 |
| Image via Wikipedia |
Muizenissen zet je best onverpakt buiten, zeker als het grote hoeveelheden betreft, want muizenissen kunnen aardig wat wegen !
Gelukkig is het een echte stormwind, en heb je alle kans dat zelfs de zwaarste tobbernijen weg geblazen worden.
In tegenstelling met wat het woord doet vermoeden, zijn muizenissen een typisch menselijk verschijnsel. Alleen mensen maken zich zorgen die blijven woekeren, ook al is de oorzaak eigenlijk al lang verdwenen, ze blijven maar piekeren... Ik kan me voorstellen dat de mees die de mus een zonnepitje ziet wegkapen voor zijn bek, zich ergert, maar hij piekert niet, hij gaat meteen op zoek naar een ander hapje. Mensen niet. Mensen maken er een heel drama van, maken heisa, maken ruzie, en sommigen blijven er weken nadien nog last van te hebben. De mees is wijzer, hij verliest geen tijd aan het toch verloren hapje.
(Voorbeeld net gezien in mijn tuin - van de mees bedoel ik, niet van de mens)
Al dat tobben is dus pure ballast, gewicht die je moet meesleuren in je kopje, en dat menselijke kopje is al zo zwaar... Dus weg damitt ! Geen getob meer, profiteer van de wind om je bovenkamer eens uit te mesten.
In onze hersenen zitten zo'n slordige 100 miljard neuronen, en ieder van die neuronen kan verbinding maken met zo'n 8.000 andere neuronen. Dat is dus een ontzettende hoeveelheid, dat is door geen computer na te bootsen. Maar moeten we echt dat wondere netwerk gebruiken voor nutteloos en oeverloos gepieker ? Nee toch !
Laat ons in de plaats eens stil staan bij het wonder van het menselijke denkvermogen. De cijfers die ik zo net aanhaalde zijn niet van mij, maar van een gedegen wetenschappelijk onderzoek. Ze kunnen nu zelfs het "denken" zichtbaar maken. In die zin dat het overbrengen van een gegeven door de ene neuron naar de ander in feite een elektrische impuls is, en dus zichtbaar kan gemaakt worden. (Vraag mij geen uitleg, ik ben technisch een oen)
Het gekke is dat je dan als het ware snelwegen ziet ontstaan in de hersenen. Blijkbaar zijn er dus neuronen die heel belangrijk en heel druk gebruikt worden, en andere die maar sporadisch aangeraakt worden door zo'n elektrisch impulsje... Ons bewegen, ons horen, ons zien, ons memoriseren, ons vergeten en wat nog meer van logische functies zitten wellicht op de snelle autosnelwegen, op de de meest gebruikte en best onderhouden banen in onze hersenen. Ik denk dat de muizenissen zitten in die kleine achterafhoekjes van de hersenen. Zo ver van de vloedstroom dat ze blijven zitten, niet meegesleurd worden in de autosnelweg naar de vergetelheid...
Hoe meer ik lees over die enorme complexiteit van onze hersenen, hoe minder ik het echt begrijp, en dus hoe meer ik weer naar mijn noodrem God grijp... Zelfs de specialisten snappen nog steeds de hersenen niet. Die klomp vet en zenuween dirigeren niet alleen ons lijf en leden, maar ze laten ons ook toe te denken. Wonderbaar !
Helemaal uniek is het niet, want we zien steeds meer filmpjes van dieren die duidelijk ook kunnen "denken", ook al is het niet op krek dezelfde manier, ze verrichten duidelijk enig denkwerk, ze hebben ook een geheugen, ook al weten ze dat niet op dezelfde manier te bestendigen als wij met onze taal en geschrift... Hersenen zijn dus niet zo uniek, maar de veelheid van verbindingen op het vlak van denkwerk is dat wel.
Hoe meer ik lees en leer over die wondere klomp bovenin onze schedel, hoe meer ik er aan twijfel of er wel ergens anders nog eens zo'n wondere samenhang kan ontstaan. Ik geloof in evolutie en co, het lijkt me logisch, maar ik zie niet in hoe verstand, rede op die manier kan ontstaan. Ik geloof wel, dat eens je dat wonder hebt, je weer een soort logische evolutie kunt krijgen, en dat dit verstand op de manier van the Survival of the Fittest zich kan versterken en ontwikkelen... Maar het ontstaan van rede, verstand zie ik niet mogelijk als een soort spontane ontwikkeling.
Het is te complex om zo maar bij toeval te ontstaan.
Ach ik weet het wel, wie niet de noodrem God heeft, zal wel ergens zijn eigen noodrem hebben, ook al is die noodrem in dat geval "het nog niet snappen - omdat we nog niet de kennis hebben veroverd"... Hij of zij kunnen best gelijk hebben, maar mijn noodrem is God. Wellicht omdat door mijn opvoeding God een vertrouwde oplossing is ? Het zij zo, en ik voel er mij best happy bij.
Maar moeten wij dat immense wonder dan gebruiken om er zorgen en muizenissen in op te stapelen, zo veel en zo erg, dat op den duur de normale werking verhinderd wordt? Moeten wij onze eigen snelweg der vergetelheid blokkeren om muizenissen te koesteren? Nee toch ?
Dus weg daar mee. Laat ons een kijken wat er nog allemaal op ons drukt, laat het ons eens evalueren en eens kijken of het echt belangrijk genoeg is om te bewaren om druk uit te oefenen op ons verstand, op onze rede...
Vergeet het niet buiten te zetten, er is heerlijk veel wind, en ik zag al heel wat muizenissen voorbijvliegen !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten