nr 983 ! Op naar de duizend !

Ik had er bijna niet meer aan gedacht, maar zag dat cijfertje staan bij het opstarten van mijn blog. 't Is niet te doen hé, al bijna 1000 schrijfsels bijeen. Ooit heb ik eens zitten kijken of ik dat niet eens kon uitprinten, maar ik vond geen doenbare oplossing...Gelukkig maar, want ik zou hier al een serieuze stapel papier hebben liggen! Toch vind ik het wel eens leuk om in die oude blogs rond te dwalen. 't Is een beetje hetzelfde gevoel als met mijn schetsboeken...
Vroeger smeet ik mijn getekende krabbels altijd meteen weg. Nu en dan bleef er eens een tussen andere dingen in zitten, en dan kwam ik die een hele tijd later weer per ongeluk tegen, en dan dacht ik steeds: "Hé, dat is leuk, dat is niet slecht." Deze dingen hebben mij er toe gebracht om nu niet meer te kriebelen op losse blaadjes, maar in een soortement schetsboek (gewoon een pak aaneen gelijmd papier waarvan één kant bedrukt is, en de andere kant is mijn schetspapier). Nu zit ik regelmatig eens in die oude boeken te kijken wat ik ooit als inspiratiekriebel op papier heb gezet om een sieraad in been te maken, of een knop van een wandelstok, of ....
Met mijn blogs is dat ook een beetje zo... Telkens als ik er een geschreven heb, durf ik hem eerlijk gezegd niet echt te herlezen, want ik zal dan onvermijdelijk beginnen prutsen en herschrijven en uitwissen en... terwijl ik nu, als ik een blog lees van zes maand geleden, plots snap waarom men mij regelmatig laat horen dat ik een goede pen heb (eigenlijk een goed klavier).
Soms zit ik dan zelf te grinniken, of zucht ik weer van dat stuk diepe smart die in mij gebakken werd.
Maar ik stel vast dat het inderdaad vlot leest, dat er iets (wat dan ook) in zit.
Gek is dat.
Gek dat er iets meer in zit dan ik denk op het moment dat ik het neerpen.
Gek dat het inderdaad vlot leest, alhoewel ik telkens en telkens weer vaststel dat er, zelfs in één blog bezien, geen lijn in zit. Meestal spring ik in één blog op drie vier onderwerpen, die niets of amper heel in de verte ook maar iets met elkaar te maken hebben. Maar misschien is dat juist een stukje van de charme ? Misschien is dat juist voldoen aan de moderne menselijke geest, die ook in zijn gedachten zooooo druk bezig is, dat hij niet meer aan één onderwerp wil gebonden zijn. Misschien is het juist dat her en der springen van ideeën en gedachten die een stukje de binding vormt tussen mijn geest en die van jou ?
Misschien is het ook omdat ik gewoon mijn mening op papier zet, en misschien ben je het er een beetje mee eens, of misschien denk je net: hoe ziet hij dat nu ? Misschien zit je ook je wijze hoofd te schudden (iets wat ik niet heb) en denk je waar haalt hij al die gekke dingen. Of denk je (ik ken er minstens één) dat ik te veel in de verkeerde bronnen zit te lezen, en daardoor aan de gevestigde orde zit te twijfelen.... Maar toen ik een van mijn bronnen aan hem doorstuurde moest hij toegeven: interessant... en blijkbaar plots niet meer zo dubieus.
Nee, ik geef het grif toe, ik zoek bewust soms naar die andere meningen, en probeer dan zo aandachtig mogelijk te zien waar zij de mosterd halen, en soms zie je dat ze toch wel een punt hebben, dat ze plots bikkelharde bewijzen op tafel werpen, waar je niet zo maar neven kunt en moogt kijken... Kun je niet anders dan vaststellen dat er in onze maatschappij, die zo democratisch lijkt, massaal aan volksbedrog gedaan wordt...
... en wellicht denken mijn lezers dan dat ik weer eens zit te broebelen...
Och ik til er niet zo zwaar aan, ook niet aan de volksverlakkerij, want het weten of het niet weten, maakt eigenlijk niets uit, behalve voor hen die het voor het zeggen hebben, en die doen precies dat wat in hun straatje ligt, jammer voor het onze.
En soms, maar niet vaak, schrijf ik over de situatie thuis, de kleine nieuwtjes van alledag, die bij een mens die thuis zit te zitten zeldzame parels zijn. En tot mijn spijt geef ik soms toe aan wat me meest voor ogen staat, de pijn, zowel de echte pijn in mijn rug en benen, als de pijn diep van binnen na het verlies van mijn zoon...
Dat zijn wellicht de stukken die je niet graag leest, want niemand hoort graag naar de miserie van een ander. Daar vluchten we liever van weg. Hij altijd met zijne pijn, precies of dat wij soms ook ... Dat is wellicht ook de reden waarom we zo'n weerzin hebben van ziekenbezoek. Dat en ook de confrontatie met het wankele van ons bestaan. Sorry daarvoor, maar soms is het sterker dan mijn eigen zichzelvens....

Vanmorgen, tijdens mijn gymnastiek, keek ik op de kruin van mijn linde, en zag dat, mocht ik hem nu moeten schilderen, ik wellicht meer bruin en geel zou nodig hebben dan groen. Stilaan is het groen maar een bijkleur meer. Erger vind ik dat er heel wat blaren tussen zitten die aan het verschrompelen zijn. 't Is alsof het aan die exemplaren niet gegeven is in schoonheid af te sterven. Moeten ze nog eens ten onder gaan in een dof bruin verschrompeld bolletje niks. De gele gaan stralend ten onder, en toch hangen ze aan dezelfde boom, dronken hetzelfde sap. Dat leert ons iets over onze ganse maatschappij, vind je niet? 't Is niet het nest waaruit ze komen, maar hun werken die tellen.

Ik las op het weerbericht dat er veel vroeger dan verwacht een eind zou komen aan ons beetje goed weer, in plaats van tot woensdag, geven ze nu al morgen regen...Nog niet veel zeggen, maar ze zeggen zo veel. Zou de wintermoesson nu al in gang komen? Of gaan we nog wat respijt krijgen voor we in de grijze grauwe dagen vallen? Ik hoop het, want geef toe, heel veel van dat zalige zonlicht hebben dit jaar niet gevoeld en gezien. Ik denk dat ik volgend jaar eens een zee van lichtgele bloemen zal zaaien in mijn tuin, om de zon te dwingen benieuwd te kijken naar die plotse concurrentie. Je denkt dat het niet helpt ? Ik weet zeker van wel! Ik heb al dikwijls in streken gewandeld waar er hele gele velden van zonnebloemen bloeiden, en zie, daar was ook de zon ! Hij verdraagt geen concurrentie... Maar hier, hier zaaien de boeren van dat deprimerende maïs, donkere planten met sluipwegen tussen voor het ongedierte dat het klare daglicht niet verdraagt.

Willen we eens proberen ? Laten we eens allemaal zonnebloemen zetten in onze tuin! Van die grote gele zonnen die op zich al warmte lijken te verspreiden.

Ik heb het zonet eens uitgeteld, op donderdag 30 oktober zitten wij normaliter aan het duizendste exemplaar...niet te doen...
Weet je, vroeger schreef ik mijn blog na het lezen van mijn mailtjes, nu al na het lezen van mijn computerkrantje... heel vroeg dus... Het is een echte verslaving geworden. Als ik niet zou kunnen bloggen, dan zou ik echt iets missen... denk dus niet dat ik schrijf voor jullie, ik doe het ook voor mezelf...

tot de volgende ?