Ergens, op zolder, of ergens in een van mijn boekenkasten, moet er nog een foto liggen, een persfoto, van mij als deelnemer in een vakbondsbetoging in de jaren 70 der voorbije eeuw... De jaren 70 waren de crisisjaren inzake tewerkstelling, en onder meer ging de vakbondsactie over het zwartgeldcircuit en de kapitaalsvlucht...
Ik had me voor de gelegenheid in pitteleer gezet, met een chapeau buse op mijn aanvallig hoofdje, een dikke sigaar in de mond en een proper aktentasje aan de hand, met de meest beruchte banken... Eén van de banken die daar op prijkte was de Paribas...
Als arbeidersbeweging waren de vroede vaderen ooit gestart met het oprichten van een eigen spaarbank voor de werknemers (ook bij de socialisten was er een dergelijk initiatief). Deze spaarkas noemde dan de BAC, de Belgische Arbeiders Coöperatie... Maar deze spaarbank evolueerde tot een bank, werd groot en groter, en begon mee te spelen op de grote markt, en groeide uit tot een van de pijlers van onze financiële wereld...met onder meer samenwerking met...Paribas... en werd later Dexia...
Het was niet direct een aanbidt wat gij verbrandt hebt en verbrandt wat gij aanbeden hebt, maar toch heb ik altijd een beetje een wrang gevoel overgehouden aan de financiële wereld. Paribas was niet plots een van de goeien, 't leek veeleer of wij onze eigen pijler kwijt waren. Dexia was nu een bank in de rij van de andere banken, en zij waren duidelijk vergeten dat wij als arbeidersbeweging aan de basis lagen van hun huidige sterkte... Wij werden hoogstens nog geduld, maar zeker niet geëtaleerd. (Ook bij de mutualiteit, die vroeger echt en hetzelfde gezinnetje thuishoorde als de vakbeweging, zagen wij dat ze toen ze groot werden, zich wat distantieerden van ons, want voor banken en mutualiteiten lijkt er een geurtje te hangen aan wat de vakbeweging eigenlijk is... Ze gingen niet zo ver als de Dexia, maar profileerden zich duidelijk als een aparte instelling, met hoogstens nog wat verre banden van oorsprong.
Ik heb nog geweten dat de bode (de man die de maandelijkse bijdrage kwam ophalen) tegelijkertijd bode was van de ziekenkas en van de vakbond en in veel gevallen waren ze na hun uren ook nog eens agent van de spaarkas BAC... Zij hebben indertijd de beweging in zijn geheel groot gemaakt. Voor hen moet wat nu gebeurt nog veel bitterder zijn dan voor mij, en wellicht hebben de huidige jongeren in de vakbeweging niet meer binding met Dexia dan met Fortis.
Nu worden de Belgische banken uitverkocht... Net zoals we steeds minder echte Belgische bedrijven hebben. Is dat erg ? Ik weet het niet... In het begin had ik schrik telkens een bedrijf opgeslorpt werd door een multinational, nu zijn we dat ondertussen allang gewoon geworden. Maar toch blijft er een wrang iets hangen, we zijn maar een aanhangsel meer, een codicil die heel makkelijk kan geschrapt worden. Het bedrijf redeneert niet meer in functie van tewerkstelling, en zeker niet in kader van tewerkstelling in dit of dat land, en schroomt zich ten genen dele om een of meer van hun firma's te sluiten als het lucratief lijkt de productie ergens anders te doen.
Met andere woorden, we zijn maar een succursalleke meer, een aanhangsel.
Als het grote boetieken zijn die tot sluiting overgaan van gans hun Belgische vestigingen, dan zie je plots dat ook de politiekers wakker schrikken, en alles op alles zetten om dat bedrijf hier of zoveel mogelijk hier te houden. Soms lukken ze daar in, maar wat de prijs is wordt ons zelden of niet meegedeeld...Voor een tijdje, want binnen de bedrijvenwereld zal het wel rondlopen dat er kans in zit om België nog wat meer af te romen, wellicht via lagere belastingen of voordelen inzake sociale zekerheid... en ga zo maar door... en de kei rolt verder de berg af.
Europese en mondiale vakbonden komen stilaan tot wasdom, om ook daar te kunnen optreden, maar het blijft moeilijk... Probeer maar eens te zeggen tegen bv de Duitse arbeiders, dat het interessant is om gedurende x aantal tijd tijdelijke werkloosheid te kennen(=aan minder inkomen), teneinde de Belgische vestiging in leven te houden... Alleen het besef dat het de volgende keer kan gaan over hen, kan als argument dienen...Solidariteit is een woord dat de meesten alleen begrijpen als de anderen solidair zijn met hen.
Hoe hoger het welvaartspeil is, hoe moeilijker het is iets af te staan.
Heb je al eens buiten gekeken ? Vanmorgen moest Anny weer de tweeling gaan wekkeren, om kwart over zeven... Ze loopt dan nog in de nacht ! Het is dan nog pikdonker ! We zijn met andere woorden stilaan in de donkere maanden terechtgekomen. Heb je toevallig ook op de radio dat gesprek gehoord over de duisternis en de depressies ? Of anders gezegd, het licht maakt ons tot optimisten !
Iedere morgen ben ik blij dat ik mijn computer kan opstarten in Ubuntu! In de plaats van dat fletse blauw van microsoft krijg ik de warme gloed van geel-oranje-bruin over mijn scherm, en adem ik een tijdje de sfeer van de sahara in, droog en warm...twee dingen die we in ons klimaat heel, heel zelden kunnen ervaren.
Ze verkopen nu een soortement lichtbakken waarmee je het tekort aan licht kunt teniet doen, en zo je depressies vermijden of genezen... Ik vind dat een bizar iets. Lichtbakken doen me denken aan stropers en het afschieten van die lieve kleine konijntjes... Ik zou me niet gerust voelen in dat licht van diene bak, en telkens omzien of er geen jager in de omtrek staat... en ja hoor ! Hij is er ! Hij noemt Electrabel, of Luminus of Nuon of zoiets, en ze schieten met zware rekeningen !!!!
Wedden dat je meteen in een nieuwe depressie valt ? Of zou je rekening dan betaald worden door de ziekelijke kas ?
Tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten