??? bizar ???

Langs de ring van Oudenaarde staat een grote fietswinkel. Niets speciaals zul je denken, maar toch.... Men heeft met een auto een ramkraak gepleegd om velo's te pikken !!!
Ik vind dat gek.
De dief moet ongetwijfeld in het milieu der wielerterroristen worden gezocht! Reden? Iemand met een auto koopt alleen een fiets (lees steelt alleen een fiets) om er in het weekend mee rond te rijden, vermits hij al een auto heeft.
Het onderzoek zal zeer moeizaam verlopen, daar al die wielerdinges gewoonlijk rondrijden zonder hun identiteitspapieren bij...laat staan dat ze ook nog een identiteitsbewijs van de fiets zouden bij hebben....
Ik heb ooit al beweerd dat er niets makkelijker is dan een hele bende asielzoekers in een grote bende het land in brengen: Je zet ze allemaal in een gelijke training met een merk x op, zet ze op een koersfiets, en laat ze rustig in groep de grens (grenzen) over rijden. Geen mens denkt er aan om te kijken of ze het verkeersreglement volgen, wat zouden ze dan kijken of het sans-papiers zijn ????
Wellicht is dus de ramkraak gebeurd in voorbereiding van een massale invoer van asielzoekers.

Heb je gisteren ook met verbazing die advocaat van Abou Jahjah gehoord op de TV ? Zolang je niet tot een gerichte actie aanzet, is er geen sprake van misdaad. Dus als je roept werpt ramen in, dan is dat geen misdaad, wel als je zegt werpt dat raam in, want dat is een gerichte aanzet geven. Ik kan niet meer mee.
't Zal de leeftijd zijn...
Rechtspraak is al een bizar iets... en het verbetert er niet op. (Nog een geluk dat er een paar beenhouwerszonen zijn die het goed menen!)
Eén van de meest wondere dingen in onze rechtspraak is de jury... Voor aleer de rechtbank een zaak aanvat moet de jury aangeduid worden, en door alle partijen aanvaard worden als zijnde neutraal.
Zij moeten de uitspraak uiteindelijk doen.
Hoe kun je nu neutraal zijn als je een uitspraak doet in de zaak ???
Dan zeg je expliciet ik ben voor of ik ben tegen, en dan kun je van alles beschuldigd worden uitgezonderd van het feit dat je neutraal bent ! Of heb ik het mis ?
Bij beroepsrechters is het nog slechter, daar gaat men oordelen over de letter van de wet en over de voorgaande uitspraken in simulaire gedingen.
Ik kan het weten, ik ben 25 jaar rechter geweest in de arbeidsrechtbank.
Eén van de vele zaken waaraan ik een wrang gevoel overhield:
Een arbeider wordt door de rijkswacht op de werf betrapt van diefstal ten nadele van de werkgever.
De werkgever werpt de arbeider op staande voet wegens die feiten buiten.
Maar... in de wet staat dat een afdanking wegens dringende redenen binnen de drie werkdagen moet betekend zijn... De werkgever dacht dat de officiële vaststelling wel voldoende was, en liet dat aangetekend schrijven na.
Gevolg, de werkgever moest de opzeg betalen aan de arbeider.
Bij mij wringt dat. Ik dacht toen, en denk nu nog steeds, dat rechtspraak de bedoeling moet hebben rechtvaardigheid ten doel te hebben. Niet een dode letter, maar gerechtigheid.
Maar dat is niet zo.
Wellicht is dat de reden van de blinddoek van Vrouwe Justitia ?
Maar nu weten we het dus, we kunnen rustig een groep miscontenten opjagen tot het plegen van gewelddaden, als we het maar vaag genoeg omschrijven, en ons nooit laten betrappen op een specifiek gericht doel...
Als ik de ruiten van een bank die miskleunt op de beurs wil kapot krijgen, moet ik dus gewoon, op het moment dat we op hoogte van dat gebouw zijn roepen: gooi ramen in ! Dat mag !
Waarvan akte.

Gisteren heb ik wat zitten rondstruinen in allerlei blogs, en er zijn er nog zoals de mijne. Ik heb er zelfs ene gevonden die ook bijna iedere dag over het weer memt (Tussen haakjes het regent! Weeral !). Maar die man is niet goed snik ! Hij woont in een gebied waar het altijd zonnig is en steeds warm is, en zit daarop te kankeren ! Ik denk dat hem zal voorstellen eens naar hier te komen, en ikke naar zijn thuisadres... Zullen we alletwee een gouden tijd beleven ! Hij in de regen en ik in de zon.

Ik ben wéér heel vroeg aan 't bloggen ! Veerle heeft dus weer de vroege. Het ambetante van 't spel is dat ze dat meestal pas vandaag weet als ze morgen moet werken op dat of dat uur. Dat komt onder meer omdat ze weer personeel te kort hebben...
Veerle is via de VDAB in de klauwen van Vedior die nu van naam is veranderd gevallen, en die hebben haar die job in Gavere bezorgd.
Gisteren kreeg ze een telefoontje van Vedior, of ze geen interesse had in een job in de Smash in Gavere...waar ze werkt...
Leuk...
Vooral als je geplaagd zit met de gevolgen van een tekort aan personeel.

Maar nog steeds is de VDAB niet goed bezig ! Ik heb nog met die mensen samengewerkt in het subregionaal tewerkstellingscomitee, en heb toen al herhaalde malen gepoogd om de boel te verbeteren...maar het blijft vruchteloos.
Misschien een kleine uitleg: Stel dat een ingenieur bouwkunde afgestudeerd is, en niet onmiddellijk werk vind. De jongeman denkt bij zichzelf dat het wellicht nuttig kan zijn voor zijn verdere loopbaan, om ook eens werkelijk in de bouw te werken, en hij gaat werken bij een aannemer.
Hij kan natuurlijk zijn kandidatuur als ingenieur bij de VDAB laten doorlopen, maar als die mannen een vraag krijgen, dan gaan ze dat proberen eerst in te vullen met de werklozen, en dus valt de man die echt wilt werken, die bovendien inzicht wil krijgen in de werkelijkheid van de stiel telkens weer en weer uit de boot, en kan hij tot in der eeuwigheid blijven metsen...
Het moest uiteraard omgekeerd zijn ! De man die bewijst dat hij werken wil, zou als eerste de kans moeten krijgen !
Nu veroorzaken ze in feite dat de jonge mensen niets durven aan pakken dat niet in hun studierichting valt, omdat ze anders nooit aan de bak raken.
Maar ja... logica en openbare diensten, dat schijnt helemaal niet te verenigen...

Gek hoe ik me dik kan maken over het nieuws...Vooral als er zo'n advocaten in voorkomen die zeggen dat we rustig kunnen boel maken, als het maar niet gericht is.
Zou ik nu de enige zijn die daar van wakker ligt ?
Zouden die reporters echt niet inzien wat voor enormiteiten ze uitzenden ?
Of nog veel erger, doen ze het bewust ?
Ik vermoed, echt waar, ik vermoed het laatste.

Want dat lijkt tegenwoordig wel het je van het te zijn ! Sensatie ! Seks en Macht...
Vroeger verweten we de brt dat ze saai waren, en keken tussen door regelmatig eens naar de Nederlandse zenders, maar toen kwam VTM, en die vulde het vak ontspanning en lichtheid en frivoliteit en noem maar op, helemaal in. De mens is veel eer geneigd om zich eens te ontspannen na een zware dagtaak, dus zag je zo het kijkersaantal van de Brt toen stillekes al vrt, helemaal wegdeemsteren.
In plaats van zich duidelijker te profileren, interessantere onderwerpen aan te gaan, holde de vrt de vtm achterna, tot zo ver dat ze nu een programma gaan maken over een naaktkalender: Zet de mensen voor de camera letterlijk in hun blootje.
Naakt is in. Ze maken nu publiciteit met de eerste beelden van mannen die veeleer niet in hun kleren willen dan wel er uit...
De openbare zender. Je weet wel, die instaat voor de opvoeding en een hoog peil.
djudedju
djudedju

Waar zijn we mee bezig?
Het lijkt wel of alles vervlakt, of er geen normen meer zijn.
Alles mag, niets moet.
Leve de vrijheid
Leve de anarchie
djudedju


tot de volgende ?

Wie ???

Wie heeft daar weer gezegd dat ik niet met mijn voeten op de grond stond ?
Wie zei dat ik droomde dat er gesproken wordt over een wereld regering ?

Van de beurscrisis maakt men nu gebruik om een nieuwe globale mondiale beheersing te maken van de banken... Is er soms iemand die twijfelt aan het feit dat het GELD is dat de wereld regeert ? Als je dan het geld mondiaal beheert, wat heb je dan ?
Juist !

Verder geen commentaar meer, het is toch al bijna te laat.

Soms is het verhelderend ook een het ander nieuws te lezen... Je kunt er ook niet alles geloven, maar ik heb de indruk dat het waarheidsgehalte daar soms stukken hoger ligt dan op onze nationale zenders, die braafjes de leider volgen... En wij maar klappeien over Fidel Castro en dergelijke, dat ze de pers aan banden leggen... Wat gebeurt er hier dacht je ???

Vanmorgen was het weer vroeg dag. Veerle heeft den vroegen, en dan moet Anny opstaan om de tweeling uit bed te halen en op de bus te stoppen... Dus dan sta ik ook maar op, is het niet goedschiks, dan zorgen de honden wel dat ik toch niet meer kan slapen. Die willen dan voortdurend gaan zoeken naar 't vrouwtje. Dus ben ik vanmorgen maar meteen ook opgestaan, zodra ik de voordeur hoorde dicht gaan, heb mijn gymnastiek gedaan (in vier keer: telkens de honden moeten stil houden) en heb dan de koffie gezet, mijn yoghurt uitgeschonken, een kop koffie klaargezet voor Anny en voor mij, de honden uitgelaten, en tegen dan was Anny er ook weer. Eén voordeel heb ik nu al behaald ten opzichte van vroeger: nu moet ik niet meer luid reclameren tegen de honden, dwingend kijken en wijzen met gestrekte vinger, en ze kruipen, tegen heug en meug, terug in hun mand. Ik ben er zeker van dat ik vroeger wel mijn honden stil hield, maar mijn buren wakker... Nu dus niet meer. (Hoop ik toch)

Toen ik aan het turnen was, zag ik de zon net boven de einder komen piepen...met andere woorden, het ziet er goed uit ! Maar volgens het weerbericht is het van korte duur, en krijgen we vandaag nog regen... Kloteland.

Ik heb je verteld dat een paar maand terug, mijn vriend Germain Bonte hier eens op bezoek kwam. Tijdens dat bezoek vertelde hij mij dat hij vruchteloos aan het zoeken was naar foto's van auto's die -tijdens de laatste wereldoorlog- omgebouwd waren en reden op houtgas. We hadden hier ook nog eens gezocht, maar inderdaad, niet te vinden !
Toen ik enkele weken terug een boek kocht op de rommelmarkt over het leven van de gewone mens in België tijdens de wereldoorlog 40-45, had ik niet verwacht daar die auto in te vinden... En toch ! Niet alleen een foto van de verbouwde auto, maar ook een reclame van een garage over de mogelijkheid tot verbouwen, en een caricatuur over dergelijke voertuigen... Ze staan hier nu voor mij, in een grote omslag, om naar Gistel gestuurd te worden. Ik denk dat Germain content zal zijn ! Niet alleen hij, want het was voor een vriend die bezig is aan een boek over die episode van zijn leven. Ik heb de drie kopieën in een grote omslag gestopt om ze niet te moeten kreuken, en ik hoop nu dat de post ze met eerbied behandelt...
De foto is eigenlijk heel leuk! Hij is genomen aan de grenspost van Menen en Hallouin. Een douane was de wagen aan het controleren, vooral... de benzinetank, zo luidt de tekst, want door het systeem van rijden op houtgas, was de lege benzinetank een geliefde plaats om te smokkelen..
Wat mij daarbij verwondert is het feit dat er, ondanks de bezetting, blijkbaar nog steeds rekening gehouden werd met "grenzen"... Ik vind dat bizar. Ik weet wel dat Duitsland een land is bestaande uit deelstaten, maar op een of andere manier pasten ze hier dus nog een systeem van de oude landgrens toe ... Wat zou de uiteindelijk achterliggende gedachte toen geweest zijn ? Gewoon een punt van controle er bij houden? Wellicht...
Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat er op de foto een Franse douane staat. Ik vermoed dat, omdat onze douane, zolang ik die heb gekend, in een kakikleur gekleed liepen, en op de foto zie je duidelijk een zwart of toch heel donkerkleurig uniform. Is er nog iemand die weet hoe onze douane gekleed was voor en tijdens de laatste wereldoorlog ? Help !
Wat mij ook wat verwondert is het feit dat, volgens de foto's en de tekst, de wereld een schijnbaar normaal verloop kende. Het enige wat uit de toon viel was de honger en de smokkel van voedsel en de daarbijhorende zwarte markt... Maar voor de rest zag alles er quasi normaal uit. De mensen gingen naar de cinema, er waren opera's en operettes, het toneel speelde en noem maar op.
Ik had het gevoel dat er een stukje heroïek verdween bij mij. Natuurlijk, mijn ouders hadden het ongeluk dat ze in het sperrgebiet woonden, waar wellicht de bewegingsvrijheid veel minder was dan in de rest van het land, maar toch... het gewone leven past niet in het beeld dat wij voor ogen hebben, als wij hoorden vertellen over de oorlog.
Toch zal het wel zo geweest zijn... Maar waar vertelt een mens over ? Niet over de dagdagelijkse dingen, niet over de was en de plas (alhoewel, ik herinner me verhalen over het zelf maken van zeep en dergelijke - Over hoe mijn moeder mijn toen nog kleine grote zus hoorde spelen met "Bruine zeepe, zoveel bruine zeep" terwijl ze in feite in de vuile doeken zat van mijn broer die tijdens de oorlog geboren is...) Men vertelde over de heldendaden die ze gedaan en gezien hadden, over de dingen die ze gedaan hadden om te overleven... En er zijn toeren gebeurd !! Maar over de gewone sleur, de dingen van alle dag, de dingen die je moest doen om te overleven, daar werd heel weinig over verteld... Oh ja, over uitzonderlijke dingen die de sleur braken, zoals toen mijn vader manu militari gedwongen werd om mee te gaan om een paar wagons te lossen, het bleek een hele en lange trein te zijn... En ik herinner me ook dat de cinema wel eens ter sprake kwam, ik meen in samenhang met een groot bombardement... Toen -dixit ons ma- er in de Hoogstraat een huis was waarvan heel de gevel weg was, en binnen in huis was niets verstoord, en die man zat verbouwereerd rechtop in zijn bed naar de straat en al het volk te kijken... Dus de cinema was er inderdaad...Maar dat was maar een klein feitje,een fait divers,een à coté...

Ergens duikt bij mij plots het boek op "Wij waren geen helden", de schrijver schiet me niet te binnen, maar die schreef een roman, een geestige roman over de oorlogstijd, en vooral over de kleine dingen des levens in die grote oorlog...en wellicht zal dat veel meer van de tijd gevuld hebben van het leven toen, veeleer dan die dingen die telkens weer in het geheugen op kwamen, als over de oorlog gesproken wordt. (werd, ze zijn bijna allemaal verdwenen)...

Ik zie ons nog zitten, aan de tafel, met wijdopen ogen en oren, luisteren naar de verhalen van ons moeder over de oorlog... Haar smokkeltochten, om haar gezin en dat van haar schoonouders te helpen overleven. Hoe ze hun leven te danken hadden aan de massale vangst van haring. Er is blijkbaar nooit meer haring geweest dan toen. Gelukkig maar, want in het sperrgebiet was er anders niet zo veel ruilwaar...

Het ergste, naar mijn herinneringen, was de vlucht, de massale vlucht van de bevolking voor het oorlogsgeweld. Daar kwam weinig heldenmoed bij te pas, dat was een grote struggle for life. Hoe er bijna gevochten werd voor wat melk voor de kinderen... Die vlucht, dat schiet me nu pas te binnen, moet bijna zonder mannen gebeurd zijn ! Die waren immers soldaat en opgeroepen om de grenzen te vrijwaren... De vrouwen en kinderen zaten al een tijdje alleen, eerst de mobilisatie en dan de oorlog. Stel het je maar voor, als vrouw je kind op de arm en zoveel mogelijk dingen meesleurend, wegvluchtend voor het geweld. Toen ze terug thuis kwamen, ingehaald en voorbijgestoken door de oorlog, was alles leeggeplunderd... Was het dan een geluk dat ze er niet waren of niet ? We zullen het nooit weten, en het doet er ook niet toe. Tot twee maal toe is het huis van mijn ouders platgebombardeerd, de eerste keer van de Duitsers in het binnenkomen, en de tweede keer van de Engelsen in de grote terugtrekking.

Je mag er niet aan denken. Nog enkele dingen resten ons die dateren van toen... Gek genoeg zijn er nog een paar van die tere glazen kerstballen bij, die de bombardementen overleefd hebben (en onze kinderhandjes). Die zijn nu, als relikwieën bij Suzanne. Eén model zie ik nog zo voor me, een soort glazen dennenappels, zilverkleurig met rode verticale strepen op. Bovenaan een wat roestig dekseltje, waarin een soort springveertje zit, met het oog omhoog, groot genoeg om het voorzichtig over een fijn takje van de dennenboom te schuiven. Dat ze nog bestaan is een wonder, want naar het schijnt heb ik ook een keer de kerstboom in brand gekregen... Ik herinner me daar alleen de verhalen van... 't Zal wel met de kaarsjes geweest zijn, want die dingen interesseerden me toen geweldig. Wij hadden een heel mooi kerststalletje, en dat moet vroeger een veel mooier strooien dak hebben gehad, want dat was ook in de brand gebleven... Ik herinner me daar niets meer van dan de verwijtende verhalen, ieder jaar weer... Zo een soort dodenherdenking voor de verbrande kerststal... Ieder jaar weer vergalde dat een groot stuk van de feestsfeer van kerstdag voor mij.

Op het kerstfeest waren daar ook steeds mee en pee bij, de buren van toen. En toen hun kleinzoon studeerde kwam die ook mee kerstdag vieren. Van hem kreeg ik het kadeau dat me het best is bijgebleven van al die leuke dingen die we dan kregen. Leo gaf mij een enorme kartonnen doos met allemaal proppen krantenpapier in. In ieder (of bijna ieder) papiertje zat een noot of een halve frank, of een frank soms zelfs een vijffrankstuk... Ik was een hele tijd zoet met het uitpakken. Ik had dat jaar aan iedereen geld gevraagd voor mijn eerste aquarium... Waar is die zalige tijd ... Pa voerde me op kerstdag naar de winkel om het aquarium te halen.

Herinneringen, herinneringen... hoe meer ik er op denk, hoe meer me te binnen schiet, en dat allemaal door een foto van een auto die op houtgas reed...Misschien zien we die straks weer, als de benzine nog wat duurder wordt ???

Ik ga stoppen, genietend van een zonovergoten landschap naast mij

tot de volgende ?

duister

Alleen dank zij het licht van mijn pc-scherm zie ik mijn klavier... 't Is negen uur en nog donker. We zijn ten andere mooi weer beloofd... Ze zijn tegenwoordig veel straffer dan wijlen Pien. Pien loog alleen voor het toerisme aan de kust, nu liegen ze voor heel het land.
Eén voordeel: 't regent (nog) niet.
Maar als ik bedenk dat we hier in ons absurdistan ieder jaar weer geconfronteerd worden met zes donkere maanden, dan zie ik nog meer tegen de winter op.
Eigenlijk is dat iets geks bij mij ! Als ik schilderijen maak, dan zijn dat altijd donkere luchten, somber van kleur... Het lijkt (het is!) wel dat ik geen lichte luchtige werken kan maken ! Bij mij zijn het altijd "vlagenzwangere hemels" en nooit dat lichte bijna witte geluchte die onze Vlaamse schilders zoveel roem bezorgden. En toch is er geen mens die meer verlangt naar licht en zon dan ik. Gek.
Bosch en Breughel wisten zelfs hun maatschappelijke aanklachten licht te geven...terwijl ik eeuwig en ervig sombere tinten verf. Ook mijn onderwerpen zijn meestal zwartgallig. Blijkbaar zit er diep in mij een stukje pessimist.
Of is het omgekeerd, schilder ik al het zwarte, al het sombere van mij af? Om zelf te leven in het lichte, het frivole, het luchtige ? Ik weet het begot niet. Ik ben pertang geen pessimist, maar loop ook niet op wolkjes rond. Wel ben ik bitter teleurgesteld in wat er aan het gebeuren is op onze wereld. Ik vind het zo erg dat wij als mensen de boel zo verprutsen. Dat wij zo weinig overhebben voor de evenmensen. Dat we eigenlijk maar één God héél sterk aanbidden: Ego !
Sommigen willen voor Ego alle weelde, anderen alle macht, nog anderen alle mogelijke en onmogelijke "pleziertjes"...
Maar allemaal zijn ze bereid anderen aan de kant te stampen om zelf zijn doel te bereiken voor zijn Ego. Bij de ene is het veel meer uitgesproken dan bij de ander, maar allemaal hebben we ervan, allemaal zetten we ons Ego op een piedestalleke... Net iets boven al het andere. Zelfs onze goede werken doen we met het gevoel van "hoe goed zijn we toch"...
Nee, de mens desillusioneert me daarin.
Een dier zal grauwen en bijten naar een ander om zelf te overleven, wij doen het al om meest te hebben, ons best te voelen.
Vroeger zag ik wel eens van die tijdschriften die geankerd waren aan een of ander goed doel, en aan een of andere kerkinstelling... Die tijdschriften waren er in eerste plaats op gericht geld bijeen te krijgen voor de goede werken... Om dat te stimuleren was er telkens een ruimte voorzien waar de milde schenkers in het zonnetje werden gezet. Mr Vanzwam 10.000 Fr Juffrouw Delange 4.000 fr... en ga zo maar door...
Bij mij rees toen telkens de vraag: "Waarom schenken die mensen ? Om in dit boekje te staan ?"Onderaan de lijst waren er dan een ganse resem "anoniem", met veel kleinere giften, maar die wellicht met veel zuiverder bedoelingen waren geschonken.
Ik kon me ook niet van de indruk ontdoen dat er daarover in het evangelie wel wat zinnige opmerkingen stonden: hoe meer de mens heeft, hoe moeilijker hij (zij) het kan afstaan... tenminste, afstaan zonder bijbedoelingen zoals de eigen persoon, het Ego, eens in het zonnetje te zetten.
We zijn rare wezens.
Hier in Mater hadden wij indertijd een heel goede pastoor, een warme persoonlijkheid, die open stond voor iedereen en geen notie nam van de tijd die hij ergens aan besteedde...Kortom nog een echte herder, met tijd voor de mens.
Ieder jaar was er een feestdag voor de leden van het ACV, en de pastoor deed dan zijn preek in functie van het gebeuren, en gaf een sermoen over de arbeiders en de arbeid. Op de zondag van het feest van de landbouwvereniging gaf hij een preek voor de boeren over hun stiel en gebonden aan de vruchten des velds...Kortom, evangelie à la tête du client. We stelden dat allemaal op prijs... Maar toch had ik daar vragen bij. Het evangelie werd telkens weer belicht uit de hoek van de client... En ook als we zelf de teksten lezen, doen we dat onwillekeurig uit ons eigen standpunt. Als wij, als mensen uit de vakbondswereld het stuk lezen over de arbeiders in de wijngaard, dan lezen we heel iets anders dan als de werkgevers die tekst lezen. Toch lezen we dezelfde tekst.
We zijn gek.
Wellicht bedoelt die tekst nog heel iets anders dan wij of zij er menen in te lezen.
Of misschien lezen we er veel meer in dan er staat.
Ik wil maar zeggen, ook het evangelie trekken we steeds naar ons eigenzichzelvens toe... Alhoewel we dat lezen om precies van dat egootje weg te raken...

Het wordt eindelijk wat lichter buiten. De lucht zit nog steeds vol, maar het licht neemt de overhand.

Gisteren zijn we bij tanteke geweest. Ze zag er goed uit. Toen we terug naar huis reden, namen we een route langs Zingem, Nederzwalm en zo via Boekel naar huis. We rijden dan voornamelijk door de velden en het mooie landschap van onze Vlaamse Ardennen...Maar, maar! er staat nog steeds overal van dat vervloekte maïs, die je het zicht op het glooiende landschap ontneemt. Het zijn geen weiden als wiegende zeeën meer, het zijn muren van maïs. Bovendien is het nu ook nog lelijk geworden ook ! Vooral de kanten, blootgesteld aan regen, wind en zon (als er al eens is) hebben de maïs een bruin-geel-grijze tint gegeven, zodat het niet alleen het zicht belemmert, maar ook nog smerig oogt. Het enige wat nog wat kleur biedt, zijn de nu blote geeloranje kolven.
Als er dan tussen die muren een gat is, en je denkt een landschap te zien, zie je alleen verderop weer van dat snertmaïs. Waar ze zonnebloemen kweken, ben je ook het landschap kwijt, maar daar krijg je in ruil een hele periode die machtige geel en bruine kronen bij cadeau. Hier hebben we dat niet...Hoogstens een een veld vol koolzaad vol geluwe bloemen, of nu het snijvoeder, blijkbaar iets uit de mosterdfamilie, die als de vorst lang genoeg weg blijft, ons ook wat gele bloemen biedt.
Het mooiste van alle velden is een veld vol vlas ! Dat biedt je eerst het zachtste heerlijkste denkbare groen, dan verandert het veld in een wolk van blauwe of witte bloempjes, of een mengeling ervan, en als het rijp is hoor je de zaden zachtjes suizelen in de bolletjes. Vlas oogt zo vriendelijk, zo uitnodigend. Alleen rijp koren kan ook die charme hebben, vroeger nog veel meer dan nu, omdat vroeger tussen het kostbare goud her en der de knalrode lichtspatten der kolleblommen prijkten en hier en daar het tere blauw van de korenbloem. Nu is dat onkruid. En onkruid hoort niet in een productieveld. Vroeger stond het graan op mooie lange halmen te wiegen in de wind. Nu op korte stompkens.
Vroeger stonden de schoven graan op het veld...nu alleen kale stoppels allemaal op dezelfde hoogte, als stekels op een reuze egel. Geen sprietje groen er tussen. kaal en doods.
Vroeger was de oogst een feest. Veel en zwaar werk, maar heerlijk, je wist dat je iedere keer weer de vruchten in je handen hield, en je voelde je rijk. Nu komen ze met grote logge mastodonten alles in één nacht afrijden. Misschien is dat wel de reden dat de boeren nu steeds 's nachts werken ? Ze weten hoe lelijk die dingen wel zijn. Ze zijn beschaamd.
Geen fierheid meer - productie.
Zoals onlangs op TV, "Ik ben maar een klein boertje, ik heb maar honderd zeugen..."
Waar is de tijd dat je rond het erf de varkens zag modderen in de weide. Eén zeug met een kudden biggen... Grote roze vlekken in het groen.
Naast het wroetende varken zag je de kippen die kwamen azen op de wormen die door het varken opgewroet werden. Niet van die bruine geselecteerde legmachientjes, maar echte kippen in een bont kleurenpalet. En een haan met een groen en blauw oplichtende staart en fiere passen.
Ik wordt oud.
Ik heb teveel dingen die me weemoedig maken...
Te veel uit een veel te ver verleden...

tot de volgende ?

Geschokt Geloof ????

Enige tijd geleden gingen een groep uit de psychiatrische instelling uit Etten-Leur op bedevaart naar Lourdes...Bidden om herstel.
Daar werden ze massaal besmet met de norovirus, een agressieve vorm van buikgriep. Er zijn er al een deel van overleden. Allemaal zijn ze zwaar ziek geweest. Eentje is (was) nog in levensgevaar.
Gaat dan al eens beewegen !
Dan kom je zo aan je "endeklokke"...
Gelukkig was het alleen levensbedreigend voor de bejaarden (sic)... Mag ik daaruit besluiten dat die er rustig van tussen mogen gaan?
Leuke mensen die dagbladschrijvers...

Ik heb je al meer dan eens mijn mening gegeven over het begrip "mirakel", volgens mij zit in ieder mens een kracht waarvan we ons niet echt meer bewust zijn, de kracht waarvan Jezus zei: "Mocht gij het geloof hebben van een mosterdzaadje groot, gij kunt bergen verzetten". Volgens mij sprak hij daar niet over het Geloof, maar over het geloof in je eigen krachten, net zoals hij zijn leerlingen ook leerde anderen te genezen.
Het bewijs ? Het enige wat ik daarvoor kan aanvoeren is het feit dat er in ieder geloof mirakels voorkomen, en dat we nu en dan mensen tegenkomen die lijken te beschikken over meer machten dan de anderen.
Mochten we echt overtuigd zijn, heel diep in onszelf, dan hebben wij ook die krachten. Wellicht de ene sterker dan de andere, zoals in alles, maar wij missen eigenlijk alleen de echte overtuiging dat we het kunnen, waardoor we het ook niet echt uitstralen.
Er is meer tussen hemel en aarde...

Maar het is triestig om te lezen dat die sukkelaars in plaats van enige hulp en sterkte, alleen ziekte en zelfs dood hebben gevonden.

Het wordt koud! Ik ben nog niet buiten geweest, maar als ik de meesjes heel zorgvuldig de takjes zie afspeuren, terwijl ze geen centimetertje overslaan, en waar mogelijk zowel de onderkant als de bovenzijde inspecteren, dan weet ik dat de insecten nog alleen te vinden zijn in hun winterrustplaats... dat beduidt dat het te koud is voor hen. En voor ons. Zo zie ik ook iedere winter een hele kudde staartmezen die hier nog eens dat speurwerk overdoen, en hebben zij betere ogen, of zoeken zij andere soorten van beestjes, zij vinden in ieder geval ook nog eens hun gading. Een mens zou er van verwonderd worden dat er nog insecten over zijn voor de volgende zomer. Maar dat is net een restje van het fameuze natuurlijke evenwicht...Er moeten niet zo heel veel van die beestjes over zijn, om in de zomer plots weer massaal op te doemen. En ze komen met die nieuwe generatie net op tijd om de meesjes en consorten toe te laten hun jongen groot te brengen... Als ze niet te veel vergiftigde exemplaren binnen krijgen... en zelf het loodje leggen. Want dan worden er te weinig beestjes gepakt, dan sproeit men meer en meer, doodt ook de weinig resterende vogels, de insecten bouwen een verweer op tegen de insecticide, en de domme mens maakt nieuwe straffere vergiften in zijn eindeloze strijd tegen een natuur die hij zelf heeft scheefgetrokken...
Gehoord dat we steeds meer en meer insecticide aan het eten zijn via onze groenten en ons fruit? Tekeningetje bij maken ? Of zie je ook wat er aan het gebeuren is ? Dat wij veel rapper zelf het loodje gaan leggen dan die insecten ? Dat straks de wereld in het bezit is van de kakkerlakken en de fruitvliegjes ???
Zou de scarabee (een mestkever !) terug een Godheid worden ?
Wat leuk is, is dat iedereen in de voedselproductie bij hoog en bij laag zweert dat hij geen of bijna geen insecticide gebruikt... En ze hebben gelijk ! Bah ja, in een wereld waarin de leiders ons voortdurend voorliegen mag de groentenboer toch ook wel een beetje liegen zeker ? Staat het niet ergens in onze grondwet dat alle Belgen gelijk zijn voor de wet??? Dus... Lieg er maar op los, Dames en Heren, wat de leider mag mogen wij ook...
Eigenlijk is ons geloof, van ons allemaal, steeds meer en meer geschokt... Wij hebben in onze maatschappij steeds minder houvasten, en steeds meer zaken die plots luchtkastelen blijken te zijn. En als er dan een slimme is die ziet dat ze een verdoken belastingssysteem op de brandstoffen niet hebben vermeld, dan antwoordt men ons doodleuk, Oh, dat kleine puntje was ik vergeten te vermelden, maar het is ook zo'n klein ietsje...
Tarara !
Is het dan een wonder dat de mensen alle vertrouwen verloren zijn in de politiek ?
En als je dan zo'n soepkiekens als de LDD en het VB hebt, die bestaan bij gratie van het aantonen van de leugentjes, leugens en grote leugens, dan zit het risico er levensgroot in dat we ook hier nog meer en nog sneller evolueren naar een steeds meer en steeds rechtser maatschappij.
Het verleden is voor de meesten al zo ver weg, dat ze de lessen uit dat verleden omtrent het gevaar van die verrechtsing al lang niet meer kennen, laat staan serieus nemen.
Nog een beetje, en die doden uit de psychiatrische instelling uit Etten-Leur zijn de gelukkigen...Want in die vorige ultra rechtse partij werden zwakzinnigen, joden,zigeuners en communisten als onnuttig en gevaarlijk voor de maatschappij afgeslacht... Nu al is duidelijk wie het volgende slachtoffer wordt: de Islam... Zij krijgen nu al heel duidelijk de zwarte piet toegedeeld.
Het mensDOM...
Een van de kenmerken waardoor de mens boven het dier verheven is, is de mogelijkheid de kennis van de ene generatie over te dragen op de volgende...
Ik begin daar aan te twijfelen.

En toch schijnt de zon. Een wonder, als je het goed nagaat! Moest ik zon zijn, ik denk dat ik die bende, die steeds weer en weer de zelfde fouten begaat, al lang mijn warmte en licht ontzeg.

Of is dat het verschil tussen mens en dier ? Wij leren van generatie op generatie steeds weer dezelfde stommiteiten te doen.
Maar toen, en ook nu, zijn er toch nog enkelingen die zien wat er aan het gebeuren is, en toen, en hopelijk ook nu, zal op den duur, (maar 't wordt telkens heel duur!) het gezonde verstand overwinnen, voor een tijdje... een heel korte tijd...

tot de volgende ?

Korte nacht

Gisteren stelden we plots vast dat er iets mis was met onze CV. Schoonbroertje opgebeld, en hij zou nog dezelfde dag komen om de chauffage te herstellen. Het was al 20.30' uur toen hij er door kwam.... En er was veel werk aan, zodat het al vlug heel laat werd, zeker in termen van mensen die gewoonlijk rond 20.30' à 21.00' uur gaan slapen...
Bovendien is de CV maar provisoir hersteld...een nieuwe brander moet er komen...
Nu ja, het beestje heeft heel lang zijn werk gedaan, dus mogen we niet klagen.
Na de werkzaamheden hebben we nog wat zitten keuvelen.

En vanmorgen... werd Ewoud iets voor 7 uur hier gedumpt (nu ja)... In zijn school is er pedagogische studiedag... (Zijn er weeral zoveel nieuwe pedagogische inzichten dat ze er een ganse dag moeten op studeren????) Dus zijn wij hier aan het teenersitten. Voor het ogenblik doet hij de favoriete sport van blijkbaar alle jonge mensen... in de zetel languit naar tekenfilmpjes staren, het verstand op nul en de oren potdicht. Ik vroeg hem iets, herhaalde het tot tweemaal toe, en heb dan met mijn pillendoos eens op zijn verstand (???) geklopt, en ja hoor, het leefde nog.

Ik heb hem ook eens uitgedaagd om één van mijn turnoefeningen te doen... hij kwam verschrikkelijk te kort ! Sjongejonge, is dat een stijve hark ! Ik daagde hem uit om met gestrekte benen met zijn handen tot aan de grond te reiken... hij strandde op zo'n veertig centimeters van de bodem, en stond dan al ach en wee geluiden te slaken... De moderne jeugd is veel (teveel) mondiger dan wij in onze tijd, maar djudedju, ze hebben niks geen fysiek meer ! (Dubbele negatie als klemtoon!).

Als ik daar mee lach, dan grinnikt hij gewoon mee, het is het minste van zijn zorgen. Weet je, ik ben toch een beetje bekommerd. Het lijkt me niet goed dat de jonge mensen geen aandacht besteden aan hun lichamelijke capaciteiten. Ik was nu precies geen toonbeeld in mijn jeugdjaren, maar wij hadden nog fysiek, wij reden met de fiets naar school en overal naar toe, wij speelden in het bos en klommen in de bomen, en iedere zondag gingen we naar de Chiro, waar we ook heel veel konden ravotten. Wij bewogen veel meer dan de jonge mensen van nu.

Ik weet wel, we zijn niet meer gerust, er is verschrikkelijk veel verkeer, sinds Dutrou hebben we complexen over alle vreemden, en de kinderen worden overbeschermd. In de bossen durft geen enkele moeder haar kinderen nog alleen laten ravotten, trouwens ze kunnen er niet veel meer doen, want het is ten strengste verboden in bomen te klimmen, en je mag er zeker geen tak meer afsnijden om er een prachtige boog uit te maken. We bieden ze dus ook veel minder kansen om te bewegen. Ik weet wel dat er meer faciliteiten zijn voor de mensen inzake sport, maar de kinderen die zich geroepen voelen om echt sport te beoefenen, zijn maar heel dunnetjes gezaaid. De meeste jonge mensen spelen liever dan zich te trainen volgens een strikt schema, en houden er niet van honderd keer dezelfde oefening te doen tot het volmaakt is. Het is ook niet echt geschikt voor een kind... Je mag een kind leren mee doen aan sport, maar alleen als je het kan inkleden als een leuk iets. Bovendien hou ik ook niet van het competitieve in de sport. Op het ogenblik dat je de mensen aanzet om de beste of de snelste te zijn, verlies je volgens mij het begrip sport... Sport moet leuk zijn, een speels element hebben! Niet om te winnen, maar om het doen zelf. Daarom heb ik je ook al gezegd dat ik enorm veel sympathie heb voor de fietsers die op hun dooie akkertje, of in gezinsverband een ritje doen, heb ik enorm veel waardering voor de mens die ik hier voorbij zie joggen, echt joggen, zodat hij nog kan praten tijdens het lopen met zijn metgezel... Bewegen omdat het leuk is. De enige competitie is die met jezelf ! Eens kijken in hoeveel tijd je een toertje doet, en dat eens vergelijken met de tijd van vorige maand. Zo maar. Om te zien of je fysieke toestand goed blijft, of zelfs verbetert... Eens een iets langere toer maken. En nu en dan eens deelnemen aan een grote jogging, niet om de eerste aan te komen (want dat zijn geen echte joggers) maar gewoon omdat het plezant is eens met anderen te lopen en te babbelen. Dat is sport ! Dat is de echte lichaamscultuur ! Daarmee verbeter je je eigen conditie, en dat is de essentie van sport.
Maar ik val in herhalingen, ik heb dat al meer dan eens verkondigd.

Buiten streelt het gouden licht van de laagstaande zon de velden.De einder is aan de zonzijde als een zwart decor, dat hoe meer het van de zonzijde weg is, kleur begint te krijgen. Dat stuk onder de zon zal ook wel kleur hebben, maar tegenover het helle licht schijnt het alleen te bestaan uit zwarte silhouetten. Het is zoals de een of andere wijze mens eens zegde, hoe feller het zonlicht, hoe zwarter de schaduwen. Hij bedoelde daarmee dat niets onverdeeld goed en mooi was...Ik zie dat anders, men schenkt ons de schaduwen om de kleur nog beter te doen uitkomen ! En het is alleen omdat niet alles rozegeur en maneschijn is, dat je de goede en schone dingen zo sterk kunt appreciëren !

Wij mensen zijn gek, we willen altijd vergelijken! En het gras zal altijd groener schijnen in de wei naast ons. (Niet alleen mensen redeneren zo, kijk maar eens naar de koeien, die pogen ook altijd het gras te eten aan de andere kant van de afspanning.)
Dat is niet helemaal verkeerd ! Hadden wij niet dat voortdurende betrachten, dan liepen wij nu wellicht nog steeds in ons blootje over de savanne te zoeken achter een lekker beetje. Het is die ontevredenheid die ons heeft aangezet tot onze vorm van samenleving... en toch blijft ergens die in ons een stukje verlangen naar de "nobele wilde"... Asterix, het zijn heus niet alleen de Romeinen die gekke jongens zijn !

Binnenkort zijn er de verkiezingen in de verenigde staten van Kamerika, het land met het gekste verkiezingssysteem dat er ook maar ergens bestaat. Een systeem dat de corruptie al bevordert voor dat er echt sprake is van een echte kandidaat... Het is bijna een systeem om zeker te zijn dat er een dubieuze figuur komt te zitten als heerser over het land dat nog altijd een heel zware stempel drukt op heel de rest van de wereld. Wellicht is nog een slechtere moeilijk haalbaar dan wat wij nu hebben met Bush, maar dat is maar een zwakke troost. Feit blijft dat de macht die zo'n kluiver heeft veel te groot is om goed te zijn ! Kijk maar eens hoe ook wij dingen ondergaan dank zij de houding van die paljas ginder ver ! Onder het mom dat het allemaal is om ons te beschermen tegen terroristische aanvallen, beknot men steeds meer en meer onze vrijheden. Heel het systeem is ondergraven door de kostprijs van de oorlog in Irak en Afghanistan, landen die zogezegd een bedreiging waren voor de "vrije" wereld, moesten bevrijd worden door ze te bezetten... En heel de economie davert op zijn grondvesten. Bedrijven zien geen kans meer te groeien, en niet groeien betekent in de nijverheid: achteruitgaan en verdwijnen ! In alle "vrije" landen zie je een steeds sterkere verrechtsing, en wellicht is de tijd nabij dat men hier of daar de werkloosheid zal oplossen met een opgevoerde oorlogsindustrie... We hebben dat nog al eens gezien...
De basis is al klaar en duidelijk uitgetekend: Vorige keer waren de joden de zwarte schapen, nu is het de Islam...

De reden om een land aan te vallen? Gewoon, zeggen dat ze bezig zijn met wapens te bouwen met agressieve bedoelingen tegen de "vrije" wereld. Dat achteraf blijkt dat er geen zo'n wapens zijn, heeft geen belang meer, de oorlog is er ondertussen breed uitgespreid...voor de vrijheid van de Westerse wereld... en steeds meer landen geven toe aan de druk, en leveren versterkingen voor de bevrijdende legers...
Zelfs ons kleine Absurdistan...
djudedju

Ik ga stoppen, maar wees waakzaam, en verzet je tegen wat aan het gebeuren is !

tot de volgende ?

986 Auchan

Veerle is thuis vandaag, dus konden wij er eens op ons gemak op uit. Boodschappen doen naar Auchan te Leers. Weer in de regen. Anny zegt: het regent altijd als wij naar Auchan gaan. Ik zeg: het regent gewoon weg altijd !.
Onder de weg zagen we de flikken staan, maar ik rij wellicht nooit te snel, dus ook nu niet.
In de winkel was het zoeken ! Alles, maar dan ook alles is van plaats veranderd ! Niets is op zijn plaats gebleven, of 't scheelt toch niet veel. Zouden de mensen dan echt meer kopen als ze alle rekken moeten af dweilen om te vinden wat ze zoeken? 't Schijnt in ieder geval wel zo te zijn. Bij Veerle hebben ze dat ook gedaan in de winkel waar ze werkt, en Veerle zegt dan dat ze nu niets anders moet doen dan de weg wijzen naar de boontjes, de snoepjes, de groenten, de soep.... Om dood te vallen zegt ze.
Wij hebben ook heel wat afgedweild om te vinden wat we nodig hadden, maar we kopen daarom toch niets wat we niet voorzien hadden. Wel heb ik daardoor gezien dat ze prachtige bonsaiboompjes hadden staan, aan een redelijke prijs. We hebben ook een hesp meegebracht voor Bart, ieder winter vraagt hij daar naar.
Toen we terug buiten kwamen, was het droog, en het bleef droog tot aan aan Melden, vanaf daar begon de regen weer. 't Lijkt dus wel zo dat het hier NOG meer regent dan op een ander. djudedju.

En nu zit ik hier alweer te bloggen. We hebben vanmiddag maar een stukje stokbrood (echte!) gegeten, Anny met wat kaas, en ik zonder iets bij, behalve goede boter. Ik hou van brood, en iedere keer als we van Auchan komen, is het voor mij een kermis, lekker brood met echte boter met een beetje zout in. Ik zou eigenlijk niet mogen, maar 't is zo verdomd lekker ! Ik heb ook weer mijn twee favoriete kaassoorten mee ! Vieux Samer (Veel beter dan de Vieux Lille of dan de Maroilles, en zo mogelijk stinkt het ook nog iets meer...) en een stuk Ecume de Wimereux, een heerlijk zachte kaas van volle rauwe melk, met een enorm smaakpalet en geurenpalet... Twee kaasjes die je, indien je graag een kaas eet met een karaktervolle smaak, moet noteren ! Die twee zijn kazen van de streek, en zijn uitermate vurrukkuluk !!! Ik denk dan aan ons moeder, en ook aan Pa, aan ma omdat ze ook zo graag dergelijke kaas at, en aan pa, omdat ma en ik die kaas moesten gaan eten in de achterkeuken: 't stonk te veel !
Anny bracht voor haar een stuk Brie mee, van een soort waarvan ik dan zeg dat dat geen kaas is. Voor mij moet ook Brie een uitgesproken smaak hebben, maar Anny zoekt altijd naar de zachte smaken in de kazen. We komen daar in niet overeen... tommetoch, toch iets waarin we duidelijk een andere mening hebben.
Wie hier dus komt op het uur van mijn avondmaal, zal in de nabije toekomst verwend worden met de machtige geur van echte kaas... (Geert, verwittig je pa EN je ma, je ma zal wel eens komen proeven, en je pa zal zitten knorren...)
Terwijl ik zit te schrijvelen, komt de zon er toch nog eens door. En weet je, als de zon er op zit, zijn die herfstkleuren best aardig om zien.
Voor vandaag zal ik mij maar eens beperken, en het hier bij laten... Ik moet nog al mijn mailtjes lezen (bij Googlemail alleen staan er al 34 op mij te wachten, en ik moet dan nog kijken op mijn vier andere adressen... ) Oh ja, voor mijn Franse lezer(essen), een goede tip, op de site van de Franse Laposte, kun je gratis van een zeer goede en ruime mailbox genieten. Ik kan het weten, ik gebruik hem al jaren...

tot de volgende ?

Vangt België Spanje op met vijf verdedigers ?

Zeg nog dat voetbal GEEN oorlog is ! De taal is heel duidelijk, en getuigt van grote moed en vooral pretentie ! Gelukkig weten ze dat het niet over Spanje gaat, maar over dat Spaanse ploegske, dat voor enkele miljoenen eurootjes wat gaat liggen klooien tegen een Belgisch ploegsken die ook al enkele miljoenen eurootjes vangen. Spot noemen ze dat, en "Voetbal is een feest", vooral na de match, voor de spelers als ze hun wedde beuren. Niet voor de kijker, want het gaat over zo veel geld, dat iedere van die tweeëntwintig "vedetten" (hnng) bereid is de anderen zonder ook maar een beetje gewetensbezwaar de poten af te stampen. Dat ze het niet doen ligt alleen aan het feit dat ze wellicht zelf hetzelfde lot, nog in dezelfde match zouden ondergaan.
Net zoals in de meeste van de disciplines (sic) van wat ze "sport" noemen, heeft dit niet meer met sport te maken dan een kinderfietsje met een olifant.
Het zijn immers beroepsmensen, die als beroep tegen een bal stampen. Net zoals er anderen zijn die in de Volvo heel de dag vijzen vastdraaien, stampen zij tegen een bal. Ze vinden het voor zichzelf logisch dat ze voor dat gestamp honderd keer meer beuren dan voor dat gedraai aan die vijzen, want, zo prediken ze, ze kunnen dat beroep (sic) niet lang uitoefenen, en moeten dus hun inkomen voor gans hun leven in enkele jaren bijeenstampen. Wie zegt dat ? Denk je echt dat ze na een stampersloopbaan niet meer kunnen omgeschoold worden tot vijzendraaier ?
Trouwens ken jij er één, eentje maar, die werkelijk op zijn korenten is gaan leven na een geslaagde sportcarrière ???? Ikke niet. Ze hebben naast hun korenten meestal ook nog eens van hun naam geprofiteerd om een nieuwe carrière uit te bouwen in een totaal andere branche. Dus bevestigen ze zelf, door hun doen, dat het argument van alles in een korte tijd moeten kunnen verdienen helemaal bullshit is. Waarvan akte.
Toch kan ik die "sporters" geen ongelijk geven, als men bereid is ze zo'n astronomische weddes te geven, dan zouden ze moeten dom zijn om ze niet te aanvaarden. Nee, het zijn duidelijk de anderen die zo oerstom zijn, om zoveel geld uit te geven om die mannen te zien "werken". En de TV die zoveel uitgeeft om de tweeëntwintig arbeiders en drie toezichters te "mogen" filmen, en de sponsors die zoveel geld schenken aan de ploegen arbeiders om hun naam op de truitjes of broekjes te krijgen... Dan gaan ze bijna over kop en moeten ze een oud premier van Absurdistan aanduiden als nieuwe patron, om het vertrouwen te herstellen in de sponsor...
Doe maar !
Doe maar voort, en straks ga je moeten inleveren om de crisis te overleven, en ondertussen ga je die "sportbeoefenaars" nog wat steunen, een mens moet toch wat hebben, en ondertussen lever je dan in via de staat om de sponsor te ondersteunen die je dan nog eens steunt met je toegangsticketje, allemaal om die beroepssporters te kunnen betalen...met jou moeizaam verdiende centjes... Doe maar !
Ik stel voor dat men de Heilige Amelberga aanduidt als patroonheilige van de sport !
Dat mens kon het water houden in een stramijn ofte een vergiet.
Wie weet kan ze het ook in dat bodemloos vat dat sport heet.

Eén ding is er al veranderd sinds de tijd van de oude Romeinen, vroeger, als de sportmensen in de arena verloren, hield de Caesar van het moment zijn duim naar beneden, en men maakte de beroepssporter af. Dat doen ze nu niet meer. Voor de rest is alles hetzelfde gebleven, de sport is nog steeds een gevecht, en de mensen gaan nog steeds kijken om hun favorieten te zien winnen, en de anderen te zien afgaan. En net zoals vroeger, als er geen mooie gevechten waren, met veel bloed, dankten ze dan de gladiatormeester af, en nu de trainer.
Niets nieuws onder de regenwolken dus.

Ik zie al enkele dagen nog een ander leuk titeltje staan, iets wat me intrigeerde, me kurieus maakte... Pinguins vlogen naar huis....
Geef toe, daar kijk je even van op! Je ziet niet meteen die deftige vogels in hun pitteleerke het luchtruim kiezen. Hun armpjes lijken daarvoor véél te kort. En toch staat het er, zwart op wit.
Na lezing blijkt dat op een of andere manier, door een storm de beestjes veel te ver afgedreven waren, en uitgeput op een hen vreemde kust terecht waren gekomen, waar ze bovendien geen eten vonden. Men heeft die beestjes altemaal gevangen, en met een vliegtuig overgevlogen naar hun thuisbasis. Gelukkig net voor Leterme besliste belastingen op te leggen op de vliegtochten.
Maar toch zit mij dat niet helemaal lekker...
Och, ik juich het toe dat ze die beestjes het leven hebben gered, maar... waarom kan dat niet voor humanitaire zaken?
Soms heb ik het gevoel dat die beestjes veel belangrijker zijn, dan die kinderen die nu in die verre landen liggen dood te gaan. Van de honger. Van de kou. Van ontbering.
Gisteren toonden ze nog maar eens in het nieuws hoe ze de namaak-kledij vernietigden. Om de grote en dure merken te beschermen. Zou het niet veel menselijker zijn die kledij over te vliegen naar die doodarme landen waar ze geen kleren hebben ? Ze mogen ze rustig eerst een onuitwisbare stempel geven om te vermijden dat ze toch terug in het circuit zouden komen. Idemdito met de voedseloverschotten. Ginder liggen ze dood te gaan van de honger, en hier rijden ze dan de voedseloverschotten stuk onder de rupsbanden van grote tractoren. Ik krijg ook de kriebels als ik ze in Spanje duizenden kilo's tomaten (en op een andere plaats appelsienen) zie vernietigen, zo maar, voor de lol... Ik zie dan achter ieder tomaat een kindergezichtje, uitgehold, met van die grote hongerogen... Gooien maar jongens !
Het is immers veel te duur om die dingen over te vliegen. Je moet realist zijn !
.......................Ze hebben pinguins overgevlogen..................................

... om ze te redden...

Soms word ik wat giftig, 't spijt me, maar zo'n dingen doen me pijn. Straks gaan ze weer rond gaan voor 11/11/11 en dergelijke. Niets op tegen, maar het lijkt allemaal zo absurd.

't Weer is ook al weer naar de filistijnen, de lucht zit potdicht met grauwe wolken.
Och, ze beloven alweer betering voor 't weekend, of passen ze het oude systeem van Pien toe, om het toerisme aan de kust wat vooruit te helpen? Toen gaven ze ook ieder weekend mooi weer aan de kust... Onder het motto : Veel beloven en weinig geven doet de toeristen in vreugde leven.

En de boer? Hij ploegde voort (bij nachte)

tot de volgende ?

De vreugde

Ik las een "kleine faits divers" in de krant...Een bejaarde dame reed de wagen achteruit de oprit op, terwij haar man er achter staat om haar te geleiden. Plots doet de dame een verkeerde beweging en vliegt in volle snelheid achteruit, eerst over haar echtgenoot en dan tegen de gevel van haar huis. De man is aan zijn verwondingen overleden.
Ik las het artikel en was plots echt kwaad, niet op het artikel of de schrijver, maar op het feit dat netjes onder dat stukje een reclamespotje verscheen over de vreugde die je kunt beleven aan een Peugeot... Daar dit bij ieder aanklikken van dit artikeltje een ander reclamespotje is, hoop ik dat niet te veel mensen met die wrede vorm van absurditeiten te maken heeft gehad, en zeker niemand van de familie of vrienden van het slachtoffer...

Nu ja, wat kan ons de dood van een toch al bejaarde man ook schelen... Dan stoort zo'n reclameboodschap toch niet? Erg hé ? Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik met mijn moeder had zitten waken bij onze pa. Toen wij eventjes buiten moesten voor de verzorging, bleek dat net het ogenblik van zijn overlijden. Wij hadden er heel de tijd bij gewaakt, en op het moment van het overlijden waren we er niet. We namen afscheid van wat eens pa was, en gingen bedrukt weg.
Toen wij de trappen wilden afdalen, was het net het moment dat de bezoekers binnen mochten, en er kwam ons een hele groep mensen tegemoet, lachend en pratend, met bloemen en fruitmanden in hun handen... Ik moest me bedwingen om ze niet van de trappen te duwen !
Ik weet wel, die mensen konden niet weten dat wij onze vader juist verloren hadden, en hadden wellicht reden om blij te zijn, ik weet dat allemaal niet, maar voor mij hoorde de hele wereld met mij mee te treuren.
Ik denk dat ik aan mezelf heel de wereld ken, en dat iedereen wel eens zo overspoeld is door verdriet, dat je het niet kunt verdragen dat de rest van de wereld niet mee schreit ten hemel.
Absurd, ik weet het, maar het is iets wat me altijd bij blijft. Daarom ben ik misschien zo ontsteld door die domme Peugeot onder dat bericht, maar ik blijf het op zijn minst onkies vinden. en dat is veel te zacht uitgedrukt.

Maar wat wil ik eigenlijk ? Kijk om je heen, en zie met mij dat de wereld steeds meer en meer onverschillig staat tegenover de anderen. Het lijkt wel of ieder zich inkapselt in zijn eigen kleine kokonnetje, waterdicht en gevoelsbestendig. Je voelt geen warmte meer van de mensen uitgaan, ze bekijken elkaar net zoals ze een meubelstuk bekijken, koud en onverschillig, en als je al eens toch iets voelt van een blijk van menselijkheid, is het meestal spot. We leven in een wereld waar het klimaat opwarmt, maar de mensheid verkilt. De mensen praten steeds minder met elkaar, wonen naast elkaar, leven naast elkaar. Waar er wel gepraat wordt is het veelal over andere mensen, en nooit over hun goede kanten. De enige keer waar er goed over de mens gesproken wordt, is op zijn begrafenis...Dan is het plots een goede, een onmisbare, een echte goede moeder, vader, broer of zus, een goede nabuur met veel inzet voor de gemeenschap waarin hij leefde... Waarom zeggen we hem of haar dat niet als hij of zij het zelf kan horen?
Waarom praten we überhaupt niet met elkaar ?
Is het lang geleden dat je het "genoegen" kende in een wachtzaal van een dokter te zitten? Al genoten van de ijzige stilte tussen mensen ? Iedereen bezig met zijn eigen ikje. Ik heb zodanig veel in die klote wachtzalen doorgebracht, dat ik die stilte telkens met veel genoegen doorbreek, en met iedereen die het wil begin te babbelen, en kijk, de meesten komen plots los, bevrijd van de kluisters der conventie die stilte in wachtzalen voorschrijft... Een convenant dat nooit geschreven is, maar die op een of andere manier toch bestaat. Ik heb heerlijke gesprekken gehad, en lang niet altijd over wat ons verbond: de ziekte, nee, over allerlei dingen die niets met de dokter of de wachtzaal of de ziektes te maken hadden... Het zijn uitzonderingen die niet willen meepraten, de meesten zijn als opgelucht. Niet als, nee, ze zijn meestal echt opgelucht, want alles is beter dan denken aan de reden waarom je bij een dokter zit. Praten is een therapie, praten helpt.
Soms hoor je ook droeve verhalen, kreten van verdriet, echo's van eenzaamheid... Maar net zo goed vind je mensen die de kunst beminnen om alles, en vooral hun ziekte te relativeren, een beetje in de hoop dat je hen gelijk geeft, en dat hun pijn echt niet zooo erg is als zij hem voelen. Soms vertellen ze over de kinderen of kleinkinderen, meestal vol lof. Het lijkt wel of ieder kind plots een bovenste beste student is, of een droom van een carrière aan het uitbouwen is. Mijn kind schoon kind weet je wel... en zo is het ook ! Je ziet immers je kind niet met de ogen van een mens, maar met de ogen van de liefde, en die tonen alles in een zachtroze gloed...en waar je een stekeltje ziet, haal je die er vlugvlug af voor je gesprekspartner die ook maar zou kunnen bemerken.
Heerlijk toch ? Jammer dat de zoon of kleindochter in casu niet eens kan horen hoe goed hij of zij eigenlijk wel is, wie weet zouden ze wat meer hun best doen om dat beeld dat Opa van hen heeft te benaderen?
Dus, eigenlijk ligt heel die stille kille wereld in de eerste plaats aan ons.
Wij moeten zelf beginnen !
Wij moeten gewoon vriendelijk zijn, goedendag zeggen, en glimlachen.
Zeg op de bus tegen de mens naast je hoe blij je bent dat je zit, wat voor een wind er is, en dat je dan telkens last hebt van je reuma...Wedden dat de meesten mee zullen praten ? Wedden dat je plots weer een mens naast je ontdekt in plaats van een iets, een ding dat plaats inneemt op de zetel? Och ja, misschien zullen er ook zijn die je bekijken als een exotisch dier...Maar dat is toch niet erg ? We reizen ver en betalen dik om exotische dieren te kunnen bekijken... 't moet dus de moeite waard zijn hé ?
En weet je, je zult zien dat je zelf een heel stuk vrijer en blijer zult voelen, net zoals ik me vrijer en blijer voel met het schrijven van deze blog, want dat is ook een soort babbelen tegen bekenden maar ook onbekenden. En gek genoeg, sommigen van die onbekenden groeien dan uit tot contacten, tot een goede kennis, waarvan je dan zelf dingen hoort, waar je ook een beetje kunt mee meeleven.
Vroeger was dit heel gewoon... 's Avonds, bij mooi weer, werden de stoelen mee genomen naar buiten, en de buren zaten samen te keuvelen of een boompje te kaarten. Die rot TV was er nog niet om de mensen uiteen te houden.
Nu houdt die TV zelfs de gesprekken binnen in je eigen huis tegen. Sssst, 't nieuws is bezig ! Ik hoor het ons moeder nog zeggen, niet voor haar, maar voor Pa, die graag het nieuws opvolgde. Nu is dat gegroeid, en het is niet meer alleen voor het nieuws, maar ook voor de soap, voor de film, voor de... er is altijd wel iets wat iemand wil horen die reden is om de ander te doen zwijgen. Zwijgen tot we niet meer kunnen praten, omdat we de kunst hebben verleerd. We kennen de signalen niet meer van een mens in nood, van een mens die met iets zit, want we kijken niet meer naar de mens, nee we kijken naar de TV... En als we binnenhuis al niet meer praten, hoe zouden wij het dan doen tegenover vreemden?
Voor veel mensen is de crew van Thuis of van Familie veel dichter nabij dan nonkel x of tante Y. Dat zijn de mensen die iedere dag weer op bezoek zijn, en tante en nonkel die zie je maar op een begrafenis van een familielid, ook al enen die je maar eens of twee keer op een jaar zag...
In het liedje van "Doe Maar", zingen ze "er zit een knop op je TV", en die zit er echt weet je ? Je kunt daar echt de TV mee monddood maken ! En veel beter dan met je "bakje", want dat blijft er nog steeds een lampje brandend lokken, als de lichtjes op de gevel van een huis van plezier, en minstens zo verderfelijk.
We moeten weer leren praten met elkaar, en vooral! leren luisteren naar elkaar. En met dat luisteren bedoel ik meer dan horen naar de woorden, ook luisteren met je ogen, zien aan de mens naast je of er iets is dat op zijn of haar lever ligt, belangstelling en medeleven tonen.
Mag ik eens vragen, hoe lang is het al geleden dat jij met je bloedeigen partner eens een echt goed gesprek hebt gehad? Iets dat verder ging dan het weer en de kinderen ?
Erg hé?
Moeten we met zijn allen eens iets aan doen.

tot de volgende webisode? (Woord gepikt van op Netties.be )

nr 983 ! Op naar de duizend !

Ik had er bijna niet meer aan gedacht, maar zag dat cijfertje staan bij het opstarten van mijn blog. 't Is niet te doen hé, al bijna 1000 schrijfsels bijeen. Ooit heb ik eens zitten kijken of ik dat niet eens kon uitprinten, maar ik vond geen doenbare oplossing...Gelukkig maar, want ik zou hier al een serieuze stapel papier hebben liggen! Toch vind ik het wel eens leuk om in die oude blogs rond te dwalen. 't Is een beetje hetzelfde gevoel als met mijn schetsboeken...
Vroeger smeet ik mijn getekende krabbels altijd meteen weg. Nu en dan bleef er eens een tussen andere dingen in zitten, en dan kwam ik die een hele tijd later weer per ongeluk tegen, en dan dacht ik steeds: "Hé, dat is leuk, dat is niet slecht." Deze dingen hebben mij er toe gebracht om nu niet meer te kriebelen op losse blaadjes, maar in een soortement schetsboek (gewoon een pak aaneen gelijmd papier waarvan één kant bedrukt is, en de andere kant is mijn schetspapier). Nu zit ik regelmatig eens in die oude boeken te kijken wat ik ooit als inspiratiekriebel op papier heb gezet om een sieraad in been te maken, of een knop van een wandelstok, of ....
Met mijn blogs is dat ook een beetje zo... Telkens als ik er een geschreven heb, durf ik hem eerlijk gezegd niet echt te herlezen, want ik zal dan onvermijdelijk beginnen prutsen en herschrijven en uitwissen en... terwijl ik nu, als ik een blog lees van zes maand geleden, plots snap waarom men mij regelmatig laat horen dat ik een goede pen heb (eigenlijk een goed klavier).
Soms zit ik dan zelf te grinniken, of zucht ik weer van dat stuk diepe smart die in mij gebakken werd.
Maar ik stel vast dat het inderdaad vlot leest, dat er iets (wat dan ook) in zit.
Gek is dat.
Gek dat er iets meer in zit dan ik denk op het moment dat ik het neerpen.
Gek dat het inderdaad vlot leest, alhoewel ik telkens en telkens weer vaststel dat er, zelfs in één blog bezien, geen lijn in zit. Meestal spring ik in één blog op drie vier onderwerpen, die niets of amper heel in de verte ook maar iets met elkaar te maken hebben. Maar misschien is dat juist een stukje van de charme ? Misschien is dat juist voldoen aan de moderne menselijke geest, die ook in zijn gedachten zooooo druk bezig is, dat hij niet meer aan één onderwerp wil gebonden zijn. Misschien is het juist dat her en der springen van ideeën en gedachten die een stukje de binding vormt tussen mijn geest en die van jou ?
Misschien is het ook omdat ik gewoon mijn mening op papier zet, en misschien ben je het er een beetje mee eens, of misschien denk je net: hoe ziet hij dat nu ? Misschien zit je ook je wijze hoofd te schudden (iets wat ik niet heb) en denk je waar haalt hij al die gekke dingen. Of denk je (ik ken er minstens één) dat ik te veel in de verkeerde bronnen zit te lezen, en daardoor aan de gevestigde orde zit te twijfelen.... Maar toen ik een van mijn bronnen aan hem doorstuurde moest hij toegeven: interessant... en blijkbaar plots niet meer zo dubieus.
Nee, ik geef het grif toe, ik zoek bewust soms naar die andere meningen, en probeer dan zo aandachtig mogelijk te zien waar zij de mosterd halen, en soms zie je dat ze toch wel een punt hebben, dat ze plots bikkelharde bewijzen op tafel werpen, waar je niet zo maar neven kunt en moogt kijken... Kun je niet anders dan vaststellen dat er in onze maatschappij, die zo democratisch lijkt, massaal aan volksbedrog gedaan wordt...
... en wellicht denken mijn lezers dan dat ik weer eens zit te broebelen...
Och ik til er niet zo zwaar aan, ook niet aan de volksverlakkerij, want het weten of het niet weten, maakt eigenlijk niets uit, behalve voor hen die het voor het zeggen hebben, en die doen precies dat wat in hun straatje ligt, jammer voor het onze.
En soms, maar niet vaak, schrijf ik over de situatie thuis, de kleine nieuwtjes van alledag, die bij een mens die thuis zit te zitten zeldzame parels zijn. En tot mijn spijt geef ik soms toe aan wat me meest voor ogen staat, de pijn, zowel de echte pijn in mijn rug en benen, als de pijn diep van binnen na het verlies van mijn zoon...
Dat zijn wellicht de stukken die je niet graag leest, want niemand hoort graag naar de miserie van een ander. Daar vluchten we liever van weg. Hij altijd met zijne pijn, precies of dat wij soms ook ... Dat is wellicht ook de reden waarom we zo'n weerzin hebben van ziekenbezoek. Dat en ook de confrontatie met het wankele van ons bestaan. Sorry daarvoor, maar soms is het sterker dan mijn eigen zichzelvens....

Vanmorgen, tijdens mijn gymnastiek, keek ik op de kruin van mijn linde, en zag dat, mocht ik hem nu moeten schilderen, ik wellicht meer bruin en geel zou nodig hebben dan groen. Stilaan is het groen maar een bijkleur meer. Erger vind ik dat er heel wat blaren tussen zitten die aan het verschrompelen zijn. 't Is alsof het aan die exemplaren niet gegeven is in schoonheid af te sterven. Moeten ze nog eens ten onder gaan in een dof bruin verschrompeld bolletje niks. De gele gaan stralend ten onder, en toch hangen ze aan dezelfde boom, dronken hetzelfde sap. Dat leert ons iets over onze ganse maatschappij, vind je niet? 't Is niet het nest waaruit ze komen, maar hun werken die tellen.

Ik las op het weerbericht dat er veel vroeger dan verwacht een eind zou komen aan ons beetje goed weer, in plaats van tot woensdag, geven ze nu al morgen regen...Nog niet veel zeggen, maar ze zeggen zo veel. Zou de wintermoesson nu al in gang komen? Of gaan we nog wat respijt krijgen voor we in de grijze grauwe dagen vallen? Ik hoop het, want geef toe, heel veel van dat zalige zonlicht hebben dit jaar niet gevoeld en gezien. Ik denk dat ik volgend jaar eens een zee van lichtgele bloemen zal zaaien in mijn tuin, om de zon te dwingen benieuwd te kijken naar die plotse concurrentie. Je denkt dat het niet helpt ? Ik weet zeker van wel! Ik heb al dikwijls in streken gewandeld waar er hele gele velden van zonnebloemen bloeiden, en zie, daar was ook de zon ! Hij verdraagt geen concurrentie... Maar hier, hier zaaien de boeren van dat deprimerende maïs, donkere planten met sluipwegen tussen voor het ongedierte dat het klare daglicht niet verdraagt.

Willen we eens proberen ? Laten we eens allemaal zonnebloemen zetten in onze tuin! Van die grote gele zonnen die op zich al warmte lijken te verspreiden.

Ik heb het zonet eens uitgeteld, op donderdag 30 oktober zitten wij normaliter aan het duizendste exemplaar...niet te doen...
Weet je, vroeger schreef ik mijn blog na het lezen van mijn mailtjes, nu al na het lezen van mijn computerkrantje... heel vroeg dus... Het is een echte verslaving geworden. Als ik niet zou kunnen bloggen, dan zou ik echt iets missen... denk dus niet dat ik schrijf voor jullie, ik doe het ook voor mezelf...

tot de volgende ?

Zonnige zondag

Héhé, dat doet deugd ! Eens beginnen met zon !
Zo dikwijls kunnen we dit niet met ons zeekklimaat.
Maar 't is duidelijk geen zomer meer, de zon zit veel te laag, en boven de velden hangt weer die goudbeschenen nevel als restantje van een koude nacht.
Steeds meer zie ik de blaren van mijn planten en bomen geel, bruin en zelfs rood verkleuren. Steeds meer gaat mijn aandacht dan naar de blinkend groene bladeren van mijn camelia's, die bieden een echt groen rustpunt, en dagelijks zie ik naar de vele knoppen die er op komen, beloften voor de bloei in het voorjaar. Het voorjaar die voor het eerst ook de snoei van mijn camelia's zal inhouden...Aansluitend op de bloei kun je ze veilig knippen, vermits de bloemen op het nieuwe hout komen, moet je dit doen voor het verschijnen van dit nieuwe hout. Jaren hebben die planten slechts heel traag gegroeid, maar de twee laatste jaren, met al die natte, hebben plots een groeiexplosie ingeluid. Ik hou van de prachtige bloemen die ze geven, en die van de struiken grote boeketten bloemen maken. Ik heb ze in wit, in roze, in rood, in wit met roze en een soort is een enkele bloem, met zo'n grote meeldraden en stamper, dat de witte bloem er bijna geel van schijnt.
Vandaag gaan we naar Michelbeke, naar de rommelmarkt. Gisteren was het een mooie markt, maar ik heb hem niet volledig gedaan, ik zag de lange baan nog vol kraampjes en dacht er aan dat ik ook nog moest terugkeren, en de pijn kwam alweer opzetten. Een mens leert zijn grenzen kennen hé, ook al aanvaard je die niet makkelijk. Doet mij denken aan een van die mailtjes met gewoonlijk heel mooie foto's die vergezeld gaan van -vaak melige- spreuken. Ik las in zo'n spreuk dat het veel beter zou zijn, mochten we als tachtigjarige geboren worden, en dan verjongen... Tja, dan weten we tenminste zeker dat we kinds worden ! Nu hebben we nog wat hoop, dan niet meer! Bovendien zouden we steeds jonger/dommer en jonger/dommer worden, leuk vooruitzicht!
Stel je voor dat je je verstand zoud behouden, en weten dat je regelrecht naar de periode van je broek vervuilen aan het gaan bent.
Wie dat nu als bejaarde meemaakt weet tenminste niet bewust dat hij er naar toe groeit. Nee, laat het maar zoals het is, 't is al erg genoeg.
Iedereen zou eens moeten regelmatig op bezoek gaan in een bejaardentehuis, en zien hoe sommige mensen kunnen aftakelen, en anderen waardige senioren blijven. Zou je misschien een kans geven om je leven te leiden op een manier dat je de kans op een mooie oude dag iets of wat vergroot... Ik hoop dat de mens, of het restje ervan, dat daar in een stoel hangt, stereotiep bewegend zijn mond afveegt, her en her en heropnieuw... en nu en dan een schreeuw geeft, van pijn? of zo maar ?- Niemand weet het... De bezoeker spreekt er tegen als tegen een kind in zijn stoeltje, en ik vraag me telkens en telkens weer af of die bejaarde duts dat nog hoort, dat nog beseft...
Vrijdag kwam de zoon van de bijna 103-jarige binnen met zijn oude moeder in de rolstoel. Het mensje is nog redelijk bij, en nu zat ze te wenen... Iemand had haar rolstoel aan de kant geschoven, en 't menske had blijkbaar een tijd (een tijdje?) met haar gezicht naar de muur gestaan...
De zoon had de tranen in de ogen toen hij zijn oud moedertje hoorde klagen.
Ik weet niet wat er erger is... Niets meer beseffen, of heel goed bij zijn en beseffen dat je niets meer kunt, dat je volledig afhankelijk bent... Jeuk hebben en er niet meer bij kunnen, dorst hebben en moeten wachten tot het tijd is dat ze met drank rond komen... Je zakdoek is gevallen en je hebt een loopneus...
Nee, we zouden echt eens wekelijks moeten geconfronteerd worden met die werkelijkheid. Wedden dat we iets voorzichtiger zouden leven?

Het is de herfst die me daaraan doet denken... De natuur heeft tenminste het voordeel dat haar dood maar heel tijdelijk is. Ik denk dat het dat is dat ons doet hopen en hopen dat dit ook voor ons zo zou zijn, dat het sterven slechts een overwinteren zou zijn, om in de lente weer forser en groter te voorschijn te komen. We weten dat het zeker niet zo is, maar toch hopen we dat er ook voor ons een dergelijke formule bestaat, is het dan geen winterslaap, dan toch iets, wat dan ook...maar geen gaan voor eeuwig. Het is zo sterk dat we ons niet kunnen inbeelden dat het werkelijk het volledige einde, de totale stopzetting zou kunnen zijn. We opteren naargelang ons geloof of naargelang de maatschappij waarin we opgroeiden voor de ene of de andere mogelijkheid van terugkeer of eeuwig leven... Ik ook, net zoals iedereen, maar ik probeer het nuchterder te bekijken (als dat zou kunnen !), en geloof diep voor mezelf, dat het leven niet een totaal iets is, dat iedere cel op zich leeft, dat ieder atoompje in die cel voor zichzelf leeft, en dat dit knopje van leven eeuwig is... Men heeft vastgesteld dat bijvoorbeeld het geheugen niet alleen in de hersenen zit, maar dat in iedere cel er een geheugen zit...ik hoop ook in ieder stofje, in ieder atoompje, en zo zitten we dicht, heel dicht bij het idee van de reïncarnatie...
Dat is het ook wat je de gemoedsrust kan bezorgen van een Boeddha, geen onthechting, maar een onthechting van het wereldse, het materiële, omdat het leven in alles is en alles in het leven.
Het is makkelijker om zo de dingen te aanvaarden, en het relatieve van alle dingen te onderscheiden. Pijn is maar een toestand van een samenhang, en die samenhang is maar tijdelijk.
Wij leven niet het leven, het leven leidt ons.
Noem het fatum, kismeth of hoe dan ook, maar we zijn slechts een tijdelijk samenraapsel van een pak atomen. Laat ons dan ook niet denken dat wij de heerser zijn, nee, wij zijn slechts een tijdelijk verschijnsel, een moment van samenhang. Laat ons dan ook eerbied hebben voor onszelf en evenveel voor alles en iedereen, want misschien zijn we volgende keer wel een stukje van hen of van het...
Leven is enorm, leven is complex, leven is alles en alles is leven. Zoals de zonnestelsels wellicht de atomen zijn in een geheel van zo'n afmeting dat wij het niet eens kunnen beseffen, is ieder atoompje van ons misschien het zonnestelsel van het leven dat ons als heelal beschouwt.
Ik ga stoppen, het wordt moeilijk om uit te leggen, maar misschien snap je wel waar ik naar toe wil, alles is leven en leven is alles...

tot de volgende ?

Blazers

Reeds twee dagen zie ik een hoofding staan in de kranten: blazers gezocht.
Ik dacht, ik moet toch eens kijken, wat voor blazers ze zoeken.
Mijn eerste gedacht was een samenhang met een artikel van enkele maanden geleden, waarbij ik gelezen had over flikken die zelf alcoholtesten bliezen, om voldoende controles te bewijzen... Nu ze niet meer zelf mogen blazen zochten ze wellicht professionele blazers ?
Maar niets van, het ging over een alarmkreet van de muziekacademie ! Ze hebben een chronisch leerlingentekort in de afdeling blazers... Ze deden zelfs navraag bij het stadsbestuur of ze het inschrijvingsgeld voor de blazers niet mochten milderen, teneinde het blazen aantrekkelijk te maken...
Dus, mochten er onder u geroepen zijn om te blazen, allen op naar de stedelijke muziekacademie van Oudenaarde, je zult nog nooit zo welkom zijn geweest als daar !
Ik heb ook geïnformeerd, maar mijn instrument spelen ze daar niet, ik speel twee drie instrumenten, maar er is maar een blaasinstrument bij ! Ik speel thuis nogal eens de tweede viool, en heel soms eens op mijne poot, maar voor beide moet je geen academie volgen. Ik zou dolgraag leren didgeridoo spelen, maar daar geven ze dan weer geen les in, want, daar hoort geen notenleer bij ! Dat is precies de reden waarom ik dat instrument heb gekozen, maar ze luisteren niet eens naar mijn uitleg ter zake.
Ze willen vooral koperblazers, zeggen ze. Ik heb hier voor mij twee koperen uiltjes op een koperen takje, maar die blazen niet, en als ik er al eens op blaas, dan is het gewoon om het stof er af te blazen.
Er moet mij trouwens iets van het hart over dat koper ! Hier in huis probeer ik nu en dan het koper wat weer glans te geven, maar het is vechten tegen de bierkaai! Je kunt je eigen beurs wrijven op die dingen, de week nadien zie je de glans al weer wegdeemsteren. Toen ik deze zomer (of liever deze moesson) een mooie grote koperen reiger of flamingo of een vogel in die aard op de rommelmarkt zag staan, dacht ik dat dat wel mooi zou staan in mijnen tuin, mits hij zo groen als gras werd. Ik, met mijn koperen uiltjes in mijn gedacht, zette het blinkende ding in mijnen hof, er op rekenend dat het in de kortste keren grasgiftiggroen zou zijn... Niets van, het blinkt niet meer, maar het is nog steeds netjes geelkoper. Om dood te vallen ! Binnen wordt het vuil, en waar je het vuil wilt laten worden, daar vertikt het dat.
Maar ik was bezig met de blazers.
Ze hebben het dus over trompetten en bombardons en al dat schoons, maar willen niet aan de didg.
Ik krijg heel behoorlijke klanken uit mijn didgeridoo, enfin, voor de liefhebber hé, want Anny zegt dat het eerder lijkt op een dinosaurus met een snotvalling of zoiets voorwereldlijks. Maar een didg maakt nu eenmaal zo'n soort lawaai ! Veel mensen krijgen al de kriebels van een doedelzak (ook al een blaasinstrument !) een didg maakt inderdaad een nog veel primitiever geluid, een geluid uit de brousse, maar dan de Australische. (Of hoe ze het landschap daar ook noemen).
Toch zit er een kennis aan, waar ik niet kan aan voldoen. Om perfect de didg te kunnen spelen, moet je beschikken over een circulaire ademhaling of zoiets. Als je luistert naar de goede didgeridoospelers, dan krijg je de indruk dat zij nooit moeten ademhalen. Wel, dat is die circulaire ademhaling. Volgens de uitleg kun je het leren met het blazen in een rietje in een glas met water. Op het ogenblik dat je kunt blijven blazen terwijl je blijft blazen, kun je circulair ademen. Ik kan het niet. Ik heb al geprobeerd om lucht te bewaren in mijn dik opgeblazen wangen (ik schreef bijna wangzakken, maar dat is te veel van het goede), en dat dan te proberen te lossen op het ogenblik dat ik aan het inademen was, maar dan is de druk die ik ter beschikking heb, niet hoog genoeg om het karakteristieke didg geluid voort te brengen.
Ik hou van die bizarre oergeluiden.
Ik heb uit een enorme koehoorn een hoorn gemaakt, als je daarin toetert, dan heb je ook zo'n sonoor doordringend geluid. Het geluid dat je hoorde van de schepen in de mist, of van de vuurtoren bij mist. Heel diep en heel sonoor.
Ik heb in mijn jonge jaren eens de magazijnen voor scheepsuitrusting aan de visserskaai afgelopen om oude dingen af te schooien om het chirolokaal te versieren. Een van de dingen die ik daarbij heb losgekregen was zo'n oude scheepshoorn, een die je nog manueel moest bedienen, met zo'n systeem als een fietspomp, de handel uittrekken, en bij het induwen klonk dan die machtige stroom geluid. Toen ik met al die bazaar op mijn fiets naar huis reed, stak mij een bus voorbij, die nogal kort voor mij weer op zijn vak kwam, zodat ik moest remmen. Ik, kwaad, duwde koleirig op mijn scheepstoeter, en de bus week zo ver uit dat hij bijna op het voetpad zat...
Ik heb het nog enkele keren gedaan, en niemand verdacht er een fietsrijder van dat hij dat enorme geluid maakte... Je zag ze in hun spiegeltje zitten turen waar die enorme vrachtwagen wel kon zitten... Ik heb geen idee waar die toeter verbleven is...
Ik heb wel ooit zelf eens zoiets geks meegemaakt. Toen ik nog dagelijks ging joggen, liep ik langs de geuzenhoek, toen plots achter mij zo'n getoet klonk, ik de graskant in, maar er was ook niets te zien... Plots klonk het geluid nog eens, ik ging wat terug om te kijken, en in een tuin stonden twee rare ganzen, effen grijs van kleur, en het waren die beesten die zo luid toeterden ! Weet je, ik ben blij dat wij hier alleen honden en mijn haan hebben die eens lawaai maken, want die toeteraars !!!!
Ik ga stoppen, want ik ga nog naar een rommelmarkt, en deze namiddag naar een feestje van de hobbyclub van Ziekenzorg...
tot de volgende ?

verslaving

Ik las vanmorgen een artikeltje dat xx, een acteur, na zes weken behandeling weer thuis is. Hij werd behandeld voor zijn verslaving, seksverslaving...
Ik heb je al verteld dat ik een tijdje werkzaam was in Beernem, in het St Amandusinstituut, voor geesteszieken. Ik weet niet hoe het nu zit, maar ik zat in de afdeling van de "gevaarlijken", mensen die soms agressief waren, maar ook mensen die durfden weg te lopen werden onder die categorie gerekend.
Zo hadden wij ook enkele verslaafden zitten, alcohol, slaappillen, ether en noem maar op. De behandeling bestond voor enkele soorten van verslaving uit een geleidelijke afbouw tot de uiteindelijke droogzetting en een periode van opvolging.
Ik zat me af te vragen of dat bij die seksverslaving ook zo gaat ? Ik zou de "medicamenten" dan wel eens willen bekijken...
Eerste dag, de patiënt krijgt maar drie vrouwen per dag meer toegediend.
Tweede week idem, maar de vrouwen mogen maar voor een "beurt" blijven.
Derde week twee vrouwen, en al een stuk minder leuk...
Ik zie het zo gebeuren... Onder het toeziend oog van de verpleger... woehahahaha... Jammer dat we zo' n gevallen nog niet kenden in die zalige tijd. Nu bleef de spanning beperkt tot één dansfeest per jaar, waarop alle personeelsleden vriendelijk verzocht werden hun dame mee te brengen om toch enkele danspartners te hebben... Anny ging daar de eerste keer met schrik naar toe, ik kon haar niet gerust stellen, want ik wist ook nog niet hoe dat er aan toe ging, maar de patiënten waren heel braaf en gedroegen zich heel voorbeeldig, onder het toeziend oog van ons en de eerwaarde broeder...
Eén keer werden er schaamluizen vastgesteld bij een patiënt. De broeder moest dat behandelen, maar er moest iemand mee, en ik was de "gelukkige". De patiënt was inderdaad een van de soms heel agressieve, en daar hij een heel andere behandeling moest ondergaan dan normaal was het niet denkbeeldig dat hij zou geweldig worden. Hij moest zich ontkleden, en onder zijn armen en in de schaamstreek werd hij gepoederd met een soort insecticide. Alles verliep zonder moeilijkheden. Daar, en in de wekelijkse douche waren de enige keren dat de patiënten zich moesten ontkleden, en ik heb er nooit iets van moeilijkheden meegemaakt, al vertelden de ouderen in dienst mij wilde verhalen.
Ik weet wel dat er sommige patiënten naast de gewone medicatie ook iets kregen om ze op dat gebied kalm te houden.
Toch heb ik er enkele keren serieus moeten worstelen om een patiënt er onder te krijgen, soms met twee of drie man... Eens we hem konden bedwingen kreeg hij een spuit en meteen was de crisis over. Ze werden dan wel in een dwangbuis gestopt, tot de crisis voorbij was, bij enkelen duurde drie, vier dagen. Ik had altijd compassie als ik zo'n man in dwangbuis rond zijn bed zag stappen in een ongelooflijk hoog tempo, soms uren en uren aan een stuk... Als het maaltijd er was, keken wij naar binnen en vroegen of hij braaf zou zijn en netjes op zijn bed zou zitten om te eten... Meestal was dat geen probleem, en dan zat ik de ingebonden mens te voederen. Ik heb dan dikwijls de vraag gesteld of het wel echt de beste oplossing was, die dwangbuis... Maar wellicht hadden ze dan nog geen andere oplossing dan deze ?
Soms kon ook een verslaafde zo ver geraken, blijkbaar kon die verslaving zo erg worden dat ze echt wilden uitbreken en dan iedereen aanvielen... Het erge was dat dit verstandige mensen waren, wij hadden er onder meer een geneesheer, een burgelijk ingenieur en een corrector van boeken... Buiten hun "perioden" waren dat heel wijze en veelal heel lieve en brave mensen.
Zo'n verslaving moet verschrikkelijk diep in de mens geworteld zitten ! Veel erger dan een verslaving aan tabak, en daar zien al zo veel mensen mee af om het te laten. Maar die andere verslavingen gaan veel dieper, daar schreeuwt het lichaam om die ether of die slaappillen, ze kunnen hun lichaam niet onder controle houden, ik zag er wringen met hun handen en armen dat je het niet mogelijk acht.
En dan lees je over een seksverslaafde... ochgottekes toch...
't Kan zijn dat dat erg is, maar als ik er mij iets probeer bij voor te stellen, dan neig ik eerder tot lachen dan wat anders... Wellicht bedoelt men iets heel anders, en geeft men het kind een proper naampje omdat het over een gekende acteur gaat, maar gaat het in werkelijkheid over een veel ergere afwijking, zoals pedofilie of misschien exhibitionisme of zoiets, maar ja, van een acteur vertel je dat niet hé????
Weer iets onder die zware mantel der liefde toegedekt ? tjutoch, dat moet een wreed grote mantel zijn.

De zon schijnt, weeral door een lichtende laag nevel, maar ze schijnt ! Het zou nog enkele dagen goed weer zijn, zie wel dat ik gelijk heb, we kennen tussen de warme moesson en de koude moesson, telkens nog een korte periode van goed weer, twee schijnzomertjes, een in maart april of mei, en een in september, oktober... de rest: moesson !
Ik las een en ander over onze landbouw... weet je dat het effect van die zware machines op de grondstructuur tot bijna twee meter diepte effect heeft, het scheelt natuurlijk van grondsoort naar grondsoort, maar het is duidelijk dat de bodem volledig wordt toegeduwd tot stervens toe. Uiteraard dringt dan het water niet of heel moeizaam in de bodem, en krijgen we te maken met steeds meer en meer overstromingen. Vroeger had ik het idee dat er geen regenwormen meer in de velden te vinden waren door het overmatig gebruik van sproeistoffen, maar het dichtsmakken van de grond heeft er zeker evenveel mee van doen. De bodem gaat dood. Is dood.

Ik zag foto's van een prachtig stenen landschap, de rotsen waren er netjes gegolfd en glad, en ik dacht dat het van water uitgesleten was in een ver verleden. Het blijkt echter dat het een versteende woestijn betreft, een ding vol zand, zoals de sahara, die op een of andere manier versteend is. In de hoge bergen vind je soms fossielen van zeeschelpen, het bewijs dat die bergen ooit beneden de zeespiegel lagen, en dat het ooit modder was. Die versteende onder de enorme druk van de lagen die er bovenop kwamen te liggen.
Alle leven werd er uit gedrukt, de lucht en de kleine ruimten tussen de kleine korreltjes van het zand of van de modder werden er uit geduwd, en het werd een inerte dode massa, die langzaam overging in steen.
Nu hebben we geen enorme massa's meer nodig om de grond dood te maken, om het toe te smakken, we doen dat met landbouwmachines.
Ik vraag me af wat ze binnen duizend jaar gaan vertellen over onze daden?
Vroeger probeerden de mensen hun kinderen iets mee te geven van wat zij hadden verwezenlijkt... Een boer leerde zijn zonen en dochters de stiel, een steenkapper leidde zijn zoon op in het werk waar hij goed in was, of hij besteedde hem uit bij een goede stielman. Nu proberen we ze een goede opleiding te geven, een goeie vetbetaalde job, en wat de kostprijs daarvan is, interesseert ons niets. Wij vernietigen de aarde voor een kortstondig uitermate groot gewin, en denken niet aan de gevolgen daarvan. We verbruiken niet meer de goederen der aarde, we verbruiken de aarde zelf. De eens blauw en groene planeet zal langzaam grauw en grijs worden. Maan onder de manen... zand en steen...

Ik kan me niet ontdoen van de indruk dat er maar twee zaken zijn die de mensen nog interesseren, bezit en macht. Mijn vader had gelijk, de wereld draait slechts rond de drie G's, God, Geld en Gat... Modern kun je dat vertalen in Macht, Bezit en Seks... Om die drie dingen jaagt men volkeren tegen elkaar op in oorlog, vernietigd men gezinnen, vermoord men kinderen. Allemaal, allemaal weten we dat dit verkeerd is, en toch blijft het maar doorgaan... We praten van vrede, van solidariteit, maar blijven oorlog voeren (in naam van de vrede !!!) en vragen om solidariteit in plaats van er te geven.
We zullen het misschien ooit leren, maar 't zal nog een hele tijd duren.
We zien en weten veel meer van de werkelijke feiten dan ooit tevoren, maar de mens wil de waarheid niet weten, want de waarheid kwetst... dus prefereren we de leugen, lief ingepakt in een doosje met een strikje rond. Het zijn de anderen, altijd de anderen die begonnen zijn.
Bah...................

tot de volgende ?

Duif is dood, meneer... (Toon Hermans)

Heb je het ook gelezen in de krant ?
Een man vloog met zijn ULM rond, toen er plots een duif in zijn schroef terecht kwam, en de man weer beneden zat. Gelukkig zonder erg, denk je dan, maar er is schade aan zijn toestel... De man heeft de dader, de duif opgeraapt, op basis van de ring de eigenaar gevonden, en die zal nu opdraaien voor de schade...
Volgens de advocaten is de man inderdaad verantwoordelijk voor het gedrag van zijn dieren. Betrokkene zal nu contact opnemen met zijn familiale verzekering.
Het is wel de eerste keer dat iemand een eis instelt tegen de eigenaar van een vogel bij een luchtvaartramp(je)...
Wellicht heeft het dus nog een juridisch staartje.

Tot daar het kort verslag van de feiten. Zou de eigenaar geen schadeclaim kunnen indienen tegen de eigenaar van de ULM, omdat hij door onverantwoorde vluchten de duif heeft gedood ? Kwestie van het wat sappig te maken...

Maar het gaat steeds verder. Hoe kun je nu voorkomen dat een duif toevallig op dezelfde hoogte vliegt van de ULM ? Zou het niet veel simpeler zijn om die mannen die op de dagen dat mijn buren hun gras niet mogen afrijden (ik heb zelf geen pelouse...) omdat het brommerige geluid de zondagsrust zou verstoren, hoog boven ons komen rondbrommen met precies het identieke geluid van het gewraakte grasmachientje... ? Laatst zagen we er een vlucht van drie, die alle drie met hun luchtbrommertjes doende waren. Leuk om daar onder in het laatste zonnetje te zitten niksen.

Eigenlijk komt het er allemaal op neer dat de mensen steeds meer onverdraagzaam zijn voor de anderen. Ooit hadden ze hier enkele kilometers van hier om precies te zijn, een schietstand opgericht voor het schieten van kleiduiven. Daar dit in een uitgegraven put van een kleigroeve gebeurde, was de storing minimaal. Toch kwamen er enkelen met een petitie voor de dag, tegen die "elitaire" sport. Ik ben er eens weest kijken, en tot mijn verrassing waren de meeste van die schutters mensen die ik heel goed kende van uit mijn werkmidden, met andere woorden, een meerderheid van arbeiders die daar hun ding hadden gevonden, en niks geen elitair iets! Dan kwamen ze af met de loodvergiftiging van de bodem door het hagel uit de patronen. Ik ben geen expert, maar ze vertelden me dat dit nu geen lood meer was, maar een kunststof. Ik weet het niet, en eigenlijk interesseert het me niet zo erg... Jaren en jaren lag er allerhande roestige dingen in die kuil op te roesten, en dat was allemaal opgeruimd...Mij leek dat er winst voor het milieus was in plaats van vergiftiging...

Ook waar ze eens begonnen waren met een club van die modelvliegtuigjes (en heel lang geleden ook met modelscheepjes) moesten ze ook stoppen omwille van de geluidshinder, en zoals gezegd, de zondag is het verboden je gras af te rijden omwille van het storende lawaai... Aan dat laatste wordt nog al eens voorbijgegaan, in ons waterland moet je de unieke dag van droog gras benutten om het te kunnen afrijden, ook al is dat op een zondag...

Ooit hebben ze hier voor mijn deur een motocross gehouden. Ik heb er van genoten, niet van de cross op zich, want die sport interesseert me niet zo erg, maar van heel de entourage. Van de avond voordien kwamen hier een pak van die mobilhomes voor ons in het veld parkeren, en we leefden een tijdje in een tijdelijke camping. 's Anderendaags wandelde ik tussen die huizen op wielen, en zag de eigenaars druk in de weer met het oppoetsen en afstellen van hun crossmachines, er stonden er ook heel wat te koop, en op de baan zag je ze hun machientjes testen, en het parcours verkennen. Je hoorde dialecten die je hier anders nooit hoorde, en de crosser die die enkele huizen vandaan woont, was in zijn sas, en was ook deelnemer aan de cross.
Er was natuurlijk lawaai, dat hoort er nu eenmaal bij, en het was dan ook eenmalig... Ze zijn niet eens bij mij geweest met de petitie, want iedereen had mij zien genieten...

Nu zijn we dus al zo ver dat de ULM-liefhebber begint te ageren tegen de duivenliefhebber! (De laatste wordt al in veel wijken scheef bekeken omdat die beestjes ook wel eens op een ander dak landen dan het hunne...)
Sjongejonge, laat iedereen zich toch eens amuseren, en laten wij met zijn allen eens wat verdraagzamer zijn voor elkaar. Nog een beetje verder, en we moeten speciale schoeisel aanhebben om op straat te komen, met zolen die gegarandeerd geen lawaai maken.
Straks moet ik toelating vragen om een blad van mijn boek te draaien.
Waar zijn we mee bezig ? Ik heb ooit één keer bij een buur geweest om te vragen hun activiteit stop te zetten, ze waren bezig met het verbranden van vuil, en de rook waaide recht mijn volières binnen. Ik heb niet gevraagd om het te stoppen, ik heb hen gevraagd om het op het veld verder op te doen, waar geen huizen staan. Ik deed dit alleen omdat ik zag dat mijn vogels panisch reageerden, en amechtig op de grond zaten te hijgen... Anders zou ik zelfs niet eens iets gevraagd hebben, met de deuren en de ramen dicht te houden kon ik immers de rook uit mijn huis houden.
Iets verder heb ik ooit de mensen aan de kinderen weten vragen iets verder af te gaan spelen, de oude moeder lag er op sterven. De kinderen deden dat zonder morren, en iedereen had er begrip voor.
En dat is waar het over gaat! Laat de mensen hun hobby, en probeer eens er interesse voor te hebben, in plaats van het zo maar af te breken om een of andere futiele reden. En is er eens een reden waardoor het hinderlijk is op dat moment, kun je dat dan niet eens bespreken in plaats van op te treden? Kortom, mens zijn met de mensen.
Wij horen hier soms 's nachts wel eens een hond blaffen, maar ook mijn haan kraait ! En ik ben gelukkig dat dit hier nog kan, zonder dat er over geklaagd wordt. Een van de buren heeft zo'n windklokken of hoe noem je die dingen, hangen, die bij de minste wind vrolijk tegen elkaar hangen te klingen. Ik hoor dat niet graag, maar zij blijkbaar wel, dus moet het ook kunnen. Ik heb er geen probleem mee, en als ik 's nachts wakker lig, dan gebaar ik dat ik het niet hoor, en lees in mijn boek. Diezelfde buren vertelden dat ze zo graag het water uit mijn vijver horen klateren, maar misschien houdt mijn andere buur daar wel niet van?

Laten wij toch wat meer verdraagzaam zijn, en bedenken dat de anderen wellicht ook verdraagzaam moeten zijn voor ons. Nu wij helemaal alleen zitten met ons tweetjes, is het hier veelal stil in huis. Als bij de buren dan de kinderen zijn van hun nichtje, dan horen wij die spelen en lachen... en we hebben al honderden keren tegen elkaar de bedenking gemaakt dat onze buren nogal wat lawaai hebben moeten doorstaan van onze drie kapoenen indertijd... Vooral in hun tienerjaren, toen de hardrock met wijdopen bassen op hun kamer de muren deed trillen en mij wanhopig maakte... ik heb nooit bedacht dat de buren dat ook moesten doorstaan... Nu hoor ik bij hen de kinderen al als ze gewoon zitten te spelen... Ik denk dat ik heel brave en lieve buren heb...

De zon schijnt ! Ik zie het licht in een zilveren nevel over de velden hangen, en heel ver hangen plots de kronen van de bomen. De stammen zijn verstopt in de nevel. Mooi ! Het doet denken aan de dromerige schilderijen van de Leieschilders.

Deze namiddag gaan Anny en ik beiden bij de kapper, sorry, kapster. Onze kapper is op pensioen, en zijn zaak is overgelaten aan een madame, ene Els, die nog bij ons Veerle in de lagere school zou gezeten hebben. Hopelijk kan ze ook goed baarden knippen. Wilfried kon dat heel goed. Niet iedere kapper heeft daar gevoel voor, het is ook niet iets waar ze dagelijks kunnen op oefenen, en zeker niet zo'n LeopoldII- baard zoals de mijne. Nu, we zullen zien.
Anny moet veel meer dan vroeger naar de kapper...Vroeger had zij haar dat makkelijk te onderhouden was, en steeds, als vanzelf goed viel, maar nu ze een gewijzigde hormonenhuishouding heeft, is haar haar plots van aard veranderd, en moet ze het veel vaker wassen, want het wordt vlugger vet, en moet ze het dan ook telkens in krulspelden stoppen om een beetje netjes voor de dag te komen. En de krullen die door de kapper gepermanent zijn, houden amper enkele weken... vroeger was dit maanden. Kortom, met ouder worden, wordt mijn wederhelft duurder in het onderhoud. Er is meer op te kalfateren aan een oud schip dan aan een nieuw zeg maar. Dus moeten we dat dan ook doen hé, want ik hou er van dat mijn eegaatje er goed voor komt. Er moet toch iemand de vlag hoog houden hé !

Tot de volgende ?

Mooi

In verkenner.be las ik dat het Brusselse gewest een website had vernieuwd over de architectuur in het hoofdstedelijk gewest. Ik wist niet eens dat er een site over bestond, dus ikke vlug gaan zien...
Ik kan het u aanraden : www.irismonument.be

Ik ga straks eens op het net rondstruinen of ik ook dergelijke initiatieven vind van het Vlaamse en/of het Waalse gewest. Ik zou het wel op prijs stellen ! Misschien heeft niet iedereen dezelfde interesses, maar ik vind het leuk in een stad rond te kuieren, en te genieten van de vele mooie gebouwen. Maar zonder gids, of zonder voldoende kennis van de locaties zal ik er veel meer gemist hebben dan wel gevonden. Ik ga niet beweren dat een dergelijke site alles voor je oplost, maar het biedt toch een groot gedeelte aan, die je meteen ook ziet op foto.

Wellicht vindt de kring van deskundigen niet altijd dezelfde woningen of gebouwen mooi als jij, maar het biedt toch een breed scala van impressies. Ik weet in Gent een huis staan, een zijstraat van de Charles Van de Kerckhovestraat, waar in de geven een beeldje zit ingewerkt van een hond die naar boven staat te blaffen, als je naar boven kijkt, zie je een beeldje van een verschrikte kat. De gevel is al heel mooi, maar dergelijke details trekken mij aan als magneten. Wellicht zullen de mensen van de site veel meer naar de globale architectuur kijken dan naar die details, maar voor mij zijn die details soms de balletjes in de tomatensoep.

Als ik het prachtige stadhuis van Oudenaarde bekijk, dan kijk ik naar het globaal beeld, maar ook naar het stenen kantwerk... De vermenging van de witsteen en de blauwe hardsteen is heel mooi, en biedt een bijkomend reliëf, niet alleen door de sculptuur, maar ook door het kleurverschil. Ik weet dat men niet akkoord is met mij, maar ik vind het stadhuis van Oudenaarde veel mooier dan dat van Leuven. De stijl is heel verwant, maar waar Leuven impressionant is, biedt Oudenaarde je een reliekschrijn aan, compact, klein, maar schitterend uitgewerkt, in een perfect evenwicht. Hopelijk heeft de laatste restauratie weer enkele eeuwen van genot over dat unieke gebouw tot gevolg. Het enige onderdeel dat mij een heel klein beeldje stoort is het beeld van Hanske de Krijger, boven op de toren. Naast de prachtige gotiek lijkt dit beeldje mij iets te plomp toe om te horen bij dit gebouw. Ik zou er veeleer een ranker en eleganter uitkijk hebben op geplaatst, maar ja, het is nu zo, en de sage over dat Hanske maakt veel goed.

Velen zullen het ook niet eens zijn met mij, als ik zeg dat ik Gent veel hoger inschat dan Brugge. Voor mij doet Brugge wat kunstmatig aan, men heeft ten alle prijze alles willen behouden, en de ganse stad als onder een schrijn gezet. Het heeft een lieflijk beeld op geleverd, maar het mist het leven, het bruisen van een stad. Het is prachtig om eens te gaan bekijken, het is een plaatje, maar ik zou er niet willen in leven...Het is of de tijd er een hapering heeft gekend... Gent daarentegen is een bruisende levende stad, met hele wijken vol lelijke bijna uniforme huizen, met nu en dan een restant uit vroegere tijden. Plots kom je in een straat met prachtige middeleeuwse huizen, en je slaat de hoek om en staat voor een ultramodern ding. Soms is die confrontatie schitterend, soms een regelrechte miskleun. Je loopt door straten men mengsels van oud en nieuw, en ziet plots een gat in de straat, amper een meter breed...Als je nieuwsgierig bent en er eens binnengaat, dan heb je veel kans in een van de beluiken te zitten. Beluiken waren de kleine huisjes van de armsten ven de inwoners, kleine vernepen stulpjes, aan een binnenpleintje, met één toilet voor de ganse wijk, en één pomp voor dezelfde mensen, die veel te dicht bij de beerput kwam, en oorzaak was van de vele choleraplagen... Nu zijn die huisjes veelal helemaal opgeknapt, nu leeft een gezin in twee of zelfs drie van die oude dingetjes in een keer, en zit er in een oase van rust midden in de stad. Een stad als Gent heb je nooit gezien, er staat zo veel en zo verspreid en zo door een, dat je nooit alles hebt gezien. Je loopt in een winkelstraat, met grote moderne uitstalramen, en als je onverhoeds naar boven kijkt, zie je de restanten van soms de prachtigste classicistische woningen die je je kunt inbeelden, en dan betreur je die etalage als een zonde voor het geheel. Je kunt er nog van die prachtige oude burgerhuizen vinden, met een poortingang voor de koets en het paard, prachtige hoge plaatsen met aan het plafond schitterend stucwerk, de muren beschilderd met dromerige landschappen, en buiten aan de ramen zie je de spioennetjes, waar je met wat geluk net kun zien dat een oude dame, veilig weggeborgen achter de zware gordijnen veilig de mensen op de straat zit te bespioneren...
De stad bruist van het leven, niet in het minst door de universiteit binnen haar muren, die voor een voortdurende toevloed van jonge mensen zorgt, waarvan er velen blijven en de stad verrijken met jong bloed en nieuwe ideeën.
Waar je in Brugge het gevoel hebt in een groot museum te wandelen, heb je in Gent nu en dan een stukje die zelfs in Brugge hoge cijfers zou gooien, neem de graslei, waar een ganse rij prachtige middeleeuwse huizen staat, en die daar veel meer opvalt, omdat het daar als een oud stukje verleden ligt te gloriën tussen de modernere stukken Gent.
Nee, Gent is mij veel liever dan Brugge. Ik ga echter niet gaan beweren dat er in ons landje niet nog andere steden zijn, die misschien nog veel meer bieden dan Gent, maar daar kan ik dan niet over oordelen, omdat ik ze niet of niet voldoende ken, om ze op prijs te stellen... En daar helpt me zo'n site dan wel mee ! Daar kan ik genieten van heel wat van de mooiste stukjes van ons Hoofdstedelijk Gewest... Daar kan ik ook- al is het virtueel- dwalen in de stad...

Weet je, dat is voor mij wellicht het grootste van het internet ! Het biedt mij, die het lichamelijk niet meer aan kan, de mogelijkheid om zowat overal naar toe te gaan. Ik weet wel, het is niet hetzelfde, maar het is enorm veel in vergelijking met niets.

Toen wij, Anny en ik, indertijd onze wandeltochten deden in Frankrijk en Schotland, dan heb ik daarvan telkens een boek gemaakt, met alle kleine feitjes van die reis, en massa's foto's. Het geheel laat andere mensen toe, even mee te genieten van wat daar allemaal door ons gezien en beleefd is. Het is niet hetzelfde, maar het geeft toch een goede impressie... Zo is internet voor mij nu een kans op virtueel wandelen in landen uit heel de wereld.

Ik krijg enorm veel mailtjes, van heel veel kennissen en vrienden, maar de mooiste voor mij zijn die met fotoreportages over landen of over dieren... Soms ergert het mij als die mooie beelden dan vergezeld gaan van teksten die niets te maken hebben met het beeld. Geef mij maar de beelden van een verre stad of streek, zonder verknoeien door een filosofische wijsheid, zo maar, of met een woordje uitleg over het beeld... dan kan ik genieten, dromen.

Ga ook eens virtueel architectuur kijken in onze hoofdstad en aanhangende gemeenten, wedden dat je er ook bij ziet waar je even stopt om goed te kijken, te genieten...
www.irismonumenten.be

tot de volgende ?