Blazers

Reeds twee dagen zie ik een hoofding staan in de kranten: blazers gezocht.
Ik dacht, ik moet toch eens kijken, wat voor blazers ze zoeken.
Mijn eerste gedacht was een samenhang met een artikel van enkele maanden geleden, waarbij ik gelezen had over flikken die zelf alcoholtesten bliezen, om voldoende controles te bewijzen... Nu ze niet meer zelf mogen blazen zochten ze wellicht professionele blazers ?
Maar niets van, het ging over een alarmkreet van de muziekacademie ! Ze hebben een chronisch leerlingentekort in de afdeling blazers... Ze deden zelfs navraag bij het stadsbestuur of ze het inschrijvingsgeld voor de blazers niet mochten milderen, teneinde het blazen aantrekkelijk te maken...
Dus, mochten er onder u geroepen zijn om te blazen, allen op naar de stedelijke muziekacademie van Oudenaarde, je zult nog nooit zo welkom zijn geweest als daar !
Ik heb ook geïnformeerd, maar mijn instrument spelen ze daar niet, ik speel twee drie instrumenten, maar er is maar een blaasinstrument bij ! Ik speel thuis nogal eens de tweede viool, en heel soms eens op mijne poot, maar voor beide moet je geen academie volgen. Ik zou dolgraag leren didgeridoo spelen, maar daar geven ze dan weer geen les in, want, daar hoort geen notenleer bij ! Dat is precies de reden waarom ik dat instrument heb gekozen, maar ze luisteren niet eens naar mijn uitleg ter zake.
Ze willen vooral koperblazers, zeggen ze. Ik heb hier voor mij twee koperen uiltjes op een koperen takje, maar die blazen niet, en als ik er al eens op blaas, dan is het gewoon om het stof er af te blazen.
Er moet mij trouwens iets van het hart over dat koper ! Hier in huis probeer ik nu en dan het koper wat weer glans te geven, maar het is vechten tegen de bierkaai! Je kunt je eigen beurs wrijven op die dingen, de week nadien zie je de glans al weer wegdeemsteren. Toen ik deze zomer (of liever deze moesson) een mooie grote koperen reiger of flamingo of een vogel in die aard op de rommelmarkt zag staan, dacht ik dat dat wel mooi zou staan in mijnen tuin, mits hij zo groen als gras werd. Ik, met mijn koperen uiltjes in mijn gedacht, zette het blinkende ding in mijnen hof, er op rekenend dat het in de kortste keren grasgiftiggroen zou zijn... Niets van, het blinkt niet meer, maar het is nog steeds netjes geelkoper. Om dood te vallen ! Binnen wordt het vuil, en waar je het vuil wilt laten worden, daar vertikt het dat.
Maar ik was bezig met de blazers.
Ze hebben het dus over trompetten en bombardons en al dat schoons, maar willen niet aan de didg.
Ik krijg heel behoorlijke klanken uit mijn didgeridoo, enfin, voor de liefhebber hé, want Anny zegt dat het eerder lijkt op een dinosaurus met een snotvalling of zoiets voorwereldlijks. Maar een didg maakt nu eenmaal zo'n soort lawaai ! Veel mensen krijgen al de kriebels van een doedelzak (ook al een blaasinstrument !) een didg maakt inderdaad een nog veel primitiever geluid, een geluid uit de brousse, maar dan de Australische. (Of hoe ze het landschap daar ook noemen).
Toch zit er een kennis aan, waar ik niet kan aan voldoen. Om perfect de didg te kunnen spelen, moet je beschikken over een circulaire ademhaling of zoiets. Als je luistert naar de goede didgeridoospelers, dan krijg je de indruk dat zij nooit moeten ademhalen. Wel, dat is die circulaire ademhaling. Volgens de uitleg kun je het leren met het blazen in een rietje in een glas met water. Op het ogenblik dat je kunt blijven blazen terwijl je blijft blazen, kun je circulair ademen. Ik kan het niet. Ik heb al geprobeerd om lucht te bewaren in mijn dik opgeblazen wangen (ik schreef bijna wangzakken, maar dat is te veel van het goede), en dat dan te proberen te lossen op het ogenblik dat ik aan het inademen was, maar dan is de druk die ik ter beschikking heb, niet hoog genoeg om het karakteristieke didg geluid voort te brengen.
Ik hou van die bizarre oergeluiden.
Ik heb uit een enorme koehoorn een hoorn gemaakt, als je daarin toetert, dan heb je ook zo'n sonoor doordringend geluid. Het geluid dat je hoorde van de schepen in de mist, of van de vuurtoren bij mist. Heel diep en heel sonoor.
Ik heb in mijn jonge jaren eens de magazijnen voor scheepsuitrusting aan de visserskaai afgelopen om oude dingen af te schooien om het chirolokaal te versieren. Een van de dingen die ik daarbij heb losgekregen was zo'n oude scheepshoorn, een die je nog manueel moest bedienen, met zo'n systeem als een fietspomp, de handel uittrekken, en bij het induwen klonk dan die machtige stroom geluid. Toen ik met al die bazaar op mijn fiets naar huis reed, stak mij een bus voorbij, die nogal kort voor mij weer op zijn vak kwam, zodat ik moest remmen. Ik, kwaad, duwde koleirig op mijn scheepstoeter, en de bus week zo ver uit dat hij bijna op het voetpad zat...
Ik heb het nog enkele keren gedaan, en niemand verdacht er een fietsrijder van dat hij dat enorme geluid maakte... Je zag ze in hun spiegeltje zitten turen waar die enorme vrachtwagen wel kon zitten... Ik heb geen idee waar die toeter verbleven is...
Ik heb wel ooit zelf eens zoiets geks meegemaakt. Toen ik nog dagelijks ging joggen, liep ik langs de geuzenhoek, toen plots achter mij zo'n getoet klonk, ik de graskant in, maar er was ook niets te zien... Plots klonk het geluid nog eens, ik ging wat terug om te kijken, en in een tuin stonden twee rare ganzen, effen grijs van kleur, en het waren die beesten die zo luid toeterden ! Weet je, ik ben blij dat wij hier alleen honden en mijn haan hebben die eens lawaai maken, want die toeteraars !!!!
Ik ga stoppen, want ik ga nog naar een rommelmarkt, en deze namiddag naar een feestje van de hobbyclub van Ziekenzorg...
tot de volgende ?