donderdag, november 12, 2015

Nacht

Heb je dat soms ook ?
Je ligt in je bed, tegen weg soezelen aan, en dan plots val je in een put.
Grijp je dan ook om je heen, schiet je half-recht, ben je ook in paniek?

Gisterennacht was het weer van dattum...
Ik viel in die eindeloze zwarte leegte, maar hoe ik me ook weerde, ik kon de val niet tegenhouden !
Ik viel en viel maar, spartelend, zwaaiend en maaiend met mijn armen en benen. Ik voelde en hoorde de wind langs me heen zoeven.
Ik was in paniek !
Je hebt geen grond meer, maar in die roetzwarte ruimte is er ook geen boven meer, geen links en geen rechts, geen vooruit of achteruit ! Je zit als het ware in de eindeloosheid.

Na een tijdje voelde ik dat ik trager en trager viel, dat de wind niet meer zo bulderde, en na een tijd was het of ik dwarrelde als een herfstblad in de eindeloze nacht...

Plots kwam ik neer op andere mensenlijven. Protesterende stemmen gingen op.
"Kijk waar je je voeten zet ! Idioot ! Haal je vinger uit mijn oor !"
Ik probeerde me zo klein mogelijk te maken, tastte voorzichtig in het zwarte niets naar een veilige plaats, maar waar ik ook voelde, ik lag boven op een wriemelende berg mensen.

Ik kan je verzekeren dat het even duurt vooraleer je je voldoende zeker voelt om iets te vragen, om uitleg te vragen, om te weten te komen waar je bent !

"Ben jij ook in die put gevallen tussen slapen en waken in?" "Tientallen "Ja!" klonken uit de nacht. "Hoelang lig je hier al?"
Plots beving mij de schrik dat ik hier nooit meer uit zou komen...
Er klonk een wirwar van antwoorden, allemaal door elkaar heen, zodat het onbegrijpelijk was. Ik duwde met mijn hand iemand aan... "Hoelang lig jij hier al?" "Nog niet zo heel lang... Ik hoop dat ik nog weer naar boven kan !" "Hoezo ?"
"Wel, sommigen gaan plots weer naar boven, maar er zijn er hier die hier al heel lang liggen..." Hij greep mijn hand die op zijn buik lag... "Kijk !" hij duwde mijn hand op iemand anders, en daar voelde ik dat ik als het ware door het vlees heen duwde... Ik huiverde. "Deze ligt hier al zo lang dat hij aan het oplossen is."
Ik rukte mijn hand weg. "Je moet geen schrik hebben !" Het doet je niets !"

Ik lag weer wat stil, te luisteren naar de sombere gesprekken om me heen, en naar de regelmatige toevoer van nieuwelingen, die ook weer uitleg vroegen en kregen. Soms hoorde je zo nog iets nieuws. Eentje vroeg "Zijn het hier allemaal mannen? Komen hier geen vrouwen?" Hé, dat benieuwde me ook ! "Jawel, maar die liggen allemaal daar!" De man wees blijkbaar in mijn richting, want zijn wijsvinger priemde net in mijn zij..."Maar je moet er niet heengaan ! Wie zich vergrijpt aan een vrouw raakt hier zeker nooit meer weg ! Bovendien hoorde ik dat het toch een onmogelijke relatie is ! Als je probeert te bewegen dan ben je net als een ballon, en zij ook, en je botst tegen elkaar en je raakt elkaar, maar dat aanraken stoot je ook meteen weer van haar weg !"

Ik vond het beeld leuk ! In al mijn ellende lag ik te lachen als ik mij die situatie voorstelde.
Plots rees mijn gesprekspartner omhoog... Ik hoorde hem naar adem snakken, zou het ? Ja ! Hij steeg weer op !

Maar ik bleef liggen.
Je hebt geen idee van tijd, van dag of nacht. Eentje vertelde dat er ooit iemand was met een uurwerk met fosforiserende cijfers... Maar die uurwerken zijn al zo lang verboden, dat dit wel heel lang geleden moet zijn ! Bovendien moest je die dingen opwinden, en in die tijd liepen die klokken ook nog niet zo klokvast... Toch niet als ik me het ritueel van mijn vader voor ogen haalde, die iedere dag voor de radio stond te wachten op het signaal van 8 uur, om zijn uurwerk bij te regelen...

Tijd kan eindeloos lijken...
Iedere keer er een nieuwe tot bij ons zakte, zuchtten wij in wanhoop, iedere keer er eentje de massa ontsteeg hielden we de adem in, in stille hoop dat het straks...

Ik heb er dan ook geen idee van hoelang ik in het zwarte niets verkeerde... Maar ik begon me af te vragen of ik soms dood was ??? Of dit nu de hel was ? Of was dit eerder het vagevuur ? Of wat is het eigenlijk ?

Toen ik het niet meer verwachtte steeg ik plots weer omhoog...
Ik vloog door brullende winden gejaagd weer omhoog, voelde plots mijn bed, greep me uit alle macht vast...
Ik ben terug !
Ik ben terug !

God, wat was dat een enge droom... Of was het geen droom ? Het leek zo echt.

Tot de volgende ?
Hé, dat is gek ! Ik heb gisteren geen blog gemaakt !!!

3 opmerkingen:

Sopdet Si zei

Ik prijs me ergens gelukkig dat ik dit soort dromen nog niet gehad heb. Volgens psychologen kan de gedachte aan in slaap vallen vallende dromen tot gevolg hebben.
Vallen betekent vaak ook het besef dat je ergens geen vat op hebt, dat je de controle kwijt bent, misschien net daarom dat je in jouw droom weer opstijgt wanneer je er niet meer naar verlangt.

een beetje zoet, een beetje zuur zei

Lieve Sopdet Si,
Dit was wel zomaar een verhaaltje, uit die roemruchte duim van mij gezogen... Maar het is leuk dat je het als droom kunt zien, dan komt het dus over als mogelijk, als echt... Heerlijk vind ik dat. Er zat wel een tip in het slot, waar ik de schijn gaf dat ik een dag verloren was ...

Sopdet Si zei

Hihi, als je mijn droomverleden wat kent zou je weten dat dromen voor mij altijd zo levensecht zijn en dat ik effectief zulke details herinner.

Knap geschreven van je.