Air France Airbus A320 (Photo credit: Wikipedia)Misschien is het een plotse maatregel van een land in burgeroorlog, maar niettemin, het maakt een rare indruk. Je gaat dan al eens op vakantie en als je ter bestemming wilt geraken, moet je boven op al wat de reis sowieso al kost, nog rekenen op de brandstofrekening van het vliegtuig...
Als je a en b samentellen wilt, dan zit je meteen te denken aan het feit dat heel wat vliegtuigmaatschappijen momenteel (weer) in rode cijfers zitten te vliegeren. En dan vraag je jezelf af of de contante betaling een maatregel is door een land in burgeroorlog, of door een land die zeker wil zijn van zijn centen bij een maatschappij die al een lange rekening heeft staan...
Ergens doet mij dat denken aan de maatschappij van vandaag...
Bijna ieder land waar we mee werken, leven, zaken doen, zit met een schuldenberg. Met andere woorden, al die staten zitten met torenhoge rekeningen die ze nog steeds moeten betalen, en ondanks alle druk en inspanningen lijkt dat maar heel erg langzaam te beteren (of soms nog te verslechteren)... Van Europa moet de schulden last binnen een bepaalde norm blijven...
En dan kijk ik naar de gewone mens...
Binnenkort moeten wij een nieuwe wasmachine en een nieuw kookfornuis aanschaffen. In de winkel waar we gewoonlijk gaan, hoor ik dan soms dat heel wat mensen hun elektrotoestellen kopen op krediet. Een TV met groot plat scherm? Dat kun je kopen zonder geld, alleen hier even tekenen...
En dan hoor, zie, lees ik over de vele gezinnen die de schuldenlast niet meer kunnen afbetalen, die een schuldbemiddelaar krijgen, aangeduid door de bevoegde rechtbank, mensen die naar de voedselbank moeten om eten te hebben, mensen die hun elektriciteit dagelijks moeten betalen of ze hebben geen stroom, of slechts het minimum om niet in het donker te zitten... Verwarming op minimum en dikketruiendag heel de winter door...
Als kind leerde men mij dat je slechts voor één ding een lening mocht aangaan: voor de aankoop van een huis, en dan moest je zien dat je "niet verder sprong dan je stok lang was", of om het in het Nederlands te zeggen: je lening mocht niet hoger liggen dan je mogelijkheden tot afbetaling... Je moest er rekening mee houden dat je ziek kon worden, verongelukken en invalide blijven... Kortom je moest ook bij die lening uiterst voorzichtig zijn, en een goed beheer volhouden.
De staat doet dit dus duidelijk niet. Het is dus geen wonder dat de staat Europa krijgt als schuldbemiddelaar...
Alleen... Als wij als gezin onze mogelijkheden te boven gaan, de leningen niet meer kunnen afbetalen, dan zorgt men wel voor een afbetalingsplan, beheert men wel ons geld, krijgen wij maar geld bij mondjesmaat, net genoeg om mee te leven en warm te hebben... Maar bij de staat is dat niet zo.
Bij de staat is het niet de dader die moet inleveren, is het niet de dader die verantwoordelijkheid moet opnemen en maatregelen moet nemen in eigen schoot... Nee, de schuldbemiddelaar, Europa, stelt dat de dader (de politici) de schulden moeten gaan plunderen bij de bevolking.
En met hun neoliberale denkbeelden: bij de kleine man, die heeft immers minst macht, kan minst weerwerk bieden. Men zegt nog net niet luidop dat men het moet halen bij zieken en invaliden en werklozen...
Ach, het is niet nieuw... Maar het betekent wel dat er op die manier een sneeuwbaleffect van verarming ontstaat in de maatschappij... Door de armsten sterker te belasten, komen een heleboel van die mensen in schuldbemiddeling terecht, iets wat je onder meer kunt zien aan de sterke toename van het aantal mensen dat moet eten krijgen van de voedselbank. Uiteindelijk verschuif je op die manier de armoede van de staat naar de kleine man.
Het is een beetje als met dreigende faling bij bedrijven... Het bedrijf zoekt natuurlijk geld om te overleven, maar het gekke is dat het ook steun krijgt van de arbeiders en hun organisaties bij deze vraag ! De vakbonden, de arbeiders steunen hun bedrijf bij het zoeken naar geld, om de arbeidsplaatsen te behouden, de tewerkstelling te vrijwaren... Het lijkt allemaal heel mooi, maar mag ik die dames en heren eens vragen na te gaan in hoever dat ook daadwerkelijk op lange termijn lukt ?
Mijn ervaring is dat men er hooguit een korte tijd mee kan overbruggen. Dit is uiteindelijk ook logisch ! Als het tekort ontstaan is door een slecht beleid, dan vervangt men die slechte leiding niet, is het tekort ontstaan door een technologische achterstand, dan gaat dit geld niet naar nieuwe en betere technologie, maar naar rekken van het bestaand systeem...
Ik denk dat het hoog tijd is dat wij met zijn allen de kwaal gaan genezen waar ze zit !
Als men bij een gezin aan schuldbemiddeling doet, dan werkt dit systeem, omdat men het beheer van de gelden in bekwame handen geeft.
Waarom doet men dat niet als het over de staat gaat ?
Waarom doet men dat niet als het over bedrijven gaat?
Moeten wij niet hoognodig eens gaan nadenken, met zijn allen ????
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten