Themapark Kfar Kedem

(LAS VEGAS, NV - JANUARY 11: Presdient and CEO Hans Vestberg of Ericsson (L) introduces President of Maersk Agency USA, Inc., Mike White during his keynote address at the 2012 International Consumer Electronics Show at the at the Venetian on January 11, 2012 in Las Vegas, Nevada. Maersk Line and Ericsson have developed a unique GSM and satellite solution that will offer connectivity in the ocean. CES, the world's largest annual consumer technology trade show, runs through January 13 and features more than 3,100 exhibitors showing off their latest products and services to about 140,000 attendees. (Image credit: Getty Images via @daylife)).

Dat themapark ligt ergens in Israël, maar wat het thema is, of wat je er kunt bewonderen, leren, zien, weet ik niet. Misschien is het zelfs iets wat mij geen fluit zou interesseren, of, misschien is het net iets wat ik zou willen bezoeken mocht ik weten wat het thema is... Daarom is het beter voor mij dat ik het niet opzoek. Wil jij het zo nodig weten, dan moet je maar eens zelf googelen. Ik doe het niet voor jou.

Waarom ik dan over Kfar Kedem schrijvelen wil?
Omdat daar iets geks aan de hand is.

De mens is meer en meer afhankelijk van zijn internet. hij wil altijd en overal bereikbaar zijn en altijd iedereen en alles kunnen bereiken.
Ook in een themapark,
dus ook in Kfar Kedem.

Maar hoe doe je dat, als organisator van een park, bij definitie een groot natuurlijk gebied ???

Natuurlijk met draadloze routers, maar waar stop je die dingen in een natuurpark? Heel simpel: in de draagtassen aan de zadels van de ezeltjes waar de toerist mee rond rijdt...

Internet? een kwestie van ezels...

Maar heel deze gekke historie bewijst dat wij mensen wel heel sterk veranderd zijn. Internet neemt een steeds grotere plaats in in ons leven. We kunnen tegenwoordig rustig stellen dat het internet onze tweede harde schijf is, ons externe geheugen, onze uitbreiding naar de wetenschap van nu...
Heel wat mensen voelen zich doodongelukkig als ze hun verbinding met de wereld niet bij zich hebben, want de draagbare telefoon is allang veel meer dan telefoon, het is een hele wereld binnen handbereik. Tablets en smartphones zijn geen hebbedingetjes meer, ze zijn een verlengstuk van de mens zelf geworden. Neem het hen af, en ze zijn een deel van hun mogelijkheden kwijt. Met andere woorden, het zijn echt stukken van de mens zelf geworden.

Wij, oudere mensen, bekijken dit fenomeen met verwondering. Ik hou er van aan mijn PC te zitten, maar een GSM, laat staan een smartphone, dat is voor mij een vreemd aanhangsel van de mens. Ik heb wel een tablet, maar dat is eigenlijk niet meer dan mijn PC als ik op verplaatsing ben. (En ik een router kan bereiken).

Meer zelfs, ik heb het gevoel, dat, als ik een gsm bij me heb, ik een deel van mijn vrijheid verlies. Ik heb er helemaal geen lust in "altijd bereikbaar" te zijn ! In tegendeel ! Ik ben heel blij dat ik sommige ogenblikken niet bereikbaar ben. Ben ik niet thuis, dan bel je maar eens terug. Of bel ik jou terug als ik thuis gekomen ben, en er een boodschap op mijn telefoon staat.
Oh ja, ik heb een gsm, die zit in de handtas van mijn vrouw, ligt niet aan, maar geeft me de mogelijkheid te bellen als ik dat wil of als er nood is. Meer moet ik niet met dat kolereding.

Al heel kort nadat ik ziek ben geworden, hoorde ik dat mijn collega's van het werk zo'n ding hadden "gekregen", om altijd bereikbaar te zijn voor de leden. Ik ben nog altijd content dat ik dat niet heb moeten meemaken ! De tijd dat ik in mijn auto zat, dat ik op vergadering zat, was ik storingsvrij, niet te storen ! Om het anders te zeggen, de tijd dat ik aan het rijden was, was ook een rusttijd, een tijd waarin ik eens weer alles op een rijtje kon zetten, de tijd waarin ik mijn strategie nog eens kon overdenken en bijschaven... Nu is er géén rusttijd meer, men is steeds bereikbaar, dus ook steeds "te storen naar believen"...

En die rusttijd in de auto dat was niet alleen voor mij een rusttijd ! De tijd dat ik daar was, ambeteerde ik ook geen anderen.... Met andere woorden, in de tijd van verplaatsingen, was er een soort rust ingebouwd. Nu niet meer, nergens meer, nooit meer. Nee, voor mij hoeft de GSM niet. Ik hou van die kleine stukjes rust in de loop van een mensenleven.

Maar je moet eens achterom kijken ! Kijk eens naar de generatie voor ons ! Mijn grootouders waren alleen aanspreekbaar als ze aanwezig waren, lijfelijk, in persoon. Wilde je Joseph Godderis hebben, dan moest je er naar toe, of wachten tot hij bij jou kwam. (Nee, ik schreef geen fout in de naam: mijn grootvader was Godderis, met twee d's, mijn vader en mijn oom waren Goderis met één d, en hun zus, mijn tante was Godderis met twee d's...)
Mijn ouders, daar heb ik de telefoon weten komen thuis... En dan waren er zo weinig telefoons, dat het telefoonhokje te zien was op iedere wijk, en heel wat buren kwamen binnen om even te bellen... Een vaste telefoon, een ding die nu aan het verdwijnen is. Kijk maar naar de telefoongids ! Dat ding wordt steeds dunner. Want vele mensen schakelen over op de gsm... Dat ding dat ze altijd en overal bij zich hebben. Altijd bereikbaar... Nooit vrij.
Vader is ouderwets zeggen mijn kinderen.

djudedju

tot de volgende ?