verschrikkelijk

Gisterennamiddag zijn we, zoals iedere week, naar tanteke geweest. Het was er druk in de cafetaria, want het was er dierendag. Er kwamen mensen op bezoek met honden, een kat, ja zelfs een haan en een biggetje... (en stinken maane joegne!)
tanteke zag er goed uit, we dronken samen een glas, en gingen dan de was ophalen, en naar huis toe.
Zoals vaak reden we via Zingem naar huis, dan gaan we langs bij de bakker om enkele pistolets te halen en bij de beenhouwer om gehakt, ons wekelijks vrijdagavondmaal...
Toen ik in Zingem was, kreeg ik plots zin om nog eens binnen te springen in "'t Hof van Eden", ik sloeg de baan in naar het kerkplein, waar bij ik dacht aan het Zingem van toen, waar homerische politieke geschiedenis werd geschreven zo'n twintig jaar geleden... Eindelijk was de blauwe gemeenteraad gewipt, door een vereniging van alle andere politieke families, toen plots een van de verkozenen overliep naar de blauwen en de meerderheid weer wisselde... Ieder gemeenteraad was het gemeentehuis vol met opstandige burgers, en meerdere keren moest de zaal manu militari ontruimd worden. In Zingem was de politiek altijd al een geladen onderwerp... Links van de kerk 't Hof van Eden was de katholieke café, voor de kerk had je de socialistische herberg, en rechts een liberaal...
Vroeger gaf ik jaarlijks een algemene ledenvergadering in ' Hof, en ik wou dat wel eens terugzien.
't Was een desillusie, de café was in andere handen overgegaan, had een gans ander uiterlijk en karakter gekregen, en waar de deur was van het zaaltje waar ik vroeger ging spreken, zag je nu door raampjes een lange zwarte gang, zwart: letterlijk! Blijkbaar had de schuttersgilde er zijn thuis gevonden, en de gang was volledig zwart gemaakt, vloeren, muren en zoldering. De schutters ware er aan het oefenen. Ze stonden vlak bij het raampje, onder enkele lampen, en ginds tenden de gang zag je nog wat lampen branden boven de liggende wip.
We gingen bij het raampje zitten, om wat te kunnen kijken naar de schutters en hun prestaties. Ze waren er maar met een man of vijf, en er waren al heel wat van de zijvogels afgeschoten.
Ieder om beurt schoten ze, en na een tijdje zagen wij dan een kleine jongen naar de wip lopen om de pijlen die tegen het doek achter de wip gevlogen waren weer te gaan verzamelen, waarna ieder schutter zijn pijlen weer uit het bundelke opviste, en ze weer een rondeke schoten.
Het was op zo'n moment, dat de kleine de pijlen was gaan oprapen, dat ik een van de schutters, met een blik van verstandhouding naar de anderen, plots een pijl zag nemen, met een rubberen bal op de punt. Hij mikte, en schoot de pijl naar de jongen die bijna aan de wip was zijn achterwerk. Wij hoorden de jongen van schrik roepen, en hij sprong in de schrikbeweging plots vooruit, recht tegen een van de pinnen van de wip. Hij sidderde nog even, en wat me altijd zal bijblijven, ik zag zijn groene katoenen broekje plots donker worden...In de dood had hij de controle over de spieren verloren en in zijn broekje gedaan. Gek dat dat je zo scherp voor ogen staat. De pin was in zijn hoofd binnengedrongen, en hij hing aan de pin vast.
Er was bij de schutters een moment van stilte, toen stormde een van de schutters naar de jongen toe, toen hij zag dat alles voorbij was, kwam hij naar de olijke schutter gestormd, en het was met grote moeite dat de anderen hem konden tegenhouden. De man brulde van woede en van smart.
Wij zijn pas heel laat thuisgekomen, we waren immers getuigen, en de ondervraging en herondervraging door de mannen van het parket, de wetsgeneesheer, de komst van de moeder waren allemaal heel pijnlijk en verschrikkelijk. Vannacht hebben we weinig geslapen, en zagen telkens weer hoe het allemaal gebeurde...verschrikkelijk.

Mooi verhaaltje hé ? Natuurlijk is er niets van waar, ik had alleen lust eens een moordverhaal te schrijven, recht uit mijn meest morbide duim (de linkse) gezogen...
Bovendien heb ik er een fout in gemaakt, bewust, om je de kans te geven te snappen dat het maar een verhaaltje was... Heb je het gevonden ? Nee? Lees het nog eens over, maar nu met aandacht voor de details...
De jongen liep naar de wip toe, was bijna aan de wip, toen hij vooruitsprong...
Een wip bestaat uit een balk, met enkele zijbalken. In die zijbalken zitten de pinnen waarop de vogels of gaaien gestoken worden. Die moeten afgeschoten worden. Dus zitten die pinnen met de punt naar de achterkant toe, anders zou je de gaaien er niet afschieten, maar er vaster op schieten... Dus aan de kant van de jongen zate er geen pinnen, en de jongen zou in onderhavig verhaaltje hoogstens tegen de balk kunnen geknotst hebben met een buil als gevolg.
Maar geef toen het was je ontgaan hé, je was mee met het verhaal, met de overvloed aan details en de enkele dingen waarvan je wist dat die juist waren. De zwarte gang met liggende wip heb ik gezien in Oosterzele meen ik, of in Gavere, in een café waar ik...jaarlijks mijn algemene vergadering gaf. In Zingem is er bij mijn weten geen Hof van Eden, maar wel 't Paradijs, waar ik inderdaad mijn vergaderingen gaf, en waar nonkel Julien, socialist in hart en nieren tussen mijn leden kwam zitten om mij te horen spreken... Er is ook een socialistisch café, waar ik met nonkel Julien wel eens een pint ging pakken, en waar het begrafenismaal bij het overlijden van nonkel Julien ook werd gehouden... En ja, de politiek in Zingem haalde in die tijd alle kranten, en in de regionale pers was het jaren een hot item...
Maar 't Paradijs is weliswaar heringericht, met nieuwe uitbaters, maar nog steeds een mooi en gezellig café...

... en als ik u eens heb doen huiveren bij het lezen, dan is mijn schrijfsel gelukt...
'k Zal niet beloven dat ik het nooit meer zal doen, want wellicht krijg ik nu of dan nog wel eens de kriebels en pen ik weer een verzonnen verhaaltje...

tot de volgende ?
ps: de zon schijnt !!!