We voerden een hele plechtigheid uit, we kregen een wierookstokje en gingen dat offeren aan een van de vele Boeddhabeelden (Amasté) , en gingen dan één voor één de klok luiden.
Bij een kleine klok of gong, stopt het trillen van het metaal zodra er je hand op legt, maar die grote klok galmt en zindert onverminderd voort.
Ik moest aan die klok denken toen ik vanmorgen het nieuws beluisterde op de radio... Die aanslagen blijven door zinderen en galmen...
Parijs is dan ook een enorme klok, en heel de wereld hoorde het geluid en hoort het galmen nog steeds.
Ook nu weer ben ik verbaasd dat het galmen blijft duren, ook al leggen we er met miljoenen mensen vol mededogen onze hand op.
"De meeste generaals zijn als kind begonnen met een onschuldige vliegenmepper..." (Jan-Willem Overeem)...
"Zij die in oorlog zijn met anderen, zijn niet in vrede met zichzelf" (William Hazlitt)
Gek hoeveel wijze woorden er geschreven zijn over oorlog en de waanzin, en hoe weinig er naar luisteren...
Oorlog is een verschrikkelijk ding, terrorisme brengt de oorlog naar de huiskamer.
Die laatste is er eentje van mij, en het geeft aan hoe terrorisme eigenlijk de oorlog overstijgt. Een normale oorlog speelt zich af op het slagveld, terrorisme maakt de hele wereld tot zijn slagveld. Dat is het beangstigende, en ik luister huiverend naar al die dappere woorden van " Als wij de schrik laten overheersen, dan hebben ze gewonnen", en net daarmee geven ze aan dat schrik hebben, dat ze zich bewust moeten gaan verzetten, dat het onderhuids wel leeft...
Gelukkig hebben ze daarmee niet gewonnen.
Haat kan nooit winnen.
Je kunt ook nooit iets opbouwen met haat.
Wat je ook lijkt te verwezenlijken, het staat op drijfzand, omdat de basis siddert van schrik onder de dwingelandij.
Dat is ook een beetje de doem van de dictatuur... Vele dictators vallen onder een opstand, maar uit dit nieuwe geweld komt er meestal alleen een nieuwe dictator. Het lijkt haast ondoenbaar om van het ene systeem recht in het andere te stappen.
Het lijkt wel of het goede langzaam moet groeien, niet kan ontstaan in één klap.
...
We zijn hier al een paar dagen wat ziekjes, niet erg, wat mottig, wat op flanellen benen lopend. Anny heeft een dag gehad met vaak overgeven, ik had en heb veel meer pijn dan anders. Vanmorgen kon ik amper uit mijn bed, door een nieuwe pijn: als ik mijn linkerbeen ophef, dan is het net of ze steken met een mes in mijn lies en onderbuik... Als ik wat beweeg, dan gaat het weer wat beter, maar na wat zitten of liggen is de beweging weer de hel... Reuma of artrose of zoiets zeker ? 't Is van zelf gekomen, we geven het even de tijd om vanzelf weer weg te gaan hé...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten