Oorlogsgebied

 

Misschien heb jij ook ooit die speciale heruitgave gelezen van de oorlogskranten? Een herdruk van de krant zoals die dagelijks verscheen tijdens de oorlog...

Ik heb ooit de kans gekregen het dagboek te lezen van een jonge seminarist die in de Groote Oorlog (14/18) aan het front zat... 

Ik moet zeggen dat ik zowel bij het lezen van de oorlogskranten, als bij het lezen van het dagboek telkens heel erg verwonderd was...

In de loopgraven was niet de Duitser de grootste vijand, maar de verveling. Dat was wellicht mede de oorzaak van het feit dat veel kleine zaken zo sterk uitvergroot werden. Als je niets anders hebt om over te denken, om over te praten om mee bezig te zijn, dan wordt kleine zaken enorm groot.

Bij het lezen van de oorlogskranten viel mij vooral op dat het leven voortkabbelde.

Er was geen aaneenschakeling van oorlogsfeiten, nee, de oorlog was beperkt tot eerder kleine berichten in die kranten, berichten die wellicht gekleurd waren, lees gecensureerd, maar die eigenlijk bijna vervielen tot een fait-divers. De mensen waren er wellicht heel erg in geïnteresseerd, en poogden via allerlei middelen ook de andere klok te horen (verborgen radiotoestellen en dergelijke), maar eens de oorlogsgolf over jouw gebied was gespoeld, was het meteen maar een verweg-nieuwtje meer, waren er andere leiders, die helemaal niet democratisch waren, waar je niets mocht tegen doen, zelfs niet mocht tegen protesteren, maar voor de rest... 

Ik was vooral verwonderd over het feit dat het leven voortging, alsof er niets was gebeurd. Ik las reclameberichten voor producten, er waren toneelstukken te zien en je kon naar de cinema... Voor mij was het enige waar je echt een confrontatie zag met De Oorlog, de recepten... Het kookboek waarbij men je leerde om met goedkope en te verkrijgen artikelen toch iets lekkers te maken. Taart van aardappelen is een van die dingen die me raakten. (Het leek me niet echt lekker...)

Maar hoe dan ook, het was helemaal niet zoals in de film.

Het was veelal vervelend en saai.

Een voortzetting van het alledaagse, met beperkingen inzake grondstoffen, met slecht en minder eten (dat zag ik niet in die kranten, dat hoorde ik van mijn ouders).

Het avontuur (met echt levensgevaar !) zat in het smokkelen van eten... om te overleven op een min of meer doenbare manier. Ik kan me voorstellen dat dit in de steden zwaarder was dan op de buiten. Mijn ouders leefden dan nog in "sperrgebiet", waar veel dingen nog een graadje erger waren. 

Eigenlijk wil ik dit stellen tegenover wat we nu meemaken... Sommigen nemen immers "oorlogstoestanden" in de mond. En als je goed gelezen hebt, dan was er dan ook vooral verveling, was er beperking van wat je kon en mocht doen. Tot zover is er dus gelijkenis, je zou zelfs kunnen stellen dat het nu erger is, want er is geen toneel, geen cinema, geen winkels die open zijn (buiten de enkele die toegelaten zijn)... 

Toch is er héél véél dat ook anders is. Ik kan nu chatten op Whatsappen met de kinderen, met mijn zussen, en met vrienden. Ik mag me min of meer vrij bewegen, en wandelen, joggen en fietsen en dergelijke wordt nu niet argwanend bekeken, maar eerder aangemoedigd.

Zo heel gelijk loopt het dus niet.

Het erge van deze Corona-lock down, is voor mij de eenzaamheid.

Ik ga niet alleen wandelen omwille van mijn gezondheid, ik ga ook wandelen in de hoop een medemens te ontmoeten, die net als ik, nood heeft aan een babbel. Weliswaar elk aan zijn kant van de straat, maar toch een babbel... ( Dat betekent ook dat je niet kunt fluisteren, en dat kwaadsprekerij misschien iets minder is dan vroeger !)

Moeten (mogen) we dan nu klagen? Eigenlijk niet echt.

Er zijn ergere dingen.

Je moet maar eens naar de TV kijken, hoe de oorlog momenteel is, hoe mensen leven in doorschoten gebouwen, waar je misschien niet rechtstreeks in de regen zit, maar waar het wellicht even koud is als buiten. Of waar hele volkeren uitgehongerd zijn, door oorlogen, of door het veranderde klimaat. De foto's van die kinderen, waarvan je haast niet kunt begrijpen hoe ze recht kunnen blijven staan op die dunne knokige beentjes... Moeders die hun platte borst in de mond van het kindje duwen dat zelfs niet meer de kracht heeft om te schreien...

En wij zouden klagen?

Shame, shame, shame...