Gelovigen

Gelezen: Gelovigen kunnen meer pijn verdragen.
Men heeft een test gedaan, men nam een deel atheïsten en deel katholieken. Men gaf beiden een prentje van de Heilige Maagd in handen, en diende dan elektrische schokken toe. Het verschil was zo groot, dat sommige katholieken niet eens de schok hadden gevoeld.
Heel laat in het artikel staat nog vermeld, dat als de atheïsten een voorwerp in handen mochten houden waarin zij naar hun gevoel steun vonden, dat het effect hetzelfde was als het bidprentje voor de katholieken...
Dit sterkt mij nog meer in mijn overtuiging, dat ieder mens onvermoede krachten en mogelijkheden in zich heeft, maar dat we het niet meer kennen en dus ook niet gebruiken. Als we echter ons gesteund voelen door een bidprentje of iets anders, dan werkt het plots wel ! Dat is wellicht ook de verklaring dat er in ieder soort geloof mirakels gebeuren ! Het geloof verzet inderdaad bergen.
Vandaar dat ik ook overtuigd ben van de nut van het geloof: het helpt een heleboel mensen om de nodige kracht te vinden. Dat is wellicht ook de reden dat in tijden van oorlog het geloof weer sterk opbloeit, de mensen zoeken hulpmiddelen om te overleven.
Dat dit in alle geloven werkt, en zelfs bij niet-gelovigen als zij iets hebben waarin zij menen de sterkte te vinden, bewijst mijnsinziens dat de kracht feitelijk in de mens zelf zit, en dat we inderdaad "bergen kunnen verzetten". Ik heb je al enkele keren verteld dat de pijn afneemt, als je er in slaagt intensief op andere dingen te denken of met andere dingen bezig te zijn. Dit is duidelijk iets van de dezelfde familie. We zouden ons meer en meer moeten bewust worden van de vele krachten en mogelijkheden die in ons schuilen. Het is minder belangrijk hoe we dat doen, of we het doen door geloof in een of andere godsdienst of door geloof in eigen mogelijkheden is eigenlijk niet zo belangrijk. We moeten gewoon weten en beseffen dat we die krachten hebben en kunnen aanwenden. Heel eigenaardig is dat we het veel en veel moeilijker hebben om die krachten te gebruiken ten eigen bate, dan tot baat van anderen. Dat komt wellicht omdat de anderen makkelijker kans zien in iemand te geloven dan in zichzelf te geloven. Mochten we de juiste middelen vinden om deze krachten te leren beheersen, dan zouden we ongetwijfeld die moeilijkheid niet meer hebben, of in veel mindere mate. Het zou immers een "normaal" iets worden.

Ik las in de Nederlandse AD een bericht dat de laatste tsaar en zijn familie in eer hersteld zijn. Ze waren niet schuldig aan de feiten waarvoor ze ter dood werden gebracht.
Ze zullen content zijn !
Bovendien zou ik de zaken een beetje willen uitsplitsen: Er werden niet alleen de tsaar en zijn madame gefusilleerd, maar gans het gezin. Het lijkt buiten kijf dat de kinderen in ieder geval niet schuldig waren...
Maar of de Tsaar en zijne Tsarina schuldig waren of niet ??? Wat is schuldig ? In dit specifieke geval waar we spreken over een op zijn zachtst uitgedrukt dictatoriaal bewind, kun je moeilijk zeggen dat ze geen schuld hadden. Maar als je het beziet in de tijdsgeest van toen, dan ligt het minder eenvoudig... De regering van de Romanovs was immers niet veel anders dan al de andere regeringen in Europa... Er heerste dan nog bij velen de overtuiging dat hun bloed er op gezag van God voor bestemd was te heersen. Er waren al wel enkele breuken ontstaan in dat geloof, onder meer door de Franse revolutie, maar bij vele van de vorsten heerste nog steeds die overtuiging. Ze waren zo opgegroeid, en hun geslacht was al generaties de Heerser van het land. Zij waren zich niet echt bewust van het feit dat ze dictator waren, ze kenden geen andere manier. Niet dat dit de zaak dan toelaatbaar maakt, maar we hebben het over schuldig of onschuldig... Als we nu in de rechtspraak het milieu waarin de dader opgroeide laten meespelen om te oordelen over de mate van schuld, dan moeten we dat ook doen voor de Romanovs. En lijkt het niet zo maar zwart-wit... Der Kaiser Wilhelm, de King of Great Brittain en de Tsaar... wellicht hadden ze allemaal dezelfde kijk op de zaken, en meenden ze Heerser te zijn bij Gratie Gods... Er is maar één van de drie die de storm van de eerste wereldoorlog doorstaan heeft, en zijn functie heeft behouden, en dat was het begin voor het verval en de devaluering van het ambt van Koning, Keizer en noem maar op. Eigenlijk houd dit ook in dat ze allemaal schuldig waren, maar of je daarvoor moet doodgeschoten worden, en dan nog met gans het gezin, is een andere vraag. Persoonlijk vind ik wat in China gebeurde veel beter, maar hem keizer af, en leer hem zijn brood verdienen op een nederige arbeidsplaats, zoals iedereen... We geven nu iedereen een kans op een nieuw leven, ook grote misdadigers, dus waarom niet de Tsaar van Rusland.
Globaal gezien, ja, ook van mij krijgen ze eerherstel, maar zeker geen functieherstel !

Toen wij gisteren in het restaurant zaten te eten, kwam er aan het tafeltje naast ons een paar mannen zitten. Een man van een einde in de vijftig of nog iets ouder, en een man van dertig, vijfendertig... Ze hadden het over de opbouw van hun relatie... Vooral de jongere was aan het woord. Op een opmerking van de oudere over leeftijdverschil, antwoordde hij dat 15 jaar geen leeftijdsverschil was, ene van twintig met een van tachtig, dat was een leeftijdsverschil, maar bij hen, nee dat was geen leeftijdsverschil. De jongeman was duidelijk verliefd op de oudere (of op zijn centen?) en liet dit op alle manieren blijken. De oudere dronk wijn bij het eten, de jongere nam een glaasje spuitwater. Hij wilde nuchter en bij de pinken blijven, de andere overtuigen dat hij de ideale partner was...
Ik moet toegeven, het was voor mij de eerste keer dat ik een "vrijage" zag in gang zetten bij een koppel mannen... De oude man zag ik makkelijk zonder te tonen dat ik keek, de jonge kon ik pas zien op het moment dat we rechtstonden om buiten te stappen. Ik had de indruk dat de jongere zijn ogen ietwat had bijgewerkt...
Als het een gewoon paartje, jongen meisje was geweest, dan had ik wellicht zitten monkelen en even goed geluisterd, maar nu kwam er het aspect van "het vreemde voor mij" bij.
Ik die nog homosexuelen had gekend die in het krankzinnigen gesticht zaten (ik werkte er), alleen omdat ze andere neigingen hadden... De tijd is wel heel fel veranderd.
Ik vond het toen triest dat die mannen tussen mensen gezet waren die duidelijk geestelijk gestoord waren, maar wat ik daar zag voelde ook niet niet helemaal kosjer aan. Het zal wel te maken hebben met mijn leeftijd en hoe ik opgevoed werd, maar toch... Ik kom van een generatie die in het openbaar ook niet zat mekaar af te likken, uitingen van liefde waren intieme dingen, die hoorden niet in het bijzijn van iedereen...
Soms krijg ik nu de indruk dat homoseksualiteit een beetje "mode" is, het is "in". Op tv zie je de een na de ander die zich duidelijk profileert als homo, en daar fier op is, en daar zij, als tv-vedette een beetje een voorbeeldfunctie hebben, vrees ik dat sommige jongeren nu zich homo verklaren omdat het chique is... En net zoals vroeger, toen het verboden was die neiging publiek te maken, en talrijke doodongelukkige "huisvaders" tegen hun natuur zagen ingaan, vrees ik nu dat de weegschaal naar de andere kant aan het overhellen is... En we dezelfde drama's tegemoet gaan nu bij mensen die zich gedwongen voelen zich te uiten als homo, terwijl ze het in feite niet zijn.
Waarom is het bewandelen van de gulden middenweg blijkbaar zo moeilijk ?

Ik wou dat we iets weer terug keerden naar de tijd van toen... Niet helemaal, want er waren ook vele verkeerde dingen toen, net zoals nu, maar terugkeren naar de goede aspecten, en er de goede dingen van u bijvoegen... Maar nee, we leven blijkbaar op de slinger van een uurwerk: ofwel gaan we de ene kant uit, ofwel de andere, en het tijdstip van het momentum is zo kort dat het niet echt ervaren wordt. We gaan steeds van het ene uiterste naar het andere.

Ergens moeten we eens allemaal in de leer gaan bij Boeddha, en de leer van de onthechting, veel minder belang hechten aan de dingen, en veel meer aan de inwendige rust... Maar blijkbaar is dat heel moeilijk, en hoe meer we hebben, hoe moeilijker het is om het "los" te laten.

Eén zaak heb ik voor, ik begin bij de ouderen te komen, en dat maakt het iets makkelijker om dingen los te laten, minder belang te hechten, meer te relativeren... Misschien bekijk je ook alles wat milder, en ook dat maakt relativeren iets makkelijker

Tot de volgende ?