zijn, anders zouden er niet zo veel boeken verschijnen over bizarre feiten en dingen die niet uit te leggen zijn... Maar ik stel bij me zelf een pasie vast voor die dingen. Ik lees Von Däniken, en ik lees ieder boek die ik tegenkom die gaat over mysterieuze feiten, bizarre geschiedenissen, en noem maar op.
Ik dacht daar aan, omdat ik vandaag weer een artikel las over een kikkervisjesregen op 4 juni in de Japanse stad Nanao...
Dat zijn gekke dingen, dingen die je niet verwacht, dingen die je niet kunt uitleggen.
Dat zijn dingen die mij intrigeren, die mij op een bepaalde manier ook zeggen hoe wonderlijk de wereld eigenlijk wel in elkaar zit, en dat het geen wonder is dat wij, als mensjes geneigd zijn daar "hogere" machten in te zoeken. Zo is er niet alleen her en der regen geweest met kikkervisjes of met vissen, maar soms levende vissen uit een heel ander werelddeel, die niet voorkomen in de streek waar ze neerkwamen...Maar het gekst is wel dat er ook vogelregens zijn geweest! Vogels die in massa neerstorten op een bepaalde plaats, zomaar uit de lucht. Sommige van de vogels overleefden de klap, en konden na bekomen van de shock weer wegvliegen. Maar dat maakt het raadsel alleen maar groter, want hoe komt het dat ze dan niet vlogen maar te pletter vielen???
Bizarre dingen...
Stel de grote stenen menhirs, die soms van vele honderden kilometer ver werden bijgehaald in die prehistorische tijden... Men heeft gepoogd dit na te doen, en het lukt maar met een groot pak mensen, en met gebruik maken van boomstammen als rollen, en het trekken met grote lange sterke koorden. Men heeft met veel moeite ook een systeem gevonden waarbij men met dezelfde middelen ook zo'n steen kon rechtzetten...Maar in die tijd was de bevolking nog niet zo groot, en moet het inschakelen van valide mannen om die stenen te trekken en recht te zetten, een heel zware tol gevergd hebben van de toenmalige bevolking, onafgezien van het feit dat wij niet met zekerheid weten of men toen al beschikte over de middelen om zo'n lange en vooral sterke koorden te maken. Bovendien is het nog maar zeer de vraag of dit wel de werkwijze was die ze dan gebruikten, maar zo niet, wat dan wel???
In Zuid Amerika kennen we de muren van de tempels, die netjes opeengestapeld zijn, zo dat je zelfs geen speld tussen de stenen kunt steken. Er is geen mortel of zoiets gebruikt, men heeft gewoon de stenen (enorme blokken van 1.000 tot 10.000 en meer kilo!)zo bewerkt, dat ze aan alle kanten perfect tegenelkaar aansluiten. Na veel jaren heeft een prof ontdekt dat je dat kunt bekomen door de stenen langdurig over elkaar te wrijven, tot ze perfect elkaar raken op het volledige vlak. Daarmee is de kous af... Maar hoe wrijf je de stenen tegen elkaar zowel op het horizontale vlak, maar te zelfdertijd ook op de verticale vlakken? En dan moet je ook nog vaststellen dat de stenen niet netjes in rijen liggen, maar sommige stenen zitten een stuk dieper in de rij, anderen zijn veel dikker, en komen dus een stuk hoger te liggen. Om het nog moeilijker te maken, er zijn stenen bij, die aansluiten op meerdere onderliggende stenen, waarvan die onderliggende stenen lang niet allemaal even hoog zijn... Hoe zou je dat met wrijven kunnen oplossen??????? Geen antwoord, tenzij dat het duidelijk is dat er andere dingen moeten gebeurd zijn, die we nu niet meer kennen...
In Egypte zijn schalen gevonden in een heel harde steensoort, die desdanig zijn uitgewerkt, dat we het nu, met al onze moderne middelen niet meer kunnen namaken... Volgens minstens een prof lijkt het wel of ze er in slaagden de steen soepel te maken, en te plooien in de gewenste vorm, waarna de steen weer hard werd... ?????

De oude Indische geschriften waarin als het ware moderne oorlogen beschreven staan, met gebruik van gifgas, gerichte bommen, atoombommen...Natuurlijk gebruiken zij die namen niet maar de beschrijvingen zijn zo duidelijk herkenbaar voor ons, dat er bijna geen andere uitleg voor is.

In een steengroeve hakken ze met dynamiet rotsblokken uit, en in de brokstukken vinden ze plots een metalen vaas van een onbekende legering, met zilveren versieringen op. In één rotsblok de ene helft, en in het nog vastzittende gesteende de andere helft.

Bizar allemaal. Als het gedegen werken zijn, dan vind je daar alle bijkomende gegevens bij ter staving van de feiten, in andere gevallen kun en mag je rustig blijven twijfelen. Maar dus ook nu, enkele dagen geleden regent het nog kikkervisjes...

Ik probeer zelfs niet echt een verklaring te geven voor al die rare zaken, ik aanvaard ze gewoon, en ze maken dat ik me bewust blijf van de kleinheid van de mens. Ik heb het al gezegd, ik hoef slechts om me heen te kijken om wonderen te zien, dus waarom zou ik me ziek maken in dingen die ik niet begrijp, ik begrijp de meeste dingen niet... Ik heb er ook niet echt een behoefte aan! Kijk naar een boom, men weet dat de levenssappen van een boom van onderaan de wortels omhoog gaan tot in de hoogste takken van de kroon. Geleerden hebben vastgesteld dat dit gaat volgens hetzelfde principe als dat waarmee de koffie in je suikerklontje omhoogkruipt, namelijk, als de kanaaltjes fijn genoeg zijn ondervind de vloeistof geen weerstand, en kan zo maar omhoog kruipen. Maar testen hebben uitgewezen dat men op deze manier slechts een beperkte hoogte kan bereiken. Er zijn bomen van meer dan 100 meter hoog... Hoe raakt de vloeistof in die bomen zo hoog ? Men heeft nog niets ontdekt in een boom dat zou kunnen werken als een pomp... Wonderlijk toch ?

Wist je dat je dit systeem kunt gebruiken om je bloemen water te geven? Als je op reis gaat, en je bent bang dat je planten zouden sterven van de droogte, zet ze dan op een niet te hoge plaats, neem een emmer met water (liefst kalkvrij, omdat kalk kan zorgen voor verstoppingen in het systeem, dus bijvoorbeeld regenwater), zet die emmer iets lager, neem dan stoffen linten, hang deze in de emmer, en stop het andere uiteinde ietjes in de aarde van de bloempotten. Via de linten gaat er voortdurend een minieme hoeveelheid water omhoogkruipen, tot in je bloempotten.
Of hoe de natuur ons leert te zorgen voor een voldoende bevochtiging van onze kamerplanten.

Het idee dat de mensen uit die oeroude tijden wellicht dingen kenden die wij nu niet meer kennen, is ook van die aard dat ik er aan denk dat wij echt niet al het verstand in pacht hebben! Dat wij nog heel ver van de ultieme kennis verwijderd zijn! Of er nu voor ons al eens mensen waren, of wat voor reden er ook is dat die kennis is verloren gegaan, het maakt ons, als we er over nadenken, heel nederig. Dat is wellicht ook de reden dat er ook nu nog, voortdurend "wonderen" gebeuren. Of je dat nu toeschrijft aan een God, of aan andere oorzaken, doet eigenlijk weinig terzake, het is goed te weten dat we nog niet weten. Dat is wellicht het begin van het weten?

Ik heb je al gezegd, in een vorige blog, dat ik me soms zo ongelukkig voel, als "geleerde" bollen afkomen met verklaringen die ze zomaar poneren, zonder echte basis. Ik had het toen over de beeldjes van wat zij vruchtbaarheidsgodinnen noemden...terwijl het ook net zo goed een sieraad kan zijn, een natte droom van de ideale vrouw van een tiener uit die tijden... Het echte wonder is dat men in die tijden, toen de strijd om te overleven zo enorm groot was, al oog had voor het vervaardigen van mooie dingen! Dat men toen al creatief bezig was! Dat naast het voortdurend werken aan overleven, er ook al oog was voor "mooi"...

Ons ideaalbeeld van de vrouw is nu heel anders dan toen, maar de vrouwenbeelden van Rubens zijn al heel anders dan onze ideaalbeelden, dus er is niets nieuws aan. Het nieuwe is de beeldhouwkunst! Maar om dat nu godenbeeldjes te noemen??? Het kan, maar het kan net zo goed een andere verklaring hebben. Met andere woorden, eigenlijk kunnen we het niet verklaren, kunnen we alleen maar gissen naar mogelijkheden. En dat is goed, dat prikkelt ons om na te denken, en na denken is de manier om stap voor stap verder te reiken dan we nu al zitten, of nu nog maar zitten...

Verwonderen is dus belangrijk!
Het is dus goed dat er "wonderen" zijn!
Goed om vooruit te kruipen, in de moeizame weg naar kennis...
dus hou ik van die bizarre feiten, ze prikkelen, ze dagen uit !

tot de volgende?

bestuurslid en verantwoordelijke voor de crea?

Image by AndiH via Flickr

't Is dus van dadde ! De vergadering van gisterennamiddag was om het te officialiseren dat in de praktijk de verantwoordelijkheid voor de crea (hobby) stillekes in mijn richting schuift. In dat kader is het ook wenselijk dat ik in het bestuur van het overkoepelende Ziekenzorg-Mater zit, dus dat komt er ook bij.
Geen probleem, dat is in de praktijk ongeveer wat ik nu al doe, er zal alleen stillekes ook een verschuiving komen van enkele noodzakelijkheden, zoals het bijhouden van de kleine kas en dergelijke, maar voorlopig doet Monique dat nog verder. We zijn niet gehaast, een stapje met een keer zoals we plegen te zeggen.
Dus komen er wel enkele vergaderingen bij, niet heel veel, alleen van de plaatselijke kern Ziekenzorg Mater, en nu en dan de werkgroep Crea verbondelijk (zowat om de drie maanden). Meer moet het ook niet zijn, want ik zou het niet aankunnen om bijvoorbeeld ook buurtbezoek en dergelijke te doen. Maar dat wordt dus ook niet gevraagd, men is al heel blij dat er iemand is gevonden om leiding te geven in het creatieve. Ik heb wel een zorg, als Monique er niet is, dan zit ik in de knoei om de mensen te helpen die zitten te handwerken (Borduurwerk, en allerlei van die dingen), daar ken ik niets van! Ik bewonder de resultaten, maar vraag mij niet hoe het gaat.

Eigenlijk is het een officialisering van wat in de praktijk grossomodo al bezig was. En ik moet zeggen, ik doe het echt graag! Ik heb je al meermalen mijn ideeën uiteen gezet wat betreft het creatief bezig zijn, ik ga dit niet nog eens doen. Wel heb ik nu een artikel geschreven voor in ons Parochieblad, hier nog heel veel gelezen, om wat publiciteit te maken over onze hobby-werking. Ik deed dat onder de titel: "De chronische pijnstiller", waarmee ik ook via dat blad wil duidelijk maken dat het voor chronisch zieken en vooral voor chronische pijnpatiënten, enorm van belang is bezig te zijn, en de geest weg te houden van die pijn, dan wordt de pijn werkelijk ook minder. Of het iets zal uithalen moeten we afwachten, maar ik denk dat de titel wel de aandacht zal trekken van de pijnpatiënten, en dat is voor een groot stuk mijn persoonlijke doelgroep.

Hopelijk krijgen we dan wat nieuwe en vooral jongere mensen mee in de werking. Want, ook hier, zoals overal waar er "bewegingswerk" gedaan wordt, is dat de grote moeilijkheid, een voortdurende instroom van nieuwe leden. Vroeger was bewegingswerk wel iets eenvoudiger dan nu, gewoon omdat er vroeger omzeggens niets anders was dan die bewegingsactiviteiten. Nu is er concurrentie van TV en zijn ook de dingen die iets verder dan het dorp doorgaan, ook voor iedereen bereikbaar door de grotere mobiliteit van de mensen. Als er iets gedaan werd in het dorp, dan ging iedereen er naar toe, zelfs merendeels zonder acht te slaan op de kleur van de inrichters, gewoon, er was iets te beleven, dus gaan we... Nu is dat wel even anders geworden. Hoewel het hier in Mater alles bij een genomen, nog behoorlijk goed gaat! We hebben misschien het geluk een dorp te zijn dat wat weg ligt van de grotere centra???

Het is echter nog steeds makkelijker de echte Matersen bijeen te krijgen, dan de inwijkelingen. Maar dat probleem van integratie in de dorpsgemeenschap zal wel overal bestaan, vermoed ik. Het probleem is dat de oorspronkelijke bevolking eigenlijk niet echt initiatieven neemt om de anderen onder de arm te pakken en mee te trekken. Het zijn de inwijkelingen die zelf maar moeten naar de activiteiten gaan, doen ze dat, dan zijn ze hartelijk welkom, en gaat de integratie heel vlot. Misschien moeten we eens zoeken naar middelen om de inwijkelingen uit hun huis te halen en mee in te schakelen in het dorpsleven...

Ik ben zelf een van die inwijkelingen, maar hoewel ik lang niet aan alle activiteiten deelnam of er bij betrokken was, ben ik nogal actief geweest in enkele van die zaken, en vooral, mijn kinderen waren in de organisaties heel actief, zodat er ook langs die weg een binding is ontstaan, en wij nu echte Matersen zijn geworden. Ook Monique is in feite een importproduct...Waarmee je ziet dat er voor de inwijkelingen zeker plaats is, en dat ze aanvaard worden in de gemeenschap.

Wellicht heeft dat ook een beetje te maken met het feit dat Monique, en ook ik, heel makkelijk contacten leggen, heel makkelijk de mensen aanspreken en belangstelling tonen voor de anderen. En beiden zijn we ook een ietsje dominant, wat wellicht de reden is dat men ons dan de leiding geeft van bepaalde zaken, gewoon, omdat het een beetje in ons zit van én verantwoordelijkheid te nemen, maar ook om mensen te kunnen meetrekken. Monique vertelde aan de verantwoordelijke van het gewest dat ze onder de indruk was van het feit hoe ik de mensen er kon toe brengen iets verder te gaan dan dat ze dachten dat ze zouden kunnen... Het ging hem over de afwerking van de werkjes in zoutdeeg. De mensen hadden de mogelijkheid dit gewoon te vernissen met een lichtbruine vernis, of om het fruit in de fruitkorf ook te kleuren, en pas dan te vernissen. Enkele dames zagen liever de kleuren, maar hadden schrik om er aan te beginnen. Ik heb ze overhaald om het toch te doen, leerde ze hoe ze kleuren moesten mengen, hoe ze op een appel rustig verschillende tinten konden gebruiken, dat de appel er alleen mooier en "echter" door werd... Het lukte, en de werkjes zijn echt heel mooi geworden. Dat is wat ik bedoel met wat dominant zijn, het is niet in de zin van domineren, maar veeleer in de zin van overtuigen dat ze veel meer kunnen dan ze zelf denken.
Er zijn nu plannen om eventueel ook wat werkjes in zoutdeeg te maken om te verkopen op een van de feesten van Ziekenzorg Mater. Dat is er alleen uit gekomen, omdat iedereen de werkjes echt heel mooi vindt, en heel fier is op zijn (haar) werk. En dat is uiteindelijk wat belangrijk is! We hebben op dat moment mensen gelukkig gemaakt, omdat ze zichzelf gelukkig maakten met hun prestatie!

Oh ja, Monique gaat eens uitkijken of we niet goedkoper aan die halve eieren in piepschuim kunnen geraken, zij kent nog enkele adressen. Als dat lukt, dan gaan we ook de egel maken, want ook dat is algemeen beschouwd als heel mooi, en het is doenbaar voor iedereen, ook al zal het werk een hele tijd duren, want er is véél werk aan.

en zo blijven we maar bezig... Gelukkig maar, want ook voor mezelf is bezig zijn dé therapie tegen de pijn!

tot de volgende ?

Water mee huûpen

Image by Frederik De Buck via Flickr

Gisteren, kort na de hobbynamiddag, -het had al een paar keer gedonderd- brak plots een kort maar hevig onweer los...Water gieten! Vanmorgen las ik in de krant dat er onder meer hier in Mater diverse straten hadden blank gestaan.
Voor de deur zijn de voren tussen de patattenplanten veranderd in beken.
Hoe zou het zijn met die merel die nu nestelt in mijn geknotte linde? Je kent dat wel, een kale stam, en dan de knot, die dik begroeid is met korte nieuwe takjes... Ik vind dat mijn boom nu iets weg heeft van een neger, kroezelkopje weet je wel. Maar in dat idioot kleine beetje groen zit een merel te nestelen! Gekke beesten! Nu met zo'n stortbui zal het nest wellicht afgezien hebben, als het al niet vernietigd is. Eén voordeel heeft het wel, een nest op een tak wordt heen en weer gezwierd door de wind, zo'n knot staat muurvast.

Maar we hadden het over die stortbui. Het was een echt watergordijn! Ik herinner me, als kind ooit ook zo'n korte en hevige bui te hebben meegemaakt... Het was juist het moment dat Georgine, de visleurende vrouw, aan de deur was. Nu zie je dat niet meer, maar Georgine leurde met vis in een lange stootkar, die ze zelfvoortduwde. Iedere keer ze dat ding in gang moest krijgen hoorde je haar "hnng" zeggen. Nu hoor je zo'n geluid alleen op de TV bij de zoveelste vervelende tenniswedstrijd. Het was een lange, meer dan 2 meter als mijn geheugen goed is, stootkar, in het groen geverfd, met van die grote houten wielen, met ijzer beslagen, en daar lagen de vissen in gedekt onder ijs, en telkens enkele exemplaren er bovenop, om de waar te showen. Dicht bij de handstelen stond dan de weegschaal, zo'n exemplaar waar ze met koperen gewichten op de ene schaal het gewicht bepaalde op de ander schaal. Net was ze niet gekleed, altijd gaf ze een wat voddige indruk, wellicht nog het meest door dat gekke mutsje dat ze eeuwig en altijd droeg, zo'n soort alpino, maar dan van een onbestemd kleur, wellicht ooit zwart of donkerblauw geweest. Zij stond dus voor de deur, toen het plots begon te donderen, bliksemen, waaien en water gieten. Ons moeder riep haar binnen in huis, om te schuilen. Het is heel lang geleden, want we woonden toendertijd nog in de achterkeuken (Later woonden we aan de andere kant van het huis, omdat daar een plankenvloer was, en de dokter dacht dat het feit van de stenen vloer met de regenput eronder in de keuken, wel eens invloed kon hebben op mijn zwakke gezondheid).

Dat ik mij dat feit nog herinner heeft te maken met enkele bijzonderheden, die toen een diepe indruk op mij maakten! Eerst en vooral beleefden we het dat in de keuken waar we zaten, het gietijzeren deksel van de regenput plots werd omhooggedrukt door de grote toevloed van regenwater, en we met onze voeten in het water stonden, en ons moeder en Georgine dan samen zoveel mogelijk, en zo vlug mogelijk het water wegduwden naar het putje op het koertje, waar het naar de riolering kon. Het tweede feit was dat een deel van de vis vanuit de stootkar van Georgine was weggespoeld, en heel haar kar stond vol water, die pas na de vlaag weer wegsijpelde door de reten van de kar. Die reten waren er om het water van het ijs voortdurend te laten weglopen...

We hadden nog een fruit- en groentenman ook, die rond kwam met een stootkar, maar die had er een grote mooie zwarte trekhond onder zitten. Zijn naam ben ik vergeten... De melkboer, de vader van Odiel, kwam rond met een koets met paard, en in de koets stonden dan die grote zilverkleurige bidons met de dagverse melk... Omer schepte de melk met een maatbeker met een oor in de klaarstaande pot. Onder die pot lag dan het geld klaar. De pot stond in de gang, dus Omer stak de deur open, riep zijn dagelijkse groet in de lege gang, en vulde de pot met melk...en deed de deur achter zich weer dicht. We hadden twee bakkers, één ervan, Remi, kwam met een triporteur rond. Een driewielige bakfiets in het nederlands, een triporteur in de volksmond...

Allemaal dingen die uit het stadsbeeld zijn verdwenen... Nu zie je op alternatieve sites weer publiciteit voor moderne uitvoeringen van de triporteur, vervoer van waren zonder fossiele brandstoffen...

Het kan verkeren zei Bredero al...

Maar dergelijke stortbuien zijn er dus altijd wel geweest, maar de meeste ervan zijn we na een korte tijd vergeten, tenzij, tenzij ze dus door bepaalde dingen in ons geheugen zijn gegrift. De man wiens wagen ik in de garage zag staan, zonder voorruit, en heel de carrosserie gebuild door de enorme hagelstenen van enkele weken geleden, zal die bui wel nooit meer vergeten.

Maar op het moment zelf maakt zo'n bui wel indruk! Je staat als het ware met open mond te kijken naar die enorme toevloed van hemelwater! je ogen tonen nog minutenlang de indruk van de felle bliksemschichten en het gerommel van de donder klinkt bijna onderaards... Wat zijn wij, mensjes, toch klein tegenover de machten van de natuur!

Als je op TV de beelden zag van die enorme bosbranden in Australië, dan besef je dat naast water, ook vuur zo'n onstellende kracht kan zijn, waar je als kleine mens, ondanks alle moderne middelen, toch maar machteloos staat... En als ik bij Pepé zit te vissen, rechtover de grote stomp van de door de wind letterlijk afgewrongen boom, dan weet ik dat ook de wind zo'n enorme macht is, waar wij machteloos tegenover staan...

Wat zijn wij eigenlijk toch maar kleine onbelangrijke luisjes op de pels van de aarde, en toch slagen wij er in diezelfde aarde in zijn voortbestaan te bedreigen, door veel te vlug en veel te fel zijn grondstoffen uit te putten, door veel te snel en veel te fel lucht en water te vervuilen. We zijn een gemene soort van bijtende luizen op de pels van de aarde!

Ik ben geen Groen!e jongen, maar ook ik weet dat wij toch anders zullen moeten gaan handelen willen wij de boel niet fundamenteel in elkaar trappelen. Onder onze grote luizenpoten.

En dan denk ik wel eens, zijn die stortbuien, die windvlagen, die vuurstormen geen wettige zelfverdediging tegen al dat ongedierte in haar pels? Weet je hoe een vos zijn luizen en vlooien kwijtraakt ? Hij plukt ui zijn pels een dot haren bijeen, en houdt die pluizige bol dan tussen zijn lippen geklemd. En dan stapt de vos het water in, heel langzaam gaat hij, stapje voor stapje, dieper het water in, de vlooien en luizen de kans biedend het water te ontvluchten. Steeds dieper gaat hij, tot alleen zijn neus nog bovensteekt, met de dot haren. Zowat alle beestjes zijn dan het water ontvlucht, tot in die dot haren, en de vos laat de dot ongedierte los, en de luizen drijven weg op het water... Doet de wereld niet hetzelfde ? schudt hij niet zijn huid om ons er af te zwieren? Giet hij geen stortbeken over ons uit om ons weg te spoelen?

Het zou in ieder geval heel begrijpelijk zijn...

tot de volgende ?

drukdrukdruk

Image by Christian Watzke via Flickr

't Zijn drukke tijden ! Gisteren kwam Lieve op bezoek, deze voormiddag moet ik met Anny naar de specialist voor een gewone controle, deze namiddag is het hobby, en morgen moet ik naar een vergadering in verband met de hobby...Volgende week mag ik zelf ook weer eens naar de specialist voor de halfjaarlijkse controle...
Gek dat wij dat nu druk noemen...Mocht ik hier een bladzijde van mijn agenda naast leggen, uit de tijd toen ik nog werkte, dan zou dit nu veeleer op een verlofperiode lijken dan wel op drukdrukdruk....

Maar ja, na al die jaren van oeverloze dagen die rimpelloss verder kabbelen, lijkt ieder golfje op een storm.

Een mens gaat ook steeds meer in het verleden teruggraven, de tijd van toen, de tijd toen je nog heel wat presteerde, toen je nog heel wat tegenkwam aan goede en aan moeilijke dingen, de tijd waarin je geen tijd had om je daar echt om te bekommeren, omdat er alweer een andere taak op je wachtte. En nu, de stilte, de rust, het leven waarin ieder kleine dingetje buitensporig groot lijkt.

Het is allemaal maar zoals je het bekijkt! Als je hier op een van de heuvels staat en uitkijkt over het golvende landschap, dan zijn het inderdaad weiden als wiegende zeeën, dan zijn het zachte glooiingen die zo mooi het landschap lijken te vergroten, te verdiepen...Maar als je met je fiets beneden aan de voet van een van die hellingen staat, dan lijkt dat een heel hoge berg.
't Is nochthans dezelfde die je daarnet aanschouwde als zacht glooiend...

Zo is het eigenlijk een beetje met alles in het leven, en we vergeten dat te veel en te vaak! Neem nu dat er een scheef woord valt, dan kun je daar aan vastklampen, dat vasthouden dat als een berg laten uitvergroten, of je kunt het bekijken als een kleine rimpel in je samenleving, die amper het leven verstoort. Dat heet dan relativeren. We zien dat tegenwoordig véél te weinig. Ik heb de indruk dat veel jonge mensen momenteel niet meer de kunst kennen om alles te bekijken als een kleine verstoring, als een rimpeltje in het beddelaken, je voelt het wel, maar je laat er de slaap niet voor, en desnoods trek je het wat effen om het zeker te vergeten. Veel jonge mensen blazen tegenwoordig de rimpel nog wat op, zodat het groter en ambetanter lijkt, en proberen zelfs niet eens om er eens op te gaan liggen, om vast te stellen dat het eigenlijk twee keer niets is. Zo worden die oneffenheden niet alleen groter gemaakt, maar ook zorgvuldig bewaard, en opgestapeld, tot het een onoverkomelijke muur lijkt...

Als je oud wordt, en een heel leven van gladstrijken achter de rug hebt, dan heb je de neiging die soort van verstoringen niet eens meer te noteren, je gaat ze voorbij, zonder er ook maar aandacht aan te schenken, het is toch alleen iets om later glad te strijken, je kunt het net zo goed glad laten, moet je niet eens strijken. Maar de andere dingen, dat lijken dan plots de nieuwe bergen. Dat bezoek van zus, dat bezoek aan de dokter, dat zijn dan plots bergen, niet waar je tegen opziet, bijna het tegendeel, ze vervangen op een of andere manier de avonturen, de hoogtepunten van lang geleden. Wellicht is dit niet zo bij mensen die het geluk hebben nog steeds over een goede gezondheid te beschikken, en die voor zichzelf een druk sociaal leven hebben opgebouwd, maar toch, ook bij hen neigt het daar naar toe! Ik hoor leeftijdsgenoten die de donderdag moeten gaan petanquen, de vrijdag gaan zwemmen, de zaterdag mee met de fietsclub, en de zondag, dat is de dag die ze vrijhouden (vrij ! houden) om de familiale verplichtingen na te komen... De maandag helpen ze dan de vrouw om eens heel het huis een beurt te geven want de dinsdag, dan moeten ze... Het lijkt wel dat ze vergeten zijn dat al wat ze daar opnoemen eigenlijk dingen zijn die ze begonnen zijn om de stilte, om het stilvallen te doorbreken, om bezig te kunnen blijven, om niet te vallen in de kuil die ik zo net beschreef voor mezelf en mijn lotgenoten... En daartoe maken ze dus een andere kuil, een kuil van activiteiten die moeten bewijzen dat ze niet in de kuil vallen, terwijl heel hun bestaan een lange schreeuw is vanuit een kuil van tijdsvullertjes...

Het moet een zalige tijd zijn geweest, toen de ouderen nog thuis bleven wonen, bij de jongste, de laatste die het nest hadden "verlaten"... Vader en moeder hadden hun plaats in het nieuwe nest, niet meer hun oude vertrouwde plaats, maar ze hadden nog hun plaats, hun taken, hun verantwoordelijkheden, en ging het eens eventjes minder, ze zaten veilig in het warme nest. In Japan, in China, schijnt dit nog steeds zo te zijn, hier niet. Hier wonen vader en moeder in hun eigen huisje, zolang dat kan, en dan ? dan zoekt men een oplossing. Al naargelang de mogelijkheden en wenselijkheden. En dan zie je de "oudjes", zo lang ze het kunnen, zoeken naar activiteiten die moeten bewijzen dat ze nog steeds "jong" zijn. Je moet maar eens die bladen lezen voor de ouderen, want daar hebben ze nu ook al aparte tijdschriften voor, waar ze telkens en telkens weer de uitzonderlijk gezonden en uitzonderlijk lenigen en uitzonderlijk verstandigen en uitzonderlijk...uitzonderingen laten opdraven om je voor te schotelen hoe goed je het wel zou kunnen hebben, mocht je tenminste te moeite doen om je twee keer per week te gaan afpeigeren op de squashbaan, en om uit te rusten eventjes een toertje van honderd kilometer gaat fietsen...djudedju... Hoeveel mensen zouden die bladen ongelukkig maken ? Hoeveel mensen zouden zich ziek en ellendig gaan voelen omdat zij dat echt niet meer aan kunnen (hoeft ook niet, alleen idioten zijn maar steeds en steeds bezig met hun eigen lijf)...
Je hebt nog zo'n tijdschriften, over wonen, daar zie je dan enorme livings, met prachtige foto's van stijlmeubelen en knoertdure schilderijen aan de muur, met daaronder: dit is een voorbeeld hoe jou huis er ook zou kunnen uitzien... Sjongejongejonge, als ik die tafel in mijn huis zou zetten, dan had ik geeneens plaats om er een stoel bij te schuiven... en die schilderijen vind ik niet alleen duur, maar ook nog lelijk, nee, dank je... Geef mij maar mijn stulpje, met de vele souveniertjes van ons leven, van onze kinderen, van onze ouders, van de vele dingen die wij hebben gedaan, en bijeen gegaard...
Op TV tonen ze ook iedere week perfecte tuinen, dan zie je eindeloze eigendommen waar in de week wellicht ettelijke tuinmannen hun nikkel zitten af te draaien, en dan op tv, een freel madammeke die vertelt dat zij die uitzonderlijke kwiestenbiebelus ooit meebracht van een reisje naar Koertenboemstjoff, en dat het wellicht het enige exemplaar is in onze nedere landen...
(Van nederig komt die term niet)
In mijn tuin moet ik geen boom zetten, er is geen plaats voor...Hoogstens wat struiken, en die moet ik nog regelmatig bijknippen.
Maar met al dat gedoe lijkt het mij of ze allemaal samenspannen om de bevolking ongelukkig te maken, jaloers te maken op dingen die ze toch niet hebben kunnen! Ons landje is niet groot genoeg om iedere inwoner zo'n kanjer van een tuin te geven!
Is er echt eens niemand die een tijdschrift of een tv-programma kan maken, waarin men zegt hoe zalig het kan zijn eens heerlijk te niksen? eens op je luie kont te kijken hoe vlug dat onkruid wel kan groeien, en het gewoon onkruid laat wezen? Die zegt hoe zalig het kan zijn van eens te zeggen " Petanque??? vandaag niet, dank je!"

Zo maar, zonder dat er iets is dat je daar toe dwingt, gewoon, omdat je meer zin hebt om eens te genieten van het goede weer, en eens lui te liggen op je terras, onder die grote groene parasol...

Bedenk eens, je hebt dan de leeftijd om precies te doen waar je zin in hebt en in wat je je kunt veroorloven, door geldelijke of lichamelijke beperkingen, en al die verhaaltjes wat je nog allemaal zou kunnen doen als actieve ouderling, laat dat maar verhaaltjes wezen...Geniet, nu het even kan...

tot de volgende ?

G.R. De Vlaamse Ardennen !

Image by smthng via Flickr

Eindelijk is er ook een "grote Route pad" in het mooiste stukje Vlaanderen!
Men heeft een een heel mooi parcours uitgestippeld van Oudenaarde naar...Oudenaarde, over de mooiste stukjes van de Vlaamse Ardennen, en dat gedurende 156 kilometers...
Er zijn naast deze Grote Route, ook dagetappes mogelijk, die telkens een verschillend hoekje tonen van onze schitterende streek, en dat ook in een wandeling met telkens eenzelfde start als eindpunt. Er is uiteraard ook een wandelgids te koop, en de accomodatie voor de wandelaar (plaatsen voor slaping en bevoorrading) worden nog uitgewerkt.

Toen ik dat las, ging mijn hart een toer sneller slaan! De Grote Routepaden, de GR, die wandelpaden heeft uitgewerkt door heel Europa. Wellicht heb je ook al wel eens ergens een wit en rood streepje verf zien staan? Dat is een aanduiding dat u op een GR-pad zit. Als het regionale paden zijn, zoals nu de Vlaamse Ardennen, dan duidt men dat gewoonlijk aan met geel en rode streepjes verf...

Ik heb de mooiste en beste herinneringen aan onze voettochten op deze GR-paden... Aan wel iedere wandeltocht zijn er herinneringen verbonden aan kleine avontuurtjes, die voor de gewone mens die anders dagelijks zijn gewone dagtaak vervult, echte "grote" evenementen zijn. Het moeilijke is dat men de smaak van dat avontuur zo moeilijk kan overbrengen op een luisteraar... Als wij zelf het vertellen, dan her-beleven wij het avontuur, dan ruiken wij plots weer de sfeer, dan voelen wij weer de heerlijke zon of de gietende regen, dan voelen wij weer die rugzak op ons lijf hangen, en zien wij alles weer - als ware het weer echt - voor onze ogen gebeuren. Maar je kunt die sfeer alleen maar schematisch weergeven, je kunt alleen maar het gewicht van die rugzak omschrijven, je kunt alleen maar spreken over hoe heet het dan wel was, en misschien er een fotootje bij leggen, maar het blijft maar een flauw afkooksel van de werkelijkheid, van jouw werkelijkheid... Want wellicht, door heel die sfeer, door het feit dat die wandeltochten ongeëvenaarde hoogtepunten zijn in je bestaan, ben je geneigd de kleuren en de geuren iets feller te herinneren dan ze in werkelijkheid waren... Net zoals sommige vissers de maat van hun gevangen vis plots veel groter inschatten dan de werkelijkheid was...

Maar eigenlijk doet dat er niet zo veel toe, integendeel, dat beetje te helle kleuren worden toch al gedempt door de luisteraar, die niet geloven kan dat zo'n onbenullig feitje voor jou een "avontuur" mag heten... Wie zal er belang hechten aan een kletsnatgeregende pet, die je zag liggen voor de deur van de herberg waar je eens vlug je kleren wat wou drogen, en waar je vlug een pint dronk bij je meegebrachte broodje... Dat je die pet herkende, als van die twee Engelse stappers, en hem bij je stak, mocht je ze nog eens zien, dan kon je hem teruggeven...dat die pet een geheiligd souvenir werd, omdat je hen niet meer zag... Dat die pet dus, voor ons, omgeven was van herinneringen, en voor iedere andere mens een oude wat verkleurde pet is...

Heb jij dan nooit een mooie steen opgeraapt, en die meegesleurd van ginder ver, en heeft die steen niet jaren als presse-papiers op je bureel gelegen? Nee? Dan ben je een dooie mens, dan heb je geen binding met je eigen herinneringen, dan heft het verleden voor jou niets dan grijze grauwe eentonige dagen...en dat weerspiegelt zich op je heden! Dan is voor jou iedere dag weer exact dezelfde dag als de dag van gisteren...dan sleur jij je door het leven, zonder ooit te weten hoe mooi het leven is, hoe heel de wereld er op wacht om je te plezieren met geuren, met kleuren, met smaken...met herinneringen.

Och ik herinner me ook niet iedere dag, en niet iedere dag was een hoogdag, maar op iedere dag zal er wel iets geweest zijn, dat weet ik héél héél zeker, dat mij weer in verrukking bracht, of dat mij in de diepste ellende stortte... Want ik beleef -van leven, weet je wel- ieder moment ! En heel wat van die punten vormen mijn leven... Er zijn dingen bij waar ik nog steeds spijt van heb, berouw voor voel, maar er zijn er gelukkig veel meer die heel diepe merktekens in de bast van mijn levensboom hebben gegrift... Sommige diep en pijnlijk, andere diep en fel van geluk. Maar ik kan nog steeds met mijn handen die bast aftasten, en stilstaan bij ieder grifje, bij de herinnering aan een lovend woord van een leraar, tot het pijnlijke verlies van mijn zoon... ze staan er allemaal nog in. Voor een ander een lelijke geschonden boom vol littekens, voor mij een dierbaar leven.

Sommige van die grifjes zijn ook ingekerfd in de boom van andere mensen, en misschien herken je ze zelf niet eens meer als hetzelfde kerfje, maar ze zijn er! Je leeft niet alleen, je bent een stukje van het leven van anderen. Hoe onbenullig de dagen van een oudere zieke man ook mogen zijn, toch weet ik dat ik nog, veel minder dan ooit, maar toch nog iets beteken in het leven van enkele mensen...

Gisteren in het kiesbureel zag ik nog net een dametje van de hobbyclub, die me breed toelachte, en "Tot dinsdag?" zei...Ik lachte terug: "Bij leven en welzijn...!" Ik beteken nog iets voor dat oude besje, en zij voor mij... Heerlijk toch ?

Ik heb enkele kastanjebomen aan Bart gegeven, die staan nu al groot te zijn in zijn tuin, en dragen al enkele jaren wat noten... Voor hen zullen dit wel altijd de bomen van opa blijven...Heerlijk toch ?

Je leven hangt met ragdunne maar ijzersterke banden vast aan de anderen. En de anderen aan jou !
Wat kan er mooier zijn dan je leven te kunnen herleven in gedachte...Weer te vechten met Odiel, weer aan de meccano te werken met Claude, weer je eerste schuchtere kus te wisselen met een meisje, weer voor het altaar te staan met je bruid, weer aan het kraambed je tranen te verduwen bij het zien van dat kleine stukje leven waar iets van jou in zit...weer die boom te planten, weer het onkruid weg te halen... Leven...zo vol, vol leven....

tot de volgende ?

Het stembureau

Image by Jan Spooren via Flickr

We hadden geluk, er stond geen rij wachtenden tot buiten, en binnen moesten wij amper een paar minuutjes aanschuiven voor aleer wij tot het heilige der heiligen werden verwezen, het houten bakje met een vaal grijs gordijn er voor... Eerst eens kijken of het wel juist was dat den dokteur en diene Jaak echt op de lijst DD hebben durven gaan staan, maar nee, ondanks het eerdere gazetje, geen spoor van die twee op de kiesbrief. Of ze zijn terug tot de jaren van verstand gekomen, of ze voldeden niet aan de partijtucht, in die partij de tucht aan de alleenheerser...

Eigenlijk is het gek dat lijsten die duidelijk niet democratisch zijn, van de democratie willen gebruik maken om de nondemocratie te kunnen invoeren. Wat nog veul erger is, is het feit dat er zovelen voor die partijen stemmen... Nie wieder fascismus is een ding uit een ver verleden, waar ze helemaal niet meer aan terugdenken.

In het citatenboek zie ik dat de meeste schrijvelaars ook al geen hoge dunk hebben van de politiek en haar adepten... Een van de mooiste is van Simon Carmeron..."Een oprecht politicus is iemand die als hij eenmaal omgekocht is, ook omgekocht blijft.".... Ook mooi: "De politiek is de kunst zich van de mensen te bedienen door hen te doen geloven dat men hen dient"( Dumur)... maar heel leuk is deze van Jean de Boisson: " Er zijn twee soorten politici: zij die in hun leugens geloven, en zij die niet in hun leugens geloven..." en tot slot eentje van Robert Louis Stevenson: " Wij weten allen wat het parlement is, en wij schamen ons er allemaal over"

Ik kan er zo nog enkele honderden naar voor brengen, de een al lovender dan de andere, maar je ziet, ik sta (helaas) niet alleen met mijn mening over die bietekwieten. Hier in ons Absurdistan is er echter een kiesplicht, dus moeten we wel gaan!

Ooit was het anders, ooit, lang geleden...dan hebben de mensen gevochten om het recht te hebben te kunnen kiezen, en de heerschappij van de rijke standen te kunnen breken...Ondertussen is het zo dat ook de armen zich laten vertegenwoordigen door rijken, maar het niet eens lijken te beseffen. Bovendien stemmen we niet meer op mensen, maar op partijen, Jan, Pier of Pol hebben in hun partij niets, maar dan ook niets te vertellen, de partij vertelt voor hen. Zij mogen alleen deemoedig ja-knikken of nee-schudden op aangeven van de grote roerganger der partij. Het is dan ook pure oogverblinding dat er nog mensen bij name genoemd op de kieslijsten prijken... Dat is iets wat helemaal geen zin heeft, tenzij voor de postjesverdeling binnen de partij. Het zou wellicht veel serieuzer zijn moesten ze dat ook zelf doen, en dat we nog alleen de kans krijgen om op die of gene partij te stemmen. Bovendien hebben de partijen nog een middeltje om onze stem helemaal belachelijk te maken, als een van de pilaren der partij niet door het volk zou verkozen blijken, dan kunnen ze die doodleuk coöpteren, dat wil zeggen: de verkiezingen negeren, en toch die en die en die binnenhalen...

Vandaar dat er nu geen kat meer is die ook maar denkt in de richting van kiesrecht, nee, iedereen weet dat het gewoon een verdomde plicht is, en een volledig ridicuul systeem, die niets meer van doen heeft met wat democratie zou kunnen zijn... Zou dat dan ook niet de reden zijn dat er steeds meer, en zo wat overal, een verrechtsing bezig is? Als we dan toch niets te zeggen hebben, dan is het misschien wenselijk dat zo erg door te voeren, dat het wel moet leiden tot revolte, waarna misschien, heel misschien opnieuw een pas wordt gemaakt in de richting van wat democratie zou moeten zijn.

Maar niemand lijkt zich nog bewust van het feit wat revolte en dictatuur echt is.
Stalin en Hitler zijn namen uit dat gore geschiedenisboekje, waar je vooral bezig bent al die data van buiten te leren, en helemaal geen aandacht hebt voor de feiten... Niemand lijkt zich nog te herinneren dat je de vrijheid alleen kunt heroveren door het storten van bloed, leed, honger en jonge levens... Dat je nadien met een totaal misvormde bevolkingscurve zit, die er de oorzaak van is dat we nu met een vergrijzing zitten, die quasi onbetaalbaar dreigt te worden. Want ook dat zijn naweeën van de dictatuur en de bevrijdingsstrijd daarna.

Politiek is alleen goed als het er niet is! Want wat is de politiek in werkelijkheid? Mensen die zich geroepen voelen de spreekbuis te zijn van de lui die hen verkozen???? Vergeet het! Politici zijn alleen machtsgeile mensjes, die 's morgens voor de spiegel staan en luidkeels zingen: "'t Is moeilijk bescheiden te blijven..."

Politiek is niet alleen een fenomeen binnen de regering van land of gemeente, nee, ook in de kleinste kutbedrijfjes kom je het tegen! Overal waar mensen samen moeten leven, werken, zie je politiek gekonkel, zie je hoe er strebertjes zitten die er geen moment voor zouden twijfelen om een ander de kop om te bijten om toch maar een pas voorwaarts te maken in wat zij de hiërarchie van het bedrijf noemen... Het baasje spelen zit in velen ingebakken. Als ze de kans krijgen gaan ze figuurlijk (of letterlijk!) over lijken om de grootste te zijn. Macht ! Geld en Macht ! Alle middelen zijn goed om dat doel te bereiken...

Arme mensjes... arme onbenullige nietwieten...
arme politici, slachtoffer van hun eigen egocentrisme...Ikke, Ikke Ikke, en rest kan stikke...

Ook buiten is het een flauw weertje, er is geen zon, geen regen, geen echte wolken en geen echt heldere lucht, kortom het is noch mossel, noch vis, een echt partijgekleurd weertje... grauw, kleurloos en doods.

djudedju
en zeggen dat we de rest van de dag de radio noch de tv mogen open zetten of ze zullen ons om de oren kletsen met zulke belangrijke berichten als: Oostende 4 kiesbureaus op de 88: een lichte achteruitgang voor ... djudedju...
Weet je wat, ik neem een boek van Toon Kortooms, iets waarmee je willen of niet kunt lachen... en vergeet de ellende van die blauwe, groene, bruine, oranje, rode en God weet welke gekleurde strebertjes...

tot de volgende ?

Citaten...

Image via Wikipedia

Ik ben er uit!
Voortaan kan ik citeren dat het een lieve lust is! Ik vond op de rommelmarkt te Drongen een Citatenboek, dus kan ik je nu Mark Twain citeren, maar ook Socrates...alleen de hele nieuwe, die heb ik niet, want het is een boek van de rommelmarkt, dus enigszins gedateerd...maar:
"De kruik bewaart lang de geur van datgene waarmee zij eens, toen zij nog nieuw was,doortrokken is geweest." (Seneca)

Hou je dus maar vast aan de takken van de bomen, want nu ga ik je om de oren slaan met allerlei wijze en onwijze woorden van vroegere wijzen en onwijzen...

Maar dat maakt dat het rijtje boeken, dat hier naast me staat, om me bij te staan in mijn bloggerstaak, nog eens een beetje completer... Ik heb hier de Dikke van Dale (ook al een oudere versie), een ethymologisch woordenboek, een Groot synoniemen woordenboek (ook van de dikke), Nederlandse spreekwoorden, spreuken en zegswijzen, Zuidnederlands woordenboek en dus nu ook het Citatenboek... allemaal om u, welbeminde lezer, beter van dienst te kunnen wezen...

Maar natuurlijk ook een beetje voor mijn eigen zichzelven, want ik vind het heerlijk in dergelijke boeken te neuzen. Heb je al eens in de dikke zitten zoeken naar Nederlandse woorden die je totaal maar dan ook totaal onbekend waren? Je kunt een hele quiz maken met alleen maar Nederlandse woorden, en er zeker van zijn dat de meeste van die woorden door geen kat meer gebruikt worden. Lust je caramels? Weet je hoe die zoete lekkernijen in een papiertje gewikkeld in het nederlands eigenlijk heten? Ulevel. Ulevel, je leest het al zeker twee keer, gewoon om eens zeker te zijn dat je het juist uitspreekt. Ik zie me zelf al staan in het winkeltje om de hoek: "Marietje, voor mij 100 gr ulevellen aub... 't Menske zal begot in geen jaar bevroeden dat het over karamellen gaat ! Hier hebben ze die dingen in een enigzins harde versie, alleen te verkrijgen tijdens de meimaand aan de kapel van Kerselare, en hier heten ze dan Lekkies. Geef toen dat is een veel leuker, en een veel aansprekender naam dan ulevellen! In die lekkies hoor je meteen het lekkere zitten... terwijl in die ulevellen, daar denk ik aan van alles, maar niet op snoep...

Zie je, zelfs een woordenboek is een avontuur voor wie dat echt wil...
Je moet alleen eventjes de woordenlijsten aflopen, tot waar je geest plots steigert van "ontratie", daar is het het, daar moet je zijn, daar zit een verhaal in!

Als ik zo dit stukje proza bekijk, dan kon ik, had ik over een slecht karakter beschikt, ook een carrière opbouwen in de politiek! Ik kan immers uren babbelen zonder iets zinnigs te zeggen...Met één fundamenteel verschil, mijn proza is om te lachen, en t' hunne om bij te bleiten van miserie, letterlijk, want gewoonlijk kosten hun idioterieën ook nog geld aan de goegemeente. Goe gelezen ? De goegemeente, in fel contrast met de kwa politiekers... In Nederland hebben ze nu ook hun zwarte donderdag (wij een zwarte zondag), de Nederlanders hebben massaal gestemd voor hun versie van het Vlaams Blok, rechtser kon niet meer... Onze noorderburen, die nog steeds met een wrok zitten over de Duitsers, nog steeds spreken over moffen, hebben nu bewezen dat zij dergelijke mannekes eigenlijk ook wel zien zitten... Wat gaan ze nu vertellen over die extremistische vlamingen? djudedju!

Dit is iets wat mij bang maakt weet je! We zien overal om ons heen, en ook in ons eigen absurdistan, een sterke verrechtsing! We zouden nochtans moeten weten wat dat kan mee brengen, maar ja, de mens is nu eenmaal kort van memorie, en bij iedere crisis zien wij weer die neiging. Ik geloof niet in extremen, noch van rechts, noch van links, want beiden zijn te veel in een richting geöriënteerd, en de rest van de maatschappij moet of er uit, of onderdrukt. Het is een beetje zoals in alles, de middenweg is de beste, misschien wat traag, misschien wat log, maar zonder iemand pijn te doen.

"Politiek is de kunst om zich anders voor te doen dan men is" (Mme A.Fontaine)

Gisteren heeft Obama zijn langverwachte speech gehouden tegen de mensen van de Koran... Het was nieuw, nieuw in die zin, dat het blijk gaf van enig gezond verstand. We zijn dat niet gewoon van de presidenten van dat grote land..., zeker de laatste jaren niet. Vraag is alleen of men het zal proberen op te volgen, of men zal zoeken naar oplossingen van de rede en van het hart, en dat men de verbittering en de wrok zal kunnen opzij zetten... De grote moeilijkheid zal weer....de politiek zijn, want voor iedere partij die zal willen ingaan op de wens naar een oplossing, zullen er partijen op staan die zullen roepen "Wraak", en wijzen op de fouten van het verleden...Wetende dat dit tot niets kan leiden (lijden!), maar dat ze wel de macht kunnen betekenen voor de politici in casu!

Vrede, is daarom zo moeilijk, omdat het geen grote winstcijfers opbrengt! (van mij)

tot de volgende ?

Barplassen

Image by jensjeppe via Flickr

In Nederland is barplassen bij de studenten aanvaard (gelezen in een Nederlandse krant!)...
Vooral waar draaiende bars zijn, is het geoorloofd, maar niet in nuchtere toestand.(sic)

Wat moet je daar als nuchtere mens van vertellen?
Hier maken de politiekers van de ene partij piespalen van de politiekers der andere partijen, maar dat is maar een verbaal fenomeen, daar druipt de urine niet van af( soms zou dat wel mogen, vind ik persoonlijk...).

In de steden heb je ook het gevelplassen, vooral bij gevels die juist om de hoek liggen, of die een hoek vormen, zoals aan kerkgebouwen en zo... Toen ik student was, woonde de toenmaligee Eerste Minister Theo Lefevre in Gent, waar ik studeerde, en er zou een student de euvele moed hebben gehad om in 's mans brievenbus te plassen. Sindsdien stond er een politiepatrouille aan het begin van het straatje, en een patrouille aan het eind van het straatje. iedereen die er door passeerde werd opgeschreven. Wij gingen een met een ganse groep studenten wandelen rond het blokje, en toen na de vierde of vijfde keer de flikken ons niet meer wilden opschrijven, maakten we van ons oren.

In de arbeidsrechtbank kreeg een arbeider gelijk, nadathij afgedankt was wegens het roepen naar zijn werkgever: "Gij zijt een zeiker!"... De rechtbank oordeelde dat zeiken een lichamelijk fenomeen was die door de werkgever ook niet kon ontkend worden, kortom, iedereen doet het...Dus mag je het ook zeggen. Wellicht was het feit dat de advocaat van de werkgever een pril advocaatje was hieraan niet vreemd... Het manneke fluisterde "Hij zei tegen zijn werkgever: gij zijt een zzzz" de rest was onhoorbaar, het baaske durfde die woorden niet uitspreken in het heilige der heilegen van de rechtbank... De voorzitter vroeg hem tot drie keer: "Wat zei hij tegen zijn baas?" vooraleer wij het hoorden...Heel de rechtzaal lag plat van het lachen, niet om het feit, maar om het blode advocaatje... Kom dat maar eens tegen, de eerste keer dat je moet pleiten! djudedju...

Maar nu zitten we dus met de barplassers... Die hunne heldendaad met enige fierheid etaleren...En dan staan te trappelen in hun eigen urine en die van hun buren. Leuk, hartverheffend ! Maar eerlijk is eerlijk, ik kan me voorstellen dat het in de ogen van studenten, en dan nog in benevelde toestand, wel echt een heldendaad zal lijken. Wat de barman er van denkt en de mens die 's anderendaags het boeltje moet opkuisen, is een andere vraag... Nog onafgezien van de geur die er in zo'n etablissement moet hangen. Roken mag er niet meer, dus nu maar plassen...

Het is een soort georganiseerd wildplassen, maar dan niet in het wild, maar in een herberg, een café, een uitspanning, een estaminet... of hoe je die oorden allemaal kunt betitelen die als voornaamste eigenschap een toog hebben staan.

Ik stel dan ook voor dat men de studenten bij onze noorderburen in het vervolg de naam geeft van plastrappers, of urinestampers of zoiets... waarmee de gewone burgers meteen verwittigd zijn dat zij de herbergen waar studenten zitten moeten vermijden, willen ze tenminste propere voeten houden....

Die studentejaren gaan voorbij... 't 'ee't ons deugd gedaan, aan ons hertje...

Hebben de studenten nog steeds van die studentepetten aan? In mijn tijd werden daar dan de symbolen van de heldendaden (hum) aangenaaid... Dan gingen we, daags na de studentenstoet, uitdagend op de tram staan, vlak voor een politieagent, met op ons studentenpet enkele uniformknopen van flikken genaaid... Er hingen ook minibierpotten aan, ter herinnering aan een of andere cantus, en een studentepet was maar echt als je hem, vol bier had gegoten, en uitgeslobberd had.... Na een van de studentestoeten, toen de jaarlijkse heibel met de flikken wat aan het afzakken was, liepen wij eens met een student of tien, in de straten van Gent, toen plots van achter de hoek twee flikken kwamen. Als één man keerden we ons om, en begonnen weg te lopen. De flikken, nog in hun ijver van kloppen op studenten, meteen achter ons aan. Toen wij aan het eind van de straat kwamen, draaiden we ons om en liepen recht naar de flikken, die verbouwereerd bleven staan... Een riep " Awel wat gaat 't zijn ?" en wij doodleuk: "We zijn aan het joggen, meneer..."
Leuk...
Weet je, aan onze ouderdom kun je al dat heerlijks niet meer doen, ze zouden je meteen gek verklaren...
Weet je, laat die Nederlandse studenten maar barplassen.
Hebben ze iets om binnen veertig jaar eens op terug te blikken in een blogje....

tot de volgende?

Verkiezingen . . . ???

Image via Wikipedia

Het grote bord op ons dorpsplein is maar voor de helft volgeplakt, we hebben amper folders gekregen, het is de meest "dode" verkiezing die ik ooit heb meegemaakt!
We hebben hier twee inwoners van ons dorp die op de lijst De Decker prijken of prijkten, want er is van beiden geen spoor te vinden op de borden of de folders...
Nu, mocht ik nu op dit moment politieker zijn, ik zou ook mijn bek in mijn pluimen houden. Veel om over te stoefen hebben ze niet hé ? Te contrarie !
Wat ook leuk is, is de quasi zekerheid dat we het over enkele maanden allemaal nog een dunnekes mogen overdoen, want alle partijen (met uitzondering van één!, een kleinere) zweren bij hoog en bij laag dat ze niet met de andere willen in coalitie gaan, en ze zijn met zoveel partijen, dat er geen een is die het op zijn eigen houtje kan presteren...Dus zullen ze of beginnen met hun woord te breken (zijn we ondertussen gewoon) of we krijgen na pogingen tot regeringsvorming, weer herverkiezingen, zo hebben alvast de drukkers wat werk in deze tijden van crisis.
Want het is crisis !
Het is de tijd waarin de bewuste politieker zijn verantwoordelijkheid zou moeten opnemen, maar je moet eens hun programma's lezen (op internet, want folders zie je amper), dan weet je nu al dat ze altemaal met hun voeten kilometers boven de begaanbare grond zweven. Het is niet mooi van me, maar het zou veel beter zijn geweest, hadden zij met zijn allen, daar op hun hoge ivoren toren, te samen waren ontploft, in plaats van dat Franse vliegtuig... Maar 't zijn altijd de goeie die eerst gaan, en dus blijven de politiekers zitten....

Er is een nieuw wapen in de politiek! Nu zijn er "wetenschappelijke" (???) studies over het karakter, en de kansen die zij bieden met hun persoonlijkheid om werkelijk iets te betekenen te hebben, en een tweede studie die een berekening heeft gemaakt van de kostprijs van al de beloften der diverse partijen, studie die je nergens, maar dan ook nergens kunt terugvinden... Of een nieuwe manier om de kiezer te scheren zonder zeep.

Het erge is dat wij daar zondag een rommelmarkt moeten verliezen! We moeten weliswaar gaan kiezen voor rommel, maar dat is nu net de soort rommel die ik nooit ofte nooit zou kopen, en waar ik nooit ofte nooit naar kijk... En dat is nog niet alles! De tv-zenders hebben een pact gesloten, zeggende dat wij die verkiezingen zo interessant vinden, en dat zij dus alles, maar dan ook alles wat niet waard is gezegd te worden, zullen tonen op het scherm... Dus geen filmpje, geen feuilleton, maar oeverloze cijfertjes en voorlopige zetelverdelingen en andere zever meer. Sjongejongejonge...wat gaan we weer een mooie zondag tegemoet! Als het mooi weer is, dan denk ik er over om mijn vrouw onder de ene arm te pakken en mijn visgerei onder de andere, en te gaan vissen, weg van alle lelijke gezichten op mijne tv...en kijken in de veel intelligentere ogen van een karper.

Alleen... mijn billen doen nu nog zeer, ik zou of zonnecrème, of een lange broek moeten aandoen.

Ik ben ondertussen begonnen aan mijn tweede egel, de grote... Ik sneed vier fietsbanden in kleine driehoekjes, maar vermoed dat ik nog heel wat driehoekjes tekort zal hebben... Je kunt niet geloven hoeveel stekels zo'n beest heeft! Uren en uren zit je dan driehoekjes op dat ei te spelden, maar iedereen die de eerste egel zag, is er verslingerd op! Let op, dat is geen briljant idee van ondergetekende!, ik zag zo'n egels op de hobbystudiedag te Merelbeke, en mits een klein beetje uitleg van de maakster, ben ik er dus ook aan begonnen... Ze zijn mooi! echtig waar!

Nu dinsdag is het weer hobbydag. We gaan dan de zoutdeeg-werkjes verder afwerken. Zo heel veel werk is daar niet aan, zeker niet als ze opteren voor gewoon vernissen met een lichtbruine vernis, dus wordt het een rustige dag. Na de vorige mag dat wel eens. Ondertussen zal ik mijn egel eens voorstellen, en zo ze die ook zouden willen maken, dan moeten we eerst op zoek gaan naar een enorme voorraad van die fietsbandjes van koersfietsen, dat zijn van die rubberen bandjes die maar zo dik zijn als mijn vinger, een soort koerstubes dus. Met grote (gewone) fietsbanden, kun je niets doen, want het is dank zij de korte ronde van de dunne bandjes, dat je het effect krijgt van rechtopstaande stekels... Nu worden die bandjes blijkbaar niet gestopt, als ze lek rijden, dan stoppen ze er meteen een nieuwe binnenband in. Ik kreeg al mijn bandjes van Geert, de zoon van Luc (vis), die voor zijn hobby met zo'n fiets rondtoert... en vooral onledig is met het steken van nieuwe banden! Ik heb mijn ogen uitgekeken hoeveel bandjes die man op zijn eentje nodig heeft om te fietsen! Luc zegt dat op een kiezelsteentje rijden al genoeg is om lek te rijden.... Jawaadde! Kostelijke hobby ! Niet alleen zijn die fietsen al behoorlijk duur, als je daar dan ook nog voortdurend nieuwe banden moet op leggen... Geef mij maar gewone banden, die rijden misschien niet zo snel, maar ze gaan veel en veel langer mee, en je kunt ze ook nog enkele keren stoppen, wat veel goedkoper is dan meteen een nieuwe steken, maar ja, ik ben nog van de oude generatie, je weet wel, de zuinige generatie, de generatie die niet opgevoed is met tien soorten toespijs voor op de boterham.

Maar, dank zij die bandjes, en de snelle wisseling er van, heb ik stekels voor mijn egels... Ik heb je al verteld dat de basis van die egels, de halve eieren in isomo duur zijn, maar moest je de uren die je aan zo'n beest werkt mee rekenen, dan zijn die beestjes hun gewicht in goud waard! Je bent er uuuuuren zoet mee! Maar het is nadien wel leuk om ze te zien staan.

De lucht zit vol met van die dikke massale grijze wolken, die traag voorbijdrijven. De randen van die donkere wolken zijn stralend wit en hel verlicht, en hier en daar zie je nog een flard blauwe lucht. Kun jij ook zo genieten van het zicht op die wolkenmassa's ? Ik wel ! Het zijn zo'n machtige dingen, zo groot en zo ...wollig, zo bolrondig, zo dikgebult. En hoewel je denkt dat ze grijs zijn, zie je binnen die massa's heel wat kleurverschillen, die net dat reliëf geven, net dat gevoel van macht, van ontzag.

Als ik een lucht schilder, dan is het bijna steevast een lucht vol donkere wolkenmassa's, en een wereld in de schaduw. Gek, ik hou zo van zon en mooi weer, maar dat zal ik nooit schilderen, ik hou niet zo erg van die heel felle en heel donkere schaduwen die je hebt bij sterk licht. Want dat is wel het gekke, bij zon is het zwart veel zwarter dan bij een bewolkte lucht... Een bewolkte lucht geeft je veel zachtere kleurwisselingen en veel zachtere nuances dan de zon. En zo leef ik ook wel een beetje, ik hou niet zo erg van die uitschieters in mijn leven, ik heb veel liever dat gewone, dat simpele, dat wat tragere maar meer genietende...

Wie houdt van die flitsende dingen, die mist al die kleine fijne dingen waar hij veel te snel aan voorbijloopt... Ik denk ook niet dat die mens zich zo zalig zou voelen aan de boord van het water, turend naar een dobber op het kabbelende water...Heel stilletjes, heel rustig en genietend van het lawaai van de stilte...

tot de volgende?

Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten...

Image via Wikipedia

Daar klopt dus geen reet van!
Gisteren ben ik gaan vissen, en voor het eerst dit jaar, en gezien het goeie weer, deed ik mijn korte broek aan... En nu heb ik heerlijk rozerood verbrande billen, maar bij het zitten geen probleem, want het is de bovenkant van mijn billen die zo mooi gekleurd er op staat...
Het gloeit wel, en het pikt en je moet eigenlijk slapen zonder dat er iets op dat verbrand gedeelte van je lijf ligt, maar 's nachts is het net nog niet warm genoeg om in je nakie voor het openraam te liggen.... Dus ben ik vannacht diverse keren wakker geworden van de heerlijke sensatie van verbrande billetjes (zeg maar billen)...

Mijn armen en mijn gezicht, die bruinen meteen, maar blijkbaar zijn mijn onderdanen veel te lang de zon ontzegd, en in protest bij de eerste lichtdoop, hebben ze verkozen aan te branden... De enige troost die ik heb, is dat ze ook wel zullen bruinen, met tijd en boterhammen, en dat ik alvast de broodnodige vitamientjes D weer heb bevoorraad...

Maar de vis is eindelijk "op de loop", Luc ving twee tinken (zeelt) en een mooie karper, hij miste er twee keer een (eenmaal zijn onderlijntje stuk), ik ving een mooie karper, en miste er een, en verder vingen we massa's kleine vissen, waaronder voor het eerst ook weer een heel pak kleine karpertjes (van een 10 cm tot een 25 cm). Als ik zeg massa's, dan overdrijf ik niet, we hebben zeker beiden meer dan 60 stuks gevangen! Een grandioze namiddag! Pepé, kwam kijken, en was bij het vangen van de beide karpers de schepper van dienst, hij was content en amuseerde zich grandioos. Nu ja, zijn zoon en diens echtgenote zijn op reis, en pepé zit daar alleen te zijn... En nu zit ik dus bruin en rood (onderaan) te bloggen, en na te genieten van een heerlijke visdag.

Weet je wat gek is, ik geniet meer en meer van de kleine geneugten van het leven, en kan het niet laten dat kleine geluk ook wel eens wat uit te strooien... Zo, laatst op een rommelmarkt, er kwam ons een gezinnetje voorbij, vader, moeder en een opgeschoten dochter van zo'n 16, 17 lentes...Het mooie kind had (wellicht ook voor het eerst dit jaar?) een heel kort broekje aan... Ik zag de mooie eindeloze benen passeren, en zei, luid genoeg opdat ook het lieve kind het zou horen: "Kijk, het is duidelijk nog geen weer om je korte broek aan te doen, ze heeft kiekenvlees..." Het meisje keek vlug om, zag mij lachen, en haar gezicht spleet open in een brede grijns... Ze had mooie benen! Maurits Galle zou gezegd hebben: "Wa' billen, wa' billen! en hoe nader de tronk, hoe dikker de spillen"

Gisteren zag ik ook zo iets dat me blij maakte... ook zo een onbenullig iets, maar toch heerlijk verfrissend. Ik reed naar Luc om te gaan vissen, en ter hoogte van het containerpark stonden een paar grote vrachtwagens, wellicht chauffeurs die stonden te middagmalen. Van uit de andere richting kwam een fiets met een jong negerinnetje. Blijkbaar riep een van de chauffeurs haar iets toe, want het gezichtje spleet open in een wijde gulle lach, de witte tanden en het roze van de wijdopen mond en de beweging van haar hoofd, het was zo mooi, zo heerlijk fris en spontaan. Ik hoorde niets, maar had genoeg aan die mooie ontspannen lach.

Het moeten niet altijd van die grote dingen zijn, ook die kleine dingetjes kunnen je plots raken en gelukkiger maken.

Eigenlijk is dat het geheim van het geluk...Tevreden zijn, en je laten raken door die flitsen van het leven... We zoeken het geluk als een groot item, maar het is veeleer een pak kleine dingen die we dagdagelijks ontmoeten, en heel dikwijls niet eens opmerken... Open je ogen, en geniet van al het moois van het leven. Laat je hart mee genieten met die kinderen die luidkeels ravotten, en maak je niet druk in het lawaai, maar loop in gedachten met hen mee, wees weer het kind, het langvergeten kind in je zelf. Geniet! Geniet van een mooi blad, een bloem, een geur, het licht van de zon de weldoende warme regen... Het is trouwens ook goed voor de lijn! Lachen vergt veel meer spieren in actie, dan sip kijken!

Gisteren was ik dus ook in de garage, groot onderhoud van mijn auto, en ik hoorde dat ik ook nog even naar de bandencentrale mag... maar dan is alles ook weer voor een hele tijd in orde. Alleen nog de keuring deze winter, en verder is mijn auto weer in orde voor lange tijd...Want ik rij zo weinig, dat ik maar één keer op een jaar mijn auto moet laten smeren. Toch zou ik hem zeker niet kunnen missen, zeker niet met mijn gezondheid. In mijn geval is het werkelijk: mijn auto, mijn vrijheid.

Tot een volgende blog ? Zorg voor je geluk, grijp het lachend vast!

Summertime

Image via Wikipedia

Ze geven al weer regen, maar nu schijnt de zon nog steeds, het is echt een zomers weertje. Ik heb de indruk dat de vis in mijn vijver begint te jagen... Hoop op betere vangsten dus...maar voor morgen geven ze weer geen al te best weer...Nu we zien wel! Bovendien moet ik morgenvoormiddag naar de garagist, smeren en zo, en hopelijk ben ik intijds terug thuis om vroeg op de middag te kunnen gaan vissen, als...als het weer het toelaat...dus wellicht wacht u morgen tevergeefs op een blog.

Heel veel ongelukkigen zal dat echter wel niet veroorzaken, zoveel trouwe lezers heb ik niet. Ik heb de indruk dat er veel meer toevallige passanten even stilstaan bij mijn blog, dan wel een vast lezerspubliek. Dat is een beetje logisch, ik schrijf geen hot news, geen verhalen over seks of pedofilie of porno, ik schrijf zo maar, wat me voor de geest komt. Ik schrijf ook geen teksten met een boodschap, of ben geen predikant, dus ook aan die kant moet ik geen "volgelingen" verwachten, maar wat ik wel doe, is een stukje van mezelf op schrijven.

Is dat belangrijk? Wellicht niet, maar misschien zal er de een of ander ook van mijn teksten gebruik maken, in een heel, heel verre toekomst, om vast te kunnen stellen hoe "de mens" leefde in die tijd... (Goed, dank u, en ik hoop van u hetzelfde)... Maar of ik nu echt voldoe aan het beeld van de gemiddelde bewoner van ons Absurdistan in deze tijd??? Grote vraag... In ieder geval zit de gemiddelde zich niet onledig te houden met een dagelijkse blog...

Gisteren heb ik met cement gewerkt! Nee, ik ben niet aan het bouwen of verbouwen, ik heb gewoon twee halve eieren in piepschuim (isomo) volgegoten met cement... Het doel ? De bedoeling is dat ik mits nog heel wat creatief werk, deze twee halve eieren (een groot en een klein) getransformeerd worden in...egels.

Ik heb me blauw en zwart geërgerd aan de kostprijs van twee halve eieren in piepschuim, maar de rest van de egels zal gelukkig niet veel meer kosten dan wat tijd en recuperatiemateriaal. De stekels worden gemaakt in...stukjes fietsbanden van sportbanden (van die koersbandjes), en het enige wat nog iets kost, zijn een paar kraaloogjes en een heleboel van die korte speldjes. Het gedacht dat je stekels maakt van rubberen fietsbandjes klink gek, maar ik kan je verzekeren dat het echt een leuk en mooi resultaat geeft !

en zo blijf ik bezig... Ik denk niet dat het projecten zijn die zullen inslaan als een bom in de hobbyclub, gewoon door de absurde prijs van die isomo-eieren... Voor die twee betaalde ik rond de 15 euro! Schandalig! Ik vraag mij af wat de winstmarges zijn op die ondingen ! Speldjes moet ik niet kopen, daar heb ik er een heel pak van liggen, maar ik zal wel nog oogjes moeten gaan kopen. De enige kans op succes in de hobbyclub is dan ook dat het hen zo bovenmatig aanspreekt, dat ze echt die egels ook willen hebben, dat ze er verslingerd op zijn... Nu we zien dan wel...

Ik denk dat de beide egels samen, eieren, cement, oogjes, spelden toch wel samen zo'n 20 euro's kosten, en dat is toch zo'n 800 oude Belgische frankskens... toch nog een bom geld als je het mij vraagt, maar ze zijn wel echt heel mooi en quasi onverslijtbaar en je kunt ze in de tuin zetten.
(Ik vraag me alleen af in hoever de spelden niet zullen oproesten... normaal denk ik niet dat die vlug roesten, maar heel zeker ben ik dat niet.)

Je ziet, de hobbyclub neemt toch wel een heel deel in van mijn tijd, maar dat is alleen zo, omdat ik dat zelf ook wel wil doen, anders begin je daar niet aan. De reden is gewoon dat ik van oordeel ben dat voor alle pijnlijders, bezig zijn het beste geneesmiddel is, en ik wil hen zoveel mogelijk kansen bieden om dingen te ontdekken waar mee ze bezig kunnen zijn, een of meerdere dingen te ontdekken die ze zo graag doen, dat het een echte hobby wordt, en dus een echte pijnstiller...

zo, genoeg voor vandaag... tot de volgende ?

Strohoed

Image via Wikipedia

Vanmorgen heb ik, voor het eerst dit jaar, mijn strooien hoed opgezet, om te gaan rommelmarkten.
Met andere woorden, het is nog steeds mooi en zonnig weer... hopelijk lang genoeg om nu eindelijk ook het water in de vijvers voldoende op te warmen...Zo zal de vis eindelijk kunnen kweken, en bovendien zal de vis beginnen te "jagen", en krijgen we weer meer echte beten...
Niet dat we nu geen vis vangen, vorige week had ik er weer in de veertig, maar weer allemaal klein grut. De grote vis is nog niet "op de loop", en dus vang je ze ook niet of heel toevallig 'ns eentje.

Maar dat strooien hoedje is ook een teken van ouderdom...Je ziet geen jonge springers met hoeden, en zeker niet met zo'n strooien hoedje. Zo'n ding is wellicht typisch voor mensen die bang zijn dat hun hoofdhuid zal verbranden door de zon...zoals ik dus...want straks kun je de gazet lezen, dwars door al mijn haar heen. Gelukkig heb ik nog die lange grijze en volle baard, zo heb ik toch nog haar op mijn hoofd, ook al lijkt het wat gezakt...

Je ziet ze niet veel meer, het is wellicht ook uit de mode, maar met de snelheid waarop modes nu veranderen, kan het best dat ik volgend jaar weer in de mode ben. Maak ik me helemaal geen zorgen over. Ik draag dat ding om twee redenen: ik stel vast dat ik veel makkelijker ben als mijn ogen wat in de schaduw zitten, dat is veel minder vermoeiend voor mijn ogen, en het vrijwaart mijn tere hoofdhuid van verbranden...

Dus waarom zou ik dan geen zonnehoed dragen, en een strooien hoedje is de ultieme zonnehoed, en bovendien frisser om dragen dan die baseballpetjes en zo...want in een strooien hoedje zitten gaatjes, die netjes ingeweven zijn als versiering, maar die meteen ook voor ventilatie zorgen. In die helmen die momenteel door de renners gedragen worden, zijn ook luchtgaten, maar die zijn te groot en te breed, dus houden ze het verbranden niet tegen, en laatst zag ik in de ronde van Italië een renner die, toen hij zijn helm afnam, netjes in streepjes verbrand was... Mooi was het niet, dus, viva mijn strooien deksel !

Het was weer eens plaats zoeken voor de wagen, maar aan het chiroheem werd voor mij, wellicht herkenden ze een broeder???, meteen een plaatsje gemaakt. Je staat daar niet te ver van de straten waarin de markt staat. Het is daar altijd een mooie markt in Velzeke. Het is ook een mooi dorp, met een prachtig romeins museum. Moet je eens bezoeken, zelfs de dorpskom is heuvelachtig! Op het dorpsplein staat een standbeeld van Julius Caesar (zie foto), een ode aan hun Romeins Museum... Dit Archeologisch museum heeft banden met het archeologisch museum in Ename, ook al de moeite van het bezoek meer dan waard.

Voor de fietsers onder jullie, daar kun je werkelijk eens gaan afzien, niet alleen door de heuvels, maar het is ook te Velzeke dat je de fameuze paddenstraat uit de Ronde van Vlaanderen terugvindt. Weliswaar hebben ze de kasseien eens herlegd, zodat het toch iets menselijker geworden is, maar niettemin daver je nog op je velo....

Voila, dat was het weer voor vandaag...Het is vandaag Sinksen, dus voor wie het aanbelangt, een zalige hoogdag, en voor de anderen: een mooie zonnige dag om van te genieten... Luister niet naar de TV, want het gaat vervuild worden door polletiekers...

tot de volgende ?

Onze privé dierentuin...

Cover via Amazon

Nee, ik heb er geen beesten bij, ik heb het niet over mijn woning, noch over mijn "erf", ik heb het over u en ik, wij altemaal...
Op de huid van de mens leven 1000 (duizend!) soorten bacteriën !
Dus, wij zijn een echte dierentuin op ons eigen !
Er zijn niet zoveel dierentuinen die duizend en meer soorten dieren exposeren, en wij lopen zo allemaal rond met meer dan 1000 soorten beestjes op en in ons vel!
Geen wonder dat je soms jeuk krijgt, al die microscopische pootjes over je lijf... Of hebben die soorten van zoologische gaarde geen pootjes ?
Mensen met kiemvrees, moeten gruwen van dat bericht!
Op TV zien we regelmatig reclame over dettol en co, en hoe je je huis vrij kunt houden van al die minieme beestjes... Straks moeten we er onze kleine ook eens in onderdompelen, anders is hij de bron die weer alles besmet.
Soms lees je nog van die bizarre dingen, zoals dat een klavier van je PC veel, véél meer microben en bacteriën bevat dan de gemiddelde WC-bril...
... en toch gaan we zonder vrees gaan tokkelen op het klavier van Jan met de pet, en bekijken we vol argwaan het toilet in een ander huis...
Best dat we die beestjes niet zien !
Stel je voor, dat je aan het klussen bent, en je spuwt eens in je handen, om de fors op te wekken, en meteen zie je daar tientallen beestjes die dreigen te verdrinken in die speekseldruppeltjes... Om complexen van te krijgen.
Al eens bij stil gestaan wat we de zoölogie aan doen als we vrolijk in ons handen klappen??? Hoera, weer zoveel beesten geplet.

En we spreken dan nog geeneens van virussen en viämerikanen ! Want die ambetanterikken zullen ook wel een lusttuin maken van ons poezelig velletje!

Met andere woorden, als we heel alleen op een bankje zitten, zijn we met zijn duizenden. Weg met de eenzaamheid! Weg met de schaamte als we betrapt worden op in onszelf praten, we kunnen altijd vertellen dat we bezig zijn tegen onze huisdiertjes die ons zo dicht staan...

Maar het wordt nog veel erger! Ik las eens dat wij dagelijks onrechtstreeks in contact komen met penissen en faeces! De meeste westerlingen nemen niet de moeite om zich de handen terdege te wassen na het plassen en zo meer, en men heeft vastgesteld dat je op bijna iedere deurklink die je tegenkomt, bacteriën vindt die afkomstig zijn van andermans penis en/of faeces... Niet op denken, of je durft voortaan nog alleen de deur te openen met je elleboog.

Ergens vind ik dat toch ook wel grappig... Vooral in de huizen van die mensen die je hele dagen ziet rondvoyageren met stofvod en dweil... Wat ze ook doen, het wemelt en blijft er wemelen van een heel pakket beestjes.

Ze moesten het eens weten, ik zie ze meteen nog veel verwoederder aan de slag gaan met zepen die ook in staat zijn microben en dergelijke te vermoorden. Die hindoe sekte Jaïnisme of zoiet, moeten nu wel hele dagen wakker liggen van het schuldbesef, want voor hen is het doden van een levend wezen doodzonde. (Gandhi was er een van)

Je ziet veel mensen van dat specifieke geloof met maskertjes voor lopen, omdat ze toch niet per ongeluk een vliegje zouden binnenkrijgen...

Maar misschien geldt het gebod alleen voor de zichtbare wezens, zichtbaar met het blote oog.

Kijk, zo'n berichtjes peppen mij op! Ik kan daar heel wat uren over zeveren en het geheel in het ridicule trekken, heerlijk toch? Op zo'n momenten voel ik mij al net zo verstandig handelend als een doorsnee politieker, ik zever er werkelijk groots op los, maar ik krijg er niet voor betaald, zij wel...

tot de volgende ???
Oh ja, vanmorgen kwam Vera Dua naar mij toegelopen op de rommelmarkt, vroeg of ze mij een foldertje mocht geven... Ik heb gezegd van ja, maar dat het niets zou helpen...ze lachte... maar echt Groen!

Skinny jeans...

Image via Wikipedia

Ik heb begot geen idee wat skinny jeans eigenlijk zijn... Ik vermoed aan de naam te horen, dat het zeer nauw aansluitende broeken zijn, maar het kan net zo goed mede op een bepaalde soort stof duiden. In ieder geval: draag ze niet !!! Ze zijn gevaarlijk !!

Het blijkt dat er mensen zijn die van die skinny jeans zenuwaandoeningen krijgen! Ze hebben pijn aan de benen en aan het kruis. Volgens het artikel is het niet zo heel erg, want 95 % van de gevallen genezen bij het niet meer dragen van de broeken...Met andere woorden, het lijkt mij héél gevaarlijk, want 5 % geneest niet meer van deze pijnlijke aandoening...

Broeken zijn sowieso een hekel iets! Mannen die spannende broeken dragen hebben veelal een verminderde vruchtbaarheid. In feite is de Schotse kilt het gezondst om dragen voor de voortplanting (lijkt mij ook nog vlugger bereikbaar (hmhm)...).

Maar het blijft een feit, dat een broek dus niet het gezondste is wat we kunnen dragen. Ik heb geen idee hoe oud het gebruik van de broek is, maar het lijkt wel duidelijk dat broeken stammen uit de koudere regionen. Het Romeinse heir droeg ook al een soort kilts, en gek genoeg is in het koude Schotland dat rokje blijven hangen, terwijl het overal elders verdween. Is de broek al honderdduizenden jaren oud ? Geen idee, maar het is een feit dat de eskimo's en de indianen die ook droegen, al voor het contact met de blanke. Beetje bizar, want die komen volgens alle theorieën uit Azië, en daar waren er ook heel wat volkeren die geen broek droegen, maar een soort kleed of rok (denk aan de oude Chinese schilderijen en zo)...

Oorspronkelijk was de broek wellicht geen ongezond iets, want voor zover we kunnen achterhalen, waren de meeste broeken in feite twee beenbedekkingen, en de "edele" delen werden bedekt met een rokje of een lange wambuis. Later kwam er een soort aparte doek die je kon losknopen voor en achter. Maar de benen bleven apart bedekt. Het was dus heel degelijk bedoelt als bedekking, als bescherming tegen de kou.

Je moet eens kijken op de schilderijen van Breughel, daar zie je heel goed dat er een aparte doek was tussen de beenstukken in. Wellicht waren de benen al wel aan elkaar verbonden aan het riemgedeelte, maar om naar het toilet te gaan deed je gewoon het doek los. Nu ja, toilet gaan...wellicht was dat veelal een wensdroom, en was het daar te doen waar de druk te hoog werd... In kastelen was er wel een soort toilet...Bij bezoeken denk je daar niet aan, het wordt je ook niet getoond, maar eenmaal hebben we het bij toeval ontdekt in een kasteel in Frankrijk. Daar was een soort uitsprong in de muur, je kon er gaan "zitten", en er was een gat die gewoon uitgaf op de muur van de vesting... Men kon buiten zien dat er ene bezig was, want het liep langs de muur naar beneden.... Tot in de slotgracht.

Wij kunnen in die context niet verwachten dat er al dergelijke dingen waren in de gewone huizen. Wellicht werd hoogstens een pot gebruikt, die dan uitgekieperd werd op de straat. In het midden van de straat was er iets wat op een grachtje leek, en waar alle vuil in verdween. Varkens liepen los in de straten, en zullen wel van de afval hebben geleefd.

De poep werd toendertijd niet afgekuist met papier of met een vod, maar met een schraper. Wellicht werd die op zijn beurt afgewreven aan alles wat bereikbaar was, en weer bij zich gestoken voor het volgend gebruik???

Dat was ook de grote reden van de vele typhusgevallen in de steden! Doordat de mest in contact komt met het grondwater, wordt dat besmet met typhus. Er was geen mens die ooit dacht op die mogelijke link, en de typhus bleef en bleef maar woekeren tot ver in de negentiende eeuw.

Maar het is en blijft dus een feit dat de broeken eigenlijk niet zo gezond zijn!
De minst schadelijke broek is de wijdste ter hoogte van het kruis. Zodat al die zaken er plaats en ademruimte hebben. Maar desondanks is ook die wijde broek nog niet ideaal, want door die bescherming zitten de mannelijke zaadcellen in een veel te warm milieu... dus, de kilt ! Hangt ie lekker fris in de wind...

Maar ja, wat zit ik hier te broebelen, de modemakers trekken zich niets van al die dingen aan, en daar niet alleen de broek skinny moet zijn, moet volgens de mode ook de mens skinny zijn, dus beklemtonen ze met die ultraspannende broeken nog maar eens de ultramagere lijn van de moderne modellen...

Ik huiver telkens ik die enge magere meisjes op de catwalk zie lopen... Mocht er ooit een modeontwerper het idee hebben om op de catwalk wat wind te zetten, om beweging te krijgen in de kledijstoffen, dan loopt hij risico dat zijn modellen wegwaaien.

Nu en dan zie je dan een close-up van die levende reclames voor een hongerdieet, en kun je ieder bot van hun lijfje zien zitten. Bij een windhond lijkt dat mooi, maar niet bij een vrouw... Ik ben niet voor te dik (ik lijd er zelf aan!), maar dat skinny is knoertlelijk !

Maar hoe gek het ook lijkt, veel vrouwen laten zich door al die beelden beïnvloeden, en opteren voor die beenderige look.

En die lijn, of beter gebrek aan lijn, is er de oorzaak van dat de broeken zo eng zijn, zo spannen en...zenuwaandoeningen veroorzaken... Gekke wereld

Op mijn leeftijd heeft het nog weinig belang, maar wie zijn voortplanting op peil wil houden verhuist maar beter naar de Scottish Highlands, brauwt er in het Gaëllic, drinkt grote pinten dark ale, en draagt een kilt...tot meerdere eer en glorie van zijn zaadcellen...

tot de volgende ?

didgereedoo tegen astma !

Image by peamasher via Flickr

Geleerde bollen hebben verklaart dat het dagelijks een halfuurtje spelen van de didgeredoo (schrijfwijze verschilt volgens de bron) een gunstig effect heeft op snurken, op astma en zelfs op de slijmziekte.
De reden is simpel: je speelt de didge met een circulaire ademhaling.
Ik heb een didge, vind het onderaards geluid leuk, kan dat geluid ook perfect voortbrengen, maar die circulaire ademhaling, dat wil maar niet lukken.
Circulaire ademhaling is een truuk waarbij je op het zelfde ogenblik én in- én uitademt. Je kunt aldus blijven de didge bespelen zonder dat je schijnbaar ademhaalt.
Mij lukt het niet.
In het betreffende instituut leert men de patiënten die techniek aan... Maar het is nogal ver van de deur.
Maar het lijkt me logisch, dat als je op die manier je longen kunt doorlopend gebruiken, dat in ieder geval winst moet geven bij astma en slijmziekte... Blijkbaar ook bij snurken...
Wat niet in het artikel staat, is dat het spelen van de didge je een stuk gevoeliger maakt om je te verslikken. Wellicht door dat er dus voortdurend ook ademgehaald wordt?
Dit laatste feit las ik ooit in een andere studie over dit wondere "instrument".
Ik schrijf instrument tusen haakjes, want het is in wezen gewoon een natuurproduct. In Australië zit er een soort mieren die de takken van de eucalyptusbomen volledig uitholt. Zo'n uitgeholde tak, met een beetje gefatsoeneerd mondstuk (het fatsoeneren gebeurt met bijenwas), is een volmaakte didgeredoo... Soms worden daar die typische bizarre tekeningen opgemaakt die de aboriginals halen uit de droomwereld, maar daar klinkt hij echt niet beter of slechter door.
De ondervinding heeft mij geleerd dat je het meest volmaakte geluid haalt uit een stuk plastic buis met een diameter van zo'n 4 cm ongeveer. Wil je de klank luider maken, warm het uiteinde van de buis op, en verwijdt dat uiteinde, zo een beetje zoals bij een trompet, daar is het einde heel sterk verwijd. (Bij een plastic buis maak je het gewoon wat breder naar het end toe)

Het geluid ontstaat door het laten trillen van de lippen bij het uitademenen (en je ademt met die circulaire ademhaling constant uit!) Uiteraard splits je de geluiden in pakketjes, zo een ritme gevend, en je laat de klanken variëren in volume en in aard van geluid. Je moet maar eens googlen, dan vind je makkelijk voorbeelden van dat bizarre geluid.

Mijn interesse gaat dan ook in oorsprong naar dat geluid. Ik luister graag naar die primitieve "muziek" van mensen die nog leven op het ritme van de natuur, en de inspiratie ook halen uit die natuur. De muziek van de papoea's, de aboriginals, negers in de brousse (voor zo ver die nog niet beïnvloedt zijn door ons lawaai) en ga zo maar door. Ook onze heel oude muziek heeft zijn specifieke klanken.

Als er iets is waar een volk eigen in is, dan is het zijn oorspronkelijke muziek... Maar het wordt steeds moeilijker om die nog te vinden.

Wij zijn veel te beschaafd, veel te veel aan conventies en uiterlijkheden gebonden, om nog te durven te spelen met gekke geluiden. Een kind doet dit nog wel, een kind zit er niks mee in om op een blikken doos te gaan kloppen en erbij een lied te fantaseren.

In illo tempore, toen ik nog studeerde, leerde ik om met een groepje muziek te maken op vindvoorwerpen... We liepen een stuk land door, en verzamelden de dingen die lawaai konden voortbrengen. Dan zetten we ons in een ronde, en onderzochten eerst welke geluiden we allemaal konden maken. Een pot brengt een ander geluid voort naargelang de plaats waar je klopt, en de klank is anders als je met steen dan wel met een stok klopt, en is anders als je de pot in je hand houdt dan wel hem ophangt aan een touwtje... En dan zoek je ritme... Eén iemand begint met te kloppen op een bepaald ritme, en de tweed valt daarbij in, niet met hetzelfde ritme, maar met iets wat er net tussen kan, en er netjes lijkt thuis te horen...tot heel de bende aan het "musiceren" is... Dat was een heerlijke ervaring, en leert je ondermeer dat samenwerking belangrijk is. Maar het laat je ook toe je op een bepaalde manier los te trekken van dat conventionele... Je leert om ook eens jezelf te zijn, los van de maatschappij en zijn fatsoenregeltjes...net of het zou onfatsoenlijk zijn om op een pot te trommelen. Maar de etiquette wil niet hebben dat een beschaafd lid van de maatschappij zo maar onbeschaafde klanken voortbrengt...

Ik ga niet zeggen dat wat wij daar deden kunst was, maar het was in ieder geval een gevoel van bevrijding! Net zo goed als we een tijdje later ook al weer met vindvoorwerpen een beeld moesten maken. Daar was het moeilijkste wel om samen iets te maken, te leren kijken uit één oog als het ware.
In een volgende oefening moest iedereen op hetzelfde blad papier een lijn trekken, volkomen willekeurig. Je had dan een groot blad met een twintigtal lijnen kriskras door elkaar, en dan moest je, samen!, uit die kriskraslijnen een tekening halen.

Het lijkt allemaal maar niets, maar het waren voor mij belangrijke lessen. Ik was een nogal dominant baasje, en dan moet je wel leren samenwerken... anders kom je nergens.

Maar het was vooral bevrijdend! Het waren prachtoefeningen om je fantasie te prikkelen. Het maakt al het vastgeroeste eens los. Och, we maakten geen Kunstwerken, maar we hadden wel dat gevoel! Dat kwam hoofdzakelijk door het feit dat je samen iets maakte, en dus ook een gemeenschappelijk beeld voor ogen had, en dat beeld maakte. Je groeide naar een ding toe, dus moest je het ergens wel plaatsen, en moest je het verdedigen tegen de "buitenwereld"...

Bij veel van de hedendaagse kunst, heb ik het gevoel dat de kunstenaar is blijven hangen aan die spielereien... Hij is er toe gekomen zijn ik los te maken van het conventionele, maar heeft de weg terug naar de maatschappij niet meer gevonden...Hij (zij) blijft "spelen"... Dat heeft soms zijn charmes, maar het maakt wel dat de goegemeente vol onbegrip staat te kijken naar dat object dat niet te plaatsen is in de "normale" wereld.

Toch heeft die periode van spielerei zijn belang in het leven van een kunstenaar, op voorwaarde dat hij op een bepaald moment de weg terug vindt, en dat hij vanuit die "nieuwe" wereld een brug kan slaan naar de gewone mens, de mens die niet kan spelen, de mens die door de maatschappij vastgebonden is aan conventie en vastgeroeste ideeën.

Wellicht zou het veel makkelijker zijn, als we met zijn allen nu en dan zouden verplicht worden om eens los te komen, om eens alles achter ons te laten, om eens het veld in te gaan om voorwerpen te zoeken waar mee je "muziek" kunt maken, en eens gewoon mens te kunnen zijn, genieten van je eigen beperktheid en kunnen. Je moet dit nu en dan doen, anders raak je na een tijdje weer "vast"...

Maar ja, dat is net zo moeilijk hé? Die eerste stap, dat je eindelijk eens lostrekken van "wat zullen ze wel niet van mij denken". En toch, soms doe je onbewust een eerste stap, zit je gedachtenloos met je vingers op het tafelblad een ritme, diep uit je kern, te kloppen...

Doe het eens ! Kruip desnoods op zolder of in de kelder, waar niemand je hoort of ziet, en laat je fantasie een gaan, knutsel gekke dingen in elkaar, zing toonloze liedjes, doe gewoon of je helemaal alleen bent op deze wereld...

tot de volgende ?