Hoewel er hier (volgens mijn smartphone) geen regen zou vallen, moet het toch wat gedruppeld hebben, de banen lagen nat, en onder de bomen waren ze nog droog... Ik heb echter geen regen gezien.
Ik heb iets meer dan 9000 stappen gezet op zo'n dikke 6 kilometer. Ambetant is dat je niet zonder jas kunt buiten komen, en met een jas zweet je alles nat.
Veerleke komt nu hier bij me, om de kippen te voederen, eieren te roven en mijn middagmaal klaar te zetten... met een mondmasker aan. Ze heeft een griepje (hopen we), en haar dochter deed al een coronatest (die griept ook), maar we hebben nog geen uitslag. Maar ook de specialist die de test deed, vermoed dat het griep is en geen corona. Hoop doet leven.
Tja, het is de moment voor de griep hé... In normale omstandigheden maak je daar geen spel van, maar nu slaat de schrik je meteen om het hart. 't Zou ne keer moeten...
Ik voel me nog fit en gezond, en hoop dat ook zo te houden. Ik slik mietevietemientjes, en Echinacea, en hoop zo gezond te blijven. Dinsdag ga ik normaliter mijn griepspuitje halen. Ik heb een afspraak met de dokter en de spuit ligt in mijn frigo klaar. Het is blijkbaar een nieuwe dokter, een dame (juf?), die nu blijkbaar mijn gewone huisdokter bijstaat. Ze zitten daar nu met drie. Ik mocht kiezen bij welke van de drie ik wilde gaan, en heb gekozen voor de nieuwe, zo leer ik die ook kennen, en zij ook mij. Hopelijk hebben ze haar verwittigd dat ik geen gewone ben... Niet door al mijn wat uitzonderlijke ziekten, maar ook niet omdat ik altijd mijn mondje moet roeren... Ik kan het niet laten, en mijn huisdokter weet dat al heel goed, en laat het niet me ook verbaal "te pakken"... Ik vind dat heerlijk. Ik krijg de kriebels van een dokter die je beklaagt ! Die maken je zieker dan voor het doktersbezoek. Nee, geef mij maar iemand die lacht, die me plaagt, die me evengoed een zotternij geeft als ik hem. Hopelijk weet die madame dat, en verschiet ze niet van mijn gedrag. Ik lach graag, veel liever dan te wenen, en als ze me de kans geven om te antwoorden met een lach, dan doe ik dat. Zelfs als het heel erg is... Ook daar heb ik - helaas - ervaring in. Een zoon verloren en nu ook Anny. Het is genoeg geweest, maar zelfs nu probeer ik de humor te vinden in de situatie. Het is zo al meer dan erg genoeg. Het neemt het verdriet niet weg, maar humor sterkt je wel.
(Er bestaat zelfs een "lachtherapie " !)
Vanmorgen een babbel onder weg... De man klaagde over het gedrag van "die jonge gasten" die feestjes bouwen en naar niets kijken. Ze hebben ook ouders en grootouders, maar daar denken ze niet aan. Ze denken dat zij slimmer zijn... enz... enz... Ik kon het niet laten te zeggen dat mijn ouders dat ook zegden van mij, en wellicht zegden mijn grootouders dat van mijn ouders... Er is niets nieuws onder de zon. (Ons moeder zou zeggen: "'t Zijn allemaal geleende broodjes", waarmee ze beduidde dat alles terug kwam...)
Maar de man klaarde wat op, en zei: "'t Is waar hé"
Heerlijk toch ?
Dat maakt het allemaal wat draaglijker.
Corona mag dan nieuw zijn, maar er zijn vroeger al heel wat pandemieën geweest, in veel slechter omstandigheden dan nu... Kijk maar eens naar de pestepidemieën... de bevolking was gehalveerd ! Maar ook daar was eigenlijk iets goed aan! Er waren zo weinig mensen over, dat laten plots vrij werden. Uit noodzaak, maar het was er toch ! (En zeg dat eens in een discussie over slavernij...)
(Geef toe dat de mondmaskers dan veel leuker waren dan nu...)
Tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten