De mestput

Twee van mijn beste vrienden uit mijn jeugdjaren, waren kinderen van boeren. Twee duidelijk verschillende boerderijen, waarvan er een nog zo'n echte mestput (als hij helemaal vol was: een mesthoop), midden op het hof.

Het paard en de koeien produceerden heel wat mest, gemengd met massa's stro, want in die tijd werd er  nog gul met stro gestrooid in de stallen. Nu niet meer, want nu is er bijna geen stro meer, dank zij de nieuwe manier van graan telen, en het gebruik van gesofisticeerde sproeistoffen.

Telkens zij het stal kuisten, werd het mest met een heel deel van het stro, opgeschept op grote platte kruiwagens, en alles werd uit gekipt op de mesthoop. Die mestput was blijkbaar een uitgemetste put, want als hij niet vol was, zag je er altijd mestwater in staan.
Misschien denk je dat dit een eeuwige bron van stank was, maar dat was niet zo... Zolang je er niet in roerde of in werkte, stonk dat helemaal niet. Op de dag dat die mestput uitgeschept werd, om de mest op het land te voeren, dan stonk het wel.

We zochten in de mest wel eens naar pieren. In de mesthoop waren dat eerder kleine wormen, type regenworm, maar iets roder, en meestal veel beweeglijker dan de gewone regenworm en de dauwpier. Ze waren heel geschikt om er mee op paling te gaan vissen.

De mesthoop was ook de plaats waar de kippen een groot deel van hun eten bij elkaar scharrelden. Wellicht zochten ook zij naar de wormpjes...

In de zomer, als het droog weer was, en de put vol was, kon je veilig op de mest lopen, maar zolang de put niet echt vol was, moest je dat liever niet proberen, want soms was wat vaste grond leek alleen een drijvend schijneiland van stro...

Recht voor de mesthoop stond de schuur, waar beneden het materiaal in stond, en waar ook de grote lieve trekhond stond (als hij niet de kar met dagverse melk moest trekken door de straten tot bij de klanten). Boven was het een grote meestal lege ruimte, waar hooguit tijdelijk wat materiaal en wat oogst lag. Dat was ons speelterrein bij regen. Daar schoten wij met de boog naar een bundel stro, tot het ons verveelde en wij door het open gedeelte schoten op de kippen die op de mesthoop scharrelden. Op een keer hadden wij zo'n kip goed geraakt... De kip zei "kuk" en zakte netjes door zijn poten en bleef liggen. Wij ook. Wij durfden amper adem te halen. Na een eeuwigheid scharrelde de kip weer recht en haalden wij opgelucht adem... Wij hebben nooit meer naar kippen geschoten.

Boeren, dan was toen nog hoofdzakelijk handwerk, en toch zaten wij al in het begin van de mechanisatie er van... We rooiden de aardappels met een machientje die de aardappels netjes boven haalde en tegelijk de grond rul maakte, zodat je met je handen makkelijk de aardappels kon voelen in de grond. Maar het rapen, dat deden wij nog, op onze knieën, met de mand naast ons, de mand  mee sleurend en rapend.

Ik heb nog geweten dat we het graan bonden in schoven, en dan recht zetten in stuiken, waar het nog wat kon drogen. Later haalden we die schoven op. Met een lange riek zwiepten we ze tot op de hoog opgestapelde kar, Met die kar reden we naar het hof, waar een dorsmachine stond. Met lange zwiepende riemen aangedreven... De mechanisatie was begonnen...

Later kwam de pikdorser, die het graan meteen afsneed, dorste, en het stro kwam in nette blotten er uit, en het graan kwam terecht in grote zakken van ongeveer 100 kg... Die we later stuk voor stuk naar de zolder droegen. Met zo'n zak op je lijf de ladder op... Later werd het graan gewoon rechtstreeks de zolder op geblazen...

Als ik nu kijk naar de boer van vandaag, dan mis ik veel van toen... De boer zelf zal het wel niet missen, al dat zware lijfelijke werk... Maar toch, als ik hier straks weer die huizenhoge en huizengrote machine zal zien de suikerbieten oogsten en meteen kuisen, dan vraag ik me af of die investering niet te groot is in verhouding met het verrichte werk... Of het niet ergens jammer is dat het ongeschoolde werk voor de sukkelaars in de maatschappij steeds zeldzamer wordt...
En ik schud mijn grijze hoofd en heb heimwee naar een simpeler maatschappij.

Er verdwijnt zo veel, zo veel die wij moesten kennen om zelfredzaam te zijn... Wij moesten leren hoe je in het station moest zoeken naar de juiste trein en treinverbindingen. Wij leerden hoe we moesten werken met het spoorboek waar dat alles te vinden was. Nu zoekt de computer of de smartphone dat wel voor ons op. Wij stonden aan de bushalte dat papiertje te bestuderen om te weten wanneer de bus naar die bestemming er zou zijn... Nu heb je al steden waar dat netjes op een elektronisch bordje verschijnt...
En den vraag ik me af... Mocht er nu plots iets gebeuren, waardoor al die technische en mechanische dingen verdwenen, stilvielen... Wat zou de jeugd nog kunnen ? Hoe zouden ze zichzelf nog kunnen beredderen ?

Ik heb hier nog een oud kookboek liggen, waarin heel wat losse briefjes met recepten van eten en hulpmiddeltjes om de oorlog door te komen... Bewaren van eten en eten maken van heel andere materie dan je gewoon bent. Wafels maken van aardappelen. Zelf zeep maken...
Ik hou dat zorgvuldig bij. Als de teksten wat onleesbaar dreigen te worden, dan bevochtig ik ze heel voorzichtig met een verstuiver, en wat potlood leek wordt weer inkt, want ze zijn geschreven met een anilinepotlood. De jongeren weten niet eens meer wat dat was...

Ik hoop dat ze al die dingen nooit nodig zullen hebben, maar weet, ik heb hier nog een en ander ...
En ik ben blij dat er steeds meer en meer stemmen opgaan om weer wat bewuster te gaan leven, met minder overdadige verpakkingen, met minder weg werpen, met minder verspilling. Je moet eens surfen naar de Kromkommer... waar ze ijveren om ook die groenten die niet netjes het standaardformaat en -model hebben, te gebruiken en niet langer te vernietigen.

Bewuster leven...
Het is nodig, zeker op deze steeds kleiner wordende wereld, waar de honger niet langer ver weg is, maar op amper enkele uurtjes vliegen...
Straks gaan we met oud brood een lekkere quiche maken. Bewust met dat oud brood werken.

tot de volgende ?

Kil en koud

Wellicht is het eigenlijk gewoon, normaal weer voor de tijd van het jaar, maar na die heel vroege warme lente, lijkt de lente van nu maar nat en kil en koud...

Als we vergelijken met vorig jaar, dan mogen we zeker niet klagen, maar ja, zo lang houden we dat gevoel niet vast in onze geheugencellen... We beperken ons tot de korte termijn en tot vergelijkingen met ver weg en lang geleden, tenminste als het weer betreft.

Zo zijn we ooit eens tijdens de winter naar Spanje geweest, en het ding wat me het best bij is gebleven is de man die daags voor Kerstmis patatten aan 't planten was. Plots vonden we het daar heel warm, veel warmer dan bij ons. En we dachten terug aan de sneeuw waar we doorgereden waren in de regio van Lyon, en grote overstroomde vlakte daar voor...

Ach, het weer... Eigenlijk hebben we verschrikkelijk veel geluk. Wij beginnen zowat ieder gesprek met enkele woorden over het weer. Stel je voor dat je in de woestijn woont, dan heb je alleen een gespreksonderwerp aan het weer, die ene keer dat het toch wel regende... Maar dat is maar om de drie jaar of zoiet...

Nee, hier is het weer een onuitputtelijk onderwerp, en al bij al, hebben we eigenlijk niet te klagen. We hebben hier zelden of nooit last van echte orkanen, we hebben hier zelden of nooit last van echte zondvloeden ( Ik herinner me hooguit een stuk of twee), we hebben hier zelden of nooit last van echte perioden van felle, bijna dodelijke hitte, we hebben hier zelden of nooit last van echte lange perioden van bittere vrieskou... Nee, we krijgen van alles een koffielepel, en dat dan veelal nog eens door elkaar heen.

We kunnen klappen over windhozen, maar als we kijken naar de TV en die dingen zien in Amerika, dan zwijgen wij heel stillekes, want die windhoos van bij ons, dat was dan, hoe erg ook, maar een kattenjonkske van die dingen ginder ver weg. En als we de kou in Siberië bekijken, dan is het hier in onze strafste winter eigenlijk nog best warm.

En toch... Toch wordt er wellicht nergens zo veel en zo hard geklaagd over het weer als hier... Als het regent, dan verlangen we naar de zon. Als de zon drie weken lang heerlijk schijnt, dan klagen de boeren en tuinders over de droogte, als het niet vriest in de winter dan zitten we al op voorhand te klagen over de vele muggen die we gaan hebben, en vriest het wel, dan klagen we over de stookkosten om het huis te verwarmen... Kortom, we klagen eigenlijk altijd. En klagen we niet allemaal, dan zijn er steevast enkele beroepsgroepen die wel klagen.

Stel je eens voor dat we zelf het weer zouden kunnen regelen... Ik wil goed en zonnig weer, want ik wil flaneren op de rommelmarkt of gaan vissen, en de boer wil regen voor zijn loof, ik wil eens een heerlijk dikke laag sneeuw, om te kunnen genieten van die prachtige landschappen à la Valerius De Saedeleer, terwijl de man die de baan op moet met zijn wagen, dezelfde sneeuw verwenst.
Nee, we zouden er nooit in slagen om alleman te pleizieren... En wellicht zouden we nog veel meer over het weer klappen, maar dan er bij met de vinger wijzend naar de schuldige !

(En geef toe, er is al ruzie genoeg op deze wereld...)

Dus, laat het weer maar zoals het is, laat het ons met al zijn goed en al zijn kwaad, laat het ons maar als gespreksonderwerp nummer een... Zolang we over het weer bezig zijn, kouten we niet over de mensen of over de politiek. Tedju, 't is weer aan 't regenen !

Eén ding is wel ambetant: ik zou echt eens in de tuin moeten... Maar ik vertik het als het steeds maar blijft regenen. Ik wacht wel, en die plantjes? Die moeten ook maar wachten.
Oh ja, de stoffeliers doen het goed, en ik heb er gezaaid, en ook die staan - ank zij die regen? - ook mooi boven...

Heerlijk land, waar we de ene dag ons moeten beschermen tegen de stralen van de zon, en de andere dag tegen de striemende regen, waar we zalig onder moeders paraplu kunnen wandelen, of wanhopig achter onze hoed moeten aanhollen, waar we door de sneeuw kunnen baggeren of uitglijden over plotse ijzel, door regen op een bevroren ondergrond.

Heerlijk land waar we geen goed woord voor over hebben.
Heerlijk land dat verkloot wordt door de politiek.
(of dacht je echt dat ik er voor één keer niets zou van zeggen?)

tot de volgende ?

Zever

Naast de gewone reclame krijgt ieder mens nu pakken verkiezingspamfletten, van alle partijen die je allemaal de hemel op aarde beloven... tot ze aan de pot zitten, dan is alles plots vergeten.
Je moet "De democratie voorbij" van Luc Huysse maar eens lezen. Misschien geloof je hem, als je mij niet gelooft...
Wat wij nu democratie noemen is het al lang niet meer.
Zelfs het verkiezingssysteem is uitgehold door de formules waarmee men de stemmen omzet naar zetels en door de co-optatie van een heel pak onverkozenen...

Och, ik ga er niet weer over zagen, ik heb het u allemaal al meer dan eens, tot vervelens toe uitgelegd.  Wat me nu echt bekommert, dat is het feit dat heel veel mensen onbewust reageren tegen dit gebrek aan democratie, en een proteststem gaan uitbrengen. Een proteststem voor een partij die alle gevestigde partijen veroordeelt. Vroeger was dit het Vlaams Belang, nu is dat zijn broertje, die in een netter pak zit, en de indruk geeft dat ze een alternatief bieden, terwijl ze in werkelijkheid staan voor regelrechte sociale afbraak.
Daar heb ik wat schrik van... En de partij of partijen die uit zuivere machtswellust straks met hen zouden regeren, moeten weten dat zij dan mede de schuld zijn van die sociale afbraak. En dat zij mede nadien zullen worden afgestraft.
Als dit scenario werkelijkheid wordt, dan voorspel ik een periode met heel veel sociale onrust !

En onrust is nooit goed.

Maar nogmaals, uiteindelijk beslissen jullie... Het is jullie stem die gaat beslissen over een gestage opbouw van een wereld waarin het goed is voor iedereen, of voor een wereld waarin de zwakkeren er uit moeten... Ik las vandaag dat ze niet alleen de werklozen willen de werklozensteun afpakken na een jaar werkloosheid, maar dat deze werkloze ook eerst al zijn bezittingen moet opgebruiken vooraleer hij of zij kan genieten van OCMW... Inbegrepen dat ze dan maar eerst hun eigen huis moeten verkopen ! (letterlijk !!!)...

Kom me nu niet af met werklozen die zich installeren in de werkloosheid ! Ik ga niet ontkennen er er wellicht zo zijn, maar ik ken heel wat mensen die al een heel lange tijd vruchteloos zoeken en zagen om werk te vinden, maar door hun mogelijkheden uit de boot vallen. (Hier zouden Groen en Ecolo zich eens moeten op toe spitsen !!! Je moet eens kijken hoe moeilijk het is om werk te vinden voor wie geen auto/ geen rijbewijs heeft !!!!  Werk in eigen streek en degelijk openbaar vervoer zouden groene strijdpunten MOETEN zijn !!!)

Ach... misschien hoor je bij diegenen die denken dat het allemaal zichzelf wel zal oplossen, en dat de oude gevestigde partijen er deugd zullen van hebben eens wakker geschud te worden... Vergeet dan niet hoeveel kwaad een asociale regering kan doen in 5 jaar regeren !

Ik ben niet links, ik ben niet rechts... ik geloof dat de enige echte oplossing zit in een evenwichtig geheel... En dat evenwicht zou wellicht het best kunnen bekomen worden door evenveel linkse stemmen als er rechtse stemmen komen, maar mijn droom ligt veel meer bij een soort mensen die ECHT sociaal zijn, en die dus iedereen het beste gunnen... Maar ja... die mensensoort is of nog niet geboren, of bijna uitgestorven... dus predik ik nu eerder links, in de hoop op een wankel evenwicht.

... Er zijn nog veel meer dingen waar ik van droom... Ik droom ook van een wetgeving waar het niet om de letter gaat, maar om de geest, de bedoeling van de wet. Dan zouden moordenaars niet meer moeten vrijgelaten worden door een administratief "foutje", dan zouden advocaten niet meer bandieten kunnen vrijpleiten door een woord-interpretatie van de wet, dan zouden zwakken niet meer door de mazen van het net vallen en hun rechten mislopen...
... Ik droom ook van een wereld waarin men de mensen automatisch op hun rechten wijst, en niet alleen op hun plichten! Dan zouden alle rechthebbenden op steun bij ongevallen of ziekten of rampen ook daadwerkelijk krijgen waar ze recht op hebben, terwijl het nu alleen diegenen zijn die de wet kennen, of iemand hebben die hen op die "kans" wijst...

Ik droom...
ik droom gewoon van rechtvaardigheid
ik droom van mensen die goed zijn van hun aard uit...
ik droom

tot de volgende ?

dingdong Droge voeding - kassa vier

Het is ondertussen jaren geleden dat ik nog in een Super Bazar ben geweest... Die werden allemaal overgenomen (meen ik toch) door Carrefour, die er een tijdje later een heleboel definitief sloot... Onder meer die in Ronse...

En sindsdien heb ik dat vertrouwde belletje en de fluwelen, omfloerste stem niet meer horen zeggen: Droge voeding kassa vier....

Om God weet welke reden dacht ik gisteren in de namiddag plots aan dat geluid. Misschien had ik in de achtergrond op TV iets gehoord dat me daar deed aan denken ? Maar ja, je kent me hé... Als ik eenmaal aan zoiets onzinnigs denk, dan gaat mijn fantasie met me op hol... En ik dacht meteen aan het typische van die stem, van dat geluid... Het is onmogelijk dat moeder de vrouw op een middag vederlicht met een lepel tegen een inoxschaal gaat tikken, en met een fluwelen, omfloerste stem gaat zeggen: Louis - keukentafel.... Ik weet zeker dat Louis niet komen zou, of misschien juist wel om te zien of er iets mis is met de helft van zijn bed...Maar niet om naar de tafel te komen. Nee, als Marie haar Louis aan tafel wil, dan roept ze aan de keukendeur, naar den hof: Lowie ! De soep staat uitgeschept ! Ook al is dat technisch nog niet echt waar, maar dat doet Louis iets vlugger komen. Het geluid van moeders stem is dan helemaal niet zacht en zeker niet omfloerst...

De stem van moeder heeft veel kleuren en veel toonaarden... Als we boven in bed lagen, en in plaats van te slapen wat lagen te vechten in bed, dan klonk plots heel duidelijk "Hoe is 't ?" enkele seconden stilte "Moet ik naar boven komen?"... Dat was voldoende om stil te zijn en stil te blijven, want in die tijd ging de opvoeding nog gepaard met de harde hand-opvoeding, en als de hand niet genoeg was, dan nam moeder een attribuut er bij, waardoor de klappen nog veel opvoedkundiger werkten.

Maar als we verdriet hadden, dan was de stem van moeder heel anders... Dan klonk ze lief en troostend. Je kunt achteraf bijna niet denken dat deze geluiden uit dezelfde mond konden komen. Ons moeder had ook een heel speciale manier om ons te roepen, als we ergens ver weg in het bos of ergens bij de vrienden zaten... Ze hield dan haar handen in een trechtervorm voor de mond, en riep: Oehoehoehoehoehoe.... Heel luid en heel doordringend, en we mochten behoorlijk ver weg zijn, je hoorde dat geluid boven alles uit. Nu zou dat niet meer kunnen, met al het verkeer en het lawaai van de moderne samenleving, maar toen hoorden we dat heel goed, en we wisten dat het veiliger was om naar huis te lopen, dan om naar huis te slenteren... Anders hadden we kans weer kennis te maken met de opvoedkundige principes van toen...

We waren lid van de Chiro, en toen had de jeugdbeweging nog iets militairs in zich, we marsjeerden, we traden aan in formatie... Maar eigenlijk was onze gewone opvoeding thuis ook een beetje op die leest geschoeid. Niet dat we in formatie moesten gaan staan, maar men kweekte geen doetjes. Met de harde hand opkweken naar mannen met haar op de tanden... Dat was een beetje het devies. Veel liefde, maar ook regelmatig een pak slaag en een uur op de knieën in de hoek, met de handen op je hoofd... Ook in de school was dat zo...
Lijfstraffen waren heel gewoon. Ooit sloeg de leraar zijn regel in stukken op mijn vingers... Maar ik had veel liever een pak rammel in school, dan enkele bladzijden straf... Want als ons moeder zag dat we straf hadden, dan was de kans groot dat we ook nog een pak rammel kregen...

Die opvoeding was niet slecht, ik ben goed terecht gekomen... En weet je, als ik kijk naar de kinderen van nu, dan heb ik soms wat heimwee naar de opvoeding van toen...

Wij kenden de stem van onze ouders door en door... Ze konden rustig zitten te praten met een bezoeker, en plots veranderde iets in de kleur van hun stem, en wisten we dat ze gezien hadden dat we iets aan het uit spoken waren, en dat de straf nakend was. De bezoeker hoorde dat wellicht helemaal niet, maar wij wel !!!

We hadden een goed jeugd, heel veel plezier en we wisten precies wat mocht en niet mocht. De lijnen waren heel duidelijk uitgezet. Daarbinnen mochten we ravotten, maar wie die onzichtbare grens, de maat, de regel overtrad, wist dat daar straf op zat. Het was duidelijk en klaar, en we kenden het. Ik heb de indruk dat de jongeren van nu heel hun jeugd doorbrengen met zoeken naar de maatstaf, een maatstaf die helemaal niet klaar en duidelijk omlijnd meer is. Wij hadden maar één reglement, de kinderen van nu hebben er eentje in de opvang, eentje in de school, eentje thuis bij mama, eentje thuis bij papa, eentje bij oma en eentje bij memé... en ik vergeet er wellicht nog enkele...
Ook de straffen en beloningen zijn niet duidelijk. Soms heb ik de indruk dat ouders met hun kinderen staan te onderhandelen in plaats van hen leiding te geven en te tonen... En chantage is er ook soms bij: Als je niet braaf bent, dan krijg je geen ijsje...
djudedju

Onze wereld was veel eenvoudiger... Veel klaarder en helderderderder.
En wij groeiden op met een duidelijke leefregel, en bleven die regel heel ons leven mee nemen, soms wat hoeken er af gesleten door het gebruik, maar toch...
Hoe zou de jeugd van nu hun leefregel (als ze die voor zichzelf hebben ?) doorgeven ?

Soms heb ik schrik van de wereld van morgen !

tot de volgende ?

De blog van gisteren... en vandaag !

Nee, ik ben niet ziek geweest ! Met ons gaat alles goed, dank je wel.
Maar toch moesten we gisteren in de voormiddag naar het hospitaal... voor de zesmaandelijkse controle van Anny. Sinds haar operatie aan de borst, zit ze in de groep risico-patiënte, en hoort die zesmaandelijkse controle er bij. Maar we zijn nu al gerust gesteld, de dame die de foto's nam en de man die het onderzoek deed met echografie hebben alle twee gezegd dat alles in orde is... Dus binnen een paar weken moeten wij gewoon pro-forma nog eens tot bij de specialist (en zal er wellicht weer eens een blog mankeren...).

Gisteren in de namiddag kwam Germain en Georgette nog eens langs... Ze waren een heel stuk later, en we waren hier al wat ongerust, maar ze hadden gewoon kunnen genieten van de vele omleidingen die we hier momenteel hebben in het Oudenaardse... Naar het schijnt hebben ze wegen en weggetjes gezien die ze nog nooit eerder hadden gezien... Je ziet, de toeristische dienst van wegenwerken doet hier goed werk !
Wij hoorden dat Germain en Georgette ondertussen al 60 jaar getrouwd zijn ! Een hele termijn ! En ik denk er dan bij dat ons vader zelfs niet eens zo oud mocht worden, en onze Koen kreeg nog veel mindere levensjaren... Gek, dat je zelfs bij die heuglijke dingen toch ook weer terugdenkt aan de minder plezante dingen in je leven. In 1954 was ik nog maar 8 jaar oud, zat ik in het tweede, nee, wellicht in het derde leerjaar... Dan was ik nog dat jongetje dat altijd heel dik ingeduffeld was, want ik had de ene bronchitis na de andere... Ik zie me op fotootjes uit die tijd nog staan, met een dikke jas, een veel te grote sjaal en een muts... tussen kinderen die al die ongemakkelijke dingen niet hoefden aan te hebben...

Ik zat dan nog in het Mariaschooltje, op de Meiboom, een wijk van Oostende... Bij zuster Hubertine, een non met een mannengezicht, maar een hart van koekenbrood... Onze Lieve was toen 2 jaar... God, wat worden we oud. Maar we zijn er nog, en het leven is heerlijk, ondanks alle leed en miserie die we al kenden en kennen.

Buiten is het bewolkt, en men voorspelt regen... Dat is nu al een paar dagen zo, maar echt veel regen kregen we nog niet te zien. Het is wel een stuk kouder geworden, maar het lijkt nu wel zeker: de ijsheiligen brengen dit jaar geen ijs... Het blijft eigenlijk een winterloos jaar. In mijn tuin genieten we alle dagen van de fuchsia's die bloeien zoals ze nog nooit hebben gebloeid !

Normaal komen die bloemen pas laat op de zomer, maar daar ze nu niet bevroren zijn, bloeien ze gewoon door. Die struiken (er zijn er van zo'n 2 meter hoog !) staan nu vol met die heerlijk fuchsia-rode bloemen en bloemetjes... Heerlijk. Wellicht zijn ze nu zoals ze in het land van herkomst zijn?

Deze winterharde fuchsia's behoren tot mijn lievelingsbloemen... en zoals ze nu zijn, zo zagen we ze nog nooit eerder. Eigenlijk is mijn liefde voor die winterharde klokjes (hier spreekt men ook wel eens van belletjes) begonnen in ... Schotland. Toen we de West Highland te voet doorkruisten, belandden we in Fort Williams aan het Loch Ness... Daar zagen we voor het eerst die grote struiken fuchsia staan pronken... Ik heb zelfs gepoogd een scheutje mee te brengen, maar in een rugzak was dat een hopeloze taak... Wat we wel van daar, in de rugzak, mee brachten, waren die mooie gele papavers... Nu staat heel mijn tuin vol met mooie gele kleurenspatten... Ze staan overal tussen en priemen met hun felgeel overal doorheen... Prachtig !

In de linde hier naast mijn raam, zitten nu ook tortels nest te maken... Er zitten al houtduiven in, en nu ook nog tortels. Enkele dagen geleden vlogen de eerste mezenjongen uit, uit het nestbakje naast de voordeur... En de tuin zit weer vol met allerlei vogels en vlinders... Ik moet echt eens werk maken van een insectenhotel !

tot de volgende ?

Het gisteren van vandaag...

Ik weet het, het klinkt een beetje gek, maar toch lijkt het me helemaal correct !
We zijn immers heel dikwijls bijzonder vaag in het omschrijven van de dingen. Stel, je krijgt een brief waarin de schrijver meldt dat hij gisteren... Dan moet je al gaan zoeken of hij zo vriendelijk was om de datum te vermelden in het briefhoofd, om te weten wanneer dat gisteren was.
Zo gezien is het vandaag ook gisteren, nu nog niet, maar straks... En als jij een lezer bent die maar nu en dan deze blog leest, of er toevallig op belandt, dan kan zelfs het gisteren al heel lang heel fout zijn.

Ik wil maar zeggen, eigenlijk zijn er heel veel dingen, waar het echt niet zo nauw steekt met de tijdsaanduiding.
Geen mens ligt er wakker van.
En wees nu eens eerlijk, als ze op radio of TV melden dat het vandaag precies tien jaar is geleden dat... Dan heb je praktisch altijd het gevoel dat het of langer of minder lang geleden was. Die binding met de tijd is dus helemaal niet zo precies. Dat is ook zo met ons geheugen in het algemeen... We onthouden sommige dingen, en andere zijn we helemaal vergeten. Soms op een manier dat, als een ander er van praat, het je weer te binnen schiet, soms op een manier dat je het echt niet meer weet.
Gek is dat.
Het is ook heel persoonlijk, want die ene wist dat nog wel, en jij helemaal niet meer, ook al waren jullie beiden getuige van dezelfde feiten.
Ik heb het gevoel dat dit te maken heeft met de graad waarin je belang hecht aan de dingen.
En dat belang hechten is dus ook duidelijk verschillend.
Onlangs las ik ergens dat kleuterjuffen wel eens aan hun kleutertjes tijdschriften opvragen, niet met de bedoeling die tijdschriften te hebben, maar eigenlijk als een soort controle op het peil van het gezin waarin die kleuters leven. En daarbij oordelen ze blijkbaar helemaal anders dan ik doe. Ik vind al die tijdschriften je reinste bullshit, kan me niet voorstellen wie er geld uitgeeft aan die dingen, en de kleuterjuffen vinden dit net een bron van beschaving.
Nu en dan vul ik op internet een enquête in, en soms gaan die dan over tijdschriften... Dan vermeld ik dingen zoals Quest, Historia, Eos,en andere semi-wetenschappelijke tijdschriften... Die acht ik dan wel zinnig... Terwijl ze waarschijnlijk dat niet zijn in de ogen van een prof.

We verschillen dus nogal in de dingen waaraan we belang hechten...
... en dat belang verschuift ook met de leeftijd en met het midden waarin je verkeert...
Vroeger las ik zowat alles wat te maken had met "de sociale beweging"... nu bekijk ik dat nog hooguit eens vluchtig. Het zegt me nog wel iets, maar ik moet er niets meer mee doen, het maakt geen deel meer uit van mijn beroepsleven.

Het zal dan wellicht ook helemaal onterecht zijn, dat ik me ongerust maak over de onverschilligheid van de mensen in het algemeen.
Ik kan het niet helpen, maar ik heb het gevoel dat de mens steeds meer en meer leeft in zijn eigen wereldje, en steeds meer en meer de buitenwereld ook buiten houdt !  De verzuring is daar - naar mijn gevoel- een duidelijk symptoom van ! Mensen die niet meer kunnen verdragen dat een kind speelt, dat een hond blaft, dat een zieke hoest...  Wijst dat niet op een zich opsluiten in een eigen cocon ? Wijst dat niet op het angstvallig buiten houden van alle vreemde elementen in het eigen nest ?

Het lijkt wel of we evolueren naar een wereld waar maar één ding echt belangrijk is: IK...
Mijn gemak, mijn welvaart, mijn koffie en mijn auto. Mijn pc en mijn tablet en mijn smartphone, mijn leven waarin men alleen anderen toelaat als ze me plezier doen, doen lachen, doen beminnen, doen genieten... Maar hou ze aub buiten als ze lastig zijn...

We zijn met veel te veel mensen op deze wereld, maar dat maakt het net meer dan ooit nodig, dat we meer en meer leren met elkaar te leven. En als we dat niet kunnen, dan lijkt die aarde steeds meer en meer te klein te worden, want de ruimte, die ruimte heb ik nodig, allemaal, en een ander hoort hier niet, zeker niet als hij lawaai maakt of hoest of ziek is of zichzelf niet kan verzorgen. Weg met die kinderen die niet weten hoe ze hier moeten leven, weg met die gehandicapte, weg met die vreemde die een taal spreekt waar ik niets van begrijp en die wellicht bezig is met over mij te roddelen... weg... weg

Leuke wereld, die wereld.
Nee, geef mij maar mensen die nog willen leven met mensen...

tot de volgende ?

Oei Kraïne ...

Heb jij ook zo'n verward gevoel over de situatie in Oekraïne ?
Het lijkt wel of steeds meer mensen de zijde van Rusland kiezen.
Dat kunnen naar mijn gevoel niet alleen meer de - eertijds door Stalin geïmporteerde - Russen zijn ! Er lijkt meer aan de hand.
En ik kan me niet ontdoen van de indruk dat wij hier maar één klok horen, en die klok is duidelijk georkestreerd door "Het Westen"... Lees maar Amerika en zijn invloedssfeer.

Ach, ik begrijp het wel dat de machtsblokken proberen zoveel mogelijk aanhang te verzamelen, maar moet dat echt op die manier ? Moet dat echt zo, dat er talrijke mensen gewond raken, ja zelfs sneuvelen? Ik zie hetezelfde in Syrië, ook daar lijkt het wel een oefenterrein voor dezelfde machtsblokken. Ook daar kiezen Rusland en Amerika duidelijk voor de tegengestelde partijen, en daar vallen nog meer doden, gewonden, hongerenden...

Ik heb het hier al tot vervelens toe herhaald, en wellicht zal ik het nog heel wat keren herhalen... Politiek is vuil, is smerig en gaat alleen over macht en geld. Mensen zijn van geen enkel belang bij dat spel. De grote blokken spelen monopoly met landen en wapens in de plaats van bouwgronden in die of deze straat. Dat daar doden bij vallen, dat hoort bij het spel.

Misschien denk je dat er wel een verschil is tussen de politiek in een landje als het onze, en het machtsspel tussen Oost en West, maar dat is alleen een kwestie van gradatie. Of denk je dat er een politieke partij in ons land wakker lag van het feit dat er doden vielen bij de eerste stakingen, de eerste opstanden tegen de honger en het onrecht in ons land?

Het was in tegendeel maar heel node dat ze de vakbonden erkenden als bijkomende machthebbers in het grote spel met mensen als inzet. En als ik kijk naar de strijd die men vandaag aan het zetten is op het grote spelbord België, dan doen ze nog steeds pogingen om de vakbonden en zijn leden van rond te tafel te trappen.

Misschien moeten we eens op een andere manier in opstand komen... In opstand tegen het economische wanbeheer. In opstand tegen de maatschappij die alleen leeft om de consumptie aan te wakkeren en steeds maar te doen stijgen. Ik kijk nog steeds verbluft naar de jongere generaties... Zij zijn deze maatschappij, zij zijn het die deze vorm van economie helpen opbouwen en helpen om de wereld naar de verdoemenis te helpen door de consumptie. De nieuwe God van de huidige maatschappij: Consumptie !

De bedrijven zijn zelfs niet eens meer beschaamd te bekennen dat ze nu producten maken die gemaakt zijn om maar een paar jaar mee te gaan. Het verval, het stukgaan is ingebouwd.
Je kocht vroeger een radio voor heel je leven, nu nog voor twee jaar.
En zo gaat het met zowat alle producten.

Moeten we niet daartegen gaan reageren? Moeten we niet weer kiezen voor de producten die geen ingebouwd verval hebben? Moeten we niet weer gaan kiezen voor producten die niet voorverpakt zijn, moeten we niet opteren voor producten die verkocht worden zonder die verpakkingen ? Moeten we niet terug naar de winkel waar je 200 gr suiker kunt kopen, in een papieren zakje afgewogen?
Minder luxe ?
Misschien wel, maar ook veel minder verspilling, een gezondere manier van leven en een wereld die niet gewurgd wordt door over-consumptie.
Maar wie weet, dan gaan ze misschien weer meer wapens produceren, en daar de afzetmarkten voor maken...

Ja, ik ben een beetje pessimistisch...
Ik heb schrik van wat ik zie en hoor.
Ik ben een beetje laf, ik hou niet van extremen, probeer steeds het midden te houden.
Ik hou van de vrede, ik hou van de mensen...
Ik snap niet hoe je kunt gaan ageren tegen zieken, omdat ze hoesten, tegen kinderen, omdat ze spelen, tegen hanen omdat ze kraaien, tegen vogels omdat ze fluiten, tegen mensen omdat ze andere kleren dragen, tegen... tegen tegen tegentegentegen
Ik ben voor de mens. In al zijn verscheidenheid, in al zijn kleuren en gebruiken, en ik geloof dat zij ook van ons houden, met onze gebruiken... Ik hou van de mens, ook als hij hoest, ook als zij een hoofddoek draagt, ook als haar kinderen luid roepen tijdens het spelen, ook als de hond van de buren blaft, ook als de haan kraait en hij met een grotere en nieuwere auto rijdt...

En ik heb er een hekel aan te zien hoe er steeds weer zijn, die streven naar macht, naar geld...
En al die sukkels die hen geloven ! Niet te doen !
djudedju


tot de volgende ?