Wie ???

Wie heeft daar weer gezegd dat ik niet met mijn voeten op de grond stond ?
Wie zei dat ik droomde dat er gesproken wordt over een wereld regering ?

Van de beurscrisis maakt men nu gebruik om een nieuwe globale mondiale beheersing te maken van de banken... Is er soms iemand die twijfelt aan het feit dat het GELD is dat de wereld regeert ? Als je dan het geld mondiaal beheert, wat heb je dan ?
Juist !

Verder geen commentaar meer, het is toch al bijna te laat.

Soms is het verhelderend ook een het ander nieuws te lezen... Je kunt er ook niet alles geloven, maar ik heb de indruk dat het waarheidsgehalte daar soms stukken hoger ligt dan op onze nationale zenders, die braafjes de leider volgen... En wij maar klappeien over Fidel Castro en dergelijke, dat ze de pers aan banden leggen... Wat gebeurt er hier dacht je ???

Vanmorgen was het weer vroeg dag. Veerle heeft den vroegen, en dan moet Anny opstaan om de tweeling uit bed te halen en op de bus te stoppen... Dus dan sta ik ook maar op, is het niet goedschiks, dan zorgen de honden wel dat ik toch niet meer kan slapen. Die willen dan voortdurend gaan zoeken naar 't vrouwtje. Dus ben ik vanmorgen maar meteen ook opgestaan, zodra ik de voordeur hoorde dicht gaan, heb mijn gymnastiek gedaan (in vier keer: telkens de honden moeten stil houden) en heb dan de koffie gezet, mijn yoghurt uitgeschonken, een kop koffie klaargezet voor Anny en voor mij, de honden uitgelaten, en tegen dan was Anny er ook weer. Eén voordeel heb ik nu al behaald ten opzichte van vroeger: nu moet ik niet meer luid reclameren tegen de honden, dwingend kijken en wijzen met gestrekte vinger, en ze kruipen, tegen heug en meug, terug in hun mand. Ik ben er zeker van dat ik vroeger wel mijn honden stil hield, maar mijn buren wakker... Nu dus niet meer. (Hoop ik toch)

Toen ik aan het turnen was, zag ik de zon net boven de einder komen piepen...met andere woorden, het ziet er goed uit ! Maar volgens het weerbericht is het van korte duur, en krijgen we vandaag nog regen... Kloteland.

Ik heb je verteld dat een paar maand terug, mijn vriend Germain Bonte hier eens op bezoek kwam. Tijdens dat bezoek vertelde hij mij dat hij vruchteloos aan het zoeken was naar foto's van auto's die -tijdens de laatste wereldoorlog- omgebouwd waren en reden op houtgas. We hadden hier ook nog eens gezocht, maar inderdaad, niet te vinden !
Toen ik enkele weken terug een boek kocht op de rommelmarkt over het leven van de gewone mens in België tijdens de wereldoorlog 40-45, had ik niet verwacht daar die auto in te vinden... En toch ! Niet alleen een foto van de verbouwde auto, maar ook een reclame van een garage over de mogelijkheid tot verbouwen, en een caricatuur over dergelijke voertuigen... Ze staan hier nu voor mij, in een grote omslag, om naar Gistel gestuurd te worden. Ik denk dat Germain content zal zijn ! Niet alleen hij, want het was voor een vriend die bezig is aan een boek over die episode van zijn leven. Ik heb de drie kopieën in een grote omslag gestopt om ze niet te moeten kreuken, en ik hoop nu dat de post ze met eerbied behandelt...
De foto is eigenlijk heel leuk! Hij is genomen aan de grenspost van Menen en Hallouin. Een douane was de wagen aan het controleren, vooral... de benzinetank, zo luidt de tekst, want door het systeem van rijden op houtgas, was de lege benzinetank een geliefde plaats om te smokkelen..
Wat mij daarbij verwondert is het feit dat er, ondanks de bezetting, blijkbaar nog steeds rekening gehouden werd met "grenzen"... Ik vind dat bizar. Ik weet wel dat Duitsland een land is bestaande uit deelstaten, maar op een of andere manier pasten ze hier dus nog een systeem van de oude landgrens toe ... Wat zou de uiteindelijk achterliggende gedachte toen geweest zijn ? Gewoon een punt van controle er bij houden? Wellicht...
Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat er op de foto een Franse douane staat. Ik vermoed dat, omdat onze douane, zolang ik die heb gekend, in een kakikleur gekleed liepen, en op de foto zie je duidelijk een zwart of toch heel donkerkleurig uniform. Is er nog iemand die weet hoe onze douane gekleed was voor en tijdens de laatste wereldoorlog ? Help !
Wat mij ook wat verwondert is het feit dat, volgens de foto's en de tekst, de wereld een schijnbaar normaal verloop kende. Het enige wat uit de toon viel was de honger en de smokkel van voedsel en de daarbijhorende zwarte markt... Maar voor de rest zag alles er quasi normaal uit. De mensen gingen naar de cinema, er waren opera's en operettes, het toneel speelde en noem maar op.
Ik had het gevoel dat er een stukje heroïek verdween bij mij. Natuurlijk, mijn ouders hadden het ongeluk dat ze in het sperrgebiet woonden, waar wellicht de bewegingsvrijheid veel minder was dan in de rest van het land, maar toch... het gewone leven past niet in het beeld dat wij voor ogen hebben, als wij hoorden vertellen over de oorlog.
Toch zal het wel zo geweest zijn... Maar waar vertelt een mens over ? Niet over de dagdagelijkse dingen, niet over de was en de plas (alhoewel, ik herinner me verhalen over het zelf maken van zeep en dergelijke - Over hoe mijn moeder mijn toen nog kleine grote zus hoorde spelen met "Bruine zeepe, zoveel bruine zeep" terwijl ze in feite in de vuile doeken zat van mijn broer die tijdens de oorlog geboren is...) Men vertelde over de heldendaden die ze gedaan en gezien hadden, over de dingen die ze gedaan hadden om te overleven... En er zijn toeren gebeurd !! Maar over de gewone sleur, de dingen van alle dag, de dingen die je moest doen om te overleven, daar werd heel weinig over verteld... Oh ja, over uitzonderlijke dingen die de sleur braken, zoals toen mijn vader manu militari gedwongen werd om mee te gaan om een paar wagons te lossen, het bleek een hele en lange trein te zijn... En ik herinner me ook dat de cinema wel eens ter sprake kwam, ik meen in samenhang met een groot bombardement... Toen -dixit ons ma- er in de Hoogstraat een huis was waarvan heel de gevel weg was, en binnen in huis was niets verstoord, en die man zat verbouwereerd rechtop in zijn bed naar de straat en al het volk te kijken... Dus de cinema was er inderdaad...Maar dat was maar een klein feitje,een fait divers,een à coté...

Ergens duikt bij mij plots het boek op "Wij waren geen helden", de schrijver schiet me niet te binnen, maar die schreef een roman, een geestige roman over de oorlogstijd, en vooral over de kleine dingen des levens in die grote oorlog...en wellicht zal dat veel meer van de tijd gevuld hebben van het leven toen, veeleer dan die dingen die telkens weer in het geheugen op kwamen, als over de oorlog gesproken wordt. (werd, ze zijn bijna allemaal verdwenen)...

Ik zie ons nog zitten, aan de tafel, met wijdopen ogen en oren, luisteren naar de verhalen van ons moeder over de oorlog... Haar smokkeltochten, om haar gezin en dat van haar schoonouders te helpen overleven. Hoe ze hun leven te danken hadden aan de massale vangst van haring. Er is blijkbaar nooit meer haring geweest dan toen. Gelukkig maar, want in het sperrgebiet was er anders niet zo veel ruilwaar...

Het ergste, naar mijn herinneringen, was de vlucht, de massale vlucht van de bevolking voor het oorlogsgeweld. Daar kwam weinig heldenmoed bij te pas, dat was een grote struggle for life. Hoe er bijna gevochten werd voor wat melk voor de kinderen... Die vlucht, dat schiet me nu pas te binnen, moet bijna zonder mannen gebeurd zijn ! Die waren immers soldaat en opgeroepen om de grenzen te vrijwaren... De vrouwen en kinderen zaten al een tijdje alleen, eerst de mobilisatie en dan de oorlog. Stel het je maar voor, als vrouw je kind op de arm en zoveel mogelijk dingen meesleurend, wegvluchtend voor het geweld. Toen ze terug thuis kwamen, ingehaald en voorbijgestoken door de oorlog, was alles leeggeplunderd... Was het dan een geluk dat ze er niet waren of niet ? We zullen het nooit weten, en het doet er ook niet toe. Tot twee maal toe is het huis van mijn ouders platgebombardeerd, de eerste keer van de Duitsers in het binnenkomen, en de tweede keer van de Engelsen in de grote terugtrekking.

Je mag er niet aan denken. Nog enkele dingen resten ons die dateren van toen... Gek genoeg zijn er nog een paar van die tere glazen kerstballen bij, die de bombardementen overleefd hebben (en onze kinderhandjes). Die zijn nu, als relikwieën bij Suzanne. Eén model zie ik nog zo voor me, een soort glazen dennenappels, zilverkleurig met rode verticale strepen op. Bovenaan een wat roestig dekseltje, waarin een soort springveertje zit, met het oog omhoog, groot genoeg om het voorzichtig over een fijn takje van de dennenboom te schuiven. Dat ze nog bestaan is een wonder, want naar het schijnt heb ik ook een keer de kerstboom in brand gekregen... Ik herinner me daar alleen de verhalen van... 't Zal wel met de kaarsjes geweest zijn, want die dingen interesseerden me toen geweldig. Wij hadden een heel mooi kerststalletje, en dat moet vroeger een veel mooier strooien dak hebben gehad, want dat was ook in de brand gebleven... Ik herinner me daar niets meer van dan de verwijtende verhalen, ieder jaar weer... Zo een soort dodenherdenking voor de verbrande kerststal... Ieder jaar weer vergalde dat een groot stuk van de feestsfeer van kerstdag voor mij.

Op het kerstfeest waren daar ook steeds mee en pee bij, de buren van toen. En toen hun kleinzoon studeerde kwam die ook mee kerstdag vieren. Van hem kreeg ik het kadeau dat me het best is bijgebleven van al die leuke dingen die we dan kregen. Leo gaf mij een enorme kartonnen doos met allemaal proppen krantenpapier in. In ieder (of bijna ieder) papiertje zat een noot of een halve frank, of een frank soms zelfs een vijffrankstuk... Ik was een hele tijd zoet met het uitpakken. Ik had dat jaar aan iedereen geld gevraagd voor mijn eerste aquarium... Waar is die zalige tijd ... Pa voerde me op kerstdag naar de winkel om het aquarium te halen.

Herinneringen, herinneringen... hoe meer ik er op denk, hoe meer me te binnen schiet, en dat allemaal door een foto van een auto die op houtgas reed...Misschien zien we die straks weer, als de benzine nog wat duurder wordt ???

Ik ga stoppen, genietend van een zonovergoten landschap naast mij

tot de volgende ?